ចក្រភព Mughal

ចក្រភព Mughal ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាសម្រាប់ការច្នៃប្រឌិតផ្នែកស្ថាបត្យកម្ម និងការបញ្ចូលគ្នានៃវប្បធម៌របស់ពួកគេ បានគ្រប់គ្រងលើឧបទ្វីបឥណ្ឌាចាប់ពីដើមសតវត្សទី 16 រហូតដល់ពាក់កណ្តាលសតវត្សទី 19 ដោយបន្សល់ទុកនូវសញ្ញាណដែលមិនអាចលុបចោលបាននៅលើប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុងតំបន់។បង្កើតឡើងដោយ Babur ដែលជាកូនចៅរបស់ Genghis Khan និង Timur ក្នុងឆ្នាំ 1526 ចក្រភពនេះបានពង្រីកការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួនដើម្បីគ្របដណ្តប់ផ្នែកធំនៃសម័យទំនើបនៃ ប្រទេសឥណ្ឌា ប៉ាគីស្ថាន បង់ក្លាដែស និងអាហ្វហ្គានីស្ថាន ដោយបង្ហាញពីយុគសម័យនៃភាពរុងរឿង និងឧត្តមភាពសិល្បៈដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។អ្នកគ្រប់គ្រង Mughal ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាអ្នកឧបត្ថម្ភផ្នែកសិល្បៈរបស់ពួកគេ បានចាត់តាំងសំណង់ដ៏ល្បីបំផុតមួយចំនួនរបស់ពិភពលោក រួមទាំង Taj Mahal ដែលជានិមិត្តរូបនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពអស្ចារ្យនៃស្ថាបត្យកម្ម និងបន្ទាយក្រហម ដែលបង្ហាញពីភាពរឹងមាំខាងយោធា និងភាពប៉ិនប្រសប់នៃស្ថាបត្យកម្មសម័យ Mughal ។នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេ ចក្រភពនេះបានក្លាយជាសក្តានុពលរលាយនៃវប្បធម៌ សាសនា និងប្រពៃណីចម្រុះ ដែលជំរុញឱ្យមានការរួមបញ្ចូលគ្នាតែមួយគត់ដែលមានឥទ្ធិពលលើក្រណាត់សង្គមនៃឧបទ្វីបឥណ្ឌារហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។សមត្ថភាពរដ្ឋបាលរបស់ពួកគេ ប្រព័ន្ធប្រមូលចំណូលកម្រិតខ្ពស់ និងការលើកកម្ពស់ពាណិជ្ជកម្ម និងពាណិជ្ជកម្មបានរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ដល់ស្ថិរភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចក្រភព ដែលធ្វើឱ្យវាក្លាយជាចក្រភពមួយក្នុងចំណោមអាណាចក្រដែលមានជាងគេបំផុតនៃសម័យកាលរបស់ខ្លួន។កេរដំណែលនៃចក្រភព Mughal នៅតែបន្តទាក់ទាញអ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រ និងអ្នកចូលចិត្តដូចគ្នា ព្រោះវាតំណាងឱ្យយុគសម័យមាសនៃការរីកចំរើននៃវប្បធម៌ និងភាពអស្ចារ្យនៃស្ថាបត្យកម្ម ដែលឥទ្ធិពលរបស់វាកើតឡើងនៅក្នុងមរតកនៃឧបទ្វីបឥណ្ឌា និងលើសពីនេះ។

Babur កើត Zahīr ud-Dīn Muhammad នៅថ្ងៃទី 14 ខែកុម្ភៈឆ្នាំ 1483 នៅ Andijan ជ្រលង Fergana (សម័យទំនើប Uzbekistan) គឺជាស្ថាបនិកនៃចក្រភព Mughal នៅឧបទ្វីបឥណ្ឌា ។កូនចៅរបស់ Timur និង Genghis Khan តាមរយៈឪពុកនិងម្តាយរបស់គាត់រៀងៗខ្លួនគាត់បានឡើងសោយរាជ្យ Fergana នៅអាយុ 12 ឆ្នាំប្រឈមមុខនឹងការប្រឆាំងភ្លាមៗ។បន្ទាប់ពីការផ្លាស់ប្តូរទ្រព្យសម្បត្តិនៅអាស៊ីកណ្តាល រួមទាំងការបាត់បង់ និងការដណ្តើមយក Samarkand និងការបាត់បង់ទឹកដីដូនតារបស់គាត់ទៅ Muhammad Shaybani Khan Babur បានប្រែក្លាយមហិច្ឆិតារបស់គាត់ឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌា។ដោយមានការគាំទ្រពីអាណាចក្រ Safavid និង Ottoman គាត់បានយកឈ្នះ Sultan Ibrahim Lodi នៅសមរភូមិទីមួយនៃ Panipat ក្នុងឆ្នាំ 1526 ដោយបានចាក់គ្រឹះសម្រាប់ចក្រភព Mughal ។ឆ្នាំដំបូងរបស់ Babur ត្រូវបានសម្គាល់ដោយការតស៊ូដើម្បីអំណាចក្នុងចំណោមសាច់ញាតិរបស់គាត់ និងពួកអភិជនក្នុងតំបន់ ដែលនាំទៅដល់ការដណ្តើមយកទីក្រុងកាប៊ុលជាយថាហេតុនៅឆ្នាំ 1504 ។ ការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់នៅទីក្រុងកាប៊ុលត្រូវបានជំទាស់ដោយការបះបោរ និងការគំរាមកំហែងពី Uzbeks ប៉ុន្តែ Babur បានគ្រប់គ្រងការកាន់កាប់របស់គាត់នៅលើ ទីក្រុង​ខណៈ​ដែល​សម្លឹង​មើល​ការ​ពង្រីក​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​។គាត់បានលើកឡើងពីការធ្លាក់ចុះនៃទីក្រុង Delhi Sultanate និងភាពច្របូកច្របល់ក្នុងចំណោមនគរ Rajput ជាពិសេសការកម្ចាត់ Rana Sanga នៅសមរភូមិ Khanwa ដែលជាការសម្រេចចិត្តខ្លាំងជាងសម្រាប់ការគ្រប់គ្រង Mughal នៅភាគខាងជើងប្រទេសឥណ្ឌាជាង Panipat ។ពេញមួយជីវិតរបស់គាត់ Babur បានវិវត្តន៍ពីអ្នកកាន់សាសនាឥស្លាមដ៏រឹងមាំម្នាក់ទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងដែលមានភាពអត់ធ្មត់ជាងមុន ដោយអនុញ្ញាតឱ្យមានការរួមរស់ខាងសាសនានៅក្នុងចក្រភពរបស់គាត់ និងលើកកម្ពស់សិល្បៈ និងវិទ្យាសាស្ត្រនៅតុលាការរបស់គាត់។អនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់ Baburnama ដែលសរសេរជា Chaghatai Turkic ផ្តល់នូវដំណើររឿងលម្អិតអំពីជីវិតរបស់គាត់ និងទេសភាពវប្បធម៌ និងយោធានាពេលនោះ។Babur បានរៀបការជាច្រើនដង ដោយបង្កើតបានកូនប្រុសសំខាន់ៗដូចជា Humayun ដែលបានស្នងតំណែងពីគាត់។បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់គាត់នៅឆ្នាំ 1530 នៅ Agra អដ្ឋិធាតុរបស់ Babur ត្រូវបានកប់នៅទីនោះ ប៉ុន្តែក្រោយមកត្រូវបានផ្ទេរទៅទីក្រុង Kabul តាមការចង់បានរបស់គាត់។សព្វថ្ងៃនេះ គាត់ត្រូវបានគេប្រារព្ធជាវីរៈបុរសជាតិនៅ Uzbekistan និង Kyrgyzstan ជាមួយនឹងកំណាព្យរបស់គាត់ និង Baburnama យូរអង្វែងជាការរួមចំណែកខាងវប្បធម៌ដ៏សំខាន់។

សមរភូមិទីមួយនៃផានីផាតនៅថ្ងៃទី 21 ខែមេសាឆ្នាំ 1526 បានកត់សម្គាល់ការចាប់ផ្តើមនៃចក្រភព Mughal នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ដោយបញ្ចប់នូវ Delhi Sultanate ។វាគួរឱ្យកត់សម្គាល់សម្រាប់ការប្រើប្រាស់ដើមរបស់វានូវកាំភ្លើងបាញ់កាំភ្លើង និងកាំភ្លើងធំដែលណែនាំដោយកងកម្លាំង Mughal ដែលឈ្លានពានដឹកនាំដោយ Babur ។ការប្រយុទ្ធនេះបានធ្វើឱ្យ Babur យកឈ្នះ Sultan Ibrahim Lodi នៃ Delhi Sultanate ដោយប្រើយុទ្ធសាស្ត្រយោធាប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិត រួមទាំងការចោទប្រកាន់លើអាវុធ និងទ័ពសេះ ដូច្នេះចាប់ផ្តើមការគ្រប់គ្រង Mughal ដែលមានរហូតដល់ឆ្នាំ 1857 ។ចំណាប់អារម្មណ៍របស់ Babur នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាដំបូងគឺដើម្បីពង្រីកការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ទៅរដ្ឋ Punjab ដោយគោរពដល់មរតក របស់បុព្វបុរសរបស់គាត់ Timur ។ទិដ្ឋភាពនយោបាយនៃប្រទេសឥណ្ឌាខាងជើងមានភាពអំណោយផល ដោយរាជវង្ស Lodi ក្រោមការដឹកនាំរបស់ Ibrahim Lodi ចុះខ្សោយ។Babur ត្រូវបានអញ្ជើញដោយ Daulat Khan Lodi អភិបាលរដ្ឋ Punjab និង Ala-ud-Din ដែលជាពូរបស់ Ibrahim ដើម្បីប្រជែងជាមួយ Ibrahim ។វិធីសាស្រ្តការទូតដែលមិនជោគជ័យដើម្បីទាមទាររាជ្យបាននាំឱ្យមានសកម្មភាពយោធារបស់ Babur ។នៅពេលទៅដល់ Lahore ក្នុងឆ្នាំ 1524 ហើយបានរកឃើញ Daulat Khan Lodi ដែលត្រូវបានបណ្តេញចេញដោយកងកម្លាំងរបស់ Ibrahim Babur បានកម្ចាត់កងទ័ព Lodi ដុត Lahore ហើយបានផ្លាស់ទៅ Dipalpur ដោយបង្កើត Alam Khan ជាអភិបាល។បន្ទាប់ពី Alam Khan ត្រូវបានផ្ដួលរំលំ លោក និង Babur បានចូលរួមកម្លាំងជាមួយ Daulat Khan Lodi ដោយមិនបានជោគជ័យក្នុងការឡោមព័ទ្ធទីក្រុង Delhi ។ដោយដឹងពីបញ្ហាប្រឈម Babur បានរៀបចំសម្រាប់ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។នៅឯ Panipat លោក Babur បានប្រើយុទ្ធសាស្ត្រ "ឧបករណ៍ Ottoman " សម្រាប់ការពារ និងប្រើប្រាស់កាំភ្លើងធំវាលប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។ការច្នៃប្រឌិតយុទ្ធសាស្ត្ររបស់គាត់ រួមទាំងយុទ្ធសាស្រ្ត tulguhma នៃការបែងចែកកងកម្លាំងរបស់គាត់ និងការប្រើប្រាស់ araba (រទេះ) សម្រាប់កាំភ្លើងធំ គឺជាគន្លឹះនៃជ័យជំនះរបស់គាត់។ការបរាជ័យ និងការស្លាប់របស់ Ibrahim Lodi រួមជាមួយនឹងកងទ័ពរបស់គាត់ចំនួន 20,000 នាក់ បានកត់សម្គាល់នូវជ័យជម្នះដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់ Babur ដោយបានចាក់គ្រឹះសម្រាប់ការបង្កើតចក្រភព Mughal នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ដែលជាការគ្រប់គ្រងដែលនឹងស៊ូទ្រាំអស់រយៈពេលជាង 3 សតវត្ស។

សមរភូមិ Khanwa បានវាយប្រយុទ្ធគ្នានៅថ្ងៃទី 16 ខែមីនា ឆ្នាំ 1527 រវាងកងកម្លាំង Timurid របស់ Babur និងសហព័ន្ធ Rajput ដែលដឹកនាំដោយ Rana Sanga គឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រឥណ្ឌា មជ្ឈិមសម័យ។សមរភូមិនេះមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ការប្រើប្រាស់កាំភ្លើងធំនៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសឥណ្ឌា បានបញ្ចប់ក្នុងជ័យជម្នះយ៉ាងដាច់អហង្ការសម្រាប់ Babur ដែលពង្រឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ចក្រភព Mughal លើភាគខាងជើងនៃប្រទេសឥណ្ឌា។មិនដូចសមរភូមិ Panipat ពីមុនទល់នឹង Delhi Sultanate ដែលខ្សោយនោះទេ Khanwa បានវាយលុក Babur ប្រឆាំងនឹងនគរ Mewar ដែលជាការប្រឈមមុខគ្នាដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៅក្នុងការសញ្ជ័យ Mughal ។ការផ្តោតអារម្មណ៍ដំបូងរបស់ Babur ទៅលើរដ្ឋ Punjab បានផ្លាស់ប្តូរឆ្ពោះទៅរកមហិច្ឆតាដ៏ទូលំទូលាយមួយសម្រាប់ការគ្រប់គ្រងនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ដែលត្រូវបានលើកទឹកចិត្តដោយការខ្វែងគំនិតផ្ទៃក្នុងនៅក្នុងរាជវង្ស Lodi និងការអញ្ជើញពីអ្នកប្រឆាំង Lodi ។ថ្វីបើមានការថយក្រោយ និងការតស៊ូដំបូងពីកងកម្លាំងក្នុងស្រុកក៏ដោយ ក៏ជ័យជំនះរបស់ Babur ជាពិសេសនៅ Panipat បានបង្កើតទីតាំងឈរជើងរបស់គាត់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។គណនីដែលមានជម្លោះមានទាក់ទងនឹងសម្ព័ន្ធភាព ជាមួយនឹងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់ Babur បង្ហាញពីសម្ព័ន្ធភាពដែលបានស្នើឡើង ប៉ុន្តែមិនមានសម្ភារៈជាមួយ Rana Sanga ប្រឆាំងនឹងរាជវង្ស Lodi ដែលជាការទាមទារដែលប្រកួតប្រជែងដោយ Rajput និងប្រភពប្រវត្តិសាស្ត្រផ្សេងទៀតដែលបញ្ជាក់ពីកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងសកម្មរបស់ Babur ក្នុងការធានាសម្ព័ន្ធភាព និងធ្វើឱ្យការឈ្លានពានរបស់គាត់ស្របច្បាប់។មុនពេល Khanwa លោក Babur ប្រឈមមុខនឹងការគំរាមកំហែងពីទាំង Rana Sanga និងមេដឹកនាំអាហ្វហ្គានីស្ថានភាគខាងកើតនៃប្រទេសឥណ្ឌា។ការប៉ះទង្គិចគ្នាដំបូង រួមទាំងការតស៊ូដោយជោគជ័យដោយ Rana Sanga នៅ Bayana បានគូសបញ្ជាក់ពីបញ្ហាប្រឈមដ៏ខ្លាំងរបស់ Rajputs ។ការផ្តោតជាយុទ្ធសាស្ត្ររបស់ Babur បានផ្លាស់ប្តូរឆ្ពោះទៅរកការការពារប្រឆាំងនឹងកងកម្លាំងឈានមុខរបស់ Sanga ដោយចាប់យកទឹកដីសំខាន់ៗដើម្បីការពារជាយក្រុង Agra ។កម្លាំងយោធារបស់ Rajputs និងសម្ព័ន្ធភាពជាយុទ្ធសាស្ត្រប្រឆាំងនឹង Babur ដោយរួមបញ្ចូលកងកម្លាំង Rajput និង Afghan ជាច្រើនក្នុងគោលបំណងបណ្តេញ Babur និងស្ដារអាណាចក្រ Lodi ឡើងវិញ។យុទ្ធសាស្ត្រប្រយុទ្ធបានបង្ហាញពីការត្រៀមលក្ខណៈការពាររបស់ Babur ដោយប្រើប្រាស់កាំភ្លើងខ្លី និងកាំភ្លើងធំប្រឆាំងនឹងការចោទប្រកាន់បែបប្រពៃណី Rajput ។ទោះបីជាជោគជ័យដំបូងរបស់ Rajputs ក្នុងការបង្អាក់មុខតំណែង Mughal ក៏ដោយ ការក្បត់ផ្ទៃក្នុង និងការអសមត្ថភាពជាយថាហេតុរបស់ Rana Sanga បានផ្លាស់ប្តូរជំនោរនៃសមរភូមិនៅក្នុងការពេញចិត្តរបស់ Babur ។ការសាងសង់ប៉មលលាដ៍ក្បាលក្រោយការទទួលជ័យជម្នះគឺមានបំណងធ្វើភេរវកម្មដល់គូប្រជែង ដែលជាការអនុវត្តដែលទទួលបានពី Timur ។ការដកខ្លួន និងការស្លាប់ជាបន្តបន្ទាប់របស់ Rana Sanga ក្រោមកាលៈទេសៈអាថ៌កំបាំង បានរារាំងការប្រឈមដោយផ្ទាល់បន្ថែមទៀតចំពោះការគ្រប់គ្រងរបស់ Babur ។ដូច្នេះសមរភូមិ Khanwa មិនត្រឹមតែបញ្ជាក់ឡើងវិញនូវឧត្តមភាព Mughal នៅភាគខាងជើងប្រទេសឥណ្ឌាប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងបានកត់សម្គាល់ការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់នៅក្នុងសង្គ្រាមឥណ្ឌា ដោយសង្កត់ធ្ងន់លើប្រសិទ្ធភាពនៃអាវុធម្សៅ និងកំណត់ដំណាក់កាលសម្រាប់ការពង្រីក និងការបង្រួបបង្រួមនៃចក្រភព Mughal ។

Nasir al-Din Muhammad ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា Humayun (1508-1556) គឺជាអធិរាជ Mughal ទីពីរដែលគ្រប់គ្រងលើទឹកដីដែលឥឡូវនេះរួមមានអាហ្វហ្គានីស្ថានខាងកើត បង់ក្លាដែស ភាគខាងជើងឥណ្ឌា និង ប៉ាគីស្ថាន ។រជ្ជកាលរបស់គាត់ត្រូវបានសម្គាល់ដោយអស្ថិរភាពដំបូង ប៉ុន្តែបានបញ្ចប់ដោយការរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ចំពោះការពង្រីកវប្បធម៌ និងទឹកដីរបស់ចក្រភព Mughal ។Humayun បានស្នងតំណែងពីឪពុករបស់គាត់ឈ្មោះ Babur នៅឆ្នាំ 1530 នៅអាយុ 22 ឆ្នាំ ដោយប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាភ្លាមៗដោយសារតែគាត់មិនមានបទពិសោធន៍ និងការបែងចែកទឹកដីរវាងគាត់ និងបងប្រុសរបស់គាត់ Kamran Mirza ។ការបែងចែកនេះ ផ្តើមចេញពីប្រពៃណីអាស៊ីកណ្តាល ដែលខុសពីការប្រតិបត្តិរបស់ឥណ្ឌានៃបុព្វកាល បានសាបព្រោះភាពមិនចុះសម្រុង និងការប្រជែងគ្នាក្នុងចំណោមបងប្អូនបង្កើត។នៅដើមរជ្ជកាលរបស់គាត់ Humayun បានបាត់បង់អាណាចក្ររបស់គាត់ទៅ Sher Shah Suri ប៉ុន្តែបានយកមកវិញនៅឆ្នាំ 1555 ជាមួយនឹងជំនួយ Safavid បន្ទាប់ពីចំណាយពេល 15 ឆ្នាំក្នុងការនិរទេសខ្លួន។ការនិរទេសខ្លួននេះ ជាពិសេសនៅ ពែរ្ស បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដល់គាត់ និងតុលាការ Mughal ដោយបានណែនាំវប្បធម៌ សិល្បៈ និងស្ថាបត្យកម្ម Persian ទៅកាន់អនុទ្វីបនេះ។រជ្ជកាលរបស់ Humayun ត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈដោយការប្រឈមផ្នែកយោធា រួមទាំងជម្លោះជាមួយ Sultan Bahadur នៃ Gujarat និង Sher Shah Suri ។ទោះបីជាមានការបរាជ័យដំបូង រួមទាំងការបាត់បង់ទឹកដីរបស់គាត់ទៅ Sher Shah និងការដកថយជាបណ្តោះអាសន្នទៅពែរ្សក៏ដោយ ការតស៊ូរបស់ Humayun និងការគាំទ្រពី Safavid Shah នៃ Persia នៅទីបំផុតបានធ្វើឱ្យគាត់អាចដណ្តើមយកបល្ល័ង្ករបស់គាត់មកវិញ។ការត្រឡប់មកវិញរបស់គាត់ត្រូវបានសម្គាល់ដោយការណែនាំរបស់ពួកអភិជន Persian ចូលទៅក្នុងតុលាការរបស់គាត់ ដែលមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើវប្បធម៌ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal ។ឆ្នាំក្រោយនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ Humayun បានឃើញការបង្រួបបង្រួមទឹកដី Mughal និងការរស់ឡើងវិញនៃទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ចក្រភព។យុទ្ធនាការយោធារបស់គាត់បានពង្រីកឥទ្ធិពល Mughal ហើយកំណែទម្រង់រដ្ឋបាលរបស់គាត់បានដាក់មូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់រជ្ជកាលដ៏រុងរឿងរបស់កូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Akbar ។ដូច្នេះ កេរដំណែលរបស់ Humayun គឺជារឿងនិទាននៃភាពធន់ និងការសំយោគវប្បធម៌ ដែលរួមបញ្ចូលការបញ្ចូលគ្នានៃប្រពៃណីអាស៊ីកណ្តាល និងអាស៊ីខាងត្បូង ដែលនឹងបង្ហាញពីយុគសម័យមាសរបស់ចក្រភព Mughal ។នៅថ្ងៃទី 24 ខែមករាឆ្នាំ 1556 លោក Humayun ជាមួយនឹងដៃរបស់គាត់ពោរពេញដោយសៀវភៅកំពុងចុះជណ្តើរពីបណ្ណាល័យរបស់គាត់ Sher Mandal នៅពេលដែល muezzin បានប្រកាស Azaan (ការហៅទៅការអធិស្ឋាន) ។វា​ជា​ទម្លាប់​របស់​គាត់ មិន​ថា​នៅ​ទីណា និង​គ្រប់​ពេល​ណា​ដែល​គាត់​បាន​ឮ​ការ​កោះហៅ​នោះ ឱ្យ​លុត​ជង្គង់​ដោយ​គោរព​ដ៏​បរិសុទ្ធ។ដោយព្យាយាមលុតជង្គង់ គាត់បានចាប់ជើងរបស់គាត់នៅក្នុងអាវរបស់គាត់ រអិលចុះក្រោមជាច្រើនជំហាន ហើយវាយប្រាសាទរបស់គាត់នៅលើគែមថ្មដ៏រឹងមាំ។គាត់បានស្លាប់បីថ្ងៃក្រោយមក។បន្ទាប់ពីអធិរាជ Mughal វ័យក្មេង Akbar បានកម្ចាត់និងសម្លាប់ Hemu នៅក្នុងសមរភូមិទីពីរនៃ Panipat ។សាកសពរបស់ Humayun ត្រូវបានគេបញ្ចុះនៅក្នុងផ្នូររបស់ Humayun ក្នុងទីក្រុង Delhi ដែលជាផ្នូរសួនច្បារដ៏អស្ចារ្យដំបូងគេនៅក្នុងស្ថាបត្យកម្ម Mughal ដែលកំណត់ជាគំរូក្រោយមក អមដោយ Taj Mahal និងវិមានឥណ្ឌាជាច្រើនទៀត។

នៅឆ្នាំ 1556 Akbar បានប្រឈមមុខនឹង Hemu ដែលជាឧត្តមសេនីយហិណ្ឌូ និងជាអធិរាជដែលប្រកាសខ្លួនឯង ដែលបានបណ្តេញពួក Mughals ចេញពីវាលទំនាប Indo-Gangetic ។ត្រូវបានជំរុញដោយ Bairam Khan Akbar បានដណ្តើមយកទីក្រុង Delhi មកវិញបន្ទាប់ពីបានយកឈ្នះ Hemu នៅសមរភូមិទីពីរនៃ Panipat ។ជ័យជំនះនេះត្រូវបានបន្តដោយការសញ្ជ័យរបស់ Agra, Punjab, Lahore, Multan និង Ajmer បង្កើតការគ្រប់គ្រង Mughal នៅក្នុងតំបន់។រជ្ជកាលរបស់ Akbar បានកត់សម្គាល់ការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់មួយឆ្ពោះទៅរកការរួមបញ្ចូលវប្បធម៌ និងសាសនា ដោយលើកកម្ពស់ការជជែកដេញដោលក្នុងចំណោមក្រុមសាសនាផ្សេងៗនៅក្នុងចក្រភពរបស់គាត់។ការគ្រប់គ្រងប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតរបស់គាត់រួមមានប្រព័ន្ធ Mansabdari ការរៀបចំយោធា និងអភិជន និងការណែនាំកំណែទម្រង់ពន្ធសម្រាប់អភិបាលកិច្ចប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងការទូតរបស់ Akbar បានពង្រីកដល់ការជំរុញទំនាក់ទំនងជាមួយ ជនជាតិព័រទុយហ្គាល់ អូតូម៉ ង់ សាហ្វាវីដ និងនគរសហសម័យផ្សេងទៀត ដោយសង្កត់ធ្ងន់លើពាណិជ្ជកម្ម និងការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក។គោលនយោបាយសាសនារបស់ Akbar ដែលត្រូវបានគូសបញ្ជាក់ដោយការចាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ចំពោះលទ្ធិ Sufism និងការបង្កើត Din-i Ilahi បានបង្ហាញពីការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ឆ្ពោះទៅរកប្រព័ន្ធជំនឿដែលស៊ីសង្វាក់គ្នា ទោះបីជាវាមិនត្រូវបានអនុម័តយ៉ាងទូលំទូលាយក៏ដោយ។គាត់បានបង្ហាញពីការអត់ឱនដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកចំពោះអ្នកមិនមែនជាមូស្លីម ការដកហូតពន្ធ jizya សម្រាប់ហិណ្ឌូ ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យហិណ្ឌូ និងការចូលរួមជាមួយអ្នកប្រាជ្ញជិន ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីវិធីសាស្រ្តសេរីរបស់គាត់ចំពោះជំនឿផ្សេងៗ។កេរដំណែលស្ថាបត្យកម្មរបស់ Akbar រួមទាំងការសាងសង់ Fatehpur Sikri និងការឧបត្ថម្ភផ្នែកសិល្បៈ និងអក្សរសិល្ប៍របស់គាត់បានគូសបញ្ជាក់អំពីការបង្កើតឡើងវិញនៃវប្បធម៌ក្នុងអំឡុងពេលការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ ដែលធ្វើអោយគាត់ក្លាយជាតួអង្គសំខាន់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រឥណ្ឌា។គោលនយោបាយរបស់គាត់បានដាក់មូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ mosaic វប្បធម៌ និងសាសនាដ៏សម្បូរបែបដែលកំណត់លក្ខណៈនៃចក្រភព Mughal ជាមួយនឹងកេរ្តិ៍ដំណែលរបស់គាត់ដែលស្ថិតស្ថេរជានិមិត្តរូបនៃការគ្រប់គ្រងប្រកបដោយការបំភ្លឺ និងរួមបញ្ចូល។

Akbar និងអាណាព្យាបាលរបស់គាត់ Bairam Khan ដែលបន្ទាប់ពីដឹងពីការបាត់បង់ Agra និង Delhi បានដើរក្បួនទៅកាន់ Panipat ដើម្បីទាមទារយកទឹកដីដែលបាត់បង់មកវិញ។វា​ជា​ការ​ប្រកួត​ប្រជែង​គ្នា​យ៉ាង​អស់​សង្ឃឹម ប៉ុន្តែ​គុណ​សម្បត្តិ​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ភាព​លំអៀង​ទៅ​នឹង Hemu។ស្លាបទាំងពីររបស់កងទ័ព Mughal ត្រូវបានរុញច្រានត្រឡប់មកវិញ ហើយ Hemu បានផ្លាស់ទីកងដំរីចម្បាំង និងទ័ពសេះរបស់គាត់ឆ្ពោះទៅមុខ ដើម្បីកំទេចមជ្ឈមណ្ឌលរបស់ពួកគេ។វាគឺនៅចំណុចនេះដែល Hemu ប្រហែលជានៅលើ cusp នៃជ័យជំនះ, ត្រូវបានរងរបួសនៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានវាយប្រហារចំភ្នែកដោយចៃដន្យ Mughal ព្រួញនិងបានដួលសន្លប់។ពេល​ឃើញ​គាត់​ចុះ​ទៅ​ក្រោម​បង្ក​ឱ្យ​មាន​ការ​ភ័យ​ស្លន់​ស្លោ​ក្នុង​ជួរ​កង​ទ័ព​របស់​គាត់​ដែល​បាន​បំបែក​ការ​បង្កើត​ហើយ​បាន​រត់​គេច​ខ្លួន​។ការប្រយុទ្ធត្រូវបានបាត់បង់;អ្នកស្លាប់ចំនួន 5,000 នាក់បានដេកនៅលើសមរភូមិ ហើយមនុស្សជាច្រើននាក់ទៀតបានស្លាប់នៅពេលកំពុងរត់គេចខ្លួន។ទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានមកពីសមរភូមិនៅ Panipat រួមមានដំរីចម្បាំង 120 ក្បាលរបស់ Hemu ដែលការវាយប្រហារបំផ្លិចបំផ្លាញបានធ្វើឱ្យ Mughals ចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ដែលសត្វទាំងនោះបានក្លាយទៅជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃយុទ្ធសាស្ត្រយោធារបស់ពួកគេ។

នៅឆ្នាំ 1559 ពួក Mughals បានបើកដំណើរឆ្ពោះទៅភាគខាងត្បូងចូលទៅក្នុង Rajputana និង Malwa ។នៅឆ្នាំ 1560 កងទ័ព Mughal ក្រោមការបញ្ជារបស់បងប្រុសបង្កើតរបស់គាត់ Adham Khan និងមេបញ្ជាការ Mughal Pir Muhammad Khan បានចាប់ផ្តើមការសញ្ជ័យ Mughal នៃ Malwa ។

បន្ទាប់ពីទទួលបានការគ្រប់គ្រងនៅភាគខាងជើងប្រទេសឥណ្ឌា Akbar បានផ្តោតលើ Rajputana គោលបំណងដើម្បីបង្ក្រាបតំបន់យុទ្ធសាស្ត្រ និងធន់នឹងប្រវត្តិសាស្ត្រនេះ។Mewat, Ajmer, និង Nagor បានធ្លាក់ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal រួចហើយ។យុទ្ធនាការដែលលាយឡំសង្គ្រាម និងការទូតពីឆ្នាំ 1561 បានឃើញរដ្ឋ Rajput ភាគច្រើនទទួលស្គាល់សិទ្ធិអំណាចរបស់ Mughal ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ Mewar និង Marwar នៅក្រោម Udai Singh II និង Chandrasen Rathore រៀងគ្នាបានទប់ទល់នឹងការជឿនលឿនរបស់ Akbar ។Udai Singh ដែលជាកូនចៅរបស់ Rana Sanga ដែលប្រឆាំងនឹង Babur មានឋានៈសំខាន់ក្នុងចំណោម Rajputs ។យុទ្ធនាការរបស់ Akbar ប្រឆាំងនឹង Mewar ដែលកំណត់គោលដៅសំខាន់នៃ Chittor Fort ក្នុងឆ្នាំ 1567 គឺជាការខិតខំប្រឹងប្រែងជាយុទ្ធសាស្ត្រ និងជានិមិត្តរូប ដែលបង្ហាញពីការប្រឈមដោយផ្ទាល់ចំពោះអធិបតេយ្យភាព Rajput ។ការដួលរលំរបស់ Chittorgarh ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 1568 បន្ទាប់ពីការឡោមព័ទ្ធជាច្រើនខែ ត្រូវបានប្រកាសដោយ Akbar ថាជាជ័យជំនះនៃសាសនាឥស្លាម ជាមួយនឹងការបំផ្លិចបំផ្លាញយ៉ាងទូលំទូលាយ និងការសម្លាប់រង្គាលដែលប្រើដើម្បីពង្រឹងអំណាច Mughal ។បន្ទាប់ពី Chittorgarh Akbar បានកំណត់គោលដៅ Ranthambore ដោយចាប់យកវាយ៉ាងលឿន និងពង្រឹងវត្តមាន Mughal បន្ថែមទៀតនៅក្នុង Rajputana ។ទោះបីជាបានទទួលជ័យជម្នះទាំងនេះក៏ដោយ ការតស៊ូរបស់ Mewar បានបន្តនៅក្រោម Maharana Pratap ដែលបានបន្តទប់ទល់នឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal ។ការសញ្ជ័យរបស់ Akbar នៅ Rajputana ត្រូវបានប្រារព្ធឡើងដោយការបង្កើត Fatehpur Sikri ដែលជានិមិត្តរូបនៃជ័យជំនះរបស់ Mughal និងការពង្រីកអាណាចក្ររបស់ Akbar ចូលទៅក្នុងបេះដូងនៃ Rajputana ។

ស្តេចស៊ុលតង់ពីរចុងក្រោយនៃរដ្ឋ Gujarat គឺ Ahmad Shah III និង Mahmud Shah III ត្រូវបានលើកតម្កើងឡើងសោយរាជ្យក្នុងវ័យកុមារ ដែលនាំទៅដល់ការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចស៊ុលតង់ដោយពួកអភិជន។អភិជន ដែលប្រាថ្នាចង់បានឧត្តមភាព បានបែងចែកទឹកដីក្នុងចំណោមពួកគេ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានបានចូលរួមក្នុងជម្លោះដើម្បីត្រួតត្រា។អភិជនម្នាក់ដែលស្វែងរកការបង្រួបបង្រួមអំណាចរបស់គាត់បានអញ្ជើញ Mughal Emperor Akbar ឱ្យធ្វើអន្តរាគមន៍នៅឆ្នាំ 1572 ដែលជាលទ្ធផលនៅក្នុងការសញ្ជ័យ Mughal នៃ Gujarat នៅឆ្នាំ 1573 ផ្លាស់ប្តូរវាទៅជាខេត្ត Mughal ។ជម្លោះផ្ទៃក្នុងក្នុងចំណោមពួកអភិជនរបស់រដ្ឋ Gujarat និងសម្ព័ន្ធភាពម្តងម្កាលរបស់ពួកគេជាមួយកម្លាំងខាងក្រៅបានធ្វើឱ្យស៊ុលតង់ចុះខ្សោយ។ការអញ្ជើញទៅ Akbar បានផ្តល់ឱ្យគាត់នូវលេសដើម្បីធ្វើអន្តរាគមន៍។ការហែក្បួនរបស់ Akbar ពី Fatehpur Sikri ទៅកាន់ Ahmedabad បានកត់សម្គាល់ការចាប់ផ្តើមនៃយុទ្ធនាការនេះ ដែលនាំទៅដល់ការកាត់ទោសយ៉ាងឆាប់រហ័ស និងការតម្រឹមពួកអភិជនក្នុងតំបន់ទៅកាន់អាជ្ញាធរ Mughal ។កងកម្លាំងរបស់ Akbar បន្ទាប់ពីការធានា Ahmedabad បានដេញតាមពួកអភិជន Gujarat ដែលនៅសេសសល់ និង Sultan Muzaffar Shah III ដោយឈានដល់ការប្រយុទ្ធគ្នាដ៏សំខាន់នៅទីតាំងដូចជា Sarnal ។ការដណ្តើមយកទីក្រុង និងបន្ទាយសំខាន់ៗ រួមទាំង Surat បានពង្រឹងការគ្រប់គ្រង Mughal បន្ថែមទៀត។គួរកត់សម្គាល់ថាជ័យជំនះរបស់ Akbar បាននាំឱ្យមានការសាងសង់ Buland Darwaza នៅ Fatehpur Sikri ដែលជាការរំលឹកដល់ការសញ្ជ័យ។ការរត់គេចខ្លួនរបស់ Muzaffar Shah III និងការជ្រកកោនជាបន្តបន្ទាប់ជាមួយ Jam Sataji នៃ Nawanagar បានបង្កឱ្យមានសមរភូមិ Bhuchar Mori ក្នុងឆ្នាំ 1591។ ទោះបីជាមានការតស៊ូដំបូងក៏ដោយ ជ័យជំនះរបស់ Mughal គឺសម្រេចបាន ដោយសម្គាល់ការបញ្ចូលពេញលេញនៃរដ្ឋ Gujarat ទៅក្នុងចក្រភព Mughal ដោយហេតុនេះបង្ហាញអំពីយុទ្ធសាស្រ្ដរបស់ Akbar និង Mughal ។ កម្លាំងយោធារបស់អាណាចក្រ។

ឥឡូវនេះ Akbar បានកម្ចាត់ភាគច្រើននៃសំណល់អាហ្វហ្គានីស្ថាននៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។មជ្ឈមណ្ឌលតែមួយគត់នៃអំណាចអាហ្វហ្គានីស្ថានឥឡូវនេះគឺនៅបេងហ្គាល់ដែលជាកន្លែងដែល Sulaiman Khan Karrani ដែលជាមេអាហ្វហ្គានីស្ថានដែលគ្រួសាររបស់គាត់ធ្លាប់បម្រើនៅក្រោម Sher Shah Suri កំពុងសោយរាជ្យ។ជំហានសំខាន់ដំបូងឆ្ពោះទៅរកការសញ្ជ័យបានធ្វើឡើងនៅឆ្នាំ 1574 នៅពេលដែល Akbar បានបញ្ជូនកងទ័ពរបស់គាត់ទៅបង្ក្រាបមេទ័ពអាហ្វហ្គានីស្ថានដែលកំពុងគ្រប់គ្រងលើ Bengal ។ការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់បានកើតឡើងនៅ Tukaroi ក្នុងឆ្នាំ 1575 ជាកន្លែងដែលកងកម្លាំង Mughal ទទួលបានជ័យជំនះ ដោយបានចាក់គ្រឹះសម្រាប់ការគ្រប់គ្រង Mughal នៅក្នុងតំបន់។យុទ្ធនាការយោធាជាបន្តបន្ទាប់បានពង្រឹងការគ្រប់គ្រង Mughal បន្ថែមទៀត ដោយឈានដល់សមរភូមិ Rajmahal ក្នុងឆ្នាំ 1576 ដែលបានកម្ចាត់កងកម្លាំងរបស់ Bengal Sultanate យ៉ាងដាច់អហង្ការ។បន្ទាប់ពីការសញ្ជ័យយោធា Akbar បានអនុវត្តកំណែទម្រង់រដ្ឋបាលដើម្បីរួមបញ្ចូល Bengal ទៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌរដ្ឋបាល Mughal ។ប្រព័ន្ធចំណូលដីត្រូវបានរៀបចំឡើងវិញ ហើយរចនាសម្ព័ន្ធអភិបាលកិច្ចមូលដ្ឋានត្រូវបានអនុលោមតាមការអនុវត្តរបស់ Mughal ធានានូវការគ្រប់គ្រងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព និងការទាញយកធនធាន។ការសញ្ជ័យក៏បានជួយសម្រួលដល់ការផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌ និងសេដ្ឋកិច្ច ពង្រឹងវប្បធម៌របស់ចក្រភព Mughal និងជំរុញសេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្លួន។ការសញ្ជ័យ Mughal នៃ Bengal បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុងតំបន់ ដោយចាប់ផ្តើមនៅក្នុងរយៈពេលនៃស្ថិរភាព ភាពរុងរឿង និងការអភិវឌ្ឍន៍ស្ថាបត្យកម្មក្រោមការឧបត្ថម្ភរបស់ Mughal ។វាបានបង្កើតកេរ្តិ៍ដំណែលយូរអង្វែងដែលមានឥទ្ធិពលលើទិដ្ឋភាពសេដ្ឋកិច្ចសង្គម និងវប្បធម៌ក្នុងតំបន់លើសពីរជ្ជកាលរបស់ Akbar ។

Jahangir ដែលជាអធិរាជ Mughal ទីបួនបានគ្រប់គ្រងពីឆ្នាំ 1605 ដល់ឆ្នាំ 1627 ហើយត្រូវបានគេស្គាល់ចំពោះការរួមចំណែករបស់គាត់ចំពោះសិល្បៈ វប្បធម៌ និងកំណែទម្រង់រដ្ឋបាលរបស់គាត់។កើតនៅអធិរាជ Akbar និងអធិរាជ Mariam-uz-Zamani ក្នុងឆ្នាំ 1569 គាត់បានឡើងសោយរាជ្យជា Nuruddin Muhammad Jahangir ។រជ្ជកាលរបស់គាត់ត្រូវបានសម្គាល់ដោយបញ្ហាប្រឈមផ្ទៃក្នុង រួមទាំងការបះបោរដែលដឹកនាំដោយកូនប្រុសរបស់គាត់ Khusrau Mirza និង Khurram (ក្រោយមក Shah Jahan) និងការវិវឌ្ឍន៍សំខាន់ៗក្នុងទំនាក់ទំនងបរទេស និងការឧបត្ថម្ភវប្បធម៌។ការបះបោររបស់ព្រះអង្គម្ចាស់ Khusrau ក្នុងឆ្នាំ 1606 គឺជាការសាកល្បងដំបូងនៃការដឹកនាំរបស់ Jahangir ។ការបរាជ័យរបស់ Khusrau និងការដាក់ទណ្ឌកម្មជាបន្តបន្ទាប់ រួមទាំងការខ្វាក់ភ្នែកមួយផ្នែក បានគូសបញ្ជាក់ពីភាពស្មុគស្មាញនៃនយោបាយស្នងរាជ្យរបស់ Mughal ។អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ Jahangir ជាមួយ Mehr-un-Nissa ដែលក្រោយមកត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា Empress Nur Jahan ក្នុងឆ្នាំ 1611 បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដល់រជ្ជកាលរបស់គាត់។ឥទ្ធិពលនយោបាយដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបានរបស់ Nur Jahan បាននាំឱ្យសាច់ញាតិរបស់នាងឡើងឋានៈខ្ពស់ បង្កើតការមិនសប្បាយចិត្តនៅក្នុងតុលាការ។ទំនាក់ទំនងរបស់ Jahangir ជាមួយ ក្រុមហ៊ុន British East India Company បានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការមកដល់របស់ Sir Thomas Roe ដែលបានធានាសិទ្ធិធ្វើពាណិជ្ជកម្មសម្រាប់ជនជាតិអង់គ្លេស ដែលជាការចាប់ផ្តើមនៃវត្តមានបរទេសដ៏សំខាន់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ទំនាក់ទំនងនេះបានបញ្ជាក់ពីការបើកចំហររបស់ចក្រភព Mughal ចំពោះពាណិជ្ជកម្ម និងការទូតអន្តរជាតិ។ការសញ្ជ័យនៃបន្ទាយ Kangra ក្នុងឆ្នាំ 1615 បានពង្រីកឥទ្ធិពល Mughal ចូលទៅក្នុងហិម៉ាឡៃយ៉ា ដោយបង្ហាញពីសមត្ថភាពយោធារបស់ Jahangir និងមហិច្ឆតារបស់គាត់ក្នុងការពង្រឹងការគ្រប់គ្រងលើទឹកដីយុទ្ធសាស្ត្រ។ការបះបោរដែលដឹកនាំដោយព្រះអង្គម្ចាស់ Khurram ក្នុងឆ្នាំ 1622 ជុំវិញបញ្ហាស្នងរាជ្យបន្តបានសាកល្បងអភិបាលកិច្ចរបស់ Jahangir ដែលនៅទីបំផុតនាំទៅដល់ការឡើងគ្រងរាជ្យរបស់ Khurram ជា Shah Jahan ។ការបាត់បង់ Kandahar ទៅ Safavids ក្នុងឆ្នាំ 1622 គឺជាការធ្លាក់ចុះដ៏សំខាន់ ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីបញ្ហាប្រឈមដែល Jahangir ជួបប្រទះក្នុងការធានាព្រំដែនខាងលិចរបស់ចក្រភព។ទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ការណែនាំរបស់ Jahangir នៃ "ខ្សែសង្វាក់នៃយុត្តិធម៌" តំណាងឱ្យការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់ចំពោះភាពយុត្តិធម៌ និងភាពងាយស្រួលក្នុងការគ្រប់គ្រង ដែលអនុញ្ញាតឱ្យប្រធានបទស្វែងរកការដោះស្រាយដោយផ្ទាល់ពីអធិរាជ។រជ្ជកាលរបស់ Jahangir ក៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់ផងដែរចំពោះសមិទ្ធិផលវប្បធម៌របស់វា រួមទាំងការរីកចំរើននៃសិល្បៈ និងស្ថាបត្យកម្ម Mughal ដែលបានទទួលអត្ថប្រយោជន៍ពីការឧបត្ថម្ភ និងការចាប់អារម្មណ៍លើសិល្បៈរបស់គាត់។សៀវភៅអនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់គឺ Jahangirnama ផ្តល់នូវការយល់ដឹងអំពីវប្បធម៌ នយោបាយ និងការឆ្លុះបញ្ចាំងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ Jahangir ។

សិល្បៈ Mughal ឈានដល់ចំណុចខ្ពស់ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ Jahangir ។Jahangir ចាប់អារម្មណ៍នឹងសិល្បៈ និងស្ថាបត្យកម្ម។នៅក្នុងជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ Jahangirnama, Jahangir បានកត់ត្រាព្រឹត្តិការណ៍ដែលកើតឡើងក្នុងរជ្ជកាលរបស់គាត់ ការពិពណ៌នាអំពីរុក្ខជាតិ និងសត្វដែលគាត់បានជួបប្រទះ និងទិដ្ឋភាពផ្សេងទៀតនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃ និងបានតែងតាំងវិចិត្រករតុលាការដូចជា Ustad Mansur ឱ្យគូរគំនូរលម្អិតដែលនឹងអមជាមួយពាក្យសំដីដ៏រស់រវើករបស់គាត់។ .នៅក្នុងបុព្វបទនៃការបកប្រែរបស់ WM Thackston នៃ Jahangirnama, Milo Cleveland Beach ពន្យល់ថា Jahangir គ្រប់គ្រងក្នុងអំឡុងពេលនៃការគ្រប់គ្រងនយោបាយដែលមានស្ថេរភាពគួរឱ្យកត់សម្គាល់ ហើយមានឱកាសដើម្បីបញ្ជាឱ្យសិល្បករបង្កើតសិល្បៈដើម្បីអមដំណើរអនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់ដែល "ឆ្លើយតបទៅនឹងបច្ចុប្បន្នរបស់អធិរាជ។ ភាពរីករាយ”

Shah Jahan I ដែលជាអធិរាជ Mughal ទីប្រាំ បានសោយរាជ្យពីឆ្នាំ 1628 ដល់ឆ្នាំ 1658 ដែលជាចំណុចកំពូលនៃសមិទ្ធិផលស្ថាបត្យកម្ម Mughal និងភាពរុងរឿងនៃវប្បធម៌។កើតជា Mirza Shahab-ud-Din Muhammad Khurram ទៅអធិរាជ Jahangir គាត់បានចូលរួមក្នុងយុទ្ធនាការយោធាប្រឆាំងនឹងពួកអភិជន Rajputs និង Deccan នៅដើមជីវិតរបស់គាត់។ការឡើងសោយរាជ្យបន្ទាប់ពីការសោយទីវង្គត់របស់ឪពុកគាត់ Shah Jahan បានកម្ចាត់គូប្រជែងរបស់គាត់ រួមទាំងប្អូនប្រុសរបស់គាត់ Shahryar Mirza ដើម្បីបង្រួបបង្រួមអំណាច។រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់បានធ្វើជាសាក្សីក្នុងការសាងសង់វិមានដ៏ល្បីល្បាញដូចជា Taj Mahal បន្ទាយក្រហម និងវិហារអ៊ីស្លាម Shah Jahan ដែលតំណាងឱ្យកំពូលនៃស្ថាបត្យកម្ម Mughal ។គោលនយោបាយការបរទេសរបស់ Shah Jahan រួមមានយុទ្ធនាការឈ្លានពាននៅក្នុង Deccan ការប្រឈមមុខជាមួយជនជាតិព័រទុយហ្គាល់ និងសង្គ្រាមជាមួយ Safavids ។គាត់បានគ្រប់គ្រងជម្លោះផ្ទៃក្នុង រួមទាំងការបះបោរ Sikh ដ៏សំខាន់ និងទុរ្ភិក្ស Deccan នៃឆ្នាំ 1630-32 ដែលបង្ហាញពីស្ទាត់ជំនាញផ្នែករដ្ឋបាលរបស់គាត់។វិបត្តិស្នងតំណែងនៅឆ្នាំ 1657 ដែលបង្កឡើងដោយជំងឺរបស់គាត់ បាននាំឱ្យមានសង្គ្រាមស៊ីវិលក្នុងចំណោមកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលឈានដល់ការឡើងកាន់អំណាចរបស់ Aurangzeb ។Shah Jahan ត្រូវបានឃុំឃាំងដោយ Aurangzeb នៅ Agra Fort ជាកន្លែងដែលគាត់បានចំណាយពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយរបស់គាត់រហូតដល់គាត់ស្លាប់នៅឆ្នាំ 1666 ។រជ្ជកាលរបស់គាត់បានចាកចេញពីគោលនយោបាយសេរីរបស់ជីតារបស់គាត់ Akbar ជាមួយនឹងការវិលត្រឡប់ទៅកាន់សាសនាអ៊ីស្លាមគ្រិស្តអូស្សូដក់ដែលមានឥទ្ធិពលលើការគ្រប់គ្រង Mughal ។Timurid Renaissance ក្រោម Shah Jahan បានសង្កត់ធ្ងន់លើមរតករបស់គាត់តាមរយៈយុទ្ធនាការយោធាដែលមិនជោគជ័យនៅអាស៊ីកណ្តាល។ថ្វីបើមានការប្រឹងប្រែងខាងផ្នែកយោធាក៏ដោយ ក៏សម័យរបស់ Shah Jahan ត្រូវបានប្រារព្ធសម្រាប់កេរ្តិ៍ដំណែលស្ថាបត្យកម្ម និងការរីកចំរើននៃសិល្បៈ សិប្បកម្ម និងវប្បធម៌ ដែលធ្វើឲ្យ Mughal India ក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌលសិល្បៈ និងស្ថាបត្យកម្មពិភពលោកដ៏សម្បូរបែប។គោលនយោបាយរបស់គាត់បានជំរុញឱ្យមានស្ថិរភាពសេដ្ឋកិច្ច ទោះបីជារជ្ជកាលរបស់ទ្រង់ក៏បានមើលឃើញការពង្រីករបស់ចក្រភព និងការកើនឡើងតម្រូវការលើប្រធានបទរបស់ខ្លួន។ចំណែក GDP របស់ចក្រភព Mughal បានកើនឡើង ដែលបង្ហាញពីកំណើនសេដ្ឋកិច្ចក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់បានប្រឈមមុខនឹងការរិះគន់ចំពោះការមិនអត់ឱនខាងសាសនា រួមទាំងការរុះរើប្រាសាទហិណ្ឌូផងដែរ។

ទុរ្ភិក្ស Deccan នៃ 1630-1632 បានកើតឡើងក្នុងរជ្ជកាលរបស់ Mughal Emperor Shah Jahan ហើយត្រូវបានសម្គាល់ដោយការបរាជ័យដំណាំធ្ងន់ធ្ងរដែលនាំទៅរកភាពអត់ឃ្លានរីករាលដាល ជំងឺ និងការផ្លាស់ទីលំនៅនៅទូទាំងតំបន់។ព្រឹត្តិការណ៍មហន្តរាយនេះបានបណ្តាលឱ្យមនុស្សស្លាប់ប្រហែល 7.4 លាននាក់ ជាមួយនឹងអ្នកស្លាប់ប្រហែល 3 លាននាក់នៅក្នុងរដ្ឋ Gujarat ក្នុងរយៈពេលដប់ខែដែលបញ្ចប់នៅខែតុលា 1631 និងការស្លាប់រាប់លាននាក់បន្ថែមទៀតនៅជុំវិញ Ahmednagar ។ទុរ្ភិក្ស​កាន់តែ​ធ្ងន់ធ្ងរ​ឡើង​ដោយ​យុទ្ធនាការ​យោធា​នៅ​ទីក្រុង Malwa និង Deccan ដោយសារ​ជម្លោះ​ជាមួយ​កងកម្លាំង​ក្នុង​តំបន់​បាន​រំខាន​ដល់​សង្គម និង​រារាំង​ការ​ទទួល​បាន​ស្បៀងអាហារ​បន្ថែម​ទៀត។

ប្រាសាទ Taj Mahal 'Crown of the Palace' គឺជា​ផ្នូរ​ថ្មម៉ាប​ពណ៌​ភ្លុក​ពណ៌​ស នៅ​ច្រាំង​ទន្លេ Yamuna ក្នុង​ទីក្រុង Agra ប្រទេស​ឥណ្ឌា។វាត្រូវបានតែងតាំងនៅឆ្នាំ 1630 ដោយអធិរាជ Mughal Shah Jahan (សោយរាជ្យពីឆ្នាំ 1628 ដល់ 1658) ដើម្បីធ្វើផ្ទះផ្នូររបស់ភរិយាសំណព្វរបស់គាត់គឺ Mumtaz Mahal;វាក៏ជាផ្ទះផ្នូររបស់ Shah Jahan ផងដែរ។

Aurangzeb កើត Muhi al-Din Muhammad ក្នុងឆ្នាំ 1618 គឺជាអធិរាជ Mughal ទីប្រាំមួយ សោយរាជ្យចាប់ពីឆ្នាំ 1658 រហូតដល់ការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់នៅឆ្នាំ 1707។ ការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់បានពង្រីកអាណាចក្រ Mughal យ៉ាងខ្លាំង ធ្វើឱ្យវាក្លាយជាចក្រភពដ៏ធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រឥណ្ឌា ដែលមានទឹកដីគ្របដណ្តប់ស្ទើរតែគ្រប់ទ្វីបទាំងមូល។Aurangzeb ត្រូវ​បាន​គេ​ទទួល​ស្គាល់​សម្រាប់​ភាព​ប៉ិនប្រសប់​ខាង​យោធា​របស់​គាត់ ដោយ​បាន​កាន់​មុខ​តំណែង​រដ្ឋបាល និង​យោធា​ផ្សេងៗ មុន​ពេល​ឡើង​សោយរាជ្យ។រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់បានមើលឃើញថាចក្រភព Mughal វ៉ាដាច់ Qing China ជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ច និងផលិតភាពធំបំផុតរបស់ពិភពលោក។ការឡើងកាន់អំណាចរបស់ Aurangzeb បានបន្តការប្រយុទ្ធដ៏ចម្រូងចម្រាសមួយដើម្បីស្នងរាជ្យប្រឆាំងនឹងប្អូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Dara Shikoh ដែលឪពុករបស់ពួកគេ Shah Jahan ពេញចិត្ត។បន្ទាប់ពីទទួលបានបល្ល័ង្ក Aurangzeb បានចាប់ដាក់គុក Shah Jahan និងប្រហារជីវិតគូប្រជែងរបស់គាត់រួមទាំង Dara Shikoh ។គាត់គឺជាអ្នកកាន់សាសនាឥស្លាម ដែលគេស្គាល់ថាជាអ្នកឧបត្ថម្ភផ្នែកស្ថាបត្យកម្មអ៊ីស្លាម និងអាហារូបករណ៍ ហើយសម្រាប់ការអនុវត្ត Fatawa 'Alamgiri ជាក្រមច្បាប់របស់ចក្រភព ដែលហាមឃាត់សកម្មភាពហាមឃាត់ក្នុងសាសនាអ៊ីស្លាម។យុទ្ធនាការយោធារបស់ Aurangzeb មានភាពធំធេង និងមានមហិច្ឆតាក្នុងគោលបំណងបង្រួបបង្រួមអំណាច Mughal នៅទូទាំងឧបទ្វីបឥណ្ឌា។សមិទ្ធិផលយោធាដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់បំផុតមួយរបស់គាត់គឺការសញ្ជ័យរបស់ស្តេចស៊ុលតង់ដេកា។ចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ 1685 Aurangzeb បានបង្វែរការយកចិត្តទុកដាក់របស់គាត់ទៅកាន់តំបន់ Deccan ដ៏សំបូរបែប និងជាយុទ្ធសាស្ត្រ។បន្ទាប់ពីការឡោមព័ទ្ធ និងការប្រយុទ្ធគ្នាជាបន្តបន្ទាប់ គាត់បានជោគជ័យក្នុងការបញ្ចូល Bijapur ក្នុងឆ្នាំ 1686 និង Golconda នៅឆ្នាំ 1687 ដោយបាននាំយក Deccan ទាំងមូលមកក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal ។ការសញ្ជ័យទាំងនេះបានពង្រីកអាណាចក្រ Mughal ដល់វិសាលភាពទឹកដីដ៏ធំបំផុតរបស់ខ្លួន និងបង្ហាញពីការប្តេជ្ញាចិត្តយោធារបស់ Aurangzeb ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គោលនយោបាយរបស់ Aurangzeb ចំពោះប្រធានបទហិណ្ឌូ គឺជាប្រភពនៃភាពចម្រូងចម្រាស។នៅឆ្នាំ 1679 គាត់បានបញ្ចូលពន្ធ jizya ឡើងវិញលើអ្នកមិនមែនជាមូស្លីមដែលជាគោលនយោបាយដែលត្រូវបានលុបចោលដោយជីតារបស់គាត់ Akbar ។ទង្វើនេះ រួមជាមួយនឹងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ក្នុងការអនុវត្តច្បាប់អ៊ីស្លាម និងការបំផ្លាញប្រាសាទហិណ្ឌូជាច្រើនរបស់គាត់ ត្រូវបានលើកឡើងថាជាភស្តុតាងនៃការមិនអត់ឱនខាងសាសនារបស់ Aurangzeb ។អ្នករិះគន់បានប្រកែកថា គោលនយោបាយទាំងនេះបានផ្តាច់មុខមុខវិជ្ជាហិណ្ឌូ ហើយបានរួមចំណែកដល់ការធ្លាក់ចុះនៃចក្រភព Mughal ជាយថាហេតុ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកគាំទ្រកត់សម្គាល់ថា Aurangzeb ក៏បានគាំទ្រវប្បធម៌ហិណ្ឌូតាមវិធីផ្សេងៗ ហើយបានជួលអ្នកកាន់សាសនាហិណ្ឌូច្រើនជាងអ្នកកាន់តំណែងមុនៗរបស់គាត់ទៅទៀត។រជ្ជកាលរបស់ Aurangzeb ក៏ត្រូវបានសម្គាល់ដោយការបះបោរ និងជម្លោះជាច្រើន ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីបញ្ហាប្រឈមនៃការគ្រប់គ្រងអាណាចក្រដ៏ធំ និងចម្រុះ។ការបះបោរ Maratha ដែលដឹកនាំដោយ Shivaji និងអ្នកស្នងតំណែងរបស់គាត់ គឺជាបញ្ហាជាពិសេសសម្រាប់ Aurangzeb ។ទោះបីជាបានពង្រាយផ្នែកធំនៃកងទ័ព Mughal និងបានលះបង់ជាងពីរទសវត្សរ៍ក្នុងយុទ្ធនាការនេះ Aurangzeb មិនអាចគ្រប់គ្រងបានពេញលេញនូវ Marathas នោះទេ។យុទ្ធសាស្ត្រទ័ពព្រៃរបស់ពួកគេ និងចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះអំពីដីក្នុងតំបន់បានអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេបន្តការតស៊ូប្រឆាំងនឹងអាជ្ញាធរ Mughal ដែលនៅទីបំផុតនាំទៅដល់ការបង្កើត សហព័ន្ធម៉ារ៉ាថា ដ៏មានឥទ្ធិពល។ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយនៃរជ្ជកាលរបស់គាត់ Aurangzeb បានប្រឈមមុខនឹងការប្រឆាំងពីក្រុមផ្សេងទៀតផងដែរ រួមទាំង Sikhs នៅក្រោម Guru Tegh Bahadur និង Guru Gobind Singh, Pashtuns និង Jats ។ជម្លោះទាំងនេះបានបង្ហូររតនាគារ Mughal និងធ្វើឱ្យកម្លាំងយោធារបស់ចក្រភពចុះខ្សោយ។ការប៉ុនប៉ងរបស់ Aurangzeb ក្នុងការដាក់បញ្ចូលសាសនាឥស្លាម និងពង្រីកអាណាចក្ររបស់គាត់តាមរយៈការសញ្ជ័យយោធានៅទីបំផុតបាននាំឱ្យមានភាពចលាចលរីករាលដាល និងបានរួមចំណែកដល់ភាពងាយរងគ្រោះរបស់ចក្រភពបន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់គាត់។ការស្លាប់របស់ Aurangzeb ក្នុងឆ្នាំ 1707 គឺជាការបញ្ចប់នៃយុគសម័យមួយសម្រាប់ចក្រភព Mughal ។រជ្ជកាលដ៏យូររបស់គាត់ត្រូវបានកំណត់ដោយការសញ្ជ័យយោធាដ៏សំខាន់ ការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីអនុវត្តច្បាប់ឥស្លាម និងការចម្រូងចម្រាសលើការព្យាបាលរបស់គាត់ចំពោះមុខវិជ្ជាដែលមិនមែនជាមូស្លីម។សង្រ្គាមនៃការស្នងតំណែងដែលបន្ទាប់ពីការសោយទិវង្គតរបស់គាត់បានធ្វើឱ្យរដ្ឋ Mughal ចុះខ្សោយបន្ថែមទៀត ដែលនាំឱ្យមានការថយចុះបន្តិចម្តងៗនៅចំពោះមុខមហាអំណាចដែលកំពុងលេចឡើងដូចជា Marathas ក្រុមហ៊ុន British East India Company និងរដ្ឋក្នុងតំបន់ផ្សេងៗ។ទោះបីជាមានការវាយតម្លៃចម្រុះនៃរជ្ជកាលរបស់គាត់ក៏ដោយ Aurangzeb នៅតែជាតួអង្គសំខាន់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃឧបទ្វីបឥណ្ឌា ដែលជានិមិត្តរូបនៃចំណុចកំពូល និងការចាប់ផ្តើមនៃការធ្លាក់ចុះនៃអំណាចអធិរាជ Mughal ។

សង្រ្គាម Anglo-Mughal ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា សង្គ្រាមកុមារ គឺជាសង្រ្គាមអង់គ្លេស-ឥណ្ឌាលើកដំបូងនៅលើឧបទ្វីបឥណ្ឌា។ជម្លោះនេះកើតចេញពីកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ក្រុមហ៊ុនអង់គ្លេស East India Company ដើម្បីទទួលបាន firman សម្រាប់សិទ្ធិធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាទៀងទាត់នៅទូទាំងខេត្ត Mughal ដែលនាំឱ្យមានការចរចារតឹងតែង និងការកើនឡើងនៃដៃទន្លេពាណិជ្ជកម្មដែលដាក់ដោយអភិបាលរដ្ឋ Bengal Shaista Khan ។ជាការឆ្លើយតប លោក Sir Josiah Child បានផ្តួចផ្តើមសកម្មភាពឈ្លានពានក្នុងគោលបំណងចាប់យក Chittagong និងបង្កើតតំបន់ការពារមួយដើម្បីទទួលបានអំណាចពាណិជ្ជកម្ម និងឯករាជ្យភាពពីការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal ។King James II បានបញ្ជូននាវាចម្បាំង ដើម្បីគាំទ្រដល់មហិច្ឆតារបស់ក្រុមហ៊ុន។ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ បេសកកម្មយោធាបានបរាជ័យ។បន្ទាប់ពីការចូលរួមរបស់កងទ័ពជើងទឹកសំខាន់ៗ រួមទាំងការឡោមព័ទ្ធកំពង់ផែ Bombay និងការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅ Balasore ការចរចាសន្តិភាពត្រូវបានប៉ុនប៉ង។កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ក្រុមហ៊ុនក្នុងការតវ៉ាប្រឆាំងនឹងការបង្កើនពន្ធ និងសរសើរការគ្រប់គ្រងរបស់ Aurangzeb មិនបានជោគជ័យ ដែលនាំទៅដល់ការបិទច្រក Mughal និងការចាប់យកកប៉ាល់ដឹកអ្នកធម្មយាត្រាមូស្លីម។ជម្លោះបានកើនឡើងនៅពេលដែល Aurangzeb បានរឹបអូសរោងចក្ររបស់ក្រុមហ៊ុន និងចាប់ខ្លួនសមាជិករបស់ខ្លួន ខណៈដែលក្រុមហ៊ុននៅតែបន្តចាប់យកនាវាពាណិជ្ជកម្ម Mughal ។ទីបំផុត ក្រុមហ៊ុនអង់គ្លេស East India ត្រូវបានបង្ខំឱ្យដាក់ជូនកងកម្លាំងកំពូលរបស់ចក្រភព Mughal ដែលបណ្តាលឱ្យមានការផាកពិន័យចំនួន 150,000 រូពី និងការប្រគល់សិទ្ធិពាណិជ្ជកម្មរបស់ពួកគេឡើងវិញដោយ Aurangzeb បន្ទាប់ពីការសុំទោសត្រូវបានចេញ។

Azam Shah បានបម្រើការជាព្រះចៅអធិរាជ Mughal ទីប្រាំពីរពីថ្ងៃទី 14 ខែមីនាដល់ថ្ងៃទី 20 ខែមិថុនាឆ្នាំ 1707 បន្ទាប់ពីការសោយទីវង្គត់របស់ព្រះបិតាព្រះអង្គគឺ Aurangzeb ។ត្រូវបានតែងតាំងជាអ្នកស្នងមរតកនៅឆ្នាំ 1681 Azam មានអាជីពជាយោធាដ៏មានកិត្តិយស ដោយបម្រើការជាអនុរាជនៅទូទាំងខេត្តផ្សេងៗ។ទោះបីជាត្រូវបានចាត់តាំងជាអ្នកស្នងតំណែងរបស់ Aurangzeb ក៏ដោយក៏រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់មានអាយុកាលខ្លីដោយសារតែជម្លោះស្នងរាជ្យជាមួយបងប្រុសពាក់កណ្តាលរបស់គាត់ឈ្មោះ Shah Alam ដែលក្រោយមកត្រូវបានគេស្គាល់ថា Bahadur Shah I ។នៅក្នុងការប៉ុនប៉ងដើម្បីជៀសវាងសង្រ្គាមស្នងរាជ្យ Aurangzeb បានបំបែកកូនប្រុសរបស់គាត់ដោយបញ្ជូន Azam ទៅ Malwa និងបងប្រុសពាក់កណ្តាលរបស់គាត់ Kam Baksh ទៅ Bijapur ។បន្ទាប់ពីការសោយទីវង្គត់របស់ Aurangzeb Azam ដែលស្នាក់នៅខាងក្រៅ Ahmednagar បានត្រលប់មកដណ្តើមរាជបល្ល័ង្ក ហើយបញ្ចុះសពឪពុករបស់គាត់នៅ Daulatabad ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការទាមទាររបស់គាត់ត្រូវបានប្រកួតប្រជែងនៅក្នុងសមរភូមិ Jajau ជាកន្លែងដែលគាត់ និងកូនប្រុសរបស់គាត់ ព្រះអង្គម្ចាស់ Bidar Bakht ត្រូវបានចាញ់ និងសម្លាប់ដោយ Shah Alam នៅថ្ងៃទី 20 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 1707 ។ការស្លាប់របស់ Azam Shah គឺជាការបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលដ៏ខ្លីរបស់គាត់ ហើយគាត់ត្រូវបានគេជឿថាត្រូវបានសម្លាប់ដោយការបាញ់ប្រហារពី Isha Khan Main ដែលជាម្ចាស់ដីមកពី Lahore ។គាត់និងប្រពន្ធរបស់គាត់ត្រូវបានគេបញ្ចុះនៅក្នុងបរិវេណ dargah នៃពួកបរិសុទ្ធ Sufi Sheikh Zainuddin នៅ Khuldabad ក្បែរ Aurangabad ជិតផ្នូររបស់ Aurangzeb ។

ការស្លាប់របស់ Aurangzeb ក្នុងឆ្នាំ 1707 បាននាំឱ្យមានជម្លោះបន្តបន្ទាប់គ្នាក្នុងចំណោមកូនប្រុសរបស់គាត់ដោយមាន Mu'azzam, Muhammad Kam Bakhsh និង Muhammad Azam Shah ប្រជែងគ្នាដណ្តើមរាជបល្ល័ង្ក។Mu'azzam បានកម្ចាត់ Azam Shah នៅសមរភូមិ Jajau ដោយបានទាមទាររាជ្យបល្ល័ង្កជា Bahadur Shah I. ក្រោយមកគាត់បានកម្ចាត់និងសម្លាប់ Kam Bakhsh នៅជិត Hyderabad ក្នុងឆ្នាំ 1708 ។ Muhammad Kam Bakhsh បានប្រកាសខ្លួនឯងជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៅ Bijapur ដោយធ្វើការតែងតាំងជាយុទ្ធសាស្រ្ត និងការសញ្ជ័យ ប៉ុន្តែប្រឈមនឹងការឃុបឃិតផ្ទៃក្នុង។ និងបញ្ហាប្រឈមខាងក្រៅ។គាត់ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាបានដោះស្រាយយ៉ាងតឹងរ៉ឹងជាមួយនឹងការមិនពេញចិត្ត ហើយទីបំផុតត្រូវបានចាញ់ដោយ Bahadur Shah I ដោយបានសម្លាប់អ្នកទោសម្នាក់បន្ទាប់ពីការបះបោរបរាជ័យ។Bahadur Shah I បានស្វែងរកការបង្រួបបង្រួមការគ្រប់គ្រង Mughal ដោយបញ្ចូលទឹកដី Rajput ដូចជា Amber និងប្រឈមមុខនឹងការតស៊ូនៅ Jodhpur និង Udaipur ។រជ្ជកាលរបស់គាត់បានឃើញការបះបោររបស់ Rajput ដែលត្រូវបានបង្ក្រាបតាមរយៈការចរចា ដោយបានស្ដារ Ajit Singh និង Jai Singh ទៅជាសេវាកម្ម Mughal ។ការបះបោរ Sikh ក្រោម Banda Bahadur បានបង្កបញ្ហាប្រឈមដ៏សំខាន់មួយ ដោយចាប់យកទឹកដី និងចូលរួមក្នុងការប្រយុទ្ធជាមួយកងកម្លាំង Mughal ។ទោះបីជាជោគជ័យដំបូងក៏ដោយ Banda Bahadur បានប្រឈមមុខនឹងការបរាជ័យ និងការតស៊ូបន្ត ទីបំផុតបានភៀសខ្លួនទៅកាន់ភ្នំ។កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ Bahadur Shah I ដើម្បីបង្ក្រាបការបះបោរផ្សេងៗ រួមមានការចរចា យុទ្ធនាការយោធា និងការប៉ុនប៉ងដណ្តើមយក Banda Bahadur ។លោកបានប្រឈមមុខនឹងការប្រឆាំង និងភាពចម្រូងចម្រាស រួមទាំងភាពតានតឹងផ្នែកសាសនាជុំវិញក្រុមបាតុករនៅ Lahore ដែលនាំឱ្យមានជម្លោះ និងការកែតម្រូវក្នុងការអនុវត្តសាសនា។Bahadur Shah I បានទទួលមរណភាពនៅឆ្នាំ ១៧១២ ស្នងរាជ្យបន្តដោយកូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Jahandar Shah ។រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់ត្រូវបានសម្គាល់ដោយការប៉ុនប៉ងដើម្បីធ្វើឱ្យមានស្ថេរភាពនៃចក្រភពតាមរយៈមធ្យោបាយយោធា និងការទូត ដោយប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានានាពីក្នុង និងក្រៅទឹកដី Mughal ។

នៅពេលដែលសុខភាពរបស់ Bahadur Shah I បានធ្លាក់ចុះនៅឆ្នាំ 1712 សង្រ្គាមនៃការស្នងតំណែងបានកើតមានឡើងក្នុងចំណោមកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលមានឥទ្ធិពលយ៉ាងសំខាន់ដោយ Zulfiqar Khan ដ៏មានអំណាច។មិនដូចជម្លោះបន្តបន្ទាប់របស់ Mughal ពីមុនទេ លទ្ធផលនៃសង្រ្គាមនេះត្រូវបានរៀបចំឡើងជាយុទ្ធសាស្ត្រដោយសម្ព័ន្ធភាពដែលបង្កើតឡើងដោយ Zulfiqar Khan ដោយអនុគ្រោះដល់ Jahandar Shah លើបងប្អូនរបស់គាត់ ដែលនាំទៅដល់ការបរាជ័យរបស់ Azim-us-Shan និងការក្បត់ជាបន្តបន្ទាប់ និងការលុបបំបាត់សម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ Jahandar Shah ។រជ្ជកាលរបស់ Jahandar Shah ចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី 29 ខែមីនា ឆ្នាំ 1712 ត្រូវបានសម្គាល់ដោយការពឹងផ្អែករបស់គាត់លើ Zulfiqar Khan ដែលបានទទួលអំណាចដ៏សំខាន់ជា wazir របស់ចក្រភព។ការផ្លាស់ប្តូរនេះតំណាងឱ្យការចាកចេញពីបទដ្ឋាន Mughal ដែលអំណាចត្រូវបានប្រមូលផ្តុំនៅក្នុងរាជវង្ស។ការគ្រប់គ្រងរបស់ Jahandar Shah ត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈដោយការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីបង្រួបបង្រួមអំណាច រួមទាំងការប្រហារជីវិតពួកអភិជនប្រឆាំង និងការបណ្ដោយខ្លួនដ៏ចម្រូងចម្រាសក្នុងភាពប្រណីត និងការនិយមចំពោះភរិយារបស់គាត់គឺ Lal Kunwar ដែលទន្ទឹមនឹងអស្ថិរភាពនយោបាយ និងការធ្លាក់ចុះផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ បានរួមចំណែកដល់ការចុះខ្សោយនៃចក្រភព។Zulfiqar Khan បានព្យាយាមធ្វើឱ្យអាណាចក្រមានស្ថេរភាពដោយជំរុញទំនាក់ទំនងសន្តិភាពជាមួយមហាអំណាចក្នុងតំបន់ដូចជា Rajputs, Sikhs និង Marathas ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការគ្រប់គ្រងមិនត្រឹមត្រូវរបស់ Jahandar Shah និងឧបាយកលនយោបាយនៅជុំវិញគាត់ បាននាំឱ្យមានភាពចលាចល និងការមិនពេញចិត្តយ៉ាងទូលំទូលាយ ដែលកំណត់ដំណាក់កាលនៃការដួលរលំរបស់គាត់។ការប្រជែងដោយក្មួយប្រុសរបស់គាត់ Farrukhsiyar គាំទ្រដោយបងប្អូនប្រុស Sayyid ដ៏មានឥទ្ធិពល Jahandar Shah បានប្រឈមមុខនឹងការបរាជ័យនៅជិត Agra នៅដើមឆ្នាំ 1713 ។ ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងក្បត់ដោយសម្ព័ន្ធមិត្តដែលធ្លាប់ទុកចិត្តរបស់គាត់ គាត់ត្រូវបានគេប្រហារជីវិតនៅថ្ងៃទី 11 ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 1713 ដែលជាការបញ្ចប់ដ៏ឃោរឃៅចំពោះភាពច្របូកច្របល់របស់គាត់ សោយរាជ្យ។ការសោយទិវង្គតរបស់គាត់បានគូសបញ្ជាក់អំពីបក្សពួកនិយមយ៉ាងស៊ីជម្រៅ និងការផ្លាស់ប្តូរតុល្យភាពអំណាចនៅក្នុងចក្រភព Mughal ដែលជាសញ្ញាបង្ហាញពីរយៈពេលនៃការធ្លាក់ចុះ និងអស្ថិរភាព។

បន្ទាប់ពីការបរាជ័យរបស់ Jahandar Shah លោក Farrukhsiyar បានឡើងកាន់អំណាចជាមួយនឹងការគាំទ្ររបស់បងប្អូន Sayyid ដែលនាំឱ្យមានការធ្វើសមយុទ្ធនយោបាយ និងយុទ្ធនាការយោធាដ៏សំខាន់ក្នុងគោលបំណងបង្រួបបង្រួមការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ និងដោះស្រាយការបះបោរ និងការប្រឈមនានានៅទូទាំងចក្រភព Mughal ។ទោះបីជាមានការខ្វែងគំនិតគ្នាដំបូងលើមុខតំណែងនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលក៏ដោយ លោក Farrukhsiyar បានតែងតាំង Abdullah Khan ជា wazir និង Hussain Ali Khan ជា Mir Bakhshi ដោយធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងជាក់ស្តែងនៃចក្រភព។ការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេលើយោធា និងសម្ព័ន្ធភាពជាយុទ្ធសាស្ត្របានធ្វើឱ្យមានរូបរាងនៅដើមឆ្នាំនៃរជ្ជកាលរបស់ Farrukhsiyar ប៉ុន្តែការសង្ស័យ និងការតស៊ូអំណាចនៅទីបំផុតបាននាំឱ្យមានភាពតានតឹងនៅក្នុងតុលាការ។យុទ្ធនាការយោធា និងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងបង្រួបបង្រួមយុទ្ធនាការប្រឆាំងនឹង Ajmer: រជ្ជកាលរបស់ Farrukhsiyar បានឃើញការប៉ុនប៉ងដើម្បីអះអាងឡើងវិញនូវអាជ្ញាធរ Mughal នៅ Rajasthan ដោយ Hussain Ali Khan ដឹកនាំយុទ្ធនាការប្រឆាំងនឹង Maharaja Ajit Singh នៃ Ajmer ។ទោះបីជាមានការតស៊ូដំបូងក៏ដោយ ក៏ Ajit Singh នៅទីបំផុតបានចុះចាញ់ ដោយបានស្ដារឡើងវិញនូវឥទ្ធិពល Mughal នៅក្នុងតំបន់ និងយល់ព្រមធ្វើសម្ព័ន្ធភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយ Farrukhsiyar ។យុទ្ធនាការប្រឆាំងនឹង Jats: ការកើនឡើងនៃអ្នកគ្រប់គ្រងក្នុងតំបន់ដូចជា Jats បន្ទាប់ពីការបន្តយុទ្ធនាការរបស់ Aurangzeb នៅក្នុង Deccan បានជំទាស់នឹងអាជ្ញាធរ Mughal ។កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ Farrukhsiyar ក្នុងការបង្ក្រាបមេដឹកនាំ Jat Churaman ពាក់ព័ន្ធនឹងយុទ្ធនាការយោធាដែលដឹកនាំដោយ Raja Jai ​​Singh II ដែលបណ្តាលឱ្យមានការឡោមព័ទ្ធ និងការចរចាដែលអូសបន្លាយ ដែលទីបំផុតបានពង្រឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal ។យុទ្ធនាការប្រឆាំងនឹង Sikh Confederacy: ការបះបោរ Sikh ក្រោម Banda Singh Bahadur តំណាងឱ្យបញ្ហាប្រឈមដ៏សំខាន់មួយ។ការឆ្លើយតបរបស់ Farrukhsiyar រួមមានយុទ្ធនាការយោធាដ៏ធំមួយដែលបណ្តាលឱ្យមានការចាប់ខ្លួន និងប្រហារជីវិត Banda Singh Bahadur ដែលជាការប៉ុនប៉ងដ៏ឃោរឃៅដើម្បីបង្ក្រាបការបះបោរ និងរារាំងការតស៊ូរបស់ Sikh ។យុទ្ធនាការប្រឆាំងនឹងពួកឧទ្ទាមនៅទន្លេ Indus៖ Farrukhsiyar បានកំណត់គោលដៅនៃការបះបោរផ្សេងៗ រួមទាំងចលនាដែលដឹកនាំដោយ Shah Inayat នៅ Sindh ដែលមានគោលបំណងបង្កើតការគ្រប់គ្រងឡើងវិញលើការបះបោររបស់កសិករ និងការចែកចាយដីឡើងវិញ។រជ្ជកាលរបស់ Farrukhsiyar ក៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់សម្រាប់គោលនយោបាយរដ្ឋបាល និងសារពើពន្ធ រួមទាំងការដាក់ Jizyah ឡើងវិញ និងការផ្ដល់សម្បទានពាណិជ្ជកម្មដល់ ក្រុមហ៊ុន British East India Company ។ការសម្រេចចិត្តទាំងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីសក្ដានុពលដ៏ស្មុគស្មាញនៃអភិបាលកិច្ច Mughal ដោយធ្វើឱ្យមានតុល្យភាពនៃការអនុវត្តបែបប្រពៃណីឥស្លាមជាមួយនឹងសម្ព័ន្ធភាពជាក់ស្តែងជាមួយមហាអំណាចបរទេស ដើម្បីរក្សាស្ថិរភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ចក្រភព។ទំនាក់ទំនងរវាង Farrukhsiyar និងបងប្អូន Sayyid កាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនតាមពេលវេលា ដែលនាំទៅដល់ការតស៊ូចុងក្រោយដើម្បីអំណាច។មហិច្ឆតារបស់បងប្អូន Sayyid និងការប៉ុនប៉ងរបស់ Farrukhsiyar ដើម្បីទប់ទល់នឹងឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេបានឈានដល់ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាដែលផ្លាស់ប្តូរទិដ្ឋភាពនយោបាយ Mughal ។សន្ធិសញ្ញារបស់បងប្អូនជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រង Maratha Shahu I ដែលធ្វើឡើងដោយគ្មានការយល់ព្រមពី Farrukhsiyar បានគូសបញ្ជាក់ពីការថយចុះនៃអាជ្ញាធរកណ្តាល និងការកើនឡើងស្វ័យភាពនៃអំណាចក្នុងតំបន់។ជំនួយដោយ Ajit Singh និង Marathas បងប្អូន Sayyid បានខ្វាក់ភ្នែក ជាប់គុក ហើយទីបំផុតបានប្រហារជីវិត Farrukhsiyar នៅឆ្នាំ 1719 ។

Bengal បានបំបែកចេញពីការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal នៅដើមសតវត្សទី 18 ។ការគ្រប់គ្រងរបស់ចក្រភព Mughal លើ Bengal បានចុះខ្សោយយ៉ាងខ្លាំងក្នុងអំឡុងពេលនេះ ដោយសារកត្តាផ្សេងៗ រួមទាំងជម្លោះផ្ទៃក្នុង ភាពជាអ្នកដឹកនាំកណ្តាលខ្សោយ និងការលេចឡើងនៃអភិបាលតំបន់ដ៏មានឥទ្ធិពល។នៅឆ្នាំ 1717 អភិបាលនៃរដ្ឋ Bengal លោក Murshid Quli Khan បានប្រកាសឯករាជ្យពីចក្រភព Mughal ខណៈដែលនៅតែទទួលស្គាល់អធិបតេយ្យភាព Mughal បន្ទាប់បន្សំ។គាត់បានបង្កើត Bengal Subah ជាអង្គភាពស្វយ័ត ដោយបំបែកចេញពីការគ្រប់គ្រងផ្ទាល់របស់ Mughal ។ការផ្លាស់ប្តូរនេះបានកត់សម្គាល់ការចាប់ផ្តើមនៃឯករាជ្យភាពរបស់ Bengal ពីចក្រភព Mughal ទោះបីជាវាមិនត្រូវបានទទួលស្គាល់ជាផ្លូវការរហូតដល់ពេលក្រោយក៏ដោយ។

Mirza Rafi ud-Darajat ដែលជាអធិរាជ Mughal ទី 11 និងជាកូនប្រុសពៅរបស់ Rafi-ush-Shan បានឡើងសោយរាជ្យនៅឆ្នាំ 1719 ជាអ្នកគ្រប់គ្រងអាយ៉ងក្រោមបងប្អូន Sayyid បន្ទាប់ពីការទម្លាក់របស់ពួកគេ ធ្វើឱ្យងងឹតភ្នែក ការជាប់គុក និងការប្រហារជីវិតរបស់អធិរាជ Farrukhsiyar ដោយមានការគាំទ្រ។ ពី Maharaja Ajit Singh និង Marathas ។រជ្ជកាល​របស់​ទ្រង់​ខ្លី និង​ចលាចល ត្រូវ​បាន​សម្គាល់​ដោយ​ជម្លោះ​ផ្ទៃក្នុង។ក្នុងរយៈពេលតិចជាងបីខែនៃការចូលកាន់តំណែងរបស់គាត់ ពូរបស់គាត់គឺ Nekusiyar បានប្រកាសខ្លួនឯងជាអធិរាជនៅ Agra Fort ដោយទាមទារសិទ្ធិកាន់តែច្រើន។បងប្អូនរបស់ Sayyid ការពារជម្រើសរបស់ពួកគេជាអធិរាជ ដណ្តើមបានបន្ទាយវិញភ្លាមៗ ហើយដណ្តើមបាន Nekusiyar ។រជ្ជកាលរបស់ Rafi ud-Darajat បានបញ្ចប់ដោយការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់នៅថ្ងៃទី 6 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 1719 ក្រោមកាលៈទេសៈដែលគេសន្មត់ថាជាជំងឺរបេង ឬឃាតកម្ម បន្ទាប់ពីបានគ្រប់គ្រងអស់រយៈពេលជាងបីខែ។គាត់ត្រូវបានស្នងរាជ្យភ្លាមៗដោយ Rafi ud-Daulah ដែលបានក្លាយជាអធិរាជ Shah Jahan II ។

Shah Jahan II បានកាន់តំណែងជាអធិរាជ Mughal ទីដប់ពីរក្នុងឆ្នាំ 1719។ គាត់ត្រូវបានជ្រើសរើសដោយបងប្អូន Sayyid ហើយបានឡើងសោយរាជ្យបន្តពីអធិរាជ Rafi-ud-Darajat នៅថ្ងៃទី 6 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 1719។ Shah Jahan II ដូចគ្នានឹងអ្នកស្នងតំណែងមុនរបស់គាត់ដែរ គឺសំខាន់ណាស់ អាយ៉ង​អធិរាជ​ក្រោម​ឥទ្ធិពល​របស់​បងប្អូន Sayyid ។រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់មានព្រះជន្មខ្លី ខណៈដែលទ្រង់បានសុគតដោយជំងឺរបេង ហើយសោយទីវង្គត់នៅថ្ងៃទី ១៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ ១៧១៩។ Shah Jahan II បានឡើងសោយរាជ្យបន្ទាប់ពីការសោយទីវង្គត់របស់ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ Rafi ud-Darajat ដែលបានទទួលរងជំងឺរបេងផងដែរ។ដោយ​សារ​ភាព​អសមត្ថភាព​ខាង​ផ្លូវ​កាយ និង​ផ្លូវចិត្ត​ក្នុង​ការ​គ្រប់​គ្រង គាត់​មិន​បាន​កាន់​អំណាច​ពិត​ប្រាកដ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​របស់​គាត់​ជា​អធិរាជ។

Muhammad Shah ដែលមានចំណងជើងថា Abu Al-Fatah Nasir-ud-Din Roshan Akhtar Muhammad Shah បានឡើងសោយរាជ្យនៅថ្ងៃទី 29 ខែកញ្ញាឆ្នាំ 1719 ដោយស្នងរាជ្យបន្តពី Shah Jahan II ជាមួយនឹងការឡើងគ្រងរាជ្យរបស់ព្រះអង្គនៅ Red Fort ។នៅដើមរជ្ជកាលរបស់គាត់ បងប្អូនប្រុស Sayyid, Syed Hassan Ali Khan Barha និង Syed Hussain Ali Khan Barha បានកាន់អំណាចយ៉ាងសំខាន់ ដោយបានរៀបចំផែនការដាក់ Muhammad Shah ឱ្យឡើងសោយរាជ្យ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេបានធ្លាក់ចុះ បន្ទាប់ពីពួកគេបានដឹងពីការឃុបឃិតប្រឆាំងនឹងពួកគេដោយ Asaf Jah I និងអ្នកដទៃ ដែលនាំឱ្យមានជម្លោះដែលឈានដល់ការបរាជ័យរបស់ Sayyid Brothers និងការបង្រួបបង្រួមអំណាចរបស់ Muhammad Shah ។រជ្ជកាលរបស់ Muhammad Shah ត្រូវបានសម្គាល់ដោយបញ្ហាប្រឈមផ្នែកយោធា និងនយោបាយជាបន្តបន្ទាប់ រួមទាំងការប៉ុនប៉ងដើម្បីគ្រប់គ្រង Deccan តាមរយៈការបញ្ជូន Asaf Jah I ដែលក្រោយមកត្រូវបានតែងតាំងហើយបន្ទាប់មកបានលាលែងពីតំណែងជា Grand Vizier ។ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ Asaf Jah I នៅក្នុង Deccan នៅទីបំផុតបាននាំទៅដល់ការបង្កើតរដ្ឋ Hyderabad ក្នុងឆ្នាំ 1725 ដែលជាការកត់សម្គាល់ការផ្លាស់ប្តូរអំណាចដ៏សំខាន់មួយចេញពីអាជ្ញាធរកណ្តាល Mughal ។សង្រ្គាម Mughal- Maratha បានធ្វើឱ្យអាណាចក្រ Mughal ចុះខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង ដោយពួក Marathas ក្រោមការដឹកនាំដូចជា Bajirao I ទាញយកប្រយោជន៍ពីភាពងាយរងគ្រោះរបស់ចក្រភព ដែលនាំឱ្យបាត់បង់ទឹកដី និងឥទ្ធិពលនៅក្នុង Deccan និងលើសពីនេះ។រជ្ជកាលរបស់ Muhammad Shah ក៏បានមើលឃើញការឧបត្ថម្ភនៃសិល្បៈ ដោយ Urdu ក្លាយជាភាសាតុលាការ និងការលើកកម្ពស់តន្ត្រី ការគូរគំនូរ និងការវិវត្តន៍ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រដូចជា Zij-i Muhammad Shahi ដោយ Jai Singh II ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏មហន្តរាយបំផុតនៃរជ្ជកាលរបស់គាត់គឺការលុកលុយ របស់ Nader Shah ក្នុងឆ្នាំ 1739 ដែលនាំទៅដល់ការបណ្តេញចេញពីទីក្រុង Delhi និងការប៉ះទង្គិចយ៉ាងខ្លាំងដល់កិត្យានុភាព និងហិរញ្ញវត្ថុរបស់ចក្រភព Mughal ។ការលុកលុយនេះបានបញ្ជាក់ពីភាពងាយរងគ្រោះរបស់ចក្រភព Mughal និងកំណត់ដំណាក់កាលសម្រាប់ការធ្លាក់ចុះបន្ថែមទៀត រួមទាំងការវាយឆ្មក់ដោយ Marathas និងការលុកលុយអាហ្វហ្គានីស្ថានជាយថាហេតុដែលដឹកនាំដោយ Ahmad Shah Durrani ក្នុងឆ្នាំ 1748 ។រជ្ជកាលរបស់ Muhammad Shah បានបញ្ចប់ដោយការសោយទិវង្គតរបស់គាត់នៅឆ្នាំ 1748 ដែលជារយៈពេលសម្គាល់ដោយការខាតបង់ទឹកដីដ៏សំខាន់ ការកើនឡើងនៃមហាអំណាចក្នុងតំបន់ដូចជា Marathas និងការចាប់ផ្តើមនៃមហិច្ឆតាអាណានិគមអឺរ៉ុបនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។យុគសម័យរបស់គាត់ជារឿយៗត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាចំណុចរបត់ដែលនាំទៅដល់ការរំលាយជាយថាហេតុនៃអំណាចកណ្តាលរបស់ចក្រភព Mughal និងការកើនឡើងនៃរដ្ឋឯករាជ្យ និងការត្រួតត្រាអឺរ៉ុបនៅក្នុងឧបទ្វីបឥណ្ឌា។

Ahmad Shah Bahadur បានឡើងសោយរាជ្យ Mughal នៅឆ្នាំ 1748 បន្ទាប់ពីការសោយទិវង្គតរបស់ឪពុករបស់គាត់គឺ Muhammad Shah ។រជ្ជកាលរបស់គាត់ត្រូវបានជំទាស់ភ្លាមៗដោយការគំរាមកំហែងពីខាងក្រៅ ជាពិសេសពី Ahmad Shah Durrani (Abdali) ដែលបានបើកការឈ្លានពានជាច្រើនចូលទៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ។ការជួបដ៏សំខាន់លើកដំបូងជាមួយ Durrani បានកើតឡើងភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការចូលជាសមាជិករបស់ Ahmad Shah Bahadur ដែលបង្ហាញពីរយៈពេលនៃជម្លោះបន្តដែលបង្ហាញពីភាពងាយរងគ្រោះរបស់ចក្រភព Mughal ដែលចុះខ្សោយ។ការលុកលុយទាំងនេះត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈដោយការលួចប្លន់យ៉ាងទូលំទូលាយ និងនាំឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់នៅក្នុងសក្ដានុពលថាមពលក្នុងតំបន់ ធ្វើឱ្យមានអស្ថិរភាពបន្ថែមទៀតដល់អាជ្ញាធរ Mughal ដែលកំពុងតែធ្លាក់ចុះរួចទៅហើយនៅលើទឹកដីរបស់ខ្លួន។ក្នុង​រជ្ជកាល​របស់​លោក Ahmad Shah Bahadur ក៏​បាន​ប្រឈម​មុខ​នឹង​បញ្ហា​ផ្ទៃ​ក្នុង​រួម​ទាំង​ការ​កើន​ឡើង​នៃ​អំណាច​នៃ ​ចក្រភព Maratha ។ជម្លោះ Mughal-Maratha កាន់តែតានតឹងឡើង ដោយពួក Marathas មានគោលបំណងពង្រីកទឹកដីរបស់ពួកគេដោយចំណាយលើការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal ដែលដួលរលំ។អំឡុងពេលនេះមានការប្រឈមមុខដាក់គ្នាជាច្រើនរវាងកងកម្លាំង Mughal និងកងទ័ព Maratha ដែលបង្ហាញពីការផ្លាស់ប្តូរតុល្យភាពអំណាចនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។Marathas ក្រោមការដឹកនាំរបស់ឥស្សរជនដូចជា Peshwas បានប្រើយុទ្ធសាស្រ្តដែលកាត់បន្ថយការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal លើតំបន់ដ៏ធំ ជាពិសេសនៅភាគខាងជើង និងកណ្តាលនៃប្រទេសឥណ្ឌា។រជ្ជកាលរបស់ Ahmad Shah Bahadur ស្របពេលជាមួយនឹងសង្រ្គាម Carnatic លើកទីមួយ (1746–1748) ដែលជាផ្នែកនៃការតស៊ូដ៏ធំរវាងមហាអំណាចអាណានិគម អង់គ្លេស និង បារាំង នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ទោះបីជាជម្លោះនេះពាក់ព័ន្ធនឹងមហាអំណាចអឺរ៉ុបជាចម្បងក៏ដោយ វាមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងសំខាន់សម្រាប់ចក្រភព Mughal និងទិដ្ឋភាពភូមិសាស្ត្រនយោបាយរបស់ឧបទ្វីបឥណ្ឌា។សង្រ្គាមបានបញ្ជាក់ពីឥទ្ធិពលដែលកំពុងកើនឡើងរបស់មហាអំណាចអឺរ៉ុប និងការបំផ្លាញអធិបតេយ្យភាព Mughal បន្ថែមទៀត ខណៈដែលអង់គ្លេស និងបារាំងបានស្វែងរកសម្ព័ន្ធភាពជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រងក្នុងតំបន់ដើម្បីពង្រឹងតួនាទីរបស់ពួកគេនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ការលុកលុយម្តងហើយម្តងទៀតដោយ Ahmad Shah Durrani គឺជាទិដ្ឋភាពកំណត់នៃរជ្ជកាលរបស់ Ahmad Shah Bahadur ដែលបានបញ្ចប់នៅក្នុងសមរភូមិទីបីនៃ Panipat ក្នុងឆ្នាំ 1761។ ទោះបីជាការប្រយុទ្ធនេះបានកើតឡើងភ្លាមៗបន្ទាប់ពី Ahmad Shah Bahadur ត្រូវបានទម្លាក់នៅឆ្នាំ 1754 វាគឺជាផលវិបាកផ្ទាល់នៃគោលនយោបាយ និង បញ្ហាប្រឈមខាងយោធាក្នុងអំឡុងពេលគ្រប់គ្រងរបស់គាត់។ការប្រយុទ្ធដែលជាការប្រយុទ្ធដ៏ធំបំផុតមួយក្នុងសតវត្សទី 18 បានវាយលុកចក្រភពម៉ារ៉ាថាប្រឆាំងនឹងចក្រភព Durrani ដោយបញ្ចប់ដោយការបរាជ័យដ៏មហន្តរាយសម្រាប់ពួកម៉ារ៉ាថា។ព្រឹត្តិការណ៍នេះបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងនូវទិដ្ឋភាពនយោបាយនៃឧបទ្វីបឥណ្ឌា ដែលនាំទៅដល់ការធ្លាក់ចុះនៃចក្រភពម៉ារ៉ាថា និងត្រួសត្រាយផ្លូវសម្រាប់ការពង្រីកការគ្រប់គ្រងអាណានិគមអង់គ្លេស។អសមត្ថភាពរបស់ Ahmad Shah Bahadur ក្នុងការគ្រប់គ្រងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនូវអំណាចធ្លាក់ចុះរបស់ចក្រភព និងដើម្បីទប់ទល់នឹងការគំរាមកំហែងពីខាងក្រៅ និងខាងក្នុងបាននាំទៅដល់ការដួលរលំរបស់គាត់នៅឆ្នាំ 1754 ។ រជ្ជកាលរបស់គាត់ត្រូវបានសម្គាល់ដោយការបរាជ័យយោធាជាបន្តបន្ទាប់ ការបាត់បង់ទឹកដី និងការថយចុះកិត្យានុភាពនៃចក្រភព Mughal ។រយៈពេលនៃការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់បានគូសបញ្ជាក់ពីភាពងាយរងគ្រោះរបស់ចក្រភពចំពោះការលុកលុយពីខាងក្រៅ និងការបះបោរផ្ទៃក្នុង ដោយកំណត់ដំណាក់កាលសម្រាប់ការបែកបាក់ជាយថាហេតុនៃអាជ្ញាធរ Mughal និងការលេចឡើងនៃមហាអំណាចក្នុងតំបន់ ដែលនឹងផ្លាស់ប្តូរជាមូលដ្ឋាននៃក្រណាត់នយោបាយ និងសង្គមរបស់ឧបទ្វីបឥណ្ឌា។

Alamgir II គឺជាអធិរាជ Mughal ទីដប់ប្រាំពីឆ្នាំ 1754 ដល់ 1759 ។ រជ្ជកាលរបស់គាត់ត្រូវបានសម្គាល់ដោយការប៉ុនប៉ងដើម្បីធ្វើឱ្យមានស្ថេរភាពនៃចក្រភព Mughal ដែលកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺន ចំពេលមានការឈ្លានពានពីខាងក្រៅ និងជម្លោះផ្ទៃក្នុង។នៅពេលឡើងសោយរាជ្យ ព្រះអង្គបានយកព្រះនាមថា Alamgir ដោយប្រាថ្នាចង់ធ្វើត្រាប់តាម Aurangzeb (Alamgir I) ។នៅក្នុងការចូលកាន់តំណែងរបស់គាត់ គាត់មានអាយុ 55 ឆ្នាំ ហើយជាពិសេសខ្វះបទពិសោធន៍ផ្នែករដ្ឋបាល និងយោធា ដោយសារតែចំណាយពេលភាគច្រើននៃជីវិតរបស់គាត់ជាប់គុក។ដោយមានលក្ខណៈជាស្តេចដែលទន់ខ្សោយ ការគ្រប់គ្រងអំណាចត្រូវបានកាន់កាប់យ៉ាងរឹងមាំដោយស្តេច Imad-ul-Mulk ។សមយុទ្ធ​នយោបាយ​ដ៏​សំខាន់​មួយ​របស់​លោក​គឺ​ការ​បង្កើត​សម្ព័ន្ធភាព​ជាមួយ​នឹង Durrani Emirate ដែល​ដឹកនាំ​ដោយ Ahmad Shah Durrani។សម្ព័ន្ធភាពនេះមានគោលបំណងបង្រួបបង្រួមអំណាច និងទប់ទល់នឹងការកើនឡើងនៃឥទ្ធិពលនៃកម្លាំងខាងក្រៅ ជាពិសេស អង់គ្លេស និង ម៉ារ៉ាតាស នៅក្នុងឧបទ្វីបឥណ្ឌា ។Alamgir II បានស្វែងរកការគាំទ្រពី Durrani Emirate ដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងយោធាដែលចុះខ្សោយរបស់ចក្រភព Mughal និងដើម្បីដណ្តើមយកទឹកដីដែលបាត់បង់មកវិញ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្ព័ន្ធភាពជាមួយ Durrani Emirate មិនអាចរារាំងការឡោមព័ទ្ធទីក្រុង Delhi ក្នុងឆ្នាំ 1757 ដោយកងកម្លាំង Maratha បានទេ។ព្រឹត្តិការណ៍នេះគឺជាការវាយប្រហារយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់កិត្យានុភាពរបស់ចក្រភព Mughal និងការគ្រប់គ្រងលើទឹកដីរបស់ខ្លួន។Marathas ដែលបានលេចចេញជាមហាអំណាចមួយនៅក្នុងឧបទ្វីបឥណ្ឌា បានព្យាយាមពង្រីកឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេបន្ថែមទៀតដោយដណ្តើមយករដ្ឋធានី Mughal ។ការឡោមព័ទ្ធបានគូសបញ្ជាក់ពីភាពងាយរងគ្រោះរបស់ចក្រភព និងការថយចុះប្រសិទ្ធភាពនៃសម្ព័ន្ធភាពរបស់ខ្លួនក្នុងការទប់ស្កាត់ការឈ្លានពានពីកងកម្លាំងក្នុងតំបន់ដ៏មានឥទ្ធិពល។ក្នុងរជ្ជកាលរបស់ Alamgir II សង្រ្គាម Carnatic ទី 3 (1756–1763) បានលាតត្រដាង ដែលបង្កើតជាផ្នែកនៃជម្លោះពិភពលោករវាងចក្រភពអង់គ្លេស និង បារាំង ដែលគេស្គាល់ថាជា សង្រ្គាមប្រាំពីរឆ្នាំ ។ទោះបីជាសង្គ្រាម Carnatic ត្រូវបានប្រយុទ្ធជាចម្បងនៅផ្នែកខាងត្បូងនៃឧបទ្វីបឥណ្ឌាក៏ដោយ ពួកគេបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដល់ចក្រភព Mughal ។ជម្លោះទាំងនេះបានបង្ហាញពីការចូលរួមកាន់តែខ្លាំងឡើងរបស់មហាអំណាចអ៊ឺរ៉ុបនៅក្នុងកិច្ចការឥណ្ឌា និងការបង្កើនការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេលើពាណិជ្ជកម្ម និងទឹកដី ដែលរួមចំណែកដល់ការចុះខ្សោយនៃអធិបតេយ្យភាព Mughal និងការបង្កើតឡើងវិញនូវសក្ដានុពលថាមពលក្នុងតំបន់។ការគ្រប់គ្រងរបស់ Alamgir II ក៏ត្រូវបានជំទាស់ដោយការមិនពេញចិត្តផ្ទៃក្នុង និងការពុករលួយផ្នែករដ្ឋបាល។អសមត្ថភាពរបស់ចក្រភពក្នុងការគ្រប់គ្រងទឹកដីដ៏ធំរបស់ខ្លួន និងឆ្លើយតបប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពចំពោះការគំរាមកំហែងពីខាងក្រៅ និងអំពើពុករលួយផ្ទៃក្នុងបាននាំឱ្យមានការថយចុះបន្ថែមទៀត។កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ Alamgir II ក្នុងការធ្វើឱ្យអាណាចក្ររស់ឡើងវិញ និងស្ដារឡើងវិញនូវអតីតភាពរុងរឿងរបស់វាត្រូវបានរារាំងដោយឧបាយកលនយោបាយ ការក្បត់ និងបញ្ហាប្រឈមដ៏ធំធេងដែលបង្កឡើងដោយមហាអំណាចដែលកំពុងកើនឡើងទាំងក្នុង និងក្រៅប្រទេសឥណ្ឌា។រជ្ជកាលរបស់ Alamgir II បានបញ្ចប់ភ្លាមៗនៅឆ្នាំ 1759 នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានគេធ្វើឃាតនៅក្នុងការឃុបឃិតដែលរៀបចំឡើងដោយព្រះចៅអធិរាជរបស់គាត់គឺ Ghazi-ud-Din ដែលព្យាយាមគ្រប់គ្រងសំណល់នៃចក្រភព។ព្រឹត្តិការណ៍​នេះ​បាន​សម្គាល់​ចំណុច​របត់​មួយ​ដ៏​សំខាន់ ដែល​នាំ​ឱ្យ​មាន​អស្ថិរភាព និង​ការ​បែកបាក់​បន្ថែម​ទៀត​ក្នុង​ចក្រភព Mughal ។ដូច្នេះការគ្រប់គ្រងរបស់ Alamgir II គ្របដណ្តប់រយៈពេលនៃការធ្លាក់ចុះជាបន្តបន្ទាប់ ដែលត្រូវបានកំណត់ដោយការប៉ុនប៉ងមិនជោគជ័យក្នុងការទទួលបានការគ្រប់គ្រងឡើងវិញ ផលប៉ះពាល់នៃជម្លោះសកលនៅលើឧបទ្វីបឥណ្ឌា និងការផ្លាស់ប្តូរអំណាចដែលមិនអាចត្រឡប់វិញបានពីចក្រភព Mughal ទៅមហាអំណាចក្នុងតំបន់ និងអឺរ៉ុប ដោយកំណត់ដំណាក់កាល។ សម្រាប់ការគ្រប់គ្រងអាណានិគមជាយថាហេតុនៃចក្រភពអង់គ្លេសនៅឥណ្ឌា។

Shah Jahan III គឺជាអធិរាជ Mughal ទីដប់ប្រាំមួយ ទោះបីជារជ្ជកាលរបស់គាត់មានរយៈពេលខ្លីក៏ដោយ។កើតនៅឆ្នាំ 1711 និងឆ្លងកាត់នៅឆ្នាំ 1772 គាត់គឺជាពូជពង្សរបស់ Muhi us-Sunnat ដែលជាកូនចៅច្បងរបស់ Muhammad Kam Bakhsh ដែលជាកូនប្រុសពៅរបស់ Aurangzeb ។ការឡើងទៅកាន់បល្ល័ង្ករបស់ Mughal នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ 1759 ត្រូវបានសម្របសម្រួលដោយការធ្វើសមយុទ្ធនយោបាយនៅទីក្រុង Delhi ដែលមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដោយ Imad-ul-Mulk ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការកាន់កាប់របស់គាត់ជាអធិរាជត្រូវបានកាត់បន្ថយនៅពេលមេ Mughal ដែលតស៊ូមតិសម្រាប់អធិរាជ Mughal Shah Alam II ដែលបាននិរទេសខ្លួនរៀបចំការទម្លាក់របស់គាត់។

Shah Alam II (Ali Gohar) ដែលជាអធិរាជ Mughal ទីដប់ប្រាំពីរបានឡើងសោយរាជ្យនៅក្នុងចក្រភព Mughal ដែលកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនដោយអំណាចរបស់គាត់បានធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំងដែលវាបង្កើតពាក្យថា "អាណាចក្រ Shah Alam គឺពី Delhi ទៅ Palam" ។រជ្ជកាលរបស់គាត់ត្រូវបានញាំញីដោយការលុកលុយ ជាពិសេសដោយ Ahmed Shah Abdali ដែលនាំទៅដល់សមរភូមិទី 3 នៃ Panipat ក្នុងឆ្នាំ 1761 ប្រឆាំងនឹងពួក Marathas ដែលពេលនោះជាអ្នកគ្រប់គ្រងជាក់ស្តែងនៃទីក្រុង Delhi ។នៅឆ្នាំ 1760 Shah Alam II ត្រូវបានតែងតាំងជាអធិរាជត្រឹមត្រូវដោយ Marathas បន្ទាប់ពីពួកគេបានបណ្តេញកងកម្លាំង Abdali និងទម្លាក់ Shah Jahan III ។ការប៉ុនប៉ងរបស់ Shah Alam II ដើម្បីទាមទារសិទ្ធិអំណាច Mughal ឡើងវិញបានឃើញថាគាត់ចូលរួមក្នុងជម្លោះផ្សេងៗ រួមទាំងសមរភូមិ Buxar ក្នុងឆ្នាំ 1764 ប្រឆាំងនឹង ក្រុមហ៊ុន British East India Company ដែលបណ្តាលឱ្យគាត់បរាជ័យ និងការការពារជាបន្តបន្ទាប់ក្រោមការដឹកនាំរបស់អង់គ្លេសតាមរយៈសន្ធិសញ្ញា Allahabad ។សន្ធិសញ្ញានេះបានកាត់បន្ថយអធិបតេយ្យភាពរបស់ Mughal យ៉ាងខ្លាំងដោយផ្តល់ Diwani នៃ Bengal, Bihar និង Odisha ដល់អង់គ្លេស ដែលបង្ហាញពីការផ្លាស់ប្តូរអំណាចដ៏សំខាន់មួយ។ការបះបោរ Jat ប្រឆាំងនឹងអាជ្ញាធរ Mughal ដែលត្រូវបានជំរុញដោយការមិនអត់ឱនខាងសាសនារបស់ Aurangzeb បានឃើញនគរ Bharatpur Jat ប្រឈមមុខនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal រួមទាំងយុទ្ធនាការសំខាន់ៗនៅក្នុងទឹកដីដូចជា Agra ។Suraj Mal ដែលដឹកនាំក្រុម Jats ជាពិសេសបានរឹបអូសយកទីក្រុង Agra ក្នុងឆ្នាំ 1761 ដោយបានប្លន់ទីក្រុង និងសូម្បីតែរលាយទ្វារប្រាក់របស់ Taj Mahal ។កូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Jawahar Singh បានពង្រីកការគ្រប់គ្រង Jat នៅភាគខាងជើងប្រទេសឥណ្ឌា ដោយរក្សាការកាន់កាប់ទីតាំងយុទ្ធសាស្ត្ររហូតដល់ឆ្នាំ 1774 ។ក្នុងពេលដំណាលគ្នានោះ Sikhs ដែលរងទុក្ខដោយការគៀបសង្កត់របស់ Mughal ជាពិសេសការប្រហារជីវិត Guru Teg Bahadur បានបង្កើនការតស៊ូរបស់ពួកគេ ដោយឈានដល់ការចាប់យក Sirhind ក្នុងឆ្នាំ 1764។ រយៈពេលនៃការកើតឡើងវិញនៃ Sikh នេះបានឃើញការវាយឆ្មក់ជាបន្តបន្ទាប់ចូលទៅក្នុងទឹកដី Mughal ដែលធ្វើឱ្យ Mughal កាន់កាប់ក្នុងតំបន់កាន់តែចុះខ្សោយ។ការធ្លាក់ចុះនៃចក្រភព Mughal ត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នៅក្រោម Shah Alam II ដែលបានឃើញពីការបែកបាក់នៃអំណាច Mughal ដែលឈានដល់ការក្បត់របស់ Ghulam Qadir ។ការកាន់កាប់ដ៏ឃោរឃៅរបស់ Qadir ដែលត្រូវបានសម្គាល់ដោយការខ្វាក់ភ្នែករបស់ព្រះចៅអធិរាជ និងការអាម៉ាស់នៃគ្រួសាររាជវង្ស បានបញ្ចប់ដោយការអន្តរាគមន៍របស់ Mahadaji Shinde ក្នុងឆ្នាំ 1788 ដោយបានស្ដារ Shah Alam II ឡើងវិញ ប៉ុន្តែបានបន្សល់ទុកអាណាចក្រជាស្រមោលនៃអតីតខ្លួនឯង ដែលភាគច្រើនស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុងដេលី។ទោះបីជាមានទុក្ខលំបាកទាំងនេះក៏ដោយ Shah Alam II បានគ្រប់គ្រងភាពស្រដៀងគ្នានៃអធិបតេយ្យភាពជាពិសេសក្នុងអំឡុងពេលការឡោមព័ទ្ធ Sikh នៃ Delhi ឆ្នាំ 1783 ។ការឡោមព័ទ្ធបានបញ្ចប់ដោយកិច្ចព្រមព្រៀងមួយដែលត្រូវបានសម្របសម្រួលដោយ Mahadaji Shinde ដោយផ្តល់សិទ្ធិជាក់លាក់ដល់ Sikhs និងចំណែកនៃប្រាក់ចំណូលរបស់ Delhi ដោយបង្ហាញពីសក្ដានុពលថាមពលដ៏ស្មុគស្មាញនៃពេលវេលា។ឆ្នាំចុងក្រោយនៃរជ្ជកាលរបស់ Shah Alam II គឺស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតពិនិត្យរបស់អង់គ្លេស បន្ទាប់ពីសមរភូមិ Delhi ក្នុងឆ្នាំ 1803។ អធិរាជ Mughal ដ៏មានអំណាច ដែលបច្ចុប្បន្នជាបុព្វបុរសរបស់អង់គ្លេស បានមើលឃើញពីការបំផ្លិចបំផ្លាញនៃឥទ្ធិពល Mughal បន្ថែមទៀតរហូតដល់ទ្រង់សោយទិវង្គតនៅឆ្នាំ 1806។ ទោះបីជាមានការប្រឈមទាំងនេះក៏ដោយ។ Shah Alam II គឺជាអ្នកឧបត្ថម្ភនៃសិល្បៈដែលរួមចំណែកដល់អក្សរសិល្ប៍ Urdu និងកំណាព្យក្រោមឈ្មោះប៊ិច Aftab ។

Mirza Mahmud Shah Bahadur ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា Shah Jahan IV គឺជាអធិរាជ Mughal ទីដប់ប្រាំបីសម្រាប់រយៈពេលខ្លីមួយក្នុងឆ្នាំ 1788 ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ច្របូកច្របល់ដែលត្រូវបានសម្គាល់ដោយម៉ាស៊ីនរបស់ Ghulam Qadir ដែលជាប្រធាន Rohilla ។កូនប្រុសរបស់អតីតអធិរាជ Mughal Ahmad Shah Bahadur រជ្ជកាលរបស់ Mahmud Shah ស្ថិតនៅក្រោមស្រមោលនៃឧបាយកលរបស់ Ghulam Qadir បន្ទាប់ពីការទម្លាក់ និងពិការភ្នែករបស់ Shah Alam II ។ត្រូវបានដំឡើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងអាយ៉ង ពេលវេលារបស់ Mahmud Shah ជាអធិរាជត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈដោយការលួចចូលវិមានក្រហម និងអំពើឃោរឃៅរីករាលដាលប្រឆាំងនឹងគ្រួសាររាជវង្ស Timurid រួមទាំងអតីតអធិរាជ Badshah Begum ផងដែរ។របបផ្តាច់ការរបស់ Ghulam Qadir បានពង្រីករហូតដល់ការគំរាមកំហែងប្រហារជីវិត Mahmud Shah និងសមាជិកគ្រួសារអធិរាជដទៃទៀត ដែលនាំទៅដល់ការអន្តរាគមន៍យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដោយកងកម្លាំងរបស់ Mahadji Shinde ។អន្តរាគមន៍នេះបានបង្ខំឱ្យ Ghulam Qadir ភៀសខ្លួនដោយបន្សល់ទុកនូវឈ្លើយសឹក រួមទាំង Mahmud Shah ដែលបន្ទាប់មកត្រូវបានគេទម្លាក់ដើម្បីគាំទ្រការស្ដារ Shah Alam II ឡើងគ្រងរាជ្យនៅខែតុលាឆ្នាំ 1788 ។ បន្ទាប់ពីត្រូវបានចាប់ខ្លួនឡើងវិញដោយកងកម្លាំង Shinde នៅ Mirat Mahmud Shah ត្រូវបានចាប់ដាក់គុកម្តងទៀត។ .នៅឆ្នាំ 1790 ជីវិតរបស់ Mahmud Shah ឈានដល់ទីបញ្ចប់សោកនាដកម្ម ដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ដោយបញ្ជារបស់ Shah Alam II ជាការសងសឹកចំពោះការចូលរួមក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ឆ្នាំ 1788 និងយល់ឃើញថាមានការក្បត់នៃរាជវង្ស Mughal ។ការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់បានបង្ហាញពីការបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលដ៏ខ្លី និងច្របូកច្របល់ ដោយបន្សល់ទុកនូវកូនស្រីពីរនាក់ និងកេរដំណែលដែលជាប់ទាក់ទងនឹងការធ្លាក់ចុះនៃចក្រភព Mughal និងជម្លោះផ្ទៃក្នុង ចំពេលមានសម្ពាធពីខាងក្រៅ។

Akbar II ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា Akbar Shah II បានសោយរាជ្យជាអធិរាជ Mughal ទី 19 ពីឆ្នាំ 1806 ដល់ឆ្នាំ 1837 ។ ប្រសូតនៅថ្ងៃទី 22 ខែមេសា ឆ្នាំ 1760 និងឆ្លងកាត់នៅថ្ងៃទី 28 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1837 គាត់គឺជាកូនប្រុសទីពីររបស់ Shah Alam II និងជាឪពុករបស់ អធិរាជ Mughal ចុងក្រោយ Bahadur Shah II ។ការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈដោយអំណាចជាក់ស្តែងមានកម្រិត ចំពេលមានការពង្រីក ការត្រួតត្រារបស់អង់គ្លេស នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាតាមរយៈក្រុមហ៊ុន East India ។រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់បានឃើញវប្បធម៌រីកដុះដាលនៅក្នុងក្រុងដេលី ទោះបីជាអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់មានលក្ខណៈជានិមិត្តរូបយ៉ាងទូលំទូលាយក៏ដោយ បង្ខាំងនៅបន្ទាយក្រហម។ទំនាក់ទំនងរបស់ Akbar II ជាមួយជនជាតិអង់គ្លេស ជាពិសេសជាមួយ Lord Hastings ត្រូវបានតានតឹងដោយសារតែការទទូចរបស់គាត់ក្នុងការត្រូវបានចាត់ទុកជាអធិបតេយ្យភាពជាជាងអ្នកក្រោមបង្គាប់ ដែលនាំឱ្យអង់គ្លេសកាត់បន្ថយសិទ្ធិអំណាចផ្លូវការរបស់គាត់យ៉ាងខ្លាំង។នៅឆ្នាំ 1835 ចំណងជើងរបស់គាត់ត្រូវបានថយចុះទៅជា "ស្តេចនៃទីក្រុងដេលី" ហើយឈ្មោះរបស់គាត់ត្រូវបានដកចេញពីកាក់របស់ក្រុមហ៊ុន East India Company ដែលបានផ្លាស់ប្តូរពីអត្ថបទ Persian ទៅជាភាសាអង់គ្លេស ដែលជានិមិត្តរូបនៃឥទ្ធិពល Mughal ដែលកំពុងធ្លាក់ចុះ។ឥទ្ធិពលរបស់ព្រះចៅអធិរាជកាន់តែធ្លាក់ចុះនៅពេលដែលអង់គ្លេសបានលើកទឹកចិត្តដល់មេដឹកនាំក្នុងតំបន់ដូចជា Nawab of Oudh និង Nizam នៃ Hyderabad ឱ្យទទួលយកតំណែងរាជវង្ស ដែលប្រកួតប្រជែងដោយផ្ទាល់ទៅលើឧត្តមភាព Mughal ។នៅក្នុងការប៉ុនប៉ងដើម្បីទប់ទល់នឹងស្ថានភាពធ្លាក់ចុះរបស់គាត់ Akbar II បានតែងតាំង Ram Mohan Roy ជាបេសកជនរបស់ Mughal ប្រចាំប្រទេសអង់គ្លេស ដោយប្រគល់ងារជា Raja ដល់គាត់។ថ្វីត្បិតតែលោក Roy ជាអ្នកតំណាងដ៏ឧឡារិកក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសក៏ដោយ ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ក្នុងការតស៊ូមតិដើម្បីសិទ្ធិរបស់អធិរាជ Mughal ទីបំផុតគ្មានផ្លែផ្កាទេ។

Bahadur Shah II ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា Bahadur Shah Zafar គឺជាអធិរាជ Mughal ទី 20 និងចុងក្រោយដែលសោយរាជ្យពីឆ្នាំ 1806 ដល់ឆ្នាំ 1837 និងជាកវីអ៊ូឌូដែលបានសម្រេច។ការ​គ្រប់​គ្រង​របស់​គាត់​គឺ​ជា​ការ​ចាត់តាំង​យ៉ាង​ធំ ដោយ​អំណាច​ពិត​ប្រាកដ​ត្រូវ​បាន​អនុវត្ត​ដោយ ​ក្រុមហ៊ុន British East India Company ។រជ្ជកាលរបស់ Zafar ត្រូវបានបង្ខាំងនៅក្នុងទីក្រុង Old Delhi (Shahjahanbad) ហើយគាត់បានក្លាយជានិមិត្តរូបនៃការបះបោរឥណ្ឌាឆ្នាំ 1857 ប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់អង់គ្លេស។បន្ទាប់ពីការបះបោរ អង់គ្លេសបានទម្លាក់ និងនិរទេសព្រះអង្គទៅទីក្រុងរ៉ង់ហ្គូន ប្រទេសភូមា ដែលជាការកត់សម្គាល់ការបញ្ចប់នៃរាជវង្ស Mughal ។Zafar បានឡើងសោយរាជ្យជាកូនប្រុសទីពីររបស់ Akbar II ចំពេលមានជម្លោះផ្ទៃក្នុងគ្រួសារលើការស្នងរាជ្យ។រជ្ជកាលរបស់ទ្រង់បានមើលឃើញថាទីក្រុងដេលីជាមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ ទោះបីជាចក្រភពនេះត្រូវបានកាត់បន្ថយអំណាច និងទឹកដីក៏ដោយ។ជនជាតិអង់គ្លេសដែលចាត់ទុកគាត់ជាប្រាក់សោធននិវត្តន៍បានកំណត់សិទ្ធិអំណាចរបស់គាត់ដែលនាំឱ្យមានភាពតានតឹង។ការបដិសេធរបស់ Zafar ក្នុងការចាត់ទុកជាអ្នកក្រោមបង្គាប់ដោយជនជាតិអង់គ្លេស ជាពិសេសលោក Lord Hastings និងការទទូចរបស់គាត់លើការគោរពអធិបតេយ្យភាព បានបង្ហាញពីភាពស្មុគស្មាញនៃសក្ដានុពលនៃអំណាចអាណានិគម។ការគាំទ្ររបស់អធិរាជក្នុងអំឡុងពេលការបះបោរឆ្នាំ 1857 គឺមានការស្ទាក់ស្ទើរ ប៉ុន្តែជាចំណុចសំខាន់ ខណៈដែលគាត់ត្រូវបានប្រកាសថាជាមេដឹកនាំនិមិត្តសញ្ញាដោយក្រុមបះបោរ។ថ្វីបើតួនាទីរបស់គាត់មានកម្រិតក៏ដោយ អង់គ្លេសបានឱ្យគាត់ទទួលខុសត្រូវចំពោះការបះបោរ ដែលនាំទៅដល់ការកាត់ទោស និងនិរទេសគាត់។ការរួមចំណែករបស់ Zafar ចំពោះកំណាព្យភាសាអ៊ូឌូ និងការឧបត្ថម្ភរបស់សិល្បករដូចជា Mirza Ghalib និង Daagh Dehlvi ធ្វើឱ្យមានកេរ្តិ៍ដំណែលវប្បធម៌ Mughal ។ការកាត់ក្តីរបស់គាត់ដោយជនជាតិអង់គ្លេសលើការចោទប្រកាន់ពីបទជួយដល់ការបះបោរ និងការសន្មត់ថាមានអធិបតេយ្យភាពបានគូសបញ្ជាក់ពីយន្តការផ្លូវច្បាប់ដែលប្រើដើម្បីផ្តល់ភាពស្របច្បាប់ដល់សិទ្ធិអំណាចអាណានិគម។ទោះបីជាមានការពាក់ព័ន្ធតិចតួចក៏ដោយ ការកាត់ក្តីរបស់ Zafar និងការនិរទេសជាបន្តបន្ទាប់បានគូសបញ្ជាក់ពីការបញ្ចប់នៃការគ្រប់គ្រងរបស់ Mughal និងការចាប់ផ្តើមនៃការគ្រប់គ្រងផ្ទាល់របស់អង់គ្លេសលើឥណ្ឌា។Zafar បានស្លាប់នៅក្នុងការនិរទេសខ្លួននៅឆ្នាំ 1862 ដោយកប់នៅក្នុងទីក្រុងរ៉ង់ហ្គូនឆ្ងាយពីស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ផ្នូររបស់គាត់ដែលត្រូវបានបំភ្លេចចោលជាយូរមក ក្រោយមកត្រូវបានគេរកឃើញឡើងវិញ បម្រើជាការរំលឹកដ៏គួរឱ្យសោកសៅនៃសោកនាដកម្មចុងក្រោយរបស់អធិរាជ Mughal និងការស្លាប់នៃអាណាចក្រដ៏អស្ចារ្យបំផុតមួយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ជីវិត និងរជ្ជកាលរបស់ទ្រង់បង្កប់នូវភាពស្មុគស្មាញនៃការតស៊ូប្រឆាំងនឹងអាណានិគមនិយម ការតស៊ូដើម្បីអធិបតេយ្យភាព និងកេរ្តិ៍ដំណែលនៃការទ្រទ្រង់វប្បធម៌ដ៏យូរអង្វែងចំពេលមានការធ្លាក់ចុះផ្នែកនយោបាយ។

ចក្រភព Mughal ដែលលាតសន្ធឹងពីដើមសតវត្សទី 16 ដល់ពាក់កណ្តាលសតវត្សទី 19 គឺជាជំពូកមាសនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រឥណ្ឌា និងពិភពលោក ដែលជានិមិត្តរូបនៃយុគសម័យនៃការច្នៃប្រឌិតស្ថាបត្យកម្មដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ការលាយបញ្ចូលគ្នានៃវប្បធម៌ និងប្រសិទ្ធភាពរដ្ឋបាល។ក្នុងនាមជាអាណាចក្រដ៏ធំបំផុតមួយដែលមាននៅក្នុងឧបទ្វីបឥណ្ឌា សារៈសំខាន់របស់វាមិនអាចនិយាយលើសលប់បានទេ ដោយបានរួមចំណែកយ៉ាងសម្បូរបែបដល់សិល្បៈ វប្បធម៌ និងអភិបាលកិច្ចពិភពលោក។ពួក Mughals មានសារៈប្រយោជន៍ក្នុងការដាក់គ្រឹះនៃឥណ្ឌាសម័យទំនើប ដោយណែនាំកំណែទម្រង់ដ៏ទូលំទូលាយនៅក្នុងប្រាក់ចំណូលដីធ្លី និងការគ្រប់គ្រងដែលបន្ទរតាមសម័យកាល។តាមបែបនយោបាយ ពួក Mughals បានណែនាំការគ្រប់គ្រងកណ្តាល ដែលបានក្លាយជាគំរូសម្រាប់រដ្ឋាភិបាលជាបន្តបន្ទាប់ រួមទាំង រាជវង្សអង់គ្លេស។គំនិតរបស់ពួកគេអំពីរដ្ឋអធិបតេយ្យមួយ ជាមួយនឹងគោលនយោបាយរបស់អធិរាជ Akbar នៃ Sulh-e-Kul ការលើកកម្ពស់ការអត់ឱនខាងសាសនា គឺជាជំហានត្រួសត្រាយឆ្ពោះទៅរកអភិបាលកិច្ចដែលរួមបញ្ចូលកាន់តែច្រើន។តាមវប្បធម៌ អាណាចក្រ Mughal គឺជាភាពរីកចម្រើននៃសិល្បៈ ស្ថាបត្យកម្ម និងអក្សរសាស្ត្រ។ប្រាសាទ Taj Mahal ដែលជានិមិត្តរូបនៃស្ថាបត្យកម្ម Mughal តំណាងឱ្យកំពូលសិល្បៈនៃយុគសម័យនេះ ហើយបន្តធ្វើឱ្យពិភពលោកចាប់អារម្មណ៍។ផ្ទាំងគំនូរ Mughal ជាមួយនឹងព័ត៌មានលម្អិតដ៏ស្មុគស្មាញ និងរូបរាងដ៏រស់រវើក តំណាងឱ្យការលាយបញ្ចូលគ្នានៃរចនាប័ទ្ម Persian និងឥណ្ឌា ដែលរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ដល់ផ្ទាំងគំនូរវប្បធម៌នៃសម័យនោះ។ជាងនេះទៅទៀត អាណាចក្រគឺជាឧបករណ៍ដ៏សំខាន់ក្នុងការវិវត្តន៍នៃភាសាអ៊ូឌូ ដែលជួយពង្រឹងអក្សរសាស្ត្រ និងកំណាព្យឥណ្ឌា។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អាណាចក្រក៏មានចំណែកនៃការខ្វះខាតផងដែរ។ភាពល្បីល្បាញរបស់មេដឹកនាំ Mughal នាពេលក្រោយ និងការផ្ដាច់ខ្លួនពីមនុស្សសាមញ្ញបានរួមចំណែកដល់ការធ្លាក់ចុះនៃចក្រភព។ការបរាជ័យរបស់ពួកគេក្នុងការធ្វើទំនើបកម្មយោធា និងរចនាសម្ព័ន្ធរដ្ឋបាលនៅចំពោះមុខមហាអំណាចអឺរ៉ុបដែលកំពុងលេចធ្លោ ជាពិសេសអង់គ្លេសបាននាំទៅដល់ការដួលរលំនៃចក្រភព។លើសពីនេះ គោលនយោបាយមួយចំនួន ដូចជាសាសនាគ្រិស្តអូស្សូដក់របស់ Aurangzeb បានផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថនៃការអត់ឱនពីមុន ដែលបង្កឱ្យមានភាពចលាចលក្នុងសង្គម និងនយោបាយ។ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយៗមកឃើញថាមានការធ្លាក់ចុះដែលសម្គាល់ដោយជម្លោះផ្ទៃក្នុង អំពើពុករលួយ និងអសមត្ថភាពក្នុងការសម្របខ្លួនទៅនឹងការផ្លាស់ប្តូរទិដ្ឋភាពនយោបាយ ដែលនាំទៅដល់ការដួលរលំជាយថាហេតុ។តាមរយៈការបញ្ចូលគ្នានៃសមិទ្ធិផល និងបញ្ហាប្រឈមនានា ចក្រភព Mughal ផ្តល់នូវមេរៀនដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបានអំពីសក្ដានុពលនៃអំណាច វប្បធម៌ និងអរិយធម៌ក្នុងទម្រង់ប្រវត្តិសាស្ត្រពិភពលោក។