گوگوریو

اولین سابقه گوگوریو را می توان از تک نگاری های جغرافیایی کتاب هان ردیابی کرد، نام گوگوریو به نام شهرستان گائوگولی (شهرستان گوگوریو)، فرماندهی ژوانتو از 113 قبل از میلاد، سالی که امپراتور وو از هان چین گوجوسئون را فتح کرد، گواهی شده است. و چهار فرماندهی را تأسیس کرد.با این حال، بکویث استدلال کرد که رکورد نادرست است.در عوض، او پیشنهاد کرد که قوم گوگوریو ابتدا در لیائوکسی یا اطراف آن (لیائونینگ غربی و بخش‌هایی از مغولستان داخلی) قرار داشتند و بعداً به سمت شرق مهاجرت کردند و به روایت دیگری در کتاب هان اشاره کرد.قبایل اولیه گوگوریو تحت مدیریت فرماندهی ژوانتو بودند و توسط هان ها به عنوان مشتریان قابل اعتماد یا متحدان تلقی می شدند.به رهبران گوگوریو رتبه و مقام هان اعطا شد که برجسته‌ترین آنها مارکی گوگوریو بود که دارای قدرت نسبتاً مستقلی در ژوانتو بود.برخی از مورخان در این دوره قدرت بیشتری را به گوگوریو نسبت می دهند و شورش آنها را به فروپاشی اولین فرماندهی ژوانتو در سال 75 قبل از میلاد مرتبط می دانند.در کتاب قدیمی تانگ (945)، ثبت شده است که امپراتور تایزونگ به تاریخ گوگوریو حدود 900 سال اشاره می کند.به گفته سامگوک ساگی در قرن دوازدهم و سامگونگنیوسا قرن سیزدهم، شاهزاده ای از پادشاهی بویو به نام جومونگ پس از جنگ قدرت با دیگر شاهزادگان دربار گریخت و گوگوریو را در سال 37 قبل از میلاد در منطقه ای به نام جولبون بویئو تأسیس کرد که معمولاً تصور می شد در حوضه رودخانه یالو و تونجیا میانی واقع شده و مرز فعلی چین و کره شمالی همپوشانی دارد.چومو بنیانگذار پادشاهی گوگوریو بود و مردم گوگوریو او را به عنوان یک خدا-شاه پرستش می کردند.چومو در اصل یک لغت عامیانه بویئو برای یک کماندار عالی بود که بعدها نام او شد.او معمولاً توسط ادبیات مختلف چینی از جمله کتاب های تاریخی نوشته شده توسط شمالی چی و تانگ به عنوان جومونگ ثبت می شد - این نام در نوشته های بعدی از جمله Samguk Sagi و Samguk Yusa غالب شد.

پادشاه یوری دومین فرمانروای گوگوریو، شمالی ترین پادشاهی از سه پادشاهی کره بود.او پسر ارشد بنیانگذار پادشاهی چومو مقدس بود.مانند بسیاری دیگر از فرمانروایان اولیه کره، وقایع زندگی او عمدتاً از سامگوک ساگی شناخته شده است.یوری به عنوان یک پادشاه قدرتمند و موفق از نظر نظامی توصیف می شود.او یک قبیله Xianbei را در 9 قبل از میلاد با کمک بو بون نو فتح کرد.در سال 3 قبل از میلاد، یوری پایتخت را از Jolbon به Gungnae منتقل کرد.سلسله هان توسط وانگ مانگ که سلسله شین را تأسیس کرد سرنگون شد.در سال 12 پس از میلاد، وانگ مانگ یک پیام آور به گوگوریو فرستاد تا از نیروهایی بخواهد تا در فتح شیونگنو کمک کنند.یوری این درخواست را رد کرد و در عوض به شین حمله کرد. او شش پسر داشت که از جمله آنها همیونگ و موهیول بودند.

پادشاه دایموسین سومین فرمانروای گوگوریو، شمالی ترین پادشاهی از سه پادشاهی کره بود.او گوگوریو اولیه را در دوره ای از گسترش وسیع سرزمینی رهبری کرد و چندین کشور کوچکتر و پادشاهی قدرتمند دانگ بویو را فتح کرد.دایموسین حکومت مرکزی گوگوریو را تقویت کرد و قلمرو آن را گسترش داد.او دانگ بویو را به خاک خود ضمیمه کرد و پادشاه آن دائسو را در سال 22 پس از میلاد کشت.در سال 26 پس از میلاد او گاما-گوک را در کنار رودخانه آمنوک فتح کرد و بعداً گودا-گوک را فتح کرد.پس از دفع حمله چین در سال 28، او پسرش شاهزاده هودونگ را که در آن زمان حدود 16 سال داشت، فرستاد تا به فرماندهی نانگ‌نانگ حمله کند.او همچنین پادشاهی ناکرانگ را در شمال غربی کره در سال 32 شکست داد. او نانگنانگ را در سال 37 نابود کرد، اما ارتش هان شرقی که توسط امپراتور گوانگوو از هان فرستاده شده بود، آن را در سال 44 تصرف کرد.

پادشاه مینجونگ چهارمین فرمانروای گوگوریو، شمالی ترین پادشاهی از سه پادشاهی کره بود.بر اساس تاریخچه سه پادشاهی، او برادر کوچکتر فرمانروای سوم کشور، پادشاه داموسین، و پنجمین پسر فرمانروای دوم، پادشاه یوری بود.در طول پنج سال سلطنت مینجونگ، او از درگیری نظامی اجتناب کرد و صلح را در اکثر نقاط پادشاهی حفظ کرد.عفو گسترده زندانیان در اولین سال سلطنت او اتفاق افتاد.چندین بلای طبیعی سلطنت او را مشخص کرد، از جمله سیل در دومین سال سلطنت او که در استان های شرقی رخ داد و باعث شد چندین شهروند خانه های خود را از دست بدهند و از گرسنگی بمیرند.مینجونگ با دیدن این موضوع، انبار غذا را باز کرد و بین مردم غذا توزیع کرد.

پادشاه Taejo (dae) ششمین پادشاه گوگوریو، شمالی ترین پادشاهی از سه پادشاهی کره بود.تحت سلطنت او، دولت جوان قلمرو خود را گسترش داد و به یک پادشاهی تحت حکومت مرکزی تبدیل شد.تصور می شود که سلطنت 93 ساله او سومین پادشاهی طولانی در جهان باشد، اگرچه این مورد بحث است.او در سال اول سلطنت خود، با تبدیل پنج قبیله به پنج استان که توسط فرمانداری از آن طایفه اداره می شد، که تحت کنترل مستقیم شاه بودند، سلطنت را متمرکز کرد.او بدین ترتیب کنترل سلطنتی بر ارتش، اقتصاد و سیاست را به طور محکم برقرار کرد.پس از تمرکز، گوگوریو ممکن است قادر به مهار منابع کافی از منطقه برای تغذیه جمعیت آن نباشد و در نتیجه، به دنبال گرایشات دامداری تاریخی، به دنبال حمله به جوامع همسایه و بهره برداری برای زمین و منابع خود باشد.فعالیت‌های نظامی تهاجمی نیز ممکن است به توسعه کمک کرده باشد و به گوگوریو اجازه دهد تا از همسایگان قبیله‌ای خود خراج بگیرد و از نظر سیاسی و اقتصادی بر آنها تسلط داشته باشد.او در مناسبت های مختلف با سلسله هان چین جنگید و تجارت بین للنگ و هان را مختل کرد.در سال 55 دستور ساخت قلعه ای در فرماندهی لیائودانگ را صادر کرد.او در سال های 105، 111 و 118 به مناطق مرزی چین حمله کرد. در سال 122، تائجو با کنفدراسیون ماهان در کره مرکزی و قبیله همسایه یمائک برای حمله به لیائودونگ متحد شد و قلمرو گوگوریو را بسیار گسترش داد.او حمله بزرگ دیگری را در سال 146 انجام داد.

گوگوکچئون پادشاه گوگوریو نهمین پادشاه گوگوریو، یکی از سه پادشاهی کره بود.در سال 180، گوگوکچئون با لیدی یو، دختر یو سو از خانواده ینابو ازدواج کرد و قدرت مرکزی را بیشتر تثبیت کرد.در طول سلطنت او، نام پنج «بو» یا قبیله‌های قدرتمند منطقه‌ای، به نام مناطق پادشاهی مرکزی تبدیل شد و شورش‌های اشراف، به ویژه در سال 191، سرکوب شد.در سال 184، گوگوکچئون برادر کوچکتر خود، شاهزاده گی سو را برای مبارزه با نیروهای تهاجم سلسله هان چینی فرماندار لیادونگ فرستاد.اگرچه شاهزاده گی-سو توانست جلوی ارتش را بگیرد، پادشاه بعداً مستقیماً ارتش خود را برای عقب راندن نیروهای هان در سال 184 رهبری کرد. در سال 191، پادشاه گوگوکچئون یک سیستم شایسته سالار را برای انتخاب مقامات دولتی اتخاذ کرد. در نتیجه، او افراد با استعداد زیادی را کشف کرد. در سرتاسر گوگوریو، بزرگترین آنها ائول پا سو بود که به او منصب نخست وزیری داده شد.

لشکرکشی سیما یی لیائودانگ در سال 238 پس از میلاد در دوره سه پادشاهی در تاریخ چین رخ داد.سیما یی، ژنرال ایالت کائو وی، نیرویی متشکل از 40000 سرباز را رهبری کرد تا به پادشاهی یان به رهبری جنگ سالار گونگسون یوان، که طایفه اش به مدت سه نسل مستقل از دولت مرکزی در قلمرو شمال شرقی لیادونگ حکومت کرده بود، حمله کنند. -روز لیائونینگ شرقی).پس از محاصره ای که سه ماه به طول انجامید، مقر گونگسون یوان با کمک گوگوریو (یکی از سه پادشاهی کره) به دست سیما یی افتاد و بسیاری از کسانی که به پادشاهی یان خدمت می کردند قتل عام شدند.علاوه بر حذف رقیب وی در شمال شرقی، به دست آوردن لیادونگ در نتیجه کارزار موفقیت آمیز به وی اجازه داد تا با مردمان غیر هان منچوری، شبه جزیره کره و مجمع الجزایر ژاپن ارتباط برقرار کند.از سوی دیگر، جنگ و سیاست‌های متمرکز متعاقب آن، تسلط چین بر قلمرو را کاهش داد، که به تعدادی از دولت‌های غیر هان اجازه داد در قرن‌های بعد در این منطقه تشکیل شوند.

جنگ گوگوریو-وی مجموعه ای از تهاجمات ایالت کائو وی چین به پادشاهی گوگوریو کره از سال 244 تا 245 بود.این تهاجمات، تلافی علیه یورش گوگوریو در سال 242، پایتخت گوگوریو هوااندو را ویران کرد، پادشاه آن را فراری داد، و روابط خراجی بین گوگوریو و سایر قبایل کره را که بخش عمده ای از اقتصاد گوگوریو را تشکیل می دادند، قطع کرد.اگرچه پادشاه از دستگیری طفره رفت و در پایتخت جدید مستقر شد، گوگوریو برای مدتی به شدت کاهش یافت و نیم قرن آینده را صرف بازسازی ساختار حاکم خود و به دست آوردن کنترل مجدد بر مردمش کرد، که در متون تاریخی چین ذکر نشده است.تا زمانی که گوگوریو دوباره در سالنامه‌های چین ظاهر شد، ایالت به یک نهاد سیاسی بسیار قدرتمندتر تبدیل شد - بنابراین حمله وی توسط مورخان به عنوان نقطه‌ای در تاریخ گوگوریو شناسایی شد که مراحل مختلف رشد گوگوریو را تقسیم کرد.علاوه بر این، لشکرکشی دوم جنگ شامل دورترین لشکرکشی به منچوری توسط ارتش چین تا آن زمان بود و بنابراین در ارائه اولین توصیفات مردمی که در آنجا زندگی می‌کردند مؤثر بود.

در سال 259 در دوازدهمین سال سلطنت پادشاه جونگچئون، ژنرال کائو وی یوچی کای () با ارتش خود حمله کرد.پادشاه 5000 سواره نظام را برای جنگ با آنها در منطقه یانگمیک فرستاد.نیروهای وی شکست خوردند و حدود 8000 نفر کشته شدند.

تنها در 70 سال، گوگوریو پایتخت خود هواندو را بازسازی کرد و دوباره شروع به یورش به فرماندهان لیائودانگ، للانگ و ژوانتو کرد.همانطور که گوگوریو دامنه نفوذ خود را به شبه جزیره لیائودونگ گسترش داد، آخرین فرماندهی چینی در للانگ توسط میچئون در سال 313 فتح و جذب شد و بخش شمالی باقیمانده از شبه جزیره کره را به داخل چین آورد.این فتح منجر به پایان سلطه چین بر سرزمینی در شبه جزیره کره شمالی شد که 400 سال طول کشید.از آن نقطه به بعد، تا قرن هفتم، کنترل ارضی شبه جزیره عمدتاً توسط سه پادشاهی کره مورد مناقشه قرار گرفت.

گوگوریو در دوران حکومت گوگوکوون در قرن چهارم با شکست‌ها و شکست‌های بزرگی روبرو شد.در اوایل قرن چهارم، قوم شیان‌بی پیش از مغول‌های عشایری شمال چین را اشغال کردند.در زمستان سال 342، شیان‌بی از یان سابق، که توسط قبیله مورنگ اداره می‌شد، به پایتخت گوگوریو، هوااندو، حمله و ویران کرد و 50000 مرد و زن گوگوریو را به اسارت گرفتند تا علاوه بر اسیر کردن ملکه مادر و ملکه، از آنها به عنوان برده استفاده کنند و مجبور شدند. پادشاه گوگوکوون برای مدتی فرار کند.Xianbei همچنین بویو را در سال 346 ویران کرد و مهاجرت بویو به شبه جزیره کره را تسریع کرد.

پادشاه سوسوریم گوگوریو در سال 371 زمانی که پدرش، پادشاه گوگوگوون، توسط حمله بکجه، پادشاه گئونچوگو به قلعه پیونگ یانگ کشته شد، به پادشاهی رسید.به نظر می رسد سوسوریم با ایجاد نهادهای مذهبی دولتی برای فراتر رفتن از جناح بندی قبیله ای، تمرکز قدرت را در گوگوریو تقویت کرده است.توسعه سیستم دولتی متمرکز عمدتاً به سیاست آشتی سوسوریم با حریف جنوبی آن، بکجه نسبت داده شد.سال 372 نه تنها برای بودیسم بلکه برای کنفوسیوس و دائوئیسم نیز در تاریخ کره اهمیت حیاتی داشت.سوسوریم همچنین مؤسسات کنفوسیوس Taehak (, ) را برای آموزش فرزندان اشراف تأسیس کرد.در سال 373، او قوانینی به نام (،) را منتشر کرد که سیستم های حقوقی نهادینه شده از جمله قوانین جزایی و آداب و رسوم منطقه ای مدون را تحریک کرد.در سال‌های 374، 375 و 376، به پادشاهی کره‌ای باکجه به سمت جنوب حمله کرد و در سال 378 توسط خیتان از شمال مورد حمله قرار گرفت.بیشتر دوران سلطنت و زندگی پادشاه سوسوریم صرف تلاش برای تحت کنترل نگه داشتن گوگوریو و همچنین تقویت اقتدار سلطنتی شد.اگرچه او نتوانست انتقام مرگ پدرش و فرمانروای قبلی گوگوریو، پادشاه گوگوگوون را بگیرد، اما نقش مهمی در ایجاد پایه‌هایی ایفا کرد که فتوحات بزرگ برادرزاده‌اش و فرمانروای بعدی گوگوریو، پادشاه گوانگگاتو بزرگ را به دست آورد. انقیادهای بی پروا

در سال 372، پادشاه سوسوریم آیین بودا را از طریق راهبان سیار کین سابق دریافت کرد و معابدی برای اسکان آنها ساخت.گفته می شود که پادشاه کین سابق در دوره شانزده پادشاهی ، راهب سوندو را با تصاویر و متون مقدس بودا فرستاد.راهب آدو، بومی گوگوریو، دو سال بعد بازگشت.گفته می شود که تحت حمایت کامل خانواده سلطنتی، اولین معبد، صومعه Heungguk پادشاهی کره در اطراف پایتخت ساخته شده است.اگرچه شواهد متعددی وجود دارد که نشان می‌دهد بودیسم قبل از سال 372 تأسیس شد، مانند سبک‌های مقبره اواسط قرن چهارم تحت تأثیر بودایی، به خوبی پذیرفته شده است که سوسوریم ردپای بودایی را نه تنها در دنیای معنوی مردم کره بلکه از نظر سیستم‌های بوروکراسی تثبیت کرد. و ایدئولوژی

جنگ گوگوریو-وا در پایان قرن چهارم و آغاز قرن پنجم بین گوگوریو و اتحاد باکجه-وا رخ داد.در نتیجه، گوگوریو هم سیلا و هم باکجه را تابع خود کرد و اتحاد سه پادشاهی کره را به وجود آورد که حدود 50 سال به طول انجامید.

گوانگگاتو کبیر نوزدهمین پادشاه گوگوریو بود.گوگوریو در زمان گوانگگاتو دوران طلایی را آغاز کرد و به یک امپراتوری قدرتمند و یکی از قدرت های بزرگ در شرق آسیا تبدیل شد.گوانگگاتو به پیشرفت‌ها و فتوحات عظیمی دست یافت: منچوری غربی علیه قبایل خیتان.مغولستان داخلی و استان دریایی روسیه علیه ملل و قبایل متعدد.و دره رودخانه هان در کره مرکزی برای کنترل بیش از دو سوم شبه جزیره کره.در رابطه با شبه جزیره کره، گوانگگاتو در سال 396 باکجه، قدرتمندترین پادشاهی سه گانه کره را شکست داد و پایتخت ویریزئونگ در سئول امروزی را تصرف کرد.در سال 399، سیلا، پادشاهی جنوب شرقی کره، به دلیل هجوم سربازان باکجه و متحدان وا آنها از مجمع الجزایر ژاپن، از گوگوریو کمک خواست.گوانگگاتو 50000 سرباز اعزامی را اعزام کرد، دشمنانش را درهم شکست و سیلا را به عنوان یک تحت الحمایه عملا ایمن کرد.بنابراین او سایر پادشاهی‌های کره را تحت سلطه خود درآورد و به یک اتحاد ضعیف شبه جزیره کره زیر نظر گوگوریو دست یافت.او در لشکرکشی‌های غربی خود، شیان‌بی‌های امپراتوری یان بعدی را شکست داد و شبه‌جزیره لیائودانگ را فتح کرد و قلمرو باستانی گوجوسئون را دوباره به دست آورد.دستاوردهای گوانگگاتو بر روی استیل گوانگگاتو ثبت شده است که در سال 414 در محل فرضی آرامگاه او در جیان در امتداد مرز کنونی چین و کره شمالی برپا شد.

جانگسو گوگوریو بیستمین پادشاه گوگوریو، شمالی ترین پادشاهی از سه پادشاهی کره بود.جانگسو در دوران طلایی گوگوریو، زمانی که یک امپراتوری قدرتمند و یکی از قدرت های بزرگ در شرق آسیا بود، سلطنت کرد.او به توسعه سرزمینی پدرش از طریق فتح ادامه داد، اما همچنین به دلیل توانایی های دیپلماتیک خود شناخته شده بود.جانگسو نیز مانند پدرش، گوانگگاتو بزرگ، به اتحاد سه پادشاهی کره دست یافت.علاوه بر این، سلطنت طولانی جانگسو شاهد تکمیل ترتیبات سیاسی، اقتصادی و سایر نهادهای گوگوریو بود.جانگسو در طول سلطنت خود، نام رسمی گوگوریو (Koguryŏ) را به کوتاه شده Goryeo (Koryŏ) تغییر داد، که نام کره نیز از آن گرفته شده است.در سال 427، او پایتخت گوگوریو را از قلعه گونگنا (جیان کنونی در مرز چین و کره شمالی) به پیونگ یانگ، منطقه ای مناسب تر برای تبدیل شدن به یک پایتخت شهری رو به رشد، منتقل کرد، که گوگوریو را به دستیابی به سطح بالایی از رونق فرهنگی و اقتصادی

گوگوریو در قرن ششم به اوج خود رسید.با این حال، پس از این، روند کاهشی پیوسته آغاز شد.آنژانگ ترور شد و برادرش آنوون جانشین او شد، که در دوران حکومتش، جناح بندی اشرافی افزایش یافت.شکاف سیاسی عمیق تر شد زیرا دو جناح از شاهزادگان مختلف برای جانشینی دفاع کردند تا اینکه سرانجام یانگ وون هشت ساله تاج گذاری کرد.اما جنگ قدرت هرگز به طور قطعی حل نشد، زیرا قضات مرتد با ارتش های خصوصی خود را به طور واقعی حاکمان مناطق تحت کنترل خود منصوب کردند.با بهره گیری از مبارزات داخلی گوگوریو، گروهی عشایری به نام توچوئه در دهه 550 به قلعه های شمالی گوگوریو حمله کردند و برخی از سرزمین های شمالی گوگوریو را فتح کردند.با تضعیف گوگوریو حتی بیشتر، با ادامه جنگ داخلی بین اربابان فئودال بر سر جانشینی سلطنتی، بکجه و سیلا برای حمله به گوگوریو از جنوب در سال 551 متحد شدند.

جنگ گوگوریو-سوئی مجموعه‌ای از تهاجماتی بود که توسط سلسله سوئی چین علیه گوگوریو، یکی از سه پادشاهی کره، بین سال‌های 598 تا 614 پس از میلاد انجام شد. این جنگ منجر به شکست سوئی شد و یکی از عوامل اصلی بود. در فروپاشی این سلسله، که منجر به سرنگونی آن توسط سلسله تانگ در سال 618 میلادی شد.سلسله سویی چین را در سال 589 میلادی متحد کرد و سلسله چن را شکست داد و به تقسیم کشوری که تقریباً 300 سال طول کشید پایان داد.پس از اتحاد چین، سوئی موقعیت خود را به عنوان یک حاکم بر کشورهای همسایه اعلام کرد.با این حال، در گوگوریو، یکی از سه پادشاهی کره، پادشاه پیونگ وون و جانشین او، یئونگ یانگ، بر حفظ رابطه برابر با خاندان سوئی اصرار داشتند.امپراتور ون سوئی از چالش گوگوریو ناراضی بود، که به یورش در مقیاس کوچک به مرز شمالی سوئی ادامه داد.ون در سال 596 پس از اینکه نمایندگان سوئی دیپلمات های گوگوریو را در یورت خانات ترکیه مشاهده کردند، اسناد دیپلماتیک فرستاد و از گوگوریو خواستند تا هرگونه اتحاد نظامی با ترک ها را لغو کند، حمله سالانه به مناطق مرزی سویی را متوقف کند و سویی را به عنوان حاکم خود بشناسد.پس از دریافت این پیام، یئونگ یانگ در سال 597 یک تهاجم پیشگیرانه مشترک با مالگال علیه چینی ها در امتداد مرز استان هبی امروزی آغاز کرد.

در سال 612، امپراتور یانگ سویی با بیش از یک میلیون مرد به گوگوریو حمله کرد.او که قادر به غلبه بر دفاع مستحکم گوگوریو در لیائویانگ/یویانگ نبود، 300000 سرباز را به پیونگ یانگ، پایتخت گوگوریو اعزام کرد.نیروهای سوئی به دلیل اختلافات داخلی در فرماندهی سلسله سویی و کمبود تدارکات به دلیل مخفی کردن تجهیزات شخصی و مهمات سربازان در وسط، قادر به پیشروی بیشتر نبودند.ژنرال گوگوریو، اولجی موندئوک، که چندین ماه بود جلوی نیروهای سوئی را گرفته بود، متوجه این موضوع شد.او برای حمله به رودخانه سالسو (رودخانه چئونگ چئون) آماده شد و در حالی که وانمود می کرد در اعماق قلمرو گوگوریو عقب نشینی می کند، خسارت وارد کرد.Eulji Mundeok جریان آب را با یک سد از قبل قطع کرده بود و زمانی که نیروهای Sui به رودخانه رسیدند، سطح آب کم بود.زمانی که سربازان Sui در نیمه رودخانه بودند، Eulji Mundeok سد را باز کرد و باعث شد که هجوم آب هزاران سرباز دشمن را غرق کند.سواره نظام گوگوریو سپس نیروهای سوئی باقیمانده را مورد حمله قرار دادند و تلفات زیادی را وارد کردند.سربازان سوئی که زنده مانده بودند مجبور شدند با سرعتی سرسام آور به شبه جزیره لیائودانگ عقب نشینی کنند تا از کشته شدن یا اسیر شدن خودداری کنند.بسیاری از سربازان در حال عقب نشینی از بیماری یا گرسنگی جان خود را از دست دادند، زیرا ارتش آنها ذخایر غذایی خود را تمام کرده بود.این منجر به از دست دادن کلی همه سربازان سوئی به جز 2700 سرباز از 300000 نفر شد.نبرد سالسو در فهرست مرگبارترین نبردهای "شکل کلاسیک" در تاریخ جهان قرار دارد.با پیروزی بر سوئی چین در رودخانه سالسو، گوگوریو سرانجام در جنگ گوگوریو-سوئی پیروز شد، در حالی که سلسله سوئی، که به دلیل از دست دادن عظیم نیروی انسانی و منابع در نتیجه مبارزات کره ای خود فلج شده بود، از درون شروع به فروپاشی کرد و در نهایت سقوط کرد. با اختلافات داخلی سرنگون شد و به زودی توسط تانگ جایگزین شد.

در زمستان 642، پادشاه یئونگنیو از یئون گاسومون، یکی از اشراف بزرگ گوگوریو، نگران بود و با دیگر مقامات برای کشتن او توطئه کرد.با این حال، یئون گائسومون خبر توطئه را دریافت و یئونگنیو و 100 مقام را کشت و کودتا را آغاز کرد.او برادرزاده یئونگنیو، گو جانگ، را به عنوان پادشاه بوجانگ به تخت سلطنت نشاند، در حالی که کنترل واقعی خود گوگوریو را به عنوان ژنرالسیمو در اختیار داشت، یون گائسومون موضعی تحریک آمیز فزاینده علیه سیلا کره و تانگ چین اتخاذ کرد.به زودی، گوگوریو با بکجه اتحاد برقرار کرد و به سیلا حمله کرد، دایا سونگ (هپچون امروزی) و حدود 40 قلعه مرزی توسط اتحاد گوگوریو-بکجه فتح شد.

اولین درگیری جنگ گوگوریو- تانگ زمانی آغاز شد که امپراتور تایزونگ (626-649) از سلسله تانگ، لشکرکشی را علیه گوگوریو در سال 645 رهبری کرد تا از سیلا محافظت کند و ژنرالیسیمو یون گائسومون را به خاطر قتل پادشاه یونگیو مجازات کند.نیروهای تانگ توسط خود امپراتور تایزونگ، ژنرال های لی شیجی، لی دائوزونگ و ژانگسون ووجی فرماندهی می شدند.در سال 645، پس از تصرف چندین قلعه گوگوریو و شکست دادن ارتش های بزرگ در مسیر خود، امپراتور تایزونگ آماده لشکرکشی به پایتخت پیونگ یانگ و فتح گوگوریو بود، اما نتوانست بر دفاع قوی در قلعه آنسی که در آن زمان توسط یانگ مانچون فرماندهی می شد غلبه کند. .امپراتور تایزونگ پس از بیش از 60 روز نبرد و محاصره ناموفق عقب نشینی کرد.

جنگ گوگوریو تانگ از سال 645 تا 668 رخ داد و بین گوگوریو و سلسله تانگ درگرفت.در طول جنگ، دو طرف با کشورهای مختلف دیگر متحد شدند.گوگوریو با موفقیت ارتش مهاجم تانگ را در اولین تهاجمات تانگ در سال های 645-648 دفع کرد.پس از فتح باکجه در سال 660، ارتش تانگ و سیلا در سال 661 از شمال و جنوب به گوگوریو حمله کردند، اما در سال 662 مجبور به عقب نشینی شدند. در سال 666، یون گائسومون درگذشت و گوگوریو گرفتار اختلافات خشونت آمیز، فرارهای متعدد و تضعیف روحیه گسترده شد.اتحاد تانگ-سیلا در سال بعد با کمک یئون نامسانگ فراری، تهاجم جدیدی را آغاز کرد.در اواخر سال 668، گوگوریو و بقایای ارتش باکجه که از حملات نظامی متعدد خسته شده بودند و از هرج و مرج سیاسی داخلی رنج می بردند، تسلیم ارتش های برتر از نظر عددی سلسله تانگ و سیلا شدند.این جنگ پایان دوره سه پادشاهی کره بود که از سال 57 قبل از میلاد ادامه داشت.همچنین جنگ سیلا – تانگ را آغاز کرد که طی آن پادشاهی سیلا و امپراتوری تانگ بر سر غنایمی که به دست آورده بودند با هم جنگیدند.

محاصره انسی نبردی بود بین نیروهای گوگوریو و تانگ در آنسی، قلعه ای در شبه جزیره لیائودانگ، و اوج لشکرکشی اول در جنگ گوگوریو تانگ.این رویارویی حدود 3 ماه از 20 ژوئن 645 تا 18 سپتامبر 645 به طول انجامید. مرحله اولیه نبرد منجر به شکست 150000 نیروی امدادی گورگوریو شد و منجر به محاصره نیروهای تانگ در قلعه شد.پس از یک محاصره که حدود 2 ماه به طول انجامید، نیروهای تانگ یک بارو ساختند.با این حال، بارو در آستانه تکمیل بود که بخشی از آن فروریخت و به تصرف مدافعان درآمد.این، همراه با رسیدن نیروهای کمکی گوگوریو و کمبود تدارکات، نیروهای تانگ را مجبور به عقب نشینی کرد.بیش از 20000 سرباز گوگوریو در طول محاصره کشته شدند.

در سال 666 پس از میلاد، مرگ یون گائسومون، رهبر قدرتمند گوگوریو، به آشوب داخلی منجر شد.پسر بزرگ او، یون نامسانگ، جانشین او شد، اما با شایعات درگیری با برادرانش، یون نامگئون و یون نمسان مواجه شد.این درگیری با شورش یون نامگئون و به دست گرفتن قدرت به اوج رسید.در میان این اتفاقات، یون نامسانگ از سلسله تانگ کمک گرفت و نام خانوادگی خود را به چئون تغییر داد.امپراتور گائوزونگ تانگ این را فرصتی برای مداخله دید و لشکرکشی را علیه گوگوریو آغاز کرد.در سال 667، نیروهای تانگ از رودخانه لیائو عبور کردند، قلعه های کلیدی را تصرف کردند و با مقاومت یون نامگئون مواجه شدند.با کمک فراریان، از جمله یون نامسانگ، آنها بر مخالفت در رودخانه یالو غلبه کردند.در سال 668، تانگ و نیروهای متحد شیلا پیونگ یانگ را محاصره کردند.یون نمسان و پادشاه بوجانگ تسلیم شدند، اما یون نامگئون تا زمانی که ژنرال خود، شین سونگ به او خیانت کرد، مقاومت کرد.با وجود تلاش برای خودکشی، یون نامگئون زنده دستگیر شد و پایان گوگوریو را رقم زد.سلسله تانگ منطقه را ضمیمه کرد و تحت الحمایه آندونگ تأسیس شد.سقوط گوگوریو عمدتاً به درگیری داخلی پس از مرگ یون گائسومون نسبت داده شد که پیروزی اتحاد تانگ-سیلا را تسهیل کرد.با این حال، حکومت تانگ با مقاومت روبرو شد، که منجر به جابجایی اجباری مردم گوگوریو و گنجاندن آنها در جامعه تانگ شد و برخی مانند گو ساگی و پسرش گائو شیانژی در خدمت دولت تانگ بودند.در همین حال، سیلا تا سال 668 به اتحاد بیشتر شبه جزیره کره دست یافت، اما به دلیل اتکا به تانگ با چالش هایی مواجه شد.علیرغم مقاومت سیلا، سلسله تانگ کنترل قلمروهای سابق گوگوریو را حفظ کرد.جنگ‌های سیلا-تانگ آغاز شد و در نتیجه نیروهای تانگ از مناطق جنوب رودخانه تادونگ بیرون رانده شدند، اما سیلا نتوانست سرزمین‌های شمالی را پس بگیرد.

فرهنگ گوگوریو بر اساس آب و هوا، مذهب و جامعه پرتنشی که مردم با آن به دلیل جنگ های متعددی که گوگوریو به راه انداخت، شکل گرفت.اطلاعات زیادی در مورد فرهنگ گوگوریو در دست نیست، زیرا بسیاری از رکوردها از بین رفته اند.هنر گوگوریو، که عمدتاً در نقاشی‌های مقبره‌ها حفظ شده است، به خاطر قدرت و جزئیات دقیق تصاویرش مورد توجه قرار گرفته است.بسیاری از آثار هنری دارای سبکی اصیل از نقاشی هستند و سنت های مختلفی را به تصویر می کشند که در طول تاریخ کره ادامه داشته است.میراث فرهنگی گوگوریو در فرهنگ مدرن کره ای یافت می شود، به عنوان مثال: قلعه کره ای، سیرئوم، تککیون، رقص کره ای، اوندول (سیستم گرمایش کف گوگوریو) و هانبوک.بقایای شهرهای محصور شده، قلعه ها، کاخ ها، مقبره ها و آثار باستانی در کره شمالی و منچوری از جمله نقاشی های باستانی در مجموعه مقبره گوگوریو در پیونگ یانگ یافت شده است.برخی از ویرانه‌ها نیز در چین کنونی هنوز قابل مشاهده هستند، برای مثال در کوه وونو، که گمان می‌رود محل قلعه جولبون، در نزدیکی هوانرن در استان لیائونینگ در مرز کنونی با کره شمالی باشد.جیان همچنین خانه مجموعه بزرگی از مقبره های دوران گوگوریو است، از جمله آنچه دانشمندان چینی آن را مقبره گوانگگاتو و پسرش جانگسو می دانند، و همچنین شاید شناخته شده ترین مصنوع گوگوریو، استیل گوانگگاتو، که یکی از آنهاست. منابع اولیه برای تاریخ گوگوریو پیش از قرن پنجم.نام انگلیسی مدرن "Korea" از گوریو (همچنین به عنوان Koryŏ) (1392-918) گرفته شده است که خود را جانشین قانونی گوگوریو می دانست.نام گوریو برای اولین بار در زمان سلطنت جانگسو در قرن پنجم استفاده شد.