تجزیه امپراتوری عثمانی (30 اکتبر 1918 - 1 نوامبر 1922) یک رویداد ژئوپلیتیکی بود که پس از جنگ جهانی اول و اشغال استانبول توسط سربازان بریتانیایی ، فرانسوی وایتالیایی در نوامبر 1918 رخ داد. قدرت های متفقین در اوایل جنگ جهانی اول، ^[91] به ویژه قرارداد سایکس-پیکو، پس از پیوستن امپراتوری عثمانی به آلمان برای تشکیل اتحاد عثمانی-آلمان.^[92] مجموعه عظیمی از سرزمین ها و مردمی که قبلاً امپراتوری عثمانی را تشکیل می دادند به چندین ایالت جدید تقسیم شدند.^[93] امپراتوری عثمانی از نظر ژئوپلیتیک، فرهنگی و ایدئولوژیک، دولت اسلامی پیشرو بود.تجزیه امپراتوری عثمانی پس از جنگ منجر به تسلط قدرت های غربی مانند انگلیس و فرانسه بر خاورمیانه شد و شاهد ایجاد جهان عرب مدرن و جمهوری ترکیه بود.مقاومت در برابر نفوذ این قدرت‌ها از سوی جنبش ملی ترکیه صورت گرفت، اما تا دوران استعمار زدایی سریع پس از جنگ جهانی دوم، در سایر دولت‌های پس از عثمانی گسترده نشد.پس از فروپاشی کامل دولت عثمانی، نمایندگان آن معاهده سور را در سال 1920 امضا کردند که بر اساس آن بخش اعظمی از خاک ترکیه کنونی بین فرانسه، انگلستان، یونان و ایتالیا تقسیم می شد.جنگ استقلال ترکیه، قدرت های اروپای غربی را مجبور کرد تا قبل از تصویب معاهده به میز مذاکره بازگردند.اروپای غربی و مجلس ملی بزرگ ترکیه در سال 1923 معاهده لوزان جدید را امضا و تصویب کردند و جایگزین معاهده سور شد و در مورد اکثر مسائل سرزمینی توافق کردند.