Eerste Ottomaans-Venetiaanse oorlog

Na de Vierde Kruistocht (1203–1204) werden de landen van het Byzantijnse Rijk verdeeld onder verschillende westerse katholieke ("Latijnse") kruisvaardersstaten , waarmee de periode werd ingeluid die in het Grieks bekend staat als Latinokratia.Ondanks de heropleving van het Byzantijnse Rijk onder de Palaiologos-dynastie in de latere 13e eeuw, bleven veel van deze “Latijnse” staten bestaan ​​tot de opkomst van een nieuwe macht, het Ottomaanse Rijk .De belangrijkste hiervan was de Republiek Venetië , die een uitgebreid maritiem imperium had gesticht en talrijke kustbezittingen en eilanden in de Adriatische, Ionische en Egeïsche Zee beheerste.In zijn eerste conflict met de Ottomanen had Venetië in 1430 de stad Thessaloniki al verloren na een lange belegering, maar het resulterende vredesverdrag liet de andere Venetiaanse bezittingen intact.In 1453 veroverden de Ottomanen de Byzantijnse hoofdstad Constantinopel en bleven hun territoria uitbreiden in de Balkan, Klein-Azië en de Egeïsche Zee.Servië werd in 1459 veroverd en de laatste Byzantijnse overblijfselen , de despotaat Morea en het rijk van Trebizonde, werden in 1460–1461 onderworpen.Het door Venetië gecontroleerde hertogdom Naxos en de Genuese koloniën Lesbos en Chios werden in 1458 zijrivieren, maar deze laatste werd vier jaar later direct geannexeerd.De Ottomaanse opmars vormde dus onvermijdelijk een bedreiging voor de bezittingen van Venetië in Zuid-Griekenland, en, na de Ottomaanse verovering van Bosnië in 1463, ook voor de Adriatische kust.

Volgens de Griekse historicus Michael Critobulus braken er vijandelijkheden uit vanwege de vlucht van een Albanese slaaf van de Ottomaanse commandant van Athene naar het Venetiaanse fort van Coron (Koroni) met 100.000 zilveren aspers uit de schat van zijn meester.De voortvluchtige bekeerde zich vervolgens tot het christendom en de eisen voor zijn uitlevering door de Ottomanen werden daarom door de Venetiaanse autoriteiten afgewezen.Met dit als voorwendsel viel Turahanoğlu Ömer Bey, de Ottomaanse commandant in centraal Griekenland, in november 1462 aan en slaagde er bijna in het strategisch belangrijke Venetiaanse fort van Lepanto (Nafpaktos) in te nemen.Op 3 april 1463 nam de gouverneur van de Morea, Isa-Beg Ishaković, echter door verraad de Venetiaanse stad Argos in.

Paus Pius II maakte van deze gelegenheid gebruik om opnieuw een kruistocht tegen de Ottomanen te ondernemen: op 12 september 1463 tekenden Venetië en de Hongaarse koning Matthias Corvinus een alliantie, op 19 oktober gevolgd door een alliantie met de paus en hertog Filips de Goede van Bourgondië.Volgens de voorwaarden zou de Balkan na de overwinning onder de geallieerden worden verdeeld.De Morea en de westelijke Griekse kust (Epirus) zouden in handen van Venetië vallen, Hongarije zou Bulgarije , Servië, Bosnië en Walachije verwerven, het Albanese vorstendom onder Skanderbeg zou zich uitbreiden naar Macedonië, en de resterende Europese gebieden van de Ottomanen, inclusief Constantinopel, zouden vorm een ​​hersteld Byzantijns rijk onder de overlevende leden van de Palaiologos-familie.Er werden ook onderhandelingen begonnen met andere rivalen van de Ottomanen, zoals Karamanids, Uzun Hassan en de Krim-Khanate.

De nieuwe alliantie lanceerde een tweeledig offensief tegen de Ottomanen: een Venetiaans leger, onder leiding van de kapitein-generaal van de zee Alvise Loredan, landde in de Morea, terwijl Matthias Corvinus Bosnië binnenviel.Tegelijkertijd begon Pius II een leger samen te stellen in Ancona, in de hoop het persoonlijk te leiden.

De Ottomaanse reactie was snel en beslissend: sultan Mehmed II stuurde zijn grootvizier, Mahmud Pasha Angelović, met een leger tegen de Venetianen.Om de Venetiaanse vloot te confronteren, die zijn standplaats had ingenomen buiten de ingang van de Dardanellen, beval de sultan verder de oprichting van de nieuwe scheepswerf van Kadirga Limani in de Gouden Hoorn (genoemd naar het "kadirga" type galei), en van twee forten om de Straat, Kilidulbahr en Sultaniye te bewaken.De Morean-campagne zegevierde snel voor de Ottomanen: hoewel berichten van Ömer Bey hadden gewaarschuwd voor de kracht en vuurkracht van de Venetiaanse positie bij de Hexamilion, besloot Mahmud Pasha door te marcheren, in de hoop hen onverwachts te betrappen.Uiteindelijk bereikten de Ottomanen de landengte net op tijd om het Venetiaanse leger, gedemoraliseerd en doorzeefd met dysenterie, zijn posities te zien verlaten en naar Nauplia te zeilen.Het Ottomaanse leger vernietigde de Hexamilion en rukte op naar de Morea.Argos viel en verschillende forten en plaatsen die het Venetiaanse gezag hadden erkend, keerden terug naar hun Ottomaanse loyaliteit.Zagan Pasha werd herbenoemd tot gouverneur van de Morea, terwijl Ömer Bey het leger van Mahmud Pasha kreeg en de taak kreeg om de bezittingen van de Republiek in de zuidelijke Peloponnesos in te nemen, gecentreerd rond de twee forten van Coron en Modon (Methoni).

In de Egeïsche Zee probeerde de nieuwe Venetiaanse admiraal, Orsato Giustinian, in het voorjaar van 1464 Lesbos in te nemen en belegerde hij zes weken lang de hoofdstad Mytilene, totdat de komst van een Ottomaanse vloot onder Mahmud Pasha op 18 mei hem dwong zich terug te trekken.Een andere poging om het eiland kort daarna te veroveren mislukte ook, en Giustinian stierf op 11 juli in Modon.Zijn opvolger, Jacopo Loredan, bracht de rest van het jaar door met uiteindelijk vruchteloze demonstraties van geweld voor de Dardanellen.

In april 1466 verving Vettore Cappello, de meest luidruchtige voorstander van de oorlog, Loredan als kapitein-generaal van de zee.Onder zijn leiding werd de Venetiaanse oorlogsinspanning nieuw leven ingeblazen: de vloot nam de noordelijke Egeïsche eilanden Imbros, Thasos en Samothrake in en zeilde vervolgens de Saronische Golf in.Op 12 juli landde Cappello in Piraeus en marcheerde tegen Athene, de belangrijkste regionale basis van de Ottomanen.Hij slaagde er echter niet in de Akropolis in te nemen en werd gedwongen zich terug te trekken naar Patras, dat werd belegerd door de Venetianen onder de provveditore van de Morea, Jacopo Barbarigo.Voordat Cappello daar kon aankomen, en toen de stad op het punt van vallen leek te staan, verscheen Omar Beg plotseling met 12.000 cavalerie en verdreef de in de minderheid zijnde Venetianen.Zeshonderd Venetianen vielen en honderd werden gevangen genomen uit een strijdmacht van 2.000, terwijl Barbarigo zelf werd gedood en zijn lichaam aan een paal werd gehangen.Cappello, die enkele dagen later arriveerde, viel de Ottomanen aan om deze ramp te wreken, maar werd zwaar verslagen.Gedemoraliseerd keerde hij terug naar Negroponte met de overblijfselen van zijn leger.Daar werd de kapitein-generaal ziek en stierf op 13 maart 1467.

Sultan Mehmed II , die Mahmud Pasha volgde met een ander leger om hem te versterken, had Zeitounion (Lamia) bereikt voordat hij op de hoogte werd gebracht van het succes van zijn vizier.Onmiddellijk stuurde hij zijn mannen naar het noorden, richting Bosnië.De poging van de sultan om Jajce in juli en augustus 1464 te heroveren mislukte echter, waarbij de Ottomanen zich haastig terugtrokken in het aangezicht van het naderende leger van Corvinus .Een nieuw Ottomaans leger onder leiding van Mahmud Pasha dwong Corvinus zich vervolgens terug te trekken, maar Jajce werd vele jaren daarna niet heroverd.

Kort daarna raakten de Venetianen verwikkeld in een conflict met de Hospitaalridders van Rhodos, die een Venetiaans konvooi met Moorse kooplieden uit hetMamluk-sultanaat hadden aangevallen.Deze gebeurtenis maakte de Mamelukken woedend, die alle Venetiaanse onderdanen die in de Levant woonden gevangen zetten, en dreigden de oorlog aan Ottomaanse zijde in te gaan.De Venetiaanse vloot, onder leiding van Loredan, zeilde naar Rhodos met het bevel de Moren vrij te laten, zelfs met geweld.In dat geval werd een mogelijk catastrofale oorlog tussen de twee belangrijkste christelijke machten van de Egeïsche Zee vermeden en werden de kooplieden vrijgelaten onder Venetiaanse hechtenis.

Ondertussen had de Republiek voor de aanstaande campagne van 1464 Sigismondo Malatesta, de heerser van Rimini en een van de bekwaamste Italiaanse generaals, aangesteld als landcommandant in de Morea. waren beperkt, en tijdens zijn ambtstermijn in de Morea kon hij niet veel bereiken.Bij zijn aankomst in de Morea in het midden van de zomer, lanceerde hij aanvallen op Ottomaanse forten en belegerde hij Mistra in augustus-oktober.Hij slaagde er echter niet in het kasteel in te nemen en moest het beleg staken toen een hulpmacht onder leiding van Ömer Bey naderde.Aan beide kanten ging de kleinschalige oorlogsvoering door, met invallen en tegenaanvallen, maar door een tekort aan mankracht en geld bleven de Venetianen grotendeels beperkt tot hun versterkte bases, terwijl het leger van Ömer Bey door het platteland zwierf.De huurlingen en stratioti die in Venetië in dienst waren, raakten ontevreden over het gebrek aan loon, terwijl de Morea steeds meer verlaten werd, omdat dorpen werden verlaten en velden onbeheerd achterbleven.De slechte bevoorradingssituatie in de Morea dwong Ömer Bey zich in de herfst van 1465 terug te trekken naar Athene. Malatesta zelf, ontgoocheld door de omstandigheden die hij in de Morea aantrof en steeds meer verlangend om terug te keren naar Italië om de zaken van zijn familie en de voortdurende vete met het pausdom te behartigen , bleef gedurende 1465 grotendeels inactief, ondanks de relatieve zwakte van de Ottomaanse garnizoenen na de terugtrekking van Ömer Bey van het schiereiland.

Nadat Skanderbeg stierf, bleven enkele door Venetië gecontroleerde Noord-Albanese garnizoenen gebieden bezetten die door de Ottomanen werden begeerd, zoals Žabljak Crnojevića, Drisht, Lezha en Shkodra - de belangrijkste.Mehmed II stuurde zijn legers om Shkodra in 1474 in te nemen, maar dat mislukte.Vervolgens ging hij persoonlijk de belegering van Shkodra van 1478-1479 leiden.De Venetianen en Shkodranen verzetten zich tegen de aanvallen en bleven het fort behouden totdat Venetië Shkodra op 25 januari 1479 in het Verdrag van Constantinopel aan het Ottomaanse Rijk afstond als voorwaarde voor het beëindigen van de oorlog.

De vierde belegering van Shkodra van 1478-1479 was een confrontatie tussen het Ottomaanse Rijk en de Venetianen samen met de Albanezen in Shkodra en zijn Rozafa-kasteel tijdens de Eerste Ottomaans-Venetiaanse Oorlog (1463-1479).De Ottomaanse historicus Franz Babinger noemde de belegering "een van de meest opmerkelijke episodes in de strijd tussen het Westen en de Halve Maan".Een kleine troepenmacht van ongeveer 1.600 Albanese en Italiaanse mannen en een veel kleiner aantal vrouwen kreeg te maken met een enorme Ottomaanse strijdmacht met ter plaatse geworpen artillerie en een leger dat naar verluidt (hoewel algemeen betwist) maar liefst 350.000 man bedroeg.De campagne was zo belangrijk voor Mehmed II "de Veroveraar" dat hij persoonlijk kwam om de overwinning te verzekeren.Na negentien dagen bombarderen van de kasteelmuren lanceerden de Ottomanen vijf opeenvolgende algemene aanvallen die allemaal eindigden in een overwinning voor de belegerden.Met afnemende middelen viel Mehmed de kleinere omliggende forten van Žabljak Crnojevića, Drisht en Lezha aan en versloeg hij, liet een belegeringsmacht achter om Shkodra uit te hongeren tot overgave, en keerde terug naar Constantinopel.Op 25 januari 1479 ondertekenden Venetië en Constantinopel een vredesovereenkomst waarbij Shkodra aan het Ottomaanse Rijk werd afgestaan.De verdedigers van de citadel emigreerden naar Venetië, terwijl veel Albanezen uit de regio zich terugtrokken in de bergen.Shkodra werd toen een zetel van de nieuw opgerichte Ottomaanse sanjak, de Sanjak van Scutari.

Na de dood in 1473 van James II, de laatste koning van Lusignan, nam de Republiek Venetië de controle over het eiland over, terwijl de Venetiaanse weduwe van de overleden koning, koningin Catherine Cornaro, regeerde als boegbeeld.Venetië annexeerde formeel het Koninkrijk Cyprus in 1489, na de troonsafstand van Catherine.De Venetianen versterkten Nicosia door de muren van Nicosia te bouwen en gebruikten het als een belangrijk commercieel centrum.Tijdens de Venetiaanse overheersing viel het Ottomaanse rijk regelmatig Cyprus binnen.