در اواسط سال 1940، آلمان نازی به سرعت جمهوری سوم فرانسه را شکست داد و اداره استعماری هندوچین فرانسه (ویتنام، لائوس و کامبوج امروزی) به دولت فرانسه (فرانسه ویشی) واگذار شد.امتیازات بسیاری به امپراتوریژاپن متحد نازی اعطا شد، مانند استفاده از بنادر، فرودگاه ها، و راه آهن.^[196] سربازان ژاپنی برای اولین بار در سپتامبر 1940 وارد بخش هایی از هندوچین شدند و تا ژوئیه 1941 ژاپن کنترل خود را بر کل هندوچین فرانسوی گسترش داد.ایالات متحده که نگران توسعه ژاپن بود، از ژوئیه 1940 شروع به تحریم صادرات فولاد و نفت به ژاپن کرد. تمایل به فرار از این تحریم ها و خودکفایی در منابع در نهایت به تصمیم ژاپن برای حمله در 7 دسامبر 1941 کمک کرد. ، امپراتوری بریتانیا (در هنگ کنگ و مالایا ) و به طور همزمان ایالات متحده آمریکا (در فیلیپین و در پرل هاربر، هاوایی).این امر منجر به اعلام جنگ ایالات متحده علیه ژاپن در 8 دسامبر 1941 شد. سپس ایالات متحده به طرف امپراتوری بریتانیا پیوست که از سال 1939 با آلمان و متحدان فعلی آن در نبرد با قدرت های محور در جنگ بود.کمونیست های هندوچینی در سال 1941 یک ستاد مخفی در استان کائو بانگ ایجاد کرده بودند، اما بیشتر مقاومت ویتنام در برابر ژاپن، فرانسه یا هر دو، از جمله گروه های کمونیست و غیر کمونیست، در مرز، در چین باقی ماندند.به عنوان بخشی از مخالفت خود با توسعه ژاپن، چینی ها تشکیل یک جنبش مقاومت ملی گرای ویتنامی، دونگ مین هوی (DMH) را در نانکینگ در سال 1935/1936 تشویق کردند.این شامل کمونیست ها می شد، اما توسط آنها کنترل نمی شد.این امر نتایج مطلوبی را به همراه نداشت، بنابراین حزب کمونیست چین هوشی مین را در سال 1941 به ویتنام فرستاد تا یک زیرزمینی با محوریت ویت مین کمونیست را رهبری کند.هو مأمور ارشد کمینترن در آسیای جنوب شرقی ^[197] بود و به عنوان مشاور نیروهای مسلح کمونیست چین در چین بود.^[198] این مأموریت توسط سازمان های اطلاعاتی اروپا و بعداً دفتر خدمات استراتژیک ایالات متحده (OSS) کمک شد.^[199] اطلاعات آزاد فرانسه نیز تلاش کرد بر تحولات همکاری ویشی و ژاپن تأثیر بگذارد.در مارس 1945، ژاپنی ها مدیران فرانسوی را زندانی کردند و کنترل مستقیم ویتنام را تا پایان جنگ در دست گرفتند.