Cesarstwo Bizantyjskie: dynastia Justynian

Dynastia Justynianów rozpoczęła się wraz z wstąpieniem na tron ​​​​jego imiennika Justyna I.Justin Urodziłem się w małej wiosce Bederiana w latach 450-tych XX wieku n.e.Podobnie jak wielu wiejskich młodzieńców udał się do Konstantynopola i zaciągnął się do wojska, gdzie ze względu na swoje zdolności fizyczne wszedł w skład Excubitors, czyli straży pałacowej.Brał udział w wojnach izauryjskich i perskich , a następnie awansował na stanowisko dowódcy Exkubitorów, co było bardzo wpływowym stanowiskiem.W tym czasie dosłużył się także rangi senatora.Po śmierci cesarza Anastazjusza, który nie pozostawił wyraźnego następcy tronu, powstało wiele sporów co do tego, kto zostanie cesarzem.Aby zdecydować, kto wstąpi na tron, zwołano wielkie zgromadzenie na hipodromie.Tymczasem Senat bizantyjski zebrał się w wielkiej sali pałacu.Ponieważ senat chciał uniknąć zaangażowania i wpływów z zewnątrz, naciskano na niego, aby szybko wybrał kandydata;jednak nie mogli się zgodzić.Zgłoszono kilku kandydatów, ale z różnych powodów zostali odrzuceni.Po wielu kłótniach senat zdecydował się nominować Justina;i został koronowany przez patriarchę Konstantynopola Jana z Kapadocji w dniu 10 lipca.

Panowanie Justyna I było znaczące dla powstania dynastii Justynianów, która obejmowała jego wybitnego bratanka Justyniana I i trzech kolejnych cesarzy.Jego małżonką była cesarzowa Eufemia.Był znany ze swoich mocno ortodoksyjnych poglądów chrześcijańskich .Ułatwiło to zakończenie schizmy akacjańskiej między kościołami Rzymu i Konstantynopola, co zaowocowało dobrymi stosunkami między Justynem a papiestwem.Przez całe swoje panowanie podkreślał religijny charakter swojego urzędu i wydawał edykty skierowane przeciwko różnym grupom chrześcijańskim, uważanym wówczas za nieortodoksyjne.W sprawach zagranicznych posługiwał się religią jako narzędziem państwa.Starał się kultywować państwa-klienty na granicach Cesarstwa i aż do końca swego panowania unikał wszelkich znaczących działań wojennych.

W przeciwieństwie do większości wcześniejszych cesarzy, którzy byli monofizytami, Justyn był pobożnym prawosławnym chrześcijaninem .Monofizyci i ortodoksi byli w konflikcie w związku z podwójną naturą Chrystusa.Byli cesarze popierali stanowisko Monofizytów, które pozostawało w bezpośredniej sprzeczności z ortodoksyjną nauką papiestwa, co doprowadziło do schizmy akackiej.Justyn jako prawosławny oraz nowy patriarcha Jan z Kapadocji natychmiast przystąpili do naprawy stosunków z Rzymem.Po delikatnych negocjacjach schizma akacka zakończyła się pod koniec marca 519 roku.

Łazica była państwem granicznym Cesarstwa Bizantyjskiego i Sasanidów ;był chrześcijański , ale w sferze Sasanidów.Jego król Tzath chciał zmniejszyć wpływy Sasanidów.W 521 lub 522 roku udał się do Konstantynopola, aby otrzymać z ręki Justyna insygnia i królewskie szaty oraz złożyć mu hołd.Został także ochrzczony jako chrześcijanin i poślubił bizantyjską szlachciankę Walerianę.Po zatwierdzeniu w swoim królestwie przez cesarza bizantyjskiego powrócił do Łazycy.Wkrótce po śmierci Justina Sasanidzi próbowali siłą odzyskać kontrolę, ale zostali odparci przy pomocy następcy Justina.

Kaleb I z Aksum był prawdopodobnie zachęcany przez Justyna do agresywnego powiększania swojego imperium.Współczesny kronikarz John Malalas doniósł, że bizantyjscy kupcy zostali okradzieni i zabici przez żydowskiego króla południowo-arabskiego królestwa Himyar, co spowodowało, że Kaleb stwierdził: „Postąpiłeś źle, ponieważ zabiłeś kupców chrześcijańskich Rzymian, co jest stratą zarówno dla ja i moje królestwo.”Himyar był państwem klienckim Sasanian Persów , odwiecznych wrogów Bizancjum.Kaleb najechał Himyar, przysięgając, że jeśli się powiedzie, nawróci się na chrześcijaństwo , co miało miejsce w 523 r. Justyn widział w ten sposób, jak dzisiejszy Jemen przechodzi spod kontroli Sasanian pod kontrolę sprzymierzonego i chrześcijańskiego państwa .

Antiochia została zniszczona przez trzęsienie ziemi, w wyniku którego zginęło około 250 000 osób.Justin zorganizował wysłanie do miasta wystarczającej ilości pieniędzy zarówno na natychmiastową pomoc, jak i na rozpoczęcie odbudowy.

Wojna iberyjska toczyła się od 526 do 532 roku między Cesarstwem Bizantyjskim a Cesarstwem Sasanian nad wschodnio-gruzińskim królestwem Iberii - sasańskim państwem klienckim, które uciekło do Bizancjum.Konflikt wybuchł między napięciami związanymi z daniną i handlem przyprawami.Sasańczycy utrzymywali przewagę do 530 roku, ale Bizantyjczycy odzyskali swoją pozycję w bitwach pod Dara i Satala, podczas gdy ich sojusznicy Ghassanidów pokonali Lachmidów sprzymierzonych z Sasanianami.

Panowanie Justyniana naznaczone jest ambitną „odbudową Cesarstwa”.Wyrazem tej ambicji było częściowe odzyskanie terytoriów nieistniejącego Cesarstwa Zachodniorzymskiego.Jego generał, Belizariusz, szybko podbił Królestwo Wandali w Afryce Północnej.Następnie Belizariusz, Narses i inni generałowie podbili królestwo Ostrogotów, przywracając imperium Dalmację, Sycylię, Włochy i Rzym po ponad pół wieku rządów Ostrogotów.Prefekt pretorianów Liberiusz odzyskał południową część Półwyspu Iberyjskiego, ustanawiając prowincję Spania.Kampanie te przywróciły rzymską kontrolę nad zachodnią częścią Morza Śródziemnego, zwiększając roczne dochody Cesarstwa o ponad milion solidów.Podczas swojego panowania Justynian podbił także Tzani, lud na wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego, który nigdy wcześniej nie był pod panowaniem rzymskim.Walczył z Imperium Sasanian na wschodzie za panowania Kavada I, a później ponownie za panowania Khosrowa I;ten drugi konflikt został częściowo zainicjowany z powodu jego ambicji na zachodzie.Jeszcze bardziej znaczącym aspektem jego spuścizny było jednolite przepisanie prawa rzymskiego, Corpus Juris Civilis, które nadal stanowi podstawę prawa cywilnego w wielu nowoczesnych państwach.Jego panowanie oznaczało również rozkwit kultury bizantyjskiej, a jego program budowy zaowocował dziełami takimi jak Hagia Sophia.W Kościele prawosławnym nazywany jest „św. Justynianem Cesarzem”.Ze względu na swoje działania konserwatorskie Justynian był czasami nazywany „ostatnim Rzymianinem” w historiografii połowy XX wieku.

Wkrótce po tym, jak Justynian został cesarzem w 527 r., zdecydował, że system prawny imperium wymaga naprawy.Istniały trzy kodeksy praw cesarskich i innych praw indywidualnych, z których wiele było sprzecznych lub było nieaktualnych.W lutym 528 Justynian powołał dziesięcioosobową komisję, która miała dokonać przeglądu tych wcześniejszych kompilacji, a także poszczególnych praw, wyeliminować wszystko, co niepotrzebne lub przestarzałe, wprowadzić zmiany według własnego uznania i stworzyć jedną kompilację obowiązujących praw cesarskich.Kodeks składa się z dwunastu ksiąg: księga 1 dotyczy prawa kościelnego, źródeł prawa i obowiązków wyższych urzędów;księgi 2–8 dotyczą prawa prywatnego;księga 9 dotyczy przestępstw;a księgi 10–12 zawierają prawo administracyjne.Struktura Kodeksu opiera się na starożytnych klasyfikacjach określonych w edictum perpetuum (edykcie wieczystym), podobnie jak w Digest.

W 529 r. nieudane negocjacje następcy Justyna Justyniana doprowadziły do ​​wyprawy sasańskiej liczącej 40 000 ludzi w stronę Dary.W następnym roku Belizariusz został odesłany w ten region wraz z Hermogenesem i armią;Kavadh odpowiedział kolejnymi 10 000 żołnierzy pod dowództwem generała Perozesa, który rozbił obóz w odległości około pięciu kilometrów, w Ammodiusie.W pobliżu Dary.

Bitwa pod Callinicum miała miejsce w Wielką Sobotę, 19 kwietnia 531 roku n.e., pomiędzy armiami Cesarstwa Bizantyjskiego pod dowództwem Belizariusza a kawalerią Sasanian pod dowództwem Azaretesa.Po porażce w bitwie pod Darą Sasańczycy rozpoczęli inwazję na Syrię, próbując odwrócić losy wojny.Szybka reakcja Belizariusza pokrzyżowała plan, a jego żołnierze poprzez manewry zepchnęli Persów na skraj Syrii, a następnie wymusili bitwę, w której Sasanie okazali się pyrrusowymi zwycięzcami.

Starożytne imperia rzymskie i bizantyjskie miały dobrze rozwinięte stowarzyszenia, zwane demami, które wspierały różne frakcje (lub drużyny), do których należeli uczestnicy niektórych wydarzeń sportowych, zwłaszcza w wyścigach rydwanów.Początkowo w wyścigach rydwanów istniały cztery główne frakcje, różniące się kolorem munduru, w którym rywalizowali;kolory były również noszone przez ich zwolenników.Demy stały się ogniskiem różnych problemów społecznych i politycznych, dla których ogół ludności bizantyjskiej nie miał innych form ujścia.Łączyli aspekty gangów ulicznych i partii politycznych, zajmując stanowiska w sprawach bieżących, w tym problemach teologicznych i pretendentach do tronu.W 531 roku niektórzy członkowie Błękitnych i Zielonych zostali aresztowani za morderstwo w związku ze śmiercią podczas zamieszek po wyścigu rydwanów.Mordercy mieli zostać straceni i większość z nich została wykonana.13 stycznia 532 r. rozwścieczony tłum przybył na hipodrom na wyścigi.Hipodrom znajdował się obok kompleksu pałacowego, więc Justynian mógł przewodniczyć wyścigom z bezpiecznej swojej loży w pałacu.Od samego początku tłum obrzucał Justyniana obelgami.Pod koniec dnia, w wyścigu 22, pieśni partyzanckie zmieniły się z „niebieskiego” lub „zielonego” na zjednoczony Nίκα („Nika”, co oznacza „wygraj!”, „zwycięstwo!” lub „podbić!”), i tłumy wybuchły i zaczęły szturmować pałac.Przez następne pięć dni pałac był oblężony.Pożary, które wybuchły podczas zamieszek, zniszczyły znaczną część miasta, w tym najważniejszy kościół w mieście, Hagia Sophia (który Justynian później odbudował).Zamieszki w Nika są często uważane za najbardziej brutalne zamieszki w historii miasta, podczas których prawie połowa Konstantynopola została spalona lub zniszczona, a dziesiątki tysięcy ludzi zginęło.

Wojna Wandali była konfliktem toczonym w Afryce Północnej (głównie we współczesnej Tunezji) pomiędzy siłami imperium bizantyjskiego, czyli wschodniorzymskiego, a wandalskim królestwem Kartaginy w latach 533–534 n.e.Była to pierwsza z wojen Justyniana I mających na celu odzyskanie utraconego zachodniego imperium rzymskiego.Wandalowie zajęli rzymską Afrykę Północną na początku V wieku i założyli tam niezależne królestwo.Pod rządami ich pierwszego króla, Geiseryka, potężna flota wandali przeprowadziła pirackie ataki na Morzu Śródziemnym, splądrowała Rzym i pokonała masową inwazję rzymską w 468 r. Po śmierci Geiseryka stosunki z ocalałym Wschodnim Cesarstwem Rzymskim unormowały się, chociaż napięcia czasami wzrastały z powodu bojowe przywiązanie Wandali do arianizmu i prześladowania rdzennej ludności Nicei.W 530 r. zamach pałacowy w Kartaginie obalił proromańskiego Hilderyka i zastąpił go jego kuzynem Gelimerem.Cesarz wschodniorzymski Justynian potraktował to jako pretekst do wtrącania się w sprawy Wandali i po zabezpieczeniu swojej wschodniej granicy z Persją Sasanidów w 532 roku rozpoczął przygotowania do wyprawy pod dowództwem generała Belizariusza, którego sekretarz Prokopius napisał główną narrację historyczną wojny.

Bitwa pod Tricamarum miała miejsce 15 grudnia 533 roku pomiędzy armiami Cesarstwa Bizantyjskiego pod wodzą Belizariusza i Królestwa Wandalów, dowodzonego przez króla Gelimera i jego brata Tzazona.Nastąpiło to po zwycięstwie Bizancjum w bitwie pod Ad Decimum i na dobre wyeliminowało potęgę Wandalów, kończąc „Rekonkwistę” Afryki Północnej pod panowaniem cesarza bizantyjskiego Justyniana I. Głównym współczesnym źródłem bitwy jest Prokopius, De Bello Vandalico , który zajmuje księgi III i IV jego Magisterium Wars of Justynian.

Wojna gotycka pomiędzy Cesarstwem Wschodniorzymskim (Bizantyjskim) za panowania cesarza Justyniana I aKrólestwem Ostrogotów we Włoszech toczyła się w latach 535–554 na Półwyspie Apenińskim, Dalmacji, Sardynii, Sycylii i Korsyce.Była to jedna z ostatnich z wielu wojen gotyckich z Cesarstwem Rzymskim.Wojna miała swoje korzenie w ambicjach cesarza wschodniorzymskiego Justyniana I, aby odzyskać prowincje dawnego zachodniego imperium rzymskiego, które Rzymianie utracili na skutek najazdów plemion barbarzyńskich w poprzednim stuleciu (okres migracji).Wojna nastąpiła po odbiciu przez Wandali prowincji Afryki przez Wschodni Rzym.Historycy powszechnie dzielą wojnę na dwie fazy:Od 535 do 540: zakończenie wraz z upadkiem stolicy Ostrogotów – Rawenny i pozornym ponownym podbojem Włoch przez Bizantyjczyków.Od 540/541 do 553: odrodzenie gotyku pod rządami Totili, stłumione dopiero po długiej walce bizantyjskiego generała Narsesa, który również odparł w 554 roku inwazję Franków i Alamanów.

Bitwa nad rzeką Bagradas lub bitwa pod Membresa była starciem w 536 roku n.e. pomiędzy siłami bizantyjskimi pod dowództwem Belizariusza a siłami rebeliantów pod dowództwem Stotzasa.Stotzas na krótko wcześniej oblegał Kartaginę (stolicę prefektury Afryka) z siłami 8000 rebeliantów, 1000 żołnierzy Wandali (400 uciekło po schwytaniu i odpłynęło z powrotem do Afryki, podczas gdy reszta nadal stawiała opór Bizantyjczykom w Afryce) i wielu niewolników .Belizariusz miał pod swoją komendą zaledwie 2000 ludzi.Po przybyciu Belizariusza rebelianci znieśli oblężenie.Przed rozpoczęciem bitwy Stotzas chciał zmienić położenie swoich żołnierzy, aby silny wiatr nie pomógł Bizantyjczykom w walce.Stotzas zaniedbał poruszenie jakichkolwiek żołnierzy, aby osłonić ten ruch.Belizariusz, widząc, że znaczna część sił rebeliantów była zdezorganizowana i zdemaskowana, zdecydował się zaatakować rebeliantów, którzy niemal natychmiast uciekli w chaosie.Straty rebeliantów pozostały stosunkowo niewielkie, ponieważ siły bizantyjskie były zbyt małe, aby bezpiecznie ścigać uciekających rebeliantów.Zamiast tego Belizariusz pozwolił swoim ludziom splądrować opuszczony obóz rebeliantów.

Pierwsze oblężenie Rzymu podczas wojny gotyckiej trwało rok i dziewięć dni, od 2 marca 537 do 12 marca 538. Miasto było oblegane przez armię Ostrogotów pod wodzą ich króla Vitigesa;broniącymi się wschodnimi Rzymianami dowodził Belizariusz, jeden z najbardziej znanych i odnoszących sukcesy generałów rzymskich.Oblężenie było pierwszym poważnym starciem sił obu przeciwników i odegrało decydującą rolę w późniejszym rozwoju wojny.

Po katastrofie pod Mediolanum Narses został odwołany, a Belizariusz zatwierdzony jako najwyższy dowódca mający władzę w całychWłoszech .Belizariusz postanowił zakończyć wojnę zajmując Rawennę, ale najpierw musiał uporać się z gotyckimi twierdzami Auximum i Faesulae (Fiesole).Po zajęciu obu wojska z Dalmacji wzmocniły Belizariusza, który ruszył na Rawennę.Oddziały ruszyły na północ od Padu, a flota cesarska patrolowała Adriatyk, odcinając miasto od zaopatrzenia.W gotyckiej stolicy przybyła ambasada z Konstantynopola, która przyjęła zaskakująco łagodne warunki ze strony Justyniana.Pragnąc zakończyć wojnę i skoncentrować się na zbliżającej się wojnie perskiej , cesarz zaproponował podział Włoch, ziemie na południe od Padu zostałyby zatrzymane przez Cesarstwo, a te na północ od rzeki przez Gotów.Goci chętnie przyjęli te warunki, ale Belizariusz, uznając to za zdradę wszystkiego, do czego dążył, odmówił podpisania, mimo że jego generałowie nie zgadzali się z nim.Zniechęceni Goci zaproponowali, że zachodnim cesarzem uczynią Belizariusza, którego szanowali.Belizariusz nie miał zamiaru przyjąć tej roli, ale zobaczył, jak może wykorzystać tę sytuację na swoją korzyść i udawał akceptację.W maju 540 Belizariusz i jego armia wkroczyli do Rawenny;miasto nie zostało splądrowane, natomiast Gotów potraktowano dobrze i pozwolono im zachować swoje majątki.W następstwie kapitulacji Rawenny poddało się kilka garnizonów gotyckich na północ od Padu.Inne pozostały w rękach gotyckich, wśród nich Ticinum, gdzie miał siedzibę Uraias, i Werona, w posiadaniu Ildibada.Wkrótce potem Belizariusz popłynął do Konstantynopola, gdzie odmówiono mu zaszczytu triumfu.Vitiges został mianowany patrycjuszem i wysłany na wygodną emeryturę, podczas gdy pojmanych w niewoli Gotów wysłano, aby wzmocnili armie wschodnie.

Dżuma Justyniana lub dżuma Justyniana (541–549 n.e.) była pierwszym poważnym wybuchem pierwszej pandemii dżumy, pierwszej pandemii dżumy Starego Świata, choroby zakaźnej wywoływanej przez bakterię Yersinia pestis.Choroba dotknęła cały basen Morza Śródziemnego, Europę i Bliski Wschód, poważnie dotykając Imperium Sasanian i Cesarstwo Bizantyjskie, a zwłaszcza jego stolicę, Konstantynopol.Zaraza została nazwana na cześć cesarza bizantyjskiego Justyniana I (527–565), który według jego nadwornego historyka Prokopiusa zaraził się tą chorobą i wyzdrowiał w 542 r., w szczytowym okresie epidemii, która zabiła około jednej piątej populacji stolica imperialna.Zaraza dotarła do rzymskiegoEgiptu w 541 r., rozprzestrzeniła się po Morzu Śródziemnym do 544 r. i utrzymywała się w Europie Północnej i na Półwyspie Arabskim do 549 r.

Odejście Belizariusza pozostawiło większośćWłoch w rękach Rzymian, ale na północ od Padu Ticinum i Werona pozostały niezdobyte.Wczesną jesienią 541 roku Totila został ogłoszony królem.Powodów sukcesu wczesnego gotyku było wiele:wybuch zarazy Justyniana spustoszył i wyludnił Cesarstwo Rzymskie w 542 rpoczątek nowej wojny rzymsko- perskiej zmusił Justyniana do rozmieszczenia większości swoich wojsk na wschodziea niekompetencja i brak jedności różnych rzymskich generałów we Włoszech podkopały funkcje wojskowe i dyscyplinę.To ostatnie przyniosło Totili pierwszy sukces.Po wielu namowach Justyniana generałowie Konstantynian i Aleksander połączyli swoje siły i ruszyli na Weronę.Dzięki zdradzie udało im się zdobyć bramę w murach miejskich;zamiast naciskać na atak, zwlekali z kłótnią o potencjalny łup, pozwalając Gotom odbić bramę i zmusić Bizantyjczyków do wycofania się.Totila zaatakował ich obóz w pobliżu Faventii (Faenza) z 5000 ludźmi i podczas bitwy pod Faventią zniszczył armię rzymską.

Po sukcesie przeciwko Bizantyjczykom w bitwie pod Faventią wiosną 542 r. Totila wysłał część swoich wojsk do ataku na Florencję.Justyn, bizantyjski dowódca Florencji, zaniedbał odpowiednie zaopatrzenie miasta na wypadek oblężenia i pospiesznie wysłał po pomoc do innych bizantyjskich dowódców w okolicy: Jana, Bessasa i Cypriana.Zebrali swoje siły i przybyli z odsieczą Florencji.Zbliżając się, Goci przerwali oblężenie i wycofali się na północ, do regionu Mucellium (współczesne Mugello).Bizantyńczycy ścigali ich, a John i jego żołnierze prowadzili pościg, a reszta armii podążała za nimi.Nagle Goci rzucili się na ludzi Johna ze szczytu wzgórza.Bizantyjczycy początkowo wytrzymali, ale wkrótce rozeszła się plotka, że ​​​​ich generał upadł, więc złamali się i uciekli w kierunku nadciągających głównych sił bizantyjskich.Jednak ich panika została złapana również przez tych ostatnich, a cała armia bizantyjska rozproszyła się w nieładzie.

Oblężenie Neapolu było udanym oblężeniem Neapolu przez wodza Ostrogotów Totili w latach 542–543 n.e.Po rozbiciu armii bizantyjskiej pod Faventią i Mucellium, Totila pomaszerował na południe w kierunku Neapolu, trzymany przez generała Conona z 1000 ludźmi.Zakrojona na szeroką skalę akcja pomocy nowo mianowanego magistra militum Demetriusa z Sycylii została przechwycona i prawie całkowicie zniszczona przez gotyckie okręty wojenne.Druga próba, ponownie pod dowództwem Demetriusza, również nie powiodła się, gdy silne wiatry zmusiły statki floty do wylądowania na plaży, gdzie zostały zaatakowane i opanowane przez armię gotycką.Znając tragiczną sytuację obrońców miasta, Totila obiecał garnizonowi bezpieczne przejście, jeśli się podda.Przyciśnięty głodem i zdemoralizowany niepowodzeniem akcji pomocy Conon zgodził się i pod koniec marca lub na początku kwietnia 543 roku Neapol poddał się.Obrońcy zostali dobrze potraktowani przez Totilę, a garnizon bizantyjski mógł bezpiecznie odejść, ale mury miejskie zostały częściowo zrównane z ziemią.

Po ponad roku Totila w końcu wkroczył do Rzymu 17 grudnia 546 roku, kiedy jego ludzie w nocy wspięli się na mury i otworzyli Bramę Asinarian.Procopius twierdzi, że Totila była wspomagana przez część żołnierzy izauryjskich z garnizonu cesarskiego, którzy zawarli tajny pakt z Gotami.Rzym został splądrowany, a Totila, który wyraził zamiar całkowitego zrównania miasta z ziemią, zadowolił się zburzeniem około jednej trzeciej murów.Następnie wyruszył w pogoń za siłami bizantyjskimi w Apulii.Belizariusz z powodzeniem ponownie zajął Rzym cztery miesiące później, wiosną 547 roku i pośpiesznie odbudował zburzone fragmenty murów, układając luźne kamienie „jeden na drugim, niezależnie od kolejności”.Totila wrócił, ale nie był w stanie pokonać obrońców.Belizariusz nie wykorzystał swojej przewagi.Gotowie zajęli kilka miast, w tym Perugię, natomiast Belizariusz pozostał nieaktywny i został następnie odwołany zWłoch .

W 549 roku Totila ponownie wystąpił przeciwko Rzymowi.Próbował szturmować zaimprowizowane mury i pokonać mały garnizon liczący 3000 ludzi, ale został odparty.Następnie przygotowywał się do zablokowania miasta i zagłodzenia obrońców, chociaż bizantyjski dowódca Diogenes przygotował wcześniej duże zapasy żywności i zasiał pola pszenicy w obrębie murów miejskich.Totila zdołał jednak podporządkować sobie część garnizonu, który otworzył mu bramę Porta Ostiensis.Ludzie Totili przetoczyli się przez miasto, zabijając wszystkich oprócz kobiet, którym oszczędzono na rozkaz Totili, i plądrując pozostałe bogactwa.Spodziewając się, że szlachta i reszta garnizonu uciekną, gdy tylko mury zostaną zdobyte, Totila zastawił pułapki na drogach do sąsiednich miast, które nie były jeszcze pod jego kontrolą, a wielu zginęło podczas ucieczki z Rzymu.Wielu męskich mieszkańców zginęło w mieście lub podczas próby ucieczki.Miasto zostało później ponownie zaludnione i odbudowane.

W połowie VI wieku n.e. dwóch perskich mnichów (lub przebranych za mnichów), przy wsparciu cesarza bizantyjskiego Justyniana I, nabyło i przemyciło jaja jedwabników do Cesarstwa Bizantyjskiego, co doprowadziło do powstania rodzimego bizantyjskiego przemysłu jedwabniczego .To przejęcie jedwabników zChin umożliwiło Bizantyjczykom posiadanie monopolu na jedwab w Europie.

W latach 550-51 w Salonie nad Adriatykiem stopniowo gromadziły się duże siły ekspedycyjne, liczące w sumie 20 000, a być może 25 000 ludzi, składające się z regularnych jednostek bizantyjskich i dużego kontyngentu zagranicznych sojuszników, zwłaszcza Longobardów, Herulów i Bułgarów.Cesarski szambelan (cubcularius) Narses został mianowany dowódcą w połowie 551 r. Następnej wiosny Narses poprowadził tę armię bizantyjską wokół wybrzeża Adriatyku aż do Ankony, a następnie skręcił w głąb lądu, chcąc maszerować Via Flaminia do Rzymu.W bitwie pod Taginae siły Cesarstwa Bizantyjskiego pod wodzą Narsesa złamały potęgę Ostrogotów we Włoszech i utorowały drogę do tymczasowego podbojuPółwyspu Apenińskiego przez Bizancjum.

Bitwa pod Mons Lactarius miała miejsce w 552 lub 553 roku podczas wojny gotyckiej toczonej w imieniu Justyniana I przeciwko Ostrogotom we Włoszech.Po bitwie pod Taginae, w której zginął król Ostrogotów Totila, bizantyjski generał Narses zdobył Rzym i oblegał Cumae.Teia, nowy król Ostrogotów, zebrał resztki armii Ostrogotów i pomaszerował, aby złagodzić oblężenie, ale w październiku 552 (lub na początku 553) Narses zaatakował go w Mons Lactarius (współczesne Monti Lattari) w Kampanii, w pobliżu Wezuwiusza i Nuceria Alfaterna .Bitwa trwała dwa dni, a Teia zginął w walkach.Władza Ostrogotów we Włoszech została wyeliminowana, a wielu pozostałych Ostrogotów wyruszyło na północ i (ponownie) osiedliło się w południowej Austrii.Po bitwieWłochy zostały ponownie najechane, tym razem przez Franków, ale oni również zostali pokonani, a półwysep na pewien czas został ponownie zintegrowany z Cesarstwem.

W późniejszych fazach wojny gotyckiej król gotycki Teia wezwał Franków o pomoc przeciwko armiom rzymskim pod wodzą eunucha Narsesa.Chociaż król Teudebald odmówił wysłania pomocy, pozwolił dwóm swoim poddanym, wodzom alemanskim Leutharisowi i Butilinusowi, przedostać się do Włoch.Według historyka Agathiasa obaj bracia zgromadzili zastęp 75 000 Franków i Alemanów, a na początku 553 roku przekroczyli Alpy i zajęli miasto Parma.Pokonali siły pod dowództwem Herulów Fulcarisa i wkrótce wielu Gotów z północnychWłoch dołączyło do ich sił.W międzyczasie Narses rozproszył swoje wojska do garnizonów w całych środkowych Włoszech, a sam zimował w Rzymie.Wiosną 554 roku obaj bracia najechali środkowe Włochy, plądrując, schodząc na południe, aż dotarli do Samnium.Tam podzielili swoje siły, z Butilinusem i większą częścią armii maszerującymi na południe w kierunku Kampanii i Cieśniny Mesyńskiej, podczas gdy Leutharis poprowadził resztę w kierunku Apulii i Otranto.Jednak Leutharis wkrótce wrócił do domu, obładowany łupami.Jednak jego awangarda została ciężko pokonana przez ormiańskiego bizantyjskiego Artabanesa pod Fanum, pozostawiając większość łupów.Pozostała część zdołała dotrzeć do północnych Włoch i przekroczyć Alpy na terytorium Franków, ale wcześniej straciła więcej ludzi na skutek zarazy, w tym samego Leutharisa.Z drugiej strony Butilinus, bardziej ambitny i prawdopodobnie przekonany przez Gotów do przywrócenia ich królestwa z nim jako królem, zdecydował się pozostać.Jego armia została zarażona czerwonką, w związku z czym została zmniejszona z pierwotnej liczebności 30 000 do liczebności zbliżonej do sił Narsesa.Latem Butilinus pomaszerował z powrotem do Kampanii i założył obóz na brzegach Volturnus, przykrywając jego odsłonięte zbocza ziemnym wałem, wzmocnionym licznymi wozami zaopatrzeniowymi.Most na rzece był ufortyfikowany drewnianą wieżą, w której znajdował się duży garnizon Franków.Bizantyjczycy pod wodzą starego generała eunucha Narsesa odnieśli zwycięstwo nad połączoną armią Franków i Alemanów.

Cesarz Justynian I stanął w obliczu wielkiego buntu samarytańskiego w 556 r. Wydaje się, że przy tej okazji Żydzi i Samarytanie poszli wspólną sprawą, rozpoczynając swój bunt w Cezarei na początku lipca.Napadli na chrześcijan w mieście, zabijając wielu z nich, po czym napadli i splądrowali kościoły.Gubernator Stephanus i jego eskorta wojskowa byli mocno naciskani, aż w końcu gubernator został zabity, gdy schronił się we własnym domu.Amantius, namiestnik Wschodu, otrzymał rozkaz stłumienia buntu, gdy wdowa po Stephanusie dotarła do Konstantynopola.Wydaje się, że pomimo udziału Żydów bunt zyskał mniejsze poparcie niż bunt Bena Sabara.Kościół Narodzenia Pańskiego został spalony, co sugeruje, że bunt rozprzestrzenił się na południe, aż do Betlejem.Mówi się, że po buncie zamordowano 100 000 lub 120 000 osób.Inni byli torturowani lub zesłani na wygnanie.Jest to jednak prawdopodobnie przesada, ponieważ wydaje się, że kara ograniczała się do dzielnicy Cezarei.

Chociaż próba inwazji Franków, ówczesnych sojuszników Ostrogotów, pod koniec wojny została skutecznie odparta, nastąpiła duża migracja Longobardów, ludu germańskiego, który był wcześniej sprzymierzony z Cesarstwem Bizantyjskim.Wiosną 568 roku Longobardowie pod wodzą króla Alboina wyszli z Panonii i szybko pokonali małą armię bizantyjską pozostawioną przez Narsesa, by strzec Włoch.Przybycie Longobardów po raz pierwszy od podboju rzymskiego (III-II wiek p.n.e.) rozbiło jedność politycznąPółwyspu Apenińskiego .Półwysep był teraz rozdarty pomiędzy terytoriami rządzonymi przez Longobardów i Bizantyjczyków, a granice zmieniały się z biegiem czasu.Nowo przybyli Longobardowie zostali podzieleni na dwa główne obszary Włoch: Langobardia Maior, która obejmowała północne Włochy skupione wokół stolicy królestwa Lombardii, Ticinum (współczesne miasto Pawia we włoskim regionie Lombardia);i Langobardia Mniejsza, która obejmowała księstwa lombardzkie Spoleto i Benevento w południowych Włoszech.Terytoria, które pozostały pod kontrolą Bizancjum, w północno-wschodnich Włoszech nazywały się „Rumunią” (dzisiejszy włoski region Romagna) i miały swoją twierdzę w Egzarchacie Rawenny.

Justyn II odziedziczył znacznie powiększone, ale nadmiernie rozbudowane imperium, dysponując znacznie mniejszymi zasobami w porównaniu z Justynianem I. Mimo to starał się dorównać reputacji swojego potężnego wuja, rezygnując z płacenia danin sąsiadom Cesarstwa.To źle przemyślane posunięcie doprowadziło do wznowienia wojny z imperium Sasanidów i inwazji Longobardów, która kosztowała Rzymian znaczną część ich terytorium weWłoszech .

Justyn zaprzestał dokonywania płatności na rzecz Awarów, co wprowadził jego poprzednik Justynian.Awarowie niemal natychmiast przypuścili atak na Sirmium w 568 roku, ale zostali odparci.Awarowie wycofali swoje wojska z powrotem na własne terytorium, ale rzekomo wysłali 10 000 Kotrigur Hunów, ludzi, którzy podobnie jak Awarowie zostali zmuszeni do wejścia do Karpat przez turecki kaganat, aby najechali bizantyjską prowincję Dalmację.Następnie rozpoczęli okres konsolidacji, podczas którego Bizantyjczycy płacili im 80 000 solidów w złocie rocznie.Z wyjątkiem najazdu na Sirmium w 574 r., zagrozili oni terytorium Bizancjum dopiero w 579 r., po tym, jak Tyberiusz II wstrzymał płatności.Awarowie zemścili się kolejnym oblężeniem Sirmium.Miasto upadło w ok.581, a być może 582. Po zdobyciu Sirmium Awarowie żądali 100 000 solidów rocznie.Odmówili, zaczęli plądrować północne i wschodnie Bałkany, co zakończyło się dopiero po odepchnięciu Awarów przez Bizantyjczyków w latach 597-602.

Wojna bizantyjsko - sasańska tocząca się w latach 572–591 była wojną toczoną pomiędzy imperium perskim Sasanian a wschodnim imperium rzymskim, nazywaną przez współczesnych historyków Cesarstwem Bizantyjskim.Został on wywołany probizantyjskimi powstaniami na terenach Kaukazu pod hegemonią Persów, choć do jego wybuchu przyczyniły się także inne wydarzenia.Walki ograniczały się głównie do południowego Kaukazu i Mezopotamii , choć obejmowały także wschodnią Anatolię, Syrię i północny Iran .Była to część intensywnej sekwencji wojen między tymi dwoma imperiami, które zajmowały większość VI i początku VII wieku.Była to także ostatnia z wielu wojen między nimi, które przebiegały według schematu, w którym walki ograniczały się w dużej mierze do prowincji przygranicznych i żadna ze stron nie osiągnęła trwałej okupacji terytorium wroga poza tą strefą przygraniczną.Poprzedzał znacznie szerszy i dramatyczny ostateczny konflikt na początku VII wieku.

W 575 Tyberiusz wysłał posiłki do Włoch pod dowództwem Baduariusa z rozkazem powstrzymania inwazji Longobardów.Uratował Rzym przed Longobardami i sprzymierzył Cesarstwo z Childebertem II, królem Franków, aby ich pokonać.Childebert II walczył kilkakrotnie w imieniu cesarza Maurycego przeciwko Longobardom weWłoszech , z ograniczonym sukcesem.Niestety Baduarius został pokonany i zabity w 576 roku, co pozwoliło wymknąć się jeszcze większej części terytorium cesarskiego we Włoszech.

Tyberiusz doszedł do władzy w 574 r., kiedy Justyn II przed załamaniem psychicznym ogłosił Tyberiusza Cezarem i adoptował go jako własnego syna.W 578 roku Justyn II przed śmiercią nadał mu tytuł augusta, pod którym panował aż do śmierci 14 sierpnia 582 roku.

Brak wojsk na Bałkanach postanowili wykorzystać Awarowie oblegając Sirmium, które przypada na rok 579 n.e.W tym samym czasie Słowianie rozpoczęli migrację do Tracji, Macedonii i Grecji , czego Tyberiusz nie był w stanie powstrzymać, gdyż Persowie nie zgodzili się na pokój na wschodzie, co pozostało głównym priorytetem cesarza.Do roku 582, gdy nie było widać końca wojny perskiej, Tyberiusz był zmuszony pogodzić się z Awarami i zgodził się zapłacić odszkodowanie i przekazać ważne miasto Sirmium, które następnie splądrowali Awarowie.Migracja Słowian trwała nadal, a ich najazdy dotarły aż na południe, aż do Aten.Wędrówki słowiańskie na Bałkany miały miejsce od połowy VI wieku i pierwszych dekad VII wieku, czyli od wczesnego średniowiecza.Po szybkim rozprzestrzenianiu się demograficznym Słowian nastąpiła wymiana ludności, mieszanie się i przesunięcie języka na i ze słowiańskiego.Nie było jednego powodu, dla którego migracja słowiańska dotyczyłaby większości tego obszaru i stała się słowiańska.Osadnictwu sprzyjał znaczny spadek populacji bałkańskiej w czasie zarazy Justyniana.Innym powodem była późnoantyczna mała epoka lodowcowa trwająca od 536 do około 660 roku n.e. i seria wojen pomiędzy Imperium Sasanian a Kaganatem Awarów przeciwko Wschodniemu Cesarstwu Rzymskiemu.Trzon Kaganatu Awarów składał się z plemion słowiańskich.

Kampanie bałkańskie Maurycego były serią wypraw wojskowych prowadzonych przez cesarza rzymskiego Maurycego (panującego w latach 582–602) w celu obrony bałkańskich prowincji Cesarstwa Rzymskiego przed Awarami i Słowianami południowymi.Maurycy był jedynym cesarzem wschodniorzymskim, poza Anastazjuszem I, który dołożył wszelkich starań, aby w późnej starożytności wdrożyć zdecydowaną politykę bałkańską, zwracając odpowiednią uwagę na bezpieczeństwo północnej granicy przed najazdami barbarzyńców.W drugiej połowie jego panowania kampanie bałkańskie były głównym przedmiotem polityki zagranicznej Maurycego, ponieważ korzystny traktat pokojowy z imperium perskim w 591 r. umożliwił mu przesunięcie doświadczonych wojsk z frontu perskiego do regionu.Ponowne ukierunkowanie wysiłków Rzymian wkrótce się opłaciło: częste niepowodzenia Rzymian przed rokiem 591 zostały zastąpione później serią sukcesów.Chociaż powszechnie uważa się, że jego kampanie były jedynie symbolicznym środkiem i że rzymskie panowanie na Bałkanach upadło natychmiast po jego obaleniu w 602 r., Maurycy był właściwie na dobrej drodze, aby zapobiec wejściu Słowian na Bałkany i prawie zachował porządek późnego Tam starożytność.Jego sukces został zniweczony dopiero ponad dziesięć lat po jego obaleniu.Z perspektywy czasu można stwierdzić, że kampanie te były ostatnimi z serii klasycznych rzymskich kampanii przeciwko barbarzyńcom na Renie i Dunaju, skutecznie opóźniając wejście Słowian na Bałkany o dwie dekady.Jeśli chodzi o Słowian, kampanie te miały typowy charakter kampanii rzymskich przeciwko niezorganizowanym plemionom i tego, co obecnie nazywa się wojną asymetryczną.

W czerwcu 582 roku Maurice odniósł decydujące zwycięstwo nad Adarmahanem niedaleko Konstantyny.Adarmahan ledwo uciekł z pola bitwy, podczas gdy jego współdowódca Tamkhosrau zginął.W tym samym miesiącu cesarz Tyberiusz zapadł na chorobę, która wkrótce potem go zabiła.

Panowanie Maurycego było niespokojne przez niemal ciągłe wojny.Po tym jak został cesarzem, doprowadził wojnę z Persją Sasaniczną do zwycięskiego zakończenia.Wschodnia granica Cesarstwa na Kaukazie Południowym została znacznie poszerzona i po raz pierwszy od prawie dwóch stuleci Rzymianie nie byli już zobowiązani do płacenia Persom tysięcy funtów złota rocznie za pokój.Następnie Maurycy prowadził intensywną kampanię na Bałkanach przeciwko Awarom, wypychając ich z powrotem przez Dunaj do 599 r. Prowadził także kampanie przez Dunaj, będąc pierwszym cesarzem rzymskim, który to zrobił od ponad dwóch stuleci.Na zachodzie założył dwie duże półautonomiczne prowincje zwane egzarchatami, rządzone przez egzarchów, czyli wicekrólów cesarza.We Włoszech Maurycy założył Egzarchat Włoch w 584 r., co było pierwszą prawdziwą próbą Cesarstwa mającą na celu powstrzymanie natarcia Longobardów.Wraz z utworzeniem Egzarchatu Afryki w 591 r. jeszcze bardziej umocnił potęgę Konstantynopola w zachodniej części Morza Śródziemnego.Sukcesy Maurycego na polach bitew i w polityce zagranicznej zostały zrównoważone narastającymi trudnościami finansowymi Cesarstwa.Maurice odpowiedział kilkoma niepopularnymi posunięciami, które zraziły zarówno armię, jak i ogół społeczeństwa.W 602 roku niezadowolony oficer Fokas uzurpował sobie tron, skazując na śmierć Maurycego i jego sześciu synów.Wydarzenie to okazało się katastrofą dla Imperium, wywołując dwudziestosześcioletnią wojnę z Persją Sasanidów, która pozostawiła oba imperia zniszczone przed podbojami muzułmańskimi.

Egzarchat był zorganizowany w grupę księstw (Rzym, Wenecja, Kalabria, Neapol, Perugia, Pentapolis, Lucania itp.), które były głównie miastami przybrzeżnymi na PółwyspieApenińskim , ponieważ Longobardowie posiadali przewagę w głębi lądu.Cywilny i wojskowy zwierzchnik tych posiadłości cesarskich, sam egzarcha, był w Rawennie przedstawicielem cesarza w Konstantynopolu.Okoliczne terytorium sięgało od rzeki Pad, która stanowiła granicę z Wenecją na północy, do Pentapolis w Rimini na południu, granicy „pięciu miast” w Marchii wzdłuż wybrzeża Adriatyku i sięgało nawet do miast nie na wybrzeżu, takie jak Forlì.;

Bitwa pod Solachon została stoczona w 586 roku n.e. w północnej Mezopotamii pomiędzy siłami wschodniorzymskimi (bizantyjskimi) pod wodzą Filipika a Persami Sasanidami pod dowództwem Kardarigana.Starcie było częścią długiej i nierozstrzygniętej wojny bizantyjsko-sasanidzkiej toczącej się w latach 572–591.Bitwa pod Solachon zakończyła się wielkim zwycięstwem Bizancjum, które poprawiło pozycję Bizancjum w Mezopotamii, ale ostatecznie nie było decydujące.Wojna ciągnęła się do 591 r., kiedy zakończyła się wynegocjowanym porozumieniem pomiędzy Maurycym a perskim szachem Chosrauem II (590–628).

Bitwa pod Martyropolis toczyła się latem 588 roku w pobliżu Martyropolis pomiędzy armią wschodniorzymską (bizantyjską) a perską armią Sasanidów i zakończyła się zwycięstwem Bizancjum.Bizantyjska armia Wschodu została osłabiona przez bunt w kwietniu 588 r., wywołany niepopularnymi cięciami kosztów i skierowany przeciwko nowemu dowódcy Priscusowi.Priscus został zaatakowany i uciekł z obozu wojskowego, a buntownicy wybrali duxa Phoenice Libanensis, Germanusa, na swojego tymczasowego przywódcę.Cesarz Maurycy przywrócił następnie na to stanowisko byłego dowódcę Filipika, lecz zanim ten zdążył przybyć i przejąć kontrolę, Persowie, wykorzystując zamieszanie, najechali terytorium Bizancjum i zaatakowali Konstantynę.Germanus zorganizował tysiąc ludzi, którzy odciążyli oblężenie.Jak odnotowuje historyk Theophylact Simocatta, „z trudem [Germanus] pobudził i podburzył rzymskie kontyngenty przemówieniami” i zdołał zebrać 4000 ludzi i rozpocząć najazd na terytorium perskie.Następnie Germanus poprowadził swoją armię na północ do Martyropolis, skąd przeprowadził kolejny najazd przez granicę do Arzanene.Atak został zablokowany przez perskiego generała Maruzasa (i prawdopodobnie koresponduje także z najazdem pokonanym w bitwie pod Tsalkajur w pobliżu jeziora Wan przez perskiego marzbanu z Armenii , Aphrahat) i zawrócił.Persowie pod dowództwem Maruzasa podążali tuż za nimi i pod Martyropolis stoczono bitwę, która zakończyła się wielkim zwycięstwem Bizancjum: według relacji Simocatty Maruzas zginął, kilku perskich przywódców zostało wziętych do niewoli wraz z 3000 innymi jeńcami i tylko tysiącem ludzi przeżył i dotarł do schronienia w Nisibis.

Sasańska wojna domowa z lat 589–591 była konfliktem, który wybuchł w 589 r. na skutek dużego niezadowolenia szlachty z rządów Hormizda IV.Wojna domowa trwała do 591 roku, kończąc się obaleniem uzurpatora Mihranidów Bahrama Chobina i przywróceniem rodziny Sasanian jako władców Iranu .Przyczyną wojny domowej było ostre traktowanie przez króla Hormizda IV szlachty i duchowieństwa, którym nie ufał.To ostatecznie spowodowało, że Bahram Chobin rozpoczął poważny bunt, podczas gdy dwaj bracia Ispahbudhan, Vistahm i Vinduyih, dokonali przeciwko niemu zamachu stanu, co doprowadziło do oślepienia i ostatecznie śmierci Hormizda IV.Następnie jego syn, Khosrow II, został koronowany na króla.Nie zmieniło to jednak zdania Bahrama Chobina, który chciał przywrócić w Iranie władzę Partów .Khosrow II został ostatecznie zmuszony do ucieczki na terytorium Bizancjum, gdzie zawarł sojusz z cesarzem bizantyjskim Maurycym przeciwko Bahramowi Chobinowi.W 591 roku Khosrow II i jego bizantyjscy sojusznicy najechali terytoria Bahrama Chobina w Mezopotamii , gdzie udało im się go skutecznie pokonać, a Khosrow II odzyskał tron.Następnie Bahram Chobin uciekł na terytorium Turków w Transoxiana, ale niedługo potem został zamordowany lub stracony za namową Khosrowa II.

Egzarchat Afryki był oddziałem Cesarstwa Bizantyjskiego skupionym wokół Kartaginy w Tunezji, który obejmował jego posiadłości w zachodniej części Morza Śródziemnego.Rządzony przez egzarchę (wicekról), został założony przez cesarza Maurycego pod koniec lat 80. XV wieku i przetrwał do podboju Maghrebu przez muzułmanów pod koniec VII wieku.Był to, wraz z Egzarchatem Rawenny, jeden z dwóch egzarchatów utworzonych po zachodnich rekonkwistach pod panowaniem cesarza Justyniana I w celu skuteczniejszego administrowania terytoriami.

Po zawarciu traktatu pokojowego z Persami i późniejszym ponownym skupieniu się Rzymu na Bałkanach, jak wspomniano powyżej, Maurycy wysłał na Bałkany oddziały weteranów, umożliwiając Bizantyjczykom przejście od strategii reaktywnej do strategii wyprzedzającej.Generał Priscus otrzymał zadanie powstrzymania Słowian przed przekroczeniem Dunaju wiosną 593 r. Rozgromił kilka najeźdźców, zanim przekroczył Dunaj i walczył ze Słowianami na terenach dzisiejszej Wołoszczyzny aż do jesieni.Maurice nakazał mu rozbić obóz na północnym brzegu Dunaju, jednak Priscus zamiast tego wycofał się do Odessos.Odwrót Priscusa pozwolił na nowy najazd Słowian pod koniec 593/594 roku na Mezję i Macedonię, w wyniku czego miasta Aquis, Scupi i Zaldapa zostały zniszczone.W 594 Maurycy zastąpił Priscusa swoim własnym bratem Piotrem.Z powodu swojego braku doświadczenia Piotr poniósł początkowe niepowodzenia, ale w końcu zdołał odeprzeć falę najazdów Słowian i Awarów.Założył bazę w Marcianopolis i patrolował Dunaj między Novae a Morzem Czarnym.Pod koniec sierpnia 594 r. przekroczył Dunaj w pobliżu Securisca i przedarł się do rzeki Helibacia, uniemożliwiając Słowianom i Awarom przygotowanie nowych kampanii grabieżczych.Priscus, któremu powierzono dowództwo innej armii, uniemożliwił Awarom oblężenie Singidunum w 595 r. w połączeniu z bizantyjską flotą naddunajską.Następnie Awarowie skupili się na Dalmacji, gdzie splądrowali kilka fortec i uniknęli bezpośredniej konfrontacji z Priscusem.Priscus nie był szczególnie zaniepokojony najazdem Awarów, ponieważ Dalmacja była odległą i biedną prowincją;wysłał tylko niewielki oddział, aby powstrzymać ich inwazję, utrzymując główne siły swoich sił w pobliżu Dunaju.Niewielka siła była w stanie przeszkodzić natarciu Awarów, a nawet odzyskać część łupów zabranych przez Awarów, lepiej niż oczekiwano.

Bitwa pod Blaratonem toczyła się w 591 r. w pobliżu Ganzak pomiędzy połączonymi siłami bizantyjsko-perskimi a armią perską dowodzoną przez uzurpatora Bahrama Chobina.Połączoną armią dowodzili Jan Mystacon, Narses i król perski Khosrau II.Siły bizantyjsko- perskie odniosły zwycięstwo, wypierając Bahrama Chobina od władzy i przywracając Khosrau na stanowisko władcy imperium Sasanidów .Khosrau został szybko przywrócony na tron ​​perski i zgodnie z ustaleniami powrócił Dara i Martyropolis.Bitwa pod Blaratonem radykalnie zmieniła bieg stosunków rzymsko-perskich, pozostawiając tę ​​pierwszą na pozycji dominującej.Historycznie rzecz biorąc, zakres skutecznej kontroli rzymskiej na Kaukazie osiągnął swój zenit.Zwycięstwo było zdecydowane;Maurice ostatecznie doprowadził wojnę do pomyślnego zakończenia wraz z ponownym przystąpieniem Khosrau.

Następnie oficjalnie zawarto pokój z Bizantyjczykami.Maurycy za swoją pomoc otrzymał większość Sasanii w Armenii i zachodniej Gruzji oraz otrzymał zniesienie daniny, która wcześniej była płacona Sasanom .Oznaczało to początek pokojowego okresu między obydwoma imperiami, który trwał do 602 roku, kiedy to Khosrow zdecydował się wypowiedzieć wojnę Bizantyjczykom po zamordowaniu Maurycego przez uzurpatora Fokasa.

Ośmieleni grabieżami dokonanymi przez Franków, Awarowie wznowili najazdy przez Dunaj jesienią 597 r., zaskakując Bizantyjczyków.Awarowie złapali nawet armię Priscusa, gdy była jeszcze w swoim obozie w Tomis, i rozpoczęli oblężenie.Jednak znieśli oblężenie 30 marca 598 r., Gdy zbliżała się armia bizantyjska dowodzona przez Comentiolusa, która właśnie przekroczyła górę Haemus i maszerowała wzdłuż Dunaju aż do Zikidiby, zaledwie 30 kilometrów (19 mil) od Tomis.Z nieznanych powodów Priscus nie dołączył do Comentiolusa, gdy ścigał Awarów.Comentiolus rozbił obóz w Iatrus, jednak został rozgromiony przez Awarów, a jego wojska musiały wywalczyć sobie drogę powrotną przez Haemus.Awarowie wykorzystali to zwycięstwo i posunęli się do Drizipera, niedaleko Konstantynopola.W Drizipera siły Awarów nawiedziła zaraza, która doprowadziła do śmierci dużej części ich armii i siedmiu synów Bayana, awarskiego Khagana.

Bitwy pod Viminacium były serią trzech bitew stoczonych z Awarami przez Cesarstwo Wschodniorzymskie (Bizantyjskie).Były to decydujące sukcesy Rzymian, po których nastąpiła inwazja na Panonię.Latem 599 roku cesarz wschodniorzymski Maurycy wysłał swoich generałów Priscusa i Comentiolusa na front nad Dunajem przeciwko Awarom.Generałowie połączyli swoje siły w Singidunum i ruszyli razem w dół rzeki do Viminacium.W międzyczasie awarski kagan Bayan I - dowiedziawszy się, że Rzymianie postanowili naruszyć pokój - przekroczył Dunaj w Viminacium i najechał Mezję Primę, jednocześnie powierzając duże siły czterem swoim synom, którym polecono strzec rzeki i zapobiec Rzymianie przed przejściem na lewy brzeg.Jednak pomimo obecności armii Awarów armia bizantyjska przeprawiła się na tratwach i rozbiła obóz po lewej stronie, podczas gdy dwaj dowódcy przebywali w mieście Viminacium, które stało na wyspie na rzece.Tutaj mówi się, że Comentiolus zachorował lub okaleczył się tak, że był niezdolny do dalszych działań;W ten sposób Priscus objął dowództwo nad obiema armiami.Stoczono bitwę, która kosztowała wschodnich Rzymian tylko trzystu ludzi, podczas gdy Awarowie stracili cztery tysiące.Po tym starciu nastąpiły dwie inne wielkie bitwy w ciągu następnych dziesięciu dni, w których strategia Pryskusa i taktyka armii rzymskiej odniosły wspaniały sukces.Priscus następnie ścigał uciekającego kagana i najechał ojczyznę Awarów w Panonii, gdzie wygrał kolejną serię bitew nad brzegiem rzeki Cisy, decydując o wojnie dla Rzymian i kończąc na pewien czas najazdy Awarów i Słowian przez Dunaj .

W roku 602 Maurycy, w obliczu jak zawsze dyktującego politykę braku pieniędzy, wydał dekret, że armia powinna pozostać na zimę za Dunajem.Wyczerpane wojska zbuntowały się przeciwko cesarzowi.Prawdopodobnie błędnie oceniając sytuację, Maurice wielokrotnie rozkazał swoim żołnierzom rozpocząć nową ofensywę, zamiast wracać do kwater zimowych.Jego żołnierze odnieśli wrażenie, że Maurycy nie rozumiał już sytuacji militarnej i ogłosił Fokasa swoim przywódcą.Zażądali, aby Maurycy abdykował i ogłosił na następcę albo swojego syna Teodozjusza, albo generała Germanusa.Obaj mężczyźni zostali oskarżeni o zdradę stanu.Gdy w Konstantynopolu wybuchły zamieszki, cesarz zabierając ze sobą rodzinę opuścił miasto na okręcie wojennym płynącym do Nikomedii, zaś Teodozjusz udał się na wschód do Persji (historycy nie są pewni, czy został tam zesłany przez ojca, czy też uciekł Tam).Fokas wkroczył do Konstantynopola w listopadzie i został koronowany na cesarza.Jego żołnierze pojmali Maurycego i jego rodzinę i zabrali ich do portu Eutropiusz w Chalcedonie.Maurycy został zamordowany w porcie Eutropiusz 27 listopada 602 r. Obalony cesarz był zmuszony patrzeć, jak jego pięciu młodszych synów zostało straconych, zanim sam został ścięty.