Cesarstwo Bizantyjskie: dynastia Amorów

Michał II Amorian, nazywany Jąkałą, panował jako cesarz bizantyjski od 25 grudnia 820 do swojej śmierci 2 października 829, pierwszy władca dynastii Amorów.Urodzony w Amorium Michał był żołnierzem, dochodząc do wysokich stopni wraz ze swoim kolegą Leonem V Ormianinem (813–820).Pomógł Leonowi obalić i zająć miejsce cesarza Michała I Rangabe.Jednak po ich kłótni Leo skazał Michaela na śmierć.Następnie Michael zaplanował spisek, który doprowadził do zabójstwa Leona w Boże Narodzenie 820 r. Natychmiast stanął w obliczu długiego buntu Tomasza Słowianina, który prawie kosztował go utratę tronu i został całkowicie stłumiony dopiero wiosną 824 r. Późniejsze lata jego panowania były naznaczone przez dwie poważne katastrofy militarne, które miały długoterminowe skutki: początek muzułmańskiego podboju Sycylii i utrata Krety na rzecz Saracenów.W kraju wspierał i umacniał wznowienie oficjalnego obrazoburstwa, które rozpoczęło się ponownie za czasów Leona V.

Po zamordowaniu Leona i uzurpacji tronu przez Michała Amoriana, Tomasz zbuntował się, domagając się tronu dla siebie.Thomas szybko zapewnił sobie wsparcie większości tematów (prowincji) i żołnierzy w Azji Mniejszej, pokonał początkowy kontratak Michała i zawarł sojusz z kalifatem Abbasydów.Pozyskawszy tematy morskie i ich statki, przedostał się ze swoją armią do Europy i oblegał Konstantynopol.Stolica cesarstwa oparła się atakom Tomasza z lądu i morza, podczas gdy Michał II wezwał na pomoc bułgarskiego władcę chana Omurtaga.Omurtag zaatakował armię Tomasza, ale mimo odparcia Bułgarzy zadali ciężkie straty ludziom Tomasza, którzy załamali się i uciekli, gdy Michael wyszedł na pole kilka miesięcy później.Tomasz i jego zwolennicy szukali schronienia w Arcadiopolis, gdzie wkrótce został zablokowany przez wojska Michała.W końcu zwolennicy Tomasza wydali go w zamian za ułaskawienie i został stracony.Bunt Tomasza był jednym z największych w historii Cesarstwa Bizantyjskiego, ale dokładne okoliczności jego powstania są niejasne ze względu na konkurencyjne narracje historyczne, które obejmują twierdzenia sfabrykowane przez Michała w celu oczernienia imienia jego przeciwnika.

W 823 roku grupa andaluzyjskich wygnańców wylądowała na Krecie i rozpoczęła jej podbój.Tradycyjnie opisywano ich jako ocalałych z nieudanej rewolty przeciwko emirowi al-Hakamowi I z Kordoby w 818 r. Gdy tylko cesarz Michał II dowiedział się o inwazji Arabów i zanim Andaluzyjczycy przejęli kontrolę nad całą wyspą, on zareagował i wysłał kolejne ekspedycje w celu odzyskania wyspy.Straty poniesione podczas buntu Tomasza Słowian ograniczyły jednak Bizancjum do reagowania, a jeśli lądowanie miało miejsce w latach 827/828, przeszkodziła również dywersja statków i ludzi, aby przeciwdziałać stopniowemu podbojowi Sycylii przez tunezyjskich Aghlabidów.Pierwsza wyprawa, pod dowództwem Photeinosa, stratega motywu anatolijskiego i Damiana, hrabiego stajni, została pokonana w otwartej bitwie, w której Damian zginął.Kolejna ekspedycja została wysłana rok później i składała się z 70 statków pod dowództwem Cibyrrhaeots Krateros.Początkowo odniósł zwycięstwo, ale zbyt pewni siebie Bizantyjczycy zostali następnie rozgromieni w nocnym ataku.Kraterowi udało się uciec na Kos, ale tam został schwytany przez Arabów i ukrzyżowany.

Okazją do inwazji na Sycylię był bunt Eufemiusza, dowódcy floty wyspy.Euphemius postanowił szukać schronienia wśród wrogów Imperium i wraz z kilkoma zwolennikami popłynął do Ifriqiya.Tam wysłał delegację na dwór Aghlabidów, który błagał aghlabidzkiego emira Ziyadata Allaha o armię, która pomogłaby Euphemiusowi podbić Sycylię, po czym miał płacić Aghlabidom coroczną daninę.Asad został umieszczony na czele wyprawy.Mówi się, że muzułmańskie siły ekspedycyjne składały się z dziesięciu tysięcy piechoty i siedmiuset kawalerii, głównie Arabów i Berberów z Ifriqiyan, ale prawdopodobnie także kilku Khurasanis.Flota składała się z siedemdziesięciu lub stu statków, do których dołączyły własne statki Eufemiusza.Muzułmański podbój Sycylii rozpoczął się w czerwcu 827 r. i trwał do 902 r., kiedy to upadła ostatnia duża bizantyjska twierdza na wyspie, Taormina.Odosobnione fortece pozostawały w rękach Bizancjum do 965 roku, ale wyspa znajdowała się odtąd pod panowaniem muzułmańskim, aż do podboju przez Normanów w XI wieku.

Teofil był cesarzem bizantyjskim od 829 r. do swojej śmierci w 842 r. Był drugim cesarzem z dynastii Amorów i ostatnim cesarzem popierającym ikonoklazm.Teofil osobiście poprowadził armie w swojej długiej wojnie z Arabami, która rozpoczęła się w 831 roku.

W chwili wstąpienia na tron ​​Teofil był zobowiązany do prowadzenia wojen z Arabami na dwóch frontach.Sycylia została ponownie najechana przez Arabów, którzy po całorocznym oblężeniu w 831 r. zajęli Palermo, założyli Emirat Sycylii i stopniowo kontynuowali ekspansję na wyspę.Obroną po inwazji na Anatolię przez kalifa Abbasydów Al-Ma'mun w 830 r. Kierował sam cesarz, ale Bizantyjczycy zostali pokonani i stracili kilka fortec.

W 831 Teofil zemścił się, prowadząc dużą armię do Cylicji i zdobywając Tars.Cesarz powrócił triumfalnie do Konstantynopola, ale jesienią został pokonany w Kapadocji.Kolejna porażka w tej samej prowincji w 833 r. Zmusiła Teofila do wystąpienia o pokój (Teofilos zaoferował 100 000 złotych dinarów i powrót 7 000 jeńców), który uzyskał w następnym roku, po śmierci Al-Ma'muna.

Teofil napisał do al-Ma'muna.Kalif odpowiedział, że dokładnie przeanalizował list bizantyjskiego władcy, zauważył, że łączy on sugestie pokoju i handlu z groźbami wojny i zaoferował Teofilowi ​​opcje przyjęcia szahady, płacenia podatków lub walki.Al-Ma'mun przygotowywał się do dużej kampanii, ale zmarł w drodze, prowadząc wyprawę w Tyanie.

W IX wieku, podczas wojen arabsko-bizantyjskich, Cesarstwo Bizantyjskie używało systemu semaforów z latarniami morskimi do przesyłania wiadomości z granicy z kalifatem Abbasydów przez Azję Mniejszą do stolicy Bizancjum, Konstantynopola.Główna linia latarni morskich rozciągała się na długości około 720 km (450 mil).Na otwartych przestrzeniach środkowej Azji Mniejszej stacje były oddalone od siebie o ponad 97 km (60 mil), podczas gdy w Bitynii, o bardziej nierównym terenie, odstępy zmniejszono do ok.56 km (35 mil).W oparciu o współczesne eksperymenty wiadomość mogła zostać przesłana na całej długości linii w ciągu godziny.Według doniesień system ten został opracowany za panowania cesarza Teofila (panującego w latach 829–842) przez Leona Matematyka i działał poprzez dwa identyczne zegary wodne umieszczone na dwóch stacjach końcowych, w Loulonie i latarni morskiej.Każdej z dwunastu godzin przypisano różne komunikaty, tak że zapalenie ogniska na pierwszej latarni o określonej godzinie sygnalizowało określone wydarzenie i było przekazywane dalej do Konstantynopola.

W 836 r., po wygaśnięciu dwudziestoletniego traktatu pokojowego między Cesarstwem a Bułgarią , Teofil spustoszył granicę bułgarską.Bułgarzy wzięli odwet i pod wodzą Isbula dotarli do Adrianopola.W tym czasie, jeśli nie wcześniej, Bułgarzy zaanektowali Philippopolis (Płowdiw) i jego okolice.Chan Malamir zmarł w 836 r.

W 837 roku Teofil poprowadził ogromną armię liczącą 70 000 ludzi w kierunku Mezopotamii i zdobył Melitene i Arsamosatę.Cesarz zajął także i zniszczył Zapetrę (Zibatra, Sozopetra), która według niektórych źródeł jest miejscem narodzin kalifa al-Mu'tasima.Teofil w triumfie powrócił do Konstantynopola.

Al-Mu'tasim zdecydował się rozpocząć dużą ekspedycję karną przeciwko Bizancjum, której celem było zdobycie dwóch głównych miast bizantyjskich w środkowej Anatolii, Ancyrze i Amorionie.To ostatnie było prawdopodobnie największym miastem w Anatolii w tamtym czasie, a także miejscem narodzin panującej dynastii Amorów, a co za tym idzie, miało szczególne znaczenie symboliczne;według kronik żołnierze al-Mu'tasima namalowali słowo „Amorion” na swoich tarczach i sztandarach.W Tarsie zgromadzono ogromną armię (80 000 ludzi według Treadgolda), którą następnie podzielono na dwie główne siły.Po stronie bizantyjskiej Teofil wkrótce zdał sobie sprawę z zamiarów kalifa i na początku czerwca wyruszył z Konstantynopola.Teofil osobiście poprowadził armię bizantyjską liczącą od 25 000 do 40 000 ludzi przeciwko oddziałom dowodzonym przez al-Afshina.Afshin wytrzymał atak Bizancjum, kontratakował i wygrał bitwę.Bizantyjczycy, którzy przeżyli, popadli w chaos i nie ingerowali w trwającą kampanię kalifa.Bitwa ta jest niezwykła, ponieważ była pierwszą konfrontacją środkowo-bizantyjskiej armii z tureckimi koczownikami z Azji Środkowej, których potomkowie, Turcy seldżuccy , stali się głównymi antagonistami Bizancjum od połowy XI wieku.

Złupienie Amorium przez kalifat Abbasydów w połowie sierpnia 838 r. Było jednym z głównych wydarzeń w długiej historii wojen arabsko-bizantyjskich.Kampania Abbasydów była prowadzona osobiście przez kalifa al-Mu'tasima (833–842), w odwecie za ekspedycję praktycznie bez sprzeciwu, rozpoczętą przez cesarza bizantyjskiego Teofila (829–842) na pogranicze kalifatu w poprzednim roku.Mu'tasim obrał za cel Amorium, bizantyjskie miasto w zachodniej Azji Mniejszej, ponieważ było to miejsce narodzin rządzącej dynastii bizantyjskiej i w tamtym czasie jedno z największych i najważniejszych miast Bizancjum.Kalif zebrał wyjątkowo liczną armię, którą podzielił na dwie części, które najechały z północnego wschodu i południa.Armia północno-wschodnia pokonała siły bizantyjskie pod dowództwem Teofila pod Anzen, umożliwiając Abbasydom penetrację w głąb bizantyjskiej Azji Mniejszej i zbliżenie się do Ancyry, którą uznali za opuszczoną.Po splądrowaniu miasta skręcili na południe do Amorium, gdzie dotarli 1 sierpnia.W obliczu intryg w Konstantynopolu i buntu dużego kontyngentu Khurramitów w swojej armii, Teofil nie był w stanie pomóc miastu.Amorium było silnie ufortyfikowane i obsadzone garnizonem, ale zdrajca ujawnił słaby punkt w murze, w którym Abbasydzi skoncentrowali swój atak, dokonując wyłomu.Nie mogąc przebić się przez oblegającą armię, Boiditzes, dowódca naruszonej sekcji, prywatnie próbował negocjować z kalifem bez powiadamiania swoich przełożonych.Zawarł lokalny rozejm i opuścił swój posterunek, co pozwoliło Arabom wykorzystać przewagę, wejść do miasta i zdobyć je.Amorium było systematycznie niszczone, by nigdy nie odzyskać dawnej świetności.Wielu jego mieszkańców zostało wymordowanych, a pozostali wypędzeni jako niewolnicy.Większość ocalałych została zwolniona po rozejmie w 841 r., Ale prominentni urzędnicy zostali zabrani do stolicy kalifa, Samarry, i straceni wiele lat później po odmowie przejścia na islam, stając się znani jako 42 Męczenników z Amorium.Podbój Amorium był nie tylko wielką katastrofą militarną i ciężkim osobistym ciosem dla Teofila, ale także traumatycznym wydarzeniem dla Bizantyjczyków, którego wpływ odbił się echem w późniejszej literaturze.Worek nie zmienił ostatecznie układu sił, który powoli zmieniał się na korzyść Bizancjum, ale całkowicie zdyskredytował teologiczną doktrynę ikonoklazmu, gorąco popieraną przez Teofila.Ponieważ ikonoklazm w dużej mierze polegał na sukcesie militarnym w celu legitymizacji, upadek Amorium zdecydowanie przyczynił się do jego porzucenia wkrótce po śmierci Teofila w 842 roku.

Według Porfirogeneta Bułgarzy chcieli kontynuować podbój ziem słowiańskich i zmusić Serbów do zniewolenia.Khan Presian (836–852) rozpoczął inwazję na terytorium Serbii w 839 r., co doprowadziło do trwającej trzy lata wojny, w której zwyciężyli Serbowie.Armia bułgarska została ciężko pokonana i straciła wielu ludzi.Presian nie zdobył żadnych zdobyczy terytorialnych i został wyparty przez armię Vlastimira.Serbowie przetrwali w trudno dostępnych lasach i wąwozach i wiedzieli, jak walczyć na wzgórzach.Wojna zakończyła się śmiercią Teofila w 842 r., co zwolniło Vlastimira ze zobowiązań wobec Cesarstwa Bizantyjskiego.Klęska Bułgarów, którzy w IX wieku stali się jedną z większych potęg, pokazała, że ​​Serbia jest państwem zorganizowanym, w pełni zdolnym do obrony swoich granic;bardzo wysokie ramy organizacyjne wojskowo-administracyjne umożliwiające stawianie tak skutecznego oporu.

Pokój między Serbami, bizantyjskimi foederati i Bułgarami trwał do 839 r. Vlastimir z Serbii zjednoczył kilka plemion, a Teofil przyznał Serbom niepodległość;Vlastimir uznał nominalne zwierzchnictwo cesarza.Aneksja zachodniej Macedonii przez Bułgarów zmieniła sytuację polityczną.Malmir lub jego następca mogli dostrzec zagrożenie w konsolidacji Serbów i zdecydować się na ich podporządkowanie w trakcie podboju ziem słowiańskich.Inną przyczyną mogło być to, że Bizantyjczycy chcieli odwrócić uwagę, aby mogli poradzić sobie z powstaniem Słowian na Peloponezie, co oznaczało, że wysłali Serbów, aby wzniecili wojnę.Uważa się, że szybkie rozszerzenie Bułgarii na Słowian skłoniło Serbów do zjednoczenia się w państwo.

Podobnie jak miało to miejsce po śmierci cesarza Leona IV w 780 r., śmierć Teofila w 842 r. oznaczała, że ​​następcą cesarza obrazoburczego została jego ikonofilska żona i ich nieletni syn.W przeciwieństwie do żony Leona IV, Ireny, która później zdetronizowała swojego syna Konstantyna VI i rządziła jako samodzielna cesarzowa, Teodora nie była tak bezwzględna i nie musiała uciekać się do tak drastycznych metod, aby utrzymać władzę.Choć miała dopiero dwadzieścia kilka lat, miała kilku zdolnych i lojalnych doradców, a także była zdolnym przywódcą, który wzbudzał lojalność.Teodora nigdy nie wyszła ponownie za mąż, co pozwoliło jej zachować niezależność i autorytet.Pod koniec panowania Teodory imperium zyskało przewagę zarówno nad Bułgarią , jak i kalifatem Abbasydów .W pewnym momencie plemiona słowiańskie, które osiedliły się na Peloponezie, również zostały zmuszone do płacenia daniny.Pomimo kontynuowania polityki wysokich płac dla żołnierzy, zapoczątkowanej przez Teofila, Teodora utrzymała niewielką nadwyżkę w budżecie cesarskim, a nawet skromnie zwiększyła cesarskie rezerwy złota.

W chwili swojej śmierci w 842 roku al-Mu'tasim przygotowywał kolejną inwazję na dużą skalę, ale wielka flota, którą przygotował do ataku na Konstantynopol, została zniszczona podczas burzy u wybrzeży Przylądka Chelidonia kilka miesięcy później.Po śmierci al-Mu'tasima działania wojenne stopniowo ucichły, a bitwa pod Mauropotamos w 844 r. Była ostatnim dużym starciem arabsko-bizantyjskim od dekady.

Bitwa pod Mauropotamos między armiami Cesarstwa Bizantyjskiego i kalifatu Abbasydów pod Mauropotamos (w północnej Bitynii lub w Kapadocji).Po nieudanej bizantyńskiej próbie odzyskania Emiratu Krety w poprzednim roku, Abbasydzi rozpoczęli najazd na Azję Mniejszą.Regent bizantyjski, Teoktistos, dowodził armią, która wyruszyła na spotkanie inwazji, ale została ciężko pokonana, a wielu jego oficerów uciekło do Arabów.Jednak wewnętrzne niepokoje uniemożliwiły Abbasydom wykorzystanie ich zwycięstwa.W rezultacie w 845 r. uzgodniono rozejm i wymianę jeńców, po czym nastąpiło sześcioletnie zaprzestanie działań wojennych, ponieważ obie mocarstwa skupiły swoją uwagę gdzie indziej.

Latem od 851 do 854 roku Ali ibn Yahya al-Armani, emir Tarsu, najechał terytorium cesarstwa, być może postrzegając rządy imperium przez młodą wdowę i jej dziecko jako oznakę słabości.Chociaż najazdy Alego wyrządziły niewielkie szkody, Teodora zdecydowała się wziąć odwet i wysłała grupy najeźdźców, aby w latach 853 i 854 najechały wybrzeżeEgiptu . W 853 bizantyjscy najeźdźcy spalili egipskie miasto Damietta, a w 855 armia bizantyjska najechała emirat Alego i splądrowali miasto Anazarbus, biorąc 20 000 jeńców.Na rozkaz Teoktistosa część więźniów, którzy odmówili przejścia na chrześcijaństwo, została stracona.Według późniejszych kronikarzy sukcesy te, zwłaszcza splądrowanie Anazarbusa, wywarły wrażenie nawet na Arabach.

Konflikt między Bizancjum a Cesarstwem Bułgarskim miał miejsce w latach 855–856. Cesarstwo Bizantyjskie chciało odzyskać kontrolę nad niektórymi obszarami Tracji, w tym Philippopolis (Płowdiw) i portami wokół Zatoki Burgas nad Morzem Czarnym.Siły bizantyjskie, dowodzone przez cesarza i cezara Bardasa, odniosły sukces w odbiciu szeregu miast – wśród nich Filippopolis, Develtus, Anchialus i Mesembria – a także region Zagora.W czasie tej kampanii Bułgarów rozpraszała wojna z Frankami pod wodzą Ludwika Niemca i Chorwatów.W 853 roku Borys sprzymierzył się z Rastisławem z Moraw przeciwko Frankom.Bułgarzy zostali ciężko pokonani przez Franków;w następstwie tego Morawianie zmienili strony, a Bułgarzy stanęli wówczas w obliczu zagrożeń ze strony Moraw.

Przy wsparciu Bardasa i innego wuja, odnoszącego sukcesy generała imieniem Petronas, Michał III obalił regencję 15 marca 856 r., a w 857 r. zdegradował swoją matkę i siostry do klasztoru. Michał III był cesarzem bizantyjskim od 842 do 867 r. Michał III był cesarzem bizantyjskim od 842 do 867 r. trzeci i tradycyjnie ostatni członek dynastii Amorów (lub Frygijów).Wrogowie historycy z kolejnej dynastii macedońskiej nadali mu pogardliwy przydomek Pijak, jednak współczesne badania historyczne do pewnego stopnia przywróciły mu reputację, pokazując kluczową rolę, jaką jego panowanie odegrało w odrodzeniu się władzy bizantyjskiej w IX wieku.

Oblężenie Konstantynopola w 860 r. Było jedyną dużą wyprawą wojskową kaganatu ruskiego odnotowaną w źródłach bizantyjskich i zachodnioeuropejskich.Casus belli polegała na zbudowaniu przez inżynierów bizantyjskich twierdzy Sarkel, ograniczającej szlak handlowy Rusi wzdłuż rzeki Don na rzecz Chazarów.Ze źródeł bizantyjskich wiadomo, że Rusi zajęli Konstantynopol nieprzygotowani, podczas gdy imperium było zajęte toczącymi się wojnami arabsko-bizantyjskimi i nie było w stanie skutecznie odpowiedzieć na atak, z pewnością początkowo.Po splądrowaniu przedmieść stolicy Bizancjum Rusi wycofali się na cały dzień i kontynuowali oblężenie w nocy po wyczerpaniu wojsk bizantyjskich i spowodowaniu dezorganizacji.Wydarzenie to dało początek późniejszej prawosławnej tradycji chrześcijańskiej, która przypisywała wyzwolenie Konstantynopola cudownej interwencji Theotokos.

W 862 roku bracia rozpoczęli pracę, która nadała im znaczenie historyczne.W tym samym roku książę wielkomorawski Rastisław poprosił cesarza Michała III i patriarchę Focjusza o wysłanie misjonarzy do ewangelizacji jego słowiańskich poddanych.Motywy, którymi się kierował, były prawdopodobnie bardziej polityczne niż religijne.Rastislav został królem przy wsparciu frankońskiego władcy Ludwika Niemieckiego, ale później starał się zapewnić sobie niezależność od Franków.Powszechnym błędem jest przekonanie, że Cyryl i Metody jako pierwsi przynieśli chrześcijaństwo na Morawy, ale list Rastisława do Michała III wyraźnie stwierdza, że ​​lud Rastisława „już odrzucił pogaństwo i przestrzegał prawa chrześcijańskiego”.Mówi się, że Rastislav wypędził misjonarzy Kościoła rzymskiego i zamiast tego zwrócił się do Konstantynopola o pomoc kościelną i prawdopodobnie pewien stopień poparcia politycznego.Cesarz szybko zdecydował się wysłać Cyryla w towarzystwie swego brata Metodego.Prośba zapewniła dogodną okazję do rozszerzenia wpływów Bizancjum.Wydaje się, że ich pierwszą pracą było szkolenie asystentów.W 863 r. podjęli zadanie tłumaczenia Ewangelii i niezbędnych ksiąg liturgicznych na język znany obecnie jako staro-cerkiewno-słowiański i udali się na Wielkie Morawy, aby go promować.Odnieśli w tym przedsięwzięciu znaczne sukcesy.Weszli jednak w konflikt z duchownymi niemieckimi, którzy sprzeciwiali się ich wysiłkom na rzecz stworzenia liturgii specyficznie słowiańskiej.

Bitwa pod Lalakaon toczyła się w 863 roku pomiędzy Cesarstwem Bizantyjskim a najeżdżającą armią arabską w Paflagonii (współczesna północna Turcja).Armią bizantyjską dowodził Petronas, wuj cesarza Michała III (842–867), choć źródła arabskie wspominają także o obecności cesarza Michała.Arabom dowodził emir Melitene (Malatya), Umar al-Aqta (830–863).Umar al-Akta pokonał początkowy opór Bizancjum wobec jego inwazji i dotarł do Morza Czarnego.Następnie Bizantyjczycy zmobilizowali swoje siły, okrążając armię arabską w pobliżu rzeki Lalakaon.Po kolejnej bitwie, zakończonej zwycięstwem Bizancjum i śmiercią emira na polu bitwy, nastąpiła udana bizantyjska kontrofensywa przez granicę.Zwycięstwa Bizancjum były decydujące;wyeliminowano główne zagrożenia dla kresów bizantyjskich i rozpoczęła się era dominacji Bizancjum na Wschodzie (zakończona podbojami w X wieku).Sukces Bizancjum miał jeszcze jedną konsekwencję: uwolnienie się od ciągłego nacisku arabskiego na wschodniej granicy pozwoliło rządowi bizantyjskiemu skoncentrować się na sprawach w Europie, zwłaszcza w sąsiedniej Bułgarii .

Chrystianizacja Bułgarii była procesem, w wyniku którego w IX wieku średniowieczna Bułgaria przyjęła chrześcijaństwo .Odzwierciedlała potrzebę jedności w obrębie podzielonego religijnie państwa bułgarskiego, a także potrzebę równej akceptacji na arenie międzynarodowej w chrześcijańskiej Europie.Proces ten charakteryzował się zmieniającymi się sojuszami politycznymi Borysa I Bułgarii (panującego w latach 852-889) z królestwem Franków Wschodnich i Cesarstwem Bizantyjskim, a także jego korespondencją dyplomatyczną z papieżem.|Ze względu na strategiczne położenie Bułgarii kościoły zarówno Rzymu, jak i Konstantynopola chciały, aby Bułgaria znalazła się w ich strefie wpływów.Chrystianizację uważali za sposób na integrację Słowian ze swoim regionem.Po kilku zabiegach z każdej strony Chan przyjął chrześcijaństwo z Konstantynopola w 870 r. W rezultacie osiągnął swój cel, jakim było zdobycie niezależnego bułgarskiego kościoła narodowego i wyznaczenie arcybiskupa na jego głowę.

Obawiając się potencjalnego nawrócenia Borysa I, chana Bułgarów na chrześcijaństwo pod wpływem Franków, Michał III i Cezar Bardas najechali Bułgarię , narzucając nawrócenie Borysa według obrządku bizantyjskiego w ramach porozumienia pokojowego z 864 r. Michał III stanął jako sponsor, przez pełnomocnika, Borysa podczas jego chrztu.Borys podczas ceremonii przyjął dodatkowe imię Michael.Bizantyjczycy pozwolili także Bułgarom odzyskać sporny region przygraniczny Zagora.Nawrócenie Bułgarów uznano za jedno z największych osiągnięć kulturalnych i politycznych Cesarstwa Bizantyjskiego.

Bazyli I Macedoński wstąpił na służbę Teofilitzesa, krewnego cesarza Michała III, i otrzymał fortunę od bogatego Danielisa.Zyskał przychylność Michała III, którego kochankę poślubił z rozkazu cesarza i został ogłoszony współcesarzem w 866 roku.

Kiedy Michał III zaczął faworyzować innego dworzanina, Basiliskianos, Bazyli uznał, że jego pozycja jest podważana.Michał zagroził nadaniem Basiliskianos tytułu cesarskiego, co skłoniło Bazylego do uprzedzenia wydarzeń, organizując zabójstwo Michała w nocy 24 września 867 r. Michał i Basiliskianos byli nieprzytomnie pijani po bankiecie w pałacu Anthimos, kiedy Bazyli z niewielka grupa towarzyszy (w tym jego ojciec Bardas, brat Marinos i kuzyn Ayleon) uzyskała wejście.Zamki w drzwiach komnaty zostały naruszone, a szambelan nie wyznaczył strażników;obie ofiary zostały następnie ścięte mieczem.Po śmierci Michała III Bazyli, jako już uznany współcesarz, automatycznie stał się rządzącym basileusem.

Renesans macedoński to historiograficzny termin używany do określenia rozkwitu kultury bizantyjskiej w IX–XI w., za panowania tytułowej dynastii macedońskiej (867–1056), po wstrząsach i przemianach VII–VIII w., znanej również jako „bizantyjski mrok”. Wieczność".Okres ten nazywany jest także erą encyklopedyzmu bizantyjskiego, ze względu na próby systematycznego porządkowania i kodyfikacji wiedzy, czego przykładem są dzieła uczonego-cesarza Konstantyna VII Porfirogeneta.