امپراتوری بیزانس: سلسله ایزوریان

لئو سوم ایزوری از سال 717 تا زمان مرگش در سال 741 امپراتور بیزانس و بنیانگذار سلسله ایزوریان بود.او به هرج و مرج بیست ساله پایان داد، دوره ای از بی ثباتی بزرگ در امپراتوری بیزانس بین سال های 695 و 717، که با جانشینی سریع چندین امپراتور بر تاج و تخت مشخص شد.او همچنین با موفقیت از امپراتوری در برابر مهاجمان اموی دفاع کرد و احترام به شمایل ها را ممنوع کرد.

دومین محاصره اعراب قسطنطنیه در سالهای 717–718 یک حمله ترکیبی زمینی و دریایی توسط اعراب مسلمان خلافت اموی علیه پایتخت امپراتوری بیزانس، قسطنطنیه بود.این لشکرکشی نقطه اوج بیست سال حملات و اشغال مترقی اعراب در سرزمین های مرزی بیزانس بود، در حالی که قدرت بیزانس توسط آشفتگی های داخلی طولانی تضعیف شد.در سال 716 پس از سالها آماده سازی، اعراب به رهبری مصلمه بن عبدالملک به آسیای صغیر بیزانس حمله کردند.اعراب در ابتدا امیدوار بودند که از درگیری‌های داخلی بیزانس بهره‌برداری کنند و با ژنرال لئو سوم ایزوری که علیه امپراتور تئودوسیوس سوم قیام کرده بود، به امر مشترکی دست یافتند.لئو اما آنها را فریب داد و تاج و تخت بیزانس را برای خود تضمین کرد.پس از زمستان گذرانی در سواحل غربی آسیای صغیر، ارتش عرب در اوایل تابستان 717 به تراکیه رفت و خطوط محاصره ای برای محاصره شهر که توسط دیوارهای عظیم تئودوسیان محافظت می شد، ایجاد کرد.ناوگان عرب که ارتش زمینی را همراهی می کرد و قرار بود محاصره شهر را از طریق دریا کامل کند، بلافاصله پس از ورود توسط نیروی دریایی بیزانس با استفاده از آتش یونانی خنثی شد.این امر به قسطنطنیه اجازه داد تا از طریق دریا تامین شود، در حالی که ارتش عرب در زمستان سخت و غیرمعمول پس از آن در اثر قحطی و بیماری فلج شده بود.در بهار 718، دو ناوگان عربی که به عنوان نیروی کمکی فرستاده شده بودند، پس از فرار خدمه مسیحی آنها توسط بیزانسی ها نابود شدند و یک ارتش اضافی که از طریق زمین از طریق آسیای صغیر اعزام شده بود، در کمین قرار گرفت و شکست خورد.همراه با حملات بلغارها به عقب، اعراب مجبور به رفع محاصره در 15 اوت 718 شدند. در سفر بازگشت، ناوگان عرب تقریباً به طور کامل توسط بلایای طبیعی نابود شد.شکست محاصره بازتاب های گسترده ای داشت.نجات قسطنطنیه ادامه بقای بیزانس را تضمین کرد، در حالی که چشم انداز استراتژیک خلافت تغییر کرد: اگرچه حملات منظم به سرزمین های بیزانس ادامه داشت، اما هدف فتح کامل کنار گذاشته شد.مورخان محاصره را یکی از مهم ترین نبردهای تاریخ می دانند، زیرا شکست آن پیشروی مسلمانان به اروپای جنوب شرقی را برای قرن ها به تعویق انداخت.

در سال 719، امپراتور سابق آناستاسیوس، شورشی را علیه لئو سوم رهبری کرد و حمایت قابل توجهی از بلغارستان را دریافت کرد.نیروهای شورشی به سمت قسطنطنیه پیشروی کردند.بلغارها به آناستاسیوس خیانت کردند که منجر به شکست او شد.این کار شکست خورد و آناستازیوس به دست لئو افتاد و به دستور او در 1 ژوئن به قتل رسید.او همراه با دیگر توطئه گران از جمله نیکتاس زایلینیتاس و اسقف اعظم تسالونیکی کشته شد.

لئو مجموعه‌ای از اصلاحات مدنی از جمله لغو سیستم مالیات‌های پیش‌پرداخت را که بر مالکان ثروتمندتر سنگینی می‌کرد، ارتقاء رعیت‌ها به طبقه مستاجران آزاد و بازسازی قوانین خانواده، حقوق دریایی و حقوق جزا، به ویژه انجام داد. در بسیاری از موارد مجازات اعدام را جایگزین قطع عضو کرد.تدابیر جدید که در آیین نامه جدیدی به نام اکلوگا (انتخاب) که در سال 726 منتشر شد، تجسم یافت، با مخالفت هایی از جانب اشراف و روحانیون عالی روبرو شد.امپراتور همچنین با ایجاد تم های جدید در منطقه اژه، سازماندهی مجدد ساختار تم را انجام داد.

حملات منظم علیه امپراتوری بیزانس در سال 727 تا سال 739 ادامه یافت. یکی از فرماندهان منظم نیروهای عرب، مسلمه، برادر ناتنی هشام بود.او در 725-726 پس از میلاد با بیزانس جنگید و سال بعد قیصریه مازاکا را تصرف کرد.معاویه پسر هشام یکی دیگر از فرماندهان عرب در حملات تقریباً سالانه علیه امپراتوری بیزانس بود.در سال 728 قلعه سامالو در کیلیکیه را تصرف کرد.سال بعد، معاویه به چپ و سعید بن هشام به راست، علاوه بر یورش دریایی، رانده شد.معاویه در سال 731 خرسیانون را در کاپادوکیه تصرف کرد.معاویه در 731–732 به امپراتوری بیزانس حمله کرد.سال بعد او آقرون (آکروینوس) را تصرف کرد، در حالی که عبدالله البطال یک فرمانده بیزانسی را به اسارت گرفت.معاویه از 734 تا 737 به بیزانس یورش برد.در سال 737، ولید بن قعقا العبسی رهبری حمله به بیزانس را بر عهده داشت.سال بعد سلیمان بن هشام سندیرا (سیدرون) را تصرف کرد.در سالهای 738–739، مسلما بخشی از کاپادوکیه را تصرف کرد و همچنین به آوارها حمله کرد.

ناامیدی لئو از شکست‌های نظامی‌اش، او را به این باور رساند که به روش آن زمان، امپراتوری لطف الهی را از دست داده است.او قبلاً در سال 722 تلاش کرده بود یهودیان امپراتوری را مجبور به تغییر مذهب کند، اما به زودی توجه خود را به احترام به شمایل ها معطوف کرد که برخی از اسقف ها آن را بت پرست می دانستند.پس از فوران مجدد ترا در سال 726، او فرمانی را منتشر کرد که استفاده از آنها را محکوم کرد و تصویر مسیح را از دروازه Chalke، ورودی تشریفاتی کاخ بزرگ قسطنطنیه حذف کرد.امپراتور به طور فزاینده‌ای خود را نسبت به شمایل‌پرستان منتقد نشان داد و در شورای دادگاه در سال 730 رسماً نمایش شخصیت‌های مذهبی را ممنوع کرد.طرفداری لئو از شمایل شکنی واکنش هایی را در میان مردم و کلیسا ایجاد کرد.سربازانی که تصویر مسیح را از چالکه پایین آوردند به قتل رسیدند و شورشی موضوعی که در سال 727 در یونان آغاز شد، حداقل تا حدودی ناشی از شور و شوق نمادین بود.پاتریارک ژرمانوس اول استعفا داد تا آناستاسیوس انعطاف پذیرتر جایگزین او شود.فرمان امپراتور باعث محکومیت پاپ های گریگوری دوم و گریگوری سوم و همچنین جان دمشقی شد.با این حال، به طور کلی، اختلاف محدود باقی ماند، زیرا لئو از آزار و اذیت فعال نمادین خودداری کرد.

در شبه جزیره ایتالیا، نگرش سرسختانه پاپ گریگوری دوم و بعدا گریگوری سوم به نمایندگی از احترام به تصویر منجر به نزاع شدید با امپراتور شد.اولی شوراهایی را در رم احضار کرد تا شمایل شکنان را تحقیر و تکفیر کنند (730، 732).در سال 740 لئو با انتقال ایتالیای جنوبی و ایلیریکوم از اسقف نشین پاپ به ایلخانی قسطنطنیه تلافی کرد.این مبارزه در سال 727 با یک شیوع مسلحانه در اگزارش راونا همراه بود، که لئو در نهایت تلاش کرد تا با استفاده از یک ناوگان بزرگ آن را تحت سلطه خود درآورد.اما نابودی تسلیحات در اثر طوفان موضوع را بر علیه او حل کرد.اتباع ایتالیای جنوبی او با موفقیت از دستورات مذهبی او سرپیچی کردند و اگزارش راونا عملاً از امپراتوری جدا شد.

نبرد آکروینون در لبه غربی فلات آناتولی در سال 740 بین ارتش عرب اموی و نیروهای بیزانسی درگرفت.اعراب در قرن گذشته حملات منظمی را به آناتولی انجام داده بودند و اکسپدیشن 740 بزرگترین اکسپدیشن در دهه های اخیر بود که از سه بخش جداگانه تشکیل شده بود.یک لشکر 20000 نفری تحت فرماندهی عبدالله البطال و مالک بن شعیب در آکروینون توسط بیزانسی ها به فرماندهی امپراتور لئو سوم ایزوری رودررو شد.717–741) و پسرش، کنستانتین پنجم آینده (741–775).نبرد منجر به پیروزی قاطع بیزانس شد.این امر همراه با مشکلات خلافت اموی در دیگر جبهه ها و بی ثباتی داخلی قبل و بعد از شورش عباسیان ، به تهاجمات عمده اعراب به آناتولی برای سه دهه پایان داد.آکروینون موفقیت بزرگی برای بیزانس بود، زیرا این اولین پیروزی بود که آنها در یک نبرد بزرگ در برابر اعراب به دست آورده بودند.از آنجایی که این پیروزی به عنوان شاهدی بر لطف مجدد خداوند بود، این پیروزی همچنین به تقویت اعتقاد لئو به سیاست شمایل شکنی که چند سال قبل در پیش گرفته بود کمک کرد.شکست اعراب در آکروینون به طور سنتی به عنوان یک نبرد سرنوشت ساز و نقطه عطف جنگ های اعراب و بیزانس تلقی می شد که باعث کاهش فشار اعراب بر بیزانس شد.کنستانتین پنجم توانست از فروپاشی خلافت اموی استفاده کند و یک سری لشکرکشی به سوریه راه اندازی کند و برتری بیزانسی را در مرزهای شرقی که تا دهه 770 ادامه داشت را تضمین کند.

سلطنت کنستانتین پنجم شاهد تثبیت امنیت بیزانس در برابر تهدیدات خارجی بود.کنستانتین به عنوان یک رهبر نظامی توانا، از جنگ داخلی در جهان اسلام برای انجام حملات محدود در مرزهای عرب استفاده کرد.با امن بودن این مرز شرقی، لشکرکشی‌های مکرر علیه بلغارها در بالکان انجام داد.فعالیت نظامی او و سیاست اسکان جمعیت مسیحی از مرز اعراب در تراکیه، تسلط بیزانس را در سرزمین های بالکان خود امن تر کرد.نزاع و مجادله مذهبی از ویژگی های بارز سلطنت او بود.حمایت پرشور او از شمایل‌بازی و مخالفت با رهبانیت باعث شد تا مورخین و نویسندگان بعدی بیزانس او ​​را به باد انتقاد بگیرند و او را به عنوان کوپرونیموس یا کوپرونیموس (Κοπρώνυμος) به معنای سرگین نامگذاری کنند.امپراتوری بیزانس در دوره سلطنت کنستانتین از یک دوره رونق داخلی فزاینده برخوردار بود.او همچنین مسئول ابداعات و اصلاحات مهم نظامی و اداری بود.

کنستانتین در ژوئن 741 یا 742 از آسیای صغیر برای لشکرکشی به خلافت اموی به رهبری هشام بن عبدالملک در مرزهای شرقی در ژوئن 741 یا 742 می گذشت. اما در این دوره، کنستانتین مورد حمله نیروهای برادر همسرش آرتاباسدوس، استراتگوس قرار گرفت. موضوع ارمنیکنستانتین شکست خورده به آموریون پناه برد، در حالی که پیروز به سمت قسطنطنیه پیش رفت و به عنوان امپراتور پذیرفته شد.در حالی که کنستانتین در حال حاضر از حمایت مضامین آناتولی و تراسیس برخوردار بود، آرتاباسدوس علاوه بر سربازان ارمنی خود، موضوعات تراکیه و اوپسیکیون را نیز تضمین کرد.پس از اینکه امپراتورهای رقیب وقت خود را در تدارکات نظامی صرف کردند، آرتاباسدوس علیه کنستانتین لشکرکشی کرد، اما در ماه مه 743 در ساردیس شکست خورد.سه ماه بعد کنستانتین پسر آرتاباسدوس نیکتاس را شکست داد و به سمت قسطنطنیه رفت.در اوایل نوامبر، کنستانتین در پایتخت پذیرفته شد و بلافاصله مخالفان خود را مورد حمله قرار داد و آنها را کور یا اعدام کرد.شاید به این دلیل که غصب آرتاباسدوس با احیای احترام به تصاویر مرتبط بود، کنستانتین اکنون شاید حتی بیش از پدرش به شمایل‌بازی پرشورتر تبدیل شود.

در سال 746، امپراتور بیزانس کنستانتین پنجم، با بهره‌گیری از شرایط ناپایدار خلافت اموی ، که در زمان مروان دوم در حال فروپاشی بود، لشکرکشی‌های موفقیت‌آمیزی در شمال سوریه و ارمنستان انجام داد، آلمانیکیا را تصرف کرد و همچنین قدرت بلغارستان را کاملاً تضعیف کرد.همراه با شکست‌های نظامی در دیگر جبهه‌های خلافت و بی‌ثباتی داخلی، توسعه امویان به پایان رسید.

به گفته منابع، ناوگانمصری از اسکندریه به سمت قبرس حرکت کرده است.استراتگوس بیزانسی سیبیرهئوت ها موفق شدند اعراب را غافلگیر کنند و ورودی بندر کرامایا را مسدود کنند.در نتیجه، تقریباً کل ناوگان عرب - تئوفان با اغراق آشکار از هزار درومون می نویسد، در حالی که آناستاسیوس تعداد قابل قبول تری از سی کشتی را ارائه می دهد - نابود شد.به گفته تئوفانس، "گفته می شود که فقط سه کشتی فرار کردند".این شکست کوبنده یک رویداد سیگنال بود: پس از آن، ناوگان مصر تا نیمه دوم قرن نهم، پس از غارت دمیتا، ذکر نشد.مصر در طول قرن پس از کرامایا، دیگر پایگاه اصلی لشکرکشی‌های دریایی علیه بیزانس نبود.

کنستانتین رهبری تهاجم به خلافت جدید عباسی تحت رهبری السفاح را بر عهده داشت.کنستانتین تئودوسیوپولیس و ملیتن (مالاتیا) را تصرف کرد و دوباره برخی از مردم را در بالکان اسکان داد.

شورای شمایل شکن هیریا یک شورای مسیحی در سال 754 بود که خود را به عنوان جامعه جهانی می‌دید، اما بعداً توسط شورای دوم نیکیه (787) و توسط کلیساهای کاتولیک و ارتدکس رد شد، زیرا هیچ یک از پنج پدرسالار اصلی در هیریا نمایندگی نداشتند.شورای هیریا توسط امپراتور بیزانس کنستانتین پنجم در سال 754 در کاخ هیریا در کلسدون احضار شد.این شورا از موضع شمایل شکن امپراتور در مناقشه شمایل شکنی بیزانس حمایت کرد و استفاده روحانی و مذهبی از شمایل نگاری را به عنوان بدعت محکوم کرد.مخالفان این شورا آن را به عنوان شورای ساختگی قسطنطنیه یا شورای بی سر توصیف کردند زیرا هیچ پدرسالار یا نماینده ای از پنج ایلخانی بزرگ در آن حضور نداشتند: مقر قسطنطنیه خالی بود.انطاکیه، اورشلیم و اسکندریه تحت سلطه اسلام بودند.در حالی که از رم برای شرکت خواسته نشد.احکام آن در شورای لاتران در سال 769 مورد تحقیر قرار گرفت و تقریباً به طور کامل توسط شورای دوم نیقیه در سال 787 لغو شد، شورایی که ارتدکسی را تأیید کرد و احترام به تصاویر مقدس را تأیید کرد.

در سال 755، صلح طولانی بین بلغارستان و امپراتوری بیزانس به پایان رسید.این عمدتا به این دلیل بود که پس از پیروزی های قابل توجه بر اعراب، امپراتور بیزانس کنستانتین پنجم شروع به تقویت مرزهای خود با بلغارستان کرد.به همین منظور او مرتدانی از ارمنستان و سوریه را در تراکیه اسکان داد.خان کورمیوش آن اقدامات و ساختن قلعه جدیدی در امتداد مرز را به عنوان نقض معاهده بیزانس-بلغارستان در سال 716 که توسط ترول امضا شد انجام داد.فرمانروای بلغارستان نمایندگانی را برای درخواست خراج برای قلعه های جدید فرستاد.پس از امتناع امپراتور بیزانس، ارتش بلغارستان به تراکیا حمله کرد.بلغارها با غارت همه چیز در راه خود به حومه قسطنطنیه رسیدند و در آنجا توسط نیروهای بیزانسی درگیر شدند و شکست خوردند.در سال بعد، کنستانتین پنجم لشکرکشی بزرگی را علیه بلغارستان ترتیب داد که اکنون توسط خان جدیدی به نام وینخ اداره می شد.ارتشی با 500 کشتی اعزام شد که اطراف دلتای دانوب را غارت کردند.خود امپراتور، به رهبری نیروی اصلی، به سمت تراکیه پیشروی کرد و در قلعه مرزی مارسیلا توسط بلغارها درگیر شد.جزئیات نبرد ناشناخته است، اما منجر به پیروزی کنستانتین پنجم شد. برای جلوگیری از تهاجم، بلغارها گروگان ها را به قسطنطنیه فرستادند.

پپین سوم، پس از بازپس گیری سرزمین های بیزانس در ایتالیا از لومباردها، کنترل منطقه را به پاپ در رم سپرد.رم برای محافظت به سمت فرانک ها می چرخد.اهدای پپین در سال 756 یک مبنای قانونی برای ایجاد ایالات پاپ فراهم کرد، بنابراین حکومت موقت پاپ ها را فراتر از دوک نشین رم گسترش داد.این معاهده به طور رسمی به پاپ سرزمین‌های متعلق به راونا، حتی شهرهایی مانند فورلی با مناطق داخلی‌شان، فتوحات لومبارد در رومانیا و دوک‌نشین اسپولتو و بنونتو و پنتاپولیس (پنج شهر ریمینی، پسارو) اعطا کرد. ، فانو، سنیگلیا و آنکونا).نارنی و سیکانو قلمروهای سابق پاپ بودند.سرزمین های مشخص شده در معاهده 756 به امپراتوری روم تعلق داشت.فرستادگان امپراتوری با پپین در پاویا ملاقات کردند و به او مبلغ زیادی پول پیشنهاد کردند تا زمین ها را به امپراتوری بازگرداند، اما او نپذیرفت و گفت که آنها متعلق به سنت پیتر و کلیسای رومی هستند.این نوار قلمرو به صورت مورب در سراسر ایتالیا از تیرین تا آدریاتیک گسترش یافته است.

بین سالهای 755 تا 775 امپراتور بیزانس کنستانتین پنجم 9 لشکرکشی برای از بین بردن بلغارستان ترتیب داد و اگرچه چندین بار موفق شد بلغارها را شکست دهد، اما هرگز به هدف خود نرسید.در سال 759، امپراتور ارتشی را به سمت بلغارستان رهبری کرد، اما خان وینخ زمان کافی برای بستن چندین گذرگاه کوهستانی داشت.وقتی بیزانسی ها به گذرگاه ریشکی رسیدند در کمین قرار گرفتند و کاملاً شکست خوردند.مورخ بیزانسی تئوفان اعتراف می‌نویسد که بلغارها استراتگوس تراکیه لئو، فرمانده دراما و بسیاری از سربازان را کشتند.خان وینخ از فرصت مساعد برای پیشروی در خاک دشمن استفاده نکرد و برای صلح شکایت کرد.این عمل در میان اشراف بسیار منفور بود و خان ​​در سال 761 به قتل رسید.

کنستانتین در سال 762 علیه قبایل اسلاو تراکیه و مقدونیه لشکرکشی کرد و برخی از قبایل را به موضوع اپسیسین در آناتولی تبعید کرد، اگرچه برخی داوطلبانه درخواست جابجایی از منطقه مرزی آشفته بلغارستان کردند.یک منبع بیزانسی معاصر گزارش داد که 208000 اسلاو از مناطق تحت کنترل بلغارستان به قلمرو بیزانس مهاجرت کردند و در آناتولی مستقر شدند.

پس از موفقیت در نبرد گذرگاه ریشکی (759) خان وینخ بلغارستان بی عملی شگفت انگیزی نشان داد و در عوض آرزوی صلح کرد که به قیمت تاج و تخت و جان او تمام شد.حاکم جدید، تلتس، حامی جدی اقدامات نظامی بیشتر علیه بیزانس بود.او با سواره نظام سنگین خود مناطق مرزی امپراتوری بیزانس را غارت کرد و در 16 ژوئن 763، کنستانتین پنجم با ارتشی بزرگ و ناوگانی متشکل از 800 کشتی، با 12 سواره نظام از قسطنطنیه بیرون آمد.خان پرانرژی بلغارستان گذرگاه‌های کوهستانی را مسدود کرد و در ارتفاعات نزدیک آنکیالوس موقعیت‌های سودمندی گرفت، اما اعتماد به نفس و بی‌شکیبایی او او را برانگیخت تا به سمت پستی‌ها برود و به دشمن حمله کند.نبرد از ساعت 10 صبح شروع شد و تا غروب آفتاب ادامه داشت.طولانی و خونین بود، اما در نهایت بیزانسی ها پیروز شدند، اگرچه سربازان، اشراف و فرماندهان بسیاری را از دست دادند.بلغارها نیز تلفات سنگینی داشتند و بسیاری اسیر شدند، در حالی که تلتز موفق به فرار شد.کنستانتین پنجم با پیروزی وارد پایتخت خود شد و سپس زندانیان را کشت.

در سال 765، بیزانس دوباره با موفقیت به بلغارستان حمله کرد، در جریان این مبارزات، هر دو نامزد کنستانتین برای تاج و تخت بلغارستان، توکتو، و حریف او، پاگان، کشته شدند.پاگان زمانی که می خواست از دشمنان بلغاری خود فرار کند و به وارنا برود، به دست بردگان خود کشته شد.اثر تجمعی لشکرکشی های تهاجمی مکرر کنستانتین و پیروزی های متعدد باعث بی ثباتی قابل توجهی در بلغارستان شد، جایی که شش پادشاه به دلیل شکست در جنگ علیه بیزانس تاج های خود را از دست دادند.

هنگامی که کنستانتین پنجم در سپتامبر 775 درگذشت، لئو چهارم خزر در 14 سپتامبر 775 امپراتور ارشد شد. در سال 778 لئو به سوریه عباسی حمله کرد و قاطعانه ارتش عباسیان را در خارج از ژرمانیسیا شکست داد.لئو در 8 سپتامبر 780 بر اثر بیماری سل درگذشت.پسر نابالغش کنستانتین ششم جانشین او شد و ایرن به عنوان نایب السلطنه خدمت می کرد.

لئو در سال 778 حمله ای را علیه عباسیان آغاز کرد و با نیرویی متشکل از ارتش های چند مضمون، از جمله: موضوع Opsikion، به رهبری گریگوری، به سوریه حمله کرد.موضوع آناتولی، به رهبری آرتاباسدوس؛موضوع ارمنی، به رهبری Karisterotzes;موضوع بوسلاریایی به رهبری تاتزتس.و مضمون تراسیس به رهبری لاچانودراکون.لاچانودراکون برای مدتی ژرمانیسیا را محاصره کرد، قبل از اینکه به او رشوه داده شود تا محاصره را افزایش دهد، و سپس شروع به یورش به حومه اطراف کرد.عباسیان در حالی که او در حال یورش بود به لاچانودراکون حمله کردند، اما قاطعانه توسط چندین لشکر بیزانس شکست خوردند.ژنرال های بیزانسی که در طول این نبرد رهبری سربازان را بر عهده داشتند، پس از بازگشت به قسطنطنیه، یک ورود پیروزمندانه به آنها داده شد.سال بعد، در سال 779، لئو با موفقیت حمله عباسیان به آسیای صغیر را دفع کرد.

کنستانتین ششم تنها فرزند امپراتور لئو چهارم و ایرن بود.کنستانتین در سال 776 توسط پدرش تاجگذاری کرد و در سن 9 سالگی به عنوان امپراتور یگانه در سال 780 به سلطنت رسید.

امپراتور ایرن الپیدیوس را به عنوان فرماندار (استراتگوس) موضوع سیسیل منصوب کرد.با این حال، اندکی پس از آن، در 15 آوریل، ایرنه مطلع شد که از طرحی حمایت کرده است، که در اکتبر سال قبل کشف شد تا او را خلع کرده و سزار نیکفوروس، بزرگترین پسر بازمانده کنستانتین پنجم را به قدرت برساند.ایرنه بلافاصله اسپاتاریوس تئوفیلوس را به سیسیل فرستاد تا الپیدیوس را به قسطنطنیه بازگرداند.اگرچه همسر و فرزندانش در قسطنطنیه به جا مانده بودند، الپیدیوس این احضار را نپذیرفت و مورد حمایت مردم و ارتش محلی قرار گرفت.به نظر نمی رسد که الپیدیوس صراحتاً خود را در شورش علیه ایرنه اعلام کرده باشد، اما با این وجود امپراتور زن و فرزندانش را علناً شلاق زدند و در پراتوریوم پایتخت زندانی کردند.در پاییز 781 یا اوایل 782، ایرنه ناوگان بزرگی را تحت فرمان یک خواجه مورد اعتماد دربار، پاتریکیوس تئودور، علیه او فرستاد.نیروهای نظامی خود الپیدیوس ناچیز بود و پس از چندین جنگ او شکست خورد.او همراه با ستوان خود، دوکس نیکفوروس، آنچه از خزانه تم باقی مانده بود جمع آوری کرد و به شمال آفریقا گریخت، جایی که مقامات عرب از او استقبال کردند.

حمله عباسیان به آسیای صغیر در سال 782 یکی از بزرگترین عملیات های خلافت عباسی علیه امپراتوری بیزانس بود.این تهاجم به عنوان نمایش قدرت نظامی عباسیان پس از یک سری موفقیت های بیزانس آغاز شد.ارتش عباسی به فرماندهی وارث عباسی، هارون الرشید آینده، از پایتخت بیزانس، قسطنطنیه، تا کریزوپولیس، در سراسر بسفر رسید، در حالی که نیروهای ثانویه به غرب آسیای صغیر حمله کردند و نیروهای بیزانس را در آنجا شکست دادند.از آنجایی که هارون قصد حمله به قسطنطنیه را نداشت و برای انجام این کار فاقد کشتی بود، به عقب برگشت.بیزانسی‌ها که در این بین گروهی را که برای تامین امنیت پشت ارتش عباسی در فریجیا باقی مانده بودند، خنثی کرده بودند، توانستند ارتش هارون را بین نیروهای همگرای خود به دام بیندازند.با این حال، فرار سردار ارمنی تاتزاتس به هارون اجازه داد تا دوباره دست بالا را بدست آورد.شاهزاده عباسی برای آتش بس فرستاد و فرستادگان بلندپایه بیزانس را که از جمله وزیر ارشد امپراتور ایرن، استاوراکیوس بود، بازداشت کرد.این امر ایرن را مجبور کرد که با یک آتش بس سه ساله موافقت کند و با پرداخت خراج سالانه 70000 یا 90000 دینار به عباسیان موافقت کند.سپس ایرن توجه خود را به بالکان معطوف کرد، اما جنگ با اعراب در سال 786 از سر گرفته شد، تا اینکه فشار فزاینده اعراب منجر به آتش بس دیگری در سال 798 شد، با شرایطی مشابه آنچه در سال 782 انجام شد.

در اوایل سال 781، ایرنه شروع به جستجوی رابطه نزدیکتر با خاندان کارولینگ و پاپ در رم کرد.او برای ازدواج بین پسرش کنستانتین و روترود، دختر شارلمانی توسط همسر سومش هیلدگارد مذاکره کرد.در این مدت شارلمانی در جنگ با ساکسون ها بود و بعداً پادشاه جدید فرانک ها شد.ایرن تا آنجا پیش رفت که مأموری را فرستاد تا شاهزاده خانم فرانک را به زبان یونانی آموزش دهد.با این حال، خود ایرن در سال 787 نامزدی را بر خلاف میل پسرش قطع کرد.

شورای دوم نیکیه در سال 787 پس از میلاد مسیح در نیکیه (محل اولین شورای نیکیه؛ ایزنیک کنونی در ترکیه) تشکیل جلسه داد تا استفاده و احترام به شمایل ها (یا تصاویر مقدس) را که توسط فرمان امپراتوری در داخل سرکوب شده بود، بازسازی کند. امپراتوری بیزانس در دوران سلطنت لئو سوم (717-741).پسرش کنستانتین پنجم (741–775)، شورای هیریا را برای رسمی کردن سرکوب تشکیل داده بود.

در سال 787، شارلمانی توجه خود را به سمت دوک نشین بنونتو معطوف کرد، جایی که آرشیس دوم به طور مستقل با عنوان پرنسپس سلطنت می کرد.محاصره سالرنو توسط شارلمانی، آرشیس را مجبور به تسلیم کرد.با این حال، پس از مرگ آرشیس دوم در سال 787، پسرش گریمولد سوم، دوک نشین بنونتو را به تازگی مستقل اعلام کرد.گریمولد بارها توسط ارتش چارلز یا پسرانش مورد حمله قرار گرفت، بدون اینکه به پیروزی قطعی دست یابد.شارلمانی علاقه خود را از دست داد و دیگر هرگز به جنوب ایتالیا بازنگشت، جایی که گریمولد توانست دوک نشین را از فرمانروایی فرانک ها آزاد نگه دارد.

در ربع آخر قرن هشتم ، بلغارستان بر بحران سیاسی داخلی پس از پایان حکومت دولو غلبه کرد.خان های تلریگ و کردم توانستند اقتدار مرکزی را تثبیت کنند و به نزاع میان اشراف پایان دهند.بلغارها سرانجام این فرصت را پیدا کردند که لشکرکشی های خود را در مقدونیه اسلاو نشین تشدید کنند.در سال 789 آنها به اعماق دره رودخانه استروما نفوذ کردند و بیزانسی ها را به شدت شکست دادند و استراتژیست های تراکیه فیلیت را کشتند.به دلیل زمین ناهموار، پیشروی ارتش بیزانس نظم خود را شکست.کاردام با استفاده از آن اشتباه، دستور ضد حمله ای داد که بلغارها را به موفقیت بزرگی رساند.سواره نظام بلغاری به دور بیزانسی ها رفتند و راه بازگشت به اردوگاه مستحکم آنها و قلعه مارسیلا را قطع کردند.بلغارها آذوقه، خزانه و خیمه امپراتور را گرفتند.آنها کنستانتین ششم را تا قسطنطنیه تعقیب کردند و تعداد زیادی از سربازان را کشتند.بسیاری از فرماندهان و افسران بیزانسی در این نبرد کشته شدند.پس از شکست، کنستانتین ششم باید با کاردام صلح می کرد و باید خراج می داد.

شورش ارمنی ها علیه بازگرداندن ایرن آتنی به عنوان حاکم مشترک توسط کنستانتین ششم.جنبشی به نفع عموی کنستانتین ششم، سزار نیکفوروس شکل گرفت.کنستانتین چشمان عمویش را بیرون آورد و زبان چهار برادر ناتنی دیگر پدرش را برید.طرفداران سابق ارمنی او پس از اینکه ژنرال الکسیوس موزل را کور کرد، شورش کردند.او این شورش را در سال 793 با ظلم بسیار درهم شکست.

کنستانتین ششم از همسرش ماریا آمنیا که نتوانست وارث مردی برای او فراهم کند، طلاق گرفت و با معشوقه‌اش تئودوت ازدواج کرد، اقدامی غیرمحبوب و غیرقانونی که جرقه‌ای به اصطلاح "جنجال موچی" را برانگیخت.اگرچه پاتریارک تاراسیوس علناً علیه آن صحبت نکرد، اما از انجام مراسم ازدواج خودداری کرد.مخالفت عمومی توسط عموی تئودوت، افلاطون ساکودیون، ابراز شد، که حتی به دلیل موضع منفعلانه اش ارتباط خود را با تاراسیوس قطع کرد.ناسازگاری افلاطون منجر به زندانی شدن خود او شد، در حالی که حامیان صومعه او تحت تعقیب قرار گرفتند و به تسالونیکی تبعید شدند.«جنجال موچی» به قیمت محبوبیتی برای کنستانتین تمام کرد، به ویژه در مؤسسه کلیسا، که ایرن به شدت از پسرش حمایت کرد.

در 19 اوت 797 کنستانتین توسط هواداران مادرش که توطئه‌ای ترتیب داده بود دستگیر، نابینا و زندانی شد و ایرنه را به عنوان اولین ملکه قسطنطنیه تاج گذاری کرد.مشخص نیست که کنستانتین دقیقاً چه زمانی درگذشت.مطمئناً قبل از سال 805 بود، اگرچه او ممکن است اندکی پس از نابینا شدن بر اثر جراحاتش مرده باشد.او که یکی از اعضای خانواده برجسته سیاسی سارانتاپچوس بود، به دلایل نامعلومی در سال 768 به عنوان عروس لئو IV انتخاب شد. حتی با وجود اینکه شوهرش یک شمایل شکن بود، او همدردی های شمایل دوست داشت.او در دوران حکومت خود به عنوان نایب السلطنه، شورای دوم نیکیه را در سال 787 فراخواند که آیین شمایل شکنی را بدعت محکوم کرد و به اولین دوره شمایل شکنی (730-787) پایان داد.

پاپ لئو سوم - که از قبل به دنبال قطع ارتباط با شرق بیزانس بود - از وضعیت بی سابقه ایرن به عنوان حاکم زن امپراتوری روم استفاده کرد تا شارلمانی را به بهانه اینکه یک زن نمی تواند حکومت کند در روز کریسمس سال 800 امپراتوری امپراتوری مقدس روم اعلام کرد. و بنابراین تاج و تخت امپراتوری روم در واقع خالی بود.برای اولین بار در 300 سال، یک امپراتور "شرق" و یک امپراتور "غرب" وجود دارد.

در سال 802، پاتریسیون ها علیه او توطئه کردند، او را در 31 اکتبر برکنار کردند و نیکفوروس، وزیر دارایی را بر تاج و تخت نشاندند.ایرنه به لسبوس تبعید شد و مجبور شد با نخ ریسی پشم هزینه زندگی خود را تامین کند.او سال بعد در 9 اوت درگذشت.