Dynastia Han (206 p.n.e. – 220 n.e.) była drugą dynastią cesarską Chin.Nastąpiło po dynastii Qin (221–206 p.n.e.), która poprzez podbój zjednoczyła Walczące Państwa Chin.Zostało założone przez Liu Banga (znanego pośmiertnie jako cesarz Gaozu z Han).Dynastia dzieli się na dwa okresy: zachodni Han (206 p.n.e. – 9 n.e.) i wschodni Han (25–220 n.e.), przerwany na krótko przez dynastię Xin (9–23 n.e.) Wang Manga.Nazwy te wywodzą się od lokalizacji odpowiednio stolic Chang'an i Luoyang.Trzecią i ostatnią stolicą dynastii był Xuchang, do którego dwór przeniósł się w 196 roku n.e. w okresie zawirowań politycznych i wojny domowej.Dynastia Han rządziła w erze chińskiej konsolidacji kulturowej, eksperymentów politycznych, względnego dobrobytu i dojrzałości gospodarczej oraz wielkiego postępu technologicznego.Nastąpiła bezprecedensowa ekspansja terytorialna i eksploracja zapoczątkowana walkami z ludami spoza Chin, zwłaszcza z koczowniczymi Xiongnu ze stepu euroazjatyckiego.Cesarze Han byli początkowo zmuszeni uznać rywala Xiongnu Chanyusa za równego sobie, jednak w rzeczywistości Han był podrzędnym partnerem w dopływowym i królewskim sojuszu małżeńskim znanym jako heqin.Porozumienie to zostało zerwane, gdy cesarz Wu z Han (141–87 p.n.e.) rozpoczął serię kampanii wojskowych, które ostatecznie spowodowały rozłam Federacji Xiongnu i przedefiniowanie granic Chin.Królestwo Han zostało rozszerzone na korytarz Hexi współczesnej prowincji Gansu, dorzecze Tarim we współczesnym Xinjiangu, współczesne Yunnan i Hainan, współczesny północny Wietnam , współczesnąKoreę Północną i południową Mongolię Zewnętrzną.Dwór Han nawiązał stosunki handlowe i dopływowe z władcami aż do Arsacydów, na których dwór w Ktezyfonie w Mezopotamii monarchowie Han wysyłali posłów.Buddyzm po raz pierwszy przybył do Chin w czasach Han, szerzony przez misjonarzy z Partii i Imperium Kuszan w północnych Indiach i Azji Środkowej.