Państwa krzyżowców (Outremer)

W 1095 r. na soborze w Piacenzy cesarz bizantyjski Aleksy I Komnen poprosił papieża Urbana II o wsparcie w walce z zagrożeniem ze strony Seldżuków .Cesarz prawdopodobnie miał na myśli stosunkowo skromną siłę, a Urban znacznie przekroczył jego oczekiwania, wzywając do pierwszej krucjaty na późniejszym soborze w Clermont.W ciągu roku na kampanię wojskową wyjechało dziesiątki tysięcy ludzi, zarówno zwykłych, jak i arystokratycznych.Motywacje poszczególnych krzyżowców do przyłączenia się do krucjaty były różne, ale niektórzy z nich prawdopodobnie opuścili Europę, aby osiedlić się na stałe w Lewancie.Alexios ostrożnie witał armie feudalne dowodzone przez zachodnią szlachtę.Olśniewając ich bogactwem i czarując pochlebstwami, Alexios wymusił przysięgę wierności od większości dowódców krzyżowców.Jak jego wasale, Godfrey z Bouillon, nominalnie książę Dolnej Lotaryngii, włosko-normański Boemond z Tarentu, bratanek Boemonda Tankred z Hauteville i brat Godfreya Baldwin z Bolonii, wszyscy przysięgali, że każde zdobyte terytorium, które wcześniej posiadało Cesarstwo Rzymskie, będzie przekazany przedstawicielom bizantyjskim Aleksego.Tylko Rajmund IV, hrabia Tuluzy, odmówił tej przysięgi, obiecując zamiast tego nieagresję wobec Aleksego.Krzyżowcy maszerowali wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego do Jerozolimy.15 lipca 1099 r. krzyżowcy zajęli miasto po trwającym niewiele ponad miesiąc oblężeniu.Zamordowano tysiące muzułmanów i Żydów, a ocalałych sprzedano w niewolę.Propozycje rządzenia miastem jako państwem kościelnym zostały odrzucone.Rajmund odmówił przyjęcia tytułu królewskiego, twierdząc, że tylko Chrystus może nosić koronę w Jerozolimie.Mogło to mieć na celu odwieść bardziej popularnego Gotfryda od objęcia tronu, ale Godfrey przyjął tytuł Advocatus Sancti Sepulchri („Obrońca Grobu Świętego”), kiedy został ogłoszony pierwszym frankońskim władcą Jerozolimy.Powstanie tych trzech państw krzyżowców nie zmieniło głęboko sytuacji politycznej w Lewancie.Frankońscy władcy zastąpili w miastach lokalnych watażków, jednak kolonizacja na dużą skalę nie nastąpiła, a nowi zdobywcy nie zmienili tradycyjnej organizacji osad i majątku na wsi.Rycerze frankońscy uważali tureckich watażków na koniach za swoich rówieśników o znanych wartościach moralnych, a ta znajomość ułatwiała im negocjacje z przywódcami muzułmańskimi.Podbojowi miasta często towarzyszył traktat z sąsiednimi władcami muzułmańskimi, którzy zwyczajowo byli zmuszani do płacenia daniny za pokój.Państwa krzyżowców zajmowały szczególną pozycję w świadomości zachodniego chrześcijaństwa : wielu katolickich arystokratów było gotowych walczyć za Ziemię Świętą, choć w ciągu dziesięcioleci następujących po zniszczeniu wielkiej krucjaty z 1101 r. w Anatolii do Outremeru wyruszały jedynie mniejsze grupy uzbrojonych pielgrzymów.

Zawsze potrzebujący funduszy Baldwin zawarł sojusz z dowódcami floty genueńskiej , oferując im przywileje handlowe i łupy w miastach, które miałby zdobyć przy ich wsparciu.Najpierw zaatakowali Arsuf, który poddał się bez oporu 29 kwietnia, zapewniając mieszkańcom bezpieczne przejście do Askalonu.Załogaegipska w Cezarei stawiała opór, ale miasto upadło 17 maja.Żołnierze Baldwina splądrowali Cezareę i dokonali masakry większości dorosłej miejscowej ludności.Genueńczycy otrzymali jedną trzecią łupów, ale Baldwin nie przyznał im obszarów w zdobytych miastach.

Krucjata z 1101 roku została zainicjowana przez Paschalisa II, kiedy dowiedział się o niepewnej pozycji pozostałych sił w Ziemi Świętej.Gospodarz składał się z czterech oddzielnych armii, czasami uważanych za drugą falę po pierwszej krucjacie.Pierwszą armią była Lombardia, dowodzona przez Anzelma, arcybiskupa Mediolanu.Dołączyły do ​​nich siły dowodzone przez Conrada, konstabla niemieckiego cesarza Henryka IV.Drugą armią, Nivernois, dowodził Wilhelm II z Nevers.Trzecią grupę z północnej Francji prowadzili Stefan z Blois i Stefan z Burgundii.Dołączył do nich Rajmund z Saint-Gilles, obecnie w służbie cesarza.Czwarta armia była prowadzona przez Wilhelma IX z Akwitanii i Welfa IV z Bawarii.Krzyżowcy zmierzyli się ze swoim starym wrogiem Kilijem Arslanem, a jego siły seldżuckie po raz pierwszy spotkały się z kontyngentami lombardzkimi i francuskimi w sierpniu 1101 r. W bitwie pod Mersivanem , kiedy obóz krzyżowców został zdobyty.Kontyngent Nivernois został zdziesiątkowany w tym samym miesiącu pod Herakleą, a prawie cała siła została zniszczona, z wyjątkiem hrabiego Williama i kilku jego ludzi.Akwitańczycy i Bawarczycy dotarli we wrześniu do Heraklei, gdzie ponownie dokonano masakry krzyżowców.Krucjata z 1101 roku była totalną katastrofą zarówno militarną, jak i polityczną, pokazując muzułmanom, że krzyżowcy nie są niezwyciężeni.

Podczas gdy Baldwin i Genueńczycy oblegali Cezareę,egipski wezyr Al-Afdal Shahanshah zaczął gromadzić wojska w Askalonie.Baldwin przeniósł swoją kwaterę główną do pobliskiej Jaffy i wzmocnił Ramlę, aby udaremnić wszelkie próby niespodziewanego ataku na Jerozolimę.Pierwsza bitwa pod Ramlą miała miejsce pomiędzy Królestwem Krzyżowców w Jerozolimie a Fatymidami w Egipcie.Miasto Ramla leżało na drodze z Jerozolimy do Askalonu, z których ten ostatni był największą fortecą Fatymidów w Palestynie.Według Fulchera z Chartres, który był obecny w bitwie, Fatymidzi stracili w bitwie około 5000 ludzi, w tym ich generała Saada al-Daulaha.Jednak straty krzyżowców również były ciężkie, tracąc 80 rycerzy i dużą liczbę piechoty.

Dynastia Artuqidów była dynastią turkmeńską wywodzącą się z plemienia Döğer, które rządziło we wschodniej Anatolii, północnej Syrii i północnym Iraku w XI-XIII wieku.Dynastia Artuqid wzięła swoją nazwę od swojego założyciela, Artuka Beya, który pochodził z gałęzi Döger Turków Oghuz i rządził jednym z turkmeńskich beylików w Imperium Seldżuckim .Synowie i potomkowie Artuka rządzili trzema gałęziami w regionie:Potomkowie Sökmena rządzili regionem wokół Hasankeyf w latach 1102–1231Oddział Ilghaziego rządził Mardinem i Mayyafariqin w latach 1106–1186 (do 1409 jako wasale) oraz Aleppo w latach 1117–1128oraz linia Harput rozpoczynająca się w 1112 r. pod gałęzią Sökmen i była niezależna w latach 1185–1233.

Oblężenie Trypolisu trwało od 1102 do 12 lipca 1109. Miało ono miejsce na terenie dzisiejszego libańskiego miasta Trypolis, w następstwie pierwszej krucjaty .Doprowadziło to do powstania czwartego państwa krzyżowców, hrabstwa Trypolisu.

Z powodu błędnego rozpoznania Baldwin poważnie nie docenił wielkości armiiegipskiej , wierząc, że jest to tylko niewielka siła ekspedycyjna, i ruszył stawić czoła kilkutysięcznej armii z zaledwie dwustu konnymi rycerzami i bez piechoty.Zdając sobie sprawę ze swojego błędu zbyt późno i już odcięty od ucieczki, Baldwin i jego armia zostali zaatakowani przez siły egipskie i wielu zostało szybko wymordowanych, chociaż Baldwinowi i garstce innych udało się zabarykadować w jedynej wieży Ramli.Baldwinowi nie pozostało nic innego, jak tylko uciec i uciekł z wieży pod osłoną nocy wraz ze swoim skrybą i jednym rycerzem, Hugonem z Brulis, o którym nigdy później nie wspomniano w żadnym źródle.Baldwin spędził następne dwa dni unikając grup poszukiwawczych Fatymidów , aż 19 maja dotarł wyczerpany, głodny i spalony do w miarę bezpiecznej przystani Arsuf.

Oblężenie Akki miało miejsce w maju 1104 r. Miało ono ogromne znaczenie dla konsolidacji założonego zaledwie kilka lat wcześniej Królestwa Jerozolimskiego.Z pomocą genueńskiej floty król Baldwin I wymusił kapitulację ważnego miasta portowego po oblężeniu, które trwało zaledwie dwadzieścia dni.Chociaż wszyscy obrońcy i mieszkańcy, którzy chcieli opuścić miasto, zostali zapewnieni przez króla, że ​​będą mogli wyjechać, zabierając ze sobą ruchomości, wielu z nich zostało zmasakrowanych przez Genueńczyków, gdy opuszczali miasto.Co więcej, napastnicy splądrowali także samo miasto.Wkrótce po podboju Akka stała się głównym ośrodkiem handlowym i głównym portem Królestwa Jerozolimy, w którym może transportować towary z Damaszku na Zachód.Ponieważ Akka była silnie ufortyfikowana, królestwo miało teraz bezpieczną przystań na każdą pogodę.Chociaż Jaffa znajdowała się znacznie bliżej Jerozolimy, była to tylko otwarta reda i zbyt płytka dla dużych statków.Pasażerowie i ładunek mogli być sprowadzani na ląd lub tam rozładowywani tylko za pomocą małych promów, co było szczególnie niebezpiecznym przedsięwzięciem na wzburzonym morzu.Chociaż reda Hajfy była głębsza i chroniona przed wiatrami południowymi i zachodnimi przez Górę Karmel, była szczególnie narażona na wiatry północne.

Podczas samej bitwy wojska Baldwina zostały całkowicie rozgromione, a Baldwin i Joscelin zostali schwytani przez Turków.Oddziały Antiochene wraz z Boemondem zdołały uciec do Edessy.Jednak Jikirmish zabrał tylko niewielką ilość łupów, więc ukradł Baldwina z obozu Sokmana.Chociaż zapłacono okup, Joscelin i Baldwin zostali zwolnieni dopiero na jakiś czas przed odpowiednio 1108 i 1109 rokiem.Bitwa była jedną z pierwszych decydujących porażek krzyżowców, która miała poważne konsekwencje dla Księstwa Antiochii.Cesarstwo Bizantyjskie wykorzystało klęskę, aby narzucić swoje roszczenia Antiochii i odbiło Latakię i część Cylicji .Wiele miast rządzonych przez Antiochię zbuntowało się i zostało ponownie zajętych przez siły muzułmańskie z Aleppo.Terytoria ormiańskie również zbuntowały się na korzyść Bizantyjczyków lub Armenii.Co więcej, wydarzenia te spowodowały, że Boemund wrócił do Włoch, aby zwerbować więcej żołnierzy, pozostawiając Tankreda jako regenta Antiochii.Edessa nigdy tak naprawdę nie odrodziła się i przetrwała do 1144 roku, ale tylko z powodu podziałów wśród muzułmanów.

Po wielkiej klęsce krzyżowców w bitwie pod Harran w 1104 roku wszystkie twierdze Antiochii na wschód od rzeki Orontes zostały opuszczone.Aby zebrać dodatkowe posiłki krzyżowców, Boemond z Tarentu wyruszył do Europy, pozostawiając Tankreda jako regenta w Antiochii.Nowy regent zaczął cierpliwie odzyskiwać utracone zamki i otoczone murami miasta.W połowie wiosny 1105 r. Mieszkańcy Artah, która znajduje się 40 km na wschód-północny wschód od Antiochii, mogli wypędzić garnizon Antiochii z fortecy i sprzymierzyć się z Ridwanem lub poddać się temu ostatniemu, gdy zbliżył się do forteca.Artah była ostatnią fortecą utrzymywaną przez krzyżowców na wschód od miasta Antiochia, a jej utrata mogła spowodować bezpośrednie zagrożenie dla miasta ze strony sił muzułmańskich.Nie jest jasne, czy Ridwan następnie obsadził Artah w garnizonie.Z siłą 1000 kawalerii i 9000 piechoty Tankred oblegał zamek Artah.Ridwan z Aleppo próbował ingerować w operację, gromadząc 7000 piechoty i nieznaną liczbę kawalerii.3000 muzułmańskich piechurów było ochotnikami.Tankred stoczył bitwę i pokonał armię Aleppo.Podobno łaciński książę wygrał dzięki „umiejętnemu wykorzystaniu ziemi”.Tankred przystąpił do konsolidacji kontroli Księstwa nad jego wschodnimi regionami granicznymi, przyspieszając ucieczkę miejscowych muzułmanów z obszarów Jazr i Loulon, chociaż kilku zostało zabitych przez siły Tankreda.Po swoim zwycięstwie Tankred rozszerzył swoje podboje na wschód od Orontes z niewielkim oporem.

Podobnie jak pod Ramla w 1101 r., tak i w 1105 r. krzyżowcy mieli zarówno kawalerię, jak i piechotę pod dowództwem Baldwina I. Jednakże w trzeciej bitwieEgipcjanie zostali wzmocnieni przez siły tureckie seldżuckie z Damaszku, w tym łucznictwo konne, co stanowiło wielkie zagrożenie ze strony Krzyżowcy.Kiedy wytrzymali początkową szarżę kawalerii frankońskiej, bitwa trwała przez większą część dnia.Chociaż Baldwinowi po raz kolejny udało się wypędzić Egipcjan z pola bitwy i splądrować obóz wroga, nie był w stanie ich dalej ścigać: „Wydaje się, że Frankowie zawdzięczali swoje zwycięstwo działalności Baldwina. On pokonał Turków, kiedy oni stawały się poważnym zagrożeniem dla jego tyłów i wróciły do ​​głównej bitwy, aby poprowadzić decydującą szarżę, która pokonała Egipcjan

Norweska krucjata, prowadzona przez norweskiego króla Sigurda I, była krucjatą lub pielgrzymką (źródła różnią się), która trwała od 1107 do 1111 roku, w następstwie pierwszej krucjaty.Norweska krucjata to pierwszy raz, kiedy europejski król osobiście udał się do Ziemi Świętej.

Frankowie oblegli Trypolis pod wodzą Baldwina I z Jerozolimy, Baldwina II z Edessy, Tankreda, regenta Antiochii, Williama-Jordana i najstarszego syna Rajmunda IV, Bertranda z Tuluzy, który niedawno przybył ze świeżymi oddziałami genueńskimi , pizańskimi i prowansalskimi.Trypolis na próżno czekał na posiłki zEgiptu .Miasto upadło 12 lipca i zostało splądrowane przez krzyżowców.Flota egipska przybyła osiem godzin za późno.Większość mieszkańców została zniewolona, ​​pozostałych pozbawiono mienia i wypędzono.Bertrand, nieślubny syn Rajmunda IV, kazał zamordować Williama-Jordana w 1110 r. i zajął dla siebie dwie trzecie miasta, a drugą trzecią przypadł Genueńczykom.Pozostała część wybrzeża Morza Śródziemnego padła już w ręce krzyżowców lub miała przejść w ich ręce w ciągu następnych kilku lat wraz ze zdobyciem Sydonu w 1110 r. i Tyru w 1124 r. Doprowadziło to do powstania czwartego państwa krzyżowców, hrabstwa Trypolisu. .

Upadek Trypolisu skłonił sułtana Muhammada Tapara do mianowania atabega Mosulu, Mawduda, do prowadzenia dżihadu przeciwko Frankom.W latach 1110–1113 Mawdud zorganizował cztery kampanie w Mezopotamii i Syrii, ale rywalizacja między dowódcami jego heterogenicznych armii zmusiła go za każdym razem do porzucenia ofensywy.Ponieważ Edessa była głównym rywalem Mosulu, Mawdud poprowadził dwie kampanie przeciwko miastu.Spowodowali spustoszenie, a wschodni region hrabstwa nigdy nie mógł się odzyskać.Syryjscy władcy muzułmańscy uznali interwencję sułtana za zagrożenie dla swojej autonomii i współpracowali z Frankami.Po tym, jak zabójca, prawdopodobnie nizari, zamordował Mawduda, Muhammad Tapar wysłał dwie armie do Syrii, ale obie kampanie zakończyły się niepowodzeniem.

Do 1101 roku krzyżowcy kontrolowali porty południowe, w tym Jaffę, Hajfę, Arsuf i Cezareę, dzięki czemu udało im się odciąć porty północne, w tym Bejrut, od wsparcia lądowego Fatymidów.Ponadto Fatymidzi musieli rozproszyć swoje siły, w tym 2000 żołnierzy i 20 statków, w każdym z pozostałych portów, do czasu przybycia głównego wsparcia zEgiptu .Począwszy od 15 lutego 1102 r. Krzyżowcy zaczęli nękać Bejrut, aż do przybycia armii Fatimidów na początku maja.Późną jesienią 1102 roku statki przewożące chrześcijańskich pielgrzymów do Ziemi Świętej zostały zmuszone przez sztorm do lądowania w okolicach Askalonu, Sydonu i Tyru.Pielgrzymi zostali zabici lub zabrani jako niewolnicy do Egiptu.Dlatego też kontrolowanie portów stało się pilną sprawą ze względu na bezpieczeństwo pielgrzymów, oprócz przybycia ludzi i zaopatrzenia z Europy.Oblężenie Bejrutu było wydarzeniem będącym następstwem pierwszej krucjaty .Nadbrzeżne miasto Bejrut zostało zdobyte z rąk Fatymidów przez siły Baldwina I z Jerozolimy 13 maja 1110 r., przy pomocy Bertranda z Tuluzy i floty genueńskiej .

Latem 1110 roku do Lewantu przybyła norweska flota składająca się z 60 statków pod dowództwem króla Sigurda.Po przybyciu do Akki został przyjęty przez Baldwina I, króla Jerozolimy.Razem odbyli podróż nad rzekę Jordan, po czym Baldwin poprosił o pomoc w zdobyciu muzułmańskich portów na wybrzeżu.Sigurd odpowiedział, że „przybyli w celu oddania się służbie Chrystusowi” i towarzyszyli mu w zdobyciu miasta Sydon, które zostało ponownie ufortyfikowane przez Fatymidów w 1098 r.Armia Baldwina oblegała miasto drogą lądową, podczas gdy Norwegowie przybyli drogą morską.Siły morskie były potrzebne, aby zapobiec pomocy floty Fatymidów w Tyrze.Odparcie go było jednak możliwe dopiero dzięki szczęśliwemu przybyciu floty weneckiej .Miasto upadło po 47 dniach.

Począwszy od 1110 r. i trwając do 1115 r., sułtan seldżucki Muhammad I w Bagdadzie przeprowadzał coroczne najazdy na państwa krzyżowców.Pierwszy rok atak na Edessę został odparty.Pod wpływem próśb niektórych obywateli Aleppo i ponaglany przez Bizantyjczyków, sułtan zarządził wielką ofensywę przeciwko posiadłościom Franków w północnej Syrii na rok 1111. Sułtan mianował Mawduda ibn Altuntasza, gubernatora Mosulu, na dowódcę armii.Złożone siły obejmowały kontyngenty z Diyarbakir i Ahlat pod dowództwem Sökmena al-Kutbiego, z Hamadanu dowodzonego przez Bursuqa ibn Bursuqa oraz z Mezopotamii pod dowództwem Ahmadila i innych emirów.W bitwie pod Shaizar w 1111 r. armia krzyżowców dowodzona przez króla Jerozolimy Baldwina I i armia seldżucka dowodzona przez Mawduda ibn Altuntasza z Mosulu walczyły do ​​taktycznego remisu, ale siły krzyżowców wycofały się.Pozwoliło to królowi Baldwinowi I i Tankredowi skutecznie obronić Księstwo Antiochii.Podczas kampanii żadne miasta ani zamki krzyżowców nie zostały zdobyte przez Turków seldżuckich .

Zakon joannitów został utworzony po pierwszej krucjacie przez bł. Gerarda de Martigues, którego rola jako założyciela została potwierdzona bullą papieską Pie postulatio voluntatis, wydaną przez papieża Paschalisa II w 1113 r. Gerard nabył dla swego zakonu terytorium i dochody w całym Królestwie Jerozolimskim i poza nią.Pod rządami jego następcy, Raymonda du Puy, pierwotne hospicjum zostało rozbudowane do ambulatorium w pobliżu kościoła Grobu Świętego w Jerozolimie.Początkowo grupa opiekowała się pielgrzymami w Jerozolimie, ale wkrótce zakon rozszerzył się, aby zapewnić pielgrzymom uzbrojoną eskortę, zanim ostatecznie stał się znaczącą siłą militarną.W ten sposób Zakon św. Jana niepostrzeżenie stał się militarystyczny, nie tracąc przy tym charytatywnego charakteru.Raymond du Puy, który zastąpił Gerarda na stanowisku mistrza szpitala w 1118 r., Z członków zakonu zorganizował milicję, dzieląc zakon na trzy stopnie: rycerzy, zbrojnych i kapelanów.Rajmund zaoferował służbę swoich wojsk zbrojnych Baldwinowi II z Jerozolimy, a zakon od tego czasu brał udział w krucjatach jako zakon wojskowy, szczególnie wyróżniając się w oblężeniu Askalonu w 1153 r. W 1130 r. papież Innocenty II wydał rozkaz jego herb, srebrny krzyż w polu czerwieni (gueulles).

W 1113 roku Mawdud dołączył do Toghtekin z Damaszku, a ich połączona armia miała na celu przekroczenie rzeki Jordan na południe od Jeziora Galilejskiego.Baldwin I zaoferował bitwę w pobliżu mostu al-Sannabra.Mawdud użył urządzenia udawanego lotu, aby skłonić Baldwina I do pochopnego zarządzenia szarży.Armia frankońska została zaskoczona i pobita, gdy niespodziewanie wpadła na główną armię turecką.Krzyżowcy, którzy przeżyli, zachowali spójność i wycofali się na wzgórze na zachód od morza śródlądowego, gdzie ufortyfikowali swój obóz.W tej pozycji zostali wzmocnieni z Trypolisu i Antiochii, ale pozostali bezwładni.Nie mogąc unicestwić krzyżowców, Mawdud obserwował ich ze swoją główną armią, wysyłając kolumny najazdowe, aby spustoszyły okolicę i splądrowały miasto Nablus.W tym Mawdud przewidział strategię Saladyna.Podobnie jak w tych kampaniach, frankońska armia polowa mogła przeciwstawić się głównej armii muzułmańskiej, ale nie mogła powstrzymać sił najazdowych przed wyrządzaniem wielkich szkód w uprawach i miastach.Podczas gdy tureccy najeźdźcy swobodnie wędrowali po ziemiach krzyżowców, miejscowi muzułmańscy rolnicy nawiązali z nimi przyjazne stosunki.To głęboko zaniepokoiło frankońskich magnatów ziemskich, którzy ostatecznie byli zależni od czynszów od rolników.Mawdud nie był w stanie dokonać żadnych trwałych podbojów po swoim zwycięstwie.Wkrótce potem został zamordowany, a Aq-Sunqur Bursuqi objął dowództwo nad nieudaną próbą przeciwko Edessie w 1114 roku.

W 1115 r. Seldżucki sułtan Muhammad I Tapar wysłał Bursuq przeciwko Antiochii.Kilku syryjskich książąt muzułmańskich, zazdrosnych o to, że ich autorytet zostanie osłabiony, jeśli siły sułtana okażą się zwycięskie, sprzymierzyło się z Latynosami.Wczesnym rankiem 14 września Roger otrzymał informację, że jego przeciwnicy beztrosko udają się do obozu przy wodopoju Tell Danith, niedaleko Sarmin.Szybko posunął się naprzód i całkowicie zaskoczył armię Bursuqa.Gdy krzyżowcy rozpoczęli atak, niektórzy tureccy żołnierze wciąż wlekli się do obozu.Roger zebrał armię Franków na lewe, środkowe i prawe dywizje.Baldwin, hrabia Edessy, prowadził lewe skrzydło, podczas gdy książę Roger osobiście dowodził centrum.Krzyżowcy zaatakowali w szeregu z lewym skrzydłem na czele.Po prawej stronie Franków Turkopole, zatrudnieni jako łucznicy, zostali odrzuceni przez kontratak Seldżuków.To przeszkodziło rycerzom, którzy stoczyli ciężkie walki przed odparciem wrogów w tej części pola.Roger zdecydowanie pokonał armię Bursuqa, kończąc długą kampanię.Co najmniej 3000 Turków zginęło, a wielu zostało schwytanych, wraz z majątkiem wartym 300 000 bezantów.Straty Franków były prawdopodobnie niewielkie.Zwycięstwo Rogera utrzymało pozycję krzyżowców w Antiochii.

Baldwin poważnie zachorował pod koniec 1116 r. Myśląc, że umiera, nakazał spłacić wszystkie swoje długi i zaczął rozdzielać swoje pieniądze i dobra, lecz na początku następnego roku wyzdrowiał.Aby wzmocnić obronę południowej granicy, w marcu 1118 r. rozpoczął wyprawę przeciwkoEgiptowi . Bez walki zdobył Faramę w delcie Nilu, gdy mieszczanie uciekli w panice, zanim dotarł do miasta.Słudzy Baldwina namawiali go do ataku na Kair, ale stara rana, którą otrzymał w 1103 r., nagle otworzyła się ponownie.Umierający Baldwin został przeniesiony z powrotem aż do Al-Arisz na granicy Imperium Fatymidów .Na łożu śmierci mianował swoim następcą Eustachego III z Boulogne, ale także upoważnił baronów do zaoferowania tronu Baldwinowi z Edessy lub „komuś innemu, kto będzie rządził ludem chrześcijańskim i bronił kościołów”, jeśli jego brat nie przyjmie tronu korona.Baldwin zmarł 2 kwietnia 1118 r.

W 1118 Roger schwytał Azaza, co pozostawiło Aleppo otwarte na atak krzyżowców;w odpowiedzi Ilghazi najechał Księstwo w 1119 roku. Roger wyruszył z Artah z Bernardem z Walencji, łacińskim patriarchą Antiochii.Bernard zasugerował, aby tam pozostali, ponieważ Artah była dobrze bronioną fortecą w niewielkiej odległości od Antiochii, a Ilghazi nie byłby w stanie przejść, gdyby tam stacjonowali.Patriarcha poradził również Rogerowi, aby wezwał pomoc Baldwina, obecnie króla Jerozolimy, i Ponsa, ale Roger czuł, że nie może czekać na ich przybycie.Roger obozował na przełęczy Sarmada, podczas gdy Ilghazi oblegał fort al-Atharib.Ilghazi również czekał na posiłki od Toghtekina, Buridskiego emira Damaszku, ale on też był zmęczony czekaniem.Używając mało uczęszczanych ścieżek, jego armia szybko otoczyła obóz Rogera w nocy 27 czerwca. Książę lekkomyślnie wybrał miejsce na biwak w zalesionej dolinie o stromych zboczach i kilku drogach ucieczki.Armia Rogera składająca się z 700 rycerzy, 500 kawalerii ormiańskiej i 3000 piechoty, w tym turkopoli, pospiesznie uformowała się w pięć dywizji.Podczas bitwy Roger został zabity mieczem w twarz u stóp wielkiego, wysadzanego klejnotami krzyża, który służył mu jako sztandar.Reszta armii została zabita lub schwytana;przeżyło tylko dwóch rycerzy.Renaud Mansoer schronił się w forcie Sarmada, aby czekać na króla Baldwina, ale później został wzięty do niewoli przez Ilghaziego.Wśród innych więźniów był prawdopodobnie kanclerz Walter, który później spisał relację z bitwy.Masakra doprowadziła do nazwy bitwy, ager sanguinis, po łacinie „pole krwi”.Ilghazi został pokonany przez Baldwina II z Jerozolimy i hrabiego Ponsa w bitwie pod Hab 14 sierpnia, a Baldwin przejął regencję Antiochii.Następnie Baldwin odzyskał część utraconych miast.Mimo to klęska na Polu Krwi pozostawiła Antiochię poważnie osłabioną i narażoną na powtarzające się ataki muzułmanów w następnej dekadzie.Ostatecznie Księstwo znalazło się pod wpływem odradzającego się Cesarstwa Bizantyjskiego.

Po jego wielkim zwycięstwie w bitwie pod Ager Sanguinis armia turecko-syryjska Ilghaziego zdobyła szereg twierdz w księstwie łacińskim.Gdy tylko usłyszał tę wiadomość, król Baldwin II sprowadził siły na północ ze swojego Królestwa Jerozolimskiego, aby uratować Antiochię.Po drodze zabrał kontyngent z hrabstwa Trypolisu pod dowództwem hrabiego Ponsa.Baldwin zebrał resztki armii Antiochii i dodał je do swoich żołnierzy.Następnie ruszył w kierunku Zerdana, 65 kilometrów na wschód-południowy wschód od Antiochii, która była oblężona przez Ilghazi.Dzięki umiejętnemu wykorzystaniu swoich rezerwowych rycerzy Baldwin uratował sytuację.Interweniując w każdym zagrożonym sektorze, trzymał swoją armię razem podczas długiej i zaciekłej walki.Ostatecznie Artuqidzi przyznali się do porażki i wycofali się z pola bitwy.Strategicznie było to zwycięstwo chrześcijan, które zachowało Księstwo Antiochii przez kilka pokoleń.Baldwinowi II udało się odbić wszystkie zdobyte przez Ilghaziego zamki i uniemożliwić mu marsz na Antiochię.

Po tym, jak Frankowie podczas pierwszej krucjaty zdobyli Jerozolimę z rąk kalifatu Fatimidów w 1099 r., wielu chrześcijan pielgrzymowało do różnych świętych miejsc w Ziemi Świętej.Chociaż pod chrześcijańską kontrolą Jerozolima była stosunkowo bezpieczna, reszta Zamorza już nie.Bandyci i grasujący rozbójnicy żerowali na chrześcijańskich pielgrzymach, którzy byli rutynowo mordowani, czasem setkami, gdy próbowali przedostać się z wybrzeża w Jaffie do wnętrza Ziemi Świętej.W 1119 r. francuski rycerz Hugues de Payens zwrócił się do króla Jerozolimy Baldwina II i patriarchy Jerozolimy Warmunda z propozycją utworzenia zakonu monastycznego w celu ochrony tych pielgrzymów.Król Baldwin i patriarcha Warmund zgodzili się na tę prośbę, prawdopodobnie na soborze w Nablusie w styczniu 1120 r., po czym król przyznał templariuszom siedzibę w skrzydle pałacu królewskiego na Wzgórzu Świątynnym, w zdobytym meczecie Al-Aksa.Wzgórze Świątynne miało swoją tajemnicę, ponieważ znajdowało się nad czymś, co uważano za ruiny Świątyni Salomona.Dlatego krzyżowcy nazywali meczet Al-Aksa Świątynią Salomona i od tego miejsca nowy zakon przyjął nazwę Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona, czyli rycerzy „templariuszy”.Zakon, liczący około dziewięciu rycerzy, w tym Godfreya de Saint-Omer i André de Montbard, miał niewielkie zasoby finansowe i aby przetrwać, polegał na darowiznach.Ich godłem było dwóch rycerzy jadących na jednym koniu, co podkreślało ubóstwo zakonu

Baldwin II zdecydował się zaatakować Aleppo, aby uwolnić zakładników, w tym najmłodszą córkę Baldwina, Iovetę, którzy zostali przekazani Timurtashowi w celu zabezpieczenia zapłaty za uwolnienie.Dlatego zawarł sojusz z Joscelinem I z Edessy, przywódcą Beduinów, Dubaisem ibn Sadaqa z Banu Mazyad oraz dwoma książętami seldżuckimi, sułtanem Szachem i Toghrulem Arslanem.Oblegał miasto 6 października 1124 r. W międzyczasie qadi z Aleppo, Ibn al-Khashshab, zwrócił się do Aqsunqur al-Bursuqi, atabeg Mosulu, prosząc go o pomoc.Na wieść o przybyciu al-Bursuqi Dubais ibn Sadaqa wycofał się z Aleppo, co zmusiło Baldwina do zniesienia oblężenia 25 stycznia 1125 r.

Al-Bursuqi oblegał miasto Azaz na północ od Aleppo, na terytorium należącym do hrabstwa Edessa.Baldwin II, Leon I z Armenii, Joscelin I i Pons z Trypolisu, w sile 1100 rycerzy z ich odpowiednich terytoriów (w tym rycerzy z Antiochii, gdzie Baldwin był regentem), a także 2000 piechoty, spotkali się z al-Bursuqi poza Azaz , gdzie seldżucki atabeg zgromadził swoje znacznie większe siły.Baldwin udawał, że się wycofuje, odciągając w ten sposób Seldżuków od Azaza na otwartą przestrzeń, gdzie zostali otoczeni.Po długiej i krwawej bitwie Seldżukowie zostali pokonani, a ich obóz zdobyty przez Baldwina, który zabrał wystarczającą ilość łupów, aby wykupić jeńców wziętych przez Seldżuków (w tym przyszłego Joscelina II z Edessy).Według Ibn al-Athira liczba zabitych żołnierzy muzułmańskich przekroczyła 1000.Wilhelm z Tyru dał 24 zabitych za krzyżowców i 2000 za muzułmanów.Oprócz uwolnienia Azaza, to zwycięstwo pozwoliło krzyżowcom odzyskać znaczną część wpływów, które utracili po klęsce pod Ager Sanguinis w 1119 roku.

Nowy atabeg Mosulu, Imad al-Din Zengi, zajął Aleppo w 1128 r. Związek dwóch głównych ośrodków muzułmańskich był szczególnie niebezpieczny dla sąsiedniej Edessy, ale zaniepokoił także nowego władcę Damaszku, Taj al-Muluk Buri.Szybko stał się głównym tureckim potentatem w północnej Syrii i Iraku .

Na początku 1137 roku Zengi zainwestował w zamek Ba'rin, około 10 mil na północny zachód od Homs.Kiedy król Fulk maszerował ze swoim gospodarzem, aby przerwać oblężenie, jego armia została zaatakowana i rozproszona przez siły Zengi.Po klęsce Fulk i część ocalałych schroniła się w zamku Montferrand, który ponownie otoczył Zengi.„Kiedy skończyło im się jedzenie, zjedli swoje konie, a potem zostali zmuszeni do proszenia o warunki”.W międzyczasie duża liczba chrześcijańskich pielgrzymów zebrała się w armii cesarza bizantyjskiego Jana II Komnena, Rajmunda z Antiochii i Joscelina II z Edessy.Gdy ten gospodarz zbliżał się do zamku, Zengi nagle przyznał Fulkowi i innym oblężonym Frankom warunki.W zamian za uwolnienie i ewakuację zamku wyznaczono okup w wysokości 50 000 dinarów.Frankowie, nieświadomi rychłego przybycia dużej armii odciążającej, przyjęli ofertę Zengi.Ba'rin nigdy nie został odzyskany przez Franków.

W Lewancie cesarz bizantyjski Jan II Komnen starał się wzmocnić roszczenia Bizancjum do zwierzchnictwa nad państwami krzyżowców i dochodzić swoich praw do Antiochii.Prawa te sięgają traktatu z Devol z 1108 r., chociaż Bizancjum nie było w stanie ich wyegzekwować.W 1137 podbił Tars, Adanę i Mopsuestię z Księstwa Cylicji ormiańskiej , aw 1138 książę Lewon I z Armenii i większość jego rodziny zostali sprowadzeni jako jeńcy do Konstantynopola.To otworzyło drogę do Księstwa Antiochii, gdzie Rajmund z Poitiers, książę Antiochii, i Joscelin II, hrabia Edessy, uznali się za wasali cesarza w 1137 r. Nawet Rajmund II, hrabia Trypolisu, pospieszył na północ, by zapłacić hołd dla Jana, powtarzając hołd, który jego poprzednik złożył ojcu Jana w 1109 roku.

Uwolniony od bezpośrednich zagrożeń zewnętrznych na Bałkanach czy w Anatolii, po pokonaniu Węgrów w 1129 r. i zmuszeniu anatolijskich Turków do defensywy, cesarz bizantyjski Jan II Komnen mógł skierować swoją uwagę na Lewant, gdzie starał się wzmocnić roszczenia Bizancjum do zwierzchnictwa nad państwami krzyżowców i dochodzić swoich praw i władzy nad Antiochią.Kontrola Cylicji otworzyła Bizantyjczykom drogę do Księstwa Antiochii.W obliczu zbliżającej się potężnej armii bizantyjskiej Rajmund z Poitiers, książę Antiochii, i Joscelin II, hrabia Edessy, pośpiesznie uznali zwierzchnictwo cesarza.Jan zażądał bezwarunkowej kapitulacji Antiochii i po zapytaniu o pozwolenie Fulka, króla Jerozolimy, Rajmund z Poitiers zgodził się oddać miasto Janowi.Oblężenie Shaizar trwało od 28 kwietnia do 21 maja 1138 r. Sprzymierzone siły Cesarstwa Bizantyjskiego, Księstwa Antiochii i hrabstwa Edessy najechały muzułmańską Syrię.Po odparciu ich głównego celu, miasta Aleppo, połączone armie chrześcijańskie zajęły szturmem szereg ufortyfikowanych osad i ostatecznie oblegały Shaizar, stolicę emiratu Munqidhite.Oblężenie zdobyło miasto, ale nie udało się zdobyć cytadeli;spowodowało to, że emir Shaizar zapłacił odszkodowanie i został wasalem cesarza bizantyjskiego.Siły Zengi, największego muzułmańskiego księcia regionu, stoczyły potyczkę z armią aliantów, ale była ona zbyt silna, by ryzykować bitwę.Kampania podkreśliła ograniczony charakter zwierzchnictwa Bizancjum nad północnymi państwami krzyżowców oraz brak wspólnego celu między książętami łacińskimi a cesarzem bizantyjskim.

Hrabstwo Edessy było pierwszym z państw krzyżowców, które powstało podczas i po pierwszej krucjacie .Pochodzi z 1098 roku, kiedy Baldwin z Boulogne opuścił główną armię pierwszej krucjaty i założył własne księstwo.Edessa była najbardziej wysunięta na północ, najsłabsza i najmniej zaludniona;jako taki był przedmiotem częstych ataków okolicznych państw muzułmańskich rządzonych przez Ortoqidów, Danishmendów i Turków seldżuckich .Hrabia Baldwin II i przyszły hrabia Joscelin z Courtenay zostali wzięci do niewoli po ich klęsce w bitwie pod Harran w 1104 r. Joscelin został schwytany po raz drugi w 1122 r. I chociaż Edessa nieco wyzdrowiała po bitwie pod Azaz w 1125 r., Joscelin zginął w bitwie w 1131 r. Jego następca Joscelin II został zmuszony do sojuszu z Cesarstwem Bizantyjskim , ale w 1143 r. zmarli zarówno cesarz bizantyjski Jan II Komnen, jak i król jerozolimski Fulk z Anjou.Joscelin pokłócił się również z Rajmundem II z Trypolisu i Rajmundem z Poitiers, pozostawiając Edessę bez potężnych sojuszników.Zengi, już starając się wykorzystać śmierć Fulka w 1143 r., pospieszył na północ, by oblegać Edessę, przybywając 28 listopada. Miasto zostało ostrzeżone o jego przybyciu i było przygotowane do oblężenia, ale niewiele mogli zrobić, podczas gdy Joscelin i jego armia była gdzie indziej.Zengi otoczyli całe miasto, zdając sobie sprawę, że nie ma broniącej go armii.Zbudował machiny oblężnicze i zaczął minować mury, podczas gdy do jego sił dołączyły posiłki kurdyjskie i turkmeńskie.Mieszkańcy Edessy stawiali opór, jak tylko mogli, ale nie mieli doświadczenia w wojnie oblężniczej;liczne wieże miasta pozostały bezzałogowe.Nie mieli też wiedzy na temat min przeciwminowych, a część muru w pobliżu Bramy Godzin zawaliła się 24 grudnia. Wojska Zengi wdarły się do miasta, zabijając wszystkich, którzy nie byli w stanie uciec do Cytadeli Maniaków.Wiadomość o upadku Edessy dotarła do Europy, a Rajmund z Poitiers wysłał już delegację, w skład której wchodził Hugon, biskup Jabali, aby szukać pomocy u papieża Eugeniusza III.1 grudnia 1145 roku Eugeniusz wydał bullę Quantum praedecessores wzywającą do drugiej krucjaty .

Druga krucjata rozpoczęła się w odpowiedzi na upadek hrabstwa Edessy w 1144 r. przez siły Zengi.Hrabstwo zostało założone podczas pierwszej krucjaty (1096–1099) przez króla Baldwina I z Jerozolimy w 1098 r. Chociaż było to pierwsze założone państwo krzyżowców, było również pierwszym, które upadło.Druga krucjata została ogłoszona przez papieża Eugeniusza III i była pierwszą z krucjat prowadzonych przez europejskich królów, a mianowicie Ludwika VII z Francji i Konrada III z Niemiec, z pomocą wielu innych europejskich szlachciców.Armie obu królów maszerowały oddzielnie przez Europę.Po przekroczeniu terytorium Bizancjum do Anatolii obie armie zostały osobno pokonane przez Turków seldżuckich .Główne zachodnie źródło chrześcijańskie, Odo z Deuil, i syryjskie źródła chrześcijańskie twierdzą, że cesarz bizantyjski Manuel I Komnenos potajemnie utrudniał postęp krzyżowców, szczególnie w Anatolii, gdzie rzekomo celowo nakazał Turkom zaatakować ich.Jednak ten rzekomy sabotaż krucjaty przez Bizantyjczyków został prawdopodobnie sfabrykowany przez Odo, który postrzegał Imperium jako przeszkodę, a ponadto cesarz Manuel nie miał do tego politycznego powodu.Ludwik i Konrad wraz z resztkami swoich armii dotarli do Jerozolimy i uczestniczyli w 1148 r. w nierozważnym ataku na Damaszek, który zakończył się ich odwrotem.Ostatecznie krucjata na wschodzie była porażką krzyżowców i zwycięstwem muzułmanów.Ostatecznie miałoby to kluczowy wpływ na upadek Jerozolimy i dało początek trzeciej krucjacie pod koniec XII wieku.Podczas gdy druga krucjata nie osiągnęła swoich celów w Ziemi Świętej, krzyżowcy widzieli zwycięstwa gdzie indziej.Najważniejszy z nich przybył do połączonych sił 13 000 krzyżowców flamandzkich, fryzyjskich, normańskich, angielskich, szkockich i niemieckich w 1147 r. Podróżując statkiem z Anglii do Ziemi Świętej, armia zatrzymała się i pomogła mniejszym (7 000) Armia portugalska w zdobyciu Lizbony , wypędzając mauretańskich okupantów.

Wojny Ayyūbidów z Krzyżowcami rozpoczęły się, gdy próby zawarcia rozejmu w następstwie Wojen Zengidów z Krzyżowcami i Wojen Fatymidów z Krzyżowcami zostały naruszone przez takich jak Sir Reynald de Châtillon, Mistrz Edessy Hrabia Joscelin de Courtenay III, Zakon Rycerzy Templariuszy Wielki mistrz Sir Odo de St Amand, wraz z późniejszym Wielkim Mistrzem Zakonu Rycerskiego Templariuszy, Sir Gérardem de Ridefortem, oraz fanatykami religijnymi, w tym nowo przybyłymi z Europy, oraz próbami takich osób jak Salaḥ ad-Dīn Ayyūb i jego dynastia Ajjubidów oraz ich armie Saracenów, które razem po tym, jak zostali przywódcami sukcesji Nur ad-Din, poprzysięgli ukarać takich jak Sir Reynald i być może odzyskać Jerozolimę dla muzułmanów.Bitwa pod Montgisard, bitwa o zamek Belvoir, a także dwa oblężenia zamku Kerak były niektórymi zwycięstwami krzyżowców, podczas gdy bitwa Marj Ayun, oblężenie zamku Chastellet w Jacob's Ford, bitwa pod Cresson, bitwa Of Hattin, a także oblężenie Jerozolimy w 1187 r. Wszystkie wygrały muzułmańskie armie Saracenów z dynastii Ayyūbīd i Salaḥ ad-Dīn Ayyūb, co doprowadziło do wydarzeń trzeciej krucjaty.

Oblężenie Jerozolimy trwało od 20 września do 2 października 1187 r., kiedy to Balian z Ibelina poddał miasto Saladynowi.Wcześniej tego lata Saladyn pokonał armię królestwa i podbił kilka miast.Miasto było pełne uchodźców i miało niewielu obrońców, i padło ofiarą oblegających wojsk.Balian targował się z Saladynem, aby kupić bezpieczne przejście dla wielu, a miasto przeszło w ręce Saladyna z ograniczonym rozlewem krwi.Chociaż Jerozolima upadła, nie był to koniec Królestwa Jerozolimskiego, ponieważ stolica przeniosła się najpierw do Tyru, a później do Akki po trzeciej krucjacie.Chrześcijanie łacińscy odpowiedzieli w 1189 r., Rozpoczynając oddzielnie trzecią krucjatę prowadzoną przez Ryszarda Lwie Serce , Filipa Augusta i Fryderyka Barbarossę .W Jerozolimie Saladyn odrestaurował muzułmańskie święte miejsca i ogólnie okazywał tolerancję wobec chrześcijan;zezwolił prawosławnym i wschodniochrześcijańskim pielgrzymom na swobodne odwiedzanie świętych miejsc – chociaż pielgrzymi frankijscy (tj. katoliccy) musieli uiścić opłatę za wstęp.Kierownictwo nad sprawami chrześcijańskimi w mieście zostało przekazane ekumenicznemu patriarsze Konstantynopola.

Trzecia krucjata (1189–1192) była próbą podjętą przez trzech europejskich monarchów zachodniego chrześcijaństwa (Filipa II, króla Francji, Ryszarda I, króla Anglii i Fryderyka I, Świętego Cesarza Rzymskiego), mającą na celu ponowne podbicie Ziemi Świętej po zdobyciu Jerozolimy przez sułtana Ajjubidów Saladyna w 1187 r. Z tego powodu Trzecia Krucjata znana jest również jako Krucjata Królewska.Częściowo odniosła sukces, odbijając ważne miasta Akka i Jaffa oraz odwracając większość podbojów Saladyna, ale nie udało jej się odzyskać Jerozolimy, co było głównym celem krucjaty i jej religijnym celem.Po niepowodzeniu drugiej krucjaty w latach 1147–1149 dynastia Zengidów kontrolowała zjednoczoną Syrię i wdała się w konflikt z władcamiEgiptu Fatimidami .Saladyn ostatecznie podporządkował sobie siły egipskie i syryjskie i zatrudnił je do zredukowania państw krzyżowców i odbicia Jerozolimy w 1187 r. Pobudzeni gorliwością religijną, król Anglii Henryk II i król Francji Filip II (znani jako „Filip Augustus”) zakończył swój konflikt między sobą, aby poprowadzić nową krucjatę.Śmierć Henryka (6 lipca 1189) oznaczała jednak, że kontyngent angielski przeszedł pod dowództwo jego następcy, króla Anglii Ryszarda I.Starszy cesarz niemiecki Fryderyk Barbarossa również odpowiedział na wezwanie do broni, prowadząc potężną armię przez Bałkany i Anatolię.Odniósł kilka zwycięstw przeciwkoseldżuckiemu sułtanatowi Rûm , ale 10 czerwca 1190 r. utonął w rzece, zanim dotarł do Ziemi Świętej.Jego śmierć wywołała ogromny smutek wśród niemieckich krzyżowców i większość jego żołnierzy wróciła do domu.Po tym, jak krzyżowcy wypędzili muzułmanów z Akki, Filip – w towarzystwie następcy Fryderyka dowodzącego niemieckimi krzyżowcami, księcia Austrii Leopolda V – opuścił Ziemię Świętą w sierpniu 1191 r. Po wielkim zwycięstwie krzyżowców w bitwie pod Arsuf większość wybrzeża Lewantu wróciła pod kontrolę chrześcijan.2 września 1192 r. Ryszard i Saladyn sfinalizowali traktat w Jaffie, który uznawał muzułmańską kontrolę nad Jerozolimą, ale zezwalał na odwiedzanie miasta nieuzbrojonym chrześcijańskim pielgrzymom i kupcom.Ryszard opuścił Ziemię Świętą 9 października 1192 r. Sukcesy trzeciej krucjaty pozwoliły mieszkańcom Zachodu utrzymać znaczne państwa na Cyprze i na wybrzeżu Syrii.

Czwarta krucjata (1202–1204) była zbrojną wyprawą chrześcijańską pochodzenia łacińskiego, zwołaną przez papieża Innocentego III.Deklarowanym celem wyprawy było odbicie kontrolowanej przez muzułmanów Jerozolimy, poprzez pokonanie najpierw potężnegoegipskiego sułtanatu Ajjubidów , najsilniejszego państwa muzułmańskiego tamtych czasów.Jednak kulminacją sekwencji wydarzeń gospodarczych i politycznych było oblężenie Zary przez armię krzyżowców w 1202 r. i splądrowanie w 1204 r. Konstantynopola, stolicy greckiego Cesarstwa Bizantyjskiego kontrolowanego przez chrześcijan, a nie Egiptu, jak pierwotnie planowano.Doprowadziło to do podziału Cesarstwa Bizantyjskiego przez krzyżowców.

Piąta krucjata (1217–1221) była kampanią z serii krucjat prowadzoną przez mieszkańców Europy Zachodniej mającą na celu ponowne zdobycie Jerozolimy i reszty Ziemi Świętej poprzez podbicie najpierwEgiptu , rządzonego przez potężnego sułtanatu Ajjubidów , dowodzonego przez al-Adila, brata Saladyna .Po porażce czwartej krucjaty Innocenty III ponownie wezwał do krucjaty i zaczął organizować armie krucjatowe dowodzone przez węgierskiego Andrzeja II i austriackiego Leopolda VI, do których wkrótce dołączył Jan z Brienne.Początkowa kampania pod koniec 1217 roku w Syrii nie przyniosła rozstrzygnięcia i Andrzej odszedł.Armia niemiecka dowodzona przez duchownego Olivera z Paderborn oraz mieszana armia żołnierzy holenderskich, flamandzkich i fryzyjskich dowodzona przez Wilhelma I Holenderskiego dołączyła następnie do krucjaty w Akce, której celem było podbicie Egiptu, postrzeganego jako klucz do Jerozolimy.Tam przybył kardynał Pelagiusz Galvani jako legat papieski i de facto przywódca krucjaty, wspierany przez Jana z Brienne oraz mistrzów templariuszy , joannitów i krzyżaków .Święty cesarz rzymski Fryderyk II, który wziął krzyż w 1215 r., nie wziął w nim udziału zgodnie z obietnicą.Po udanym oblężeniu Damietty w latach 1218–1219 krzyżowcy zajęli port na dwa lata.Al-Kamil, obecnie sułtan Egiptu, zaproponował atrakcyjne warunki pokojowe, obejmujące przywrócenie Jerozolimy pod panowanie chrześcijańskie.Sułtan został kilkakrotnie skarcony przez Pelagiusza, a krzyżowcy maszerowali na południe w kierunku Kairu w lipcu 1221 r. Po drodze zaatakowali twierdzę al-Kamil w bitwie pod Mansurą, ale zostali pokonani i zmuszeni do poddania się.

Szósta krucjata (1228-1229), znana również jako krucjata Fryderyka II, była wyprawą wojskową mającą na celu odzyskanie Jerozolimy i reszty Ziemi Świętej.Rozpoczęła się siedem lat po klęsce Piątej Krucjaty i obejmowała bardzo mało rzeczywistych walk.Dyplomatyczne manewry Świętego Cesarza Rzymskiego i króla Sycylii Fryderyka II sprawiły, że Królestwo Jerozolimy odzyskało część kontroli nad Jerozolimą przez większą część następnych piętnastu lat, a także nad innymi obszarami Ziemi Świętej.

Wojna Longobardów (1228-1243) była wojną domową w Królestwie Jerozolimy i Królestwie Cypru pomiędzy „Longobardami” (zwanymi także imperialistami), przedstawicielami cesarza Fryderyka II, głównie z Lombardii, a Wschodnia arystokracja kierowana najpierw przez Ibelinów, a następnie przez Montfortów.Wojna została sprowokowana przez próbę przejęcia przez Fryderyka kontroli nad regencją dla jego młodego syna, Konrada II z Jerozolimy.Frederick i Conrad reprezentowali dynastię Hohenstaufów.Pierwsza duża bitwa tej wojny miała miejsce pod Casal Imbert w maju 1232 roku. Filangieri pokonał Ibelinów.Jednak w czerwcu został tak mocno pokonany przez słabsze siły w bitwie pod Agridi na Cyprze, że jego poparcie na wyspie spadło do zera w ciągu roku.W 1241 roku baronowie zaoferowali bailliage of Acre Simonowi de Montfort, hrabiemu Leicester, kuzynowi Filipa z Montfort i krewnemu przez małżeństwo zarówno z Hohenstaufami, jak i Plantagenetami.Nigdy tego nie zakładał.W 1242 lub 1243 Conrad ogłosił swoją pełnoletność, a 5 czerwca Sąd Najwyższy nadał regencję nieobecnego monarchy Alicji, wdowie po Hugh I z Cypru i córce Izabeli I z Jerozolimy.Alice natychmiast zaczęła rządzić jak królowa, ignorując Conrada, który był we Włoszech, i nakazując aresztowanie Filangieri.Po długim oblężeniu Tyr upadł 12 czerwca.Ibelinowie zajęli cytadelę 7 lub 10 lipca z pomocą Alicji, której siły przybyły 15 czerwca.Tylko Ibelinowie mogli uważać się za zwycięzców wojny.

Krucjata baronów (1239–1241), zwana także krucjatą z 1239 r., Była krucjatą do Ziemi Świętej, która pod względem terytorialnym była najbardziej udaną krucjatą od czasów pierwszej krucjaty .Krucjata baronów, nazwana przez papieża Grzegorza IX, zasadniczo ucieleśniała najwyższy punkt papieskich wysiłków, „aby uczynić krucjatę uniwersalnym przedsięwzięciem chrześcijańskim”.Grzegorz IX wezwał do krucjaty we Francji, Anglii i na Węgrzech z różnym skutkiem.Chociaż krzyżowcy nie odnieśli żadnych chwalebnych zwycięstw militarnych, wykorzystali dyplomację, aby z powodzeniem rozgrywać przeciwko sobie dwie walczące frakcje dynastii Ajjubidów (as-Salih Ismail w Damaszku i as-Salih Ayyub w Egipcie) przeciwko sobie o jeszcze więcej ustępstw niż Fryderyk II zdobytych podczas bardziej znanej Szóstej Krucjaty.Na kilka lat krucjata baronów przywróciła Królestwu Jerozolimy jego największe rozmiary od 1187 roku.Ta krucjata do Ziemi Świętej jest czasami omawiana jako dwie oddzielne krucjaty: krucjata króla Theobalda I z Nawarry, która rozpoczęła się w 1239 roku;oraz oddzielny zastęp krzyżowców pod przywództwem Ryszarda z Kornwalii, który przybył po odejściu Theobalda w 1240 r. Ponadto krucjata baronów jest często opisywana w połączeniu z jednoczesną podróżą Baldwina z Courtenay do Konstantynopola i zdobyciem Tzurulum z oddzielnym, mniejsze siły krzyżowców.Dzieje się tak dlatego, że Grzegorz IX na krótko próbował przekierować cel swojej nowej krucjaty z wyzwolenia Ziemi Świętej od muzułmanów do ochrony Cesarstwa Łacińskiego Konstantynopola przed „schizmatycznymi” (tj. prawosławnymi) chrześcijanami próbującymi odbić miasto.Pomimo stosunkowo obfitych źródeł pierwotnych, nauka do niedawna była ograniczona, przynajmniej częściowo ze względu na brak większych starć wojskowych.Chociaż Grzegorz IX poszedł dalej niż jakikolwiek inny papież, aby stworzyć ideał jedności chrześcijan w procesie organizowania krucjaty, w praktyce podzielone przywództwo krucjaty nie ujawniło jednolitego działania ani tożsamości chrześcijańskiej w odpowiedzi na wzięcie krzyża.

W 1244 r. Ajjubidowie pozwolili Khwarazmianom, których imperium zostało zniszczone przez Mongołów w 1231 r., na atak miasta.Oblężenie odbyło się 15 lipca i miasto szybko upadło.Khwarazmianowie splądrowali Dzielnicę Ormiańską , gdzie zdziesiątkowali ludność chrześcijańską i wygnali Żydów.Ponadto splądrowali grobowce królów Jerozolimy w kościele Grobu Świętego i wykopali ich kości, w których grobowce Baldwina I i Gotfryda z Bouillon stały się cenotafami.23 sierpnia Wieża Dawida poddała się siłom Khwarazmian, a około 6000 chrześcijańskich mężczyzn, kobiet i dzieci wyszło z Jerozolimy.Splądrowanie miasta i towarzysząca mu masakra skłoniły krzyżowców do zebrania sił, które dołączyły do ​​sił Ajjubidów i walczyły z siłamiegipskimi i Khwarazmian w bitwie pod La Forbie.Co więcej, wydarzenia te skłoniły króla Francji Ludwika IX do zorganizowania siódmej krucjaty.

Siódma krucjata (1248–1254) była pierwszą z dwóch krucjat pod wodzą Ludwika IX, króla Francji.Znana również jako krucjata Ludwika IX do Ziemi Świętej, miała na celu odzyskanie Ziemi Świętej poprzez atak naEgipt , główną siedzibę władzy muzułmańskiej na Bliskim Wschodzie.Krucjata początkowo zakończyła się sukcesem, ale zakończyła się porażką, a większość armii – w tym król – została schwytana przez muzułmanów.Krucjata została przeprowadzona w odpowiedzi na niepowodzenia w Królestwie Jerozolimskim, poczynając od utraty Świętego Miasta w 1244 r., a głosił ją Innocenty IV w połączeniu z krucjatą przeciwko cesarzowi Fryderykowi II, buntom bałtyckim i najazdom mongolskim.Po uwolnieniu Ludwik przebywał w Ziemi Świętej przez cztery lata, robiąc, co mógł, na rzecz przywrócenia królestwa.Walka między papiestwem a Świętym Cesarstwem Rzymskim sparaliżowała Europę, a niewielu odpowiedziało na wezwania Ludwika o pomoc po jego schwytaniu i wykupieniu.Jedyną odpowiedzią była Krucjata Pasterzy, która rozpoczęła ratowanie króla i spotkała się z katastrofą.W 1254 roku Ludwik wrócił do Francji po zawarciu kilku ważnych traktatów.Drugą z wypraw krzyżowych Ludwika była jego równie nieudana wyprawa do Tunisu w 1270 r., ósma krucjata, gdzie zmarł na czerwonkę wkrótce po zakończeniu kampanii.

Po otrzymaniu poddania się Harranu i Edessy, mongolski przywódca Hulagu Khan przekroczył Eufrat, splądrował Manbij i oblegał Aleppo.Wspierały go siły Boemonda VI z Antiochii i Hethuma I z Armenii .Przez sześć dni miasto było oblężone.Wspomagane przez katapulty i mangonele siły mongolskie, ormiańskie i frankońskie opanowały całe miasto, z wyjątkiem cytadeli, która przetrwała do 25 lutego i została zburzona po jej kapitulacji.Wynikająca z tego masakra, która trwała sześć dni, była metodyczna i dokładna, w której zabito prawie wszystkich muzułmanów i Żydów, chociaż większość kobiet i dzieci sprzedano w niewolę.Zniszczenie obejmowało również spalenie Wielkiego Meczetu w Aleppo.Po oblężeniu Hulagu kazał stracić część żołnierzy Hethuma za spalenie meczetu. Niektóre źródła podają, że Boemond VI z Antiochii (przywódca Franków) osobiście dopilnował zniszczenia meczetu.Później Hulagu Khan zwrócił zamki i dzielnice Hethum, które zostały zajęte przez Ajjubidów .

W 1260 roku Baibars, sułtanEgiptu i Syrii, zaczął zagrażać Księstwu Antiochii, państwu krzyżowców, które (jako wasal Ormian ) wspierało Mongołów.W 1265 roku Baibars zajął Cezareę, Hajfę i Arsuf.Rok później Baibars podbił Galileę i zdewastował Cylicyjską Armenię .Oblężenie Antiochii miało miejsce w 1268 r., kiedy sułtanatmameluków pod wodzą Baibarsa w końcu zdołał zdobyć miasto Antiochia.Twierdza szpitalnicza Krak des Chevaliers upadła trzy lata później.Chociaż Ludwik IX, król francuski, rozpoczął ósmą krucjatę rzekomo w celu odwrócenia tych niepowodzeń, udała się ona do Tunisu, a nie do Konstantynopola, jak początkowo radził brat Ludwika, Karol z Anjou, chociaż Karol I wyraźnie odniósł korzyści z traktatu między Antiochią a Tunisem, który ostatecznie wynikła z wyprawy krzyżowej.Do swojej śmierci w 1277 r. Baibars ograniczył krzyżowców do kilku twierdz wzdłuż wybrzeża i na początku XIV wieku zostali oni wyparci z Bliskiego Wschodu.Upadek Antiochii miał okazać się równie szkodliwy dla sprawy krzyżowców, ponieważ jego zdobycie odegrało kluczową rolę w początkowym sukcesie pierwszej krucjaty.

Ósma krucjata była drugą krucjatą rozpoczętą przez Ludwika IX we Francji, tym razem przeciwko dynastii Hafsydów w Tunezji w 1270 roku. Znana jest również jako krucjata Ludwika IX przeciwko Tunisowi lub druga krucjata Ludwika.Krucjata nie obejmowała żadnej znaczącej walki, a Ludwik zmarł na czerwonkę wkrótce po przybyciu do wybrzeży Tunezji.Jego armia rozproszyła się z powrotem do Europy wkrótce po wynegocjowaniu traktatu z Tunisu.

Upadek Trypolisu polegał na zdobyciu i zniszczeniu państwa krzyżowców, hrabstwa Trypolisu (na terenie dzisiejszego Libanu) przez muzułmańskichmameluków .Bitwa miała miejsce w 1289 roku i była ważnym wydarzeniem w wyprawach krzyżowych, ponieważ oznaczała zdobycie jednego z nielicznych pozostałych głównych posiadłości krzyżowców.Wydarzenie to jest przedstawione na rzadkiej zachowanej ilustracji z fragmentarycznego już rękopisu znanego jako „Cocharelli Codex”, który prawdopodobnie powstał w Genui w latach trzydziestych XIII wieku.Obraz przedstawia hrabinę Łucję, hrabinę Trypolisu i Bartłomieja, biskupa Tortosy (stolicę apostolską nadał mu w 1278 r.) siedzącą w stanie w centrum ufortyfikowanego miasta oraz natarcie Qalawuna w 1289 r. łodzie w porcie i na pobliską wyspę St Thomas.

Oblężenie Akki (zwane także upadkiem Akki) miało miejsce w 1291 roku i spowodowało utratę kontroli nad Akką przez krzyżowców na rzeczmameluków .Uważana jest za jedną z najważniejszych bitew tego okresu.Chociaż ruch krzyżowy trwał jeszcze kilka stuleci, zdobycie miasta oznaczało koniec dalszych krucjat do Lewantu.Kiedy Akka upadła, krzyżowcy stracili ostatnią dużą twierdzę Królestwa Krzyżowców w Jerozolimie.Nadal utrzymywali fortecę w północnym mieście Tartus (dziś w północno-zachodniej Syrii), brali udział w kilku najazdach na wybrzeże i próbowali najechać z maleńkiej wyspy Ruad, ale kiedy stracili ją również w 1302 roku podczas oblężenia Ruad, krzyżowcy nie kontrolowali już żadnej części Ziemi Świętej.

Kiedy w 1291 roku upadła Akka, Henryk II, ostatni koronowany król Jerozolimy, uciekł na Cypr wraz z większością swojej szlachty.Henryk nadal rządził jako król Cypru i nadal rościł sobie prawa do królestwa Jerozolimy, często planując odzyskanie dawnego terytorium na kontynencie.Podjął próbę skoordynowanej operacji wojskowej w latach 1299/1300 z Ghazanem, mongolskim Ilchanem z Persji , kiedy Ghazan najechał terytorium Mameluków w 1299 r.;próbował powstrzymać genueńskie statki przed handlem zmamelukami , mając nadzieję na osłabienie ich ekonomicznie;i dwukrotnie pisał do papieża Klemensa V z prośbą o nową krucjatę.Jego panowanie na Cyprze było dostatnie i bogate, a on był bardzo zaangażowany w wymiar sprawiedliwości i administrację królestwa.Jednak Cypr nie był w stanie spełnić swoich prawdziwych ambicji, czyli odzyskania Ziemi Świętej.W końcu w XIV wieku królestwo było coraz bardziej zdominowane przez kupców genueńskich.Dlatego Cypr stanął po stronie papiestwa w Awinionie podczas Wielkiej Schizmy w nadziei, że Francuzom uda się wypędzić Włochów.Następnie w 1426 roku mamelucy uczynili królestwo państwem dopływowym;pozostali monarchowie stopniowo tracili prawie całą niepodległość, aż do roku 1489, kiedy ostatnia królowa, Katarzyna Cornaro, została zmuszona sprzedać wyspę Republice Weneckiej .

Po upadku Akki szpitalnicy przenieśli się najpierw na Cypr, następnie podbili i władali Rodos (1309-1522) i Maltę (1530-1798).Suwerenny Wojskowy Zakon Maltański przetrwał do dnia dzisiejszego.Filip IV, król Francji, miał prawdopodobnie finansowe i polityczne powody, by sprzeciwić się templariuszom .Wywierał presję na papieża Klemensa V, który odpowiedział w 1312 r., kasując zakon na prawdopodobnie fałszywych podstawach sodomii, magii i herezji.Gromadzenie, transport i zaopatrzenie armii doprowadziło do rozkwitu handlu między Europą a państwami krzyżowców.Włoskie miasta-państwa Genua i Wenecja kwitły dzięki zyskownym gminom handlowym.Wielu historyków twierdzi, że interakcja między zachodnimi kulturami chrześcijańskimi i islamskimi miała znaczący i ostatecznie pozytywny wpływ na rozwój cywilizacji europejskiej i renesansu.Relacje między Europejczykami a światem islamu rozciągały się na całej długości Morza Śródziemnego, co utrudnia historykom określenie, jaka część wzajemnej wymiany kultur pochodzi z państw krzyżowców, Sycylii i Hiszpanii.