نبرد هاستینگز

در سال 911، چارلز ساده، فرمانروای کارولینگیایی ، به گروهی از وایکینگ ها اجازه داد تا در نرماندی تحت رهبری خود رولو ساکن شوند.اسکان آنها موفقیت آمیز بود، و آنها به سرعت با فرهنگ بومی سازگار شدند، بت پرستی را کنار گذاشتند، به مسیحیت گرویدند، و با مردم محلی ازدواج کردند.با گذشت زمان، مرزهای دوک نشین به سمت غرب گسترش یافت.در سال 1002، پادشاه اتلرد دوم با اِما، خواهر ریچارد دوم، دوک نرماندی ازدواج کرد.پسر آنها ادوارد اعتراف کننده سال های زیادی را در تبعید در نرماندی گذراند و در سال 1042 به سلطنت رسید. این منجر به ایجاد علاقه قدرتمند نورمنی به سیاست انگلیس شد، زیرا ادوارد به شدت از میزبانان سابق خود برای حمایت استفاده می کرد و نورمن را به ارمغان می آورد. درباریان، سربازان و روحانیون و انتصاب آنها در مناصب قدرت، به ویژه در کلیسا.ادوارد بدون فرزند بود و درگیر درگیری با گادوین مهیب، ارل وسکس و پسرانش بود و همچنین ممکن است جاه طلبی های دوک ویلیام نرماندی را برای تاج و تخت انگلیس تشویق کرده باشد.

مرگ پادشاه ادوارد در 5 ژانویه 1066 هیچ وارث واضحی باقی نگذاشت و چندین مدعی ادعای تاج و تخت انگلستان را داشتند.جانشین بلافصل ادوارد، ارل وسکس، هارولد گادوینسون، ثروتمندترین و قدرتمندترین اشراف انگلیسی و پسر گادوین، مخالف قبلی ادوارد بود.هارولد توسط Witenagemot انگلستان به پادشاهی انتخاب شد و توسط Ealdred، اسقف اعظم یورک، تاجگذاری کرد، اگرچه تبلیغات نورمن ادعا می کرد که مراسم توسط Stigand، اسقف اعظم منتخب غیرقانونی کانتربری انجام شده است.هارولد بلافاصله توسط دو حاکم قدرتمند همسایه به چالش کشیده شد.دوک ویلیام ادعا کرد که پادشاه ادوارد به او وعده تاج و تخت را داده بود و هارولد با آن قسم خورده بود.هارالد هاردرادا از نروژ نیز برای جانشینی به رقابت پرداخت.ادعای او بر تاج و تخت بر اساس توافقی بین سلفش مگنوس خوب و هارتاکنوت پادشاه قبلی انگلستان بود که به موجب آن، اگر یکی بدون وارث بمیرد، دیگری انگلیس و نروژ را به ارث می برد.ویلیام و هارالد هاردرادا بلافاصله شروع به جمع آوری نیروها و کشتی ها برای تهاجمات جداگانه کردند.

دوک ویلیام یک ناوگان تهاجم بزرگ و ارتشی از نرماندی و بقیه فرانسه جمع آوری کرد که شامل گروه های بزرگی از بریتانی و فلاندر می شد.او تقریباً نه ماه را صرف آماده سازی خود کرد، زیرا مجبور بود از هیچ ناوگانی بسازد.

در اوایل سال 1066، برادر تبعیدی هارولد، توستیگ گادوینسون، با ناوگانی که در فلاندر استخدام کرده بود، به جنوب شرقی انگلستان حمله کرد و بعداً کشتی‌های دیگری از اورکنی به آن‌ها پیوستند.توستیگ که توسط ناوگان هارولد تهدید می شد، به سمت شمال حرکت کرد و در شرق آنگلیا و لینکلن شایر یورش برد.برادران ادوین، ارل مرسیا و مورکار، ارل نورثامبریا، او را به کشتی های خود برگرداندند.او که توسط اکثر پیروانش ترک شده بود، به اسکاتلند عقب نشینی کرد، جایی که اواسط سال را با استخدام نیروهای تازه گذراند.

در طول تابستان، ویلیام یک ارتش و یک ناوگان تهاجم در نرماندی جمع آوری کرد.اگرچه ادعای ویلیام ژومیگز مبنی بر اینکه تعداد ناوگان دوک 3000 کشتی است، آشکارا اغراق آمیز است، اما احتمالاً بزرگ بوده و عمدتاً از ابتدا ساخته شده است.اگرچه ویلیام پواتیه و ویلیام ژومیژ در مورد محل ساخت ناوگان با هم اختلاف نظر دارند - پوآتیه می گوید که این ناوگان در دهانه رودخانه دیوس ساخته شده است، در حالی که ژومیژ می گوید این ناوگان در سنت والری-سور-سوم ساخته شده است - هر دو موافق هستند که در نهایت کشتی رانده شد. از Valery-sur-Somme.ناوگان یک نیروی تهاجمی را حمل می کرد که علاوه بر نیروهایی از قلمروهای خود ویلیام در نرماندی و مین، تعداد زیادی مزدور، متحدان و داوطلبان از بریتانی، شمال شرقی فرانسه و فلاندر، همراه با تعداد کمتری از سایر نقاط اروپا را شامل می شد.اگرچه ارتش و ناوگان تا اوایل آگوست آماده بودند، بادهای نامطلوب کشتی ها را تا اواخر سپتامبر در نرماندی نگه داشت.احتمالاً دلایل دیگری برای تأخیر ویلیام وجود داشته است، از جمله گزارش‌های اطلاعاتی از انگلستان که نشان می‌دهد نیروهای هارولد در امتداد ساحل مستقر شده‌اند.ویلیام ترجیح می داد تهاجم را تا زمانی که بتواند یک فرود بدون مخالفت انجام دهد به تعویق بیاندازد.

هارالد هاردرادا با پذیرفتن اینکه نمی تواند دانمارک را فتح کند، توجه خود را به انگلستان معطوف کرد.ادعای او بر اساس توافقنامه سال 1038 بین مگنوس و حاکم قبلی آن، هارتاکنوت بود که در سال 1042 بدون فرزند مردند. این بیان می‌کرد که اگر یکی از آنها بمیرد، دیگری زمین‌های آنها را به ارث می‌برد.هاردرادا در اوایل سپتامبر به شمال انگلستان حمله کرد و ناوگانی متشکل از 300 کشتی حامل 15000 نفر را رهبری کرد.ارتش هاردرادا توسط نیروهای توستیگ که از درخواست پادشاه نروژ برای تاج و تخت حمایت می کردند، بیشتر شد.

نبرد فولفورد در حومه روستای فولفورد در نزدیکی یورک در انگلستان، در 20 سپتامبر 1066، زمانی که هارالد سوم پادشاه نروژ، همچنین به نام هارالد هاردرادا ("harðráði" در زبان اسکاندیناوی باستان، به معنی "حاکم سخت") جنگید. و توستیگ گادوینسون، متحد انگلیسی اش، با ارل های شمالی ادوین و مورکار جنگیدند و آنها را شکست دادند.نروژی ها پس از آن یورک را اشغال کردند.

پادشاه هارولد که از تهاجم نروژ مطلع شد، به سمت شمال هجوم آورد و در حین حرکت نیروها را جمع آوری کرد و نروژی ها را غافلگیر کرد و آنها را در نبرد استمفورد بریج در 25 سپتامبر شکست داد.هارالد هاردرادا و توستیگ کشته شدند و نروژی ها متحمل خسارات بزرگی شدند که تنها 24 کشتی از 300 کشتی اولیه برای بردن بازماندگان لازم بود.پیروزی انگلیس بهای زیادی را به همراه داشت، زیرا ارتش هارولد در وضعیت شکست خورده و ضعیف و دور از جنوب باقی مانده بود.

قبل از سپیده دم 28 سپتامبر، ویلیام نورماندی ناوگان متجاوز خود متشکل از 700 کشتی را در Pevensey در ساحل ساسکس به حرکت درآورد. هیچ مدافعی در Pevensey وجود نداشت و خلیج یک پناهگاه امن برای ناوگان مهاجم بود.چند کشتی از مسیر منفجر شدند و در رامنی فرود آمدند، جایی که نورمن‌ها با منطقه محلی جنگیدند.پس از فرود، نیروهای ویلیام یک قلعه چوبی در هاستینگز ساختند و از آنجا به منطقه اطراف یورش بردند.او یک خندق را در سراسر شبه جزیره برید تا خرابه ها را از سرزمین اصلی جدا کند و دیوارها را برای ایجاد قلعه تعمیر کرد.استحکامات بیشتری در Pevensey ساخته شد.پس از شکست دادن برادرش توستیگ و هارالد هاردرادا در شمال، هارولد بسیاری از نیروهای خود از جمله مورکار و ادوین را در شمال رها کرد و بقیه ارتش خود را به سمت جنوب پیش برد تا با حمله تهدید شده نورمن ها مقابله کند.

هارولد در لندن توقف کرد و حدود یک هفته قبل از هاستینگز در آنجا بود، بنابراین به احتمال زیاد او حدود یک هفته در راهپیمایی خود به سمت جنوب، به طور متوسط ​​حدود 27 مایل (43 کیلومتر) در روز، برای تقریباً 200 مایل (320 کیلومتر) گذراند. .اعداد دقیق حاضر در نبرد ناشناخته است زیرا حتی برآوردهای مدرن نیز به طور قابل توجهی متفاوت است.ترکیب نیروها واضح تر است: ارتش انگلیس تقریباً به طور کامل از پیاده نظام تشکیل شده بود و کمانداران کمی داشت، در حالی که تنها حدود نیمی از نیروهای مهاجم پیاده نظام بودند، بقیه به طور مساوی بین سواره نظام و کمانداران تقسیم شدند.به نظر می رسد هارولد سعی کرده است ویلیام را غافلگیر کند، اما پیشاهنگان ارتش او را پیدا کردند و ورود آن را به ویلیام گزارش دادند، او از هاستینگز به میدان جنگ برای مقابله با هارولد رفت.نبرد از ساعت 9 صبح تا غروب به طول انجامید.تلاش های اولیه مهاجمان برای شکستن خطوط نبرد انگلیسی تأثیر چندانی نداشت.بنابراین، نورمن ها تاکتیکی را اتخاذ کردند که تظاهر به فرار وحشت زده و سپس روی آوردن به تعقیب کنندگان خود کردند.مرگ هارولد، احتمالاً نزدیک به پایان نبرد، به عقب نشینی و شکست بیشتر ارتش او انجامید.

پس از تلاش های نظامی بیشتر، ویلیام در روز کریسمس 1066 در لندن تاج گذاری کرد.او قبل از بازگشت به نرماندی مقدمات حکومت انگلستان را در اوایل سال 1067 فراهم کرد.چندین شورش ناموفق به دنبال داشت، اما کنترل ویلیام تا سال 1075 عمدتاً در انگلستان امن بود و به او اجازه داد که اکثریت سلطنت خود را در قاره اروپا بگذراند.

با وجود تسلیم شدن اشراف انگلیسی، مقاومت برای چندین سال ادامه یافت.شورش هایی در اکستر در اواخر سال 1067، تهاجم پسران هارولد در اواسط سال 1068 و شورش در نورثومبریا در سال 1068 رخ داد. در سال 1069 ویلیام با مشکلات بیشتری از سوی شورشیان نورثومبرین، ناوگان مهاجم دانمارکی، و شورش در جنوب و غرب مواجه شد. انگلستان.او بی‌رحمانه خیزش‌های مختلف را سرکوب کرد، که در اواخر سال 1069 و اوایل سال 1070 که بخش‌هایی از شمال انگلستان را ویران کرد، به اوج خود رسید.شورش دیگری در سال 1070 توسط Hereward the Wake نیز توسط پادشاه در Ely شکست خورد.یافته های کلیدی:در طول 88 سال بعد، چهار فرمانروای نورمن بر این پادشاهی تسلط یافتند و بر آن حکومت کردند و چشم‌انداز اجتماعی، سیاسی و فیزیکی انگلستان را عمیقاً تغییر دادند.فتح نورمن ها به ویژه برای نخبگان آنگلوساکسون زیان آور بود.در نتیجه فتح نورمن ها، قلعه ها وارد شدند. قبل از سال 1066، انگلستان حدود شش قلعه داشت.تا زمانی که ویلیام درگذشت، صدها نفر به آن اضافه شدند.نورمن ها نیز تصورات مختلفی در مورد معماری داشتند.آنها اکثر صومعه ها و کلیساهای جامع آنگلوساکسون را تخریب کردند و سازه های عظیم جدید رومی را جایگزین آنها کردند.آنها حتی نظرات مخالفی در مورد وجود انسان داشتند.در طی یک یا دو نسل پس از فتح، 15 تا 20 درصد از جامعه انگلیس که به عنوان برده نگه داشته شده بودند، آزاد شدند.