Play button

3300 BCE - 2023

Historia hinduizmu



Historia hinduizmu obejmuje szeroką gamę powiązanych tradycji religijnych pochodzących z subkontynentuindyjskiego .Jego historia pokrywa się lub zbiega z rozwojem religii na subkontynencie indyjskim od epoki żelaza, a niektóre z jego tradycji sięgają religii prehistorycznych, takich jak cywilizacja doliny Indusu z epoki brązu.Dlatego została nazwana „najstarszą religią” na świecie.Uczeni uważają hinduizm za syntezę różnych indyjskich kultur i tradycji, o różnych korzeniach i bez jednego założyciela.Ta hinduska synteza pojawiła się po okresie wedyjskim, między ok.500–200 p.n.e. i ok.300 n.e., w okresie drugiej urbanizacji i wczesnoklasycznego okresu hinduizmu, kiedy powstały Eposy i pierwsze Purany.Rozkwitł w okresie średniowiecza, wraz z upadkiem buddyzmu w Indiach.Historię hinduizmu często dzieli się na okresy rozwoju.Pierwszy okres to okres przedwedyjski, który obejmuje cywilizację doliny Indusu i lokalne religie prehistoryczne, kończący się około 1750 roku p.n.e.Po tym okresie w północnych Indiach nastąpił okres wedyjski, który był świadkiem wprowadzenia historycznej religii wedyjskiej wraz z migracjami indoaryjskimi, począwszy od roku 1900 do 1400 p.n.e.Kolejny okres, między 800 a 200 rokiem p.n.e., to „punkt zwrotny między religią wedyjską a religiami hinduistycznymi” oraz okres formowania się hinduizmu, dżinizmu i buddyzmu.Okres epicki i wczesnopuraniczny, od ok.Lata 200 p.n.e. do 500 n.e. to klasyczny „złoty wiek” hinduizmu (ok. 320-650 n.e.), który zbiega się z okresem Imperium Guptów.W tym okresie rozwinęło się sześć gałęzi filozofii hinduskiej, mianowicie Sankhja, Joga, Nyaya, Vaisheshika, Mīmāṃsā i Vedānta.Sekty monoteistyczne, takie jak śiwaizm i wisznuizm, rozwinęły się w tym samym okresie dzięki ruchowi Bhakti.Okres od mniej więcej 650 do 1100 roku n.e. obejmuje późny okres klasyczny lub wczesne średniowiecze, w którym powstał klasyczny hinduizm puraniczny i wpływowa konsolidacja Advaity Vedanty przez Adi Shankarę.Hinduizm pod rządami władców hinduskich i islamskich od ok.W latach 1200–1750 n.e. wzrastało znaczenie ruchu Bhakti, który pozostaje wpływowy do dziś.W okresie kolonialnym pojawiły się różne hinduskie ruchy reformatorskie, częściowo inspirowane ruchami zachodnimi, takimi jak unitarianizm i teozofia.Podział Indii w 1947 r. miał charakter religijny i wyłoniła się Republika Indii z większością hinduską.W XX wieku, w wyniku diaspory indyjskiej, na wszystkich kontynentach utworzyły się mniejszości hinduskie, z największymi społecznościami w liczbach bezwzględnych w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
HistoryMaps Shop

Odwiedź sklep

10000 BCE Jan 1

Prolog

India
Hinduizm może mieć korzenie w prehistorycznej religii mezolitu, o czym świadczą malowidła naskalne schronisk skalnych Bhimbetka, które mają około 10 000 lat (ok. 8 000 pne), a także czasy neolitu.Przynajmniej część z tych schronów była zamieszkana ponad 100 000 lat temu.Nadal istnieje kilka religii plemiennych, chociaż ich praktyki mogą nie przypominać religii prehistorycznych.
1750 BCE - 500 BCE
Okres wedyjskiornament
Play button
1500 BCE Jan 1 - 500 BCE

Wiek wedyjski

India
Okres wedyjski, czyli epoka wedyjska (ok. 1500 – ok. 500 p.n.e.), to okres późnej epoki brązu i wczesnej epoki żelaza w historiiIndii , kiedy literatura wedyjska, w tym Wedy (ok. 1300–900) p.n.e.) powstał na północnym subkontynencie indyjskim, pomiędzy końcem cywilizacji miejskiej doliny Indusu a drugą urbanizacją, która rozpoczęła się na środkowej równinie Indo-Gangesu ok.600 p.n.e.Wedy to teksty liturgiczne, które stanowiły podstawę współczesnego hinduizmu, który rozwinął się także w Królestwie Kuru.Wedy zawierają szczegóły życia w tym okresie, które zostały zinterpretowane jako historyczne i stanowią główne źródła zrozumienia tego okresu.Dokumenty te, wraz z odpowiednimi zapisami archeologicznymi, pozwalają na prześledzenie i wywnioskowanie ewolucji kultury wedyjskiej.
Rygweda
Rygweda ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1500 BCE Jan 1

Rygweda

Indus River
Rigweda lub Rigweda to starożytny indyjski zbiór hymnów wedyjskich sanskryckich (sūktas).Jest to jeden z czterech świętych kanonicznych tekstów hinduskich (śruti), znanych jako Wedy.Rygweda jest najstarszym znanym tekstem wedyjskim w sanskrycie.Jego wczesne warstwy należą do najstarszych zachowanych tekstów w jakimkolwiek języku indoeuropejskim.Dźwięki i teksty Rygwedy przekazywane są ustnie od II tysiąclecia p.n.e.Dowody filologiczne i językowe wskazują, że większość Rigwedy Samhity skomponowano w północno-zachodnim regionie (patrz rzeki Rygwedy) subkontynentu indyjskiego, najprawdopodobniej między ok.1500 i 1000 p.n.e., chociaż szersze przybliżenie ok.Podano także lata 1900–1200 p.n.e.Tekst jest warstwowy i składa się z Samhity, Braminów, Aranyaków i Upaniszad.Podstawowym tekstem jest Rigweda Samhita, będąca zbiorem 10 ksiąg (mandalas) zawierających 1028 hymnów (sūktas) w około 10 600 wersetach (zwanych ṛc, tytułowych od imienia Rigweda).W ośmiu księgach – od 2 do 9 – które powstały najwcześniej, hymny omawiają głównie kosmologię, obrzędy, rytuały i bóstwa wychwalające.Nowsze książki (Księgi 1 i 10) również częściowo zajmują się kwestiami filozoficznymi lub spekulatywnymi, cnotami takimi jak dāna (miłość) w społeczeństwie, pytaniami o pochodzenie wszechświata i naturą boskości, a także innymi kwestiami metafizycznymi w ich hymny.
Drawidiańska religia ludowa
Drawidyjskie bóstwo ludowe Ayyanar z dwiema żonami ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1500 BCE Jan 1

Drawidiańska religia ludowa

India
Wczesna religia Drawidów stanowiła niewedyjską formę hinduizmu, ponieważ albo historycznie, albo obecnie jest Āgamiczna.Agamy nie mają pochodzenia wedyjskiego i datowane są albo jako teksty postwedyjskie, albo jako kompozycje przedwedyjskie.Agamy to zbiór pism tamilskich i sanskryckich, dotyczących głównie metod budowy świątyń i tworzenia murti, sposobów oddawania czci bóstwom, doktryn filozoficznych, praktyk medytacyjnych, osiągania sześciorakich pragnień i czterech rodzajów jogi.Kult bóstwa opiekuńczego, świętej flory i fauny w hinduizmie jest również uznawany za pozostałość przedwedyjskiej religii Dravidian.Wpływ językowy Drawidów na wczesną religię wedyjską jest ewidentny, wiele z tych cech obecnych jest już w najstarszym znanym języku indoaryjskim, języku Rygwedy (ok. 1500 r. p.n.e.), w którym znajduje się także kilkanaście słów zapożyczonych z Dravidyjczyków.Językowe dowody na wpływ Drawidów stają się coraz silniejsze w miarę przechodzenia od Samhit, przez późniejsze dzieła wedyjskie, aż do klasycznej literatury postwedyjskiej.Stanowi to wczesną fuzję religijną i kulturową lub syntezę starożytnych Drawidów i Indo-Aryjczyków, która wywarła wpływ na cywilizację indyjską.
Jadźurweda
Pokazano tekst jadźurwedy opisujący formuły i mantry, które należy wypowiadać podczas rytuałów ofiarnego ognia (yajna).Ofiary obejmują zazwyczaj ghee (masło klarowane), zboża, aromatyczne nasiona i mleko krowie. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1203 BCE Jan 1

Jadźurweda

India
Yajurveda (sanskryt: यजुर्वेद, yajurveda, od yajus oznaczającego „czczenie” i veda oznaczającego „wiedzę”) to Wedy składające się głównie z prozatorskich mantr stosowanych w rytuałach uwielbienia.Jest to starożytny tekst wedyjski w sanskrycie, będący kompilacją formuł rytualnych ofiar wypowiadanych przez kapłana podczas wykonywania czynności rytualnych, takich jak te przed ogniem jadźni.Jadźurweda jest jedną z czterech Wed i jednym z pism hinduizmu.Dokładny wiek powstania Jadźurwedy nie jest znany, a Witzel oszacował go na okres od 1200 do 800 roku p.n.e., równoczesny z Samawedą i Atharwawedą.Jadźurwedę można ogólnie podzielić na dwie części – „czarną” lub „ciemną” (Kryszna) Jadźurwedę i „białą” lub „jasną” (Shukla) Jadźurwedę.Termin „czarny” oznacza „nieuporządkowany, niejasny, pstrokaty zbiór” wersetów w Jadźurwedzie, w przeciwieństwie do słowa „biały”, który oznacza „dobrze ułożony, przejrzysty” Jadźurwedę.Czarna Jadźurweda przetrwała w czterech wersjach, podczas gdy dwie wersje białej Jadźurwedy przetrwały do ​​czasów współczesnych.Najwcześniejsza i najstarsza warstwa Jadźurwedy Samhity obejmuje około 1875 wersetów, które są odrębne, a mimo to zapożyczone i zbudowane na fundamencie wersetów z Rygwedy.Środkowa warstwa zawiera Satapatha Brahmana, jeden z największych tekstów bramińskich w zbiorze wedyjskim.Najmłodsza warstwa tekstu jadźurwedy obejmuje największy zbiór podstawowych Upaniszad, mających wpływ na różne szkoły filozofii hinduskiej.Należą do nich Upaniszady Brihadaranyaka, Upaniszady Isha, Upaniszady Taittiriya, Upaniszady Katha, Upaniszady Śwetaśwatara i Upaniszady Maitri. Dwie z najstarszych zachowanych kopii rękopisów sekcji Śukla Jadźurwedy odkryto w Nepalu i zachodnim Tybecie i są to: datowany na XII wiek n.e.
Samaweda
Samaweda ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1202 BCE Jan 1

Samaweda

India
Samaweda to Weda melodii i pieśni.Jest to starożytny tekst wedyjskiego sanskrytu, będący częścią pism hinduizmu.Jedna z czterech Wed. Jest to tekst liturgiczny składający się z 1875 wersetów.Wszystkie z wyjątkiem 75 wersetów zostały zaczerpnięte z Rygwedy.Zachowały się trzy wersje Samawedy, a w różnych częściach Indii znaleziono różne rękopisy Wed.Chociaż uważa się, że jej najwcześniejsze części pochodzą już z okresu Rygwedy, istniejąca kompilacja pochodzi z okresu sanskrytu wedyjskiego po Rygwedzie Mantra, między ok.1200 i 1000 p.n.e., czyli „nieco później”, mniej więcej współcześnie z Atharwawedą i Jadźurwedą.Wewnątrz Samawedy znajdują się szeroko studiowane Upaniszady Chandogya i Upaniszady Kena, uważane za główne Upaniszady i mające wpływ na sześć szkół filozofii hinduskiej, zwłaszcza na szkołę Vedanta.Samaweda położyła ważne podwaliny pod późniejszą muzykę indyjską.
Dharmaśastra
Teksty sanskryckie dotyczące prawa i postępowania ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1000 BCE Jan 1

Dharmaśastra

India
Dharmaśāstra to gatunek sanskryckich tekstów na temat prawa i postępowania i odnosi się do traktatów (śāstr) o dharmie.W przeciwieństwie do Dharmasutry, która opiera się na Wedach, teksty te opierają się głównie na Puranach.Istnieje wiele Dharmasastr, różnie szacowanych na 18 do około 100, z różnymi i sprzecznymi punktami widzenia.Każdy z tych tekstów istnieje w wielu różnych wersjach i każdy ma swoje korzenie w tekstach Dharmasutry datowanych na I tysiąclecie p.n.e., które wyłoniły się ze studiów Kalpy (Wedangi) w epoce wedyjskiej.Korpus tekstowy Dharmaśastry składał się z wersetów poetyckich, jest częścią hinduskiego Smritis, stanowiącego rozbieżne komentarze i traktaty na temat obowiązków, odpowiedzialności i etyki wobec siebie, rodziny i członka społeczeństwa.Teksty obejmują omówienie aszramu (etapów życia), warny (klas społecznych), purusharthy (właściwych celów życia), osobistych cnót i obowiązków, takich jak ahimsa (niestosowanie przemocy) wobec wszystkich żywych istot, zasad wojny sprawiedliwej i innych tematy.Dharmaśāstra wywarła wpływ na historię współczesnych Indii kolonialnych, kiedy zostały one sformułowane przez wczesnych brytyjskich administratorów kolonialnych jako prawo obowiązujące wszystkich niemuzułmanów (hindusów, dżinistów, buddystów, sikhów) w Azji Południowej, po szariacie, tj. Fatawie imperium Mogołów -Alamgir ustanowiony przez cesarza Muhammada Aurangzeba, został już przyjęty jako prawo obowiązujące muzułmanów w kolonialnych Indiach.
Bramin
Bramini to wedyjskie dzieła śruti dołączone do Samhit (hymnów i mantr) z Rig, Sama, Yajur i Atharva Veda ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
900 BCE Jan 1

Bramin

India
Bramini to wedyjskie dzieła śruti powiązane z Samhitami (hymnami i mantrami) z Rig, Sama, Yajur i Atharva Veda.Stanowią drugorzędną warstwę lub klasyfikację tekstów sanskryckich osadzonych w każdej Wedach, często wyjaśniają i pouczają braminów o wykonywaniu rytuałów wedyjskich (w których recytuje się powiązane Samhity).Oprócz wyjaśnienia symboliki i znaczenia Samhit, literatura bramińska objaśnia także wiedzę naukową z okresu wedyjskiego, w tym astronomię obserwacyjną i, szczególnie w odniesieniu do konstrukcji ołtarzy, geometrię.Niektórzy bramini, różniący się naturą, zawierają również materiał mistyczny i filozoficzny, który stanowi aranjaki i upaniszady.Każda Weda ma jednego lub więcej własnych braminów, a każdy bramin jest na ogół powiązany z konkretną szkołą śakha, czyli wedyjską.Obecnie żyje mniej niż dwudziestu braminów, ponieważ większość zaginęła lub została zniszczona.Datowanie ostatecznej kodyfikacji braminów i związanych z nimi tekstów wedyjskich jest kontrowersyjne, ponieważ prawdopodobnie zostały one zapisane po kilku wiekach przekazu ustnego.Najstarszy bramin datowany jest na około 900 rok p.n.e., najmłodszy zaś na około 700 rok p.n.e.
Upaniszady
Adi Shankara, objaśniacz Advaity Vedanty i komentator (bhashya) Upaniszad ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
800 BCE Jan 1

Upaniszady

India
Upaniszady to teksty filozofii hinduskiej z późnego sanskrytu wedyjskiego, które stały się podstawą późniejszej filozofii hinduskiej.Stanowią najnowszą część Wed, najstarszych pism hinduizmu i dotyczą medytacji, filozofii, świadomości i wiedzy ontologicznej;wcześniejsze części Wed dotyczą mantr, błogosławieństw, rytuałów, ceremonii i ofiar.Choć Upaniszady należą do najważniejszej literatury w historii religii i kultury Indii, dokumentują szeroką gamę „rytuałów, wcieleń i wiedzy ezoterycznej” odbiegających od rytualizmu wedyjskiego i interpretowanych na różne sposoby w późniejszych tradycjach komentatorskich.Spośród całej literatury wedyjskiej same Upaniszady są szeroko znane, a ich różnorodne idee, na różne sposoby interpretowane, wpłynęły na późniejsze tradycje hinduizmu.Upaniszady są powszechnie nazywane wedantą.Wedantę interpretowano jako „ostatnie rozdziały, części Wed” i alternatywnie jako „przedmiot, najwyższy cel Wed”.Celem wszystkich Upaniszad jest zbadanie natury Ātmana (jaźni) i „skierowanie na nią pytającego”.Można spotkać różne koncepcje relacji Atmana i Brahmana, a późniejsi komentatorzy próbowali zharmonizować tę różnorodność.Wraz z Bhagawadgitą i Brahmasutrą, mukhya Upaniszady (znane łącznie jako Prasthanatrayi) stanowią podstawę dla kilku późniejszych szkół wedanty, w tym Advaita Vedanta Adi Shankary (monistyczna lub niedualistyczna), Ramanuja (ok. 1077–1157 n.e.) Vishishtadvaita (kwalifikowany monizm) i Dvaita (dualizm) Madhvacharyi (1199–1278 n.e.).Znanych jest około 108 Upaniszad, z których kilkanaście pierwszych jest najstarszych i najważniejszych i określa się je mianem Upaniszad głównych lub głównych (mukhya).Upaniszady mukhya znajdują się głównie w końcowej części pism braminów i aranjaków i przez stulecia były zapamiętywane przez każde pokolenie i przekazywane ustnie.Upaniszady mukhya pochodzą sprzed naszej ery, ale naukowcy nie mają zgody co do ich daty ani nawet tego, które z nich są przed-, czy post-buddyjskie.Współcześni uczeni uważają Brhadaranyakę za szczególnie starożytną.Z pozostałych 95 Upaniszad stanowi część kanonu Muktika, utworzonego od mniej więcej ostatnich stuleci I tysiąclecia p.n.e. do około XV wieku n.e.Nowe Upaniszady, poza 108 w kanonie Muktika, były komponowane przez całą epokę nowożytną i nowożytną, choć często poruszały tematy niezwiązane z Wedami.
Play button
700 BCE Jan 1

Dżinizm

India
Dżinizm to religia powstała w starożytnych Indiach.Dżiniści prześledzą swoją historię przez dwadzieścia cztery tirthankara i czczą Rishabhanathę jako pierwszą tirthankarę (w obecnym cyklu czasowym).Sugeruje się, że niektóre artefakty znalezione w cywilizacji Doliny Indusu mogą nawiązywać do starożytnej kultury Jain, ale niewiele wiadomo na temat ikonografii i pisma doliny Indusu.Dwie ostatnie tirthankara, 23. tirthankara Parshvanatha (ok. IX – VIII w. p.n.e.) i 24. tirthankara Mahavira (ok. 599 - ok. 527 p.n.e.) są uważane za postacie historyczne.Mahavira był rówieśnikiem Buddy.Według propozycji Glasenappa z 1925 r., pochodzenie dżinizmu można prześledzić do 23. Tirthankara Parshvanatha (ok. VIII – VII w. p.n.e.), a pierwsze dwadzieścia dwa Tirthankara uważa on za legendarne postacie mityczne.Dwie główne sekty dżinizmu, sekta Digambara i sekta Śvētāmbara, zaczęły powstawać prawdopodobnie około III wieku p.n.e., a schizma zakończyła się około V wieku n.e.Sekty te później podzieliły się na kilka podsekt, takich jak Sthānakavāsī i Terapanthis.Wiele z istniejących do dziś historycznych świątyń zostało zbudowanych w I tysiącleciu n.e.Po XII wieku świątynie, pielgrzymki i naga (odziana w niebo) ascetyczna tradycja dżinizmu doznały prześladowań za rządów muzułmańskich, z wyjątkiem Akbara, którego tolerancja religijna i poparcie dla dżinizmu doprowadziło do tymczasowego zakazu zabijania zwierząt podczas dżinizmu religijnego święto Dasa Lakshana.
600 BCE - 200 BCE
Druga urbanizacja i upadek braminizmuornament
Play button
600 BCE Jan 1 - 300 BCE

Vaisnawizm

India
Vaisnavizm jest jednym z głównych wyznań hinduistycznych, obok śiwaizmu, śaktyzmu i smartizmu.Według szacunków Johnsona i Grima z 2010 roku wisznuici to największa sekta hinduska, stanowiąca około 641 milionów, czyli 67,6% Hindusów.Nazywa się go również Wisznuizmem, ponieważ uważa Wisznu za jedyną najwyższą istotę przewodzącą wszystkim innym bóstwom hinduskim, tj. Mahavishnu.Jej wyznawcy nazywani są Vaisnavitami lub Vaisnavami (IAST: Vaisnava) i obejmuje podsekty takie jak krysznaizm i ramizm, które uważają odpowiednio Krysznę i Ramę za istoty najwyższe.Starożytne pojawienie się wisznuizmu jest niejasne i ogólnie przyjmuje się hipotezę, że jest to połączenie różnych regionalnych religii niewedyjskich z Wisznu.Połączenie kilku popularnych niewedyjskich tradycji teistycznych, szczególnie kultów Bhagavata Vasudevy-kriszny i Gopala-Kryszny oraz Narayana, rozwinęło się w VII do IV wieku p.n.e.Została ona zintegrowana z wedyjskim Bogiem Wisznu na początku naszej ery i sfinalizowana jako wisznuizm, kiedy rozwinęła się doktryna awatarów, zgodnie z którą różne niewedyjskie bóstwa są czczone jako odrębne inkarnacje najwyższego Boga Wisznu.Rama, Kryszna, Narayana, Kalki, Hari, Vithoba, Venkateswara, Shrinathji i Jagannath to imiona popularnych awatarów, z których wszystkie postrzegane są jako różne aspekty tej samej istoty najwyższej.Tradycja wisznuitów znana jest z pełnego miłości oddania awatara Wisznu (często Kryszny) i jako taka była kluczem do rozprzestrzeniania się ruchu Bhakti w Azji Południowej w drugim tysiącleciu n.e.Wyróżnia się cztery główne kategorie sampradayi (wyznań, podszkół): średniowieczna szkoła Vishishtadvaita w Ramanuja, szkoła Dvaita (Tattvavada) Madhvacharyi, szkoła Dvaitadvaita w Nimbarkacharya i Pushtimarg z Vallabhacharya.Ramananda (XIV w.) stworzył ruch zorientowany na Ramę, obecnie największą grupę monastyczną w Azji.Do kluczowych tekstów wisznuizmu zaliczają się Wedy, Upaniszady, Bhagawadgita, teksty Pancaratry (Agama), Naalayira Divya Prabhandham i Bhagavata Purana.
Religie Śramana
Mnich dżinijski ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
600 BCE Jan 1

Religie Śramana

India
Śramana (sanskryt; pali: samana) oznacza „tego, który pracuje, trudzi się lub wytęża (w jakimś wyższym lub religijnym celu)” lub „poszukiwacz, ten, kto wykonuje akty wyrzeczeń, asceta”.W trakcie swojego rozwoju termin ten zaczął odnosić się do kilku niebraministycznych religii ascetycznych, równoległych do religii wedyjskiej, ale od nich odrębnych.Tradycja Śramana obejmuje przede wszystkim dżinizm, buddyzm i inne, takie jak Ājīvika.Religie śramana stały się popularne w tych samych kręgach żebraków z większej Magadhy, co doprowadziło do rozwoju praktyk duchowych, a także popularnych koncepcji we wszystkich głównych religiach Indii, takich jak saṃsara (cykl narodzin i śmierci) i moksza (wyzwolenie od ten cykl).Tradycje śramańskie obejmują różnorodny zakres wierzeń, począwszy od przyjęcia lub odrzucenia koncepcji duszy, fatalizmu po wolną wolę, idealizację skrajnej ascezy po życie rodzinne, wyrzeczenie, ścisłą ahimsę (niestosowanie przemocy) i wegetarianizm po dopuszczalność przemocy i jedzenie mięsa.
Synteza hinduska
Synteza hinduska ©Edwin Lord Weeks
500 BCE Jan 1 - 300

Synteza hinduska

India
Upadek braminizmu został przezwyciężony poprzez zapewnienie nowych usług i włączenie niewedyjskiego indoaryjskiego dziedzictwa religijnego wschodniej równiny Gangesu i lokalnych tradycji religijnych, co dało początek współczesnemu hinduizmowi.Między 500-200 p.n.e. a ok.300 n.e. rozwinęła się „synteza hinduska”, która włączyła wpływy śramańskie i buddyjskie oraz wyłaniającą się tradycję bhakti do owczarni bramińskiej poprzez literaturę smriti.Synteza ta wyłoniła się pod presją sukcesu buddyzmu i dżinizmu.Według Embree obok religii wedyjskiej istniało kilka innych tradycji religijnych.Te rdzenne religie „w końcu znalazły miejsce pod szerokim płaszczem religii wedyjskiej”.Kiedy braminizm podupadał i musiał konkurować z buddyzmem i dżinizmem, popularne religie miały okazję się utwierdzić.Ten „nowy braminizm” przemawiał do władców, których pociągały nadprzyrodzone moce i praktyczne rady, jakich mogli udzielić bramini, i zaowocował odrodzeniem się wpływów bramińskich, dominujących w społeczeństwie indyjskim od klasycznej epoki hinduizmu we wczesnych wiekach naszej ery.Znajduje to odzwierciedlenie w procesie sanskrytyzacji, procesie, w którym „ludzie z wielu warstw społecznych na całym subkontynencie mieli tendencję do dostosowywania swojego życia religijnego i społecznego do norm bramińskich”.Znajduje to odzwierciedlenie w tendencji do utożsamiania lokalnych bóstw z bogami tekstów sanskryckich.
Wedanga
Wedanga ©Edwin Lord Weeks
400 BCE Jan 1

Wedanga

India
Vedanga (sanskryt: वेदाङ्ग vedāṅga, „człony Wed”) to sześć pomocniczych dyscyplin hinduizmu, które rozwinęły się w starożytności i były związane ze studiowaniem Wed.Charakter Vedang ma swoje korzenie w czasach starożytnych, a Upaniszada Brihadaranyaka wspomina go jako integralną część warstwy tekstów wedyjskich o braminach.Te pomocnicze dyscypliny studiów powstały wraz z kodyfikacją Wed w Indiach z epoki żelaza.Nie jest jasne, kiedy po raz pierwszy powstała koncepcja listy sześciu Wedang.Wedangi rozwinęły się prawdopodobnie pod koniec okresu wedyjskiego, około połowy I tysiąclecia p.n.e. lub później.Wczesnym tekstem tego gatunku jest Nighantu autorstwa Yaski, datowany mniej więcej na V wiek p.n.e.Te pomocnicze dziedziny studiów wedyjskich pojawiły się, ponieważ język tekstów wedyjskich napisanych wieki wcześniej stał się dla ówczesnych ludzi zbyt archaiczny.Wedangi rozwinęły się jako studia pomocnicze w stosunku do Wed, ale zawarte w nich spostrzeżenia dotyczące metrów, struktury dźwięku i języka, gramatyki, analizy językowej i innych przedmiotów wywarły wpływ na studia postwedyjskie, sztukę, kulturę i różne szkoły filozofii hinduskiej.Na przykład studia Kalpa Vedanga dały początek Dharma-sutrze, które później rozszerzyły się na Dharma-śastry.
Upadek braminizmu
Upadek braminizmu ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
320 BCE Jan 1

Upadek braminizmu

India
W okresie postwedyjskim drugiej urbanizacji nastąpił upadek braminizmu.Pod koniec okresu wedyjskiego znaczenie słów Wed stało się niejasne i było postrzegane jako „stała sekwencja dźwięków” o magicznej mocy, „środek do celu”.Wraz z rozwojem miast, co zagrażało dochodom i mecenatowi wiejskich braminów;powstanie buddyzmu ;oraz kampania indyjska Aleksandra Wielkiego (327-325 p.n.e.), ekspansja imperium Maurjów (322-185 p.n.e.) wraz z przyjęciem buddyzmu oraz najazdy Saków i panowanie północno-zachodnich Indii (II w. p.n.e. – IV w. p.n.e. n.e.), braminizm stanął przed poważnym zagrożeniem dla swojego istnienia.W niektórych późniejszych tekstach Północno-Zachodnie Indie (które wcześniejsze teksty uznają za część „Aryavarty”) są nawet postrzegane jako „nieczyste”, prawdopodobnie z powodu najazdów.Karnaparva 43.5-8 stwierdza, że ​​mieszkańcy Sindhu i pięciu rzek Pendżabu są nieczyści i mają dharmabahję.
200 BCE - 1200
Synteza hinduska i hinduizm klasycznyornament
Smriti
Smriti ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
200 BCE Jan 2 - 100

Smriti

India
Smriti, dosłownie „to, co się pamięta”, to zbiór hinduskich tekstów zwykle przypisywanych autorowi, tradycyjnie spisywanych, w przeciwieństwie do Śrutis (literatury wedyjskiej) uważanej za nieautorską, które były przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie i utrwalone.Smriti jest pochodnym dziełem wtórnym i jest uważane za mniej autorytatywne niż Sruti w hinduizmie, z wyjątkiem szkoły filozofii hinduskiej Mimamsa.Autorytet smriti akceptowany przez szkoły ortodoksyjne wywodzi się z autorytetu shruti, na którym się opiera.Literatura Smrti to zbiór różnorodnych, różnorodnych tekstów.Korpus ten obejmuje między innymi sześć Vedāng (nauk pomocniczych w Wedach), eposy (Mahabhārata i Rāmāyana), Dharmasūtry i Dharmaśāstra (lub Smritiśāstra), Arthasaśāstra, Purāny, Kāvya, czyli literatura poetycka , obszerne Bhasya (recenzje i komentarze do tekstów Shruti i innych niż Shruti) oraz liczne Nibandhy (streszczenia) obejmujące politykę, etykę (Nitisastras), kulturę, sztukę i społeczeństwo. Każdy tekst Smriti istnieje w wielu wersjach i z wieloma różnymi odczytaniami.Smritis były uważane za płynne i swobodnie przepisywane przez każdego w starożytnej i średniowiecznej tradycji hinduskiej.
Sziwizm
Dwie ascetki Shaiva (malarstwo z XVIII wieku) ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
50 BCE Jan 1

Sziwizm

India
Śiwaizm jest jedną z głównych tradycji hinduskich, która czci Śiwę, Parwati, Durgę i Mahakali.jako Istota Najwyższa.Jedno z największych wyznań hinduistycznych, obejmuje wiele tradycji pobocznych, począwszy od dualistycznego teizmu oddania, takiego jak Shaiva Siddhanta, po monistyczny nieteizm zorientowany na jogę, taki jak kaszmirski śiwizm.Uważa zarówno Wedy, jak i teksty Agamy za ważne źródła teologii.Śiwaizm rozwinął się jako połączenie przedwedyjskich religii i tradycji wywodzących się z tradycji i filozofii południowego tamilskiego Śiwy Siddhanty, które zostały zasymilowane w niewedyjskiej tradycji Śiwy.W procesie sanskrytyzacji i powstawania hinduizmu, który rozpoczął się w ostatnich wiekach p.n.e., te tradycje przedwedyjskie zrównały się z wedyjskim bóstwem Rudrą i innymi bóstwami wedyjskimi, włączając niewedyjskie tradycje Śiwy do kręgu wedyjsko-braminskiego.Zarówno religijny, jak i monistyczny śiwaizm stał się popularny w I tysiącleciu n.e., szybko stając się dominującą tradycją religijną wielu królestw hinduskich.Wkrótce potem przybył do Azji Południowo-Wschodniej, co doprowadziło do budowy tysięcy świątyń Shaiva na wyspach Indonezji , a także w Kambodży i Wietnamie , ewoluując wspólnie z buddyzmem w tych regionach.Teologia Shaivite rozciąga się od Shivy będącego stwórcą, obrońcą i niszczycielem po bycie tym samym, co Atman (Jaźń) w nas samych i każdej żywej istocie.Jest blisko spokrewniony z śaktyzmem, a niektórzy Śiwawi czczą zarówno w świątyniach Śiwy, jak i Śakti.To tradycja hinduska najbardziej akceptuje życie ascetyczne i kładzie nacisk na jogę i podobnie jak inne tradycje hinduskie zachęca jednostkę do odkrywania i bycia jednością z Śiwą w środku.Zwolennicy Shaivizmu nazywani są „Shaivitami” lub „Saivas”.
Hinduizm w Azji Południowo-Wschodniej
Ankor Wat ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
50 Jan 1

Hinduizm w Azji Południowo-Wschodniej

Indonesia
Wpływy hinduistyczne dotarły na Archipelag Indonezyjski już w I wieku.W tym czasieIndie zaczęły silnie wpływać na kraje Azji Południowo-Wschodniej.Powstały tam szlaki handlowe łączące Indie z południową Birmą , środkowym i południowym Syjamem , dolną Kambodżą i południowym Wietnamem oraz liczne zurbanizowane osady przybrzeżne.Dlatego przez ponad tysiąc lat indyjskie wpływy hinduistyczne/buddyjskie były głównym czynnikiem zapewniającym pewien poziom jedności kulturowej w różnych krajach regionu.Języki palijski i sanskryt oraz pismo indyjskie, wraz z buddyzmem therawady i mahajany, braminizmem i hinduizmem, były przekazywane poprzez bezpośredni kontakt, a także poprzez święte teksty i literaturę indyjską, taką jak eposy Ramajana i Mahabharata.
Purany
Bogini Durga prowadząca osiem matryc w walce z demonem Raktabija, Folio Devi Mahatmyam, Markandeya Purana. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
200 Jan 1

Purany

India
Purana to rozległy gatunek literatury indyjskiej o szerokiej gamie tematów, szczególnie o legendach i innych tradycyjnych przekazach.Purany znane są ze skomplikowanych warstw symboliki przedstawionej w ich opowieściach.Kilka z tych tekstów, skomponowanych pierwotnie w sanskrycie i innych językach indyjskich, nosi nazwy głównych bóstw hinduskich, takich jak Wisznu, Śiwa, Brahma i Śakti.Gatunek literatury puranicznej występuje zarówno w hinduizmie, jak i dżinizmie.Literatura puraniczna ma charakter encyklopedyczny i obejmuje różnorodne tematy, takie jak kosmogonia, kosmologia, genealogie bogów, bogiń, królów, bohaterów, mędrców i półbogów, opowieści ludowe, pielgrzymki, świątynie, medycyna, astronomia, gramatyka, mineralogia, humor, miłość opowieści, a także teologię i filozofię.Treść Puran jest wysoce niespójna, a każda Purana przetrwała w wielu rękopisach, które same w sobie są niespójne.Hinduskie Maha Purany są tradycyjnie przypisywane „Vyasie”, ale wielu uczonych uważało je za prawdopodobnie dzieła wielu autorów na przestrzeni wieków;dla kontrastu, większość Jaina Puran można datować i przypisywać ich autorów.Istnieje 18 Mukhya Puran (głównych Puran) i 18 Upa Puran (Mniejszych Puran), zawierających ponad 400 000 wersetów.Pierwsze wersje różnych Puran powstały prawdopodobnie między III a X wiekiem n.e.Purany nie cieszą się autorytetem pism świętych w hinduizmie, ale są uważane za Smritis.
Okres Guptów
Okres Guptów ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
300 Jan 1 - 500

Okres Guptów

Pataliputra, Bihar, India
Okres Guptów (IV–VI wiek) był okresem rozkwitu nauki, pojawienia się klasycznych szkół filozofii hinduskiej i ogólnie klasycznej literatury sanskryckiej na tematy od medycyny, weterynarii, matematyki , po astrologię, astronomię i astrofizykę.Do tego wieku należą słynni Aryabhata i Varahamihira.Gupta ustanowili silny rząd centralny, który umożliwił również pewien stopień kontroli lokalnej.Społeczeństwo Guptów zostało uporządkowane zgodnie z wierzeniami hinduistycznymi.Obejmowało to ścisły system kastowy, czyli system klasowy.Pokój i dobrobyt stworzony pod przywództwem Gupty umożliwił prowadzenie przedsięwzięć naukowych i artystycznych.
Imperia Pallava
Filar z wielogłowymi lwami.Świątynia Kailasanathar, Kanchipuram ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
300 Jan 1 - 800

Imperia Pallava

Southeast Asia
Pallavas (IV–IX w.) byli, obok Guptów z północy, patronami sanskrytu na południu subkontynentu indyjskiego.Za panowania Pallava pojawiły się pierwsze inskrypcje w sanskrycie zapisane pismem zwanym Grantha.Pallavaowie wykorzystali architekturę drawidyjską do budowy kilku bardzo ważnych hinduskich świątyń i akademii w Mahabalipuram, Kanchipuram i innych miejscach;za ich panowania powstali wielcy poeci, którzy są tak sławni jak Kalidasa.We wczesnym okresie Pallavas istnieją różne powiązania z Azją Południowo-Wschodnią i innymi krajami.Dzięki temu w średniowieczu hinduizm stał się religią państwową w wielu królestwach Azji, tzw. Wielkich Indiach – od Afganistanu (Kabul) na zachodzie i obejmując niemal całą Azję Południowo-Wschodnią na wschodzie ( Kambodża , Wietnam , Indonezja , Filipiny ) – i dopiero w XV wieku zostały niemal wszędzie wyparte przez buddyzm i islam.
Złoty wiek Indii
Złoty wiek Indii ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
320 Jan 1 - 650

Złoty wiek Indii

India
W tym okresie doszło do centralizacji władzy, wraz z rozwojem handlu na bliskie odległości, standaryzacją procedur prawnych i powszechnym rozpowszechnianiem umiejętności czytania i pisania.Buddyzm mahajany rozkwitł, ale ortodoksyjna kultura bramińska zaczęła się odmładzać pod patronatem dynastii Guptów, którzy byli Vaisnavami.Umocniła się pozycja braminów, pierwsze świątynie hinduistyczne poświęcone bogom bóstw hinduskich powstały w późnej epoce Guptów.Za panowania Gupty spisano pierwsze Purany, które posłużyły do ​​szerzenia „ideologii religijnej głównego nurtu wśród grup przedpiśmiennych i grup plemiennych przechodzących akulturację”.Guptowie patronowali nowo powstającej religii puranicznej, szukając legitymacji dla swojej dynastii.Powstały hinduizm puraniczny różnił się znacznie od wcześniejszego braminizmu Dharmasastr i smritis.Według PS Sharmy „okresy Gupty i Harszy stanowią naprawdę, ze ściśle intelektualnego punktu widzenia, najwspanialszą epokę w rozwoju filozofii indyjskiej”, ponieważ filozofie hinduska i buddyjska kwitły obok siebie.Charvaka, ateistyczna szkoła materialistyczna, doszła do głosu w północnych Indiach przed VIII wiekiem n.e.
Play button
400 Jan 1

Brahma Sutry

India
Brahma Sutry to tekst sanskrycki, przypisywany mędrcowi Badarayanie lub mędrcowi Vyasie, a szacuje się, że został ukończony w zachowanej formie ok.400–450 n.e., podczas gdy oryginalna wersja może być starożytna i skomponowana między 500 a 200 rokiem p.n.e.Tekst systematyzuje i podsumowuje filozoficzne i duchowe idee Upaniszad.Interpretacja Brahmasutry dokonana przez mędrca Adi Shankarę była próbą syntezy różnorodnych, a czasem pozornie sprzecznych nauk Upaniszad, argumentując, jak stwierdza John Koller: „że Brahman i Atman są pod pewnymi względami różne, ale na najgłębszym poziomie nie- różny (advaita), będący identycznym.”Jednak ten pogląd na Wedantę nie był powszechny w myśli indyjskiej, a inni komentatorzy mieli później odmienne poglądy.Jest to jeden z podstawowych tekstów szkoły filozofii hinduskiej Vedanta.Brahma Sutry składają się z 555 aforystycznych wersetów (sutr) podzielonych na cztery rozdziały.Wersety te dotyczą przede wszystkim natury ludzkiej egzystencji i wszechświata oraz idei dotyczących metafizycznej zasady Ostatecznej Rzeczywistości zwanej Brahmanem.W pierwszym rozdziale omówiono metafizykę Rzeczywistości Absolutnej, w drugim dokonano przeglądu i rozwinięto zastrzeżenia podnoszone przez idee konkurencyjnych szkół ortodoksyjnych filozofii hinduskich, takich jak Nyaya, Yoga, Vaisheshika i Mimamsa, a także szkół heterodoksyjnych, takich jak buddyzm i dżinizm, rozdział trzeci omawia epistemologię i drogę do zdobywania duchowo wyzwalającej wiedzy, a ostatni rozdział stwierdza, dlaczego taka wiedza jest ważną potrzebą człowieka.Brahma Sutry to jeden z trzech najważniejszych tekstów Wedanty, obok głównych Upaniszad i Bhagawadgity.Wywarło wpływ na różne szkoły filozofii indyjskiej, ale było różnie interpretowane przez niedualistyczną podszkołę Advaita Vedanta, teistyczne podszkoły Vishishtadvaita i Dvaita Vedanta, a także inne.Kilka komentarzy do Brahma Sutr zaginęło w historii lub jeszcze ich nie odnaleziono;z tych, które przetrwały, najlepiej zbadane komentarze do Brahma Sutr obejmują bhashję autorstwa Adi Shankary, Ramanujy, Madhvacharyi, Bhaskary i wielu innych.Znana jest również jako Vedanta Sutra, wywodząc tę ​​nazwę od Vedanty, co dosłownie oznacza „ostateczny cel Wed”.Inne nazwy Brahma Sutry to Shariraka Sutra, gdzie Shariraka oznacza „to, co żyje w ciele (Sharira) lub Jaźń, Dusza” oraz Bhiksu-sutra, co dosłownie oznacza „Sutry dla mnichów lub żebraków”.
Tantra
Buddyjscy mahasiddowie praktykujący seksualną jogę karmamudry („pieczęć działania”). ©Anonymous
500 Jan 1

Tantra

India
Tantra to ezoteryczna tradycja hinduizmu i buddyzmu , która rozwinęła się wIndiach od połowy pierwszego tysiąclecia n.e.Termin tantra w tradycji indyjskiej oznacza także każdy systematyczny, szeroko stosowany „tekst, teorię, system, metodę, instrument, technikę lub praktykę”.Kluczową cechą tych tradycji jest używanie mantr, dlatego są one powszechnie określane jako Mantramārga („Ścieżka Mantry”) w hinduizmie lub Mantrayāna („Pojazd Mantry”) i Guhyamantra („Sekretna Mantra”) w buddyzmie.Począwszy od wczesnych wieków naszej ery, pojawiły się nowo odkryte tantry skupiające się na Wisznu, Śiwie i Śakti.Istnieją linie tantryczne we wszystkich głównych formach współczesnego hinduizmu, takich jak tradycja Shaiva Siddhanta, sekta Shakta w Sri-Vidya, Kaula i Kashmir Shaivism.W buddyzmie tradycje wadżrajany znane są z idei i praktyk tantrycznych, które opierają się na indyjskich tantrach buddyjskich.Należą do nich buddyzm indo-tybetański, chiński buddyzm ezoteryczny, japoński buddyzm Shingon i nepalski buddyzm Newar.Chociaż południowy buddyzm ezoteryczny nie odwołuje się bezpośrednio do tantr, jego praktyki i idee są do nich równoległe.Tantryczne tradycje hinduskie i buddyjskie wywarły także wpływ na inne wschodnie tradycje religijne, takie jak dżinizm, tybetańska tradycja Bon, taoizm i japońska tradycja Shintō.Niektóre sposoby kultu niewedyjskiego, takie jak puja, są uważane za tantryczne w swojej koncepcji i rytuałach.Budynek świątyni hinduskiej również ogólnie jest zgodny z ikonografią tantry.Hinduskie teksty opisujące te tematy nazywane są Tantrami, Āgamami lub Samhitami.
Adwajta-wedanta
Gaudapada, jeden z najważniejszych filozofów przed Śankarą w tradycji Advaita ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
500 Jan 1

Adwajta-wedanta

India
Advaita Vedānta to najstarsza zachowana tradycja Vedānty i jedna z sześciu ortodoksyjnych (āstika) filozofii hinduskich (darśana).Jego historia sięga początków naszej ery, ale przybrała wyraźny kształt w VI-VII wieku n.e. wraz z przełomowymi dziełami Gaudapady, Mandana Miśry i Shankary, którego tradycja i indolodzy orientalistyczni uważają za najwybitniejszym przedstawicielem Advaita Vedanta, chociaż historyczna sława i wpływ kulturowy Shankary wzrosły dopiero wieki później, szczególnie w epoce najazdów muzułmańskich i wynikającego z tego panowania na subkontynencie indyjskim.Żywa tradycja Advaita Vedanta w czasach średniowiecznych znajdowała się pod wpływem tradycji jogicznej i tekstów takich jak Yoga Vasistha i Bhagavata Purana oraz zawierała elementy z nich.W XIX wieku, ze względu na wzajemne oddziaływanie zachodnich poglądów i indyjskiego nacjonalizmu, Advaita została uznana za paradygmatyczny przykład duchowości hinduskiej, pomimo liczebnej dominacji teistycznej religijności zorientowanej na Bkakti.W dzisiejszych czasach jego poglądy pojawiają się w różnych ruchach neo-wedanty.
Play button
500 Jan 1 - 100 BCE

Nyaya Sutry

India
Nyaya Sutry to starożytny indyjski tekst w sanskrycie, napisany przez Akṣapadę Gautamę i będący podstawowym tekstem szkoły filozofii hinduskiej Nyaya.Data powstania tekstu i biografia jego autora nie są znane, ale różnie szacuje się je na okres od VI wieku p.n.e. do II wieku n.e.Tekst mógł być pisany przez więcej niż jednego autora w pewnym okresie czasu.Tekst składa się z pięciu ksiąg, z których każda zawiera dwa rozdziały, łącznie 528 aforystycznych sutr dotyczących zasad rozumu, logiki, epistemologii i metafizyki.Nyaya Sutry to tekst hinduski, wyróżniający się skupianiem się na wiedzy i logice, bez wzmianki o rytuałach wedyjskich.Pierwsza książka ma strukturę ogólnego wprowadzenia i spisu treści szesnastu kategorii wiedzy.Księga druga dotyczy pramany (epistemologii), księga trzecia dotyczy pramei, czyli przedmiotów wiedzy, a tekst omawia naturę wiedzy w pozostałych księgach.Położył podwaliny pod tradycję Nyaya, obejmującą empiryczną teorię ważności i prawdy, przeciwstawiając się bezkrytycznemu odwoływaniu się do intuicji lub autorytetu Pisma Świętego.Sutry Nyaya obejmują szeroki zakres tematów, w tym Tarka-Vidyā, naukę debaty lub Vāda-Vidyā, naukę dyskusji.Sutry Nyaya są powiązane z systemem epistemologicznym i metafizycznym Vaiśeṣika, ale je rozszerzają.Późniejsze komentarze rozwinęły, objaśniły i omówiły sutry Nyaya, przy czym wcześniejsze zachowane komentarze pochodzą od Vātsyāyany (ok. 450–500 n.e.), a następnie Nyāyavārttika Uddyotakary (ok. VI – VII w.), Tātparyatīkā Vātparyatīkā Vātparyatīkā Vācaspatiego Miśry (IX w.), Udayany Tātparyapariśuddhi (X wiek) i Nyāyamañjarī Jayanty (X wiek).
Play button
650 Jan 1

Ruch Bhakti

South India
Ruch Bhakti był znaczącym ruchem religijnym w średniowiecznym hinduizmie, który starał się wprowadzić reformy religijne we wszystkich warstwach społeczeństwa, przyjmując metodę oddania w celu osiągnięcia zbawienia.Był widoczny od VII wieku w południowych Indiach i rozprzestrzenił się na północ.Począwszy od XV wieku, rozprzestrzeniał się przez wschodnie i północne Indie, osiągając apogeum między XV a XVII wiekiem n.e.Ruch Bhakti rozwinął się regionalnie wokół różnych bogów i bogiń, a niektóre podsekty to wisznuizm (Wisznu), śiwaizm (Śiwa), śaktyzm (boginie Śakti) i smartyzm.Ruch Bhakti głosił w lokalnych językach, dzięki czemu przesłanie dotarło do mas.Inspiracją dla ruchu było wielu poetów-świętych, którzy opowiadali się za szeroką gamą stanowisk filozoficznych, od teistycznego dualizmu Dvaity po absolutny monizm Advaity Vedanty.Ruch ten był tradycyjnie uważany za wpływową reformację społeczną w hinduizmie, ponieważ zapewnił zorientowaną na jednostkę alternatywną ścieżkę do duchowości, niezależnie od urodzenia i płci.Współcześni uczeni kwestionują, czy ruch Bhakti był kiedykolwiek jakąkolwiek reformą lub buntem.Sugerują, że ruch Bhakti był odrodzeniem, przeróbką i ponownym kontekstualizacją starożytnych tradycji wedyjskich.Bhakti odnosi się do żarliwego oddania (bóstwu).Do pism ruchu Bhakti należą Bhagavad Gita, Bhagavata Purana i Padma Purana.
Reguła muzułmańska
Reguła muzułmańska ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
900 Jan 1

Reguła muzułmańska

India
Chociaż islam przybył na subkontynent indyjski na początku VII wieku wraz z pojawieniem się arabskich kupców, zaczął wpływać na religie Indii po X wieku, a szczególnie po XII wieku wraz z ustanowieniem, a następnie ekspansją rządów islamskich.Will Durant nazywa muzułmański podbój Indii „prawdopodobnie najkrwawszą historią w historii”.W tym okresie buddyzm gwałtownie podupadł, podczas gdy hinduizm stanął w obliczu przemocy na tle religijnym pod przewodnictwem wojska i sponsorowanej przez sułtanaty.Powszechną praktyką były najazdy, konfiskaty i zniewolenie rodzin Hindusów, które następnie sprzedawano w miastach sułtanatu lub eksportowano do Azji Środkowej.Niektóre teksty sugerują, że wielu Hindusów zostało przymusowo nawróconych na islam.Począwszy od XIII wieku, przez okres około 500 lat, bardzo niewiele tekstów spośród licznych napisanych przez muzułmańskich historyków dworskich wspomina o jakichkolwiek „dobrowolnych nawróceniach Hindusów na islam”, co sugeruje znikomość i być może rzadkość takich nawróceń.Zazwyczaj zniewoleni Hindusi przeszli na islam, aby zyskać wolność.Sporadycznie zdarzały się wyjątki od przemocy religijnej wobec hinduizmu.Na przykład Akbar uznał hinduizm, zakazał zniewolenia rodzin hinduskich jeńców wojennych, chronił świątynie hinduistyczne i zniósł dyskryminujące dżizja (podatki pogłówne) wobec Hindusów.Jednakże wielu muzułmańskich władców Sułtanatu Delhi i Imperium Mogołów , przed i po Akbar, od XII do XVIII wieku, niszczyło świątynie hinduistyczne i prześladowało niemuzułmanów.
Jednoczący hinduizm
Adi Shankara z uczniami ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1100 Jan 1

Jednoczący hinduizm

India
Według Nicholsona już między XII a XVI wiekiem „niektórzy myśliciele zaczęli traktować jako jedną całość różnorodne nauki filozoficzne Upaniszad, eposów, Puran i szkół znanych retrospektywnie jako «sześć systemów» (saddarsana) głównego nurtu filozofii hinduskiej”.Michaels zauważa, że ​​pojawiła się historyzacja, która poprzedziła późniejszy nacjonalizm, wyrażając idee gloryfikujące hinduizm i przeszłość.Kilku uczonych sugeruje, że historyczna sława i wpływ kulturowy Śankary i Advaity Vedanty zostały celowo ustanowione w tym okresie.Vidyaranya (XIV w.), znany również jako Madhava i zwolennik Śankary, stworzył legendy mające na celu przekształcenie Śankary, którego wzniosła filozofia nie mogła zyskać powszechnej popularności, w „boskiego bohatera ludowego, który szerzył swoje nauki poprzez swoją digvijaya („boski bohater ludowy, który szerzył swoje nauki poprzez swoją digvijaya („ powszechny podbój”) w całych Indiach niczym zwycięski zdobywca.W swoim Savadarsanasamgraha („Podsumowanie wszystkich poglądów”) Vidyaranya przedstawił nauki Shankary jako szczyt wszystkich darsan, przedstawiając pozostałe darsany jako częściowe prawdy, które zbiegają się w naukach Shankary.Vidyaranya cieszył się poparciem królewskim, a jego sponsoring i metodyczne wysiłki pomogły ustanowić Shankarę jako jednoczący symbol wartości, szerzyć historyczny i kulturowy wpływ filozofii Vedanty Shankary oraz zakładać klasztory (mathas), aby rozszerzyć wpływ kulturowy Shankary i Advaity Vedānty.
1200 - 1850
Średniowiecze i wczesna epoka nowożytnaornament
Wschodnie stany Ganga i Surya
Wschodnie stany Ganga i Surya ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1200 Jan 1

Wschodnie stany Ganga i Surya

Odisha, India
Wschodnia Ganga i Surya były państwami hinduistycznymi, które rządziły większością dzisiejszej Odishy (historycznie znanej jako Kalinga) od XI wieku do połowy XVI wieku n.e.W XIII i XIV wieku, kiedy duże częściIndii znajdowały się pod panowaniem sił muzułmańskich, niezależna Kalinga stała się bastionem hinduskiej religii, filozofii, sztuki i architektury.Władcy wschodniej Gangi byli wielkimi mecenasami religii i sztuki, a zbudowane przez nich świątynie uważane są za arcydzieła architektury hinduskiej.
Imperium Widźajanagar
Hinduizm i Imperium Widźajanagar ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1336 Jan 1

Imperium Widźajanagar

Vijayanagara, Karnataka, India
Cesarze Widźajanagary byli tolerancyjni wobec wszystkich religii i sekt, jak pokazują pisma zagranicznych gości.Królowie używali tytułów takich jak Gobrahamana Pratipalanacharya (dosłownie „obrońca krów i braminów”) i Hindurayasuratrana (dosł. „obrońca wiary hinduskiej”), które świadczyły o ich zamiarze ochrony hinduizmu, a jednocześnie byli zagorzałymi islamistami w swoich poglądach. ceremonie dworskie i strój.Założyciele imperium, Harihara I i Bukka Raya I, byli pobożnymi Shaivas (czcicielami Śiwy), ale udzielili dotacji zakonowi Vaisnava w Sringeri, którego patronem był Vidyaranya, i wyznaczyli Varahę (dzika, awatara Wisznu) na swojego godło.Upadek imperium Widźajanagary pod panowaniem muzułmańskich władców oznaczał koniec hinduskiej obrony imperialnej na Dekanie.
Okres Mogołów
Hinduizm w okresie Mogołów ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1553 Jan 1

Okres Mogołów

India
Oficjalną religią państwową Mogołów w Indiach był islam, preferując orzecznictwo Hanafi Madhhab (Mazhab).Hinduizm pozostawał pod presją za panowania Babura i Humanyuna.Sher Shah Suri, afgański władca północnych Indii, nie był stosunkowo represyjny.Hinduizm doszedł do głosu podczas trzyletnich rządów hinduskiego władcy Hemu Vikramaditya w latach 1553–1556, kiedy pokonał on Akbara w Agrze i Delhi i objął panowanie z Delhi jako hinduski „Vikramaditya” po swoim „Rajyabhishake”, czyli koronacji w Purana Quila w Delhi.Jednak w historii Mogołów czasami poddani mieli swobodę praktykowania dowolnej wybranej przez siebie religii, chociaż pełnosprawni dorośli mężczyźni kafir posiadający dochody byli zobowiązani do płacenia dżizji, co oznaczało ich status dhimmi.
Hinduizm w czasach imperium Marathów
Hinduizm w czasach imperium Marathów ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1674 Jan 1

Hinduizm w czasach imperium Marathów

Deccan Plateau, Andhra Pradesh
Hinduscy marathowie od dawna mieszkali w regionie Desh wokół Satary, w zachodniej części płaskowyżu Dekanu, gdzie płaskowyż łączy się ze wschodnimi zboczami gór Ghatów Zachodnich.Oparli się najazdom na ten region muzułmańskich władców Mogołów w północnych Indiach.Pod rządami ambitnego przywódcy Chhatrapati Shivaji Maharaja Marathowie uwolnili się od muzułmańskich sułtanów Bijapur na południowym wschodzie.Następnie, pod zdolnym przywództwem premierów bramińskich (Peshwas), Imperium Marathów osiągnęło swój zenit;Pune, siedziba Peszwas, rozkwitło jako centrum hinduskiej nauki i tradycji.
Hinduizm w Nepalu
Hinduizm w Nepalu ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1743 Jan 1

Hinduizm w Nepalu

Nepal
Król Prithvi Narayan Shah, ostatni monarcha Gorkhali, samozwańczy nowo zjednoczone Królestwo Nepalu jako Asal Hindustan („Prawdziwa Kraina Hindusów”) ze względu na rządy północnych Indii przez islamskich władców Mogołów.Proklamacja miała na celu egzekwowanie hinduskiego kodeksu społecznego Dharmaśastra za jego panowania i określenie jego kraju jako nadającego się do zamieszkania dla Hindusów.Odniósł się także do północnych Indii jako Mughlan (kraj Mogołów) i nazwał region infiltrowany przez muzułmańskich cudzoziemców.Po podboju doliny Katmandu przez Gorkhali, król Prithvi Narayan Shah wypędził chrześcijańskich misjonarzy kapucynów z Patanu i nadał Nepalowi nazwę Asal Hindustan („prawdziwa kraina Hindusów”).Od tego czasu Hindusi Tagadharis, nepalska hinduska grupa społeczno-religijna, otrzymali uprzywilejowany status w stolicy Nepalu.Od tego czasu hinduizacja stała się znaczącą polityką Królestwa Nepalu.Profesor Harka Gurung spekuluje, że obecność islamskich rządów Mogołów i chrześcijańskich rządów brytyjskich w Indiach wymusiła założenie ortodoksji bramińskiej w Nepalu w celu zbudowania schronienia dla Hindusów w Królestwie Nepalu.
1850
Współczesny hinduizmornament
Hinduski renesans
Portret starszego Maxa Mullera ©George Frederic Watts
1850 Jan 2

Hinduski renesans

Indianapolis, IN, USA
Wraz z nadejściem Raju Brytyjskiego i kolonizacjąIndii przez Brytyjczyków , w XIX wieku rozpoczął się także renesans hinduski, który głęboko zmienił rozumienie hinduizmu zarówno w Indiach, jak i na Zachodzie.Indologia jako dyscyplina akademicka zajmująca się badaniem kultury indyjskiej z perspektywy europejskiej powstała w XIX wieku pod przewodnictwem takich uczonych, jak Max Müller i John Woodroffe.Przywieźli literaturę i filozofię wedyjską, puraniczną i tantryczną do Europy i Stanów Zjednoczonych .Zachodni orientalista poszukiwał „istoty” religii indyjskich, dopatrując się tego w Wedach, tworząc jednocześnie pojęcie „hinduizmu” jako jednolitego korpusu praktyki religijnej i popularnego obrazu „mistycznych Indii”.Tę ideę esencji wedyjskiej przejęły hinduskie ruchy reformatorskie, takie jak Brahmo Samaj, które przez pewien czas było wspierane przez Kościół unitarian, wraz z ideami uniwersalizmu i perennializmu, czyli ideą, że wszystkie religie mają wspólną mistyczną podstawę.Ten „hinduski modernizm”, którego zwolennicy tacy jak Vivekananda, Aurobindo i Radhakrishnan, stał się centralnym punktem popularnego rozumienia hinduizmu.
Hindutwa
Winajak Damodar Savarkar ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1923 Jan 1

Hindutwa

India
Hindutva (tłum. Hinduizm) jest dominującą formą hinduskiego nacjonalizmu w Indiach.Jako ideologia polityczna termin Hindutva został sformułowany przez Vinayaka Damodara Savarkara w 1923 roku. Jest używany przez organizację Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS), Vishva Hindu Parishad (VHP), Bharatiya Janata Party (BJP) i inne organizacje łącznie zwany Sangh Parivar.Ruch Hindutva został opisany jako odmiana „prawicowego ekstremizmu” i jako „prawie faszystowski w klasycznym sensie”, wyznający koncepcję ujednoliconej większości i kulturowej hegemonii.Niektórzy analitycy kwestionują utożsamianie Hindutvy z faszyzmem i sugerują, że Hindutva jest skrajną formą konserwatyzmu lub „absolutyzmu etnicznego”.

References



  • Allchin, Frank Raymond; Erdosy, George (1995), The Archaeology of Early Historic South Asia: The Emergence of Cities and States, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-37695-2, retrieved 25 November 2008
  • Anthony, David W. (2007), The Horse The Wheel And Language. How Bronze-Age Riders From the Eurasian Steppes Shaped The Modern World, Princeton University Press
  • Avari, Burjor (2013), Islamic Civilization in South Asia: A history of Muslim power and presence in the Indian subcontinent, Routledge, ISBN 978-0-415-58061-8
  • Ayalon, David (1986), Studies in Islamic History and Civilisation, BRILL, ISBN 978-965-264-014-7
  • Ayyappapanicker, ed. (1997), Medieval Indian Literature:An Anthology, Sahitya Akademi, ISBN 81-260-0365-0
  • Banerji, S. C. (1992), Tantra in Bengal (Second revised and enlarged ed.), Delhi: Manohar, ISBN 978-81-85425-63-4
  • Basham, Arthur Llewellyn (1967), The Wonder That was India
  • Basham, Arthur Llewellyn (1989), The Origins and Development of Classical Hinduism, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-507349-2
  • Basham, Arthur Llewellyn (1999), A Cultural History of India, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-563921-6
  • Beckwith, Christopher I. (2009), Empires of the Silk Road, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-13589-2
  • Beversluis, Joel (2000), Sourcebook of the World's Religions: An Interfaith Guide to Religion and Spirituality (Sourcebook of the World's Religions, 3rd ed), Novato, Calif: New World Library, ISBN 978-1-57731-121-8
  • Bhaktivedanta, A. C. (1997), Bhagavad-Gita As It Is, Bhaktivedanta Book Trust, ISBN 978-0-89213-285-0, archived from the original on 13 September 2009, retrieved 14 July 2007
  • Bhaskarananda, Swami (1994), The Essentials of Hinduism: a comprehensive overview of the world's oldest religion, Seattle, WA: Viveka Press, ISBN 978-1-884852-02-2[unreliable source?]
  • Bhattacharya, Ramkrishna (2011). Studies on the Carvaka/Lokayata. Anthem Press. ISBN 978-0-85728-433-4.
  • Bhattacharya, Vidhushekhara (1943), Gauḍapādakārikā, Delhi: Motilal Banarsidass
  • Bhattacharyya, N.N (1999), History of the Tantric Religion (Second Revised ed.), Delhi: Manohar publications, ISBN 978-81-7304-025-2
  • Blake Michael, R. (1992), The Origins of Vīraśaiva Sects, Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-208-0776-1
  • Bowker, John (2000), The Concise Oxford Dictionary of World Religions, Oxford University Press
  • Brodd, Jeffrey (2003), World Religions, Winona, MN: Saint Mary's Press, ISBN 978-0-88489-725-5
  • Bronkhorst, Johannes (2007), Greater Magadha: Studies in the Culture of Early India, BRILL, ISBN 9789004157194
  • Bronkhorst, Johannes (2011), Buddhism in the Shadow of Brahmanism, BRILL
  • Bronkhorst, Johannes (2015), "The historiography of Brahmanism", in Otto; Rau; Rupke (eds.), History and Religion:Narrating a Religious Past, Walter deGruyter
  • Bronkhorst, Johannes (2016), How the Brahmains Won, BRILL
  • Bronkhorst, Johannes (2017), "Brahmanism: Its place in ancient Indian society", Contributions to Indian Sociology, 51 (3): 361–369, doi:10.1177/0069966717717587, S2CID 220050987
  • Bryant, Edwin (2007), Krishna: A Sourcebook, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-514892-3
  • Burley, Mikel (2007), Classical Samkhya and Yoga: An Indian Metaphysics of Experience, Taylor & Francis
  • Cavalli-Sforza, Luigi Luca; Menozzi, Paolo; Piazza, Alberto (1994), The History and Geography of Human Genes, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-08750-4
  • Chatterjee, Indrani; Eaton, Richard M., eds. (2006), Slavery and South Asian History, Indiana University Press, ISBN 978-0-253-34810-4
  • Chidbhavananda, Swami (1997), The Bhagavad Gita, Sri Ramakrishna Tapovanam
  • Clarke, Peter Bernard (2006), New Religions in Global Perspective, Routledge, ISBN 978-0-7007-1185-7
  • Cœdès, George (1968). The Indianized States of Southeast Asia. Translated by Susan Brown Cowing. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-0368-1.
  • Comans, Michael (2000), The Method of Early Advaita Vedānta: A Study of Gauḍapāda, Śaṅkara, Sureśvara, and Padmapāda, Delhi: Motilal Banarsidass
  • Cordaux, Richard; Weiss, Gunter; Saha, Nilmani; Stoneking, Mark (2004), "The Northeast Indian Passageway: A Barrier or Corridor for Human Migrations?", Molecular Biology and Evolution, 21 (8): 1525–1533, doi:10.1093/molbev/msh151, PMID 15128876
  • Cousins, L.S. (2010), "Buddhism", The Penguin Handbook of the World's Living Religions, Penguin, ISBN 978-0-14-195504-9
  • Crangle, Edward Fitzpatrick (1994), The Origin and Development of Early Indian Contemplative Practices, Otto Harrassowitz Verlag
  • Deutsch, Eliot; Dalvi, Rohit (2004), The essential Vedanta. A New Source Book of Advaita Vedanta, World Wisdom
  • Doniger, Wendy (1999), Merriam-Webster's Encyclopedia of World Religions, Merriam-Webster, ISBN 978-0-87779-044-0
  • Doniger, Wendy (2010), The Hindus: An Alternative History, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-959334-7
  • Duchesne-Guillemin, Jacques (Summer 1963), "Heraclitus and Iran", History of Religions, 3 (1): 34–49, doi:10.1086/462470, S2CID 62860085
  • Eaton, Richard M. (1993), The Rise of Islam and the Bengal Frontier, 1204–1760, University of California Press
  • Eaton, Richard M. (2000). "Temple Desecration and Indo-Muslim States". Journal of Islamic Studies. 11 (3): 283–319. doi:10.1093/jis/11.3.283.
  • Eaton, Richard M. (22 December 2000a). "Temple desecration in pre-modern India. Part I" (PDF). Frontline: 62–70.
  • Eaton, Richard M. Introduction. In Chatterjee & Eaton (2006).
  • Eliot, Sir Charles (2003), Hinduism and Buddhism: An Historical Sketch, vol. I (Reprint ed.), Munshiram Manoharlal, ISBN 978-81-215-1093-6
  • Embree, Ainslie T. (1988), Sources of Indian Tradition. Volume One. From the beginning to 1800 (2nd ed.), Columbia University Press, ISBN 978-0-231-06651-8
  • Esposito, John (2003), "Suhrawardi Tariqah", The Oxford Dictionary of Islam, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-512559-7
  • Feuerstein, Georg (2002), The Yoga Tradition, Motilal Banarsidass, ISBN 978-3-935001-06-9
  • Flood, Gavin D. (1996), An Introduction to Hinduism, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-43878-0
  • Flood, Gavin (2006), The Tantric Body. The Secret Tradition of Hindu Religion, I.B Taurus
  • Flood, Gavin (2008), The Blackwell Companion to Hinduism, John Wiley & Sons
  • Fort, Andrew O. (1998), Jivanmukti in Transformation: Embodied Liberation in Advaita and Neo-Vedanta, SUNY Press
  • Fowler, Jeaneane D. (1997), Hinduism: Beliefs and Practices, Sussex Academic Press
  • Fritz, John M.; Michell, George, eds. (2001), New Light on Hampi: Recent Research at Vijayanagara, Marg, ISBN 978-81-85026-53-4
  • Fritz, John M.; Michell, George (2016), Hampi Vijayanagara, Jaico, ISBN 978-81-8495-602-3
  • Fuller, C. J. (2004), The Camphor Flame: Popular Hinduism and Society in India, Princeton, NJ: Princeton University Press, ISBN 978-0-691-12048-5
  • Gaborieau, Marc (June 1985), "From Al-Beruni to Jinnah: Idiom, Ritual and Ideology of the Hindu-Muslim Confrontation in South Asia", Anthropology Today, 1 (3): 7–14, doi:10.2307/3033123, JSTOR 3033123
  • Garces-Foley, Katherine (2005), Death and religion in a changing world, M. E. Sharpe
  • Garg, Gaṅgā Rām (1992), Encyclopaedia of the Hindu World, Volume 1, Concept Publishing Company, ISBN 9788170223740
  • Gellman, Marc; Hartman, Thomas (2011), Religion For Dummies, John Wiley & Sons
  • Georgis, Faris (2010), Alone in Unity: Torments of an Iraqi God-Seeker in North America, Dorrance Publishing, ISBN 978-1-4349-0951-0
  • Ghurye, Govind Sadashiv (1980), The Scheduled Tribes of India, Transaction Publishers, ISBN 978-1-4128-3885-6
  • Gombrich, Richard F. (1996), Theravāda Buddhism. A Social History from Ancient Benares to Modern Colombo, London: Routledge, ISBN 978-0-415-07585-5
  • Gombrich, Richard F. (2006), Theravada Buddhism. A Social History from Ancient Benares to Modern Colombo (Second ed.), London and New York: Routledge, ISBN 978-1-134-21718-2
  • Gomez, Luis O. (2013), Buddhism in India. In: Joseph Kitagawa, "The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture", Routledge, ISBN 978-1-136-87590-8
  • Grapperhaus, F.H.M. (2009), Taxes through the Ages, ISBN 978-9087220549
  • Growse, Frederic Salmon (1996), Mathura – A District Memoir (Reprint ed.), Asian Educational Services
  • Hacker, Paul (1995), Philology and Confrontation: Paul Hacker on Traditional and Modern Vedanta, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-2582-4
  • Halbfass, Wilhelm (1991), Tradition and Reflection, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-0361-7
  • Halbfass, Wilhelm (1995), Philology and Confrontation: Paul Hacker on Traditional and Modern Vedānta, SUNY Press
  • Halbfass, Wilhelm (2007), Research and reflection: Responses to my respondents / iii. Issues of comparative philosophy (pp. 297-314). In: Karin Eli Franco (ed.), "Beyond Orientalism: the work of Wilhelm Halbfass and its impact on Indian and cross-cultural studies" (1st Indian ed.), Delhi: Motilal Banarsidass Publishers, ISBN 978-8120831100
  • Harman, William (2004), "Hindu Devotion", in Rinehart, Robin (ed.), Contemporary Hinduism: Ritual, Culture, and Practice, ABC-CLIO, pp. 99–122, ISBN 978-1-57607-905-8
  • Harshananda, Swami (1989), A Bird's Eye View of the Vedas, in "Holy Scriptures: A Symposium on the Great Scriptures of the World" (2nd ed.), Mylapore: Sri Ramakrishna Math, ISBN 978-81-7120-121-1
  • Hardy, P. (1977), "Modern European and Muslim explanations of conversion to Islam in South Asia: A preliminary survey of the literature", Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain & Ireland, 109 (2): 177–206, doi:10.1017/s0035869x00133866
  • Harvey, Andrew (2001), Teachings of the Hindu Mystics, Shambhala, ISBN 978-1-57062-449-0
  • Heesterman, Jan (2005), "Vedism and Brahmanism", in Jones, Lindsay (ed.), The Encyclopedia of Religion, vol. 14 (2nd ed.), Macmillan Reference, pp. 9552–9553, ISBN 0-02-865733-0
  • Hiltebeitel, Alf (2002), Hinduism. In: Joseph Kitagawa, "The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture", Routledge, ISBN 978-1-136-87597-7
  • Hiltebeitel, Alf (2007), Hinduism. In: Joseph Kitagawa, "The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture". Digital printing 2007, Routledge, ISBN 978-1-136-87590-8
  • Hoiberg, Dale (2000), Students' Britannica India. Vol. 1 A to C, Popular Prakashan, ISBN 978-0-85229-760-5
  • Hopfe, Lewis M.; Woodward, Mark R. (2008), Religions of the World, Pearson Education, ISBN 978-0-13-606177-9
  • Hori, Victor Sogen (1994), Teaching and Learning in the Zen Rinzai Monastery. In: Journal of Japanese Studies, Vol.20, No. 1, (Winter, 1994), 5-35 (PDF), archived from the original (PDF) on 7 July 2018
  • Inden, Ronald (1998), "Ritual, Authority, And Cycle Time in Hindu Kingship", in J.F. Richards (ed.), Kingship and Authority in South Asia, New Delhi: Oxford University Press
  • Inden, Ronald B. (2000), Imagining India, C. Hurst & Co. Publishers
  • Johnson, W.J. (2009), A Dictionary of Hinduism, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-861025-0
  • Jones, Constance; Ryan, James D. (2006), Encyclopedia of Hinduism, Infobase Publishing, ISBN 978-0-8160-7564-5
  • Jones, Constance; Ryan, James D. (2008), Encyclopedia of Hinduism, Fact on file, ISBN 978-0-8160-7336-8
  • Jouhki, Jukka (2006), "Orientalism and India" (PDF), J@rgonia (8), ISBN 951-39-2554-4, ISSN 1459-305X
  • Kamath, Suryanath U. (2001) [1980], A concise history of Karnataka: from pre-historic times to the present, Bangalore: Jupiter books, LCCN 80905179, OCLC 7796041
  • Kenoyer, Jonathan Mark (1998), Ancient Cities of the Indus Valley Civilisation, Karachi: Oxford University Press
  • Khanna, Meenakshi (2007), Cultural History of Medieval India, Berghahn Books
  • King, Richard (1999), "Orientalism and the Modern Myth of "Hinduism"", NUMEN, 46 (2): 146–185, doi:10.1163/1568527991517950, S2CID 45954597
  • King, Richard (2001), Orientalism and Religion: Post-Colonial Theory, India and "The Mystic East", Taylor & Francis e-Library
  • King, Richard (2002), Orientalism and Religion: Post-Colonial Theory, India and "The Mystic East", Routledge
  • Klostermaier, Klaus K. (2007), A Survey of Hinduism: Third Edition, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-7082-4
  • Knott, Kim (1998), Hinduism: A Very Short Introduction, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-160645-8
  • Koller, J. M. (1984), "The Sacred Thread: Hinduism in Its Continuity and Diversity, by J. L. Brockington (Book Review)", Philosophy East and West, 34 (2): 234–236, doi:10.2307/1398925, JSTOR 1398925
  • Kramer, Kenneth (1986), World scriptures: an introduction to comparative religions, ISBN 978-0-8091-2781-8 – via Google Books; via Internet Archive
  • Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (1998), High-resolution analysis of Y-chromosomal polymorphisms reveals signatures of population movements from central Asia and West Asia into India, Routledge, ISBN 978-0-415-15482-6, retrieved 25 November 2008
  • Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (2004), A History of India, Routledge, ISBN 978-0-415-32920-0
  • Kumar, Dhavendra (2004), Genetic Disorders of the Indian Subcontinent, Springer, ISBN 978-1-4020-1215-0, retrieved 25 November 2008
  • Kuruvachira, Jose (2006), Hindu nationalists of modern India, Rawat publications, ISBN 978-81-7033-995-3
  • Kuwayama, Shoshin (1976). "The Turki Śāhis and Relevant Brahmanical Sculptures in Afghanistan". East and West. 26 (3/4): 375–407. ISSN 0012-8376. JSTOR 29756318.
  • Laderman, Gary (2003), Religion and American Cultures: An Encyclopedia of Traditions, Diversity, and Popular Expressions, ABC-CLIO, ISBN 978-1-57607-238-7
  • Larson, Gerald (1995), India's Agony Over Religion, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-2411-7
  • Larson, Gerald James (2009), Hinduism. In: "World Religions in America: An Introduction", pp. 179-198, Westminster John Knox Press, ISBN 978-1-61164-047-2
  • Lockard, Craig A. (2007), Societies, Networks, and Transitions. Volume I: to 1500, Cengage Learning, ISBN 978-0-618-38612-3
  • Lorenzen, David N. (2002), "Early Evidence for Tantric Religion", in Harper, Katherine Anne; Brown, Robert L. (eds.), The Roots of Tantra, State University of New York Press, ISBN 978-0-7914-5306-3
  • Lorenzen, David N. (2006), Who Invented Hinduism: Essays on Religion in History, Yoda Press, ISBN 9788190227261
  • Malik, Jamal (2008), Islam in South Asia: A Short History, Brill Academic, ISBN 978-9004168596
  • Mallory, J.P. (1989), In Search of the Indo-Europeans: Language, Archaeology, and Myth, London: Thames & Hudson, p. 38f
  • Marshall, John (1996) [1931], Mohenjo Daro and the Indus Civilisation (reprint ed.), Asian Educational Services, ISBN 9788120611795
  • McMahan, David L. (2008), The Making of Buddhist Modernism, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-518327-6
  • McRae, John (2003), Seeing Through Zen. Encounter, Transformation, and Genealogy in Chinese Chan Buddhism, The University Press Group Ltd, ISBN 978-0-520-23798-8
  • Melton, Gordon J.; Baumann, Martin (2010), Religions of the World: A Comprehensive Encyclopedia of Beliefs and Practices, (6 volumes) (2nd ed.), ABC-CLIO, ISBN 978-1-59884-204-3
  • Michaels, Axel (2004), Hinduism. Past and present, Princeton, New Jersey: Princeton University Press
  • Michell, George (1977), The Hindu Temple: An Introduction to Its Meaning and Forms, University of Chicago Press, ISBN 978-0-226-53230-1
  • Minor, Rober Neil (1987), Radhakrishnan: A Religious Biography, SUNY Press
  • Misra, Amalendu (2004), Identity and Religion: Foundations of Anti-Islamism in India, SAGE
  • Monier-Williams, Monier (1974), Brahmanism and Hinduism: Or, Religious Thought and Life in India, as Based on the Veda and Other Sacred Books of the Hindus, Elibron Classics, Adamant Media Corporation, ISBN 978-1-4212-6531-5, retrieved 8 July 2007
  • Monier-Williams, Monier (2001) [first published 1872], English Sanskrit dictionary, Delhi: Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-206-1509-0, retrieved 24 July 2007
  • Morgan, Kenneth W. (1953), The Religion of the Hindus, Ronald Press
  • Muesse, Mark William (2003), Great World Religions: Hinduism
  • Muesse, Mark W. (2011), The Hindu Traditions: A Concise Introduction, Fortress Press
  • Mukherjee, Namita; Nebel, Almut; Oppenheim, Ariella; Majumder, Partha P. (December 2001), "High-resolution analysis of Y-chromosomal polymorphisms reveals signatures of population movements from central Asia and West Asia into India", Journal of Genetics, 80 (3): 125–35, doi:10.1007/BF02717908, PMID 11988631, S2CID 13267463
  • Nakamura, Hajime (1990) [1950], A History of Early Vedanta Philosophy. Part One (reprint ed.), Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
  • Nakamura, Hajime (2004) [1950], A History of Early Vedanta Philosophy. Part Two (reprint ed.), Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
  • Naravane, M.S. (2014), Battles of the Honorourable East India Company, A.P.H. Publishing Corporation, ISBN 9788131300343
  • Narayanan, Vasudha (2009), Hinduism, The Rosen Publishing Group, ISBN 978-1-4358-5620-2
  • Nath, Vijay (2001), "From 'Brahmanism' to 'Hinduism': Negotiating the Myth of the Great Tradition", Social Scientist, 29 (3/4): 19–50, doi:10.2307/3518337, JSTOR 3518337
  • Neusner, Jacob (2009), World Religions in America: An Introduction, Westminster John Knox Press, ISBN 978-0-664-23320-4
  • Nicholson, Andrew J. (2010), Unifying Hinduism: Philosophy and Identity in Indian Intellectual History, Columbia University Press
  • Nikhilananda, Swami (trans.) (1990), The Upanishads: Katha, Iśa, Kena, and Mundaka, vol. I (5th ed.), New York: Ramakrishna-Vivekananda Centre, ISBN 978-0-911206-15-9
  • Nikhilananda, Swami (trans.) (1992), The Gospel of Sri Ramakrishna (8th ed.), New York: Ramakrishna-Vivekananda Centre, ISBN 978-0-911206-01-2
  • Novetzke, Christian Lee (2013), Religion and Public Memory, Columbia University Press, ISBN 978-0-231-51256-5
  • Nussbaum, Martha C. (2009), The Clash Within: Democracy, Religious Violence, and India's Future, Harvard University Press, ISBN 978-0-674-03059-6, retrieved 25 May 2013
  • Oberlies, T (1998), Die Religion des Rgveda, Vienna: Institut für Indologie der Universität Wien, ISBN 978-3-900271-32-9
  • Osborne, E (2005), Accessing R.E. Founders & Leaders, Buddhism, Hinduism and Sikhism Teacher's Book Mainstream, Folens Limited
  • Pande, Govind Chandra, ed. (2006). India's Interaction with Southeast Asia. History of Science, Philosophy and Culture in Indian Civilization, vol. 1, part 3. Delhi: Centre for Studies in Civilizations. ISBN 9788187586241.
  • Possehl, Gregory L. (11 November 2002), "Indus religion", The Indus Civilization: A Contemporary Perspective, Rowman Altamira, pp. 141–156, ISBN 978-0-7591-1642-9
  • Radhakrishnan, S. (October 1922). "The Hindu Dharma". International Journal of Ethics. Chicago: University of Chicago Press. 33 (1): 1–22. doi:10.1086/intejethi.33.1.2377174. ISSN 1539-297X. JSTOR 2377174. S2CID 144844920.
  • Radhakrishnan, S.; Moore, C. A. (1967), A Sourcebook in Indian Philosophy, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-01958-1
  • Radhakrishnan, S. (Trans.) (1995), Bhagvada Gita, Harper Collins, ISBN 978-1-85538-457-6
  • Radhakrishnan, S. (2009). Indian Philosophy: Volume I (2nd ed.). Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 9780195698411.
  • Radhakrishnan, S. (2009). Indian Philosophy: Volume II (2nd ed.). Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 9780195698428.
  • Raju, P. T. (1992), The Philosophical Traditions of India, Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
  • Ramaswamy, Sumathi (1997), Passions of the Tongue: Language Devotion in Tamil India, 1891–1970, University of California Press
  • Ramstedt, Martin (2004), Hinduism in Modern Indonesia: A Minority Religion Between Local, National, and Global Interests, New York: Routledge
  • Rawat, Ajay S. (1993), StudentMan and Forests: The Khatta and Gujjar Settlements of Sub-Himalayan Tarai, Indus Publishing
  • Renard, Philip (2010), Non-Dualisme. De directe bevrijdingsweg, Cothen: Uitgeverij Juwelenschip
  • Renou, Louis (1964), The Nature of Hinduism, Walker
  • Richman, Paula (1988), Women, branch stories, and religious rhetoric in a Tamil Buddhist text, Buffalo, NY: Maxwell School of Citizenship and Public Affairs, Syracuse University, ISBN 978-0-915984-90-9
  • Rinehart, Robin (2004), Contemporary Hinduism: Ritual, Culture, and Practice, ABC-CLIO
  • Rodrigues, Hillary (2006), Hinduism: the Ebook, JBE Online Books
  • Roodurmum, Pulasth Soobah (2002), Bhāmatī and Vivaraṇa Schools of Advaita Vedānta: A Critical Approach, Delhi: Motilal Banarsidass Publishers Private Limited
  • Rosen, Steven (2006), Essential Hinduism, Greenwood Publishing Group, ISBN 978-0-275-99006-0
  • Samuel, Geoffrey (2010), The Origins of Yoga and Tantra. Indic Religions to the Thirteenth Century, Cambridge University Press
  • Sarma, D. S. (1987) [first published 1953], "The nature and history of Hinduism", in Morgan, Kenneth W. (ed.), The Religion of the Hindus, Ronald Press, pp. 3–47, ISBN 978-8120803879
  • Sargeant, Winthrop; Chapple, Christopher (1984), The Bhagavad Gita, New York: State University of New York Press, ISBN 978-0-87395-831-8
  • Scheepers, Alfred (2000). De Wortels van het Indiase Denken. Olive Press.
  • Sen Gupta, Anima (1986), The Evolution of the Sāṃkhya School of Thought, South Asia Books, ISBN 978-81-215-0019-7
  • Sharf, Robert H. (August 1993), "The Zen of Japanese Nationalism", History of Religions, 33 (1): 1–43, doi:10.1086/463354, S2CID 161535877
  • Sharf, Robert H. (1995), Whose Zen? Zen Nationalism Revisited (PDF)
  • Sharf, Robert H. (2000), The Rhetoric of Experience and the Study of Religion. In: Journal of Consciousness Studies, 7, No. 11-12, 2000, pp. 267-87 (PDF), archived from the original (PDF) on 13 May 2013, retrieved 23 September 2015
  • Sharma, Arvind (2003), The Study of Hinduism, University of South Carolina Press
  • Sharma, B. N. Krishnamurti (2000), History of the Dvaita School of Vedānta and Its Literature: From the Earliest Beginnings to Our Own Times, Motilal Banarsidass Publishers, ISBN 9788120815759
  • Sharma, Chandradhar (1962). Indian Philosophy: A Critical Survey. New York: Barnes & Noble.
  • Silverberg, James (1969), "Social Mobility in the Caste System in India: An Interdisciplinary Symposium", The American Journal of Sociology, vol. 75, no. 3, pp. 442–443, doi:10.1086/224812
  • Singh, S.P. (1989), "Rigvedic Base of the Pasupati Seal of Mohenjo-Daro", Puratattva, 19: 19–26
  • Singh, Upinder (2008), A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century, Pearson Education India, ISBN 978-81-317-1120-0
  • Sjoberg, Andree F. (1990), "The Dravidian Contribution to the Development of Indian Civilization: A Call for a Reassessment", Comparative Civilizations Review, 23: 40–74
  • Smart, Ninian (1993), "THE FORMATION RATHER THAN THE ORIGIN OF A TRADITION", DISKUS, 1 (1): 1, archived from the original on 2 December 2013
  • Smart, Ninian (2003), Godsdiensten van de wereld (The World's religions), Kampen: Uitgeverij Kok
  • Smelser, Neil J.; Lipset, Seymour Martin, eds. (2005), Social Structure and Mobility in Economic Development, Aldine Transaction, ISBN 978-0-202-30799-2
  • Smith, Huston (1991), The World's Religions: Our Great Wisdom Traditions, San Francisco: HarperSanFrancisco, ISBN 978-0-06-250799-0
  • Smith, Vincent A. (1999) [1908], The early history of India (3rd ed.), Oxford University Press
  • Smith, W.C. (1962), The Meaning and End of Religion, San Francisco: Harper and Row, ISBN 978-0-7914-0361-7
  • Srinivasan, Doris Meth (1997), Many Heads, Arms and Eyes: Origin, Meaning and Form in Multiplicity in Indian Art, Brill, ISBN 978-9004107588
  • Stein, Burton (2010), A History of India, Second Edition (PDF), Wiley-Blackwell, archived from the original (PDF) on 14 January 2014
  • Stevens, Anthony (2001), Ariadne's Clue: A Guide to the Symbols of Humankind, Princeton University Press
  • Sweetman, Will (2004), "The prehistory of Orientalism: Colonialism and the Textual Basis for Bartholomaus Ziegenbalg's Account of Hinduism" (PDF), New Zealand Journal of Asian Studies, 6 (2): 12–38
  • Thani Nayagam, Xavier S. (1963), Tamil Culture, vol. 10, Academy of Tamil Culture, retrieved 25 November 2008
  • Thapar, Romila (1978), Ancient Indian Social History: Some Interpretations (PDF), Orient Blackswan
  • Thapar, R. (1993), Interpreting Early India, Delhi: Oxford University Press
  • Thapar, Romula (2003), The Penguin History of Early India: From the Origins to AD 1300, Penguin Books India, ISBN 978-0-14-302989-2
  • Thompson Platts, John (1884), A dictionary of Urdu, classical Hindī, and English, W.H. Allen & Co., Oxford University
  • Tiwari, Shiv Kumar (2002), Tribal Roots of Hinduism, Sarup & Sons
  • Toropov, Brandon; Buckles, Luke (2011), The Complete Idiot's Guide to World Religions, Penguin
  • Turner, Bryan S. (1996a), For Weber: Essays on the Sociology of Fate, ISBN 978-0-8039-7634-4
  • Turner, Jeffrey S. (1996b), Encyclopedia of relationships across the lifespan, Greenwood Press
  • Vasu, Srisa Chandra (1919), The Catechism of Hindu Dharma, New York: Kessinger Publishing, LLC
  • Vivekananda, Swami (1987), Complete Works of Swami Vivekananda, Calcutta: Advaita Ashrama, ISBN 978-81-85301-75-4
  • Vivekjivandas (2010), Hinduism: An Introduction – Part 1, Ahmedabad: Swaminarayan Aksharpith, ISBN 978-81-7526-433-5
  • Walker, Benjamin (1968), The Hindu world: an encyclopedic survey of Hinduism
  • Werner, Karel (2005), A Popular Dictionary of Hinduism, Routledge, ISBN 978-1-135-79753-9
  • White, David Gordon (2000), Introduction. In: David Gordon White (ed.), "Tantra in Practice", Princeton University Press
  • White, David Gordon (2003). Kiss of the Yogini. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-89483-5.
  • White, David Gordon (2006), Kiss of the Yogini: "Tantric Sex" in its South Asian Contexts, University of Chicago Press, ISBN 978-0-226-02783-8
  • Wink, Andre (1991), Al-Hind: the Making of the Indo-Islamic World, Volume 1, Brill Academic, ISBN 978-9004095090
  • Witzel, Michael (1995), "Early Sanskritization: Origin and Development of the Kuru state" (PDF), Electronic Journal of Vedic Studies, 1 (4): 1–26, archived from the original (PDF) on 11 June 2007
  • Zimmer, Heinrich (1951), Philosophies of India, Princeton University Press
  • Zimmer, Heinrich (1989), Philosophies of India (reprint ed.), Princeton University Press