اولین جنگ عثمانی و ونیزی

پس از جنگ صلیبی چهارم (1203-1204)، سرزمین های امپراتوری بیزانس بین چندین ایالت صلیبی کاتولیک غربی ("لاتین") تقسیم شد و دوره ای را آغاز کرد که در یونانی به نام Latinokratia شناخته می شود.علیرغم تجدید حیات امپراتوری بیزانس تحت سلسله Palaiologos در اواخر قرن سیزدهم، بسیاری از این ایالات "لاتین" تا زمان ظهور یک قدرت جدید، امپراتوری عثمانی، زنده ماندند.مهمترین آنها جمهوری ونیز بود که امپراتوری دریایی گسترده ای را تأسیس کرده بود و دارایی های ساحلی و جزایر متعددی را در دریاهای آدریاتیک، ایونی و دریای اژه کنترل می کرد.در اولین درگیری خود با عثمانی ها، ونیز قبلاً در سال 1430 شهر تسالونیکی را به دنبال محاصره طولانی از دست داده بود، اما پیمان صلح حاصل، سایر متصرفات ونیزی را دست نخورده باقی گذاشت.در سال 1453، عثمانی‌ها پایتخت بیزانس، قسطنطنیه را تصرف کردند و به گسترش قلمروهای خود در بالکان، آسیای صغیر و دریای اژه ادامه دادند.صربستان در سال 1459 فتح شد و آخرین بقایای بیزانس ، استبداد مورا و امپراتوری ترابیزون در 1460-1461 تحت سلطه قرار گرفتند.دوک نشین ناکسوس تحت کنترل ونیزی و مستعمرات لسبوس و خیوس توسط ونیزی ها در سال 1458 خراجگزار شدند، اما این دومی مستقیماً چهار سال بعد ضمیمه شد.بنابراین، پیشروی عثمانی ها ناگزیر تهدیدی برای دارایی های ونیز در جنوب یونان و پس از فتح بوسنی توسط عثمانی ها در سال 1463، در سواحل آدریاتیک نیز بود.

به گفته مورخ یونانی میشائیل کریتوبولوس، خصومت ها به دلیل فرار یک برده آلبانیایی فرمانده عثمانی آتن به قلعه ونیزی کورون (کورونی) با 100000 آسپر نقره از گنج اربابش آغاز شد.این فراری سپس به مسیحیت گروید، و تقاضای تحویل او توسط عثمانی ها از سوی مقامات ونیزی رد شد.با استفاده از این بهانه، در نوامبر 1462، توراهان اوغلو اومر بیگ، فرمانده عثمانی در یونان مرکزی، حمله کرد و تقریباً موفق شد قلعه مهم استراتژیک ونیزی لپانتو (نافپکتوس) را تصرف کند.با این حال، در 3 آوریل 1463، فرماندار مورا، ایسا بیگ ایشاکوویچ، شهر آرگوس را که تحت کنترل ونیزی بود، با خیانت به تصرف خود درآورد.

پاپ پیوس دوم از این فرصت استفاده کرد تا جنگ صلیبی دیگری را علیه عثمانی ها تشکیل دهد: در 12 سپتامبر 1463، ونیز و پادشاه مجارستان ماتیاس کوروینوس یک اتحاد امضا کردند و پس از آن در 19 اکتبر با پاپ و دوک فیلیپ نیک بورگوندی ائتلاف کردند.طبق شرایط آن، پس از پیروزی، بالکان بین متحدین تقسیم می شد.موریا و سواحل غربی یونان (اپیروس) به دست ونیز می‌افتد، مجارستان بلغارستان ، صربستان، بوسنی و والاچیا را تصاحب می‌کرد، سلطنت آلبانیایی تحت رهبری اسکندربیگ به مقدونیه گسترش می‌یافت و قلمروهای اروپایی باقی‌مانده عثمانی‌ها، از جمله قسطنطنیه، گسترش می‌یابد. تشکیل یک امپراتوری بیزانسی بازسازی شده توسط اعضای بازمانده خانواده Palaiologos.مذاکرات با دیگر رقبای عثمانی مانند کرامانیان، اوزون حسن و خانات کریمه نیز آغاز شد.

اتحاد جدید یک حمله دو جانبه را علیه عثمانی ها آغاز کرد: یک ارتش ونیزی به فرماندهی کاپیتان ژنرال دریا آلویس لوردان در موریا فرود آمد، در حالی که ماتیاس کوروینوس به بوسنی حمله کرد.در همان زمان، پیوس دوم شروع به جمع آوری ارتش در آنکونا کرد، به این امید که شخصاً آن را رهبری کند.

واکنش عثمانی سریع و قاطع بود: سلطان محمد دوم وزیر اعظم خود محمود پاشا آنجلوویچ را با لشکری ​​علیه ونیزی ها اعزام کرد.برای مقابله با ناوگان ونیزی که در خارج از ورودی تنگه داردانل ایستگاه گرفته بودند، سلطان دستور داد تا کارخانه کشتی‌سازی جدید Kadirga Limani در شاخ طلایی (که از نوع گالی «کادیرگا» نامگذاری شده است) ایجاد شود. قلعه هایی برای محافظت از تنگه ها، کلید البهر و سلطانیه.لشکرکشی مورین به سرعت برای عثمانی‌ها پیروز شد: اگرچه پیام‌های دریافتی از سوی اومر بیگ در مورد قدرت و قدرت آتش موقعیت ونیزی در هگزامیلیون هشدار داده بود، محمود پاشا تصمیم گرفت به راهپیمایی ادامه دهد، به این امید که آنها را غافلگیر کند.در این رویداد، عثمانی‌ها درست به موقع به ایستموس رسیدند تا ارتش ونیزی را ببینند که روحیه‌شان تضعیف شده و گرفتار اسهال خونی شده است، مواضع خود را ترک کرده و به سمت ناپلیا حرکت می‌کنند.ارتش عثمانی هگزامیلیون را با خاک یکسان کرد و تا موریا پیشروی کرد.آرگوس سقوط کرد و چندین قلعه و محلی که اقتدار ونیزی را به رسمیت شناخته بودند به وفاداری عثمانی بازگشتند.زاگان پاشا دوباره به فرمانداری مورا منصوب شد، در حالی که اومر بیگ به ارتش محمود پاشا سپرده شد و مأموریت یافت که دارایی های جمهوری را در جنوب پلوپونز، که در اطراف دو قلعه کورون و مودون (متونی) متمرکز شده بود، در اختیار بگیرد.

در دریای اژه، دریاسالار جدید ونیزی، Orsato Giustinian، در بهار 1464 تلاش کرد لسبوس را تصرف کند و پایتخت میتیلین را به مدت شش هفته محاصره کرد، تا اینکه در 18 مه، ناوگان عثمانی تحت فرمان محمود پاشا، او را مجبور به عقب نشینی کرد.تلاش دیگری برای تصرف جزیره مدت کوتاهی بعد نیز شکست خورد و جوستینیان در 11 ژوئیه در مودون درگذشت.جاکوپو لوردان، جانشین او، باقیمانده سال را در تظاهرات قدرت در نهایت بی‌ثمر در برابر داردانل گذراند.

در آوریل 1466، وتوره کاپلو، پر سر و صداترین طرفدار جنگ، جایگزین لوردان به عنوان کاپیتان ژنرال دریا شد.تحت رهبری او، تلاش جنگ ونیزی دوباره تقویت شد: ناوگان جزایر شمالی اژه، ایمبروس، تاسوس و ساموتراس را تصرف کرد و سپس به خلیج سارونیک رفت.در 12 ژوئیه، کاپلو در پیرئوس فرود آمد و علیه آتن، پایگاه اصلی منطقه ای عثمانی ها لشکر کشید.با این حال، او نتوانست آکروپولیس را تصاحب کند و مجبور شد به پاتراس عقب نشینی کند، جایی که ونیزی ها تحت محاصره ونیزی ها تحت محاصره حاکم مورا، یاکوپو بارباریگو قرار داشتند.قبل از اینکه کاپلو بتواند به آنجا برسد، و از آنجایی که شهر در آستانه سقوط به نظر می رسید، ناگهان عمر بیگ با 12000 سواره نظام ظاهر شد و تعداد ونیزی ها را از آنجا بیرون کرد.ششصد ونیزی سقوط کردند و صد نفر از نیروهای 2000 نفری به اسارت درآمدند، در حالی که خود بارباریگو کشته شد و جسد او به چوب بست.کاپلو که چند روز بعد وارد شد، برای انتقام از این فاجعه به عثمانی ها حمله کرد، اما به شدت شکست خورد.او که تضعیف شده بود، با بقایای ارتش خود به نگروپونته بازگشت.در آنجا کاپیتان ژنرال بیمار شد و در 13 مارس 1467 درگذشت.

سلطان محمد دوم که با لشکری ​​دیگر به دنبال محمود پاشا بود تا او را تقویت کند، قبل از اینکه از موفقیت وزیرش مطلع شود، به زیتونیون (لامیا) رسیده بود.او بلافاصله افراد خود را به سمت شمال و به سمت بوسنی چرخاند.با این حال، تلاش سلطان برای بازپس گیری جاجچه در ژوئیه و آگوست 1464 شکست خورد و عثمانی ها با عجله عقب نشینی کردند.سپس ارتش جدید عثمانی تحت رهبری محمود پاشا، کوروینوس را مجبور به عقب نشینی کرد، اما جاجچه تا سالها پس از آن بازپس گرفته نشد.

اندکی پس از آن، ونیزی ها درگیر درگیری با شوالیه هاسپیتالر رودس شدند که به کاروان ونیزی حامل بازرگانان مور ازسلطنت مملوک حمله کرده بود.این واقعه خشم مملوک ها را برانگیخت و همه اتباع ونیزی را که در شام زندگی می کردند به زندان انداختند و تهدید کردند که از طرف عثمانی وارد جنگ خواهند شد.ناوگان ونیزی، تحت فرمان لوردان، به دستور آزاد کردن مورها، حتی به زور، به رودس رفت.در این رویداد، از یک جنگ بالقوه فاجعه بار بین دو قدرت بزرگ مسیحی در دریای اژه جلوگیری شد و بازرگانان به بازداشت ونیزی آزاد شدند.

در این میان، برای لشکرکشی آتی سال 1464، جمهوری سیگیسموندو مالاتستا، حاکم ریمینی و یکی از ژنرال‌های توانا ایتالیایی را به عنوان فرمانده زمینی در موریا منصوب کرد. محدود بودند و در دوران تصدی خود در موریا نتوانست چیز زیادی به دست آورد.به محض ورود به موریا در اواسط تابستان، او حملاتی را علیه قلعه های عثمانی آغاز کرد و در ماه اوت تا اکتبر در محاصره میسترا شرکت کرد.با این حال، او نتوانست قلعه را تصرف کند و مجبور شد با نزدیک شدن به نیروهای امدادی تحت امر اومر بی، محاصره را رها کند.جنگ‌های کوچک در هر دو طرف، با حملات و حملات متقابل ادامه یافت، اما کمبود نیروی انسانی و پول به این معنی بود که ونیزی‌ها عمدتاً در پایگاه‌های مستحکم خود محدود می‌ماندند، در حالی که ارتش اومر بیگ در حومه شهر پرسه می‌زد.مزدوران و استراتیوتی‌های شاغل در ونیز از کمبود دستمزد ناراضی می‌شدند، در حالی که به‌طور فزاینده‌ای، موریا متروک می‌شد، زیرا روستاها متروکه می‌شدند و مزارع بدون مراقبت باقی می‌گشتند.وضعیت بد عرضه در موریا، اومر بیگ را مجبور کرد در پاییز 1465 به آتن عقب نشینی کند. خود مالاتستا که از شرایطی که در موریا با آن مواجه شد ناامید شده بود و به طور فزاینده ای مشتاق بازگشت به ایتالیا و رسیدگی به امور خانواده اش و خصومت مداوم با حکومت پاپ بود. علیرغم ضعف نسبی پادگان های عثمانی به دنبال عقب نشینی اومر بیگ از شبه جزیره، تا حد زیادی در طول سال 1465 غیر فعال باقی ماند.

پس از مرگ اسکندربیگ، برخی از پادگان‌های آلبانیایی شمالی که تحت کنترل ونیزی بودند، همچنان مناطق مورد علاقه عثمانی‌ها مانند ژابلیاک کرنویویچا، دریشت، لژا و سکودرا را در اختیار داشتند.محمد دوم در سال 1474 ارتش خود را برای تصرف اسکودرا فرستاد اما ناکام ماند.سپس شخصاً برای رهبری محاصره اسکودرا در 1478-1479 رفت.ونیزی ها و اسکودران ها در برابر حملات مقاومت کردند و به نگه داشتن قلعه ادامه دادند تا اینکه ونیز در معاهده قسطنطنیه در 25 ژانویه 1479 شکدر را به امپراتوری عثمانی به عنوان شرط پایان دادن به جنگ واگذار کرد.

چهارمین محاصره اسکودرا در سال‌های 1478-1479، رویارویی بین امپراتوری عثمانی و ونیزی‌ها همراه با آلبانیایی‌ها در اسکودرا و قلعه روزافا آن در طی جنگ اول عثمانی و ونیزی (1463-1479) بود.فرانتس بابینگر، مورخ عثمانی، این محاصره را «یکی از برجسته‌ترین اپیزودها در نبرد بین غرب و هلال» خواند.نیروی کوچکی متشکل از تقریباً 1600 مرد آلبانیایی و ایتالیایی و تعداد بسیار کمتری از زنان با نیروی عظیم عثمانی حاوی توپخانه در محل روبرو شدند و ارتشی گزارش داد (اگرچه به طور گسترده مورد اختلاف است) تعداد آنها به 350000 می رسید.این لشکرکشی برای محمد دوم «فاتح» آنقدر مهم بود که او شخصاً آمد تا پیروزی را تضمین کند.پس از نوزده روز بمباران دیوارهای قلعه، عثمانیان پنج حمله عمومی متوالی را انجام دادند که همگی به پیروزی محاصره شدگان ختم شد.با کاهش منابع، محمد به قلعه‌های کوچکتر اطراف ژابلیاک کرنویویچا، دریشت و لژا حمله کرد و آنها را شکست داد، یک نیروی محاصره‌کننده را ترک کرد تا شکدرا را از گرسنگی تسلیم کند و به قسطنطنیه بازگشت.در 25 ژانویه 1479، ونیز و قسطنطنیه قرارداد صلحی را امضا کردند که به موجب آن شکدرا به امپراتوری عثمانی واگذار شد.مدافعان ارگ به ونیز مهاجرت کردند، در حالی که بسیاری از آلبانیایی‌های منطقه به کوه‌ها عقب‌نشینی کردند.پس از آن، اسکودرا مقر سنجاک تازه تأسیس عثمانی، سنجاک اسکوتاری شد.

پس از مرگ جیمز دوم در سال 1473، آخرین پادشاه لوزیگنان، جمهوری ونیز کنترل جزیره را به دست گرفت، در حالی که بیوه ونیزی پادشاه فقید، ملکه کاترین کورنارو، به عنوان شاهزاده سلطنتی سلطنت کرد.ونیز در سال 1489 پس از کناره گیری کاترین، پادشاهی قبرس را به طور رسمی ضمیمه کرد.ونیزی ها نیکوزیا را با ساختن دیوارهای نیکوزیا مستحکم کردند و از آن به عنوان یک مرکز تجاری مهم استفاده کردند.در تمام دوران حکومت ونیزی، امپراتوری عثمانی بارها به قبرس حمله کرد.