خلافت المحد

جنبش المحد از ابن تومارت، یکی از اعضای ماسمودا، یک کنفدراسیون قبیله ای بربر در کوه های اطلس در جنوب مراکش سرچشمه گرفت.در آن زمان، مراکش، غرب الجزایر و اسپانیا (الاندلس) تحت فرمانروایی آلمورایدها، یک سلسله بربر سنهاجا بودند.ابن تومرت در اوایل زندگی برای ادامه تحصیل به قرطبه اسپانیا و پس از آن برای تعمیق آن به بغداد رفت.ابن تومرت در بغداد به مکتب کلامی اشعری پیوست و تحت تأثیر استاد غزالی قرار گرفت.او به زودی سیستم خود را توسعه داد و آموزه های استادان مختلف را با هم ترکیب کرد.

ابن تومرت مدتی را در شهرهای مختلف افرقیان به موعظه و آشوب گذراند و به شراب فروشی ها و دیگر مظاهر سستی حمله کرد.شیطنت ها و موعظه های آتشین او باعث شد که مقامات خسته او را از شهری به شهر دیگر منتقل کنند.در سال 1120، ابن تومارت و گروه کوچک پیروانش به مراکش رفتند، ابتدا در فاس توقف کردند و در آنجا برای مدت کوتاهی با علمای مالکی شهر به بحث و مناظره پرداختند.او حتی تا آنجا پیش رفت که خواهر امیر الموروی علی بن یوسف را در خیابان های فاس مورد تعرض قرار داد، زیرا او به روش زنان بربر بی حجاب می رفت.امیر تصمیم گرفت که او را از شهر بیرون کند.

ابن تومارت پس از یک خطبه به‌ویژه تکان‌دهنده، با مرور ناکامی‌اش در ترغیب آلموروویان به اصلاح با استدلال، خود را مهدی واقعی، قاضی و قانون‌گذار هدایت‌شده الهی، معرفی کرد و مخاطبانش او را چنین تشخیص دادند.این عملاً اعلان جنگ علیه ایالت آلموروید بود.

ابن تومرت در سال 1122 غار خود را رها کرد و به اطلس عالی رفت تا جنبش المحاد را در میان مسمودتری‌های کوهستانی سازمان دهد.ابن تومرت علاوه بر قبیله خود، حرغه، تبعیت گنفیسا، گادمیوا، هینتاتا، هاسکورا، و حزرجه را به امر المحد تضمین کرد.در حوالی سال 1124، ابن تومارت رباط تینمل را در دره انفیس در اطلس عالی، مجتمع مستحکم غیرقابل تسخیر بنا کرد که هم به عنوان مرکز معنوی و هم به عنوان مقر نظامی جنبش المحد عمل می کرد.برای هشت سال اول، شورش المحد به یک جنگ چریکی در امتداد قله ها و دره های اطلس عالی محدود شد.آسیب اصلی آن‌ها در ناامن کردن جاده‌ها و گذرگاه‌های کوهستانی جنوب مراکش بود که مسیر بسیار مهم سیجیلماسا، دروازه تجارت فراصحرا را تهدید می‌کرد.مقامات الموراوی که قادر به ارسال نیروی انسانی کافی از طریق گذرگاه‌های باریک برای بیرون راندن شورشیان المحد از نقاط مستحکم کوهستانی بودند که به راحتی قابل دفاع بودند، خود را با ایجاد دژهایی برای محصور کردن آنها در آنجا آشتی دادند (مشهورترین قلعه تثغیموت که از نزدیکی به اغمات محافظت می کرد و توسط نیروهای فتح شد. المحدث در سال 1132)، ضمن کاوش در مسیرهای جایگزین از گذرگاه های شرقی تر.

الموحدها سرانجام برای اولین حمله بزرگ خود در مناطق پست از کوهستان فرود آمدند.این یک فاجعه بود.الموحدها یک ستون آلموراوی را که پیش از اغمات برای ملاقات با آنها بیرون آمده بود کنار زدند و سپس باقیمانده خود را تا مراکش تعقیب کردند.آنها به مدت چهل روز مراکش را محاصره کردند تا اینکه در آوریل (یا مه) 1130، آلموراودها از شهر خارج شدند و الموحدین را در نبرد خونین البحیره (که به نام باغ بزرگی در شرق شهر نامگذاری شد) درهم شکستند.الموحدها با تلفات هنگفت کاملاً شکست خوردند.نیمی از رهبری آنها در عملیات کشته شدند و بازماندگان فقط توانستند به کوهها برگردند.

ابن تومرت اندکی پس از آن، در اوت 1130 درگذشت. مرگ ابن تومرت به مدت سه سال مخفی ماند، دوره ای که وقایع نگاران المحد از آن به عنوان غیبه یا "غیبت" یاد کردند.این دوره احتمالاً به عبدالمؤمن فرصت داد تا موقعیت خود را به عنوان جانشین رهبری سیاسی جنبش تضمین کند.

تحت فرمان عبدالمؤمن، الموحدها از کوه‌های اطلس فرود آمدند و در نهایت قدرت سلسله متزلزل آلموروید را تا سال 1147 از بین بردند. عبدالمؤمن امپراتوری خود را ابتدا با به دست آوردن کنترل بر کوه‌های مرتفع اطلس و سپس به دست آورد. اطلس میانه، به منطقه ریف، در نهایت به سرزمین مادری خود در شمال تلمسن نقل مکان کرد.در سال 1145، پس از از دست دادن آلمورایدها، رهبر مزدوران کاتالان خود، Reveter، آلموهادها آنها را در نبرد آشکار شکست دادند.از این نقطه، الموحدها به سمت غرب به سمت دشت ساحلی اقیانوس اطلس حرکت کردند.پس از محاصره مراکش، سرانجام در سال 1147 آن را تصرف کردند.

دخالت الموحد در اندلس از اوایل سال 1145 آغاز شد، زمانی که علی بن عیسی بن میمون، فرمانده نیروی دریایی کادیز الموروی، به عبدالمؤمن فرار کرد.در همان سال، ابن قاسی، فرمانروای سیلوس، یکی از اولین رهبران اندلسی بود که برای جلوگیری از پیشروی پادشاهی های مسیحی، که آلموراویان متزلزل قادر به مهار آنها نبودند، درخواست مداخله المحد در اندلس را کرد.در سال 1147 عبدالمؤمن یک نیروی نظامی به رهبری یکی دیگر از فراریان آلموراوی به نام ابواسحاق براز فرستاد که الجزیرا و طریفه را قبل از حرکت به سمت غرب به نیبله، باداجوز و الگاروه تصرف کرد.آلمورایدها در سویل در سال 1147 محاصره شدند تا اینکه شهر در سال 1148 با حمایت محلی تصرف شد.

در همین زمان شورش بزرگی به رهبری محمد بن عبدالله الماسی به مرکزیت دره سوس، امپراتوری المحد را تکان داد و ابعاد مذهبی به خود گرفت و قبایل مختلف را برای مقابله با الموحدها گرد آورد.پس از شکست های اولیه المحد، شورش در نهایت به لطف ستوان عبدالمؤمن، عمر الحنتاتی، که رهبری نیرویی را بر عهده داشت که الماسی را کشت، سرکوب شد.این شورش از منابع المحاد مالیات گرفته بود و منجر به وارونگی موقت در اندلس نیز شد، اما الموحدها به زودی دوباره به حمله پرداختند.در پاسخ به درخواست های محلی مقامات مسلمان، آنها کنترل قرطبه را در سال 1149 به دست گرفتند و شهر را از دست نیروهای آلفونسوی هفتم نجات دادند.آلموراویان باقی مانده در اندلس به رهبری یحیی بن غنیه در آن زمان به غرناطه محصور شدند.در سال 1150 یا 1151 عبدالمؤمن رهبران و سران اندلس تحت کنترل خود را به رباط الفتح (رباط) فراخواند و در آنجا آنها را وادار به وفاداری به او کرد، ظاهراً به عنوان یک نمایش سیاسی از قدرت او.آلمورایدها در گرانادا در سال 1155 شکست خوردند و پس از آن به جزایر بالئاریک عقب نشینی کردند، جایی که چندین دهه بیشتر مقاومت کردند. آلموها پایتخت ایبریای مسلمان را از کوردوبا به سویا منتقل کردند.

با این حال، در بسیاری از دهه 1150، عبدالمؤمن تلاش های خود را بر گسترش به سمت شرق در شمال آفریقا متمرکز کرد.در سال 1151، او به کنستانتین رسیده بود و در آنجا با ائتلافی از قبایل عرب که در سرزمین های بربر راهپیمایی می کردند، مقابله کرد.او به جای نابودی این قبایل، از آنها برای لشکرکشی های خود در اندلس استفاده کرد و آنها همچنین به سرکوب مخالفت های داخلی خاندان ابن تومرت کمک کردند.عبدالمؤمن نیروهای خود را برای فتح تونس در سال 1159 رهبری کرد و با فتح شهرهای مهدیه (که در آن زمان در اختیار راجر دوم سیسیلی بود)، قیروان و سایر شهرهای ساحلی تا طرابلس، به تدریج بر ایفرقیه تسلط یافت. در لیبی امروزی).سپس به مراکش بازگشت و در سال 1161 برای لشکرکشی به اندلس رفت. عبدالمؤمن دستور ساخت قلعه جدیدی را در جبل الطارق داده بود و در مدت اقامتش در اندلس در آنجا مستقر شد.

شاهزادگان المحد نسبت به مورابیت ها شغل طولانی تر و برجسته تری داشتند.جانشینان عبدالمؤمن، ابویعقوب یوسف (یوسف اول، حکومت 1163-1184) و ابویوسف یعقوب المنصور (یعقوب اول، حکومت 1184-1199)، هر دو مردان توانا بودند.در ابتدا دولت آنها بسیاری از اتباع یهودی و مسیحی را به پناه بردن به ایالات مسیحی رو به رشد پرتغال ، کاستیل و آراگون سوق داد.در نهایت آنها نسبت به مرابیت ها کمتر متعصب شدند و یعقوب المنصور مردی بسیار ماهر بود که سبک عربی خوبی می نوشت و از فیلسوف اوروس محافظت می کرد.لقب «المنصور» («پیروز») او با پیروزی او بر آلفونسو هشتم کاستیل در نبرد آلارکوس (1195) به دست آمد.

در سال 1163 خلیفه ابو یعقوب یوسف آلکازار را محل سکونت اصلی خود در منطقه قرار داد.او در سال 1169 مجموعه کاخ را بیشتر گسترش داد و زینت بخشید و شش محوطه جدید به ضلع شمالی، جنوبی و غربی کاخ های موجود اضافه کرد.این کارها توسط معماران احمد بن باسو و علی الغمری انجام شده است.به استثنای دیوارها، تقریباً تمام ساختمان‌های قبلی تخریب شدند و در مجموع تقریباً دوازده کاخ ساخته شد.در میان سازه‌های جدید، حیاط باغ بسیار بزرگی وجود داشت که امروزه به نام پاسیو دل کروسرو شناخته می‌شود که در محوطه قدیمی عبادید قرار داشت.بین سالهای 1171 و 1198 یک مسجد جماعت عظیم جدید در ضلع شمالی آلکازار ساخته شد (بعداً به کلیسای جامع فعلی سویل تبدیل شد).یک کارخانه کشتی سازی نیز در نزدیکی آن در سال 1184 و یک بازار منسوجات در سال 1196 ساخته شد.

نبرد فهش‌الجلاب در روز پنج‌شنبه 15 اکتبر 1165 بین مهاجمان الموحد و پادشاه مورسیه، ابن مردانیش، درگرفت.در تابستان 1165 لشکر محمدی به فرماندهی سیدان ابوحفص عمر و ابوسعید عثمان، برادران خلیفه ابو یعقوب یوسف، علیه ابن مردانیش در تابستان 1165 یورش بردند. آنها در سپتامبر 1165، گالایر، سیراویر، و بزاجار، و جلال کارویر را تصرف کردند. سگورا، سپس کولار و ولز را در نزدیک شدن به مورسیا دستگیر کرد.

ابویعقوب یوسف به ایبریا حمله کرد و اندلس را فتح کرد و والنسیا و کاتالونیا را ویران کرد.سال بعد او خود را در سویل مستقر کرد.

یوسف اول بیست هزار سرباز را از طریق تنگه جبل الطارق منتقل کرد تا بتواند بر سرزمین های مسلمان نشین مستحکم شود.در عرض یک سال، او اکثر شهرهای مسلمان را به صف کرد.در سال 1172، او اولین حمله خود را علیه موضع مسیحی انجام داد.او شهر Huete را محاصره کرد - و شکست خورد.دلایل متعددی برای شکست وجود داشت.حداقل یکی از شاهدان عینی نشان می دهد که یوسف اول...به خصوص درگیر محاصره نبود....هنگامی که خبر در اطراف اردوگاه الموحد منتشر شد که آلفونسو هشتم از کاستیل (اکنون هجده ساله است و به نام خودش حکومت می کند) برای رفع محاصره نزدیک می شود، آل موحدها موضع خود را تسلیم کردند و عقب نشینی کردند.این یک شکست شرم آور برای یوسف اول بود، اگرچه کشنده نبود.او به زودی خود را جمع کرد و جنگ را دوباره آغاز کرد.اما Huete نقطه عطفی برای پادشاهی های مسیحی بود که اکنون شروع به اصلاح نگرش خود نسبت به یکدیگر کردند.تا سال 1177، هر پنج پادشاه مسیحی قراردادهایی منعقد کردند یا اتحادهای ازدواج ایجاد کردند.اتحاد سیاسی آلفونسو جنگجو تبدیل به وحدت هدف شده بود.و شبکه بیعت هایی که توسط دشمن مسیحی بافته شده بود تقریباً برای الموحدها غیرممکن بود که نفوذ کنند.

بانو غانیه از نوادگان آلموراویدها بودند که پس از سقوط دولت آلموراوید در اواسط قرن دوازدهم، حکومتی را در جزایر بالئاریک تأسیس کردند.در سال 1184 آنها به شمال آفریقا حمله کردند و در مبارزه ای که تا سال 1230 ادامه یافت و از طرابلس تا سیجیلماسا به فرماندهی امیران علی (1184-1187) و یحیا بن (1187-1184) ادامه یافت، با الموحدین جنگیدند.غانیه (1188-1235؟).ورود بانو غنیه به شمال آفریقا مصادف بود با فتح المحد افرقیه (تونس) توسط امیر ایوبی شرف الدین قراقوش.نیروهای ایوبی چندین سال دوشادوش با بنی غنیه و قبایل مختلف عرب علیه الموحد می جنگیدند تا اینکه صالح الدین در سال 1190 با آنها صلح کرد. پایان الموحد رویای امپراطوری که تمام شمال غرب آفریقا را در بر می گیرد و آنها را مجبور می کند که در نهایت از تسلط خود بر افرقیه و مغرب مرکزی که در نیمه اول قرن سیزدهم تحت حکومت سلسله های محلی حفصیان و زیانیان بود، دست بکشند.

محاصره سانتارم، از ژوئن 1184 تا ژوئیه 1184 ادامه یافت. در بهار 1184، ابویعقوب یوسف لشکری ​​جمع کرد، از تنگه جبل الطارق گذشت و به سوی سویل لشکر کشید.از آنجا به سمت باداخوز لشکر کشید و به سمت غرب رفت تا سانتارم پرتغال را محاصره کند که توسط آفونسو اول پرتغال دفاع می شد.با شنیدن حمله ابویوسف، فردیناند دوم لئون، سربازان خود را برای حمایت از پدرشوهرش، آفونسو اول، به سانترم برد.ابویوسف که معتقد بود نیروهای کافی برای حفظ محاصره دارد، دستور داد تا بخشی از ارتش خود به لیسبون بروند و آن شهر را نیز محاصره کنند.دستورات اشتباه تعبیر شد و ارتش او با دیدن گروه های زیادی از مردان که نبرد را ترک می کردند، گیج شدند و شروع به عقب نشینی کردند.ابویوسف در تلاش برای جمع آوری نیروهای خود، بر اثر تیر کمان مجروح شد و در 29 ژوئیه 1184 درگذشت.

نبرد آلارکوس نبردی بین الموحدان به رهبری ابویوسف یعقوب المنصور و پادشاه آلفونسو هشتم کاستیل بود.این منجر به شکست نیروهای کاستیلی و متعاقب آن عقب نشینی آنها به تولدو شد، در حالی که آلموها دوباره تروخیلو، مونتانچز و تالاورا را فتح کردند.

نبرد لاس ناواس د تولوسا یک نقطه عطف مهم در Reconquista و در تاریخ قرون وسطیاسپانیا بود.به نیروهای مسیحی پادشاه آلفونسو هشتم کاستیل، ارتش رقبای او، سانچو هفتم از ناوارا و پیتر دوم از آراگون، در نبرد با حاکمان مسلمان المحد در نیمه جنوبی شبه جزیره ایبری پیوستند.خلیفه محمد النصیر رهبری ارتش المحد را بر عهده داشت که از مردمی از سراسر خلافت المحد تشکیل شده بود.

یوسف دوم در اوایل سال 1224 به طور ناگهانی درگذشت - به طور تصادفی هنگام بازی با گاوهای حیوان خانگی خود به شدت زخمی شد.بوروکرات های کاخ به رهبری ابن جمعی که وارث نداشتند، به سرعت عموی پیرش عبدالوحید اول را به عنوان خلیفه جدید در مراکش انتخاب کردند.اما عجله و احتمال مغایر با قانون اساسی دادرسی مراکش، عموهای او، برادران النصیر، در اندلس را ناراحت کرد.سلسله آل موحد هرگز جانشینی مورد مناقشه ای نداشته است.علیرغم اختلاف نظرها، آنها همیشه وفادارانه پشت خلیفه منتخب صف آرایی کرده بودند، بنابراین شورش امری اتفاقی نبود.اما عبدالله به زودی در مورسیه مورد دیدار ابوزید بن یوججان، یک بوروکرات عالی رتبه سابق در مراکش قرار گرفت، که سقوط او چند سال قبل توسط الجامعی طراحی شده بود و اکنون در نزدیکی چینچیلا در حال گذراندن حکم تبعید بود. (آلباسته).ابن یوججان عبدالله را متقاعد کرد تا در انتخابات شرکت کند و به او از ارتباطات بالای او در کاخ مراکش و در میان شیوخ مسمودا اطمینان داد.عبدالله با مشورت برادرانش به زودی خود را به عنوان خلیفه جدید المحد اعلام کرد و لقب خلیفه «العادل» («عادل» یا «عدل») را به خود گرفت و بلافاصله سویا را تصرف کرد و شروع به آماده سازی برای لشکرکشی کرد. مراکش و مقابله با عبدالوحید اول. اما ابن یاجان قبلاً روابط مراکشی خود را ادامه داده بود.قبل از پایان تابستان، ابو زکریا، شیخ قبیله هنتتا، و یوسف بن علی، والی تینمال، برای العادل اظهار نظر کردند، کاخ مراکش را تصرف کردند، خلیفه را خلع کردند و جامیعی و اطرافیانش را بیرون کردند. .خلیفه سقوط کرده عبدالواحد اول در سپتامبر 1224 با خفه شدن به قتل رسید.

خروج مأمون در سال 1228 پایان عصر المحد در اسپانیا بود.ابن هود و دیگر نیرومندان محلی اندلس نتوانستند سیل فزاینده حملات مسیحیان را که تقریباً هر سال توسط سانچو دوم از پرتغال ، آلفونسو نهم از لئون، فردیناند سوم از کاستیل و جیمز اول از آراگون انجام می‌شد، مهار کنند.بیست سال بعد شاهد پیشرفت عظیمی در Reconquista مسیحی بودیم - ارگهای بزرگ قدیمی اندلس در یک جارو بزرگ سقوط کردند: مریدا و باداخوز در سال 1230 (به لئون)، مایورکا در سال 1230 (به آراگون)، بجا در سال 1234 (به پرتغال). کوردووا در 1236 (به کاستیا)، والنسیا در 1238 (به آراگون)، نیبلا-هوئلوا در 1238 (به لئون)، سیلوس در سال 1242 (به پرتغال)، مورسیا در سال 1243 (به کاستیا)، خائن در سال 1246 (به کاستیا)، آلیکانته در سال 1248 (به کاستیا)، که با سقوط بزرگترین شهرهای اندلس، پایتخت سابق المحاد سویا، به دست مسیحیان در سال 1248 به اوج خود رسید. فردیناند سوم کاستیلی در 22 دسامبر 1248 به عنوان فاتح وارد سویا شد.اندلسیان قبل از این یورش درمانده بودند.ابن هود در اوایل تلاش کرده بود تا پیشروی لئونی ها را کنترل کند، اما بیشتر ارتش اندلسی او در نبرد آلنج در سال 1230 نابود شد. ابن هود تلاش کرد تا اسلحه ها و افراد باقی مانده را برای نجات ارگ های اندلسی که در معرض تهدید یا محاصره قرار گرفته بودند، حرکت دهد، اما با حملات بسیار زیاد. در یک لحظه، این یک تلاش ناامید کننده بود.پس از مرگ ابن هود در سال 1238، برخی از شهرهای اندلس در آخرین تلاش برای نجات خود، بار دیگر خود را به آل موحد عرضه کردند، اما بی نتیجه ماندند.الموحدین برنمی گردند.

در سال 1229، ابوزکریا، فرماندار افریقیاس، پس از فتح کنستانتین و بجایا در همان سال به تونس بازگشت و اعلام استقلال کرد.پس از انشعاب حفصیان از الموحد به رهبری ابوزکریا (1228-1249)، ابوزکریا اداره امور را در افریقیه (استان رومی آفریقا در مغرب امروزی؛ تونس امروزی، شرق الجزایر و غرب لیبی) سازماندهی کرد و شهر تونس را ساخت. به عنوان مرکز اقتصادی و فرهنگی امپراتوری تبدیل شد.در همان زمان، بسیاری از مسلمانان اندلس که از Reconquista مسیحی ایبریا گریختند جذب شدند.او متعاقباً طرابلس را در 1234، الجزیره در 1235، رودخانه چلیف را در 1236 ضمیمه کرد و کنفدراسیون های قبیله ای مهم بربرها را از 1235 تا 1238 تحت سلطه خود درآورد.او همچنین در ژوئیه 1242 پادشاهی تلمسان را فتح کرد و سلطان تلمسان را وادار به دست نشاندگان خود کرد.

الموحدها در دارایی‌های آفریقایی خود به استقرار مسیحیان حتی در فاس تشویق می‌کردند و پس از نبرد لاس ناواس د تولوسا، گهگاه با پادشاهان کاستیل هم پیمان می‌شدند.آنها در بیرون راندن پادگان هایی که در برخی از شهرهای ساحلی توسط پادشاهان نورمن سیسیل قرار داده شده بود، موفق بودند.تاریخ انحطاط آنها با آلمراویدی که آواره شده بودند متفاوت است.آنها توسط یک جنبش مذهبی بزرگ مورد حمله قرار نگرفتند، بلکه مناطقی را به صورت تکه تکه توسط شورش قبایل و نواحی از دست دادند.مؤثرترین دشمنان آنها بانو مارین (مارینیدها) بودند که سلسله بعدی را تأسیس کردند.آخرین نماینده این خط، ادریس دوم، «الواثق» به تصرف مراکش در آمد و در سال 1269 توسط یک برده به قتل رسید.

ایدئولوژی المحد که توسط ابن تومارت تبلیغ می شود توسط امیره بنیسون به عنوان "شکل ترکیبی پیچیده ای از اسلام که رشته هایی از علم حدیث، فقه ظاهری و شافعی، کنش های اجتماعی غزالی (حسبه) و درگیری معنوی با عقاید شیعی را در هم می آمیزد توصیف می کند. از امام و مهدی».از نظر فقه مسلمانان، دولت مکتب ظاهری (ظاهری) را به رسمیت شناخت، هرچند که شافعی‌ها نیز گاه به اندازه‌ای اختیار داشتند.سلسله المحد از سبک خط شکسته مغربی که امروزه به عنوان «ثلوث مغربی» شناخته می شود، به عنوان یک سبک رسمی که در نسخه های خطی، ضرب سکه، اسناد و معماری استفاده می شود، پذیرفتند.کاتبان و خوشنویسان دوره آل موحد نیز با استفاده از ورق طلا و لاجورد شروع به تذهیب کلمات و عبارات در نسخه های خطی برای تأکید کردند.در زمان سلسله آل موحد، خود صحافی اهمیت زیادی پیدا کرد، به عنوان نمونه قابل توجهی که خلیفه الموحد عبدالمؤمن صنعتگرانی را برای جشن صحافی قرآنی که از قرطبه وارد شده بود، آورد.کتاب‌ها اغلب با چرم پوست بز صحافی می‌شدند و با درهم آمیختگی چند ضلعی، گاف و مهر تزئین می‌شدند.آل موحد در ابتدا از تولید منسوجات لوکس و ابریشم اجتناب کردند، اما در نهایت آنها نیز به این تولید پرداختند.منسوجات المحد، مانند نمونه‌های قبلی الموراوی، اغلب با شبکه‌ای از حلقه‌های گرد پر از طرح‌های زینتی یا کتیبه‌های عربی تزئین می‌شدند.در کنار دوره الموراوی قبل از آن، دوره المحاد یکی از شکل‌دهنده‌ترین مراحل معماری مراکشی و موری به حساب می‌آید که بسیاری از فرم‌ها و نقوشی را که در قرن‌های بعد اصلاح شده بود، ایجاد کرد.مکان های اصلی معماری و هنر المحد شامل فس، مراکش، رباط و سویل است.