حکومت عثمانی در عراق، از سال 1534 تا 1918، دوران مهمی را در تاریخ منطقه رقم زد.در سال 1534، امپراتوری عثمانی به رهبری سلیمان باشکوه ، ابتدا بغداد را تصرف کرد و عراق را تحت کنترل عثمانی قرار داد.این فتح بخشی از استراتژی گسترده سلیمان برای گسترش نفوذ امپراتوری در خاورمیانه بود.در سالهای اولیه حکومت عثمانی، عراق به چهار استان یا ولایت تقسیم شد: موصل، بغداد، شهریزور و بصره.هر ایالت توسط یک پاشا اداره می شد که مستقیماً به سلطان عثمانی گزارش می داد.ساختار اداری تحمیل شده توسط عثمانی به دنبال ادغام بیشتر عراق در امپراتوری بود و در عین حال میزانی از خودمختاری محلی را نیز حفظ کرد.یکی از تحولات مهم در این دوره، درگیری مستمر بین امپراتوری عثمانی و امپراتوری صفویه ایران بود.جنگ‌های عثمانی و صفوی به‌ویژه در قرن‌های 16 و 17 میلادی، عراق را به دلیل موقعیت استراتژیک خود به‌عنوان یکی از میدان‌های اصلی نبرد تبدیل کرد.معاهده زهاب در سال 1639، که به یکی از این درگیری ها پایان داد، منجر به ترسیم مرزهایی شد که هنوز در دوران معاصر بین عراق و ایران به رسمیت شناخته شده است.قرن 18 و 19 شاهد کاهش کنترل عثمانی بر عراق بود.حاکمان محلی، مانند ممالیک در بغداد، اغلب از خودمختاری قابل توجهی استفاده می کردند.حکومت ممالیک در عراق (1704-1831) که در ابتدا توسط حسن پاشا تأسیس شد، دوره ای از ثبات و شکوفایی نسبی بود.در زمان رهبرانی مانند سلیمان ابولیلا پاشا، والیان مملوک اصلاحاتی را انجام دادند و تا حدی از سلطان عثمانی استقلال داشتند.در قرن نوزدهم، امپراتوری عثمانی اصلاحات تنظیمات را با هدف مدرن کردن امپراتوری و متمرکز کردن کنترل آغاز کرد.این اصلاحات تأثیرات قابل توجهی در عراق داشت، از جمله ایجاد تقسیمات اداری جدید، نوسازی سیستم حقوقی، و تلاش برای محدود کردن خودمختاری حاکمان محلی.ساخت راه‌آهن بغداد در اوایل قرن بیستم که بغداد را به استانبول پایتخت عثمانی متصل می‌کرد، پیشرفت بزرگی بود.هدف از این پروژه، با حمایت منافع آلمان ، تحکیم اقتدار عثمانی و بهبود روابط اقتصادی و سیاسی بود.پایان حکومت عثمانی در عراق پس از جنگ جهانی اول و با شکست امپراتوری عثمانی بود.آتش بس مودروس در سال 1918 و پس از آن معاهده سور منجر به تجزیه سرزمین های عثمانی شد.عراق تحت کنترل بریتانیا قرار گرفت و آغاز فرمانروایی بریتانیا و پایان دوره عثمانی در تاریخ عراق بود.