در سال 1896، فرانسه و امپراتوری بریتانیا قراردادی را امضا کردند که در آن حوزه نفوذ یکدیگر بر هندوچین، به ویژه بر سیام ، به رسمیت شناخته شد.بر اساس این توافق، سیام باید استان باتامبانگ را به کامبوج که اکنون تحت کنترل فرانسه است، واگذار می کرد.این توافقنامه کنترل فرانسه بر ویتنام (شامل مستعمره کوچینچینا و تحت الحمایه آنام و تونکین)، کامبوج و همچنین لائوس را تأیید کرد که در سال 1893 پس از پیروزی فرانسه در جنگ فرانسه و سیام و نفوذ فرانسه بر شرق سیام به آن اضافه شد.دولت فرانسه نیز بعداً پست های اداری جدیدی را در مستعمره قرار داد و شروع به توسعه اقتصادی آن کرد و در عین حال فرهنگ و زبان فرانسوی را به عنوان بخشی از برنامه همسان سازی به مردم محلی معرفی کرد.^[81]در سال 1897، مقیم ژنرال حاکم به پاریس شکایت کرد که پادشاه کنونی کامبوج، پادشاه نورودوم دیگر شایسته حکومت نیست و از او اجازه خواست تا اختیارات پادشاه را برای جمع آوری مالیات، صدور احکام، و حتی انتصاب مقامات سلطنتی و انتخاب تاج و تخت به عهده بگیرد. شاهزاده هااز آن زمان، نورودوم و پادشاهان آینده کامبوج چهره‌هایی بودند و صرفاً حامیان دین بودایی در کامبوج بودند، اگرچه هنوز از نظر جمعیت دهقانی به عنوان پادشاهان خدا تلقی می‌شدند.تمام قدرت دیگر در دستان رزیدنت ژنرال و بوروکراسی استعماری بود.این بوروکراسی عمدتاً از مقامات فرانسوی تشکیل شده بود، و تنها آسیایی‌هایی که آزادانه اجازه شرکت در دولت را داشتند، ویتنامی‌های قومی بودند که به عنوان آسیایی‌های مسلط در اتحادیه هندوچین تلقی می‌شدند.