جنگ ایمجین

در سال 1402، شوگون ژاپنی آشیکاگا یوشیمیتسو (با وجود اینکه امپراتور ژاپن نبود) توسط امپراتور چین عنوان "پادشاهژاپن " اعطا شد و از طریق این عنوان به طور مشابه در سال 1404 موقعیتی را در سیستم خراجی امپراتوری پذیرفت. این رابطه در سال 1408 پایان یافت، زمانی که ژاپن، بر خلافکره ، تصمیم گرفت به رسمیت شناختن هژمونی منطقه ایچین پایان دهد و هر گونه مأموریت ادای احترام بیشتر را لغو کند.عضویت در سیستم خراجی پیش نیاز هرگونه تبادل اقتصادی با چین بود.ژاپن با خروج از این سیستم، روابط تجاری خود با چین را رها کرد.در دهه آخر قرن شانزدهم، تویوتومی هیدیوشی، برجسته ترین دایمیو، تمام ژاپن را در یک دوره کوتاه صلح متحد کرد.از آنجایی که او در غیاب جانشین مشروع دودمان میناموتو که برای کمیسیون شوگان امپراتوری لازم بود قدرت را در دست گرفت، او به دنبال قدرت نظامی برای مشروعیت بخشیدن به حکومت خود و کاهش وابستگی خود به خانواده امپراتوری بود.همچنین پیشنهاد می شود که هیده یوشی برای تحقق رویاهای ارباب فقید خود، اودا نوبوناگا ، و برای کاهش خطر احتمالی نابسامانی مدنی یا شورش ناشی از تعداد زیادی از سامورایی ها و سربازان در ژاپن متحد، حمله به چین را برنامه ریزی کرد.همچنین ممکن است که هیده یوشی هدف واقع بینانه تری برای تحت سلطه خود درآوردن کشورهای همسایه کوچکتر (جزایر ریوکیو، تایوان و کره) و رفتار با کشورهای بزرگتر یا دورتر به عنوان شرکای تجاری تعیین کرده باشد، زیرا در طول تهاجم به کره، هیده یوشی به دنبال آن بود. برای تجارت قانونی با چینهیدیوشی با تلاش برای حمله به چین، در واقع مدعی نقشی بود که چین در شرق آسیا به‌عنوان مرکز نظم بین‌المللی آسیای شرقی به‌طور سنتی برای ژاپن بازی می‌کرد.او به عنوان مردی با اصالت نسبتا فروتن که موقعیت خود را مدیون قدرت نظامی خود بود، در ژاپن حمایت کرد.سرانجام، در طول دهه‌های 1540-1550، واکو مجموعه‌ای از حملات سامورایی‌ها را به کره انجام داد، که برخی از آنها آنقدر بزرگ بودند که «تهاجمات کوچک» محسوب می‌شدند.هیدیوشی به اشتباه تصور می کرد که دشمنانش ضعیف هستند.

ساخت 2000 کشتی ممکن است در اوایل سال 1586 آغاز شده باشد. برای تخمین قدرت ارتش کره، هیدیوشی یک نیروی تهاجمی متشکل از 26 کشتی را در سال 1587 به سواحل جنوبیکره فرستاد. در جبهه دیپلماتیک، هیدیوشی شروع به کار کرد. مدتها قبل از تکمیل اتحاد ژاپن باچین روابط دوستانه برقرار کرد.او همچنین به پلیس راه های تجاری در برابر وکو کمک کرد.

در سال 1587، هیده یوشی اولین فرستاده خود را یوتانی یاسوهیرو، بهکره ، که در زمان حکومت پادشاه سئونجو بود، فرستاد تا روابط دیپلماتیک بین کره وژاپن را دوباره برقرار کند (از زمان حمله ووکو در سال 1555 شکسته شد).هیده یوشی امیدوار بود که به عنوان پایه ای برای ترغیب دربار کره به همراهی ژاپن در جنگ علیه چین مینگ استفاده کند.در حدود مه 1589، سفارت دوم هیدیوشی به کره رسید و وعده ایجاد سفارت کره در ژاپن را در ازای گروهی از شورشیان کره ای که در ژاپن پناهنده شده بودند، تضمین کرد.در سال 1587، هیدیوشی دستور داده بود اولتیماتومی برای سلسله چوسون فرستاده شود تا تسلیم ژاپن شوند و در فتح چین شرکت کنند، یا با چشم انداز جنگ آشکار با ژاپن روبرو شوند.در آوریل 1590، سفیران کره از هیده یوشی خواستند تا پاسخی به پادشاه کره بنویسد، و آنها 20 روز در بندر ساکای منتظر ماندند.پس از بازگشت سفیران، دادگاه چوسون بحث های جدی در مورد دعوت ژاپن انجام داد.با این حال آنها تاکید کردند که جنگ قریب الوقوع است.برخی، از جمله پادشاه سونجو، استدلال کردند که مینگ باید در مورد معاملات با ژاپن مطلع شود، زیرا عدم انجام این کار می تواند باعث شود مینگ به وفاداری کره مشکوک شود، اما دادگاه در نهایت به این نتیجه رسید که بیشتر منتظر بماند تا اقدام مناسب مشخص شود.در نهایت مذاکرات دیپلماتیک هیدیوشی با کره به نتیجه مطلوبی نرسید.دادگاه چوسون ژاپن را کشوری پست تر از کره می دانست و با توجه به موقعیت مطلوبش در سیستم خراجی چین، خود را برتر می دید.به اشتباه تهدیدهای هیدیوشی برای تهاجم را بهتر از حملات رایج دزدان دریایی ژاپنی wkou ارزیابی کرد.دربار کره نامه‌ای را به شیگنوبو و گنسو، سفارت سوم هیده‌یوشی، تسلیم کرد.هیدیوشی با نامه دیگری پاسخ داد، اما از آنجایی که آنطور که عرف انتظار می‌رفت شخصاً توسط یک دیپلمات ارائه نشد، دادگاه آن را نادیده گرفت.پس از رد درخواست دوم، هیدیوشی در سال 1592 اقدام به پرتاب ارتش خود علیه کره کرد.

نیروی تهاجم ژاپنی متشکل از 400 ترابری با 18700 نفر به فرماندهی کونیشی یوکیناگا در 23 می از جزیره تسوشیما خارج شد و بدون هیچ حادثه ای به بندر بوسان رسید.ناوگان Joseon متشکل از 150 کشتی هیچ کاری نکردند و در بندر بیکار نشستند.یک کشتی منفرد حامل دایمیو تسوشیما، سو یوشیتوشی (که در سال 1589 یکی از اعضای مأموریت ژاپنی در کره بود)، با نامه ای به فرمانده بوسان، یئونگ بال، از ناوگان ژاپن جدا شد و از نیروهای کره ای خواست که بایستند. تا به ارتش ژاپن اجازه داده شود تا به سمت چین حرکت کنند.این نامه بی پاسخ ماند و ژاپنی ها عملیات فرود را از ساعت چهار صبح روز بعد آغاز کردند.

در حالی که سو یوشیتوشی به بوسان حمله کرد، کونیشی نیروی کوچکتری را علیه قلعه دادائجین رهبری کرد که در چند کیلومتری جنوب غربی بوسان در دهانه رودخانه نانتونگ قرار داشت.اولین حمله کونیشی یوکیناگا توسط یون هیونگسین دفع شد.حمله دوم در شب زمانی رخ داد که نیروهای ژاپنی قبل از اینکه دیوارها را با استفاده از نردبان های بامبو بالا بروند، خندق را با سنگ و الوار زیر پوشش تیراندازی پر کردند.کل پادگان قتل عام شد.

ژاپنی ها سعی کردند ابتدا دروازه جنوبی قلعه بوسان را بگیرند اما تلفات زیادی را متحمل شدند و مجبور شدند به دروازه شمالی تغییر مکان دهند.ژاپنی‌ها موقعیت‌های بلندی را در کوه پشت بوسان گرفتند و با آرکبوس خود به مدافعان کره‌ای در داخل شهر شلیک کردند تا اینکه در دفاع شمالی خود شکاف ایجاد کردند.ژاپنی‌ها با بالا کشیدن دیوارهای زیر پوشش آرکبوس‌ها، دفاع کره‌ها را تحت تأثیر قرار دادند.این فناوری جدید کره ای ها را روی دیوارها نابود کرد.بارها و بارها ژاپنی ها در نبردها با آرکبوس ها پیروز می شدند (کره شروع به تمرین با این سلاح های گرم نمی کرد تا زمانی که ژنرال کره ای کیم سی مین آنها را در یک زرادخانه کره ای جعل کند).ژنرال جونگ بال مورد اصابت گلوله قرار گرفت و کشته شد.روحیه در میان سربازان کره ای سقوط کرد و قلعه حدود ساعت 9:00 صبح تسخیر شد - تقریباً تمام نیروهای جنگی بوسان کشته شدند.ژاپنی ها پادگان باقی مانده و افراد غیر جنگی را قتل عام کردند.حتی حیوانات هم در امان نبودند.یوشیتوشی به سربازان خود دستور داد تا اشیای با ارزش را غارت کرده و بسوزانند.ارتش ژاپن اکنون بوسان را اشغال کرده است.برای چندین سال آینده بوسان یک انبار تدارکات برای ژاپنی ها خواهد بود.ژاپنی ها به تامین نیرو و غذا از طریق دریا به بوسان ادامه دادند تا اینکه دریاسالار کره ای یی سون سین با نیروی دریایی خود به بوسان حمله کرد.

در صبح روز 25 می 1592، لشکر اول به Dongnae eupseong رسید.کونیشی پیامی به سونگ سانگهین، فرمانده قلعه دونگنا فرستاد و به او توضیح داد که هدف او فتح چین است و اگر کره ای ها فقط تسلیم شوند، جانشان در امان خواهد بود.سونگ پاسخ داد: "مرگ برای من آسان است، اما اجازه دادن به تو دشوار است"، که باعث شد کونیشی دستور دهد که هیچ زندانی برای مجازات سانگ به خاطر سرپیچی او گرفته نشود.محاصره Dongnae دوازده ساعت به طول انجامید، 3000 نفر را کشتند، و منجر به پیروزی ژاپن شد.

کونیشی ارتش خود را به دو گروه تقسیم کرد.اولین نفر به رهبری کونیشی و ماتسورا شیگنوبو بدون جنگ شهر سانگجو را تصرف کرد.نفر دوم، متشکل از 6700 مرد به رهبری سو یوشیتوشی، اومورا یوشیاکی و گوتو موتوتسوگو، مستقیماً به مقابله با یی رفتند.آنها از طریق یک جنگل، مشاهده کردند، اما خارج از محدوده تیراندازان یی.کمانداران به دلیل ترس از سرنوشت مردی که به تازگی سر بریده شده بود، نتوانستند هشداری برای یی بفرستند و یی از رویکرد ژاپنی ها بی خبر بود تا اینکه پیشتاز از جنگل بیرون آمد و یک پیشاهنگ را در فاصله کمتر از 100 متری موقعیتش سرنگون کرد. .سپس ارتش ژاپن در سه گروه به هوا افتاد و به کره ای ها هجوم برد.در 50 متری نیروهای آموزش ندیده یی شکستند و قطع شدند.یی توانست از شمال فرار کند و زره و اسبش را در این روند دور انداخت.او از طریق گذرگاه استراتژیک چوریونگ، که می‌توانست در برابر ژاپنی‌ها تأثیر خوبی داشته باشد، ادامه داد و به مافوق خود، ژنرال سین ​​ریپ در چونگجو پیوست.

با این حال، مانند درگیری های قبلی، برد برتر و قدرت شلیک سربازان آشیگارو مسلح به آرکبوس، تلفات سنگینی را به نیروهای شلوغ کره ای وارد کرد در حالی که خارج از برد کمان و نیزه های مدافع باقی ماندند.سین ریپ یک بار سواره نظام را مدیریت کرد، اما متوجه شد که پوشش گیاهی مختلف در دشت مانع اسب‌های او می‌شود و نیروهای ژاپنی نیز تعداد قابل‌توجهی از پیک‌مان‌ها را به کار می‌گیرند که قبل از اینکه بتواند به خطوط ژاپنی نفوذ کند، توانستند او را بشکنند.سین ریپ و تعدادی از فرماندهانش سوار بر اسب توانستند از فاجعه فرار کنند.با این حال، بسیاری از مردان او توسط ژاپنی ها در تلاش برای عقب نشینی کشته شدند.سین ریپ بعداً برای جبران شکست با غرق شدن خود در چشمه ای در فاصله کوتاهی از Chungju خود را کشت.

کونیشی ابتدا در 10 ژوئن به هانسئونگ رسید در حالی که لشکر دوم در رودخانه متوقف شد و هیچ قایق برای عبور از آن وجود نداشت.گروه اول قلعه را بدون دفاع با دروازه های آن محکم قفل شده یافت، زیرا پادشاه سئونجو و خانواده سلطنتی روز قبل از آن فرار کرده بودند.ژاپنی ها به یک سیل گیر کوچک واقع در دیوار قلعه نفوذ کردند و دروازه پایتخت را از داخل باز کردند.لشکر دوم کاتو روز بعد (با همان مسیر لشکر اول) و لشکر سوم و چهارم روز بعد به پایتخت رسید.بخش‌هایی از Hanseong قبلاً غارت و به آتش کشیده شده بود، از جمله دفاتر دارای اسناد و اسلحه‌های برده‌ها، و ساکنان آن قبلاً آنها را رها کرده بودند.رعایای پادشاه حیوانات را در اصطبل های سلطنتی دزدیدند و جلوی او فرار کردند و پادشاه را به تکیه بر حیوانات مزرعه رها کردند.در هر دهکده، مهمانی پادشاه با اهالی روبرو می‌شد که در کنار جاده صف کشیده بودند، غمگین بودند که پادشاهشان آنها را رها می‌کند، و از وظیفه خود برای ادای احترام غفلت می‌کردند.

در آغاز خصومت ها، دریاسالار یی ناوگان خود را به یک تمرین دریایی فرستاد.با شنیدن اینکه پوسان دستگیر شده است، یی بلافاصله در مسیر شرقی به سمت پوسان حرکت کرد، به این امید که مانع از پیشروی نیروی دریایی ژاپن در امتداد ساحل برای کمک به نیروهای زمینی آنها شود.اولین رویارویی او در Okpo یک پیروزی قاطع بود و تقریباً نیمی از کشتی‌های ناوگان ژاپنی لنگر انداخته Todo Takatora را نابود کرد.قبل از کمپین Okpo، یی به دلیل درخواست کمک دریاسالار وون گیون، عمدتاً در دریاها در نزدیکی استان جیولا گشت می زد تا موقعیت آن را قبل از شروع حرکت به سمت غرب تقویت کند.یک روز بعد، پس از انهدام 18 ترابری ژاپنی دیگر در آبهای مجاور (در هاپو و جئوجینپو)، یی سون سین و وون گیون راه خود را از هم جدا کردند و پس از دریافت خبر سقوط هانسئونگ به بنادر خود بازگشتند.با این حال، یی با هر نبردی با دقت رفتار می کرد و مطمئن بود که تلفات جدی کمی متحمل شده است.از نبرد اوکپو، تنها تلفات شلیک گلوله خفیف به یک پاروزن در اثر شلیک تفنگ سرگردان بود.نبرد اوکپو باعث اضطراب و عصبی شدن ژاپنی ها شد، زیرا پس از آن یی شروع به استقرار نیروی دریایی خود برای حمله به کشتی های تدارکاتی و حامل ژاپنی کرد.

کمپین هامگیونگ عمدتاً به دلیل کمک فراریان کره ای بود که شاهزاده های خود سونهوا و ایمهای را نیز به ژاپنی ها تحویل دادند.ژاپنی ها به لبه شمال شرقی Hamgyeong رسیدند، از رودخانه Duman عبور کردند و به Orangai Jurchens حمله کردند، اما با مقاومت شدید روبرو شدند.Katō به جنوب بازگشت و در Anbyeon اقامت گزید در حالی که Nabeshima Naoshige مقر آن در Gilju بود.در زمستان مقاومت محلی شروع به عقب راندن اشغال ژاپنی کرد و گیلجو را محاصره کرد.

از آغاز جنگ، کره ای ها شبه نظامیانی را سازماندهی کردند که آنها را "ارتش های صالح" (کره ای: ) می نامیدند تا در برابر تهاجم ژاپن مقاومت کنند.این گروه‌های رزمی در سراسر کشور پرورش یافتند و در نبردها، حملات چریکی، محاصره و حمل و نقل و ساخت مایحتاج زمان جنگ شرکت داشتند.سه نوع اصلی از شبه نظامیان کره ای "ارتش صالح" در طول جنگ وجود داشت: سربازان عادی کره ای زنده مانده و بدون رهبر، یانگبان های میهن پرست (اشراف زادگان) و مردم عادی، و راهبان بودایی.در تابستان 1592، حدود 22200 چریک کره ای در خدمت ارتش حق بودند که بیشتر نیروهای ژاپنی را در اختیار داشتند.در طول اولین تهاجم، استان جئولا تنها منطقه دست نخورده در شبه جزیره کره باقی ماند.علاوه بر گشت‌های موفق دریا توسط یی سون سین، فعالیت نیروهای داوطلب، نیروهای ژاپنی را تحت فشار قرار داد تا به نفع سایر اولویت‌ها از استان دور شوند.

پیشتاز ژاپنی ارتش تحت فرماندهی کونیشی یوکیناگا و سو یوشیتوشی و پس از آن ارتش کاتو کیوماسا و ارتش کورودا ناگاماسا بود.نیروهای ژاپنی بدون مشکل به رودخانه ایمجین رسیدند، اما دریافتند که کره‌ای‌ها بالاخره موفق شده‌اند یک دفاع مؤثر برپا کنند و 10000 سرباز در کرانه دور به فرماندهی Gim Myeongweon جمع‌آوری کردند.نیروهای ژاپنی که دیدند کره ای ها پس از ده روز انتظار تکان نخواهند خورد، عقب نشینی کاذبی انجام دادند تا آنها را به حمله بکشانند.کره ای ها طعمه را گرفتند و یکی از فرماندهان بی تجربه سین هال بلافاصله به افراد خود دستور داد از رودخانه عبور کرده و به ژاپنی ها حمله کنند.به این ترتیب بخشی از ارتش کره از رودخانه عبور کردند و با عجله از کنار اردوگاه متروکه ژاپنی به کمین رفتند.ژاپنی ها با تفنگ به سمت آنها شلیک کردند و آنها را تا رودخانه ای که در آنجا ذبح شدند تعقیب کردند.ژاپنی ها تا 7 ژوئیه از رودخانه گذشتند و بدون جنگ کائسونگ را تصرف کردند.پس از آن سه لشکر از هم جدا شدند.کونیشی یوکیناگا به سمت شمال به پیونگ یانگ رفت، کورودا ناگاماسا به سمت غرب به هوانگه رفت و کاتو کیوماسا به سمت شمال شرقی به سمت هامگیونگ رفت.

دریاسالار یی دوباره به سمت شرق حرکت کرد و با نیروی دیگری در اطراف منطقه ساچئون-دانگپو مواجه شد و در آنجا دوباره درگیر درگیری های جزئی علیه ناوگان ژاپنی شد.ناوگان یی سانسین موفق شد 13 کشتی بزرگ ژاپنی را نابود کند.این اولین نبرد کمپین دوم دریاسالار یی در جنگ ایمجین، بین ژاپن و کره بود، زمانی که کشتی لاک پشت برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفت.حمله شدید و ناگهانی کره ژاپنی ها را شوکه کرد.اما برخلاف عملکرد ضعیف قبلی خود در نبرد اوکپو، سربازان ژاپنی شجاعانه جنگیدند و با آرکبوس های خود به موقع به آتش پاسخ دادند.متأسفانه برای ژاپنی ها، آنها فرصتی برای سوار شدن بر کشتی های کره ای به دلیل شلیک توپ متمرکز کره ای نداشتند.همچنین سوار شدن به کشتی لاک پشت به دلیل وجود میخ های آهنی روی سقف آن غیرممکن بود.سپس، هنگامی که کشتی لاک پشت به خطوط ژاپنی برخورد کرد، ژاپنی ها شروع به وحشت کردند و به هر جهت شلیک کردند.

با نزدیک شدن ناوگان کره ای به بندر Dangpo، یی سون شین متوجه شد که ناوگان این ناوگان ژاپنی در میان کشتی های دیگر لنگر انداخته است.دریاسالار یی با درک فرصت طلایی حمله را با گل سرسبد خود (لاک پشت) هدایت کرد که پرچمدار ژاپنی را هدف قرار داد.ساخت مستحکم قایق او به یی سون شین اجازه داد تا به راحتی از خط کشتی های ژاپنی عبور کند و کشتی خود را درست در کنار کشتی پرچمدار ژاپنی لنگر انداخته قرار دهد.ساختار سبک کشتی ژاپنی با یک حمله گسترده کامل مطابقت نداشت و در عرض چند دقیقه غرق شد.از کشتی لاک پشت، تگرگ گلوله های توپ بر روی کشتی های دیگر بارید و کشتی های بیشتری را نابود کرد.کره ای ها دور کشتی های دیگر لنگر انداختند و شروع به غرق کردن آنها کردند.سپس ژنرال کره ای کوون جون یک تیر به کوروشیما شلیک کرد.فرمانده ژاپنی جان خود را از دست داد و یک کاپیتان کره ای به هواپیما پرید و سر او را برید.سربازان ژاپنی با دیدن سر بریدن دریاسالار خود وحشت کردند و در سردرگمی خود توسط کره ای ها سلاخی شدند.

ناوگان کره ای یک آرایش دایره ای برای حرکت در خلیج محصور در نظر گرفت و به نوبت ژاپنی ها را بمباران کرد.یی سونسین که متوجه شد این تنها ژاپنی ها را مجبور به فرار از داخل کشور می کند، دستور عقب نشینی کاذب را داد.ناوگان ژاپنی که به این ترفند افتادند، به تعقیب افتادند، اما آنها را محاصره کردند و به ضرب گلوله تیراندازی کردند.چند ژاپنی موفق شدند به ساحل فرار کنند و به تپه ها پناه ببرند.تمام کشتی های ژاپنی نابود شدند.دریاسالار یی پس از تامین امنیت این منطقه (آخرین مورد از سری دفاع ساحلی جئولا)، تصمیم گرفت از مزیت عدم فعالیت دشمن خود استفاده کند و به سمت منطقه نوریانگ-هانساندو حرکت کرد.ناوگان کره ای چند روز بعد را صرف جستجوی کشتی های ژاپنی کرد اما هیچ کدام را پیدا نکرد.در 18 ژوئیه ناوگان منحل شد و هر فرمانده به بنادر مربوطه خود بازگشت.

ژنرال کره ای Gim Myeongweon که متوجه شد حمله ژاپنی ها در راه است، از افراد باقی مانده خود خواست توپ و بازوهای خود را در برکه ای فرو کنند تا از افتادن آنها به دست ژاپنی ها جلوگیری کنند و به سمت شمال به Sunan گریختند.ژاپنی ها در 24 ژوئیه از رودخانه عبور کردند و شهر را کاملاً متروک یافتند.کونیشی و کورودا با مشکوک شدن به یک تله، پیشاهنگانی را به تپه ای نزدیک فرستادند تا قبل از ورود به شهر خالی تایید کنند.در داخل انبارهای شهر هفت هزار تن برنج پیدا کردند که برای غذای چند ماهه ارتش آنها کافی بود.اشغال پیونگ یانگ توسط ژاپنی ها مورد مناقشه قرار نگرفت تا اینکه ژنرال مینگ ژو چنگ سون با 6000 نفر در 23 اوت 1592 وارد شد.

نمایندگان ناامید کره در نهایت به شهر ممنوعه در پکن فرستاده شدند تا از امپراتور وانلی بخواهند که با فرستادن ارتشی برای بیرون راندن ژاپنی ها از دست نشاندگان وفادار خود در کره محافظت کند.چینی ها به کره ای ها اطمینان دادند که ارتش اعزام خواهد شد، اما آنها درگیر یک جنگ بزرگ در نینگ شیا بودند و کره ای ها باید منتظر رسیدن کمک آنها باشند.

تویوتومی هیدیوشی به کوبایاکاوا تاکاکاگه دستور داد تا به استان جئولا حمله کند.استان جیولا به خاطر برنجش معروف بود و ژاپن برای تغذیه ارتش خود به آن برنج نیاز داشت.همچنین نیروی دریایی دریاسالار یی سون سین در استان جئولا مستقر شد.تصرف استان جئولا مسیر زمینی را برای ارتش ژاپن برای حمله به دریاسالار یی، که طی دو ماه گذشته با خطوط تدارکات ژاپنی تداخل کرده بود، فراهم می کرد.بنابراین کوبایاکاوا که در آن زمان در سئول بود برای حمله به ارتش کره پیشروی کرد.ارتش ژاپن برای تصرف استان باید از شهرستان گیومسان به جئونجو برود.ژاپنی ها دو راه داشتند.یک مسیر توسط تپه ای به نام اونگچی و دیگری توسط تپه ایچی مسدود شده بود.ژاپنی ها و کره ای ها نیروهای خود را تقسیم کردند.بنابراین نبرد برای ایچی و اونگچی همزمان اتفاق افتاد.در همان زمان، کو کیونگ میونگ در حال پیشروی به سمت Geumsan بود تا ژاپنی ها را به دام بیاندازد.اگرچه نیرو در ایچی تا 8 برنده شد، نیروی کره ای در Ungchi در آن زمان به سمت Jeonju حرکت کرد و نیروی ژاپنی در آن مسیر به Jeonju پیشروی کرد.با این حال، بعداً، نیروهای ژاپنی از ایچی و جئونجو عقب نشینی کردند.نیروی کو کیونگ میونگ وارد شد و به عقب ژاپن حمله کرد.کره ای ها در این نبرد پیروز شدند و جلوی پیشروی ارتش ژاپن به استان جیولا را گرفتند.در نتیجه، ژاپن نتوانست برنج کافی برای ارتش خود فراهم کند که بر توانایی آن برای جنگ تأثیر گذاشت.

در پاسخ به موفقیت نیروی دریایی کره، تویوتومی هیدیوشی سه فرمانده را از فعالیت های زمینی فراخواند: واکیساکا یاسوهارو، کاتو یوشیاکی و کوکی یوشیتاکا.آنها اولین فرماندهان با مسئولیت های دریایی در کل نیروهای متجاوز ژاپن بودند.هیدیوشی فهمید که اگر کره ای ها فرماندهی دریا را بدست آورند، این پایان حمله به کره است و دستور داد ناوگان کره ای را با سر یی سون سین برای او بیاورند.کوکی، دزد دریایی سابق، بیشترین تجربه دریایی را داشت، در حالی که کاتو یوشیاکی یکی از "هفت نیزه شیزوگاتاکه" بود.با این حال، فرماندهان نه روز قبل از صدور دستور هیدیوشی به بوسان رسیدند و یک اسکادران را برای مقابله با نیروی دریایی کره تشکیل دادند.سرانجام واکیساکا مقدمات خود را به پایان رساند و اشتیاق او برای کسب افتخار نظامی او را وادار کرد تا بدون منتظر ماندن برای پایان دادن به سایر فرماندهان، علیه کره ای ها حمله کند.نیروی دریایی کره ای مرکب از 53 کشتی تحت فرماندهی یی سون سین و یی ائوک گی در حال انجام عملیات جستجو و انهدام بودند زیرا نیروهای ژاپنی در خشکی در حال پیشروی به سمت استان جیولا بودند.استان جئولا تنها قلمرو کره ای بود که توسط یک اقدام نظامی بزرگ دست نخورده بود و به عنوان خانه برای سه فرمانده و تنها نیروی دریایی فعال کره عمل می کرد.نیروی دریایی کره بهترین کار را برای از بین بردن پشتیبانی دریایی از ژاپنی ها برای کاهش اثربخشی نیروهای زمینی دشمن در نظر گرفت.در 13 آگوست 1592، ناوگان کره ای که از جزیره میروک در Dangpo حرکت می کرد اطلاعات محلی دریافت کرد که یک ناوگان بزرگ ژاپنی در نزدیکی آن قرار دارد.پس از جان سالم به در بردن از طوفان، ناوگان کره ای در سواحل دانگپو لنگر انداخته بود، جایی که یک مرد محلی در ساحل ظاهر شد و این خبر را داشت که ناوگان ژاپنی به تازگی وارد تنگه باریک Gyeonnaeryang شده است که جزیره کوجه را تقسیم می کند.صبح روز بعد، ناوگان کره ای ناوگان 82 کشتی ژاپنی را که در تنگه Gyeonnaeryang لنگر انداخته بودند، مشاهده کردند.با توجه به باریک بودن تنگه و خطر ناشی از صخره های زیر آب، یی سون سین شش کشتی را به عنوان طعمه فرستاد تا 63 کشتی ژاپنی را به دریای وسیع تر بکشاند.ناوگان ژاپنی را تعقیب کرد.هنگامی که ناوگان ژاپنی در آب های آزاد قرار گرفتند، توسط ناوگان کره ای به شکل نیم دایره ای احاطه شدند که یی سون سین آن را "بال جرثقیل" نامید.با حداقل سه کشتی لاک پشت (که دو تای آنها به تازگی تکمیل شده بودند) درگیری با ناوگان ژاپنی را رهبری می کردند، کشتی های کره ای گلوله های توپ را به سمت سازند ژاپنی شلیک کردند.سپس کشتی‌های کره‌ای درگیر نبردی آزادانه با کشتی‌های ژاپنی شدند و فاصله کافی برای جلوگیری از سوار شدن ژاپنی‌ها را حفظ کردند.یی سان سین، نبردهای غوغا را فقط در برابر کشتی های ژاپنی که به شدت آسیب دیده بودند مجاز بود.در طول نبرد، نیروی دریایی کره از یک بمب آتشین با محفظه فلزی استفاده کرد که خسارت قابل توجهی به خدمه عرشه ژاپنی وارد کرد و باعث آتش سوزی شدید در کشتی های آنها شد.این نبرد با پیروزی کره ای ها به پایان رسید و ژاپنی ها 59 کشتی را از دست دادند - 47 کشتی نابود شدند و 12 کشتی اسیر شدند.حتی یک کشتی کره ای در طول نبرد گم نشد.واکیساکا یاسوهارو به دلیل سرعت پرچمدارش فرار کرد.پس از این، یی مقر خود را در جزیره هانسان راه اندازی کرد و شروع به برنامه ریزی برای حمله به پایگاه اصلی ژاپن در بندر پوسان کرد.

خبر شکست ژاپن در جزیره هانسان در عرض چند ساعت به بوسان رسید و دو فرمانده ژاپنی، کوکی یوشیتاکا و کاتو یوشیاکی، بلافاصله با 42 کشتی به سمت بندر آنگولپو حرکت کردند، جایی که امیدوار بودند با ناوگان کره ای نزدیک به ساحل روبرو شوند.یی سون سین در 15 آگوست اخبار حرکت آنها را دریافت کرد و برای مقابله با آنها به سمت آنگولپو پیشروی کرد.این بار ژاپنی ها تمایلی به تعقیب کره ای ها در آب های آزاد نداشتند و در خشکی ماندند.طعمه را نمی گرفتند.در پاسخ، ناوگان کره ای به جلو حرکت کرد و ناوگان لنگر انداخته ژاپن را برای ساعت ها بمباران کرد تا زمانی که آنها به داخل خشکی عقب نشینی کردند.بعداً ژاپنی ها برگشتند و با قایق های کوچک فرار کردند.کوکی و کاتو هر دو از نبرد جان سالم به در بردند.نبردهای جزیره هانسان و آنگولپو هیده یوشی را مجبور کرد تا دستور مستقیم به فرماندهان نیروی دریایی خود بدهد تا تمام عملیات دریایی غیرضروری را متوقف کنند و فعالیت را به منطقه نزدیک در اطراف بندر پوسان محدود کنند.او به فرماندهان خود گفت که شخصاً به کره خواهد آمد تا خودش نیروهای دریایی را رهبری کند، اما هیدیوشی هرگز نتوانست این کار را انجام دهد زیرا وضعیت سلامتی او به سرعت رو به وخامت بود.این بدان معناست که تمام نبردها در کره خواهد بود، نه چین، و پیونگ یانگ دورترین پیشروی ارتش ژاپن در شمال غربی خواهد بود (مطمئناً، راهپیمایی کوتاه گروه دوم کاتو کیوماسا به منچوری شمالی ترین پیشروی ژاپن بود، اما منچوری نبود. بخشی از چین امپراتوری در قرن شانزدهم).در حالی که بعید بود که هیدیوشی بتواند به چین حمله کند و بخش بزرگی از آن را فتح کند، نبردهای جزیره هانسان و آنگولپو مسیرهای تدارکات او را بررسی کردند و مانع از حرکت او در کره شدند.

با مشاهده بحران در چوسون، امپراتور وانلی سلسله مینگ و دربارش در ابتدا پر از سردرگمی و شک و تردید بودند که چگونه خراج خود را می‌توانست به این سرعت تسخیر کند.دادگاه کره در ابتدا برای درخواست کمک از سلسله مینگ مردد بود و عقب نشینی را به پیونگ یانگ آغاز کرد.پس از درخواست های مکرر پادشاه سئونجو و پس از رسیدن ارتش ژاپن به مرز کره با چین، سرانجام چین به کمک کره آمد.چین نیز تا حدودی موظف بود به کمک کره بیاید، زیرا کره کشور تابع چین بود و سلسله مینگ امکان حمله ژاپن به چین را تحمل نکرد.فرماندار محلی لیادونگ در نهایت به درخواست پادشاه سئونجو برای کمک پس از تصرف پیونگ یانگ با فرستادن نیروی کوچکی متشکل از 5000 سرباز به رهبری زو چنگ سون عمل کرد.زو، ژنرالی که با مغول ها و ژورچن ها با موفقیت جنگیده بود، بیش از حد اعتماد به نفس داشت و ژاپنی ها را تحقیر می کرد.ارتش ترکیبی ژو چنگ سون و شی رو در 23 اوت 1592 در باران شدید شبانه به پیونگ یانگ رسیدند.ژاپنی ها کاملاً غافلگیر شدند و ارتش مینگ توانست Chilsongmun ("دروازه هفت ستاره") بی دفاع را در دیوار شمالی گرفته و وارد شهر شود.با این حال، ژاپنی ها به زودی متوجه شدند که ارتش مینگ واقعاً چقدر کوچک است، بنابراین آنها گسترش یافتند و باعث شدند ارتش دشمن گسترش یابد و متفرق شود.سپس ژاپنی ها از موقعیت استفاده کردند و با شلیک گلوله به ضدحمله پرداختند.گروه‌های کوچکی از سربازان مینگ منزوی را تا زمانی که سیگنال عقب‌نشینی به صدا در آمد، انتخاب کردند.ارتش مینگ دور زده شده بود، از شهر بیرون رانده شده بود، سرگردانان آن را از بین برده بودند.در پایان روز، شی رو کشته شد در حالی که ژو چنگ سون به Uiju فرار کرد.حدود 3000 سرباز مینگ کشته شدند.ژو چنگ سون سعی کرد شکست را کم اهمیت جلوه دهد و به شاه سئونجو توصیه کرد که به دلیل آب و هوا فقط "عقب نشینی تاکتیکی" کرده است و پس از جمع آوری نیروهای بیشتر از چین بازخواهد گشت.با این حال، پس از بازگشت به لیادونگ، او گزارشی رسمی نوشت و کره ای ها را مسئول این شکست دانست.فرستادگان مینگ که به کره اعزام شده بودند این اتهام را بی اساس دانستند.

Katō Kiyomasa، رهبری لشکر دوم بیش از 20000 نفر، با یک راهپیمایی ده روزه از شبه جزیره عبور کرد و به شهرستان آنبیون رفت و در امتداد ساحل شرقی به سمت شمال رفت.در میان قلعه‌هایی که به تصرف درآمده‌اند، هام‌هونگ، مرکز استان همگیونگ بود.در آنجا بخشی از لشکر دوم به امور دفاعی و امور عمرانی اختصاص یافت.بقیه لشکر، 10000 نفر، به سمت شمال ادامه دادند و در 23 آگوست علیه ارتش هامگیونگ جنوبی و شمالی به فرماندهی یی یونگ در سونگجین نبرد کردند.یک لشکر سواره نظام کره ای از میدان باز در Songjin استفاده کرد و نیروهای ژاپنی را به انبار غلات هل داد.در آنجا ژاپنی ها خود را با عدل های برنج محاصره کردند و با موفقیت حمله نیروهای کره ای را با آرکبوس های خود دفع کردند.در حالی که کره ای ها قصد داشتند نبرد را در صبح تجدید کنند، کاتو کیوماسا شبانه به آنها کمین کرد.لشکر دوم نیروهای کره ای را کاملاً محاصره کرد، به استثنای دهانه ای که به یک باتلاق منتهی می شد.آنهایی که فرار کردند در باتلاق به دام افتادند و سلاخی شدند.کره ای هایی که فرار کردند به پادگان های دیگر هشدار دادند و به نیروهای ژاپنی اجازه دادند که به راحتی شهرستان کیلجو، شهرستان میونگچون و شهرستان کیونگ سونگ را تصرف کنند.سپس لشکر دوم از طریق شهرستان پوریونگ به سمت هوریونگ، جایی که دو شاهزاده کره ای در آن پناه گرفته بودند، به داخل کشور چرخید.در 30 آگوست 1592، لشکر دوم وارد هوریونگ شد، جایی که کاتو کیوماسا شاهزاده‌های کره‌ای و فرماندار استان یو یونگ ریپ را پذیرفت، اینها قبلاً توسط ساکنان محلی دستگیر شده بودند.اندکی بعد، یک گروه جنگجوی کره ای سر یک ژنرال ناشناس کره ای به همراه ژنرال هان کوک هام را که به طناب بسته بود، تحویل دادند.

راهب بودایی هیوجونگ به تشویق پادشاه سئونجو، مانیفستی صادر کرد که در آن همه راهبان را به دست گرفتن اسلحه دعوت کرد و نوشت: "افسوس، راه بهشت ​​دیگر نیست. سرنوشت زمین رو به زوال است. در سرپیچی از بهشت ​​و عقل، دشمن ظالم شهامت عبور از دریا را با هزار کشتی داشت.»هیوجونگ سامورایی ها را «شیاطین سمی» نامید که «به اندازه مارها یا حیوانات درنده خشن بودند» که وحشیگری آنها ترک صلح طلبی بودیسم را برای محافظت از افراد ضعیف و بی گناه توجیه می کرد.هیوجونگ درخواست خود را با دعوت از راهبانی که توانا بودند به پایان رساند تا "زره رحمت بودیساتوا را بپوشند، شمشیر ارزشمند را در دست بگیرند تا شیطان را بیاندازند، صاعقه هشت خدا را به دست بگیرند و جلو بیایند!".حداقل 8000 راهب به دعوت هیوجونگ پاسخ دادند، برخی به دلیل حس میهن پرستی کره ای و برخی دیگر به انگیزه میل به بهبود وضعیت بودیسم، که از تبعیض دادگاه سینوفیل به قصد ترویج کنفوسیوسیسم رنج می برد.هیوجونگ و راهب یونگیو نیرویی متشکل از 2600 نفر را برای حمله به چئونگجو، که مرکز اداری کره مرکزی بود و انبار بزرگ دولتی را در خود داشت، جمع آوری کردند.قبلاً در 4 ژوئن گرفته شده بود و تحت کنترل Hachisuka Iemasa بود.هنگامی که کره ای ها حمله کردند، برخی از ژاپنی ها هنوز در حال جستجوی غذا بودند.ژاپنی ها بیرون آمدند و به کره ای ها شلیک کردند، اما آنها محاصره شدند و کشته شدند.کره ای ها نحوه استفاده از سلاح گرم قفل کبریت را نمی دانستند، بنابراین از آنها به عنوان چماق استفاده می کردند.در این لحظه باران شدیدی شروع شد و کره ای ها عقب نشستند و عقب نشینی کردند.روز بعد کره ای ها متوجه شدند که ژاپنی ها از چئونگجو تخلیه شده اند و بدون درگیری شهر را تصرف کرده اند.

پس از پیروزی در نبرد چئونگجو، رهبران کره شروع کردند به نزاع بین خود بر سر اینکه چه کسی بیشتر مسئول است، و این بود که وقتی کره ای ها حمله را آغاز کردند، افراد عادی تحت رهبری یون سونگاک از شرکت در این جنگ امتناع کردند، در حالی که ارتش راست به رهبری هیوجونگ و راهبان جنگجو زیر نظر ابات یونگیو به طور جداگانه راهپیمایی کردند.در 22 سپتامبر 1592، هیوجونگ با 700 چریک ارتش راست به یک نیروی ژاپنی 10000 نفری تحت فرماندهی کوبایاکاوا تاکاکاگه حمله کرد.ترنبول نبرد دوم گئومسان را اقدامی حماقت آمیز از جانب جو توصیف کرد، زیرا نیروهای بیش از حد او در برابر "10000 نفر از سرسخت ترین سامورایی ها" قرار گرفتند، ارتش راست را محاصره کردند و آنها را "نابود کردند" و تمام نیروهای کره ای را از بین بردند همانطور که کوبایاکاوا دستور داد که هیچ اسیری گرفته نشودراهبان یونگیو که احساس وظیفه می کرد به کمک جو بیاید، اکنون راهبان جنگجوی خود را علیه کوبایاکاوا در نبرد سوم گئومسان رهبری کرد که به همین ترتیب دچار همان سرنوشت شد - "نابودی کامل".با این حال، از آنجایی که گئومسان برجسته سه حمله پیاپی کره را در یک ماه انجام داده بود، لشکر ششم تحت فرماندهی کوبایاکاوا عقب نشینی کرد زیرا تویوتومی هیدیوشی تصمیم گرفت که برجسته ارزش این را نداشته باشد که آن را نگه دارد و برای مردم رنج کشیده منطقه ای که همه چیز مهم بود.عقب نشینی ژاپن الهام بخش حملات چریکی بیشتر شد و یکی از رهبران ارتش راست به نام پاک چین، شیئی را بر روی دیوارهای شهر گیونگجو که در کنترل ژاپن بود پرتاب کرد، که باعث شد "دزدها"، همانطور که گزارش های کره ای همیشه ژاپنی ها را می نامیدند، به بررسی بروند. آی تی؛معلوم شد که این شی بمبی بوده که 30 ژاپنی را کشته است.فرمانده ژاپنی از ترس اینکه پادگان او اکنون ضعیف شده باشد، دستور عقب نشینی به واجو (قلعه) ساحلی در Sosaengpo را داد.

در اکتبر 1592، کاتو کیوماسا تصمیم گرفت به یک قلعه یورچن در نزدیکی رودخانه تومن در منچوری حمله کند تا نیروهای خود را در برابر "بربرها" آزمایش کند، همانطور که کره ای ها یورچن ها را می نامیدند.به ارتش 8000 نفری کاتو، 3000 کره ای در هامگیونگ ملحق شدند، زیرا جورچن ها به طور دوره ای از مرز حمله می کردند.به زودی نیروهای ترکیبی قلعه را غارت کردند و در نزدیکی مرز اردو زدند.پس از رفتن کره ای ها به خانه، نیروهای ژاپنی مورد حمله تلافی جویانه یورچن ها قرار گرفتند.Katō Kiyomasa با نیروهای خود عقب نشینی کرد تا از تلفات سنگین جلوگیری کند.به دلیل این تهاجم، نورهاچی رهبر جورچن در حال ظهور به چوسون و مینگ در جنگ کمک نظامی کرد.با این حال، این پیشنهاد توسط هر دو کشور، به ویژه چوسون ، رد شد و گفتند که پذیرش کمک از "بربرها" به شمال شرم آور خواهد بود.

در سواحل بوسان، ناوگان متحد چوسون متوجه شد که نیروی دریایی ژاپن کشتی های خود را برای نبرد آماده کرده است و ارتش ژاپن خود را در اطراف خط ساحلی مستقر کرده است.ناوگان متحد چوسون در سازند جانگساجین یا "مار دراز" با کشتی‌های زیادی که در یک خط پیشروی می‌کردند جمع شدند و مستقیماً به ناوگان ژاپن حمله کردند.نیروی دریایی ژاپن که توسط ناوگان چوسون غرق شده بودند، کشتی های خود را رها کردند و به ساحلی که ارتش آنها در آنجا مستقر بود گریختند.ارتش و نیروی دریایی ژاپن به نیروهای خود پیوستند و ناامیدانه از تپه های مجاور به ناوگان چوسون حمله کردند.ناوگان Joseon برای دفاع و محدود کردن حملات خود تیرهایی را از کشتی های خود پرتاب کردند و در این بین آتش توپ خود را بر روی انهدام کشتی های ژاپنی متمرکز کردند. در قلعه های خودحتی با توپ‌هایی که در بوسان دستگیر شدند، ژاپنی‌ها آسیب کمی به کشتی‌های جنگی کره‌ای وارد کردند.تا زمانی که روز به پایان رسید، 128 کشتی ژاپنی نابود شده بودند.یی سونسین دستور عقب نشینی داد و نبرد را پایان داد.یی سون شین در ابتدا قصد داشت تمام کشتی های ژاپنی باقی مانده را نابود کند، اما متوجه شد که انجام این کار به طور مؤثر سربازان ژاپنی را در شبه جزیره کره به دام می اندازد، جایی که آنها به داخل خاک سفر می کنند و بومیان را سلاخی می کنند.بنابراین، یی تعداد کمی از کشتی های ژاپنی را بدون آسیب رها کرد و نیروی دریایی خود را برای تامین مجدد عقب نشینی کرد.و درست همانطور که یی مشکوک بود، زیر پوشش تاریکی، سربازان ژاپنی باقی مانده سوار کشتی های باقی مانده خود شدند و عقب نشینی کردند.پس از این نبرد، نیروهای ژاپنی کنترل دریا را از دست دادند.ضربه مخربی که به ناوگان ژاپنی وارد شد، ارتش آنها را در کره منزوی کرد و ارتباط آنها را با پایگاه های خود قطع کرد.از آنجایی که نیروهای ژاپنی به اهمیت خطوط دفاعی خلیج بوسان برای تامین امنیت خط تدارکاتی پی بردند، با آمدن نیروی دریایی چوسون، سعی کردند منطقه غربی بوسان را تحت کنترل خود درآورند.

ژاپنی ها از صمیم قلب به قلعه جینجو نزدیک شدند.آنها انتظار یک پیروزی آسان دیگر در جینجو را داشتند، اما ژنرال کره ای کیم سی مین با ژاپنی ها مخالفت کرد و با 3800 مرد خود محکم ایستاد.باز هم تعداد کره ای ها بیشتر بود.کیم سی مین اخیراً حدود 170 آرکبوس، معادل آنچه ژاپنی ها استفاده می کردند، خریداری کرده بود.کیم سی مین آنها را آموزش داد و معتقد بود که می تواند از جینجو دفاع کند.پس از سه روز درگیری، کیم سی مین مورد اصابت گلوله به پهلوی سرش قرار گرفت و سقوط کرد، زیرا قادر به فرماندهی نیروهای خود نبود.سپس فرماندهان ژاپنی به شدت بر کره ای ها فشار آوردند تا آنها را ناامید کنند، اما کره ای ها ادامه دادند.سربازان ژاپنی حتی با آتش سنگین آرکبوس ها هنوز قادر به بالا رفتن از دیوارها نبودند.کره ای ها از زمانی که کیم سی مین مجروح شده بود و مهمات پادگان در حال اتمام بود در موقعیت خوبی قرار نداشتند.گواک جائو، یکی از رهبران اصلی ارتش راست کره، شبانه با گروه بسیار کوچکی که برای تسکین کره ای ها در جینجو کافی نبود، وارد شد.گواک به افرادش دستور داد تا با دمیدن در شاخ و ایجاد صدا توجه را به خود جلب کنند.حدود 3000 چریک و نیروهای نامنظم به محل حادثه رسیدند.در این هنگام فرماندهان ژاپنی متوجه خطر خود شدند و مجبور به ترک محاصره شدند و عقب نشینی کردند.

امپراتور مینگ نیروی بزرگتری را تحت فرماندهی ژنرال لی روسونگ و سرپرست امپراتوری سونگ یینگ چانگ بسیج و اعزام کرد.بر اساس مجموعه نامه های به جا مانده از سونگ یینگ چانگ، نیروی ارتش مینگ حدود 40000 نفر بود که عمدتاً از پادگان های شمال تشکیل شده بود، از جمله حدود 3000 مرد با تجربه در برابر دزدان دریایی ژاپنی تحت فرمان چی جیگوانگ.لی خواهان یک لشکرکشی زمستانی بود زیرا زمین یخ زده به قطار توپخانه‌اش اجازه می‌دهد راحت‌تر از زیر جاده‌هایی که توسط باران‌های پاییزی به گل تبدیل شده است حرکت کند.در Uiju، پادشاه سونجو و دربار کره به طور رسمی از لی و سایر ژنرال های چینی به کره استقبال کردند، جایی که استراتژی مورد بحث قرار گرفت.در 5 ژانویه، وو ویژونگ 5000 مرد را از رودخانه یالو عبور می دهد.ارتش 35000 نفری لی روسونگ چند هفته بعد به رودخانه یالو می رسد.

یک نیروی مینگ متشکل از 43000 نفر با بیش از 200 توپ و یک ارتش چوسون متشکل از 10000 نفر با 4200 راهب، پیونگ یانگ را در دست ژاپنی ها محاصره کردند.در صبح روز 8 ژانویه، ارتش لی روسونگ به سمت شهر پیشروی کرد، صفوف فشرده آنها "شبیه فلس های ماهی بود. دفاع ژاپن تقریباً بیش از حد بود. اگرچه اسماً در دفع دشمنان موفق بودند، ژاپنی ها دیگر توانایی نداشتند. تمام دروازه ها شکسته شده بود، هیچ غذایی باقی نمانده بود، و تلفات وحشتناکی متحمل شده بودند. با در نظر گرفتن این موضوع، کونیشی تمام پادگان را تا شب به بیرون هدایت کرد و از رودخانه یخ زده Daedong به هانسئونگ برگشت. مردان کونیشی. در 17 فوریه به هانسئونگ رسید. سونگ یینگ چانگ از سئونجو از چوسون دعوت کرد تا در 6 مارس به پیونگ یانگ بازگردد.

نبرد بیوکجگوان یک درگیری نظامی بود که در 27 فوریه 1593 بین ارتش های سلسله مینگ به رهبری لی روسونگ و نیروهای ژاپنی به رهبری کوبایاکاوا تاکاکاگه انجام شد.منجر به پیروزی ژاپن و عقب نشینی مینگ شد.نبرد از اواخر صبح تا ظهر ادامه داشت.سرانجام لی روسونگ در مواجهه با اعداد برتر مجبور به عقب نشینی شد.ژاپنی ها تمام علف های اطراف هانسئونگ را سوزاندند تا سواره نظام مینگ را از علوفه محروم کنند.

حمله ژاپنی ها به رهبری کونیشی یوکیناگا با 30000 نفر.آنها به دلیل فضای محدود به نوبت به استوکد حمله کردند.کره ای ها با تیر، توپ و هواچا تلافی کردند.پس از سه حمله، یکی با برج محاصره، و دیگری که در آن ایشیدا میتسوناری مجروح شد، اوکیتا هیده ای موفق شد دفاع بیرونی را بشکند و به دیوار داخلی برسد.وقتی تیرهای کره ای ها تقریبا تمام شد، آی بون با کشتی های تدارکاتی حاوی 10000 تیر دیگر وارد شد و تا غروب که ژاپنی ها عقب نشینی کردند، به جنگ ادامه دادند.جدای از شکست، وضعیت ژاپن پس از اینکه ژا داشو گروه کوچکی از مهاجمان را به Hanseong هدایت کرد و بیش از 6500 تن غلات را سوزاند، بسیار ضعیف تر شد.این امر ژاپنی ها را با کمتر از یک ماه آذوقه باقی گذاشت.

پس از نبرد بیوکجگوان، ارتش مینگ رویکرد محتاطانه ای را در پیش گرفت و در اواخر فوریه پس از دفاع موفق کره در نبرد هانجو، دوباره به سمت هانسئونگ حرکت کرد.دو طرف برای چند ماه آینده در بن بست بین خط کائسونگ و هانسئونگ باقی ماندند و هر دو طرف نتوانستند و تمایلی به انجام حملات بیشتر نداشتند.ژاپنی ها فاقد تدارکات کافی برای حرکت به سمت شمال بودند و شکست در پیونگ یانگ باعث شده بود که بخشی از رهبری ژاپن مانند کونیشی یوکیناگا و ایشیدا میتسوناری به طور جدی مذاکره با نیروهای سلسله مینگ را در نظر بگیرند.این باعث شد که آنها وارد یک بحث داغ با ژنرال های دیگر جنگ طلب مانند کاتو کیوماسا شوند و این درگیری ها در نهایت پس از جنگ در ژاپن، زمانی که دو طرف در نبرد سکیگاهارا به رقیب تبدیل شدند، پیامدهای بیشتری خواهد داشت.نیروهای مینگ مشکلات خاص خود را داشتند.بلافاصله پس از ورود به کره، مقامات مینگ شروع به توجه به عرضه ناکافی لجستیکی از دربار کره کردند.سوابق کیان شیژن اشاره می کند که حتی پس از محاصره پیونگ یانگ، نیروهای مینگ تقریباً یک هفته به دلیل کمبود تدارکات متوقف شده بودند و سپس به سمت کائسونگ حرکت کردند.با گذشت زمان وضعیت فقط جدی تر شد.هنگامی که هوا گرم شد، وضعیت جاده در کره نیز وحشتناک شد، همانطور که نامه های متعددی از سونگ یینگ چانگ و سایر افسران مینگ تأیید می کند، که تامین مجدد از خود چین را نیز فرآیندی خسته کننده می کرد.حومه کره با ورود نیروهای مینگ از تهاجم ویران شده بود، و در دل زمستان برای کره ای ها بسیار دشوار بود که تدارکات کافی را جمع آوری کنند.حتی با وجود اینکه دادگاه اکثریت مردان حاضر را برای مقابله با این وضعیت تعیین کرده بود، اما تمایل آنها برای بازپس گیری کشورشان، همراه با ماهیت نظامی بی تجربه بسیاری از مدیران آنها، منجر به درخواست مداوم آنها از نیروهای مینگ برای پیشروی علیرغم این شد. وضعیت.این اتفاقات باعث افزایش بی اعتمادی بین دو طرف شد.اگرچه در اواسط آوریل 1593، ژاپنی ها با فشار لجستیکی بیشتر از محاصره دریایی کره ای یی سون سین و همچنین عملیات ویژه نیروی مینگ که توانست بخش قابل توجهی از انبار غلات ژاپنی را به آتش بکشد، مواجه شدند، ژاپنی ها را شکستند. صحبت کرد و از هانسئونگ خارج شد.

ژاپنی ها در 20 ژوئیه 1593 شروع به کار کردند. ابتدا لبه های دایک های اطراف جینجو را تخریب کردند تا خندق را تخلیه کنند، سپس با سپرهای بامبو به سمت قلعه پیشروی کردند.کره ای ها به آنها شلیک کردند و حمله را دفع کردند.در 22 ژوئیه، ژاپنی ها دوباره با برج های محاصره تلاش کردند، اما آنها با شلیک توپ نابود شدند.در 24 ژوئیه ژاپنی ها توانستند با موفقیت بخشی از دیوار بیرونی را در زیر پناهگاه های متحرک مین گذاری کنند.در 27 ژوئیه، ژاپنی ها اکنون با گاری های زرهی به نام "واگن های لاک پشت" حمله کردند، که به ژاپنی ها اجازه داد تا تا دیوارها پیشروی کنند، جایی که سنگ شکن ها سنگ ها را بیرون کشیده و به منطقه ضعیف شده دیوار حمله کردند و با کمک آنها یک طوفان باران، توانستند پایه های آن را از بین ببرند.قلعه به سرعت تصرف شد.مانند اکثر پیروزی های ژاپنی ها در مناطق پرجمعیت، قتل عام صورت گرفت.ژاپنی ها سپس به بوسان عقب نشینی کردند.

دو عامل باعث شد ژاپنی ها عقب نشینی کنند: اول اینکه یک کماندوی چینی به هانسئونگ (سئول کنونی) نفوذ کرد و انبارهای یونگسان را به آتش کشید و بخش اعظم مواد غذایی باقیمانده سربازان ژاپنی را نابود کرد.ثانیاً، شن ویجینگ بار دیگر برای انجام مذاکرات ظاهر شد و ژاپنی ها را به حمله 400000 چینی تهدید کرد.ژاپنی ها به رهبری کونیشی یوکیناگا و کاتو کیوماسا که از وضعیت ضعیف خود آگاه بودند، موافقت کردند که به منطقه بوسان عقب نشینی کنند در حالی که چینی ها به چین عقب نشینی کنند.آتش بس برقرار شد و فرستاده مینگ برای گفتگو در مورد شرایط صلح به ژاپن فرستاده شد.برای سه سال بعد، جنگ کمی وجود داشت زیرا ژاپنی ها کنترل چند قلعه ساحلی را حفظ کردند و بقیه کره توسط کره ای ها کنترل می شد.در 18 می 1594، همه سربازان ژاپنی به منطقه اطراف بوسان عقب نشینی کردند و بسیاری از آنها شروع به بازگشت به ژاپن کردند.دولت مینگ بیشتر نیروهای اعزامی خود را خارج کرد، اما 16000 نفر را برای محافظت از آتش بس در شبه جزیره کره نگه داشت.

پس از شکست مذاکرات صلح در سال های بین دو جنگ، هیدیوشی دومین حمله به کره را آغاز کرد.یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌های استراتژیک بین تهاجم اول و دوم این بود که فتح چین دیگر یک هدف صریح برای ژاپنی‌ها نبود.ناتوانی در به دست آوردن جای پایی در طول لشکرکشی چینی کاتو کیوماسا و عقب نشینی تقریباً کامل نیروهای ژاپنی در اولین تهاجم ، نشان داد کهشبه جزیره کره هدف عاقلانه و واقع بینانه تر است.اندکی پس از اینکه سفیران مینگ در سال 1597 به سلامت به چین بازگشتند، هیدیوشی تقریباً 200 کشتی با حدود 141100 نفر را تحت فرماندهی کلی کوبایاکاوا هیداکی فرستاد.نیروی دوم ژاپن بدون مخالفت در سال 1596 وارد سواحل جنوبی استان گیونگ سانگ شد.

علاوه بر این، پس از شنیدن این خبر در چین، دادگاه مینگ در پکن، یانگ هائو را به عنوان فرمانده عالی بسیج اولیه 55000 سرباز از استان های مختلف (و گاهی دورافتاده) در سراسر چین، مانند سیچوان، ژجیانگ، هوگوانگ، فوجیان، منصوب کرد. و گوانگدونگیک نیروی دریایی 21000 نفری در این تلاش گنجانده شد.ری هوانگ، فیلسوف و مورخ چینی-آمریکایی، تخمین زد که مجموع قدرت ارتش و نیروی دریایی چین در اوج لشکرکشی دوم حدود 75000 نفر بود.

قبل از نبرد، فرمانده قبلی نیروی دریایی، یی سون سین، از سمت خود برکنار شده بود.وون گیون با تجربه کمتر به جای یی ارتقا یافت.وون گیون با کل ناوگان، حدود 200 کشتی، در 17 اوت عازم بوسان شد.ناوگان کره ای در 20 اوت 1597 به نزدیکی بوسان رسیدند. همانطور که روز به پایان می رسید، آنها با نیرویی متشکل از 500 تا 1000 کشتی ژاپنی روبرو شدند که علیه آنها قرار گرفته بودند.وون گیون دستور حمله عمومی به ناوگان دشمن را صادر کرد، اما ژاپنی ها عقب نشستند و به کره ای ها اجازه تعقیب دادند.پس از چند مبادله رفت و برگشت، با تعقیب یکی دیگر، یکی عقب نشینی، ژاپنی ها برای آخرین بار چرخیدند و 30 کشتی را منهدم کردند و ناوگان کره را پراکنده کردند.کشتی‌های او در آتش آرکبوس و حملات سنتی ژاپنی‌ها غرق شدند که تا حد زیادی منجر به نابودی کل ناوگان او شد.Bae Seol 12 کشتی را به یک ورودی دورتر از تنگه منتقل کرد و موفق به فرار شد.

Ukita Hideie با حدود 49600 سرباز وارد Namwon می شود.در 24 سپتامبر، ژاپنی ها سنگر را با کاه و خاک پر کردند.سپس به خانه های سوخته شهر پناه بردند.در 25 سپتامبر، ژاپنی ها از مدافعان خواستند که تسلیم شوند، اما آنها نپذیرفتند.در شب 26 سپتامبر، ژاپنی ها Namweon را به مدت دو ساعت بمباران کردند، در حالی که مردان آنها از دیوارها بالا می رفتند و از نی تازه برای ایجاد یک سطح شیب دار به بالا استفاده می کردند.مدافعان که قادر به سوزاندن ساقه های مرطوب برنج نبودند، در برابر یورش ژاپنی ها درمانده شدند و قلعه سقوط کرد.

قلعه هوانگ سوکسان متشکل از دیوارهای وسیعی بود که کوه های هوانگ سوک را احاطه کرده بود و هزاران سرباز به رهبری ژنرال های جو جونگ دو و گواک جون را در خود جای داده بود. هنگامی که کاتو کیوماسا کوه را با ارتش راست محاصره کرد و شبانه به آنها حمله کرد. کره ای ها روحیه خود را از دست دادند و با 350 کشته عقب نشینی کردند.با این حال، محاصره موفق منجر به پیشروی بعدی از آن سوی استان گیونگ سانگ نشد.

در 16 اکتبر 1597، نیروی 5000 نفری کورودا ناگاماسا به جیکسان رسید، جایی که 6000 سرباز مینگ در آنجا مستقر بودند.نیروهای کورودا به دشمنان حمله کردند و به زودی بقیه ارتش به او پیوستند و تعداد نیروهای ژاپنی را به 30000 رساند.اگرچه ژاپنی ها به شدت از مینگ بیشتر بودند، اما به دلیل زره برتر مینگ نتوانستند آسیب زیادی وارد کنند.به گفته کورودا و موری هیدموتو، سلاح های گرم آنها نمی توانست به سپرهای آهنی مورد استفاده سربازان چینی نفوذ کند و زره آنها حداقل تا حدی ضد گلوله بود.نبرد تا غروب ادامه داشت که دو طرف عقب نشینی کردند.جیکسان دورترین فاصله ای بود که ژاپنی ها تا به حال در طول تهاجم دوم به هانسئونگ رسیدند.اگرچه آنها مجبور به عقب نشینی در جیکسان شدند، اما این یک ضرر بزرگ نبود و منجر به عقب نشینی منظم به جنوب توسط ژاپنی ها شد.

در حالی که تنها 13 کشتی از شکست فاجعه بار دریاسالار وون گیون در نبرد چیلچونریانگ باقی مانده بود، دریاسالار یی این تنگه را به عنوان آخرین نبرد در مقابل نیروی دریایی ژاپن که برای حمایت از پیشروی ارتش زمینی خود به سمت هانیانگ پایتخت چوسون حرکت می کردند، برگزار کرد. سئول امروزی).ساختار متراکم کشتی های ژاپنی که در تنگه باریک شلوغ شده بودند، یک هدف عالی برای شلیک توپ چوسون بود.در پایان نبرد، تقریباً 30 کشتی جنگی ژاپنی غرق شدند.نتایج فوری نبرد برای فرماندهی ژاپنی شوک بود.ارتش چوسون و مینگ توانستند دوباره جمع شوند.

نبرد با یک عقب نشینی کاذب آغاز شد که پادگان ژاپنی را به یک حمله جبهه ای کشاند.آنها با 500 شکست شکست خوردند و مجبور به عقب نشینی به قلعه توسان شدند.متفقین شهر اولسان را اشغال کردند.در 30 ژانویه، متفقین قلعه را بمباران کردند و سپس دیوار بیرونی توسان را گرفتند.ژاپنی ها بسیاری از ذخایر غذایی خود را رها کردند و به داخل قلعه داخلی عقب نشینی کردند.متفقین به دژ داخلی حمله کردند، حتی در یک نقطه بخشی از دیوار را گرفتند، اما متحمل تلفات سنگین شدند.در 19 فوریه نیروهای متفقین بار دیگر حمله کردند و عقب رانده شدند.با دیدن نیروهای کمکی ژاپنی، یانگ هائو تصمیم گرفت محاصره را بردارد و عقب نشینی کند، اما جنبش نابسامان منجر به کشته شدن بسیاری از سرگردانان توسط ژاپنی ها شد که منجر به تلفات سنگین شد.

شورای پنج نفره در اواخر اکتبر دستور خروج همه نیروها از کره را صادر کرد.مرگ هیده یوشی توسط شورا مخفی نگه داشته شد تا روحیه ارتش حفظ شود.

چینی ها معتقد بودند که ساچئون برای بازپس گیری قلعه های از دست رفته در کره بسیار مهم است و دستور حمله عمومی را صادر کردند.اگرچه چینی‌ها پیشرفت اولیه داشتند، اما زمانی که نیروهای کمکی ژاپنی به عقب ارتش چین حمله کردند و سربازان ژاپنی داخل قلعه از دروازه‌ها جدا شدند و ضد حمله کردند، جریان نبرد تغییر کرد.نیروهای مینگ چینی با 30000 شکست عقب نشینی کردند و ژاپنی ها در تعقیب بودند.به گفته منابع چینی و کره ای در مورد نبرد، نیروهای تحت رهبری دونگ یی یوان دیوار قلعه را شکسته بودند و در حال پیشروی در تصرف قلعه بودند تا اینکه یک حادثه باروت باعث انفجار در اردوگاه آنها شد و ژاپنی ها از موقعیت استفاده کردند و قلعه را تصرف کردند. نیروهای گیج و ضعیف را از بین ببرید.

نبرد نوریانگ، آخرین نبرد مهم تهاجمات ژاپنی به کره (1592-1598)، بین نیروی دریایی ژاپن و ناوگان ترکیبی پادشاهی چوسون و سلسله مینگ درگرفت.نیروی متفقین متشکل از حدود 150 کشتی چینی چوسون و مینگ به رهبری دریاسالارهای یی سون سین و چن لین، بیش از نیمی از 500 کشتی ژاپنی تحت فرماندهی شیمازو یوشیهیرو را که در تلاش بود با آنها ارتباط برقرار کند، مورد حمله قرار دادند و یا آنها را منهدم کردند یا اسیر کردند. کونیشی یوکیناگا.بازماندگان کتک خورده ناوگان شیمازو لنگ لنگان به پوسان بازگشتند و چند روز بعد به ژاپن رفتند.در اوج نبرد، یی مورد اصابت گلوله یک آرکبوس قرار گرفت و اندکی پس از آن جان باخت.

جنگ میراث مهمی در هر سه کشور به جا گذاشت.در متن امپریالیسمژاپن ، تهاجمات به عنوان اولین تلاش ژاپنی برای تبدیل شدن به یک قدرت جهانی تلقی می شود.اشغال جزئی کره این مفهوم ژاپنی را توسعه داد که کره به حوزه نفوذ ژاپن تعلق دارد و رهبران ژاپنی اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 از تهاجمات 1592-1597 برای تقویت توجیه الحاق کره در قرن بیستم استفاده کردند.دستاوردهای یی سان سین در جنگ همچنین الهام بخش افسران نیروی دریایی ژاپن در طول قرن 19 و 20 بود و بسیاری از آنها اهمیت مطالعه تاکتیک های جنگی او را برای تقویت بیشتر نیروی دریایی خود ذکر کردند.درچین ، جنگ از نظر سیاسی برای الهام بخشیدن به مقاومت ناسیونالیستی علیه امپریالیسم ژاپن در طول قرن بیستم استفاده شد.در دانشگاه های چین، مورخان جنگ را به عنوان یکی از "سه کمپین بزرگ تنبیهی" امپراتور وانلی ذکر می کنند.مورخان معاصر چینی اغلب از این کمپین ها به عنوان نمونه ای از دوستی مشترک چین و کره استفاده می کنند.درکره ، جنگ پایه تاریخی ناسیونالیسم کره ای است و مانند چین، الهام گرفته شده و از نظر سیاسی برای تحریک مقاومت ناسیونالیستی علیه امپریالیسم ژاپن در طول قرن بیستم استفاده شده است.کره در طول درگیری چندین قهرمان ملی از جمله یی سون سین و چن لین (بنیانگذار قبیله گوانگدونگ جین) به دست آورد.احساسات ضد ژاپنی مدرن در کره را می توان تا زمان تهاجمات ژاپنی ها در سال 1592 ردیابی کرد، اگرچه علت اصلی آن ریشه در رویدادهای اخیر دارد، به ویژه سختی هایی که کره ای ها در طول اشغال کره توسط ژاپن از سال 1910 تا 1945 متحمل شدند.