ປະຫວັດສາດຂອງສາທາລະນະລັດປາກີສະຖານ ທາມລາຍ

ການສ້າງຕັ້ງແລະຕົ້ນປີ

1947

ບົດບັນຍາຍ

1947

ການສ້າງປະເທດປາກິສຖານ

1947

ປີການສ້າງຕັ້ງຂອງປາກິສຖານ

1947

ສົງຄາມອິນໂດ-ປາກີສະຖານ ປີ 1947-1948

1951

ທົດສະວັດທີ່ສັບສົນຂອງປາກີສະຖານ

ຍຸກການທະຫານຄັ້ງທໍາອິດ

1958

1958 ການກໍ່ລັດຖະປະຫານຂອງທະຫານປາກີສະຖານ

1958

ທົດສະວັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່: ປາກິສຖານພາຍໃຕ້ Ayub Khan

1965

ການຫຼຸດລົງຂອງ Ayub Khan ແລະການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ Bhutto

1965

ສົງຄາມອິນເດຍ - ປາກິດສະຖານຄັ້ງທີສອງ

1969

ປີກົດໝາຍອາຍາ

ຍຸກປະຊາທິປະໄຕຄັ້ງທີສອງ

1971

ສົງຄາມປົດປ່ອຍບັງກະລາເທດ

1973

Bhutto ປີໃນປາກີສະຖານ

ຍຸກການທະຫານຄັ້ງທີສອງແລະອິດສະລາມ

1977

ທົດສະວັດຂອງການອະນຸລັກສາສະໜາ ແລະຄວາມວຸ້ນວາຍທາງດ້ານການເມືອງໃນປາກີສະຖານ

ຍຸກປະຊາທິປະໄຕທີສາມ

1988

ກັບຄືນສູ່ປະຊາທິປະໄຕໃນປາກີສະຖານ

1990

Nawaz Sharif Era ໃນປາກີສະຖານ

1993

ສະໄໝທີສອງຂອງທ່ານ Benazir Bhutto

1997

ຍຸກນິວເຄລຍຂອງປາກິສຖານ

ຍຸກທະຫານທີສາມ

1999

ຍຸກ Musharraf ໃນປາກີສະຖານ

1999

ສົງຄາມ Kargil

1999

1999 ລັດຖະປະຫານປາກິສຖານ

ຍຸກປະຊາທິປະໄຕທີສີ່

2008

ການເລືອກຕັ້ງປີ 2008 ໃນປາກິສຖານ

2008

ປາກິສຖານພາຍໃຕ້ການ Gillani

2013

ຈາກ Sharif ໄປ Khan

2018

ການປົກຄອງຂອງ Imran Khan

2022

ການປົກຄອງ Shehbaz Sharif

ອ້າງອີງ

History of Republic of Pakistan ©Anonymous

1947 - 2024

ປະຫວັດສາດຂອງສາທາລະນະລັດປາກີສະຖານ

ສາທາລະນະລັດອິດສະລາມຂອງປາກີສະຖານໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນວັນທີ 14 ເດືອນສິງຫາ 1947, ໄດ້ພົ້ນອອກຈາກການແບ່ງປັນຂອງອິນເດຍ ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ ປະຊາຄົມອັງກິດ .ເຫດການນີ້ໄດ້ສ້າງຕັ້ງສອງປະເທດທີ່ແຕກຕ່າງກັນຄື ປາກີສະຖານ ແລະ ອິນເດຍ ໂດຍອີງໃສ່ສາຍສາສະໜາ.ປາກິສຖານໃນເບື້ອງຕົ້ນປະກອບມີສອງເຂດທີ່ແຍກຕ່າງຫາກ, ປາກີສະຖານຕາເວັນຕົກ (ປາກີສະຖານໃນປະຈຸບັນ) ແລະປາກີສະຖານຕາເວັນອອກ (ປະຈຸບັນ ບັງກະລາເທດ ), ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ Hyderabad, ໃນປັດຈຸບັນເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງອິນເດຍ.ການເທື່ອເນື່ອງຈາກປະຫວັດສາດຂອງປາກີສະຖານ, ຕາມການຮັບຮູ້ຢ່າງເປັນທາງການໂດຍລັດຖະບານ, ຕິດຕາມຮາກຂອງມັນກັບຄືນໄປບ່ອນການພິຊິດອິດສະລາມໃນອະນຸພາກພື້ນອິນເດຍ, ເລີ່ມຕົ້ນຈາກ Muhammad bin Qasim ໃນສະຕະວັດທີ 8 CE, ແລະເຖິງຈຸດສູງສຸດໃນໄລຍະ Empire Mughal .ທ່ານ Muhammad Ali Jinnah, ຜູ້ນໍາຂອງ All-India Muslim League, ໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ວ່າການລັດຖະບານຄັ້ງທໍາອິດຂອງປາກີສະຖານ, ໃນຂະນະທີ່ Liaquat Ali Khan, ເລຂາທິການໃຫຍ່ຂອງພັກດຽວກັນ, ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ.ໃນປີ 1956, ປາກິສຖານໄດ້ຮັບຮອງເອົາລັດຖະທໍາມະນູນທີ່ປະກາດປະເທດເປັນປະຊາທິປະໄຕອິດສະລາມ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ປະເທດໄດ້ປະເຊີນກັບສິ່ງທ້າທາຍທີ່ສໍາຄັນ.ໃນປີ 1971, ຫຼັງຈາກສົງຄາມກາງເມືອງແລະການແຊກແຊງທາງທະຫານຂອງອິນເດຍ, ປາກິສຖານຕາເວັນອອກໄດ້ແຍກຕົວອອກຈາກບັງກະລາເທດ.ປາກິສຖານຍັງໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການຂັດແຍ່ງຫຼາຍກັບອິນເດຍ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບການພິພາດກ່ຽວກັບເຂດດິນແດນ.ໃນລະຫວ່າງ ສົງຄາມເຢັນ , ປາກິສຖານໄດ້ສອດຄ່ອງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບ ສະຫະລັດ , ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນສົງຄາມອັຟການິສຖານ - ໂຊວຽດ ໂດຍການສະຫນັບສະຫນູນ Sunni Mujahideens.ການປະທະກັນນີ້ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ປາກີສະຖານ, ໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນບັນຫາຕ່າງໆເຊັ່ນການກໍ່ການຮ້າຍ, ຄວາມບໍ່ໝັ້ນຄົງທາງເສດຖະກິດ, ແລະ ຄວາມເສຍຫາຍດ້ານພື້ນຖານໂຄງລ່າງ, ໂດຍສະເພາະໃນລະຫວ່າງປີ 2001 ຫາ 2009.ປາກິສຖານແມ່ນປະເທດທີ່ມີອາວຸດນິວເຄລຍ, ໄດ້ດໍາເນີນການທົດສອບນິວເຄລຍ 6 ຄັ້ງໃນປີ 1998, ເພື່ອຕອບສະຫນອງການທົດລອງນິວເຄຼຍຂອງອິນເດຍ.ຕໍາແໜ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ປາກິສຖານເປັນປະເທດທີ 7 ຂອງໂລກທີ່ພັດທະນາອາວຸດນິວເຄລຍ, ເປັນປະເທດທີສອງໃນອາຊີໃຕ້, ແລະເປັນປະເທດດຽວໃນໂລກອິດສະລາມ.ກອງທັບຂອງປະເທດແມ່ນມີຄວາມສໍາຄັນ, ມີຫນຶ່ງໃນກໍາລັງຢືນທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນທົ່ວໂລກ.ປາກິສຖານຍັງເປັນສະມາຊິກຜູ້ກໍ່ຕັ້ງຂອງອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນຫຼາຍອົງການ, ລວມທັງອົງການການຮ່ວມມືອິດສະລາມ (OIC), ສະມາຄົມອາຊີໃຕ້ເພື່ອການຮ່ວມມືພາກພື້ນ (SAARC), ແລະພັນທະມິດຕ້ານການກໍ່ການຮ້າຍຂອງທະຫານອິດສະລາມ.ທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ປາກິສຖານໄດ້ຮັບການຍອມຮັບວ່າເປັນປະເທດມະຫາອໍານາດໃນພາກພື້ນແລະກາງທີ່ມີເສດຖະກິດຂະຫຍາຍຕົວ.ມັນແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງບັນດາປະເທດ "Next Eleven", ຖືກລະບຸວ່າມີທ່າແຮງທີ່ຈະກາຍເປັນປະເທດທີ່ມີເສດຖະກິດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງໂລກໃນສະຕະວັດທີ 21.ຄາດວ່າແລວທາງເສດຖະກິດ ຈີນ -ປາກີສະຖານ (CPEC) ຈະມີບົດບາດສຳຄັນໃນການພັດທະນານີ້.ຕາມພູມສາດ, ປາກິສຖານຖືຈຸດຍຸດທະສາດ, ເຊື່ອມຕໍ່ຕາເວັນອອກກາງ, ອາຊີກາງ, ອາຊີໃຕ້, ແລະ ອາຊີຕາເວັນອອກ.

1947 - 1958

ການສ້າງຕັ້ງແລະຕົ້ນປີ ornament

1947 Jan 1 00:01

ບົດບັນຍາຍ

Pakistan

ປະຫວັດສາດຂອງປາກິສຖານແມ່ນເຊື່ອມຕໍ່ຢ່າງເລິກເຊິ່ງກັບຄໍາບັນຍາຍທີ່ກວ້າງຂວາງຂອງອະນຸພາກພື້ນອິນເດຍ ແລະການຕໍ່ສູ້ເພື່ອເອກະລາດຈາກການປົກຄອງຂອງອັງກິດ.ກ່ອນທີ່ຈະໄດ້ຮັບເອກະລາດ, ພາກພື້ນແມ່ນ tapestry ຂອງວັດທະນະທໍາແລະສາສະຫນາຕ່າງໆ, ມີປະຊາກອນ Hindu ແລະ Muslim ທີ່ສໍາຄັນຢູ່ຮ່ວມກັນພາຍໃຕ້ ການປົກຄອງຂອງອັງກິດ .ການຊຸກຍູ້ການເປັນເອກະລາດໃນອິນເດຍໄດ້ຮັບຂະບວນການໃນຕົ້ນສັດຕະວັດທີ 20.ບຸກຄົນສໍາຄັນເຊັ່ນ Mahatma Gandhi ແລະ Jawaharlal Nehru ໄດ້ນໍາພາການຕໍ່ສູ້ທີ່ເປັນເອກະພາບສ່ວນໃຫຍ່ຕໍ່ຕ້ານການປົກຄອງຂອງອັງກິດ, ສະຫນັບສະຫນູນສໍາລັບອິນເດຍໂລກທີ່ສາສະຫນາທັງຫມົດສາມາດຢູ່ຮ່ວມກັນ.ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນຂະນະທີ່ການເຄື່ອນໄຫວກ້າວໄປໜ້າ, ຄວາມເຄັ່ງຕຶງທາງສາສະໜາທີ່ຝັງເລິກໄດ້ປະກົດຂຶ້ນ.ທ່ານ Muhammad Ali Jinnah, ຜູ້ນໍາຂອງ All-India Muslim League, ໄດ້ອອກມາເປັນສຽງທີ່ໂດດເດັ່ນເພື່ອສະຫນັບສະຫນູນປະເທດຊາດທີ່ແຍກຕ່າງຫາກສໍາລັບຊາວມຸດສະລິມ.Jinnah ແລະຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນລາວຢ້ານວ່າຊາວມຸດສະລິມຈະຖືກດ້ອຍໂອກາດຢູ່ໃນປະເທດອິນເດຍ Hindu ສ່ວນໃຫຍ່.ນີ້ເຮັດໃຫ້ການສ້າງຕັ້ງທິດສະດີສອງຊາດ, ເຊິ່ງໄດ້ໂຕ້ຖຽງກັນສໍາລັບປະເທດຊາດທີ່ແຍກຕ່າງຫາກໂດຍອີງໃສ່ສາສະຫນາສ່ວນໃຫຍ່.ຊາວອັງກິດ, ປະເຊີນກັບຄວາມບໍ່ສະຫງົບທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນແລະຄວາມຊັບຊ້ອນຂອງການຄຸ້ມຄອງປະຊາກອນທີ່ຫຼາກຫຼາຍແລະແບ່ງແຍກ, ໃນທີ່ສຸດກໍ່ໄດ້ຕັດສິນໃຈອອກຈາກເຂດຍ່ອຍ.ໃນປີ 1947, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍເອກະລາດຂອງອິນເດຍໄດ້ຮັບການຮັບຮອງເອົາ, ເຮັດໃຫ້ສອງປະເທດແຍກອອກເປັນສອງປະເທດຄື: ອິນເດຍ ເປັນຊາວຮິນດູສ່ວນໃຫຍ່ແລະຊາວມຸດສະລິມສ່ວນຫຼາຍປາກີສະຖານ.ການແບ່ງແຍກນີ້ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍຄວາມຮຸນແຮງທີ່ແຜ່ຂະຫຍາຍແລະຫນຶ່ງໃນການເຄື່ອນຍ້າຍມະຫາຊົນທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດຂອງມະນຸດ, ໃນຂະນະທີ່ຊາວຮິນດູ, ມຸດສະລິມ, ແລະ Sikhs ຫຼາຍລ້ານຄົນໄດ້ຂ້າມຊາຍແດນເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມປະເທດຊາດຂອງພວກເຂົາ.ຄວາມຮຸນແຮງໃນຊຸມຊົນທີ່ລະເບີດຂຶ້ນໃນໄລຍະນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີຮ່ອງຮອຍອັນເລິກຊຶ້ງຢູ່ທັງອິນເດຍ ແລະປາກີສຖານ.

ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ Mountbatten ຢ້ຽມຢາມສະພາບການຈະລາຈົນ Punjabi, ໃນຮູບພາບຂ່າວ, 1947. ©Anonymous

1947 Aug 14

ການສ້າງປະເທດປາກິສຖານ

Pakistan

ວັນທີ 14 ສິງຫາປີ 1947, ປາກິດສະຖານໄດ້ຮັບເອກະລາດ, ປະເທດອິນເດຍ ໄດ້ຮັບເອກະລາດໃນມື້ຕໍ່ມາ.ເຫດການປະຫວັດສາດນີ້ເປັນຂີດໝາຍການສິ້ນສຸດ ການປົກຄອງຂອງອານາຈັກອັງກິດ ໃນພາກພື້ນ.ລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນຂອງການຫັນປ່ຽນນີ້ແມ່ນການແບ່ງປັນແຂວງ Punjab ແລະ Bengal ໂດຍອີງໃສ່ປະຊາກອນທາງສາສະຫນາ, ຈັດຕັ້ງໂດຍຄະນະກໍາມະ Radcliffe.ການກ່າວຫາເກີດຂຶ້ນວ່າ Lord Mountbatten, ຜູ້ຮອງສຸດທ້າຍຂອງອິນເດຍ, ມີອິດທິພົນຕໍ່ຄະນະກໍາມະການທີ່ຈະສະຫນັບສະຫນູນອິນເດຍ.ຜົນສະທ້ອນ, ພາກຕາເວັນຕົກຂອງຊາວມຸດສະລິມສ່ວນໃຫຍ່ຂອງ Punjab ໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງປາກີສະຖານ, ໃນຂະນະທີ່ພາກຕາເວັນອອກ, ມີ ຊາວຮິນດູ ແລະ Sikh ສ່ວນໃຫຍ່ເຂົ້າຮ່ວມກັບອິນເດຍ.ເຖິງວ່າຈະມີການແບ່ງແຍກທາງສາສະ ໜາ, ທັງສອງພາກພື້ນມີຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍທີ່ ສຳ ຄັນຂອງສາດສະ ໜາ ອື່ນໆ.ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ມັນບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງວ່າການແບ່ງປັນຈະຈໍາເປັນຕ້ອງມີການໂອນປະຊາກອນຂະຫນາດໃຫຍ່.ຄາດວ່າຈະມີຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍຢູ່ໃນພື້ນທີ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເນື່ອງຈາກຄວາມຮຸນແຮງຊຸມຊົນທີ່ຮຸນແຮງໃນ Punjab, ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ, ເຮັດໃຫ້ການຕົກລົງຮ່ວມກັນລະຫວ່າງອິນເດຍແລະປາກີສະຖານສໍາລັບການບັງຄັບໃຫ້ມີການແລກປ່ຽນປະຊາກອນຢູ່ໃນ Punjab.ການແລກປ່ຽນນີ້ໄດ້ຫຼຸດລົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງປະຊາກອນຊົນເຜົ່າ Hindu ແລະ Sikh ໃນປາກີສະຖານ Punjab ແລະປະຊາກອນມຸດສະລິມໃນເຂດອິນເດຍຂອງ Punjab, ໂດຍມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນຫນ້ອຍເຊັ່ນຊຸມຊົນມຸດສະລິມໃນ Malerkotla, ປະເທດອິນເດຍ.ຄວາມຮຸນແຮງໃນລັດ Punjab ແມ່ນຮ້າຍແຮງ ແລະແຜ່ລາມອອກໄປ.ນັກວິທະຍາສາດດ້ານການເມືອງ Ishtiaq Ahmed ໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດວ່າ, ເຖິງວ່າຈະມີການຮຸກຮານໃນເບື້ອງຕົ້ນໂດຍຊາວມຸດສະລິມ, ຄວາມຮຸນແຮງທີ່ຕອບໂຕ້ເຮັດໃຫ້ຊາວມຸດສະລິມເສຍຊີວິດໃນພາກຕາເວັນອອກ Punjab (ອິນເດຍ) ຫຼາຍກ່ວາການເສຍຊີວິດຂອງຊາວຮິນດູແລະ Sikh ໃນ West Punjab (ປາກີສະຖານ).^[1] ນາຍົກລັດຖະມົນຕີອິນເດຍ Jawaharlal Nehru ລາຍງານໃຫ້ Mahatma Gandhi ວ່າຜູ້ເສຍຊີວິດຊາວມຸດສະລິມໃນພາກຕາເວັນອອກ Punjab ແມ່ນສອງເທົ່າຂອງຊາວຮິນດູແລະ Sikhs ໃນພາກຕາເວັນຕົກ Punjab ໃນທ້າຍເດືອນສິງຫາ 1947. ^[2]ຜົນສະທ້ອນຂອງການແບ່ງແຍກ ໄດ້ເຫັນການເຄື່ອນຍ້າຍທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດອັນໜຶ່ງໃນປະຫວັດສາດ, ມີຫລາຍກວ່າ 10 ລ້ານຄົນຂ້າມຊາຍແດນໃໝ່.ຄວາມຮຸນແຮງໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລານີ້, ມີການຄາດການຈໍານວນຜູ້ເສຍຊີວິດຕັ້ງແຕ່ 200,000 ຫາ 2,000,000 ຄົນ, ^[3] ໄດ້ຖືກອະທິບາຍໂດຍນັກວິຊາການບາງຄົນວ່າເປັນ 'ການຂ້າລ້າງເຜົ່າພັນທີ່ເປັນຜົນຕອບແທນ.'ລັດຖະບານປາກິສຖານລາຍງານວ່າ ມີແມ່ຍິງຊາວມຸສລິມປະມານ 50,000 ຄົນ ໄດ້ຖືກລັກພາຕົວ ແລະຂົ່ມຂືນໂດຍຊາຍຊາວຮິນດູ ແລະຊາວ Sikh.ເຊັ່ນດຽວກັນ, ລັດຖະບານອິນເດຍອ້າງວ່າຊາວມຸດສະລິມໄດ້ລັກພາຕົວແລະຂົ່ມຂືນແມ່ຍິງ Hindu ແລະ Sikh ປະມານ 33,000 ຄົນ.^[4] ໄລຍະເວລາຂອງປະຫວັດສາດນີ້ແມ່ນຫມາຍໂດຍຄວາມສັບສົນຂອງຕົນ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງມະນຸດອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ແລະຜົນກະທົບທີ່ທົນທານຕໍ່ການພົວພັນອິນເດຍ - ປາກິສຖານ.

Jinnah ປະກາດການສ້າງຕັ້ງຂອງປາກິສຖານໃນວິທະຍຸອິນເດຍທັງຫມົດໃນວັນທີ 3 ມິຖຸນາ 1947. ©Anonymous

1947 Aug 14 00:02 - 1949

ປີການສ້າງຕັ້ງຂອງປາກິສຖານ

Pakistan

ໃນປີ 1947, ປາກິສຖານໄດ້ກາຍເປັນປະເທດໃຫມ່ໂດຍ Liaquat Ali Khan ເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີຄົນທໍາອິດຂອງຕົນແລະ Muhammad Ali Jinnah ເປັນຜູ້ປົກຄອງລັດແລະປະທານສະພາແຫ່ງຊາດ.Jinnah, ປະຕິເສດການສະເຫນີຂອງ Lord Mountbatten ເປັນຜູ້ປົກຄອງທົ່ວໄປຂອງ ອິນເດຍ ແລະປາກີສະຖານ, ໄດ້ນໍາພາປະເທດຈົນກ່ວາການເສຍຊີວິດໃນປີ 1948. ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງລາວ, ປາກິສຖານໄດ້ກ້າວໄປສູ່ການກາຍເປັນລັດອິດສະລາມ, ໂດຍສະເພາະກັບການແນະນໍາຂອງການແກ້ໄຂຈຸດປະສົງໂດຍນາຍົກລັດຖະມົນຕີ. Khan ໃນປີ 1949, ເນັ້ນຫນັກໃສ່ອະທິປະໄຕຂອງ Allah.ມະຕິທີ່ມີຈຸດປະສົງໄດ້ປະກາດວ່າ ອະທິປະໄຕທົ່ວທັງຈັກກະວານເປັນຂອງ Allah ຜູ້ມີອຳນາດເຕັມ.^[5]ໃນຊຸມປີຕົ້ນໆຂອງປາກິສຖານຍັງໄດ້ພົບເຫັນການເຄື່ອນຍ້າຍທີ່ສໍາຄັນຈາກອິນເດຍ, ໂດຍສະເພາະໄປ Karachi, ^[6] ນະຄອນຫຼວງທໍາອິດ.ເພື່ອເສີມຂະຫຍາຍພື້ນຖານໂຄງລ່າງການເງິນຂອງປາກີສະຖານ, ລັດຖະມົນຕີການເງິນຂອງທ່ານ Victor Turner ໄດ້ປະຕິບັດນະໂຍບາຍເງິນຕາຄັ້ງທຳອິດຂອງປະເທດ.ນີ້ລວມມີການສ້າງຕັ້ງສະຖາບັນທີ່ສໍາຄັນເຊັ່ນ: ທະນາຄານແຫ່ງລັດ, ຫ້ອງການສະຖິຕິຂອງລັດຖະບານກາງ, ແລະຄະນະກໍາມະການລາຍຮັບຂອງລັດຖະບານກາງ, ແນໃສ່ຍົກສູງຄວາມສາມາດຂອງປະເທດຊາດໃນດ້ານການເງິນ, ພາສີແລະການເກັບລາຍຮັບ.^[7] ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ປາກິສຖານພົບບັນຫາທີ່ສໍາຄັນກັບອິນເດຍ.ໃນເດືອນເມສາປີ 1948, ອິນເດຍໄດ້ຕັດການສະຫນອງນ້ໍາໃຫ້ແກ່ປາກີສະຖານຈາກສອງທໍ່ຫົວໃນ Punjab, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄວາມເຄັ່ງຕຶງລະຫວ່າງສອງປະເທດຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ.ນອກຈາກນັ້ນ, ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ອິນເດຍໄດ້ຍຶດຊັບສິນແລະເງິນທຶນຂອງປາກີສະຖານຈາກສະຫະລັດອິນເດຍ.ຊັບສິນເຫຼົ່ານີ້ໃນທີ່ສຸດກໍຖືກປ່ອຍອອກມາພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນຈາກ Mahatma Gandhi.^[8] ບັນຫາອານາເຂດເກີດຂຶ້ນກັບປະເທດເພື່ອນບ້ານ Afghanistan ໃນໄລຍະຊາຍແດນປາກີສະຖານ - Afghanistan ໃນ 1949, ແລະອິນເດຍໃນໄລຍະການຄວບຄຸມໃນ Kashmir.^[9]ປະເທດດັ່ງກ່າວຍັງໄດ້ສະແຫວງຫາການຮັບຮູ້ຈາກສາກົນ, ໂດຍອີຣ່ານເປັນປະເທດທໍາອິດທີ່ຮັບຮູ້ມັນ, ແຕ່ປະເຊີນກັບຄວາມລັງເລໃນເບື້ອງຕົ້ນຈາກ ສະຫະພາບໂຊວຽດ ແລະ ອິດສະຣາເອນ .ປາກິສຖານໄດ້ດໍາເນີນການດໍາເນີນການເປັນຜູ້ນໍາພາຍໃນໂລກ Muslim, ຈຸດປະສົງເພື່ອໂຮມປະເທດ Muslim.ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມທະເຍີທະຍານນີ້, ປະເຊີນກັບຄວາມສົງໄສຂອງສາກົນແລະລະຫວ່າງປະເທດອາຣັບບາງປະເທດ.ປາກິສຖານຍັງໄດ້ສະຫນັບສະຫນູນການເຄື່ອນໄຫວເອກະລາດຕ່າງໆໃນໂລກ Muslim.ພາຍໃນປະເທດ, ນະໂຍບາຍພາສາໄດ້ກາຍເປັນບັນຫາຂັດແຍ້ງ, ໂດຍ Jinnah ປະກາດ Urdu ເປັນພາສາຂອງລັດ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄວາມເຄັ່ງຕຶງໃນ Bengal ຕາເວັນອອກ.ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Jinnah ໃນປີ 1948, Sir Khawaja Nazimuddin ໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ວ່າການລັດ, ສືບຕໍ່ຄວາມພະຍາຍາມສ້າງປະເທດຊາດໃນຊຸມປີສ້າງຂອງປາກີສະຖານ.

ຂະບວນລົດຂອງກອງທັບປາກິສຖານໄດ້ບຸກເຂົ້າໄປໃນເຂດ Kashmir ©Anonymous

1947 Oct 22 - 1949 Jan 1

ສົງຄາມອິນໂດ-ປາກີສະຖານ ປີ 1947-1948

Jammu and Kashmir

ສົງຄາມອິນໂດ-ປາກິສຖານຂອງປີ 1947-1948, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ ສົງຄາມ Kashmir ຄັ້ງທໍາອິດ, ແມ່ນຄວາມຂັດແຍ້ງໃຫຍ່ຄັ້ງທຳອິດລະຫວ່າງ ອິນເດຍ ແລະ ປາກິດສະຖານ ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາກາຍເປັນປະເທດເອກະລາດ.ມັນມີສູນກາງປະມານລັດ Jammu ແລະ Kashmir.Jammu ແລະ Kashmir, ກ່ອນ 1815, ປະກອບດ້ວຍລັດຂະຫນາດນ້ອຍພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງ Afghan ແລະຕໍ່ມາພາຍໃຕ້ການຄອບຄອງ Sikh ຫຼັງຈາກ Mughals ຫຼຸດລົງ.ສົງຄາມ Anglo-Sikh ຄັ້ງທໍາອິດ (1845-46) ເຮັດໃຫ້ພາກພື້ນຖືກຂາຍໃຫ້ Gulab Singh, ສ້າງຕັ້ງລັດການປົກຄອງພາຍໃຕ້ ການປົກຄອງຂອງອັງກິດ .ການແບ່ງແຍກຂອງປະເທດອິນເດຍໃນປີ 1947, ເຊິ່ງໄດ້ສ້າງອິນເດຍແລະປາກີສະຖານ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຮຸນແຮງແລະການເຄື່ອນໄຫວຂອງປະຊາກອນທີ່ອີງໃສ່ສາຍສາສະຫນາ.ສົງຄາມໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນດ້ວຍກຳລັງລັດ Jammu ແລະ Kashmir ແລະກອງກຳລັງຊົນເຜົ່າໃນການປະຕິບັດ.Maharaja ຂອງ Jammu ແລະ Kashmir, Hari Singh, ປະເຊີນກັບການລຸກຮືຂຶ້ນແລະສູນເສຍການຄວບຄຸມບາງສ່ວນຂອງອານາຈັກຂອງລາວ.ທະຫານຊົນເຜົ່າປາກີສະຖານໄດ້ເຂົ້າໄປໃນລັດໃນວັນທີ 22 ເດືອນຕຸລາປີ 1947, ພະຍາຍາມຍຶດເມືອງ Srinagar.ທ່ານ Hari Singh ໄດ້ຮ້ອງຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກອິນເດຍ ຊຶ່ງໄດ້ສະເໜີໃຫ້ໃນເງື່ອນໄຂຂອງການເຂົ້າເປັນສະມາຊິກຂອງລັດກັບອິນເດຍ.ໃນເບື້ອງຕົ້ນ Maharaja Hari Singh ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະບໍ່ເຂົ້າຮ່ວມກັບອິນເດຍຫຼືປາກີສະຖານ.ກອງປະຊຸມແຫ່ງຊາດທີ່ເປັນກຳລັງການເມືອງທີ່ສຳຄັນຢູ່ເຂດ Kashmir ໄດ້ສະໜັບສະໜູນການເຂົ້າຮ່ວມປະເທດອິນເດຍ, ໃນຂະນະທີ່ກອງປະຊຸມຊາວມຸດສະລິມຢູ່ Jammu ພັດທະນາປາກີສະຖານ.ໃນທີ່ສຸດ Maharaja ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນອິນເດຍ, ການຕັດສິນໃຈທີ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກການບຸກລຸກຂອງຊົນເຜົ່າແລະການກະບົດພາຍໃນ.ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ທະຫານອິນເດຍໄດ້ຖືກຍົກທາງອາກາດໄປ Srinagar.ຫຼັງຈາກລັດເຂົ້າເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງອິນເດຍ, ການປະທະກັນເຫັນວ່າມີການເຂົ້າຮ່ວມໂດຍກົງຂອງກຳລັງອິນເດຍແລະປາກີສະຖານ.ເຂດປະທະກັນໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນຢ່າງແຂງແຮງໃນອັນທີ່ກາຍເປັນເສັ້ນຄວບຄຸມ, ໂດຍໄດ້ປະກາດຢຸດຍິງໃນວັນທີ 1 ມັງກອນ 1949.ການເຄື່ອນໄຫວທາງການທະຫານຕ່າງໆເຊັ່ນການປະຕິບັດງານ Gulmarg ຂອງປາກີສະຖານ ແລະການຍົກທະຫານຂອງອິນເດຍໄປຍັງ Srinagar ເປັນຂີດໝາຍສົງຄາມ.ບັນດາເຈົ້າໜ້າທີ່ບັນຊາການຂອງອັງກິດທັງສອງຝ່າຍໄດ້ຮັກສາມາດຕະການຢັບຢັ້ງ.ການເຂົ້າຮ່ວມຂອງອົງການສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ພາໃຫ້ມີການຢຸດຍິງ ແລະມະຕິຕໍ່ມາທີ່ແນໃສ່ການແກ້ໄຂບັນຫາທີ່ບໍ່ມີຜົນເປັນຈິງ.ສົງຄາມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໂດຍບໍ່ມີຝ່າຍໃດໄດ້ຮັບໄຊຊະນະຢ່າງເດັດຂາດ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ອິນເດຍໄດ້ຮັກສາການຄວບຄຸມສ່ວນໃຫຍ່ຂອງເຂດທີ່ມີການປະທະກັນຢູ່ແລ້ວ.ຂໍ້ຂັດແຍ່ງໄດ້ພາໃຫ້ເກີດການແບ່ງແຍກກັນຢ່າງຖາວອນຂອງ Jammu ແລະ Kashmir, ວາງພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ການປະທະກັນອິນໂດປາກີສະຖານໃນອະນາຄົດ.ສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ສ້າງຕັ້ງກຸ່ມຕິດຕາມກວດກາການຢຸດຍິງ, ແລະເຂດດັ່ງກ່າວຍັງຄົງເປັນຈຸດຂັດແຍ້ງກັນໃນການພົວພັນອິນໂດເນເຊຍ-ປາກີສະຖານໃນຕໍ່ໜ້າ.ສົງຄາມໄດ້ມີຜົນສະທ້ອນທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສຳຄັນໃນປາກີສຖານ ແລະໄດ້ວາງຂັ້ນຕອນໃຫ້ເກີດການກໍ່ລັດຖະປະຫານ ແລະການປະທະກັນທາງທະຫານໃນອະນາຄົດ.ສົງຄາມອິນໂດ-ປາກິສຖານ ປີ 1947-1948 ໄດ້ວາງແບບຢ່າງສໍາລັບການພົວພັນທີ່ສັບສົນ ແລະມັກຈະມີການຂັດແຍ້ງກັນລະຫວ່າງອິນເດຍ ແລະປາກີສະຖານ, ໂດຍສະເພາະກ່ຽວກັບພາກພື້ນ Kashmir.

Sukarno ແລະ Iskander Mirza ຂອງປາກີສະຖານ ©Anonymous

1951 Jan 1 - 1958

ທົດສະວັດທີ່ສັບສົນຂອງປາກີສະຖານ

Pakistan

ໃນປີ 1951, ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ປາກິສຖານ ທ່ານ Liaquat Ali Khan ໄດ້ຖືກລອບສັງຫານ ໃນລະຫວ່າງ ການໂຮມຊຸມນຸມ ທາງດ້ານການເມືອງ, ເຮັດໃຫ້ Khawaja Nazimuddin ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ຄົນທີສອງ.ຄວາມເຄັ່ງຕຶງໃນພາກຕາເວັນອອກຂອງປາກີສະຖານໄດ້ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນໃນປີ 1952, ເຮັດໃຫ້ຕຳຫລວດຍິງນັກຮຽນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຖານະທີ່ເທົ່າທຽມກັນກັບພາສາບັງກາລາ.ສະຖານະການນີ້ໄດ້ຖືກແກ້ໄຂເມື່ອ Nazimuddin ອອກການຍົກເວັ້ນການຮັບຮູ້ Bengali ຄຽງຄູ່ກັບ Urdu, ການຕັດສິນໃຈຕໍ່ມາໄດ້ຖືກປະກາດຢ່າງເປັນທາງການໃນລັດຖະທໍາມະນູນປີ 1956.ໃນປີ 1953, ການກໍ່ການຮ້າຍຕ້ານອາຮາມດີຢາ, ການຍຸຍົງຂອງພັກສາສະຫນາ, ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີຄົນເສຍຊີວິດຈໍານວນຫຼາຍ.^[10] ການຕອບໂຕ້ຂອງລັດຖະບານຕໍ່ກັບການກໍ່ຄວາມວຸ້ນວາຍເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ໝາຍເຖິງຕົວຢ່າງທຳອິດຂອງກົດໝາຍ martial ໃນປະເທດປາກີສະຖານ, ເລີ່ມຕົ້ນທ່າອ່ຽງຂອງການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງທະຫານໃນດ້ານການເມືອງ.^[11] ໃນປີດຽວກັນ, ໂຄງການຫນຶ່ງຫົວຫນ່ວຍໄດ້ຖືກນໍາສະເຫນີ, reorganizing ພະແນກບໍລິຫານຂອງປາກິສຖານ.^[12] ການເລືອກຕັ້ງ 1954 ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງທາງອຸດົມການລະຫວ່າງຕາເວັນອອກແລະຕາເວັນຕົກປາກີສະຖານ, ມີອິດທິພົນຂອງຄອມມິວນິດໃນຕາເວັນອອກແລະທັດສະນະທີ່ສົ່ງເສີມອາເມລິກາໃນຕາເວັນຕົກ.ໃນປີ 1956, ປາກິສຖານໄດ້ຖືກປະກາດເປັນສາທາລະນະລັດອິດສະລາມ, ໂດຍ Huseyn Suhrawardy ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີແລະ Iskander Mirza ເປັນປະທານາທິບໍດີຄົນທໍາອິດ.ການດຳລົງຕຳແໜ່ງຂອງທ່ານ Suhrawardy ໄດ້ຖືກໝາຍໄວ້ໂດຍຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະດຸ່ນດ່ຽງການພົວພັນຕ່າງປະເທດກັບ ສະຫະພາບໂຊວຽດ , ສະຫະລັດ , ແລະ ຈີນ , ແລະການລິເລີ່ມໂຄງການທາງທະຫານ ແລະນິວເຄລຍ.^[13] ການລິເລີ່ມຂອງ Suhrawardy ໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ສ້າງຕັ້ງໂຄງການຝຶກອົບຮົມສໍາລັບກໍາລັງປະກອບອາວຸດປາກີສະຖານໂດຍສະຫະລັດ, ເຊິ່ງໄດ້ປະເຊີນກັບການຕໍ່ຕ້ານຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນປາກີສະຖານຕາເວັນອອກ.ໃນການຕອບໂຕ້, ພັກການເມືອງຂອງລາວຢູ່ໃນສະພາປາກີສະຖານຕາເວັນອອກໄດ້ຂົ່ມຂູ່ທີ່ຈະແຍກອອກຈາກປາກີສະຖານ.ການເປັນປະທານາທິບໍດີຂອງທ່ານ Mirza ໄດ້ເຫັນມາດຕະການກົດດັນຕໍ່ພວກຄອມມິວນິສ ແລະກຸ່ມ Awami League ໃນປາກິສຖານຕາເວັນອອກ, ເຮັດໃຫ້ຄວາມເຄັ່ງຕຶງໃນພາກພື້ນຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ.ການຫັນເປັນສູນກາງຂອງເສດຖະກິດ ແລະ ຄວາມແຕກຕ່າງທາງການເມືອງ ໄດ້ພາໃຫ້ເກີດຄວາມຂັດແຍ້ງກັນລະຫວ່າງຜູ້ນຳຂອງປາກີສະຖານຕາເວັນອອກ ແລະ ຕາເວັນຕົກ.ການປະຕິບັດໂຄງການໜ່ວຍໜຶ່ງ ແລະ ການຫັນເປັນສູນກາງຂອງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດຕາມຮູບແບບຂອງໂຊວຽດ ໄດ້ປະສົບກັບການຄັດຄ້ານ ແລະ ການຕໍ່ຕ້ານທີ່ສຳຄັນຢູ່ປາກີສະຖານຕາເວັນຕົກ.ທ່າມກາງຄວາມບໍ່ນິຍົມ ແລະຄວາມກົດດັນທາງດ້ານການເມືອງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ, ປະທານາທິບໍດີ Mirza ໄດ້ປະເຊີນກັບສິ່ງທ້າທາຍຕ່າງໆ, ລວມທັງການສະໜັບສະໜູນສາທາລະນະຊົນຕໍ່ສະຫະພັນມຸດສະລິມໃນພາກຕາເວັນຕົກຂອງປາກິສຖານ, ນໍາໄປສູ່ການເຫນັງຕີງທາງດ້ານການເມືອງໃນປີ 1958.

1958 - 1971

ຍຸກການທະຫານຄັ້ງທໍາອິດ ornament

ພົນເອກ Ayub Khan, ຜູ້ບັນຊາການກອງທັບປາກີສະຖານໃນເວລາຮັບຕຳແໜ່ງໃນວັນທີ 23 ມັງກອນ 1951. ©Anonymous

1958 Oct 27

1958 ການກໍ່ລັດຖະປະຫານຂອງທະຫານປາກີສະຖານ

Pakistan

ໄລຍະທີ່ນຳໄປສູ່ການປະກາດໃຊ້ກົດໝາຍອຳນາດການປົກຄອງຂອງ Ayub Khan ໃນປາກິສຖານ ໄດ້ຖືກໝາຍໄວ້ໂດຍຄວາມບໍ່ໝັ້ນຄົງທາງດ້ານການເມືອງ ແລະການເມືອງທາງດ້ານສາສະໜາ.ລັດຖະບານ, ຖືວ່າລົ້ມເຫລວໃນການປົກຄອງ, ປະເຊີນກັບບັນຫາຕ່າງໆເຊັ່ນ: ຂໍ້ຂັດແຍ້ງກ່ຽວກັບນ້ໍາຄອງທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂທີ່ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ເສດຖະກິດທີ່ອີງໃສ່ກະສິກໍາ, ແລະສິ່ງທ້າທາຍໃນການແກ້ໄຂການປະກົດຕົວຂອງອິນເດຍໃນ Jammu ແລະ Kashmir.ໃນປີ 1956, ປາກິສຖານໄດ້ຫັນປ່ຽນຈາກການປົກຄອງຂອງອັງກິດໄປເປັນສາທາລະນະລັດອິດສະລາມທີ່ມີລັດຖະທໍາມະນູນໃຫມ່, ແລະນາຍພົນ Iskander Mirza ໄດ້ກາຍເປັນປະທານາທິບໍດີຄົນທໍາອິດ.ແນວໃດກໍດີ, ໄລຍະນີ້ໄດ້ມີຄວາມວຸ້ນວາຍທາງດ້ານການເມືອງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍແລະການສືບຕໍ່ດຳລົງຕຳແໜ່ງຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ 4 ຄົນຢ່າງວ່ອງໄວພາຍໃນ 2 ປີ, ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນແລະທະຫານກໍ່ກວນຕື່ມອີກ.ການນຳໃຊ້ອຳນາດທີ່ຂັດແຍ້ງກັນຂອງທ່ານ Mirza, ໂດຍສະເພາະແມ່ນໂຄງການໜ່ວຍດຽວຂອງຕົນທີ່ໄດ້ໂຮມບັນດາແຂວງຂອງປາກີສະຖານເຂົ້າເປັນສອງປີກ, ແມ່ນພາກຕາເວັນອອກ ແລະ ພາກຕາເວັນຕົກຂອງປາກີສະຖານ ແມ່ນມີຄວາມແຕກແຍກທາງດ້ານການເມືອງ ແລະ ຍາກທີ່ຈະປະຕິບັດ.ຄວາມວຸ້ນວາຍນີ້ແລະການກະ ທຳ ຂອງ Mirza ໄດ້ ນຳ ໄປສູ່ຄວາມເຊື່ອພາຍໃນກອງທັບວ່າການກໍ່ລັດຖະປະຫານຈະໄດ້ຮັບການສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ຈາກປະຊາຊົນ, ປູທາງໃຫ້ Ayub Khan ຄວບຄຸມ.ວັນທີ 7 ຕຸລານີ້, ທ່ານປະທານາທິບໍດີ Mirza ໄດ້ປະກາດກົດບັນຍັດການທະຫານ, ຍົກເລີກລັດຖະທຳມະນູນປີ 1956, ຍົກເລີກລັດຖະບານ, ຍຸບບັນດາອົງການນິຕິບັນຍັດ, ແລະ ພັກການເມືອງນອກກົດໝາຍ.ທ່ານໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງນາຍພົນ Ayub Khan ເປັນຫົວໜ້າຜູ້ຄວບຄຸມກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການທະຫານ ແລະສະເໜີທ່ານເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີຄົນໃໝ່.ທັງ Mirza ແລະ Ayub Khan ຖືວ່າກັນແລະກັນເປັນຄູ່ແຂ່ງຂອງອໍານາດ.Mirza, ຮູ້ສຶກວ່າບົດບາດຂອງລາວໄດ້ກາຍເປັນການຊໍ້າຊ້ອນຫຼັງຈາກ Ayub Khan ໄດ້ຄອບຄອງອໍານາດບໍລິຫານສ່ວນໃຫຍ່ເປັນຫົວຫນ້າຜູ້ບໍລິຫານແລະນາຍົກລັດຖະມົນຕີ, ພະຍາຍາມຢືນຢັນຕໍາແຫນ່ງຂອງລາວຄືນໃຫມ່.ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, Ayub Khan ສົງໃສ Mirza ວາງແຜນຕໍ່ຕ້ານລາວ.ລາຍງານ, Ayub Khan ໄດ້ຖືກແຈ້ງໃຫ້ຊາບກ່ຽວກັບຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງ Mirza ທີ່ຈະຈັບລາວໃນເວລາກັບຄືນຈາກ Dhaka.ໃນທີ່ສຸດ, ມັນເປັນທີ່ເຊື່ອກັນວ່າໂດຍທົ່ວໄປວ່າ Ayub Khan, ໂດຍມີການສະຫນັບສະຫນູນຂອງນາຍພົນທີ່ສັດຊື່, ໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ Mirza ລາອອກຈາກຕໍາແຫນ່ງ.^[14] ດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້, Mirza ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຖືກນໍາໄປ Quetta, ນະຄອນຫຼວງຂອງ Baluchistan, ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນ exiled ໄປລອນດອນ, ປະເທດອັງກິດ, ໃນວັນທີ 27 ເດືອນພະຈິກ, ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ອາໄສຢູ່ຈົນກ່ວາການເສຍຊີວິດໃນປີ 1969.ການກໍ່ລັດຖະປະຫານຂອງທະຫານໄດ້ຖືກຕ້ອນຮັບໃນເບື້ອງຕົ້ນຢູ່ໃນປາກິສຖານເປັນໄລຍະພັກຜ່ອນຈາກການປົກຄອງທີ່ບໍ່ສະຖຽນລະພາບ, ໂດຍມີຄວາມຫວັງສໍາລັບສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດແລະຄວາມທັນສະໄຫມທາງດ້ານການເມືອງ.ລະບອບຂອງທ່ານ Ayub Khan ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກລັດຖະບານຕ່າງປະເທດ, ໃນນັ້ນມີ ສະຫະລັດ .^[15] ລາວໄດ້ລວມເອົາບົດບາດຂອງປະທານປະເທດແລະນາຍົກລັດຖະ, ການສ້າງຕັ້ງຫ້ອງການຂອງ technocrats, ພະນັກງານທະຫານ, ແລະນັກການທູດ.Ayub Khan ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງນາຍພົນ Muhammad Musa ເປັນຫົວຫນ້າກອງທັບຄົນໃຫມ່ແລະຮັບປະກັນຄວາມຖືກຕ້ອງທາງດ້ານຕຸລາການສໍາລັບການຄອບຄອງຂອງຕົນພາຍໃຕ້ "ຄໍາສອນຂອງຄວາມຈໍາເປັນ."

Ayub Khan ໃນປີ 1958 ກັບ HS Suhrawardy ແລະທ່ານ ແລະນາງ SN Bakar. ©Anonymous

1958 Oct 27 - 1969 Mar 25

ທົດສະວັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່: ປາກິສຖານພາຍໃຕ້ Ayub Khan

Pakistan

ໃນປີ 1958, ລະບົບລັດຖະສະພາຂອງປາກີສະຖານໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການວາງກົດໝາຍຍຸບເລີກ.ຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງສາທາລະນະຊົນກັບການສໍ້ລາດບັງຫຼວງໃນລະບົບ bureaucracy ແລະການບໍລິຫານຂອງພົນລະເຮືອນເຮັດໃຫ້ການສະຫນັບສະຫນູນການກະທໍາຂອງນາຍພົນ Ayub Khan.^[16] ລັດຖະບານທະຫານໄດ້ດໍາເນີນການປະຕິຮູບທີ່ດິນທີ່ສໍາຄັນແລະບັງຄັບໃຊ້ຄໍາສັ່ງ Disqualification ອົງການຈັດຕັ້ງການເລືອກຕັ້ງ, ຂັດຂວາງ HS Suhrawardy ອອກຈາກຫ້ອງການສາທາລະນະ.Khan ໄດ້ແນະນໍາ "ປະຊາທິປະໄຕພື້ນຖານ", ລະບົບປະທານາທິບໍດີໃຫມ່ທີ່ວິທະຍາໄລການເລືອກຕັ້ງຂອງ 80,000 ເລືອກປະທານາທິບໍດີ, ແລະປະກາດໃຊ້ລັດຖະທໍາມະນູນປີ 1962.^[17] ໃນປີ 1960, Ayub Khan ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມໃນການລົງປະຊາມະຕິແຫ່ງຊາດ, ການຫັນປ່ຽນຈາກທະຫານໄປສູ່ລັດຖະບານພົນລະເຮືອນຕາມລັດຖະທໍາມະນູນ.^[16]ການພັດທະນາທີ່ສໍາຄັນໃນລະຫວ່າງການເປັນປະທານາທິບໍດີ Ayub Khan ລວມທັງການຍົກຍ້າຍພື້ນຖານໂຄງລ່າງຂອງນະຄອນຫຼວງຈາກ Karachi ໄປ Islamabad.ຍຸກນີ້, ເອີ້ນວ່າ "ທົດສະວັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່," ແມ່ນສະເຫຼີມສະຫຼອງສໍາລັບການພັດທະນາເສດຖະກິດແລະການປ່ຽນແປງວັດທະນະທໍາຂອງຕົນ, ^[18] ລວມທັງການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງອຸດສາຫະກໍາດົນຕີປ໊ອບ, ຮູບເງົາ, ແລະລະຄອນ.Ayub Khan ສອດຄ່ອງກັບປາກີສະຖານ ກັບ ສະຫະລັດ ແລະໂລກຕາເວັນຕົກ, ເຂົ້າຮ່ວມອົງການສົນທິສັນຍາກາງ (CENTO) ແລະ ອົງການສົນທິສັນຍາອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ (SEATO).ຂະແໜງການເອກະຊົນໄດ້ເຕີບໂຕ, ແລະປະເທດໄດ້ກ້າວໄປໜ້າໃນດ້ານການສຶກສາ, ພັດທະນາມະນຸດ, ວິທະຍາສາດ, ລວມທັງການເປີດໂຄງການອາວະກາດ ແລະ ສືບຕໍ່ໂຄງການພະລັງງານນິວເຄຼຍ.^[18]ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຫດການຍົນສອດແນມ U2 ໃນປີ 1960 ໄດ້ເປີດເຜີຍການປະຕິບັດງານລັບຂອງສະຫະລັດຈາກປາກີສະຖານ, ທໍາລາຍຄວາມຫມັ້ນຄົງແຫ່ງຊາດ.ໃນປີດຽວກັນ, ປາກີສະຖານໄດ້ລົງນາມໃນສົນທິສັນຍາເຂດນ້ຳອິນດູກັບ ອິນເດຍ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ການພົວພັນເປັນປົກກະຕິ.^[19] ການພົວພັນກັບ ຈີນ ໄດ້ຮັບການເພີ່ມທະວີການ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຫຼັງຈາກສົງຄາມຈີນອິນເດຍ, ການເຮັດໃຫ້ສັນຍາເຂດຊາຍແດນໃນປີ 1963 ທີ່ໄດ້ປ່ຽນຂະບວນການ ຂອງສົງຄາມເຢັນ .ໃນປີ 1964, ກອງກໍາລັງປະກອບອາວຸດປາກີສະຖານໄດ້ສະກັດກັ້ນການກະບົດທີ່ສົງໃສວ່ານິຍົມຄອມມິວນິດໃນປາກີສະຖານຕາເວັນຕົກ, ແລະໃນປີ 1965, Ayub Khan ໄດ້ຊະນະການເລືອກຕັ້ງປະທານາທິບໍດີທີ່ຂັດແຍ້ງກັບ Fatima Jinnah.

Bhutto ໃນ Karachi ໃນປີ 1969. ©Anonymous

1965 Jan 1 - 1969

ການຫຼຸດລົງຂອງ Ayub Khan ແລະການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ Bhutto

Pakistan

ໃນປີ 1965, ລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດປາກີສະຖານ Zulfikar Ali Bhutto, ໃນກອງປະຊຸມສະມັດຊາໃຫຍ່ສະຫະປະຊາຊາດແລະກັບນັກວິທະຍາສາດປະລໍາມະນູ Aziz Ahmed, ໄດ້ປະກາດຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງປາກີສະຖານທີ່ຈະພັດທະນາຄວາມສາມາດດ້ານນິວເຄຼຍຖ້າ ອິນເດຍ ເຮັດໄດ້, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທາງດ້ານເສດຖະກິດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ເຮັດໃຫ້ການຂະຫຍາຍພື້ນຖານໂຄງລ່າງນິວເຄຼຍກັບການຮ່ວມມືສາກົນ.ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມບໍ່ເຫັນດີຂອງທ່ານ Bhutto ກັບສັນຍາ Tashkent ໃນປີ 1966 ໄດ້ເຮັດໃຫ້ປະທານາທິບໍດີ Ayub Khan ປົດຕໍາແໜ່ງ, ເຮັດໃຫ້ເກີດການປະທ້ວງ ແລະການປະທ້ວງຂອງມະຫາຊົນ."ທົດສະວັດແຫ່ງການພັດທະນາ" ຂອງ Ayub Khan ໃນປີ 1968 ປະເຊີນກັບຝ່າຍຄ້ານ, ໂດຍນັກສຶກສາຝ່າຍຊ້າຍຕັ້ງຊື່ມັນເປັນ "ທົດສະວັດແຫ່ງການທົດສະວັດ", ^[20] ການວິພາກວິຈານນະໂຍບາຍຂອງລາວສໍາລັບການສົ່ງເສີມລັດທິທຶນນິຍົມ crony ແລະການສະກັດກັ້ນຊົນຊາດນິຍົມ. , ກັບ Awami League ນໍາພາໂດຍ Sheikh Mujibur Rahman, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີເອກະລາດ, ການລຸກຂຶ້ນຂອງສັງຄົມນິຍົມແລະພັກປະຊາຊົນປາກີສະຖານ (PPP), ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Bhutto, ສິ່ງທ້າທາຍຕໍ່ລະບອບຂອງ Khan.ປີ 1967, ພັກ PPP ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງປະຊາຊົນ, ເຮັດໃຫ້ເກີດການປະທ້ວງແຮງງານໃຫຍ່.ເຖິງວ່າຈະມີການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ, ການເຄື່ອນໄຫວທີ່ກວ້າງຂວາງໄດ້ເກີດຂື້ນໃນປີ 1968, ເຮັດໃຫ້ຕໍາແຫນ່ງ Khan ອ່ອນແອລົງ;ມັນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກເປັນການເຄື່ອນໄຫວ 1968 ໃນປາກີສະຖານ.^[21] ກໍລະນີ Agartala, ເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບການຈັບກຸມຜູ້ນໍາ Awami League, ໄດ້ຖືກຖອນອອກຫຼັງຈາກການລຸກຮືຢູ່ໃນປາກີສະຖານຕາເວັນອອກ.ປະເຊີນກັບຄວາມກົດດັນຈາກ PPP, ຄວາມບໍ່ສະຫງົບຂອງສາທາລະນະ, ແລະສຸຂະພາບທີ່ຫຼຸດລົງ, Khan ໄດ້ລາອອກໃນປີ 1969, ມອບອໍານາດໃຫ້ແກ່ນາຍພົນ Yahya Khan, ຜູ້ທີ່ຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ວາງກົດ martial.

Azad Kashmiri Militiamen ທີ່ບໍ່ປົກກະຕິ, ສົງຄາມ 1965 ©Anonymous

1965 Aug 5 - 1965 BCE Sep 23

ສົງຄາມອິນເດຍ - ປາກິດສະຖານຄັ້ງທີສອງ

Kashmir, Himachal Pradesh, Ind

ສົງຄາມອິນໂດ-ປາກິສຖານ ປີ 1965, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ ສົງຄາມ ອິນເດຍ -ປາກີສະຖານ ຄັ້ງທີ 2 ໄດ້ແຜ່ລາມໄປຫຼາຍຂັ້ນຕອນ, ເຊິ່ງໝາຍເຖິງເຫດການສຳຄັນ ແລະການປ່ຽນແປງທາງຍຸດທະສາດ.ຂໍ້ຂັດແຍ່ງດັ່ງກ່າວມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກຂໍ້ຂັດແຍ່ງທີ່ມີມາແຕ່ດົນນານກ່ຽວກັບແຂວງ Jammu ແລະ Kashmir.ມັນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຫຼັງຈາກການປະຕິບັດງານຂອງປາກິສຖານ Gibraltar ໃນເດືອນສິງຫາ 1965, ອອກແບບມາເພື່ອ infiltrate ກໍາລັງເຂົ້າໄປໃນ Jammu ແລະ Kashmir ເພື່ອ precipitate ການກະບົດຕໍ່ຕ້ານການປົກຄອງອິນເດຍ.ການຄົ້ນພົບຂອງການປະຕິບັດງານດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ຄວາມເຄັ່ງຕຶງທາງທະຫານລະຫວ່າງສອງປະເທດເພີ່ມຂຶ້ນ.ສົງຄາມດັ່ງກ່າວໄດ້ມີການພົວພັນທາງທະຫານທີ່ສຳຄັນ, ລວມທັງການສູ້ຮົບລົດຖັງທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດນັບແຕ່ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2.ທັງອິນເດຍແລະປາກີສະຖານໄດ້ນຳໃຊ້ກຳລັງທາງບົກ, ທາງອາກາດ, ແລະກອງທັບເຮືອ.ການປະຕິບັດງານທີ່ພົ້ນເດັ່ນໃນລະຫວ່າງສົງຄາມລວມທັງການປະຕິບັດການທະເລຊາຍ Hawk ຂອງປາກີສະຖານແລະການຕ້ານການກະທໍາຜິດຂອງອິນເດຍຢູ່ໃນແນວຫນ້າ Lahore.ການຊ້ອມຮົບຢູ່ Asal Uttar ແມ່ນຈຸດສຳຄັນທີ່ກຳລັງອິນເດຍໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງໜັກໜ່ວງຕໍ່ກອງທັບບົກຂອງປາກີສະຖານ.ກອງທັບອາກາດປາກີສະຖານປະຕິບັດໄດ້ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນເຖິງວ່າມີຈຳນວນຫຼາຍກວ່າ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການປ້ອງກັນເມືອງ Lahore ແລະບັນດາທີ່ຕັ້ງຍຸດທະສາດອື່ນໆ.ສົງຄາມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນເດືອນກັນຍາ 1965 ດ້ວຍການຢຸດຍິງ, ຫຼັງຈາກການແຊກແຊງທາງດ້ານການທູດຂອງ ສະຫະພາບໂຊວຽດ ແລະ ສະຫະລັດ ແລະການຮັບຮອງເອົາມະຕິ 211 ຂອງສະພາຄວາມຫມັ້ນຄົງຂອງສະຫະປະຊາຊາດ.ໃນຕອນທ້າຍຂອງການຂັດແຍ້ງ, ອິນເດຍໄດ້ຍຶດເອົາພື້ນທີ່ຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງປາກີສະຖານ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຢູ່ໃນເຂດທີ່ອຸດົມສົມບູນເຊັ່ນ Sialkot, Lahore, ແລະ Kashmir, ໃນຂະນະທີ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງປາກີສະຖານຕົ້ນຕໍແມ່ນຢູ່ໃນເຂດທະເລຊາຍກົງກັນຂ້າມກັບ Sindh ແລະໃກ້ກັບຂະແຫນງ Chumb ໃນ Kashmir.ສົງຄາມດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງທາງດ້ານພູມສາດທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສໍາຄັນໃນອະນຸພາກພື້ນ, ໂດຍທັງສອງອິນເດຍແລະປາກີສະຖານມີຄວາມຮູ້ສຶກຂອງການທໍລະຍົດໂດຍການຂາດການສະຫນັບສະຫນູນຈາກພັນທະມິດທີ່ຜ່ານມາ, ສະຫະລັດແລະ ສະຫະປະຊາຊະອານາຈັກ .ການປ່ຽນແປງດັ່ງກ່າວໄດ້ເຮັດໃຫ້ອິນເດຍແລະປາກີສະຖານພັດທະນາການພົວພັນທີ່ໃກ້ຊິດກັບສະຫະພາບໂຊວຽດແລະຈີນ ຕາມລຳດັບ.ຂໍ້ຂັດແຍ່ງຍັງໄດ້ສົ່ງຜົນສະທ້ອນຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ຍຸດທະສາດການທະຫານ ແລະ ນະໂຍບາຍການຕ່າງປະເທດຂອງທັງສອງປະເທດ.ໃນປະເທດອິນເດຍ, ສົງຄາມມັກຈະຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນໄຊຊະນະທາງຍຸດທະສາດ, ນໍາໄປສູ່ການປ່ຽນແປງຍຸດທະສາດການທະຫານ, ການລວບລວມຂ່າວລັບ, ແລະນະໂຍບາຍການຕ່າງປະເທດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສາຍພົວພັນທີ່ໃກ້ຊິດກັບສະຫະພາບໂຊວຽດ.ໃນປາກິສຖານ, ສົງຄາມໄດ້ຖືກລະນຶກເຖິງການປະຕິບັດຂອງກອງທັບອາກາດຂອງຕົນແລະຖືກລະນຶກເຖິງວັນປ້ອງກັນປະເທດ.ແນວໃດກໍດີ, ມັນຍັງນຳໄປສູ່ການຕີລາຄາທີ່ສຳຄັນກ່ຽວກັບການວາງແຜນການທະຫານ ແລະ ໝາກຜົນທາງການເມືອງ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມເຄັ່ງຕຶງດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ຄວາມເຄັ່ງຕຶງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຢູ່ປາກີສະຖານ.ເລື່ອງເລົ່າຂອງສົງຄາມ ແລະ ການລະນຶກເຖິງມັນເປັນເລື່ອງຂອງການໂຕ້ວາທີຢູ່ໃນປາກີສະຖານ.

ນາຍພົນ Yahya Khan (ຊ້າຍ), ກັບປະທານາທິບໍດີສະຫະລັດ ທ່ານ Richard Nixon. ©Oliver F. Atkins

1969 Jan 1 - 1971

ປີກົດໝາຍອາຍາ

Pakistan

ປະທານາທິບໍດີ ນາຍພົນ Yahya Khan, ຮູ້ເຖິງສະຖານະການການເມືອງທີ່ເໜັງຕີງຂອງປາກິສຖານ, ໄດ້ປະກາດແຜນການເລືອກຕັ້ງທົ່ວປະເທດໃນປີ 1970 ແລະໄດ້ອອກຄຳສັ່ງກອບກົດໝາຍສະບັບເລກທີ 1970 (LFO No. 1970), ເຊິ່ງນຳໄປສູ່ການປ່ຽນແປງທີ່ສຳຄັນໃນພາກຕາເວັນຕົກຂອງປາກີສະຖານ.ໂຄງການໜ່ວຍໜຶ່ງໄດ້ຖືກຍຸບເລີກ, ເຮັດໃຫ້ບັນດາແຂວງກັບຄືນສູ່ໂຄງສ້າງກ່ອນປີ 1947, ແລະ ໄດ້ນຳເອົາຫຼັກການປ່ອນບັດໂດຍກົງ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການປ່ຽນແປງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ນໍາໃຊ້ກັບປາກີສະຖານຕາເວັນອອກ.ການເລືອກຕັ້ງໄດ້ເຫັນພັກປະຊາທິປະໄຕ Awami, ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນການປະກາດຄະແນນສຽງຫົກຢ່າງ, ໄດ້ຮັບໄຊຊະນະຢ່າງລົ້ນເຫຼືອໃນພາກຕາເວັນອອກປາກີສະຖານ, ໃນຂະນະທີ່ພັກປະຊາຊົນປາກີສະຖານ (PPP) ຂອງ Zulfikar Ali Bhutto ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນພາກຕາເວັນຕົກປາກີສະຖານ.ສັນນິບາດມຸດສະລິມປາກິສຖານອະນຸລັກນິຍົມ (PML) ຍັງໄດ້ໂຄສະນາໃນທົ່ວປະເທດ.ເຖິງວ່າສັນນິບາດ Awami ໄດ້ຊະນະສຽງສ່ວນຫລາຍໃນສະພາແຫ່ງຊາດ, ແຕ່ພວກຫົວຮຸນແຮງຂອງປາກິສຖານຕາເວັນຕົກກໍລັງເລໃຈທີ່ຈະໂອນອຳນາດໃຫ້ພັກຝ່າຍຕາເວັນອອກ.ອັນນີ້ ໄດ້ພາໃຫ້ມີການຢຸດຊະງັກທາງລັດຖະທຳມະນູນ, ໂດຍທ່ານ Bhutto ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການຈັດການແບ່ງອຳນາດ.ທ່າມກາງຄວາມເຄັ່ງຕຶງດ້ານການເມືອງນີ້, ທ່ານ Sheikh Mujibur Rahman ໄດ້ເລີ່ມດຳເນີນການເຄື່ອນໄຫວບໍ່ຮ່ວມມືຢູ່ປາກີສະຖານ, ເຮັດໃຫ້ໜ້າທີ່ຂອງລັດເປັນອຳມະພາດ.ຄວາມລົ້ມເຫຼວຂອງການເຈລະຈາລະຫວ່າງ Bhutto ແລະ Rahman ສົ່ງຜົນໃຫ້ປະທານາທິບໍດີ Khan ໄດ້ສັ່ງໃຫ້ປະຕິບັດການທາງທະຫານຕໍ່ສະຫະພັນ Awami, ນໍາໄປສູ່ການປາບປາມຢ່າງຮຸນແຮງ.Sheikh Rahman ໄດ້ຖືກຈັບ, ແລະຜູ້ນໍາ Awami League ໄດ້ຫນີໄປ ອິນເດຍ , ສ້າງຕັ້ງລັດຖະບານຂະຫນານ.ນີ້ໄດ້ກາຍເປັນສົງຄາມປົດປ່ອຍບັງກລາແດັສ, ໂດຍອິນເດຍໄດ້ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນດ້ານການທະຫານແກ່ພວກກະບົດບັງກາລາ.ເດືອນມີນາປີ 1971, ນາຍພົນ Ziaur Rahman ໄດ້ປະກາດເອກະລາດຂອງປາກີສະຖານຕາເວັນອອກເປັນ ບັງກລາແດັສ .

1971 - 1977

ຍຸກປະຊາທິປະໄຕຄັ້ງທີສອງ ornament

ການລົງນາມເຄື່ອງມືແຫ່ງການຍອມຈຳນົນຂອງປາກິສຖານໂດຍທ່ານ Lt.Gen.AAK Niazi ແລະ Jagjit Singh Aurora ຕາງໜ້າກອງກຳລັງອິນເດຍ ແລະບັງກະລາເທດ ທີ່ນະຄອນ Dhaka ໃນວັນທີ 16 ທັນວາ 1971. ©Indian Navy

1971 Mar 26 - Dec 16

ສົງຄາມປົດປ່ອຍບັງກະລາເທດ

Bangladesh

ສົງຄາມປົດປ່ອຍບັງກະລາເທດແມ່ນການປະທະກັນປະກອບອາວຸດປະຕິວັດໃນປາກີສະຖານຕາເວັນອອກທີ່ນໍາໄປສູ່ການສ້າງ ປະເທດບັງກະລາເທດ .ມັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນຕອນກາງຄືນຂອງເດືອນມີນາ 25, 1971, ກັບລັດຖະບານທະຫານປາກິສຖານ, ພາຍໃຕ້ການ Yahya Khan ໄດ້, ການເລີ່ມຕົ້ນການປະຕິບັດການ Searchlight, ເຊິ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຂ້າລ້າງເຜົ່າພັນບັງກະລາເທດ.ການເຄື່ອນໄຫວຕໍ່ຕ້ານກອງທະຫານທີ່ປະກອບດ້ວຍທະຫານເບັງກາລີ, ທະຫານສະເພາະແລະພົນລະເຮືອນ, Mukti Bahini ໄດ້ຕອບໂຕ້ການກໍ່ຄວາມຮຸນແຮງໂດຍການກໍ່ສົງຄາມກອງທະຫານປາກີສະຖານ.ຄວາມພະຍາຍາມປົດປ່ອຍນີ້ໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດທີ່ສໍາຄັນໃນເດືອນທໍາອິດ.ກອງທັບປາກີສະຖານໄດ້ຍຶດຄືນພື້ນທີ່ບາງບ່ອນໃນໄລຍະລະດູລົມມໍລະສຸມ, ແຕ່ກອງທະຫານບັງກາລາເທດ, ລວມທັງການເຄື່ອນໄຫວເຊັ່ນການປະຕິບັດງານ Jackpot ຕ້ານກອງທັບເຮືອປາກີສະຖານ ແລະ ກອງທັບອາກາດບັງກລາແດັສທີ່ຕັ້ງຖິ່ນຖານ, ໄດ້ຕໍ່ສູ້ຄືນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ.ອິນເດຍ ໄດ້ເຂົ້າສູ່ການປະທະກັນໃນວັນທີ 3 ທັນວາ 1971, ຫຼັງຈາກການບຸກໂຈມຕີທາງອາກາດຂອງປາກິສຖານລ່ວງໜ້າຢູ່ພາກເໜືອຂອງອິນເດຍ.ສົງຄາມອິນໂດ-ປາກິສຖານທີ່ຕໍ່ມາໄດ້ຕໍ່ສູ້ຢູ່ໃນສອງດ້ານ.ດ້ວຍການບຸກໂຈມຕີທາງອາກາດຢູ່ພາກຕາເວັນອອກ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມກ້າວໜ້າຢ່າງວ່ອງໄວໂດຍກອງກຳລັງພັນທະມິດຂອງ Mukti Bahini ແລະ ກອງທັບອິນເດຍ, ປາກີສະຖານໄດ້ຍອມຈຳນົນຢູ່ນະຄອນ Dhaka ໃນວັນທີ 16/12/1971, ເຊິ່ງເປັນການຍອມຈຳນົນຂອງກຳລັງປະກອບອາວຸດຄັ້ງໃຫຍ່ສຸດນັບແຕ່ ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 .ໃນທົ່ວປາກິສຖານຕາເວັນອອກ, ການປະຕິບັດງານທາງທະຫານຢ່າງກວ້າງຂວາງ ແລະການໂຈມຕີທາງອາກາດໄດ້ດໍາເນີນໄປເພື່ອສະກັດກັ້ນການບໍ່ເຊື່ອຟັງຂອງພົນລະເຮືອນ ພາຍຫຼັງການເລືອກຕັ້ງປີ 1970 ຢຸດເຊົາ.ກອງທັບປາກິສຖານ, ສະໜັບສະໜູນໂດຍພວກຫົວຮຸນແຮງລັດອິສລາມ ເຊັ່ນ: ກຸ່ມ Razakars, Al-Badr, ແລະ Al-Shams, ໄດ້ກະທຳຄວາມໂຫດຮ້າຍຢ່າງແຜ່ຫຼາຍ, ລວມທັງການສັງຫານໝູ່, ການເນລະເທດ, ແລະການຂົ່ມຂືນຂ້າລ້າງເຜົ່າພັນຕໍ່ພົນລະເຮືອນຊາວບັງກະລາເທດ, ປັນຍາຊົນ, ຊົນກຸ່ມນ້ອຍທາງສາສະໜາ ແລະບຸກຄະລາກອນປະກອບອາວຸດ.ນະຄອນຫຼວງດາກາໄດ້ເຫັນເຫດການສັງຫານໝູ່ຫຼາຍຄັ້ງ, ລວມທັງຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Dhaka.ຄວາມຮຸນແຮງທາງສາສະໜາຍັງເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງຊາວເບັງກາລີ ແລະ ບີຮາຣິສ, ເຮັດໃຫ້ຊາວອົບພະຍົບຊາວເບັງກາລີ ປະມານ 10 ລ້ານຄົນຫຼົບໜີໄປອິນເດຍ ແລະ 30 ລ້ານຄົນຕ້ອງອົບພະຍົບພາຍໃນ.ສົງຄາມໄດ້ປ່ຽນແປງພູມສັນຖານທາງດ້ານການເມືອງຂອງອາຊີໃຕ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ບັງກລາແດັສ ໄດ້ກາຍເປັນປະເທດທີ່ມີປະຊາກອນຫຼາຍອັນດັບ 7 ໃນໂລກ.ຄວາມຂັດແຍ້ງແມ່ນເຫດການສໍາຄັນໃນ ສົງຄາມເຢັນ , ປະກອບດ້ວຍບັນດາປະເທດມະຫາອໍານາດເຊັ່ນ: ສະຫະລັດ , ສະຫະພາບໂຊວຽດ , ແລະ ຈີນ .ບັງກະລາເທດໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ເປັນປະເທດອະທິປະໄຕໂດຍປະເທດສະມາຊິກສະຫະປະຊາຊາດສ່ວນໃຫຍ່ໃນປີ 1972.

Bhutto ໃນປີ 1971. ©Anonymous

1973 Jan 1 - 1977

Bhutto ປີໃນປາກີສະຖານ

Pakistan

ການແບ່ງແຍກປະເທດປາກີສະຖານໃນປີ 1971 ໄດ້ເຮັດໃຫ້ປະເທດຊາດເສຍໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງທ່ານ Zulfikar Ali Bhutto, ພັກປະຊາຊົນປາກີສະຖານ (PPP) ໄດ້ນໍາເອົາໄລຍະເວລາຂອງຊາທິປະໄຕຊ້າຍ, ດ້ວຍຂໍ້ລິເລີ່ມທີ່ສໍາຄັນໃນການສັນຊາດເສດຖະກິດ, ການພັດທະນານິວເຄຼຍທີ່ລັບໆ, ແລະການສົ່ງເສີມວັດທະນະທໍາ.Bhutto, ກ່າວເຖິງຄວາມກ້າວຫນ້າທາງດ້ານນິວເຄລຍ ຂອງອິນເດຍ , ໄດ້ລິເລີ່ມໂຄງການລະເບີດປະລໍາມະນູຂອງປາກີສະຖານໃນປີ 1972, ມີນັກວິທະຍາສາດທີ່ມີຊື່ສຽງເຊັ່ນ Abdus Salam ໄດ້ຮັບລາງວັນ Nobel.ລັດຖະທຳມະນູນປີ 1973 ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນດ້ວຍການສະໜັບສະໜູນຂອງລັດອິສລາມ, ໄດ້ປະກາດປາກີສະຖານເປັນສາທາລະນະລັດອິດສະລາມ, ບັງຄັບໃຫ້ກົດໝາຍທັງໝົດສອດຄ່ອງກັບຄຳສອນຂອງອິດສະລາມ.ໃນໄລຍະນີ້, ລັດຖະບານຂອງທ່ານ Bhutto ປະເຊີນກັບການກະບົດຂອງຊາດນິຍົມໃນ Balochistan, ສະກັດກັ້ນໂດຍການຊ່ວຍເຫຼືອ ຂອງອີຣ່ານ .ການປະຕິຮູບທີ່ສຳຄັນໄດ້ຮັບການປະຕິບັດ, ລວມທັງການຈັດຕັ້ງການທະຫານຄືນໃໝ່ ແລະ ການຂະຫຍາຍຕົວດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການສຶກສາ.ໃນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສໍາຄັນ, ທ່ານ Bhutto ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມກົດດັນທາງສາສະຫນາ, ນໍາໄປສູ່ການປະກາດຂອງ Ahmadis ວ່າບໍ່ແມ່ນຊາວມຸດສະລິມ.ການພົວພັນສາກົນຂອງປາກີສະຖານໄດ້ມີການປັບປຸງການພົວພັນກັບ ສະຫະພາບໂຊວຽດ , ກຸ່ມຕາເວັນອອກ, ແລະ ຈີນ , ໃນຂະນະທີ່ການພົວພັນກັບ ສະຫະລັດ ໄດ້ຊຸດໂຊມລົງ.ໄລຍະນີ້ໄດ້ມີການສ້າງຕັ້ງໂຮງງານເຫຼັກກ້າແຫ່ງທຳອິດຂອງປາກິສຖານ ໂດຍມີການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກໂຊວຽດ ແລະໄດ້ເພີ່ມທະວີຄວາມພະຍາຍາມໃນການພັດທະນານິວເຄລຍ ຫຼັງຈາກອິນເດຍໄດ້ທົດລອງນິວເຄລຍໃນປີ 1974.ການປ່ຽນແປງທາງດ້ານການເມືອງໃນປີ 1976, ພັນທະມິດສັງຄົມນິຍົມຂອງທ່ານ Bhutto ພັງທະລາຍລົງ ແລະການຄັດຄ້ານຈາກພວກອະນຸລັກນິຍົມຝ່າຍຂວາ ແລະພວກອິດສະລາມ ເພີ່ມຂຶ້ນ.ການເຄື່ອນໄຫວ Nizam-e-Mustafa ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ລັດອິດສະລາມ ແລະ ການປະຕິຮູບສັງຄົມ.Bhutto ຕອບສະຫນອງໂດຍການຫ້າມເຫຼົ້າ, nightclubs, ແລະການແຂ່ງມ້າໃນບັນດາຊາວມຸດສະລິມ.ການເລືອກຕັ້ງປີ 1977 ທີ່ໄດ້ຮັບໄຊຊະນະໂດຍພັກ PPP ໄດ້ຖືກລົບລ້າງໂດຍການກ່າວຫາວ່າມີການສໍ້ໂກງ, ເຮັດໃຫ້ມີການປະທ້ວງຢ່າງກວ້າງຂວາງ.ຄວາມບໍ່ສະຫງົບນີ້ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນການກໍ່ລັດຖະປະຫານທີ່ບໍ່ມີເລືອດຂອງນາຍພົນ Muhammad Zia-ul-Haq, ໂຄ່ນລົ້ມທ່ານ Bhutto.ຫຼັງຈາກການທົດລອງທີ່ມີການຂັດແຍ້ງ, Bhutto ໄດ້ຖືກປະຫານຊີວິດໃນປີ 1979 ຍ້ອນອະນຸຍາດໃຫ້ມີການຄາດຕະກໍາທາງດ້ານການເມືອງ.

1977 - 1988

ຍຸກການທະຫານຄັ້ງທີສອງແລະອິດສະລາມ ornament

ຮູບພາບຂອງອະດີດປະທານາທິບໍດີ ປາກິສຖານ ແລະຫົວໜ້າກອງທັບ, ພົນເອກ Muhammad Zia-ul-Haq. ©Pakistan Army

1977 Jan 1 00:01 - 1988

ທົດສະວັດຂອງການອະນຸລັກສາສະໜາ ແລະຄວາມວຸ້ນວາຍທາງດ້ານການເມືອງໃນປາກີສະຖານ

Pakistan

ຈາກ 1977 ຫາ 1988, ປາກິສຖານໄດ້ປະສົບກັບໄລຍະເວລາຂອງການປົກຄອງຂອງທະຫານພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Zia-ul-Haq, ເຊິ່ງສະແດງອອກໂດຍການຂະຫຍາຍຕົວຂອງລັດທິອະນຸລັກນິຍົມທາງສາສະຫນາແລະການຂົ່ມເຫັງ.Zia ມຸ່ງໝັ້ນທີ່ຈະສ້າງຕັ້ງລັດອິດສະລາມ ແລະປະຕິບັດກົດໝາຍ Sharia, ສ້າງຕັ້ງສານ Sharia ແຍກຕ່າງຫາກ ແລະແນະນຳກົດໝາຍອາຍາອິດສະລາມ, ລວມທັງການລົງໂທດຢ່າງຮ້າຍແຮງ.ເສດຖະກິດອິດສະລາມລວມເຖິງການປ່ຽນແປງເຊັ່ນ: ການປ່ຽນແທນການຈ່າຍດອກເບ້ຍດ້ວຍການແບ່ງປັນຜົນກຳໄລ ແລະ ການເກັບພາສີ Zakat.ການປົກຄອງຂອງ Zia ຍັງເຫັນວ່າການສະກັດກັ້ນອິດທິພົນຂອງສັງຄົມນິຍົມແລະການເພີ່ມຂື້ນຂອງເຕັກໂນໂລຢີ, ໂດຍມີເຈົ້າຫນ້າທີ່ທະຫານທີ່ຍຶດຄອງພາລະບົດບາດພົນລະເຮືອນແລະນະໂຍບາຍທຶນນິຍົມໄດ້ຖືກນໍາມາໃຫມ່.ການເຄື່ອນໄຫວຝ່າຍຊ້າຍທີ່ນຳພາໂດຍທ່ານ Bhutto ໄດ້ປະເຊີນກັບການກົດດັນຢ່າງໂຫດຮ້າຍ, ໃນຂະນະທີ່ການເຄື່ອນໄຫວແຍກຕົວອອກໃນເມືອງ Balochistan ໄດ້ຖືກສະກັດກັ້ນ.Zia ຈັດການລົງປະຊາມະຕິໃນປີ 1984, ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນນະໂຍບາຍທາງສາສະຫນາຂອງລາວ.ການພົວພັນຕ່າງປະເທດຂອງປາກີສະຖານໄດ້ມີການປ່ຽນແປງ, ການພົວພັນກັບ ສະຫະພາບໂຊວຽດຊຸດໂຊມ ແລະການພົວພັນທີ່ເຂັ້ມແຂງກັບ ສະຫະລັດ , ໂດຍສະເພາະແມ່ນຫຼັງຈາກການແຊກແຊງຂອງໂຊວຽດໃນ ອັຟການິສຖານ .ປາກິສຖານໄດ້ກາຍເປັນພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນໃນການສະໜັບສະໜູນກຳລັງຕໍ່ຕ້ານຂອງສະຫະພາບໂຊວຽດ, ໃນຂະນະທີ່ຄຸ້ມຄອງການຫລັ່ງໄຫລເຂົ້າຂອງຊາວອົບພະຍົບອັຟການິສຖານເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ ແລະປະສົບກັບຄວາມທ້າທາຍດ້ານຄວາມປອດໄພ.ຄວາມເຄັ່ງຕຶງກັບ ອິນເດຍ ເພີ່ມຂຶ້ນ, ລວມທັງການຂັດແຍ້ງກັນກ່ຽວກັບນ້ຳກ້ອນ Siachen ແລະການວາງທ່າທາງທາງການທະຫານ.Zia ໄດ້ໃຊ້ການທູດ cricket ເພື່ອຜ່ອນຄາຍຄວາມເຄັ່ງຕຶງກັບອິນເດຍແລະໄດ້ອອກຄໍາຖະແຫຼງທີ່ກະຕຸ້ນເພື່ອຂັດຂວາງການດໍາເນີນການທາງທະຫານຂອງອິນເດຍ.ພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນຂອງສະຫະລັດ, ທ່ານ Zia ໄດ້ຍົກເລີກກົດໝາຍຍຸຕິທຳໃນປີ 1985, ແຕ່ງຕັ້ງທ່ານ Muhammad Khan Junejo ເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ, ແຕ່ຕໍ່ມາໄດ້ປົດທ່ານອອກຈາກຕຳແໜ່ງໃນບັນດາຄວາມເຄັ່ງຕຶງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ.Zia ໄດ້ເສຍຊີວິດໃນອຸບັດເຫດຍົນຕົກທີ່ລຶກລັບໃນປີ 1988, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ມໍລະດົກຂອງອິດທິພົນທາງສາສະຫນາທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນປາກີສະຖານແລະການປ່ຽນແປງວັດທະນະທໍາ, ການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງດົນຕີ Rock ໃຕ້ດິນທີ່ທ້າທາຍມາດຕະຖານອະນຸລັກນິຍົມ.

1988 - 1999

ຍຸກປະຊາທິປະໄຕທີສາມ ornament

Benazir Bhutto ໃນສະຫະລັດໃນປີ 1988. Bhutto ໄດ້ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີແມ່ຍິງຄົນທໍາອິດຂອງປາກີສະຖານໃນປີ 1988. ©Gerald B. Johnson

1988 Jan 1 00:01

ກັບຄືນສູ່ປະຊາທິປະໄຕໃນປາກີສະຖານ

Pakistan

ໃນປີ 1988, ປະຊາທິປະໄຕໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃໝ່ໃນປາກີສະຖານ ດ້ວຍການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປພາຍຫຼັງປະທານາທິບໍດີ Zia-ul-Haq ເສຍຊີວິດ.ການເລືອກຕັ້ງຄັ້ງນີ້ໄດ້ພາໃຫ້ພັກປະຊາຊົນປາກີສະຖານ (PPP) ກັບຄືນມາກຳອຳນາດ, ໂດຍນາງ Benazir Bhutto ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີຍິງຄົນທຳອິດຂອງປາກີສະຖານ ແລະເປັນປະມຸກລັດຍິງຄົນທຳອິດໃນປະເທດທີ່ມີຊາວມຸດສະລິມ.ໄລຍະເວລານີ້, ແກ່ຍາວເຖິງປີ 1999, ມີລັກສະນະເປັນລະບົບສອງພັກທີ່ມີການແຂ່ງຂັນກັນ, ໂດຍມີພັກອະນຸລັກນິຍົມກາງຂວານໍາໂດຍ Nawaz Sharif ແລະພັກສັງຄົມນິຍົມກາງຊ້າຍພາຍໃຕ້ທ່ານ Benazir Bhutto.ໃນໄລຍະດຳລົງຕຳແໜ່ງຂອງທ່ານນາງ, ທ່ານນາງ Bhutto ໄດ້ຊີ້ນຳປາກີສະຖານຜ່ານໄລຍະສຸດທ້າຍຂອງ ສົງຄາມເຢັນ , ຮັກສານະໂຍບາຍທີ່ສະໜັບສະໜູນຝ່າຍຕາເວັນຕົກຍ້ອນຄວາມບໍ່ເຊື່ອໝັ້ນຂອງຄອມມູນິດຮ່ວມ.ລັດຖະບານຂອງທ່ານນາງໄດ້ເຫັນການຖອນທະຫານ ໂຊວຽດ ອອກຈາກ ອັຟການິສຖານ .ແນວໃດກໍດີ, ການຄົ້ນພົບໂຄງການລູກລະເບີດປະລະມານູຂອງປາກີສະຖານ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສາຍພົວພັນກັບ ອາເມລິກາ ເຄັ່ງຕຶງ ແລະ ໄດ້ວາງມາດຕະການລົງໂທດທາງເສດຖະກິດ.ລັດຖະບານຂອງທ່ານ Bhutto ຍັງປະເຊີນກັບການທ້າທາຍໃນອັຟການິສຖານ, ໂດຍການແຊກແຊງທາງທະຫານທີ່ບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດທີ່ນຳໄປສູ່ການປົດຕຳແໜ່ງຜູ້ບັນຊາການສືບລັບ.ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຟື້ນຟູເສດຖະກິດ, ລວມທັງແຜນການ 5 ປີຄັ້ງທີ VII, ປາກິສຖານປະສົບກັບຄວາມເຄັ່ງຕຶງ, ແລະໃນທີ່ສຸດລັດຖະບານຂອງທ່ານ Bhutto ໄດ້ຖືກຍົກເລີກໂດຍປະທານາທິບໍດີ Ghulam Ishaq Khan.

Nawaz Sharif, 1998. ©Robert D. Ward

1990 Jan 1

Nawaz Sharif Era ໃນປາກີສະຖານ

Pakistan

ໃນການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປໃນປີ 1990, ພັນທະມິດອະນຸລັກນິຍົມຝ່າຍຂວາ, ພັນທະມິດປະຊາທິປະໄຕອິດສະລາມ (IDA) ນຳໂດຍ Nawaz Sharif, ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຢ່າງພຽງພໍເພື່ອສ້າງຕັ້ງລັດຖະບານ.ນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພັນທະມິດອະນຸລັກນິຍົມຝ່າຍຂວາໄດ້ຂຶ້ນກຳອຳນາດພາຍໃຕ້ລະບອບປະຊາທິປະໄຕໃນປາກີສະຖານ.ອຳນາດການປົກຄອງຂອງທ່ານ Sharif ໄດ້ສຸມໃສ່ແກ້ໄຂສະພາບຂາດສະຖຽນລະພາບຂອງປະເທດດ້ວຍການປະຕິບັດບັນດານະໂຍບາຍຫັນເປັນເອກະຊົນ ແລະ ເປີດເສລີທາງເສດຖະກິດ.ນອກນີ້, ລັດຖະບານຂອງທ່ານຍັງຮັກສານະໂຍບາຍທີ່ບໍ່ແນ່ນອນກ່ຽວກັບໂຄງການລະເບີດປະລະມານູຂອງປາກີສະຖານ.ໃນລະຫວ່າງການດຳລົງຕຳແໜ່ງຂອງທ່ານ, ທ່ານ Sharif ໄດ້ພົວພັນກັບປາກິສຖານໃນສົງຄາມອ່າວໃນປີ 1991 ແລະ ໄດ້ລິເລີ່ມປະຕິບັດການທາງທະຫານຕໍ່ກຳລັງເສລີນິຍົມໃນ Karachi ໃນປີ 1992. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ລັດຖະບານຂອງລາວໄດ້ປະເຊີນກັບສິ່ງທ້າທາຍທາງດ້ານສະຖາບັນ, ໂດຍສະເພາະກັບປະທານາທິບໍດີ Ghulam Khan.Khan ພະຍາຍາມຈະຍົກເລີກທ່ານ Sharif ໂດຍໃຊ້ຂໍ້ກ່າວຫາທີ່ຄ້າຍຄືກັນກັບທ່ານ Benazir Bhutto ໃນເມື່ອກ່ອນ.ທ່ານ Sharif ໄດ້ຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກຕຳແໜ່ງໃນເບື້ອງຕົ້ນ ແຕ່ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູຄືນມາເປັນອຳນາດຕາມຄຳຕັດສິນຂອງສານສູງສຸດ.ໃນການເຄື່ອນໄຫວທາງການເມືອງ, ທ່ານ Sharif ແລະ Bhutto ໄດ້ຮ່ວມມືກັນເພື່ອປົດປະທານາທິບໍດີ Khan ອອກຈາກຕຳແໜ່ງ.ເຖິງວ່າຈະເປັນແນວນີ້ກໍ່ຕາມ, ແຕ່ອາຍຸການຂອງທ່ານ Sharif ແມ່ນຍັງສັ້ນ, ໃນທີ່ສຸດທ່ານໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ລາອອກຈາກຕຳແໜ່ງຍ້ອນຄວາມກົດດັນຈາກການນຳກອງທັບ.

ໃນກອງປະຊຸມປີ 1993 ຂອງອົງການຮ່ວມມືອິດສະລາມໃນ Cyprus. ©Lutfar Rahman Binu

1993 Jan 1

ສະໄໝທີສອງຂອງທ່ານ Benazir Bhutto

Pakistan

ໃນການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປໃນປີ 1993, ພັກຂອງທ່ານ Benazir Bhutto ໄດ້ຮັບຄະແນນສຽງສ່ວນຫຼາຍ, ເຮັດໃຫ້ທ່ານນາງສ້າງຕັ້ງລັດຖະບານ ແລະເລືອກຕັ້ງປະທານາທິບໍດີ.ນາງໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງຫົວຫນ້າພະນັກງານທັງຫມົດສີ່ຄົນ - Mansurul Haq (ກອງທັບເຮືອ), Abbas Khattak (ກອງທັບອາກາດ), Abdul Waheed (ກອງທັບ), ແລະ Farooq Feroze Khan (ຫົວຫນ້າຮ່ວມ).ແນວທາງອັນໜັກແໜ້ນຂອງທ່ານ Bhutto ຕໍ່ກັບຄວາມໝັ້ນຄົງທາງດ້ານການເມືອງ ແລະຄຳເວົ້າທີ່ຢືນຢັນຂອງນາງເຮັດໃຫ້ນາງໄດ້ຮັບນາມມະຍົດວ່າ "Iron Lady" ຈາກຝ່າຍຄ້ານ.ທ່ານນາງໄດ້ສະໜັບສະໜູນປະຊາທິປະໄຕສັງຄົມ ແລະ ຄວາມພາກພູມໃຈແຫ່ງຊາດ, ສືບຕໍ່ສ້າງສັນຊາດທາງເສດຖະກິດ ແລະ ການຫັນເປັນສູນກາງພາຍໃຕ້ແຜນການ 5 ປີທີ 8 ເພື່ອຕ້ານການຄົງຕົວ.ນະໂຍບາຍການຕ່າງປະເທດຂອງທ່ານນາງສະແຫວງຫາການດຸ່ນດ່ຽງການພົວພັນກັບ ອີຣານ , ສະຫະລັດ , ສະຫະພາບເອີຣົບ, ແລະປະເທດສັງຄົມນິຍົມ.ໃນໄລຍະດຳລົງຕຳແໜ່ງຂອງທ່ານ Bhutto, ອົງການສືບລັບຂອງປາກີສະຖານ, Inter-Services Intelligence (ISI), ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງຕັ້ງໜ້າໃນການສະໜັບສະໜູນການເຄື່ອນໄຫວຂອງຊາວມຸດສະລິມໃນທົ່ວໂລກ.ນີ້ລວມມີການຂັດຂວາງການຫ້າມດ້ານອາວຸດຂອງສະຫະປະຊາຊາດເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຊາວມຸດສະລິມ Bosnian, ^[22] ການມີສ່ວນຮ່ວມໃນ Xinjiang, ຟີລິບປິນ , ແລະອາຊີກາງ, ^[23] ແລະການຮັບຮູ້ລັດຖະບານ Taliban ໃນ ອັຟການິສຖານ .ທ່ານ Bhutto ຍັງໄດ້ຮັກສາຄວາມກົດດັນຕໍ່ອິນເດຍ ກ່ຽວກັບໂຄງການນິວເຄລຍຂອງຕົນ ແລະຄວາມສາມາດດ້ານນິວເຄລຍ ແລະລູກສອນໄຟຂີປະນາວຸດຂອງປາກິສຖານທີ່ກ້າວໜ້າ, ໃນນັ້ນມີການຮັບປະກັນເຕັກໂນໂລຊີຂັບໄລ່ທາງອາກາດຈາກຝຣັ່ງ.ທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ, ນະໂຍບາຍຂອງ Bhutto ຊຸກຍູ້ການຂະຫຍາຍຕົວໃນອຸດສາຫະກໍາດົນຕີ Rock ແລະ Pop ແລະຟື້ນຟູອຸດສາຫະກໍາຮູບເງົາທີ່ມີພອນສະຫວັນໃຫມ່.ນາງໄດ້ຫ້າມສື່ມວນຊົນອິນເດຍໃນປາກີສະຖານໃນຂະນະທີ່ສົ່ງເສີມໂທລະພາບທ້ອງຖິ່ນ, ລະຄອນ, ຮູບເງົາແລະດົນຕີ.ທັງສອງທ່ານ Bhutto ແລະ Sharif ໄດ້ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນຂອງລັດຖະບານກາງຫຼາຍດ້ານສໍາລັບການສຶກສາວິທະຍາສາດ ແລະການຄົ້ນຄວ້າ ເນື່ອງຈາກຄວາມກັງວົນຂອງປະຊາຊົນກ່ຽວກັບຈຸດອ່ອນຂອງລະບົບການສຶກສາ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມນິຍົມຂອງ Bhutto ຫຼຸດລົງຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງອ້າຍຂອງນາງ Murtaza Bhutto, ດ້ວຍຄວາມສົງໃສກ່ຽວກັບການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງນາງ, ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ໄດ້ຮັບການພິສູດ.ໃນປີ 1996, ພຽງແຕ່ເຈັດອາທິດຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Murtaza, ລັດຖະບານຂອງ Bhutto ໄດ້ຖືກຍົກເລີກໂດຍປະທານາທິບໍດີທີ່ນາງໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ, ສ່ວນຫນຶ່ງແມ່ນຍ້ອນຂໍ້ກ່າວຫາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເສຍຊີວິດຂອງ Murtaza Bhutto.

Nawaz ໃນ Washington DC, ກັບ William S. Cohen ໃນປີ 1998. ©R. D. Ward

1997 Jan 1

ຍຸກນິວເຄລຍຂອງປາກິສຖານ

Pakistan

ໃນການເລືອກຕັ້ງປີ 1997, ພັກອະນຸລັກນິຍົມໄດ້ຮັບສຽງສ່ວນຫຼາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ເຮັດໃຫ້ມີການປັບປຸງລັດຖະທຳມະນູນເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນການກວດກາ ແລະ ດຸ່ນດ່ຽງອຳນາດຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ.Nawaz Sharif ປະເຊີນກັບສິ່ງທ້າທາຍທາງດ້ານສະຖາບັນຈາກບຸກຄົນທີ່ສໍາຄັນເຊັ່ນ: ປະທານາທິບໍດີ Farooq Leghari, ປະທານຄະນະເສນາທິການຮ່ວມຂອງນາຍພົນ Jehangir Karamat, ນາຍພົນເຮືອເອກ Fasih Bokharie, ແລະຫົວຫນ້າຜູ້ພິພາກສາ Sajjad Ali Shah.Sharif ຮັບມືກັບສິ່ງທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງປະສົບຜົນສໍາເລັດ, ສົ່ງຜົນໃຫ້ຜູ້ພິພາກສາທັງ 4 ຄົນໄດ້ລາອອກ, ໂດຍຜູ້ພິພາກສາ Shah ໄດ້ລາອອກຈາກຕໍາແໜ່ງຫຼັງຈາກສານສູງສຸດຖືກຮຸກຮານໂດຍຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຂອງ Sharif.ຄວາມເຄັ່ງຕຶງກັບອິນເດຍເພີ່ມຂຶ້ນໃນປີ 1998 ຫຼັງຈາກການທົດລອງນິວເຄຼຍຂອງອິນເດຍ (Operation Shakti).ເປັນການຕອບໂຕ້, ທ່ານ Sharif ໄດ້ຈັດກອງປະຊຸມຄະນະກຳມາທິການປ້ອງກັນປະເທດ ແລະ ຫລັງຈາກນັ້ນ ໄດ້ສັ່ງໃຫ້ປາກິສຖານ ທົດລອງນິວເຄລຍ ໃນເຂດເນີນພູ Chagai.ການກະທຳດັ່ງກ່າວ, ໃນຂະນະທີ່ສາກົນກ່າວປະນາມ, ແມ່ນໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຊົມຊອບຢູ່ພາຍໃນປະເທດ ແລະ ເພີ່ມທະວີຄວາມພ້ອມດ້ານການທະຫານຢູ່ຕາມຊາຍແດນ ອິນເດຍ .ການຕອບໂຕ້ຢ່າງແຂງແຮງຂອງທ່ານ Sharif ຕໍ່ການຕຳໜິຕິຕຽນຂອງນາໆຊາດ ຫລັງຈາກການທົດລອງນິວເຄລຍ ຮວມທັງກ່າວປະນາມອິນເດຍ ກ່ຽວກັບການແຜ່ຂະຫຍາຍນິວເຄລຍ ແລະ ຕໍາໜິຕິຕຽນ ອາເມລິກາ ກ່ຽວກັບການນຳໃຊ້ອາວຸດນິວເຄລຍ ໃນປະຫວັດສາດຂອງຍີ່ປຸ່ນ :ໂລກແທນທີ່ຈະກົດດັນ [ອິນເດຍ]... ບໍ່ໃຫ້ໃຊ້ເສັ້ນທາງທີ່ເປັນການທຳລາຍ... ໄດ້ວາງມາດຕະການລົງໂທດທຸກປະເພດຕໍ່ [ປາກິສຖານ] ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຜິດຂອງນາງ...!ຖ້າຍີ່ປຸ່ນມີຄວາມສາມາດດ້ານນິວເຄລຍຂອງຕົນເອງ ... [ເມືອງຂອງ] ...Hiroshima ແລະ Nagasaki ຈະບໍ່ຖືກທໍາລາຍປະລໍາມະນູຢູ່ໃນມືຂອງ ... ສະຫະລັດພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງທ່ານ, ປາກິສຖານໄດ້ກາຍເປັນລັດອາວຸດນິວເຄຼຍທີ 7 ທີ່ໄດ້ຮັບການປະກາດ ແລະເປັນປະເທດທຳອິດໃນໂລກມຸດສະລິມ.ນອກເໜືອໄປຈາກການພັດທະນານິວເຄຼຍ, ລັດຖະບານຂອງທ່ານ Sharif ໄດ້ປະຕິບັດນະໂຍບາຍສິ່ງແວດລ້ອມໂດຍການສ້າງຕັ້ງອົງການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມປາກີສະຖານ.ສືບຕໍ່ນະໂຍບາຍວັດທະນະທໍາຂອງທ່ານ Bhutto, Sharif ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ບາງການເຂົ້າເຖິງສື່ມວນຊົນອິນເດຍ, ເປັນເຄື່ອງຫມາຍການປ່ຽນແປງເລັກນ້ອຍໃນນະໂຍບາຍສື່ມວນຊົນ.

1999 - 2008

ຍຸກທະຫານທີສາມ ornament

ປະທານາທິບໍດີສະຫະລັດ ທ່ານ George W. Bush ແລະທ່ານ Musharraf ກ່າວຕໍ່ສື່ມວນຊົນ ທີ່ຫ້ອງໂຖງ Cross. ©Susan Sterner

1999 Jan 1 00:01 - 2007

ຍຸກ Musharraf ໃນປາກີສະຖານ

Pakistan

ການດຳລົງຕຳແໜ່ງປະທານາທິບໍດີຂອງ ທ່ານ Pervez Musharraf ແຕ່ປີ 1999 ຫາປີ 2007 ເປັນຄັ້ງທຳອິດຂອງກຳລັງເສລີນິຍົມ ທີ່ຖືອຳນາດທີ່ສຳຄັນຢູ່ໃນປາກີສະຖານ.ຂໍ້ລິເລີ່ມສໍາລັບການເປີດເສລີທາງເສດຖະກິດ, ການເປັນເອກະຊົນ, ແລະເສລີພາບສື່ມວນຊົນໄດ້ຖືກນໍາສະເຫນີ, ໂດຍຜູ້ບໍລິຫານ Citibank Shaukat Aziz ຈະຄວບຄຸມເສດຖະກິດ.ລັດຖະບານຂອງທ່ານ Musharraf ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ອະໄພຍະໂທດໃຫ້ແກ່ພວກນັກການເມືອງຈາກພັກອິດສະລະ, ກີດກັນພັກອະນຸລັກຮັກສາແລະຊ້າຍ.Musharraf ໄດ້ຂະຫຍາຍສື່ມວນຊົນເອກະຊົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ເພື່ອແນໃສ່ຕ້ານອິດທິພົນດ້ານວັດທະນະທຳຂອງອິນເດຍ.ສານສູງສຸດໄດ້ສັ່ງໃຫ້ມີການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປພາຍໃນເດືອນຕຸລາປີ 2002, ແລະທ່ານ Musharraf ໄດ້ຮັບຮອງການບຸກໂຈມຕີຂອງ ສະຫະລັດ ໃນ ອັຟການິສຖານ ໃນປີ 2001. ຄວາມເຄັ່ງຕຶງກັບອິນເດຍກ່ຽວກັບເຂດ Kashmir ເຮັດໃຫ້ເກີດການປະທະກັນທາງທະຫານໃນປີ 2002.ການລົງປະຊາມະຕິໃນປີ 2002 ຂອງ Musharraf, ຖືວ່າມີຄວາມຂັດແຍ້ງ, ໄດ້ຂະຫຍາຍອາຍຸການເປັນປະທານາທິບໍດີ.ການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປໃນປີ 2002 ໄດ້ເຫັນພວກເສລີນິຍົມ ແລະພວກພັກກາງໄດ້ຊະນະສຽງສ່ວນຫລາຍ, ໄດ້ສ້າງຕັ້ງລັດຖະບານໂດຍການສະໜັບສະໜູນຂອງທ່ານ Musharraf.ການດັດແກ້ລັດຖະທຳມະນູນຂອງປາກີສະຖານຄັ້ງທີ 17 ໄດ້ເຮັດໃຫ້ການກະທຳຂອງທ່ານ Musharraf ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ແລະ ໄດ້ຕໍ່ອາຍຸການດຳລົງຕຳແໜ່ງປະທານາທິບໍດີ.Shaukat Aziz ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີໃນປີ 2004, ສຸມໃສ່ການເຕີບໂຕທາງດ້ານເສດຖະກິດແຕ່ປະເຊີນກັບການຕໍ່ຕ້ານການປະຕິຮູບທາງດ້ານສັງຄົມ.Musharraf ແລະ Aziz ລອດຊີວິດຈາກຄວາມພະຍາຍາມລອບສັງຫານຫຼາຍຄັ້ງທີ່ກ່ຽວພັນກັບ al-Qaeda.ສາກົນ, ການກ່າວຫາກ່ຽວກັບການແຜ່ຂະຫຍາຍນິວເຄຼຍເຮັດໃຫ້ຄວາມຫນ້າເຊື່ອຖືຂອງພວກເຂົາເສຍຫາຍ.ການທ້າທາຍພາຍໃນປະເທດລວມມີຄວາມຂັດແຍ່ງກັນໃນເຂດຊົນເຜົ່າແລະການຢຸດຍິງກັບກຸ່ມຕາລີບັນໃນປີ 2006, ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມຮຸນແຮງທາງສາສະໜາຍັງຄົງຢູ່ຕໍ່ໄປ.

ທະຫານອິນເດຍ ຫຼັງຈາກໄດ້ຊະນະການສູ້ຮົບໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ Kargil ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).

1999 May 3 - Jul 26

ສົງຄາມ Kargil

Kargil District

ສົງຄາມ Kargil, ການສູ້ຮົບລະຫວ່າງເດືອນພຶດສະພາຫາເດືອນກໍລະກົດປີ 1999, ແມ່ນຄວາມຂັດແຍ້ງທີ່ສໍາຄັນລະຫວ່າງ ອິນເດຍ ແລະປາກີສະຖານໃນເຂດ Kargil ຂອງ Jammu ແລະ Kashmir ແລະຕາມເສັ້ນຄວບຄຸມ (LoC), ຊາຍແດນ de facto ໃນເຂດ Kashmir ທີ່ມີການຂັດແຍ້ງ.ໃນປະເທດອິນເດຍ, ຄວາມຂັດແຍ້ງນີ້ຖືກເອີ້ນວ່າ Operation Vijay, ໃນຂະນະທີ່ການປະຕິບັດງານຮ່ວມກັນຂອງກອງທັບອາກາດອິນເດຍກັບກອງທັບຖືກເອີ້ນວ່າ Operation Safed Sagar.ສົງຄາມໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການແຊກຊຶມຂອງທະຫານປາກີສະຖານ, ປອມຕົວເປັນພວກຫົວຮຸນແຮງ Kashmiri, ເຂົ້າໄປໃນຕໍາແຫນ່ງຍຸດທະສາດຢູ່ໃນ LoC ຂອງອິນເດຍ.ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ປາກິສຖານຖືວ່າຄວາມຂັດແຍ້ງນີ້ມາຈາກພວກກະບົດ Kashmiri, ແຕ່ຫຼັກຖານແລະການຍອມຮັບຕໍ່ມາໂດຍຜູ້ນໍາຂອງປາກີສະຖານໄດ້ເປີດເຜີຍການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງກໍາລັງທະຫານປາກີສະຖານ, ນໍາໂດຍນາຍພົນ Ashraf Rashid.ກອງທັບອິນເດຍ, ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍກອງທັບອາກາດ, ໄດ້ຍຶດເອົາຕໍາແຫນ່ງສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ຂ້າງຂອງພວກເຂົາຂອງ LoC.ຄວາມກົດດັນທາງການທູດຂອງສາກົນໃນທີ່ສຸດໄດ້ພາໃຫ້ມີການຖອນກຳລັງປາກິສຖານອອກຈາກຕຳແໜ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງອິນເດຍ.ສົງຄາມ Kargil ແມ່ນເປັນທີ່ຫນ້າສັງເກດເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຜ່ານມາຂອງສົງຄາມໃນລະດັບສູງໃນເຂດພູດອຍ, ສະເຫນີສິ່ງທ້າທາຍດ້ານການຂົນສົ່ງທີ່ສໍາຄັນ.ມັນຍັງໂດດເດັ່ນເປັນບາງກໍລະນີຂອງສົງຄາມແບບດັ້ງເດີມລະຫວ່າງປະເທດທີ່ປະກອບອາວຸດນິວເຄລຍ, ຫຼັງຈາກການທົດສອບນິວເຄລຍຄັ້ງທໍາອິດຂອງອິນເດຍໃນປີ 1974 ແລະການທົດສອບຄັ້ງທໍາອິດຂອງປາກິສຖານໃນປີ 1998, ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກການທົດລອງຄັ້ງທີສອງໂດຍອິນເດຍ.

1999 Oct 12 17:00

1999 ລັດຖະປະຫານປາກິສຖານ

Prime Minister's Secretariat,

ໃນປີ 1999, ປາກິສຖານໄດ້ປະສົບກັບການກໍ່ລັດຖະປະຫານແບບບໍ່ມີເລືອດ ໂດຍນາຍພົນ Pervez Musharraf ແລະບັນດາພະນັກງານທະຫານຢູ່ກອງບັນຊາການທະຫານປະສົມ.ວັນທີ 12 ຕຸລານີ້, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍຶດຄອງອຳນາດລັດຖະບານພົນລະເຮືອນຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Nawaz Sharif.ສອງມື້ຕໍ່ມາ, ທ່ານ Musharraf, ໃນຖານະຫົວຫນ້າບໍລິຫານ, ໄດ້ໂຈະລັດຖະທໍາມະນູນຂອງປາກີສະຖານ.ການກໍ່ລັດຖະປະຫານໄດ້ຖືກຂັບເຄື່ອນໂດຍການເພີ່ມຄວາມເຄັ່ງຕຶງລະຫວ່າງການບໍລິຫານຂອງ Sharif ແລະທະຫານ, ໂດຍສະເພາະກັບນາຍພົນ Musharraf.ຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະປ່ຽນແທນທ່ານ Musharraf ຂອງນາຍພົນ Ziauddin Butt ໃນຖານະຜູ້ບັນຊາການກອງທັບ ໄດ້ພົບກັບການຕໍ່ຕ້ານຈາກບັນດາເຈົ້າໜ້າທີ່ທະຫານຂັ້ນສູງ ແລະນຳໄປສູ່ການກັກຂັງທ່ານ Butt.ການປະຫານຊີວິດຂອງລັດຖະປະຫານແມ່ນດຳເນີນໄປຢ່າງວ່ອງໄວ.ພາຍໃນ 17 ຊົ່ວໂມງ, ຜູ້ບັນຊາການທະຫານໄດ້ຍຶດເອົາສະຖາບັນສຳຄັນຂອງລັດຖະບານ, ເຮັດໃຫ້ທ່ານ Sharif ແລະອຳນາດການປົກຄອງຂອງທ່ານ, ລວມທັງອ້າຍຂອງທ່ານຖືກກັກຂັງຢູ່ໃນເຮືອນ.ທະຫານຍັງໄດ້ເຂົ້າຄວບຄຸມພື້ນຖານໂຄງລ່າງການສື່ສານທີ່ສໍາຄັນ.ສານສູງສຸດຂອງປາກີສະຖານ, ນຳໂດຍຜູ້ພິພາກສາ Irshad Hassan Khan, ໄດ້ຮັບຮອງກົດໝາຍຍຸຕິທຳພາຍໃຕ້ “ຄຳສອນແຫ່ງຄວາມຈຳເປັນ,” ແຕ່ໄດ້ຈຳກັດໄລຍະເວລາພຽງ 3 ປີ.Sharif ໄດ້ຖືກຕັດສິນລົງໂທດໃນຂໍ້ຫາອັນຕະລາຍເຖິງຊີວິດຢູ່ເທິງເຮືອບິນທີ່ບັນທຸກທ່ານ Musharraf, ເປັນການຕັດສິນໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດການຂັດແຍ້ງກັນ.ໃນເດືອນທັນວາປີ 2000, ທ່ານ Musharraf ໄດ້ຍົກໂທດໃຫ້ທ່ານ Sharif ໂດຍບໍ່ຄາດຄິດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ບິນໄປ Saudi Arabia.ໃນປີ 2001, ທ່ານ Musharraf ໄດ້ກາຍເປັນປະທານາທິບໍດີ ຫຼັງຈາກບັງຄັບໃຫ້ປະທານາທິບໍດີ Rafiq Tarar ລາອອກ.ການລົງປະຊາມະຕິແຫ່ງຊາດໃນເດືອນເມສາ 2002, ທີ່ຖືກວິພາກວິຈານວ່າເປັນການສໍ້ໂກງໂດຍຫຼາຍຄົນ, ໄດ້ຂະຫຍາຍການປົກຄອງຂອງ Musharraf.ການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປໃນປີ 2002 ໄດ້ມີການກັບຄືນໄປສູ່ປະຊາທິປະໄຕ, ໂດຍພັກ PML(Q) ຂອງ Musharraf ໄດ້ສ້າງຕັ້ງລັດຖະບານສ່ວນໜ້ອຍ.

2008

ຍຸກປະຊາທິປະໄຕທີສີ່ ornament

2008 Feb 18

ການເລືອກຕັ້ງປີ 2008 ໃນປາກິສຖານ

Pakistan

ໃນປີ 2007, Nawaz Sharif ພະຍາຍາມກັບຄືນຈາກການຖືກເນລະເທດແຕ່ຖືກສະກັດ.ທ່ານ Benazir Bhutto ກັບຄືນມາຈາກການຖືກເນລະເທດເປັນເວລາ 8 ປີ, ການກະກຽມການເລືອກຕັ້ງໃນປີ 2008 ແຕ່ໄດ້ຖືກເປົ້າໝາຍໃນການໂຈມຕີຂ້າຕົວຕາຍ.ການປະກາດສະພາວະສຸກເສີນຂອງທ່ານ Musharraf ໃນເດືອນພະຈິກປີ 2007 ຊຶ່ງຮວມທັງການຂັບໄລ່ຜູ້ພິພາກສາສານສູງສຸດອອກຈາກຕຳແໜ່ງ ແລະຫ້າມສື່ມວນຊົນສ່ວນຕົວ ໄດ້ພາໃຫ້ເກີດການປະທ້ວງຢ່າງກວ້າງຂວາງ.Sharif ກັບຄືນໄປປາກີສະຖານໃນເດືອນພະຈິກ 2007, ໂດຍຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຂອງລາວຖືກກັກຂັງ.ທັງທ່ານ Sharif ແລະ Bhutto ໄດ້ຍື່ນສະເໜີຊື່ໃຫ້ການເລືອກຕັ້ງທີ່ຈະມາເຖິງ.Bhutto ໄດ້ຖືກລອບສັງຫານໃນເດືອນທັນວາ 2007, ນໍາໄປສູ່ການຂັດແຍ້ງແລະການສືບສວນກ່ຽວກັບສາເຫດທີ່ແນ່ນອນຂອງການເສຍຊີວິດຂອງນາງ.ການເລືອກຕັ້ງທີ່ໄດ້ກຳນົດໄວ້ໃນເບື້ອງຕົ້ນໃນວັນທີ 8 ມັງກອນປີ 2008 ໄດ້ຖືກເລື່ອນເວລາໄປຍ້ອນການລອບສັງຫານຂອງທ່ານ Bhutto.ການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປໃນປີ 2008 ໃນປາກິສຖານ ໄດ້ມີການປ່ຽນແປງທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສຳຄັນ, ໂດຍພັກປະຊາຊົນປາກິສຖານທີ່ພັກຝ່າຍຊ້າຍ (PPP) ແລະພັກສັນນິບາດມຸດສະລິມນິຍົມປາກິສຖານ (PML) ໄດ້ຮັບທີ່ນັ່ງສ່ວນຫຼາຍ.ການເລືອກຕັ້ງຄັ້ງນີ້ໄດ້ສິ້ນສຸດການຄອບງຳຂອງກຸ່ມພັນທະມິດເສລີທີ່ມີຊື່ສຽງໃນການປົກຄອງຂອງທ່ານ Musharraf.ທ່ານ Yousaf Raza Gillani, ຕາງໜ້າໃຫ້ພັກ PPP, ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ແລະ ໄດ້ເຮັດວຽກເພື່ອຜ່ານຜ່າບັນດາການຢຸດຊະງັກທາງດ້ານນະໂຍບາຍ ແລະ ນຳພາການເຄື່ອນໄຫວເພື່ອກ່າວຫາປະທານາທິບໍດີ Pervez Musharraf.ລັດຖະບານປະສົມ, ນໍາພາໂດຍ Gillani, ໄດ້ກ່າວຫາ Musharraf ວ່າທໍາລາຍຄວາມສາມັກຄີຂອງປາກີສະຖານ, ລະເມີດລັດຖະທໍາມະນູນ, ແລະປະກອບສ່ວນເຮັດໃຫ້ເສດຖະກິດຕົກ.ຄວາມພະຍາຍາມເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນການລາອອກຈາກຕໍາແໜ່ງຂອງທ່ານ Musharraf ໃນວັນທີ 18 ສິງຫາ 2008, ໃນການກ່າວຄໍາປາໄສທາງໂທລະພາບຕໍ່ປະເທດຊາດ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງສິ້ນສຸດການປົກຄອງ 9 ປີຂອງລາວ.

2008 Mar 25 - 2012 Jun 19

ປາກິສຖານພາຍໃຕ້ການ Gillani

Pakistan

ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Yousaf Raza Gillani ໄດ້ນໍາພາລັດຖະບານປະສົມທີ່ຕາງຫນ້າໃຫ້ພັກຈາກທັງຫມົດ 4 ແຂວງຂອງປາກິສຖານ.ໃນໄລຍະດຳລົງຕຳແໜ່ງ, ການປະຕິຮູບດ້ານການເມືອງທີ່ສຳຄັນໄດ້ຫັນປ່ຽນໂຄງປະກອບການປົກຄອງຂອງປາກີສະຖານຈາກລະບົບເຄິ່ງປະທານາທິບໍດີໄປເປັນປະຊາທິປະໄຕລັດຖະສະພາ.ການປ່ຽນແປງນີ້ແມ່ນໄດ້ຮັບການຮັບຮອງເອົາມະຕິສະບັບປັບປຸງ 18 ຂອງລັດຖະທຳມະນູນຂອງປາກີສະຖານຢ່າງເປັນເອກະພາບ, ເຊິ່ງໄດ້ຍົກໃຫ້ປະທານາທິບໍດີຂຶ້ນສູ່ບົດບາດພິເສດ ແລະ ເພີ່ມທະວີອຳນາດຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ.ລັດຖະບານຂອງ Gillani, ຕອບສະຫນອງຕໍ່ຄວາມກົດດັນຂອງປະຊາຊົນແລະການຮ່ວມມືກັບ ສະຫະລັດ , ໄດ້ເປີດຂະບວນການທາງທະຫານຕ້ານກໍາລັງ Taliban ໃນພາກຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອຂອງປາກິສຖານໃນລະຫວ່າງ 2009 ແລະ 2011. ຄວາມພະຍາຍາມເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນການສະກັດກັ້ນການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Taliban ໃນພາກພື້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າການໂຈມຕີກໍ່ການຮ້າຍຍັງມີຢູ່ບ່ອນອື່ນໃນພາກພື້ນ. ປະເທດ.ໃນຂະນະນັ້ນ, ພູມສັນຖານສື່ມວນຊົນຂອງປາກີສະຖານກໍ່ເປີດເສລີຕື່ມອີກ, ຊຸກຍູ້ການເຄື່ອນໄຫວດົນຕີ, ສິລະປະ, ວັດທະນະທຳຂອງປາກີສະຖານ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການຫ້າມຊ່ອງທາງສື່ມວນຊົນຂອງອິນເດຍ.ການພົວພັນລະຫວ່າງ ປາກິສຖານ ແລະ ອາເມຣິກາ ໄດ້ຊຸດໂຊມລົງ ໃນປີ 2010 ແລະ 2011 ພາຍຫຼັງເກີດເຫດການ ລວມທັງຜູ້ຮັບເໝົາ CIA ສັງຫານພົນລະເຮືອນ 2 ຄົນໃນເມືອງ Lahore ແລະ ການປະຕິບັດງານຂອງສະຫະລັດ ທີ່ສັງຫານທ່ານ Osama bin Laden ໃນເມືອງ Abbottabad ໃກ້ກັບໂຮງຮຽນການທະຫານ ປາກິສຖານ.ເຫດການເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ສະຫະລັດຕໍານິຕິຕຽນປາກິສຖານຢ່າງຮຸນແຮງແລະກະຕຸ້ນໃຫ້ Gillani ທົບທວນຄືນນະໂຍບາຍຕ່າງປະເທດ.ເພື່ອຕອບໂຕ້ການປະທະກັນຢູ່ເຂດຊາຍແດນຂອງນາໂຕໃນປີ 2011, ອຳນາດການປົກຄອງຂອງທ່ານ Gillani ໄດ້ສະກັດກັ້ນບັນດາສາຍສະໜອງທີ່ສຳຄັນຂອງ NATO, ເຮັດໃຫ້ການພົວພັນກັບບັນດາປະເທດ NATO ເຄັ່ງຕຶງ.ການພົວພັນຂອງປາກິສຖານກັບລັດເຊຍໄດ້ຮັບການປັບປຸງໃນປີ 2012 ຫຼັງຈາກການຢ້ຽມຢາມເປັນລັບຂອງລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດ Hina Khar.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທ້າທາຍພາຍໃນປະເທດຍັງສືບຕໍ່ສໍາລັບ Gillani.ທ່ານປະເຊີນກັບບັນຫາທາງດ້ານກົດໝາຍຍ້ອນບໍ່ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງສານສູງສຸດ ເພື່ອສືບສວນຂໍ້ກ່າວຫາສໍ້ລາດບັງຫຼວງ.ດັ່ງນັ້ນ, ລາວໄດ້ຖືກກ່າວຫາວ່າດູຖູກສານແລະຖືກປົດອອກຈາກຕໍາແຫນ່ງໃນວັນທີ 26 ເດືອນເມສາປີ 2012, ໂດຍ Pervez Ashraf ສືບທອດໃຫ້ທ່ານເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ.

2013 Jan 1 - 2018

ຈາກ Sharif ໄປ Khan

Pakistan

ເປັນເທື່ອທຳອິດໃນປະຫວັດສາດ, ປາກິສຖານເຫັນລັດຖະສະພາຂອງຕົນຄົບຊຸດເຕັມສະໄໝ, ເຮັດໃຫ້ມີການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປໃນວັນທີ 11 ພຶດສະພາ 2013. ການເລືອກຕັ້ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ປ່ຽນແປງວິໄສທັດທາງດ້ານການເມືອງຂອງປະເທດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ໂດຍພັກສັນນິບາດມຸດສະລິມປາກິສຖານ (N) ອະນຸລັກນິຍົມໄດ້ມີສຽງສ່ວນຫຼາຍຢູ່ໃກ້ໆ. .ທ່ານ Nawaz Sharif ໄດ້ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີໃນວັນທີ 28 ພຶດສະພາ.ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ໃນປີ 2017, ຄະດີ Panama Papers ໄດ້ເຮັດໃຫ້ Nawaz Sharif ຕັດສິດໂດຍສານສູງສຸດ, ສົ່ງຜົນໃຫ້ Shahid Khaqan Abbasi ດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ຈົນຮອດກາງປີ 2018, ເມື່ອລັດຖະບານ PML-N ຖືກຍຸບລົງ ຫຼັງຈາກສຳເລັດລັດຖະສະພາ.ການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປປີ 2018 ເປັນຈຸດສໍາຄັນອີກອັນໜຶ່ງໃນປະຫວັດສາດທາງດ້ານການເມືອງຂອງປາກິສຖານ, ເຮັດໃຫ້ປາກິສຖານ Tehreek-e-Insaf (PTI) ຂຶ້ນກຳອຳນາດເປັນຄັ້ງທຳອິດ.ທ່ານ Imran Khan ໄດ້ຮັບເລືອກຕັ້ງເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ, ໂດຍບັນດາພັນທະມິດທີ່ໃກ້ຊິດຂອງທ່ານ Arif Alvi ດຳລົງຕຳແໜ່ງປະທານາທິບໍດີ.ການພັດທະນາທີ່ສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງໃນປີ 2018 ແມ່ນການລວມເອົາເຂດຊົນເຜົ່າທີ່ປົກຄອງໂດຍລັດຖະບານກາງກັບແຂວງ Khyber Pakhtunkhwa ທີ່ໃກ້ຄຽງ, ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຂອງການປ່ຽນແປງທາງດ້ານການປົກຄອງແລະການເມືອງທີ່ສໍາຄັນ.

2018 Jan 1 - 2022

ການປົກຄອງຂອງ Imran Khan

Pakistan

Imran Khan, ຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບ 176 ສຽງ, ໄດ້ກາຍເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີຄົນທີ 22 ຂອງປາກີສະຖານໃນວັນທີ 18 ສິງຫາ, 2018, ເບິ່ງແຍງການຍົກຍ້າຍທີ່ສໍາຄັນໃນຕໍາແຫນ່ງລັດຖະບານທີ່ສໍາຄັນ.ການເລືອກຕັ້ງຄະນະລັດຖະບານຂອງທ່ານລວມມີອະດີດລັດຖະມົນຕີຫຼາຍຄົນຈາກຍຸກ Musharraf, ໂດຍມີການຂາດເຂີນບາງຄົນຈາກພັກປະຊາຊົນຝ່າຍຊ້າຍ.ດ້ານສາກົນ, ທ່ານ Khan ຮັກສາຄວາມດຸ່ນດ່ຽງທີ່ລະອຽດອ່ອນໃນການພົວພັນຕ່າງປະເທດ, ພິເສດແມ່ນກັບ Saudi Arabia ແລະ ອີຣານ , ໃນຂະນະທີ່ໃຫ້ບຸລິມະສິດການພົວພັນກັບຈີນ .ລາວໄດ້ປະເຊີນກັບການວິພາກວິຈານຕໍ່ຂໍ້ສັງເກດຂອງລາວກ່ຽວກັບບັນຫາທີ່ອ່ອນໄຫວ, ລວມທັງເລື່ອງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ Osama bin Laden ແລະການຕົບແຕ່ງຂອງແມ່ຍິງ.ໃນດ້ານນະໂຍບາຍເສດຖະກິດ, ລັດຖະບານຂອງ Khan ໄດ້ຊອກຫາເງິນຊ່ວຍເຫຼືອຂອງ IMF ເພື່ອແກ້ໄຂຄວາມດຸ່ນດ່ຽງຂອງການຈ່າຍເງິນແລະວິກິດການຫນີ້ສິນ, ນໍາໄປສູ່ມາດຕະການຮັດກຸມແລະສຸມໃສ່ການເພີ່ມລາຍຮັບພາສີແລະອັດຕາພາສີນໍາເຂົ້າ.ມາດຕະການເຫຼົ່ານີ້, ຄຽງຄູ່ກັບການສົ່ງເງິນສູງ, ໄດ້ປັບປຸງຖານະງົບປະມານຂອງປາກີສະຖານ.ອຳນາດການປົກຄອງຂອງທ່ານ Khan ຍັງມີຄວາມຄືບໜ້າຢ່າງເດັ່ນຊັດໃນການປັບປຸງຄວາມສະດວກໃນການດຳເນີນທຸລະກິດຂອງປາກີສະຖານ ແລະ ດຳເນີນການເຈລະຈາສັນຍາການຄ້າເສລີຈີນ-ປາກີສະຖານຄືນໃໝ່.ໃນດ້ານຄວາມປອດໄພແລະການກໍ່ການຮ້າຍ, ລັດຖະບານໄດ້ຫ້າມອົງການຈັດຕັ້ງເຊັ່ນ Jamaat-ud-Dawa ແລະສຸມໃສ່ການແກ້ໄຂບັນຫາຫົວຮຸນແຮງແລະຄວາມຮຸນແຮງ.ຄໍາເຫັນຂອງທ່ານ Khan ກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ທີ່ອ່ອນໄຫວບາງຄັ້ງພາໃຫ້ມີການຕິຕຽນພາຍໃນແລະສາກົນ.ທາງດ້ານສັງຄົມ, ລັດຖະບານໄດ້ພະຍາຍາມຟື້ນຟູສະຖານທີ່ທາງສາສະຫນາຂອງຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍແລະຈັດຕັ້ງການປະຕິຮູບດ້ານການສຶກສາແລະສຸຂະພາບ.ການບໍລິຫານຂອງ Khan ໄດ້ຂະຫຍາຍຕາໜ່າງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ແລະລະບົບສະຫວັດດີການຂອງປາກິສຖານ, ເຖິງແມ່ນວ່າບາງຄຳເຫັນຂອງ Khan ກ່ຽວກັບບັນຫາສັງຄົມແມ່ນມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນ.ດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມ, ສຸມໃສ່ເພີ່ມທະວີການຜະລິດພະລັງງານທົດແທນ ແລະ ຢຸດຕິບັນດາໂຄງການໄຟຟ້າຖ່ານຫີນໃນອະນາຄົດ.ຂໍ້ລິເລີ່ມຄ້າຍຄືໂຄງການ Plant for Pakistan ແນໃສ່ການປູກຕົ້ນໄມ້ຂະໜາດໃຫຍ່ ແລະ ຂະຫຍາຍສວນສາທາລະແຫ່ງຊາດ.ທາງດ້ານການປົກຄອງ ແລະ ຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ລັດຖະບານຂອງ Khan ໄດ້ເຮັດວຽກກ່ຽວກັບການປະຕິຮູບພາກລັດທີ່ຟົດຟື້ນ ແລະ ໄດ້ເປີດຂະບວນການຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫຼວງຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ເຊິ່ງໄດ້ຟື້ນຕົວຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍແຕ່ປະເຊີນກັບການວິພາກວິຈານໃນຂໍ້ກ່າວຫາທີ່ແນໃສ່ຝ່າຍຄ້ານທາງດ້ານການເມືອງ.

2022 Apr 10

ການປົກຄອງ Shehbaz Sharif

Pakistan

ໃນເດືອນເມສາ 2022, ປາກິສຖານໄດ້ປະສົບກັບການປ່ຽນແປງທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສໍາຄັນ.ຫຼັງຈາກການລົງຄະແນນສຽງບໍ່ມີຄວາມໝັ້ນໃຈໃນທ່າມກາງວິກິດການລັດຖະທຳມະນູນ, ບັນດາພັກຝ່າຍຄ້ານໄດ້ສະເໜີຊື່ທ່ານ Sharif ເປັນຜູ້ສະໝັກຮັບເລືອກຕັ້ງເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ, ເຮັດໃຫ້ການປົດຕຳແໜ່ງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Imran Khan.ທ່ານ Sharif ໄດ້ຮັບເລືອກຕັ້ງເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ໃນວັນທີ 11 ເມສາ 2022 ແລະໄດ້ສາບານຕົວເຂົ້າຮັບຕຳແໜ່ງໃນວັນດຽວກັນ.ຄຳສາບານໄດ້ດຳເນີນໄປໂດຍປະທານສະພາສູງ Sadiq Sanjrani, ໃນຂະນະທີ່ປະທານາທິບໍດີ Arif Alvi ໄດ້ພັກປິ່ນປົວ.ລັດຖະບານຂອງທ່ານ Sharif ທີ່ຕາງໜ້າໃຫ້ແກ່ຂະບວນການປະຊາທິປະໄຕປາກິສຖານ ໄດ້ປະເຊີນໜ້າກັບວິກິດການເສດຖະກິດຢ່າງຮ້າຍແຮງ, ຖືວ່າເປັນການຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດນັບແຕ່ປາກີສະຖານເປັນເອກະລາດ.ການບໍລິຫານຂອງລາວຊອກຫາການບັນເທົາທຸກໂດຍຜ່ານຂໍ້ຕົກລົງກັບກອງທຶນການເງິນສາກົນ (IMF) ແລະມີຈຸດປະສົງເພື່ອປັບປຸງການພົວພັນກັບສະຫະລັດ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການຕອບສະຫນອງຕໍ່ຄວາມພະຍາຍາມເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກຈໍາກັດ.ໃນຂະນະນັ້ນ, ທ່ານລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດຈີນ Qin Gang ໄດ້ສະແດງຄວາມວິຕົກກັງວົນກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ໝັ້ນຄົງພາຍໃນຂອງປາກີສະຖານ, ເຖິງວ່າ ຈີນ ສືບຕໍ່ໜູນຊ່ວຍດ້ານເສດຖະກິດໃຫ້ປາກີສະຖານ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມສັບສົນ ແລະ ສິ່ງທ້າທາຍຂອງການດຳລົງຕຳແໜ່ງຂອງ Sharif ໃນບັນດາຄວາມຫຍຸ້ງຍາກດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການພົວພັນສາກົນ.ໃນປີ 2023, ທ່ານ Kakar ໄດ້ຮັບເລືອກໃຫ້ເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີຮັກສາການຂອງປາກີສະຖານ, ເປັນການຕົກລົງກັນໂດຍທັງຜູ້ນຳຝ່າຍຄ້ານ ແລະ ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Shehbaz Sharif.ປະທານາທິບໍດີ Arif Alvi ໄດ້ໃຫ້ສັດຕະຍາບັນການແຕ່ງຕັ້ງນີ້, ແຕ່ງຕັ້ງ Kakar ເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີຄົນທີ 8 ຂອງປາກິສຖານຢ່າງເປັນທາງການ.ພິທີສາບານໂຕເຂົ້າຮັບຕຳແໜ່ງຂອງທ່ານກົງກັບວັນປະກາດເອກະລາດຄົບຮອບ 76 ປີຂອງປາກີສະຖານໃນວັນທີ 14 ສິງຫາ 2023. ໃນວັນສຳຄັນນີ້, ທ່ານ Kakar ຍັງໄດ້ລາອອກຈາກຕຳແໜ່ງໃນສະພາສູງ, ແລະການລາອອກຈາກຕຳແໜ່ງຂອງທ່ານໄດ້ຖືກຍອມຮັບໂດຍປະທານສະພາສູງທ່ານ Sadiq Sanjrani.

Appendices

APPENDIX 1

Pakistan's Geographic Challenge 2023

APPENDIX 2

Pakistan is dying (and that is a global problem)

Characters

President of Pakistan

Prime Minister of Pakistan

Pakistani nuclear physicist

Founder of Pakistan

Pakistani Humanitarian

Pakistani organic chemist

Prime Minister of Pakistan

Pakistani female education activist

Pakistani economist

President of Pakistan

First prime minister of Pakistan

President of Pakistan

Footnotes

Ahmed, Ishtiaq. "The Punjab Bloodied, Partitioned and Cleansed". Archived from the original on 9 August 2017. Retrieved 10 August 2017.
Nisid Hajari (2015). Midnight's Furies: The Deadly Legacy of India's Partition. Houghton Mifflin Harcourt. pp. 139–. ISBN 978-0547669212. Archived from the original on 16 January 2023. Retrieved 6 April 2018.
Talbot, Ian (2009). "Partition of India: The Human Dimension". Cultural and Social History. 6 (4): 403–410. doi:10.2752/147800409X466254. S2CID 147110854."
Daiya, Kavita (2011). Violent Belongings: Partition, Gender, and National Culture in Postcolonial India. Temple University Press. p. 75. ISBN 978-1-59213-744-2.
Hussain, Rizwan. Pakistan. Archived from the original on 29 March 2016. Retrieved 23 March 2017.
Khalidi, Omar (1 January 1998). "From Torrent to Trickle: Indian Muslim Migration to Pakistan, 1947—97". Islamic Studies. 37 (3): 339–352. JSTOR 20837002.
Chaudry, Aminullah (2011). Political administrators : the story of the Civil Service of Pakistan. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0199061716.
Aparna Pande (2011). Explaining Pakistan's Foreign Policy: Escaping India. Taylor & Francis. pp. 16–17. ISBN 978-1136818943. Archived from the original on 16 January 2023. Retrieved 6 April 2018.
"Government of Prime Minister Liaquat Ali Khan". Story of Pakistan press (1947 Government). June 2003. Archived from the original on 7 April 2013. Retrieved 17 April 2013.
Blood, Peter R. (1995). Pakistan: a country study. Washington, D.C.: Federal Research Division, Library of Congress. pp. 130–131. ISBN 978-0844408347. Pakistan: A Country Study."
Rizvi, Hasan Askari (1974). The military and politics in Pakistan. Lahore: Progressive Publishers.
"One Unit Program". One Unit. June 2003. Archived from the original on 11 April 2013. Retrieved 17 April 2013.
Hamid Hussain. "Tale of a love affair that never was: United States-Pakistan Defence Relations". Hamid Hussain, Defence Journal of Pakistan.
Salahuddin Ahmed (2004). Bangladesh: past and present. APH Publishing. pp. 151–153. ISBN 978-81-7648-469-5.
Dr. Hasan-Askari Rizvi. "Op-ed: Significance of October 27". Daily Times. Archived from the original on 2014-10-19. Retrieved 2018-04-15.
"Martial under Ayub Khan". Martial Law and Ayub Khan. 1 January 2003. Archived from the original on 5 April 2013. Retrieved 18 April 2013.
Mahmood, Shaukat (1966). The second Republic of Pakistan; an analytical and comparative evaluation of the Constitution of the Islamic Republic of Pakistan. Lahore: Ilmi Kitab Khana.
"Ayub Khan Became President". Ayub Presidency. June 2003. Archived from the original on 5 April 2013. Retrieved 18 April 2013.
Indus Water Treaty. "Indus Water Treaty". Indus Water Treaty. Archived from the original on 5 April 2013. Retrieved 18 April 2013.
"Pakistani students, workers, and peasants bring down a dictator, 1968-1969 | Global Nonviolent Action Database". nvdatabase.swarthmore.edu. Archived from the original on 1 September 2018. Retrieved 1 September 2018.
Ali, Tariq (22 March 2008). "Tariq Ali considers the legacy of the 1968 uprising, 40 years after the Vietnam war". the Guardian. Archived from the original on 1 September 2018. Retrieved 1 September 2018.
Wiebes, Cees (2003). Intelligence and the War in Bosnia, 1992–1995: Volume 1 of Studies in intelligence history. LIT Verlag. p. 195. ISBN 978-3825863470. Archived from the original on 16 January 2023. Retrieved 23 March 2017.
Abbas, Hassan (2015). Pakistan's Drift Into Extremism: Allah, the Army, and America's War on Terror. Routledge. p. 148. ISBN 978-1317463283. Archived from the original on 16 January 2023. Retrieved 18 October 2020.

References

Balcerowicz, Piotr, and Agnieszka Kuszewska. Kashmir in India and Pakistan Policies (Taylor & Francis, 2022).
Briskey, Mark. "The Foundations of Pakistan's Strategic Culture: Fears of an Irredentist India, Muslim Identity, Martial Race, and Political Realism." Journal of Advanced Military Studies 13.1 (2022): 130-152. online
Burki, Shahid Javed. Pakistan: Fifty Years of Nationhood (3rd ed. 1999)
Choudhury, G.W. India, Pakistan, Bangladesh, and the major powers: politics of a divided subcontinent (1975), by a Pakistani scholar; covers 1946 to 1974.
Cloughley, Brian. A history of the Pakistan army: wars and insurrections (2016).
Cohen, Stephen P. (2004). The idea of Pakistan. Washington, D.C.: Brookings Institution. ISBN 978-0815715023.
Dixit, J. N. India-Pakistan in War & Peace (2002).
Jaffrelot, Christophe (2004). A history of Pakistan and its origins. London: Anthem Press. ISBN 978-1843311492.
Lyon, Peter. Conflict between India and Pakistan: An Encyclopedia (2008).
Mohan, Surinder. Complex Rivalry: The Dynamics of India-Pakistan Conflict (University of Michigan Press, 2022).
Pande, Aparna. Explaining Pakistan’s foreign policy: escaping India (Routledge, 2011).
Qureshi, Ishtiaq Husain (1967). A Short history of Pakistan. Karachi: University of Karachi.
Sattar, Abdul. Pakistan's Foreign Policy, 1947–2012: A Concise History (3rd ed. Oxford UP, 2013).[ISBN missing]online 2nd 2009 edition
Sisson, Richard, and Leo E. Rose, eds. War and Secession: Pakistan, India, and the Creation of Bangladesh (1991)
Talbot, Ian. Pakistan: A Modern History (2022) ISBN 0230623042.
Ziring, Lawrence (1997). Pakistan in the twentieth century: a political history. Karachi; New York: Oxford University Press. ISBN 978-0195778168.