از قرن 7 تا 10، Champa وارد دوران طلایی خود شد.سیاست های چم به قدرت دریایی تبدیل شد و ناوگان چم تجارت ادویه و ابریشم بینچین ،هند ، جزایر اندونزی و امپراتوری عباسیان در بغداد را کنترل می کردند.آنها درآمد خود را از راه های تجاری نه تنها با صادرات عاج و آلوئه، بلکه با دزدی دریایی و یورش تکمیل می کردند.^[77] با این حال، افزایش نفوذ Champa توجه یک تالاسوکراسی همسایه را به خود جلب کرد که چامپا را به عنوان یک رقیب، جاوایی ها در نظر می گرفت (جاواکا، احتمالاً به سریویجایا، حاکم شبه جزیره مالایی ، سوماترا و جاوه اشاره دارد).در سال 767، سواحل تونکین توسط ناوگان جاوه (دابا) و دزدان دریایی کونلون مورد حمله قرار گرفت، ^{[78] [متعاقباً]} چمپا توسط کشتی‌های جاوه یا کونلون در سال‌های 774 و 787 مورد حمله قرار گرفت. Nha Trang جایی که دزدان دریایی معابد را ویران کردند، در حالی که در سال 787 حمله ای به Virapura در نزدیکی Phan Rang آغاز شد.^[80] مهاجمان جاوه به اشغال خط ساحلی چمپا جنوبی ادامه دادند تا اینکه در سال 799 توسط ایندراوارمان اول (787–801) از آنجا رانده شدند ^{[. 81]}در سال 875، یک سلسله بودایی جدید که توسط ایندراوارمان دوم (ر. - 893) تأسیس شد، پایتخت یا مرکز اصلی چامپا را دوباره به شمال منتقل کرد.ایندراوارمان دوم شهر ایندراپورا را در نزدیکی پسر من و سیمهاپورای باستانی تأسیس کرد.^[82] بودیسم ماهایانا هندوئیسم را تحت الشعاع قرار داد و به دین دولتی تبدیل شد.^[83] مورخان هنر اغلب دوره بین 875 و 982 را به عنوان عصر طلایی هنر چمپا و فرهنگ چمپا (متمایز با فرهنگ مدرن چم) نسبت می دهند.^[84] متأسفانه، تهاجم ویتنامی‌ها در سال 982 به رهبری پادشاه Le Hoan از دای ویت، و به دنبال آن Lưu Kế Tông (986–989)، یک غاصب متعصب ویتنامی که در سال 983 تاج و تخت Champa را به دست گرفت، ^[85] توده‌ها را به ارمغان آورد. تخریب به شامپا شمالی.^[86] ایندراپورا هنوز یکی از مراکز اصلی چامپا بود تا اینکه ویجایا در قرن دوازدهم از آن پیشی گرفت.^[87]