روابط تجاری باچین وهند در قرن اول قبل از میلاد برقرار شد.^[32] قطعات سفال چینی در بورنئو پیدا شده است که مربوط به قرن اول پس از گسترش سلسله هان به سمت جنوب است.^[33] در قرون اولیه هزاره اول، مردم شبه جزیره مالایا آیین هندوئیسم و ​​بودیسم هندی را پذیرفتند که تأثیر عمده ای بر زبان و فرهنگ ساکنان مالزی داشت.^[34] سیستم نوشتاری سانسکریت در اوایل قرن چهارم مورد استفاده قرار گرفت.^[35]بطلمیوس، جغرافیدان یونانی، در مورد چرسونز طلایی نوشته بود که نشان می داد تجارت با هند و چین از قرن اول میلادی وجود داشته است.^[36] در این زمان، دولت شهرهای ساحلی که وجود داشتند، شبکه‌ای داشتند که بخش جنوبی شبه جزیره هندوچین و بخش غربی مجمع‌الجزایر مالایی را در بر می‌گرفت.این شهرهای ساحلی تجارت مداوم و همچنین روابط خراجی با چین داشتند و در عین حال در تماس دائمی با بازرگانان هندی بودند.به نظر می رسد که آنها فرهنگ بومی مشترکی داشته اند.به تدریج، حاکمان بخش غربی مجمع الجزایر الگوهای فرهنگی و سیاسی هند را اتخاذ کردند.سه کتیبه یافت شده در پالمبانگ (سوماترای جنوبی) و جزیره بانگکا که به شکل مالایی و با الفبای مشتق شده از خط پالاوا نوشته شده است، گواه این است که مجمع الجزایر با حفظ زبان بومی و نظام اجتماعی خود، الگوهای هندی را اتخاذ کرده است.این کتیبه‌ها وجود داپونتا هیانگ (ارباب) سریویجایا را نشان می‌دهد که لشکرکشی را علیه دشمنان خود رهبری می‌کرد و کسانی را که از قانون او پیروی نمی‌کردند نفرین می‌کرد.شبه جزیره مالایی با قرار گرفتن در مسیر تجارت دریایی بین چین و هند جنوبی، درگیر این تجارت بود.دره بوجانگ که از نظر استراتژیک در ورودی شمال غربی تنگه مالاکا و همچنین رو به خلیج بنگال قرار دارد، به طور مداوم توسط بازرگانان چینی و جنوب هند رفت و آمد می شد.این امر با کشف سرامیک‌های تجاری، مجسمه‌ها، کتیبه‌ها و بناهای تاریخی مربوط به قرن پنجم تا چهاردهم به اثبات رسید.