تئوری های زیادی وجود داشته است که منشأ مردم تای را پیشنهاد می کند - که لائوس ها زیرگروهی از آنها هستند.تواریخ سلسله هانچینی از لشکرکشی‌های نظامی جنوب، اولین گزارش‌های مکتوب از مردمان زبان تای-کادای را ارائه می‌کند که در نواحی یوننان چین و گوانگشی امروزی ساکن بودند.جیمز آر. چمبرلین (2016) پیشنهاد می کند که خانواده زبان تای-کادای (Kra-Dai) در اوایل قرن 12 قبل از میلاد در حوضه یانگ تسه میانی شکل گرفت که تقریباً همزمان با تأسیس چو و آغاز سلسله ژو بود.^[9] به دنبال مهاجرت مردم کرا و هلای (ری/لی) به سمت جنوب در حدود قرن هشتم قبل از میلاد، مردم بی تای شروع به جدا شدن به سواحل شرقی در ژجیانگ امروزی در قرن ششم قبل از میلاد کردند. ایالت یو^[9] پس از نابودی ایالت یو توسط ارتش چو در حدود سال 333 قبل از میلاد، مردم یوئه (بی تای) شروع به مهاجرت به سمت جنوب در امتداد ساحل شرقی چین به مناطق فعلی گوانگشی، گوئیژو و شمال ویتنام کردند و لو یوئه را تشکیل دادند. تای مرکزی-جنوب غربی) و Xi Ou (تای شمالی).^[9] مردم تای، از گوانگشی و شمال ویتنام ، در هزاره اول پس از میلاد به سمت جنوب و غرب حرکت کردند و در نهایت در سراسر سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی گسترش یافتند.^[10] بر اساس لایه‌هایی از وام‌های چینی در تای پیش‌جنوب‌غربی و دیگر شواهد تاریخی، پیتایاوات پیتایاپورن (2014) پیشنهاد می‌کند که مهاجرت قبایل تای‌زبان به سمت جنوب غربی از گوانگشی مدرن و ویتنام شمالی به سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی باید انجام شده باشد. جایی بین قرن 8 تا 10.^[11] قبایل تای زبان به سمت جنوب غربی در امتداد رودخانه ها و از طریق گذرگاه های پایین تر به آسیای جنوب شرقی مهاجرت کردند، شاید به دلیل گسترش و سرکوب چینی ها.نقشه‌برداری ژنوم میتوکندری در سال ۲۰۱۶ از جمعیت‌های تایلندی و لائوسی این ایده را پشتیبانی می‌کند که هر دو قوم از خانواده زبان‌های تای-کادای (TK) سرچشمه می‌گیرند.^[12]تای ها، از خانه جدید خود در جنوب شرقی آسیا، تحت تأثیر خمرها و مون ها و مهمتر از همههند بودایی قرار گرفتند.پادشاهی تای لانا در سال 1259 تأسیس شد. پادشاهی سوکوتای در سال 1279 تأسیس شد و به سمت شرق گسترش یافت تا شهر چانتابوری را بگیرد و آن را به Vieng Chan Vieng Kham (وینتیان امروزی) و از سمت شمال به شهر Muang Sua تغییر نام داد. 1271 و نام شهر را به Xieng Dong Xieng Thong یا "شهر درختان شعله در کنار رودخانه دونگ" (لوانگ پرابانگ امروزی، لائوس) تغییر داد.مردم تای به طور قاطعانه کنترل خود را در مناطقی در شمال شرقی امپراتوری رو به زوال خمر برقرار کرده بودند.پس از مرگ پادشاه سوکوتای، رام خامهائنگ، و اختلافات داخلی در پادشاهی لانا، هر دو وینگ چان وینگ خام (وینتیان) و ژینگ دونگ شینگ تونگ (لوانگ پرابانگ) تا زمان تأسیس پادشاهی لان زانگ، ایالت-شهرهای مستقل بودند. در سال 1354. ^[13]تاریخ مهاجرت تای به لائوس در اسطوره ها و افسانه ها حفظ شده است.Nithan Khun Borom یا «داستان Khun Borom» اسطوره‌های منشأ لائوس را به یاد می‌آورد و از سوء استفاده‌های هفت پسرش برای تأسیس پادشاهی تای در جنوب شرقی آسیا پیروی می‌کند.اسطوره ها همچنین قوانین Khun Borom را ثبت کردند که اساس قانون و هویت عمومی را در بین لائوس ها قرار داد.در میان خامو، سوء استفاده های قهرمان مردمی آنها تائو هونگ در حماسه تائو هونگ تائو چئوانگ بازگو شده است، که مبارزات مردم بومی را با هجوم تای در طول دوره مهاجرت به نمایش می گذارد.در قرن‌های بعد، خود لائوس این افسانه را به صورت مکتوب حفظ کردند و به یکی از گنجینه‌های ادبی بزرگ لائوس و یکی از معدود تصاویر زندگی در آسیای جنوب شرقی قبل از بودیسم تروادا و تأثیر فرهنگی تای تبدیل شد.^[14]