Muzułmański podbój Lewantu

Syria znajdowała się pod panowaniem rzymskim przez siedem stuleci przed podbojem arabskich muzułmanów i była wielokrotnie najeżdżana przez Persów Sasanidów w III, VI i VII wieku;był także przedmiotem najazdów arabskich sojuszników Sasanidów, Lachmidów.W okresie rzymskim, począwszy od upadku Jerozolimy w roku 70, cały region ( Judea , Samaria i Galilea) został przemianowany na Palaestinę.Podczas ostatniej wojny rzymsko-perskiej, która rozpoczęła się w 603 r., Persom pod wodzą Chosrau II udało się okupować Syrię, Palestynę iEgipt przez ponad dziesięć lat, zanim zwycięstwa Herakliusza zmusiły ich do zawarcia pokoju z 628 r. I tak w dniu w przededniu podbojów muzułmańskich Rzymianie (lub Bizantyjczycy, jak współcześni historycy zachodni tradycyjnie nazywają Rzymian tego okresu) wciąż byli w trakcie odbudowy swojej władzy na tych terytoriach, którą w niektórych obszarach utracili na rzecz nich na prawie dwadzieścia lat.Cesarz bizantyjski (rzymski) Herakliusz, po ponownym odbiciu Syrii od Sasanian, utworzył nowe linie obronne od Gazy do południowego krańca Morza Martwego.Linie te miały jedynie chronić komunikację przed bandytami, a większość bizantyjskich sił obronnych była skoncentrowana w północnej Syrii, naprzeciw tradycyjnych wrogów, Persów Sasanidów.Wadą tej linii obrony było to, że umożliwiała muzułmanom, nacierającym z pustyni na południu, dotarcie aż do Gazy, zanim napotkali regularne wojska bizantyjskie.

Po udanych kampaniach przeciwko Sasanidom i wynikającym z nich podboju Iraku , Khalid założył swoją twierdzę w Iraku.Walcząc z siłami Sasanidów, stanął także twarzą w twarz z Ghasanidami, arabskimi klientami Bizancjum .Medina wkrótce zwerbowała kontyngenty plemienne z całego Półwyspu Arabskiego.Tradycja tworzenia armii z kontyngentów plemiennych była stosowana aż do 636 roku, kiedy to kalif Umar zorganizował armię jako departament stanu.Abu Bakr zorganizował armię w cztery korpusy, każdy z własnym dowódcą i celem.Amr ibn al-A'as: Obiektywna Palestyna.Jedź trasą Elat, a następnie przez Dolinę Arabah.Yazid ibn Abu Sufyan: Cel Damaszek.Poruszaj się trasą Tabuk.Shurahbil ibn Hasana: Cel Jordan.Ruszaj trasą Tabuk za Yazidem.Abu Ubaidah ibn al-Jarrah: Cel Emesa.Ruszaj trasą Tabuk za Shurahbil.Nie znając dokładnej pozycji armii bizantyjskiej, Abu Bakr rozkazał, aby wszystkie korpusy pozostawały ze sobą w kontakcie, aby mogły udzielić pomocy, gdyby Bizantyjczycy byli w stanie skoncentrować swoją armię w jakimkolwiek sektorze operacyjnym.Na wypadek, gdyby korpus musiał się skoncentrować na jednej większej bitwie, naczelnym dowódcą całej armii został Abu Ubaidah.

Cesarz Herakliusz , otrzymawszy od swoich arabskich klientów informacje o ruchach armii muzułmańskich, zaczął planować środki zaradcze.Na rozkaz Herakliusza siły bizantyjskie z różnych garnizonów na północy zaczęły się przemieszczać, aby zebrać się w Aowadyn.Abu Ubaidah poinformował kalifa o przygotowaniach poczynionych przez Bizantyjczyków w trzecim tygodniu maja 634 r. Ponieważ Abu Ubaida nie miał doświadczenia jako dowódca sił zbrojnych w tak poważnych operacjach, zwłaszcza przeciwko potężnej armii rzymskiej, Abu Bakr zdecydował się wyślij Khalida ibn Walida, aby objął dowództwo.Khalid natychmiast wyruszył do Syrii z Al-Hirah w Iraku , na początku czerwca, zabierając ze sobą połowę swojej armii, liczącej około 8000 żołnierzy.Khalid wybrał krótszą trasę do Syrii, niekonwencjonalną trasę przebiegającą przez Pustynię Syryjską.Zanotowano, że jego żołnierze maszerowali przez dwa dni bez ani jednej kropli wody, zanim dotarli do określonego źródła wody w oazie.W ten sposób Khalid wkroczył do północnej Syrii i złapał Bizantyjczyków na ich prawym skrzydle.Według współczesnych historyków ten genialny manewr strategiczny zachwiał bizantyjską obroną w Syrii.

Bitwa pod al-Qaryatayn była mniejszą bitwą pomiędzy arabskimi sojusznikami Ghassanidów z Cesarstwa Bizantyjskiego a armią kalifatu Rashidun .Bitwa toczyła się po podbiciu Tadmuru w Syrii przez Khalida ibn Walida.Jego armia pomaszerowała do Al-Qaryatayn, którego mieszkańcy stawiali opór muzułmanom.Walczono z nimi, pokonano i splądrowano.

Abu Ubaida ibn al-Jarrah, najwyższy dowódca armii muzułmańskich w Syrii, rozkazał Shurhabilowi ​​ibn Hasanie zaatakować Bosrę.Ten ostatni rozpoczął oblężenie Bosry ze swoją małą armią liczącą 4000 osób. Garnizon arabski rzymski i Ghassanidów, zdając sobie sprawę, że może to być przednia straż przyszłej większej armii muzułmańskiej, wyruszył z ufortyfikowanego miasta i zaatakował Shurhabil, otaczając go ze wszystkich stron. boki;jednakże Khalid dotarł na arenę ze swoją kawalerią i uratował Shurhabila.Połączone siły Khalida, Shurhabila i Abu Ubaidah wznowiły następnie oblężenie Bosry, które poddało się w połowie lipca 634 roku n.e., skutecznie kończąc dynastię Ghassanidów.Tutaj Khalid przejął dowództwo nad armiami muzułmańskimi w Syrii od Abu Ubaidah, zgodnie z instrukcjami kalifa.

Bitwa pod Ajnadayn miała miejsce w lipcu lub sierpniu 634 r. w pobliżu Beit Guvrin na terenie dzisiejszego Izraela ;była to pierwsza poważna bitwa pomiędzy Cesarstwem Bizantyjskim (Rzymskim) a armią arabskiego kalifatu Rashidun .Rezultatem bitwy było zdecydowane zwycięstwo muzułmanów.Szczegóły tej bitwy znane są głównie ze źródeł muzułmańskich, takich jak historyk z IX wieku al-Waqidi.

Bitwa pod Yaqusa była bitwą stoczoną pomiędzy armią bizantyjską i Rashidun .Armia bizantyjska została wysłana, aby opóźnić natarcie armii arabskiej zmierzającej w kierunku Damaszku.

Po wygranej bitwie pod Ajnadayn armie muzułmańskie pomaszerowały na północ i oblegały Damaszek.Aby odizolować miasto od reszty regionu, Khalid umieścił oddziały na południu na drodze do Palestyny ​​i na północy na trasie Damaszek-Emesa oraz kilka innych mniejszych oddziałów na trasach w kierunku Damaszku.Posiłki Herakliusza zostały przechwycone i rozgromione w bitwie pod Sanita-al-Uqab, 30 kilometrów (20 mil) od Damaszku.Siły Khalida oparły się trzem rzymskim wypadom, które próbowały przełamać oblężenie.Miasto zostało zdobyte po tym, jak monofizycki biskup poinformował Khalida ibn al-Walida, naczelnego dowódcę muzułmańskiego, że możliwe jest przełamanie murów miejskich poprzez atak na pozycję słabo bronioną nocą.Podczas gdy Khalid wkroczył do miasta szturmem od wschodniej bramy, Thomas, dowódca garnizonu bizantyjskiego, negocjował pokojową kapitulację przy bramie Jabiyah z Abu Ubaidahem, zastępcą dowódcy Khalida.Po kapitulacji miasta dowódcy kwestionowali warunki porozumienia pokojowego.Damaszek był pierwszym dużym miastem wschodniego imperium rzymskiego , które upadło podczas muzułmańskiego podboju Syrii.

22 sierpnia zmarł Abu Bakr, pierwszy kalif Rashidun , ustanawiając Umara swoim następcą.Pierwszym posunięciem Umara było zwolnienie Khalida z dowództwa i mianowanie Abu Ubaidah ibn al-Jarrah nowym naczelnym dowódcą armii islamskiej.Khalid przyrzekł lojalność nowemu kalifowi i nadal służył jako zwykły dowódca pod dowództwem Abu Ubaidy.Podobno powiedział: „Jeśli Abu Bakr nie żyje, a Umar jest kalifem, to słuchamy i jesteśmy posłuszni”.Abu Ubaidah poruszał się wolniej i równomiernie, co miało jednocześnie wpływ na operacje wojskowe w Syrii.Abu Ubaidah, będąc wielbicielem Khalida, mianował go dowódcą kawalerii i przez całą kampanię mocno polegał na jego radach.

Bitwa pod Sanita-al-Uqab została stoczona w 634 roku pomiędzy siłami kalifatu Rashidun dowodzonymi przez Khalida ibn al-Walida przeciwko siłom bizantyjskim wysłanym przez cesarza bizantyjskiego Herakliusza w celu odsieczy oblężonego garnizonu w Damaszku.Przed bitwą siły kalifatu zamierzały odizolować miasto Damaszek od reszty regionu;Khalid umieścił oddziały na południu na drodze do Palestyny ​​i na północy na trasie Damaszek-Emesa, a kilka innych mniejszych oddziałów na trasach w kierunku Damaszku.Oddziały te miały pełnić funkcję zwiadowców i sił opóźniających ataki bizantyjskie.Posiłki Herakliusza zostały przechwycone i choć początkowo zyskały przewagę, zostały rozgromione na przełęczy al Uqab (Eagle), kiedy Khalid osobiście przybył z posiłkami.

Bitwa pod Fahl była główną bitwą podczas muzułmańskiego podboju bizantyjskiej Syrii, stoczoną przez wojska arabskie rodzącego się kalifatu islamskiego i siły bizantyjskie pod lub w pobliżu Pelli (Fahl) i pobliskiego Scytopolis (Beisan), oba w Dolinie Jordanu, w grudniu 634 lub styczeń 635. Oddziały bizantyjskie, ugryzione w wyniku pogromu przez muzułmanów w bitwie pod Ajnadayn lub Jarmuk, przegrupowały się w Pelli lub Scytopolis i tam muzułmanie ścigali ich.Kawaleria muzułmańska miała trudności z przemierzaniem błotnistych terenów wokół Beisan, gdy Bizantyjczycy wycinali rowy irygacyjne, aby zalać okolicę i powstrzymać natarcie muzułmanów.Muzułmanie ostatecznie pokonali Bizantyjczyków , którzy, jak się uważa, ponieśli ogromne straty.Pella została następnie schwytana, podczas gdy Beisan i pobliska Tyberiada skapitulowały po krótkich oblężeniach oddziałów wojsk muzułmańskich.

Po zniszczeniu sił bizantyjskich w bitwie pod Fahl przez Khalida, armia Rashiduna podzieliła swoje siły, aby kontynuować podbój na różne sposoby.Amr ibn al-Aas i Shurhabil ibn Hasana ruszyli na południe, aby zająć Palestynę, podczas gdy Abu Ubaidah i Khalid ruszyli na północ, aby zdobyć północną Syrię.Podczas gdy Abu Ubaydah i Khalid byli zajęci w Fahl, pozostawiając jedynie Yazida ibn Abi Sufyana w Damaszku.Herakliusz wyczuwając okazję do odciążenia Damaszku i natychmiast wysłał armię pod dowództwem generała Teodora Patrycjusza, aby odbić Damaszek.Theodore sprowadził na tę misję spore siły kawalerii.W międzyczasie armii kalifatu udaje się nauczyć ruchów Teodora, gdy Abu Ubaydah i Khalid pokonali już Bizancjum w Fahl, natychmiast wybierają okrężną drogę, aby przechwycić Teodora.Bitwa w rzeczywistości składała się z dwóch różnych bitew w oddzielnych obszarach.Ponieważ jednak Khalid ibn Walid wziął udział w drugiej bitwie natychmiast po tym, jak w krótkim czasie zakończył pierwszą bitwę, pierwsi historycy muzułmańscy uważają te konflikty za pojedynczy konflikt.Armia Rashiduna odniosła zdecydowane zwycięstwo w tej bitwie, a wszyscy bizantyjscy dowódcy zginęli w obu bitwach

Bitwa pod Marj al-Saffar, która miała miejsce w styczniu 635 roku n.e., była kluczowym konfliktem podczas podbojów muzułmańskich po śmierciproroka Mahometa .Do tej bitwy doszło w pobliżu Damaszku, kluczowego wówczas strategicznego miejsca.Damaszek znajdował się pod panowaniem Tomasza, zięcia cesarza bizantyjskiego Herakliusza .W odpowiedzi na nacierające siły muzułmańskie dowodzone przez Khalida ibn al-Walida Tomasz zwrócił się o posiłki do cesarza Herakliusza, który przebywał w Emesie.Aby opóźnić lub zatrzymać marsz Khalida w kierunku Damaszku, Thomas wysłał armie.Jedna z tych armii została pokonana w bitwie pod Yaqusa w połowie sierpnia 634 r. Bitwa pod Marj al-Saffar, będąca częścią tej serii wysiłków obronnych, miała miejsce 23 stycznia 635 r. Godną uwagi postacią w tej bitwie był Umm Hakim bint al-Harith ibn Hisham, muzułmańska bohaterka, o której mówi się, że zabiła siedmiu bizantyjskich żołnierzy.Bitwa ta miała znaczenie podczas wczesnych podbojów islamskich, które szybko rozszerzyły terytorium muzułmańskie poza Półwysep Arabski i zmieniły regionalną dynamikę władzy.

Bitwa pod Jarmuk była główną bitwą pomiędzy armią Cesarstwa Bizantyjskiego a siłami muzułmańskimi kalifatu Rashidun .Bitwa składała się z serii potyczek, które trwały sześć dni w sierpniu 636 roku, w pobliżu rzeki Jarmuk, wzdłuż obecnych granic Syrii – Jordanii i Syrii – Izraela , na południowy wschód od Morza Galilejskiego.Rezultatem bitwy było całkowite zwycięstwo muzułmanów, które zakończyło panowanie Bizancjum w Syrii.Bitwa pod Jarmuk jest uważana za jedną z najbardziej decydujących bitew w historii wojskowości i wyznaczyła pierwszą wielką falę wczesnych podbojów muzułmańskich po śmierci islamskiego prorokaMahometa , zwiastując szybki postęp islamu w ówczesnym chrześcijańskim Lewancie .Aby powstrzymać natarcie Arabów i odzyskać utracone terytorium, cesarz Herakliusz wysłał w maju 636 r. masową wyprawę do Lewantu. Gdy zbliżała się armia bizantyjska, Arabowie taktycznie wycofali się z Syrii i przegrupowali wszystkie swoje siły na równinach Jarmuk w pobliżu Arabii Półwyspie, gdzie zostali wzmocnieni i pokonali liczebną przewagę armii bizantyjskiej.Bitwa ta jest powszechnie uważana za największe zwycięstwo militarne Khalida ibn al-Walida i ugruntowała jego reputację jako jednego z największych taktyków i dowódców kawalerii w historii.

Po rozgromieniu armii bizantyjskiej muzułmanie szybko odbili terytorium, które podbili przed Jarmuk.Abu Ubaida spotkał się ze swoimi wysokimi dowódcami, w tym z Khalidem, i zdecydował się podbić Jerozolimę.Oblężenie Jerozolimy trwało cztery-sześć miesięcy, po czym miasto zgodziło się poddać, ale tylko osobiście Umarowi.Według tradycji w roku 637 lub 638 kalif Umar osobiście udał się do Jerozolimy, aby otrzymać poddanie się miasta.W ten sposób patriarcha poddał się mu.

Mając już Emesę w ręku, Abu Ubaidah i Khalid ruszyli w kierunku Chalkidy, która była strategicznie najważniejszym fortem bizantyjskim.Dzięki Chalkis Bizantyjczycy będą mogli strzec Anatolii, Armenii , ojczyzny Herakliusza , i stolicy regionu, Antiochii.Abu Ubaidah wysłał Khalida ze swoją mobilną strażą w kierunku Chalkis.Praktycznie nie do zdobycia fort był strzeżony przez wojska greckie pod dowództwem Menasa, który według doniesień zajmował drugie miejsce po samym cesarzu.Menas, odchodząc od konwencjonalnej taktyki bizantyjskiej, zdecydował się stawić czoła Khalidowi i zniszczyć czołowe elementy armii muzułmańskiej, zanim główne siły będą mogły do ​​nich dołączyć w Hazir, 5 kilometrów na wschód od Chalkis.Kiedy Menas zginął, bitwa była jeszcze w początkowej fazie.Gdy wieść o jego śmierci rozeszła się wśród jego ludzi, bizantyjscy żołnierze oszaleli ze wściekłości i brutalnie zaatakowali, aby pomścić śmierć swojego przywódcy.Khalid wziął pułk kawalerii i manewrował od boku jednego ze skrzydeł, aby zaatakować armię bizantyjską od tyłu.Wkrótce cała armia rzymska została okrążona i pokonana.Mówi się, że Menas i jego garnizon nigdy nie ponieśli tak dotkliwej porażki.Według doniesień wynikająca z tego bitwa pod Hazir zmusiła Umara do pochwalenia wojskowego geniuszu Khalida, mówiąc: „Khalid jest naprawdę dowódcą. Niech Allah zlituje się nad Abu Bakrem. Był lepszym sędzią ludzi niż ja.

Abu Ubaidah wkrótce dołączył do Khalida pod Chalkis, który poddał się w czerwcu.Dzięki temu strategicznemu zwycięstwu terytorium na północ od Chalkis stało się otwarte dla muzułmanów.Khalid i Abu Ubaidah kontynuowali marsz na północ i rozpoczęli oblężenie Aleppo, które zostało zdobyte w październiku po zaciekłym oporze zdesperowanych wojsk bizantyjskich .

Przed marszem w kierunku Antiochii Khalid i Abu Ubaidah postanowili odizolować miasto od Anatolii.W związku z tym wysłali oddziały na północ, aby wyeliminować wszystkie możliwe siły bizantyjskie i zdobyli miasto garnizonowe Azaz, 50 kilometrów od Aleppo;stamtąd muzułmanie zaatakowali Antiochię od strony wschodniej, co doprowadziło do bitwy o Żelazny most.Armia bizantyjska , złożona z ocalałych z Jarmuk i innych kampanii syryjskich, została pokonana, wycofując się do Antiochii, po czym muzułmanie oblegli miasto.Nie mając nadziei na pomoc ze strony cesarza, Antiochia poddała się 30 października pod warunkiem, że wszystkie wojska bizantyjskie będą mogły bezpiecznie przedostać się do Konstantynopola.

Po druzgocącej klęsce w bitwie pod Jarmukiem pozostała część Cesarstwa Bizantyjskiego została bezbronna.Mając niewiele zasobów wojskowych, nie była już w stanie podejmować prób militarnego powrotu do Syrii.Aby zyskać czas na przygotowanie obrony reszty swojego imperium, Herakliusz potrzebował muzułmanów okupowanych w Syrii.W związku z tym Herakliusz zwrócił się o pomoc do chrześcijańskich plemion arabskich, które przybyły z Dżaziry, a które pochodziły szczególnie z dwóch miast położonych nad Eufratem, Cercesium i Hīt.Plemiona zebrały dużą armię i w mgnieniu oka pomaszerowały przeciwko Emesie, która została wzniesiona wówczas jako kwatera główna wojska przez Abu Ubaydah.Kiedy chrześcijańscy Arabowie otrzymali wiadomość o przybyciu nowych posiłków pod wodzą samego kalifa, w połączeniu z najazdami Ijadów na ich ojczyznę w Dżazirze, natychmiast porzucili oblężenie i pospiesznie się tam wycofali.Do czasu opuszczenia koalicji chrześcijańsko-arabskiej Khalid i jego mobilna straż zostali wzmocnieni przez 4000 żołnierzy pod dowództwem Qa'qa z Iraku , a teraz otrzymali pozwolenie od Abu Ubaydah na wyjście z fortu w celu ścigania wroga.Khalid zadał ciężkie straty siłom koalicji arabsko-chrześcijańskiej, co nie tylko przerwało całe oblężenie, ale także uniemożliwiło im powrót do Dżaziry.Sukces obrony, który nie tylko odeprzeł próbę oblężenia sojuszników bizantyjskich, ale także pozwolił Ijadowi zająć prawie cały region Dżaziry, zmotywował kalifat do rozpoczęcia inwazji na pełną skalę dalej na północ, aż dotarł do Armenii .

Na rozkaz Umara Sa'd ibn Abi Waqqas, dowódca armii muzułmańskiej w Iraku , wysłał armię pod dowództwem Iyada ibn Ghanma, aby podbiła region między Tygrysem a Eufratem aż do Urfy.W latach 639–640 Rakka wpadła w ręce muzułmanów, a za nią większość Dżaziry, ostatniej bazy wschodniego imperium rzymskiego w regionie, która poddała się pokojowo i zgodziła się zapłacić Jizyi.

Podbój Dżaziry zakończył się do roku 640 n.e., po czym Abu Ubaidah wysłał Khalida i Iyada ibn Ghanma (zdobywcę Dżaziry), aby najechali terytorium Bizancjum na północ od tego miejsca.Maszerowali niezależnie i zdobyli Edessę, Amidę, Malatyę i całą Armenię aż do Araratu oraz najechali północną i środkową Anatolię.Herakliusz porzucił już wszystkie forty między Antiochią a Tartusem, aby utworzyć strefę buforową między obszarami kontrolowanymi przez muzułmanów a Anatolią.Następnie Umar ogłosił wstrzymanie wyprawy i nakazał Abu Ubaidah, obecnie gubernatorowi Syrii, umocnić tam swoje rządy.Decyzję tę można wytłumaczyć zwolnieniem Khalida z armii, co zakończyło jego karierę wojskową, a także suszą, po której rok później przyszła zaraza.