Konfederacja Marathów

Termin Maratha odnosił się ogólnie do wszystkich użytkowników języka marathi.Kasta Marathów to klan marathi pierwotnie utworzony we wcześniejszych stuleciach z połączenia rodzin chłopskich (Kunbi), pasterskich (Dhangar), pasterskich (Gawli), kowalskich (Lohar), Sutar (stolarz), Bhandari, Thakar i Koli kasty w Maharasztrze.Wielu z nich podjęło w XVI wieku służbę wojskową dla sułtanatów Dekanu lub Mogołów .Później, w XVII i XVIII wieku, służyli w armiach imperium Marathów, założonego przez Shivaji, maratha z kasty.Wielu Marathów otrzymało dziedziczne lenna od sułtanatów i Mogołów za ich służbę.

Shivaji poprowadził opór w celu uwolnienia ludzi od sułtanatu Bijapur w 1645 r., Zdobywając fort Torna, a następnie wiele innych fortów, oddając ten obszar pod swoją kontrolę i ustanawiając Hindavi Swarajya (samorządność ludu hinduskiego).Stworzył niezależne królestwo Marathów ze stolicą w Raigad

Król Shivaji został uwięziony w forcie Panhala, oblężonym i znacznie przewyższającym liczebnie armię Adilshahi dowodzoną przez Abisyńczyka imieniem Siddi Masud.Baji Prabhu Deshpande zdołał zaatakować dużą armię Adilshahi z 300 żołnierzami, podczas gdy Shivaji zdołał uciec z oblężenia.Bitwa pod Pävankhind była ostatnią batalią straży tylnej, która miała miejsce 13 lipca 1660 r. Na przełęczy w pobliżu fortu Vishalgad, niedaleko miasta Kolhapur w stanie Maharasztraw Indiach , pomiędzy wojownikiem maratha Baji Prabhu Deshpande i Siddi Masudem z sułtanatu Adilshah.Starcie zakończone zniszczeniem sił Marathów i taktycznym zwycięstwem sułtanatu Bijapur, ale bez strategicznego zwycięstwa.

W 1652 r. Rada Imperium Brytyjskiego w Surat wezwała Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską do zakupu Bombaju od Portugalczyków .W 1654 roku Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska zwróciła uwagę Olivera Cromwella , Lorda protektora krótkotrwałej Wspólnoty Narodów, na tę sugestię Rady Surat, kładąc wielki nacisk na doskonały port i naturalną izolację od ataków lądowych.W połowie XVII wieku rosnąca potęga Imperium Holenderskiego zmusiła Anglików do zdobycia stacji w zachodnich Indiach.W połowie XVII wieku rosnąca potęga Imperium Holenderskiego zmusiła Anglików do zdobycia stacji w zachodnich Indiach.W dniu 11 maja 1661 r. Traktat małżeński Karola II, króla Anglii i Katarzyny Braganzy , córki króla Portugalii Jana IV , umieścił Bombaj w posiadaniu Imperium Brytyjskiego jako część posagu Katarzyny dla Karola.

W 1666 roku Aurangzeb wezwał Shivaji do Agry (choć niektóre źródła zamiast tego podają Delhi) wraz ze swoim dziewięcioletnim synem Sambhaji.Plan Aurangzeba polegał na wysłaniu Shivaji do Kandaharu, obecnie w Afganistanie, w celu skonsolidowania północno-zachodniej granicy imperium Mogołów.Jednak na dworze, 12 maja 1666 r., Aurangzeb sprawił, że Shivaji stanął za mansabdārs (dowódcami wojskowymi) swojego dworu.Shivaji obraził się i wybiegł z sądu, po czym został natychmiast umieszczony w areszcie domowym pod obserwacją Faulada Khana, Kotwala z Agry.Shivaji zdołał uciec z Agry, prawdopodobnie przekupując strażników, chociaż cesarz nigdy nie był w stanie ustalić, w jaki sposób uciekł pomimo śledztwa.Popularna legenda głosi, że Shivaji przemycił siebie i syna z domu w dużych koszach, które rzekomo były słodyczami, które miały być podarowane postaciom religijnym w mieście.

W dniu 21 września 1668 r. Karta królewska z 27 marca 1668 r. Doprowadziła do przeniesienia Bombaju od Karola II do angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej za roczny czynsz w wysokości 10 funtów.Sir George Oxenden został pierwszym gubernatorem Bombaju pod rządami angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej.Gerald Aungier , który został gubernatorem Bombaju w lipcu 1669 r., Założył w Bombaju mennicę i drukarnię i przekształcił wyspy w centrum handlu.

Shivaji zdobył rozległe ziemie i bogactwo w wyniku swoich kampanii, ale pozbawiony formalnego tytułu, technicznie rzecz biorąc, nadal był zamindarem Mogołów lub synem jagirdara z Bijapuri, bez podstawy prawnej do rządzenia de facto swoją domeną.Tytuł królewski mógłby rozwiązać ten problem, a także zapobiec wyzwaniom ze strony innych przywódców Marathów, którym był technicznie równy.Zapewniłoby to również hinduskim marathom innego hinduskiego władcę w regionie rządzonym w przeciwnym razie przez muzułmanów.Shivaji został koronowany na króla Maratha Swaraj podczas wystawnej ceremonii w dniu 6 czerwca 1674 w forcie Raigad.

W imperium Mogołów istniała próżnia władzy, spowodowana śmiercią Aurangzeba w 1707 r. I jego następcy Bahadura Szacha, prowadząca do ciągłych wewnętrznych konfliktów w rodzinie cesarskiej i czołowych możnowładców Mogołów.Podczas gdy Mogołowie intrygowali w wojnie domowej między frakcjami Szahu i Tarabai, sami Marathowie stali się głównym czynnikiem w kłótniach między cesarzem a Sajjidami.

Shahu Bhosale I był piątym Chhatrapatim Imperium Marathów stworzonym przez jego dziadka, Shivaji Maharaja.Shahu, jako dziecko, został wzięty do niewoli wraz z matką w 1689 roku przez Mogołów Sardar, Zulfikar Khan Nusrat Jang po bitwie pod Raigarh (1689).Po śmierci Aurangzeba w 1707 roku, Shahu został uwolniony przez Bahadura Szacha I, nowego cesarza Mogołów.Mogołowie uwolnili Shahu w sile pięćdziesięciu ludzi, myśląc, że przyjazny przywódca Marathów byłby użytecznym sojusznikiem, a także do wywołania wojny domowej wśród Marathów.Ta sztuczka zadziałała, gdy Shahu stoczył krótką wojnę ze swoją ciotką Tarabai w morderczym konflikcie mającym na celu zdobycie tronu Marathów w 1708 roku. Jednak Mogołowie znaleźli się z potężniejszym wrogiem w Shahu Maharaj.Za panowania Shahu moc i wpływy Marathów rozciągały się na wszystkie zakątki subkontynentu indyjskiego.Za panowania Shahu Raghoji Bhosale rozszerzył imperium na wschód, docierając do dzisiejszego Bengalu.Kanderao Dabhade, a później jego syn, Triambakrao, rozszerzyli go na zachód do Gudżaratu.Peshwa Bajirao i jego trzej wodzowie, Pawar (Dhar), Holkar (Indore) i Scindia (Gwalior), rozszerzyli go na północ aż do Attock.Jednak po jego śmierci władza przeniosła się z rządzącego Chhatrapati na jego ministrów (Peshwas) i generałów, którzy wyrzeźbili własne lenna, takich jak Bhonsle z Nagpur, Gaekwad z Baroda, Sindhia z Gwalior i Holkar z Indore.

W tym okresie Peshwas należący do rodziny Bhat kontrolował armię Marathów, a później stał się de facto władcami Imperium Marathów do 1772 roku. W odpowiednim czasie Imperium Marathów zdominowało większość subkontynentu indyjskiego.Shahu mianował Peshwa Balaji Vishwanatha w 1713 roku. Od jego czasów urząd Peshwy stał się najwyższy, podczas gdy Shahu został figurantem.W 1719 r. Armia Marathów pomaszerowała do Delhi po pokonaniu Sayyida Hussaina Alego , mogolskiego gubernatora Dekanu, i obaliła cesarza Mogołów.Od tego momentu cesarze Mogołów stali się marionetkami w rękach swoich władców Marathów.Mogołowie stali się marionetkowym rządem Marathów i przekazali jedną czwartą swoich całkowitych dochodów jako Chauth i dodatkowe 10% na ich ochronę.

Baji Rao został mianowany Peshwą, następcą swojego ojca, przez Shahu 17 kwietnia 1720 r. W swojej 20-letniej karierze wojskowej nigdy nie przegrał bitwy i jest powszechnie uważany za największego generała kawalerii indyjskiej.Baji Rao jest najbardziej znaną osobistością po Shivaji w historii Imperium Marathów.Jego osiągnięcia to ustanowienie supremacji Marathów na południu i politycznej hegemonii na północy.Podczas swojej 20-letniej kariery jako Peshwa pokonał Nizama-ul-Mulka w bitwie pod Palkhed i był odpowiedzialny za ustanowienie potęgi Marathów w Malwa, Bundelkhand, Gujarat, jako odkupiciel Konkan z Siddis z Janjira i wyzwoliciel zachodniego wybrzeża od rządy portugalskie .

Ziarna tej bitwy sięgają roku 1713, kiedy król Maratha Shahu mianował Balaji Vishwanatha swoim Peshwa, czyli premierem.W ciągu dekady Balaji zdołał wydobyć znaczną część terytorium i bogactwa z rozpadającego się imperium Mogołów.W 1724 r. Kontrola Mogołów wygasła, a Asaf Jah I, 1. Nizam z Hyderabadu, ogłosił się niezależnym od rządów Mogołów, ustanawiając w ten sposób własne królestwo znane jako Hyderabad Deccan.Nizamowie przystąpili do wzmocnienia prowincji, próbując kontrolować rosnące wpływy Marathów.Wykorzystał rosnącą polaryzację w Imperium Marathów z powodu roszczenia tytułu króla zarówno przez Shahu, jak i Sambhaji II z Kolhapur.Nizam zaczął wspierać frakcję Sambhaji II, co rozwścieczyło Shahu, który został ogłoszony królem.Bitwa pod Palkhed toczyła się 28 lutego 1728 r. W wiosce Palkhed, niedaleko miasta Nashik w stanie Maharasztra w Indiach, pomiędzy imperium Marathów Peshwa, Baji Rao I i Nizam-ul-Mulk, Asaf Jah I z Hyderabadu, w którym: Marathowie pokonali Nizamów.

12 listopada 1736 r. Generał Marathów Bajirao ruszył na Stare Delhi, by zaatakować stolicę Mogołów.Cesarz Mogołów Muhammad Shah wysłał Saadata Ali Khana I ze 150-tysięczną armią, aby powstrzymać natarcie Marathów na Delhi.Muhammad Shah wysłał Mir Hasana Khana Kokę z armią, aby przechwyciła Bajirao.Mogołowie zostali zdewastowani przez zaciekły atak Marathów i stracili połowę swojej armii, co zmusiło ich do zwrócenia się do wszystkich regionalnych władców o pomoc przeciwko armii Marathów.Bitwa oznaczała dalszą ekspansję Imperium Marathów w kierunku północnym.Marathowie wydobyli duże dopływy od Mogołów i podpisali traktat, który scedował Malwę na Marathów.Plądrowanie Delhi przez Marathów osłabiło imperium Mogołów, które uległo dalszemu osłabieniu po kolejnych najazdach Nadira Szacha w 1739 r. I Ahmada Szacha Abdali w latach pięćdziesiątych XVIII wieku.

W 1737 roku Marathowie najechali północne granice imperium Mogołów, docierając aż do przedmieść Delhi. Bajirao pokonał tutaj armię Mogołów i maszerował z powrotem do Pune.Cesarz Mogołów poprosił Nizam o wsparcie.Nizam przechwycił Marathów podczas ich powrotnej podróży.Dwie armie starły się w pobliżu Bhopalu.Bitwa pod Bhopalem toczyła się 24 grudnia 1737 r. W Bhopalu pomiędzy Imperium Marathów a połączoną armią Nizam i kilkoma generałami Mogołów.

Bitwa pod Vasai lub bitwa pod Bassein toczyła się między Marathami a portugalskimi władcami Vasai, miasta leżącego niedaleko Mumbaju (Bombaju) w obecnym stanie Maharasztra w Indiach.Marathom przewodził Chimaji Appa, brat Peshwa Baji Rao I. Zwycięstwo Marathów w tej wojnie było głównym osiągnięciem panowania Baji Rao I.

Inwazje Marathów na Bengal (1741-1751), znane również jako wyprawy Marathów w Bengalu, odnoszą się do częstych inwazji sił Marathów w Bengalu Subah (Bengal Zachodni, Bihar, część współczesnej Orisy), po ich udanej kampanii w region Carnatic w bitwie pod Trichinopoly.Liderem wyprawy był Maratha Maharaja Raghoji Bhonsle z Nagpur.Marathowie najeżdżali Bengal sześć razy od sierpnia 1741 do maja 1751. Nawab Alivardi Khan zdołał oprzeć się wszystkim inwazjom w zachodnim Bengalu, jednak częste najazdy Marathów spowodowały wielkie zniszczenia w zachodnim Bengalu Subah, powodując ciężkie ofiary wśród ludności cywilnej i rozległe straty gospodarcze .W 1751 roku Marathowie podpisali traktat pokojowy z Nawabem z Bengalu, zgodnie z którym Mir Habib (były dworzanin Alivardi Khan, który uciekł do Marathów) został gubernatorem prowincji Orisa pod nominalną kontrolą Nawaba z Bengalu.

Bitwa pod Plassey była zdecydowanym zwycięstwem Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej nad znacznie większymi siłami Nawaba z Bengalu i jego francuskich sojuszników, które miało miejsce 23 czerwca 1757 r. pod dowództwem Roberta Clive'a.Bitwa pomogła Kompanii przejąć kontrolę nad Bengalem.W ciągu następnych stu lat przejęli kontrolę nad większością subkontynentu indyjskiego, Birmą i Afganistanem.

Bitwa pod Attock miała miejsce 28 kwietnia 1758 roku pomiędzy Imperium Marathów a Imperium Durrani.Marathowie pod wodzą Raghunathrao (Raghoba) odnieśli decydujące zwycięstwo i Attock został schwytany.Bitwa jest postrzegana jako wielki sukces Marathów, którzy podnieśli flagę Marathów w Attock.8 maja 1758 r. Marathowie pokonali siły Durrani w bitwie pod Peszawarem i zdobyli miasto Peszawar.Marathowie dotarli już do granicy z Afganistanem.Ahmad Shah Durrani zaniepokoił się sukcesem Marathów i zaczął planować odzyskanie utraconych terytoriów.

Ahmad Shah Durrani po raz piąty najechał Indie w 1759 roku. Pasztunowie zaczęli organizować się do walki zbrojnej z Marathami.Pasztunowie nie mieli czasu na przekazanie informacji Kabulowi w celu uzyskania pomocy.Generał Jahan Khan posunął się naprzód i zdobył garnizon Marathów w Peszawarze.Następnie najeźdźcy zajęli Attock.W międzyczasie Sabaji Patil wycofał się i dotarł do Lahore ze świeżymi żołnierzami i dużą liczbą lokalnych bojowników sikhijskich z Sukerchakia i Ahluwalia Misls.W zaciętej bitwie Afgańczycy zostali pokonani przez połączone siły Marathów oraz Sukerchakia i Ahluwalia Misls.

W 1737 roku Baji Rao pokonał Mogołów na obrzeżach Delhi i podporządkował Marathom większość dawnych terytoriów Mogołów na południe od Agry.Syn Baji Rao, Balaji Baji Rao, jeszcze bardziej powiększył terytorium pod kontrolą Marathów, najeżdżając Pendżab w 1758 r. To doprowadziło Marathów do bezpośredniej konfrontacji z imperium Durrani Ahmada Shaha Abdali (znanego również jako Ahmad Shah Durrani).Ahmad Shah Durrani nie chciał pozwolić, by rozprzestrzenianie się Marathów pozostało bez kontroli.Udało mu się przekonać Nawaba z Oudh Shuja-ud-Daula do przyłączenia się do jego sojuszu przeciwko Marathom.Trzecia bitwa pod Panipatem miała miejsce 14 stycznia 1761 roku pod Panipatem, około 97 km (60 mil) na północ od Delhi, pomiędzy Imperium Marathów a najeżdżającą armią afgańską (Ahmada Szacha Durraniego), wspieraną przez czterech indyjskich sojuszników, Rohillów pod dowództwem dowództwo Najib-ud-daulah, Afgańczyków z regionu Doab i Nawab z Awadh, Shuja-ud-Daula.Armią Marathów dowodził Sadashivrao Bhau, który był trzecim autorytetem po Chhatrapati (królu Marathów) i Peszwie (premier Marathów).Bitwa trwała kilka dni i wzięło w niej udział ponad 125 000 żołnierzy.Armia Marathów pod dowództwem Sadashivrao Bhau przegrała bitwę.Dżatowie i Radźputowie nie wspierali Marathów.Rezultatem bitwy było tymczasowe zatrzymanie dalszych postępów Marathów na północy i destabilizacja ich terytoriów na około dziesięć lat.Aby ocalić swoje królestwo, Mogołowie ponownie zmienili strony i powitali Afgańczyków w Delhi.

Shrimant Peshwa Madhavrao Bhat I był dziewiątym Peshwa Imperium Marathów.Podczas jego kadencji imperium Marathów podniosło się ze strat poniesionych podczas Trzeciej Bitwy pod Panipatem, zjawiska znanego jako Zmartwychwstanie Marathów.Uważany jest za jednego z największych Peszwów w historii Marathów.W 1767 roku Madhavrao I przekroczył rzekę Krishna i pokonał Hyder Ali w bitwach pod Sira i Madgiri.Uratował także ostatnią królową Królestwa Keladi Nayaka, którą Hajdar Ali przetrzymywał w forcie Madgiri.

Mahadaji Shinde odegrał kluczową rolę we wskrzeszeniu potęgi Marathów w północnych Indiach po trzeciej bitwie pod Panipatem w 1761 roku i został zaufanym porucznikiem Peshwy, przywódcy Imperium Marathów.Wraz z Madhavrao I i Naną Fadnavis był jednym z trzech filarów Zmartwychwstania Marathów.Na początku 1771 roku, dziesięć lat po upadku władzy Marathów nad północnymi Indiami po trzeciej bitwie pod Panipatem, Mahadji odbił Delhi i zainstalował Shah Alama II jako marionetkowego władcę na tronie Mogołów, otrzymując w zamian tytuł zastępcy Vakil-ul-Mutlak (Regent Cesarstwa).

Kiedy Madhavrao zmarł, doszło do walki o władzę między bratem Madhavrao (który został Peszą) a Raghunathrao, który chciał zostać Peshwą imperium.Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska ze swojej bazy w Bombaju interweniowała w walce o sukcesję w Pune w imieniu Raghunathrao.

Siły Kompanii Wschodnioindyjskiej z Bombaju składały się z około 3900 ludzi (około 600 Europejczyków, reszta z Azji), którym towarzyszyło wiele tysięcy służących i pracowników specjalistycznych.Mahadji spowolnił brytyjski marsz i wysłał siły na zachód, aby odcięły linie zaopatrzenia.Kawaleria Marathów nękała wroga ze wszystkich stron.Marathowie stosowali również strategię spalonej ziemi, opuszczając wioski, usuwając zapasy zboża, paląc pola uprawne i zatruwając studnie.Siły brytyjskie zostały otoczone 12 stycznia 1779 r. Pod koniec następnego dnia Brytyjczycy byli gotowi do omówienia warunków kapitulacji,

Silny fort Gwalior był wówczas w rękach Chhatara Singha, władcy Jat Gohadu.W 1783 Mahadji oblegał fort Gwalior i zdobył go.Delegował administrację Gwalioru Kanderao Hari Bhalerao.Po świętowaniu podboju Gwalior, Mahadji Shinde ponownie skierował swoją uwagę na Delhi.

Wojny Marathów z Mysore były konfliktem w XVIII-wiecznych Indiach między Imperium Marathów a Królestwem Mysore.Chociaż początkowe działania wojenne między stronami rozpoczęły się w latach 70. XVIII wieku, faktyczne działania wojenne rozpoczęły się w lutym 1785 r., A zakończyły w 1787 r. Powszechnie uważa się, że wojna wybuchła w wyniku chęci odzyskania przez stale rozszerzających się Marathów utraconych terytoriów od państwa z Mysore.Wojna zakończyła się w 1787 roku pokonaniem Marathów przez Tipu Sultana.Mysore było stosunkowo małym królestwem na początku XVIII wieku.Jednak zdolni władcy, tacy jak Hyder Ali i Tipu Sultan, przekształcili królestwo i zachodnią armię, która wkrótce przekształciła się w zagrożenie militarne zarówno dla Imperium Brytyjskiego, jak i Marathów.

Bitwa pod Gajendragad toczyła się między Marathami pod dowództwem Tukojirao Holkara (adoptowanego syna Malharrao Holkara) i Tipu Sultan, w której Tipu Sultan został pokonany przez Marathów.Dzięki zwycięstwu w tej bitwie granica terytorium Marathów rozciągnęła się aż do rzeki Tungabhadra.

Kawaleria Marathów pomagała Brytyjczykom w dwóch ostatnich wojnach Anglo-Mysore od 1790 r., Ostatecznie pomagając Brytyjczykom podbić Mysore w czwartej wojnie Anglo-Mysore w 1799 r. Jednak po podboju brytyjskim Marathowie rozpoczęli częste naloty w Mysore w celu grabieży region, co uzasadniali jako rekompensatę za przeszłe straty poniesione przez Tipu Sultan.

Jaipur i Jodhpur, dwa najpotężniejsze stany Radżputów, nadal nie znajdowały się pod bezpośrednią dominacją Marathów.Tak więc Mahadji wysłał swojego generała Benoît de Boigne, aby zmiażdżył siły Jaipur i Jodhpur w bitwie pod Patan.Zmierzone z europejskimi uzbrojonymi i wyszkolonymi przez Francuzów marathami, stany Radżputów skapitulowały jeden po drugim.Marathom udało się podbić Ajmer i Malwę z Radźputów.Chociaż Jaipur i Jodhpur pozostały niepokonane.Bitwa pod Patanem skutecznie zakończyła nadzieje Radżputów na uniezależnienie się od ingerencji z zewnątrz.

Głód Doji bara (również głód czaszki) w latach 1791–1792 na subkontynencie indyjskim został wywołany przez duże wydarzenie El Niño trwające w latach 1789–1795 i powodujące przedłużające się susze.Zarejestrowane przez Williama Roxburgha, chirurga z Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, podczas serii pionierskich obserwacji meteorologicznych, zdarzenie El Niño spowodowało niepowodzenie południowoazjatyckiego monsunu przez cztery kolejne lata, począwszy od 1789 r. Wynikający z tego głód, który był poważny, spowodował powszechną śmiertelność w Hajdarabadzie, Królestwie Marathów Południowych, Dekanie, Gudżaracie i Marwarze (wówczas wszystkie były rządzone przez władców indyjskich).

Imperium Marathów w tym czasie składało się z konfederacji pięciu głównych wodzów.Wodzowie Marathów toczyli między sobą wewnętrzne spory.Baji Rao uciekł pod brytyjską ochronę, aw grudniu tego samego roku zawarł traktat z Bassein z Brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską, oddając terytorium na utrzymanie sił pomocniczych i zgadzając się na traktat z żadnym innym mocarstwem.Traktat stałby się „dzwonem śmierci Imperium Marathów”.Wojna zakończyła się zwycięstwem Brytyjczyków.W dniu 17 grudnia 1803 r. Raghoji II Bhonsale z Nagpur podpisał traktat z Deogaon.Zrezygnował z prowincji Cuttack (która obejmowała Mogołów i nadmorską część Odisha, Garjat / książęce stany Odisha, Port Balasore, części dystryktu Midnapore w Zachodnim Bengalu).W dniu 30 grudnia 1803 r. Daulat Scindia podpisali traktat Surji-Anjangaon z Brytyjczykami po bitwie pod Assaye i bitwie pod Laswari i scedowali na brytyjski Rohtak, Gurgaon, Ganges-Jumna Doab, region Delhi-Agra, części Bundelkhand , Broach, niektóre dzielnice Gudżaratu i fort Ahmmadnagar.Traktat z Rajghat, podpisany 24 grudnia 1805 r., Zmusił Holkara do rezygnacji z Tonk, Rampury i Bundi.Terytoria oddane Brytyjczykom to Rohtak, Gurgaon, Ganges-Jumna Doab, region Delhi-Agra, części Bundelkhand, Broach, niektóre dystrykty Gujarat i fort Ahmmadnagar.

Bitwa pod Assaye była główną bitwą drugiej wojny anglo-marathańskiej, toczonej między Imperium Marathów a Brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską.Stało się to 23 września 1803 r. W pobliżu Assaye w zachodnich Indiach, gdzie przeważające liczebnie siły indyjskie i brytyjskie pod dowództwem generała dywizji Arthura Wellesleya (późniejszego księcia Wellington) pokonały połączoną armię Marathów Daulatrao Scindia i Bhonsle Raja z Berar.Bitwa ta była pierwszym dużym zwycięstwem księcia Wellingtona i tym, które później opisał jako swoje największe osiągnięcie na polu bitwy, nawet bardziej niż jego bardziej znane zwycięstwa w wojnie półwyspowej i pokonanie Napoleona Bonaparte w bitwie pod Waterloo .

Trzecia wojna anglo-marathów (1817–1819) była ostatnim i decydującym konfliktem między Brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską (EIC) a Imperium Marathów w Indiach.Wojna pozostawiła Kompanię pod kontrolą większości Indii.Zaczęło się od inwazji na terytorium Marathów przez wojska Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej i chociaż Brytyjczycy mieli przewagę liczebną, armia Marathów została zdziesiątkowana.Wojna pozostawiła Brytyjczykom pod auspicjami Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej kontrolę nad praktycznie wszystkimi obecnymi Indiami na południe od rzeki Sutlej.Słynny diament Nassak został przejęty przez Kompanię jako część łupów wojennych.Terytoria Peshwy zostały wchłonięte przez prezydencję Bombaju, a terytorium przejęte przez Pindaris stało się prowincjami centralnymi Indii Brytyjskich.Książęta Radżputany stali się symbolicznymi panami feudalnymi, którzy zaakceptowali Brytyjczyków jako nadrzędną potęgę.

Kluczowe wnioski:Niektórzy historycy przypisują marynarce wojennej Marathów położenie podwalin pod marynarkę wojenną Indii i wprowadzenie znaczących zmian w wojnie morskiej.Prawie wszystkie forty na wzgórzach, które są obecne w krajobrazie dzisiejszej zachodniej Maharasztry, zostały zbudowane przez Marathów.W XVIII wieku Peshwas z Pune przynieśli znaczące zmiany w mieście Pune, budując tamy, mosty i podziemny system zaopatrzenia w wodę.Królowa Ahilyabai Holkar została uznana za sprawiedliwą władczynię i zagorzałą patronkę religii.Została uznana za budowę, naprawę i liczne świątynie w mieście Maheshwar w stanie Madhya Pradesh i w północnych Indiach.Władcy Marathów z Tanjore (dzisiejsze Tamil Nadu) byli mecenasami sztuk pięknych, a ich panowanie zostało uznane za złoty okres w historii Tanjore.Za ich rządów sztuka i kultura osiągnęły nowe wyżynyKilka majestatycznych pałaców zostało zbudowanych przez księstwa Marathów, w tym Shaniwar Wada (zbudowane przez Peshwas z Pune).