پادشاهی گوریو

در اواخر قرن هفتم، پادشاهی سیلا سه پادشاهیکره را متحد کرد و وارد دوره‌ای شد که در تاریخ‌نگاری به «سیلای متأخر» یا «سیلای متحد» معروف است.بعداً سیلا یک سیاست ملی برای ادغام پناهندگان باکجه و گوگوریو به نام "اتحاد سامهان" با اشاره به سه پادشاهی کره اجرا کرد.با این حال، پناهندگان باکجه و گوگوریو آگاهی جمعی مربوطه خود را حفظ کردند و کینه و خصومت عمیقی نسبت به سیلا حفظ کردند.بعداً سیلا در ابتدا دوره صلح بود، بدون یک تهاجم خارجی به مدت 200 سال، و تجارت، زیرا در تجارت بین‌المللی از دوردست‌های خاورمیانه شرکت داشت و رهبری دریایی را در شرق آسیا حفظ کرد.در آغاز در اواخر قرن هشتم، سیلای بعدی به دلیل آشفتگی سیاسی در پایتخت و استحکام طبقاتی در سیستم استخوان بندی، به دلیل بی ثباتی تضعیف شد، که منجر به تضعیف دولت مرکزی و ظهور "هوجوک" (; ) منطقه ای شد. اربابانافسر نظامی Gyeon Hwon در سال 892 بکجه را با فرزندان پناهندگان باکجه احیا کرد و راهب بودایی Gung Ye گوگوریو را در سال 901 با فرزندان پناهندگان گوگوریو احیا کرد.این ایالت‌ها در تاریخ‌نگاری «بِکجه متأخر» و «گوگوریوی متأخر» نامیده می‌شوند و همراه با سیلای بعدی «سه پادشاهی متأخر» را تشکیل می‌دهند.

در میان نوادگان پناهنده گوگوریو ، وانگ گئون، یکی از اعضای یک هوجوک دریایی برجسته مستقر در کائسونگ، که اجداد خود را به قبیله بزرگ گوگوریو ردیابی کرد، بود.وانگ گئون در 19 سالگی در سال 896، قبل از اینکه بعداً گوگوریو تأسیس شود، به خدمت سربازی زیر نظر گونگ یه وارد شد و در طول سال‌ها یک سری پیروزی‌ها بر بکجه بعدی انباشته شد و اعتماد عمومی را به خود جلب کرد.به ویژه، با استفاده از توانایی های دریایی خود، به طور مداوم به سواحل Baekje بعدی حمله کرد و نقاط کلیدی، از جمله ناجو امروزی را اشغال کرد. گونگ یه ناپایدار و ظالم بود.در سال 918، گونگ یه توسط ژنرال های خود خلع شد و وانگ گئون به سلطنت رسید.وانگ گئون، که پس از مرگ با نام معبدش تائجو یا «پیش‌ساز بزرگ» شناخته می‌شد، نام پادشاهی خود را به «گوریو» تغییر داد، نام دوران «حکم بهشت» را برگزید و پایتخت را به خانه‌اش منتقل کرد. از کائسونگگوریو خود را جانشین گوگوریو می‌دانست و ادعای مالکیت منچوری را به عنوان میراث قانونی آن می‌دانست.یکی از اولین احکام تائجو، بازسازی و دفاع از پایتخت باستانی گوگوریو، پیونگ یانگ بود که برای مدت طولانی ویران شده بود.پس از آن، آن را به «پایتخت غربی» تغییر داد و قبل از مرگ، در ده فرمان خود به فرزندانش اهمیت زیادی به آن داد.

پس از نابودی بالهای توسط سلسله خیتان لیائو در سال 927، آخرین ولیعهد بالهای و بسیاری از طبقه حاکم به گوریو پناه بردند، جایی که به گرمی مورد استقبال قرار گرفتند و توسط تاجو به آنها زمین داده شد.علاوه بر این، تائجو، ولیعهد بالهای را در خانواده سلطنتی گوریو گنجاند و دو ایالت جانشین گوگوریو را متحد کرد و به گفته مورخان کره‌ای، به «اتحاد ملی واقعی» کره رسید.طبق گفته های Goryeosa jeolyo، تعداد پناهندگان Balhae که ولیعهد را همراهی می کردند به ده ها هزار خانواده می رسید.در سال 938، 3000 خانوار بالهای دیگر به گوریو آمدند. پناهندگان بالهای 10 درصد از جمعیت گوریو را تشکیل می دادند.به عنوان نوادگان گوگوریو، مردم بالهای و سلسله های گوریو نسبت خویشاوندی داشتند.Taejo با Balhae رابطه خانوادگی قوی احساس کرد و آن را "کشور خویشاوند" و "کشور متاهل" خود نامید و از پناهندگان Balhae محافظت کرد.تائجو خصومت شدیدی نسبت به خیتان هایی که بالهه را نابود کرده بودند نشان داد.سلسله لیائو در سال 942 30 فرستاده را به همراه 50 شتر به عنوان هدیه فرستاد، اما Taejo فرستادگان را به جزیره ای تبعید کرد و شترها را در زیر یک پل گرسنه نگه داشت که به "حادثه پل مانبو" معروف است.

آخرین پادشاه سیلا، گیونگ سون، تسلیم وانگ گئون حاکم گوریو می شود.تائجو با بزرگواری تسلیم آخرین پادشاه سیلا را پذیرفت و طبقه حاکم سیلای بعدی را در خود جای داد.در سال 935، گیئون هوان توسط پسر بزرگش به دلیل اختلاف در مورد جانشینی از تاج و تخت برکنار شد و در معبد Geumsansa زندانی شد، اما سه ماه بعد به گوریو گریخت و مورد استقبال رقیب سابقش قرار گرفت.در سال بعد، بنا به درخواست Gyeon Hwon، Taejo و Gyeon Hwon بعداً Baekje را با ارتشی متشکل از 87500 سرباز فتح کردند و به دوره سه پادشاهی بعدی پایان دادند.

پس از "حادثه پل مانبو" در سال 942، گوریو خود را برای درگیری با امپراتوری خیتان آماده کرد: جونگ جونگ یک نیروی ذخیره نظامی متشکل از 300000 سرباز به نام "ارتش درخشنده" در سال 947 ایجاد کرد و گوانگجونگ قلعه هایی در شمال رودخانه چونگچون ساخت و گسترش یافت. به سمت رودخانه یالو

فوران سال 946 کوه پائکتو در کره و چین که به عنوان فوران هزاره یا فوران تیانچی نیز شناخته می شود، یکی از قوی ترین فوران های آتشفشانی ثبت شده در تاریخ بوده و به عنوان رویداد VEI 7 طبقه بندی می شود.این فوران منجر به یک دوره کوتاه تغییرات آب و هوایی قابل توجه در منچوری شد.سال فوران به طور دقیق مشخص نشده است، اما سال احتمالی آن 946 پس از میلاد است.

گوانگجونگ در 13 آوریل 949 بر تخت سلطنت نشست. اولین اصلاحات او قانون رهایی بردگان در سال 956 بود. خانواده های نجیب بردگان زیادی داشتند که عمدتاً اسیران جنگی بودند که به عنوان سرباز خصوصی خدمت می کردند.تعداد آنها از مردم عادی بیشتر بود و به تاج و تخت مالیات نمی دادند، بلکه به قبیله ای که برای آن کار می کردند، مالیات می دادند.گوانگجونگ با آزاد کردن آنها، آنها را به مردم عادی تبدیل کرد، قدرت خانواده های نجیب را تضعیف کرد، و افرادی را به دست آورد که به پادشاه مالیات می دادند و می توانستند بخشی از ارتش او شوند.این اصلاحات باعث حمایت مردم از دولت او شد، در حالی که اشراف مخالف آن بودند.حتی ملکه Daemok تلاش کرد تا پادشاه را متوقف کند زیرا قانون خانواده او را تحت تأثیر قرار می داد، اما فایده ای نداشت.

در طول سلطنت گوانگجونگ، مراکز پزشکی موسوم به Daebi-won، که داروهای رایگان را به بیماران فقیر ارائه می‌کردند، در کائسونگ و پیونگ‌یانگ راه‌اندازی شدند که بعداً در استان‌ها به نام Hyeminguk (اداره بهداشت عمومی) گسترش یافتند.تائجو انبارهای غله منطقه ای برای مقابله با خشکسالی ایجاد کرده بود و گوانگجونگ jewibo را اضافه کرد، فروشگاه هایی که سود وام های غلات را دریافت می کردند، و سپس برای کمک رسانی ضعیف استفاده می شد.این اقدامات، حتی اگر به شکل های اصلاح شده باشد، تا 900 سال آینده، به موازات روش های کشت بهتر برای همگام شدن با رشد جمعیت، به کار خود ادامه دادند.

در سال 957، دانشمند شوانگ جی به عنوان فرستاده به گوریو فرستاده شد و گوانگجونگ با توصیه او، آزمون خدمات کشوری ملی را در سال 958 با هدف اخراج مقاماتی که به دلیل نفوذ خانوادگی یا شهرت به مقام های دادگاهی دست یافتند و نه به دلیل شایستگی، راه اندازی کرد. .این امتحان که بر اساس امتحان خدمات دولتی تانگ و کلاسیک های کنفوسیوس بود، برای همه مردان آزاد آزاد بود تا به همه، نه تنها افراد ثروتمند و قدرتمند، فرصت کار برای ایالت، بلکه در عمل فقط به پسران این کشور بدهد. اعیان می توانند تحصیلات لازم را برای شرکت در امتحان کسب کنند.در عوض، بستگان سلطنتی از پنج درجه عالی، عمدا کنار گذاشته شدند.در سال 960، پادشاه رنگ های مختلفی را برای لباس های دربار معرفی کرد تا مقامات در رده های مختلف را متمایز کند.امتحانات اصلی ادبی بودند و به دو صورت بودند: آزمون ترکیب (jesul eop) و آزمون دانش کلاسیک (myeonggyeong eop).این آزمون ها قرار بود به طور رسمی هر سه سال یکبار برگزار شود، اما در عمل معمول بود که در زمان های دیگر نیز برگزار شود.آزمون انشا معتبرتر تلقی شد و متقاضیان موفق آن به سه درجه تقسیم شدند.از سوی دیگر، داوطلبان موفق در آزمون کلاسیک رتبه بندی نشدند.در دوره سلسله، حدود 6000 مرد امتحان آهنگسازی را قبول کردند، در حالی که تنها حدود 450 نفر در آزمون کلاسیک قبول شدند.

در سال 982، سئونگجونگ این پیشنهادها را در یادبودی که توسط محقق کنفوسیوس چو سونگ-رو نوشته شده بود، پذیرفت و شروع به ایجاد حکومتی به سبک کنفوسیوس کرد.چو سونگ رو پیشنهاد کرد که سئونگ جونگ می تواند اصلاحات پادشاه گوانگجونگ، چهارمین پادشاه گوریو را که از تاجو گوریو به ارث برده بود، تکمیل کند.تائجو بر «کلاسیک تاریخ کنفوسیوس» تأکید کرده بود که بیان می کرد امپراتور ایده آل باید رنج کشاورزان را درک کند و مستقیماً زحمات آنها را تجربه کند.سئونگ جونگ از این اصل پیروی کرد و سیاستی را ایجاد کرد که به موجب آن مقامات منطقه توسط دولت مرکزی منصوب می شدند و همه سلاح های خصوصی جمع آوری می شدند تا دوباره به ابزار کشاورزی تبدیل شوند.سئونگجونگ تصمیم گرفت تا ایالت گوریو را به عنوان یک سلطنت متمرکز کنفوسیوس تأسیس کند.در سال 983، او سیستم دوازده موک را تأسیس کرد، تقسیمات اداری که در بیشتر دوره‌های دیگر گوریو حاکم بود، و افراد دانش‌آموز را برای نظارت بر آموزش محلی به هر یک از موک‌ها فرستاد تا ابزاری برای ادغام اشراف کشور در جامعه باشد. سیستم بوروکراتیک جدیدفرزندان بااستعداد اشراف کشور به گونه ای آموزش دیدند که بتوانند امتحانات خدمات کشوری را بگذرانند و به پست های رسمی دولتی در پایتخت منصوب شوند.

جنگ اول گوریو-خیتان درگیری قرن دهمی بین سلسله گوریو کره و سلسله لیائو چین به رهبری خیتان در نزدیکی مرز کنونی چین و کره شمالی بود.در سال 993، سلسله لیائو با ارتشی که فرمانده لیائو ادعا می کرد تعداد آنها 800000 نفر بود، به مرز شمال غربی گوریو حمله کردند.آنها گوریو را مجبور کردند که به روابط خراجی خود با سلسله سونگ پایان دهد، به یک ایالت خراج گزار لیائو تبدیل شود و تقویم لیائو را اتخاذ کند.با موافقت گوریو با این الزامات، نیروهای لیائو عقب نشینی کردند.سلسله لیائو به گوریو اجازه داد تا زمینی را در امتداد مرز دو ایالت که توسط قبایل جورچن که برای لیائو دردسرساز بودند تا رودخانه یالو اشغال شده بودند، بسازد.علیرغم سکونت، گوریو به برقراری ارتباط با خاندان سونگ ادامه داد و با ساختن دژها در مناطق شمالی تازه به دست آمده، دفاع خود را تقویت کرد.

گوریو اولین ایالت کره ای بود که سکه های خود را ضرب کرد.در میان سکه های صادر شده توسط گوریو، مانند دونگگوک تونگبو، سامهن تونگبو، و هادونگ تونگبو، حدود صد نوع شناخته شده است.سکه ها نتوانستند کاربرد گسترده ای پیدا کنند، در حالی که ارزهای نقره ای تا پایان گوریو مورد استفاده قرار می گرفتند.در سال 996، سئونگجونگ از گوریو برای تجارت با خیتان ها که از سکه های آهنی استفاده می کردند، سکه های آهنی ضرب کرد.سکه ها ممکن است برای ترویج تمرکز صادر شده باشند.تا آنجا که می توان ثابت کرد، سکه های آهنی نوشته نشده بودند.دولت تلاش های زیادی برای ترویج استفاده از سکه به جای پول کالایی انجام داد.

هنگامی که پادشاه سونگ جونگ در سال 997 درگذشت، سلسله لیائو جانشین او وانگ سونگ را به عنوان پادشاه گوریو (King Mokjong, r. 997-1009) انتخاب کرد.او در سال 1009 توسط نیروهای ژنرال گنگ جو ترور شد.با استفاده از آن به عنوان بهانه، لیائو در سال بعد به گوریو حمله کرد.آنها در نبرد اول شکست خوردند اما در نبرد دوم پیروز شدند و گانگ جو دستگیر و کشته شد.لیائو پایتخت گوریو کائسونگ را اشغال و سوزاند، اما پادشاه گوریو قبلاً به ناجو فرار کرده بود.نیروهای لیائو عقب نشینی کردند و پس از آن گوریو قول داد که رابطه خراجی خود را با خاندان لیائو تایید کند.نیروهای لیائو که نتوانستند جای پای خود را ایجاد کنند و از حمله متقابل توسط ارتش های گروه بندی مجدد گرویو جلوگیری کنند، عقب نشینی کردند.پس از آن، پادشاه گوریو برای صلح شکایت کرد، اما امپراتور لیائو از او خواست که شخصاً بیاید و همچنین مناطق کلیدی مرزی را واگذار کند.دادگاه گوریو این خواسته‌ها را رد کرد و در نتیجه یک دهه خصومت بین دو کشور رخ داد که طی آن هر دو طرف مرزهای خود را برای آماده‌سازی جنگ تحکیم کردند.لیائو در سال های 1015، 1016 و 1017 به گوریو حمله کرد، اما نتایج قطعی نبود.

در آغاز تابستان 1018، سلسله لیائو پلی بر روی رودخانه یالو ساختند.در دسامبر 1018، 100000 سرباز لیائو به فرماندهی ژنرال شیائو بایا از پل عبور کردند و وارد قلمرو گوریو شدند، اما با کمین سربازان گوریو مواجه شدند.پادشاه هیئون جونگ خبر تهاجم را شنیده بود و به سربازانش دستور داد تا علیه مهاجمان لیائو نبرد کنند.ژنرال گانگ گام چان، که از زمانی که یک مقام دولتی بود، هیچ تجربه نظامی نداشت، فرمانده ارتش گوریو با حدود 208000 نفر شد (لیائو هنوز دارای مزایایی بود، حتی از 2 به 1 بیشتر بود، زیرا نیروهای لیائو عمدتاً سوار شده بودند. در حالی که کره ای ها نبودند)، و به سمت رودخانه یالو حرکت کردند.نیروهای لیائو برای نزدیک شدن به کائسونگ، پایتخت پیشروی کردند، اما توسط نیرویی به رهبری ژنرال گنگ گام چان شکست خوردند.

در طول لشکرکشی آنها، ژنرال گانگ گام چان تدارکات نیروهای لیائو را قطع کرد و آنها را بی امان مورد آزار و اذیت قرار داد.نیروهای لیائو که خسته شده بودند تصمیم گرفتند با عجله به سمت شمال عقب نشینی کنند.ژنرال گانگ گام چان با نظارت بر حرکت سربازان خود به آنها در مجاورت گویجو حمله کرد و به پیروزی کامل سلسله گوریو ختم شد.سربازان تسلیم شده لیائو بین استان های گوریو تقسیم شدند و در جوامع ایزوله و محافظت شده مستقر شدند.این زندانیان به دلیل مهارتشان در شکار، قصابی، پوست انداختن و دباغی چرم ارزش داشتند.در طی چند قرن بعد، آنها به طبقه باک جونگ تبدیل شدند که پایین ترین طبقه مردم کره را تشکیل دادند.پس از نبرد، مذاکرات صلح دنبال شد و سلسله لیائو دیگر به کره حمله نکرد.کره در یک دوره طولانی و صلح آمیز با همسایگان خارجی خود از رودخانه یالو وارد شد.پیروزی در نبرد کوجو به عنوان یکی از سه پیروزی بزرگ نظامی (پیروزی های دیگر نبرد سالسو و نبرد هانساندو) در تاریخ کره محسوب می شود.

پس از جنگ گوریو-خیتان، توازن قدرت در شرق آسیا بین گوریو، لیائو و سونگ برقرار شد.با پیروزی بر لیائو، گوریو به توانایی نظامی خود اطمینان داشت و دیگر نگران تهدید نظامی خیتان نبود.عصر طلایی گوریو در اوایل قرن دوازدهم حدود 100 سال به طول انجامید و دوره ای از دستاوردهای تجاری، فکری و هنری بود.پایتخت مرکز تجارت و صنعت بود و بازرگانان آن یکی از قدیمی‌ترین سیستم‌های حسابداری دوطرفه را در جهان به نام حماسه چیبوبئوپ توسعه دادند که تا سال 1920 استفاده می‌شد. گوریوسا ورود بازرگانان از عربستان را در سال 1024 ثبت می‌کند. ، 1025 و 1040، و صدها تاجر از سانگ هر سال، که از دهه 1030 شروع می شود.تحولاتی در چاپ و نشر، گسترش دانش فلسفه، ادبیات، دین و علم رخ داد.گوریو کتاب‌هایی را منتشر و وارد کرد و در اواخر قرن یازدهم کتاب‌هایی را به چین صادر کرد.سلسله سونگ هزاران کتاب کره ای را رونویسی کرد.سلطنت مونجونگ، از 1046 تا 1083، "حکومت صلح" نامیده می شد و به عنوان پر رونق ترین و صلح آمیزترین دوره در تاریخ گوریو شناخته می شود.مونجونگ در گوریوسا بسیار مورد تحسین قرار گرفت و به عنوان "خیرخواه" و "مقدس" توصیف شد.علاوه بر این، او به مظهر شکوفایی فرهنگی در گوریو دست یافت.

Cheolli Jangseong همچنین به دیوار سنگی ساخته شده از 1033 تا 1044، در زمان سلسله گوریو، در شبه جزیره کره شمالی اشاره دارد.گاهی اوقات گوریو جانگ سونگ ("دیوار بزرگ گوریو") نامیده می شود، طول آن تقریباً 1000 لیو و ارتفاع و عرض آن حدود 24 فوت است.قلعه های ساخته شده در زمان امپراتور هیئون جونگ را به هم متصل می کند.پادشاه دئوک جونگ به یوسو دستور داد تا در پاسخ به تهاجمات خیتان در شمال غربی و جورچن در شمال شرقی، دفاعی را بسازد.در زمان امپراتور جئونگ جونگ تکمیل شد.از دهانه رودخانه یالو تا اطراف هامهونگ در کره شمالی کنونی می‌ریخت.بقایای آن هنوز موجود است، از جمله در Ŭiju و Chŏngp'yŏng.

جورچن‌ها در شمال گوریو به‌طور سنتی به پادشاهان گوریو ادای احترام می‌کردند و گوریو را «کشور مادر» خود می‌نامیدند، اما به لطف شکست لیائو در سال 1018، قبیله وانیان از هیشوی موه قبایل جورچن را متحد کرد و به قدرت رسید.در سال 1102، Jurchen تهدید شد و بحران دیگری پدیدار شد.در سال 1107، ژنرال یون گوان ارتش تازه تشکیل شده، نیرویی متشکل از 17000 نفر به نام بیولموبان را رهبری کرد و به جورچن حمله کرد.اگرچه جنگ چندین سال به طول انجامید، جورچن در نهایت شکست خورد و تسلیم یون گوان شد.ژنرال یون برای نشان دادن پیروزی، 9 قلعه در شمال شرقی مرز ساخت.اما در سال 1108، فرمانروای جدید، پادشاه یجونگ، به ژنرال یون دستور خروج نیروهایش را داد.به دلیل دستکاری و دسیسه های دادگاهی جناح های مخالف، وی از سمت خود برکنار شد.جناح های اپوزیسیون برای اطمینان از اینکه قلعه های جدید به یورچن تحویل داده می شود مبارزه کردند.

جورچن‌ها در منطقه رودخانه یالو از زمان سلطنت وانگ گئون، شاخه‌های گوریو بودند، که در طول جنگ‌های دوره سه پادشاهی متأخر از آن‌ها دعوت کرد، اما جورچن‌ها چندین بار وفاداری خود را بین لیائو و گوریو تغییر دادند و از تنش بین آنها استفاده کردند. دو ملتبا تغییر موازنه قدرت در مرز لیائو-گوریو، جورچن ها که در اطراف مرز بین دو ایالت زندگی می کردند، شروع به گسترش قدرت خود کردند.سرانجام، در سال 1115، رهبر جورچن، وانیان آگدا، سلسله جین را در منچوری تأسیس کرد و شروع به حمله به سلسله لیائو کرد.در سال 1125، نیروهای جین امپراتور تیانزوئو لیائو را با کمک سلسله سونگ دستگیر کردند، که سلسله جین را به امید به دست آوردن مناطقی که قبلاً به لیائو از دست داده بودند تشویق کردند.بقایای قبیله امپراتوری لیائو به آسیای مرکزی گریختند و در آنجا سلسله لیائو غربی را تأسیس کردند.بسیاری از آنها مجبور شدند تسلیم سلسله جین شوند.

خاندان یی اینجو از زمان مونجونگ تا هفدهمین پادشاه، اینجونگ، زنان را با پادشاهان ازدواج کرد.در نهایت خاندان یی قدرت بیشتری نسبت به خود پادشاه به دست آورد.این منجر به کودتای یی جا-گیوم در سال 1126 شد. شکست خورد، اما قدرت پادشاه تضعیف شد.گوریو دچار جنگ داخلی در میان اشراف شد.

در سال 1125 جین لیائو را که فرمانده گوریو بود نابود کرد و حمله به سونگ را آغاز کرد.در پاسخ به تغییرات شرایطی، گوریو در سال 1126 خود را به عنوان ایالت خراجی جین اعلام کرد. پس از آن، صلح حفظ شد و جین هرگز به گوریو حمله نکرد.

در زمان پادشاهی اینجونگ گوریو، میو چئونگ استدلال کرد که کره توسط آرمان های کنفوسیوس ضعیف شده است.دیدگاه های او مستقیماً با کیم بو سیک، محقق چینی کنفوسیوس در تضاد بود.در مقیاسی وسیع تر، این نشان دهنده مبارزه مداوم بین عناصر کنفوسیوس و بودایی در جامعه کره بود.در این دوره بود که یک ایالت سازمان یافته یورچن بر گوریو فشار می آورد.مشکل با جورچن ها تا حدودی به دلیل دست کم گرفتن دولت تازه تأسیس توسط گوریو و بدرفتاری با فرستادگان آن (یعنی کشتن آنها و تحقیر جسد آنها) بود.میو چئونگ با استفاده از موقعیت، قصد حمله به جورچن ها را داشت و انتقال پایتخت به پیونگ یانگ موفقیت را تضمین می کرد.در نهایت، میو چئونگ شورش علیه دولت را رهبری کرد.او به پیونگ یانگ نقل مکان کرد، که در آن زمان سئو-گیونگ («پایتخت غربی») نامیده می‌شد و ایالت جدید خود را دایوی اعلام کرد.به گفته میو چئونگ، کائسونگ "تهی شده از فضیلت" بود.این امر پیونگ یانگ را به مکانی ایده آل برای احیای احتمالی سلسله تبدیل کرد.در نهایت، شورش توسط ژنرال کیم بو سیک سرکوب شد.

سامگوک ساگی یک رکورد تاریخی از سه پادشاهی کره است: گوگوریو ، باکجه و سیلا.ساگی سامگوک به زبان چینی کلاسیک، زبان نوشتاری اهل ادب کره باستان نوشته شده است، و گردآوری آن به دستور پادشاه اینجونگ گوریو و توسط مقام دولتی و مورخ کیم بوسیک () و تیمی از محققان جوان انجام شده است.در سال 1145 تکمیل شد و در کره به عنوان قدیمی ترین وقایع نگاری بازمانده از تاریخ کره شناخته شده است.

در سال 1170، گروهی از افسران ارتش به رهبری جونگ جونگ بو، یی اوی بانگ و یی گو دست به کودتا زدند و موفق شدند.پادشاه اویجونگ به تبعید رفت و پادشاه میونگ جونگ بر تخت سلطنت نشست.با این حال، قدرت مؤثر در اختیار تعدادی ژنرال بود که از یک واحد نگهبان نخبه معروف به توبانگ برای کنترل تاج و تخت استفاده می کردند: حکومت نظامی گوریو آغاز شده بود.در سال 1179، ژنرال جوان Gyeong Dae-seung به قدرت رسید و تلاشی را برای بازگرداندن قدرت کامل پادشاه و پاکسازی فساد دولت آغاز کرد.

چوئه مانند پدرش وارد ارتش شد و تا زمانی که به سن 35 سالگی رسید، سرهنگ بود.او در سن 40 سالگی به شورای جنگ پیوست. چو در دوران پادشاهی میئونگ جونگ تحت دیکتاتورهای نظامی خدمت کرد.هنگامی که آخرین دیکتاتور، یی اوی مین، حکومت می کرد، چوئه و برادرش چوئه چونگ سو () ارتش خصوصی خود را رهبری کردند و یی و شورای جنگ را شکست دادند.چو سپس پادشاه سینجونگ، برادر کوچکتر میئونگجونگ را جایگزین میئونگجونگ ضعیف کرد.برای 61 سال بعد، خاندان چوئه به عنوان دیکتاتورهای نظامی حکومت کردند و پادشاهان را به عنوان پادشاهان دست نشانده حفظ کردند.پسرش چو یو، نوه اش چو هانگ و نوه اش چو اوی جانشین چو چونگ هیون شدند.

در سال 1231، اوگدی خان دستور حمله به کره را صادر کرد.ارتش مجرب مغول تحت فرماندهی ژنرال ساریتای قرار گرفت.ارتش مغول از رودخانه یالو عبور کرد و به سرعت تسلیم شهر مرزی اویجو را تضمین کرد.هونگ بوک وون، ژنرال خائن گوریو، به مغول ها پیوست.چوئه وو تا جایی که امکان داشت سربازان زیادی را در ارتشی متشکل از پیاده نظام بسیج کرد، جایی که در آنجو و کوجو (کوسونگ امروزی) با مغول ها جنگید.مغولان آنجو را گرفتند.اما پس از محاصره کوجو مجبور به عقب نشینی شدند.عناصر ارتش مغول تا Chungju در شبه جزیره کره مرکزی رسیدند.با این حال، پیشروی آنها توسط یک ارتش برده به رهبری جی گوانگ سو متوقف شد، جایی که ارتش او تا سرحد مرگ جنگید.گوریو با درک اینکه با سقوط پایتخت، گوریو قادر به مقاومت در برابر مهاجمان مغول نیست، برای صلح شکایت کرد.شش مبارزات بزرگ وجود داشت: 1231، 1232، 1235، 1238، 1247، 1253.بین سال‌های 1253 و 1258، مغول‌ها به رهبری ژنرال جلایرتای قورچی، ژنرال مونگکه خان، چهار تهاجم ویرانگر را علیه کره با هزینه‌های گزافی برای جان غیرنظامیان در سراسر شبه جزیره کره انجام دادند.

پیدایش سوجو به قرن سیزدهم گوریو برمی گردد، زمانی که تکنیک تقطیر لوانتین در طول تهاجم مغولان به کره (1231-1259) توسط مغولان یوان که تکنیک تقطیر اراک را از ایرانیان به دست آورده بودند به شبه جزیره کره معرفی شد. در طول تهاجمات آنها به شام، آناتولی و ایران.کارخانه های تقطیر در اطراف شهر Gaegyeong، پایتخت آن زمان (Kaesong فعلی) راه اندازی شد.در مناطق اطراف کائسونگ، سوجو هنوز اراک جو نامیده می شود.آندونگ سوجو، ریشه مستقیم انواع سوجوی مدرن کره جنوبی، با تولید مشروب خانگی در شهر آندونگ، جایی که پایگاه لجستیکی یوان مغول در این دوره قرار داشت، شروع شد.

در سال 1232، چوئه وو، دیکتاتور نظامی وقت گوریو، بر خلاف درخواست پادشاه گوجونگ و بسیاری از مقامات ارشد مدنی او، دستور داد دربار سلطنتی و اکثر جمعیت گائسونگ از سونگدو به جزیره گانگوا در خلیج گیونگگی منتقل شوند. و ساخت دفاعی قابل توجه را برای آماده شدن در برابر تهدید مغول آغاز کرد.چو وو از ضعف اصلی مغولان یعنی ترس از دریا سوء استفاده کرد.دولت هر کشتی و لنج موجود را برای انتقال تدارکات و سربازان به جزیره گانگوا فرماندهی کرد.تخلیه آنقدر ناگهانی بود که خود پادشاه کوجونگ مجبور شد در مسافرخانه محلی جزیره بخوابد.دولت همچنین به مردم عادی دستور داد که از روستاها فرار کنند و در شهرهای بزرگ، ارگ‌های کوهستانی یا جزایر دور از ساحل پناه بگیرند.جزیره گانگوا خود یک قلعه دفاعی قوی بود.قلعه‌های کوچک‌تری در سمت خشکی جزیره ساخته شد و یک دیوار دوگانه نیز در سراسر یال‌های کوه مونسوسان ساخته شد.مغولان به این اقدام اعتراض کردند و بلافاصله حمله دوم را آغاز کردند.ارتش مغول توسط یک خائن از پیونگ یانگ به نام هونگ بوک وون رهبری می شد و مغول ها بخش زیادی از شمال کره را اشغال کردند.اگرچه آنها به بخش هایی از شبه جزیره جنوبی نیز رسیدند، مغول ها نتوانستند جزیره گانگوا را که تنها چند مایل از ساحل فاصله داشت، تصرف کنند و در گوانگجو عقب رانده شدند.ژنرال مغول، ساریتای، توسط راهب کیم یون هو در میان مقاومت شدید غیرنظامیان در نبرد چئوین در نزدیکی یونگین کشته شد و مغول ها را مجبور به عقب نشینی مجدد کرد.

Sangjeong yemun با حروف فلزی متحرک بین سال‌های 1234 و 1241 منتشر شد. یی گیو بو از طرف چویی پس‌نوشتی نوشت که نشان می‌دهد چگونه این کتاب با حروف متحرک منتشر شده است.سوابق پادشاهی گوریو نشان می‌دهد که تلاش عمده‌ای برای چاپ، 50 جلدی Sangjeong Gogeum Yemun (متن آیینی تجویزی گذشته و حال) با فلز ریخته‌گری شده در حدود سال 21 سلطنت پادشاه گوجونگ از سلسله گوریو (حدود 1234 پس از میلاد) چاپ شده است.یکی دیگر از نشریات مهم، Nammyongcheonhwasang - Songjungdoga (خطبه های دوره آواز کشیش بودایی Nammyongvhon) با نوع فلز ریخته گری شده در سال بیست و ششم سلطنت پادشاه گوجونگ (1239 م) چاپ شد.

در سال 1235، مغول‌ها لشکرکشی را آغاز کردند که بخش‌هایی از استان‌های گیونگ‌سانگ و جئولا را ویران کرد.مقاومت غیرنظامی قوی بود و دربار سلطنتی در گانگوا تلاش کرد تا قلعه خود را تقویت کند.گوریو چندین پیروزی به دست آورد اما ارتش گوریو و ارتش راست نتوانستند در برابر امواج تهاجمات مقاومت کنند.پس از اینکه مغول ها نتوانستند جزیره گانگوا یا قلعه های کوهستانی سرزمین اصلی گوریو را تصرف کنند، مغول ها برای گرسنگی دادن به مردم شروع به سوزاندن زمین های کشاورزی گوریو کردند.هنگامی که برخی از قلعه ها سرانجام تسلیم شدند، مغول ها هرکسی را که در مقابل آنها مقاومت می کردند اعدام کردند.در سال 1238، گوریو تسلیم شد و برای صلح شکایت کرد.مغول ها در ازای موافقت گوریو با فرستادن خانواده سلطنتی به عنوان گروگان، عقب نشینی کردند.با این حال، گوریو یک عضو غیر مرتبط از خط سلطنتی را فرستاد.مغول ها که خشمگین شده بودند، خواستار پاکسازی دریاها از کشتی های کره ای، انتقال دربار به سرزمین اصلی، تحویل بوروکرات های ضد مغول و باز هم خانواده سلطنتی به عنوان گروگان شدند.در پاسخ، کره یک شاهزاده خانم دور و ده فرزند اشراف را فرستاد.

در سال 1247، مغولان چهارمین لشکرکشی را علیه گوریو آغاز کردند و دوباره خواستار بازگرداندن پایتخت به سونگدو و خانواده سلطنتی به عنوان گروگان شدند.گیوک آموقان را به کره فرستاد و مغولها در ژوئیه 1247 در نزدیکی یومجو اردو زدند. پس از اینکه پادشاه گوجونگ گوریو از انتقال پایتخت خود از جزیره گانگوا به سونگدو امتناع کرد، نیروهای آموقان شبه جزیره کره را غارت کردند.با مرگ گیوک خان در سال 1248، مغول ها دوباره عقب نشینی کردند.اما حملات مغول تا سال 1250 ادامه یافت.

Tripiṭaka Koreana مجموعه ای کره ای از Tripiṭaka (متون مقدس بودایی و کلمه سانسکریت برای "سه سبد") است که بر روی 81258 بلوک چاپ چوبی در قرن سیزدهم حک شده است.این جامع‌ترین و قدیمی‌ترین نسخه دست‌نخورده قانون بودایی در جهان به خط هانجا است، بدون خطا یا اشتباه شناخته شده در 52,330,152 نویسه که در بیش از 1496 عنوان و 6568 جلد سازمان‌دهی شده‌اند.هر بلوک چوبی 24 سانتی متر ارتفاع و 70 سانتی متر طول دارد.ضخامت بلوک ها از 2.6 تا 4 سانتی متر و وزن هر کدام حدود سه تا چهار کیلوگرم است.بلوک‌های چوبی اگر روی هم قرار گیرند تقریباً به بلندی کوه باکدو با ارتفاع 2.74 کیلومتر و در صورت ردیف شدن 60 کیلومتر طول و در مجموع 280 تن وزن خواهند داشت.بلوک های چوبی علیرغم ایجاد بیش از 750 سال پیش، در شرایط بکر و بدون تاب برداشتن یا تغییر شکل هستند.

پس از عروج مونگکه خان در سال 1251، مغول ها دوباره خواسته های خود را تکرار کردند.مونگکه خان نمایندگانی را به گوریو فرستاد و تاجگذاری خود را در اکتبر 1251 اعلام کرد. او همچنین از پادشاه گوجونگ خواست شخصاً نزد او احضار شود و مقر او از جزیره گانگوا به سرزمین اصلی کره منتقل شود.اما دربار گوریو از اعزام پادشاه امتناع کرد زیرا پادشاه پیر قادر به سفر تا این حد نبود.مونگکه مجدداً فرستادگان خود را با وظایف خاص اعزام کرد.این فرستادگان به خوبی مورد استقبال مقامات گوریو قرار گرفتند، اما آنها همچنین از آنها انتقاد کردند و گفتند که پادشاه آنها دستورات مونگکه را اجرا نمی کند.مونگکه به شاهزاده یکو دستور داد تا ارتش در برابر کره را فرماندهی کند.با این حال، یک کره ای در دربار مونگکه آنها را متقاعد کرد که در ژوئیه 1253 لشکرکشی خود را آغاز کنند. یکو به همراه آموکان از دادگاه گوریو خواستند که تسلیم شود.دربار امتناع کرد اما در برابر مغول ها مقاومت نکرد و دهقانان را در قلعه ها و جزایر کوهستانی گرد آورد.جالایرتای قرچی با همکاری با فرماندهان گوریو که به مغولان پیوسته بودند، کره را ویران کرد.وقتی یکی از فرستادگان یکو وارد شد، گوجونگ شخصاً او را در قصر جدیدش در سین چوان باگ ملاقات کرد.گوجونگ سرانجام با انتقال پایتخت به سرزمین اصلی موافقت کرد و پسرخوانده‌اش آنگیونگ را به عنوان گروگان فرستاد.مغول ها در ژانویه 1254 با آتش بس موافقت کردند.

مغول ها بعداً متوجه شدند که مقامات ارشد گوریو در جزیره گانگوا باقی مانده اند و کسانی را که با مغول ها مذاکره می کردند مجازات کردند.بین سال‌های 1253 و 1258، مغول‌ها تحت فرمان جلایرتای، چهار تهاجم ویرانگر را در آخرین لشکرکشی موفق علیه کره انجام دادند.مونگکه متوجه شد که گروگان، شاهزاده خونی سلسله گوریو نیست.بنابراین مونگکه دادگاه گوریو را به دلیل فریب دادن او و کشتن خانواده لی هیونگ که یک ژنرال کره ای طرفدار مغول بود سرزنش کرد.فرمانده مونگکه جلایرتای بسیاری از گوریو را ویران کرد و 206800 اسیر را در سال 1254 گرفت. قحطی و ناامیدی دهقانان را مجبور کرد تسلیم مغولان شوند.در سپتامبر 1255، مونگکه خان بار دیگر ارتش بزرگی را به همراه شاهزاده یئونگنیونگ و هونگ بوک وون که توسط جلالتای به عنوان کاپیتان گروگان گرفته شده بود، فرستاد و در گپگوت دادان (甲串岸) جمع شدند و برای حمله به جزیره گانگوا حرکتی نشان دادند. .با این حال، کیم سوگانگ (金守剛) که به تازگی به مغولستان رفته بود، موفق شد مونگکه خان را متقاعد کند و مغول ها از گوریو عقب نشینی کردند.

مغول ها بعداً متوجه شدند که مقامات ارشد گوریو در جزیره گانگوا باقی مانده اند و کسانی را که با مغول ها مذاکره می کردند مجازات کردند.بین سال‌های 1253 و 1258، مغول‌ها تحت فرمان جلایرتای، چهار تهاجم ویرانگر را در آخرین لشکرکشی موفق علیه کره انجام دادند.مونگکه متوجه شد که گروگان، شاهزاده خونی سلسله گوریو نیست.بنابراین مونگکه دادگاه گوریو را به دلیل فریب دادن او و کشتن خانواده لی هیونگ که یک ژنرال کره ای طرفدار مغول بود سرزنش کرد.فرمانده مونگکه جلایرتای بسیاری از گوریو را ویران کرد و 206800 اسیر را در سال 1254 گرفت. قحطی و ناامیدی دهقانان را مجبور کرد تسلیم مغولان شوند.آنها با مقامات محلی دفتری در یونگ هانگ تأسیس کردند.

مغولان با دستور به فراریان برای ساخت کشتی، از سال 1255 به بعد شروع به حمله به جزایر ساحلی کردند.در شبه جزیره لیائودونگ، مغول‌ها در نهایت مهاجران کره‌ای را به یک مستعمره 5000 خانوار تبدیل کردند.مونگکه خان یک بار دیگر ارتش بزرگی را به همراه شاهزاده یئونگنیونگ و هونگ بوک وون که توسط جلالتای به عنوان ناخدا گروگان گرفته شده بود، وارد کرد و در Gapgot Daedan جمع شدند و برای حمله به جزیره Ganghwa حرکت نشان دادند.با این حال، کیم سوگانگ که به تازگی به مغولستان رفته بود، موفق شد مونگکه خان را متقاعد کند و مغول ها از گوریو عقب نشینی کردند.

در سال 1258، پادشاه گوجونگ گوریو و یکی از نگهبانان قبیله چو، کیم اینجون، یک ضد کودتا ترتیب دادند و رئیس خانواده چوئه را ترور کردند و به حکومت خانواده چوئه که شش دهه طول کشید پایان دادند.پس از آن، شاه برای صلح با مغولان شکایت کرد.هنگامی که دربار گوریو پادشاه آینده وونجونگ را به عنوان گروگان به دربار مغول فرستاد و قول داد که به کائگیونگ بازگردد، مغول ها از کره مرکزی عقب نشینی کردند .در گوریو دو حزب وجود داشت: حزب ادبا که با جنگ با مغول ها مخالف بود و حکومت نظامی - به رهبری قبیله چوئه - که برای ادامه جنگ فشار می آورد.هنگامی که دیکتاتور چو توسط حزب اهل ادب به قتل رسید، پیمان صلح منعقد شد.این معاهده حفظ قدرت حاکمیتی و فرهنگ سنتی گوریو را مجاز می‌دانست، به این معنی که مغول‌ها از ادغام گوریو تحت کنترل مستقیم مغول‌ها دست کشیدند و به دادن خودمختاری به گوریو راضی بودند، اما پادشاه گوریو باید با یک شاهزاده خانم مغولی ازدواج کند و تابع آن باشد. خان های مغولستان

در مارس 1258، دیکتاتور Choe Ui توسط کیم جون ترور شد، به این ترتیب، دیکتاتوری توسط گروه نظامی او پایان یافت و دانشمندانی که بر صلح با مغولستان اصرار داشتند، به قدرت رسیدند.گوریو هرگز توسط مغول ها فتح نشد، اما گوریو که پس از دهه ها جنگ خسته شده بود، ولیعهد وونجونگ را به پایتخت یوان فرستاد تا با مغول ها بیعت کند.کوبلای خان پذیرفت و یکی از دخترانش را با ولیعهد کره ازدواج کرد.خوبیلای، که در سال 1260 خان مغول و امپراتور چین شد، بر بیشتر گوریو حکومت مستقیمی اعمال نکرد.با گوریو کره، برخلاف سانگ چین، بیشتر شبیه یک قدرت آسیای داخلی رفتار می شد.این سلسله اجازه زنده ماندن پیدا کرد و ازدواج با مغول ها تشویق شد.

شورش سامبیولچو (۱۲۷۰–۱۲۷۳) یک شورش کره‌ای علیه سلسله گوریو بود که در آخرین مرحله از تهاجمات مغول به کره رخ داد.توسط گوریو و سلسله یوان سرکوب شد.پس از شورش، گوریو به یک ایالت تابع سلسله یوان تبدیل شد.پس از سال 1270 گوریو به یک دولت نیمه خودمختار مشتری سلسله یوان تبدیل شد.مغول ها و پادشاهی گوریو با ازدواج پیوند خوردند و گوریو حدود 80 سال قودا (اتحاد ازدواج) تابع سلسله یوان شد و پادشاهان گوریو عمدتاً دامادهای امپراتوری (خورگن) بودند.این دو ملت به مدت 80 سال در هم تنیده شدند زیرا همه پادشاهان بعدی کره با شاهزاده خانم های مغول ازدواج کردند.

در سال 1266، کوبلای خان، فرستادگانی را بهژاپن اعزام کرد و از ژاپن خواست تا در معرض خطر درگیری، خراج شود.با این حال، فرستادگان دست خالی بازگشتند.دسته دوم فرستادگان در سال 1268 فرستاده شدند و مانند اولی ها دست خالی بازگشتند.نیروی تهاجم یوان در 2 نوامبر 1274 از کره به راه افتاد. دو روز بعد آنها شروع به فرود در جزیره تسوشیما کردند.ناوگان یوان از دریا گذشت و در 19 نوامبر در خلیج هاکاتا فرود آمد.تا صبح، بیشتر کشتی‌های یوان ناپدید شده بودند.به گفته یکی از درباریان ژاپنی در دفتر خاطرات خود در 6 نوامبر 1274، باد معکوس ناگهانی از سمت شرق ناوگان یوان را به عقب برد.چند کشتی ساحلی شدند و حدود 50 سرباز یوان و ملوان دستگیر و اعدام شدند.بر اساس تاریخ یوان، "طوفان بزرگی برخاست و بسیاری از کشتی های جنگی بر روی صخره ها شکسته و نابود شدند."مشخص نیست که طوفان در هاکاتا رخ داده است یا ناوگان قبلاً به سمت کره حرکت کرده و در راه بازگشت با آن مواجه شده اند.برخی از حساب‌ها گزارش‌هایی از تلفات ارائه می‌دهند که حاکی از گم شدن 200 کشتی است.از 30000 نیروی هجومی، 13500 نفر دیگر برنگشتند.

دستور تهاجم دوم در ماه اول قمری 1281 صادر شد. دو ناوگان، یک نیروی 900 کشتی در کره و 3500 کشتی در جنوب چین با مجموع 142000 سرباز و ملوان آماده شد.در 15 اوت، یک طوفان بزرگ، که در ژاپنی به عنوان کامیکازه شناخته می شود، ناوگان را از غرب لنگر انداخت و آن را ویران کرد.دریانوردان کره ای و چینی جنوبی با احساس طوفان پیش رو، عقب نشینی کردند و ناموفق در خلیج ایماری پهلو گرفتند و در آنجا توسط طوفان نابود شدند.هزاران سرباز بر روی تکه‌های چوب رانده شدند یا به ساحل رفتند.مدافعان ژاپنی همه کسانی را که یافتند کشتند به جز چینی های جنوبی که احساس می کردند مجبور شده اند به حمله به ژاپن بپیوندند.به گفته یک منبع کره ای، از 26989 کره ای که با ناوگان مسیر شرق به راه افتاده بودند، 7592 نفر دیگر برنگشتند.منابع چینی و مغولی میزان تلفات را بین 60 تا 90 درصد نشان می دهد.کره که مسئولیت کشتی سازی برای تهاجم را بر عهده داشت، توانایی خود را در ساخت کشتی و توانایی خود را برای دفاع از دریا از دست داد زیرا مقدار زیادی الوار قطع شد.بعداً با استفاده از موقعیت، تعداد ژاپنی هایی که به ووکو پیوستند شروع به افزایش کرد و حملات به سواحل چین و کره تشدید شد.

سامگوک یوسا یا یادگارهای سه پادشاهی مجموعه‌ای از افسانه‌ها، افسانه‌های عامیانه و روایت‌های تاریخی مربوط به سه پادشاهی کره ( گوگوریو ، باکجه و سیلا) و همچنین سایر دوره‌ها و ایالت‌های قبل، در طول و بعد از دوره سه پادشاهی است. .این اولین رکورد موجود از افسانه دانگون است که تأسیس گوجوسون را به عنوان اولین کشور کره ای ثبت می کند.

ملکه گی در هانگجو، گوریو در یک خانواده اشرافی رده پایین تر از بوروکرات ها به دنیا آمد.در سال 1333، لیدی گی نوجوان در میان صیغه هایی بود که توسط پادشاهان گوریو به یوان فرستاده شده بود، که باید هر سه سال یک بار تعداد معینی دختر نوجوان زیبا را برای خدمت به عنوان کنیز امپراتوران مغول فراهم می کرد.ازدواج با زنان گوریو معتبر تلقی می شد.لیدی گی که در رقص، گفتگو، آواز، شعر و خوشنویسی بسیار زیبا و ماهر بود، به سرعت به صیغه مورد علاقه توغون تمور تبدیل شد.در سال 1339، زمانی که لیدی گی پسری به دنیا آورد که توغون تیمور تصمیم گرفت جانشین او باشد، سرانجام توانست در سال 1340 لیدی گی را به عنوان همسر ثانویه خود انتخاب کند. با ادامه سلطنت، توغون تیمور به طور فزاینده ای علاقه خود را به حکومت از دست داد.در این زمان قدرت به طور فزاینده ای توسط یک بانوی با استعداد سیاسی و اقتصادی اعمال شد.برادر بزرگ‌تر لیدی گی، گی چول، به‌خاطر نفوذش، به‌عنوان فرمانده ستاد مرکزی مغول‌ها در شرق منصوب شد - و در واقع او را به حاکم واقعی گوریو تبدیل کرد.و او از نزدیک امور گوریو را زیر نظر داشت.بسته به موقعیت لیدی جی در پایتخت امپراتوری، برادر بزرگترش گی چئول به تهدید موقعیت پادشاه گوریو، که دولت مشتری مغول ها بود، آمد.پادشاه گونگمین گوریو در سال 1356 خانواده جی را در یک کودتا نابود کرد و از یوان مستقل شد.لیدی جی با انتخاب تاش تمور به عنوان پادشاه جدید گوریو پاسخ داد و نیروهایی را به گوریو اعزام کرد.با این حال، نیروهای مغول هنگام تلاش برای عبور از رودخانه یالو توسط ارتش گوریو شکست خوردند.

سلسله گوریو تا زمانی که پادشاه گونگمین شروع به عقب راندن پادگان های مغولی یوان در دهه 1350 کرد، تحت حکومت یوان زنده ماند.در سال 1356 گوریو مناطق از دست رفته شمالی خود را بازیافت.زمانی که پادشاه گونگمین به سلطنت رسید، گوریو تحت نفوذ چین یوان مغول بود.زمانی که پادشاه گونگمین به سلطنت رسید، گوریو تحت نفوذ چین یوان مغول بود.اولین اقدام او این بود که همه اشراف و افسران نظامی طرفدار مغول را از مناصب خود برکنار کرد.مغول ها استان های شمالی گوریو را پس از تهاجمات ضمیمه کرده بودند و آنها را در امپراتوری خود به عنوان استان های سانگ سونگ و دونگنیونگ ادغام کردند.ارتش گوریو این استان ها را تا حدودی به دلیل فرار از یی جاچون، یک مقام کوچک کره ای در خدمت مغول ها در سانگ سونگ، و پسرش یی سئونگی بازپس گرفت.در این دوره پر فراز و نشیب، گوریو در سال 1356 به طور لحظه‌ای لیائوانگ را فتح کرد، دو تهاجم بزرگ عمامه‌های سرخ را در سال‌های 1359 و 1360 دفع کرد و تلاش نهایی یوان برای تسلط بر گوریو را زمانی که ژنرال چو یئونگ یک تومن مهاجم مغول را در سال 1364 شکست داد، شکست داد.

در دسامبر 1359، بخشی از ارتش عمامه سرخ پایگاه خود را به شبه جزیره لیادونگ منتقل کردند.با این حال، آنها با کمبود مواد جنگی مواجه بودند و مسیر عقب نشینی خود را به سرزمین اصلی چین از دست دادند.ارتش عمامه سرخ به رهبری مائو جو جینگ به گوریو حمله کرد و شهر پیونگ یانگ را تصرف کرد.در ژانویه 1360، ارتش گوریو به رهبری آن یو و یی بانگ سیل، پیونگ یانگ و منطقه شمالی را که به تصرف دشمن درآمده بود، پس گرفت.از ارتش عمامه سرخ که از رودخانه یالو عبور کرده بود، تنها 300 سرباز پس از جنگ به لیائونینگ بازگشتند.در نوامبر 1360، سربازان عمامه سرخ دوباره با 200000 سرباز به مرز شمال غربی گوریو حمله کردند و گاگیونگ، پایتخت گوریو را برای مدت کوتاهی اشغال کردند، پادشاه گونگمین به آندونگ گریخت.با این حال، ژنرال‌های چو یونگ، یی سونگگی (بعدها تاجو از چوسون )، جئونگ سون و یی بانگ سیل ارتش عمامه سرخ را عقب راندند.شا لیو و گوان شیان‌شنگ که ژنرال‌های عمامه سرخ بودند در این نبردها کشته شدند.ارتش گوریو به طور مداوم دشمن خود را تعقیب می کرد و آنها را از شبه جزیره کره پاکسازی می کرد.

Wokou نیز مشکلی بود که در زمان پادشاهی گونگمین با آن مواجه شد.Wokou برای مدتی شبه جزیره را نگران کرده بود و به غارتگران نظامی سازماندهی شده ای تبدیل شده بودند که به اعماق کشور یورش می بردند، نه راهزن های "بزن و فرار" که آنها شروع به کار کرده بودند.ژنرال چوی یانگ و یی سونگ گی توسط پادشاه گونگمین برای مبارزه با آنها فراخوانده شد.طبق سوابق کره ای، دزدان دریایی واکو تقریباً از سال 1350 بسیار شایع بودند. پس از تهاجمات تقریباً سالانه به استان های جنوبی جئولا و گیونگ سانگ، آنها به سمت شمال به مناطق چونگ چئونگ و گیونگگی مهاجرت کردند.تاریخچه گوریو سابقه نبردهای دریایی در سال 1380 را دارد که به موجب آن صد کشتی جنگی به جینپو فرستاده شد تا دزدان دریایی ژاپنی را در آنجا از بین ببرند و 334 اسیر را آزاد کنند و سورتی پروازهای ژاپنی پس از آن کاهش یافت.دزدان دریایی واکو عملاً از طریق استفاده از فناوری باروت اخراج شدند که واکو در آن زمان فاقد آن بود، پس از اینکه گوریو دفتر سلاح های باروتی را در سال 1377 تأسیس کرد (اما دوازده سال بعد لغو شد).

در سال 1388، پادشاه یو (پسر شاه گونگمین و یک زن صیغه ای) و ژنرال چو یئونگ برای حمله به لیائونینگ چین امروزی برنامه ریزی کردند.پادشاه U ژنرال Yi Seong-gye (بعداً Taejo) را فرماندهی کرد، اما او در مرز متوقف شد و شورش کرد.گوریو به دست ژنرال یی سونگ گی، پسر یی جا چون افتاد، که سه پادشاه آخر گوریو را به قتل رساند، تاج و تخت را غصب کرد و در سال 1392 سلسله چوسون را تأسیس کرد.

یافته های کلیدی:این پادشاهی با پیشرفت در معماری، سرامیک، چاپ و کاغذسازی، شاهد شکوفایی بی‌سابقه‌ای در فرهنگ و هنر بود.این پادشاهی در قرن سیزدهم بارها مورد تهاجم مغول ها قرار گرفت و پس از آن کمتر مستقل شد و از نظر فرهنگی بیشتر تحت تأثیر همسایگان شمالی خود قرار گرفت.کوریو ریشه نام انگلیسی کره مدرن است.بودیسم مستقیماً مسئول توسعه چاپ بود زیرا این بود که ادبیات بودایی را گسترش داد که چاپ چوبی بهبود یافت و سپس نوع فلزی متحرک در سال 1234 اختراع شد.