سلسله چوسون

در اواخر قرن چهاردهم، گوریو با قدمتی 500 ساله که در سال 918 تأسیس شد، در حال فروپاشی بود، و پایه‌های آن در اثر سال‌ها جنگ که از سلسله در حال فروپاشی یوان سرازیر شده بود، فرو ریخت.پس از ظهور سلسله مینگ ، دربار سلطنتی در گوریو به دو دسته متضاد تقسیم شد، یکی از مینگ ها و دیگری در کنار یوان ایستاده بودند.در سال 1388، یک پیام رسان مینگ به گوریو آمد و خواستار واگذاری قلمروهای استان سانگ سونگ سابق به چین مینگ شد.این زمین توسط نیروهای مغول در طول حمله به کره تصرف شد، اما در سال 1356 با تضعیف سلسله یوان توسط گوریو پس گرفته شد.این اقدام باعث شورش در میان دادگاه گوریو شد و ژنرال چو یئونگ از این فرصت استفاده کرد و برای تهاجم به شبه جزیره لیائودونگ تحت کنترل مینگ بحث کرد.ژنرال یی سونگ گی برای رهبری حمله انتخاب شد.او شورش کرد، به پایتخت گاگیونگ (کائونگ کنونی) بازگشت و کودتا را آغاز کرد و پادشاه U را به نفع پسرش چانگ گوریو (1388) سرنگون کرد.او بعداً پادشاه U و پسرش را پس از یک ترمیم ناموفق کشت و به زور یک سلطنتی به نام وانگ یو را بر تخت سلطنت نشاند (او پادشاه گونگ یانگ گوریو شد).در سال 1392، یی، جئونگ مونگ جو، رهبر بسیار مورد احترام یک گروه وفادار به سلسله گوریو را حذف کرد و پادشاه گونگ یانگ را از سلطنت خلع کرد و او را به وونجو تبعید کرد و خودش بر تخت سلطنت نشست.پادشاهی گوریو پس از 474 سال حکومت به پایان رسیده بود.در آغاز سلطنت خود، یی سونگ گی، که اکنون حاکم کره است، قصد داشت به استفاده از نام گوریو برای کشوری که بر آن حکومت می کرد ادامه دهد و به سادگی تبار سلطنتی را به خود تغییر دهد و بدین ترتیب نمای ظاهری را حفظ کند. سنت 500 ساله گوریو.پس از تهدیدهای متعدد شورش از سوی اشراف گوونمون که به شدت ضعیف شده بودند، اما همچنان با نفوذ، همچنان به وفاداری خود با بقایای گوریو و قبیله وانگ که اکنون تنزل یافته‌اند، ادامه دادند، در دادگاه اصلاح‌شده اجماع بر این بود که یک عنوان جدید سلسله‌ای لازم است. دال بر تغییر استدر نامگذاری پادشاهی جدید، Taejo دو احتمال را در نظر گرفت - "Hwaryeong" (محل تولد او) و "Joseon".پس از گفتگوهای داخلی زیاد، و همچنین تایید امپراتور سلسله مینگ همسایه، Taejo نام پادشاهی را Joseon، ادای احترام به ایالت کره باستانی Gojoseon، اعلام کرد.

تائجو بنیانگذار و اولین فرمانروای سلسله چوسون درکره بود که از سال 1392 تا 1398 سلطنت کرد. او که یی سونگ گی متولد شد، با سرنگونی سلسله گوریو به قدرت رسید.سلطنت او پایان حکومت 475 ساله گوریو و آغاز جوسئون بود که او به طور رسمی در سال 1393 تأسیس کرد.ویژگی سلطنت تائجو تلاش برای حفظ تداوم با گذشته بود.او بسیاری از موسسات و مقامات دوران گوریو را حفظ کرد و بهبود روابط خارجی را در اولویت قرار داد.او با موفقیت دوباره روابط دیپلماتیک خود را باژاپن برقرار کرد و روابط خود را با مینگ چین بهبود بخشید و از پاسخ به حملات راهزنان چینی خودداری کرد و نمایندگانی را برای اطلاع دربار مینگ از تغییر سلسله فرستاد.فرستادگانی نیز به ژاپن فرستاده شدند و روابط دوستانه را احیا کردند و او نمایندگانی از پادشاهی ریوکیو و سیام پذیرفت.در سال 1394، Taejo پایتخت جدید را در Hanseong، سئول کنونی تأسیس کرد.با این حال، سلطنت او با اختلافات خانوادگی در مورد جانشینی تاج و تخت خدشه دار شد.علی‌رغم اینکه یی بانگ وون، پنجمین پسر تاجو، نقش قابل توجهی در به قدرت رسیدن پدرش داشت، به دلیل اینکه مشاوران تاجو از پسران دیگر حمایت می‌کردند، او به عنوان وارث نادیده گرفته شد.این منجر به "نخستین درگیری شاهزاده ها" در سال 1398 شد، جایی که یی بانگ وون شورش کرد و شخصیت های کلیدی مخالف خود از جمله جونگ دوجئون و پسران ملکه سیندوک را کشت.تائجو که از خشونت میان پسرانش شوکه شده بود و از دست دادن همسر دومش، ملکه سیندوک، غمگین بود، به نفع پسر دومش، یی بانگ گوا، که پادشاه جونگ جونگ شد، از سلطنت کناره گیری کرد.تائجو به ویلای سلطنتی Hamhung بازنشسته شد و از یی بانگ وون (بعدها پادشاه Taejong) فاصله گرفت.برخلاف تصور عمومی، تائجو فرستادگان یی بانگ وون را اعدام نکرد.آنها به طور تصادفی در شورش جان خود را از دست دادند.در سال 1400، پادشاه جونگ جونگ، یی بانگ وون را به عنوان وارث معرفی کرد و از سلطنت کنار رفت، که منجر به عروج یی بانگ وون به عنوان پادشاه تهجونگ شد.سلطنت تائجو اگرچه کوتاه بود، اما در تأسیس سلسله چوسون و زمینه سازی برای دگرگونی های بعدی در تاریخ کره بسیار مهم بود.

در نامگذاری سلسله جدید، Taejo دو احتمال را در نظر گرفت - "Hwaryeong" و "Joseon".پس از مشورت های داخلی زیاد، و همچنین تایید امپراتور سلسله مینگ همسایه، Taejo نام پادشاهی را Joseon، ادای احترام به ایالت کره باستانی Gojoseon، اعلام کرد.او همچنین پایتخت را از کائسونگ به هانیانگ منتقل کرد.

جئونگ جونگ، دومین فرمانروای سلسله چوسون، در سال 1357 به عنوان دومین پسر یی سونگ-گی (بعدها پادشاه تائجو) و همسر اولش، لیدی هان، به دنیا آمد.جئونگ جونگ که یک افسر نظامی توانا بود، در دوران زوال سلسله گوریو در کنار پدرش در نبردها شرکت کرد.با به سلطنت رسیدن پدرش در سال 1392، جئونگ جونگ شاهزاده شد.پادشاه تاجو دو همسر داشت که جئونگ جونگ یکی از شش پسر ازدواج اول او بود.طرفداری تاجو نسبت به پسر کوچکش از همسر دومش، لیدی گنگ، و حمایت از این پسر توسط جئونگ دوجئون، رئیس شورای ایالتی، باعث ایجاد خشم در میان دیگر پسران تاجو شد.تنش های خانوادگی در سال 1398 زمانی که پنجمین پسر تائجو، یی بانگ وون (بعدها پادشاه تهجونگ)، کودتا را رهبری کرد که منجر به کشته شدن دو برادر ناتنی کوچکترش و جونگ دوجئون شد، به اوج خود رسید.پس از کودتا، یی بانگ وون در ابتدا از برادر بزرگترش یی بانگ گوا (جئونگ جونگ) برای تاج و تخت حمایت کرد.تائجو که از خونریزی پریشان شده بود، از سلطنت کناره گیری کرد که منجر به صعود جئونگ جونگ به عنوان دومین فرمانروای چوسون شد.در دوران سلطنت جئونگ جونگ، او دولت را به گاگیونگ، پایتخت قدیمی گوریو منتقل کرد.در سال 1400، درگیری دیگری بین یی بانگ وون و برادر بزرگ جونگ جونگ، یی بانگ گان به وجود آمد.پس از اینکه نیروهای یی بانگ وون یی بانگ گان را که متعاقبا تبعید شد شکست دادند، جئونگ جونگ با شناخت قدرت محدود و نفوذ یی بانگ وون، یی بانگ وون را به عنوان ولیعهد منصوب کرد و از سلطنت کنار رفت.جئونگ جونگ علیرغم اینکه دوران سلطنت او با اختلافات خانوادگی و خونریزی همراه بود، مدیری توانا بود.

پادشاه Taejong، سومین فرمانروای سلسله Joseon، از سال 1400 تا 1418 سلطنت کرد و یک شخصیت محوری درتاریخ کره بود.او پنجمین پسر پادشاه تائجو، بنیانگذار سلسله، و پدر سجونگ کبیر بود.تهجونگ اصلاحات نظامی، اداری و قانونی قابل توجهی را انجام داد.یکی از اولین اقدامات او به عنوان پادشاه لغو ارتش های خصوصی بود که در اختیار اشراف بود و قدرت نظامی تحت حکومت مرکزی را تثبیت کرد.این حرکت پتانسیل شورش های گسترده طبقه بالا را مهار کرد و ارتش ملی را تقویت کرد.او همچنین قوانین مالیات بر زمین را مورد بازنگری قرار داد که با کشف زمین های مخفی قبلی منجر به افزایش ثروت ملی شد.تهجونگ یک دولت مرکزی قوی ایجاد کرد و شورای ایالتی را جایگزین مجمع دوپیونگ کرد.او حکم داد که تمام تصمیمات شورای ایالتی مستلزم تأیید پادشاه است، بنابراین اقتدار سلطنتی را متمرکز کرد.Taejong دفتر Sinmun را برای رسیدگی به شکایات علیه مقامات یا اشراف ایجاد کرد و طبل بزرگی را در خارج از کاخ برای مردم عادی قرار داد تا از مخاطبان برای امور مهم درخواست کنند.تهجونگ آیین کنفوسیوس را بر آیین بودا ترویج کرد که منجر به کاهش نفوذ دومی و بسته شدن بسیاری از معابد شد.سیاست خارجی او تهاجمی بود و به یورچن ها در شمال و دزدان دریاییژاپنی در جنوب حمله می کرد.تهجونگ در سال 1419 حمله Ōei به جزیره Tsushima را آغاز کرد. او سیستم hopae را که یک شکل اولیه شناسایی است برای کنترل حرکت جمعیت معرفی کرد.فناوری چاپ متحرک فلزی پیشرفته Taejong، سفارش ایجاد 100000 قطعه از نوع فلزی و دو فونت کامل، قبل از گوتنبرگ.او نشریات، تجارت، آموزش و پرورش را تشویق کرد و به Uigeumbu، یک نهاد قضایی، استقلال داد.در سال 1418، تهجونگ به نفع پسرش یی دو (سجونگ بزرگ) کناره‌گیری کرد، اما همچنان به اعمال نفوذ بر امور دولتی ادامه داد.او حامیانی را اعدام یا تبعید کرد که به او کمک کردند تا به تاج و تخت برود و نفوذ خانواده‌های زن و قبایل قدرتمند را محدود کرد، از جمله اعدام برادران همسرش، ملکه ونگ‌یونگ.تهجونگ در سال 1422 در کاخ سوگانگ درگذشت و به همراه ملکه ونگ یونگ در هئونئونگ در سئول به خاک سپرده شد.سلطنت او که با حکومت مؤثر و اقدامات خشن علیه رقبا مشخص شد، به طور قابل توجهی به ثبات و شکوفایی چوسون کمک کرد و پایه ای محکم برای سلطنت موفقیت آمیز جانشین او ایجاد کرد.

بنیانگذار سلسله، تهجونگ چندین تلاش برای ایجاد بهبود در سیستم پولی رایج انجام داد، اما در ابتدا موفقیت آمیز نبودند.این تلاش ها شامل انتشار ارز کاغذی کره و انتشار سکه به جای واردات آنها ازچین است.ناموفق بودن سکه های صادر شده به زبان کره ای منجر به انتشار اسکناس استاندارد شده ای از پوست درخت توت سیاه به نام Jeohwa (/) شد که به جای سکه استفاده می شد.سکه های برنزی تا سال 1423 در زمان سلطنت شاه سجونگ دوباره ریخته نشد.این سکه ها دارای کتیبه (چوسون تونگبو "پول چوسون") بودند.سکه هایی که در قرن هفدهم ضرب شدند سرانجام موفق شدند و در نتیجه 24 ضرابخانه در سراسر کره تأسیس شد.پس از این زمان، ضرب سکه بخش عمده ای از سیستم مبادله را تشکیل داد.

سجونگ کبیر، چهارمین پادشاه سلسله چوسونکره ، از سال 1418 تا 1450 سلطنت کرد و به عنوان یکی از برجسته ترین فرمانروایان کره مشهور است.دوران سلطنت او با ترکیبی از پیشرفت های فرهنگی، اجتماعی و فناوری نوآورانه مشخص شد که تأثیر عمیق و ماندگاری بر تاریخ کره گذاشت.مهم‌ترین دستاورد سجونگ ایجاد هانگول، الفبای کره‌ای، در سال 1443 است. این پیشرفت انقلابی، سواد را برای مردم عادی بیشتر در دسترس قرار داد و موانع تحمیل شده توسط خط چینی کلاسیک را که زبان نوشتاری نخبگان بود، شکست.معرفی هانگول به طور قابل توجهی بر فرهنگ و هویت کره ای تأثیر گذاشت.تحت رهبری سجونگ، چوسون شاهد پیشرفت هایی در علم و فناوری بود.او از توسعه ابزارهای علمی مختلف از جمله ساعت های آبی و آفتابی و بهبود روش های رصد هواشناسی حمایت کرد.علاقه او به نجوم منجر به پیشرفت در این زمینه شد و حمایت او از علم کشاورزی به بهبود تکنیک های کشاورزی و عملکرد محصول کمک کرد.سلطنت سجونگ همچنین با قدرت نظامی مشخص شد.او دفاع ملی را تقویت کرد و سلاح های پیشرفته ای از جمله Geobukseon (کشتی های لاک پشت ها) و Hwacha (نوعی موشک انداز چندگانه) را توسعه داد.این نوآوری ها نقش مهمی در دفاع از کره در برابر تهدیدات خارجی ایفا کردند.از نظر فرهنگی، سلطنت سجونگ یک عصر طلایی در نظر گرفته می شود.او هنر و ادبیات را تقویت کرد و مطالعه و توسعه موسیقی، شعر و فلسفه کره را ترویج کرد.سیاست‌های او فعالیت‌های فکری و فرهنگی را تشویق کرد، که منجر به شکوفایی دانش‌های کنفوسیوس و تأسیس تالار شایستگان (Jiphyeonjeon)، یک مؤسسه تحقیقاتی سلطنتی شد.از نظر اداری، سجونگ اصلاحاتی را اجرا کرد که زندگی مردم عادی را بهبود بخشید.او سیستم مالیاتی را اصلاح کرد، قوانین قوانین را بهبود بخشید، و دولت را بازسازی کرد تا آن را کارآمدتر کند و پاسخگوی نیازهای رعایا باشد.ویژگی سلطنت سجونگ دیپلماسی و حفظ روابط صلح آمیز با کشورهای همسایه بود.او روابط پیچیده بین المللی را با درایت و آینده نگری پیش می برد و جایگاه چوسون را در میان قدرت های منطقه ای متعادل می کرد.پس از مرگش در سال 1450، سجونگ میراثی از روشنگری و پیشرفت به جا گذاشت.کمک های او به فرهنگ، علم و حکومت کره، موقعیت او را به عنوان یکی از بزرگترین شخصیت های تاریخی کره تثبیت کرده است و لقب "بزرگ" را برای او به ارمغان آورده است.

دانجونگ، با نام یی هونگ وی، ششمین پادشاه سلسله چوسون در کره بود که در سال 1452 در سن 12 سالگی پس از مرگ پدرش، پادشاه مونجونگ، به سلطنت رسید.با این حال، سلطنت او کوتاه مدت و پر فراز و نشیب بود که عمدتاً به دلیل سن کم و دسیسه های سیاسی حاکم بر او بود.پس از الحاق وی، حکومت واقعی به دست هوانگبو این، رئیس شورای ایالتی و ژنرال کیم جونگ سو، مشاور دولت چپ افتاد.با این حال، این دولت در یک کودتا در سال 1453 توسط عموی دانجونگ، شاهزاده بزرگ سویانگ، که بعداً پادشاه سجو شد، سرنگون شد.کودتا منجر به کشته شدن هوانگبو این و کیم جونگ سو شد.تنش سیاسی در سال 1456 زمانی که شش مقام دربار برای بازگرداندن دانجونگ به تاج و تخت توطئه کردند، تشدید شد.توطئه خنثی شد و توطئه گران اعدام شدند.پس از آن، دانجونگ به شاهزاده نوسان تنزل یافت و به یئونگ وول تبعید شد، در حالی که همسرش موقعیت ملکه خود را از دست داد.در ابتدا، سجو نسبت به اعدام دانجونگ اکراه نشان داد، اما از آنجایی که برادرزاده خود را تهدیدی مداوم می دانست، در نهایت دستور مرگ دانجونگ را در سال 1457 صادر کرد. پایان غم انگیز دانجونگ لحظه مهمی از بی رحمی سیاسی در سلسله چوسون بود.

سجو از چوسون که به نام شاهزاده بزرگ سویانگ متولد شد، هفتمین پادشاه چوسون پس از یک سلسله حوادث پر فراز و نشیب پس از مرگ پادشاه سجونگ در سال 1450 شد. به قدرت رسیدن او شامل مانورهای سیاسی استراتژیک و استفاده از زور بود.پس از مرگ سجونگ، تاج و تخت به برادر بیمار سویانگ، پادشاه مونجونگ رسید، که در سال 1452 درگذشت. پسر جوان مونجونگ، یی هونگ وی (بعدها پادشاه دانجونگ)، جانشین او شد، اما برای حکومت مؤثر بسیار جوان بود.دولت در ابتدا توسط هوانگبو این، رئیس شورای ایالتی و کیم جونگ سو، رئیس شورای ایالتی چپ، کنترل می شد و شاهزاده گیونگهیه به عنوان نگهبان دانجونگ عمل می کرد.سویانگ که فرصتی را دید، در سال 1453 کودتا کرد و کیم جونگ سو و گروهش را کشت.این حرکت به او اجازه داد تا کنترل دولت را به دست بگیرد.او بعداً برادرش، شاهزاده بزرگ آنپیونگ را دستگیر و اعدام کرد و قدرت خود را بیشتر تثبیت کرد.در سال 1455، سویانگ پادشاه دانجونگ را مجبور به کناره گیری کرد و خود را حاکم اعلام کرد و نام سجو را به خود گرفت.دوران سلطنت او شاهد مبارزات قدرت بیشتری بود، از جمله توطئه برادر کوچکترش، شاهزاده بزرگ گئومسونگ، و چندین دانشمند برای بازگرداندن دانجونگ به تاج و تخت.سجو با تنزل رتبه دانجونگ از پادشاه بازنشسته به شاهزاده نوسان پاسخ داد و بعداً دستور مرگ برادرزاده اش را صادر کرد.علیرغم خشونتی که با صعود او به قدرت همراه بود، سجو یک حاکم مؤثر بود.او به تمرکز قدرت سلطنتی که توسط پادشاه تهجونگ آغاز شده بود، ادامه داد و شورای دولتی را تضعیف کرد و کنترل بیشتری بر مقامات دولتی اعمال کرد.او سیستم‌های اداری را برای شمارش دقیق‌تر جمعیت و بسیج نیرو ایجاد کرد.سیاست خارجی او تهاجمی بود، به ویژه علیه یورچن ها در شمال.سجو همچنین به زندگی فرهنگی و فکری چوسون کمک کرد.او انتشار آثاری در زمینه تاریخ، اقتصاد، کشاورزی و دین را تشویق کرد.او چندین کتاب از جمله سئوکبوسانژئول، زندگینامه گوتاما بودا را گردآوری کرد.سجو همچنین از موسیقی کره ای در آیین های سلطنتی حمایت می کرد و آهنگ های پدرش، پادشاه سجونگ را اصلاح می کرد.یکی از کمک های مهم او تدوین قانون بزرگ برای اداره دولتی بود که سندی اساسی برای قانون اساسی کره است.سجو در سال 1468 درگذشت و پسر دومش، یجونگ از چوسون، جانشین او شد.او در گوانگ نئونگ در نامیانگجو، استان گیونگگی، کره جنوبی به خاک سپرده شد.

سئونگ جونگ که در سن 12 سالگی نهمین پادشاه چوسون شد، در ابتدا شاهد نظارت مادربزرگش ملکه سلطنتی بزرگ دواگر جاسونگ، مادر بیولوژیکی‌اش ملکه اینسو و خاله‌اش ملکه دواگر اینهای بود.در سال 1476، سئونگ جونگ به طور مستقل شروع به حکومت کرد.سلطنت او، که از سال 1469 شروع شد، دوره ای از ثبات و شکوفایی نسبی بود که بر پایه هایی بنا شده بود که توسط پیشینیانش تهجونگ، سجونگ و سجو ایجاد شده بود.سئونگ جونگ به خاطر مهارت های رهبری و مدیریت موثرش معروف بود.یکی از دستاوردهای قابل توجه وی تکمیل و اجرای قانون بزرگ اداره امور دولتی بود که توسط پدربزرگش آغاز شد.دوران سلطنت سونگ جونگ نیز با تحولات قابل توجهی در ساختار دربار سلطنتی مشخص شد.او دفتر مشاوران ویژه را گسترش داد و نقش این شورای مشورتی را که به عنوان یک کتابخانه سلطنتی و مؤسسه تحقیقاتی نیز عمل می کرد، تقویت کرد.علاوه بر این، او سه دفتر - دفتر بازرس کل، دفتر سانسور، و دفتر مشاوران ویژه - را برای اطمینان از کنترل و تعادل در دادگاه تقویت کرد.سئونگ جونگ در تلاش‌های خود برای ایجاد یک مدیریت مؤثر، مدیران ماهری را بدون تعصب نسبت به وابستگی‌های سیاسی خود منصوب کرد و دانشمندان لیبرال را به دادگاه کشاند.دوران سلطنت او شاهد نوآوری های مختلف و انتشار کتاب هایی در زمینه جغرافیا، آداب معاشرت و سایر موضوعات مفید برای مردم بود.با این حال، سلطنت سونگ جونگ بدون بحث و جدل نبود.تصمیم او برای اعدام لیدی یون، یکی از صیغه هایش که او را به ملکه رسانده بود، به دلیل تلاش هایش برای مسموم کردن رقبا، بعداً به ظلم جانشین او، یونسانگون دامن زد.علاوه بر این، سئونگجونگ سیاست‌های اجتماعی مانند «ممنوعیت ازدواج مجدد بیوه‌ها» را در سال 1477 اعمال کرد که پسران زنانی را که مجدداً ازدواج کرده بودند از تصدی پست‌های دولتی منع می‌کرد.این سیاست انگ های اجتماعی را تقویت کرد و تأثیرات اجتماعی پایداری داشت.در سال 1491، سئونگجونگ یک کمپین موفقیت آمیز نظامی را علیه ژورچن ها در مرز شمالی آغاز کرد و به مواضع نظامی جوسئون در منطقه ادامه داد.سئونگ جونگ در ژانویه 1495 درگذشت و پسرش، یی یونگ، جانشین او شد که یونسانگون از چوسون شد.مقبره سئونگ جونگ، سئونئونگ، در سئول قرار دارد، جایی که بعدها همسر سومش، ملکه جونگهیون به او پیوست.

یئونسانگون از چوسون، متولد یی یونگ در 23 نوامبر 1476، دهمین فرمانروای سلسله چوسون درکره بود که از 1494 تا 1506 سلطنت کرد. حکومت او اغلب ظالمانه ترین در تاریخ کره در نظر گرفته می شود.در ابتدا، یونسانگون معتقد بود که او پسر ملکه جونگهیون است.پس از رسیدن به تاج و تخت در سال 1494، سلطنت خود را به طور مؤثر آغاز کرد و بر دفاع ملی و کمک به فقرا تمرکز کرد.با این حال، تمایلات خشونت آمیز او در اوایل زمانی که یکی از معلمان خود را کشت، ظاهر شد.نقطه عطف سلطنت او زمانی بود که یونسانگون حقیقت مادر بیولوژیکی خود را کشف کرد.تلاش‌های او برای بازگرداندن عناوین پس از مرگش با مخالفت مقامات دولتی مواجه شد که منجر به خشم فزاینده او نسبت به آنها شد.این منجر به اولین پاکسازی ادبا در سال 1498 شد، جایی که بسیاری از مقامات جناح ساریم به دنبال اتهام خیانت علیه گیم ایلسون و پیروانش اعدام شدند.در سال 1504، پس از اینکه یونسانگون از مرگ مادرش با جزئیات مطلع شد، دومین پاکسازی ادبی رخ داد.او به طرز وحشیانه ای کسانی را که به نظرش مسئول بودند، از جمله صیغه های سلطنتی و مقامات را کشت و قبر هان میونگ هو را هتک حرمت کرد.مجازات یونسانگون برای هر کسی که در دادگاه در جریان بدرفتاری با مادرش حاضر شده بود، گسترش یافت.حکومت یونسانگون بیشتر بدتر شد زیرا او موسسات آموزشی و مذهبی را به مکان های تفریحی شخصی تبدیل کرد، دختران جوان را به زور برای سرگرمی جمع کرد و هزاران نفر را برای ساختن شکارگاه ها بیرون کرد.اقدامات او به تمسخر و مخالفت گسترده منجر شد.در پاسخ، او استفاده از هانگول را ممنوع کرد و تلاش کرد بودیسم را در چوسون از بین ببرد.سیاست های ظالمانه او به مقامات دربار نیز کشیده شد و منجر به لغو ادارات مهم دولتی شد.رفتار وحشیانه او با مخالفان، از جمله رئیس خواجه گیم چئو سان، استبداد او را بیشتر به نمایش گذاشت.در سپتامبر 1506، یک کودتا به رهبری گروهی از مقامات، یونسانگون را سرنگون کرد و برادر ناتنی اش، شاهزاده بزرگ جین سونگ، جایگزین او شد.یونسانگون به شاهزاده یونسان تنزل یافت و به جزیره گانگوا تبعید شد و دو ماه بعد در آنجا درگذشت.صیغه او جانگ نوک سو، که از حکومت نادرست او حمایت کرده بود، اعدام شد و پسران جوانش مجبور به خودکشی شدند.از دوران سلطنت یونسانگون به عنوان تضاد کامل با دوران لیبرال تر پدرش و به عنوان دوره استبداد شدید در تاریخ کره یاد می شود.

جونگجونگ، یازدهمین پادشاه سلسله چوسون، در سپتامبر 1506 پس از برکناری برادر ناتنی خود، یونسانگون، به سلطنت رسید.به قدرت رسیدن او چشمگیر بود.جونگ جونگ که در ابتدا معتقد بود قرار است کشته شود، پس از متقاعد شدن توسط همسرش، لیدی شین (بعدها ملکه دانگیونگ) به پادشاهی رسید.جونگ جونگ در اوایل سلطنت خود به دلیل سن کمش تحت تأثیر هوانگبو این، رئیس شورای ایالتی و ژنرال کیم جونگ سئو و همچنین خواهرش پرنسس گیونگه بود.با این حال، حکومت او به زودی تحت سلطه عمویش، شاهزاده بزرگ سویانگ (بعدها پادشاه سجو) قرار گرفت، که در سال 1453 کودتا کرد و شخصیت های کلیدی دولتی از جمله هوانگبو این و کیم جونگ سو را اعدام کرد.یکی از اقدامات مهم جونگ‌جونگ استقبال از اصلاحاتی بود که توسط محقق جو گوانگ جو آغاز شد، که هدفش از بین بردن بقایای حکومت ظالمانه یونسانگون بود.این اصلاحات شامل بازگشایی Sungkyunkwan (دانشگاه سلطنتی) و اداره سانسورها بود.جونگ‌جونگ پس از مرگ رهبران اصلی کودتا، آزادانه‌تر قدرت خود را اعلام کرد.اصلاحات جو گوانگ جو، بر اساس آرمان های نئوکنفوسیوس، استقلال محلی، توزیع عادلانه زمین، و استخدام افراد مستعد را بدون توجه به موقعیت اجتماعی ترویج کرد.اما این اصلاحات با مخالفت اشراف محافظه کار مواجه شد.در سال 1519، یک درگیری جناحی منجر به اعدام جو گوانگ جو و پایان ناگهانی برنامه های اصلاحی او در آنچه به عنوان سومین پاکسازی ادبا (گیمیو ساهوا) شناخته می شود، شد.به دنبال آن، سلطنت جونگ‌جونگ تحت‌الشعاع مبارزات قدرت در میان جناح‌های محافظه‌کار مختلف قرار گرفت که اغلب تحت‌تاثیر همسران و کنیزهای پادشاه قرار می‌گرفتند.درگیری‌های داخلی در دربار و تضعیف اقتدار سلطنتی منجر به افزایش چالش‌های قدرت‌های خارجی، از جمله دزدان دریایی ژاپنی و یورش‌های یورچن در مرز شمالی شد.جونگ جونگ در 29 نوامبر 1544 درگذشت و بزرگترین پسر قانونی او، ولیعهد یی هو (اینجونگ) جانشین او شد، که اندکی بعد بدون هیچ مشکلی درگذشت.سپس تاج و تخت به برادر ناتنی کوچکتر جونگجونگ، شاهزاده بزرگ گیونگ وون (میئونگجونگ) رسید.

در طول سلطنت پادشاه میونگ جونگ در چوسون، دو جناح سیاسی اصلی برای کسب قدرت با هم رقابت کردند: یون بزرگ به رهبری یون ایم و یون کوچک به ریاست یون وون هیونگ و یون وون رو.این جناح ها اگرچه مرتبط بودند، اما درگیر مبارزه ای تلخ برای تسلط بودند.در ابتدا، در سال 1544، زمانی که اینجونگ بر تاج و تخت نشست، جناح یون بزرگ تحت رهبری یون ایم به شهرت رسید.با این حال، شکست آنها در از بین بردن مخالفان، که توسط ملکه مونجونگ محافظت می شد، منجر به افول آنها شد.پس از مرگ پادشاه اینجونگ در سال 1545، جناح یون کوچک با حمایت ملکه مونجونگ دست برتر را به دست آورد.آنها چهارمین پاکسازی ادبا را در سال 1545 ترتیب دادند که منجر به اعدام یون ایم و بسیاری از پیروانش شد و به طور قابل توجهی جناح یون بزرگ را تضعیف کرد.به قدرت رسیدن یون وون هیونگ در جناح یون کوچک با پاکسازی های سیاسی بیشتر مشخص شد.در سال 1546، او برادرش یون وون رو را استیضاح و اعدام کرد و قدرت خود را تثبیت کرد و در نهایت در سال 1563 به عنوان رئیس شورای ایالتی انتخاب شد. ملکه مونجونگ علیرغم حکومت وحشیانه خود، به طور مؤثر پادشاهی را اداره کرد و زمین را به مردم عادی تقسیم کرد.مرگ ملکه مونجونگ در سال 1565 نقطه عطفی بود.میئونگ جونگ، در آن زمان در سن 20 سالگی، شروع به اعمال حکومت خود کرد.او یون وون هیونگ و همسر دومش، جونگ نان جونگ، را که از طریق روابط نزدیکش با ملکه نفوذ قابل توجهی به دست آورده بود، اعدام کرد.دوران سلطنت یون وون هیونگ با فساد و بی ثباتی دولتی مشخص شده بود که منجر به تهدیدات گسترده یورچن ها، نیروهایژاپنی و شورش های داخلی شد.میئونگ جونگ با بازگرداندن علمای ساریم تبعیدی به اصلاحات دولتی اقدام کرد.با این حال، او در سال 1567 بدون وارث مرد درگذشت.برادرزاده ناتنی او، یی گیون (بعدها پادشاه سونجو)، توسط ملکه دواگر اویسئونگ برای جانشینی او به فرزندی پذیرفته شد.

پادشاه Seonjo از Joseon، که از 1567 تا 1608 سلطنت کرد، پس از فساد و هرج و مرج سلطنت Yeonsangun و Jungjong روی بهبود زندگی مردم عادی و بازسازی کشور تمرکز کرد.او آبروی علمایی را که در پاکسازی های قبلی به ناحق اعدام شده بودند، بازگرداند و اشراف فاسد را محکوم کرد.سئونجو سیستم امتحانات خدمات ملکی را اصلاح کرد تا شامل سیاست و تاریخ شود، احترام مردم را به دست آورد و از یک دوره کوتاه صلح لذت برد.با این حال، سلطنت شاه سئونجو شاهد ظهور اختلافات سیاسی قابل توجهی بود که منجر به دشمنی شرق و غرب بین 1575 تا 1592 شد. و جناح شرقی اصلاح طلب به رهبری کیم هیوون.جناح غربی در ابتدا به دلیل ارتباطات سلطنتی سیم و حمایت اشراف ثروتمند مورد توجه قرار گرفت.با این حال، تردید آنها در اصلاحات منجر به ظهور جناح شرق شد.این جناح با درجات متفاوتی از برنامه های اصلاح طلبان به دو جناح شمالی و جنوبی تقسیم شد.این اختلافات سیاسی ملت را تضعیف کرد، به ویژه بر آمادگی نظامی تأثیر گذاشت.علیرغم هشدارهای دانشمندان بی طرفی مانند یی اول در مورد تهدیدات احتمالی ژورچن ها و ژاپنی ها، این جناح ها نتوانستند ارتش را تقویت کنند و به تداوم صلح اعتقاد داشتند.این عدم آمادگی عواقب ناگواری داشت، زیرا همزمان با جاه طلبی های توسعه طلبانه یورچن ها و ژاپنی ها بود که در نهایت منجر به جنگ ویرانگر هفت ساله و ظهور سلسله چینگ در چین شد.پادشاه سونجو با چالش هایی از سوی جورچن ها در شمال و رهبران ژاپنی مانند اودا نوبوناگا ، تویوتومی هیده یوشی و توکوگاوا ایه یاسو در جنوب مواجه شد.تهدید ژاپن پس از اینکه هیدیوشی ژاپن را متحد کرد، تشدید شد.علیرغم خطر فزاینده، اختلافات جناحی در دادگاه چوسون مانع از یک واکنش واحد شد.نمایندگانی که برای ارزیابی مقاصد هیده یوشی فرستاده شده بودند، با گزارش های متناقض بازگشتند، که بیشتر به بحث و سردرگمی دامن زد.تسلط شرقی ها در دولت منجر به رد هشدارها در مورد آمادگی های نظامی ژاپن شد.این جنگ داخلی، همراه با شورش جونگ یئو ریپ در سال 1589، به طور قابل توجهی به عدم آمادگی چوسون برای تهاجمات قریب الوقوع ژاپن کمک کرد.

جنگ ایمجین که به عنوان تهاجمات ژاپنی ها به کره نیز شناخته می شود، بین سال های 1592 و 1598 رخ داد که شامل دو حمله بزرگ بود.این درگیری توسط تویوتومی هیدیوشیژاپنی آغاز شد و هدف آن تسخیرکره (در آن زمان تحت سلسله چوسون) وچین (در زمان سلسله مینگ ) بود.ژاپن در ابتدا مناطق وسیعی از کره را تصرف کرد، اما به دلیل تقویت مینگ و اختلالات دریایی موثر توسط نیروی دریایی چوسون با شکست مواجه شد.این به بن بست منجر شد و جنگ چریکی توسط شبه نظامیان غیرنظامی کره ای و مسائل مربوط به تدارکات بر هر دو طرف تأثیر گذاشت.اولین تهاجم در سال 1596 به پایان رسید و به دنبال آن مذاکرات صلح ناموفق بود.ژاپن تهاجم دوم را در سال 1597 آغاز کرد، به دنبال الگوی مشابه: موفقیت های اولیه اما در نهایت به بن بست در کره جنوبی.مرگ تویوتومی هیدیوشی در سال 1598، همراه با چالش‌های لجستیکی و فشار دریایی از جانب چوسون، باعث عقب‌نشینی ژاپن و مذاکرات صلح متعاقب آن شد.این تهاجمات در مقیاس قابل توجهی بودند و شامل بیش از 300000 سرباز ژاپنی بودند و تا زمان فرود آمدن نرماندی در طول جنگ جهانی دوم ، بزرگترین تهاجمات دریایی بودند.

پادشاه سئونجو قبل از مرگ، شاهزاده گوانگهای را به عنوان جانشین خود معرفی کرد.با این حال، لیو یانگ-گیونگ از جناح شمالی‌های کوچک سند جانشینی سلطنتی را پنهان کرد و قصد داشت شاهزاده بزرگ یئونگ چانگ را به عنوان پادشاه منصوب کند.این توطئه توسط جئونگ این هونگ از جناح شمالی‌های بزرگ کشف شد که منجر به اعدام لیو و دستگیری یونگ چانگ و سپس اعدام شد.گوانگهای به عنوان پادشاه، به دنبال متحد کردن جناح‌های سیاسی مختلف در دربار خود بود، اما با مخالفت شمالی‌های بزرگ از جمله یی آی‌چئوم و جونگ این‌هونگ مواجه شد.این جناح به طور سیستماتیک اعضای دیگر جناح ها، به ویژه شمالی های کوچک را حذف کرد.در سال 1613، آنها شاهزاده بزرگ یونگ چانگ و پدربزرگش کیم جنام را هدف قرار دادند که هر دو اعدام شدند.ملکه اینموک، مادر یئونگ چانگ، در سال 1618 از عنوان خود محروم شد و به زندان افتاد. گوانگهای، علیرغم اینکه رئیس رسمی دولت بود، قدرتی برای مداخله نداشت.گوانگهای یک حاکم با استعداد و عمل گرا بود که بر بازسازی کشور تمرکز داشت.او از بازسازی اسناد حمایت کرد، احکام زمین را اصلاح کرد، زمین را دوباره بین مردم توزیع کرد و دستور بازسازی کاخ چانگ دئوک و کاخ های دیگر را داد.او همچنین سیستم شناسایی هوپا را مجدداً معرفی کرد.در سیاست خارجی، گوانگهای به دنبال متعادل کردن روابط بین امپراتوری مینگ و منچوها بود، و نیروهایی را برای کمک به مینگ در برابر منچوها فرستاد، اما پس از پیروزی آنها با منچوها صلح کرد.او تجارت با ژاپن را در سال 1609 بازگشایی کرد و در سال 1617 روابط دیپلماتیک را احیا کرد.در داخل کشور، Gwanghaegun قانون Daedong را برای پرداخت مالیات آسان تر در استان Gyeonggi اجرا کرد، انتشارات را تشویق کرد، و بر نوشتن آثار مهمی مانند کتاب پزشکی Dongui Bogam نظارت داشت.تنباکو در زمان سلطنت او به کره وارد شد و در میان اشراف محبوب شد.سلطنت گوانگهاگان با خلع او توسط جناح غربی ها در کودتای به رهبری کیم یو در 11 آوریل 1623 به پایان رسید. او ابتدا در جزیره گانگوا و سپس در جزیره ججو، جایی که در سال 1641 درگذشت. یک مقبره سلطنتی دارد و بقایای او در مکانی محقر در نامیانجو، استان گیونگگی دفن شده است.جانشین او، پادشاه اینجو، سیاست های طرفدار مینگ و ضد منچو را اجرا کرد که منجر به دو حمله به منچو شد.

در سال 1623، جناح فوق محافظه‌کار غربی‌ها به رهبری کیم جاجئوم، کیم ریو، یی گوی و یی گوال، کودتایی را سازماندهی کردند که پادشاه گوانگهگان را از قدرت برکنار کرد و او را به جزیره ججو تبعید کرد.این کودتا منجر به از بین رفتن جونگ این هونگ و یی یی چئوم شد و غربی ها به سرعت جای شمالی های بزرگ را به عنوان جناح سیاسی غالب گرفتند.آنها Injo را به عنوان پادشاه جدید Joseon نصب کردند.با این حال، حکومت پادشاه اینجو تا حد زیادی اسمی بود، زیرا غربی ها که کودتا را سازماندهی کرده بودند، بیشتر قدرت را در دست داشتند.در سال 1624، یی گوال، که به خاطر نقشش در کودتا مورد قدردانی قرار نگرفت، علیه پادشاه اینجو شورش کرد.یی گوال که به عنوان یک فرمانده نظامی در جبهه شمالی برای مبارزه با منچوها منصوب شد، دریافت که سایر رهبران کودتا جوایز بیشتری دریافت می کنند.او ارتشی متشکل از 12000 سرباز، از جمله 100 سرباز ژاپنی را که به چوسون فرار کرده بودند، رهبری کرد و به پایتخت، هانسئونگ، لشکر کشید.در نبرد جئوتان، نیروهای یی گوال ارتش به رهبری ژنرال جانگ من را شکست دادند و اینجو را مجبور به فرار به گونگجو کردند و به شورشیان اجازه دادند هانسئونگ را تصرف کنند.یی گوال سپس در 11 فوریه 1624 شاهزاده هیونگان را به عنوان یک پادشاه دست نشانده بر تخت نشست. با این حال، این شورش کوتاه مدت بود.ژنرال جانگ من با نیروهای اضافی بازگشت و بر نیروهای یی گوال غلبه کرد.هانسئونگ دوباره دستگیر شد و یی گوال توسط محافظ شخصی خود کشته شد و پایان قیام بود.این شورش شکنندگی اقتدار سلطنتی در چوسون را برجسته کرد و بر قدرت فزاینده اشراف تأکید کرد.بهبود اقتصادی که تحت مدیریت گوانگهاگان آغاز شده بود متوقف شد و کره را در یک دوره طولانی سختی اقتصادی فرو برد.

حمله جین بعدی به چوسون در سال 1627، به رهبری شاهزاده امین، رویداد مهمی در تاریخ شرق آسیا بود.این تهاجم به عنوان تلافی علیه پادشاهی چوسون به دلیل حمایتش از سلسله مینگ علیه ژورچن ها در نبرد سرهو در سال 1619 رخ داد. تغییرات سیاسی در چوسون، مانند برکناری پادشاه گوانگهاگون و نصب پادشاه اینجو، همراه با داخلی. نزاع و احساسات ضد یورچن، بر تصمیم قطع رابطه با جین بعدی تأثیر گذاشت.تهاجم در ژانویه 1627 با ارتش 30000 نفری جورچن به رهبری امین، جرگلانگ، آجیگه و یوتو آغاز شد.با وجود مقاومت شدید در مرز، مکان‌های کلیدی مانند اویجو، آنجو و پیونگ یانگ به سرعت به دست مهاجمان افتاد.سلسله مینگ به چوسون کمک فرستاد، اما برای جلوگیری از پیشروی جورچن کافی نبود.تهاجم با توافق صلح در جزیره گانگوا به اوج خود رسید که نشانگر تغییر قابل توجهی در پویایی قدرت منطقه بود.مفاد این معاهده، چوسون را ملزم می‌کرد که نام تیانچی دوران مینگ را کنار بگذارد و گروگان‌ها را پیشنهاد کند، در حالی که قول می‌داد که سرزمین‌های بین جین و چوسون نقض نشود.با وجود این شرایط، چوسون به حفظ روابط پنهانی با خاندان مینگ ادامه داد که منجر به نارضایتی رهبری جین شد.حمله جین، اگرچه موفقیت آمیز بود، موازنه ظریف قدرت و روابط پیچیده دیپلماتیک در شرق آسیا در آن زمان را برجسته کرد.پیامدهای جنگ تأثیرات ماندگاری بر منطقه داشت.جین بعدی که با مشکلات اقتصادی مواجه بود، چوسون را مجبور کرد تا بازارهای خود را باز کند و حاکمیت قبیله وارکا را به جین منتقل کند، همراه با مطالبه خراج قابل توجهی.این تحمیل یک رابطه پرتنش و ناراحت کننده را بین چوسون و جین بعدی ایجاد کرد، با کینه عمیقی در چوسون نسبت به جورچن ها.این وقایع زمینه را برای درگیری بیشتر فراهم کرد که در نهایت منجر به تهاجم چینگ به چوسون در سال 1636 شد و پایان مذاکرات صلح علنی بین خاندان مینگ و جورچن ها بود.

تهاجم چینگ به چوسون در زمستان 1636 زمانی رخ داد که سلسله تازه تاسیس کینگ به رهبری مانچو به سلسله چوسون حمله کرد و موقعیت خود را به عنوان مرکز سیستم خراجی امپراتوری چین تثبیت کرد و رابطه چوسون را با سلسله مینگ به طور رسمی قطع کرد.این تهاجم با حمله جین بعدی به چوسون در سال 1627 انجام شد.

پس از تهاجماتژاپن و منچوری، چوسون یک دوره صلح نزدیک به 200 ساله را تجربه کرد.در خارج، چوسون به طور فزاینده ای انزواطلب شد.حاکمان آن به دنبال محدود کردن تماس با کشورهای خارجی بودند.

در سال 1627، سیاست تندرو پادشاه اینجو علیه سلسله جین بعدی منجر به جنگ با چوسونکره شد.در سال 1636، پس از اینکه جین بعدی به سلسله چینگ تبدیل شد، آنها چوسون را شکست دادند.پادشاه اینجو مجبور به وفاداری به امپراتور چینگ، هونگ تایجی شد، و پیمانی را در سامجوندو امضا کرد که شامل فرستادن پسرانش، ولیعهد سوهیون و هیوجونگ، به عنوان اسیر بهچین بود.در طول تبعید، هیوجونگ از برادرش سوهیون در برابر تهدیدات کینگ دفاع کرد و در نبردها علیه وفاداران مینگ و سایر گروه ها برای محافظت از سوهیون، که وارث رسمی چوسیون بود و فاقد تجربه نظامی بود، شرکت کرد.تعامل هیوجونگ با اروپایی ها در چین بر دیدگاه های او در مورد نیاز به پیشرفت فنی و نظامی در چوسون تأثیر گذاشت.او به خاطر نقش آنها در جنگ 1636 از کینگ ها خشم داشت و به عنوان انتقام، لشکرکشی های شمالی را علیه آنها برنامه ریزی کرد.در سال 1645، ولیعهد سوهیون برای جانشینی اینجو و اداره کشور به چوسون بازگشت.با این حال، درگیری با اینجو، به ویژه بر سر باز بودن سوهیون به فرهنگ اروپایی و دیدگاه‌های دیپلماسی کینگ، به تنش منجر شد.سوهیون در شرایط مرموزی درگذشت و همسرش زمانی که به دنبال حقیقت مرگ او بود اعدام شد.اینجو پسر سوهیون را دور زد و شاهزاده بزرگ بونگ ریم (هیوجونگ) را به عنوان جانشین خود انتخاب کرد.پس از پادشاه شدن در سال 1649، هیوجونگ اصلاحات و توسعه نظامی را آغاز کرد.او مقامات فاسدی مانند کیم جا جئوم را برکنار کرد و حامیان جنگ علیه کینگ از جمله سونگ سی یول و کیم سانگ هئون را احضار کرد.تلاش‌های نظامی او شامل ساخت قلعه‌ها در امتداد رودخانه یالو و استفاده از فناوری‌های جدید مانند تفنگ‌ها با کمک ملوانان هلندی بود.با وجود این آمادگی ها، لشکرکشی های برنامه ریزی شده هیوجونگ در شمال علیه کینگ هرگز محقق نشد.سلسله چینگ قوی تر شده بود و ارتش عظیم هان را جذب کرده بود.با این حال، ارتش اصلاح‌شده چوسون در سال‌های 1654 و 1658 مؤثر بود و به کینگ در برابر تهاجمات روسیه در نبردهایی کمک کرد که ثبات ارتش چوسون را نشان داد.هیوجونگ همچنین بر توسعه کشاورزی و ادامه تلاش‌های بازسازی آغاز شده توسط Gwanghaegun متمرکز شد.علیرغم این دستاوردها، او با استرس شدید ناشی از چالش های مختلف داخلی و خارجی مواجه شد و در سال 1659 در 39 سالگی بر اثر عوارض مربوط به دیابت و آسیب شریان تمپورال درگذشت.در حالی که نقشه های فتح شمال او محقق نشده بود، هیوجونگ به عنوان یک حاکم فداکار که برای تقویت و محافظت از چوسون تلاش می کرد به یاد می آید.

مناقشه Yesong یک درگیری سیاسی مهم در طول سلسله Joseon بود که حول مراسم تشییع جنازه پادشاه هیوجونگ که در سال 1659 درگذشت. بحث شامل جناح غربی ها به رهبری سونگ سی یول و جناح جنوبی ها به رهبری هیو جئوک بود. و حول مدت زمانی بود که ملکه جانگریول، همسر دوم پادشاه اینجو، باید برای هیوجونگ عزاداری کند.غربی ها برای یک دوره سوگواری یک ساله بحث کردند که مرسوم برای پسرخوانده دوم بود، در حالی که جنوبی ها از یک دوره سه ساله دفاع کردند که نشان دهنده وضعیت هیوجونگ به عنوان جانشین پادشاه اینجو بود.پادشاه هیئون جونگ، جانشین هیوجونگ، در نهایت با غربی ها طرف شد و یک دوره سوگواری یک ساله را اجرا کرد.با این حال، او هیو جئوک را به عنوان نخست وزیر حفظ کرد تا تعادل را حفظ کند و از غلبه غربی ها بر قدرت سلطنتی جلوگیری کند.این تصمیم به طور موقت هر دو جناح را آرام کرد، اما تنش های اساسی همچنان پابرجا بود.این موضوع با مرگ ملکه اینسون در سال 1674 دوباره مطرح شد. جنوبی ها و غربی ها دوباره در مورد دوره سوگواری، این بار برای ملکه Jaeui، اختلاف نظر داشتند.هیئون جونگ در کنار جنوبی ها قرار گرفت و منجر به ظهور آنها به عنوان جناح سیاسی اصلی شد.این مناقشه حتی پس از مرگ هیئون جونگ در سال 1675 ادامه یافت و تنها توسط جانشین او، پادشاه سوکجونگ، که بحث بیشتر در مورد این موضوع را ممنوع کرد، حل و فصل شد.این اختلاف تاریخ رسمی دوران هیئونجونگ را که ابتدا توسط جنوبی‌ها نوشته شده بود، اما بعداً توسط غربی‌ها اصلاح شد، تحت تأثیر قرار داد.در طول سلطنت هیئونجونگ، رویدادهای قابل توجهی شامل خروج هندریک همل هلندی ازکره در سال 1666 بود. نوشته های همل در مورد تجربیاتش در کره، سلسله چوسون را به خوانندگان اروپایی معرفی کرد.علاوه بر این، کره در سالهای 1670-1671 دچار قحطی شدیدی شد که باعث سختی گسترده شد.هیئون جونگ با شناخت قدرت رو به رشد سلسله چینگ ، برنامه های جاه طلبانه هیوجونگ برای فتح شمال را کنار گذاشت.او به گسترش نظامی و تلاش‌های بازسازی ملی ادامه داد و پیشرفت‌ها در نجوم و چاپ را تشویق کرد.Hyeonjong همچنین قوانینی را برای منع ازدواج بین اقوام و کسانی که نام خانوادگی مشابه دارند وضع کرد.سلطنت او با مرگ او در سال 1674 به پایان رسید و پسرش، پادشاه سوکجونگ، جانشین او شد.

سلطنت پادشاه سوکجونگ در چوسون، که از سال 1674 تا 1720 را در بر می گرفت، با درگیری های سیاسی شدید بین جناح های جنوبی و غربی، و همچنین اصلاحات و تحولات فرهنگی قابل توجهی مشخص شد.در سال 1680، هوانگک Gyeongsin شاهد بود که رهبران جناح جنوبی هیو جئوک و یون هیو توسط جناح غربی متهم به خیانت شدند که منجر به اعدام آنها و پاکسازی جناح شد.سپس جناح غربی به دو جناح نورون (آموزش قدیمی) و سورون (آموزش جدید) تقسیم شد.زمانی که سوکجونگ ملکه مین (ملکه اینهیون) را به نفع همسر جانگ هوی بین برکنار کرد، تغییر قابل توجهی رخ داد که جرقه حادثه گیسا هوانگوک شد.جناح جنوبی که از همسر جانگ و پسرش حمایت می کرد، دوباره قدرت را به دست آورد و چهره های کلیدی جناح غربی، از جمله سونگ سی یول را اعدام کرد.در سال 1694، در طول حادثه Gapsul Hwanguk، او حمایت خود را به جناح غربی تغییر داد، همسر جانگ را تنزل داد و ملکه مین را دوباره به کار گرفت.همسر جانگ بعدا اعدام شد.مبارزه برای سمت ولیعهد بین یی یون (پسر همسر جانگ) مورد حمایت سورون و شاهزاده یونینگ (که بعداً یونگجو از چوسون) مورد حمایت نورون قرار گرفت ادامه یافت.سلطنت سوکجونگ شاهد اصلاحات اداری و اقتصادی قابل توجهی بود، از جمله اصلاحات مالیاتی و سیستم ارزی جدید، ترویج تحرک اجتماعی و توسعه منطقه ای.در سال 1712، دولت او با چینگ چین همکاری کرد تا مرز چوسون-کینگ را در امتداد رودخانه های یالو و تومن تعیین کند.او همچنین به رشد کشاورزی و فرهنگی کمک کرد.مسئله جانشینی پس از مرگ او در سال 1720 حل نشد.این امر منجر به پاکسازی های بیشتر جناحی در سال های بعد شد.سلطنت سوکجونگ پس از 46 سال به پایان رسید.دوران او، علیرغم اینکه با آشفتگی های سیاسی مشخص شده بود، به چشم انداز اداری و فرهنگی چوسون کمک قابل توجهی کرد.

پس از مرگ پادشاه سوکجونگ در سال 1720، پسرش یی یون، معروف به ولیعهد هویسو، در سن 31 سالگی به عنوان پادشاه گیئونگ جونگ بر تخت نشست. در این دوره، غیبت یک تاریخ نگار یا ضبط کننده در بستر مرگ پادشاه سوکجونگ منجر به سوء ظن و جناح بندی شد. درگیری بین دو جناح سورون و نوروندوران سلطنت پادشاه گیئونگ جونگ با بیماری ناخوشایند مواجه بود که توانایی او را برای حکومت مؤثر محدود می کرد.جناح نورون، با تشخیص ضعف او، برای انتصاب برادر ناتنی‌اش، شاهزاده یونینگ (بعدها پادشاه یونگجو)، به عنوان ولیعهد برای مدیریت امور دولتی تحت فشار قرار گرفتند.این انتصاب تنها دو ماه پس از سلطنت گیئونگ جونگ در سال 1720 اتفاق افتاد.ادعاهایی وجود داشت که مشکلات سلامتی گیئونگ جونگ به دلیل جراحتی بود که توسط مادرش، لیدی جانگ، با مسمومیت در سال 1701 اعدام شد. شایعه شده بود که او به طور تصادفی به گیئونگ جونگ آسیب رسانده و او را عقیم کرده و قادر به ایجاد وارث نیست.سلطنت گیئونگ جونگ با مبارزات شدید قدرت جناحی بی‌ثبات شد که منجر به پاکسازی‌های سیاسی مهمی به نام شینیمساوا شد.جناح سورون که از گیئونگ جونگ حمایت می کرد، از موقعیت به نفع خود استفاده کرد و جناح نورون را به تلاش برای کودتا متهم کرد.این منجر به برکناری اعضای نورون از سمت خود و اعدام چند تن از رهبران آنها شد.دو قتل عام بزرگ دوران سلطنت گیئونگجونگ را رقم زد: سینچوک اوکسا و ایمین اوکسا که در مجموع به آن سینیم-صحوا گفته می شود.این حوادث شامل پاکسازی جناح سورون از جناح نورون بود که از دخالت شاهزاده یونینگ در امور ایالتی به دلیل مشکلات سلامتی گیئونگ جونگ حمایت می کرد.در طول سلطنت خود، پادشاه Gyeongjong اصلاحاتی را آغاز کرد، مانند ایجاد سلاح های گرم کوچک با الگوبرداری از سلاح های غربی و اصلاحات در اندازه گیری زمین در مناطق جنوبی کشور.مرگ پادشاه گیئونگ جونگ در سال 1724 منجر به گمانه زنی ها و بحث های بیشتر شد.برخی از اعضای جناح سورون با در نظر گرفتن تلاش های قبلی نورون ها برای بالا بردن یونینگ به تاج و تخت، به شاهزاده یونینگ (یئونگجو) مشکوک بودند که در مرگ گیئونگ جونگ نقش داشته است.

پادشاه یونگجو، بیست و یکمین پادشاه سلسله چوسون، نزدیک به 52 سال سلطنت کرد و او را به یکی از طولانی ترین پادشاهان کره تبدیل کرد.ویژگی سلطنت او، از 1724 تا 1776، تلاش برای تثبیت پادشاهی از طریق اصلاحات و مدیریت درگیری های جناحی، به ویژه بین جناح نورون و سورون بود.یئونگجو که از مادری کم زاده به دنیا آمد، به دلیل پیشینه اش با رنجش و چالش های سیاسی مواجه شد.با وجود این، او به دلیل تعهدش به ارزش ها و حکومت کنفوسیوس تحسین می شود.سلطنت او شاهد پیشرفت های قابل توجهی در کنفوسیوس و بهبود اقتصادی پس از آشفتگی اواخر قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم بود.سیاست تانگ پیونگ یونجو با هدف به حداقل رساندن جنگ جناحی و تقویت وحدت ملی بود.او بر اصلاحات مالیاتی برای کاهش بار مردم عادی و تقویت مالی دولت تمرکز کرد.یکی از بحث برانگیزترین و غم انگیزترین تصمیمات او اعدام تنها پسرش، ولیعهد سادو، در سال 1762 بود که موضوع بحث و اندوه در تاریخ کره باقی مانده است.سال‌های اولیه سلطنت یونجو شاهد شورش یی این جوا بود که توسط ائتلافی از نمین و گروه‌های سورون حذف شد.این قیام سرکوب شد و یی این جوا و خانواده اش اعدام شدند.رویکرد متعادل یئونگجو به استخدام و مدیریت با هدف کاهش اختلافات جناحی و ارتقای حکومت کارآمد بود.دوران سلطنت یونجو شاهد توسعه یک زندگی اقتصادی و فرهنگی پر جنب و جوش در چوسون بود.او از چاپ و توزیع کتاب‌های مهم در هانگول، از جمله متون کشاورزی، که سواد و آموزش را در میان مردم عادی تقویت کرد، حمایت کرد.هانسئونگ (سئول کنونی) با افزایش فعالیت‌های تجاری و سازمان‌های صنفی به عنوان یک مرکز تجاری شکوفا شد.زمانی که اشراف یانگبان و مردم عادی به طور یکسان درگیر تجارت بودند، تقسیم بندی های اجتماعی سنتی شروع به محو شدن کرد.مدیریت یونجو همچنین شاهد پیشرفت‌های فن‌آوری بود، مانند استفاده گسترده از لوله‌سنج و پروژه‌های عمده کارهای عمومی.سیاست های او وضعیت مردم عادی را ارتقاء داد و تحرک اجتماعی و تغییر را ارتقا داد.با وجود دستاوردهای او، سلطنت یونجو بدون چالش نبود.او در طول زندگی خود با مشکلات سلامتی روبرو بود و اولین پادشاهی بود که علیه نفوذ فزاینده کاتولیک رومی در کره اقدام کرد و رسماً آن را در سال 1758 ممنوع کرد. سلطنت یونجو با مرگ او در سال 1776 به پایان رسید و میراثی از حاکمی به جا گذاشت که برای ایجاد تعادل تلاش می کرد. و حکومت انسانی در حالی که پیچیدگی‌های سیاست دادگاه و تغییرات اجتماعی را دنبال می‌کند.

پادشاه جئونگجو، بیست و دومین پادشاه سلسله چوسون، از سال 1776 تا 1800 سلطنت کرد و به دلیل تلاش هایش برای اصلاح و بهبود کشور شهرت داشت.جئونگجو با تاکید بر همدلی با مردمش، به بلایای طبیعی مانند خشکسالی و بیماری های همه گیر سرخک، تهیه داروهای عمومی و انجام آیین های باران زایی واکنش فعالانه نشان داد.از نظر سیاسی، جئونگجو به سیاست تانگ پیونگ پادشاه یونجو، پدربزرگش، با هدف کاهش جناح بندی و احترام به پدرش، ولیعهد سادو، ادامه داد.او پس از تاج و تخت خود را پسر سادو اعلام کرد و دادگاه را به سوون منتقل کرد تا به قبر پدرش نزدیک‌تر شود و قلعه هواسونگ را برای محافظت از مقبره ساخت.سلطنت جونگجو با تهدیدات جناح های داخلی، به ویژه جناح نورون مواجه بود.در سال 1776، او یک کودتای نظامی به رهبری اعضای نورون، هونگ سانگ بیوم و هونگ کی نئونگ را خنثی کرد.او توطئه گران را اعدام کرد اما نتوانست هونگ گوک یونگ، یک شخصیت کلیدی سیاسی را برای جلوگیری از تمرکز قدرت در یک خانواده استیضاح کند.جئونگجو Changyongyeong، یک واحد محافظ سلطنتی را معرفی کرد و افسرانی را از طریق امتحانات رقابتی استخدام کرد و جایگزین Naekeunwe کمتر مورد اعتماد شد.این حرکت بخشی از تلاش های گسترده تر او برای کنترل سیاست ملی و ارتقای پیشرفت بود.اصلاحات فرهنگی و آموزشی در سلطنت جونگجو قابل توجه بود.او کیوجانگاک، یک کتابخانه سلطنتی را برای ارتقای جایگاه فرهنگی و سیاسی چوسون و استخدام افسران توانا تأسیس کرد.او همچنین محدودیت‌های مناصب دولتی را لغو کرد و به افراد با موقعیت‌های اجتماعی مختلف اجازه خدمت داد.جونگجو از حامیان پرشور علوم انسانی و نئوکنفوسیوس بود و با دانشمندان سیلهاک مانند جونگ یاک یونگ و پاک جی وون همکاری می کرد.دوران سلطنت او شاهد رشد فرهنگ عامه چوسون بود.او برای برقراری توازن قوا و تقویت اقتدار سلطنتی، جناح های سورون و نمین را بر جناح غالب نورون ترجیح داد.در سال 1791، جئونگجو قانون تجارت آزاد Shinhae Tonggong را تصویب کرد، که فروش بازار آزاد را مجاز می‌کرد و قانون Gumnanjeonguun را که مشارکت در بازار را برای گروه‌های بازرگان محدود می‌کرد، لغو کرد.این اقدام با هدف کاهش مشکلات اقتصادی مردم انجام شد.مرگ ناگهانی جونگجو در سال 1800 در سن 47 سالگی بسیاری از ابتکارات او را محقق نشد.مرگ او همچنان در هاله ای از ابهام قرار دارد و گمانه زنی ها و کتاب های متعددی به شرایط پیرامون آن اختصاص یافته است.پادشاه سونجو، پسر دومش، جانشین او شد و با بانوی کیم از قبیله آندونگ ازدواج کرد که توسط جونگجو قبل از مرگش ترتیب داده شده بود.

پادشاه سونجو، بیست و سومین پادشاه سلسله چوسون، از سال 1800 تا 1834 فرمانروایی کرد. او که با نام شاهزاده یی گونگ متولد شد، در سن 10 سالگی پس از مرگ پدرش، شاه جونگجو، بر تخت سلطنت نشست.در سال 1802، در سن 13 سالگی، سونجو با لیدی کیم ازدواج کرد که پس از مرگ به عنوان ملکه سان وون شناخته شد.او دختر کیم جو سان، یکی از چهره های برجسته در قبیله آندونگ کیم بود.به دلیل جوانی، ملکه دواگر جئونگ سون، دومین ملکه پادشاه یونگجو، در ابتدا به عنوان نایب السلطنه سلطنت کرد.تأثیر او در اوایل سلطنت سونجو قابل توجه بود و بر رفتار و وضعیت بانو هیگیونگ، مادربزرگ سونجو تأثیر گذاشت.علی‌رغم تلاش‌های بعدی سونجو، او نتوانست وضعیت بانو هیگیونگ را که با مرگ بحث‌برانگیز همسرش، ولیعهد سادو، در دوران سلطنت پادشاه یونجو پیچیده شده بود، به‌طور کامل احیا کند.سلطنت شاه سونجو شاهد بی ثباتی سیاسی و فساد بود، به ویژه در مدیریت پرسنل دولتی و سیستم آزمون دولتی.این آشفتگی به بی نظمی اجتماعی و چندین قیام، از جمله شورش مهم به رهبری هونگ گیونگ ناه در سال های 1811-1812 کمک کرد.در طول سلطنت سونجو، Ogajaktongbeop، یک سیستم ثبت سرشماری که پنج خانوار را به عنوان یک واحد گروه بندی می‌کرد، اجرا شد و ظلم و ستم علیه کاتولیک رومی افزایش یافت.سلطنت شاه سونجو که 35 سال طول کشید با مرگ او در سال 1834 در سن 44 سالگی به پایان رسید.

Heonjong of Joseon، بیست و چهارمین پادشاه سلسله Joseon، از سال 1834 تا 1849 سلطنت کرد. یی هوان از ولیعهد جو و ولیعهد هیومیونگ متولد شد، تولد هئونجونگ با علائم فرخنده‌ای، از جمله رویایی شامل یک درخت یشم و حکاکی شده با یشم مشخص شد. اطراف قصرپدرش، ولیعهد هیومیئونگ، که پس از مرگش مونجو از چوسون نام داشت، پیش از موعد درگذشت و هئونجونگ را به ارث برد. هئونجونگ پس از مرگ پدربزرگش، پادشاه سونجو، در سن 7 سالگی به سلطنت رسید.اوایل سلطنت او تحت نظارت مادربزرگش، ملکه سان وون، که به عنوان نایب السلطنه خدمت می کرد، بود.با این حال، حتی زمانی که هئونجونگ به بزرگسالی رسید، برای اعمال کنترل سیاسی بر پادشاهی تلاش کرد.نفوذ قبیله آندونگ کیم، خانواده ملکه سون وون، در طول سلطنت هئونجونگ، به ویژه پس از آزار و شکنجه گیهای ضد کاتولیک در سال 1839، به طور قابل توجهی افزایش یافت. تسلط این قبیله در امور دربار، حکومت هئونجونگ را تحت الشعاع قرار داد.سلطنت هئونجونگ همچنین شاهد ساخت مجتمع ناکسئونجائه در کاخ چانگدئوک بود که او به طور بحث انگیزی آن را برای استفاده انحصاری از صیغه خود، کیم گیونگ بین، تعیین کرد.سلطنت شاه هئون جونگ پس از 15 سال سلطنت با مرگ او در سال 1849 در سن 21 سالگی به پایان رسید.مرگ او بدون وارث باعث شد که تاج و تخت به پادشاه چئولجونگ، از نوادگان دور پادشاه یونجو منتقل شود.

پادشاه چولجونگ چوسئون، بیست و پنجمین پادشاه، از سال 1852 تا زمان مرگش در سال 1864 سلطنت کرد. او در سال 1831 متولد شد و نوه پادشاه سونجو بود.پدرش، ولیعهد هیومیونگ، که پس از مرگش به نام مونجو از چوسون شناخته می‌شد، قبل از رسیدن به تاج و تخت درگذشت.چئولجونگ با لیدی کیم که پس از مرگش به عنوان ملکه چئورین شناخته می شد، ازدواج کرد و یکی از اعضای قبیله قدرتمند آندونگ کیم بود.در طول سلطنت او، ملکه سان وون، مادربزرگ چئولجونگ، در ابتدا نفوذ قابل توجهی بر امور ایالتی داشت.طایفه آندونگ کیم، که ملکه سان وون و ملکه چئورین به آن تعلق داشتند، کنترل سیاست را در تمام مدت سلطنت چئولوجونگ حفظ کردند و او را به یک پادشاه دست نشانده تبدیل کردند.سلطنت چئولجونگ شاهد چندین رویداد و چالش مهم بود.او با مردم عادی، به ویژه در زمان خشکسالی شدید در سال 1853، همدردی کرد و تلاش کرد تا سیستم امتحانی فاسد را اصلاح کند، اما با موفقیت محدود.سلطنت او همچنین با شورش در جینجو در استان گیونگ سانگ در سال 1862 مشخص شد که نشان دهنده نارضایتی گسترده و وخامت اوضاع در پادشاهی است.سلطنت چئولجونگ با افزایش تعاملات و تهاجمات خارجی مصادف شد.قابل توجه است که کشتی‌های اروپایی و آمریکایی اغلب در آب‌های سرزمینی چوسون ظاهر می‌شدند که منجر به حوادث متعددی از جمله بمباران یک قایق خارجی ناشناس در شهرستان اولجین و ورود کشتی‌های فرانسوی و آمریکایی شد.علیرغم سیاست رسمی انزوا، آیین کاتولیک در چوسئون در زمان سلطنت چئولجونگ گسترش یافت و تعداد مسیحیان و مبلغان فرانسوی در پایتخت افزایش یافت.مرگ چئولوجونگ در سال 1864 در سن 32 سالگی نشانگر پایان نسب او بر تاج و تخت بود.بدون وارث مرد، جانشینی به مناقشه تبدیل شد.یی جائه هوانگ، پسر دوم شاهزاده هئونگسون (بعدها هیونگسون دوونگون) و لیدی مین، برای جانشینی مورد علاقه چئولجونگ قرار گرفت.با این حال، این انتخاب در دادگاه، به ویژه توسط قبیله آندونگ کیم مورد مناقشه قرار گرفت.در نهایت، ملکه سینجونگ، مادر پادشاه هئوجونگ، نقش مهمی در پذیرش یی جائه هوانگ و اعلام او به عنوان پادشاه جدید، گوجونگ کره ایفا کرد.الحاق گوجونگ آغازی برای نقش تأثیرگذار هئونگسئون دائونگون در پادشاهی بود.

گوجونگ، با نام یی میونگبوک، ماقبل‌آخرین پادشاهکره بود که از سال 1864 تا 1907 سلطنت کرد. حکومت او انتقال از سلسله چوسون به امپراتوری کره را نشان داد و گوجونگ اولین امپراتور آن شد.او به عنوان آخرین پادشاه چوسون تا سال 1897 و سپس به عنوان امپراتور تا زمان کناره گیری اجباری اش در سال 1907 حکومت کرد.سلطنت گوجونگ مصادف با دوره ای پرفراز و نشیب در تاریخ کره بود که با تغییرات سریع و تجاوزات خارجی مشخص می شد.او که در ابتدا در سن دوازده سالگی در سال 1863 تاجگذاری کرد، تا سال 1874 تحت نایب السلطنه پدرش هئونگسئون دووونگون و مادرش سانموک بودائبوین بود. در این مدت، کره موضع سنتی انزواطلبی خود را حفظ کرد، برخلاف مدرنیزاسیون سریع ژاپن تحت بازسازی میجی.در سال 1876، ژاپن به زور کره را به روی تجارت خارجی باز کرد و روند طولانی تحت نفوذ خود را آغاز کرد.این دوره شاهد چندین رویداد مهم بود، از جمله حادثه ایمو در سال 1882، کودتای گاپسین در سال 1884، شورش دهقانان دونقاک 1894-1895، و ترور همسر گوجونگ، ملکه میونگ سونگ، در سال 1895. .گوجونگ تلاش کرد تا کره را از طریق اصلاحات گوانگمو، با تمرکز بر پیشرفت های نظامی، صنعتی و آموزشی، مدرن و تقویت کند.با این حال، اصلاحات او به دلیل ناکافی بودن با انتقاداتی مواجه شد که منجر به تنش با گروه هایی مانند باشگاه استقلال شد.پس از اولین جنگ چین و ژاپن (1894-1895)،چین حاکمیت دیرینه خود را بر کره از دست داد.در سال 1897، گوجونگ تأسیس امپراتوری کره را اعلام کرد و استقلال کره را اعلام کرد و خود را به امپراتور رساند.اما این اقدام تنش ها را باژاپن تشدید کرد.

اکسپدیشن فرانسه به کره، یک اکسپدیشن تنبیهی در سال 1866 بود که توسط امپراتوری دوم فرانسه در انتقام اعدام قبلی هفت مبلغ کاتولیک فرانسوی توسط کره انجام شد.رویارویی بر سر جزیره گانگوا نزدیک به شش هفته به طول انجامید.نتیجه یک عقب نشینی نهایی فرانسه و کنترل نفوذ فرانسه در منطقه بود.این رویارویی همچنین انزواطلبی کره را برای یک دهه دیگر تأیید کرد، تا اینکهژاپن آن را مجبور کرد در سال 1876 از طریق معاهده گانگوا به تجارت باز شود.

لشکرکشی ایالات متحده به کره، که توسط کره‌ای‌ها به عنوان Shinmiyangyo (: , به معنای "آشفتگی غربی در سال شینمی (1871)") یا به سادگی اکسپدیشن کره‌ای در سال 1871 شناخته می‌شود، اولین اقدام نظامی آمریکا در کره بود.در 10 ژوئن، حدود 650 آمریکایی فرود آمدند و چندین قلعه را تصرف کردند و بیش از 200 سرباز کره ای را کشتند و تنها سه سرباز آمریکایی را از دست دادند.کره تا سال 1882 از مذاکره با ایالات متحده خودداری کرد.

انقلاب دهقانی دونگک (1894-1895) در کره یک قیام دهقانی مهم بود که تحت تأثیر جنبش دونگاک بود که با فناوری و آرمان های غربی مخالف بود.این شورش به دلیل سیاست‌های ظالمانه جو بیونگ گپ که در سال 1892 به عنوان قاضی منصوب شد در گوبو-گون آغاز شد. شورش به رهبری جئون بونگ جون و کیم گائنام در مارس 1894 آغاز شد اما در ابتدا توسط یی یونگ تائه سرکوب شد. .جئون بونگ جون سپس نیروها را در کوه پکتو جمع کرد، گوبو را بازپس گرفت و در نبردهای کلیدی از جمله نبرد هوانگتوجائه و نبرد رودخانه هوانگریونگ پیروز شد.شورشیان کنترل قلعه جئونجو را به دست گرفتند که منجر به محاصره و متعاقب آن معاهده جئونجو در می 1894 شد و صلحی کوتاه و ناپایدار برقرار کرد.درخواست دولت کره برای کمک نظامی از سلسله چینگ، تنش ها را تشدید کرد و پس از اینکه ژاپن احساس کرد با اقدام یکجانبه چینگ، نقض کنوانسیون تینتسین، به آن خیانت شده بود، به جنگ اول چین و ژاپن منجر شد.این جنگ نشانه کاهش نفوذ چین در کره و جنبش خودتقویت در چین بود.با افزایش نفوذ ژاپن در کره، شورشیان دونگاک که نگران این پیشرفت بودند، از سپتامبر تا اکتبر در سامری استراتژیک طراحی کردند.آنها ارتش ائتلافی تشکیل دادند و با نیرویی با اندازه های مختلف گزارش شده به گونگجو حمله کردند.با این حال، شورشیان در نبرد Ugeumchi و دوباره در نبرد Taein متحمل شکست های قاطعی شدند.این شورش تا اوایل سال 1895 ادامه یافت، اما تا بهار، اکثر رهبران شورشیان در منطقه هونام دستگیر و اعدام شدند.

اولین جنگ چین و ژاپن (25 ژوئیه 1894 - 17 آوریل 1895) درگیری بین سلسله چینگ چین و امپراتوریژاپن بود که عمدتاً بر سر نفوذ در کره جوسون بود.پس از بیش از شش ماه موفقیت های شکست ناپذیر توسط نیروهای زمینی و دریایی ژاپن و از دست دادن بندر ویهایوی، دولت چینگ برای صلح در فوریه 1895 شکایت کرد.

دوره چوسون میراث قابل توجهی برای کره مدرن به جا گذاشته است.بسیاری از فرهنگ، آداب، هنجارها، و نگرش های اجتماعی مدرن کره ای نسبت به مسائل جاری، همراه با زبان کره ای مدرن و گویش های آن، از فرهنگ و سنت های چوسون نشات می گیرد.بوروکراسی مدرن کره ای و تقسیمات اداری نیز در دوره Joseon ایجاد شد.