بیت الحکمه که به نام کتابخانه بزرگ بغداد نیز شناخته می شود، یک آکادمی عمومی و مرکز فکری برجسته دوران عباسیان در بغداد بود که در دوران طلایی اسلامی بسیار مهم بود.در ابتدا، ممکن است به عنوان یک مجموعه خصوصی توسط دومین خلیفه عباسی المنصور در اواسط قرن هشتم یا به عنوان یک کتابخانه در زمان خلیفه هارون الرشید در اواخر قرن هشتم شروع شده باشد و به یک آکادمی عمومی و کتابخانه زیر نظر خلیفه آل تبدیل شود. - مأمون در اوایل قرن نهم.المنصور یک کتابخانه کاخ را با الگوبرداری از کتابخانه شاهنشاهی ساسانی تأسیس کرد و از روشنفکران شاغل در آن حمایت اقتصادی و سیاسی کرد.وی همچنین از هیئت‌های علما ازهند و جاهای دیگر دعوت کرد تا دانش خود را در زمینه ریاضیات و نجوم با دربار جدید عباسی به اشتراک بگذارند.در امپراتوری عباسی، بسیاری از آثار خارجی از یونانی ،چینی ، سانسکریت، فارسی و سریانی به عربی ترجمه شد.نهضت ترجمه در زمان خلیفه الرشید که مانند سلف خود شخصاً به علم و شعر علاقه داشت، شتاب زیادی پیدا کرد.در اصل متون عمدتاً به پزشکی، ریاضیات و نجوم مربوط می شد، اما رشته های دیگر، به ویژه فلسفه، به زودی دنبال شد.کتابخانه الرشید، سلف مستقیم بیت الحکمه، به بیت الحکمه یا به قول مورخ القفطی، خیزانات کتب الحکمه نیز شناخته می شد. .بیت الحکمه که در دوره ای از سنت های فکری غنی سرچشمه می گیرد، بر اساس تلاش های علمی قبلی در دوران امویان بنا شد و از علاقه عباسیان به دانش خارجی و حمایت از ترجمه بهره برد.خلیفه مأمون به طور قابل توجهی فعالیت های خود را تقویت کرد و بر اهمیت دانش تأکید کرد که منجر به پیشرفت در علم و هنر شد.در دوران سلطنت او، اولین رصدخانه های نجومی در بغداد و پروژه های تحقیقاتی بزرگ تأسیس شد.این موسسه فقط یک مرکز دانشگاهی نبود، بلکه در مهندسی عمران، پزشکی و مدیریت دولتی در بغداد نیز نقش داشت.دانشمندان آن به ترجمه و حفظ مجموعه وسیعی از متون علمی و فلسفی مشغول بودند.بیت الحکمه علیرغم انحطاط آن در زمان خلیفه متوکل، که از رویکرد عقل گرایانه پیشینیان خود دور شد، همچنان نماد دوران طلایی معارف عربی و اسلامی است.تخریب آن توسط مغول ها در سال 1258 منجر به پراکنده شدن مجموعه عظیم نسخه های خطی آن شد که برخی از آنها توسط نصیرالدین طوسی نجات یافت.این ضایعه نماد پایان دورانی در تاریخ اسلام بود و شکنندگی مراکز فرهنگی و فکری را در برابر فتح و ویرانی نشان داد.