Historia buddyzmu

Budda (znany również jako Siddhattha Gotama lub Siddhārtha Gautama lub Budda Siakjamuni) był filozofem, żebrakiem, medytującym, duchowym nauczycielem i przywódcą religijnym, który żył w starożytnych Indiach (ok. 5-4 wieku pne).Jest czczony jako założyciel światowej religii buddyzmu i czczony przez większość szkół buddyjskich jako Oświecony, który przekroczył karmę i uniknął cyklu narodzin i ponownych narodzin.Nauczał przez około 45 lat i zdobył wielu zwolenników, zarówno zakonnych, jak i świeckich.Jego nauczanie opiera się na wglądzie w duḥkha (zwykle tłumaczone jako „cierpienie”) i koniec dukkha - stan zwany Nibbāna lub Nirvana.

Pierwsza Rada Buddyjska w Rajgir, Bihar, Indie;nauki i dyscyplina monastyczna uzgodnione i skodyfikowane.Tradycyjnie mówi się, że pierwszy sobór buddyjski odbył się tuż po parinirwanie Buddy i przewodniczył mu Mahākāśyapa, jeden z jego najstarszych uczniów, w Rājagṛha (dzisiejszy Rajgir) przy wsparciu króla Ajātasattu.Według Charlesa Prebisha prawie wszyscy uczeni kwestionowali historyczność tego pierwszego soboru.

Po początkowym okresie jedności, podziały w sandze lub wspólnocie monastycznej doprowadziły do ​​pierwszej schizmy sanghi na dwie grupy: Sthavira (Starsi) i Mahasamghika (Wielka Sangha).Większość uczonych zgadza się, że schizma była spowodowana nieporozumieniami co do punktów winaji (dyscypliny monastycznej).Z biegiem czasu te dwie wspólnoty klasztorne podzieliły się dalej na różne wczesne szkoły buddyjskie.

Za panowania mauretańskiego cesarza Aśoki (273–232 pne) buddyzm zyskał poparcie królewskie i zaczął się szerzej rozprzestrzeniać, docierając do większości subkontynentu indyjskiego.Wydaje się, że po inwazji na Kalingę Ashoka poczuł wyrzuty sumienia i zaczął pracować nad poprawą życia swoich poddanych.Ashoka budowała także studnie, domy wypoczynkowe i szpitale dla ludzi i zwierząt.Zniósł też tortury, królewskie wyprawy na polowania, a być może nawet karę śmierci.Ashoka wspierała również wyznania niebuddyjskie, takie jak dżinizm i braminizm.Ashoka propagował religię, budując stupy i filary, nawołując między innymi do poszanowania wszelkiego życia zwierzęcego i nawołując ludzi do przestrzegania Dharmy.Został okrzyknięty przez źródła buddyjskie wzorem współczującego chakravartina (monarchy obracającego kołem).Król Ashoka wysyła pierwszych buddystów na Sri Lankę w III wieku.Inną cechą buddyzmu maurejskiego był kult i oddawanie czci stupom , dużym kopcom, w których znajdowały się relikwie (pali: sarīra) Buddy lub innych świętych.Wierzono, że praktykowanie kultu tych relikwii i stup może przynieść błogosławieństwo.Być może najlepiej zachowanym przykładem mauretańskiego miejsca buddyjskiego jest Wielka Stupa Sanchi (pochodząca z III wieku pne).

Nie ma zgody co do tego, kiedy dokładnie buddyzm przybył do Wietnamu .Buddyzm mógł przybyć już w III lub II wieku p.n.e. przez Indie lub alternatywnie w I lub II wieku zChin .Tak czy inaczej, buddyzm mahajany został ustanowiony w Wietnamie w II wieku n.e.W IX wieku zarówno Pure Land, jak i Thien (Zen) były głównymi wietnamskimi szkołami buddyjskimi.W południowym Królestwie Czampa hinduizm , therawada i mahajana były praktykowane aż do XV wieku, kiedy to inwazja z północy doprowadziła do dominacji chińskich form buddyzmu.Jednak buddyzm Theravada nadal istnieje na południu Wietnamu.Buddyzm wietnamski jest zatem bardzo podobny do buddyzmu chińskiego i w pewnym stopniu odzwierciedla strukturę buddyzmu chińskiego podynastii Song .Buddyzm wietnamski pozostaje w symbiozie z taoizmem, duchowością chińską i rodzimą religią wietnamską.

Ruch buddyjski, który stał się znany jako Mahajana (Wielki Pojazd), a także Bodhisattwajana, rozpoczął się gdzieś między 150 pne a 100 rokiem ne, czerpiąc zarówno z trendów Mahasamghika, jak i Sarvastivada.Najwcześniejsza inskrypcja, którą można rozpoznać po mahajanie, pochodzi z 180 roku n.e. i znajduje się w Mathurze.Mahajana kładła nacisk na ścieżkę Bodhisattwy do pełnego stanu Buddy (w przeciwieństwie do duchowego celu stanu arhata).Pojawił się jako zbiór luźnych grup związanych z nowymi tekstami zwanymi sutrami mahajany.Sutry mahajany promowały nowe doktryny, takie jak idea, że ​​„istnieją inni buddowie, którzy jednocześnie nauczają w niezliczonych innych systemach światowych”.Z czasem bodhisattwowie mahajany, a także wielu buddów zaczęto postrzegać jako transcendentalne dobroczynne istoty, które były przedmiotem oddania.Mahajana przez jakiś czas pozostawała mniejszością wśród indyjskich buddystów, rosnąc powoli, aż około połowa wszystkich mnichów napotkanych przez Xuanzanga w VII-wiecznych Indiach była mahajanistami.Wczesne szkoły myśli mahajany obejmowały nauki Mādhyamaki , Yogācāry i natury Buddy ( Tathāgatagarbha ).Mahajana jest dziś dominującą formą buddyzmu w Azji Wschodniej i Tybecie.W Azji Środkowej przebiegał międzynarodowy szlak handlowy znany jako Jedwabny Szlak, który przewoził towary między Chinami, Indiami, Bliskim Wschodem i światem śródziemnomorskim.Buddyzm był obecny w tym regionie od około II wieku pne.Początkowo szkoła Dharmaguptaka odnosiła największe sukcesy w swoich wysiłkach na rzecz szerzenia buddyzmu w Azji Środkowej.Królestwo Khotan było jednym z najwcześniejszych królestw buddyjskich na tym obszarze i pomogło w przekazywaniu buddyzmu z Indii do Chin.Podboje króla Kanishki i patronat nad buddyzmem odegrały ważną rolę w rozwoju Jedwabnego Szlaku oraz w przekazywaniu buddyzmu mahajany z Gandhary przez pasmo Karakorum do Chin.Buddyzm mahajany rozprzestrzenia się w Azji Środkowej.

Mahāyāna to termin określający szeroką grupę buddyjskich tradycji, tekstów, filozofii i praktyk.Mahāyāna jest uważana za jedną z dwóch głównych istniejących gałęzi buddyzmu (drugą jest Theravada).Buddyzm mahajany rozwinął się w Indiach (od ok. I wieku pne).Akceptuje główne pisma święte i nauki wczesnego buddyzmu, ale dodaje także różne nowe doktryny i teksty, takie jak sutry mahajany.

Buddyzm został po raz pierwszy wprowadzony do Chin za panowania dynastii Han (202 p.n.e. – 220 n.e.).Tłumaczenie dużej części indyjskich pism buddyjskich na język chiński i włączenie tych tłumaczeń (wraz z dziełami taoistycznymi i konfucjańskimi) do chińskiego kanonu buddyjskiego miało daleko idące konsekwencje dla rozpowszechniania buddyzmu w całej sferze kulturowej Azji Wschodniej, w tym wKorei ,Japonii iWietnamie .Buddyzm chiński rozwinął także różne unikalne tradycje myśli i praktyki buddyjskiej, w tym buddyzm Tiantai, Huayan, Chan i buddyzm Czystej Krainy.

Kiedy buddyzm został pierwotnie wprowadzony doKorei z dawnego Qin w 372 roku, około 800 lat po śmierci historycznego Buddy, szamanizm był religią tubylczą.Samguk yusa i Samguk sagi odnotowują następujących 3 mnichów, którzy byli jednymi z pierwszych, którzy przynieśli nauki buddyjskie, czyli Dharmę, do Korei w IV wieku w okresie Trzech Królestw : Malananta – indyjski mnich buddyjski, który przybył z regionu Serindian w południowych Chinach Wschodnia dynastia Jin i sprowadziła buddyzm do króla Chimnyu z Baekje na południowym półwyspie koreańskim w 384 roku n.e., Sundo – mnich z północnego stanu chińskiego Były Qin sprowadził buddyzm do Goguryeo w północnej Korei w 372 roku n.e. oraz Ado – ​​mnich, który sprowadził buddyzm do Silla w Korei Środkowej.Ponieważ buddyzm nie był postrzegany jako sprzeczny z obrzędami kultu natury, wyznawcy szamanizmu pozwolili na wtopienie się w ich religię.W ten sposób góry, które szamaniści uważali za rezydencję duchów w czasach przedbuddyjskich, później stały się miejscami buddyjskich świątyń.Choć początkowo cieszył się szeroką akceptacją, nawet będąc wspieranym jako ideologia państwowa w okresie Goryeo (918-1392 n.e.), buddyzm w Korei doznał skrajnych represji w epoce Joseon (1392-1897 n.e.), która trwała ponad pięćset lat.W tym okresie neokonfucjanizm przezwyciężył wcześniejszą dominację buddyzmu.

Wadżrajana, wraz z Mantrajaną, Guhjamantrajaną, Tantrajaną, Sekretną Mantrą, Buddyzmem Tantrycznym i Buddyzmem Ezoterycznym, to nazwy nawiązujące do tradycji buddyjskich związanych z Tantrą i „Tajemniczą Mantrą”, które rozwinęły się na średniowiecznym subkontynencie indyjskim i rozprzestrzeniły się na Tybet, Nepal, inne Himalaje, Azja Wschodnia i Mongolia.Praktyki wadżrajany są powiązane z określonymi liniami w buddyzmie poprzez nauki dzierżawców linii.Inni mogą ogólnie odnosić się do tekstów jako buddyjskich tantr.Obejmuje praktyki wykorzystujące mantry, dharani, mudry, mandale oraz wizualizację bóstw i buddów.Tradycyjne źródła wadżrajany podają, że tantry i linia wadżrajany były nauczane przez Buddę Śākyamuniego i inne postacie, takie jak bodhisattwa Wadżrapani i Padmasambhawa.Tymczasem współcześni historycy studiów buddyjskich argumentują, że ruch ten datuje się na erę tantryczną średniowiecznych Indii (od ok. V wieku n.e.).Według pism wadżrajany termin wadżrajana odnosi się do jednego z trzech pojazdów lub dróg prowadzących do oświecenia, przy czym pozostałe dwa to Śrāvakayāna (znana również pejoratywnie jako Hīnayāna) i Mahāyāna (aka Pāramitāyāna).Istnieje kilka buddyjskich tradycji tantrycznych, które są obecnie praktykowane, w tym buddyzm tybetański, chiński buddyzm ezoteryczny, buddyzm Shingon i buddyzm Newar.

Od V do XIII wieku w Azji Południowo-Wschodniej istniało szereg potężnych państw, które obok hinduizmu były niezwykle aktywne w promowaniu buddyzmu i sztuki buddyjskiej.Główne wpływy buddyjskie nadeszły teraz bezpośrednio drogą morską z subkontynentu indyjskiego, tak że imperia te zasadniczo wyznawały wiarę mahajany.Przykłady obejmują królestwa kontynentalne, takie jak Funan, Imperium Khmerów i tajskie królestwo Sukhothai, a także królestwa wyspiarskie, takie jak Królestwo Kalingga, Imperium Srivijaya , Królestwo Medang i Majapahit.Mnisi buddyjscy udali się doChin z królestwa Funan w V wieku n.e., przywożąc teksty mahajany, co było znakiem, że religia ta była już w tym czasie ugruntowana w regionie.Buddyzm mahajany i hinduizm były głównymi religiami Imperium Khmerów (802–1431), państwa, które w swoim czasie dominowało nad większością półwyspu Azji Południowo-Wschodniej.Pod rządami Khmerów w Kambodży i sąsiedniej Tajlandii zbudowano liczne świątynie, zarówno hinduskie, jak i buddyjskie.Jeden z największych królów Khmerów, Dżajawarman VII (1181–1219), zbudował duże budowle buddyjskie mahajany w Bayon i Angkor Thom.Na indonezyjskiej wyspie Jawa zindyjskie królestwa, takie jak Królestwo Kalingga (VI–VII w.), były celem chińskich mnichów poszukujących tekstów buddyjskich.Malajski Srivijaya (650–1377), imperium morskie skupione na wyspie Sumatra, przyjęło buddyzm mahajany i wadżrajany i rozprzestrzeniło buddyzm na Jawę, Malaje i inne podbite regiony.

W V wieku w Chinach rozpoczęły się nauki Chán (Zen), tradycyjnie przypisywane legendarnej postaci buddyjskiego mnicha Bodhidharmy.Szkoła w dużym stopniu wykorzystywała zasady zawarte w Laṅkāvatāra Sutra, sutrze wykorzystującej nauki Yogācāry i Tathāgatagarbhy, która uczy Jedynego Pojazdu do stanu buddy.Dlatego we wczesnych latach nauki Chána nazywano „szkołą jednego pojazdu”.Najwcześniejszych mistrzów szkoły Chán nazywano „mistrzami Laṅkāvatāra” ze względu na ich mistrzostwo w praktyce zgodnie z zasadami Laṅkāvatāra Sutry.Główne nauki Chána były później często znane ze stosowania tak zwanych historii spotkań i koanów oraz stosowanych w nich metod nauczania.Zen to szkoła buddyzmu mahajany, która powstała w Chinach za czasów dynastii Tang , znana jako szkoła Chan, a później rozwinęła się w różne szkoły.

Buddyzm został wprowadzony doJaponii w VI wieku przez koreańskich mnichów niosących sutry i wizerunek Buddy, a następnie podróżujących drogą morską na archipelag japoński.Jako taki, buddyzm japoński jest pod silnym wpływem buddyzmu chińskiego i koreańskiego.W okresie Nara (710–794) cesarz Shōmu nakazał budowę świątyń w całym swoim królestwie.W stolicy Nara zbudowano liczne świątynie i klasztory, takie jak pięciopiętrowa pagoda i Złota Sala Hōryū-ji czy świątynia Kōfuku-ji.W stolicy Nara mnożyły się również sekty buddyjskie, znane jako Nanto Rokushū (Sześć Sekt Nara).Najbardziej wpływowa z nich to szkoła Kegon (z chińskiego Huayan).Pod koniec Nara kluczowe postacie Kūkai (774–835) i Saichō (767–822) założyły odpowiednio wpływowe japońskie szkoły Shingon i Tendai.Ważną doktryną dla tych szkół było hongaku (wrodzone przebudzenie lub pierwotne oświecenie), doktryna, która wywarła wpływ na cały późniejszy buddyzm japoński.Buddyzm wpłynął również na japońską religię Shinto, która zawierała elementy buddyjskie.W późniejszym okresie Kamakura (1185–1333) powstało sześć nowych szkół buddyjskich, które konkurowały ze starszymi szkołami Nara i są znane jako „nowy buddyzm” (Shin Bukkyō) lub buddyzm Kamakura.Należą do nich wpływowe szkoły Czystej Krainy Hōnen (1133–1212) i Shinran (1173–1263), szkoły Zen Rinzai i Soto założone przez Eisai (1141–1215) i Dōgen (1200–1253), a także Sutra Lotosu szkoła Nichirena (1222–1282).

Buddyzm pojawił się w Tybecie późno, w VII wieku.Forma, która dominowała na południu Tybetu, była mieszanką mahajany i wadżrajany z uniwersytetów imperium Pāla w regionie Bengalu we wschodnich Indiach.Wpływ Sarvāstivādin pochodził z południowego zachodu (Kaszmir) i północnego zachodu (Khotan).Ich teksty trafiły do ​​kanonu buddyzmu tybetańskiego, dostarczając Tybetańczykom prawie wszystkich podstawowych źródeł dotyczących Pojazdu Fundacji.Pododdział tej szkoły, Mūlasarvāstivāda, był źródłem tybetańskiej Vinayi.Buddyzm Chan został wprowadzony przez wschodni Tybet z Chin i wywarł na nim wrażenie, ale wczesne wydarzenia polityczne sprawiły, że stracił on mniejsze znaczenie.Sanskryckie pisma buddyjskie z Indii zostały po raz pierwszy przetłumaczone na tybetański za panowania tybetańskiego króla Songtsäna Gampo (618-649 n.e.).W tym okresie rozwinął się również tybetański system pisma i klasyczny tybetański.W VIII wieku król Trisong Detsen (755-797 n.e.) ustanowił ją oficjalną religią państwa i nakazał swojej armii nosić szaty i studiować buddyzm.Trisong Detsen zaprosił na swój dwór indyjskich uczonych buddyjskich, w tym Padmasambhāvę (VIII w. n.e.) i Śāntarakṣita (725–788), uważanych za założycieli Nyingmy (Przedwiecznych), najstarszej tradycji buddyzmu tybetańskiego.Padmasambhava, który jest uważany przez Tybetańczyków za Guru Rinpocze („Cenny Mistrz”), któremu również przypisuje się budowę pierwszego budynku klasztornego o nazwie Samye, około końca VIII wieku.Według niektórych legend, zauważono, że spacyfikował on demony Bon i uczynił je głównymi obrońcami Dharmy. czasach, takich jak Chiny, Indie i państwa w Azji Środkowej - które miały silne wpływy buddyjskie w swojej kulturze.

Xuanzang, znany również jako Hiuen Tsang, był chińskim mnichem buddyjskim, uczonym, podróżnikiem i tłumaczem z VII wieku.Jest znany z epokowego wkładu w chiński buddyzm, dziennika podróży doIndii w latach 629–645 n.e., wysiłków zmierzających do sprowadzenia doChin ponad 657 indyjskich tekstów oraz tłumaczeń niektórych z tych tekstów.

Począwszy od około XI wieku syngalescy mnisi Theravāda i elity Azji Południowo-Wschodniej doprowadzili do powszechnego przejścia większości kontynentalnej Azji Południowo-Wschodniej do syngaleskiej szkoły Theravāda Mahavihara.Patronat monarchów, takich jak król birmański Anawrahta (1044–1077) i król Tajlandii Ram Khamhaeng, odegrał kluczową rolę w powstaniu buddyzmu Theravāda jako głównej religii Birmy i Tajlandii .

Pod koniec X i XI wieku nastąpiło odrodzenie buddyzmu w Tybecie wraz z powstaniem linii „nowych tłumaczeń” ( Sarma ), a także pojawieniem się literatury „ukrytych skarbów” ( terma ), która przekształciła tradycję ningma.W 1042 roku bengalski mistrz Atiśa (982-1054) przybył do Tybetu na zaproszenie zachodniego króla Tybetu.Jego główny uczeń, Dromton, założył szkołę buddyzmu tybetańskiego Kadam, jedną z pierwszych szkół Sarmy. Atiśa pomagał w tłumaczeniu głównych tekstów buddyjskich, takich jak Bka'-'gyur (Tłumaczenie Słowa Buddy) i Bstan-'gyur (Tłumaczenie nauk) pomogło w szerzeniu wartości buddyzmu w potężnych sprawach państwowych, jak również w kulturze tybetańskiej.Bka'-'gyur ma sześć głównych kategorii w książce:TantraPradżniaparamitaRatnakuta SutraSutra AvatamsakaInne sutryWinaja.Bstan-'gyur to kompilacja 3626 tekstów i 224 tomów, które zasadniczo obejmują teksty hymnów, komentarzy i tantr.

Upadek buddyzmu przypisuje się różnym czynnikom.Niezależnie od przekonań religijnych swoich królów, państwa zwykle traktowały wszystkie ważne sekty względnie równorzędnie.Według Hazry buddyzm podupadł częściowo z powodu powstania braminów i ich wpływu na proces społeczno-polityczny.Według niektórych uczonych, takich jak Lars Fogelin, upadek buddyzmu może być związany z przyczynami ekonomicznymi, w których klasztory buddyjskie z dużymi nadaniami ziemskimi koncentrowały się na zajęciach niematerialnych, samoizolacji klasztorów, utracie wewnętrznej dyscypliny w sandze, oraz niepowodzenie w efektywnym użytkowaniu posiadanej przez nich ziemi.Klasztory i instytucje, takie jak Nalanda, zostały porzucone przez mnichów buddyjskich około 1200 roku n.e., którzy uciekają przed najeżdżającą armią muzułmańską , po czym miejsce to podupadło z powodu rządów islamskich w Indiach, które nastąpiły później.

Buddyzm Zen, Czysta Kraina i Nichiren powstały w Japonii.Inny zestaw nowych szkół Kamakura obejmuje dwie główne szkoły zen w Japonii ( Rinzai i Sōtō ), ogłoszone przez mnichów, takich jak Eisai i Dōgen , które kładą nacisk na wyzwolenie poprzez wgląd w medytację ( zazen ).Dōgen (1200-1253) rozpoczął wybitny nauczyciel medytacji i opat.Wprowadził linię Chan z Caodong, która wyrosła na szkołę Sōtō.Krytykował idee, takie jak ostatni wiek Dharmy (mappō) i praktyka modlitwy apotropaicznej.

Odrodzenie buddyzmu można przypisać kilku czynnikom, w tym:Imigracja: Pod koniec XIX i na początku XX wieku nastąpił napływ imigrantów z Azji do krajów zachodnich, z których wielu było buddystami.To zwróciło uwagę ludzi Zachodu na buddyzm i doprowadziło do powstania wspólnot buddyjskich na Zachodzie.Zainteresowania naukowe: Zachodni uczeni zaczęli interesować się buddyzmem na początku XX wieku, co doprowadziło do tłumaczenia tekstów buddyjskich oraz studiowania buddyjskiej filozofii i historii.To zwiększyło zrozumienie buddyzmu wśród mieszkańców Zachodu.Kontrkultura: w latach 60. i 70. na Zachodzie istniał ruch kontrkulturowy, charakteryzujący się nastrojami anty-establishmentowymi, skupieniem się na duchowości i rozwoju osobistym oraz zainteresowaniem religiami Wschodu.Buddyzm był postrzegany jako alternatywa dla tradycyjnych religii zachodnich i przyciągał wielu młodych ludzi.Media społecznościowe: Wraz z pojawieniem się Internetu i mediów społecznościowych buddyzm stał się bardziej dostępny dla ludzi na całym świecie.Społeczności internetowe, strony internetowe i aplikacje zapewniają ludziom platformę do poznawania buddyzmu i łączenia się z innymi praktykującymi.Ogólnie rzecz biorąc, odrodzenie buddyzmu w XX wieku doprowadziło do powstania wspólnot i instytucji buddyjskich na Zachodzie oraz uczyniło buddyzm bardziej widoczną i akceptowaną religią w społeczeństwach zachodnich.