Po druzgocącej klęsce w bitwie pod Jarmukiem pozostała część Cesarstwa Bizantyjskiego została bezbronna.Mając niewiele zasobów wojskowych, nie była już w stanie podejmować prób militarnego powrotu do Syrii.Aby zyskać czas na przygotowanie obrony reszty swojego imperium, Herakliusz potrzebował muzułmanów okupowanych w Syrii.W związku z tym Herakliusz zwrócił się o pomoc do chrześcijańskich plemion arabskich, które przybyły z Dżaziry, a które pochodziły szczególnie z dwóch miast położonych nad Eufratem, Cercesium i Hīt.Plemiona zebrały dużą armię i w mgnieniu oka pomaszerowały przeciwko Emesie, która została wzniesiona wówczas jako kwatera główna wojska przez Abu Ubaydah.Kiedy chrześcijańscy Arabowie otrzymali wiadomość o przybyciu nowych posiłków pod wodzą samego kalifa, w połączeniu z najazdami Ijadów na ich ojczyznę w Dżazirze, natychmiast porzucili oblężenie i pospiesznie się tam wycofali.Do czasu opuszczenia koalicji chrześcijańsko-arabskiej Khalid i jego mobilna straż zostali wzmocnieni przez 4000 żołnierzy pod dowództwem Qa'qa z Iraku , a teraz otrzymali pozwolenie od Abu Ubaydah na wyjście z fortu w celu ścigania wroga.Khalid zadał ciężkie straty siłom koalicji arabsko-chrześcijańskiej, co nie tylko przerwało całe oblężenie, ale także uniemożliwiło im powrót do Dżaziry.Sukces obrony, który nie tylko odeprzeł próbę oblężenia sojuszników bizantyjskich, ale także pozwolił Ijadowi zająć prawie cały region Dżaziry, zmotywował kalifat do rozpoczęcia inwazji na pełną skalę dalej na północ, aż dotarł do Armenii .