Kalifat Raszidun

Abu Bakr był założycielem i pierwszym kalifem kalifatu Rashidun, rządzącym od 632 r. aż do swojej śmierci w 634 r. Był najważniejszym towarzyszem, najbliższym doradcą i teściem islamskiego prorokaMahometa .Abu Bakr to jedna z najważniejszych postaci w historii islamu.Abu Bakr urodził się w 573 roku n.e. jako syn Abu Quhafy i Umm Khayr.Należał do plemienia Banu Taym.W epoce ignorancji był monoteistą i potępiał kult bożków.Jako bogaty handlarz Abu Bakr zwykł uwalniać niewolników.Był wczesnym przyjacielem Mahometa i często towarzyszył mu w handlu w Syrii.Po zaproszeniu islamu przez Mahometa Abu Bakr stał się jednym z pierwszych muzułmanów.W znacznym stopniu przyczynił się swoim majątkiem do wsparcia dzieła Mahometa, a także towarzyszył Mahometowi podczas jego migracji do Medyny.

Wkrótce po wyborze Abu Bakra kilka plemion arabskich rozpoczęło bunty, zagrażając jedności i stabilności nowej społeczności i państwa.Te powstania i reakcje kalifatu na nie są wspólnie określane jako wojny Ridda („Wojny apostazji”).Ruchy opozycyjne przybierały dwie formy: jedna kwestionowała polityczną władzę kalifatu, a druga polegała na aklamacji rywalizujących ideologii religijnych, na czele których stali przywódcy polityczni twierdzący, że są prorokami.Wojny Ridda to seria kampanii wojskowych rozpoczętych przez pierwszego kalifa Abu Bakra przeciwko zbuntowanym plemionom arabskim.Rozpoczęły się wkrótce po śmierci islamskiego prorokaMahometa w 632 roku i zakończyły się w następnym roku, wraz ze wszystkimi bitwami wygranymi przez kalifat Rashidun.Wojny te zapewniły kalifatowi kontrolę nad Arabią i przywróciły jej rodzący się prestiż.

Muzułmański podbój Persji , znany również jako arabski podbój Iranu , został przeprowadzony przez kalifat Rashidun od 633 do 654 roku n.e. i doprowadził do upadku imperium Sasanidów , a także ostatecznego upadku religii zoroastryjskiej.Powstanie muzułmanów w Arabii zbiegło się z bezprecedensową słabością polityczną, społeczną, gospodarczą i militarną w Persji.Niegdyś główne mocarstwo światowe, Imperium Sasanidów wyczerpało swoje zasoby ludzkie i materialne po dziesięcioleciach działań wojennych przeciwko Cesarstwu Bizantyjskiemu .Wewnętrzna sytuacja polityczna państwa Sasanidów szybko się pogorszyła po egzekucji króla Khosrowa II w 628 r. Następnie w ciągu następnych czterech lat na tron ​​wstąpiło dziesięciu nowych pretendentów.Po wojnie domowej Sasanidów w latach 628–632 imperium nie było już scentralizowane.Arabscy ​​muzułmanie po raz pierwszy zaatakowali terytorium Sasanidów w 633 r., kiedy Khalid ibn al-Walid najechał Mezopotamię (znaną wówczas jako prowincja Sasanidów Asōristān; mniej więcej odpowiadająca współczesnemu Irakowi ), która była politycznym i gospodarczym centrum państwa Sasanidów.Po przeniesieniu Khalida na front bizantyjski w Lewancie muzułmanie ostatecznie stracili swoje posiadłości w wyniku kontrataków Sasanidów.Druga inwazja muzułmańska rozpoczęła się w 636 r. pod rządami Sa'da ibn Abi Waqqasa, kiedy kluczowe zwycięstwo w bitwie pod al-Qadisiyyah doprowadziło do trwałego końca kontroli Sasanidów na zachód od współczesnego Iranu.Przez następne sześć lat Góry Zagros, stanowiące naturalną barierę, wyznaczały granicę między kalifatem Rashidun a imperium Sasanidów.

Umar ibn al-Khaṭṭāb był drugim kalifem Rashidun, panującym od 634 r. aż do jego zamachu w 644 r. Zastąpił Abu Bakra (632–634) jako drugi kalif kalifatu Rashidun 23 sierpnia 634 r. Umar był starszym towarzyszem i ojcem: teść islamskiego prorokaMahometa .Był także ekspertem w dziedzinie prawa muzułmańskiego, znanym ze swojej pobożności i sprawiedliwości, dzięki czemu zyskał przydomek al-Farooq („ten, który odróżnia (między dobrem a złem)”).Umar, arbiter klanu Adi, początkowo sprzeciwiał się Mahometowi, swemu dalekiemu krewnemu z plemienia Kurajszidów.Po przejściu na islam w 616 r. stał się pierwszym muzułmaninem, który otwarcie modlił się w Kaabie.Umar brał udział w prawie wszystkich bitwach i wyprawach pod wodzą Mahometa, który w zamian za swoje osądy nadał Umarowi tytuł Al-Farooq („Wyróżniający”).Po śmierci Mahometa Umar przyrzekł wierność Abu Bakrowi jako pierwszemu kalifowi i był jego bliskim doradcą aż do jego śmierci w 634 r., kiedy Abu Bakr mianował Umara na swojego następcę.Pod rządami Umara kalifat rozwijał się w niespotykanym dotąd tempie, rządząc Imperium Sasanian i ponad dwiema trzecimi Cesarstwa Bizantyjskiego .Jego ataki na imperium Sasanian doprowadziły do ​​podboju Persji w niecałe dwa lata (642–644).

Muzułmański podbój Lewantu , znany również jako arabski podbój Syrii, miał miejsce między 634 a 638 rokiem n.e.Wydarzenie to było częścią szerszych wojen arabsko-bizantyjskich.Przed podbojem doszło do starć między Arabami i Bizantyjczykami , zwłaszcza w bitwie pod Mu'tah w 629 roku n.e.Podbój rozpoczął się w roku 634 n.e., po śmierci Mahometa.Została zorganizowana pod przywództwem dwóch pierwszych kalifów Rashiduna, Abu Bakra i Umara ibn al-Khattaba, przy czym Khalid ibn al-Walid odegrał kluczową rolę w dowodzeniu armią Rashidun.Podbój ten doprowadził do integracji Lewantu ze światem islamskim jako prowincja Bilad al-Sham.

Oblężenie Damaszku (634) trwało od 21 sierpnia do 19 września 634, zanim miasto padło pod panowaniem kalifatu Rashidun.Damaszek był pierwszym dużym miastem wschodniego imperium rzymskiego, które upadło podczas muzułmańskiego podboju Syrii.Ostatnia z wojen rzymsko- perskich zakończyła się w 628 r., po tym jak Herakliusz zakończył udaną kampanię przeciwko Persom w Mezopotamii .W tym samym czasieMahomet zjednoczył Arabów pod sztandarem islamu.Po jego śmierci w 632 r. zastąpił go Abu Bakr jako pierwszy kalif Rashidun.Tłumiąc kilka wewnętrznych buntów, Abu Bakr starał się rozszerzyć imperium poza granice Półwyspu Arabskiego.W kwietniu 634 Abu Bakr najechał Cesarstwo Bizantyjskie na Bliskim Wschodzie i zdecydowanie pokonał armię bizantyjską w bitwie pod Ajnadayn.Armie muzułmańskie pomaszerowały na północ i oblegały Damaszek.Miasto zostało zdobyte po tym, jak monofizycki biskup poinformował Khalida ibn al-Walida, naczelnego dowódcę muzułmańskiego, że możliwe jest przełamanie murów miejskich poprzez atak na pozycję słabo bronioną nocą.Podczas gdy Khalid wkroczył do miasta szturmem od wschodniej bramy, Thomas, dowódca garnizonu bizantyjskiego, negocjował pokojową kapitulację przy bramie Jabiyah z Abu Ubaidahem, zastępcą dowódcy Khalida.Po kapitulacji miasta dowódcy kwestionowali warunki porozumienia pokojowego.

Bitwa pod Jarmuk była główną bitwą pomiędzy armią Cesarstwa Bizantyjskiego a siłami muzułmańskimi kalifatu Rashidun.Bitwa składała się z serii potyczek, które trwały sześć dni w sierpniu 636 roku, w pobliżu rzeki Jarmuk, wzdłuż obecnych granic Syrii – Jordanii i Syrii – Izraela , na południowy wschód od Morza Galilejskiego.Rezultatem bitwy było całkowite zwycięstwo muzułmanów, które zakończyło panowanie Bizancjum w Syrii.Bitwa pod Jarmuk jest uważana za jedną z najbardziej decydujących bitew w historii wojskowości i wyznaczyła pierwszą wielką falę wczesnych podbojów muzułmańskich po śmierci islamskiego prorokaMahometa , zwiastując szybki postęp islamu w ówczesnym chrześcijańskim Lewancie .Aby powstrzymać natarcie Arabów i odzyskać utracone terytorium, cesarz Herakliusz wysłał w maju 636 r. masową wyprawę do Lewantu. Gdy zbliżała się armia bizantyjska, Arabowie taktycznie wycofali się z Syrii i przegrupowali wszystkie swoje siły na równinach Jarmuk w pobliżu Arabii Półwyspie, gdzie zostali wzmocnieni i pokonali liczebną przewagę armii bizantyjskiej.Bitwa ta jest powszechnie uważana za największe zwycięstwo militarne Khalida ibn al-Walida i ugruntowała jego reputację jako jednego z największych taktyków i dowódców kawalerii w historii.

Muzułmański podbójEgiptu , znany również jako podbój Egiptu przez Rashiduna, prowadzony przez armię Amra ibn al-'Asa, miał miejsce między 639 a 646 rokiem i był nadzorowany przez kalifat Rashidun.Zakończyło to trwający siedem wieków okres panowania Rzymu i Bizancjum nad Egiptem, który rozpoczął się w roku 30 p.n.e.Bizantyjskie panowanie w kraju zostało zachwiane, gdy Egipt został podbity i okupowany przez dziesięć lat przez Iran Sasanidów w latach 618–629, zanim został odzyskany przez cesarza bizantyjskiego Herakliusza .Kalifat wykorzystał wyczerpanie Bizantyjczyków i zdobył Egipt dziesięć lat po jego odzyskaniu przez Herakliusza.W połowie lat trzydziestych XVII wieku Bizancjum straciło już Lewant i jego sojuszników Ghassanidów w Arabii na rzecz kalifatu.Utrata zamożnej prowincji Egiptu i klęska wojsk bizantyjskich poważnie osłabiły imperium, powodując dalsze straty terytorialne w nadchodzących stuleciach.

Bitwa pod Heliopolis, czyli Ayn Shams, była decydującą bitwą pomiędzy armiami arabskich muzułmanów a siłami bizantyjskimi o kontrolę nadEgiptem .Chociaż po tej bitwie doszło do kilku poważnych potyczek, skutecznie zadecydowała ona o losie panowania bizantyjskiego w Egipcie i otworzyła drzwi muzułmańskiemu podbojowi Bizantyjskiego Egzarchatu w Afryce.

Siły kalifatu Rashidun zajęły główny śródziemnomorski port Aleksandria z dala od Cesarstwa Bizantyjskiego (Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego) w połowie VII wieku n.e.Aleksandria była stolicą bizantyjskiej prowincjiEgiptu .Zakończyło to kontrolę morską wschodniego Rzymu i dominację gospodarczą we wschodniej części Morza Śródziemnego, a tym samym w dalszym ciągu przesuwało władzę geopolityczną na korzyść kalifatu Rashidun.

Latem 642 r. Amr ibn al-As wysłał wyprawę do chrześcijańskiego królestwa Nubii, które graniczyło zEgiptem od południa, pod dowództwem swojego kuzyna Uqbaha ibn Nafiego w ramach prewencyjnego nalotu, aby ogłosić przybycie nowych władców Egiptu.„Uqbah ibn Nafi, który później zasłynął jako zdobywca Afryki i poprowadził swojego konia do Atlantyku, miał w Nubii nieszczęśliwe doświadczenie.Nie stoczono żadnej zaciekłej bitwy, ale były jedynie potyczki i przypadkowe starcia, czyli rodzaj wojny, w której Nubijczycy przodowali.Byli zręcznymi łucznikami i poddali muzułmanów bezlitosnemu gradowi strzał, w wyniku czego podczas potyczki 250 muzułmanów straciło oczy.Kawaleria nubijska wykazała się niezwykłą szybkością, nawet większą niż kawaleria muzułmańska.Nubijczycy uderzą mocno, a następnie znikną, zanim muzułmanie zdążą się otrząsnąć i kontratakować.Naloty typu hit-and-run odbiły się na wyprawie muzułmańskiej.„Uqbah poinformował o tym” Amra, który nakazał „Uqbah wycofanie się z Nubii, kończąc wyprawę.

W dniu 31 października 644, Abu Lu'lu'a zaatakował Umara, gdy prowadził poranne modlitwy, dźgając go sześć razy w brzuch i wreszcie w pępek, co okazało się śmiertelne.Umar obficie krwawił, podczas gdy Abu Lu'lu'a próbował uciec, ale ludzie ze wszystkich stron rzucili się, by go schwytać;podobno podczas prób ucieczki zranił dwanaście innych osób, z których sześć lub dziewięć później zmarło, zanim przeciął się własnym ostrzem, aby popełnić samobójstwo.

Następca Umara, Uthman ibn Affan, był bogatym Umajjadem i wczesnym nawróconym muzułmaninem, mającym powiązania małżeńskie zMahometem .Został wybrany przez radę szury, złożoną z kuzyna Mahometa Alego, al-Zubayra ibn al-Awwama, Talha ibn Ubayd Allaha, Sa'da ibn Abi Waqqasa i Abd al-Rahmana ibn Awfa, z których wszyscy byli bliskimi, wczesnymi towarzyszami Mahometa Mahomet i należał do Kurajszytów. Został wybrany zamiast Alego, ponieważ zapewniłby koncentrację władzy państwowej w rękach Kurajszytów, w przeciwieństwie do determinacji Alego, by rozproszyć władzę wśród wszystkich frakcji muzułmańskich. Od początku swego panowania Osman okazywał wyraźne faworyzowanie swoich krewnych, w jaskrawym przeciwieństwie do swoich poprzedników.Mianował członków swojej rodziny gubernatorami regionów podbijanych kolejno przez Umara i przez niego samego, a mianowicie dużej części imperium Sasan , tj. Iraku i Iranu , oraz byłych terytoriów bizantyjskich, Syrii iEgiptu .Rządził przez dwanaście lat, najdłużej ze wszystkich kalifów Rashidun, a podczas jego panowania kalifat Rashidun osiągnął swój największy rozkwit.Znany jest z tego, że zlecił kompilację pierwszej standardowej wersji Koranu.

Szczegóły wczesnego podboju Armenii przez Arabów są niepewne, ponieważ różne źródła arabskie, greckie i ormiańskie są ze sobą sprzeczne.Dopiero w latach 645/646 gubernator Syrii Mu'awiya podjął poważną kampanię mającą na celu podbicie Armenii.Generał Mu'awiyi, Habib ibn Maslama al-Fihri, jako pierwszy ruszył przeciwko bizantyjskiej części kraju: oblegał i zdobył Teodosiopolis (dzisiejsze Erzurum w Turcji) oraz pokonał nad Eufratem armię bizantyjską wzmocnioną wojskami Chazarów i Alanów.Następnie skręcił w stronę jeziora Wan, gdzie poddali się miejscowi ormiańscy książęta Akhlat i Moks, pozwalając Habibowi maszerować na Dvin, stolicę dawnej perskiej części Anatolii.Dvin skapitulował po kilku dniach oblężenia, podobnie jak Tyflis dalej na północ w kaukaskiej Iberii.W tym samym czasie inna armia arabska z Iraku pod dowództwem Salmana ibn Rabi'a podbiła część kaukaskiej Iberii (Arran).Źródła anatolijskie podają jednak inną narrację, zarówno pod względem chronologii, jak i szczegółów wydarzeń, chociaż ogólny zarys kampanii arabskich jest zgodny ze źródłami muzułmańskimi.

Po wycofaniu się Bizancjum zEgiptu Egzarchat Afryki ogłosił niepodległość.Pod rządami egzarchy, Grzegorza Patrycjusza, jego posiadłości rozciągały się od granic Egiptu po Maroko.Abdullah ibn Sa'ad wysłał grupy najeźdźców na zachód, co przyniosło znaczne łupy i zachęciło Sa'ada do zaproponowania kampanii mającej na celu podbój Egzarchatu.Uthman udzielił mu pozwolenia po rozważeniu tego w Madżlis al-Shura.Jako wzmocnienie wysłano siły liczące 10 000 żołnierzy.Armia Rashiduna zebrała się w Barqa w Cyrenajce, a stamtąd pomaszerowała na zachód, zdobyła Trypolis, a następnie ruszyła do Sufetuli, stolicy Grzegorza.W bitwie pod Sufetulą Egzarchat został pokonany, a Grzegorz zginął w wyniku lepszej taktyki Abdullaha ibn Zubayra.Następnie ludność Afryki Północnej wystąpiła o pokój, zgadzając się na płacenie corocznej daniny.Zamiast aneksować Afrykę Północną, muzułmanie woleli uczynić Afrykę Północną państwem wasalnym.Po zapłaceniu określonej kwoty daniny siły muzułmańskie wycofały się do Barki.Po pierwszej Fitnie, pierwszej islamskiej wojnie domowej, siły muzułmańskie wycofały się z Afryki Północnej do Egiptu.Kalifat Umajjadów ponownie najechał Afrykę Północną w 664 roku.

Muawiya był jednym z pierwszych, którzy zdali sobie sprawę, jak ważne jest posiadanie marynarki wojennej;tak długo jak flota bizantyjska będzie mogła żeglować po Morzu Śródziemnym bez sprzeciwu, wybrzeża Syrii, Palestyny ​​iEgiptu nigdy nie będą bezpieczne.Muawiyah wraz z Abdullahem ibn Sa'dem, nowym gubernatorem Egiptu, skutecznie przekonali Osmana, aby udzielił im pozwolenia na budowę dużej floty w stoczniach Egiptu i Syrii.Mu'awiyah przekonał kalifa, że ​​aby stawić czoła bizantyjskiemu zagrożeniu morskiemu, należy utworzyć nową flotę.Zrekrutował więc Ubadaha ibn al-Samita wraz z kilkoma doświadczonymi towarzyszami Mahometa, takimi jak Miqdad Ibn al-Aswad, Abu Dhar GhiFari, Shadaad ibn Aws, Khalid bin Zayd al-Ansari i Abu Ayyub al-Ansari, uczestniczyli w budowie pierwsza muzułmańska stała marynarka wojenna w Morzu Śródziemnym, dowodzona przez Muawiyę.Później Ubadah dołączył także do Abdallaha ibn Qaisa, aby zbudować pierwszą partię statków w Akce.

Druga bitwa o Dongolę lub oblężenie Dongoli była starciem zbrojnym między wczesnymi siłami arabskimi kalifatu Rashidun a siłami nubijsko-chrześcijańskimi królestwa Makurii w 652 r. Bitwa zakończyła ekspansję muzułmańską w Nubii, ustanawiając handel i historyczny pokój między świat muzułmański i naród chrześcijański.W rezultacie Makuria mogła wyrosnąć na regionalną potęgę, która zdominowała Nubię przez następne 500 lat.

Bitwa o maszty była kluczową bitwą morską stoczoną w 654 roku n.e. pomiędzy muzułmańskimi Arabami dowodzonymi przez Abu al-A'wara a flotą bizantyjską pod osobistym dowództwem cesarza Konstansa II.Bitwę uważa się za „pierwszy decydujący konflikt islamu na głębinach”, a także część najwcześniejszej kampanii Muawiyah mającej na celu dotarcie do Konstantynopola.

Za panowania Umara gubernator Syrii Muawiyah I wysłał prośbę o zbudowanie sił morskich w celu inwazji na wyspy Morza Śródziemnego, ale Umar odrzucił tę propozycję ze względu na ryzyko dla żołnierzy.Jednak gdy Uthman został kalifem, zatwierdził prośbę Muawiyaha.W 650 roku Muawiyah zaatakował Cypr, podbijając po krótkim oblężeniu stolicę Konstancję, ale podpisał traktat z lokalnymi władcami.Podczas tej wyprawy krewnaMahometa , Umm-Haram, spadła z muła w pobliżu Jeziora Słonego w Larnace i zginęła.Została pochowana w tym samym miejscu, które stało się świętym miejscem dla wielu lokalnych muzułmanów i chrześcijan, a w 1816 roku Turcy zbudowali tam Hala Sultan Tekke.Po stwierdzeniu naruszenia traktatu Arabowie ponownie najechali wyspę w 654 roku z pięcioma setkami statków.Tym razem jednak na Cyprze pozostał garnizon składający się z 12 000 ludzi, co spowodowało, że wyspa znalazła się pod wpływami muzułmańskimi.Po opuszczeniu Cypru flota muzułmańska skierowała się w stronę Krety, a następnie Rodos i podbiła je bez większego oporu.W latach 652-654 muzułmanie rozpoczęli kampanię morską przeciwko Sycylii i zdobyli dużą część wyspy.Wkrótce potem Osman został zamordowany, co zakończyło jego ekspansjonistyczną politykę, a muzułmanie w związku z tym wycofali się z Sycylii.W 655 r. cesarz bizantyjski Konstans II osobiście poprowadził flotę do ataku na muzułmanów pod Phoinike (niedaleko Licji), ale została ona pokonana: obie strony poniosły w bitwie ciężkie straty, a sam cesarz o włos uniknął śmierci.

Kiedy Uthman został zabity w 656 roku n.e. przez rebeliantów zEgiptu , Kufy i Basry, potencjalnymi kandydatami na kalifat byli Ali ibn Abī Ṭālib i Talha.Wydaje się, że Malik al-Asztar, przywódca Kufich, odegrał kluczową rolę w ułatwieniu powstania kalifatu Alego.Kalifat został zaproponowany Alemu, a on przyjął to stanowisko po kilku dniach.Według Hecka Ali zabronił muzułmańskim bojownikom grabieży i zamiast tego rozdzielił podatki jako pensje między wojowników w równych proporcjach.Mogło to być pierwszym przedmiotem sporu między Alem a grupą, która później utworzyła Kharijites.Ponieważ większość poddanych Alego stanowili koczownicy i chłopi, zajmował się rolnictwem.W szczególności poinstruował swojego najwyższego generała Malika al-Asztara, aby zwracał większą uwagę na zagospodarowanie terenu niż na krótkoterminowe podatki.

Pierwsza Fitna była pierwszą muzułmańską wojną domową, która doprowadziła do obalenia kalifatu Rashidun i ustanowienia kalifatu Umajjadów .Wojna domowa obejmowała trzy główne bitwy pomiędzy czwartym kalifem Rashiduna, Alem, a grupami rebeliantów.Korzenie pierwszej wojny domowej sięgają zabójstwa drugiego kalifa, Umara.Zanim Umar zmarł z powodu odniesionych ran, utworzył sześcioosobową radę, która ostatecznie wybrała Osmana na kolejnego kalifa.W ostatnich latach kalifatu Uthmana został oskarżony o nepotyzm i ostatecznie zabity przez rebeliantów w 656 r. Po zabójstwie Uthmana Ali został wybrany czwartym kalifem.Aisha, Talha i Zubayr zbuntowali się przeciwko Alemu, aby go obalić.Obie strony stoczyły bitwę pod wielbłądem w grudniu 656, z której Ali wyszedł zwycięsko.Następnie Mu'awiya, urzędujący gubernator Syrii, wypowiedział wojnę Alemu rzekomo, aby pomścić śmierć Osmana.Obie strony stoczyły bitwę pod Siffin w lipcu 657 r. Bitwa ta zakończyła się impasem i wezwaniem do arbitrażu, do czego Kharijici nie zgodzili się, którzy uznali Alego, Mu'awiyę i ich zwolenników za niewiernych.W następstwie przemocy Kharijitów wobec ludności cywilnej siły Alego zmiażdżyły ich w bitwie pod Nahrawan.Wkrótce potem Mu'awiya przejął także kontrolę nadEgiptem z pomocą Amra ibn al-Asa.

Nepotyzm Uthmana wywołał gniew Ansarów i członków szury.W latach 645/46 dodał Dżazirę (Górna Mezopotamia ) do syryjskiego gubernatora Mu'awiyi i przychylił się do jego prośby o przejęcie wszystkich ziem korony bizantyjskiej w Syrii, aby pomóc w opłaceniu jego żołnierzy.Nadwyżki podatków z bogatych prowincji Kufa iEgiptu przesyłał do skarbca w Medynie, z którego korzystał do swojej osobistej dyspozycji, często wypłacając fundusze i łupy wojenne swoim krewnym z Umajjadów.Co więcej, lukratywne ziemie korony Sasan w Iraku , które Umar wyznaczył jako własność wspólną na rzecz arabskich miast garnizonowych Kufa i Basra, zostały zamienione w ziemie korony kalifów do wykorzystania według uznania Uthmana.Narastająca niechęć do rządów Uthmana w Iraku i Egipcie oraz wśród Ansarów i Kurajszytów z Medyny zakończyła się oblężeniem i zabiciem kalifa w 656 r.

Bitwa na wielbłądzie miała miejsce pod Basrą w Iraku w 656 roku n.e.Bitwa toczyła się pomiędzy armią czwartego kalifa, Alego, z jednej strony, a armią rebeliantów dowodzoną przez Aishę, Talhę i Zubayra, z drugiej strony.Ali był kuzynem i zięciem islamskiego prorokaMahometa , podczas gdy Aisza była wdową po Mahomecie, a Talha i Zubayr byli wybitnymi towarzyszami Mahometa.Partia Aiszy zbuntowała się przeciwko Alemu rzekomo, aby pomścić zabójstwo trzeciego kalifa, Osmana.Dobrze cytowane są zarówno wysiłki Alego mające na celu uratowanie Osmana, jak i wiodące role Aiszy i Talhy w podburzaniu muzułmanów przeciwko Uthmanowi.Ali wyszedł zwycięsko z tej bitwy, w której Talha i Zubayr zginęli, a Aisha została schwytana.

Bitwa pod Siffin toczyła się w 657 roku n.e. pomiędzy Alim ibn Abi Talibem, czwartym z kalifów Rashidun i pierwszym szyickim imamem, a Muawiyah ibn Abi Sufyanem, zbuntowanym gubernatorem Syrii.Nazwa bitwy pochodzi od jej lokalizacji, Siffin, nad brzegiem Eufratu.Walki ustały po tym, jak Syryjczycy, w obliczu przytłaczających szans na porażkę, wezwali do arbitrażu.Proces arbitrażu zakończył się bez rozstrzygnięcia w 658 roku n.e.Bitwa jest uważana za część Pierwszej Fitny.

Bitwa pod Nahrawanem została stoczona pomiędzy armią kalifa Alego a grupą rebeliantów Kharijites w lipcu 658 roku n.e.Byli grupą pobożnych sojuszników Alego podczas pierwszej muzułmańskiej wojny domowej.Oddzielili się od niego po bitwie pod Siffin, kiedy Ali zgodził się rozstrzygnąć spór z Mu'awiyą, gubernatorem Syrii, w drodze negocjacji, co grupa określiła jako sprzeczne z Koranem.Po nieudanych próbach odzyskania lojalności oraz z powodu ich buntowniczej i morderczej działalności Ali stawił czoła Kharijitom w pobliżu ich kwatery głównej nad kanałem Nahrawan, niedaleko dzisiejszego Bagdadu.Spośród 4000 rebeliantów około 1200 zostało pozyskanych obietnicą amnestii, podczas gdy większość z pozostałych 2800 rebeliantów zginęła w późniejszej bitwie.Inne źródła podają liczbę ofiar na 1500–1800.Bitwa doprowadziła do trwałego rozłamu między grupą a resztą muzułmanów, których Kharijici napiętnowali jako apostatów.Chociaż pokonani, przez kilka lat nadal grozili i nękali miasta i miasteczka.Ali został zamordowany przez Kharijite w styczniu 661.

W 661 roku, dziewiętnastego Ramadanu, kiedy Ali modlił się w Wielkim Meczecie w Kufie, został uderzony w głowę pokrytym trucizną mieczem przez Kharijite Abd al-Rahman ibn Muljam.Ali zmarł dwa dni później z rany.Źródła wydają się być zgodne co do tego, że Ali zakazał swojej rodzinie nadmiernych kar za Ibn Muljama i przelewania krwi innych.W międzyczasie Ibn Muljam miał otrzymać dobre posiłki i dobre łóżko.Po śmierci Alego jego najstarszy syn, Hasan, przestrzegał lex talionis i Ibn Muljam został stracony.Grób Alego był utrzymywany w tajemnicy z obawy, że może zostać zbezczeszczony przez jego wrogów.

Kluczowe wnioski:Kalifat Rashidun charakteryzuje się dwudziestopięcioletnim okresem szybkiej ekspansji militarnej, po którym następuje pięcioletni okres wewnętrznych konfliktów.Kalifat podporządkował Lewant Zakaukaziu na północy;Afryka Północna odEgiptu po dzisiejszą Tunezję na zachodzie;i Płaskowyż Irański do części Azji Środkowej i Azji Południowej na wschodzie;Rashidunowie również byli ;odpowiedzialny za przyjęcie kalendarza islamskiego.Administracja sądowa, podobnie jak reszta struktury administracyjnej kalifatu Rashidun, została utworzona przez Umara i pozostała w zasadzie niezmieniona przez cały okres istnienia kalifatu.Opieka społeczna i emerytury zostały wprowadzone we wczesnym prawie islamskim jako formy zakāt (dobroczynności), jednego z pięciu filarów islamu, od czasów Umara.Po konsultacji z Towarzyszami Umar zdecydował się założyć Bait-ul-Maal (centralny skarbiec) w Medynie.W okresie kalifatu Umara powstało wiele nowych miast.Należą do nich Kufa, Basra i Fustat.Rashidunowie byli także odpowiedzialni za ustanowienie autorytatywnego sposobu czytania Koranu, co wzmocniło społeczność muzułmańską i pobudziło naukę religijną;