خلافت اموی

در دوران جاهلیت، بنی امیه یا «بنو امیه» از طایفه پیشرو از قبیله قریش مکه بودند.در پایان قرن ششم، امویان بر شبکه‌های تجاری پررونق قریش با سوریه تسلط یافتند و اتحادهای اقتصادی و نظامی با قبایل عرب کوچ نشینی که مناطق بیابانی شمال و مرکز عربستان را کنترل می‌کردند، ایجاد کردند و به این طایفه تا حدی قدرت سیاسی دادند. منطقهبنی امیه به رهبری ابوسفیان بن حرب، رهبران اصلی مکه مخالفان پیامبر اسلام بودند، اما پس از تسخیر مکه توسط پیامبراسلام در سال 630، ابوسفیان و قریش اسلام را پذیرفتند.محمد برای آشتی دادن قبایل با نفوذ قریش خود، به مخالفان سابق خود، از جمله ابوسفیان، سهمی در نظم جدید داد.ابوسفیان و بنی امیه به مدینه، مرکز سیاسی اسلام نقل مکان کردند تا نفوذ سیاسی تازه یافته خود را در جامعه نوپای مسلمان حفظ کنند.مرگ محمد در سال 632 جانشینی رهبری جامعه مسلمانان را باز گذاشت.مهاجران با ابوبکر یکی از اصحاب اولیه و مسن محمد بیعت کردند و به مشورت انصاری پایان دادند.ابوبکر مورد قبول انصار و نخبگان قریش بود و به عنوان خلیفه (رهبر جامعه مسلمانان) به رسمیت شناخته شد.او با اعطای نقش فرماندهی در فتح سوریه توسط مسلمانان به امویان لطف کرد.یکی از منصوب شدگان یزید پسر ابوسفیان بود که دارای اموال و شبکه های تجاری در سوریه بود.عمر جانشین ابوبکر (634–644) نفوذ نخبگان قریش را به نفع حامیان پیشین محمد در امور اداری و نظامی محدود کرد، اما با این وجود اجازه داد تا جای پای فزاینده پسران ابوسفیان در سوریه که تا سال 638 کاملاً فتح شده بود، شود. هنگامی که در سال 639، ابوعبیده بن الجراح، فرمانده کل استان عمر، درگذشت، یزید را به فرمانداری مناطق دمشق، فلسطین و اردن در سوریه منصوب کرد.یزید اندکی بعد از دنیا رفت و عمر برادرش معاویه را به جای او گماشت.رفتار استثنایی عمر با پسران ابوسفیان ممکن است ناشی از احترام او به خانواده، اتحاد فزاینده آنها با قبیله قدرتمند بنی کلب به عنوان تعادلی در برابر مهاجران بانفوذ هیمیاری در حمص باشد که خود را از نظر اشراف با قریش برابری می‌دانستند یا فقدان نامزدی مناسب در آن زمان، به ویژه در میان طاعون امواس که قبلاً ابوعبیده و یزید را کشته بود.تحت نظارت معاویه، سوریه از نظر داخلی صلح آمیز، سازمان یافته و به خوبی از حاکمان بیزانسی سابق خود دفاع می کرد.

در زمان سلطنت عمر، معاویه اول، فرماندار سوریه، درخواست ساخت نیروی دریایی برای حمله به جزایر دریای مدیترانه را فرستاد، اما عمر به دلیل خطر برای سربازان، این پیشنهاد را رد کرد.پس از آنکه عثمان خلیفه شد، با درخواست معاویه موافقت کرد.در سال 650 معاویه به قبرس حمله کرد و پس از یک محاصره کوتاه، پایتخت، کنستانتیا را فتح کرد، اما با حاکمان محلی قراردادی امضا کرد.در این غزوه یکی از بستگانمحمد به نام ام الحرام از قاطر خود در نزدیکی دریاچه نمک در لارناکا افتاد و کشته شد.او در همان نقطه به خاک سپرده شد، جایی که به مکانی مقدس برای بسیاری از مسلمانان و مسیحیان محلی تبدیل شد و در سال 1816 تکیه هالا سلطان توسط عثمانی ها در آنجا ساخته شد.اعراب پس از دستگیری نقض پیمان، در سال 654 با پانصد کشتی دوباره به جزیره حمله کردند.اما این بار پادگانی متشکل از 12000 نفر در قبرس باقی ماندند و این جزیره تحت نفوذ مسلمانان قرار گرفت.ناوگان مسلمانان پس از خروج از قبرس به سمت کرت و سپس رودس حرکت کردند و بدون مقاومت زیاد آنها را فتح کردند.مسلمانان از سال 652 تا 654 لشکرکشی به سیسیل را آغاز کردند و بخش بزرگی از جزیره را تصرف کردند.به زودی پس از این، عثمان به قتل رسید و به سیاست توسعه طلبانه او پایان داد و مسلمانان از سیسیل عقب نشینی کردند.در سال 655، کنستانس دوم، امپراتور بیزانس، شخصاً ناوگانی را برای حمله به مسلمانان در فونیکه (در نزدیکی لیکیا) رهبری کرد، اما شکست خورد: هر دو طرف متحمل خسارات سنگینی در نبرد شدند و خود امپراتور به سختی از مرگ اجتناب کرد.

درباره حکومت معاویه در سوریه، مرکز خلافت او، اطلاعات اندکی در منابع اولیه مسلمانان وجود دارد.وی دربار خود را در دمشق تأسیس کرد و بیت المال خلیفه را از کوفه به آنجا منتقل کرد.او به سربازان قبیله ای سوری خود متکی بود که تعداد آنها حدود 100000 نفر بود و حقوق آنها را به هزینه پادگان های عراق افزایش داد.همچنین حدود 100000 سرباز در مجموع.منابع اسلامی اولیه معاویه را برای تأسیس دیوان (ادارات دولتی) برای مکاتبات (رسائل)، صدارتخانه (خاتم) و مسیر پستی (برید) نسبت داده اند.به گفته طبری، پس از سوء قصد خوارج البرک بن عبدالله علیه معاویه در حالی که در مسجد دمشق در حال نماز بود در سال 661، معاویه یک خلیفه حراس (نگهبان شخصی) و شورتا (انتخاب) تأسیس کرد. نیروها) و مقصوره (منطقه رزرو شده) در داخل مساجد.

اگرچه اعراب از دهه 640 به جز یورش های دوره ای فراتر از سیرنائیکا پیشروی نکرده بودند، لشکرکشی ها علیه شمال آفریقای بیزانسی در زمان سلطنت معاویه تجدید شد.در سال 665 یا 666 ابن حدیج رهبری لشکری ​​را بر عهده داشت که به بیزاسنا (منطقه جنوبی آفریقای بیزانس) و گابس یورش بردند و قبل از عقب نشینی بهمصر ، بیزرته را موقتاً تصرف کردند.سال بعد معاویه فضله و رویفی بن ثابت را برای یورش به جزیره ارزشمند تجاری جربه اعزام کرد. در همین حال، در سال 662 یا 667، عقبه بن نافی، فرمانده قریش که در تصرف سیرنائیکا توسط اعراب در سال 641 نقش کلیدی داشت. ، با تصرف واحه Zawila و پایتخت Garamantes در Germa، نفوذ مسلمانان را در منطقه فزان مجدداً تأیید کرد.او ممکن است به جنوب تا کوار در نیجر امروزی حمله کرده باشد.

اولین محاصره قسطنطنیه توسط اعراب در سالهای 674-678 یک درگیری بزرگ در جنگهای اعراب و بیزانس بود و اولین نقطه اوج استراتژی توسعه طلبانه خلافت اموی در قبال امپراتوری بیزانس به رهبری خلیفه معاویه اول معاویه بود. در سال 661 به عنوان حاکم امپراتوری عرب مسلمان در پی یک جنگ داخلی ظهور کرد، پس از گذشت چند سال جنگ تهاجمی علیه بیزانس را تجدید کرد و امیدوار بود با تصرف پایتخت بیزانس، قسطنطنیه، ضربه مهلکی وارد کند.همانطور که توسط وقایع نگار بیزانسی تئوفان اعتراف گزارش شده است، حمله اعراب روشی بود: در سال های 672-673 ناوگان عرب پایگاه هایی را در امتداد سواحل آسیای صغیر ایمن کردند و سپس اقدام به ایجاد محاصره آزاد در اطراف قسطنطنیه کردند.آنها از شبه جزیره سیزیکوس در نزدیکی شهر به عنوان پایگاهی برای گذراندن زمستان استفاده می کردند و هر بهار برای حمله به استحکامات شهر بازمی گشتند.سرانجام، بیزانسی ها، تحت فرمان امپراتور کنستانتین چهارم، موفق شدند نیروی دریایی عرب را با استفاده از یک اختراع جدید، یعنی ماده آتش زا مایع معروف به آتش یونانی، نابود کنند.بیزانسی ها نیز ارتش زمینی عرب را در آسیای صغیر شکست دادند و آنها را مجبور به رفع محاصره کردند.پیروزی بیزانس برای بقای دولت بیزانس اهمیت زیادی داشت، زیرا تهدید اعراب برای مدتی کاهش یافت.مدت کوتاهی پس از آن، پیمان صلح امضا شد و به دنبال وقوع جنگ داخلی دیگر مسلمانان، بیزانسی ها حتی دوره برتری بر خلافت را تجربه کردند.

نبرد کربلا در 10 اکتبر 680 میلادی بین ارتش دومین خلیفه اموی یزید اول و ارتش کوچکی به رهبری حسین بن علی، نوه پیامبر اسلاممحمد ، در کربلا، عراق امروزی درگرفت.حسین همراه با اکثر بستگان و یارانش کشته شد و اعضای خانواده اش به اسارت در آمدند.نبرد با فتنه دوم دنبال شد که طی آن عراقی ها دو لشکرکشی جداگانه برای انتقام مرگ حسین ترتیب دادند.اولی توسط توابین و دیگری توسط مختار ثقفی و یارانش.نبرد کربلا، توسعه حزب طرفدار علی (شیعه علی) را به یک فرقه مذهبی منحصر به فرد با مناسک و حافظه جمعی خاص خود تبدیل کرد.در تاریخ، سنت و کلام شیعه جایگاهی مرکزی دارد و در ادبیات شیعه مکرراً بازگو شده است.

فتنه دوم، دوره نابسامانی عمومی سیاسی و نظامی و جنگ داخلی در جامعه اسلامی در اوایل خلافت اموی بود.پس از مرگ معاویه اول خلیفه اموی در سال 680 و حدود دوازده سال به طول انجامید.این جنگ شامل سرکوب دو چالش برای خاندان اموی بود، اولی توسط حسین بن علی و همچنین حامیان او از جمله سلیمان بن صُرد و مختار ثقفی که برای انتقام او در عراق گرد هم آمدند و دومی توسط عبدالله بن آل. -زبیر.حسین بن علی توسط طرفداران علی کوفه برای سرنگونی بنی امیه دعوت شد اما با گروه کوچک خود در راه کوفه در نبرد کربلا در اکتبر 680 کشته شد. ارتش یزید در اوت 683 به شورشیان ضد دولت در مدینه حمله کرد و متعاقباً. مکه را که ابن الزبیر در مخالفت با یزید مستقر کرده بود، محاصره کرد.پس از مرگ یزید در نوامبر، محاصره کنار گذاشته شد و اقتدار اموی در سراسر خلافت به جز در بخش‌های خاصی از سوریه سقوط کرد.اکثر استان ها ابن الزبیر را به عنوان خلیفه به رسمیت شناختند. یک سری جنبش های طرفدار علی (علیه السلام) که خواستار انتقام مرگ حسین (ع) بودند در کوفه با جنبش توابین ابن صرد که توسط بنی امیه در نبرد عین الورده در ژانویه 685 سرکوب شد، ظهور کرد. سپس کوفه به تصرف مختار درآمد.اگرچه نیروهای او ارتش بزرگ امویان را در نبرد خزیر در اوت 686 شکست دادند، مختار و حامیانش در آوریل 687 در پی سلسله نبردها توسط زبیریان کشته شدند.به رهبری عبدالملک بن مروان، بنی امیه پس از شکست زبیریان در جنگ مسکین در عراق و کشتن ابن الزبیر در محاصره مکه در سال 692، مجدداً بر خلافت مسلط شدند.وقایع فتنه دوم گرایش های فرقه ای در اسلام را تشدید کرد و آموزه های مختلفی در درون آنچه که بعدها به فرقه های سنی و شیعه اسلام تبدیل شد، توسعه یافت.

محاصره مکه در سپتامبر تا نوامبر 683 یکی از نبردهای اولیه فتنه دوم بود.شهر مکه پناهگاه عبدالله بن الزبیر بود که از برجسته ترین مخالفان جانشینی سلسله خلافت توسط اموی یزید اول بود. ، فرمانروای اموی لشکری ​​برای تسلط بر عربستان فرستاد.سپاه بنی امیه مدینه ها را شکست داد و شهر را تصرف کرد، اما مکه در یک محاصره یک ماهه مقاومت کرد و در طی آن کعبه بر اثر آتش آسیب دید.محاصره با شنیدن خبر مرگ ناگهانی یزید پایان یافت.فرمانده اموی، حسین بن نمیر السکونی، پس از تلاش بیهوده برای ترغیب ابن الزبیر به همراه خود به شام ​​و شناخته شدن به عنوان خلیفه، با نیروهای خود حرکت کرد.ابن الزبیر در تمام طول جنگ داخلی در مکه ماند، اما با این وجود به زودی به عنوان خلیفه در اکثر کشورهای جهان اسلام شناخته شد.تا سال 692 بود که بنی امیه توانستند ارتش دیگری بفرستند که دوباره مکه را محاصره و تصرف کرد و به جنگ داخلی پایان داد.

بنای اولیه قبه الصخره توسط خلافت اموی به دستور عبدالملک در فتنه دوم در سال های 691-692 میلادی انجام شد و از آن زمان بر بالای محل معبد دوم یهودیان (ساخته شده در سال 1991) قرار دارد. حدود 516 قبل از میلاد به جای معبد تخریب شده سلیمان) که توسط رومیان در سال 70 پس از میلاد ویران شد.قبه الصخره در هسته خود یکی از قدیمی ترین آثار موجود در معماری اسلامی است.معماری و موزاییک‌های آن بر اساس کلیساها و کاخ‌های بیزانسی مجاور طراحی شده بود، اگرچه ظاهر بیرونی آن در طول دوره عثمانی و دوباره در دوره مدرن، به‌ویژه با افزودن سقف با روکش طلا، در سال‌های 1959-1961 و دوباره در سال 1993 به طور قابل توجهی تغییر کرد. .

نبرد مسکین که به نام نبرد دیرالجاثلیق از صومعه نزدیک نستوری نیز شناخته می شود، نبرد سرنوشت ساز فتنه دوم (دهه 680-690) بود.در اواسط اکتبر 691 در نزدیکی بغداد امروزی در ساحل غربی رود دجله، بین ارتش خلیفه اموی عبدالملک بن مروان و نیروهای مصعب بن الزبیر، فرماندار عراق ، جنگید. برای برادرش، خلیفه رقیب مستقر در مکه، عبدالله بن الزبیر.در آغاز نبرد، اکثر لشکریان مصعب، که مخفیانه با عبدالملک بیعت کردند، از جنگ سرباز زدند و فرمانده اصلی مصعب، ابراهیم بن اشتر، در عملیات کشته شد.مصعب به زودی پس از آن کشته شد و نتیجه آن پیروزی امویان و بازپس گیری عراق بود که راه را برای تسخیر مجدد حجاز (عربستان غربی) توسط امویان در اواخر سال 692 باز کرد.

در سالهای 695–698، فرمانده حسن بن نعمان الغسانی پس از شکست دادن بیزانسیان و بربرها در آنجا، کنترل امویان را بر افرقیه بازگرداند.به گفته کندی، کارتاژ در سال 698 تصرف و ویران شد، که نشان دهنده "پایان نهایی و غیرقابل بازگشت قدرت روم در آفریقا" بود.قیروان به‌عنوان سکوی پرتاب برای فتوحات بعدی کاملاً محفوظ بود، در حالی که شهر بندری تونس به دستور عبدالملک برای ایجاد یک ناوگان قوی عربی تأسیس و مجهز به زرادخانه شد.حسن النعمان به لشکرکشی علیه بربرها ادامه داد و بربرها را شکست داد و رهبر آنها، ملکه جنگجو الکاهینه را در بین سالهای 698 تا 703 کشت. جانشین او در افرقیه، موسی بن نصیر، بربرهای حواره، زناته و را به انقیاد رساند. کنفدراسیون های کوتاما و پیشروی به مغرب (غرب آفریقای شمالی)، طنجه و سوس را در 708/09 فتح کردند.

در بیشتر نیمه دوم قرن هفتم، حضور و کنترل اعراب در ارمنستان بسیار کم بود.ارمنستان توسط اعراب سرزمین فتح شده تلقی می شد، اما عملاً از خودمختاری برخوردار بود که توسط معاهده امضا شده بین رستونی و معاویه تنظیم می شد.اوضاع در دوره خلیفه عبدالملک (ح. 685–705) تغییر کرد.در آغاز سال 700، محمد بن مروان، برادر خلیفه و والی اران، کشور را در یک سلسله لشکرکشی تحت سلطه خود درآورد.اگرچه ارامنه در سال 703 شورش کردند و از بیزانس کمک گرفتند، محمد بن مروان آنها را شکست داد و با اعدام شاهزادگان شورشی در سال 705 به شکست شورش مهر زد. استان وسیعی به نام الارمینیه (الارمینیا) با مرکز آن دوین (دبیل عربی) که توسط اعراب بازسازی شد و به عنوان مقر فرماندار (استیکان) و یک پادگان عرب عمل می کرد.در بسیاری از دوره‌های باقی‌مانده امویان، آرمینیا معمولاً با اران و جزیره ( بین‌النهرین علیا) تحت یک فرماندار واحد در یک استان فوق‌العاده گروه‌بندی می‌شد.

فتح امویان بر هیسپانیا که به عنوان فتح شبه جزیره ایبری توسط مسلمانان یا فتح پادشاهی ویزیگوتی توسط امویان نیز شناخته می شود، گسترش اولیه خلافت اموی بر هیسپانیا (در شبه جزیره ایبری) از سال 711 تا 718 بود. این فتح منجر به نابودی پادشاهی ویزیگوتی و تأسیس ولایت اموی اندلس.در زمان خلافت خلیفه اموی الولید اول، نیروهایی به رهبری طارق بن زیاد در اوایل سال 711 در جبل الطارق در راس ارتشی متشکل از بربرها از شمال آفریقا پیاده شدند.طارق پس از شکست دادن رودریک پادشاه ویزیگوتیک در نبرد سرنوشت ساز گوادالته، توسط یک نیروی عرب به رهبری ولی برترش موسی بن نصیر تقویت شد و به سمت شمال ادامه داد.تا سال 717، نیروهای ترکیبی اعراب و بربرها از پیرنه به سوی سپتیمانیا عبور کردند.آنها تا سال 759 قلمروهای بیشتری را در گول اشغال کردند.

نبرد گوادالته اولین نبرد بزرگ فتح هیسپانی توسط امویان بود که در سال 711 در مکانی نامعلوم در جنوب اسپانیا بین ویزیگوت‌های مسیحی تحت فرمان پادشاهشان رودریک و نیروهای متجاوز خلافت اموی متشکل از مسلمانان انجام شد. عمدتاً از بربرها و همچنین اعراب به فرماندهی طرق بن زیاد.این نبرد به عنوان نقطه اوج یک سری حملات بربرها و آغاز فتح هیسپانیا توسط امویان مهم بود.رودریک در این نبرد به همراه بسیاری از اعضای اشراف ویزیگوتیک کشته شد و راه را برای تصرف پایتخت ویزیگوت ها یعنی تولدو باز کرد.

در نیمه اول قرن هشتم میلادی، سلسله نبردهایی بین خلافت اموی و پادشاهیهند در شرق رود سند روی داد.پس از فتح سند در پاکستان امروزی توسط اعراب در سال 712 میلادی، ارتش‌های عربی با پادشاهی‌هایی در شرق سند درگیر شدند.بین سال‌های 724 تا 810 میلادی، یک سری نبرد بین اعراب و پادشاه ناگابهاتا اول از سلسله پراتیهارا، پادشاه ویکرامادیتیا دوم از سلسله چالوکیا و سایر پادشاهی‌های کوچک هندی رخ داد.در شمال، ناگابهاتا از سلسله پراتیهارا یک لشکرکشی بزرگ عرب را در مالوا شکست داد.از جنوب، ویکرامادیتیا دوم ژنرال خود آوانیجاناشرایا پولاکین را فرستاد که اعراب را در گجرات شکست داد.بعداً در سال 776 پس از میلاد، یک لشکرکشی دریایی توسط اعراب توسط ناوگان دریایی Saindhava تحت فرماندهی Agguka I شکست خورد.شکست های اعراب منجر به پایان دادن به گسترش آنها به سمت شرق شد و بعداً با سرنگونی حاکمان عرب در خود سند و استقرار سلسله های مسلمان بومی راجپوت (صومراس و سماس) در آنجا تجلی یافت. اولین حمله اعراب به هند یک لشکرکشی از طریق دریا بود. فتح تانا در نزدیکی بمبئی در اوایل سال 636 پس از میلاد.ارتش عرب قاطعانه عقب رانده شد و به عمان بازگشت و اولین حمله اعراب به هند شکست خورد.دومین لشکرکشی دریایی برای فتح برواس یا باروز (بروچ) در ساحل جنوب گجرات توسط حکم، برادر عثمان، فرستاده شد.این حمله نیز دفع شد و اعراب با موفقیت به عقب رانده شدند.

بخش بزرگتر ماوراءالنهر سرانجام توسط قتیبه بن مسلم، رهبر امویان در سلطنت ولید اول (حک 705-715) فتح شد.وفاداری ایرانیان و ترک‌های بومی ماوراءالنهر و حاکمان محلی خودمختار آن‌ها مورد تردید باقی ماند، همانطور که در سال 719 نشان داد، زمانی که فرمانروایان ماوراءالنهر طوماری را برای چینی‌ها و اربابان تورگش برای کمک نظامی علیه فرمانداران خلافت فرستادند.

نبرد آکسو بین اعراب خلافت اموی و متحدان امپراتوری تورگش و تبت علیه سلسله تانگ چین درگرفت.در سال 717 پس از میلاد، اعراب با هدایت متحدان تورگش، بوات-ائون (آکسو) و اوقتورپان را در منطقه آکسو سین کیانگ محاصره کردند.نیروهای تانگ با حمایت نیروهای تحت الحمایه خود در منطقه به اعراب محاصره کننده حمله کردند و آنها را مجبور به عقب نشینی کردند.در نتیجه نبرد، اعراب از ماوراءالنهر شمالی اخراج شدند.تورگش تسلیم تانگ شد و متعاقباً به اعراب در فرغانه حمله کرد.برای وفاداری آنها، امپراتور تانگ القاب شاهنشاهی را به سلوک خاقان تورگش اعطا کرد و شهر سویاب را به او اعطا کرد.تورگه با حمایت چین، حملات تنبیهی را به قلمرو عرب ها آغاز کرد و در نهایت تمام فرغانه را به استثنای چند قلعه از اعراب خارج کرد.

دومین محاصره قسطنطنیه توسط اعراب در سالهای 717–718 یک حمله ترکیبی زمینی و دریایی توسط اعراب مسلمان خلافت اموی علیه پایتخت امپراتوری بیزانس، قسطنطنیه بود.این لشکرکشی نقطه اوج بیست سال حملات و اشغال مترقی اعراب در سرزمین های مرزی بیزانس بود، در حالی که قدرت بیزانس توسط آشفتگی های داخلی طولانی تضعیف شد.در سال 716 پس از سالها آماده سازی، اعراب به رهبری مصلمه بن عبدالملک به آسیای صغیر بیزانس حمله کردند.اعراب در ابتدا امیدوار بودند که از درگیری‌های داخلی بیزانس بهره‌برداری کنند و با ژنرال لئو سوم ایزوری که علیه امپراتور تئودوسیوس سوم قیام کرده بود، به امر مشترکی دست یافتند.لئو اما آنها را فریب داد و تاج و تخت بیزانس را برای خود تضمین کرد.خلافت به عنوان مسعودی به آنجا رسید و روایت تئوفانس که برای محاصره قسطنطنیه ذکر شد، لشکری ​​به رهبری سلیمان بن معاذ عنتکی به بزرگی 1800 کشتی با 120000 نیرو و موتورهای محاصره به میدان فرستاد. مواد محترقه (نفتا) انباشته شده است.گفته می شود که قطار تدارکاتی به تنهایی 12000 مرد، 6000 شتر و 6000 الاغ داشت، در حالی که بار هبرائوس، مورخ قرن سیزدهمی، 30،000 داوطلب (متوا) برای جنگ مقدس را شامل می شد.پس از زمستان گذرانی در سواحل غربی آسیای صغیر، ارتش عرب در اوایل تابستان 717 به تراکیه رفت و خطوط محاصره ای برای محاصره شهر که توسط دیوارهای عظیم تئودوسیان محافظت می شد، ایجاد کرد.ناوگان عرب که ارتش زمینی را همراهی می کرد و قرار بود محاصره شهر را از طریق دریا کامل کند، بلافاصله پس از ورود توسط نیروی دریایی بیزانس با استفاده از آتش یونانی خنثی شد.این امر به قسطنطنیه اجازه داد تا از طریق دریا تامین شود، در حالی که ارتش عرب در زمستان سخت و غیرمعمول پس از آن در اثر قحطی و بیماری فلج شده بود.در بهار 718، دو ناوگان عربی که به عنوان نیروی کمکی فرستاده شده بودند، پس از فرار خدمه مسیحی آنها توسط بیزانسی ها نابود شدند و یک ارتش اضافی که از طریق زمین از طریق آسیای صغیر اعزام شده بود، در کمین قرار گرفت و شکست خورد.همراه با حملات بلغارها به عقب، اعراب مجبور به رفع محاصره در 15 اوت 718 شدند. در سفر بازگشت، ناوگان عرب تقریباً به طور کامل توسط بلایای طبیعی نابود شد.

عمر بن عبدالعزیز هشتمین خلیفه اموی بود.او خدمات و اصلاحات مهمی در جامعه انجام داد و از او به عنوان «پرهیزگارترین و عابدترین» حاکمان اموی یاد شده و غالباً او را اولین مجدّد و ششمین خلیفه عادل اسلام می‌نامیدند. وی همچنین پسر عموی سابق بود. خلیفه، پسر برادر کوچکتر عبدالملک، عبدالعزیز.او همچنین یکی از نوه‌های خلیفه دوم عمر بن خطاب بود.او که در محاصره علمای بزرگ بود، به سفارش اولین مجموعه رسمی احادیث و تشویق همگان به تحصیل پرداخته است.او همچنین فرستادگانی را به چین و تبت فرستاد و از حاکمان آنها دعوت به پذیرش اسلام کرد.در عین حال با شهروندان غیر مسلمان مدارا می کرد.به گفته ناظیر احمد، در زمان عمر بن عبدالعزیز بود که دین اسلام ریشه دوانید و مورد پذیرش قشر عظیمی از مردم ایران ومصر قرار گرفت.از نظر نظامی، عمر گاهی اوقات یک صلح‌طلب تلقی می‌شود، زیرا او با وجود اینکه یک رهبر نظامی خوب بود، دستور عقب‌نشینی ارتش مسلمانان را در مناطقی مانند قسطنطنیه، آسیای مرکزی و سپتیمانیا صادر کرد.با این حال، امویان تحت حکومت او بسیاری از مناطق را از پادشاهی مسیحی در اسپانیا فتح کردند.

از پایگاه‌های شمال غربی خلافت در آفریقا، مجموعه‌ای از حملات به مناطق ساحلی پادشاهی ویزیگوتیک راه را برای اشغال دائمی بیشتر ایبریا توسط اموی‌ها (از سال 711) و به سمت جنوب شرقی گل (آخرین سنگر) هموار کرد. در ناربون در سال 759).نبرد تور در 10 اکتبر 732 انجام شد و نبرد مهمی در طول حمله امویان به گول بود.نتیجه آن پیروزی نیروهای فرانک و آکیتانی به رهبری چارلز مارتل بر نیروهای متجاوز خلافت اموی به رهبری عبدالرحمن الغفیقی، فرماندار اندلس بود.قابل ذکر است که ظاهراً نیروهای فرانک بدون سواره نظام سنگین جنگیدند.الغفیقی در جنگ کشته شد و سپاه اموی پس از جنگ عقب نشینی کرد.این نبرد به پی ریزی پایه های امپراتوری کارولینژ و تسلط فرانک ها بر اروپای غربی برای قرن آینده کمک کرد.

شورش بربرها در سالهای 740–743 پس از میلاد در زمان حکومت خلیفه اموی هشام بن عبدالملک رخ داد و اولین جدایی موفقیت آمیز از خلافت عرب (که از دمشق حکومت می کرد) را رقم زد.شورش بربر علیه حاکمان عرب اموی خود که توسط واعظان خوارج برافروخته شد، در سال 740 در طنجه آغاز شد و در ابتدا توسط میسره المتغری رهبری شد.این شورش به زودی در بقیه مناطق مغرب (شمال آفریقا) و از طریق تنگه تا اندلس گسترش یافت.بنی امیه تقلا کردند و موفق شدند از افتادن هسته افریقیه (تونس، شرق الجزایر و غرب لیبی) و اندلس (اسپانیا و پرتغال ) به دست شورشیان جلوگیری کنند.اما بقیه مناطق مغرب هرگز بازیابی نشد.پس از شکست در تصرف قیروان، مرکز استان اموی، ارتش شورشیان بربر منحل شد و مغرب غربی به مجموعه ای از دولت های کوچک بربر تقسیم شد که توسط روسای قبایل و امامان خوارج اداره می شد.شورش بربرها احتمالاً بزرگترین شکست نظامی در زمان خلیفه هشام بود.از آن، برخی از اولین دولت های مسلمان خارج از خلافت پدید آمدند.

نهضت هاشمیه (فرعی از شیعیان کیسانی) به رهبری خاندان عباسی، خلافت امویان را سرنگون کرد.عباسیان از اعضای طایفه هاشم و رقیب امویان بودند، اما به نظر می رسد که کلمه «هاشمیه» به طور خاص به ابوهاشم، نوه علی و پسر محمد بن الحنفیه اشاره دارد.در حدود سال 746، ابومسلم رهبری هاشمیه در خراسان را بر عهده گرفت.او در سال 747 با موفقیت شورش آشکاری را علیه حکومت امویان آغاز کرد که با علامت پرچم سیاه انجام شد.او به زودی بر خراسان تسلط یافت و نصر بن سیار، والی اموی آن را اخراج کرد و لشکری ​​به سمت غرب گسیل داشت.کوفه در سال 749 به دست هاشمیه افتاد، واسط آخرین سنگر امویان در عراق در محاصره قرار گرفت و در نوامبر همان سال ابوالعباس سفاح به عنوان خلیفه جدید در مسجد کوفه شناخته شد.

نبرد زاب که در زمینه‌های علمی به آن نبرد رودخانه بزرگ زاب نیز می‌گویند، در ۲۵ ژانویه ۷۵۰ در سواحل رودخانه بزرگ زاب در کشور کنونی عراق رخ داد.پایان خلافت امویان و ظهور عباسیان ، سلسله ای که از 750 تا 1258 ادامه یافت و به دو دوره تقسیم می شود: اوایل دوره عباسی (750-940) و بعد از دوره عباسی (940-1258).

در اواسط سال 750 پس از میلاد، بقایایی از سلسله سلطنتی امویان در دژهای مستحکم خود در سراسر شام باقی ماند.اما همانطور که سوابق عباسیان نشان می‌دهد، تردیدهای اخلاقی زمانی که نوبت به تحکیم قدرت می‌رسید، جای خود را گرفت و بنابراین طرح «ضیافت خون» ایجاد شد.اگرچه چیزی در مورد جزئیات این ماجرای غم انگیز مشخص نیست، اما به طور گسترده تصور می شود که بیش از 80 نفر از اعضای خانواده اموی به بهانه آشتی به یک جشن بزرگ دعوت شده اند.با توجه به وضعیت وخیم آنها و تمایل به شرایط مساعد تسلیم، به نظر می رسد که همه مدعوین خود را به روستای فلسطینی ابوفطرس رساندند.با این حال، هنگامی که جشن ها و جشن ها به پایان رسید، عملاً همه شاهزادگان با چماق های بی رحمانه توسط پیروان عباسی به قتل رسیدند، بنابراین به ایده بازگرداندن امویان به خلافت پایان داد.

عبدالرحمن اول، شاهزاده خاندان سلطنتی مخلوع اموی، از به رسمیت شناختن اقتدار خلافت عباسی امتناع کرد و امیر مستقل قرطبه شد.او پس از آنکه بنی امیه در سال 750 مقام خلیفه را در دمشق به دست عباسیان از دست دادند، شش سال متواری بود.او با قصد به دست آوردن مجدد موقعیت قدرت، حاکمان مسلمان موجود منطقه را که با حکومت امویان مخالفت کرده بودند، شکست داد و اقوام مختلف محلی را در یک امارت متحد کرد.با این حال، این اولین اتحاد اندلس به رهبری عبدالرحمن هنوز بیش از بیست و پنج سال طول کشید تا تکمیل شود (تولدو، ساراگوسا، پامپلونا، بارسلونا).

یافته های کلیدی:معاویه یکی از اولین کسانی بود که به اهمیت کامل داشتن نیروی دریایی پی بردخلافت اموی هم با گسترش سرزمینی و هم با مشکلات اداری و فرهنگی که چنین گسترشی ایجاد می کرد مشخص بود.در دوره امویان، زبان عربی زبان اداری شد و روند اعراب سازی در شام، بین النهرین ، شمال آفریقا و ایبری آغاز شد.اسناد دولتی و ارز به زبان عربی صادر می شد.بر اساس یک دیدگاه رایج، بنی امیه خلافت را از یک نهاد دینی (در زمان خلافت راشدین ) به یک نهاد خاندانی تبدیل کردند.ناسیونالیسم مدرن عرب دوره امویان را بخشی از عصر طلایی عرب می داند که در پی تقلید و احیای آن بود.در سرتاسر شام،مصر و شمال آفریقا، بنی‌امیه مساجد بزرگ جماعت و کاخ‌های بیابانی و همچنین شهرهای مختلف پادگان (امصار) را برای استحکام بخشیدن به مرزهای خود مانند فسطاط، قیروان، کوفه، بصره و منصوره ساختند.بسیاری از این ساختمان‌ها دارای ویژگی‌های سبک و معماری بیزانسی هستند، مانند موزاییک‌های رومی و ستون‌های قرنتی.تنها حاکم بنی امیه که منابع اهل سنت متفق القول به تقوا و عدالت پرهیزگاری ستوده اند، عمر بن عبدالعزیز است.کتاب هایی که بعدها در دوره عباسیان در ایران نوشته شد بیشتر ضد اموی است.ساکیا یا چرخ آبیاری با نیروی حیوان به احتمال زیاد در اوایل دوران امویان (در قرن هشتم) به اسپانیای اسلامی معرفی شد.