საწყისი გამოწვევების მიუხედავად, სინგაპური სწრაფად აყვავებულ პორტში გადაიზარდა.მისი, როგორც თავისუფალი პორტის სტატუსის გამოცხადებამ მიიპყრო მოვაჭრეები, როგორიცაა ბუგისები, პერანაკანისჩინელები და არაბები, რომლებსაც სურთ თავიდან აიცილონ ჰოლანდიური სავაჭრო შეზღუდვები.მოკრძალებული საწყისი სავაჭრო ღირებულებიდან $400,000 (ესპანური დოლარი) და დაახლოებით ათასი მოსახლეობიდან 1819 წელს, დასახლება ექსპონენციალური ზრდის მოწმე იყო.1825 წლისთვის სინგაპური ამაყობდა ათიათასზე მეტი მოსახლეობით და განსაცვიფრებელი ვაჭრობის მოცულობით 22 მილიონი აშშ დოლარით, რაც აღემატებოდა დაარსებულ პორტ პენანგს, რომლის სავაჭრო მოცულობა 8,5 მილიონი დოლარი იყო.^[12]სერ სტემფორდ რაფლსი დაბრუნდა სინგაპურში 1822 წელს და გამოთქვა უკმაყოფილება მაიორ უილიამ ფარკუჰარის ადმინისტრაციული არჩევანით.რაფლსმა არ მოიწონა Farquhar-ის შემოსავლის გამომუშავების მეთოდები, რომელიც მოიცავდა აზარტული თამაშებისა და ოპიუმის გაყიდვის ლიცენზიების გაცემას და განსაკუთრებით შეწუხებული იყო მონებით ვაჭრობით.^[13] შესაბამისად, ფარკუჰარი გაათავისუფლეს და მის ნაცვლად დაინიშნა ჯონ კროუფურდი.ადმინისტრაციის სადავეებით ხელში, რაფლსმა დაიწყო ახალი მმართველობის პოლიტიკის ყოვლისმომცველი ფორმულირება.^[14]რაფლსმა შემოიღო რეფორმები, რომლებიც მიზნად ისახავდა მორალურად სწორი და ორგანიზებული საზოგადოების შექმნას.მან გააუქმა მონობა, დახურა აზარტული თამაშების ცენტრები, აღასრულა იარაღის აკრძალვა და დააწესა გადასახადები იმ საქმიანობაზე, რომელიც მას მანკიერებად აღიქვამდა, ^[14] ჭარბი სასმელის და ოპიუმის მოხმარების ჩათვლით.დასახლების სტრუქტურის პრიორიტეტად მინიჭებით, მან ზედმიწევნით შეიმუშავა სინგაპურის რაფლის გეგმა ^[12] , რომელიც გამოყოფდა სინგაპურს ფუნქციურ და ეთნიკურ ზონებად.ეს ხედვითი ურბანული დაგეგმარება დღესაც თვალსაჩინოა სინგაპურის განსხვავებულ ეთნიკურ უბნებსა და სხვადასხვა ადგილებზე.