Syria znajdowała się pod panowaniem rzymskim przez siedem stuleci przed podbojem arabskich muzułmanów i była wielokrotnie najeżdżana przez Persów Sasanidów w III, VI i VII wieku;był także przedmiotem najazdów arabskich sojuszników Sasanidów, Lachmidów.W okresie rzymskim, począwszy od upadku Jerozolimy w roku 70, cały region ( Judea , Samaria i Galilea) został przemianowany na Palaestinę.Podczas ostatniej wojny rzymsko-perskiej, która rozpoczęła się w 603 r., Persom pod wodzą Chosrau II udało się okupować Syrię, Palestynę iEgipt przez ponad dziesięć lat, zanim zwycięstwa Herakliusza zmusiły ich do zawarcia pokoju z 628 r. I tak w dniu w przededniu podbojów muzułmańskich Rzymianie (lub Bizantyjczycy, jak współcześni historycy zachodni tradycyjnie nazywają Rzymian tego okresu) wciąż byli w trakcie odbudowy swojej władzy na tych terytoriach, którą w niektórych obszarach utracili na rzecz nich na prawie dwadzieścia lat.Cesarz bizantyjski (rzymski) Herakliusz, po ponownym odbiciu Syrii od Sasanian, utworzył nowe linie obronne od Gazy do południowego krańca Morza Martwego.Linie te miały jedynie chronić komunikację przed bandytami, a większość bizantyjskich sił obronnych była skoncentrowana w północnej Syrii, naprzeciw tradycyjnych wrogów, Persów Sasanidów.Wadą tej linii obrony było to, że umożliwiała muzułmanom, nacierającym z pustyni na południu, dotarcie aż do Gazy, zanim napotkali regularne wojska bizantyjskie.