جنگ صد ساله

ادوارد دوک نشین آکیتن را به ارث برده بود و به عنوان دوک آکیتن تابع فیلیپ ششم فرانسه بود.ادوارد در ابتدا جانشینی فیلیپ را پذیرفت، اما رابطه بین دو پادشاه زمانی که فیلیپ با دشمن ادوارد، دیوید دوم پادشاه اسکاتلند متحد شد، تیره شد.ادوارد به نوبه خود به رابرت سوم از آرتوآ، یک فراری فرانسوی پناه داد.هنگامی که ادوارد از اطاعت از خواسته های فیلیپ برای اخراج رابرت از انگلستان سرباز زد، فیلیپ دوک نشین آکیتن را مصادره کرد.این جنگ سریع شد و به زودی در سال 1340 ادوارد خود را پادشاه فرانسه اعلام کرد.ادوارد سوم و پسرش ادوارد شاهزاده سیاه، ارتش خود را در یک کارزار موفقیت آمیز در سراسر فرانسه رهبری کردند.

فیلیپ ششم یک ناوگان دریایی بزرگ را در مارسی به عنوان بخشی از یک طرح بلندپروازانه برای جنگ صلیبی به سرزمین مقدس جمع آوری کرده بود.با این حال، این طرح کنار گذاشته شد و ناوگان، از جمله عناصر نیروی دریایی اسکاتلند، در سال 1336 به کانال مانش در نزدیکی نرماندی نقل مکان کرد و انگلیس را تهدید کرد.برای مقابله با این بحران، ادوارد پیشنهاد کرد که انگلیسی ها دو ارتش تشکیل دهند، یکی برای مقابله با اسکاتلندی ها "در زمان مناسب"، و دیگری بلافاصله به سمت گاسکونی حرکت کند.در همان زمان، قرار بود سفراى با قرارداد پيشنهادى براى پادشاه فرانسه به فرانسه فرستاده شوند.در اواخر فروردین 1337 از فیلیپ فرانسه برای دیدار با هیئتی از انگلستان دعوت شد اما نپذیرفت.ممنوعیت ورود، که به معنای واقعی کلمه دعوت به اسلحه بود، از 30 آوریل 1337 در سراسر فرانسه اعلام شد. سپس در اردیبهشت 1337، فیلیپ با شورای بزرگ خود در پاریس ملاقات کرد.توافق شد که دوک نشین آکیتن، در واقع گاسکونی، به این دلیل که ادوارد سوم تعهدات خود را به عنوان رعیت زیر پا می گذاشت و به "دشمن فانی" شاه رابرت دآرتوا پناه داده بود، باید دوباره به دست پادشاه بازگردانده شود.ادوارد با به چالش کشیدن حق فیلیپ بر تاج و تخت فرانسه به مصادره آکیتن پاسخ داد.

از نظر ادوارد، جنگ آنطور که در آغاز سال انتظار می رفت پیشرفت نکرده بود، زیرا نوسانات متحدان در کشورهای پایین و آلمان مانع از پیشروی تهاجم به فرانسه طبق خواسته شده بود و عقب نشینی در تئاتر گاسکون مانع از هر گونه پیشروی شده بود. وجود دارد یاناوگان ادوارد برای عبور با بدنه اصلی ارتش خود آماده نبود و وضعیت مالی او به دلیل اینکه مجبور شده بود کمک هزینه های زیادی به نیروهای اروپایی بپردازد در وضعیت نامناسبی قرار داشت.بنابراین او نیاز به نمادی از نیات خود در برابر فرانسوی ها و نشان دادن آنچه نیروهایش می توانستند به دست آورند.برای این منظور، به سر والتر مانی، رهبر پیشتاز خود که قبلاً در هاینو مستقر بود، دستور داد تا ناوگان کوچکی را بردارند و به جزیره کادزند حمله کنند.نبرد کادزند درگیری اولیه جنگ صد ساله در سال 1337 بود. این نبرد شامل یورش به جزیره فلاندری کادزند بود که برای برانگیختن واکنش و نبرد از سوی پادگان محلی و بهبود روحیه در انگلستان و در میان پادشاه طراحی شد. متحدان قاره ای ادوارد سوم با فراهم آوردن یک پیروزی آسان برای ارتش او.در 9 نوامبر، سر والتر مانی، با نیروهای پیشرو برای تهاجم قاره ای ادوارد سوم، تلاش کرد تا شهر اسلویز را تصرف کند، اما رانده شد.

در آغاز فوریه، پادشاه فیلیپ ششم، یک دریاسالار جدید فرانسه، نیکلاس بهوشه را منصوب کرد، که قبلاً به عنوان یک مقام خزانه داری خدمت می کرد و اکنون به او دستور داده شده بود که علیه انگلستان جنگ اقتصادی کند.در 24 مارس 1338 لشکرکشی خود را آغاز کرد و ناوگان بزرگی از کشتی‌های ساحلی کوچک را در سراسر کانال از کاله و به سولنت هدایت کرد و در آنجا فرود آمدند و شهر بندری مهم پورتسموث را به آتش کشیدند.شهر بدون دیوار و بدون دفاع بود و فرانسوی ها مشکوک نبودند زیرا با برافراشته شدن پرچم های انگلیسی به سمت شهر حرکت می کردند.نتیجه یک فاجعه برای ادوارد بود، زیرا کشتی‌ها و آذوقه‌های شهر غارت شدند، خانه‌ها، فروشگاه‌ها و اسکله‌ها سوختند و افرادی که قادر به فرار نبودند کشته یا برده شدند.هیچ کشتی انگلیسی برای مخالفت با عبور آنها از پورتسموث در دسترس نبود و هیچ یک از شبه نظامیان قصد تشکیل در چنین نمونه ای را نداشتند.لشکرکشی در دریا در سپتامبر 1338 از سر گرفته شد، زمانی که یک ناوگان بزرگ فرانسوی و ایتالیایی بار دیگر به رهبری روبرت هشتم برتراند دو بریکبک، مارشال فرانسه، در جزایر مانش فرود آمدند.جزیره سارک که در سال قبل از حمله ای جدی متحمل شده بود، بدون درگیری سقوط کرد و گورنزی پس از یک لشکرکشی کوتاه تصرف شد.این جزیره تا حد زیادی بدون دفاع بود، زیرا بیشتر پادگان جزایر کانال در جرسی بود تا از حمله دیگری به آنجا جلوگیری شود، و تعداد معدودی که به گورنزی و سارک فرستاده شدند در دریا دستگیر شدند.در گرنزی، قلعه‌های Castle Cornet و Vale Castle تنها نقاطی بودند که می‌توانستند مقاومت کنند.هیچ‌کدام از این قلعه‌ها دوام چندانی نداشتند، زیرا هر دو بدون سرنشین و بدون تدارک بودند.پادگان ها کشته شدند.نبرد دریایی کوتاهی بین ساکنان جزایر کانال در کشتی‌های ساحلی و ماهیگیری و کشتی‌های ایتالیایی درگرفت، اما با وجود غرق شدن دو کشتی ایتالیایی، جزیره‌نشینان با تلفات سنگین شکست خوردند.هدف بعدی Béhuchet و ستوانش Hugh Quiéret خطوط تدارکات بین انگلستان و فلاندر بود و آنها 48 گالری بزرگ را در Harfleur و Dieppe جمع آوری کردند.این ناوگان سپس در 23 سپتامبر به یک اسکادران انگلیسی در والچرن حمله کرد.کشتی‌های انگلیسی در حال تخلیه محموله‌ها بودند و پس از درگیری‌های تلخ غافلگیر و غافلگیر شدند که در نتیجه پنج چرخ دنده بزرگ و قدرتمند انگلیسی از جمله پرچم‌داران ادوارد سوم به نام‌های Cog Edward و Christopher دستگیر شدند.خدمه اسیر اعدام شدند و کشتی ها به ناوگان فرانسه اضافه شدند.چند روز بعد در 5 اکتبر، این نیرو مخرب ترین حمله خود را انجام داد و چندین هزار ملوان فرانسوی، نورمن، ایتالیایی و کاستیلیایی را در نزدیکی بندر اصلی ساوتهمپتون فرود آورد و از خشکی و دریا به آن حمله کرد.دیوارهای شهر قدیمی و در حال فرو ریختن بود و دستور مستقیم برای تعمیر آن نادیده گرفته شده بود.بیشتر شبه‌نظامیان و شهروندان شهر وحشت‌زده به حومه شهر گریختند، و تنها پادگان قلعه مقاومت کرد تا اینکه نیرویی از ایتالیایی‌ها به خطوط دفاعی نفوذ کردند و شهر سقوط کرد.صحنه های پورتسموث تکرار شد زیرا کل شهر با خاک یکسان شد، هزاران پوند کالا و حمل و نقل به فرانسه بازگردانده شد، و اسیران قتل عام شدند یا به عنوان برده گرفته شدند.اوایل زمستان جنگ مانش را مجبور به توقف کرد و سال 1339 شاهد وضعیت بسیار متفاوتی بود، زیرا شهرهای انگلیسی در طول زمستان ابتکار عمل را به دست گرفته بودند و شبه نظامیان سازمان یافته را برای بیرون راندن مهاجمانی که بیشتر به غارت علاقه مند بودند تا جنگ های ضربتی آماده کرده بودند.یک ناوگان انگلیسی نیز در طول زمستان تشکیل شده بود و از آن برای انتقام گرفتن از فرانسوی ها با حمله به کشتی های ساحلی استفاده شد.مورلی ناوگان خود را به سواحل فرانسه برد، شهرهای Ault و Le Tréport را به آتش کشید و به جستجوی غذا در داخل کشور پرداخت، چندین روستا را ویران کرد و وحشتی را برانگیخت که همان سال قبل در ساوتهمپتون منعکس شود.او همچنین یک ناوگان فرانسوی را در بندر بولونی غافلگیر کرد و منهدم کرد.بازرگانان انگلیسی و فلاندری به سرعت کشتی های هجومی را تجهیز کردند و به زودی روستاهای ساحلی و کشتیرانی در امتداد سواحل شمالی و حتی غربی فرانسه مورد حمله قرار گرفتند.نیروی دریایی فلاندری نیز فعال بود و ناوگان خود را در ماه سپتامبر علیه بندر مهم دیپه فرستاد و آن را به آتش کشید.این موفقیت ها برای بازسازی روحیه در انگلستان و کشورهای پایین و همچنین ترمیم تجارت آسیب دیده انگلستان بسیار مفید بود.با این حال، هیچ چیزی مانند تأثیر مالی حملات قبلی فرانسه نداشت، زیرا اقتصاد قاره فرانسه می‌توانست از غارت‌های دریا بسیار بهتر از انگلیسی‌های دریایی جان سالم به در ببرد.

در سال 1339، کامبرای مرکز مبارزه بین طرفداران لویی چهارم، امپراتور مقدس روم، و ویلیام دوم، کنت هاینو، از یک سو، و طرفداران فیلیپ ششم، پادشاه فرانسه، از سوی دیگر شد.در همین حال، ادوارد سوم در اوت 1339 فلاندر را ترک کرد، جایی که از ژوئیه 1338 در این قاره بود. ادوارد از حق خود بر تاج و تخت فرانسه دفاع کرده بود و آشکارا از اقتدار فیلیپ ششم سرپیچی کرده بود.او که می خواست متحدان باواریایی خود را راضی کند، تصمیم گرفت کامبری را تصرف کند.ادوارد از اسقف کامبرا، گیوم دوآکسون، دست نشانده امپراتوری مقدس روم، خواست که به او اجازه ورود دهد، اما اسقف همچنین دستوراتی از فیلیپ ششم داشت که به او اطلاع می‌داد تا چند روز صبر کند تا با ارتش فرانسه برسد. .گیوم وفاداری خود را به فرانسه اعلام کرد و آماده مقاومت در برابر محاصره شد.دفاع از کامبرا توسط فرماندار اتین د لا باوم، استاد بزرگ کمانداران فرانسه انجام شد.پادگان فرانسوی دارای توپخانه ای بود که شامل 10 تفنگ، 5 قبضه آهنی و پنج توپ دیگر از فلزات بود.این یکی از اولین موارد استفاده از توپ در جنگ محاصره است.ادوارد از 26 سپتامبر چندین حمله را آغاز کرد و کامبری به مدت پنج هفته در برابر هر حمله مقاومت کرد.هنگامی که ادوارد در 6 اکتبر فهمید که فیلیپ با یک ارتش بزرگ در حال نزدیک شدن است، در 8 اکتبر محاصره را رها کرد.

در 22 ژوئن 1340، ادوارد و ناوگانش از انگلستان حرکت کردند و روز بعد به خور زوین رسیدند.ناوگان فرانسوی یک آرایش دفاعی در نزدیکی بندر Sluis به عهده گرفت.ناوگان انگلیسی فرانسوی ها را فریب داد تا فکر کنند در حال عقب نشینی هستند.هنگامی که باد در اواخر بعد از ظهر چرخید، انگلیسی ها با باد و خورشید پشت سرشان حمله کردند.ناوگان انگلیسی متشکل از 120 تا 150 کشتی توسط ادوارد سوم از انگلستان و ناوگان 230 نفره فرانسوی توسط شوالیه برتونی، Hugues Quiéret، دریاسالار فرانسه، و Nicolas Béhuchet، پاسبان فرانسوی، رهبری می شد.انگلیسی ها توانستند علیه فرانسوی ها مانور دهند و آنها را با جزئیات شکست دهند و بیشتر کشتی های آنها را به تصرف خود درآورند.فرانسوی ها 16000 تا 20000 نفر را از دست دادند.این نبرد به ناوگان انگلیسی برتری دریایی در کانال مانش داد.با این حال، آنها نتوانستند از این مزیت استراتژیک استفاده کنند و موفقیت آنها به سختی باعث توقف حملات فرانسوی ها به سرزمین های انگلیسی و کشتیرانی شد.

پیروزی مهیب دریایی ادوارد در نبرد اسلویز به او اجازه داد تا ارتش خود را فرود آورد و عملیات خود را در شمال فرانسه انجام دهد.هنگامی که ادوارد فرود آمد، ژاکوب ون آرتولد، حاکم نیمه دیکتاتوری فلاندر که در یک شورش کنترل شهرستان را به دست آورده بود، به او ملحق شد.در سال 1340 هزینه های جنگ خزانه های انگلیس را خالی کرده بود و ادوارد بدون پول وارد فلاندر شد.ادوارد سعی کرده بود هزینه مبارزات انتخاباتی خود را از طریق مالیات کلان بر غلات و پشم بپردازد، با این حال، این مالیات تنها 15000 پوند از 100000 پوند پیش بینی شده را افزایش داد.اندکی پس از فرود، ادوارد ارتش خود را تقسیم کرد.10000 تا 15000 فلاندیایی و 1000 کماندار انگلیسی یک چواوشه به فرماندهی رابرت سوم آرتوآ به راه انداختند و بقیه نیروهای ائتلاف تحت رهبری ادوارد به محاصره تورنای ادامه دادند.ادوارد و نیروهایش در 23 ژوئیه به تورنای رسیدند.به غیر از ساکنان، یک پادگان فرانسوی نیز در داخل وجود داشت.محاصره به طول انجامید و فیلیپ با ارتشی نزدیکتر می شد، در حالی که پول ادوارد تمام می شد.در همان زمان غذای تورنای تمام می شد.مادرشوهر ادوارد، ژان والوا، سپس در 22 سپتامبر در چادرش به دیدار او رفت و برای صلح طلب کرد.او قبلاً در مقابل فیلیپ که برادرش بود همین درخواست را کرده بود.پس از آن آتش بس (معروف به آتش بس اسپلچین) بدون اینکه کسی چهره خود را از دست بدهد، برقرار شد و تورنای آسوده شد.

لشکرکشی تابستانی پادشاه ادوارد سوم (که پس از نبرد اسلویز آغاز شد) علیه فرانسه که از فلاندر آغاز شد، بد شروع شده بود.در سنت اومر، در یک چرخش غیرمنتظره از وقایع، مردان مسلح فرانسوی بسیار بیشتر از تعدادشان که وظیفه دفاع از شهر و در انتظار نیروهای کمکی بودند، به تنهایی نیروهای انگلیسی-فلاندری را شکست دادند.متفقین متحمل خسارات سنگینی شدند و فرانسوی ها اردوگاه آنها را دست نخورده تسخیر کردند و بسیاری از اسب های جنگی و گاری ها، تمام چادرها، مقادیر زیادی فروشگاه و بسیاری از استانداردهای فلاندری را با خود بردند.

انگلستان تا پایان جنگ بر کانال مانش تسلط داشت و از تهاجمات فرانسه جلوگیری کرد.در این مرحله، سرمایه ادوارد تمام شد و اگر مرگ دوک بریتانی در سال 1341 که منجر به اختلاف بین برادر ناتنی دوک، جان مونتفورت و چارلز بلوآ، برادرزاده فیلیپ ششم شد، نبود، احتمالاً جنگ پایان می یافت. .در سال 1341، درگیری بر سر جانشینی دوک نشین بریتانی، جنگ جانشینی برتون را آغاز کرد که در آن ادوارد از جان مونتفورت (وارث مرد) و فیلیپ از چارلز بلویس (وارث زن) حمایت کرد.اکشن برای چند سال آینده حول یک مبارزه رفت و برگشت در بریتانی متمرکز بود.شهر وان در بریتانی چندین بار دست به دست شد، در حالی که مبارزات بعدی در گاسکونی با موفقیتی متفاوت برای هر دو طرف مواجه شد.مونتفورت که تحت حمایت انگلیس بود سرانجام موفق شد دوک نشین را تصاحب کند اما تا سال 1364. این جنگ به دلیل دخالت نیابتی دولت های فرانسه و انگلیس در درگیری، بخشی جدایی ناپذیر از جنگ صد ساله اولیه را تشکیل داد.

نبرد Champtoceaux، که اغلب نبرد l'Humeau نامیده می شود، اقدام آغازین جنگ 23 ساله جانشینی برتون بود.تا پایان شهریور 1341 شارل بلوآ 5000 سرباز فرانسوی، 2000 مزدور جنوایی و تعداد ناشناخته اما زیادی سرباز برتون در ارتش خود داشت.چارلز قلعه مستحکمی را که از دره Loire در Champtoceaux محافظت می کرد، محاصره کرد.جان مونتفورت فقط می‌توانست تعداد انگشت شماری از مردان نانت را جمع کند تا به نیروهای او بپیوندند تا محاصره را کاهش دهند.سرانجام جان شکست در Champtoceaux را پذیرفت و تا آنجا که می توانست برای نانت سوار شد.سلسله ای از سالی ها توسط مونفورتیست ها در روزهای آینده دنبال شد.ارتش فرانسه پاسخ داد و حملات خود را به دژهای دورافتاده ای که در اختیار نیروهای جان بود آغاز کرد.جان در 2 نوامبر توسط شورای شهر خشمگین مجبور به تسلیم شد و در موزه لوور پاریس زندانی شد.

محاصره های وان در سال 1342 مجموعه ای از چهار محاصره شهر وان بود که در طول سال 1342 رخ داد. دو مدعی رقیب دوک نشین بریتانی، جان مونتفورت و چارلز بلوآس، در طول این جنگ داخلی از سال 1341 تا 1365 برای وان رقابت کردند. محاصره های پی در پی وان و حومه اطراف آن را ویران کرد.وان سرانجام در آتش بس بین انگلستان و فرانسه که در ژانویه 1343 در Malestroit امضا شد، فروخته شد.وان که با درخواست پاپ کلمنت ششم نجات یافت، در دست حاکمان خود باقی ماند، اما در نهایت از سپتامبر 1343 تا پایان جنگ در سال 1365 تحت کنترل انگلیس ماند.

کشتی‌های انتقال ارتش انگلیس سرانجام در اوایل آگوست در پورتسموث جمع شدند و ارل نورث همپتون تنها با 1350 مرد در 260 ترابری کوچک ساحلی بندر را ترک کرد، برخی از آنها از دوردست‌ها مانند یارموث برای انجام این وظیفه اجباری شدند.تنها سه روز پس از ترک پورتسموث، نیروهای نورث همپتون از برست خارج شدند.ناوگان انگلیسی در ورودی رودخانه پنفلد، جایی که در یک خط عمودی لنگر انداخته بودند، روی جنوا بسته شد.جنوئی ها وحشت زده شدند، سه تا از چهارده گالی از میان انبوه مخالفان کوچکی که برای سوار شدن به کشتی های بزرگتر جنوا تلاش می کردند فرار کردند و به محل امن مصب رودخانه الورن رسیدند و از آنجا می توانستند به دریای آزاد فرار کنند.یازده نفر باقی مانده محاصره شدند و برای نبرد با مخالفان خود به ساحل رانده شدند، جایی که خدمه آنها را به سمت مرزها رها کردند و در حین خروج آنها را شلیک کردند، در حالی که برتری نیروی دریایی فرانسه در آبهای برتون را از بین برد.چارلز با اعتقاد به اینکه کشتی‌ها نیروی عظیم انگلیسی متشکل از جنگجویان آموزش دیده را حمل می‌کردند، محاصره را شکست و با جنوایی‌های باقی‌مانده عازم بریتانی شمالی شد، در حالی که بخش قابل توجهی از ارتش او متشکل از پیاده نظام مزدور کاستیلی و جنوا به Bourgneuf عقب‌نشینی کردند و کشتی‌های خود را به عقب بردند. اسپانیا.

از برست، نورث همپتون به داخل کشور حرکت کرد و سرانجام به مورلایکس، یکی از سنگرهای چارلز دی بلویس رسید.حمله اولیه او به شهر ناموفق بود و با خسارات جزئی دفع شد و در محاصره قرار گرفت.از زمانی که نیروهای چارلز دو بلوآ از محاصره برست فرار کرده بودند، تعداد آنها در حال افزایش بود و احتمالاً به 15000 نفر می رسید.مطلع شد که نیروی نورث همپتون به طور قابل توجهی کوچکتر از چارلز خودش است، شروع به پیشروی در مورلایکس کرد که قصد داشت محاصره نورث همپتون را برطرف کند.نبرد بلاتکلیف بود.ظاهراً نیروی دی بلوا باعث تسکین مورلا شد و انگلیسی‌های محاصره‌کننده که اکنون در جنگل گرفتار شده‌اند، خود برای چندین روز مورد محاصره قرار گرفتند.

در اواخر اکتبر 1342، ادوارد سوم با ارتش اصلی خود به برست رسید و وان را بازپس گرفت.سپس به سمت شرق حرکت کرد تا رن را محاصره کند.ارتش فرانسه برای درگیری با او لشکر کشید، اما با ورود دو کاردینال از آوینیون در ژانویه 1343 و اجرای آتش بس عمومی، آتش بس مالسترویت، از یک نبرد بزرگ جلوگیری شد.حتی با برقراری آتش بس، جنگ در بریتانی تا می 1345 ادامه یافت، زمانی که ادوارد در نهایت موفق شد کنترل را به دست گیرد.دلیل رسمی چنین آتش بس طولانی، فرصت دادن به کنفرانس صلح و مذاکره برای صلح پایدار بود، اما هر دو کشور از فرسودگی جنگ نیز رنج بردند.در انگلستان بار مالیاتی سنگین بود و علاوه بر آن تجارت پشم به شدت دستکاری شده بود.ادوارد سوم سال های بعدی را به آرامی صرف پرداخت بدهی عظیم خود کرد.در فرانسه، فیلیپ ششم مشکلات مالی خود را داشت.فرانسه هیچ نهاد مرکزی با اختیار اعطای مالیات برای کل کشور نداشت.در عوض، ولیعهد مجبور شد با مجامع استانی مختلف مذاکره کند.طبق آداب و رسوم فئودالی باستانی، اکثر آنها در حالی که آتش بس وجود داشت از پرداخت مالیات خودداری می کردند.در عوض، فیلیپ ششم مجبور شد به دستکاری ضرب سکه متوسل شود و دو مالیات بسیار نامطلوب را معرفی کرد، اول «فواژ» یا مالیات بر آتشگاه، و سپس «گابل»، مالیات بر نمک.هنگامی که یک معاهده یا آتش بس برقرار می شد، بسیاری از سربازان را بیکار می کرد، بنابراین به جای بازگشت به زندگی فقیرانه، آنها در شرکت ها یا مسیریابی های رایگان با هم متحد می شدند.شرکت‌های مسیریاب متشکل از مردانی بودند که عمدتاً از گاسکونی و همچنین از بریتانی و سایر بخش‌های فرانسه، اسپانیا، آلمان و انگلیس آمده بودند.آنها از آموزش نظامی خود استفاده می کردند تا در حومه دزدی، غارت، کشتار یا شکنجه زندگی کنند، زیرا برای تهیه آذوقه می رفتند.با اجرای آتش بس Malestroit، گروه های مسیریاب به یک مشکل فزاینده تبدیل شدند.آنها به خوبی سازماندهی شده بودند و گاهی اوقات به عنوان مزدور برای یک یا هر دو طرف عمل می کردند.یک تاکتیک می تواند تصرف یک شهر یا قلعه با اهمیت استراتژیک محلی باشد.از این پایگاه، مناطق اطراف را غارت می کردند تا چیزی با ارزش باقی نماند، و سپس به مکان های رسیده تر می رفتند.اغلب آنها شهرها را برای باج دادن نگه می داشتند که برای رفتن به آنها پول می داد.مشکل راه انداز حل نشد تا زمانی که سیستم مالیاتی در قرن پانزدهم به ارتشی منظم اجازه داد که از بهترین مسیرها استفاده کند.

نیروی دربی در پایان می 1345 در ساوتهمپتون سوار شد. آب و هوای بد ناوگان 151 کشتی او را مجبور کرد برای چند هفته در مسیر در فالموث پناه بگیرند و سرانجام در 23 جولای حرکت کردند.گاسکونی ها که توسط استافورد آماده شده بودند تا دربی را در اواخر ماه مه انتظار داشته باشند و ضعف فرانسه را احساس کنند، بدون او به میدان رفتند.گاسکون‌ها قلعه‌های بزرگ و ضعیف مونتراول و مونبرتون در دوردوگن را در اوایل ژوئن تصرف کردند.هر دو غافلگیر شدند و تصرف آنها آتش بس ضعیف Malestroit را شکست.استافورد یک راهپیمایی کوتاه به سمت شمال برای محاصره بلیه انجام داد.او گاسکون ها را ترک کرد تا این موضوع را محاکمه کند و به لانگون در جنوب بوردو رفت تا محاصره دوم را برپا کند.فرانسوی ها یک فراخوان فوری برای اسلحه صادر کردند.در همین حین، احزاب مستقل کوچک گاسکونی در سراسر منطقه یورش بردند.گروه های محلی فرانسوی به آنها ملحق شدند و چند تن از اشراف جزئی نیز با آنگلو-گاسکونی ها قرعه کشی کردند.آنها موفقیت هایی داشتند، اما تأثیر اصلی آنها این بود که بیشتر پادگان های فرانسوی در منطقه را به بند کشیدند و آنها را وادار به درخواست تقویت کردند - بی فایده.تعداد معدودی از سربازان فرانسوی که استحکامات را پادگان نمی کردند با محاصره استحکامات تحت کنترل انگلیسی ها بی حرکت شدند: Casseneuil in Agenais;Monchamp در نزدیکی کاندوم;و Montcuq، قلعه ای قوی اما از نظر استراتژیک کم اهمیت در جنوب Bergerac.مناطق وسیعی عملاً بدون دفاع رها شدند.در 9 آگوست دربی با 500 مرد مسلح، 1500 کماندار انگلیسی و ولزی وارد بوردو شد، 500 نفر از آنها برای افزایش تحرک خود بر روی پونی ها سوار شدند و نیروهای کمکی و پشتیبانی مانند یک تیم 24 معدنچی.اکثریت از جانبازان کمپین های قبلی بودند.پس از دو هفته جذب بیشتر و تثبیت نیروهایش دربی تصمیم به تغییر استراتژی گرفت.به‌جای ادامه‌ی جنگ محاصره‌ای، او تصمیم گرفت تا قبل از اینکه بتوانند نیروهای خود را متمرکز کنند، مستقیماً به فرانسوی‌ها ضربه بزند.فرانسوی‌های منطقه تحت فرماندهی برتراند دو‌آیل-ژوردن بودند که نیروهایش را در مرکز ارتباطات و شهر مهم استراتژیک برژرک جمع‌آوری می‌کرد.این در 60 مایلی (97 کیلومتری) شرق بوردو بود و یک پل مهم بر روی رودخانه دوردون را کنترل می کرد.

هانری گروسمونت، ارل دربی در ماه اوت وارد گاسکونی شد و با شکستن سیاست قبلی پیشروی محتاطانه، مستقیماً به بزرگترین تمرکز فرانسه، در Bergerac ضربه زد.او نیروهای فرانسوی را به رهبری برتراند اول از ایسل-ژوردن و هانری دو مونتینی غافلگیر کرد و شکست داد.فرانسوی ها متحمل تلفات سنگین و از دست دادن شهر شدند که یک شکست استراتژیک قابل توجه بود.نبرد و متعاقب آن دستگیری برژراک پیروزی های بزرگی بود.غارت ارتش شکست خورده فرانسه و غارت شهر بسیار زیاد بود.از نظر استراتژیک، ارتش انگلیس-گاسکون پایگاه مهمی را برای عملیات بیشتر تضمین کرده بود.از نظر سیاسی، به اربابان محلی که در وفاداری خود تصمیم نگرفته بودند نشان داده شده بود که انگلیسی ها دوباره نیرویی هستند که در گاسکونی قابل محاسبه هستند.

دربی یک حمله سه جانبه را برنامه ریزی کرد.این حمله زمانی آغاز شد که فرانسوی ها در حال صرف شام بودند و غافلگیری کامل حاصل شد.در حالی که فرانسوی ها از این حمله از غرب گیج و حواسشان پرت شده بود، دربی با 400 سرباز خود از جنوب، سواره نظام شد.پدافند فرانسه فرو ریخت و آنها شکست خوردند.این نبرد منجر به شکست سنگینی برای فرانسوی ها شد که تلفات بسیار زیادی متحمل شدند و رهبران آنها کشته یا اسیر شدند.دوک نرماندی با شنیدن این شکست دلش از دست رفت.علیرغم اینکه تعداد نیروهای انگلیسی-گاسکونی هشت بر یک بود، به آنگولم عقب نشینی کرد و ارتش خود را منحل کرد.فرانسوی‌ها همچنین تمام محاصره‌های مستمر خود در سایر پادگان‌های انگلیسی-گاسکونی را رها کردند.دربی به مدت شش ماه تقریباً بدون رقیب باقی ماند و طی آن شهرهای بیشتری را تصرف کرد.روحیه محلی، و مهمتر از آن اعتبار در منطقه مرزی، به طور قطعی مسیر انگلستان را پس از این درگیری تغییر داده بود و هجوم مالیات و سربازگیری را برای ارتش انگلیسی فراهم می کرد.اعیان محلی برای انگلیسی ها اعلام کردند و همراهان قابل توجهی را با خود آوردند.با این موفقیت، انگلیسی ها تسلط منطقه ای را ایجاد کردند که بیش از سی سال ادامه داشت.

در سال 1345 هنری، ارل لنکستر، با 2000 مرد و منابع مالی فراوان به گاسکونی در جنوب غربی فرانسه فرستاده شد.در سال 1346، فرانسوی‌ها تلاش خود را در جنوب غربی متمرکز کردند و در اوایل فصل مبارزات، ارتشی متشکل از 15000 تا 20000 مرد از دره گارون به پایین لشکرکشی کردند.Aiguillon هر دو رودخانه Garonne و Lot را فرماندهی می کند، و ادامه حمله بیشتر به Gascony ممکن نبود مگر اینکه شهر تصرف شود.دوک جان، پسر و وارث ظاهری فیلیپ ششم، شهر را محاصره کرد.پادگان، حدود 900 نفر، مکرراً برای وقفه در عملیات فرانسوی ها رده بندی می کردند، در حالی که لنکستر نیروی اصلی انگلیسی-گاسکونی را در La Réole، حدود 30 مایل (48 کیلومتر) دورتر، به عنوان تهدید متمرکز کرد.دوک جان هرگز نتوانست شهر را به طور کامل محاصره کند و متوجه شد که خطوط تدارکات خود به طور جدی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.در یک مورد لنکستر از نیروی اصلی خود برای اسکورت یک قطار تدارکاتی بزرگ به داخل شهر استفاده کرد.در ژوئیه، ارتش اصلی انگلیسی در شمال فرانسه پیاده شد و به سمت پاریس حرکت کرد.فیلیپ ششم بارها به پسرش دوک جان دستور داد تا محاصره را بشکند و ارتش خود را به شمال بیاورد.دوک جان که آن را مایه افتخار می دانست، نپذیرفت.در ماه اوت، سیستم تدارکاتی فرانسه از کار افتاده بود، یک بیماری همه گیر اسهال خونی در اردوگاه آنها وجود داشت، فرار از خدمت فراگیر شده بود و دستورات فیلیپ ششم در حال تبدیل شدن به شاهانه بود.در 20 اوت، فرانسوی ها محاصره و اردوگاه خود را رها کردند و دور شدند.شش روز بعد ارتش اصلی فرانسه در نبرد کرسی با تلفات بسیار سنگین شکست خورد.دو هفته پس از این شکست، ارتش دوک جان به بازماندگان فرانسوی پیوست.

فرمانده جناح انگلیسی-برتون، سر توماس داگوورث، سرباز حرفه‌ای کهنه‌کار بود که سال‌ها با پادشاه خود، پادشاه ادوارد سوم خدمت کرده بود و در زمانی که ادوارد در حال جمع‌آوری سرمایه در انگلستان و برنامه‌ریزی بود، برای هدایت جنگ برتون به شیوه‌ای مؤثر مورد اعتماد بود. تهاجم به نرماندی برای سال بعد.چارلز بلوآس به داگوورث و محافظ 180 نفره اش در روستای منزوی سنت پل دو لئون کمین کرد.داگوورث افراد خود را تشکیل داد و آنها را به عقب نشینی سریع به سمت تپه ای نزدیک هدایت کرد، جایی که آنها سنگرها را حفر کردند و موقعیت هایی را آماده کردند.بلویس تمام سربازانش را پیاده کرد و خودش اسبش را رها کرد و به اعداد مافوقش دستور داد تا یک حمله سه جانبه به خطوط انگلیس و برتون انجام دهند.حمله و سایر حملاتی که در طول بعد از ظهر به دنبال آن انجام شد، همه با شلیک دقیق تیراندازی با کمان دفع شدند، که صفوف مهاجمان را نابود کرد، و برخی از آخرین نبردهای تن به تن ناامیدکننده بودند.حمله نهایی سرانجام با خود چارلز در پیشاهنگ انجام شد، اما حتی این نیز نتوانست به پیروزی دست یابد و نیروهای فرانسوی-برتونی مجبور شدند حمله خود را رها کرده و به بریتانی شرقی بازگردند و ده ها سرباز کشته، زخمی و اسیر را پشت سر گذاشتند. در دامنه تپه میدان جنگچارلز بلوا، که به عنوان یک فرمانده خشن و باهوش شهرت داشت، دوباره توسط یک فرمانده انگلیسی شکست خورده بود.در واقع، چارلز نتوانست در یک مورد از پنج نبرد مهمی که بین سال‌های 1342 تا 1364 علیه انگلیسی‌ها جنگید، پیروز شود، اگرچه او در محاصره و لشکرکشی‌های طولانی کارآمدتر بود.اشراف برتون اکنون برای انتخاب طرف خود در جنگ جاری مکث کرده بودند.

در مارس 1346، فرانسوی‌ها، بین 15000 تا 20000 نفر و شامل یک قطار محاصره بزرگ و پنج توپ، بسیار برتر از هر نیرویی که انگلو-گاسکونی‌ها می‌توانستند به کار گیرند، به Aiguillon لشکرکشی کردند و آن را در 1 آوریل محاصره کردند.در 2 آوریل، ممنوعیت ورود، فراخوان رسمی برای اسلحه برای همه مردان توانمند، برای جنوب فرانسه اعلام شد.تلاش های مالی، لجستیکی و نیروی انسانی فرانسه بر این حمله متمرکز بود.دربی که اکنون پس از مرگ پدرش به نام لنکستر شناخته می شود، e 2 درخواستی فوری برای کمک به ادوارد ارسال کرد.ادوارد نه تنها از نظر اخلاقی موظف به حمایت از رعیت خود بود، بلکه از نظر قراردادی نیز موظف بود که این کار را انجام دهد.این کارزار در 11 ژوئیه 1346 آغاز شد، زمانی که ناوگان ادوارد متشکل از بیش از 700 کشتی، بزرگترین کشتی‌هایی که تا آن تاریخ توسط انگلیسی‌ها مونتاژ شده بود، جنوب انگلستان را ترک کرد و روز بعد در سنت واست لا هوگ، 20 مایلی (32 کیلومتری) فرود آمد. از شربورگارتش انگلیس بین 12000 تا 15000 نفر تخمین زده می شد و شامل سربازان انگلیسی و ولزی و همچنین برخی از مزدوران و متحدان آلمانی و برتونی بود.این شامل چندین بارون نورمن بود که از حکومت فیلیپ ششم ناراضی بودند.انگلیسی ها به غافلگیری استراتژیک کامل دست یافتند و به سمت جنوب حرکت کردند.

پس از فرود در نرماندی، هدف ادوارد این بود که یک حمله بزرگ در قلمرو فرانسه برای کاهش روحیه و ثروت حریف انجام دهد.سربازان او هر شهری را که سر راهشان بود با خاک یکسان کردند و هر آنچه را که می توانستند از مردم غارت کردند.شهرهای Carentan، Saint-Lô و Torteval با عبور ارتش، همراه با بسیاری از مکان‌های کوچک‌تر ویران شدند.ناوگان انگلیسی مسیر ارتش را موازی کرد و کشور را تا 5 مایل (8 کیلومتر) در داخل خاک ویران کرد و مقادیر زیادی غارت برد.بسیاری از کشتی ها متروک شدند و خدمه آنها انبارهایشان را پر کردند.آنها همچنین بیش از صد کشتی را اسیر یا سوزاندند.از این تعداد 61 فروند به شناورهای نظامی تبدیل شده بود.کان، مرکز فرهنگی، سیاسی، مذهبی و مالی شمال غربی نرماندی، هدف اولیه ادوارد بود.او امیدوار بود که بتواند با گرفتن این شهر مهم و تخریب آن، هزینه های خود را در این سفر جبران کند و دولت فرانسه را تحت فشار قرار دهد.انگلیسی ها عملاً بدون مخالفت بودند و قبل از حمله به کان، بخش زیادی از نرماندی را ویران کردند.بخشی از ارتش انگلیس که متشکل از 12000 تا 15000 نفر بود که توسط ارلز وارویک و نورث همپتون فرماندهی می شد، پیش از موعد به کان حمله کرد.این پادگان توسط 1000 تا 1500 سرباز، که توسط تعداد زیادی شهروند مسلح ناشناخته تکمیل می شد و توسط Raoul، کنت Eu، پاسبان بزرگ فرانسه، فرماندهی می شد، در اختیار داشت.شهر در اولین حمله تسخیر شد.بیش از 5000 نفر از سربازان عادی و مردم شهر کشته شدند و چند تن از اشراف به اسارت درآمدند.این شهر به مدت پنج روز غارت شد.ارتش انگلیس در 1 اوت به سمت جنوب به سمت رودخانه سن و سپس به سمت پاریس حرکت کرد.

در 29 ژوئیه، فیلیپ ممنوعیت ورود به شمال فرانسه را اعلام کرد و به هر مرد توانا دستور داد تا در روز 31 در روئن جمع شوند.در 16 اوت، ادوارد پواسی را سوزاند و به سمت شمال حرکت کرد.فرانسوی‌ها یک سیاست زمین سوخته را اجرا کرده بودند، همه ذخایر مواد غذایی را با خود بردند و به این ترتیب انگلیسی‌ها را مجبور کردند که در یک منطقه وسیع برای علوفه پخش شوند، که به شدت آنها را کند کرد.انگلیسی‌ها اکنون در منطقه‌ای محبوس شده بودند که از مواد غذایی محروم شده بود.فرانسوی ها از آمیان خارج شدند و به سمت غرب و به سمت انگلیسی ها پیشروی کردند.آنها اکنون مایل به نبرد بودند، زیرا می‌دانستند که از این مزیت برخوردار خواهند بود که می‌توانند در حالت دفاعی بایستند در حالی که انگلیسی‌ها مجبور می‌شوند تلاش کنند و از کنار آنها بجنگند.ادوارد مصمم بود که محاصره سام توسط فرانسه را بشکند و در چندین نقطه جستجو کرد و قبل از حرکت به سمت غرب در امتداد رودخانه، بیهوده به هانگست و پونت رمی حمله کرد.تدارکات انگلیسی رو به اتمام بود و ارتش درهم شکسته بود، گرسنگی می کشید و از افت روحیه رنج می برد.در طول شب، ادوارد، یا توسط یک انگلیسی ساکن محلی یا توسط یک اسیر فرانسوی، آگاه شد که تنها در 4 مایل (6 کیلومتر) دورتر، در نزدیکی روستای Saigneville، جاده‌ای به نام Blanchetaque وجود دارد.ادوارد بلافاصله کمپ را شکست و تمام نیروی خود را به سمت فورد حرکت داد.هنگامی که جزر و مد آب سطح آب را پایین آورد، نیرویی از کمانان انگلیسی تا حدی از مسیر عبور کردند و با ایستادن در آب، با نیرویی از کمانداران مزدور درگیر شدند که توانستند تیراندازی آنها را سرکوب کنند.یک نیروی سواره نظام فرانسوی سعی در عقب راندن کمانان بلند کرد اما به نوبه خود توسط مردان مسلح انگلیسی مورد حمله قرار گرفتند.پس از غوغایی در رودخانه، فرانسوی ها عقب رانده شدند، نیروهای انگلیسی بیشتری وارد جنگ شدند و فرانسوی ها شکستند و فرار کردند.تلفات فرانسوی ها بیش از نیمی از نیروهای آنها گزارش شد، در حالی که تلفات انگلیسی ها خفیف بود.

هنگامی که فرانسوی ها عقب نشینی کردند، ادوارد 9 مایل (14 کیلومتر) را به سمت کرسی-آن-پونتیو حرکت کرد و در آنجا موقعیت دفاعی را آماده کرد.فرانسوی‌ها آنقدر مطمئن بودند که انگلیسی‌ها نمی‌توانستند خط سوم را زیر پا بگذارند که این منطقه را از بین نبرده‌اند، و حومه شهر سرشار از غذا و غارت بود.بنابراین انگلیسی ها توانستند به ویژه نویل سور-مر و لو کروتوی را دوباره تامین کنند و انبارهای بزرگی از مواد غذایی به دست آورند که غارت شدند و شهرها سپس سوزانده شدند.در طول یک دوئل کوتاه تیراندازی با کمان، نیروی زیادی از کمانداران مزدور فرانسوی توسط کمانداران بلند ولزی و انگلیسی شکسته شدند.فرانسوی‌ها سپس یک سری از سواره نظام را توسط شوالیه‌های سواره‌شان به راه انداختند.تا زمانی که اتهامات فرانسوی به مردان مسلح انگلیسی که برای نبرد پیاده شده بودند رسید، بسیاری از انگیزه خود را از دست داده بودند.نبرد تن به تن پس از آن به عنوان "قاتل، بدون ترحم، بی رحمانه، و بسیار وحشتناک" توصیف شد.حملات فرانسوی ها تا اواخر شب ادامه یافت، همه با یک نتیجه: درگیری شدید و پس از آن یک دفع فرانسوی.

پس از نبرد کرسی، انگلیسی ها دو روز استراحت کردند و مردگان را دفن کردند.انگلیسی ها که به تدارکات و نیروهای کمکی نیاز داشتند، به سمت شمال حرکت کردند.آنها به ویران کردن زمین ادامه دادند و چندین شهر از جمله ویسانت، بندر معمولی برای پیاده‌سازی کشتی‌های انگلیسی به شمال شرق فرانسه را با خاک یکسان کردند.در خارج از شهر در حال سوختن، ادوارد شورایی برگزار کرد که تصمیم به تصرف کاله گرفت.این شهر از نقطه نظر انگلیسی، و نزدیک به مرز فلاندر و متحدان فلاندری ادوارد، یک سرمایه گذار ایده آل بود.انگلیسی ها در 4 سپتامبر به خارج شهر رسیدند و آن را محاصره کردند.کاله به شدت مستحکم بود: دارای یک خندق دوتایی، دیوارهای شهری قابل توجه بود و ارگ آن در گوشه شمال غربی دارای خندق و استحکامات اضافی بود.اطراف آن را باتلاق‌های وسیعی احاطه کرده بود که برخی از آنها جزر و مد هستند، که یافتن سکوهای ثابت برای تربوشت و سایر توپخانه‌ها یا مین‌برداری دیوارها را دشوار می‌کرد.به اندازه کافی پادگان و تدارک دیده شده بود و تحت فرماندهی ژان دو وین با تجربه بود.می توان آن را به آسانی از طریق دریا تقویت و تامین کرد.روز پس از شروع محاصره، کشتی های انگلیسی به فراساحل رسیدند و ارتش انگلیس را تجهیز، تجهیز و تقویت کردند.انگلیسی‌ها برای اقامتی طولانی مستقر شدند و اردوگاهی پررونق در غرب، نوویل یا «شهر جدید» با دو روز بازار در هر هفته ایجاد کردند.یک عملیات بزرگ تجهیز منابع از سرتاسر انگلستان و ولز برای تامین محاصره کنندگان و همچنین زمینی از فلاندر نزدیک بود.در مجموع 853 کشتی، با 24000 ملوان، در طول محاصره شرکت داشتند.تلاشی بی سابقهپارلمان که از نه سال جنگ خسته شده بود، با اکراه موافقت کرد که محاصره را تامین کند.ادوارد آن را یک موضوع افتخار اعلام کرد و اعلام کرد که قصد دارد تا سقوط شهر بماند.دو کاردینال که به عنوان فرستادگان پاپ کلمنت ششم عمل می کردند، که از ژوئیه 1346 تلاش ناموفقی برای توقف درگیری ها داشتند، به سفر بین ارتش ها ادامه دادند، اما هیچ یک از پادشاهان با آنها صحبت نکرد.در 17 ژوئیه فیلیپ ارتش فرانسه را به سمت شمال رهبری کرد.ادوارد با هشدار نسبت به این موضوع، فلاندی ها را به کاله فراخواند.در 27 ژوئیه، فرانسوی ها در 6 مایل (10 کیلومتر) دورتر از شهر به چشم دیدند.ارتش آنها بین 15000 تا 20000 نفر بود.یک سوم از اندازه انگلیسی ها و متحدانشان که در هر مسیر عملیات خاکی و پالیسی آماده کرده بودند.موضع انگلیسی به وضوح غیرقابل انکار بود.در تلاش برای حفظ چهره، فیلیپ اکنون فرستادگان پاپ را در جمع حاضران پذیرفت.آنها به نوبه خود مذاکراتی را ترتیب دادند، اما پس از چهار روز مشاجره، این مذاکرات به جایی نرسید.در 1 اوت، پادگان کاله، با مشاهده ارتش فرانسه که ظاهراً به مدت یک هفته در دسترس بود، نشان داد که آنها در آستانه تسلیم هستند.همان شب ارتش فرانسه عقب نشینی کرد.در 3 اوت 1347 کاله تسلیم شد.کل جمعیت فرانسه اخراج شد.مقدار زیادی غنیمت در داخل شهر پیدا شد.ادوارد شهر را با مهاجران انگلیسی دوباره آباد کرد.کاله اقامتگاه استراتژیک مهمی را برای باقیمانده جنگ صد ساله و پس از آن برای انگلیسی ها فراهم کرد.این بندر تا سال 1558 توسط فرانسوی ها بازپس گرفته نشد.

پس از نبرد کرسی، نیروهای دفاعی فرانسه در جنوب غربی هم ضعیف و هم بی نظم باقی ماندند.لنکستر با حمله به کوئرسی و بازدای ها سود برد و خود نیروی سومی را در یک حمله بزرگ در مقیاس بزرگ (یک chevauchée) بین 12 سپتامبر تا 31 اکتبر 1346 رهبری کرد. و سربازان گاسکونی که با مقاومت مؤثر فرانسوی ها مواجه نشدند، به 160 مایل (260 کیلومتر) شمال نفوذ کردند و به شهر ثروتمند پواتیه یورش بردند.سپس نیروهای او مناطق وسیعی از Sainttonge، Aunis و Poitou را سوزاندند و غارت کردند و در حین حرکت، شهرها، قلعه‌ها و مکان‌های استحکامات کوچک‌تری را تصرف کردند.حملات دفاعی فرانسه را کاملاً مختل کرد و تمرکز نبرد را از قلب گاسکونی به 50 مایل (80 کیلومتر) یا بیشتر فراتر از مرزهای آن تغییر داد.در اوایل سال 1347 به انگلستان بازگشت.

اتحاد Auld بین فرانسه و اسکاتلند در سال 1326 تمدید شده بود و قصد داشت انگلیس را از حمله به هر یک از کشورها با این تهدید که در این صورت دیگری به قلمرو انگلیس حمله می کند، باز دارد.فیلیپ ششم، پادشاه فرانسه، از اسکاتلندی ها خواست تا به تعهدات خود تحت شرایط اتحاد Auld عمل کنند و به انگلستان حمله کنند.دیوید دوم موظف است.هنگامی که ارتش 12000 نفری اسکاتلند به رهبری پادشاه دیوید دوم حمله کرد، یک ارتش انگلیسی متشکل از 6000 تا 7000 مرد به رهبری رالف نویل، لرد نویل به سرعت در ریچموند در شمال یورکشایر تحت نظارت ویلیام د لا زوش، اسقف اعظم یورک بسیج شد. ، که لرد نگهبان مارش ها بود.ارتش اسکاتلند با شکست سنگین شکست خورد.در طول نبرد، دیوید دوم دو بار با تیر به صورتش شلیک شد.جراحان تلاش کردند تا تیرها را بردارند اما نوک یکی از آن‌ها روی صورت او باقی ماند و او را برای دهه‌ها مستعد سردرد کرد.علیرغم اینکه رابرت استوارت بدون جنگ فرار کرده بود، لرد نگهبان منصوب شد تا در غیاب دیوید دوم به نمایندگی از او اقدام کند.راه سیاه اسکاتلند که به عنوان قطعه ای از صلیب حقیقی مورد احترام قرار می گیرد و قبلاً متعلق به ملکه سابق اسکاتلند، سنت مارگارت اسکاتلند بود، از دیوید دوم گرفته شد و به زیارتگاه سنت کاتبرت در کلیسای جامع دورهام اهدا شد.

تقریباً 4000 تا 5000 مزدور فرانسوی، برتونی و جنوائی (بزرگترین ارتش میدانی که تا به حال توسط چارلز بلوآ جمع آوری شده است) شهر لاروش-درین را به امید فریب دادن سر توماس داگوورث، فرمانده تنها ارتش صحرایی انگلیسی مستقر کردند. در آن زمان در بریتانی، در یک نبرد آزاد.هنگامی که ارتش امداد داگوورث، کمتر از یک چهارم نیروی فرانسوی، به لاروش-درین رسید، به اردوگاه شرقی (اصلی) حمله کردند و در دامی که چارلز گذاشته بود افتادند.نیروی اصلی داگوورث با پیچ‌های کمان پولادی از جلو و عقب مورد حمله قرار گرفت و پس از مدت کوتاهی خود داگوورث مجبور به تسلیم شد.چارلز که فکر می کرد در نبرد پیروز شده و بریتانی عملاً متعلق به اوست، گارد خود را پایین آورد.با این حال، سورتی از شهر، که عمدتاً از مردم شهر مسلح به تبر و وسایل کشاورزی تشکیل شده بود، از پشت خطوط چارلز آمد.کمانداران و مردان مسلحی که از حمله اولیه باقی مانده بودند، اکنون با پادگان شهر متحد شدند تا نیروهای چارلز را از بین ببرند.چارلز مجبور به تسلیم شد و برای باج گرفته شد.

آتش بس کاله آتش بسی بود که توسط ادوارد سوم پادشاه انگلستان و فیلیپ ششم پادشاه فرانسه در 28 سپتامبر 1347 به توافق رسیدند که با میانجیگری فرستادگان پاپ کلمنت ششم انجام شد.هر دو کشور از نظر مالی و نظامی خسته شده بودند و دو کاردینال که برای پاپ کلمنت فعالیت می‌کردند توانستند در یک سری مذاکرات در خارج از کاله میانجی‌گری کنند.این قرارداد در تاریخ 28 شهریور ماه تا 7 تیر 1348 به امضا رسید.ادوارد در می 1348 تمدید آتش بس را پیشنهاد کرد، اما فیلیپ مشتاق مبارزات انتخاباتی بود.با این حال، اثرات مرگ سیاه که در سال 1348 به هر دو پادشاهی سرایت کرد، باعث شد آتش بس در سال های 1348، 1349 و 1350 تجدید شود. در حالی که آتش بس عملی بود، هیچ یک از دو کشور با ارتش کامل میدانی وارد جنگ نشدند، اما متوقف نشد. درگیری های دریایی مکرر و یا جنگ در گاسکونی و بریتانی.فیلیپ در 22 مرداد 1350 درگذشت و مشخص نبود که آیا آتش بس پس از آن از بین رفته است یا خیر، زیرا با اختیار شخصی او امضا شده بود.پسر و جانشین او، جان دوم، با ارتش بزرگی در جنوب غربی فرانسه به میدان رفت.هنگامی که این لشکرکشی با موفقیت به پایان رسید، جان اجازه تمدید آتش بس را به مدت یک سال تا 10 سپتامبر 1352 داد. ماجراجویان انگلیسی در ژانویه 1352 شهر استراتژیک Guines را تصرف کردند و باعث درگیری مجدد شد که برای فرانسوی ها بد بود. .

مرگ سیاه (همچنین به عنوان آفت، مرگ و میر بزرگ یا طاعون شناخته می شود) یک بیماری همه گیر طاعون بوبونی بود که از سال 1346 تا 1353 در آفریقا-اوراسیا رخ داد. این مرگبارترین بیماری همه گیر ثبت شده در تاریخ بشر است که باعث مرگ 75 تا 200 نفر شد. میلیون نفر در اوراسیا و شمال آفریقا که از سال 1347 تا 1351 در اروپا به اوج خود رسید.طبق گزارش ها، طاعون برای اولین بار از طریق بازرگانان جنوایی از شهر بندری آنها در کافا در کریمه در سال 1347 به اروپا معرفی شد. با شیوع بیماری، تجار جنوایی از طریق دریای سیاه به قسطنطنیه گریختند، جایی که بیماری برای اولین بار در تابستان 1347 به اروپا رسید. در اکتبر 1347 طاعون با کشتی به سیسیل وارد شد. از ایتالیا، این بیماری در شمال غربی اروپا گسترش یافت و فرانسه و اسپانیا را درگیر کرد (این بیماری همه گیر ابتدا در بهار 1348 تاج آراگون را ویران کرد)، پرتغال. و انگلستان تا ژوئن 1348، سپس در شرق و شمال از طریق آلمان، اسکاتلند و اسکاندیناوی از 1348 تا 1350 گسترش یافت. در چند سال آینده یک سوم جمعیت فرانسه از جمله ملکه جوآن خواهند مرد.

در نوامبر 1349، چارلز دو لا سردا، سرباز ثروتمند، پسر لوئیس د لا سردا، و عضو شاخه ای از خانواده سلطنتی کاستیلیا، به سفارش فرانسوی ها ، با تعداد نامعلومی کشتی از شمالاسپانیا حرکت کرد.او چندین کشتی انگلیسی مملو از شراب از بوردو را رهگیری و اسیر کرد و خدمه آنها را به قتل رساند.بعداً در سال د لا سردا ناوگان کاستیلیایی متشکل از 47 کشتی پر از پشم اسپانیایی را از کورونا به اسلویز در فلاندر هدایت کرد و در آنجا زمستان گذراند.در راه او چندین کشتی انگلیسی دیگر را تصرف کرد و دوباره خدمه را به قتل رساند - با پرتاب آنها به دریا.در 10 اوت 1350، زمانی که ادوارد در روترهیت بود، قصد خود را برای مقابله با کاستیلیان اعلام کرد.ناوگان انگلیسی قرار بود در ساندویچ، کنت قرار ملاقات بگذارد.ادوارد منابع اطلاعاتی خوبی در فلاندر داشت و از ترکیب ناوگان د لا سردا و زمان حرکت آن مطلع بود.او مصمم به رهگیری آن شد و در 28 اوت از ساندویچ با 50 کشتی که همگی کوچکتر از اکثر کشتی های کاستیلیا و برخی بسیار کوچکتر بودند، حرکت کرد.ادوارد و بسیاری از عالی ترین اشراف انگلستان، از جمله دو تن از پسران ادوارد، با ناوگانی که به خوبی با افراد مسلح و کمانداران تدارک دیده شده بود، دریانوردی کردند.نبرد وینچلسی یک پیروزی دریایی برای ناوگان انگلیسی متشکل از 50 کشتی به فرماندهی پادشاه ادوارد سوم بر ناوگان کاستیلیایی متشکل از 47 کشتی بزرگتر به فرماندهی چارلز د لا سردا بود.بین 14 تا 26 کشتی کاستیلیان دستگیر شدند و چندین کشتی غرق شدند.تنها دو کشتی انگلیسی غرق شده اند، اما تلفات قابل توجهی برجای گذاشته است.شارل دو لا سردا از نبرد جان سالم به در برد و اندکی پس از آن پاسبان فرانسه شد.هیچ تعقیبی برای کشتی های کاستیلیایی که زنده مانده بودند، که به بنادر فرانسه گریختند، وجود نداشت.آنها با پیوستن کشتی‌های فرانسوی، به آزار کشتی‌رانی انگلیسی تا پایان پاییز ادامه دادند و سپس دوباره برای زمستان به اسلایز عقب‌نشینی کردند.در بهار سال بعد، کانال همچنان به روی کشتی‌های انگلیسی بسته بود، مگر اینکه به شدت اسکورت شود.تجارت با گاسکونی کمتر تحت تأثیر قرار گرفت، اما کشتی ها مجبور شدند از بنادر در غرب انگلیس استفاده کنند، که اغلب به طور عملی دور از بازارهای انگلیسی مورد نظر محموله هایشان بود.دیگران پیشنهاد کرده اند که این نبرد تنها یکی از تعدادی از رویارویی های دریایی مهم و سخت آن دوره بوده است که فقط به دلیل شخصیت های برجسته درگیر ثبت شده است.

نبرد سی اپیزودی از جنگ جانشینی برتون بود که برای تعیین اینکه چه کسی بر دوک نشین بریتانی حکومت خواهد کرد، جنگید.این یک مبارزه ترتیب داده شده بین مبارزان منتخب از هر دو طرف درگیری بود که در مکانی در میانه راه بین قلعه های برتون جوسلین و پلورمل بین 30 قهرمان، شوالیه و سرباز در هر طرف جنگیدند.این چالش توسط ژان دو بومانوار، کاپیتان شارل بلوآ که توسط فیلیپ ششم پادشاه فرانسه حمایت می‌شد، به روبرت بمبورو، ناخدای ژان دومونفور که توسط ادوارد سوم انگلستان حمایت می‌شد، صادر شد.پس از یک نبرد سخت، جناح بلویس فرانسه-برتون پیروز شد.این نبرد بعداً توسط وقایع نگاران قرون وسطایی و تصنیف نویسان به عنوان نمایشی نجیب از آرمان های جوانمردی تجلیل شد.به قول ژان فرواسارت، جنگجویان «از هر دو طرف چنان دلیرانه نگه داشتند که انگار همه رولاند و الیور بودند».

فرمانده جدید انگلیسی Calais John de Beauchamp با نیرویی متشکل از 300 مرد مسلح و 300 کماندار سوار حمله ای را در اطراف منطقه اطراف سنت اومر رهبری می کرد که توسط یک نیروی فرانسوی به رهبری ادوارد اول کشف شد. بوژو، لرد بوژو، فرمانده فرانسوی در راهپیمایی کاله، نزدیک اردرس.فرانسوی ها برای محاصره انگلیسی ها حرکت کردند و آنها را در یک پیچ رودخانه به دام انداختند.بوژو همه افراد خود را قبل از حمله، پس از آموختن درس‌هایی از نبرد لونالونژ در سال 1349 در شرایط مشابهی که تعداد زیادی از افراد خود را سوار نگه داشتند، پیاده کردند و نیروهای خود را خیلی سریع تقسیم کردند، که باعث شکست فرانسوی‌ها در نبرد شد.در این نبرد، ادوارد اول دوبوژو کشته شد، اما با کمک نیروهای کمکی پادگان سنت عمر، فرانسوی ها انگلیسی ها را شکست دادند.جان بوچمپ یکی از بسیاری از اسیر انگلیسی ها بود.

محاصره Guines در سال 1352 زمانی اتفاق افتاد که ارتش فرانسه به فرماندهی جفری دو چارنی تلاش ناموفقی برای بازپس گیری قلعه فرانسوی ها در Guines کرد که توسط انگلیسی ها تصرف شده بود.این قلعه مستحکم توسط انگلیسی ها در یک دوره آتش بس اسمی تصرف شده بود و پادشاه انگلیس، ادوارد سوم، تصمیم گرفت آن را حفظ کند.چارنی با رهبری 4500 مرد، شهر را پس گرفت اما نتوانست قلعه را بازپس گیرد یا محاصره کند.پس از دو ماه نبرد شدید، حمله شبانه گسترده انگلیسی ها به اردوگاه فرانسوی ها شکست سنگینی را وارد کرد و فرانسوی ها عقب نشینی کردند.

در سال 1352 ارتش فرانسه به فرماندهی مارشال گی دوم دو نسله به بریتانی حمله کرد و پس از بازپس گیری رن و مناطقی به سمت جنوب، در حال پیشروی به سمت شمال غربی، به سمت شهر برست بود.به دستور پادشاه فرانسه ژان دوم فرانسه برای بازپس گیری قلعه پلورمل از پادگان انگلیسی-برتونی که آن را اشغال کرده بود، د نسل به سمت پلورمل رفت.در مواجهه با این تهدید، کاپیتان انگلیسی والتر بنتلی و کاپیتان برتون تانگوی دو شاستل نیروهایی را جمع کردند تا در 14 اوت 1352 با نیروهای فرانسوی-برتونی دیدار کنند. انگلیسی-برتون ها پیروز شدند.نبرد بسیار خشن بود و تلفات شدیدی از هر دو طرف رخ داد: 800 نفر از طرف فرانسوی-برتونی و 600 نفر در طرف انگلیسی-برتونی.این امر به ویژه برای اشراف برتون حامی حزب شارل دو بلوا جدی بود.Guy II de Nesle و قهرمان نبرد سی، آلن دو تینتنیاک، کشته شدند.بیش از هشتاد شوالیه از گروه شوالیه‌ای ستاره که اخیراً تشکیل شده بود نیز جان خود را از دست دادند، احتمالاً تا حدی به دلیل سوگند این فرمان که هرگز در جنگ عقب‌نشینی نکنند.

پس از شکست مائورون در طول جنگ صد ساله، برتون ها به رهبری برتراند دو گوسکلین انتقام خود را گرفتند.در سال 1354، Calveley کاپیتان قلعه Bécherel تحت کنترل انگلیسی ها بود.او در 10 آوریل به قلعه مون موران حمله کرد تا آرنول ادرهم، مارشال فرانسه را که مهمان بانوی تینتنیاک بود، دستگیر کند.برتراند دو گوسکلین، در یکی از کارهای برجسته حرفه ای خود، حمله را پیش بینی کرد و کمانداران را به عنوان نگهبان فرستاد.هنگامی که نگهبانان در نزدیکی Calveley زنگ خطر را به صدا درآوردند، دو Guesclin و d'Audrehem عجله کردند تا رهگیری کنند.در نبرد بعدی، کالولی توسط شوالیه ای به نام انگوراند هسدین از اسب خارج شد، دستگیر شد و بعداً باج گرفت.

معاهده ای برای پایان دادن به جنگ در Guines مورد مذاکره قرار گرفت و در 6 آوریل 1354 امضا شد. با این حال، ترکیب شورای داخلی پادشاه فرانسه، جان دوم (1350-1364)، تغییر کرد و احساسات مخالف شرایط آن شد.جان تصمیم گرفت آن را تصویب نکند و مشخص بود که از تابستان 1355 هر دو طرف متعهد به جنگ تمام عیار خواهند بود.در آوریل 1355، ادوارد سوم و شورای او، در حالی که خزانه داری در موقعیت مالی غیرعادی مطلوبی قرار داشت، تصمیم گرفتند در آن سال حملاتی را در شمال فرانسه و گاسکونی انجام دهند.جان تلاش کرد تا شهرها و استحکامات شمالی خود را به شدت در برابر فرود مورد انتظار ادوارد سوم، همزمان با جمع آوری یک ارتش صحرایی، مستقر کند.او عمدتاً به دلیل کمبود پول نتوانست.شاهزاده سیاه (Black Prince's chevauchée) یک حمله بزرگ در مقیاس بزرگ بود که توسط یک نیروی انگلیسی-گاسکونی به فرماندهی ادوارد، شاهزاده سیاه، بین 5 اکتبر تا 2 دسامبر 1355 انجام شد. جان، کنت آرمانیاک، که فرماندهی نیروهای محلی فرانسوی را بر عهده داشت. ، از جنگ اجتناب کرد و در طول مبارزات جنگ کمی وجود داشت.نیروی انگلو-گاسکونی متشکل از 4000 تا 6000 مرد از بوردو در گاسکونی تحت کنترل انگلیس از 300 مایل (480 کیلومتر) تا ناربون و بازگشت به گاسکونی راهپیمایی کردند و بخش وسیعی از خاک فرانسه را ویران کردند و بسیاری از شهرهای فرانسه را در راه غارت کردند.در حالی که هیچ سرزمینی تصرف نشد، خسارت اقتصادی عظیمی به فرانسه وارد شد.کلیفورد راجرز، مورخ مدرن، به این نتیجه رسید که «اهمیت جنبه فرسایشی اقتصادی شیواشی به سختی قابل اغراق است».بخش انگلیسی حمله را پس از کریسمس به شدت از سر گرفت و بیش از 50 شهر یا استحکامات تحت کنترل فرانسه در طول چهار ماه بعد تصرف شد.

در سال 1356 شاهزاده سیاه قصد داشت یک شوواوشه مشابه را انجام دهد، این بار به عنوان بخشی از یک عملیات استراتژیک بزرگتر با هدف ضربه زدن به فرانسوی ها از چندین جهت به طور همزمان.در 4 اوت 6000 سرباز انگلو-گاسکونی از Bergerac به سمت شمال به سمت Bourges حرکت کردند و بخش وسیعی از خاک فرانسه را ویران کردند و بسیاری از شهرهای فرانسه را در راه غارت کردند.امید می رفت که با دو نیروی انگلیسی در مجاورت رودخانه لوآر بپیوندد، اما در اوایل سپتامبر، انگلو-گاسکونی ها به تنهایی با ارتش سلطنتی فرانسه بسیار بزرگتر روبرو شدند.شاهزاده سیاه به سمت گاسکونی عقب نشینی کرد.او آماده نبرد بود، اما به شرطی که بتواند در دفاع تاکتیکی در زمینی که خودش انتخاب می‌کرد بجنگد.جان مصمم به جنگ بود، ترجیحاً با قطع منابع انگلو-گاسکونی ها و مجبور کردن آنها به او در موقعیت آماده شده خود حمله کنند.در صورتی که فرانسوی ها موفق شدند ارتش شاهزاده را قطع کنند، اما سپس تصمیم گرفتند به هر حال در موقعیت دفاعی آماده شده خود به آن حمله کنند، تا حدی از ترس اینکه ممکن است از بین برود، اما بیشتر به عنوان یک مسئله افتخار.این نبرد پواتیه بود.

در اوایل سال 1356، دوک لنکستر ارتشی را از طریق نرماندی رهبری کرد، در حالی که ادوارد در 8 اوت 1356 ارتش خود را بر روی یک شووچه بزرگ از بوردو رهبری کرد. نیروهای ادوارد با مقاومت کمی روبرو شدند و شهرک های متعددی را غارت کردند تا اینکه به رودخانه لوار در تور رسیدند.آنها به دلیل طوفان شدید باران نتوانستند قلعه را بگیرند یا شهر را بسوزانند.این تأخیر به پادشاه جان اجازه داد تا ارتش ادوارد را از بین ببرد.دو ارتش، هر دو آماده برای نبرد، در نزدیکی پواتیه روبرو شدند.فرانسوی ها به شدت شکست خوردند.یک ضد حمله انگلیسی، شاه جان را به همراه کوچکترین پسرش و بسیاری از اشراف فرانسوی که در آنجا حضور داشتند دستگیر کردند.مرگ اشراف فرانسوی در نبرد، تنها ده سال پس از فاجعه در کرسی، پادشاهی را در هرج و مرج قرار داد.قلمرو به دست دوفین چارلز سپرده شد که در پی شکست با شورش مردمی در سراسر پادشاهی روبرو شد.

پس از دستگیری پادشاه فرانسه توسط انگلیسی‌ها در جریان نبرد پواتیه در سپتامبر 1356، قدرت در فرانسه بی‌ثمر در میان ژنرال‌ها و پسر جان، دوفن، بعدها چارلز پنجم، تقسیم شد. دولت و اتحاد آنها با شاه چارلز دوم ناوار، یکی دیگر از مدعیان تاج و تخت فرانسه، باعث ایجاد اختلاف در میان اشراف شد.در نتیجه، اعتبار اشراف فرانسوی به پایین ترین سطح سقوط کرد.قرن برای اشراف در کورترای ("نبرد خارهای طلایی") بد آغاز شده بود، جایی که آنها از میدان گریختند و پیاده نظام خود را ترک کردند تا تکه تکه شوند.آنها همچنین متهم شدند که پادشاه خود را در نبرد پواتیه تسلیم کرده اند.تصویب قانونی که دهقانان را ملزم به دفاع از قلعه هایی می کرد که نماد ستم آنها بود، علت فوری قیام خودجوش بود.این شورش به "ژاکری" معروف شد زیرا اشراف دهقانان را به دلیل ضایعات پر شده خود که "ژاک" نامیده می شد، به عنوان "ژاک" یا "ژاک بونهوم" مورد تمسخر قرار می دادند.گروه‌های دهقانی به خانه‌های اشراف اطراف حمله کردند، که بسیاری از آنها تنها توسط زنان و کودکان اشغال شده بود، مردانی که در کنار ارتش‌هایی بودند که با انگلیسی‌ها می‌جنگیدند.ساکنان اغلب قتل عام می‌شدند، خانه‌ها غارت و سوزانده می‌شدند که فرانسه را شوکه کرد و این منطقه زمانی مرفه را ویران کرد.پاسخ بزرگواران خشمگین بود.اشراف از سراسر فرانسه با هم متحد شدند و ارتشی را در نرماندی تشکیل دادند که مزدوران انگلیسی و خارجی به آن ملحق شدند و احساس پرداخت و فرصتی برای غارت دهقانان شکست خورده داشتند.نیروهای پاریسی قبل از شکستن سخت‌ترین جنگ را انجام دادند، اما در عرض چند دقیقه کل ارتش چیزی نبود جز یک توده‌ای وحشت زده که هر خیابان دور از قلعه را مسدود کرده بود.پناهندگان ارتش ژاکری و میو در سراسر حومه شهر پخش شدند و در آنجا همراه با هزاران دهقان دیگر که بسیاری از آنها از هرگونه دخالت در شورش بیگناه بودند، توسط اشراف انتقام جو و متحدان مزدور آنها نابود شدند.

ادوارد با بهره گیری از نارضایتی در فرانسه، ارتش خود را در اواخر تابستان 1359 در کاله جمع آوری کرد. اولین هدف او تصرف شهر ریمز بود.با این حال، شهروندان ریمز قبل از رسیدن ادوارد و ارتشش، دفاع شهر را ساختند و تقویت کردند.ادوارد رایمز را به مدت پنج هفته محاصره کرد اما استحکامات جدید پابرجا ماند.او محاصره را برداشت و در بهار 1360 ارتش خود را به پاریس رساند.

در روز دوشنبه عید پاک 13 آوریل، ارتش ادوارد به دروازه های شارتر رسید.مدافعان فرانسوی مجدداً از جنگ سرباز زدند، در عوض در پشت استحکامات خود پناه گرفتند و محاصره شد.در آن شب، ارتش انگلیس در خارج از شارتر در دشتی باز اردو زد.طوفان ناگهانی رخ داد و رعد و برق اصابت کرد و چندین نفر را کشت.دما به طرز چشمگیری کاهش یافت و تگرگ های عظیم همراه با باران یخ زده شروع به پرتاب کردن سربازان کردند و اسب ها را پراکنده کردند.در مدت نیم ساعت، تحریک و سرمای شدید نزدیک به 1000 انگلیسی و تا 6000 اسب را کشت.در میان رهبران مجروح انگلیسی، سر گای دو بوچمپ دوم، پسر ارشد توماس دو بوشام، یازدهمین ارل وارویک بود.او دو هفته بعد بر اثر جراحات جان خود را از دست داد.ادوارد متقاعد شده بود که این پدیده نشانه ای از جانب خدا علیه تلاش های او است.گفته می شود در اوج طوفان، او از اسبش پیاده شد و به سمت کلیسای جامع بانوی شارتر زانو زد.او نذر صلح خواند و متقاعد شد که با فرانسوی ها مذاکره کند.

جان دوم پادشاه فرانسه که در نبرد پواتیه (19 سپتامبر 1356) به عنوان اسیر جنگی اسیر شد، با ادوارد سوم پادشاه انگلستان برای نوشتن معاهده لندن همکاری کرد.این معاهده توسط ژنرال املاک فرانسه محکوم شد و به چارلز دوفین توصیه کرد آن را رد کند.در پاسخ، ادوارد که مایل بود از مزایای معدودی که در معاهده نافرجام لندن در سال قبل ادعا شده بود به دست آورد، ریمز را محاصره کرد.محاصره تا ژانویه ادامه داشت و با کم شدن ذخایر، ادوارد به بورگوندی عقب نشینی کرد.پس از تلاش ارتش انگلیس برای محاصره بیهوده پاریس، ادوارد به سمت شارتر لشکر کشید و بحث در مورد شرایط در اوایل آوریل آغاز شد.معاهده برتنی پیمانی بود که در ۸ اردیبهشت ۱۳۶۰ تنظیم و در ۲۴ اکتبر ۱۳۶۰ بین پادشاهان ادوارد سوم انگلستان و جان دوم فرانسه به تصویب رسید.در نگاهی به گذشته، به نظر می رسد که نشان دهنده پایان مرحله اول جنگ صد ساله (1337-1453) و همچنین اوج قدرت انگلیس در قاره اروپا است.شرایط عبارت بودند از:ادوارد سوم علاوه بر گوین و گاسکونی، پوآتو، سنتونژ و اونیس، آگنایس، پریگورد، لیموزین، کوئرسی، بیگور، کانتی گوره، آنگوموا، روئر، مونتروی سور مر، پونتیو، کاله، سانگات، هام و هام را به دست آورد. از Guines.پادشاه انگلستان باید اینها را آزاد و روشن نگه می داشت، بدون اینکه برای آنها ادای احترام کند.علاوه بر این، معاهده این عنوان را برای «همه جزایری که اکنون پادشاه انگلستان در اختیار دارد» تعیین کرد، دیگر تحت فرمانروایی پادشاه فرانسه نخواهند بود.پادشاه ادوارد از دوک نشینی تورن، کانتی های آنژو و مین، حاکمیت بریتانی و فلاندر صرف نظر کرد.این معاهده به صلح پایدار منجر نشد، اما نه سال از جنگ صد ساله مهلت داد.او همچنین از تمام ادعاهای خود برای تاج و تخت فرانسه چشم پوشی کرد.جان دوم مجبور شد برای باج خود سه میلیون اکوس بپردازد و پس از پرداخت یک میلیون دلار آزاد می شود.

در معاهده برتنی، ادوارد سوم از ادعای خود برای تاج و تخت فرانسه در ازای دوک نشینی آکیتن با حاکمیت کامل صرف نظر کرد.بین نه سال صلح رسمی بین دو پادشاهی، انگلیسی ها و فرانسوی ها در بریتانی و کاستیل با هم درگیر شدند.در سال 1364 جان دوم در حالی که هنوز در اسارت شرافتمندانه بود در لندن درگذشت.چارلز پنجم جانشین او به عنوان پادشاه فرانسه شد.در جنگ جانشینی برتون، انگلیسی‌ها از وارث مرد، خاندان مونتفورت (یکی از کادت‌های خاندان درو، که خود یکی از کادت‌های سلسله کاپتی‌ها هستند) حمایت کردند، در حالی که فرانسوی‌ها از وارث ژنرال، خاندان بلوا حمایت کردند.با صلح در فرانسه، مزدوران و سربازانی که اخیراً در جنگ به کار گرفته شده بودند، بیکار شدند و به غارت روی آوردند.چارلز پنجم همچنین با پدرو بی‌رحم، پادشاه کاستیل، که با خواهر شوهرش، بلانش بوربن ازدواج کرد و او را مسموم کرد، به توافق رسید.چارلز پنجم به Du Guesclin دستور داد تا این گروه‌ها را به کاستیل هدایت کند تا پدرو ظالم را خلع کند.جنگ داخلی کاستیلیا آغاز شد.پدرو که با مخالفت فرانسوی ها روبرو شد، از شاهزاده سیاه درخواست کمک کرد و وعده پاداش داد.مداخله شاهزاده سیاه در جنگ داخلی کاستیلیا و ناکامی پدرو در پاداش دادن به خدماتش، خزانه شاهزاده را تهی کرد.او تصمیم گرفت زیان های خود را با افزایش مالیات در آکیتن جبران کند.گاسکونی‌ها که به چنین مالیات‌هایی عادت نداشتند، شکایت کردند.چارلز پنجم شاهزاده سیاه را احضار کرد تا به شکایات دست نشاندگانش پاسخ دهد اما ادوارد نپذیرفت.مرحله کارولین جنگ صد ساله آغاز شد.

ولیعهد فرانسه از سال 1354 با ناوارا (نزدیک گاسکونی جنوبی) در تضاد بود. در سال 1363 ناواری ها از اسارت جان دوم فرانسه در لندن و ضعف سیاسی دوفن برای به دست گرفتن قدرت استفاده کردند.از آنجایی که قرار بود انگلستان با فرانسه در صلح باشد، نیروهای نظامی انگلیسی که برای حمایت از ناوار استفاده می‌شدند، از شرکت‌های مسیریاب مزدور، نه ارتش پادشاه انگلستان، جذب شدند، بنابراین از نقض معاهده صلح جلوگیری شد.در گذشته که ارتش حریف پیشروی کرده بود توسط کمانداران تکه تکه می شد، اما در این نبرد، دو گوسکلین با حمله و سپس تظاهر به عقب نشینی توانست آرایش دفاعی را بشکند، که سر جان ژوئل و گردانش را وسوسه کرد. تپه آنها در تعقیبCaptal de Buch و شرکت او دنبال کردند.سپس یک حمله جناحی توسط ذخیره دو گوسکلین برنده شد.

در آغاز سال 1364 پس از شکست مذاکرات اِوران، مونتفورت با کمک جان چاندوس به آئورای که از سال 1342 در دست فرانسه-برتون‌ها بود حمله کرد و وارد شهر اورا شد و به محاصره درآمد. قلعه ای که توسط کشتی های نیکلاس بوچارت که از Le Croisic می آمدند توسط دریا محاصره شده بود.نبرد با یک درگیری کوتاه بین آربالیست های فرانسوی و تیراندازان انگلیسی آغاز شد.هر یک از سپاه‌های انگلیسی-برتونی یکی پس از دیگری مورد حمله قرار گرفتند، اما ذخیره‌ها وضعیت را بازسازی کردند.جناح راست موقعیت فرانسوی-برتونی پس از آن مورد ضدحمله قرار گرفت و به عقب رانده شد و از آنجایی که توسط ذخایر خود پشتیبانی نمی شد، به سمت مرکز جمع شد.سپس بال چپ به نوبه خود جمع شد، کنت اکسر دستگیر شد و نیروهای چارلز بلوآ شکستند و فرار کردند.چارلز، که توسط یک نیزه به زمین زده شده بود، توسط یک سرباز انگلیسی به پایان رسید و از دستورات برای نشان دادن هیچ ربع اطاعت کرد.دو گوسکلین، با شکستن تمام سلاح های خود، مجبور شد به فرمانده انگلیسی چاندوس تسلیم شود.دو گوسکلین توسط چارلز پنجم بازداشت شد و 100000 فرانک باج داده شد.این پیروزی به جنگ جانشینی پایان داد.یک سال بعد، در سال 1365، بر اساس اولین معاهده گوئراند، پادشاه فرانسه جان چهارم، پسر جان مونتفورت را به عنوان دوک بریتانی به رسمیت شناخت.

جنگ داخلی کاستیل یک جنگ جانشینی بر سر تاج کاستیل بود که از سال 1351 تا 1369 ادامه یافت. این درگیری پس از مرگ آلفونسو یازدهم پادشاه کاستیا در مارس 1350 آغاز شد. این درگیری به بخشی از درگیری بزرگتر تبدیل شد که در آن زمان بین پادشاهی کاستیا در جریان بود. انگلستان و پادشاهی فرانسه : جنگ صد ساله.این جنگ عمدتاً در کاستیل و آب‌های ساحلی آن بین نیروهای محلی و متحدان پادشاه حاکم، پیتر، و برادر نامشروعش هنری تراستامارا بر سر حق تاج‌گذاری برگزار شد.در سال 1366 جنگ داخلی جانشینی در کاستیا فصل جدیدی را گشود.نیروهای حاکم پیتر کاستیل در برابر نیروهای برادر ناتنی اش هنری از تراستامارا قرار گرفتند.تاج انگلیس از پیتر حمایت کرد.فرانسوی ها از هانری حمایت کردند.نیروهای فرانسوی توسط برتراند دو گوسکلین، یک برتون، رهبری می شدند که از ابتدایی نسبتاً فروتنانه به عنوان یکی از رهبران جنگ فرانسه به شهرت رسیدند.چارلز پنجم نیرویی متشکل از 12000 نفر را به همراه دو گوسکلین برای حمایت از تراستامارا در تهاجم او به کاستیا فراهم کرد.پیتر از انگلستان و شاهزاده سیاه آکیتن درخواست کمک کرد، اما هیچ کمکی به دست نیامد و پیتر را مجبور به تبعید به آکیتن کرد.شاهزاده سیاه قبلاً موافقت کرده بود که از ادعاهای پیتر حمایت کند، اما نگرانی ها در مورد شرایط معاهده برتینی باعث شد که او به جای انگلیس به عنوان نماینده آکیتن به پیتر کمک کند.او سپس یک ارتش انگلیسی-گاسکونی را به سمت کاستیل رهبری کرد.

قدرت دریایی کاستیلیا که بسیار برتر از فرانسه یا انگلیس بود، این دو کشور را تشویق کرد تا در جنگ داخلی جانبداری کنند تا کنترل ناوگان کاستیلیا را به دست آورند.پادشاه پیتر کاستیل توسط انگلستان، آکیتن، مایورکا، ناوارا و بهترین مزدوران اروپایی استخدام شده توسط شاهزاده سیاه حمایت می شد.رقیب او، کنت هنری، توسط اکثریت اشراف و سازمان های نظامی مسیحی در کاستیا کمک می شد.در حالی که نه پادشاهی فرانسه و نه ولیعهد آراگون به او کمک رسمی نکردند، او بسیاری از سربازان آراگون و گروه های آزاد فرانسوی وفادار به ستوانش، شوالیه برتون و فرمانده فرانسوی برتراند دو گوسکلین را در کنار خود داشت.اگرچه این نبرد با شکست بزرگ برای هنری به پایان رسید، اما پیامدهای فاجعه‌باری برای پادشاه پیتر، شاهزاده ولز و انگلستان داشت.پس از نبرد نجرا، پیتر اول نه سرزمین هایی را که در بایون توافق شده بود به شاهزاده سیاه داد و نه هزینه مبارزات را پرداخت کرد.در نتیجه روابط بین پیتر اول پادشاه کاستیل و شاهزاده ولز به پایان رسید و کاستیل و انگلیس اتحاد خود را به هم زدند تا پیتر اول دیگر روی حمایت انگلیس حساب نکند.این امر منجر به یک فاجعه سیاسی و اقتصادی و خسارات نجومی برای شاهزاده سیاه پس از مبارزاتی پر از سختی ها شد.

نبرد مونتیئل نبردی بود که در 14 مارس 1369 بین نیروهای فرانسوی-کاستیلیایی حامی هنری تراستامارا و نیروهای گرانادایی-کاستیلیایی حامی پیتر کاستیلی حاکم درگرفت.فرانکو کاستیلی ها عمدتاً به لطف تاکتیک های فراگیر دو گوسکلین پیروز شدند.پس از نبرد، پیتر به قلعه مونتیل گریخت و در آنجا گرفتار شد.پیتر در تلاش برای رشوه دادن به برتراند دو گوسکلین، به دامی در خارج از پناهگاه قلعه خود کشیده شد.در این درگیری، برادر ناتنی او هنری، پیتر را چندین ضربه چاقو زد.مرگ او در 23 مارس 1369 پایان جنگ داخلی کاستیلیا بود.برادر ناتنی پیروز او، هانری دوم کاستیل را تاج گذاری کرد.هانری دو گوسکلین دوک مولینا را ساخت و با پادشاه فرانسه چارلز پنجم اتحاد ایجاد کرد. بین سال‌های 1370 و 1376، ناوگان کاستیلیا از لشکرکشی‌های فرانسوی‌ها علیه آکیتن و سواحل انگلیس پشتیبانی دریایی کرد در حالی که دو گسکلین پوآتو و نرماندی را از انگلیسی‌ها بازپس گرفت.

شهر لیموژ تحت کنترل انگلیسی ها بود، اما در اوت 1370 به فرانسوی ها تسلیم شد و دروازه های خود را به روی دوک بری گشود.محاصره لیموژ توسط ارتش انگلیسی به رهبری ادوارد شاهزاده سیاه در هفته دوم سپتامبر انجام شد.در 19 سپتامبر، شهر توسط طوفان گرفته شد و به دنبال آن ویرانی های زیادی و کشته شدن تعداد زیادی غیرنظامی رخ داد.این گونی عملاً به صنعت میناکاری لیموژ که برای حدود یک قرن در سراسر اروپا مشهور بود پایان داد.

در سال 1369 به بهانه اینکه ادوارد مفاد معاهده را رعایت نکرده است، چارلز پنجم بار دیگر اعلام جنگ کرد.در ماه اوت، یک حمله فرانسوی برای بازپس گیری قلعه های نرماندی تلاش کرد.مردانی که در مبارزات قبلی انگلیسی جنگیده بودند و قبلاً ثروت و شهرت را به دست آورده بودند، از دوران بازنشستگی فراخوانده شدند و به مردان جدید و جوان تر دستور داده شد.وقتی چارلز پنجم جنگ را از سر گرفت، تعادل به نفع او تغییر کرد.فرانسه بزرگترین و قدرتمندترین دولت اروپای غربی باقی ماند و انگلیس تواناترین رهبران نظامی خود را از دست داده بود.ادوارد سوم خیلی پیر بود، شاهزاده سیاه یک ناتوان بود، در حالی که در دسامبر 1370، جان چاندوس، سنشال بسیار با تجربه پوآتو، در یک درگیری در نزدیکی Lussac-les-Châteaux کشته شد.به توصیه برتراند دو گوسکلین که در نوامبر 1370 به پاسبان فرانسه منصوب شد، فرانسوی ها استراتژی فرسایشی را اتخاذ کردند.فرانسوی ها در غرب به دستاوردهای ارضی دست یافتند و مرکز استان استراتژیک پوآتیه را دوباره اشغال کردند و قلعه های زیادی را تصرف کردند.انگلیسی ها راه خود را در شمال فرانسه از کاله تا پاریس غارت کرده و سوزانده بودند.با فرا رسیدن زمستان، فرماندهان انگلیسی از هم جدا شدند و ارتش خود را به چهار بخش تقسیم کردند.این نبرد شامل دو درگیری جداگانه بود: یکی در Pontvallain که در آن پس از یک راهپیمایی اجباری که یک شبه ادامه یافت، Guesclin، پاسبان تازه منصوب فرانسه، بخش عمده ای از نیروهای انگلیسی را غافلگیر کرد و آنها را از بین برد.در یک حمله هماهنگ، زیردست گوسکلین، لوئیس دو سانسر، یک نیروی انگلیسی کوچکتر را در همان روز در شهر مجاور Vaas گرفتار کرد و آنها را نیز از بین برد.گاهی اوقات از این دو به عنوان نبردهای جداگانه نام برده می شود.تعداد فرانسوی ها 5200 نفر بود و نیروی انگلیسی تقریباً به همین اندازه بود.انگلستان تا سال 1374 به از دست دادن قلمرو خود در آکیتن ادامه داد و با از دست دادن زمین، وفاداری اربابان محلی را نیز از دست داد.پونتوالین به استراتژی کوتاه مدت پادشاه ادوارد برای ترویج اتحاد با چارلز، پادشاه ناوارا پایان داد.همچنین آخرین استفاده از شرکت های بزرگ - نیروهای بزرگ مزدور - توسط انگلیس در فرانسه را نشان می دهد.اکثر رهبران اصلی آنها کشته شده بودند.مزدوران هنوز مفید تلقی می شدند، اما به طور فزاینده ای در ارتش اصلی هر دو طرف جذب می شدند.

در سال 1372، پادشاه انگلیسی ادوارد سوم، یک لشکرکشی مهم در آکیتن زیر نظر ستوان جدید دوک نشین، ارل پمبروک، برنامه ریزی کرد.در آن زمان حکومت انگلیسی ها در آکیتن در معرض تهدید بود.از سال 1370 بخش بزرگی از منطقه تحت سلطه فرانسه قرار گرفت.در سال 1372، برتراند دو گوسکلین لاروشل را محاصره کرد.برای پاسخ به خواسته‌های اتحاد فرانسه و کاستیلیا در سال 1368، پادشاه کاستیا، هنری دوم از تراستامارا، ناوگانی را به رهبری آمبروزیو بوکانگرا به آکیتن اعزام کرد.جان هستینگز، دومین ارل پمبروک با گروه کوچکی متشکل از 160 سرباز، 12000 پوند و دستورالعمل استفاده از پول برای استخدام ارتشی متشکل از 3000 سرباز در اطراف آکیتن به مدت حداقل چهار ماه به شهر اعزام شده بود.ناوگان انگلیسی احتمالاً شامل 32 کشتی و 17 لنج کوچک حدود 50 تنی بود.پیروزی کاستیلیان کامل شد و کل کاروان اسیر شد.این شکست تجارت و منابع دریایی انگلیس را تضعیف کرد و دارایی های آنها در گاسکن را تهدید کرد.نبرد لاروشل اولین شکست مهم دریایی انگلیس در جنگ صد ساله بود.انگلیسی ها برای بازسازی ناوگان خود با تلاش چهارده شهر به یک سال نیاز داشتند.

فرانسوی ها شهر را محاصره کرده بودند و انگلیسی ها نیروی امدادی فرستادند.فرانسوی ها به رهبری برتراند دو گوسکلین با نیروی امدادی روبرو شدند و آن را شکست دادند.این آخرین نبرد بزرگ در مبارزات والوآ برای بازپس گیری شهرستان پوآتو بود که در سال 1360 با معاهده برتنی به انگلیسی ها واگذار شده بود. پیروزی فرانسه به سلطه انگلیسی ها در این منطقه پایان داد.

شاهزاده سیاه در سال 1376 درگذشت;در آوریل 1377، ادوارد سوم لرد صدراعظم خود، آدام هاتون را برای مذاکره با چارلز فرستاد، که با مرگ خود ادوارد در 21 ژوئن به خانه بازگشت. نوه ده ساله اش، ریچارد دوم، جانشین او شد و به سلطنت رسید.انتصاب نایب السلطنه در مورد یک فرزند پادشاه معمول بود، اما برای ریچارد دوم نایب السلطنه ای منصوب نشد که از تاریخ به قدرت رسیدنش در سال 1377 اسماً قدرت سلطنت را اعمال می کرد. بین سال های 1377 تا 1380 قدرت واقعی در دست بود. از یک سری شوراهاجامعه سیاسی این امر را به سلطنتی به رهبری عموی پادشاه، جان گانت، ترجیح دادند، اگرچه گانت بسیار تأثیرگذار باقی ماند.ریچارد در طول سلطنت خود با چالش های زیادی مواجه شد، از جمله شورش دهقانان به رهبری وات تایلر در سال 1381 و جنگ انگلیسی و اسکاتلند در سال های 1384-1385.تلاش های او برای افزایش مالیات برای پرداخت هزینه های ماجراجویی اسکاتلندی و حفاظت از کاله در برابر فرانسوی ها، او را به طور فزاینده ای منفور کرد.

انشقاق غربی که به آن انشقاق پاپی، انشقاق واتیکان، انشقاق بزرگ غربی و انشقاق 1378 نیز می‌گویند، انشعابی در کلیسای کاتولیک بود که از سال 1378 تا 1417 ادامه یافت که در آن اسقف‌های مقیم رم و آوینیون هر دو ادعا کردند که پاپ واقعی هستند و به آن پیوستند. توسط نسل سوم پاپ های پیسان در سال 1409. این انشعاب توسط شخصیت ها و وفاداری های سیاسی به وجود آمد، به طوری که پاپ آوینیون ارتباط نزدیکی با سلطنت فرانسه داشت.این ادعاهای رقیب در مورد تاج و تخت پاپ به اعتبار دفتر خدشه وارد کرد.

ارل باکینگهام برای کمک به متحد انگلستان، دوک بریتانی، یک لشکرکشی به فرانسه را فرماندهی کرد.هنگامی که وودستاک با 5200 سرباز خود به شرق پاریس لشکر کشید، آنها با ارتش فیلیپ جسور، دوک بورگوندی، در تروا مواجه شدند، اما فرانسوی ها از نبرد کرسی در سال 1346 و نبرد پواتیه در سال 1356 آموخته بودند که پیشنهادی ندهند. نبرد تنومند با انگلیسی‌ها، بنابراین نیروهای باکینگهام به یک chevauchée ادامه دادند و نانت و پل حیاتی آن را بر روی Loire به سمت Aquitaine محاصره کردند.با این حال، در ژانویه مشخص شد که دوک بریتانی با چارلز ششم، پادشاه جدید فرانسه آشتی کرده بود و با فروپاشی اتحاد و نابودی اسهال خونی مردانش، وودستاک محاصره را رها کرد.

چارلز پنجم در 16 سپتامبر 1380 درگذشت و دو گوسکلین به دلیل بیماری در Châteauneuf-de-Randon در حالی که در یک سفر نظامی در Languedoc بود درگذشت.فرانسه رهبری اصلی و شتاب کلی خود را در جنگ از دست داد.چارلز ششم در سن 11 سالگی جانشین پدرش به عنوان پادشاه فرانسه شد و به این ترتیب او تحت فرمانروایی به رهبری عموهایش قرار گرفت که توانستند تا حدود سال 1388 کنترل موثری بر امور دولتی داشته باشند، یعنی بسیار پس از آن که چارلز به اکثریت سلطنتی دست یافت.در شرایطی که فرانسه با ویرانی گسترده، طاعون و رکود اقتصادی مواجه است، مالیات های بالا بار سنگینی را بر دوش دهقانان و جوامع شهری فرانسوی وارد می کند.تلاش های جنگی علیه انگلستان تا حد زیادی به مالیات سلطنتی بستگی داشت، اما مردم به طور فزاینده ای تمایلی به پرداخت آن نداشتند، همانطور که در شورش های هارل و میلوتین در سال 1382 نشان داده شد. چارلز پنجم بسیاری از این مالیات ها را در بستر مرگ خود لغو کرده بود، اما تلاش های بعدی انجام شد. بازگرداندن آنها خصومت بین دولت و مردم فرانسه را برانگیخت.

شورش دهقانان که شورش وات تایلر یا قیام بزرگ نیز نامیده می‌شود، یک قیام بزرگ در بخش‌های وسیعی از انگلستان در سال 1381 بود. این شورش دلایل مختلفی داشت، از جمله تنش‌های اجتماعی-اقتصادی و سیاسی ناشی از مرگ سیاه در دهه 1340 مالیات های بالای ناشی از درگیری با فرانسه در طول جنگ صد ساله و بی ثباتی در رهبری محلی لندن.این شورش به شدت بر روند جنگ صد ساله تأثیر گذاشت، زیرا پارلمان های بعدی را از افزایش مالیات های اضافی برای پرداخت هزینه های لشکرکشی در فرانسه باز داشت.

فیلیپ جسور از سال 1380 تا 1388 شورای سلطنت را اداره می کرد و در دوران کودکی چارلز ششم که برادرزاده فیلیپ بود بر فرانسه حکومت می کرد.او ارتش فرانسه را در Westrozebeke مستقر کرد تا شورش فلاندری به رهبری فیلیپ ون آرتولد را که قصد داشت لویی دوم فلاندر را از بین ببرد، سرکوب کند.فیلیپ دوم با مارگارت فلاندر، دختر لویی ازدواج کرد.نبرد روزبکه بین یک ارتش فلاندری به رهبری فیلیپ ون آرتولد و یک ارتش فرانسوی به رهبری لویی دوم فلاندر رخ داد که از شاه فرانسه چارلز ششم پس از شکست در نبرد بورهوتسفلد درخواست کمک کرده بودند.ارتش فلاندری شکست خورد، فیلیپ ون آرتولد کشته شد و جسد او به نمایش گذاشته شد.

جنگ صلیبی دسپنسر (یا اسقف جنگ صلیبی نورویچ، گاهی اوقات فقط جنگ صلیبی نورویچ) یک اعزام نظامی به رهبری اسقف انگلیسی هنری لو دسپنسر در سال 1383 بود که هدف آن کمک به شهر گنت در مبارزه با حامیان آنتی پاپ کلمنت هفتم بود.این در جریان نفاق بزرگ پاپ و جنگ صد ساله بین انگلستان و فرانسه رخ داد.در حالی که فرانسه از کلمنت، که دربارش در آوینیون بود، حمایت می کرد، انگلیسی ها از پاپ اوربان ششم در رم حمایت می کردند.

در ژوئیه 1385 ریچارد دوم، پادشاه انگلستان، ارتش انگلیسی را به اسکاتلند هدایت کرد.این تهاجم تا حدی انتقام حملات مرزی اسکاتلند بود، اما بیشتر با ورود ارتش فرانسوی به اسکاتلند در تابستان قبل تحریک شد.انگلستان و فرانسه درگیر جنگ صد ساله بودند و فرانسه و اسکاتلند معاهده ای برای حمایت از یکدیگر بسته بودند.پادشاه انگلیس به تازگی به سن بلوغ رسیده بود و انتظار می رفت که او نقشی رزمی را درست مانند پدرش ادوارد شاهزاده سیاه و پدربزرگ ادوارد سوم بازی کند.در میان رهبران انگلیسی در مورد حمله به فرانسه یا اسکاتلند اختلاف نظر وجود داشت.عموی شاه، جان گانت، از حمله به فرانسه برای به دست آوردن یک مزیت تاکتیکی در کاستیل، که خود از نظر فنی از طریق همسرش پادشاه بود، علاقه داشت، اما در ادعای ادعایش مشکل داشت.دوستان شاه در میان اشراف - که دشمنان گانت نیز بودند - حمله به اسکاتلند را ترجیح دادند.یک پارلمان در سال قبل بودجه ای را برای کمپین قاره ای اعطا کرده بود و نادیده گرفتن مجلس عوام غیرعاقلانه تلقی می شد.تاج به سختی از عهده یک کمپین بزرگ بر می آمد.ریچارد مالیات فئودالی را که سالها بود فراخوانده نشده بود احضار کرد.این آخرین فرصتی بود که قرار بود احضار شود.ریچارد احکامی را برای حفظ نظم و انضباط در نیروی تهاجم خود صادر کرد، اما کارزار از همان ابتدا با مشکلاتی مواجه شد.

در اکتبر 1386، پارلمان به اصطلاح شگفت انگیز ریچارد دوم کمیسیونی را تصویب کرد که شروع به جمع آوری مردان و کشتی ها برای فرود (حمله دوزیست) به فلاندر کرد.هدف از این کار برانگیختن شورشی بود که حکومت فیلیپ جسور را با یک رژیم طرفدار انگلیس جایگزین کند.در 16 مارس، ریچارد، ارل آروندل به ساندویچ رسید و در آنجا فرماندهی ناوگانی متشکل از شصت کشتی را بر عهده گرفت.در 24 مارس 1387 ناوگان آروندل بخشی از یک ناوگان فرانسوی متشکل از 250 تا 360 کشتی را به فرماندهی سر ژان دو بوک مشاهده کرد.با حمله انگلیسی ها، تعدادی از کشتی های فلاندری ناوگان را ترک کردند و از آنجا مجموعه ای از نبردها از مارگیت به کانال به سمت سواحل فلاندری آغاز شد.اولین درگیری، خارج از مارگیت، بزرگترین اقدام بود و ناوگان متفقین را با از دست دادن بسیاری از کشتی ها مجبور به فرار کرد.مارگیت آخرین نبرد بزرگ دریایی مرحله جنگ کارولین در جنگ صد ساله بود.شانس فرانسه برای تهاجم به انگلستان را حداقل برای یک دهه آینده از بین برد.

آتش بس لولینهم آتش بسی بود که توسط پادشاهی ریچارد دوم انگلستان و متحدانش و پادشاهی چارلز ششم فرانسه و متحدانش در 18 ژوئیه 1389 با آن موافقت شد و به مرحله دوم جنگ صد ساله پایان داد.انگلستان در آستانه فروپاشی مالی بود و از اختلافات سیاسی داخلی رنج می برد.از طرف دیگر، چارلز ششم از یک بیماری روانی رنج می برد که باعث ناتوانی در ادامه جنگ توسط دولت فرانسه شد.هیچ یک از طرفین مایل به تسلیم دلیل اصلی جنگ، وضعیت حقوقی دوک نشین آکیتن و ادای احترام پادشاه انگلستان به پادشاه فرانسه از طریق تصاحب دوک نشین نبود.با این حال، هر دو طرف با مسائل داخلی عمده‌ای مواجه بودند که در صورت ادامه جنگ، می‌توانست به پادشاهی‌های آنها آسیب جدی وارد کند.این آتش‌بس در ابتدا توسط نمایندگان پادشاهان مذاکره شد تا سه سال طول بکشد، اما دو پادشاه شخصاً در Leulinghem در نزدیکی قلعه انگلیسی کاله ملاقات کردند و توافق کردند که آتش‌بس را به مدت بیست و هفت سال تمدید کنند.یافته های کلیدی:جنگ صلیبی مشترک علیه ترکهاحمایت انگلیسی از طرح فرانسه برای پایان دادن به نفاق پاپیاتحاد ازدواج بین انگلستان و فرانسهدرود بر شبه جزیره ایبریانگلیسی ها تمام دارایی های خود را در شمال فرانسه به جز کاله تخلیه کردند.

در 23 نوامبر 1407، لوئیس، دوک اورلئان، برادر شاه چارلز ششم، توسط قاتلان نقابدار در خدمت جان بی باک در هتل باربت در خیابان Vieille-du-Temple، درپاریس ، به قتل رسید.جنگ داخلی آرمانیاک-بورگوندیا درگیری بین دو شاخه کادتی از خانواده سلطنتی فرانسه - خانه اورلئان (جناح آرمانیاک) و خانه بورگوندی (جناح بورگوندی) از 1407 تا 1435 بود. در خلال آرامش در صد سال آغاز شد. جنگ علیه انگلیسی ها و همپوشانی با انشقاق غربی پاپ.جنگ داخلی فرانسه آغاز می شود.علل جنگ ریشه در دوران سلطنت چارلز ششم فرانسه (پسر و جانشین چارلز پنجم) و رویارویی دو نظام مختلف اقتصادی، اجتماعی و مذهبی داشت.از یک سو فرانسه بود، در کشاورزی بسیار قوی، با یک سیستم فئودالی و مذهبی قوی، و از سوی دیگر انگلستان، کشوری که آب و هوای بارانی آن به چراگاه و گوسفندداری علاقه داشت و صنعتگران، طبقات متوسط ​​و شهرها در آن اهمیت داشتند.بورگوندی ها طرفدار مدل انگلیسی بودند (بیشتر از آنجایی که شهرستان فلاندر، که تاجران پارچه آن بازار اصلی پشم انگلیسی بودند، متعلق به دوک بورگوندی بود)، در حالی که آرمانیاک ها از مدل فرانسوی دفاع می کردند.به همین ترتیب، انشقاق غربی باعث انتخاب پاپ کلمنت هفتم، پادپاپ تحت حمایت آرمانیاک در آوینیون شد که با مخالفت پاپ رم، پاپ اوربان ششم، مورد حمایت انگلیس قرار گرفت.

جنگ لنکسترین سومین و آخرین مرحله از جنگ صد ساله انگلیس و فرانسه بود.از سال 1415، زمانی که پادشاه هنری پنجم انگلستان به نرماندی حمله کرد، تا سال 1453، زمانی که انگلیسی ها بوردو را از دست دادند، ادامه یافت.این دوره از پایان جنگ کارولین در سال 1389 یک دوره طولانی صلح را دنبال کرد. این مرحله به نام خانه لنکستر، خانه حاکم پادشاهی انگلستان ، که هنری پنجم به آن تعلق داشت، نامگذاری شد.هنری پنجم از انگلستان ادعای ارث را از طریق سلسله مونث مطرح کرد، با نمایندگی و وراثت زن در قوانین انگلیس به رسمیت شناخته شد، اما در فرانسه توسط قانون سالیک فرانک سالیان ممنوع شد.نیمه اول این مرحله از جنگ تحت سلطه پادشاهی انگلستان بود.موفقیت های اولیه انگلیسی، به ویژه در نبرد معروف آژینکورت، همراه با اختلاف در میان طبقه حاکم فرانسه، به انگلیسی ها اجازه داد تا کنترل بخش های بزرگی از فرانسه را به دست آورند.نیمه دوم این مرحله از جنگ تحت تسلط پادشاهی فرانسه بود.نیروهای فرانسوی با الهام از ژان آرک، لا هیره و کنت دونوا و با کمک انگلیسی ها از دست دادن متحدان اصلی خود، دوک های بورگوندی و بریتانی، ضد حمله کردند.

هانری پنجم انگلستان در پی شکست مذاکرات با فرانسوی ها به فرانسه حمله کرد.او لقب پادشاه فرانسه را از طریق پدربزرگش ادوارد سوم ادعا کرد، اگرچه در عمل پادشاهان انگلیسی عموماً آماده بودند تا در صورتی که فرانسوی ها ادعای انگلیس در مورد آکیتن و دیگر سرزمین های فرانسه را بپذیرند (شرایط معاهده) از این ادعا صرف نظر کنند. بریتگنی).در سال 1415 مذاکرات متوقف شد و انگلیسی ها ادعا کردند که فرانسوی ها ادعاهای آنها را مسخره کرده و خود هنری را به سخره گرفته اند.در دسامبر 1414، پارلمان انگلیس متقاعد شد که به هانری "یارانه مضاعف"، مالیاتی با دو برابر نرخ سنتی، برای بازپس گیری ارث خود از فرانسوی ها، اعطا کند.در 19 آوریل 1415، هانری دوباره از شورای بزرگ درخواست کرد که جنگ با فرانسه را تحریم کند، و این بار آنها موافقت کردند.در روز سه شنبه 13 اوت 1415، هنری در Chef-en-Caux در خور سن فرود آمد.سپس با حداقل 2300 مرد مسلح و 9000 کماندار به هارفلور حمله کرد.مدافعان هارفلور با شرایطی تسلیم انگلیسی ها شدند و به عنوان اسیران جنگی با آنها رفتار می شد.ارتش انگلیسی در طول محاصره با تلفات و شیوع اسهال خونی به میزان قابل توجهی کاهش یافت، اما به سمت کاله حرکت کرد و یک پادگان در بندر باقی گذاشت.

پس از تصرف هارفلور، هنری پنجم به سمت شمال حرکت کرد، فرانسوی ها حرکت کردند تا آنها را در امتداد رودخانه سام مسدود کنند.آنها برای مدتی موفق بودند و هنری را مجبور کردند که به سمت جنوب حرکت کند و از کاله دور شود تا یک فورد پیدا کند.انگلیسی‌ها سرانجام از سومه جنوب پرون، در Béthencourt و Voyennes عبور کردند و راهپیمایی به سمت شمال را از سر گرفتند.در 24 اکتبر، هر دو ارتش برای نبرد با یکدیگر روبرو شدند، اما فرانسوی ها به امید ورود نیروهای بیشتر، از این کار سرباز زدند.دو ارتش شب 24 اکتبر را در زمین باز گذراندند.روز بعد، فرانسوی ها مذاکرات را به عنوان یک تاکتیک تاخیری آغاز کردند، اما هانری به ارتش خود دستور داد که پیشروی کنند و نبردی را آغاز کنند که با توجه به وضعیت ارتش خود، ترجیح می داد از آن اجتناب کند یا به صورت دفاعی بجنگد.شاه هنری پنجم انگلستان، نیروهای خود را به نبرد هدایت کرد و در نبردهای تن به تن شرکت کرد.شاه چارلز ششم فرانسه فرماندهی ارتش فرانسه را بر عهده نداشت زیرا از بیماری های روانی و ناتوانی روانی مرتبط رنج می برد.فرماندهی فرانسوی ها بر عهده پاسبان شارل دالبره و اشراف برجسته فرانسوی حزب آرمانیاک بود.اگرچه این پیروزی از نظر نظامی تعیین کننده بود، اما تأثیر آن پیچیده بود.این بلافاصله منجر به فتوحات بیشتر انگلیسی نشد زیرا اولویت هنری بازگشت به انگلستان بود که در 16 نوامبر انجام داد تا در 23 در لندن به پیروزی برسد.خیلی سریع پس از نبرد، آتش بس شکننده بین جناح های آرمانیاک و بورگوندی شکست خورد.

یک نیروی حمله به فرماندهی توماس بوفور، ارل دورست، با یک ارتش فرانسوی بزرگتر به رهبری برنارد هفتم، کنت آرمانیاک در والمونت مواجه شد.اقدام اولیه علیه انگلیسی ها انجام شد که اسب ها و چمدان های خود را از دست دادند.آنها توانستند تجمع کنند و با نظم خوب به هارفلور عقب نشینی کنند، اما متوجه شدند که فرانسوی ها ارتباط آنها را قطع کرده بودند.در حال حاضر اقدام دوم انجام شد که طی آن ارتش فرانسه با کمک یک سالی از پادگان انگلیسی هارفلور شکست خورد.اقدام اولیه در نزدیکی Valmontدورست در 9 مارس به حمله خود رفت.او چندین روستا را غارت کرد و سوزاند و تا Cany-Barville رسید.انگلیسی ها سپس به خانه برگشتند.آنها در نزدیکی Valmont توسط فرانسوی ها رهگیری شدند.قبل از اینکه فرانسوی ها حمله ای را انجام دهند، انگلیسی ها وقت داشتند تا یک خط جنگی تشکیل دهند و اسب ها و چمدان های خود را در عقب قرار دهند.سواره نظام فرانسوی خط نازک انگلیسی را شکستند، اما به جای اینکه برای پایان دادن به انگلیسی ها بچرخند، برای غارت چمدان ها و سرقت اسب ها اقدام کردند.این به دورست، که مجروح شده بود، اجازه داد تا افرادش را جمع کند و آنها را به باغ کوچک پرچینی در آن نزدیکی هدایت کند، که تا شب از آن دفاع کردند.فرانسوی ها به جای ماندن در مزرعه، شب را به والمونت عقب نشینی کردند، و این به دورست اجازه داد تا افرادش را زیر پوشش تاریکی هدایت کند تا در جنگل های Les Loges پناه بگیرند.تلفات انگلیسی ها در این مرحله از نبرد 160 کشته برآورد شد.دومین اقدام نزدیک هارفلورروز بعد، انگلیسی ها به سمت ساحل حمله کردند.آنها به سمت ساحل حرکت کردند و راهپیمایی طولانی را از طریق شینگ به سمت هارفلور آغاز کردند.با این حال، هنگامی که آنها به هارفلور نزدیک شدند، دیدند که یک نیروی فرانسوی در صخره های بالا در انتظار آنها است.انگلیسی ها در صف مستقر شدند و فرانسوی ها به پایین شیب تند حمله کردند.فرانسوی ها به دلیل نزول بی نظم بودند و شکست خوردند و تعداد زیادی کشته بر جای گذاشتند.همانطور که انگلیسی ها اجساد را غارت کردند، ارتش اصلی فرانسه به میدان آمد.این نیرو حمله نکرد، در عوض در ارتفاعات شکل گرفت و انگلیسی ها را مجبور به حمله کرد.آنها این کار را با موفقیت انجام دادند و فرانسوی ها را مجبور به عقب نشینی کردند.فرانسوی‌های عقب‌نشینی پس از آن متوجه شدند که در جناح توسط پادگان سالی هارفلور مورد حمله قرار گرفته و عقب‌نشینی به شکست تبدیل شد.گفته می شود فرانسوی ها در این اقدام 200 مرد کشته و 800 نفر اسیر شده اند.D'Armagnac بعداً 50 نفر دیگر را به دلیل فرار از نبرد به دار آویخت.

پس از پیروزی در آگینکور در سال 1415، هنری به انگلستان بازگشته بود و دومین نیروی تهاجم را در سراسر کانال مانش رهبری می کرد.کان یک شهر بزرگ در دوک نشین نرماندی، یک قلمرو تاریخی انگلیسی بود.پس از یک بمباران در مقیاس بزرگ، حمله اولیه هنری دفع شد، اما برادرش توماس، دوک کلارنس، توانست به زور نفوذ کند و شهر را تسخیر کند.قلعه تا 20 سپتامبر قبل از تسلیم ماندگار بود.در جریان محاصره، یک شوالیه انگلیسی به نام سر ادوارد اسپرنهوس موفق شد از دیوارها بالا برود، اما توسط مدافعان شهر زنده زنده سوزانده شد.توماس والسینگهام نوشت که این یکی از عوامل خشونت بود که شهر تسخیر شده توسط انگلیسی ها غارت شد.در خلال اخراج به دستور هانری پنجم، همه 1800 مرد در شهر تسخیر شده کشته شدند، اما کشیش ها و زنان آسیبی نبینند.کان تا سال 1450 در دست انگلیسی ها باقی ماند تا اینکه در طی فتح مجدد نرماندی توسط فرانسه در مراحل پایانی جنگ بازپس گرفته شد.

هنگامی که انگلیسی ها به روئن رسیدند، دیوارها با 60 برج، که هر برج شامل سه توپ و 6 دروازه بود که توسط باربیکن ها محافظت می شد، محافظت شد.پادگان روئن با 4000 مرد تقویت شده بود و حدود 16000 غیرنظامی وجود داشت که مایل به تحمل محاصره بودند.خط دفاعی توسط ارتشی از مردان کمان صلیبی به فرماندهی آلن بلانچارد، فرمانده کمان های صلیبی (arbalétriers) و دومین فرمانده پس از Guy le Bouteiller، کاپیتان بورگوندی و فرمانده کل، تشکیل شد.برای محاصره شهر، هنری تصمیم گرفت چهار اردوگاه مستحکم ایجاد کند و رودخانه سن را با زنجیر آهنی سد کند و شهر را کاملاً احاطه کند و انگلیسی ها قصد داشتند مدافعان را از گرسنگی بکشند.دوک بورگوندی، جان بی باک،پاریس را تصرف کرده بود، اما تلاشی برای نجات روئن نکرد و به شهروندان توصیه کرد که مراقب خود باشند.در دسامبر، ساکنان گربه، سگ، اسب و حتی موش می خوردند.خیابان ها مملو از شهروندان گرسنه بود.با وجود چندین سورتی پرواز توسط پادگان فرانسوی، این وضعیت ادامه داشت.فرانسوی ها در 19 ژانویه تسلیم شدند.هانری تمام نرماندی را به جز مونت سن میشل که در برابر محاصره مقاومت می کرد، تصرف کرد.روئن به پایگاه اصلی انگلیسی در شمال فرانسه تبدیل شد و به هنری اجازه داد تا کمپین هایی را در پاریس و جنوب به داخل کشور راه اندازی کند.

به دلیل شکست شدید در Agincourt، سربازان جان بی باک کار تسخیرپاریس را آغاز کردند.در 30 مه 1418، او شهر را تصرف کرد، اما قبل از فرار دوفین جدید، شارل هفتم آینده فرانسه.جان سپس خود را در پاریس مستقر کرد و خود را محافظ پادشاه کرد.جان اگر چه متحد آشکار انگلیسی ها نبود، اما هیچ کاری برای جلوگیری از تسلیم روئن در سال 1419 انجام نداد. با توجه به اینکه کل شمال فرانسه در دست انگلیسی ها بود و پاریس توسط بورگوندی اشغال شده بود، دوفین تلاش کرد تا با جان آشتی کند.آنها در ماه ژوئیه ملاقات کردند و بر روی پل Pouilly در نزدیکی ملون سوگند صلح یاد کردند.به این دلیل که صلح به اندازه کافی توسط جلسه در Pouilly تضمین نشد، یک مصاحبه جدید توسط Dauphin پیشنهاد شد تا در 10 سپتامبر 1419 بر روی پل در Montereau انجام شود.جان اهل بورگوندی با اسکورت خود در جلسه ای که او آن را یک دیدار دیپلماتیک می دانست حضور داشت.اما او توسط یاران دوفین ترور شد.او بعداً در دیژون به خاک سپرده شد.به دنبال آن، پسر و جانشین او فیلیپ نیک با انگلیسی‌ها ائتلاف کردند که جنگ صد ساله را برای چندین دهه طولانی کرد و خسارات غیرقابل محاسبه‌ای به فرانسه و اتباع آن وارد کرد.

معاهده تروا توافقی بود که بر اساس آن هنری پنجم پادشاه انگلستان و وارثانش تاج و تخت فرانسه را پس از مرگ چارلز ششم پادشاه فرانسه به ارث می برند.در 21 مه 1420 پس از لشکرکشی موفق هانری به فرانسه، این قرارداد به طور رسمی در شهر تروا فرانسه امضا شد.در همان سال، هنری با کاترین والوا، دختر چارلز ششم ازدواج کرد و وارث آنها هر دو پادشاهی را به ارث برد.دافین، چارلز هفتم نامشروع اعلام شد.

ارتش اسکاتلند به رهبری جان، ارل بوکان، و آرچیبالد، ارل ویگ تاون جمع آوری شد و از اواخر سال 1419 تا 1421 ارتش اسکاتلند ستون اصلی دفاع دوفین از دره لوار پایین شد.هنگامی که هنری در سال 1421 به انگلستان بازگشت، وارث احتمالی خود، توماس، دوک کلارنس، را مسئول ارتش باقیمانده گذاشت.به دنبال دستورات پادشاه، کلارنس 4000 مرد را در استان های آنژو و مین رهبری کرد.این شیواچ با مقاومت اندکی روبرو شد و تا جمعه خوب، 21 مارس، ارتش انگلیس در نزدیکی شهر کوچک Vieil-Baugé اردو زد.ارتش فرانسه ـ اسکاتلندی متشکل از 5000 نفر نیز به منطقه Vieil-Baugé رسیدند تا از پیشروی ارتش انگلیس جلوگیری کنند.چندین روایت از نبرد Baugé وجود دارد.آنها ممکن است در جزئیات متفاوت باشند.با این حال، اکثریت موافقند که عامل اصلی در پیروزی فرانسوی-اسکاتلندی عجول بودن دوک کلارنس بود.به نظر می رسد که کلارنس متوجه نشده بود که ارتش فرانسه-اسکاتلندی چقدر بزرگ است زیرا تصمیم گرفت بر عنصر غافلگیری تکیه کند و بلافاصله حمله کند.این نبرد با شکست بزرگ انگلیسی ها به پایان رسید.

زمانی که هنری در شمال انگلستان بود از فاجعه بوژ و مرگ برادرش مطلع شد.گفته می شود که معاصران او این خبر را مردانه منتقل کرده است.هانری با ارتشی متشکل از 4000 تا 5000 نفر به فرانسه بازگشت.او در 10 ژوئن 1421 وارد کاله شد و بلافاصله برای تسکین دوک اکستر در پاریس حرکت کرد.پایتخت توسط نیروهای فرانسوی مستقر در Dreux، Meaux و Joigny مورد تهدید قرار گرفت.پادشاه به راحتی دروکس را محاصره و تصرف کرد و سپس به جنوب رفت و قبل از لشکر کشی به اورلئان وندوم و بیوژنسی را تصرف کرد.او تدارکات کافی برای محاصره چنین شهر بزرگ و با دفاعی نداشت، بنابراین پس از سه روز برای تصرف ویلنوو لو روی به شمال رفت.با انجام این کار، هنری با ارتشی متشکل از 20000 مرد به سمت میو لشکر کشید. دفاع از شهر توسط حرامزاده واروس رهبری می‌شد، به هر حال بی‌رحمانه و شیطانی، اما در عین حال یک فرمانده شجاع بود.محاصره در 6 اکتبر 1421 آغاز شد، معدن و بمباران به زودی دیوارها را فرو ریخت.تلفات در ارتش انگلیس شروع به افزایش کرد.با ادامه محاصره، هنری خود بیمار شد، اگرچه تا پایان محاصره از رفتن خودداری کرد.در 9 می 1422، شهر میو تسلیم شد، اگرچه پادگان مقاومت کرد.تحت بمباران مداوم، پادگان نیز در 10 مه پس از یک محاصره هفت ماهه تسلیم شد.

هنری پنجم در 31 اوت 1422 در قصر دو وینسنس درگذشت.او در اثر اسهال خونی ضعیف شده بود، در حین محاصره میوکس مبتلا شده بود و باید در پایان سفر خود را در بستر حمل می کردند.یکی از عوامل موثر احتمالی گرمازدگی است.آخرین روزی که او فعال بود، در گرمای طوفانی با زره کامل سوار شده بود.او 35 سال داشت و 9 سال سلطنت کرده بود.اندکی قبل از مرگ، هنری پنجم، برادرش، جان، دوک بدفورد، نایب السلطنه فرانسه را به نام پسرش، هنری ششم انگلستان، که در آن زمان تنها چند ماه داشت، نامید.هانری پنجم زندگی نکرد تا خود را به عنوان پادشاه فرانسه تاج گذاری کند، همانطور که با اطمینان ممکن بود پس از معاهده تروا انتظار داشت، زیرا چارلز ششم که به عنوان وارث او نامیده شده بود، دو ماه از او زنده ماند.

در اوایل تابستان 1423، دوفن چارلز فرانسوی ارتشی را در Bourges جمع آوری کرد که قصد داشت به قلمرو بورگوندی حمله کند.این ارتش فرانسه شامل تعداد زیادی اسکاتلندی تحت فرماندهی سر جان استوارت دارنلی بود که فرماندهی کل نیروهای مختلط را بر عهده داشت و همچنین مزدوران اسپانیایی و لومبارد.این ارتش شهر کراوانت را محاصره کرد.پادگان کراوانت از دوشس دوشس بورگوندی کمک خواست، که نیروها را جمع کرد و به نوبه خود از متحدان انگلیسی بورگوندی حمایت کرد، که در آینده نزدیک بود.دو ارتش متحد، یکی انگلیسی و دیگری بورگوندی، در 29 ژوئیه در اوسر قرار گرفتند.با نزدیک شدن به شهر از آن سوی رودخانه، متفقین دیدند که ارتش فرانسه تغییر موضع داده و اکنون در ساحل دیگر منتظر آنهاست.به مدت سه ساعت نیروها یکدیگر را زیر نظر داشتند و هیچکدام حاضر به عبور از رودخانه مخالف نبودند.سرانجام تیراندازان اسکاتلندی شروع به تیراندازی به صفوف متفقین کردند.توپخانه متفقین با حمایت کمانداران و تیراندازان خود پاسخ دادند.سالزبری که دید دوفینیست ها متحمل تلفات و بی نظمی شده بودند، ابتکار عمل را به دست گرفت و ارتش او شروع به عبور از رودخانه ای به ارتفاع حدود 50 متر، زیر رگبار تیرهای تیراندازان انگلیسی کرد.فرانسوی ها شروع به عقب نشینی کردند، اما اسکاتلندی ها حاضر به فرار نشدند و به جنگ پرداختند تا صدها نفر کشته شوند.شاید 1200 تا 3000 نفر از آنها در سر پل یا کناره‌های رودخانه افتادند و بیش از 2000 اسیر اسیر شدند.نیروهای دوفین به سمت لوار عقب نشینی کردند.

در سپتامبر 1423، جان د لا پول، نرماندی را با 2000 سرباز و 800 کماندار ترک کرد تا به مین و آنژو حمله کند.او سگره را تصرف کرد، و قبل از اینکه برای بازگشت به نرماندی حرکت کند، مجموعه عظیمی از غارت و گله ای از 1200 گاو نر و گاو جمع آوری کرد و در حین رفتن گروگان ها را گرفت.در طول نبرد، انگلیسی‌ها با قطاری طولانی اما با نظم و ترتیب خوب راهپیمایی می‌کردند، مخاطرات بزرگی را قرار دادند که در صورت حمله سواره نظام می‌توانستند پشت آن بازنشسته شوند.نیروهای پیاده به سمت جلو حرکت کردند و کاروان گاری ها و نیروها مسیر را به عقب بستند.ترمیگون، لوره و کولونژ می خواستند در دفاع تلاش کنند، اما آنها خیلی قوی بودند.آنها برگشتند و به انگلیسی ها در جناح حمله کردند، که شکسته شده و در گوشه ای به یک خندق بزرگ افتادند و نظم خود را از دست دادند.سپس سربازان پیاده پیشروی کردند و تن به تن جنگیدند.انگلیسی ها نتوانستند برای مدت طولانی در برابر حمله مقاومت کنند.نتیجه یک قصابی بود که در آن 1200 تا 1400 نفر از نیروهای انگلیسی در میدان کشته شدند و 2-300 نفر در تعقیب و گریز کشته شدند.

یکی از نایب‌های هنری ششم، همفری، دوک گلاستر، با ژاکلین، کنتس هاینو ازدواج می‌کند و به هلند حمله می‌کند تا سلطه‌های سابق خود را به دست آورد و او را با فیلیپ سوم، دوک بورگوندی درگیر می‌کند.در سال 1424، ژاکلین و هامفری با نیروهای انگلیسی فرود آمدند و به سرعت بر هاینو غلبه کردند.مرگ جان باواریا در ژانویه 1425 منجر به لشکرکشی کوتاهی توسط نیروهای بورگوندی شد که در پی ادعای فیلیپ بودند و انگلیسی ها از قدرت برکنار شدند.ژاکلین جنگ را در بازداشت فیلیپ به پایان رسانده بود اما در سپتامبر 1425 به گودا گریخت و در آنجا دوباره از حقوق خود دفاع کرد.به عنوان رهبر هوکس، او بیشتر حمایت خود را از اشراف کوچک و شهرهای کوچک جلب کرد.مخالفان او، کودها، عمدتاً از اهالی شهرها، از جمله روتردام و دوردرخت گرفته شده بودند.

در ماه آگوست، ارتش جدید فرانسه-اسکاتلندی آماده لشکر کشی برای تسکین قلعه ایوری شد که توسط دوک بدفورد محاصره شده بود.در 15 آگوست، بدفورد خبری دریافت کرد که ورنویل در دست فرانسویان است و با بیشترین سرعت به آنجا رفت.دو روز بعد که او به شهر نزدیک شد، اسکاتلندی ها رفقای فرانسوی خود را متقاعد کردند که موضع بگیرند.نبرد با یک تبادل تیراندازی با کمان کوتاه بین تیراندازان انگلیسی و تیراندازان اسکاتلندی آغاز شد، پس از آن، نیرویی متشکل از 2000 سواره نظام سنگین میلانی در سمت فرانسوی، سواره‌نظامی را سوار کردند که با کنار زدن رگبار بی‌اثر تیر انگلیسی و تیرهای کماندار چوبی، به شکل‌گیری انگلیسی‌ها نفوذ کرد. مردان مسلح و یک بال از کمانان بلند خود را پراکنده کردند.در حال مبارزه با پای پیاده، مردان مسلح آنگلو نورمن و فرانکو-اسکاتلندی که به خوبی زره ​​پوش بودند، در یک غوغا تن به تن وحشیانه که حدود 45 دقیقه ادامه داشت، در فضای باز با هم درگیر شدند.کمانان انگلیسی اصلاحات انجام دادند و به مبارزه پیوستند.مردان اسلحه فرانسوی در پایان شکست خوردند و سلاخی شدند، به ویژه اسکاتلندی ها هیچ ربعی از انگلیسی ها دریافت نکردند.نتیجه نبرد عملاً نابودی ارتش میدانی دوفین بود.پس از ورنویل، انگلیسی ها توانستند موقعیت خود را در نرماندی تثبیت کنند.ارتش اسکاتلند به عنوان یک واحد مجزا نقش مهمی در جنگ صد ساله ایفا نکرد، اگرچه بسیاری از اسکاتلندی ها در خدمت فرانسه باقی ماندند.

ژاکلین از شوهرش همفری که در انگلستان بود درخواست حمایت کرد و او تصمیم گرفت نیرویی متشکل از 1500 سرباز انگلیسی را برای تقویت او به رهبری والتر فیتز والتر، هفتمین بارون فیتز والتر جمع کند.در همین حال، ارتش ژاکلین در نبرد آلفن در 22 اکتبر 1425، یک نیروی بورگوندی از شبه نظامیان شهری را شکست داد. دوک فیلیپ به تجمع نیروهای انگلیسی توجه زیادی داشت و ناوگانی را برای رهگیری آنها در دریا تشکیل داد.اگرچه او موفق شد بخش کوچکی از نیروی انگلیسی متشکل از 300 نفر را بگیرد، اما بیشتر نیروهای انگلیسی در بندر بروورشاوون فرود آمدند، جایی که با متحدان زیلند خود ملاقات کردند.نیروهای زیلندر به مخالفان خود اجازه دادند بدون مخالفت از روی قایق ها فرود آیند، شاید به امید پیروزی ایگینکورت مانند با کمک متحدان انگلیسی خود.با این حال، زمانی که بورگوندی ها هنوز در حال پیاده شدن بودند، انگلیسی ها حمله را رهبری کردند، با نظم خوبی پیش رفتند، فریاد بزرگی دادند و شیپور دمیدند.سربازان انگلیسی با توپ و رگبار گلوله‌های نظامی از سوی شبه‌نظامیان بمباران شدند.تیراندازان انگلیسی با نظم و انضباط محکم خود را حفظ کردند و سپس با کمان های بلند خود به عقب شلیک کردند و به سرعت تیراندازان را به هم ریختند.شوالیه‌های بورگوندی که به خوبی زره ​​پوش و به همان اندازه منظم بودند، پیشروی کردند و با مردان مسلح انگلیسی مقابله کردند.مردان مسلح و کمانداران انگلیسی که قادر به مقاومت در برابر حمله شدید شوالیه ها نبودند به یک دایک رانده شدند و عملاً از بین رفتند.این از دست دادن برای ژاکلین ویرانگر بود.

در اواخر سال 1425، ژان، دوک بریتانی، وفاداری خود را از انگلیسی ها به چارلز دوفین تغییر داد.در تلافی، سر توماس رمپستون با ارتش کوچکی در ژانویه 1426 به دوک نشین حمله کرد و به پایتخت، رن، نفوذ کرد، و سپس به سنت جیمز دو بورون در مرز نورمن سقوط کرد.برادر دوک بریتانی، آرتور دو ریشمون، که تازه پاسبان فرانسه شده بود، به کمک برادرش شتافت.ریچمونت با عجله در ماه فوریه ارتشی را در سراسر بریتنی به کار گرفت و نیروهای خود را در آنتراین جمع کرد.نیروهای برتون که به تازگی جمع شده بودند، ابتدا پونتورسون را به تصرف خود درآوردند، تمام مدافعان انگلیسی زنده مانده را اعدام کردند و پس از تصرف شهر، دیوار را به طور کامل تخریب کردند.در پایان فوریه، ارتش ریچمونت سپس به سمت سنت جیمز حرکت کرد.تعداد رمپستون بسیار بیشتر بود، با 600 مرد به گروه 16000 نفری فئودال ریچمونت.ریچمونت تمایلی به انجام یک حمله کامل با نیروهایی با چنین کیفیت پایینی نداشت.پس از برگزاری شورای جنگ با افسران خود، او تصمیم گرفت از طریق دو شکاف به دیوارها حمله کند.در 6 مارس، فرانسوی ها با قدرت حمله کردند.تمام روز سربازان رمپستون این رخنه‌ها را در دست داشتند، اما هیچ وقفه‌ای در حمله پاسبان وجود نداشت.مدافعان انگلیسی از وحشتی که در میان شبه‌نظامیان برتونی که عمدتاً آموزش‌دیده نبودند، برای وارد کردن خسارات سنگین به سربازان فراری برتون استفاده کردند.در خلال عقب نشینی پر هرج و مرج، صدها مرد هنگام عبور از رودخانه مجاور غرق شدند در حالی که بسیاری دیگر به تیرهای مرگبار تیرهای ضربی مدافعان افتادند.

در سال 1428، انگلیسی ها اورلئان، یکی از شدیدترین شهرهای اروپا، با توپ های بیشتر از فرانسوی ها، را محاصره کردند.با این حال یکی از توپ های فرانسوی توانست فرمانده انگلیسی، ارل سالزبری را بکشد.نیروهای انگلیسی چندین قلعه کوچک در اطراف شهر داشتند که در مناطقی متمرکز بودند که فرانسوی ها می توانستند تدارکات را به شهر منتقل کنند.چارلز هفتم برای اولین بار جوآن را در اواخر فوریه یا اوایل مارس 1429 در دربار سلطنتی شینون ملاقات کرد، زمانی که او هفده ساله و او بیست و شش ساله بود.او به او گفت که آمده است تا محاصره اورلئان را بالا ببرد و او را برای تاجگذاری به ریمز برساند.دافین زره بشقاب برای او سفارش داد.او بنر خود را طراحی کرد و شمشیری را از زیر محراب کلیسای سنت کاترین دی فیربوا برای او آوردند.قبل از ورود جوآن به شینون، وضعیت استراتژیک آرمانیاک بد بود اما ناامیدکننده نبود.نیروهای آرمانیاک برای تحمل یک محاصره طولانی در اورلئان آماده بودند، بورگوندی ها اخیراً به دلیل اختلاف نظر در مورد قلمرو از محاصره خارج شده بودند و انگلیسی ها در حال بحث بودند که آیا ادامه دهند یا خیر.با این وجود، پس از تقریباً یک قرن جنگ، آرمانیاک ها تضعیف شدند.هنگامی که جوآن به آرمان دوفین پیوست، شخصیت او شروع به بالا بردن روحیه آنها کرد که الهام‌بخش فداکاری و امید به یاری الهی بود و آنها به گروه‌های انگلیسی حمله کردند و انگلیسی‌ها را مجبور به رفع محاصره کردند.

علت فوری نبرد، تلاش نیروهای فرانسوی و اسکاتلندی، به رهبری چارلز بوربن و سر جان استوارت از دارنلی، برای رهگیری یک کاروان تدارکاتی بود که به سمت ارتش انگلیس در اورلئان حرکت می کرد.انگلیسی ها از اکتبر گذشته شهر را محاصره کرده بودند.این کاروان تدارکاتی توسط یک نیروی انگلیسی به فرماندهی سر جان فاستولف اسکورت شد و در پاریس تجهیز شده بود، جایی که مدتی قبل از آنجا حرکت کرده بود.نبرد قاطعانه توسط انگلیسی ها به پیروزی رسید.

کمپین لوآر کمپینی بود که توسط ژان آرک در طول جنگ صد ساله راه اندازی شد.لوار از تمام نیروهای انگلیسی و بورگوندی پاکسازی شد.جوآن و جان دوم، دوک آلنسون، برای گرفتن ژارژو از ارل سافولک، لشکرکشی کردند.انگلیسی ها 700 سرباز برای مقابله با 1200 سرباز فرانسوی داشتند.سپس، نبرد با حمله فرانسوی ها به حومه شهر آغاز شد.مدافعان انگلیسی دیوارهای شهر را ترک کردند و فرانسوی ها عقب افتادند.ژان آرک از استاندارد خود برای شروع یک رالی فرانسوی استفاده کرد.انگلیسی ها به دیوارهای شهر عقب نشینی کردند و فرانسوی ها شب را در حومه شهر اقامت کردند.جوآن آرک حمله به دیوارهای شهر را آغاز کرد و از یک پرتابه سنگی جان سالم به در برد که هنگام بالا رفتن از نردبان بالا رفتن از کلاه خود به دو نیم شد.انگلیسی ها متحمل خسارات سنگینی شدند.اکثر تخمین ها تعداد 300 تا 400 نفر از حدود 700 جنگجو را تخمین می زنند.سافولک زندانی شد.

پس از نبرد Jargeau، جوآن ارتش خود را به Meung-sur-Loire منتقل کرد.در آنجا، او تصمیم گرفت تا حمله ای را آغاز کند.دفاع انگلیسی در Meung-sur-Loire شامل سه جزء بود: شهر محصور شده، استحکامات در پل، و یک قلعه بزرگ با دیوار در خارج از شهر.این قلعه به عنوان مقر فرماندهی انگلیسی جان، لرد تالبوت و توماس، لرد اسکیلز بود.ژان د آرک و دوک جان دوم آلنسون نیرویی را کنترل می‌کردند که شامل کاپیتان‌های ژان دورلئان، ژیل دو رایس، ژان پوتون د زاینتریل و لا هیره بود.تخمین قدرت عددی با توجه به ژورنال du Siège d'Orléans که 6000 - 7000 برای فرانسوی ها ذکر می کند متفاوت است.تعداد زیادی که احتمالاً افراد غیر جنگنده را به حساب می آورند.تعداد نیروهای انگلیسی نامشخص است، اما کمتر از نیروهای فرانسوی است.آنها توسط لرد تالبوت و لرد اسکیلز رهبری می شدند.آنها با دور زدن شهر و قلعه، به استحکامات پل حمله کردند و در یک روز آن را فتح کردند و پادگانی نصب کردند.این مانع حرکت انگلیسی در جنوب لوار شد.

جوآن به Beaugency حمله کرد.ژان د آرک و دوک جان دوم آلنسون نیرویی را کنترل می‌کردند که شامل کاپیتان‌های ژان دورلئان، ژیل دو رایس، ژان پوتون د زاینتریل و لا هیره بود.جان تالبوت خط دفاع انگلیس را رهبری می کرد.ارتش فرانسه با شکستن رسوم جنگ محاصره ای، تصرف پل را در 15 ژوئن در Meung-sur-Loire نه با حمله به آن شهر یا قلعه آن، بلکه با حمله به همسایه Beaugency در روز بعد دنبال کرد.برخلاف Meung-sur-Loire، سنگر اصلی در Beaugency در داخل دیوارهای شهر بود.در روز اول جنگ، انگلیسی ها شهر را ترک کردند و به داخل قلعه عقب نشینی کردند.فرانسوی ها قلعه را با آتش توپخانه بمباران کردند.آن شب دی ریشمون و نیروهایش وارد شدند.دالنسون با شنیدن اخبار نزدیک شدن یک نیروی امداد انگلیسی از پاریس به سرپرستی سر جان فاستولف، در مورد تسلیم شدن انگلیسی ها مذاکره کرد و به آنها اجازه داد تا از منطقه بیوژنسی خارج شوند.

یک ارتش تقویتی انگلیسی به رهبری سر جان فاستولف پس از شکست در اورلئان از پاریس خارج شد.فرانسوی ها به سرعت حرکت کرده بودند، سه پل را تصرف کردند و یک روز قبل از رسیدن ارتش فاستولف، تسلیم انگلیسی ها را در Beaugency پذیرفتند.فرانسوی ها با این باور که نمی توانند بر ارتش کاملا آماده انگلیسی در نبرد آزاد غلبه کنند، منطقه را به امید یافتن انگلیسی ها ناآماده و آسیب پذیر جستجو کردند.انگلیسی ها در نبردهای باز سرآمد بودند.آنها موقعیتی را اتخاذ کردند که مکان دقیق آن ناشناخته است، اما به طور سنتی اعتقاد بر این است که در نزدیکی روستای کوچک پاتای است.فاستولف، جان تالبوت و سر توماس د اسکیلز فرماندهی انگلیسی ها را بر عهده داشتند.با شنیدن اخبار موقعیت انگلیسی، حدود 1500 نفر به فرماندهی کاپیتان های La Hire و Jean Poton de Xaintrailles، که پیشتاز سواره نظام به شدت مسلح و زرهی ارتش فرانسه را تشکیل می دادند، به انگلیسی ها حمله کردند.نبرد به سرعت به یک شکست تبدیل شد و هر انگلیسی سوار بر اسب فرار می کرد در حالی که پیاده نظام که عمدتاً از کمانان بلند تشکیل شده بودند دسته دسته کشته شدند.لانگ کمان‌ها هرگز قصد نداشتند با شوالیه‌های زرهی بدون پشتیبانی بجنگند، مگر در موقعیت‌های آماده‌ای که شوالیه‌ها نمی‌توانستند آنها را سرکوب کنند، و آنها قتل عام شدند.برای یک بار، تاکتیک فرانسوی‌ها برای حمله بزرگ سواره نظام از جلو، با نتایج قاطع موفقیت آمیز بود.در مبارزات لوآر، جوآن در تمام نبردها بر انگلیسی ها پیروزی بزرگی به دست آورده بود و آنها را از رودخانه لوآر بیرون راند و فاستولف را به پاریس که از آنجا رفته بود بازگرداند.

جوآن در ماه مه سال بعد به کامپینی سفر کرد تا از شهر در برابر محاصره انگلیسی و بورگوندی دفاع کند.در 23 مه 1430 او با نیرویی بود که سعی در حمله به اردوگاه بورگوندی در Margny در شمال Compiègne داشت، اما در کمین قرار گرفت و اسیر شد.جوآن توسط بورگوندی ها در قلعه Beaurevoir زندانی شد.او چندین بار اقدام به فرار کرد.انگلیسی ها با متحدان بورگاندی خود مذاکره کردند تا او را به بازداشت خود منتقل کنند.انگلیسی ها ژان را به شهر روئن منتقل کردند که مقر اصلی آنها در فرانسه بود.آرمانیاک ها چندین بار با راه اندازی کمپین های نظامی به سمت روئن تلاش کردند تا او را در آنجا نجات دهند.او در 30 می 1431 با سوزاندن اعدام شد.

در طول سال 1434، چارلز هفتم، پادشاه فرانسه، کنترل مناطق شمال پاریس، از جمله Soissons، Compiègne، Senlis و Beauvais را افزایش داد.با توجه به موقعیتش، گربروی به عنوان یک پاسگاه خوب برای تهدید نرماندی اشغال شده انگلیسی و حتی قوی تر برای محافظت از بووه در مجاورت یک فتح مجدد احتمالی ظاهر شد.ارل آروندل در 9 مه قبل از گربروی همراه با یک پیشتاز که احتمالاً متشکل از چند شوالیه بود ظاهر شد و پس از مشاهده مختصری از دره، منتظر ورود نیروی اصلی انگلیسی بود.ستونی از سواره نظام فرانسوی به فرماندهی لا هیر شهر را ترک کردند و موقعیت پیشتازان انگلیسی را دور زدند تا حمله ای غافلگیرکننده به انگلیسی ها انجام دهند، در حالی که آنها در امتداد جاده به سمت Gournay حرکت می کردند.سواره نظام فرانسوی بدون کشف به مکانی به نام Les Epinettes، نزدیک Laudecourt، دهکده ای در نزدیکی Gournay رسیدند و سپس به نیروی اصلی انگلیسی حمله کردند.پس از آن که La Hire بود و سوارانش به انگلیسی ها در خیابان های Gournai حمله کردند و درگیری شدید بین دو طرف با کشته شدن بسیاری از سربازان انگلیسی و سواره نظام فرانسوی در گرفت.هنگامی که نیروهای کمکی فرانسوی ظاهر شدند، سربازان انگلیسی باقی مانده متوجه شدند که وضعیت آنها اکنون ناامید است و به گربروی عقب نشینی کردند.در جریان عقب نشینی، فرانسوی ها توانستند تعداد زیادی از سربازان انگلیسی را بکشند.

بدفورد تنها کسی بود که بورگوندی را در اتحاد انگلیس نگه داشت.بورگوندی با برادر کوچکتر بدفورد، گلاستر، رابطه خوبی نداشت.با مرگ بدفورد در سال 1435، بورگوندی خود را از اتحاد انگلیس معاف دانست و معاهده آراس را امضا کرد وپاریس را به چارلز هفتم فرانسه بازگرداند.وفاداری او بی ثبات باقی ماند، اما تمرکز بورگوندی ها بر گسترش قلمروهای خود در کشورهای پایین، انرژی کمی برای مداخله در فرانسه در اختیار آنها گذاشت.فیلیپ نیک شخصاً از ادای احترام به چارلز هفتم (به دلیل همدستی در قتل پدرش) معاف شد.

هانری که ذاتاً خجالتی، وارسته و از فریبکاری و خونریزی بیزار بود، بلافاصله اجازه داد که دربارش تحت تسلط چند تن از افراد نجیب باشد که در موضوع جنگ فرانسه با هم درگیر شدند، زمانی که او زمام حکومت را در سال 1437 به دست گرفت. مرگ پادشاه هنری پنجم، انگلستان در جنگ صد ساله شتاب خود را از دست داده بود، در حالی که خاندان والوآ با پیروزی های نظامی ژان آرک در سال 1429، جایگاه خود را به دست آورده بود. پادشاه جوان هنری ششم طرفدار سیاست صلح در فرانسه و در نتیجه از جناح اطراف کاردینال بوفور و ویلیام دو لا پول، ارل سافولک که به همین ترتیب فکر می کردند، حمایت می کرد.دوک گلاستر و ریچارد، دوک یورک، که برای ادامه جنگ استدلال می کردند، نادیده گرفته شدند.وفاداری بورگوندی بی ثبات باقی ماند، اما تمرکز انگلیسی ها بر گسترش قلمرو خود در کشورهای پایین، انرژی کمی برای مداخله در بقیه فرانسه در اختیار آنها گذاشت.آتش بس طولانی که نشانگر جنگ بود، به چارلز فرصت داد تا دولت فرانسه را متمرکز کند و ارتش و دولت خود را دوباره سازماندهی کند، و ارتش فئودالی خود را با ارتش حرفه ای مدرن تری جایگزین کرد که می توانست از تعداد برتر خود به خوبی استفاده کند.قلعه ای که زمانی تنها پس از یک محاصره طولانی می توانست تصرف شود، اکنون پس از چند روز از بمباران توپ سقوط می کند.توپخانه فرانسوی به عنوان بهترین توپخانه در جهان شهرت پیدا کرد.

معاهده تور یک توافقنامه صلح تلاشی بین هنری ششم انگلستان و چارلز هفتم فرانسه بود که توسط فرستادگان آنها در 28 مه 1444 در سالهای پایانی جنگ صد ساله منعقد شد.شرایط ازدواج خواهرزاده چارلز هفتم، مارگارت آنژو، با هانری ششم، و ایجاد آتش بس دو ساله - که بعداً تمدید شد - بین پادشاهی های انگلستان و فرانسه را مقرر می کرد.در ازای ازدواج، چارلز منطقه تحت کنترل انگلیسی مین در شمال فرانسه، درست در جنوب نرماندی را می خواست.این معاهده به عنوان یک شکست بزرگ برای انگلستان تلقی می‌شد، زیرا عروسی که برای هنری ششم تضمین می‌شد، همخوانی ضعیفی داشت، و تنها از طریق ازدواج خواهرزاده چارلز هفتم بود، و در غیر این صورت فقط از راه دور با او ارتباط خونی داشت.ازدواج او نیز بدون جهیزیه انجام شد، زیرا مارگارت دختر دوک فقیر رنه آنژو بود و انتظار می رفت که هنری نیز هزینه عروسی را بپردازد.هنری معتقد بود که این معاهده اولین گام به سوی صلح پایدار است، در حالی که چارلز قصد داشت از آن صرفاً برای منافع نظامی استفاده کند.آتش بس در سال 1449 فروپاشید و انگلستان به سرعت آنچه از سرزمین های فرانسوی خود باقی مانده بود را از دست داد و به جنگ صد ساله پایان داد.فرانسوی‌ها ابتکار عمل را در دست داشتند و تا سال 1444، حکومت انگلیس در فرانسه به نرماندی در شمال و نواری از زمین در گاسکونی در جنوب غربی محدود شد، در حالی که چارلز هفتم با حمایت بیشتر مردم بر پاریس و بقیه فرانسه حکومت کرد. اشراف منطقه ای فرانسه

فرانسوی‌ها، تحت رهبری چارلز هفتم، زمان پیشنهادی پیمان تور در سال 1444 را برای سازماندهی مجدد و تقویت مجدد ارتش خود اختصاص داده بودند.انگلیسی ها بدون رهبری مشخص از هنری ششم ضعیف، پراکنده و به طرز خطرناکی ضعیف بودند.هنگامی که فرانسوی ها آتش بس را در ژوئن 1449 شکستند، در موقعیت بسیار بهبود یافته ای قرار داشتند.انگلیسی‌ها ارتش کوچکی را در زمستان 1449 جمع‌آوری کرده بودند. تعداد آنها حدود 3400 نفر بود و از پورتسموث به شربورگ به فرماندهی سر توماس کایریل اعزام شد.پس از فرود در 15 مارس 1450، ارتش کایریل با نیروهایی که از پادگان های نورمن کشیده شده بودند، تقویت شد.درفرانسوی‌ها با فرمیگنی، درگیری را با یک حمله ناموفق به موقعیت انگلیسی با افراد مسلح پیاده‌شده خود آغاز کردند.نیروهای سواره نظام فرانسوی در جناحین انگلیسی نیز شکست خوردند.سپس کلرمون دو کولورین را برای آتش گشودن به روی مدافعان انگلیسی مستقر کرد.انگلیسی ها که نتوانستند در برابر آتش مقاومت کنند، حمله کردند و اسلحه ها را تصرف کردند.ارتش فرانسه اکنون به هم ریخته بود.در این لحظه، نیروی سواره نظام برتون به فرماندهی ریچمونت از جنوب وارد شد و از اور عبور کرد و از جناح به نیروهای انگلیسی نزدیک شد.در حالی که افرادش اسلحه های فرانسوی را با خود حمل می کردند، کایریل نیروها را به سمت چپ منتقل کرد تا با تهدید جدید روبرو شود.کلرمون با حمله مجدد پاسخ داد.با رها کردن موقعیت آماده شده خود، نیروهای انگلیسی توسط سواره نظام برتون ریشمونت مورد حمله قرار گرفتند و قتل عام شدند.کایریل دستگیر شد و ارتش او نابود شد.یک نیروی کوچک تحت فرماندهی سر متیو گاف توانست فرار کند.ارتش کایریل دیگر وجود نداشت.بدون هیچ نیروی مهم انگلیسی دیگر در نرماندی، کل منطقه به سرعت به دست فرانسویان پیروز افتاد.کان در 12 ژوئن تصرف شد و شربورگ، آخرین قلعه تحت کنترل انگلیسی ها در نرماندی، در 12 اوت سقوط کرد.

پس از تصرف بوردو توسط فرانسه در سال 1451 توسط ارتش چارلز هفتم، به نظر می رسید که جنگ صد ساله در حال پایان است.انگلیسی ها در درجه اول بر تقویت تنها مالکیت باقی مانده خود، کاله، و مراقبت از دریاها تمرکز کردند.شهروندان بوردو خود را تابع پادشاه انگلیس می‌دانستند و پیام‌هایی را برای هنری ششم انگلستان فرستادند و از او خواستند که استان را بازپس گیرد.در 17 اکتبر 1452، جان تالبوت، ارل شروزبری با نیرویی متشکل از 3000 نفر در نزدیکی بوردو فرود آمد.تالبوت با همکاری مردم شهر به راحتی شهر را در 23 اکتبر تصرف کرد.انگلیسی‌ها متعاقباً تا پایان سال کنترل بیشتر مناطق غربی گاسکونی را به دست گرفتند.فرانسوی ها می دانستند که یک اکسپدیشن در راه است، اما انتظار داشتند که از طریق نرماندی بیاید.پس از این غافلگیری، چارلز هفتم نیروهای خود را در زمستان آماده کرد و در اوایل سال 1453 آماده ضد حمله شد.

چارلز با سه ارتش جداگانه به گوین حمله کرد و همه به سمت بوردو رفتند.تالبوت 3000 مرد دیگر را دریافت کرد که توسط چهارمین پسر و مورد علاقه‌اش، جان، ویسکونت لیسل رهبری می‌شد.فرانسوی ها در 8 ژوئیه کاستیون (تقریباً 40 کیلومتری (25 مایلی) شرق بوردو) را محاصره کردند.تالبوت درخواست‌های رهبران شهر را پذیرفت و برنامه اولیه خود را برای منتظر ماندن در بوردو برای کمک‌های بیشتر رها کرد و برای تسکین پادگان اقدام کرد.ارتش فرانسه توسط کمیته فرماندهی می شد.ژان بورو، افسر مهمات چارلز هفتم، اردوگاه را برای به حداکثر رساندن قدرت توپخانه فرانسوی ترتیب داد.در یک چیدمان تدافعی، نیروهای دفتر یک پارک توپخانه را خارج از برد اسلحه های کاستیلون ساختند.به گفته دزموند سوارد، پارک «شامل یک ترانشه عمیق با دیواری از خاک در پشت آن بود که توسط تنه درختان تقویت شده بود؛ برجسته‌ترین ویژگی آن خط نامنظم و موج‌دار خندق و خاک‌ریزی بود که اسلحه‌ها را قادر می‌سازد تا به درون بروند. هر مهاجمی».این پارک شامل حداکثر 300 تفنگ در اندازه های مختلف بود و در سه طرف توسط یک خندق و قصر و در سمت چهارم ساحل شیب دار رودخانه لیدوآر محافظت می شد.تالبوت در 16 جولای بوردو را ترک کرد.او از اکثریت نیروهایش فاصله گرفت و تنها با 500 مرد مسلح و 800 کماندار سوار تا غروب آفتاب به لیبورن رسید.روز بعد، این نیرو یک گروه کوچک فرانسوی از کمانداران مستقر در محله ای نزدیک کاستیون را شکست داد.همراه با تقویت روحیه پیروزی در مقدماتی، تالبوت نیز به دلیل گزارش هایی مبنی بر عقب نشینی فرانسوی ها، به جلو رانده شد.با این حال، ابر گرد و غباری که از اردوگاه خارج می شود و اهالی شهر به عنوان عقب نشینی نشان می دهند، در واقع توسط پیروان اردوگاه که قبل از نبرد ترک می کردند، ایجاد شد.انگلیسی ها پیشروی کردند اما به زودی با تمام نیروهای ارتش فرانسه برخورد کردند.تالبوت علیرغم اینکه تعدادش بیشتر بود و در موقعیتی آسیب پذیر قرار داشت، به افرادش دستور داد به جنگ ادامه دهند.نبرد با شکست انگلیسی ها به پایان رسید و تالبوت و پسرش هر دو کشته شدند.بحث هایی در مورد شرایط مرگ تالبوت وجود دارد، اما به نظر می رسد که اسب او بر اثر شلیک توپ کشته شده است، و توده ای که او را به زمین می اندازد، یک کماندار فرانسوی به نوبه خود او را با تبر کشته است.با مرگ تالبوت، اقتدار انگلیسی در گاسکونی از بین رفت و فرانسوی ها بوردو را در 19 اکتبر بازپس گرفتند.برای هیچ یک از طرفین مشخص نبود که دوره درگیری به پایان رسیده است.در گذشته، نبرد نقطه عطف تعیین کننده ای در تاریخ است و به عنوان نقطه پایانی دوره معروف به جنگ صد ساله ذکر می شود.

هنری ششم انگلیسی توانایی ذهنی خود را در اواخر سال 1453 از دست داد که منجر به وقوعجنگ های رز در انگلستان شد.برخی بر این باورند که اطلاع از شکست در کاستیون منجر به فروپاشی روانی او شده است.تاج انگلیس تمام دارایی های قاره ای خود را از دست داد به جز پاله کاله که آخرین متصرف انگلیس در سرزمین اصلی فرانسه بود و جزایر مانش که از نظر تاریخی بخشی از دوک نشین نرماندی و بنابراین پادشاهی فرانسه بود.کاله در سال 1558 گم شد.معاهده پیکوینی (1475) به طور رسمی به جنگ صد ساله پایان داد و ادوارد از ادعای خود برای تاج و تخت فرانسه صرف نظر کرد.لویی یازدهم قرار بود 75000 کرون به ادوارد چهارم بپردازد، که اساساً رشوه ای برای بازگشت به انگلستان و دست نکشیدن سلاح برای پیگیری ادعای خود برای تاج و تخت فرانسه بود.او پس از آن سالانه 50000 کرون مستمری دریافت می کرد.همچنین پادشاه فرانسه قرار بود به ملکه مخلوع انگلیس، مارگارت از آنژو، که در بازداشت ادوارد بود، با 50000 تاج باج بدهد.همچنین شامل حقوق بازنشستگی بسیاری از اربابان ادوارد می شد.