Pierwsza krucjata

Przyczyny pierwszej krucjaty są szeroko dyskutowane wśród historyków.Na początku XI-wiecznej Europy wpływ papiestwa spadł do poziomu niewiele większego niż lokalne biskupstwo.W porównaniu z Europą Zachodnią Cesarstwo Bizantyjskie i świat islamu były historycznymi ośrodkami bogactwa, kultury i potęgi militarnej.Pierwsze fale migracji Turków na Bliski Wschód były związane z historią arabską i turecką od IX wieku.Status quo w Azji Zachodniej został zakwestionowany przez późniejsze fale migracji tureckiej, zwłaszcza przybycie Turków seldżuckich w X wieku.

W lipcu 1095 Urban zwrócił się do swojej ojczyzny, Francji, aby rekrutować ludzi do wyprawy.Jego podróże tam zakończyły się dziesięciodniowym soborem w Clermont, gdzie we wtorek 27 listopada wygłosił pełne pasji kazanie przed liczną publicznością złożoną z francuskiej szlachty i duchowieństwa.Według jednej wersji przemówienia entuzjastyczny tłum odpowiedział okrzykami Deus vult!(„Bóg tak chce!”).

Kilka grup organicznie utworzyło i stanęło na czele własnych „armii” krzyżowców (lub motłochu) i skierowało się w stronę Ziemi Świętej przez Bałkany.Duchowym przywódcą ruchu był charyzmatyczny mnich i potężny mówca Piotr Pustelnik z Amiens.Piotr zebrał swoją armię w Kolonii 12 kwietnia 1096 r. Wśród chłopów było też wielu rycerzy, w tym Walter Sans Avoir, który był porucznikiem Piotra i dowodził oddzielną armią.

Na poziomie lokalnym głoszenie pierwszej krucjaty zapoczątkowało masakry Żydów w Nadrenii, które niektórzy historycy uznali za „pierwszy Holokaust”.Na przełomie 1095 i 1096 roku, na kilka miesięcy przed wyruszeniem oficjalnej krucjaty w sierpniu, doszło do ataków na społeczności żydowskie we Francji i Niemczech.W maju 1096 r. Emicho z Flonheim (czasami błędnie nazywany Emicho z Leiningen) zaatakował Żydów w Spirze i Wormacji.Inni nieoficjalni krzyżowcy ze Szwabii, dowodzeni przez Hartmanna z Dillingen, wraz z ochotnikami francuskimi, angielskimi, lotaryńskimi i flamandzkimi, na czele z Drogo z Nesle i Williamem the Carpenter, a także wieloma miejscowymi, dołączyli do Emicho w zniszczeniu społeczności żydowskiej Moguncji pod koniec maja.W Moguncji pewna Żydówka zabiła swoje dzieci, zamiast patrzeć na ich śmierć;naczelny rabin, Kalonymus Ben Meszullam, popełnił samobójstwo w oczekiwaniu na śmierć. Następnie kompania Emicho udała się do Kolonii, a inni do Trewiru, Metzu i innych miast.Piotr Pustelnik mógł być zamieszany w przemoc wobec Żydów, a armia dowodzona przez księdza imieniem Folkmar zaatakowała także Żydów dalej na wschód w Czechach.

Podróż w kierunku Konstantynopola rozpoczęła się pokojowo, ale spotkała się z konfliktami na Węgrzech, w Serbii, w Niszu.Król Koloman Uczony musiał uporać się z problemami, jakie spowodowały wojska pierwszej krucjaty podczas marszu przez Węgry w kierunku Ziemi Świętej w 1096 roku. Pokonał i zmasakrował dwie hordy krzyżowców, aby zapobiec ich grabieżczym najazdom na Królestwo Węgier .Armia Emicho ostatecznie wkroczyła na Węgry, ale została pokonana przez armię Kolomana.Zwolennicy Emicho rozproszyli się;niektórzy w końcu dołączyli do głównych armii, chociaż sam Emicho poszedł do domu.

Walter Sans Avoir, kilka tysięcy francuskich krzyżowców wyruszyło przed Piotrem i 8 maja dotarło na Węgry, przechodząc przez Węgry bez incydentów i docierając do rzeki Sawy na granicy terytorium bizantyjskiego w Belgradzie.Dowódca Belgradu był zaskoczony, nie mając rozkazów, co z nimi zrobić, i odmówił wjazdu, zmuszając krzyżowców do grabieży wsi w poszukiwaniu żywności.Doprowadziło to do potyczek z garnizonem w Belgradzie, a co gorsza, szesnastu ludzi Waltera próbowało obrabować targ w Zemun po drugiej stronie rzeki na Węgrzech i zostało pozbawionych zbroi i odzieży, które wisiały na murach zamku.

W Zemun krzyżowcy nabrali podejrzeń, widząc szesnaście zbroi Waltera zwisających ze ścian, a ostatecznie spór o cenę pary butów na targu doprowadził do zamieszek, które następnie przerodziły się w totalny atak na miasto przez krzyżowców, w którym zginęło 4000 Węgrów.Następnie krzyżowcy uciekli przez rzekę Sawę do Belgradu, ale dopiero po potyczce z wojskami belgradzkimi.Mieszkańcy Belgradu uciekli, a krzyżowcy splądrowali i spalili miasto.

Następnie maszerowali przez siedem dni, docierając do Niszu 3 lipca.Tam dowódca Niszu obiecał zapewnić eskortę armii Piotra do Konstantynopola oraz żywność, jeśli natychmiast wyruszy.Peter zgodził się i następnego ranka wyruszył.Jednak kilku Niemców wdało się w spór z niektórymi miejscowymi wzdłuż drogi i podpaliło młyn, który wymknął się spod kontroli Piotra, aż Nisz wysłał cały swój garnizon przeciwko krzyżowcom.Krzyżowcy zostali całkowicie rozgromieni, tracąc około 10 000 (jedna czwarta ich liczby), a pozostali przegrupowali się dalej w Bela Palanka.Kiedy 12 lipca dotarli do Sofii, spotkali bizantyjską eskortę, która do 1 sierpnia bezpiecznie doprowadziła ich do Konstantynopola.

Do Konstantynopola dotarli 1 sierpnia.Cesarz bizantyjski Aleksy I Komnen , nie wiedząc, co innego zrobić z tak niezwykłą i nieoczekiwaną „armią”, szybko przeprawił całe 30 000 przez Bosfor do 6 sierpnia.Aleksy ostrzegł Piotra, aby nie walczył z Turkami, których uważał za lepszych od pstrokatej armii Piotra, i aby czekał na główny korpus krzyżowców, który wciąż był w drodze.

Do Piotra dołączyli Francuzi pod dowództwem Waltera Sans-Avoira i kilka band włoskich krzyżowców, którzy przybyli w tym samym czasie.W Azji Mniejszej zaczęli plądrować miasta i wsie, aż dotarli do Nikomedii, gdzie wybuchła kłótnia między Niemcami i Włochami z jednej strony, a Francuzami z drugiej.Niemcy i Włosi rozdzielili się i wybrali nowego przywódcę, Włocha o imieniu Rainald, podczas gdy dla Francuzów dowództwo objął Geoffrey Burel.Piotr skutecznie stracił kontrolę nad krucjatą.

Po powrocie do głównego obozu krzyżowców dwóch tureckich szpiegów rozpuściło pogłoski, że Niemcy, którzy zajęli Xerigordos, zajęli również Niceę, co wywołało podekscytowanie, aby jak najszybciej się tam dostać i wziąć udział w grabieży.Trzy mile od obozu, gdzie droga wchodziła w wąską, zalesioną dolinę w pobliżu wioski Dracon, czekała armia turecka .Zbliżając się do doliny, krzyżowcy maszerowali hałaśliwie i natychmiast zostali zasypani gradem strzał.Natychmiast zapanowała panika iw ciągu kilku minut armia była w pełnej rozsypce z powrotem do obozu.Większość krzyżowców została wymordowana;jednak kobiety, dzieci i ci, którzy się poddali, zostali oszczędzeni.W końcu Bizantyńczycy pod wodzą Konstantyna Katakalona przepłynęli i przerwali oblężenie;te kilka tysięcy powróciło do Konstantynopola jako jedyni ocaleni z krucjaty ludowej.

Cztery główne armie krzyżowców opuściły Europę mniej więcej w wyznaczonym czasie w sierpniu 1096 r. Różne drogi dotarły do ​​Konstantynopola i zgromadziły się pod jego murami miejskimi między listopadem 1096 r. a kwietniem 1097 r. Wielkość całej armii krzyżowców jest trudna do oszacowania.Książęta przybyli do Konstantynopola z niewielką ilością żywności i oczekiwanymi zapasami oraz pomocą Alexiosa.Alexios był, co zrozumiałe, podejrzliwy po swoich doświadczeniach z krucjatą ludową, a także dlatego, że wśród rycerzy był jego dawny normański wróg, Boemond, który wielokrotnie najeżdżał terytorium Bizancjum wraz ze swoim ojcem, Robertem Guiscardem, i być może nawet próbował zorganizować atak na Konstantynopol podczas obozowania poza miastem.Krzyżowcy mogli oczekiwać, że Alexios zostanie ich przywódcą, ale on nie był zainteresowany dołączeniem do nich i był zainteresowany głównie jak najszybszym przetransportowaniem ich do Azji Mniejszej.W zamian za żywność i zapasy Alexios poprosił przywódców o złożenie mu przysięgi wierności i obietnicę zwrotu Cesarstwu Bizantyjskiemu wszelkich ziem odzyskanych od Turków.Zanim upewnił się, że różne armie zostaną przerzucone przez Bosfor, Alexios doradził przywódcom, jak najlepiej radzić sobie zarmiami Seldżuków , z którymi wkrótce się spotkają.

Krzyżowcy zaczęli opuszczać Konstantynopol pod koniec kwietnia 1097 r. Gotfryd z Bouillon był pierwszym, który przybył do Nicei, a za nim Boemond z Tarentu, siostrzeniec Boemonda, Tankred, Rajmund IV z Tuluzy i Robert II z Flandrii, podążający za nim wraz z Piotrem II. Pustelnik i niektórzy z ocalałych z krucjaty ludowej oraz niewielka siła bizantyjska pod dowództwem Manuela Boutoumitesa.Przybyli 6 maja, bardzo brakowało im żywności, ale Boemond zorganizował transport żywności drogą lądową i morską.Rozpoczęli oblężenie miasta 14 maja, przydzielając swoje siły do ​​różnych odcinków murów, które były dobrze bronione przez 200 wież.Boemond obozował po północnej stronie miasta, Godfrey od południa, a Raymond i Adhemar z Le Puy przy wschodniej bramie.16 maja tureccy obrońcy wyruszyli do ataku na krzyżowców, aleTurcy zostali pokonani w potyczce ze stratą 200 ludzi.Turcy wysłali wiadomości do Kilija Arslana, błagając go o powrót, a kiedy zdał sobie sprawę z siły krzyżowców, szybko zawrócił.Partia natarcia została pokonana przez wojska pod dowództwem Rajmunda i Roberta II z Flandrii 20 maja, a 21 maja armia krzyżowców pokonała Kilij w zaciętej bitwie, która trwała do późnej nocy.Straty były ciężkie po obu stronach, ale w końcu sułtan wycofał się pomimo próśb Turków nicejskich.Reszta krzyżowców przybyła przez resztę maja, a Robert Curthose i Stephen z Blois przybyli na początku czerwca.W międzyczasie Raymond i Adhemar zbudowali dużą machinę oblężniczą, którą podwieziono do Wieży Gonatas, aby zaatakować obrońców na murach, podczas gdy górnicy wydobywali wieżę od dołu.Wieża została uszkodzona, ale nie poczyniono dalszych postępów.Cesarz bizantyjski Aleksy I zdecydował się nie towarzyszyć krzyżowcom, ale pomaszerował za nimi i rozbił obóz w pobliskim Pelecanum.Stamtąd wysłał łodzie, które przetoczyły się po lądzie, aby pomóc krzyżowcom zablokować jezioro Ascanius, które do tej pory było wykorzystywane przez Turków do zaopatrywania Nicei w żywność.Łodzie przybyły 17 czerwca pod dowództwem Manuela Boutoumitesa.Wysłano także generała Tatikiosa z 2000 piechurów.Alexios poinstruował Boutoumitów, aby potajemnie negocjowali kapitulację miasta bez wiedzy krzyżowców.Tatikios otrzymał polecenie przyłączenia się do krzyżowców i przeprowadzenia bezpośredniego ataku na mury, podczas gdy Boutoumici udawali, że robią to samo, aby wyglądało na to, że Bizantyńczycy zdobyli miasto w bitwie.Tak się stało i 19 czerwca Turcy poddali się Boutoumitom.Kiedy krzyżowcy odkryli, co zrobił Alexios, byli dość źli, ponieważ mieli nadzieję splądrować miasto za pieniądze i zapasy.Boutoumites został jednak nazwany dux of Nicea i zabronił krzyżowcom wstępu w grupach większych niż 10 mężczyzn na raz.Butomici wypędzili także generałów tureckich, których uważał za równie niegodnych zaufania.Rodzina Kilija Arslana udała się do Konstantynopola i ostatecznie została zwolniona bez okupu.Alexios dał krzyżowcom pieniądze, konie i inne prezenty, ale krzyżowcy nie byli z tego zadowoleni, wierząc, że mogliby mieć jeszcze więcej, gdyby sami zdobyli Niceę.Boutoumici nie pozwoliliby im odejść, dopóki wszyscy nie złożyli przysięgi wasalskiej Alexiosowi, jeśli jeszcze tego nie uczynili w Konstantynopolu.Podobnie jak w Konstantynopolu, Tankred początkowo odmówił, ale w końcu się poddał.Krzyżowcy opuścili Niceę 26 czerwca w dwóch kontyngentach: Boemond, Tankred, Robert II z Flandrii i Tatikios w awangardzie oraz Godfrey, Baldwin z Boulogne, Stephen i Hugh z Vermandois z tyłu.Tatikiosowi polecono zapewnić powrót zdobytych miast do imperium.Byli w dobrym humorze i Stefan napisał do swojej żony Adeli, że spodziewają się być w Jerozolimie za pięć tygodni.

Krzyżowcy opuścili Niceę 26 czerwca 1097 r., Z głęboką nieufnością wobec Bizantyjczyków, którzy zajęli miasto bez ich wiedzy po długim oblężeniu Nicei.Aby uprościć problem zaopatrzenia, armia krzyżowców podzieliła się na dwie grupy;słabszy prowadzony przez Boemonda z Tarentu, jego siostrzeńca Tankreda, Roberta Curthose'a, Roberta z Flandrii i bizantyjskiego generała Tatikiosa w awangardzie oraz Godfreya z Bouillon, jego brata Baldwina z Boulogne, Rajmunda IV z Tuluzy, Stefana II z Blois i Hugh z Vermandois z tyłu.29 czerwca dowiedzieli się, że Turcy planują zasadzkę w pobliżu Dorylaeum (Boemond zauważył, że jego armię śledzą tureccy zwiadowcy).Siły tureckie, składające się z Kilija Arslana i jego sojusznika Hasana z Kapadocji, wraz z pomocą Danishmendów, dowodzone przez tureckiego księcia Gazi Gümüshtigina.Współczesne dane wskazują, że liczba Turków wynosi od 25 000 do 30 000, a nowsze szacunki to od 6 000 do 8 000 mężczyzn.Bitwa pod Dorylaeum miała miejsce podczas pierwszej krucjaty 1 lipca 1097 r., pomiędzy Turkami seldżuckimi a krzyżowcami, w pobliżu miasta Dorylaeum w Anatolii.Pomimo tego, że siły tureckie Kilija Arslana prawie zniszczyły kontyngent krzyżowców z Bohemond, inni krzyżowcy przybyli w samą porę, by odnieść bardzo bliskie zwycięstwo.Krzyżowcy rzeczywiście wzbogacili się, przynajmniej na krótki czas, po zdobyciu skarbca Kilija Arslana.Turcy uciekli, a Arslan zajął się innymi sprawami na swoim wschodnim terytorium.

Po bitwie pod Dorylaeum krzyżowcom pozwolono maszerować praktycznie bez sprzeciwu przez Anatolię w drodze do Antiochii.Przeprawa przez Anatolię w upalne lato zajęła prawie trzy miesiące, aw październiku rozpoczęli oblężenie Antiochii.Krzyżowcy przybyli poza miasto 21 października i rozpoczęli oblężenie.Garnizon wypłynął bezskutecznie 29 grudnia.Po ograbieniu okolicznych terenów z żywności krzyżowcy zostali zmuszeni do szukania zapasów dalej, otwierając się na zasadzki.

Podczas gdy główna armia krzyżowców maszerowała przez Azję Mniejszą w 1097 r., Baldwin i Norman Tankred rozpoczęli oddzielną wyprawę przeciwko Cylicji .Tankred próbował we wrześniu zdobyć Tars, ale Baldwin zmusił go do opuszczenia go, co wywołało między nimi trwały konflikt.Baldwin z pomocą miejscowych Ormian zdobył ważne twierdze na ziemiach na zachód od Eufratu.Ormiański władca Edessy, Thoros, wysłał posłów — ormiańskiego biskupa Edessy i dwunastu czołowych obywateli — do Baldwina na początku 1098 r., prosząc go o pomoc w walce z pobliskimi władcami Seldżuków .Jako pierwsze miasto, które przeszło na chrześcijaństwo, Edessa odegrała ważną rolę w historii chrześcijaństwa.Baldwin wyjechał do Edessy na początku lutego, ale wojska wysłane przez Balduka, emira Samosaty lub Bagrata uniemożliwiły mu przekroczenie Eufratu.Jego druga próba zakończyła się sukcesem i 20 lutego dotarł do Edessy.Baldwin nie chciał służyć Thorosowi jako najemnik.Ormiańscy mieszczanie obawiali się, że planuje opuścić miasto, więc przekonali Thorosa, by go adoptował.Wzmocniony przez wojska z Edessy, Baldwin napadł na terytorium Balduka i umieścił garnizon w małej fortecy niedaleko Samosaty.W przeciwieństwie do większości Ormian, Thoros wyznawał prawosławie, co czyniło go niepopularnym wśród monofizyckich poddanych.Wkrótce po powrocie Baldwina z kampanii miejscowa szlachta zaczęła spiskować przeciwko Thorosowi, być może za zgodą Baldwina (jak podaje współczesny kronikarz Mateusz z Edessy).W mieście wybuchły zamieszki, zmuszając Thorosa do schronienia się w cytadeli.Baldwin obiecał uratować swojego przybranego ojca, ale kiedy 9 marca buntownicy włamali się do cytadeli i zamordowali zarówno Thorosa, jak i jego żonę, nie zrobił nic, by im pomóc.Następnego dnia, po tym jak mieszczanie uznali Baldwina za swojego władcę (lub doux), przyjął on tytuł hrabiego Edessy i tym samym ustanowił pierwsze państwo krzyżowców .Aby wzmocnić swoje rządy, owdowiały Baldwin poślubił córkę ormiańskiego władcy (znaną obecnie jako Arda).Zaopatrywał główną armię krzyżowców w żywność podczas oblężenia Antiochii.Przez trzy tygodnie bronił Edessy przed Kerboghą, gubernatorem Mosulu, uniemożliwiając mu dotarcie do Antiochii przed zdobyciem jej przez krzyżowców.

Boemond przekonał innych przywódców, że jeśli Antiochia upadnie, zatrzyma ją dla siebie i że ormiański dowódca części murów miejskich zgodził się umożliwić krzyżowcom wejście.Stefan z Blois był jego jedynym konkurentem i porzucając przesłanie do Aleksego, że sprawa została przegrana, przekonał cesarza, by zatrzymał jego marsz przez Anatolię w Filomelium przed powrotem do Konstantynopola.Niepowodzenie Aleksego w dotarciu do oblężenia zostało wykorzystane przez Boemunda do zracjonalizowania swojej odmowy zwrotu miasta Cesarstwu zgodnie z obietnicą.Ormianin Firouz pomógł Boemundowi i małej grupie wejść do miasta 2 czerwca i otworzyć bramę, w której zabrzmiały rogi, chrześcijańska większość miasta otworzyła inne bramy i weszli krzyżowcy.W worku zabili większość muzułmańskich mieszkańców i wielu chrześcijańskich Greków, Syryjczyków i Ormian w zamieszaniu.

Oblegający stali się oblężonymi.4 czerwca awangarda 40-tysięcznej armii Kerboghy przybyła, otaczając Franków.Od 10 czerwca przez 4 dni fale ludzi Kerbughi atakowały mury miejskie od świtu do zmierzchu.Boemond i Adhemar zaryglowali bramy miasta, aby zapobiec masowym dezercjom i zdołali się oprzeć.Kerbogha następnie zmienił taktykę, próbując zagłodzić krzyżowców.

Morale w mieście było niskie, a klęska wydawała się nieuchronna, ale chłopski wizjoner, Piotr Bartłomiej, twierdził, że apostoł św. Andrzej przyszedł do niego, aby pokazać położenie Świętej Włóczni, która przebiła Chrystusa na krzyżu.To rzekomo zachęciło krzyżowców, ale relacje są mylące, ponieważ było to dwa tygodnie przed ostateczną bitwą o miasto.24 czerwca Frankowie szukali warunków kapitulacji, którym odmówiono.28 czerwca 1098 r. o świcie Frankowie wymaszerowali z miasta w czterech grupach bojowych, by zaatakować wroga.Kerbogha pozwolił im się rozmieścić w celu zniszczenia ich na otwartej przestrzeni.Jednak dyscyplina armii muzułmańskiej nie utrzymała się i rozpoczęto chaotyczny atak.Niezdolni do pokonania osłabionych sił, przewyższali liczebnie dwóch do jednego muzułmanów atakujących Bramę Mostową, uciekli przez nacierającą główną część armii muzułmańskiej.Z bardzo niewielkimi ofiarami armia muzułmańska złamała się i uciekła z bitwy.

Krzyżowcy dotarli do Jerozolimy, która została odbita Seldżukom przez Fatymidów zaledwie rok wcześniej, 7 czerwca.Wielu krzyżowców płakało, gdy zobaczyli miasto, do którego dotarli tak długo.Gubernator Fatymidów Iftikhar al-Dawla przygotował miasto do oblężenia, gdy usłyszał o przybyciu krzyżowców.Przygotował elitarny oddział składający się z 400egipskiej kawalerii i wypędził z miasta wszystkich wschodnich chrześcijan w obawie przed ich zdradą (podczas oblężenia Antiochii Ormianin imieniem Firoz pomógł krzyżowcom wejść do miasta, otwierając bramy).Aby pogorszyć sytuację krzyżowców, ad-Daula zatruł lub zasypał wszystkie studnie i wyciął wszystkie drzewa poza Jerozolimą.7 czerwca 1099 r. krzyżowcy dotarli poza fortyfikacje Jerozolimy, które zaledwie rok wcześniej zostały odbite Seldżukom przez Fatymidów.Miasta strzegł mur obronny o długości 4 km, grubości 3 metrów i wysokości 15 metrów, znajdowało się tam pięć głównych bram, każda strzeżona przez parę wież.Krzyżowcy podzielili się na dwie duże grupy - Gotfryd z Bouillon, Robert z Flandrii i Tankred planowali oblężenie od północy, podczas gdy Rajmund z Tuluzy umieścił swoje siły na południu.

Niewielka flota genueńskich i angielskich statków przybywa do portu w Jaffie, przywożąc podstawowe zapasy broni oblężniczej dla pierwszych krzyżowców w Jerozolimie.Żeglarze z Genui przywieźli ze sobą cały niezbędny sprzęt do budowy machin oblężniczych.

Robert z Normandii i Robert z Flandrii pozyskiwali drewno z pobliskich lasów.Pod dowództwem Guglielmo Embriaco i Gastona z Béarn krzyżowcy rozpoczęli budowę swojej broni oblężniczej.W ciągu prawie 3 tygodni zbudowali najwspanialszy sprzęt oblężniczy XI wieku.Obejmowało to: 2 masywne wieże oblężnicze na kołach, taran z żelazną głowicą, liczne drabiny do wspinania się i serię przenośnych plecionych ekranów.Z drugiej strony Fatymidzi pilnowali przygotowań Franków i ustawili swoje mangonele na murze strzelnicy, gdy rozpoczął się szturm.Przygotowania krzyżowców zostały zakończone.

14 lipca 1099 r. krzyżowcy rozpoczęli atak, Gotfryd i jego sojusznicy ustawili się w kierunku północnego muru Jerozolimy, a ich priorytetem było przebicie się przez zewnętrzną kurtynę murów Jerozolimy.Pod koniec dnia przedarli się przez pierwszą linię obrony.Na południu siły Raymonda (z Tuluzy) napotkały zaciekły opór ze strony Fatymidów .15 lipca wznowiono atak na froncie północnym, Godfrey i jego sojusznicy odnieśli sukces, a krzyżowiec Ludolf z Tournai jako pierwszy wspiął się na mur.Frankowie szybko zdobyli przyczółek w murze, a gdy załamała się obrona miasta, Fatymidami wstrząsnęła fala paniki.

Krzyżowcy przedostali się do miasta przez wieżę Dawida i historia była świadkiem jednego z najbardziej krwawych starć.Krzyżowcy wymordowali każdego mieszkańca miasta (Jerozolimy), zarówno muzułmanów, jak i Żydów.

22 lipca w Bazylice Grobu Pańskiego odbyła się rada w sprawie ustanowienia rządów w Jerozolimie.Godfrey z Bouillon (który odegrał najbardziej fundamentalną rolę w podboju miasta) został mianowany Advocatus Sancti Sepulchri („adwokatem” lub „obrońcą Grobu Świętego”).

Bitwa pod Askalonem miała miejsce 12 sierpnia 1099 r., wkrótce po zdobyciu Jerozolimy i jest często uważana za ostatnią akcję pierwszej krucjaty.Armia krzyżowców dowodzona przez Gotfryda z Bouillon pokonała i odepchnęła armię Fatymidów , zapewniając bezpieczeństwo Jerozolimie.

Większość krzyżowców uznała teraz swoją pielgrzymkę za zakończoną i wróciła do domu.Tylko 300 rycerzy i 2000 piechoty pozostało do obrony Palestyny.Relacje między nowo utworzonymi państwami krzyżowców w hrabstwie Edessa a Księstwem Antiochii były zmienne.Frankowie w pełni zaangażowali się w politykę na Bliskim Wschodzie, w wyniku czego muzułmanie i chrześcijanie często walczyli ze sobą.Ekspansja terytorialna Antiochii zakończyła się w 1119 roku poważną porażką Turków w bitwie pod Ager Sanguinis, na Polu Krwi.