ประวัติศาสตร์ศาสนาฮินดู

การอ้างอิง


Play button

3300 BCE - 2023

ประวัติศาสตร์ศาสนาฮินดู



ประวัติศาสตร์ศาสนาฮินดูครอบคลุมประเพณีทางศาสนาที่เกี่ยวข้องหลากหลายซึ่งมีถิ่นกำเนิดในอนุทวีปอินเดียประวัติศาสตร์มีความทับซ้อนกันหรือเกิดขึ้นพร้อมกับพัฒนาการของศาสนาในอนุทวีปอินเดียตั้งแต่ยุคเหล็ก โดยประเพณีบางอย่างมีประวัติย้อนกลับไปถึงศาสนายุคก่อนประวัติศาสตร์ เช่น อารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุในยุคสำริดจึงได้รับการขนานนามว่าเป็น "ศาสนาที่เก่าแก่ที่สุด" ในโลกนักวิชาการถือว่าศาสนาฮินดูเป็นการสังเคราะห์วัฒนธรรมและประเพณีต่างๆ ของอินเดีย โดยมีรากฐานที่หลากหลายและไม่มีผู้ก่อตั้งคนเดียวการสังเคราะห์ศาสนาฮินดูนี้เกิดขึ้นหลังสมัยพระเวท500–200 ปีก่อนคริสตศักราช และประมาณปี ค.ศ.ส.ศ. 300 ในช่วงเวลาของการกลายเป็นเมืองครั้งที่สอง และยุคคลาสสิกตอนต้นของศาสนาฮินดู เมื่อมีการแต่งมหากาพย์และปุราณะครั้งแรกเจริญรุ่งเรืองในยุคกลาง โดย พระพุทธศาสนา ในอินเดียเสื่อมถอยลงประวัติศาสตร์ของศาสนาฮินดูมักแบ่งออกเป็นช่วงของการพัฒนาช่วงแรกคือช่วงก่อนเวท ซึ่งรวมถึงอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุและศาสนาก่อนประวัติศาสตร์ในท้องถิ่น ซึ่งสิ้นสุดเมื่อประมาณ 1750 ปีก่อนคริสตศักราชช่วงเวลานี้ตามมาทางตอนเหนือของอินเดียด้วยสมัยพระเวท ซึ่งเป็นการเริ่มต้นของศาสนาเวททางประวัติศาสตร์ด้วยการอพยพของชาวอินโด-อารยัน โดยเริ่มต้นที่ไหนสักแห่งระหว่าง 1900 ปีก่อนคริสตศักราช ถึง 1,400 ปีก่อนคริสตศักราชช่วงต่อมาระหว่าง 800 ปีก่อนคริสตศักราช ถึง 200 ปีก่อนคริสตศักราช ถือเป็น "จุดเปลี่ยนระหว่างศาสนาเวทกับศาสนาฮินดู" และเป็นยุคก่อร่างสร้างของศาสนาฮินดู เชน และพุทธศาสนายุคมหากาพย์และช่วงต้นของ Puranic ตั้งแต่ค.ศ.200 ปีก่อนคริสตศักราชถึง 500 คริสตศักราช เป็น "ยุคทอง" ของศาสนาฮินดูคลาสสิก (ประมาณ 320-650 คริสตศักราช) ซึ่งเกิดขึ้นพร้อมกับจักรวรรดิคุปตะในช่วงเวลานี้ ปรัชญาฮินดูทั้ง 6 แขนงได้วิวัฒนาการขึ้น ได้แก่ สัมขยา โยคะ นยายะ ไวศิกะ มิมามสา และเวทันตะนิกายที่นับถือพระเจ้าองค์เดียว เช่น ไศวินิกายและนิกายไวษณพพัฒนาขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันนี้ผ่านขบวนการภักติช่วงระหว่างคริสตศักราช 650 ถึง 1100 ถือเป็นช่วงปลายยุคคลาสสิกหรือยุคกลางตอนต้น ซึ่งเป็นช่วงที่ศาสนาฮินดูแบบปูรานิคคลาสสิกได้ก่อตั้งขึ้น และการรวม Advaita Vedanta ที่มีอิทธิพลของ Adi Shankara เข้าด้วยกันศาสนาฮินดูภายใต้การปกครองทั้งของชาวฮินดูและอิสลามตั้งแต่ค.ศ.ระหว่างคริสตศักราช 1200 ถึง 1750 ขบวนการภักติมีความโดดเด่นเพิ่มมากขึ้น ซึ่งยังคงมีอิทธิพลมาจนถึงทุกวันนี้ยุคอาณานิคมเป็นช่วงที่ขบวนการปฏิรูปศาสนาฮินดูเกิดขึ้น โดยส่วนหนึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากขบวนการตะวันตก เช่น ลัทธิหัวแข็งและทฤษฎีฉากกั้นของอินเดียในปี พ.ศ. 2490 เป็นไปตามแนวศาสนา โดยที่สาธารณรัฐอินเดียถือกำเนิดขึ้นโดยส่วนใหญ่เป็นชาวฮินดูในช่วงศตวรรษที่ 20 เนื่องจากชาวอินเดียพลัดถิ่น ชนกลุ่มน้อยชาวฮินดูจึงก่อตัวขึ้นในทุกทวีป โดยมีชุมชนที่ใหญ่ที่สุดในจำนวนที่แน่นอนใน สหรัฐอเมริกา และสหราชอาณาจักร
HistoryMaps Shop

เยี่ยมชมร้านค้า

10000 BCE Jan 1

อารัมภบท

India
ศาสนาฮินดูอาจมีรากฐานมาจากศาสนายุคก่อนประวัติศาสตร์หิน เช่น พบเห็นได้จากภาพวาดหินที่กำบังหินภิมเบตกา ซึ่งมีอายุประมาณ 10,000 ปี (ประมาณ 8,000 ปีก่อนคริสตศักราช) รวมถึงสมัยหินใหม่ด้วยอย่างน้อยบางแห่งก็ถูกยึดครองเมื่อ 100,000 กว่าปีที่แล้วศาสนาของชนเผ่าต่างๆ ยังคงมีอยู่ แม้ว่าการปฏิบัติของพวกเขาอาจไม่เหมือนกับศาสนายุคก่อนประวัติศาสตร์ก็ตาม
▲
●
1750 BCE - 500 BCE
สมัยพระเวทornament
Play button
1500 BCE Jan 1 - 500 BCE

ยุคเวท

India
ยุคพระเวท หรือยุคพระเวท (ประมาณ 1,500 – ประมาณ 500 ปีก่อนคริสตศักราช) เป็นช่วงเวลาในช่วงปลายยุคสำริดและยุคเหล็กตอนต้นของประวัติศาสตร์อินเดีย เมื่อวรรณกรรมพระเวท รวมถึงพระเวทด้วย (ประมาณ 1300–900 คริสตศักราช) ประกอบด้วยอนุทวีปอินเดียตอนเหนือ ระหว่างปลายอารยธรรม Urban Indus Valley และการขยายตัวของเมืองครั้งที่สองซึ่งเริ่มต้นในที่ราบอินโด-กังเจติกตอนกลาง ค.600 ปีก่อนคริสตศักราชพระเวทเป็นตำราพิธีกรรมซึ่งเป็นพื้นฐานของศาสนาฮินดูสมัยใหม่ ซึ่งพัฒนาขึ้นในอาณาจักรคุรุเช่นกันพระเวทประกอบด้วยรายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตในช่วงเวลานี้ซึ่งถูกตีความว่าเป็นประวัติศาสตร์และเป็นแหล่งข้อมูลหลักในการทำความเข้าใจช่วงเวลาดังกล่าวเอกสารเหล่านี้ควบคู่ไปกับบันทึกทางโบราณคดีที่เกี่ยวข้อง ช่วยให้สามารถสืบค้นและสรุปวิวัฒนาการของวัฒนธรรมเวทได้
▲
●
ฤคเวท
ฤคเวท ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1500 BCE Jan 1

ฤคเวท

Indus River
ฤคเวทหรือฤคเวทเป็นชุดเพลงสวดพระเวทภาษาสันสกฤต (sūktas) ของอินเดียโบราณเป็นหนึ่งในสี่คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ตามบัญญัติศาสนาฮินดู (ศรูติ) ที่เรียกว่าพระเวทฤคเวทเป็นข้อความเวทสันสกฤตที่เก่าแก่ที่สุดที่รู้จักชั้นแรกๆ เป็นหนึ่งในข้อความที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่ในภาษาอินโด-ยูโรเปียนใดๆเสียงและข้อความของฤคเวทได้รับการถ่ายทอดด้วยปากเปล่าตั้งแต่สหัสวรรษที่ 2 ก่อนคริสตศักราชหลักฐานทางภาษาศาสตร์และภาษาศาสตร์บ่งชี้ว่าฤคเวทสัมหิตะส่วนใหญ่ประกอบด้วยในภูมิภาคตะวันตกเฉียงเหนือ (ดูแม่น้ำฤคเวท) ของอนุทวีปอินเดีย ซึ่งมีแนวโน้มมากที่สุดระหว่างคริสตศักราช1,500 และ 1,000 ปีก่อนคริสตศักราช แม้ว่าจะมีค่าประมาณที่กว้างกว่าประมาณประมาณค.1900–1200 ปีก่อนคริสตศักราชก็ได้รับเช่นกันข้อความประกอบด้วยสามหิตะ พราหมณ์ อารัยกะ และอุปนิษัทฤคเวทสัมหิตะเป็นเนื้อหาหลัก และเป็นการรวบรวมหนังสือ 10 เล่ม (มานฑลา) พร้อมด้วยเพลงสวด 1,028 เพลง (sūktas) ในประมาณ 10,600 บท (เรียกว่า ṛc ซึ่งมีชื่อเดียวกับชื่อฤคเวท)ในหนังสือแปดเล่ม - เล่ม 2 ถึง 9 - ซึ่งประกอบด้วยเล่มแรกสุด เพลงสวดส่วนใหญ่จะกล่าวถึงจักรวาลวิทยา พิธีกรรม พิธีกรรม และเทพเจ้าสรรเสริญหนังสือล่าสุด (เล่ม 1 และ 10) บางส่วนกล่าวถึงคำถามเชิงปรัชญาหรือการคาดเดา คุณธรรม เช่น ทาน (การกุศล) ในสังคม คำถามเกี่ยวกับกำเนิดของจักรวาลและธรรมชาติของพระเจ้า และประเด็นทางอภิปรัชญาอื่น ๆ ในหนังสือเหล่านั้น เพลงสวด
▲
●
ศาสนาพื้นบ้านมิลักขะ
อัยยานาร์ เทพพื้นบ้านมิลักขะกับภรรยาสองคน ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1500 BCE Jan 1

ศาสนาพื้นบ้านมิลักขะ

India
ศาสนาดราวิเดียนยุคแรกประกอบด้วยศาสนาฮินดูรูปแบบที่ไม่ใช่เวท โดยที่ศาสนาเหล่านี้มีอยู่ในอดีตหรือในปัจจุบันคืออากามิกอะกามัสไม่มีต้นกำเนิดจากพระเวท และได้รับการระบุว่าเป็นตำราหลังพระเวทหรือเป็นบทประพันธ์ก่อนพระเวทAgamas คือชุดคัมภีร์ภาษาทมิฬและสันสกฤตที่ประกอบด้วยวิธีสร้างวัดและการสร้างมูรติเป็นส่วนใหญ่ วิธีบูชาเทพเจ้า หลักคำสอนเชิงปรัชญา การฝึกสมาธิ การบรรลุความปรารถนาหกเท่า และโยคะสี่ประเภทการบูชาเทพเจ้าผู้ปกครอง พืชและสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ในศาสนาฮินดูยังได้รับการยอมรับว่าเป็นสิ่งที่ดำรงอยู่ของศาสนาดราวิเดียนก่อนเวทอิทธิพลทางภาษาศาสตร์แบบมิลักขะต่อศาสนาพระเวทยุคแรกปรากฏชัดเจน ลักษณะต่างๆ เหล่านี้มีอยู่ในภาษาอินโด-อารยันที่เก่าแก่ที่สุดที่รู้จัก ซึ่งเป็นภาษาของฤคเวท (ประมาณ 1500 ปีก่อนคริสตศักราช) ซึ่งรวมถึงคำหลายสิบคำที่ยืมมาจากมิลักขะด้วยหลักฐานทางภาษาสำหรับอิทธิพลของมิลักขะมีมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมีคนย้ายจากกลุ่มสัมหิตไปสู่งานพระเวทในเวลาต่อมา และเข้าสู่วรรณกรรมหลังพระเวทคลาสสิกสิ่งนี้แสดงถึงการผสมผสานหรือการสังเคราะห์ทางศาสนาและวัฒนธรรมในยุคแรกระหว่างชาวดราวิเดียนโบราณกับชาวอินโด-อารยันที่มีอิทธิพลต่ออารยธรรมอินเดีย
▲
●
ยาชุรเวช
ข้อความ Yajurveda อธิบายสูตรและมนต์ที่ต้องพูดระหว่างพิธีกรรมไฟบูชายัญ (yajna) ดังที่แสดงไว้โดยทั่วไปเครื่องบูชาได้แก่ เนยใส (เนยใส) ธัญพืช เมล็ดพืชที่มีกลิ่นหอม และนมวัว ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1203 BCE Jan 1

ยาชุรเวช

India
Yajurveda (สันสกฤต: यजुर्वेद, yajurveda มาจาก yajus แปลว่า "การบูชา" และ veda แปลว่า "ความรู้") เป็นพระเวทที่ส่วนใหญ่เป็นบทสวดร้อยแก้วสำหรับพิธีกรรมบูชาข้อความสันสกฤตเวทโบราณ เป็นการรวบรวมสูตรเครื่องบูชาที่นักบวชกล่าวในขณะที่บุคคลประกอบพิธีกรรม เช่น ก่อนการจุดไฟยัจนะYajurveda เป็นหนึ่งในสี่พระเวทและเป็นหนึ่งในพระคัมภีร์ของศาสนาฮินดูศตวรรษที่แน่นอนของการประพันธ์ของ Yajurveda ไม่เป็นที่รู้จัก และ Witzel ประเมินว่าอยู่ระหว่าง 1200 ถึง 800 ปีก่อนคริสตศักราช ซึ่งเกิดขึ้นพร้อมกับ Samaveda และ AtharvavedaYajurveda แบ่งออกเป็นสองกลุ่มกว้าง ๆ คือ Yajurveda "สีดำ" หรือ "มืด" (Krishna) และ Yajurveda "สีขาว" หรือ "สว่าง"คำว่า "สีดำ" หมายถึง "คอลเลคชันที่ไม่จัดเรียง ไม่ชัดเจน และหลากหลาย" ของโองการในยชุรเวท ตรงกันข้ามกับ "สีขาว" ซึ่งหมายถึงยชุรเวท "ที่จัดดี ชัดเจน"Yajurveda สีดำรอดมาได้สี่สมัย ในขณะที่ Yajurveda สีขาวสองครั้งรอดมาในยุคปัจจุบันชั้นแรกสุดและเก่าแก่ที่สุดของ Yajurveda samhita มีประมาณ 1,875 โองการ ที่แตกต่างกันแต่ยืมและสร้างบนรากฐานของโองการในฤคเวทชั้นกลางประกอบด้วย Satapatha Brahmana ซึ่งเป็นหนึ่งในตำราพราหมณ์ที่ใหญ่ที่สุดในคอลเลคชันพระเวทชั้นที่อายุน้อยที่สุดของข้อความ Yajurveda ประกอบด้วยชุดคัมภีร์อุปนิษัทหลักที่ใหญ่ที่สุด ซึ่งมีอิทธิพลต่อสำนักปรัชญาฮินดูต่างๆเหล่านี้รวมถึงอุปนิษัทบริหดารันยากะ, อุปนิษัทอิชา, อุปนิษัทไทตติริยา, อุปนิษัทกะตะ, อุปนิษัทชเวตัชวาทารา และอุปนิษัทไมตรี สองสำเนาต้นฉบับที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังมีชีวิตรอดของส่วน Shukla Yajurveda ถูกค้นพบในเนปาลและทิเบตตะวันตก และสิ่งเหล่านี้คือ มีอายุตั้งแต่คริสตศตวรรษที่ 12
▲
●
สมาเวดา
สมาเวดา ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1202 BCE Jan 1

สมาเวดา

India
Samaveda คือพระเวทแห่งท่วงทำนองและบทสวดเป็นข้อความเวทสันสกฤตโบราณและเป็นส่วนหนึ่งของพระคัมภีร์ของศาสนาฮินดูหนึ่งในพระเวททั้ง 4 บท เป็นบทพิธีกรรมที่ประกอบด้วย 1,875 บททั้งหมดยกเว้น 75 โองการถูกพรากไปจากฤคเวทสามสมัยของ Samaveda ยังคงหลงเหลืออยู่ และต้นฉบับของพระเวทหลายฉบับถูกพบในส่วนต่างๆ ของอินเดียแม้ว่าส่วนแรกสุดเชื่อกันว่ามีอายุตั้งแต่ช่วงต้นฤคเวท แต่การรวบรวมที่มีอยู่นั้นเกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงหลังคัมภีร์ฤคเวทมนต์ของเวทสันสกฤต ระหว่างคริสตศักราช1200 และ 1,000 ปีก่อนคริสตศักราช หรือ "ค่อนข้างช้ากว่าเล็กน้อย" ใกล้เคียงกับ Atharvaveda และ Yajurvedaอุปนิษัทจันดอกยะและเคนาอุปนิษัทที่มีการศึกษากันอย่างแพร่หลายซึ่งฝังอยู่ภายใน Samaveda ถือเป็นอุปนิษัทเบื้องต้นและมีอิทธิพลต่อสำนักปรัชญาฮินดูทั้งหกสำนัก โดยเฉพาะสำนักอุปนิษัทSamaveda ได้วางรากฐานที่สำคัญสำหรับดนตรีอินเดียในเวลาต่อมา
▲
●
ธรรมชาสตรา
ตำราสันสกฤตเกี่ยวกับกฎหมายและความประพฤติ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1000 BCE Jan 1

ธรรมชาสตรา

India
ธรรมชาสตราเป็นตำราภาษาสันสกฤตประเภทหนึ่งเกี่ยวกับกฎหมายและความประพฤติ และหมายถึงตำรา (ศาสตรา) เกี่ยวกับธรรมะต่างจากธรรมสูตรซึ่งมีพื้นฐานมาจากพระเวท ตำราเหล่านี้มีพื้นฐานมาจากปุรณะเป็นหลักมีธรรมศาสตรหลายองค์ นับกันว่ามีตั้งแต่ 18 ถึงประมาณ 100 ต่างกันออกไป มีความเห็นแตกต่างและขัดแย้งกันตำราเหล่านี้แต่ละฉบับมีอยู่ในฉบับต่างๆ มากมาย และแต่ละฉบับมีรากฐานมาจากตำราธรรมสูตรที่มีอายุตั้งแต่ 1 สหัสวรรษก่อนคริสตศักราช ซึ่งเกิดจากการศึกษาเรื่องกัลปะ (อุปถัมภ์) ในยุคพระเวทคลังข้อความของ Dharmašāstra แต่งขึ้นในบทกลอน เป็นส่วนหนึ่งของคัมภีร์ฮินดูสมฤติส (Smritis) ซึ่งประกอบไปด้วยข้อคิดเห็นและบทความที่แตกต่างกันเกี่ยวกับหน้าที่ ความรับผิดชอบ และจริยธรรมต่อตนเอง ต่อครอบครัว และในฐานะสมาชิกของสังคมตำราประกอบด้วยการอภิปรายเกี่ยวกับอาศรม (ช่วงของชีวิต) วาร์นา (ชนชั้นทางสังคม) ปุรุชาร์ธา (เป้าหมายที่เหมาะสมของชีวิต) คุณธรรมส่วนบุคคลและหน้าที่ เช่น อหิงสา (การไม่ใช้ความรุนแรง) ต่อสิ่งมีชีวิตทั้งปวง กฎเกณฑ์แห่งสงครามที่ยุติธรรม และอื่นๆ หัวข้อธรรมชาสตรากลายเป็นผู้มีอิทธิพลในประวัติศาสตร์อินเดียในยุคอาณานิคมยุคใหม่ เมื่อสิ่งเหล่านี้ถูกกำหนดโดยผู้บริหารอาณานิคมอังกฤษยุคแรกๆ ให้เป็นกฎหมายแผ่นดินสำหรับผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมทุกคน (ฮินดู เชน ชาวพุทธ ซิกข์) ในเอเชียใต้ รองจากศาสนาอิสลาม เช่น ฟาตาวา อัล ของจักรวรรดิโมกุล -Alamgir กำหนดโดยจักรพรรดิ Muhammad Aurangzeb ได้รับการยอมรับว่าเป็นกฎหมายสำหรับชาวมุสลิมในอาณานิคมอินเดียแล้ว
▲
●
พราหมณ์
พราหมณ์เป็นงานพระเวทที่แนบกับ Samhitas (เพลงสวดและมนต์) ของ Rig, Sama, Yajur และ Atharva Vedas ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
900 BCE Jan 1

พราหมณ์

India
พราหมณ์เป็นงานเวทชรูติที่ติดอยู่กับ Samhitas (เพลงสวดและบทสวด) ของ Rig, Sama, Yajur และ Atharva Vedasเป็นชั้นรองหรือการจัดหมวดหมู่ของข้อความสันสกฤตที่ฝังอยู่ภายในพระเวทแต่ละบท มักจะอธิบายและสั่งสอนพราหมณ์เกี่ยวกับการปฏิบัติพิธีกรรมเวท (ซึ่งมีการท่องสัมหิตที่เกี่ยวข้องกัน)นอกจากจะอธิบายสัญลักษณ์และความหมายของสัมหิตแล้ว วรรณคดีพราหมณ์ยังอธิบายความรู้ทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสมัยพระเวทด้วย รวมถึงดาราศาสตร์เชิงสังเกต และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนที่เกี่ยวข้องกับการสร้างแท่นบูชา เรขาคณิตพราหมณ์บางกลุ่มมีความแตกต่างกันในธรรมชาติและมีเนื้อหาลึกลับและปรัชญาที่ประกอบขึ้นเป็นอรัญญิกและอุปนิษัทแต่ละพระเวทมีพราหมณ์ของตัวเองตั้งแต่หนึ่งตัวขึ้นไป และโดยทั่วไปแล้วพราหมณ์แต่ละตัวมีความเกี่ยวข้องกับสำนัก Shakha หรือเวทโดยเฉพาะปัจจุบันมีพราหมณ์เหลืออยู่ไม่ถึงยี่สิบตน ส่วนใหญ่สูญหายหรือถูกทำลายไปการกำหนดอายุของประมวลพราหมณ์ครั้งสุดท้ายและตำราพระเวทที่เกี่ยวข้องนั้นเป็นเรื่องที่ถกเถียงกัน เนื่องจากน่าจะมีการบันทึกไว้หลังจากการแพร่เชื้อทางปากเป็นเวลาหลายศตวรรษพระพรหมที่เก่าแก่ที่สุดมีอายุประมาณ 900 ปีก่อนคริสตศักราช ในขณะที่อายุน้อยที่สุดมีอายุประมาณ 700 ปีก่อนคริสตศักราช
▲
●
อุปนิษัท
Adi Shankara ผู้อธิบาย Advaita Vedanta และผู้วิจารณ์ (ภาษยะ) เกี่ยวกับ Upanishads ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
800 BCE Jan 1

อุปนิษัท

India
หนังสืออุปนิษัทเป็นตำราเวทสันสกฤตตอนปลายของปรัชญาฮินดูซึ่งเป็นพื้นฐานของปรัชญาฮินดูในเวลาต่อมาเป็นส่วนล่าสุดของพระเวท ซึ่งเป็นคัมภีร์ที่เก่าแก่ที่สุดของศาสนาฮินดู และเกี่ยวข้องกับการทำสมาธิ ปรัชญา จิตสำนึก และความรู้เกี่ยวกับภววิทยาส่วนแรกของพระเวทเกี่ยวข้องกับมนต์ การขอพร พิธีกรรม พิธีการ และการเสียสละแม้ว่าจะเป็นวรรณกรรมที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ศาสนาและวัฒนธรรมของอินเดียก็ตาม หนังสืออุปนิษัทได้บันทึก "พิธีกรรม การจุติ และความรู้ลึกลับ" ที่หลากหลาย ซึ่งแยกออกจากพิธีกรรมเวทและตีความในรูปแบบต่างๆ ในประเพณีการวิจารณ์ในภายหลังในบรรดาวรรณกรรมพระเวททั้งหมด มีคัมภีร์อุปนิษัทเพียงเล่มเดียวเท่านั้นที่เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง และแนวคิดที่หลากหลายของพวกมันซึ่งตีความในรูปแบบต่างๆ ได้แจ้งถึงประเพณีของศาสนาฮินดูในเวลาต่อมาอุปนิษัทมักเรียกกันว่าอุปนิษัทอุปนิษัทถูกตีความว่าเป็น "บทสุดท้าย ส่วนของพระเวท" และอีกนัยหนึ่งคือ "วัตถุ จุดมุ่งหมายสูงสุดของพระเวท"จุดมุ่งหมายของอุปนิษัททั้งหมดคือการสำรวจธรรมชาติของอาตมัน (ตัวตน) และ "ชี้นำผู้สอบถามไปหามัน"แนวคิดต่างๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างอาตมันและพราหมณ์สามารถพบได้ และนักวิจารณ์ในเวลาต่อมาก็พยายามประสานความหลากหลายนี้ให้สอดคล้องกันนอกจากภควัทคีตาและพรหมสูตรแล้ว มุคยะอุปนิษัท (เรียกรวมกันว่า ปราสทานตรายี) ยังเป็นรากฐานสำหรับสำนักอุปนิษัทหลายแห่งในเวลาต่อมา รวมถึง Advaita Vedanta ของ Adi Shankara (แบบสังฆกรรมหรือแบบไม่มีทวินิยม), ของ Ramanuja's (ประมาณ ค.ศ. 1077–1157 CE) Vishishtadvaita (ลัทธิเอกภาพที่มีคุณสมบัติเหมาะสม) และ Dvaita (ลัทธิทวินิยม) ของ Madhvacharya (ค.ศ. 1199–1278)มีอุปนิษัทที่รู้จักประมาณ 108 องค์ โดยโหลแรกหรือมากกว่านั้นถือเป็นอุปนิษัทที่เก่าแก่และสำคัญที่สุด และเรียกว่าอุปนิษัทหลักหรือหลัก (มุคยะ)อุปนิษัทมุกคยะส่วนใหญ่พบในส่วนสุดท้ายของพราหมณ์และอรัญยก และเป็นที่จดจำจากรุ่นต่างๆ มานานหลายศตวรรษและสืบทอดทางวาจาอุปนิษัทมุกยะเกิดขึ้นก่อนศักราช แต่ไม่มีความเห็นพ้องต้องกันทางวิชาการเกี่ยวกับวันดังกล่าว หรือแม้แต่วันใดที่เป็นก่อนหรือหลังพุทธศักราชBrhadaranyaka ถูกมองว่ามีความเก่าแก่โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยนักวิชาการสมัยใหม่ส่วนที่เหลือ อุปนิษัท 95 องค์เป็นส่วนหนึ่งของคัมภีร์มุกติกา ซึ่งแต่งขึ้นตั้งแต่ประมาณศตวรรษสุดท้ายของสหัสวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราช จนถึงประมาณศตวรรษที่ 15 ส.ศ.คัมภีร์อุปนิษัทใหม่ นอกเหนือจากหลักคำสอนมุกติกา 108 เล่ม ยังคงถูกแต่งขึ้นในยุคต้นสมัยใหม่และสมัยใหม่ แม้ว่าบ่อยครั้งจะเกี่ยวข้องกับหัวข้อที่ไม่เกี่ยวข้องกับพระเวทก็ตาม
▲
●
Play button
700 BCE Jan 1

เชน

India
ศาสนาเชนเป็นศาสนาที่ก่อตั้งขึ้นในอินเดียโบราณเชนตามรอยประวัติศาสตร์ของพวกเขาผ่านติรถังการ 24 ครั้งและนับถือริษัพนาถะเป็นติรถังคาแรก (ในวงจรเวลาปัจจุบัน)สิ่งประดิษฐ์บางอย่างที่พบในอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุได้รับการเสนอแนะว่ามีความเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมเชนโบราณ แต่ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับการยึดถือและสคริปต์ของลุ่มแม่น้ำสินธุติรถังการาสองอันสุดท้าย, ติรถังการา Parshvanatha ที่ 23 (ประมาณศตวรรษที่ 9–8 ก่อนคริสตศักราช) และติรถังการามหาวีระที่ 24 (ประมาณปี 599 – ประมาณ 527 ก่อนคริสตศักราช) ถือเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์พระมหาวีระเป็นผู้ร่วมสมัยของพระพุทธเจ้าตามข้อเสนอของ Glasenapp ในปี 1925 ต้นกำเนิดของศาสนาเชนสามารถสืบย้อนไปถึง Tirthankara Parshvanatha ที่ 23 (ประมาณศตวรรษที่ 8-7 ก่อนคริสตศักราช) และเขาถือว่า Tirnkaras ยี่สิบสองคนแรกเป็นบุคคลในตำนานในตำนานนิกายหลักสองนิกายของศาสนาเชน ได้แก่ นิกายดิกัมบาราและนิกายŚvētāmbara น่าจะเริ่มก่อตัวขึ้นประมาณศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตศักราช และความแตกแยกนี้เสร็จสมบูรณ์ประมาณคริสตศตวรรษที่ 5ต่อมานิกายเหล่านี้ได้แบ่งนิกายออกเป็นนิกายย่อยหลายนิกาย เช่น สถานคะวาสี และเถรปนทิสวัดเก่าแก่หลายแห่งที่ยังคงมีอยู่จนทุกวันนี้ถูกสร้างขึ้นในสหัสวรรษที่ 1 ก่อนคริสต์ศักราชหลังศตวรรษที่ 12 วัด การแสวงบุญ และประเพณีนักพรตเปลือยกาย (สวมชุดคลุมดิน) ของศาสนาเชนต้องทนทุกข์กับการประหัตประหารระหว่างการปกครองของชาวมุสลิม ยกเว้นอักบาร์ซึ่งความอดทนทางศาสนาและการสนับสนุนศาสนาเชนนำไปสู่การห้ามฆ่าสัตว์ชั่วคราวในช่วงที่นับถือศาสนาเชน เทศกาลทศลักษณา
▲
●
600 BCE - 200 BCE
การขยายตัวของเมืองครั้งที่สองและความเสื่อมโทรมของศาสนาพราหมณ์ornament
Play button
600 BCE Jan 1 - 300 BCE

ลัทธิไวษณพ

India
ลัทธิไวษณพเป็นหนึ่งในนิกายฮินดูที่สำคัญควบคู่ไปกับลัทธิไศวิ ลัทธิศักตินิยม และลัทธิฉลาดตามการประมาณการของจอห์นสันและกริมในปี 2010 ชาวไวษณวิเป็นนิกายฮินดูที่ใหญ่ที่สุด คิดเป็นประมาณ 641 ล้านคนหรือ 67.6% ของชาวฮินดูเรียกอีกอย่างว่าพระนารายณ์เนื่องจากถือว่าพระวิษณุเป็นผู้สูงสุดเพียงผู้เดียวที่เป็นผู้นำเทพเจ้าในศาสนาฮินดูอื่น ๆ ทั้งหมด เช่น มหาวิษณุผู้ติดตามเรียกว่าไวษณวิเตหรือไวษณพ (IAST: ไวชณะวะ) และรวมถึงนิกายย่อยเช่นกฤษณะและรามนิยม ซึ่งถือว่าพระกฤษณะและพระรามเป็นสิ่งมีชีวิตสูงสุดตามลำดับการเกิดขึ้นของลัทธิไวษณพในสมัยโบราณยังไม่ชัดเจน และมีการตั้งสมมติฐานอย่างกว้างๆ ว่าเป็นการผสมผสานระหว่างศาสนาที่ไม่ใช่เวทในภูมิภาคต่างๆ กับพระวิษณุการผสมผสานระหว่างประเพณีเทวนิยมที่ไม่ใช่พระเวทที่ได้รับความนิยมหลายรายการ โดยเฉพาะลัทธิภควัตตะของวาสุเดวะ-กฤษณะ และโกปาลา-กฤษณะ และพระนารายณ์ พัฒนาขึ้นในศตวรรษที่ 7 ถึง 4 ก่อนคริสตศักราชมันถูกรวมเข้ากับพระเวทพระวิษณุในช่วงต้นศตวรรษสากลศักราช และสรุปว่าเป็นลัทธิไวษณพ เมื่อมีการพัฒนาหลักคำสอนเกี่ยวกับอวตาร ซึ่งเทพต่างๆ ที่ไม่ใช่พระเวทได้รับการเคารพนับถือในฐานะอวตารที่แตกต่างกันของพระเจ้าวิษณุผู้สูงสุดพระราม, กฤษณะ, พระนารายณ์, คัลกี, หริ, วิโธบา, เวนกาเตศวร, ชรินาถจี และจากานนาถ ล้วนเป็นชื่อของอวตารยอดนิยมที่ทุกคนมองว่าเป็นแง่มุมที่แตกต่างกันขององค์ผู้สูงสุดองค์เดียวกันประเพณีไวษณพเป็นที่รู้จักจากการอุทิศตนด้วยความรักต่ออวตารของพระวิษณุ (ซึ่งมักเป็นพระกฤษณะ) และเป็นกุญแจสำคัญในการเผยแพร่ขบวนการภักติในเอเชียใต้ในสหัสวรรษที่ 2 ส.ศ.มีสี่ประเภทหลัก ๆ ของสัมประดายา (นิกาย, โรงเรียนย่อย): โรงเรียนวิชษทัทไวตาในยุคกลางของรามานุจา, โรงเรียนทไวตา (ตัตตะวาวาดา) แห่งมาธวาจารยา, โรงเรียนทไวตาทไวตาของนิมบาร์ขจารย์ และปุชติมาร์คแห่งวัลลาภชารยารามานันทน์ (ศตวรรษที่ 14) ได้สร้างขบวนการเกี่ยวกับพระราม ซึ่งปัจจุบันเป็นกลุ่มสงฆ์ที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียตำราสำคัญในลัทธิไวษณพ ได้แก่ พระเวท, อุปนิษัท, ภควัทคีตา, ตำรา Pancaratra (Agama), Naalayira Divya Prabhandham และ Bhagavata Purana
▲
●
ศาสนาชรามณะ
พระเชน ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
600 BCE Jan 1

ศาสนาชรามณะ

India
ชรามณ (สันสกฤต; บาลี: สมณะ) หมายถึง "ผู้ที่ทำงานหนัก ตรากตรำ หรือออกแรงเอง (เพื่อจุดประสงค์อันสูงส่งหรือทางศาสนา)" หรือ "ผู้แสวงหา ผู้กระทำความเข้มงวด นักพรต"ในระหว่างการพัฒนา คำนี้หมายถึงศาสนานักพรตที่ไม่ใช่ศาสนาพราหมณ์หลายศาสนาคู่ขนานแต่แยกออกจากศาสนาเวทประเพณีชรามณะประกอบด้วยศาสนาเชน พุทธศาสนา และอื่นๆ เป็นหลัก เช่น อาชีวิกาศาสนาชรามณะได้รับความนิยมในแวดวงเดียวกันของพระภิกษุจากแคว้นมคธที่นำไปสู่การพัฒนาการปฏิบัติทางจิตวิญญาณ เช่นเดียวกับแนวคิดยอดนิยมในศาสนาอินเดียที่สำคัญทุกศาสนา เช่น สังสาร์ (วัฏจักรแห่งการเกิดและการตาย) และโมกษะ (ความหลุดพ้นจาก วงจรนั้น)ประเพณีของชาวศรามมีความเชื่อที่หลากหลาย ตั้งแต่การยอมรับหรือการปฏิเสธแนวความคิดเรื่องจิตวิญญาณ การตายไปสู่เจตจำนงเสรี การบำเพ็ญตบะในอุดมคติไปจนถึงชีวิตครอบครัว การสละ อหิงสาที่เข้มงวด (การไม่ใช้ความรุนแรง) และการทานมังสวิรัติ ไปจนถึงการอนุญาตให้ใช้ความรุนแรง และการกินเนื้อสัตว์
▲
●
การสังเคราะห์ศาสนาฮินดู
การสังเคราะห์ของชาวฮินดู ©Edwin Lord Weeks
500 BCE Jan 1 - 300

การสังเคราะห์ศาสนาฮินดู

India
ความเสื่อมถอยของศาสนาพราหมณ์ถูกเอาชนะด้วยการให้บริการใหม่ๆ และผสมผสานมรดกทางศาสนาอินโด-อารยันที่ไม่ใช่เวทของที่ราบแม่น้ำคงคาตะวันออกและประเพณีทางศาสนาในท้องถิ่น ทำให้เกิดศาสนาฮินดูร่วมสมัยระหว่าง 500–200 ปีก่อนคริสตศักราช และราว ค.ศ.คริสตศักราช 300 "การสังเคราะห์ศาสนาฮินดู" ได้รับการพัฒนาขึ้น ซึ่งรวมเอาอิทธิพลของสรามานิกและพุทธศาสนา และประเพณีภักติที่เกิดขึ้นใหม่เข้าไว้ในพับพราหมณ์ผ่านวรรณกรรมสฤษดิ์การสังเคราะห์นี้เกิดขึ้นภายใต้แรงกดดันจากความสำเร็จของพุทธศาสนาและศาสนาเชนตามคำบอกเล่าของเอ็มบรี ประเพณีทางศาสนาอื่นๆ อีกหลายประเพณีดำรงอยู่เคียงข้างกับศาสนาเวทศาสนาพื้นเมืองเหล่านี้ "ในที่สุดก็พบสถานที่ภายใต้เสื้อคลุมอันกว้างใหญ่ของศาสนาเวท"เมื่อศาสนาพราหมณ์เสื่อมถอยและต้องแข่งขันกับศาสนาพุทธและศาสนาเชน ศาสนาที่ได้รับความนิยมจึงมีโอกาสแสดงตน"ศาสนาพราหมณ์ใหม่" นี้ดึงดูดผู้ปกครองซึ่งหลงใหลในอำนาจเหนือธรรมชาติและคำแนะนำที่เป็นประโยชน์ที่พราหมณ์สามารถให้ได้ และส่งผลให้เกิดการฟื้นคืนอิทธิพลของศาสนาพราหมณ์ โดยครอบงำสังคมอินเดียตั้งแต่ยุคคลาสสิกของศาสนาฮินดูในต้นศตวรรษสากลศักราชสิ่งนี้สะท้อนให้เห็นในกระบวนการสันสกฤต ซึ่งเป็นกระบวนการที่ "ผู้คนจากหลายชั้นของสังคมทั่วทั้งอนุทวีปมีแนวโน้มที่จะปรับตัวชีวิตทางศาสนาและสังคมของตนให้เข้ากับบรรทัดฐานพราหมณ์"สะท้อนให้เห็นในแนวโน้มที่จะระบุเทพเจ้าในท้องถิ่นกับเทพเจ้าในตำราสันสกฤต
▲
●
เวทนา
เวทนา ©Edwin Lord Weeks
400 BCE Jan 1

เวทนา

India
เวทิง (สันสกฤต: वेदाङ्ग vedāṅga, "แขนขาของพระเวท") เป็นสาขาวิชาเสริม 6 ประการของศาสนาฮินดูที่พัฒนาขึ้นในสมัยโบราณและเกี่ยวข้องกับการศึกษาพระเวทลักษณะของคัมภีร์พระเวทมีรากฐานมาจากสมัยโบราณ และคัมภีร์อุปนิษัทของบริหฑรัณยกะกล่าวถึงสิ่งนี้ว่าเป็นส่วนสำคัญของชั้นพราหมณ์ในคัมภีร์พระเวทสาขาวิชาเสริมเหล่านี้เกิดขึ้นพร้อมกับการประมวลพระเวทในยุคเหล็กของอินเดียไม่ชัดเจนว่ารายการพระเวททั้ง 6 ประการถูกจัดทำขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อใดพระเวทน่าจะพัฒนาในช่วงปลายสมัยพระเวท ประมาณหรือหลังกลางสหัสวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราชข้อความในช่วงแรกของประเภทนี้คือ Nighantu โดย Yaska มีอายุประมาณศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตศักราชสาขาวิชาเสริมของการศึกษาพระเวทเกิดขึ้นเนื่องจากภาษาของตำราพระเวทที่แต่งขึ้นเมื่อหลายศตวรรษก่อนนั้นคร่ำครึเกินไปสำหรับคนในยุคนั้นคัมภีร์พระเวทพัฒนาขึ้นเพื่อใช้เป็นการศึกษาเสริมสำหรับพระเวท แต่ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับมาตรวัด โครงสร้างเสียงและภาษา ไวยากรณ์ การวิเคราะห์ภาษาศาสตร์ และวิชาอื่นๆ มีอิทธิพลต่อการศึกษาหลังพระเวท ศิลปะ วัฒนธรรม และสำนักต่างๆ ของปรัชญาฮินดูตัวอย่างเช่น การศึกษาเรื่องกัลป์เวทังกาได้ก่อให้เกิดธรรมะพระสูตร ซึ่งต่อมาได้ขยายออกเป็นธรรมศาสตรา
▲
●
ความเสื่อมถอยของศาสนาพราหมณ์
ความเสื่อมถอยของศาสนาพราหมณ์ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
320 BCE Jan 1

ความเสื่อมถอยของศาสนาพราหมณ์

India
ยุคหลังพระเวทของ การกลายเป็นเมืองครั้งที่สอง ลัทธิพราหมณ์เสื่อมถอยลงในตอนท้ายของสมัยเวท ความหมายของถ้อยคำในพระเวทเริ่มคลุมเครือ และถูกมองว่าเป็น "ลำดับเสียงที่ตายตัว" ที่มีพลังเวทย์มนตร์ "หมายถึงจุดจบ"ด้วยการเติบโตของเมืองซึ่งคุกคามรายได้และการอุปถัมภ์ของพราหมณ์ในชนบทการเจริญรุ่งเรืองของ พระพุทธศาสนาและการรณรงค์ของอินเดียใน อเล็กซานเดอร์มหาราช (327-325 ปีก่อนคริสตศักราช) การขยายตัวของจักรวรรดิเมารยัน (322-185 ปีก่อนคริสตศักราช) ด้วยการเปิดรับพุทธศาสนา และการรุกรานและการปกครองของซากาทางตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย (ศตวรรษที่ 2 คริสตศักราช – ศตวรรษที่ 4 CE) ศาสนาพราหมณ์ต้องเผชิญกับภัยคุกคามร้ายแรงต่อการดำรงอยู่ของมันในตำราต่อมาบางฉบับ อินเดียตะวันตกเฉียงเหนือ (ซึ่งตำราก่อนหน้านี้ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของ "อารยะวาร์ตา") ยังถูกมองว่า "ไม่บริสุทธิ์" ด้วยซ้ำ อาจเนื่องมาจากการรุกรานกรรณปารวะ 43.5-8 ระบุว่าผู้ที่อาศัยอยู่บนแม่น้ำสินธุและแม่น้ำทั้งห้าสายของแคว้นปัญจาบนั้นไม่บริสุทธิ์และเป็นธรรมบายะห์
▲
●
200 BCE - 1200
การสังเคราะห์ฮินดูและศาสนาฮินดูคลาสสิกornament
สมฤติ
สมฤติ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
200 BCE Jan 2 - 100

สมฤติ

India
Smriti แปลตรงตัวว่า "สิ่งที่ถูกจดจำ" เป็นกลุ่มของตำราฮินดูที่มักเขียนโดยผู้เขียน ซึ่งแต่เดิมเขียนไว้ ตรงกันข้ามกับ Śrutis (วรรณกรรมเวท) ที่ถือว่าไม่มีผู้เขียน ซึ่งถูกถ่ายทอดด้วยวาจาจากรุ่นสู่รุ่นและได้รับการแก้ไขแล้วSmriti เป็นผลงานรองที่ดัดแปลงมาจาก Sruti และถือว่าเชื่อถือได้น้อยกว่า Sruti ในศาสนาฮินดู ยกเว้นในโรงเรียนปรัชญาฮินดู Mimamsaอำนาจของ smriti ที่โรงเรียนออร์โธดอกซ์ยอมรับนั้นมาจากอำนาจของ shruti ซึ่งเป็นรากฐานของอำนาจนั้นวรรณกรรม Smrti เป็นแหล่งรวบรวมตำราที่หลากหลายคลังข้อมูลนี้รวมถึงแต่ไม่จำกัดเพียงพระเวท 6 ประการ (ศาสตร์เสริมในพระเวท) มหากาพย์ (มหาภารตะและรามายานะ) ธรรมสูตรและธรรมชาสตรา (หรือสมริติศาสตรา) อรรถสาสตรา ปุราณะ กาพยะหรือวรรณกรรมกวี , Bhasyas ที่ครอบคลุม (บทวิจารณ์และข้อคิดเห็นเกี่ยวกับตำรา Shrutis และที่ไม่ใช่ Shruti) และ Nibandhas มากมาย (เนื้อหาย่อย) ที่ครอบคลุมการเมือง จริยธรรม (Nitisastras) วัฒนธรรม ศิลปะ และสังคม ข้อความ Smriti แต่ละฉบับมีอยู่ในหลายเวอร์ชัน โดยมีการอ่านที่แตกต่างกันมากมายSmritis ถือว่าลื่นไหลและเขียนใหม่อย่างอิสระโดยใครก็ตามในประเพณีฮินดูโบราณและยุคกลาง
▲
●
ลัทธิไศวนิยม
หญิงนักพรตไศวะสองคน (ภาพวาดสมัยศตวรรษที่ 18) ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
50 BCE Jan 1

ลัทธิไศวนิยม

India
Shaivism เป็นหนึ่งในประเพณีฮินดูที่สำคัญที่บูชาพระศิวะ ปาราวตี ทุรคา และมหากาลีในฐานะองค์สูงสุดหนึ่งในนิกายฮินดูที่ใหญ่ที่สุด ประกอบด้วยประเพณีย่อยมากมายตั้งแต่ลัทธิเทวนิยมแบบทวินิยมที่ให้ข้อคิดทางวิญญาณ เช่น Shaiva Siddhanta ไปจนถึงลัทธิที่ไม่ใช่เทวนิยมที่เน้นโยคะ เช่น ลัทธิแคชเมียร์ Shaivismโดยถือว่าทั้งตำราพระเวทและอากามาเป็นแหล่งสำคัญของเทววิทยาลัทธิไศวะพัฒนาขึ้นโดยผสมผสานระหว่างศาสนาและประเพณีก่อนเวทซึ่งได้มาจากประเพณีและปรัชญาทางตอนใต้ของทมิฬไชวาสิทธันตะ ซึ่งหลอมรวมเข้ากับประเพณีพระศิวะที่ไม่ใช่พระเวทในกระบวนการเปลี่ยนภาษาสันสกฤตและการก่อตัวของศาสนาฮินดู เริ่มตั้งแต่ศตวรรษก่อนคริสตศักราช ประเพณีก่อนพระเวทเหล่านี้มีความสอดคล้องกับเทพเวทรุดราและเทพเวทอื่นๆ โดยผสมผสานประเพณีที่ไม่ใช่พระศิวะเข้าไว้ในแนวเวท-พราหมณ์Shaivism ทั้งแบบนับถือศรัทธาและนับถือศาสนาเดียวได้รับความนิยมในสหัสวรรษที่ 1 สหัสวรรษ และกลายเป็นประเพณีทางศาสนาที่โดดเด่นของอาณาจักรฮินดูหลายแห่งอย่างรวดเร็วหลังจากนั้นไม่นานก็มาถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นำไปสู่การสร้างวัดไชวาหลายพันแห่งบนเกาะ อินโดนีเซีย เช่นเดียวกับ กัมพูชา และ เวียดนาม ซึ่งพัฒนาร่วมกับ พุทธศาสนา ในภูมิภาคเหล่านี้ศาสนศาสตร์ไศวะมีตั้งแต่พระอิศวรเป็นผู้สร้าง ผู้รักษา และผู้ทำลาย ไปจนถึงการเป็นเหมือนกับอาตมัน (ตนเอง) ภายในตนเองและทุกสิ่งมีชีวิตมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับลัทธิ Shaktism และการบูชา Shaivas บางส่วนในวัดทั้งพระอิศวรและ Shaktiเป็นประเพณีฮินดูที่ส่วนใหญ่ยอมรับชีวิตนักพรตและเน้นโยคะ และเช่นเดียวกับประเพณีฮินดูอื่นๆ ที่ส่งเสริมให้แต่ละคนค้นพบและเป็นหนึ่งเดียวกับพระศิวะภายในสาวกของ Shaivism เรียกว่า "Shaivites" หรือ "Saivas"
▲
●
ศาสนาฮินดูในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
อังกอร์วัด ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
50 Jan 1

ศาสนาฮินดูในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

Indonesia
อิทธิพลของศาสนาฮินดูมาถึงหมู่เกาะ อินโดนีเซีย ตั้งแต่ต้นศตวรรษแรกในเวลานี้อินเดีย เริ่มมีอิทธิพลอย่างมากต่อประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เส้นทางการค้าเชื่อมโยงอินเดียกับ พม่า ตอนใต้ สยาม ตอนกลางและตอนใต้ กัมพูชา ตอนล่างและ เวียดนาม ตอนใต้ และมีการตั้งถิ่นฐานตามชายฝั่งที่มีลักษณะเป็นเมืองหลายแห่งที่นั่นเป็นเวลากว่าพันปีที่อิทธิพลของอินเดียฮินดู/พุทธจึงเป็นปัจจัยสำคัญที่นำความสามัคคีทางวัฒนธรรมในระดับหนึ่งมาสู่ประเทศต่างๆ ในภูมิภาคภาษาบาลี สันสกฤต และอักษรอินเดีย ร่วมกับพุทธ ศาสนานิกาย เถรวาทและมหายาน พราหมณ์ และฮินดู ได้รับการถ่ายทอดจากการสัมผัสโดยตรง ตลอดจนผ่านตำราศักดิ์สิทธิ์และวรรณกรรมอินเดีย เช่น รามเกียรติ์ และมหากาพย์มหาภารตะ
▲
●
ปุรณะ
เจ้าแม่ทุรคานำมัทรีกาทั้งแปดในการต่อสู้กับปีศาจรักตะบิจา โฟลิโอจากเทวี มาตเมียม มาร์คันเทยา ปุรณะ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
200 Jan 1

ปุรณะ

India
ปุรณะเป็นวรรณกรรมอินเดียประเภทกว้างใหญ่เกี่ยวกับหัวข้อต่างๆ มากมาย โดยเฉพาะเกี่ยวกับตำนานและตำนานดั้งเดิมอื่นๆปุรณะมีชื่อเสียงจากชั้นสัญลักษณ์ที่ซับซ้อนซึ่งปรากฎอยู่ในเรื่องราวของพวกเขาเดิมทีประพันธ์เป็นภาษาสันสกฤตและภาษาอินเดียอื่นๆ ข้อความเหล่านี้หลายบทตั้งชื่อตามเทพเจ้าในศาสนาฮินดูที่สำคัญๆ เช่น พระวิษณุ พระศิวะ พระพรหม และศักติวรรณกรรมประเภท Puranic พบได้ทั้งในศาสนาฮินดูและศาสนาเชนวรรณกรรม Puranic เป็นสารานุกรม และประกอบด้วยหัวข้อที่หลากหลาย เช่น จักรวาลวิทยา จักรวาลวิทยา ลำดับวงศ์ตระกูลของเทพเจ้า เทพธิดา กษัตริย์ วีรบุรุษ ปราชญ์ และเทวดาครึ่งเทพ นิทานพื้นบ้าน การแสวงบุญ วัด การแพทย์ ดาราศาสตร์ ไวยากรณ์ แร่วิทยา อารมณ์ขัน ความรัก เรื่องราวตลอดจนเทววิทยาและปรัชญาเนื้อหาในคัมภีร์ปุราณะมีความไม่สอดคล้องกันอย่างมาก และปุรณะแต่ละเล่มก็มีต้นฉบับหลายฉบับซึ่งตัวมันเองไม่สอดคล้องกันประเพณีฮินดู มหาปุราณะมีสาเหตุมาจาก "วยาสะ" แต่นักวิชาการหลายคนคิดว่าสิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นผลงานของนักเขียนหลายคนตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมาในทางตรงกันข้าม Jaina Puranas ส่วนใหญ่สามารถลงวันที่ได้และได้รับมอบหมายให้เป็นผู้เขียนมีมุกยาปุรณะ 18 องค์ (ปุรณะพันตรี) และอุปาปุรณะ 18 องค์ (ปุรณะรอง) ซึ่งมีมากกว่า 400,000 โองการคัมภีร์ปุราณะรุ่นแรกๆ น่าจะแต่งขึ้นระหว่างคริสตศตวรรษที่ 3 ถึงศตวรรษที่ 10พวกปุราณะไม่ชอบอำนาจของคัมภีร์ในศาสนาฮินดู แต่ถือว่าเป็นสมฤติ
▲
●
สมัยคุปตะ
สมัยคุปตะ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
300 Jan 1 - 500

สมัยคุปตะ

Pataliputra, Bihar, India
สมัยคุปตะ (ศตวรรษที่ 4 ถึงศตวรรษที่ 6) เป็นช่วงที่มีการออกดอกของทุนการศึกษา การเกิดขึ้นของสำนักปรัชญาฮินดูคลาสสิก และวรรณกรรมสันสกฤตคลาสสิกโดยทั่วไปในหัวข้อต่างๆ ตั้งแต่การแพทย์ สัตวแพทยศาสตร์ คณิตศาสตร์ ไปจนถึงโหราศาสตร์ ดาราศาสตร์ และฟิสิกส์ดาราศาสตร์พระอารยภาตะและวราหะมีฮิระผู้มีชื่อเสียงอยู่ในยุคนี้คุปตะได้จัดตั้งรัฐบาลกลางที่เข้มแข็งซึ่งอนุญาตให้มีการควบคุมในระดับท้องถิ่นด้วยสังคมคุปตะได้รับคำสั่งตามความเชื่อของชาวฮินดูรวมถึงระบบวรรณะหรือระบบชนชั้นที่เข้มงวดสันติภาพและความเจริญรุ่งเรืองที่เกิดขึ้นภายใต้การนำของ Gupta ทำให้สามารถแสวงหาความพยายามทางวิทยาศาสตร์และศิลปะได้
▲
●
จักรวรรดิปัลลวะ
เสาที่มีสิงโตหลายหัววัดไกรลาสนาธาร์ เมืองกาญจีปุรัม ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
300 Jan 1 - 800

จักรวรรดิปัลลวะ

Southeast Asia
ชาวปัลลาวะ (ศตวรรษที่ 4 ถึงศตวรรษที่ 9) เป็นผู้อุปถัมภ์ภาษาสันสกฤตทางตอนใต้ของอนุทวีปอินเดียร่วมกับคุปตะทางเหนือรัชสมัยปัลลวะมีจารึกภาษาสันสกฤตเป็นอักษรแรกเรียกว่า กรันถะชาวปัลลาวาสใช้สถาปัตยกรรมมิลักขะเพื่อสร้างวัดฮินดูและสถานศึกษาที่สำคัญมากในมหาพลีปุรัม กันจิปุรัม และสถานที่อื่น ๆการปกครองของพวกเขาเห็นการเพิ่มขึ้นของกวีผู้ยิ่งใหญ่ผู้มีชื่อเสียงพอ ๆ กับกาลิดาสะในช่วงต้นสมัยปัลลาวาส มีการเชื่อมโยงกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และประเทศอื่นๆ ที่แตกต่างกันด้วยเหตุนี้ในยุคกลาง ศาสนาฮินดูจึงกลายเป็นศาสนาประจำชาติในหลายอาณาจักรของเอเชีย ที่เรียกว่ามหาอินเดีย - จากอัฟกานิสถาน (คาบูล) ทางตะวันตกและรวมถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เกือบทั้งหมดในภาคตะวันออก ( กัมพูชา , เวียดนาม , อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ )—และมีเพียงศตวรรษที่ 15 เท่านั้นที่เข้ามาใกล้ทุกแห่งซึ่งถูกแทนที่ด้วย ศาสนาพุทธ และศาสนาอิสลาม
▲
●
ยุคทองของอินเดีย
ยุคทองของอินเดีย ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
320 Jan 1 - 650

ยุคทองของอินเดีย

India
ในช่วงเวลานี้ อำนาจถูกรวมศูนย์ ควบคู่ไปกับการเติบโตของการค้าระยะใกล้ การสร้างมาตรฐานของกระบวนการทางกฎหมาย และการเผยแพร่ความรู้โดยทั่วไปพุทธ ศาสนา มหายานเจริญรุ่งเรือง แต่วัฒนธรรมพราหมณ์ออร์โธดอกซ์เริ่มได้รับการฟื้นฟูโดยการอุปถัมภ์ของราชวงศ์คุปตะซึ่งเป็นไวษณพตำแหน่งของพราหมณ์ได้รับการเสริมกำลัง วัดฮินดูแห่งแรกที่อุทิศให้กับเทพเจ้าแห่งเทพเจ้าในศาสนาฮินดู เกิดขึ้นในช่วงปลายยุคคุปตะในรัชสมัยของคุปตะ มีการเขียนปุราณะชุดแรก ซึ่งใช้เพื่อเผยแพร่ "อุดมการณ์ทางศาสนากระแสหลักในหมู่กลุ่มคนก่อนการศึกษาและกลุ่มชนเผ่าที่อยู่ระหว่างการวัฒนธรรม"พวกกุปตัสอุปถัมภ์ศาสนา Puranic ที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่ โดยแสวงหาความชอบธรรมสำหรับราชวงศ์ของพวกเขาผลที่ตามมาคือศาสนาฮินดูแบบปุราณะ แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจากศาสนาพราหมณ์ในยุคก่อนๆ ของธรรมศาสตราและสมริติสตามคำกล่าวของ PS Sharma "ยุคคุปตะและหรชาก่อตัวขึ้นจากมุมมองทางปัญญาอย่างเคร่งครัด เป็นยุคที่ยอดเยี่ยมที่สุดในการพัฒนาปรัชญาอินเดีย" ในขณะที่ปรัชญาฮินดูและพุทธเจริญรุ่งเรืองควบคู่กันCharvaka ซึ่งเป็นโรงเรียนวัตถุนิยมที่ไม่เชื่อพระเจ้า เป็นที่รู้จักในอินเดียตอนเหนือก่อนคริสตศตวรรษที่ 8
▲
●
Play button
400 Jan 1

พระสูตร

India
พระพรหมสูตรเป็นข้อความภาษาสันสกฤต มาจากปราชญ์พัทรยานหรือปราชญ์วยาสะ คาดว่าน่าจะเสร็จสมบูรณ์ในรูปแบบที่ยังมีชีวิตรอดในเวลาประมาณ400–450 CE ในขณะที่ฉบับดั้งเดิมอาจมีความโบราณและแต่งขึ้นระหว่าง 500 ปีก่อนคริสตศักราช ถึง 200 ปีก่อนคริสตศักราชข้อความจัดระบบและสรุปแนวคิดทางปรัชญาและจิตวิญญาณในคัมภีร์อุปนิษัทการตีความพระพรหมสูตรของปราชญ์อาดี สังการะพยายามที่จะสังเคราะห์คำสอนของอุปนิษัทที่หลากหลายและบางครั้งก็ดูเหมือนจะขัดแย้งกันโดยการโต้แย้ง ดังที่จอห์น โคลเลอร์กล่าวว่า "พราหมณ์และอาตมันมีความแตกต่างกันในบางประการ แต่ในระดับที่ลึกที่สุด ไม่ใช่- ต่างกัน (advaita) มีความเหมือนกัน"อย่างไรก็ตาม ทัศนะเกี่ยวกับอุปนิษัทนี้ไม่เป็นสากลในความคิดของอินเดีย และนักวิจารณ์คนอื่นๆ ก็มีมุมมองที่แตกต่างกันในเวลาต่อมามันเป็นหนึ่งในตำราพื้นฐานของสำนักอุปนิษัทปรัชญาฮินดูพระสูตรประกอบด้วยบทคำพังเพย (พระสูตร) ​​555 บทในสี่บทโองการเหล่านี้เกี่ยวกับธรรมชาติของการดำรงอยู่ของมนุษย์และจักรวาลเป็นหลัก และแนวคิดเกี่ยวกับหลักการเลื่อนลอยของความเป็นจริงขั้นสูงสุดที่เรียกว่าพราหมณ์บทแรกอภิปรายอภิปรัชญาของความเป็นจริงสัมบูรณ์ บทที่สองทบทวนและกล่าวถึงข้อโต้แย้งที่เกิดขึ้นจากแนวคิดของโรงเรียนออร์โธดอกซ์ที่แข่งขันกันในปรัชญาฮินดู เช่น Nyaya โยคะ Vaisheshika และ Mimamsa รวมถึงโรงเรียนที่แตกต่างเช่น พุทธศาสนา และศาสนาเชน บทที่สามกล่าวถึงญาณวิทยาและเส้นทางสู่การได้รับความรู้ที่ปลดปล่อยทางจิตวิญญาณ และบทสุดท้ายระบุว่าเหตุใดความรู้ดังกล่าวจึงเป็นความต้องการที่สำคัญของมนุษย์พระพรหมสูตรเป็นหนึ่งในสามตำราที่สำคัญที่สุดในอุปนิษัทพร้อมกับพระอุปนิษัทหลักและภควัทคีตามันมีอิทธิพลต่อสำนักปรัชญาอินเดียหลายแห่ง แต่มีการตีความแตกต่างออกไปโดยโรงเรียนย่อย Advaita Vedanta ที่ไม่ใช่แบบทวินิยม, โรงเรียนย่อย Vishishtadvaita และ Dvaita Vedanta ที่เป็นเทวนิยม รวมถึงโรงเรียนอื่นๆข้อคิดเห็นหลายประการเกี่ยวกับพระพรหมสูตรสูญหายไปในประวัติศาสตร์หรือยังหาไม่พบในบรรดาผู้รอดชีวิต ข้อคิดที่มีการศึกษาดีที่สุดเกี่ยวกับพระพรหมสูตร ได้แก่ ภษยะ โดย Adi Shankara , Ramanuja , Madhvacharya , Bhaskara และอื่น ๆ อีกมากมายเป็นที่รู้จักกันในชื่ออุปนิษัทสูตร ซึ่งได้มาจากชื่ออุปนิษัทซึ่งแปลว่า "เป้าหมายสุดท้ายของพระเวท" อย่างแท้จริงชื่ออื่นของพระพรหมสูตรคือ ชาริรากะสูตร โดยที่ ชารีรา แปลว่า "สิ่งที่อยู่ในร่างกาย (ชาริรา) หรือตัวตน จิตวิญญาณ" และ ภิกษุสูตร ซึ่งแปลว่า "พระสูตรสำหรับพระภิกษุหรือนักบวช" อย่างแท้จริง
▲
●
ตันตระ
ชาวพุทธมหาสิทธะกำลังฝึกโยคะทางเพศแห่งกรรมมุทรา ("ตราประทับแห่งการกระทำ") ©Anonymous
500 Jan 1

ตันตระ

India
ตันตระเป็นประเพณีลึกลับของศาสนาฮินดูและ พุทธศาสนา ที่พัฒนาขึ้นในอินเดีย ตั้งแต่กลางสหัสวรรษที่ 1 เป็นต้นไปคำว่า ตันตระ ในประเพณีของอินเดียยังหมายถึง "ข้อความ ทฤษฎี ระบบ วิธีการ เครื่องมือ เทคนิค หรือการปฏิบัติ" ที่เป็นระบบในวงกว้างอีกด้วยลักษณะสำคัญของประเพณีเหล่านี้คือการใช้มนต์ และด้วยเหตุนี้จึงเรียกกันทั่วไปว่า Mantramārga ("เส้นทางแห่งมนต์") ในศาสนาฮินดูหรือ Mantrayāna ("ยานพาหนะมนต์") และ Guhyamantra ("มนต์ลับ") ในพุทธศาสนาเริ่มตั้งแต่ต้นศตวรรษของยุคทั่วไป ตันตระที่เพิ่งเปิดเผยซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่พระวิษณุ พระศิวะ หรือศักติก็ถือกำเนิดขึ้นศาสนาฮินดูสมัยใหม่มีเชื้อสายตันตระในรูปแบบหลักๆ ทุกรูปแบบ เช่น ประเพณีไชวาสิทธันตะ นิกายชักตะแห่งศรีวิทยา เกาลา และลัทธิไศวะแคชเมียร์ในศาสนาพุทธ ประเพณีวัชรยานเป็นที่รู้จักในด้านแนวคิดและการปฏิบัติแบบตันตระซึ่งมีพื้นฐานมาจากตันตระพุทธศาสนาของอินเดียได้แก่ พุทธศาสนาอินโด-ทิเบต พุทธศาสนาลึกลับของจีน พุทธศาสนานิกายชินงอนของญี่ปุ่น และพุทธศาสนานิวาร์เนปาลแม้ว่าพุทธศาสนาลึกลับภาคใต้ไม่ได้อ้างอิงถึงตันตระโดยตรง แต่แนวปฏิบัติและแนวความคิดของศาสนาก็คล้ายคลึงกันประเพณีศาสนาฮินดูและพุทธศาสนาแบบตันตระยังมีอิทธิพลต่อประเพณีทางศาสนาตะวันออกอื่นๆ เช่น ศาสนาเชน ประเพณีทิเบตบอน ลัทธิเต๋า และประเพณีชินโตของญี่ปุ่นรูปแบบการบูชาที่ไม่ใช่พระเวทบางรูปแบบ เช่น การบูชา ถือเป็นการบูชาแบบตันตริกในความคิดและพิธีกรรมโดยทั่วไปแล้วการสร้างวัดฮินดูยังสอดคล้องกับสัญลักษณ์ของแทนทอีกด้วยตำราฮินดูที่อธิบายหัวข้อเหล่านี้เรียกว่า ตันตระ อากามัส หรือสัมหิตตา
▲
●
อัทไวตา เวทันตะ
เกาดาปาทะ นักปรัชญายุคก่อนสังการที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งในประเพณีแอดไวตะ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
500 Jan 1

อัทไวตา เวทันตะ

India
อัดไวตะ เวทานตะ เป็นประเพณีที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่ของเวทานตะ และเป็นหนึ่งในหกปรัชญาฮินดูออร์โธดอกซ์ (อาสติกา) (ดาร์ชันนะ)ประวัติศาสตร์อาจย้อนกลับไปถึงจุดเริ่มต้นของสากลศักราช แต่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจนในศตวรรษที่ 6-7 ส.ศ. โดยมีผลงานอันทรงเกียรติของเกาดาปาดา มานดานา มิชรา และสังการา ซึ่งตามประเพณีและนักอินโดวิทยาตะวันออกมองว่าเป็น ตัวแทนที่โดดเด่นที่สุดของอัทไวตะอุปนันตะ แม้ว่าชื่อเสียงทางประวัติศาสตร์และอิทธิพลทางวัฒนธรรมของสังการะจะเติบโตขึ้นในไม่กี่ศตวรรษต่อมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคของการรุกรานของชาวมุสลิมและผลที่ตามมาของการปกครองอนุทวีปอินเดียประเพณีแอดไวตะ อุปนันตะที่ยังมีชีวิตในยุคกลางได้รับอิทธิพลและผสมผสานองค์ประกอบจากประเพณีโยคะและตำราต่างๆ เช่น โยคะวาสิษฐะ และภควตาปุรณะในศตวรรษที่ 19 เนื่องจากอิทธิพลซึ่งกันและกันระหว่างมุมมองตะวันตกและลัทธิชาตินิยมของอินเดีย Advaita จึงถูกมองว่าเป็นตัวอย่างกระบวนทัศน์ของจิตวิญญาณฮินดู แม้จะมีการครอบงำเชิงตัวเลขของศาสนาที่เน้นเทวนิยมก็ตามในยุคปัจจุบัน ทัศนะปรากฏในขบวนการนีโอเวทต้าต่างๆ
▲
●
Play button
500 Jan 1 - 100 BCE

ญายสูตร

India
Nyāya Sūtras เป็นข้อความภาษาสันสกฤตอินเดียโบราณที่แต่งโดย Akṣapada Gautama และเป็นข้อความพื้นฐานของสำนักปรัชญาฮินดู Nyayaวันที่เรียบเรียงข้อความและชีวประวัติของผู้แต่งไม่เป็นที่รู้จัก แต่มีการประเมินอย่างหลากหลายระหว่างคริสตศตวรรษที่ 6 ถึงคริสตศตวรรษที่ 2ข้อความอาจถูกแต่งโดยผู้เขียนมากกว่าหนึ่งคนในช่วงเวลาหนึ่งเนื้อหาประกอบด้วยหนังสือ 5 เล่ม แต่ละเล่มมี 2 บท รวมพระสูตรเชิงเดาทั้งหมด 528 บท เกี่ยวกับกฎแห่งเหตุผล ตรรกะ ญาณวิทยา และอภิปรัชญาNyāya Sūtras เป็นตำราฮินดู โดดเด่นในเรื่องการเน้นความรู้และตรรกะ และไม่กล่าวถึงพิธีกรรมเวทหนังสือเล่มแรกมีโครงสร้างเป็นบทนำทั่วไปและสารบัญความรู้สิบหกหมวดเล่มสองเป็นเรื่องเกี่ยวกับปรามานา (ญาณวิทยา) เล่มสามเกี่ยวกับปราเมยะหรือวัตถุแห่งความรู้ และเนื้อหากล่าวถึงธรรมชาติของความรู้ในหนังสือเล่มที่เหลือเป็นการวางรากฐานสำหรับประเพณี Nyaya ของทฤษฎีเชิงประจักษ์เกี่ยวกับความถูกต้องและความจริง โดยต่อต้านการอุทธรณ์ที่ไร้วิจารณญาณต่อสัญชาตญาณหรืออำนาจตามพระคัมภีร์พระสูตร Nyaya ครอบคลุมหัวข้อต่างๆ มากมาย รวมถึง Tarka-Vidyā ศาสตร์แห่งการอภิปราย หรือ Vāda-Vidyā ศาสตร์แห่งการอภิปรายพระสูตรญายะมีความเกี่ยวข้องแต่ขยายระบบญาณวิทยาและอภิปรัชญาไวเชสิกาออกไปข้อคิดเห็นต่อมาได้ขยาย อธิบาย และอภิปรายพระสูตร Nyaya พระสูตร ข้อคิดเห็นก่อนหน้านี้ที่ยังมีชีวิตอยู่โดย Vātsyāyana (ประมาณคริสตศักราช 450–500) ตามมาด้วย Nyāyavārttika แห่ง Uddyotakāra (ประมาณศตวรรษที่ 6–7) Tātparyatīkā ของ Vācaspati Mišra (ศตวรรษที่ 9) และ Udayana's ตัตปรยปริศุทธิ (ศตวรรษที่ 10) และนยายมัญจารีของชัยยันต์ (ศตวรรษที่ 10)
▲
●
Play button
650 Jan 1

ขบวนการภักติ

South India
ขบวนการภักติเป็นขบวนการทางศาสนาที่สำคัญในศาสนาฮินดูยุคกลางที่พยายามนำการปฏิรูปศาสนามาสู่ทุกชนชั้นของสังคมโดยใช้วิธีการอุทิศตนเพื่อให้บรรลุความรอดมีชื่อเสียงมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 7 ในอินเดียตอนใต้ และแผ่ขยายไปทางเหนือครอบคลุมพื้นที่ทางตะวันออกและทางเหนือของอินเดียตั้งแต่ศตวรรษที่ 15 เป็นต้นมา จนถึงจุดสูงสุดระหว่างคริสตศตวรรษที่ 15 ถึง 17ขบวนการภักติพัฒนาขึ้นในระดับภูมิภาคโดยมีเทพเจ้าและเทพธิดาต่างๆ และนิกายย่อยบางนิกาย ได้แก่ ลัทธิไวษณพ (พระนารายณ์) ลัทธิไศวิ (พระศิวะ) ลัทธิศักติ (เทพธิดาศักติ) และความฉลาดขบวนการภักติเทศนาโดยใช้ภาษาท้องถิ่นเพื่อให้ข้อความดังกล่าวเข้าถึงคนจำนวนมากการเคลื่อนไหวนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากกวี-นักบุญหลายท่าน ซึ่งสนับสนุนตำแหน่งทางปรัชญาที่หลากหลาย ตั้งแต่ลัทธิทวินิยมในเชิงเทวนิยมของทไวตา ไปจนถึงลัทธิเอกนิยมของแอดไวตะ อุปนิษัทขบวนการนี้ถือเป็นการปฏิรูปสังคมที่มีอิทธิพลในศาสนาฮินดูโดยดั้งเดิม โดยให้ทางเลือกที่มุ่งเน้นรายบุคคลไปสู่จิตวิญญาณ โดยไม่คำนึงถึงการเกิดหรือเพศนักวิชาการร่วมสมัยตั้งคำถามว่าขบวนการภักติเคยเป็นการปฏิรูปหรือการกบฏทุกรูปแบบหรือไม่พวกเขาแนะนำว่าขบวนการภักติเป็นการฟื้นฟู การปรับปรุง และการปรับบริบทใหม่ของประเพณีเวทโบราณภักติหมายถึงความจงรักภักดีอันแรงกล้า (ต่อเทพ)คัมภีร์ของขบวนการภักดี ได้แก่ ภควัทคีตา ภควตาปุรณะ และปัทมาปุราณะ
▲
●
กฎของชาวมุสลิม
กฎของชาวมุสลิม ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
900 Jan 1

กฎของชาวมุสลิม

India
แม้ว่าศาสนาอิสลามจะเข้ามายังอนุทวีปอินเดียในช่วงต้นศตวรรษที่ 7 โดยมีพ่อค้าชาวอาหรับเข้ามามีบทบาท แต่ก็เริ่มส่งผลกระทบต่อศาสนาของอินเดียหลังศตวรรษที่ 10 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากศตวรรษที่ 12 ที่มีการสถาปนาและขยายการปกครองของศาสนาอิสลามวิลล์ ดูแรนท์ เรียกการพิชิตอินเดียของชาวมุสลิมว่า "อาจเป็นเรื่องราวนองเลือดที่สุดในประวัติศาสตร์"ในช่วงเวลานี้ พุทธศาสนา เสื่อมถอยลงอย่างรวดเร็วในขณะที่ศาสนาฮินดูต้องเผชิญกับความรุนแรงทางศาสนาที่นำโดยทหารและสุลต่านสนับสนุนมีการจู่โจม การยึดครอง และการกดขี่ของครอบครัวชาวฮินดูอย่างกว้างขวาง ซึ่งต่อมาถูกขายในเมืองสุลต่านหรือส่งออกไปยังเอเชียกลางข้อความบางฉบับระบุว่าชาวฮินดูจำนวนหนึ่งถูกบังคับให้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามเริ่มตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 13 เป็นระยะเวลาประมาณ 500 ปี ข้อความไม่กี่ฉบับจากหลายฉบับที่เขียนโดยนักประวัติศาสตร์ในราชสำนักมุสลิม กล่าวถึง "การเปลี่ยนใจเลื่อมใสของชาวฮินดูมานับถือศาสนาอิสลามโดยสมัครใจ" ซึ่งบ่งบอกถึงความไม่มีนัยสำคัญและอาจหายากของการเปลี่ยนใจเลื่อมใสดังกล่าวโดยทั่วไปแล้วชาวฮินดูที่เป็นทาสจะเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามเพื่อรับอิสรภาพมีข้อยกเว้นเป็นครั้งคราวสำหรับความรุนแรงทางศาสนาต่อศาสนาฮินดูตัวอย่างเช่น อักบาร์ยอมรับศาสนาฮินดู ห้ามการเป็นทาสของครอบครัวเชลยศึกฮินดู ปกป้องวัดฮินดู และยกเลิกการเลือกปฏิบัติจิซยา (ภาษีหัว) ต่อชาวฮินดูอย่างไรก็ตาม ผู้ปกครองมุสลิมจำนวนมากในจักรวรรดิ สุลต่านเดลี และ จักรวรรดิ โมกุล ก่อนและหลังอักบาร์ตั้งแต่ศตวรรษที่ 12 ถึง 18 ได้ทำลายวัดฮินดูและข่มเหงผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม
▲
●
รวมศาสนาฮินดู
อาดี ชังการา กับลูกศิษย์ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1100 Jan 1

รวมศาสนาฮินดู

India
ตามคำกล่าวของ Nicholson ระหว่างศตวรรษที่ 12 ถึงศตวรรษที่ 16 "นักคิดบางคนเริ่มปฏิบัติต่อคำสอนทางปรัชญาที่หลากหลายของคัมภีร์อุปนิษัท มหากาพย์ ปุรณะ และสำนักต่างๆ ที่เรียกย้อนหลังว่า 'ระบบทั้ง 6' (สัทดาร์สนะ) ของนิกายต่างๆ ปรัชญาฮินดูกระแสหลัก”มิคาเอลตั้งข้อสังเกตว่ามีการสร้างประวัติศาสตร์ขึ้นซึ่งนำหน้าลัทธิชาตินิยมในเวลาต่อมา โดยเชื่อมโยงแนวคิดที่ยกย่องศาสนาฮินดูและอดีตนักวิชาการหลายคนแนะนำว่าชื่อเสียงทางประวัติศาสตร์และอิทธิพลทางวัฒนธรรมของสังการะและแอดไวตะอุปนิษัทนั้นเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจในช่วงเวลานี้วิทยารัณยา (ราวศตวรรษที่ 14) หรือที่รู้จักในชื่อ Madhava และสาวกของ Shankara ได้สร้างตำนานเพื่อเปลี่ยน Shankara ซึ่งมีปรัชญาอันสูงส่งไม่น่าดึงดูดใจให้ได้รับความนิยมอย่างกว้างขวาง ให้กลายเป็น "วีรบุรุษพื้นบ้านผู้ศักดิ์สิทธิ์ผู้เผยแพร่คำสอนของเขาผ่าน digvijaya (" พิชิตสากล") ทั่วอินเดียเหมือนผู้พิชิตชัยชนะ”ในสาวาดาร์สนาสัมกราหะ ("สรุปความเห็นทั้งหมด") วิดยะรัญญาได้นำเสนอคำสอนของสังการะว่าเป็นจุดสูงสุดของดาร์สนาทั้งหมด โดยนำเสนอดาร์สนาอื่นๆ ว่าเป็นความจริงบางส่วนซึ่งมาบรรจบกันในคำสอนของสังการะวิทยารัญญาได้รับการสนับสนุนจากกษัตริย์ และการอุปถัมภ์และความพยายามอย่างมีระเบียบวิธีของเขาได้ช่วยสร้างสังการะให้เป็นสัญลักษณ์ของการระดมพลค่านิยม เผยแพร่อิทธิพลทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของปรัชญาอุปนันตะของสังการะ และสร้างอาราม (มัถัส) เพื่อขยายอิทธิพลทางวัฒนธรรมของสังการะและอัดไวตะ เวทานตะ
▲
●
1200 - 1850
ยุคกลางและยุคต้นสมัยใหม่ornament
รัฐคงคาตะวันออกและรัฐสุริยะ
รัฐคงคาตะวันออกและรัฐสุริยะ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1200 Jan 1

รัฐคงคาตะวันออกและรัฐสุริยะ

Odisha, India
Ganga ตะวันออกและ Surya เป็นกลุ่มการเมืองในศาสนาฮินดู ซึ่งปกครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของ Odisha ในปัจจุบัน (รู้จักกันในชื่อ Kalinga) ตั้งแต่ศตวรรษที่ 11 จนถึงกลางศตวรรษที่ 16 CEในช่วงศตวรรษที่ 13 และ 14 เมื่อพื้นที่ส่วนใหญ่ของอินเดีย อยู่ภายใต้การปกครองของอำนาจมุสลิม คาลิงกะที่เป็นอิสระกลายเป็นฐานที่มั่นของศาสนาฮินดู ปรัชญา ศิลปะ และสถาปัตยกรรมผู้ปกครองแม่น้ำคงคาตะวันออกเป็นผู้อุปถัมภ์ศาสนาและศิลปะเป็นอย่างมาก และวัดที่พวกเขาสร้างขึ้นถือเป็นผลงานชิ้นเอกของสถาปัตยกรรมฮินดู
▲
●
จักรวรรดิวิชัยนคร
ศาสนาฮินดูและจักรวรรดิวิชัยนคร ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1336 Jan 1

จักรวรรดิวิชัยนคร

Vijayanagara, Karnataka, India
จักรพรรดิวิชัยนครามีความอดทนต่อทุกศาสนาและนิกาย ตามที่เขียนโดยนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติแสดงให้เห็นกษัตริย์ทรงใช้บรรดาศักดิ์ เช่น โกบราหมนะ ประติปาลนาจารย์ (แปลตรงตัวว่า "ผู้พิทักษ์วัวและพราหมณ์") และฮินดูรายสุสุราตรานะ (แปลตามตัวอักษรว่า "ผู้ปกป้องศรัทธาในศาสนาฮินดู") ซึ่งเป็นพยานถึงความตั้งใจที่จะปกป้องศาสนาฮินดูและในขณะเดียวกันก็ทรงนับถือศาสนาอิสลามอย่างแข็งขัน พิธีศาลและการแต่งกายผู้ก่อตั้งจักรวรรดิ คือ หริหระที่ 1 และ บุคกะ รายาที่ 1 เป็นผู้ศรัทธาในไศวาส (ผู้สักการะพระศิวะ) แต่ได้มอบทุนให้กับคณะไวษณพของสริงเกรี โดยมีวิทยารัญญาเป็นนักบุญอุปถัมภ์ และกำหนดให้วราหะ (หมูป่า ซึ่งเป็นอวตารของพระวิษณุ) เป็นของพวกเขา สัญลักษณ์การล่มสลายของจักรวรรดิวิชัยนาการาต่อผู้ปกครองชาวมุสลิมถือเป็นจุดสิ้นสุดของการป้องกันจักรวรรดิฮินดูในข่าน
▲
●
สมัยโมกุล
ศาสนาฮินดูในสมัยโมกุล ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1553 Jan 1

สมัยโมกุล

India
ศาสนาประจำชาติอย่างเป็นทางการของ โมกุลอินเดีย คือศาสนาอิสลาม โดยชอบหลักนิติศาสตร์ของ Hanafi Madhhab (Mazhab)ศาสนาฮินดูยังคงอยู่ภายใต้ความตึงเครียดระหว่างรัชสมัยของ Babur และ Humanyunเชอร์ ชาห์ ซูริ ผู้ปกครองชาวอัฟกานิสถานของอินเดียเหนือค่อนข้างไม่กดขี่ศาสนาฮินดูปรากฏให้เห็นในช่วงการปกครองสามปีของผู้ปกครองชาวฮินดู เฮมู วิกรามาทิตยา ระหว่างปี ค.ศ. 1553–1556 เมื่อเขาเอาชนะอักบาร์ที่อัคราและเดลี และได้ขึ้นครองราชย์จากเดลีในฐานะ 'วิกรมดิตยา' ของชาวฮินดู หลังจาก 'ราชาภิเษก' หรือพิธีราชาภิเษกที่ ปุราณะกีลาในเดลีอย่างไรก็ตาม ในประวัติศาสตร์โมกุล บางครั้งอาสาสมัครมีอิสระที่จะนับถือศาสนาใดก็ได้ตามที่ตนเลือก แม้ว่าชายวัยผู้ใหญ่ที่มีร่างกายสมบูรณ์พร้อมที่มีรายได้จากกาฟีร์จะต้องจ่ายจิซยา ซึ่งแสดงถึงสถานะของพวกเขาเป็นดิมมิสก็ตาม
▲
●
ศาสนาฮินดูในสมัยจักรวรรดิมารัทธา
ศาสนาฮินดูในสมัยจักรวรรดิมารัทธา ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1674 Jan 1

ศาสนาฮินดูในสมัยจักรวรรดิมารัทธา

Deccan Plateau, Andhra Pradesh
ชาวฮินดู Marathas อาศัยอยู่มายาวนานในภูมิภาค Desh รอบ Satara ทางตะวันตกของที่ราบสูง Deccan ซึ่งที่ราบสูงมาบรรจบกับเนินลาดด้านตะวันออกของเทือกเขา Ghats ตะวันตกพวกเขาต่อต้านการรุกรานในภูมิภาคนี้โดยผู้ปกครองโมกุลมุสลิมทางตอนเหนือของอินเดียภายใต้ผู้นำ Chhatrapati Shivaji Maharaj ผู้ทะเยอทะยาน พวก Maratha ได้ปลดปล่อยตนเองจากสุลต่านชาวมุสลิมแห่ง Bijapur ทางตะวันออกเฉียงใต้ต่อจากนั้น ภายใต้การนำอันมีความสามารถของนายกรัฐมนตรีพราหมณ์ (เพชวาส) จักรวรรดิมารัทธาก็มาถึงจุดสุดยอดปูเน่ซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองเปศวัส เป็นศูนย์กลางการเรียนรู้และประเพณีของชาวฮินดู
▲
●
ศาสนาฮินดูในประเทศเนปาล
ศาสนาฮินดูในประเทศเนปาล ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1743 Jan 1

ศาสนาฮินดูในประเทศเนปาล

Nepal
กษัตริย์ปริธวีนารายณ์ ชาห์ กษัตริย์กอร์คาลีองค์สุดท้ายทรงสถาปนาตนเองเป็นราชอาณาจักรเนปาลที่เพิ่งรวมเป็นหนึ่งเดียวในชื่ออาซัล ฮินดูสถาน ("ดินแดนที่แท้จริงของชาวฮินดู") เนื่องจากอินเดียเหนือถูกปกครองโดยผู้ปกครองโมกุลที่นับถือศาสนาอิสลามคำประกาศนี้มีขึ้นเพื่อบังคับใช้ประมวลกฎหมายสังคมฮินดู Dharmashastra เหนือรัชสมัยของพระองค์ และอ้างถึงประเทศของพระองค์ว่าเป็นที่อาศัยของชาวฮินดูนอกจากนี้เขายังเรียกอินเดียตอนเหนือว่า Mughlan (ประเทศโมกุล) และเรียกภูมิภาคนี้ว่าถูกชาวต่างชาติมุสลิมแทรกซึมหลังจากกอร์คาลีพิชิตหุบเขากาฐมา ณ ฑุ กษัตริย์ปริธวีนารายณ์ ชาห์ทรงขับไล่มิชชันนารีชาวคริสเตียนคาปูชินออกจากปาตัน และแก้ไขเนปาลเป็นอาซัล ฮินดูสถาน ("ดินแดนที่แท้จริงของชาวฮินดู")ฮินดู Tagadharis ซึ่งเป็นกลุ่มสังคมและศาสนาฮินดูของชาวเนปาล ได้รับสถานะพิเศษในเมืองหลวงของเนปาลหลังจากนั้นนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลัทธิฮินดูกลายเป็นนโยบายสำคัญของราชอาณาจักรเนปาลศาสตราจารย์ Harka Gurung คาดเดาว่าการมีอยู่ของการปกครองแบบอิสลามโมกุลและการปกครองแบบคริสเตียนอังกฤษในอินเดียได้บังคับให้มีการก่อตั้งศาสนาพราหมณ์ออร์ทอดอกซ์ในเนปาลโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างสวรรค์สำหรับชาวฮินดูในราชอาณาจักรเนปาล
▲
●
1850
ศาสนาฮินดูสมัยใหม่ornament
ฮินดูยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา
ภาพเหมือนของผู้สูงอายุ Max Muller ©George Frederic Watts
1850 Jan 2

ฮินดูยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา

Indianapolis, IN, USA
ด้วยการเริ่มปกครองของบริติชราช ซึ่งเป็นการล่าอาณานิคมของอินเดีย โดย ชาวอังกฤษ ก็มีการเริ่มต้นยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาฮินดูในศตวรรษที่ 19 ซึ่งได้เปลี่ยนแปลงความเข้าใจในศาสนาฮินดูอย่างลึกซึ้งทั้งในอินเดียและตะวันตกอินโดวิทยาเป็นวินัยทางวิชาการในการศึกษาวัฒนธรรมอินเดียจากมุมมองของยุโรป ก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่ 19 นำโดยนักวิชาการ เช่น Max Müller และ John Woodroffeพวกเขานำวรรณกรรมและปรัชญาเวท พูรานิก และตันตระมาสู่ยุโรปและ สหรัฐอเมริกานักตะวันออกชาวตะวันตกค้นหา "แก่นแท้" ของศาสนาอินเดีย โดยมองเห็นสิ่งนี้ในพระเวท และในขณะเดียวกันก็สร้างแนวคิดที่ว่า "ศาสนาฮินดู" เป็นการรวมกลุ่มของการปฏิบัติทางศาสนาที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันและเป็นภาพยอดนิยมของ "อินเดียลึกลับ"แนวคิดเรื่องแก่นแท้ของพระเวทนี้ถูกยึดครองโดยขบวนการปฏิรูปศาสนาฮินดูในชื่อพราหมณ์มาจ ซึ่งได้รับการสนับสนุนมาระยะหนึ่งแล้วโดยคริสตจักรหัวแข็ง ร่วมกับแนวคิดเรื่องลัทธิสากลนิยมและลัทธิยืนต้น แนวคิดที่ว่าทุกศาสนามีพื้นฐานลึกลับร่วมกัน"ลัทธิฮินดูสมัยใหม่" ซึ่งมีผู้เสนอเช่น Vivekananda, Aurobindo และ Radhakrishnan กลายเป็นศูนย์กลางในการทำความเข้าใจที่เป็นที่นิยมของศาสนาฮินดู
▲
●
ฮินดูทวา
วินายัก ดาโมดาร์ ซาวาร์การ์ ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1923 Jan 1

ฮินดูทวา

India
ฮินดูตวา (แปลว่า ฮินดู) เป็นรูปแบบที่โดดเด่นของลัทธิชาตินิยมฮินดูในอินเดียตามหลักอุดมการณ์ทางการเมือง คำว่าฮินดูตวาถูกนิยามโดย Vinayak Damodar Savarkar ในปี พ.ศ. 2466 ถูกใช้โดยองค์กร Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS), Vishva Hindu Parishad (VHP), พรรค Bharatiya Janata (BJP) และองค์กรอื่น ๆ เรียกรวมกัน เรียกว่าสังฆปริวร.ขบวนการฮินดูตวาได้รับการอธิบายว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของ "ลัทธิหัวรุนแรงฝ่ายขวา" และ "เกือบจะเป็นฟาสซิสต์ในความหมายคลาสสิก" โดยยึดมั่นในแนวคิดเรื่องเสียงข้างมากที่เป็นเนื้อเดียวกันและอำนาจเหนือกว่าทางวัฒนธรรมนักวิเคราะห์บางคนแย้งว่าการระบุของชาวฮินดูทวาเข้ากับลัทธิฟาสซิสต์ และแนะนำว่าฮินดูตวาเป็นรูปแบบสุดโต่งของลัทธิอนุรักษ์นิยมหรือ "ลัทธิสมบูรณาญาสิทธิราชย์ทางชาติพันธุ์"
▲
●

References



  • Allchin, Frank Raymond; Erdosy, George (1995), The Archaeology of Early Historic South Asia: The Emergence of Cities and States, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-37695-2, retrieved 25 November 2008
  • Anthony, David W. (2007), The Horse The Wheel And Language. How Bronze-Age Riders From the Eurasian Steppes Shaped The Modern World, Princeton University Press
  • Avari, Burjor (2013), Islamic Civilization in South Asia: A history of Muslim power and presence in the Indian subcontinent, Routledge, ISBN 978-0-415-58061-8
  • Ayalon, David (1986), Studies in Islamic History and Civilisation, BRILL, ISBN 978-965-264-014-7
  • Ayyappapanicker, ed. (1997), Medieval Indian Literature:An Anthology, Sahitya Akademi, ISBN 81-260-0365-0
  • Banerji, S. C. (1992), Tantra in Bengal (Second revised and enlarged ed.), Delhi: Manohar, ISBN 978-81-85425-63-4
  • Basham, Arthur Llewellyn (1967), The Wonder That was India
  • Basham, Arthur Llewellyn (1989), The Origins and Development of Classical Hinduism, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-507349-2
  • Basham, Arthur Llewellyn (1999), A Cultural History of India, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-563921-6
  • Beckwith, Christopher I. (2009), Empires of the Silk Road, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-13589-2
  • Beversluis, Joel (2000), Sourcebook of the World's Religions: An Interfaith Guide to Religion and Spirituality (Sourcebook of the World's Religions, 3rd ed), Novato, Calif: New World Library, ISBN 978-1-57731-121-8
  • Bhaktivedanta, A. C. (1997), Bhagavad-Gita As It Is, Bhaktivedanta Book Trust, ISBN 978-0-89213-285-0, archived from the original on 13 September 2009, retrieved 14 July 2007
  • Bhaskarananda, Swami (1994), The Essentials of Hinduism: a comprehensive overview of the world's oldest religion, Seattle, WA: Viveka Press, ISBN 978-1-884852-02-2[unreliable source?]
  • Bhattacharya, Ramkrishna (2011). Studies on the Carvaka/Lokayata. Anthem Press. ISBN 978-0-85728-433-4.
  • Bhattacharya, Vidhushekhara (1943), Gauḍapādakārikā, Delhi: Motilal Banarsidass
  • Bhattacharyya, N.N (1999), History of the Tantric Religion (Second Revised ed.), Delhi: Manohar publications, ISBN 978-81-7304-025-2
  • Blake Michael, R. (1992), The Origins of Vīraśaiva Sects, Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-208-0776-1
  • Bowker, John (2000), The Concise Oxford Dictionary of World Religions, Oxford University Press
  • Brodd, Jeffrey (2003), World Religions, Winona, MN: Saint Mary's Press, ISBN 978-0-88489-725-5
  • Bronkhorst, Johannes (2007), Greater Magadha: Studies in the Culture of Early India, BRILL, ISBN 9789004157194
  • Bronkhorst, Johannes (2011), Buddhism in the Shadow of Brahmanism, BRILL
  • Bronkhorst, Johannes (2015), "The historiography of Brahmanism", in Otto; Rau; Rupke (eds.), History and Religion:Narrating a Religious Past, Walter deGruyter
  • Bronkhorst, Johannes (2016), How the Brahmains Won, BRILL
  • Bronkhorst, Johannes (2017), "Brahmanism: Its place in ancient Indian society", Contributions to Indian Sociology, 51 (3): 361–369, doi:10.1177/0069966717717587, S2CID 220050987
  • Bryant, Edwin (2007), Krishna: A Sourcebook, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-514892-3
  • Burley, Mikel (2007), Classical Samkhya and Yoga: An Indian Metaphysics of Experience, Taylor & Francis
  • Cavalli-Sforza, Luigi Luca; Menozzi, Paolo; Piazza, Alberto (1994), The History and Geography of Human Genes, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-08750-4
  • Chatterjee, Indrani; Eaton, Richard M., eds. (2006), Slavery and South Asian History, Indiana University Press, ISBN 978-0-253-34810-4
  • Chidbhavananda, Swami (1997), The Bhagavad Gita, Sri Ramakrishna Tapovanam
  • Clarke, Peter Bernard (2006), New Religions in Global Perspective, Routledge, ISBN 978-0-7007-1185-7
  • Cœdès, George (1968). The Indianized States of Southeast Asia. Translated by Susan Brown Cowing. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-0368-1.
  • Comans, Michael (2000), The Method of Early Advaita Vedānta: A Study of Gauḍapāda, Śaṅkara, Sureśvara, and Padmapāda, Delhi: Motilal Banarsidass
  • Cordaux, Richard; Weiss, Gunter; Saha, Nilmani; Stoneking, Mark (2004), "The Northeast Indian Passageway: A Barrier or Corridor for Human Migrations?", Molecular Biology and Evolution, 21 (8): 1525–1533, doi:10.1093/molbev/msh151, PMID 15128876
  • Cousins, L.S. (2010), "Buddhism", The Penguin Handbook of the World's Living Religions, Penguin, ISBN 978-0-14-195504-9
  • Crangle, Edward Fitzpatrick (1994), The Origin and Development of Early Indian Contemplative Practices, Otto Harrassowitz Verlag
  • Deutsch, Eliot; Dalvi, Rohit (2004), The essential Vedanta. A New Source Book of Advaita Vedanta, World Wisdom
  • Doniger, Wendy (1999), Merriam-Webster's Encyclopedia of World Religions, Merriam-Webster, ISBN 978-0-87779-044-0
  • Doniger, Wendy (2010), The Hindus: An Alternative History, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-959334-7
  • Duchesne-Guillemin, Jacques (Summer 1963), "Heraclitus and Iran", History of Religions, 3 (1): 34–49, doi:10.1086/462470, S2CID 62860085
  • Eaton, Richard M. (1993), The Rise of Islam and the Bengal Frontier, 1204–1760, University of California Press
  • Eaton, Richard M. (2000). "Temple Desecration and Indo-Muslim States". Journal of Islamic Studies. 11 (3): 283–319. doi:10.1093/jis/11.3.283.
  • Eaton, Richard M. (22 December 2000a). "Temple desecration in pre-modern India. Part I" (PDF). Frontline: 62–70.
  • Eaton, Richard M. Introduction. In Chatterjee & Eaton (2006).
  • Eliot, Sir Charles (2003), Hinduism and Buddhism: An Historical Sketch, vol. I (Reprint ed.), Munshiram Manoharlal, ISBN 978-81-215-1093-6
  • Embree, Ainslie T. (1988), Sources of Indian Tradition. Volume One. From the beginning to 1800 (2nd ed.), Columbia University Press, ISBN 978-0-231-06651-8
  • Esposito, John (2003), "Suhrawardi Tariqah", The Oxford Dictionary of Islam, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-512559-7
  • Feuerstein, Georg (2002), The Yoga Tradition, Motilal Banarsidass, ISBN 978-3-935001-06-9
  • Flood, Gavin D. (1996), An Introduction to Hinduism, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-43878-0
  • Flood, Gavin (2006), The Tantric Body. The Secret Tradition of Hindu Religion, I.B Taurus
  • Flood, Gavin (2008), The Blackwell Companion to Hinduism, John Wiley & Sons
  • Fort, Andrew O. (1998), Jivanmukti in Transformation: Embodied Liberation in Advaita and Neo-Vedanta, SUNY Press
  • Fowler, Jeaneane D. (1997), Hinduism: Beliefs and Practices, Sussex Academic Press
  • Fritz, John M.; Michell, George, eds. (2001), New Light on Hampi: Recent Research at Vijayanagara, Marg, ISBN 978-81-85026-53-4
  • Fritz, John M.; Michell, George (2016), Hampi Vijayanagara, Jaico, ISBN 978-81-8495-602-3
  • Fuller, C. J. (2004), The Camphor Flame: Popular Hinduism and Society in India, Princeton, NJ: Princeton University Press, ISBN 978-0-691-12048-5
  • Gaborieau, Marc (June 1985), "From Al-Beruni to Jinnah: Idiom, Ritual and Ideology of the Hindu-Muslim Confrontation in South Asia", Anthropology Today, 1 (3): 7–14, doi:10.2307/3033123, JSTOR 3033123
  • Garces-Foley, Katherine (2005), Death and religion in a changing world, M. E. Sharpe
  • Garg, Gaṅgā Rām (1992), Encyclopaedia of the Hindu World, Volume 1, Concept Publishing Company, ISBN 9788170223740
  • Gellman, Marc; Hartman, Thomas (2011), Religion For Dummies, John Wiley & Sons
  • Georgis, Faris (2010), Alone in Unity: Torments of an Iraqi God-Seeker in North America, Dorrance Publishing, ISBN 978-1-4349-0951-0
  • Ghurye, Govind Sadashiv (1980), The Scheduled Tribes of India, Transaction Publishers, ISBN 978-1-4128-3885-6
  • Gombrich, Richard F. (1996), Theravāda Buddhism. A Social History from Ancient Benares to Modern Colombo, London: Routledge, ISBN 978-0-415-07585-5
  • Gombrich, Richard F. (2006), Theravada Buddhism. A Social History from Ancient Benares to Modern Colombo (Second ed.), London and New York: Routledge, ISBN 978-1-134-21718-2
  • Gomez, Luis O. (2013), Buddhism in India. In: Joseph Kitagawa, "The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture", Routledge, ISBN 978-1-136-87590-8
  • Grapperhaus, F.H.M. (2009), Taxes through the Ages, ISBN 978-9087220549
  • Growse, Frederic Salmon (1996), Mathura – A District Memoir (Reprint ed.), Asian Educational Services
  • Hacker, Paul (1995), Philology and Confrontation: Paul Hacker on Traditional and Modern Vedanta, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-2582-4
  • Halbfass, Wilhelm (1991), Tradition and Reflection, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-0361-7
  • Halbfass, Wilhelm (1995), Philology and Confrontation: Paul Hacker on Traditional and Modern Vedānta, SUNY Press
  • Halbfass, Wilhelm (2007), Research and reflection: Responses to my respondents / iii. Issues of comparative philosophy (pp. 297-314). In: Karin Eli Franco (ed.), "Beyond Orientalism: the work of Wilhelm Halbfass and its impact on Indian and cross-cultural studies" (1st Indian ed.), Delhi: Motilal Banarsidass Publishers, ISBN 978-8120831100
  • Harman, William (2004), "Hindu Devotion", in Rinehart, Robin (ed.), Contemporary Hinduism: Ritual, Culture, and Practice, ABC-CLIO, pp. 99–122, ISBN 978-1-57607-905-8
  • Harshananda, Swami (1989), A Bird's Eye View of the Vedas, in "Holy Scriptures: A Symposium on the Great Scriptures of the World" (2nd ed.), Mylapore: Sri Ramakrishna Math, ISBN 978-81-7120-121-1
  • Hardy, P. (1977), "Modern European and Muslim explanations of conversion to Islam in South Asia: A preliminary survey of the literature", Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain & Ireland, 109 (2): 177–206, doi:10.1017/s0035869x00133866
  • Harvey, Andrew (2001), Teachings of the Hindu Mystics, Shambhala, ISBN 978-1-57062-449-0
  • Heesterman, Jan (2005), "Vedism and Brahmanism", in Jones, Lindsay (ed.), The Encyclopedia of Religion, vol. 14 (2nd ed.), Macmillan Reference, pp. 9552–9553, ISBN 0-02-865733-0
  • Hiltebeitel, Alf (2002), Hinduism. In: Joseph Kitagawa, "The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture", Routledge, ISBN 978-1-136-87597-7
  • Hiltebeitel, Alf (2007), Hinduism. In: Joseph Kitagawa, "The Religious Traditions of Asia: Religion, History, and Culture". Digital printing 2007, Routledge, ISBN 978-1-136-87590-8
  • Hoiberg, Dale (2000), Students' Britannica India. Vol. 1 A to C, Popular Prakashan, ISBN 978-0-85229-760-5
  • Hopfe, Lewis M.; Woodward, Mark R. (2008), Religions of the World, Pearson Education, ISBN 978-0-13-606177-9
  • Hori, Victor Sogen (1994), Teaching and Learning in the Zen Rinzai Monastery. In: Journal of Japanese Studies, Vol.20, No. 1, (Winter, 1994), 5-35 (PDF), archived from the original (PDF) on 7 July 2018
  • Inden, Ronald (1998), "Ritual, Authority, And Cycle Time in Hindu Kingship", in J.F. Richards (ed.), Kingship and Authority in South Asia, New Delhi: Oxford University Press
  • Inden, Ronald B. (2000), Imagining India, C. Hurst & Co. Publishers
  • Johnson, W.J. (2009), A Dictionary of Hinduism, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-861025-0
  • Jones, Constance; Ryan, James D. (2006), Encyclopedia of Hinduism, Infobase Publishing, ISBN 978-0-8160-7564-5
  • Jones, Constance; Ryan, James D. (2008), Encyclopedia of Hinduism, Fact on file, ISBN 978-0-8160-7336-8
  • Jouhki, Jukka (2006), "Orientalism and India" (PDF), J@rgonia (8), ISBN 951-39-2554-4, ISSN 1459-305X
  • Kamath, Suryanath U. (2001) [1980], A concise history of Karnataka: from pre-historic times to the present, Bangalore: Jupiter books, LCCN 80905179, OCLC 7796041
  • Kenoyer, Jonathan Mark (1998), Ancient Cities of the Indus Valley Civilisation, Karachi: Oxford University Press
  • Khanna, Meenakshi (2007), Cultural History of Medieval India, Berghahn Books
  • King, Richard (1999), "Orientalism and the Modern Myth of "Hinduism"", NUMEN, 46 (2): 146–185, doi:10.1163/1568527991517950, S2CID 45954597
  • King, Richard (2001), Orientalism and Religion: Post-Colonial Theory, India and "The Mystic East", Taylor & Francis e-Library
  • King, Richard (2002), Orientalism and Religion: Post-Colonial Theory, India and "The Mystic East", Routledge
  • Klostermaier, Klaus K. (2007), A Survey of Hinduism: Third Edition, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-7082-4
  • Knott, Kim (1998), Hinduism: A Very Short Introduction, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-160645-8
  • Koller, J. M. (1984), "The Sacred Thread: Hinduism in Its Continuity and Diversity, by J. L. Brockington (Book Review)", Philosophy East and West, 34 (2): 234–236, doi:10.2307/1398925, JSTOR 1398925
  • Kramer, Kenneth (1986), World scriptures: an introduction to comparative religions, ISBN 978-0-8091-2781-8 – via Google Books; via Internet Archive
  • Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (1998), High-resolution analysis of Y-chromosomal polymorphisms reveals signatures of population movements from central Asia and West Asia into India, Routledge, ISBN 978-0-415-15482-6, retrieved 25 November 2008
  • Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (2004), A History of India, Routledge, ISBN 978-0-415-32920-0
  • Kumar, Dhavendra (2004), Genetic Disorders of the Indian Subcontinent, Springer, ISBN 978-1-4020-1215-0, retrieved 25 November 2008
  • Kuruvachira, Jose (2006), Hindu nationalists of modern India, Rawat publications, ISBN 978-81-7033-995-3
  • Kuwayama, Shoshin (1976). "The Turki Śāhis and Relevant Brahmanical Sculptures in Afghanistan". East and West. 26 (3/4): 375–407. ISSN 0012-8376. JSTOR 29756318.
  • Laderman, Gary (2003), Religion and American Cultures: An Encyclopedia of Traditions, Diversity, and Popular Expressions, ABC-CLIO, ISBN 978-1-57607-238-7
  • Larson, Gerald (1995), India's Agony Over Religion, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-2411-7
  • Larson, Gerald James (2009), Hinduism. In: "World Religions in America: An Introduction", pp. 179-198, Westminster John Knox Press, ISBN 978-1-61164-047-2
  • Lockard, Craig A. (2007), Societies, Networks, and Transitions. Volume I: to 1500, Cengage Learning, ISBN 978-0-618-38612-3
  • Lorenzen, David N. (2002), "Early Evidence for Tantric Religion", in Harper, Katherine Anne; Brown, Robert L. (eds.), The Roots of Tantra, State University of New York Press, ISBN 978-0-7914-5306-3
  • Lorenzen, David N. (2006), Who Invented Hinduism: Essays on Religion in History, Yoda Press, ISBN 9788190227261
  • Malik, Jamal (2008), Islam in South Asia: A Short History, Brill Academic, ISBN 978-9004168596
  • Mallory, J.P. (1989), In Search of the Indo-Europeans: Language, Archaeology, and Myth, London: Thames & Hudson, p. 38f
  • Marshall, John (1996) [1931], Mohenjo Daro and the Indus Civilisation (reprint ed.), Asian Educational Services, ISBN 9788120611795
  • McMahan, David L. (2008), The Making of Buddhist Modernism, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-518327-6
  • McRae, John (2003), Seeing Through Zen. Encounter, Transformation, and Genealogy in Chinese Chan Buddhism, The University Press Group Ltd, ISBN 978-0-520-23798-8
  • Melton, Gordon J.; Baumann, Martin (2010), Religions of the World: A Comprehensive Encyclopedia of Beliefs and Practices, (6 volumes) (2nd ed.), ABC-CLIO, ISBN 978-1-59884-204-3
  • Michaels, Axel (2004), Hinduism. Past and present, Princeton, New Jersey: Princeton University Press
  • Michell, George (1977), The Hindu Temple: An Introduction to Its Meaning and Forms, University of Chicago Press, ISBN 978-0-226-53230-1
  • Minor, Rober Neil (1987), Radhakrishnan: A Religious Biography, SUNY Press
  • Misra, Amalendu (2004), Identity and Religion: Foundations of Anti-Islamism in India, SAGE
  • Monier-Williams, Monier (1974), Brahmanism and Hinduism: Or, Religious Thought and Life in India, as Based on the Veda and Other Sacred Books of the Hindus, Elibron Classics, Adamant Media Corporation, ISBN 978-1-4212-6531-5, retrieved 8 July 2007
  • Monier-Williams, Monier (2001) [first published 1872], English Sanskrit dictionary, Delhi: Motilal Banarsidass, ISBN 978-81-206-1509-0, retrieved 24 July 2007
  • Morgan, Kenneth W. (1953), The Religion of the Hindus, Ronald Press
  • Muesse, Mark William (2003), Great World Religions: Hinduism
  • Muesse, Mark W. (2011), The Hindu Traditions: A Concise Introduction, Fortress Press
  • Mukherjee, Namita; Nebel, Almut; Oppenheim, Ariella; Majumder, Partha P. (December 2001), "High-resolution analysis of Y-chromosomal polymorphisms reveals signatures of population movements from central Asia and West Asia into India", Journal of Genetics, 80 (3): 125–35, doi:10.1007/BF02717908, PMID 11988631, S2CID 13267463
  • Nakamura, Hajime (1990) [1950], A History of Early Vedanta Philosophy. Part One (reprint ed.), Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
  • Nakamura, Hajime (2004) [1950], A History of Early Vedanta Philosophy. Part Two (reprint ed.), Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
  • Naravane, M.S. (2014), Battles of the Honorourable East India Company, A.P.H. Publishing Corporation, ISBN 9788131300343
  • Narayanan, Vasudha (2009), Hinduism, The Rosen Publishing Group, ISBN 978-1-4358-5620-2
  • Nath, Vijay (2001), "From 'Brahmanism' to 'Hinduism': Negotiating the Myth of the Great Tradition", Social Scientist, 29 (3/4): 19–50, doi:10.2307/3518337, JSTOR 3518337
  • Neusner, Jacob (2009), World Religions in America: An Introduction, Westminster John Knox Press, ISBN 978-0-664-23320-4
  • Nicholson, Andrew J. (2010), Unifying Hinduism: Philosophy and Identity in Indian Intellectual History, Columbia University Press
  • Nikhilananda, Swami (trans.) (1990), The Upanishads: Katha, Iśa, Kena, and Mundaka, vol. I (5th ed.), New York: Ramakrishna-Vivekananda Centre, ISBN 978-0-911206-15-9
  • Nikhilananda, Swami (trans.) (1992), The Gospel of Sri Ramakrishna (8th ed.), New York: Ramakrishna-Vivekananda Centre, ISBN 978-0-911206-01-2
  • Novetzke, Christian Lee (2013), Religion and Public Memory, Columbia University Press, ISBN 978-0-231-51256-5
  • Nussbaum, Martha C. (2009), The Clash Within: Democracy, Religious Violence, and India's Future, Harvard University Press, ISBN 978-0-674-03059-6, retrieved 25 May 2013
  • Oberlies, T (1998), Die Religion des Rgveda, Vienna: Institut für Indologie der Universität Wien, ISBN 978-3-900271-32-9
  • Osborne, E (2005), Accessing R.E. Founders & Leaders, Buddhism, Hinduism and Sikhism Teacher's Book Mainstream, Folens Limited
  • Pande, Govind Chandra, ed. (2006). India's Interaction with Southeast Asia. History of Science, Philosophy and Culture in Indian Civilization, vol. 1, part 3. Delhi: Centre for Studies in Civilizations. ISBN 9788187586241.
  • Possehl, Gregory L. (11 November 2002), "Indus religion", The Indus Civilization: A Contemporary Perspective, Rowman Altamira, pp. 141–156, ISBN 978-0-7591-1642-9
  • Radhakrishnan, S. (October 1922). "The Hindu Dharma". International Journal of Ethics. Chicago: University of Chicago Press. 33 (1): 1–22. doi:10.1086/intejethi.33.1.2377174. ISSN 1539-297X. JSTOR 2377174. S2CID 144844920.
  • Radhakrishnan, S.; Moore, C. A. (1967), A Sourcebook in Indian Philosophy, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-01958-1
  • Radhakrishnan, S. (Trans.) (1995), Bhagvada Gita, Harper Collins, ISBN 978-1-85538-457-6
  • Radhakrishnan, S. (2009). Indian Philosophy: Volume I (2nd ed.). Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 9780195698411.
  • Radhakrishnan, S. (2009). Indian Philosophy: Volume II (2nd ed.). Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 9780195698428.
  • Raju, P. T. (1992), The Philosophical Traditions of India, Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
  • Ramaswamy, Sumathi (1997), Passions of the Tongue: Language Devotion in Tamil India, 1891–1970, University of California Press
  • Ramstedt, Martin (2004), Hinduism in Modern Indonesia: A Minority Religion Between Local, National, and Global Interests, New York: Routledge
  • Rawat, Ajay S. (1993), StudentMan and Forests: The Khatta and Gujjar Settlements of Sub-Himalayan Tarai, Indus Publishing
  • Renard, Philip (2010), Non-Dualisme. De directe bevrijdingsweg, Cothen: Uitgeverij Juwelenschip
  • Renou, Louis (1964), The Nature of Hinduism, Walker
  • Richman, Paula (1988), Women, branch stories, and religious rhetoric in a Tamil Buddhist text, Buffalo, NY: Maxwell School of Citizenship and Public Affairs, Syracuse University, ISBN 978-0-915984-90-9
  • Rinehart, Robin (2004), Contemporary Hinduism: Ritual, Culture, and Practice, ABC-CLIO
  • Rodrigues, Hillary (2006), Hinduism: the Ebook, JBE Online Books
  • Roodurmum, Pulasth Soobah (2002), Bhāmatī and Vivaraṇa Schools of Advaita Vedānta: A Critical Approach, Delhi: Motilal Banarsidass Publishers Private Limited
  • Rosen, Steven (2006), Essential Hinduism, Greenwood Publishing Group, ISBN 978-0-275-99006-0
  • Samuel, Geoffrey (2010), The Origins of Yoga and Tantra. Indic Religions to the Thirteenth Century, Cambridge University Press
  • Sarma, D. S. (1987) [first published 1953], "The nature and history of Hinduism", in Morgan, Kenneth W. (ed.), The Religion of the Hindus, Ronald Press, pp. 3–47, ISBN 978-8120803879
  • Sargeant, Winthrop; Chapple, Christopher (1984), The Bhagavad Gita, New York: State University of New York Press, ISBN 978-0-87395-831-8
  • Scheepers, Alfred (2000). De Wortels van het Indiase Denken. Olive Press.
  • Sen Gupta, Anima (1986), The Evolution of the Sāṃkhya School of Thought, South Asia Books, ISBN 978-81-215-0019-7
  • Sharf, Robert H. (August 1993), "The Zen of Japanese Nationalism", History of Religions, 33 (1): 1–43, doi:10.1086/463354, S2CID 161535877
  • Sharf, Robert H. (1995), Whose Zen? Zen Nationalism Revisited (PDF)
  • Sharf, Robert H. (2000), The Rhetoric of Experience and the Study of Religion. In: Journal of Consciousness Studies, 7, No. 11-12, 2000, pp. 267-87 (PDF), archived from the original (PDF) on 13 May 2013, retrieved 23 September 2015
  • Sharma, Arvind (2003), The Study of Hinduism, University of South Carolina Press
  • Sharma, B. N. Krishnamurti (2000), History of the Dvaita School of Vedānta and Its Literature: From the Earliest Beginnings to Our Own Times, Motilal Banarsidass Publishers, ISBN 9788120815759
  • Sharma, Chandradhar (1962). Indian Philosophy: A Critical Survey. New York: Barnes & Noble.
  • Silverberg, James (1969), "Social Mobility in the Caste System in India: An Interdisciplinary Symposium", The American Journal of Sociology, vol. 75, no. 3, pp. 442–443, doi:10.1086/224812
  • Singh, S.P. (1989), "Rigvedic Base of the Pasupati Seal of Mohenjo-Daro", Puratattva, 19: 19–26
  • Singh, Upinder (2008), A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century, Pearson Education India, ISBN 978-81-317-1120-0
  • Sjoberg, Andree F. (1990), "The Dravidian Contribution to the Development of Indian Civilization: A Call for a Reassessment", Comparative Civilizations Review, 23: 40–74
  • Smart, Ninian (1993), "THE FORMATION RATHER THAN THE ORIGIN OF A TRADITION", DISKUS, 1 (1): 1, archived from the original on 2 December 2013
  • Smart, Ninian (2003), Godsdiensten van de wereld (The World's religions), Kampen: Uitgeverij Kok
  • Smelser, Neil J.; Lipset, Seymour Martin, eds. (2005), Social Structure and Mobility in Economic Development, Aldine Transaction, ISBN 978-0-202-30799-2
  • Smith, Huston (1991), The World's Religions: Our Great Wisdom Traditions, San Francisco: HarperSanFrancisco, ISBN 978-0-06-250799-0
  • Smith, Vincent A. (1999) [1908], The early history of India (3rd ed.), Oxford University Press
  • Smith, W.C. (1962), The Meaning and End of Religion, San Francisco: Harper and Row, ISBN 978-0-7914-0361-7
  • Srinivasan, Doris Meth (1997), Many Heads, Arms and Eyes: Origin, Meaning and Form in Multiplicity in Indian Art, Brill, ISBN 978-9004107588
  • Stein, Burton (2010), A History of India, Second Edition (PDF), Wiley-Blackwell, archived from the original (PDF) on 14 January 2014
  • Stevens, Anthony (2001), Ariadne's Clue: A Guide to the Symbols of Humankind, Princeton University Press
  • Sweetman, Will (2004), "The prehistory of Orientalism: Colonialism and the Textual Basis for Bartholomaus Ziegenbalg's Account of Hinduism" (PDF), New Zealand Journal of Asian Studies, 6 (2): 12–38
  • Thani Nayagam, Xavier S. (1963), Tamil Culture, vol. 10, Academy of Tamil Culture, retrieved 25 November 2008
  • Thapar, Romila (1978), Ancient Indian Social History: Some Interpretations (PDF), Orient Blackswan
  • Thapar, R. (1993), Interpreting Early India, Delhi: Oxford University Press
  • Thapar, Romula (2003), The Penguin History of Early India: From the Origins to AD 1300, Penguin Books India, ISBN 978-0-14-302989-2
  • Thompson Platts, John (1884), A dictionary of Urdu, classical Hindī, and English, W.H. Allen & Co., Oxford University
  • Tiwari, Shiv Kumar (2002), Tribal Roots of Hinduism, Sarup & Sons
  • Toropov, Brandon; Buckles, Luke (2011), The Complete Idiot's Guide to World Religions, Penguin
  • Turner, Bryan S. (1996a), For Weber: Essays on the Sociology of Fate, ISBN 978-0-8039-7634-4
  • Turner, Jeffrey S. (1996b), Encyclopedia of relationships across the lifespan, Greenwood Press
  • Vasu, Srisa Chandra (1919), The Catechism of Hindu Dharma, New York: Kessinger Publishing, LLC
  • Vivekananda, Swami (1987), Complete Works of Swami Vivekananda, Calcutta: Advaita Ashrama, ISBN 978-81-85301-75-4
  • Vivekjivandas (2010), Hinduism: An Introduction – Part 1, Ahmedabad: Swaminarayan Aksharpith, ISBN 978-81-7526-433-5
  • Walker, Benjamin (1968), The Hindu world: an encyclopedic survey of Hinduism
  • Werner, Karel (2005), A Popular Dictionary of Hinduism, Routledge, ISBN 978-1-135-79753-9
  • White, David Gordon (2000), Introduction. In: David Gordon White (ed.), "Tantra in Practice", Princeton University Press
  • White, David Gordon (2003). Kiss of the Yogini. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-89483-5.
  • White, David Gordon (2006), Kiss of the Yogini: "Tantric Sex" in its South Asian Contexts, University of Chicago Press, ISBN 978-0-226-02783-8
  • Wink, Andre (1991), Al-Hind: the Making of the Indo-Islamic World, Volume 1, Brill Academic, ISBN 978-9004095090
  • Witzel, Michael (1995), "Early Sanskritization: Origin and Development of the Kuru state" (PDF), Electronic Journal of Vedic Studies, 1 (4): 1–26, archived from the original (PDF) on 11 June 2007
  • Zimmer, Heinrich (1951), Philosophies of India, Princeton University Press
  • Zimmer, Heinrich (1989), Philosophies of India (reprint ed.), Princeton University Press