Sułtanat Delhi

Do roku 962 n.e. królestwa hinduistyczne i buddyjskie w Azji Południowej stanęły w obliczu serii najazdów armii muzułmańskich z Azji Środkowej.Wśród nich był Mahmud z Ghazni, syn tureckiego mameluckiego niewolnika wojskowego, który w latach 997–1030 siedemnaście razy napadał i plądrował królestwa w północnychIndiach , od wschodu rzeki Indus do zachodu rzeki Jamuny. Mahmud z Ghazni napadał na skarby, ale się wycofał. za każdym razem, rozszerzając jedynie rządy islamskie na zachodni Pendżab.Seria najazdów muzułmańskich watażków na królestwa północnych i zachodnich Indii była kontynuowana po Mahmudzie z Ghazni.Naloty nie ustanowiły ani nie rozszerzyły stałych granic królestw islamskich.Dla kontrastu, sułtan Ghurid Mu'izz ad-Din Muhammad Ghori (powszechnie znany jako Muhammad z Ghor) rozpoczął systematyczną wojnę o ekspansję do północnych Indii w 1173 r. Starał się wykroić dla siebie księstwo i rozszerzyć świat islamski.Muhammad z Ghor stworzył własne sunnickie królestwo islamskie, rozciągające się na wschód od rzeki Indus, i w ten sposób położył podwaliny pod muzułmańskie królestwo zwane Sułtanatem Delhi.Niektórzy historycy kronikują Sułtanat Delhi od 1192 r. ze względu na obecność i roszczenia geograficzne Muhammada Ghori w Azji Południowej w tym czasie.Ghori został zamordowany w 1206 roku w niektórych relacjach przez muzułmanów Ismāʿīlī szyickich, a w innych przez Khokharów.Po zamachu władzę objął jeden z niewolników Ghoriego, turecki Qutb al-Din Aibak, stając się pierwszym sułtanem Delhi.

Qutb al-Din Aibak, były niewolnik Mu'izz ad-Din Muhammada Ghori (znanego szerzej jako Muhammad z Ghor), był pierwszym władcą Sułtanatu Delhi.Aibak był pochodzenia kumańsko-kipczackiego (tureckiego) i ze względu na swój rodowód jego dynastia znana jest jako dynastia mameluków (pochodzenia niewolników) (nie mylić z dynastią mameluków w Iraku lub dynastią mameluków wEgipcie ).Aibak panował jako sułtan Delhi przez cztery lata, od 1206 do 1210 roku. Aibak był znany ze swojej hojności i ludzie nazywali go Lakhdata.

W 1210 roku Qutb al-Din Aibak zmarł niespodziewanie w Lahore podczas gry w polo, nie wyznaczając następcy.Aby zapobiec niestabilności w królestwie, turecka szlachta (maliks i amirs) w Lahore wyznaczyła Arama Shaha na swojego następcę w Lahore.Grupa szlachty, na czele której stał sędzia wojskowy (Amir-i tata) Ali-yi Ismail, zaprosiła Iltutmisha do zajęcia tronu.Iltutmish pomaszerował do Delhi, gdzie przejął władzę, a później pokonał siły Arama Shaha pod Bagh-i Jud.Nie jest jasne, czy zginął na polu bitwy, czy też został skazany na śmierć jako jeniec wojenny.Władza Iltutmisza była niepewna, a wielu muzułmańskich amirów (szlachciców) kwestionowało jego władzę, ponieważ byli zwolennikami Qutba al-Din Aibaka.Po serii podbojów i brutalnych egzekucji opozycji Iltutmish umocnił swoją władzę.Jego rządy były wielokrotnie kwestionowane, na przykład przez Qubachę, co doprowadziło do serii wojen.Iltutmish podbił Multan i Bengal od rywalizujących władców muzułmańskich, a także Ranthambore i Siwalik od władców hinduskich .Zaatakował także, pokonał i stracił Taj al-Din Yildiza, który upominał się o swoje prawa jako spadkobierca Mu'izz ad-Din Muhammad Ghori.Rządy Iltutmisza trwały do ​​1236 roku. Po jego śmierci w sułtanacie Delhi doszło do kolejnych słabych władców, kwestionujących muzułmańską szlachtę, zabójstwa i krótkotrwałe kadencje.

Qutb Minar został zbudowany na ruinach Lal Kot, cytadeli Dhillika.Qutub Minar powstał po meczecie Quwwat-ul-Islam, który został założony około 1192 roku przez Qutb-ud-din Aibak, pierwszego władcę Sułtanatu Delhi.

Imperium mongolskie przeprowadziło kilka inwazji na subkontynent indyjski w latach 1221–1327, a wiele z późniejszych najazdów dokonali Qarauny pochodzenia mongolskiego.Mongołowie okupowali części subkontynentu przez dziesięciolecia.Gdy Mongołowie przedostali się w głąb Indii i dotarli do przedmieść Delhi, Sułtanat Delhi poprowadził przeciwko nim kampanię, w której armia mongolska poniosła poważne porażki.

Jakiś czas po 1235 roku inne siły mongolskie najechały Kaszmir, stacjonując tam darughachi (namiestnika administracyjnego) przez kilka lat, a Kaszmir stał się zależnością Mongołów.Mniej więcej w tym samym czasie kaszmirski mistrz buddyjski Otochi i jego brat Namo przybyli na dwór Ögedei.Inny mongolski generał imieniem Pakchak zaatakował Peszawar i pokonał armię plemion, które opuściły Jalal ad-Din, ale nadal stanowiły zagrożenie dla Mongołów.Ci ludzie, głównie Khaljis, uciekli do Multanu i zostali zwerbowani do armii Sułtanatu Delhi.Zimą 1241 roku siły mongolskie najechały dolinę Indusu i oblegały Lahore.Jednak 30 grudnia 1241 roku Mongołowie pod wodzą Munggetu wymordowali miasto przed wycofaniem się z Sułtanatu Delhi.W tym samym czasie zmarł Wielki Chan Ögedei (1241).

Razia, córka mameluckiego sułtana Shamsuddina Iltutmisha, zarządzała Delhi w latach 1231–1232, kiedy jej ojciec był zajęty kampanią Gwalior.Według być może apokryficznej legendy, będąc pod wrażeniem jej występów w tym okresie, Iltutmish mianował Razię na swojego następcę tronu po powrocie do Delhi.Następcą Iltutmisha został przyrodni brat Razii, Ruknuddin Firuz, którego matka Shah Turkan planowała ją stracić.Podczas buntu przeciwko Ruknuddinowi Razia podżegała opinię publiczną przeciwko Shah Turkanowi i wstąpił na tron ​​po obaleniu Ruknuddina w 1236 r. Wniebowstąpienie Razii zostało zakwestionowane przez część szlachty, z których niektórzy ostatecznie do niej dołączyli, podczas gdy inni zostali pokonani.Turecka szlachta, która ją wspierała, spodziewała się, że będzie figurantką, ale ona coraz bardziej utwierdzała swoją władzę.To, w połączeniu z mianowaniem przez nią na ważne stanowiska nietureckich oficerów, doprowadziło do ich niechęci do niej.Została zdetronizowana przez grupę szlachty w kwietniu 1240 r., po niecałych czterech latach rządów.

Armia mongolska posuwała się naprzód iw 1241 roku starożytne miasto Lahore zostało najechane przez 30-tysięczną kawalerię.Mongołowie pokonali gubernatora Lahore Malika Ikhtyaruddina Qaraqasha, dokonali masakry całej ludności, a miasto zostało zrównane z ziemią.W Lahore nie ma budynków ani pomników sprzed zniszczenia Mongołów.

Ghiyas ud Din był regentem ostatniego sułtana Shamsi, Nasiruddina Mahmuda.Zmniejszył władzę szlachty i podwyższył pozycję sułtana.Jego oryginalne imię brzmiało Baha Ud Din.Był Turkiem Ilbarim.Kiedy był młody, został schwytany przez Mongołów, zabrany do Ghazni i sprzedany Sufi Khawaja Jamal ud-din z Basry.Ten ostatni przywiózł go następnie do Delhi w 1232 r. Wraz z innymi niewolnikami i wszyscy zostali kupieni przez Iltutmish.Balban należał do słynnej grupy 40 tureckich niewolników z Iltutmish.Ghiyas dokonał kilku podbojów, niektóre z nich jako wezyr.Rozgromił Mewatów, którzy nękali Delhi i odzyskał Bengal, a jednocześnie skutecznie stawił czoła zagrożeniu ze strony Mongołów, co kosztowało życie jego syna i spadkobiercę.Pomimo kilku osiągnięć militarnych Balban zreformował linie cywilne i wojskowe, które zapewniły mu stabilny i dobrze prosperujący rząd, który zapewnił mu stanowisko, wraz z Shamsem ud-din Iltutmishem i późniejszym Alauddinem Khalji, jednym z najpotężniejszych władców Delhi Sułtanat.

Abu'l Hasan Yamīn ud-Dīn Khusrau, lepiej znany jako Amīr Khusrau byłindo - perskim piosenkarzem sufickim, muzykiem, poetą i uczonym, który żył pod rządami Sułtanatu Delhi.Jest ikoniczną postacią w historii kultury subkontynentu indyjskiego.Był mistykiem i duchowym uczniem Nizamuddina Auliyi z Delhi w Indiach.Pisał wiersze głównie w języku perskim, ale także w języku hindavi.Często przypisuje się mu słownictwo wierszowane Ḳhāliq Bārī , zawierające terminy arabskie, perskie i hindavi.Khusrau jest czasami nazywany „głosem Indii” lub „papugą Indii” (Tuti-e-Hind) i nazywany jest „ojcem literatury urdu”.

Bitwa nad rzeką Beas była bitwą, która miała miejsce między chanatem Czagataj a sułtanatem mameluckim w 1285 r. Ghiyas ud din Balban zorganizował wojskową linię obrony przez rzekę Beas w ramach swojej strategii łańcucha fortyfikacji „krwi i żelaza” w Multan i Lahore jako środek zaradczy przeciwko inwazji chanatu Czagataj.Balbanowi udało się odeprzeć inwazję.Jednak jego syn Muhammad Khan zginął w bitwie.

Bughra Khan pomagał swojemu ojcu, sułtanowi Ghiyasuddinowi Balbanowi, stłumić bunt gubernatora Lakhnauti, Tughrala Tughana Khana.Następnie Bughra został mianowany gubernatorem Bengalu.Po śmierci swojego najstarszego brata, księcia Mahometa, został poproszony o objęcie tronu Delhi przez sułtana Ghiyasuddina.Ale Bughra pozwolił sobie na gubernatorstwo w Bengalu i odrzucił ofertę.Zamiast tego sułtan Ghiyasuddin mianował Kaikhasrau, syna księcia Mahometa.Po śmierci Ghiyasuddina w 1287 roku Bughra Khan ogłosił niepodległość Bengalu.Premier Nijamuddin mianował syna Nasiruddina Bughra Khana, Qaiqabada, sułtanem Delhi.Ale nieskuteczne rządy Qaiqabadu spowodowały anarchię w Delhi.Qaiqabad stał się marionetką w rękach wazira Nijamuddina.Bughra Khan postanowił położyć kres anarchii w Delhi i ruszył z ogromną armią w kierunku Delhi.W tym samym czasie Nijamuddin zmusił Qaiqabada do natarcia z potężną armią, by stawić czoła swojemu ojcu.Obie armie spotkały się nad brzegiem rzeki Saryu.Ale ojciec i syn doszli do porozumienia, zamiast stawić czoła krwawej bitwie.Qaiqabad uznał niezależność Bughra Khana od Delhi, a także usunął Najimuddina ze swojego wazira.Bughra Khan wrócił do Lakhnauti.

Dynastia Khalji miała dziedzictwo turecko-afgańskie.Pierwotnie byli pochodzenia tureckiego.Zanim udali się do Delhi wIndiach , od dawna osiedlali się na terenie dzisiejszego Afganistanu.Nazwa „Khalji” odnosi się do afgańskiego miasta znanego jako Qalati Khalji („Fort Ghilji”).Byli traktowani przez innych jak Afgańczycy ze względu na przyjęcie niektórych afgańskich zwyczajów i zwyczajów.Pierwszym władcą dynastii Khalji był Jalal ud-Din Firuz Khalji.Doszedł do władzy po rewolucji Khalji, która oznaczała przeniesienie władzy z monopolu szlachty tureckiej na heterogeniczną szlachtę indo-muzułmańską.Frakcja Khalji i Indo-Muzułmańska została wzmocniona przez stale rosnącą liczbę konwertytów i przejęła władzę poprzez serię zabójstw.Muiz ud-Din Kaiqabad został zamordowany, a Jalal-ad din przejął władzę w wyniku wojskowego zamachu stanu.W chwili wstąpienia na tron ​​miał około 70 lat i był znany ogółowi społeczeństwa jako łagodny, pokorny i życzliwy monarcha.Jako sułtan odparł inwazję mongolską i pozwolił wielu Mongołom osiedlić się w Indiach po ich przejściu na islam.Zdobył Mandawara i Jhaina z rąk króla Chahamany Hammiry, chociaż nie był w stanie zdobyć stolicy Chahamany, Ranthambore.

W lipcu 1296 roku Jalal-ud-din pomaszerował do Kara z dużą armią na spotkanie z Alim podczas świętego miesiąca Ramazan.Polecił swojemu dowódcy Ahmadowi Chapowi zabrać większą część armii do Kara drogą lądową, podczas gdy on sam podróżował w dół rzeki Ganges z 1000 żołnierzy.Kiedy świta Jalal-ud-dina zbliżyła się do Kary, Ali wysłał Almasa Bega na spotkanie z nim.Almas Beg przekonał Jalal-ud-dina do pozostawienia swoich żołnierzy, mówiąc, że ich obecność przestraszy Alego do popełnienia samobójstwa.Jalal-ud-din wszedł na pokład łodzi z kilkoma swoimi towarzyszami, których zmuszono do odpięcia broni.Gdy płynęli łodzią, zobaczyli uzbrojone oddziały Alego stacjonujące wzdłuż brzegu rzeki.Almas powiedział im, że wojska te zostały wezwane, aby godnie powitać Jalal-ud-din.Jalal-ud-din skarżył się na brak uprzejmości Alego, który nie przyszedł się z nim przywitać w tym momencie.Jednak Almas przekonał go o lojalności Ali, mówiąc, że Ali jest zajęty organizowaniem prezentacji łupów z Devagiri i uczty dla niego.Zadowolony z tego wyjaśnienia, Jalal-ud-din kontynuował swoją podróż do Kara, recytując Koran na łodzi.Kiedy wylądował w Karie, powitała go świta Alego, a Ali uroczyście rzucił się mu do stóp.Dżalal-ud-din z miłością wychował Alego, pocałował go w policzek i zbeształ go za zwątpienie w uczucia wuja.W tym momencie Ali dał znak swojemu wyznawcy Muhammadowi Salimowi, który dwukrotnie uderzył Jalal-ud-din mieczem.Jalal-ud-din przeżył pierwszy cios i pobiegł w kierunku swojej łodzi, ale drugi cios go zabił.Ali podniósł nad głowę królewski baldachim i ogłosił się nowym sułtanem.Głowa Jalal-ud-dina została umieszczona na włóczni i paradowała po prowincjach Alego, Kara-Manikpur i Awadh.Jego towarzysze na łodzi również zostali zabici, a armia Ahmada Chapa wycofała się do Delhi.

W 1296 roku Alauddin najechał Devagiri i zdobył łupy, aby zorganizować udaną rewoltę przeciwko Jalaluddinowi.Po zabiciu Jalaluddina umocnił swoją władzę w Delhi i podporządkował synów Jalaluddina w Multanie.W ciągu następnych kilku lat Alauddin z powodzeniem odpierał najazdy mongolskie z chanatu Czagataj w Jaran-Manjur (1297–1298), Sivistan (1298), Kili (1299), Delhi (1303) i Amroha (1305).W 1306 roku jego siły odniosły decydujące zwycięstwo nad Mongołami w pobliżu brzegu rzeki Ravi, a później splądrowały terytoria mongolskie w dzisiejszym Afganistanie.Do dowódców wojskowych, którzy z powodzeniem poprowadzili jego armię przeciwko Mongołom, należą Zafar Khan, Ulugh Khan i jego generał niewolników Malik Kafur.Alauddin podbił królestwa Gudżaratu (najechane w 1299 i zaanektowane w 1304), Ranthambore (1301), Chittor (1303), Malwa (1305), Siwana (1308) i Jalore (1311).

Zimą 1297 roku Kadar, nojan mongolskiego chanatu Czagataj, najechał Sułtanat Delhi rządzony przez Alauddina Khaljiego.Mongołowie spustoszyli region Pendżabu, posuwając się aż do Kasur.Alauddin wysłał armię dowodzoną przez jego brata Ulugh Khana (i prawdopodobnie Zafara Khana), aby sprawdzić ich postęp.Armia ta pokonała najeźdźców 6 lutego 1298 r., Zabijając około 20 000 z nich i zmuszając Mongołów do odwrotu.

W latach 1298–99 armia mongolska (prawdopodobnie uciekinierzy z Neguderi) najechała region Sindh w sułtanacie Delhi i zajęła fort Sivistan w dzisiejszym Pakistanie .Sułtan Delhi Alauddin Khalji wysłał swojego generała Zafara Khana, aby eksmitował Mongołów.Zafar Khan odbił fort i uwięził przywódcę mongolskiego Saldiego i jego towarzyszy.

Po zostaniu sułtanem Delhi w 1296 roku Alauddin Khalji spędził kilka lat na umacnianiu swojej władzy.Kiedy wzmocnił swoją kontrolę nad równinami Indo-Gangetic, zdecydował się najechać na Gudżarat.Gudżarat był jednym z najbogatszych regionów Indii ze względu na żyzne gleby i handel na Oceanie Indyjskim.Ponadto w portowych miastach Gudżaratu mieszkało wielu muzułmańskich kupców.Podbój Gudżaratu przez Alauddina ułatwiłby muzułmańskim kupcom z północnych Indii udział w handlu międzynarodowym.W 1299 roku władca Sułtanatu Delhi, Alauddin Khalji, wysłał armię, aby splądrowała region Gudżarat w Indiach, rządzony przez króla Vaghela Karnę.Siły Delhi splądrowały kilka głównych miast Gudżaratu, w tym Anahilavada (Patan), Khambhat, Surat i Somnath.Karna był w stanie odzyskać kontrolę nad przynajmniej częścią swojego królestwa w późniejszych latach.Jednak w 1304 r. Druga inwazja sił Alauddina trwale zakończyła dynastię Vaghela i doprowadziła do przyłączenia Gudżaratu do Sułtanatu Delhi.

Za panowania Alauddina mongolski nojan Kadar najechał Pendżab zimą 1297–1298.Został pokonany i zmuszony do odwrotu przez generała Alauddina Uugha Khana.Druga inwazja mongolska pod wodzą Saldiego została udaremniona przez generała Alauddina Zafara Khana.Po tej upokarzającej porażce Mongołowie przy pełnym przygotowaniu rozpoczęli trzecią inwazję, mając na celu podbój Indii .Pod koniec 1299 roku Duwa, władca mongolskiego chanatu Czagatai, wysłał swojego syna Qutlugha Khwaję na podbój Delhi.Mongołowie zamierzali podbić i rządzić Sułtanatem Delhi, a nie tylko najechać go.Dlatego podczas trwającego 6 miesięcy marszu do Indii nie uciekali się do plądrowania miast i niszczenia fortów.Kiedy rozbili obóz w Kili niedaleko Delhi, sułtan Delhi Alauddin Khalji poprowadził armię, aby sprawdzić ich postęp.Generał Alauddina Zafar Khan zaatakował jednostkę mongolską dowodzoną przez Hijlaka bez zgody Alauddina.Mongołowie oszukali Zafara Khana, aby poszedł za nimi z obozu Alauddina, a następnie zaatakowali jego jednostkę.Zanim umarł, Zafar Khan zdołał zadać ciężkie straty armii mongolskiej.Mongołowie postanowili się wycofać po dwóch dniach.Prawdziwym powodem odwrotu Mongołów wydaje się to, że Qutlugh Khwaja został ciężko ranny: zmarł w drodze powrotnej.

W 1301 roku Alauddin Khalji, władca sułtanatu Delhi w Indiach, podbił sąsiednie królestwo Ranastambhapura (współczesne Ranthambore).Hammira, król Chahamana (Chauhan) Ranthambore, udzielił azylu niektórym mongolskim buntownikom z Delhi w 1299 r. Odmówił próśb o zabicie tych rebeliantów lub przekazanie ich Alauddinowi, co doprowadziło do inwazji z Delhi.Następnie Alauddin sam przejął kontrolę nad operacjami w Ranthambore.Nakazał wzniesienie kopca, aby wspiąć się na jego ściany.Po długim oblężeniu obrońcy doświadczyli głodu i dezercji.W obliczu rozpaczliwej sytuacji w lipcu 1301 roku Hammira i jego lojalni towarzysze wyszli z fortu i walczyli na śmierć i życie.Jego żony, córki i inne krewne dopuściły się Jauhar (masowego samospalenia).Alauddin zdobył fort i mianował Ulugh Khana na jego gubernatora.

W 1303 roku armia mongolska z chanatu Czagatai rozpoczęła inwazję na Sułtanat Delhi, kiedy dwie główne jednostki armii Delhi były z dala od miasta.Sułtan Delhi Alauddin Khalji, który przebywał w Chittor, gdy Mongołowie rozpoczęli marsz, w pośpiechu wrócił do Delhi.Nie był jednak w stanie poczynić odpowiednich przygotowań wojennych i zdecydował się schronić w dobrze strzeżonym obozie w budowanym Forcie Siri.Mongołowie pod wodzą Taraghaja oblegali Delhi przez ponad dwa miesiące i plądrowali jego przedmieścia.Ostatecznie zdecydowali się na odwrót, nie mogąc przedrzeć się do obozu Alauddina.Inwazja była jedną z najpoważniejszych inwazji Mongołów na Indie i skłoniła Alauddina do podjęcia kilku kroków, aby zapobiec jej ponownemu wystąpieniu.Wzmocnił obecność wojskową na szlakach mongolskich doIndii i wprowadził reformy gospodarcze, aby zapewnić odpowiednie źródła dochodów na utrzymanie silnej armii.

W 1303 roku władca Sułtanatu Delhi, Alauddin Khalji, po ośmiomiesięcznym oblężeniu zdobył Fort Chittor od króla Guhila Ratnasimhy.Konflikt został opisany w kilku legendarnych relacjach, w tym w historycznym epickim poemacie Padmavat, który twierdzi, że motywem Alauddina było zdobycie pięknej żony Ratnasimhy, Padmavati;większość historyków uważa tę legendę za historycznie niedokładną.

W 1305 roku władca Sułtanatu Delhi, Alauddin Khalji, wysłał armię, aby zdobyła królestwo Paramara w Malwie w środkowych Indiach.Armia Delhi pokonała i zabiła potężnego ministra Paramara Gogę, podczas gdy król Paramara Mahalakadeva schronił się w forcie Mandu.Alauddin wyznaczył Ayna al-Mulka Multaniego na gubernatora Malwy.Po umocnieniu swojej władzy w Malwa, Ayn al-Mulk oblegał Mandu i zabił Mahalakadevę.

Pomimo środków Alauddina, siły mongolskie dowodzone przez Alego Bega najechały Sułtanat Delhi w 1305 roku. Alauddin wysłał 30-tysięczną kawalerię dowodzoną przez Malika Nayaka, aby pokonała Mongołów.Mongołowie przeprowadzili jeden lub dwa słabe ataki na armię Delhi.Armia Delhi zadała miażdżącą klęskę najeźdźcom.Bitwa pod Amroha toczyła się 20 grudnia 1305 r. Między armiami Sułtanatu Delhi w Indiach i mongolskiego chanatu Czagataj w Azji Środkowej.Siły Delhi dowodzone przez Malika Nayaka pokonały armię mongolską dowodzoną przez Alego Bega i Tartaqa w pobliżu Amroha w dzisiejszym Uttar Pradesh.Alauddin nakazał zabić niektórych jeńców, a innych uwięzić.Jednak Barani twierdzi, że Alauddin nakazał zabić wszystkich jeńców, poddeptując ich stopami słoni.

W 1306 r. władca chanatu Czagataj, Duwa, wysłał wyprawę do Indii, aby pomścić klęskę Mongołów w 1305 r. Armia najeźdźców składała się z trzech kontyngentów dowodzonych przez Kopka, Iqbalmanda i Tai-Bu.Aby sprawdzić postęp najeźdźców, władca Sułtanatu Delhi, Alauddin Khalji, wysłał armię dowodzoną przez Malika Kafura i wspieraną przez innych generałów, takich jak Malik Tughluq.Armia Delhi odniosła decydujące zwycięstwo, zabijając dziesiątki tysięcy najeźdźców.Jeńców mongolskich przywieziono do Delhi, gdzie zostali zabici lub sprzedani w niewolę.Po tej klęsce Mongołowie nie najechali Sułtanatu Delhi za panowania Alauddina.Zwycięstwo znacznie ośmieliło generała Alauddina, Tughluqa, który przeprowadził kilka karnych nalotów na terytoria mongolskie dzisiejszego Afganistanu.

Na początku XIII wieku region Dekanu w południowych Indiach był niezwykle bogatym obszarem, chronionym przed obcymi armiami, które splądrowały północneIndie .Dynastia Kakatiya rządziła wschodnią częścią Dekanu, ze stolicą w Warangal.W 1296 roku, zanim Alauddin wstąpił na tron ​​Delhi, najechał Devagiri, stolicę sąsiadów Kakatiya, Yadavów.Plądrowanie uzyskane od Devagiri skłoniło go do zaplanowania inwazji na Warangal.Po podboju Ranthambore w 1301 roku Alauddin rozkazał swemu generałowi Ulughowi Khanowi przygotować się do marszu do Warangal, ale przedwczesna śmierć Ulugh Khana położyła kres temu planowi.Pod koniec 1309 roku władca sułtanatu Delhi Alauddin Khalji wysłał swojego generała Malika Kafura na wyprawę do stolicy Kakatiya Warangal.Malik Kafur dotarł do Warangal w styczniu 1310 roku, po zdobyciu fortu na granicy Kakatiya i splądrowaniu ich terytorium.Po miesięcznym oblężeniu władca Kakatiya, Prataparudra, zdecydował się wynegocjować rozejm i przekazał najeźdźcom ogromną ilość bogactwa, poza obietnicą wysyłania corocznych danin do Delhi.

Około 1308 roku władca sułtanatu Delhi Alauddin Khalji wysłał dużą armię dowodzoną przez swojego generała Malika Kafura do Devagiri, stolicy króla Yadavy Ramachandry.Część armii Delhi, dowodzona przez Alp Khana, najechała księstwo Karny w królestwie Yadava i pojmała księżniczkę Vaghela Devaladevi, która później poślubiła syna Alauddina, Khizra Khana.Inna sekcja dowodzona przez Malika Kafura zdobyła Devagiri po słabym oporze obrońców.Ramachandra zgodził się zostać wasalem Alauddina, a później pomagał Malikowi Kafurowi w inwazjach Sułtanatu na południowe królestwa.

W 1311 roku władca sułtanatu Delhi Alauddin Khalji wysłał armię, aby zajęła fort Jalore w dzisiejszym Radżastaniew Indiach .Jalore było rządzone przez władcę Chahamana Kanhadadewę, którego armie stoczyły wcześniej kilka potyczek z siłami Delhi, zwłaszcza od czasu podboju sąsiedniego fortu Siwana przez Alauddina.Armia Kanhadadevy odniosła początkowe sukcesy przeciwko najeźdźcom, ale fort Jalore ostatecznie padł ofiarą armii dowodzonej przez generała Alauddina Malika Kamala al-Dina.Kanhadadewa i jego syn Viramadeva zostali zabici, kończąc w ten sposób dynastię Chahamana z Jalore.

Po objęciu władzy Ghazi Malik zmienił nazwisko na Ghiyasuddin Tughlaq, zakładając w ten sposób i nadając nazwę dynastii Tughlaq.Miał mieszane pochodzenie turecko-indyjskie ;jego matka była szlachcianką Jattów, a jego ojciec prawdopodobnie pochodził od indyjskich tureckich niewolników.Obniżył stawkę podatkową nałożoną na muzułmanów, która panowała za czasów dynastii Khalji, ale podniósł podatki nałożone na Hindusów .Zbudował miasto sześć kilometrów na wschód od Delhi, z fortem uważanym za łatwiejszy do obrony przed atakami Mongołów, i nazwał je Tughlakabad.W 1321 roku wysłał swojego najstarszego syna Ulugh Khana, później znanego jako Muhammad bin Tughlaq, do Deogir, aby splądrował hinduskie królestwa Arangal i Tilang (obecnie część Telangany).Jego pierwsza próba zakończyła się porażką.Cztery miesiące później Ghiyasuddin Tughlaq wysłał duże posiłki dla swojego syna, prosząc go o ponowną próbę splądrowania Arangal i Tilang.Tym razem udało się Uughowi Khanowi.Arangal upadł, przemianowano go na Sultanpur, a całe zrabowane bogactwo, skarb państwa i jeńcy zostali przeniesieni ze zdobytego królestwa do Sułtanatu Delhi.Jego panowanie zostało przerwane po pięciu latach, kiedy zmarł w tajemniczych okolicznościach w 1325 roku.

Muhammad bin Tughlaq był intelektualistą, posiadającym rozległą wiedzę na temat Koranu, Fiqh, poezji i innych dziedzin.Był też głęboko podejrzliwy w stosunku do swoich pobratymców i wazirów (ministrów), niezwykle surowy w stosunku do przeciwników i podejmował decyzje, które powodowały wstrząsy gospodarcze.Na przykład nakazał wybijanie monet z metali nieszlachetnych o nominale monet srebrnych - decyzja ta nie powiodła się, ponieważ zwykli ludzie wybijali fałszywe monety z metali nieszlachetnych, które mieli w swoich domach i używali ich do płacenia podatków i dżizji.

W 1327 roku Tughluq nakazał przenieść swoją stolicę z Delhi do Daulatabad (w dzisiejszej Maharasztrze) w regionie Dekanu w Indiach.Celem przeniesienia całej elity muzułmańskiej do Daulatabad było włączenie ich do swojej misji podboju świata.Widział ich rolę jako propagandzistów, którzy dostosują islamską symbolikę religijną do retoryki imperium, i że sufi mogą perswazją skłonić wielu mieszkańców Dekanu do przyjęcia muzułmanów.W 1334 roku w Mabarze doszło do buntu.W drodze do stłumienia buntu w Bidar wybuchła epidemia dżumy, w wyniku której sam Tughluq zachorował, a wielu jego żołnierzy zmarło.Kiedy wycofywał się z powrotem do Daulatabad, Mabar i Dwarsamudra wyrwali się spod kontroli Tughluqa.Po tym nastąpił bunt w Bengalu.Obawiając się narażenia północnych granic sułtanatu na ataki, w 1335 roku zdecydował się przenieść stolicę z powrotem do Delhi, umożliwiając mieszkańcom powrót do poprzedniego miasta.

W 1330 r., po nieudanej wyprawie na Deogiri, wyemitował symboliczną walutę;to znaczy bito monety mosiężne i miedziane, których wartość dorównywała monetom złotym i srebrnym.Barani napisał, że skarbiec sułtana został wyczerpany przez jego akcję polegającą na wręczaniu nagród i prezentów w złocie.W rezultacie wartość monet spadła i, jak mówi Satish Chandra, monety stały się „bezwartościowe jak kamienie”.To również zakłóciło handel i handel.Symboliczna waluta miała inskrypcje w języku perskim i arabskim oznaczające użycie nowych monet zamiast pieczęci królewskiej, więc obywatele nie mogli odróżnić monet oficjalnych od sfałszowanych.

Imperium Widźajanagara, zwane także Królestwem Karnata, miało swoją siedzibę na płaskowyżu Dekanu w południowychIndiach .Zostało założone w 1336 roku przez braci Hariharę I i Bukka Raya I z dynastii Sangama, członków społeczności pasterskiej pasterskiej, która rościła sobie prawo do rodu Yadava.Cesarstwo zyskało na znaczeniu jako kulminacja wysiłków mocarstw południowych mających na celu odparcie najazdów islamskich pod koniec XIII wieku.W szczytowym okresie podporządkował sobie prawie wszystkie rodziny rządzące południowymi Indiami i wypchnął sułtanów Dekanu poza region doab rzeki Tungabhadra-Krishna, a także zaanektował współczesną Odishę (starożytną Kalingę) z Królestwa Gajapati, stając się w ten sposób znaczącą potęgą.Trwało do 1646 roku, choć jego potęga osłabła po poważnej klęsce militarnej w bitwie pod Talikotą w 1565 roku przez połączone armie sułtanatów Dekanu.Nazwa imperium pochodzi od stolicy kraju, Widźajanagary, której ruiny otaczają dzisiejsze Hampi, obecnie wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w Karnatace w Indiach.Bogactwo i sława imperium zainspirowały wizyty i pisma średniowiecznych podróżników europejskich, takich jak Domingo Paes, Fernão Nunes i Niccolò de' Conti.Te dzienniki podróży, współczesna literatura i epigrafia w lokalnych językach oraz współczesne wykopaliska archeologiczne w Widźajanagarze dostarczyły obszernych informacji o historii i potędze imperium.Dziedzictwo imperium obejmuje pomniki rozsiane po południowych Indiach, z których najbardziej znanym jest grupa w Hampi.Różne tradycje budowania świątyń w południowych i środkowych Indiach zostały połączone w stylu architektury Widźajanagary.

Podczas rządów Izz al-Din Yahya w Satgaon, Shamsuddin Ilyas Shah objął pod nim służbę.Po śmierci Yahyi w 1338 r. Ilyas Shah przejął kontrolę nad Satgaon i ogłosił się sułtanem niezależnym od Delhi.Następnie prowadził kampanię, pokonując zarówno sułtanów Alauddin Ali Shah, jak i Ikhtiyaruddin Ghazi Shah odpowiednio z Lakhnauti i Sonargaon do 1342 r. Doprowadziło to do powstania Bengalu jako jednego podmiotu politycznego oraz powstania sułtanatu bengalskiego i jego pierwszej dynastii, Ilyas Shahi.

Zastąpił swojego kuzyna Muhammada bin Tughlaqa po jego śmierci w Thatta w Sindh, gdzie Muhammad bin Tughlaq udał się w pogoń za Taghi, władcą Gudżaratu.Z powodu powszechnych niepokojów jego królestwo było znacznie mniejsze niż królestwo Mahometa.Stawił czoła wielu buntom, w tym w Bengalu, Gudżaracie i Warangalu.Niemniej jednak pracował nad poprawą infrastruktury imperium, budując kanały, domy wypoczynkowe i szpitale, tworząc i odnawiając zbiorniki wodne oraz kopiąc studnie.Założył kilka miast wokół Delhi, w tym Jaunpur, Firozpur, Hissar, Firozabad, Fatehabad.Ustanowił szariat w całym swoim królestwie.

Sułtan Firuz Shah Tughluq rozpoczął drugą inwazję na Bengal w 1359 roku. Tughlaqowie ogłosili Zafara Khana Farsa, perskiego szlachcica i zięcia Fakhruddina Mubaraka Shaha, prawowitym władcą Bengalu.Firuz Shah Tughluq poprowadził do Bengalu armię składającą się z 80 000 kawalerii, dużej piechoty i 470 słoni.Sikandar Shah schronił się w fortecy Ekdala, w taki sam sposób, jak wcześniej zrobił to jego ojciec.Siły Delhi oblegały fort.Armia bengalska stanowczo broniła swojej twierdzy aż do nadejścia monsunu.Ostatecznie Sikandar Shah i Firuz Shah osiągnęli traktat pokojowy, w którym Delhi uznało niepodległość Bengalu i wycofało swoje siły zbrojne.

Pierwsza wojna domowa wybuchła w 1384 roku n.e. cztery lata przed śmiercią starzejącego się Firoza Shaha Tughlaqa, natomiast druga wojna domowa rozpoczęła się w 1394 roku n.e. sześć lat po śmierci Firoza Shaha.Te wojny domowe toczyły się głównie między różnymi frakcjami arystokracji islamu sunnickiego, z których każda szukała suwerenności i ziemi, aby opodatkować dhimmi i czerpać dochody od zamieszkujących je chłopów.Podczas gdy wojna domowa trwała, głównie ludność hinduska u podnóża Himalajów w północnychIndiach zbuntowała się i przestała płacić urzędnikom sułtana podatki Jizya i Kharaj.Hindusi z południowego regionu Doab w Indiach (obecnie Etawah) dołączyli do buntu w 1390 roku n.e.Chan tatarski zainstalował drugiego sułtana, Nasir-al-din Nusrat Shah w Ferozabadzie, kilka kilometrów od pierwszej siedziby władzy sułtana pod koniec 1394 roku. Obaj sułtani twierdzili, że są prawowitymi władcami Azji Południowej, każdy z małą armią kontrolowaną przez koteria muzułmańskiej szlachty.Bitwy toczyły się co miesiąc, dwulicowość i przełączanie stron przez amirów stało się powszechne, a wojna domowa między dwiema frakcjami sułtańskimi trwała przez 1398 rok, aż do inwazji Timura .

W 1398 roku Timur rozpoczął swoją kampanię nasubkontynencie indyjskim (Hindustanie).W tym czasie dominującą potęgą subkontynentu była dynastia Tughlaq z Sułtanatu Delhi, jednak została ona już osłabiona przez powstawanie regionalnych sułtanatów i walkę o sukcesję w rodzinie cesarskiej.Timur rozpoczął swoją podróż od Samarkandy.Najechał północnoindyjski subkontynent (dzisiejszy Pakistan i północne Indie ), przekraczając rzekę Indus 30 września 1398 roku. Sprzeciwiali mu się Ahirs, Gujjars i Jats, ale Sułtanat Delhi nie zrobił nic, aby go powstrzymać.Bitwa pomiędzy sułtanem Nasir-ud-Din Tughlaqem sprzymierzonym z Mallu Iqbalem i Timurem miała miejsce 17 grudnia 1398 r. Siły indyjskie miały słonie bojowe uzbrojone w kolczugę i truciznę na kłach, co utrudniało siłom Timuridów, czego Tatarzy doświadczyli po raz pierwszy .Jednak po pewnym czasie Timur zrozumiał, że słonie łatwo wpadają w panikę.Wykorzystał późniejsze zakłócenia w siłach Nasir-ud-Din Tughluqa, zapewniając łatwe zwycięstwo.Sułtan Delhi uciekł z resztkami swoich sił.Delhi zostało splądrowane i pozostawione w ruinie.Po bitwie Timur mianował Khizra Khana, gubernatora Multanu, nowym sułtanem sułtanatu Delhi pod jego zwierzchnictwem.Podbój Delhi był jednym z największych zwycięstw Timura, prawdopodobnie przewyższającym Dariusza Wielkiego, Aleksandra Wielkiego i Czyngis-chana ze względu na trudne warunki podróży i osiągnięcie zniszczenia najbogatszego wówczas miasta świata.Delhi poniosło z tego powodu wielką stratę, a jego odzyskanie zajęło stulecie.

Po splądrowaniu Delhi przez Timura w 1398 r. Mianował Khizra Khana zastępcą Multana (Pendżab).Khizr Khan zdobył Delhi 28 maja 1414 r., ustanawiając w ten sposób dynastię Sayyidów.Khizr Khan nie przyjął tytułu sułtana i nominalnie nadal był Rayat-i-Ala (wasalem) Timuridów - początkowo Timura, a później jego wnuka Shah Rukha.Następcą Khizra Khana został jego syn Sayyid Mubarak Shah po jego śmierci 20 maja 1421 r. Ostatni władca Sayyidów, Ala-ud-Din, dobrowolnie zrzekł się tronu sułtanatu Delhi na rzecz Bahlula Khana Lodiego 19 kwietnia 1451 r., i wyjechał do Badaun, gdzie zmarł w 1478 r.

Dynastia Lodi należała do plemienia Pasztunów Lodi.Bahlul Khan Lodi zapoczątkował dynastię Lodi i był pierwszym Pasztunem, który rządził Sułtanatem Delhi.Najważniejszym wydarzeniem jego panowania był podbój Jaunpur.Bahlul spędził większość swojego czasu na walce z dynastią Sharqi i ostatecznie ją zaanektował.Następnie region od Delhi do Varanasi (wówczas na granicy prowincji Bengal) ponownie znalazł się pod wpływem Sułtanatu Delhi.Bahlul zrobił wiele, aby powstrzymać bunty i powstania na swoich terytoriach, i rozszerzył swoje posiadłości na Gwalior, Jaunpur i górny Uttar Pradesh.Podobnie jak poprzedni sułtani z Delhi, utrzymywał Delhi jako stolicę swojego królestwa.

Sikandar Lodi (z domu Nizam Khan), drugi syn Bahlula, zastąpił go po jego śmierci 17 lipca 1489 roku i przyjął tytuł Sikandar Shah.Założył Agrę w 1504 roku i budował meczety.Przeniósł stolicę z Delhi do Agry.Zniósł cła na kukurydzę i patronował handlowi.Był uznanym poetą, komponującym pod pseudonimem Gulruk.Był także patronem nauki i nakazał przetłumaczenie sanskryckich prac medycznych na język perski .Powstrzymał indywidualistyczne tendencje swojej pasztuńskiej szlachty i zmusił ich do poddania swoich rachunków kontroli państwowej.Dzięki temu potrafił zaszczepić w administracji wigor i dyscyplinę.Jego największym osiągnięciem był podbój i aneksja Bihar.W 1501 roku zdobył Dholpur, teren zależny Gwalior, którego władca Vinayaka-deva uciekł do Gwalior.W 1504 roku Sikandar Lodi wznowił wojnę z Tomarami.Najpierw zdobył fort Mandrayal, położony na wschód od Gwalior.Splądrował okolice Mandrayal, ale wielu jego żołnierzy straciło życie w wyniku późniejszej epidemii, co zmusiło go do powrotu do Delhi.Pięć razy Sikandar Lodi próbował podbić fort Gwalior, ale za każdym razem był pokonany przez Raja Man Singha I.

Sikandar Lodi zmarł śmiercią naturalną w 1517 r., a władzę objął jego drugi syn Ibrahim Lodi.Ibrahim nie cieszył się poparciem afgańskiej i perskiej szlachty ani wodzów regionalnych.Gubernator Pendżabu, Daulat Khan Lodi, wujek Ibrahima, skontaktował się z Mogołami Baburem i zaprosił go do ataku na Sułtanat Delhi.Ibrahim Lodi miał cechy doskonałego wojownika, ale w swoich decyzjach i działaniach był pochopny i niepolityczny.Jego próba wprowadzenia absolutyzmu królewskiego była przedwczesna, a polityka czystych represji, którym nie towarzyszyły środki mające na celu wzmocnienie administracji i zwiększenie zasobów wojskowych, z pewnością zakończyła się porażką.Ibrahim stanął w obliczu licznych buntów i przez prawie dekadę trzymał się opozycji z daleka.Dynastia Lodi upadła po pierwszej bitwie pod Panipatem w 1526 r., podczas której Babur pokonał znacznie większe armie Lodi i zabił Ibrahima Lodi.Babur założył Imperium Mogołów , które rządziło Indiami do czasu upadku goprzez Raj Brytyjski w 1857 roku.

Kluczowe ustalenia: - Być może największym wkładem Sułtanatu był jego tymczasowy sukces w odizolowaniu subkontynentu od potencjalnych zniszczeń spowodowanych inwazją mongolską z Azji Środkowej w XIII wieku.- Sułtanat zapoczątkował okres odrodzenia kultury indyjskiej.Wynikająca z tego fuzja „indo-muzułmańska” pozostawiła trwałe pomniki w architekturze, muzyce, literaturze i religii.- Sułtanat dał podwaliny pod Imperium Mogołów, które nadal rozszerzało swoje terytorium.