Kalifat Umajjadów

W okresie przedislamskim Umajjadzi, czyli „Banu Umayya”, byli czołowym klanem plemienia Kurajszytów z Mekki.Pod koniec VI wieku Umajjadzi zdominowali coraz zamożniejsze sieci handlowe Kurajszytów z Syrią i rozwinęli sojusze gospodarcze i militarne z koczowniczymi plemionami arabskimi, które kontrolowały północne i środkowe obszary pustynne Arabii, zapewniając klanowi pewien stopień władzy politycznej w regionie. region.Umajjadzi pod przywództwem Abu Sufyana ibn Harba byli głównymi przywódcami mekkańskiej opozycji wobec islamskiego prorokaMahometa , ale po tym, jak ten ostatni zdobył Mekkę w 630 r., Abu Sufyan i Kurajszyci przyjęli islam.Aby pogodzić wpływowych członków plemienia Kurajszytów, Mahomet dał swoim byłym przeciwnikom, w tym Abu Sufyanowi, udziały w nowym porządku.Abu Sufyan i Umajjadzi przenieśli się do Medyny, politycznego centrum islamu, aby utrzymać nowo odkryte wpływy polityczne w rodzącej się społeczności muzułmańskiej.Śmierć Mahometa w 632 r. pozostawiła otwartą kwestię sukcesji przywódców społeczności muzułmańskiej.Muhajirun okazał wierność jednemu ze swoich, wczesnemu, starszemu towarzyszowi Mahometa, Abu Bakra, i położył kres naradom Ansarite.Abu Bakr był postrzegany jako akceptowalny przez Ansarów i elitę Kurajszytów i został uznany za kalifa (przywódcę społeczności muzułmańskiej).Okazał przychylność Umajjadom, przyznając im stanowiska dowódcze podczas muzułmańskiego podboju Syrii .Jednym z mianowanych był Yazid, syn Abu Sufyana, który był właścicielem majątku i utrzymywał sieci handlowe w Syrii.Następca Abu Bakra, Umar (634–644), ograniczył wpływy elity Kurajszytów na korzyść wcześniejszych zwolenników Mahometa w administracji i wojsku, mimo to pozwolił na rosnący przyczółek synów Abu Sufyana w Syrii, która została prawie podbita w 638 r. Kiedy w 639 r. zmarł naczelny dowódca prowincji Umara, Abu Ubayda ibn al-Jarrah, mianował jazydzkiego gubernatora okręgów Damaszku, Palestyny ​​i Jordanii w Syrii.Yazid zmarł wkrótce potem, a Umar mianował na jego miejsce swojego brata Mu'awiyę.Wyjątkowe traktowanie synów Abu Sufyana przez Umara mogło wynikać z jego szacunku dla rodziny, rozwijającego się sojuszu z potężnym plemieniem Banu Kalb jako przeciwwagi dla wpływowych osadników Himjarytów w Homs, którzy uważali się za szlachciców równych Kurajszytom, lub z braku wówczas odpowiednim kandydatem, zwłaszcza wśród plagi Amwasa, która zabiła już Abu Ubaydę i Yazida.Pod rządami Mu'awiyi w Syrii panował spokój, zorganizowany i dobrze broniony przed dawnymi władcami bizantyjskimi .

Za panowania Umara gubernator Syrii Muawiyah I wysłał prośbę o zbudowanie sił morskich w celu inwazji na wyspy Morza Śródziemnego, ale Umar odrzucił tę propozycję ze względu na ryzyko dla żołnierzy.Jednak gdy Uthman został kalifem, zatwierdził prośbę Muawiyaha.W 650 roku Muawiyah zaatakował Cypr, podbijając po krótkim oblężeniu stolicę Konstancję, ale podpisał traktat z lokalnymi władcami.Podczas tej wyprawy krewnaMahometa , Umm-Haram, spadła z muła w pobliżu Jeziora Słonego w Larnace i zginęła.Została pochowana w tym samym miejscu, które stało się świętym miejscem dla wielu lokalnych muzułmanów i chrześcijan, a w 1816 roku Turcy zbudowali tam Hala Sultan Tekke.Po stwierdzeniu naruszenia traktatu Arabowie ponownie najechali wyspę w 654 roku z pięcioma setkami statków.Tym razem jednak na Cyprze pozostał garnizon składający się z 12 000 ludzi, co spowodowało, że wyspa znalazła się pod wpływami muzułmańskimi.Po opuszczeniu Cypru flota muzułmańska skierowała się w stronę Krety, a następnie Rodos i podbiła je bez większego oporu.W latach 652-654 muzułmanie rozpoczęli kampanię morską przeciwko Sycylii i zdobyli dużą część wyspy.Wkrótce potem Osman został zamordowany, co zakończyło jego ekspansjonistyczną politykę, a muzułmanie w związku z tym wycofali się z Sycylii.W 655 r. cesarz bizantyjski Konstans II osobiście poprowadził flotę do ataku na muzułmanów pod Phoinike (niedaleko Licji), ale została ona pokonana: obie strony poniosły w bitwie ciężkie straty, a sam cesarz o włos uniknął śmierci.

We wczesnych źródłach muzułmańskich niewiele jest informacji na temat rządów Mu'awiyi w Syrii, centrum jego kalifatu.Założył swój dwór w Damaszku i przeniósł tam skarbiec kalifatu z Kufy.Polegał na swoim syryjskim żołnierzu plemiennym, liczącym około 100 000 ludzi, zwiększającym ich żołdy kosztem irackich garnizonów;także około 100 000 żołnierzy łącznie.Wczesne źródła muzułmańskie przypisują Mu'awiya ustanowienie diwanów (departamentów rządowych) do korespondencji (rasa'il), kancelarii (khatam) i szlaku pocztowego (barid).Według al-Tabariego, po zamachu dokonanym przez Kharijitę al-Burak ibn Abd Allaha na Mu'awiyę, gdy ten modlił się w meczecie w Damaszku w 661 r., Mu'awiya ustanowił kalifa haras (osobistą straż) i shurtę (wybierz żołnierzy) i maqsura (obszar zastrzeżony) w meczetach.

Chociaż Arabowie nie wyszli poza Cyrenajkę od lat czterdziestych XVII wieku, poza okresowymi najazdami, wyprawy przeciwko bizantyjskiej Afryce Północnej zostały wznowione za panowania Mu'awiyi.W 665 lub 666 roku Ibn Hudajj poprowadził armię, która najechała Bizacenę (południowy okręg Afryki Bizantyjskiej) i Gabes i tymczasowo zdobyła Bizertę przed wycofaniem się doEgiptu .W następnym roku Mu'awiya wysłał Fadalę i Ruwayfiego ibn Thabitów, aby najechali cenną handlowo wyspę Dżerba. Tymczasem w 662 lub 667 r. Uqba ibn Nafi, kurajszycki dowódca, który odegrał kluczową rolę w zdobyciu Cyrenajki przez Arabów w 641 r. , umocnił wpływy muzułmańskie w regionie Fezzan, zdobywając oazę Zawila i stolicę Garamantes, Germę.Mógł najechać tak daleko na południe, jak Kawar we współczesnym Nigrze.

Pierwsze arabskie oblężenie Konstantynopola w latach 674–678 było głównym konfliktem wojen arabsko-bizantyjskich i pierwszą kulminacją ekspansjonistycznej strategii kalifatu Umajjadów wobec Cesarstwa Bizantyjskiego, kierowanej przez kalifa Mu'awiya I. Mu'awiya , który miał pojawił się w 661 jako władca muzułmańskiego imperium arabskiego po wojnie domowej, po kilku latach wznowił agresywną wojnę przeciwko Bizancjum i miał nadzieję zadać śmiertelny cios, zdobywając stolicę Bizancjum, Konstantynopol.Jak donosi bizantyjski kronikarz Teofanes Wyznawca , arabski atak był metodyczny: w latach 672–673 floty arabskie zabezpieczyły bazy wzdłuż wybrzeży Azji Mniejszej, a następnie przystąpiły do ​​zakładania luźnej blokady wokół Konstantynopola.Używali półwyspu Cyzicus w pobliżu miasta jako bazy do spędzenia zimy i wracali każdej wiosny, aby przeprowadzać ataki na fortyfikacje miasta.Ostatecznie Bizantyjczykom pod rządami cesarza Konstantyna IV udało się zniszczyć flotę arabską za pomocą nowego wynalazku, płynnej substancji zapalającej znanej jako ogień grecki.Bizantyjczycy pokonali także arabską armię lądową w Azji Mniejszej, zmuszając ich do zniesienia oblężenia.Zwycięstwo Bizancjum miało ogromne znaczenie dla przetrwania państwa bizantyjskiego, ponieważ zagrożenie arabskie na pewien czas ustąpiło.Wkrótce potem podpisano traktat pokojowy, a po wybuchu kolejnej muzułmańskiej wojny domowej Bizantyńczycy przeżyli nawet okres dominacji nad kalifatem.

Bitwa pod Karbalą została stoczona 10 października 680 roku n.e. pomiędzy armią drugiego kalifa Umajjadów Yazida I a małą armią dowodzoną przez Husajna ibn Alego, wnuka islamskiego prorokaMahometa , pod Karbalą we współczesnym Iraku .Husajn zginął wraz z większością swoich krewnych i towarzyszy, a pozostali przy życiu członkowie jego rodziny zostali wzięci do niewoli.Po bitwie nastąpiła Druga Fitna, podczas której Irakijczycy zorganizowali dwie oddzielne kampanie, aby pomścić śmierć Husajna;pierwszy autorstwa Tawwabina, a drugi Mukhtara al-Thaqafiego i jego zwolenników.Bitwa pod Karbalą pobudziła rozwój proalidzkiej partii (Shi'at Ali) w wyjątkową sektę religijną posiadającą własne rytuały i zbiorową pamięć.Zajmuje centralne miejsce w historii, tradycji i teologii szyitów i często jest wspominana w literaturze szyickiej.

Druga Fitna była okresem ogólnych niepokojów politycznych i militarnych oraz wojny domowej w społeczności islamskiej we wczesnym kalifacie Umajjadów.Nastąpiło ono po śmierci pierwszego kalifa Umajjadów Mu'awiyi I w 680 roku i trwało około dwunastu lat.Wojna obejmowała stłumienie dwóch wyzwań rzuconych dynastii Umajjadów, pierwszego ze strony Husajna ibn Alego, a także jego zwolenników, w tym Sulaymana ibn Surada i Mukhtara al-Thaqafiego, którzy zebrali się, by zemścić się w Iraku , a drugiego ze strony Abd Allaha ibn al -Zubayr.Husajn ibn Ali został zaproszony przez zwolenników Alidów z Kufy do obalenia Umajjadów, ale został zabity wraz ze swoją małą kompanią w drodze do Kufy w bitwie pod Karbalą w październiku 680 r. Armia Yazida zaatakowała antyrządowych rebeliantów w Medynie w sierpniu 683 r. i później oblegał Mekkę, gdzie Ibn al-Zubayr ugruntował swoją pozycję w opozycji do Yazida.Po śmierci Yazida w listopadzie oblężenie zostało przerwane, a władza Umajjadów upadła w całym kalifacie, z wyjątkiem niektórych części Syrii;większość prowincji uznała Ibn al-Zubayra za kalifa. W Kufie pojawiła się seria ruchów proalidzkich żądających zemsty za śmierć Husajna, poczynając od ruchu Penitentów Ibn Surada, który został zmiażdżony przez Umajjadów w bitwie pod Ayn al-Warda w styczniu 685 r. Kufę przejął wówczas Mukhtar.Chociaż jego siły rozgromiły dużą armię Umajjadów w bitwie pod Chazirem w sierpniu 686 r., Mukhtar i jego zwolennicy zostali zabici przez Zubayridów w kwietniu 687 r. po serii bitew.Pod przywództwem Abd al-Malika ibn Marwana Umajjadzi odzyskali kontrolę nad kalifatem po pokonaniu Zubayridów w bitwie pod Maskinem w Iraku i zabiciu Ibn al-Zubayra podczas oblężenia Mekki w 692 r.Wydarzenia drugiej Fitny nasiliły tendencje sekciarskie w islamie, a w obrębie wyznań islamu, które później stały się wyznaniami sunnickimi i szyickimi, rozwinęły się różne doktryny.

Oblężenie Mekki we wrześniu-listopadzie 683 było jedną z pierwszych bitew Drugiej Fitny.Miasto Mekka było sanktuarium dla Abd Allaha ibn al-Zubayra, który był jednym z najwybitniejszych pretendentów do dynastycznej sukcesji kalifatu przez Umajjadów Jazydów I. Po pobliskiej Medynie, innym świętym mieście islamu, również zbuntowało się przeciwko Jazydom , władca Umajjadów wysłał armię, aby podbić Arabię.Armia Umajjadów pokonała Medinańczyków i zajęła miasto, ale Mekka wytrzymała miesięczne oblężenie, podczas którego Kaaba została uszkodzona przez pożar.Oblężenie zakończyło się, gdy nadeszła wiadomość o nagłej śmierci Yazida.Dowódca Umajjadów, Husayn ibn Numayr al-Sakuni, po bezskutecznych próbach nakłonienia Ibn al-Zubayra do powrotu z nim do Syrii i uznania go za kalifa, odszedł ze swoimi siłami.Ibn al-Zubayr pozostał w Mekce przez całą wojnę domową, ale mimo to wkrótce został uznany kalifem w większości krajów muzułmańskich.Dopiero w 692 roku Umajjadzi byli w stanie wysłać kolejną armię, która ponownie oblegała i zdobyła Mekkę, kończąc wojnę domową.

Początkowa budowa Kopuły na Skale została podjęta przez kalifat Umajjadów na rozkaz Abd al-Malika podczas Drugiej Fitny w latach 691–692 n.e. i od tego czasu znajduje się na szczycie Drugiej Świątyni Żydowskiej (zbudowanej w r. ok. 516 pne w miejsce zniszczonej Świątyni Salomona), która została zniszczona przez Rzymian w 70 roku n.e.Kopuła na Skale jest w swej istocie jednym z najstarszych zachowanych dzieł architektury islamu.Jego architektura i mozaiki były wzorowane na pobliskich bizantyjskich kościołach i pałacach, chociaż jego wygląd zewnętrzny znacznie się zmienił w okresie osmańskim i ponownie w okresie nowożytnym, zwłaszcza po dodaniu pozłacanego dachu w latach 1959–61 i ponownie w 1993 .

Bitwa pod Maskinem, znana również jako bitwa pod Dayr al-Jathaliq z pobliskiego klasztoru Nestorian, była decydującą bitwą Drugiej Fitny (lata 680-690).Bitwa toczyła się w połowie października 691 roku w pobliżu dzisiejszego Bagdadu, na zachodnim brzegu rzeki Tygrys, pomiędzy armią kalifa Umajjadów Abd al-Malika ibn Marwana a siłami gubernatora Iraku Musaba ibn al-Zubayra. dla swojego brata, rywalizującego kalifa z Mekki, Abd Allaha ibn al-Zubayra.Na początku bitwy większość żołnierzy Mus'aba odmówiła walki, potajemnie przechodząc na stronę Abd al-Malika, a główny dowódca Mus'aba, Ibrahim ibn al-Ashtar, zginął w akcji.Wkrótce potem Mus'ab został zabity, co doprowadziło do zwycięstwa Umajjadów i odzyskania Iraku, co otworzyło drogę do odzyskania przez Umajjadów Hidżazu (zachodnia Arabia) pod koniec 692 r.

W latach 695–698 dowódca Hassan ibn al-Nu'man al-Ghassani przywrócił kontrolę Umajjadów nad Ifriqiya po pokonaniu tamtejszych Bizantyjczyków i Berberów.Kartagina została zdobyta i zniszczona w 698 roku, co według Kennedy'ego oznacza „ostateczny, nieodwracalny koniec rzymskiej potęgi w Afryce”.Kairouan był mocno zabezpieczony jako platforma startowa dla późniejszych podbojów, podczas gdy miasto portowe Tunis zostało założone i wyposażone w arsenał na rozkaz Abd al-Malika w celu stworzenia silnej floty arabskiej.Hassan al-Nu'man kontynuował kampanię przeciwko Berberom, pokonując ich i zabijając ich przywódcę, wojowniczą królową al-Kahinę, między 698 a 703 rokiem. Jego następca w Ifriqiya, Musa ibn Nusayr, podbił Berberów z Hawwara, Zenata i konfederacje Kutamy i wkroczyły do ​​Maghrebu (zachodnia Afryka Północna), podbijając Tanger i Sus w latach 708/09.

Przez większą część drugiej połowy VII wieku obecność i kontrola Arabów w Armenii była minimalna.Armenia była uważana za ziemię podbitą przez Arabów, ale de facto cieszyła się autonomią, regulowaną traktatem podpisanym pomiędzy Rhstuni i Mu'awiya.Sytuacja uległa zmianie za panowania kalifa Abd al-Malika (685–705).Począwszy od roku 700, brat kalifa i gubernator Arran, Muhammad ibn Marwan, podbijał kraj w serii kampanii.Chociaż Ormianie zbuntowali się w 703 r. i otrzymali pomoc bizantyjską, Muhammad ibn Marwan pokonał ich i przypieczętował upadek buntu, dokonując egzekucji zbuntowanych książąt w 705 r. Armenia wraz z księstwami kaukaskiej Albanii i Iberii (współczesna Gruzja) została zgrupowana w jedną rozległa prowincja zwana al-Arminiya (الارمينيا), ze stolicą w Dvin (arab. Dabil), która została odbudowana przez Arabów i służyła jako siedziba gubernatora (ostikan) i garnizonu arabskiego.Przez większą część pozostałego okresu Umajjadów Arminiya była zwykle zgrupowana wraz z Arranem i Dżazirą (Górna Mezopotamia ) pod jednym gubernatorem w superprowincję ad hoc.

Podbój Umajjadów w Hispania , znany również jako muzułmański podbój Półwyspu Iberyjskiego lub podbój Umajjadów w Królestwie Wizygotów , był początkową ekspansją kalifatu Umajjadów na Hiszpanię (na Półwyspie Iberyjskim ) od 711 do 718. Podbój spowodował zniszczenie Królestwa Wizygotów i ustanowienie Umajjadów Wilayah z Al-Andalus.Podczas kalifatu kalifa Umajjadów Al-Walida I siły dowodzone przez Tariqa ibn Ziyada zeszły na ląd na początku 711 r. W Gibraltarze na czele armii składającej się z Berberów z Afryki Północnej.Po pokonaniu wizygockiego króla Roderyka w decydującej bitwie pod Guadalete, Tariq został wzmocniony przez siły arabskie dowodzone przez jego przełożonego wali Musa ibn Nusayr i kontynuował podróż na północ.Do 717 roku połączone siły arabsko-berberyjskie przekroczyły Pireneje do Septymanii.Zajmowali dalsze terytorium Galii do 759 roku.

Bitwa pod Guadalete była pierwszą dużą bitwą podczas podboju Hispanii przez Umajjadów, stoczoną w 711 roku w niezidentyfikowanym miejscu na terenach dzisiejszej południowej Hiszpanii pomiędzy chrześcijańskimi Wizygotami pod wodzą ich króla Roderyka i najeźdźcami muzułmańskiego kalifatu Umajjadów. głównie Berberów, a także Arabów pod dowództwem Ṭāriqa ibn Ziyada.Bitwa była znacząca jako kulminacja serii ataków Berberów i początek podboju Hispanii przez Umajjadów.Roderyk zginął w bitwie wraz z wieloma członkami wizygockiej szlachty, otwierając drogę do zdobycia stolicy Wizygotów, Toledo.

W pierwszej połowie VIII wieku n.e. doszło do szeregu bitew pomiędzy kalifatem Umajjadów a królestwamiIndii na wschód od rzeki Indus.Po arabskim podboju Sindh w dzisiejszym Pakistanie w 712 roku n.e. armie arabskie starły się z królestwami położonymi dalej na wschód od Indusu.Pomiędzy 724 a 810 rokiem n.e. miała miejsce seria bitew pomiędzy Arabami a królem Nagabhatą I z dynastii Pratihara, królem Vikramadityą II z dynastii Chalukya i innymi małymi królestwami Indii.Na północy Nagabhata z dynastii Pratihara pokonał główną wyprawę arabską w Malwie.Z południa Vikramaditya II wysłał swojego generała Avanijanashraya Pulakeshin, który pokonał Arabów w Gujarat.Później, w 776 roku n.e., wyprawa morska Arabów została pokonana przez flotę morską Saindhava pod dowództwem Agguka I.Klęski Arabów położyły kres ich ekspansji na wschód, co później przejawiło się w obaleniu władców arabskich w samym Sindh i ustanowieniu tam rdzennych muzułmańskich dynastii Radżputów (Soomras i Sammas). Pierwszą arabską inwazją na Indie była wyprawa morska podbić Thanę w pobliżu Bombaju już w 636 roku n.e.Armia arabska została zdecydowanie odparta i wróciła do Omanu, a pierwszy w historii arabski najazd na Indie został pokonany.Druga wyprawa morska została wysłana w celu podboju Barwas lub Barauz (Broach) na wybrzeżu południowego Gujarat przez Hakama, brata Usmana.Ten atak również został odparty, a Arabowie zostali skutecznie odparci.

Większa część Transoxiany została ostatecznie podbita przez przywódcę Umajjadów Qutaybę ibn Muslim za panowania al-Walida I (705–715).Lojalność rdzennej ludności irańskiej i tureckiej Transoxiany oraz ich autonomicznych lokalnych władców pozostawała wątpliwa, jak wykazano w 719 r., kiedy władcy Transoxianu wysłali petycję do Chińczyków i ich władców Turgesh o pomoc militarną przeciwko gubernatorom kalifatu.

Bitwa pod Aksu toczyła się pomiędzy Arabami z kalifatu Umajjadów a ich sojusznikami z Turgesz i Imperium Tybetańskiego przeciwko chińskiej dynastii Tang .W 717 roku n.e. Arabowie, prowadzeni przez swoich sojuszników Turgesh, oblegli Buat-ɦuɑn (Aksu) i Uqturpan w regionie Aksu w Xinjiangu.Oddziały Tang wspierane przez ich protektoraty w regionie zaatakowały i rozgromiły oblegających Arabów, zmuszając ich do odwrotu.W wyniku bitwy Arabowie zostali wypędzeni z Północnej Transoxiany.Turgeszowie poddali się Tangom, a następnie zaatakowali Arabów w Ferghanie.W zamian za ich lojalność cesarz Tang nadał Turgesh khaganowi Sulukowi tytuły cesarskie i nadał mu miasto Suyab.Przy wsparciu Chin Turgeszowie przeprowadzili karne ataki na terytorium arabskie, ostatecznie wyrywając Arabom całą Ferghanę, z wyjątkiem kilku fortów.

Drugie arabskie oblężenie Konstantynopola w latach 717–718 było połączoną ofensywą lądową i morską muzułmańskich Arabów z kalifatu Umajjadów przeciwko stolicy Cesarstwa Bizantyjskiego, Konstantynopolu.Kampania była zwieńczeniem dwudziestu lat ataków i postępującej arabskiej okupacji bizantyjskich pograniczy, podczas gdy siła Bizancjum została osłabiona przez przedłużające się zamieszki wewnętrzne.W 716 r., po latach przygotowań, Arabowie pod wodzą Maslamy ibn Abd al-Malika najechali bizantyjską Azję Mniejszą.Arabowie początkowo mieli nadzieję wykorzystać konflikty domowe w Bizancjum i sprzymierzyli się z generałem Leonem III Izauryjczykiem, który powstał przeciwko cesarzowi Teodozjuszowi III.Leo jednak oszukał ich i zapewnił sobie tron ​​bizantyjski.Kalifat osiągnął przypływ, gdy al-Mas'udi i relacja Teofanesa wspomniana o oblężeniu Konstantynopola wystawił armię dowodzoną przez Sulaimana ibn Mu'adha al-Antakiego liczącą 1800 statków ze 120 000 żołnierzy oraz machiny oblężnicze i składowane materiały zapalające (nafta).Mówi się, że sam pociąg zaopatrzeniowy liczył 12 000 ludzi, 6 000 wielbłądów i 6 000 osłów, podczas gdy XIII-wieczny historyk Bar Hebraeus , w skład żołnierzy wchodziło 30 000 ochotników (mutawa) na Świętą Wojnę.Po zimowaniu na zachodnich wybrzeżach Azji Mniejszej armia arabska wkroczyła do Tracji wczesnym latem 717 r. i zbudowała linie oblężnicze, aby zablokować miasto, które było chronione przez potężne mury teodozjańskie.Flota arabska, która towarzyszyła armii lądowej i miała dokończyć blokadę miasta drogą morską, została wkrótce po jej przybyciu zneutralizowana przez flotę bizantyjską ogniem greckim.Pozwoliło to na zaopatrzenie Konstantynopola drogą morską, podczas gdy armia arabska została sparaliżowana przez głód i choroby podczas niezwykle surowej zimy, która nastąpiła.Wiosną 718 r. dwie floty arabskie wysłane jako posiłki zostały zniszczone przez Bizantyjczyków po ucieczce ich chrześcijańskich załóg, a dodatkowa armia wysłana drogą lądową przez Azję Mniejszą została zaatakowana i pokonana.W połączeniu z atakami Bułgarów na ich tyły, Arabowie zostali zmuszeni do zniesienia oblężenia 15 sierpnia 718 r. W drodze powrotnej flota arabska została prawie całkowicie zniszczona przez klęski żywiołowe.

Umar ibn Abd al-Aziz był ósmym kalifem Umajjadów.Wniósł wiele znaczących wkładów i reform w społeczeństwo i został opisany jako „najbardziej pobożny i pobożny” z władców Umajjadów i często nazywany był pierwszym Mujaddidem i szóstym sprawiedliwym kalifem islamu. Był także kuzynem tego pierwszego kalif, będący synem młodszego brata Abd al-Malika, Abd al-Aziza.Był także matrylinearnym prawnukiem drugiego kalifa, Umara ibn Al-Khattaba.Otoczony wielkimi uczonymi, przypisuje się mu zamówienie pierwszego oficjalnego zbioru hadisów i zachęcanie wszystkich do edukacji.Wysłał także emisariuszy do Chin i Tybetu, zapraszając ich władców do przyjęcia islamu.Jednocześnie pozostawał tolerancyjny wobec obywateli niemuzułmańskich.Według Nazeera Ahmeda to za czasów Umara ibn Abd al-Aziza wiara islamska zapuściła korzenie i została zaakceptowana przez ogromną część populacji Persji iEgiptu .Z wojskowego punktu widzenia Umar jest czasami uważany za pacyfistę, ponieważ nakazał wycofanie armii muzułmańskiej w takich miejscach jak Konstantynopol, Azja Środkowa i Septymania, mimo że był dobrym dowódcą wojskowym.Jednak pod jego rządami Umajjadzi podbili wiele terytoriów chrześcijańskich królestw w Hiszpanii .

Z baz kalifatu w północno-zachodniej Afryce seria najazdów na obszary przybrzeżne Królestwa Wizygotów utorowała drogę do trwałej okupacji większości Iberii przez Umajjadów (począwszy od 711 r.), a następnie do południowo-wschodniej Galii (ostatnia twierdza w Narbonne w 759).Bitwa pod Tours toczyła się 10 października 732 roku i była ważną bitwą podczas inwazji Umajjadów na Galię.Zaowocowało to zwycięstwem sił frankońskich i akwitańskich, dowodzonych przez Karola Martela, nad najeźdźczymi siłami kalifatu Umajjadów, dowodzonego przez Abdula Rahmana Al-Ghafiqi, gubernatora al-Andalus.Warto zauważyć, że wojska frankońskie najwyraźniej walczyły bez ciężkiej kawalerii.Al-Ghafiqi zginął w walce, a armia Umajjadów wycofała się po bitwie.Bitwa pomogła położyć podwaliny pod imperium Karolingów i dominację Franków w Europie Zachodniej na następne stulecie.

Bunt Berberów z lat 740–743 n.e. miał miejsce za panowania kalifa Umajjadów Hishama ibn Abd al-Malika i był pierwszą udaną secesją od kalifatu arabskiego (rządzonego z Damaszku).Rozpalona przez purytańskich kaznodziejów charydżickich bunt Berberów przeciwko ich arabskim władcom Umajjadów rozpoczął się w Tangerze w 740 r., a początkowo przewodził mu Maysara al-Matghari.Bunt wkrótce rozprzestrzenił się na resztę Maghrebu (Afryka Północna) i przez cieśniny aż do Al-Andalus.Umajjadzi podjęli walkę i udało im się zapobiec wpadnięciu w ręce rebeliantów rdzenia Ifriqiya (Tunezja, Wschodnia Algieria i Zachodnia Libia) oraz Al-Andalus (Hiszpania i Portugalia ).Ale reszty Maghrebu nigdy nie odnaleziono.Po nieudanej próbie zdobycia stolicy prowincji Umajjadów, Kairouanu, armie rebeliantów berberyjskich rozwiązały się, a zachodni Maghreb podzielił się na szereg małych berberyjskich państw rządzonych przez wodzów plemiennych i imamów Kharijite.Bunt Berberów był prawdopodobnie największą porażką militarną za panowania kalifa Hishama.Z niego wyłoniły się jedne z pierwszych państw muzułmańskich poza kalifatem.

Ruch Hashimiyya (podsekta szyitów Kajsanitów), kierowany przez rodzinę Abbasydów, obalił kalifat Umajjadów.Abbasydzi byli członkami klanu Hashim, rywalami Umajjadów, ale słowo „Hashimiyya” wydaje się odnosić konkretnie do Abu Hashima, wnuka Alego i syna Muhammada ibn al-Hanafiyyi.Około 746 r. Abu Muslim objął przywództwo nad Hashimiyya w Khurasanie.W 747 r. skutecznie zainicjował otwarty bunt przeciwko rządom Umajjadów, który przeprowadzono pod znakiem czarnej flagi.Wkrótce przejął kontrolę nad Khurasanem, wydalając jego gubernatora Umajjadów, Nasra ibn Sayyara, i wysłał armię na zachód.Kufa padł ofiarą Hashimiyya w 749 r., ostatnia twierdza Umajjadów w Iraku , Wasit, została oblężona, a w listopadzie tego samego roku Abul Abbas as-Saffah został uznany za nowego kalifa w meczecie w Kufie.

Bitwa nad rzeką Zāb, nazywana także w kontekście naukowym bitwą nad wielką rzeką Zāb, miała miejsce 25 stycznia 750 r. nad brzegiem rzeki Wielki Zab na terenie dzisiejszego Iraku .Oznaczało to koniec kalifatu Umajjadów i powstanie Abbasydów , dynastii trwającej od 750 do 1258 roku, podzielonej na dwa okresy: wczesny okres Abbasydów (750–940) i późniejszy okres Abbasydów (940–1258).

Do połowy 750 roku n.e. pozostałości królewskiego rodu Umajjadów pozostały w ich twierdzach w całym Lewancie.Jednak, jak pokazuje historia Abbasydów, wątpliwości moralne zeszły na dalszy plan, gdy w grę wchodziło umacnianie władzy i w ten sposób powstał wątek „Bankietu krwi”.Choć nic nie wiadomo o szczegółach tej tragicznej sprawy, powszechnie przyjmuje się, że na wielką ucztę pod pozorem pojednania zaproszono ponad 80 członków rodziny Umajjadów.Biorąc pod uwagę ich tragiczną sytuację i chęć zapewnienia korzystnych warunków kapitulacji, wydaje się, że wszyscy zaproszeni udali się do palestyńskiej wioski abu-Futrus.Jednak gdy uczty i uroczystości dobiegły końca, praktycznie wszyscy książęta zostali bezlitośnie zatłuczeni na śmierć przez zwolenników Abbasydów, co położyło kres idei przywrócenia władzy kalifatu przez Umajjadów.

Abd al-Rahman I, książę obalonej rodziny królewskiej Umajjadów, odmówił uznania władzy kalifatu Abbasydów i został niezależnym emirem Kordoby.Uciekał przez sześć lat po tym, jak Umajjadzi stracili pozycję kalifa w Damaszku w 750 roku na rzecz Abbasydów.Chcąc odzyskać władzę, pokonał obecnych muzułmańskich władców tego obszaru, którzy przeciwstawili się rządom Umajjadów i zjednoczył różne lokalne lenna w emirat.Jednak to pierwsze zjednoczenie al-Andalus pod rządami Abd al-Rahmana zajęło jeszcze ponad dwadzieścia pięć lat (Toledo, Saragossa, Pampeluna, Barcelona).

Kluczowe wnioski:Muawiya był jednym z pierwszych, którzy zdali sobie sprawę, jak ważne jest posiadanie marynarki wojennejKalifat Umajjadów naznaczony był zarówno ekspansją terytorialną, jak i wynikającymi z niej problemami administracyjnymi i kulturowymi.W okresie Umajjadów arabski stał się językiem administracyjnym, a proces arabizacji rozpoczął się w Lewancie, Mezopotamii , Afryce Północnej i Iberii.Dokumenty państwowe i walutę wydano w języku arabskim.Według jednego z powszechnych poglądów Umajjadzi przekształcili kalifat z instytucji religijnej (w czasach kalifatu Rashiduna ) w dynastyczną.Współczesny nacjonalizm arabski uważa okres Umajjadów za część arabskiego złotego wieku, który starał się naśladować i przywracać.W całym Lewancie,Egipcie i Afryce Północnej Umajjadzi budowali wielkie meczety kongregacyjne i pałace pustynne, a także różne miasta garnizonowe (amsar), aby wzmocnić swoje granice, takie jak Fustat, Kairouan, Kufa, Basra i Mansura.Wiele z tych budynków charakteryzuje się bizantyjskimi elementami stylistycznymi i architektonicznymi, takimi jak rzymskie mozaiki i kolumny korynckie.Jedynym władcą Umajjadów, którego źródła sunnickie jednogłośnie chwalą za swą pobożność i sprawiedliwość, jest Umar ibn Abd al-Aziz.Książki napisane później w okresie Abbasydów w Iranie są bardziej anty-Umajjadów.Sakia , czyli koło irygacyjne napędzane przez zwierzęta, zostało prawdopodobnie wprowadzone do islamskiej Hiszpanii we wczesnych czasach Umajjadów (w VIII wieku)