تاریخ استعماری ایالات متحده

استعمارگران از پادشاهی های اروپایی می آمدند که توانایی های نظامی، دریایی، دولتی و کارآفرینی بسیار توسعه یافته ای داشتند.تجربه صدها ساله اسپانیا و پرتغال از فتح و استعمار در طول Reconquista، همراه با مهارت های جدید ناوبری کشتی های اقیانوسی، ابزار، توانایی و تمایل برای استعمار دنیای جدید را فراهم کرد.انگلستان، فرانسه و هلند نیز مستعمرات خود را در هند غربی و آمریکای شمالی ایجاد کرده بودند.آنها توانایی ساخت کشتی‌هایی با ارزش اقیانوس را داشتند اما به اندازه پرتغال و اسپانیا سابقه مستعمره‌سازی در سرزمین‌های خارجی نداشتند.با این حال، کارآفرینان انگلیسی به مستعمرات خود پایه و اساس سرمایه گذاری مبتنی بر بازرگان را دادند که به نظر می رسید به حمایت بسیار کمتری از دولت نیاز دارد.چشم انداز آزار و اذیت مذهبی توسط مقامات تاج و تخت و کلیسای انگلستان تعداد قابل توجهی از تلاش های استعماری را برانگیخت.زائران پیوریتان های جدایی طلبی بودند که از آزار و شکنجه در انگلستان، ابتدا به هلند و در نهایت به پلیموت پلنتیشن در سال 1620 گریختند. طی 20 سال بعد، افرادی که از آزار و شکنجه پادشاه چارلز اول فرار کردند، در بیشتر نیوانگلند ساکن شدند.به طور مشابه، استان مریلند تا حدی برای تبدیل شدن به پناهگاه کاتولیک های رومی تأسیس شد.

بین سال‌های 1492 تا 1504، کریستف کلمب، کاشف ایتالیایی، چهار اکتشاف دریایی ماوراء اقیانوس اطلس اسپانیا را برای اکتشاف به قاره آمریکا رهبری کرد.این سفرها منجر به شناخت گسترده دنیای جدید شد.این پیشرفت، دوره ای را آغاز کرد که به عنوان عصر اکتشاف شناخته می شود، که شاهد استعمار قاره آمریکا، تبادل بیولوژیکی مرتبط، و تجارت فرا اقیانوس اطلس بود.

در سال 1513، پونس د لئون اولین سفر اروپایی شناخته شده به لا فلوریدا را رهبری کرد که در اولین سفر خود به این منطقه نام آن را بر عهده گرفت.او جایی در امتداد ساحل شرقی فلوریدا فرود آمد، سپس سواحل اقیانوس اطلس را تا فلوریدا کیز و شمال در امتداد ساحل خلیج رسم کرد.در مارس 1521، پونس د لئون با اولین تلاش گسترده برای ایجاد یک مستعمره اسپانیایی در جایی که اکنون قاره ایالات متحده نامیده می شود، سفر دیگری به جنوب غربی فلوریدا انجام داد.با این حال، مردم بومی کالوسا به شدت در برابر تهاجم مقاومت کردند و پونس د لئون در یک درگیری به شدت مجروح شد.تلاش برای استعمار رها شد و او به زودی پس از بازگشت به کوبا در اوایل ژوئیه بر اثر جراحات درگذشت.

در سپتامبر 1522، اعضای بازمانده خدمه فردیناند ماژلان با دور زدن کره زمین بهاسپانیا بازگشتند.رقابت در تجارت به ویژه با پرتغال فوریت می کرد.پادشاه فرانسه فرانسیس اول توسط بازرگانان و سرمایه‌داران فرانسوی از لیون و روئن که به دنبال راه‌های تجاری جدید بودند، مجبور شد و بنابراین در سال 1523 از ورازانو خواست تا از طرف فرانسه منطقه‌ای بین فلوریدا و ترانووا، "سرزمین جدید پیدا شده" را کاوش کند. ، با هدف یافتن مسیر دریایی به اقیانوس آرام.در عرض چند ماه، او در حدود 21 مارس به منطقه کیپ فیر نزدیک شد و پس از اقامت کوتاهی به تالاب پاملیکو ساوند در کارولینای شمالی مدرن رسید.ورازانو در نامه ای به فرانسیس اول که توسط مورخان به نام Cèllere Codex توصیف شد، نوشت که متقاعد شده است که ساوند آغاز اقیانوس آرام است که از آنجا می توان به چین دسترسی داشت.ورازانو و خدمه اش با ادامه کاوش در ساحل به سمت شمال، با بومیان آمریکایی ساکن در ساحل تماس گرفتند.با این حال، او متوجه ورودی های خلیج چساپیک یا دهانه رودخانه دلاور نشد.در خلیج نیویورک، او در حدود 30 قایق رانی Lenape با Lenape روبرو شد و آنچه را که به نظر او یک دریاچه بزرگ بود، در واقع ورودی رودخانه هادسون مشاهده کرد.او سپس در امتداد لانگ آیلند حرکت کرد و وارد خلیج ناراگانست شد و در آنجا هیئتی از مردم Wampanoag و Narragansett را پذیرفت.او خلیج کیپ کاد را کشف کرد، ادعای او با نقشه ای در سال 1529 که به وضوح کیپ کاد را مشخص می کرد، اثبات شد.او این شنل را به نام سفیر مهم فرانسه در رم نامگذاری کرد و آن را پالاویسینو نامید.او سپس ساحل را تا مین امروزی، جنوب شرقی نوا اسکوشیا، و نیوفاندلند دنبال کرد و سپس در 8 ژوئیه 1524 به فرانسه بازگشت. ورازانو منطقه ای را که فرانچسکا در آن کاوش کرد به افتخار پادشاه فرانسه نامگذاری کرد، اما نقشه برادرش آن را نوا نامگذاری کرد. گالیا (فرانسه جدید).

هرناندو د سوتو نقش مهمی در فتح امپراتوری اینکاها توسط فرانسیسکو پیزارو ایفا کرد، اما بیشتر به دلیل رهبری اولین اکسپدیشن اروپایی در اعماق قلمرو ایالات متحده امروزی (از طریق فلوریدا، جورجیا، آلاباما، می سی سی پی و ...) شناخته شده است. به احتمال زیاد آرکانزاس).او اولین اروپایی است که از رودخانه می سی سی پی عبور کرده است.اکسپدیشن دی سوتو در آمریکای شمالی یک کار بزرگ بود.در سراسر جنوب شرقی ایالات متحده کنونی، هم در جستجوی طلا بود که توسط قبایل مختلف بومیان آمریکا و کاشفان ساحلی قبلی گزارش شده بود و هم برای گذری به چین یا سواحل اقیانوس آرام.دی سوتو در سال 1542 در سواحل رودخانه می سی سی پی درگذشت.منابع مختلف در مورد مکان دقیق اختلاف نظر دارند، آیا این مکان در حال حاضر لیک ویلج، آرکانزاس، یا فریدی، لوئیزیانا است.

در طول قرن شانزدهم، اسپانیا جنوب غربی مکزیک را کاوش کرد.اولین اکسپدیشن اکسپدیشن Niza در سال 1538 بود. فرانسیسکو وازکز د کورونادو و لوژان یک اکسپدیشن بزرگ را از مکزیک کنونی به کانزاس امروزی از طریق بخش‌هایی از جنوب غربی ایالات متحده بین سال‌های 1540 تا 1542 رهبری کرد. وازکز دکورونادو امیدوار بود که به این منطقه برسد. شهرهای سیبولا که امروزه اغلب به عنوان هفت شهر طلایی افسانه ای شناخته می شوند.اکسپدیشن او اولین مشاهدات اروپایی گراند کانیون و رودخانه کلرادو را در میان دیگر نقاط دیدنی نشان داد.

کاشفان اسپانیایی در امتداد سواحل کالیفرنیای کنونی حرکت کردند و از کابریلو در سال های 1542-1543 شروع کردند.از سال 1565 تا 1815، گالن های اسپانیایی مرتباً از مانیل به کیپ مندوسینو، در حدود 300 مایلی (480 کیلومتری) شمال سانفرانسیسکو یا جنوب تر می رسیدند.سپس در امتداد سواحل کالیفرنیا به سمت جنوب به سمت آکاپولکو، مکزیک حرکت کردند.اغلب آنها به دلیل ساحل ناهموار و مه آلود فرود نمی آمدند.اسپانیا خواهان یک بندر امن برای گالن ها بود.آنها خلیج سانفرانسیسکو را پیدا نکردند، شاید به دلیل مه پنهان کردن ورودی.در سال 1585 گالی ساحل را در جنوب خلیج سانفرانسیسکو ترسیم کرد و در سال 1587 Unamuno خلیج مونتری را کاوش کرد.در سال 1594 سورومنیو در خلیج دریک در شمال خلیج سانفرانسیسکو کاوش کرد و کشتی غرق شد، سپس با یک قایق کوچک از خلیج هاف مون و خلیج مونتری به جنوب رفت.آنها با بومیان آمریکا برای غذا معامله می کردند.در سال 1602 ویزکاینو ساحل از کالیفرنیای پایین تا مندوسینو و برخی مناطق داخلی را ترسیم کرد و مونتری را برای اسکان توصیه کرد.

در سال 1560، فیلیپ دوم پادشاهاسپانیا منندز را به عنوان کاپیتان ژنرال و برادرش بارتولومه منندز را به عنوان دریاسالار ناوگان هند منصوب کرد.بنابراین پدرو منندز در سفر از دریای کارائیب و مکزیک به اسپانیا، گالیون‌های ارتش بزرگ آرمادا د لا کاررا یا ناوگان گنج اسپانیا را فرماندهی کرد و مسیرهایی را که دنبال می‌کردند تعیین کرد.در اوایل سال 1564 او اجازه خواست به فلوریدا برود تا به دنبال La Concepcion، کاپیتانا یا گل سرسبد ناوگان اسپانیای جدید به فرماندهی پسرش دریاسالار خوان منندز باشد.کشتی در سپتامبر 1563 هنگامی که یک طوفان ناوگان را در حال بازگشت به اسپانیا در عرض جغرافیایی برمودا در سواحل کارولینای جنوبی پراکنده کرد، گم شده بود.تاج بارها درخواست او را رد کرد.با این حال، در سال 1565، اسپانیایی ها تصمیم گرفتند پاسگاه فرانسوی فورت کارولین را که در جکسونویل فعلی قرار دارد، نابود کنند.ولیعهد به منندز نزدیک شد تا سفری به فلوریدا ترتیب دهد، مشروط بر اینکه او منطقه را به عنوان آدلانتادوی شاه فیلیپ کاوش و ساکن کند و فرانسوی های هوگنوت را که اسپانیایی های کاتولیک آنها را بدعت گذاران خطرناک می دانستند، از بین ببرد.منندز برای رسیدن به فلوریدا قبل از کاپیتان فرانسوی ژان ریبو، که در مأموریتی برای حفظ فورت کارولین بود، در حال مسابقه بود.در 28 اوت 1565، روز جشن سنت آگوستین کرگدن، خدمه منندز سرانجام زمین را دیدند.اسپانیایی‌ها به حرکت دریانوردی خود به سمت شمال در امتداد ساحل ادامه دادند و هر ورودی و ستون دود در امتداد ساحل را بررسی کردند.در 4 سپتامبر، آنها با چهار کشتی فرانسوی روبرو شدند که در دهانه یک رودخانه بزرگ (سنت جانز) لنگر انداخته بودند، از جمله کشتی پرچمدار ریبو، La Trinité.دو ناوگان در یک درگیری کوتاه با هم برخورد کردند، اما تعیین کننده نبود.منندز به سمت جنوب حرکت کرد و دوباره در 8 سپتامبر فرود آمد، به طور رسمی مالکیت زمین را به نام فیلیپ دوم اعلام کرد و رسماً شهرکی را تأسیس کرد که او آن را سان آگوستین (سنت آگوستین) نامید.سنت آگوستین قدیمی ترین سکونتگاه مستمر اشغال شده با منشاء اروپایی در همجوار ایالات متحده است.این شهر پس از سن خوان، پورتوریکو (تاسیس شده در سال 1521) دومین شهر قدیمی و مستمر ساکن اروپا در قلمرو ایالات متحده است.

پس از 1500 چندین کشور اروپایی تلاش کردند تا مستعمره هایی را در قاره آمریکا ایجاد کنند. بیشتر این تلاش ها با شکست انجامید.خود مستعمره نشینان با نرخ بالای مرگ و میر ناشی از بیماری، گرسنگی، تامین ناکارآمد، درگیری با بومیان آمریکا، حملات قدرت های اروپایی رقیب و دلایل دیگر مواجه بودند.برجسته ترین شکست های انگلیسی «مستعمره گمشده روانوک» (90-1583) در کارولینای شمالی و مستعمره پاپهام در مین (08-1607) بود.در مستعمره روانوک بود که ویرجینیا دره اولین فرزند انگلیسی متولد آمریکا شد.سرنوشت او نامعلوم است

Habitation at Port-Royal توسط فرانسه در سال 1605 تأسیس شد و اولین سکونتگاه دائمی آن کشور در آمریکای شمالی بود، زیرا اگرچه فورت چارلزبورگ-رویال در آینده شهر کبک در سال 1541 ساخته شده بود، اما مدت زیادی دوام نیاورد.پورت رویال تا زمان نابودی آن توسط نیروهای نظامی بریتانیا در سال 1613 به عنوان پایتخت آکادیا خدمت می کرد.

در اواخر سال 1606، مستعمره نشینان انگلیسی با منشوری از شرکت لندن برای ایجاد یک مستعمره در دنیای جدید به راه افتادند.این ناوگان متشکل از کشتی‌های سوزان کنستانت، دیسکاوری و گادسپید بود که همگی تحت رهبری کاپیتان کریستوفر نیوپورت بودند.آنها یک سفر طولانی چهار ماهه، از جمله توقف در جزایر قناری، در اسپانیا و متعاقباً پورتوریکو انجام دادند و سرانجام در 10 آوریل 1607 به سرزمین اصلی آمریکا رفتند. اکسپدیشن در 26 آوریل 1607 به زمین رسید. جایی که نام آن را کیپ هنری گذاشتند.تحت دستور انتخاب مکان امن‌تر، آن‌ها به کاوش در جاده‌های همپتون و یک خروجی به خلیج چساپیک پرداختند که به افتخار جیمز اول پادشاه انگلستان، رودخانه جیمز را نامیدند.کاپیتان ادوارد ماریا وینگفیلد در 25 آوریل 1607 به عنوان رئیس شورای حاکم انتخاب شد. در 14 مه، او قطعه زمینی را در یک شبه جزیره بزرگ در حدود 40 مایل (64 کیلومتر) از اقیانوس اطلس به عنوان مکان اصلی برای یک استحکامات انتخاب کرد. توافق.مجرای رودخانه به دلیل وجود انحنا در رودخانه، نقطه استراتژیک قابل دفاعی بود و نزدیک به خشکی بود و آن را قابل کشتیرانی می کرد و زمین کافی برای ساخت اسکله یا اسکله در آینده فراهم می کرد.شاید مطلوب ترین واقعیت در مورد مکان این بود که این مکان خالی از سکنه بود زیرا رهبران کشورهای بومی نزدیک این مکان را برای کشاورزی بسیار فقیر و دور از دسترس می دانستند.این جزیره باتلاقی و منزوی بود و فضای محدودی را در اختیار داشت، پشه‌ها درگیر آن بودند و فقط آب رودخانه‌ای جزر و مدی لب شور برای آشامیدن نداشت.استعمارگران، که اولین گروه از آنها در 13 می 1607 وارد شده بودند، هرگز برنامه ریزی نکرده بودند که تمام غذای خود را پرورش دهند.برنامه‌های آن‌ها به تجارت با Powhatan محلی بستگی داشت تا در فاصله زمانی که کشتی‌های تدارکاتی دوره‌ای از انگلستان وارد می‌شدند، به آنها غذا بدهد.عدم دسترسی به آب و فصل باران نسبتاً خشک، تولیدات کشاورزی استعمارگران را فلج کرد.همچنین آبی که استعمارگران می نوشیدند فقط نیمی از سال شور و قابل شرب بود.ناوگانی از انگلستان که توسط طوفان آسیب دیده بود، ماه ها عقب تر از برنامه با مستعمره نشینان جدید وارد شد، اما بدون ذخایر غذایی مورد انتظار.شواهد علمی وجود دارد مبنی بر اینکه ساکنان جیمزتاون در دوران گرسنگی به آدمخواری روی آورده بودند.در 7 ژوئن 1610، بازماندگان سوار کشتی شدند، محل مستعمره را رها کردند و به سمت خلیج چساپیک حرکت کردند.در آنجا، کاروان تدارکاتی دیگری با تدارکات جدید، به سرپرستی فرماندار تازه منصوب شده فرانسیس وست، آنها را در رودخانه جیمز پایین رهگیری کرد و به جیمزتاون بازگرداند.طی چند سال، تجاری سازی تنباکو توسط جان رولف، رونق اقتصادی درازمدت شهرک را تضمین کرد.

در طول قرن شانزدهم،اسپانیا جنوب غربی مکزیک را کاوش کرد.اولین اکسپدیشن، اکسپدیشن Niza در سال 1538 بود. فرانسیسکو کورونادو با یک اکسپدیشن بزرگتر در سال 1539، در سراسر نیومکزیکو و آریزونا مدرن، در سال 1540 به نیومکزیکو رسید. اسپانیایی ها از مکزیک به شمال رفتند و روستاهایی را در دره بالایی ریو سکنی گزیدند. گراند، شامل بخش زیادی از نیمه غربی ایالت امروزی نیومکزیکو.پایتخت سانتافه در سال 1610 مستقر شد و یکی از قدیمی ترین سکونتگاه های دائماً مسکونی در ایالات متحده است.

برای تشویق مهاجران برای آمدن به ویرجینیا، در نوامبر 1618، رهبران شرکت ویرجینیا دستوراتی به فرماندار جدید، سر جورج یاردلی دادند که به عنوان "منشور بزرگ" شناخته شد.مشخص شد که مهاجرانی که هزینه های خود را به ویرجینیا پرداخت می کنند، پنجاه جریب زمین دریافت می کنند و مستاجر صرف نیستند.مقامات مدنی ارتش را کنترل خواهند کرد.در سال 1619، بر اساس دستورالعمل، فرماندار یردلی انتخاب 22 شهرک را توسط شهرک ها و جیمزتاون آغاز کرد.آنها، همراه با فرماندار منصوب شده توسط سلطنت و شورای شش نفره ایالتی، اولین مجمع عمومی نماینده را به عنوان یک هیئت تک مجلسی تشکیل خواهند داد.در اواخر اوت همان سال، اولین بردگان آفریقایی در Old Point Comfort در همپتون، ویرجینیا فرود آمدند.این به عنوان آغازی بر تاریخ برده داری در ویرجینیا و مستعمرات بریتانیا در آمریکای شمالی دیده می شود.همچنین نقطه شروعی برای تاریخ آفریقایی-آمریکایی ها در نظر گرفته می شود، زیرا آنها اولین گروه از این قبیل در سرزمین اصلی آمریکای بریتانیا بودند.

زائران گروه کوچکی از جدایی طلبان پیوریتن بودند که احساس می کردند باید از نظر فیزیکی از کلیسای انگلستان فاصله بگیرند.آنها ابتدا به هلند نقل مکان کردند، سپس تصمیم گرفتند دوباره در آمریکا مستقر شوند.مهاجران اولیه Pilgrim در سال 1620 با کشتی Mayflower به آمریکای شمالی رفتند.به محض ورود، آنها قرارداد Mayflower را طراحی کردند، که به وسیله آن خود را به عنوان یک جامعه متحد به هم متصل کردند و بدین ترتیب مستعمره کوچک پلیموث را تأسیس کردند.ویلیام برادفورد رهبر اصلی آنها بود.پس از تأسیس آن، مهاجران دیگری از انگلستان برای پیوستن به مستعمره سفر کردند.پیوریتان های غیر جدایی طلب گروهی بسیار بزرگتر از زائران را تشکیل می دادند و آنها مستعمره خلیج ماساچوست را در سال 1629 با 400 شهرک نشین تأسیس کردند.آنها به دنبال اصلاح کلیسای انگلستان با ایجاد یک کلیسای جدید و خالص در دنیای جدید بودند.تا سال 1640، 20000 نفر وارد شدند.بسیاری از آنها بلافاصله پس از ورود جان خود را از دست دادند، اما بقیه آب و هوای سالم و منابع غذایی فراوان یافتند.مستعمرات پلیموث و خلیج ماساچوست با هم مستعمرات پیوریتن دیگری را در نیوانگلند ایجاد کردند، از جمله مستعمرات نیوهیون، سیبروک و کانکتیکات.در طول قرن هفدهم، مستعمرات نیوهیون و سیبروک توسط کنتیکت جذب شدند.پیوریتن ها فرهنگی عمیقاً مذهبی، اجتماعی فشرده و از نظر سیاسی نوآورانه ایجاد کردند که هنوز بر ایالات متحده مدرن تأثیر می گذارد.آنها امیدوار بودند که این سرزمین جدید به عنوان یک "ملت نجات دهنده" خدمت کند.آنها از انگلستان فرار کردند و تلاش کردند «ملت قدیسان» یا «شهری روی تپه» در آمریکا ایجاد کنند: جامعه ای به شدت مذهبی و کاملاً صالح که برای نمونه ای برای تمام اروپا طراحی شده بود.از نظر اقتصادی، پیوریتن نیوانگلند انتظارات بنیانگذاران خود را برآورده کرد.اقتصاد پیوریتن بر تلاش‌های مزارع خود حمایتی استوار بود که بر خلاف مزارع کشاورزی در منطقه چساپیک، فقط برای کالاهایی که نمی‌توانستند تولید کنند، معامله می‌کردند.به طور کلی وضعیت اقتصادی و استاندارد زندگی در نیوانگلند بالاتر از چساپیک بود.نیوانگلند به همراه کشاورزی، ماهیگیری و چوب بری به یک مرکز مهم تجاری و کشتی سازی تبدیل شد و به عنوان مرکز تجارت بین مستعمرات جنوبی و اروپا عمل کرد.

قتل عام هند در سال 1622، که عموماً به عنوان کشتار جیمزتاون شناخته می شود، در مستعمره انگلیسی ویرجینیا، در ایالات متحده فعلی، در 22 مارس 1622 رخ داد. جان اسمیت، اگرچه از سال 1609 در ویرجینیا نبوده و نبوده است. یک شاهد عینی، که در تاریخ ویرجینیا خود نقل می‌کند که جنگجویان پوهاتان «بدون سلاح با آهو، بوقلمون، ماهی، میوه‌ها و سایر آذوقه‌ها وارد خانه‌های ما شدند تا به ما بفروشند».سپس پوهاتان هر ابزار یا سلاحی را که در دسترس بود برداشت و همه مهاجران انگلیسی را که یافتند، از جمله مردان، زنان و کودکان در هر سنی را کشت.رئیس Opechancanough کنفدراسیون Powhatan را در یک سری حملات غافلگیرانه هماهنگ رهبری کرد و آنها در مجموع 347 نفر را کشتند، یک چهارم جمعیت مستعمره ویرجینیا.جیمز تاون، که در سال 1607 تأسیس شد، اولین شهرک موفق انگلیسی در آمریکای شمالی بود و پایتخت مستعمره ویرجینیا بود.اقتصاد تنباکوی آن، که به سرعت زمین را تخریب کرد و به زمین های جدید نیاز داشت، منجر به گسترش مداوم و تصرف زمین های پوهاتان شد که در نهایت باعث تحریک قتل عام شد.

نیو-ندرلند یا نیو هلند، یک استان استعماری از جمهوری هفت هلند متحد بود که در سال 1614 در نیویورک، نیوجرسی و بخش‌هایی از دیگر ایالت‌های همسایه منشور شد.اوج جمعیت کمتر از 10000 نفر بود.هلندی ها یک سیستم حامی با حقوق فئودالی که به چند زمین دار قدرتمند داده می شد، ایجاد کردند.آنها همچنین مدارای مذهبی و تجارت آزاد را برقرار کردند.پایتخت مستعمره نیو آمستردام در سال 1624 تاسیس شد و در منتهی الیه جنوبی جزیره منهتن قرار داشت که به یک شهر بزرگ جهانی تبدیل شد.این شهر در سال 1664 به تصرف انگلیسی ها درآمد.آنها کنترل کامل مستعمره را در سال 1674 به دست گرفتند و نام آن را نیویورک تغییر دادند.با این حال زمین های هلندی باقی ماندند و دره رودخانه هادسون تا سال 1820 یک ویژگی سنتی هلندی را حفظ کرد.آثار نفوذ هلند در شمال نیوجرسی امروزی و جنوب شرقی ایالت نیویورک مانند خانه‌ها، نام‌های خانوادگی و نام جاده‌ها و کل شهرها باقی مانده است.

جنگ پکووت درگیری مسلحانه ای بود که بین سال های 1636 و 1638 در نیوانگلند بین قبیله پکوو و اتحاد مستعمره نشینان مستعمرات خلیج ماساچوست، پلیموث و سیبروک و متحدان آنها از قبایل ناراگانست و موهگان رخ داد.جنگ با شکست قاطع Pequot به پایان رسید.در پایان حدود 700 پکوت کشته یا به اسارت گرفته شده بودند.صدها زندانی به بردگی به مستعمره نشینان در برمودا یا هند غربی فروخته شدند.سایر بازماندگان به عنوان اسیر در میان قبایل پیروز پراکنده شدند.نتیجه حذف قبیله پکوت به عنوان یک دولت قابل دوام در جنوب نیوانگلند بود و مقامات استعماری آنها را به عنوان منقرض شده طبقه بندی کردند.بازماندگانی که در این منطقه باقی مانده بودند جذب سایر قبایل محلی شدند.

نیو سوئد یک مستعمره سوئدی بود که از سال 1638 تا 1655 در امتداد دره رودخانه دلاور وجود داشت و سرزمین هایی در دلاور امروزی، جنوب نیوجرسی و جنوب شرقی پنسیلوانیا را در بر می گرفت.چند صد مهاجر در اطراف پایتخت فورت کریستینا، در محلی که امروز شهر ویلمینگتون، دلاور است، متمرکز شدند.این مستعمره همچنین دارای سکونتگاه هایی در نزدیکی محل کنونی سالم، نیوجرسی (فورت نیا الفسبرگ) و جزیره تینیکوم، پنسیلوانیا بود.این مستعمره در سال 1655 توسط هلندی ها تسخیر شد و در نیو هلند ادغام شد و بیشتر مستعمره نشینان باقی ماندند.سال‌ها بعد، کل مستعمره نیو هلند در مالکیت استعماری انگلستان گنجانده شد.مستعمره نیو سوئد آیین لوتری را در قالب برخی از قدیمی ترین کلیساهای اروپایی این قاره به آمریکا معرفی کرد.استعمارگران همچنین کلبه چوبی را به آمریکا معرفی کردند و رودخانه‌ها، شهرها و خانواده‌های متعددی در منطقه پایینی رودخانه دلاور دره رودخانه دلاور نام خود را از سوئدی‌ها گرفته‌اند.خانه چوبی نوتنگل در گیبستون امروزی، نیوجرسی، در اواخر دهه 1630 در زمان مستعمره نیو سوئد ساخته شد.این خانه قدیمی‌ترین خانه اروپایی در نیوجرسی است و اعتقاد بر این است که یکی از قدیمی‌ترین خانه‌های چوبی بازمانده در ایالات متحده است.

اعتراض فلاشینگ طوماری در سال 1657 به پیتر استیووزانت، مدیر کل هلند جدید بود که در آن حدود 30 نفر از ساکنان محله کوچک فلاشینگ درخواست معافیت از ممنوعیت عبادت کواکر توسط وی را داشتند.این پیشروی برای ماده قانون اساسی ایالات متحده در مورد آزادی مذهب در منشور حقوق بشر در نظر گرفته می شود.

استان کارولینا اولین شهرک انگلیسی در جنوب ویرجینیا بود.این یک سرمایه گذاری خصوصی بود که توسط گروهی از مالکان لردهای انگلیسی که در سال 1663 یک منشور سلطنتی به کارولینای آمریکا دریافت کردند، به این امید که یک مستعمره جدید در جنوب مانند جیمزتاون سودآور شود، تامین مالی شد.کارولینا تا سال 1670 مستقر نبود و حتی پس از آن اولین تلاش شکست خورد زیرا انگیزه ای برای مهاجرت به آن منطقه وجود نداشت.با این حال، سرانجام لردها سرمایه باقیمانده خود را با هم ترکیب کردند و یک مأموریت اسکان در منطقه به رهبری سر جان کولتون را تأمین مالی کردند.اکسپدیشن زمینی حاصلخیز و قابل دفاع را در جایی که به چارلستون تبدیل شد، که در اصل شهر چارلز برای چارلز دوم انگلستان بود، یافت.مهاجران اولیه در کارولینای جنوبی تجارت پرسود مواد غذایی را برای مزارع برده در دریای کارائیب ایجاد کردند.مهاجران عمدتاً از مستعمره انگلیسی باربادوس آمدند و آفریقایی های برده شده را با خود آوردند.باربادوس یک جزیره مزرعه نیشکر ثروتمند بود، یکی از مستعمرات اولیه انگلیسی که از تعداد زیادی آفریقایی در کشاورزی به سبک مزارع استفاده می کرد.کشت برنج در دهه 1690 معرفی شد و به یک محصول صادراتی مهم تبدیل شد.در ابتدا، کارولینای جنوبی از نظر سیاسی تقسیم شد.ترکیب قومی آن شامل مهاجران اصلی (گروهی از مهاجران انگلیسی ثروتمند و برده دار از جزیره باربادوس) و هوگنوت ها، یک جامعه فرانسوی زبان از پروتستان ها بود.جنگ‌های مرزی تقریباً مداوم در دوران جنگ پادشاه ویلیام و جنگ ملکه آن باعث ایجاد شکاف‌های اقتصادی و سیاسی بین بازرگانان و کشاورزان شد.فاجعه جنگ یاماسی در سال 1715 حیات مستعمره را تهدید کرد و یک دهه آشفتگی سیاسی را به راه انداخت.در سال 1729، دولت مالکانه فروپاشید و مالکان هر دو مستعمره را به ولیعهد بریتانیا فروختند.

اولین قوانینی که ازدواج و رابطه جنسی بین سفیدپوستان و غیر سفیدپوستان را جرم انگاری می کند، در دوران استعمار در مستعمرات ویرجینیا و مریلند، که از نظر اقتصادی به برده داری وابسته بود، وضع شد.در ابتدا، در دهه 1660، اولین قوانین در ویرجینیا و مریلند که ازدواج بین سفیدپوستان و سیاه پوستان را تنظیم می کرد، فقط مربوط به ازدواج سفیدپوستان با سیاه پوستان برده شده (و ملاتو) و خدمتکاران اجاره ای بود.در سال 1664، مریلند چنین ازدواج هایی را جرم انگاری کرد - ازدواج نل باتلر متولد ایرلند در سال 1681 با مردی آفریقایی برده شده نمونه اولیه اجرای این قانون بود.مجلس ویرجینیا برگزس قانونی را در سال 1691 تصویب کرد که سیاه‌پوستان و سفیدپوستان آزاد را از ازدواج درونی منع می‌کرد و پس از آن در سال 1692 مریلند تصویب شد. این اولین بار در تاریخ آمریکا بود که قانونی ابداع شد که دسترسی به شرکای ازدواج را صرفاً بر اساس «محدود می‌کرد. نژاد»، نه طبقه یا شرط بندگی.بعداً این قوانین به مستعمراتی که سیاه پوستان کمتر برده و آزاد داشتند، مانند پنسیلوانیا و ماساچوست نیز گسترش یافت.علاوه بر این، پس از ایجاد استقلال ایالات متحده، قوانین مشابهی در سرزمین ها و ایالت هایی که برده داری را غیرقانونی می کردند، وضع شد.

جنگ شاه فیلیپ یک درگیری مسلحانه در 1675-1676 بین ساکنان بومی نیوانگلند و مستعمرات نیوانگلند و متحدان بومی آنها بود.این جنگ به خاطر متاکوم، رئیس Wampanoag که به دلیل روابط دوستانه پدرش Massasoit و Mayflower Pilgrims، نام فیلیپ را برگزید، نامگذاری شده است.جنگ در شمالی ترین مناطق نیوانگلند تا امضای معاهده خلیج کاسکو در 12 آوریل 1678 ادامه یافت.این جنگ بزرگترین فاجعه در نیوانگلند قرن هفدهم بود و به عقیده بسیاری مرگبارترین جنگ در تاریخ آمریکای مستعمره است.در فاصله کمی بیش از یک سال، 12 شهر منطقه ویران شد و بسیاری دیگر آسیب دیدند، اقتصاد مستعمرات پلیموث و رود آیلند کاملاً ویران شد و جمعیت آنها از بین رفت و یک دهم کل مردانی که در دسترس بودند از دست رفت. خدمت سربازیبیش از نیمی از شهرهای نیوانگلند توسط بومیان مورد حمله قرار گرفتند.صدها Wampanoag و متحدان آنها در ملاء عام اعدام یا به بردگی گرفتند و Wampanoags عملاً بدون زمین رها شدند.جنگ شاه فیلیپ توسعه هویت مستقل آمریکایی را آغاز کرد.مستعمره نشینان نیوانگلند بدون حمایت هیچ دولت یا ارتش اروپایی با دشمنان خود روبرو شدند و این امر به آنها هویت گروهی جدا و متمایز از بریتانیا داد.

شورش بیکن یک شورش مسلحانه بود که توسط مهاجران ویرجینیا برگزار شد که از سال 1676 تا 1677 روی داد. این شورش توسط ناتانیل بیکن علیه فرماندار مستعمره ویلیام برکلی رهبری شد، پس از اینکه برکلی درخواست بیکن برای بیرون راندن بومیان آمریکایی از ویرجینیا را رد کرد.هزاران ویرجینیایی از همه طبقات (از جمله کسانی که در بردگی قید شده بودند) و نژادها با اسلحه علیه برکلی قیام کردند و او را از جیمزتاون تعقیب کردند و در نهایت شهرک را به آتش کشیدند.این شورش ابتدا توسط چند کشتی تجاری مسلح از لندن سرکوب شد که ناخدایان آنها در کنار برکلی و وفاداران بودند.نیروهای دولتی به زودی وارد شدند و چندین سال را صرف شکست دادن گروه های مقاومت و اصلاح دولت استعماری کردند تا بار دیگر تحت کنترل مستقیم ولیعهد قرار گیرند.شورش بیکن اولین شورش در مستعمرات آمریکای شمالی بود که در آن مرزنشینان ناراضی شرکت کردند (قیام مشابهی در مریلند با مشارکت جان کود و جوزیاس فندال اندکی پس از آن رخ داد).اتحاد بین نوکران مستعمره اروپایی و آفریقایی ها (ترکیبی از سیاهپوستان گرفتار، بردگی و آزاد) طبقه بالای استعمار را آشفته کرد.آنها با سخت‌تر کردن کاست نژادی برده‌داری در تلاش برای جدا کردن دو نژاد از قیام‌های متحد بعدی با تصویب کدهای برده‌داری ویرجینیا در سال 1705 پاسخ دادند. منجر به فراخوانی برکلی به انگلستان شد.

پنسیلوانیا در سال 1681 به عنوان مستعمره اختصاصی کواکر ویلیام پن تأسیس شد.عناصر اصلی جمعیت شامل جمعیت کواکر مستقر در فیلادلفیا، جمعیت ایرلندی اسکاتلندی در مرزهای غربی، و مستعمرات آلمانی متعدد در بین آنها بود.فیلادلفیا با موقعیت مرکزی، بندر عالی و جمعیتی در حدود 30000 نفر به بزرگترین شهر مستعمرات تبدیل شد.

جنگ شاه ویلیام تئاتر آمریکای شمالی جنگ نه ساله (1688-1697) بود.این اولین جنگ از شش جنگ استعماری بود (نگاه کنید به چهار جنگ فرانسه و هند ، جنگ پدر رال و جنگ پدر لوتر) بین فرانسه جدید و نیوانگلند به همراه متحدان بومی مربوطه آنها قبل از اینکه فرانسه سرزمین های اصلی خود را در آمریکای شمالی در شرق واگذار کند. رودخانه می سی سی پی در سال 1763.برای جنگ شاه ویلیام، نه انگلستان و نه فرانسه به تضعیف موقعیت خود در اروپا برای حمایت از تلاش های جنگ در آمریکای شمالی فکر نمی کردند.فرانسه جدید و کنفدراسیون واباناکی توانستند گسترش نیو انگلند به آکادیا را خنثی کنند، که مرز آن فرانسه جدید به عنوان رودخانه کنبک در جنوب مین تعریف می شود. مرزها و پاسگاه های نیوفرانس، نیوانگلند و نیویورک به طور قابل ملاحظه ای بدون تغییر باقی ماندند.این جنگ عمدتاً ناشی از این واقعیت بود که معاهدات و توافقاتی که در پایان جنگ شاه فیلیپ (1675-1678) حاصل شد، به آن پایبند نبودند.علاوه بر این، انگلیسی ها از اینکه هندی ها کمک فرانسوی یا شاید هلندی دریافت می کردند، نگران بودند.هندی‌ها انگلیسی‌ها و ترس‌هایشان را شکار می‌کردند و اینطور به نظر می‌رسید که با فرانسوی‌ها هستند.فرانسوی ها نیز فریب خوردند، زیرا فکر می کردند هندی ها با انگلیسی ها کار می کنند.این اتفاقات علاوه بر این که انگلیسی ها سرخپوستان را تابع خود می دانستند، با وجود عدم تمایل سرخپوستان به تسلیم، در نهایت منجر به دو درگیری شد که یکی از آنها جنگ شاه ویلیام بود.

قانون مدارا 1688 (1 ویل و مری ج 18) که به آن قانون مدارا نیز گفته می شود، قانون پارلمان انگلستان بود.پس از انقلاب شکوهمند تصویب شد و در 24 مه 1689 موافقت سلطنتی را دریافت کرد.این قانون آزادی عبادت را برای غیر همنوایی‌هایی که به سوگند وفاداری و برتری عهد کرده بودند و استحاله را رد کرده بودند، یعنی پروتستان‌هایی که با کلیسای انگلستان مخالف بودند، مانند باپتیست‌ها، جماعت‌گرایان یا پرسبیتری‌های انگلیسی، اما نه به کاتولیک‌های رومی، اجازه می‌داد.افراد ناسازگار تا زمانی که برخی سوگندهای وفاداری را می پذیرفتند، به عبادتگاه و معلمان مدرسه خود اجازه داشتند.مفاد قانون مدارا در مستعمرات انگلیس در آمریکا یا توسط منشور یا با اعمال حاکمان سلطنتی اعمال می شد.ایده‌های مدارا که توسط لاک حمایت می‌شد (که کاتولیک‌های رومی را حذف می‌کرد) در اکثر مستعمرات، حتی در سنگرهای جماعت در نیوانگلند که قبلاً مخالفان را تنبیه یا حذف می‌کردند، پذیرفته شد.مستعمرات پنسیلوانیا، رود آیلند، دلاور و نیوجرسی با غیرقانونی کردن تأسیس هر کلیسا و اجازه دادن به تنوع مذهبی بیشتر، فراتر از قانون مدارا رفتند.در داخل مستعمرات، کاتولیک‌های رومی فقط در پنسیلوانیا و مریلند مجاز بودند آزادانه دین خود را انجام دهند.

محاکمه‌های جادوگر سالم مجموعه‌ای از جلسات استماع و محاکمه افراد متهم به جادوگری در ماساچوست مستعمره‌ای بین فوریه 1692 تا مه 1693 بود. بیش از 200 نفر متهم شدند.30 نفر مجرم شناخته شدند که 19 نفر از آنها با چوبه دار اعدام شدند (14 زن و پنج مرد).یک مرد دیگر به نام گیلز کوری پس از امتناع از درخواست خود به قتل رسید و حداقل پنج نفر در زندان جان باختند.دستگیری‌ها در شهرهای زیادی فراتر از Salem و Salem Village (که امروزه به عنوان Danvers شناخته می‌شوند)، به ویژه Andover و Topsfield صورت گرفت.هیئت منصفه و محاکمه‌های این جنایت بزرگ توسط دادگاه اویر و ترمینر در سال 1692 و توسط دادگاه عالی قضایی در سال 1693 انجام شد که هر دو در شهر سالم برگزار شدند، جایی که اعدام‌ها نیز در آنجا انجام شد.این مرگبارترین شکار جادوگر در تاریخ آمریکای شمالی استعماری بود.تنها چهارده زن و دو مرد دیگر در قرن هفدهم در ماساچوست و کانکتیکات اعدام شده بودند.این قسمت یکی از بدنام ترین موارد هیستری جمعی در آمریکای مستعمراتی است.این منحصر به فرد نبود، بلکه یک تجلی استعماری از پدیده بسیار گسترده تر محاکمه جادوگران در اوایل دوره مدرن بود که جان ده ها هزار نفر را در اروپا گرفت.در آمریکا، وقایع سالم در لفاظی های سیاسی و ادبیات عامه پسند به عنوان یک داستان هشدار دهنده روشن در مورد خطرات انزوا، افراط گرایی مذهبی، اتهامات نادرست، و نقص در روند قانونی مورد استفاده قرار گرفته است.بسیاری از مورخان تأثیرات ماندگار محاکمات را در تاریخ ایالات متحده بسیار تأثیرگذار می دانند.

کدهای بردگان ویرجینیا در سال 1705 مجموعه ای از قوانین بود که توسط کلنی ویرجینیا در سال 1705 وضع شد و تعاملات بین بردگان و شهروندان مستعمره تاج ویرجینیا را تنظیم می کرد.تصویب قوانین برده داری به عنوان تثبیت برده داری در ویرجینیا در نظر گرفته می شود و به عنوان پایه و اساس قانون برده داری ویرجینیا عمل می کند.این کدها به طور موثر ایده برده داری را توسط دستگاه های زیر به قانون تبدیل کردند:ایجاد حقوق مالکیت جدید برای صاحبان بردهبرای تجارت قانونی و آزاد بردگان با حمایت های اعطا شده توسط دادگاه مجاز استتشکیل دادگاه های مجزای دادرسیبردگان ممنوع از رفتن مسلحانه، بدون اجازه کتبیسفیدها نمی توانند توسط هیچ سیاه پوستی استخدام شوندبرای دستگیری افراد مشکوک به فرار مجاز استاین قانون برای ایجاد سطح بیشتری از کنترل بر افزایش جمعیت بردگان آفریقایی ویرجینیا ابداع شد.همچنین به تفکیک اجتماعی استعمارگران سفیدپوست از افراد برده سیاهپوست کمک کرد و آنها را به گروه های متفاوت تبدیل کرد که مانع از توانایی آنها برای اتحاد می شود.اتحاد مردم عادی ترسی از اشراف ویرجینیا بود که باید مورد توجه قرار می گرفت و می خواستند از تکرار رویدادهایی مانند شورش بیکن که 29 سال قبل رخ داده بود جلوگیری کنند.

جنگ توسکارورا در کارولینای شمالی از 10 سپتامبر 1711 تا 11 فوریه 1715 بین مردم توسکارورا و متحدان آنها از یک طرف و مهاجران اروپایی آمریکایی، یاماسی ها و سایر متحدان از طرف دیگر درگیر شد.این خونین ترین جنگ استعماری در کارولینای شمالی در نظر گرفته شد.توسکارورا در سال 1718 با مقامات استعماری معاهده ای امضا کرد و در زمینی محفوظ در شهرستان برتی، کارولینای شمالی مستقر شد.این جنگ باعث درگیری بیشتر از سوی توسکارورا شد و منجر به تغییراتی در تجارت برده در کارولینای شمالی و جنوبی شد.اولین استقرار موفقیت آمیز کارولینای شمالی در سال 1653 آغاز شد. توسکارورا بیش از 50 سال در صلح با مهاجران زندگی کردند، در حالی که تقریباً هر مستعمره دیگر در آمریکا درگیر درگیری با بومیان آمریکا بود.اکثر توسکارورا پس از جنگ به شمال به نیویورک مهاجرت کردند، جایی که به عنوان ششمین کشور به پنج ملت کنفدراسیون ایروکوئی پیوستند.

جنگ یاماسی درگیری در کارولینای جنوبی بین سال‌های 1715 تا 1717 بین مهاجران بریتانیایی از استان کارولینا و یاماسی‌ها بود که توسط تعدادی از مردم بومی آمریکا از جمله موسکوگی، چروکی، کاتاوبا، آپالاچی، آپالاچیکولا، حمایت می‌شدند. Yuchi، Savannah River Shawnee، Congaree، Waxhaw، Pee Dee، Cape Fear، Cheraw و دیگران.برخی از گروه های بومی آمریکا نقش کوچکی ایفا کردند، در حالی که برخی دیگر حملاتی را در سراسر کارولینای جنوبی در تلاش برای نابودی مستعمره انجام دادند.بومیان آمریکا صدها مستعمره نشین را کشتند و بسیاری از شهرک ها را ویران کردند و تاجران را در سراسر منطقه جنوب شرقی کشتند.استعمارگران مرزها را رها کردند و به شهر چارلز گریختند، جایی که با کم شدن ذخایر، گرسنگی شروع شد.بقای مستعمره کارولینای جنوبی در طول سال 1715 مورد سوال قرار گرفت. جزر و مد در اوایل سال 1716 زمانی که چروکی ها در کنار استعمارگران علیه کریک، دشمن سنتی آنها قرار گرفتند، تغییر کرد.آخرین جنگجویان بومی آمریکا در سال 1717 از درگیری خارج شدند و صلح شکننده ای را برای مستعمره به ارمغان آوردند.جنگ یاماسی یکی از مخرب ترین و دگرگون کننده ترین درگیری های آمریکای استعمارگر بود.برای بیش از یک سال، مستعمره با احتمال نابودی مواجه بود.حدود 70 درصد از شهرک نشینان کارولینای جنوبی کشته شدند و این جنگ را به یکی از خونین ترین جنگ ها در تاریخ آمریکا تبدیل کرد.جنگ Yamasee و پیامدهای آن وضعیت ژئوپلیتیکی مستعمرات اروپایی و گروه‌های بومی را تغییر داد و به ظهور کنفدراسیون‌های بومی آمریکای جدید مانند Muscogee Creek و Catawba کمک کرد.منشأ جنگ پیچیده بود و دلایل جنگ در میان بسیاری از گروه‌های هندی شرکت‌کننده متفاوت بود.عواملی شامل سیستم تجاری، سوء استفاده از تاجر، تجارت برده هندی، کاهش آهو، افزایش بدهی های هند در مقابل افزایش ثروت در میان برخی از مستعمره نشینان، گسترش کشاورزی مزارع برنج، قدرت فرانسه در لوئیزیانا که جایگزینی برای تجارت بریتانیا ارائه می کند. - ایجاد پیوندهای سرخپوستان با فلوریدا اسپانیا، جنگ قدرت در میان گروه های هندی، و تجربیات اخیر در همکاری نظامی میان قبایل دوردست قبلی.

ادعاهای فرانسوی ها به لوئیزیانای فرانسه هزاران مایل از لوئیزیانای مدرن از شمال تا غرب میانه عمدتا ناشناخته و از غرب تا کوه های راکی ​​امتداد داشت.به طور کلی به لوئیزیانای بالا و پایین تقسیم می شد.نیواورلئان در اوایل سال 1718 توسط مستعمره نشینان فرانسوی تحت رهبری ژان باپتیست لو موین دو بینویل تأسیس شد که این مکان را به دلیل مزایای استراتژیک و عملی آن مانند ارتفاع نسبی آن، تشکیل خاکریزهای طبیعی در کنار رودخانه می سی سی پی و نزدیکی به مسیرهای تجاری بین آن ها انتخاب کردند. می سی سی پی و دریاچه پونچارترین.این شهر که به نام فیلیپ دوم، دوک اورلئان نامگذاری شده بود، هدف آن تبدیل شدن به یک مرکز کلیدی استعماری بود.افزایش اولیه جمعیت توسط طرح‌های مالی جان لاو انجام شد، که در نهایت در سال 1720 شکست خورد، اما نیواورلئان همچنان پایتخت لوئیزیانای فرانسه در سال 1722 شد و جایگزین بیلوکسی شد.علیرغم شروع چالش برانگیز آن، از جمله توصیف آن به عنوان مجموعه ای از پناهگاه های متوسط ​​در یک منطقه باتلاقی و تحمل طوفان ویرانگر در سال 1722، طرح شهر به صورت یک الگوی شبکه ای سازماندهی شد، به ویژه در جایی که اکنون به عنوان محله فرانسوی شناخته می شود.جمعیت اولیه شامل ترکیبی از کارگران اجباری، تله‌گذاران و ماجراجویان بود که بردگان پس از فصل برداشت برای کارهای عمومی مورد استفاده قرار می‌گرفتند.نیواورلئان به عنوان دروازه ای به رودخانه می سی سی پی تبدیل به بندر مهمی شد، اما توسعه اقتصادی دیگری وجود نداشت، زیرا شهر فاقد مناطق داخلی مرفه بود.

اولین بیداری بزرگ اولین احیای بزرگ مذهبی ملت بود که در اواسط قرن هجدهم رخ داد و نیروی تازه ای به ایمان مسیحی تزریق کرد.این موجی از شور و شوق مذهبی در میان پروتستان ها بود که در دهه های 1730 و 1740 مستعمرات را فرا گرفت و تأثیر دائمی بر مذهب آمریکایی گذاشت.جاناتان ادواردز یک رهبر کلیدی و یک روشنفکر قدرتمند در آمریکای استعماری بود.جورج وایتفیلد از انگلیس آمد و تبدیل‌های زیادی کرد.بیداری بزرگ بر فضیلت‌های سنتی اصلاح‌شده موعظه خدایی، عبادت ابتدایی و آگاهی عمیق از گناه شخصی و رستگاری توسط مسیح عیسی تأکید کرد، که توسط موعظه قدرتمندی که شنوندگان را عمیقاً تحت تأثیر قرار می‌داد تحریک کرد.بیداری بزرگ با کناره گیری از آیین و مراسم، دین را برای افراد عادی شخصی کرد.بیداری تأثیر عمده ای در شکل دهی مجدد فرقه های جماعت، پروتستان، اصلاح طلب هلندی و اصلاح طلب آلمانی داشت و فرقه های کوچک باپتیست و متدیست را تقویت کرد.این مسیحیت را به بردگان آورد و رویدادی قدرتمند در نیوانگلند بود که اقتدار مستقر را به چالش کشید.این کینه و تفرقه را بین احیاگران جدید و سنت گرایان قدیمی که بر مناسک و عبادت اصرار داشتند برانگیخت.بیداری تأثیر کمی بر انگلیکان ها و کویکرها داشت.

امپراتوری روسیه منطقه ای را که به آلاسکا تبدیل شد، با دومین اکسپدیشن کامچاتکا در دهه 1730 و اوایل دهه 1740 کاوش کرد.اولین شهرک آنها در سال 1784 توسط گریگوری شلیخوف تأسیس شد.شرکت روسی-آمریکایی در سال 1799 با نفوذ نیکولای رضانوف به منظور خرید سمورهای دریایی برای خز آنها از شکارچیان بومی تشکیل شد.در سال 1867، ایالات متحده آلاسکا را خریداری کرد و تقریباً همه روس‌ها این منطقه را ترک کردند به جز تعداد کمی از مبلغان کلیسای ارتدکس روسیه که در میان بومیان کار می‌کردند.

جیمز اوگلتورپ، عضو پارلمان بریتانیا، مستعمره جورجیا را در سال 1733 به عنوان راه حلی برای دو مشکل تأسیس کرد.در آن زمان تنش بیناسپانیا و بریتانیا بالا بود و انگلیسی ها نگران بودند که فلوریدا اسپانیا کارولینای بریتانیا را تهدید کند.اوگلتورپ تصمیم گرفت در منطقه مرزی مورد مناقشه گرجستان مستعمره ای ایجاد کند و آن را با بدهکارانی پر کند که در غیر این صورت طبق رویه استاندارد بریتانیا زندانی می شدند.این طرح هم بریتانیای کبیر را از شر عناصر نامطلوب خلاص می‌کند و هم پایگاهی برای حمله به فلوریدا برای او فراهم می‌کند.اولین استعمارگران در سال 1733 وارد شدند.گرجستان بر اساس اصول اخلاقی سختگیرانه تأسیس شد.برده داری رسماً ممنوع بود، الکل و سایر اشکال غیراخلاقی نیز ممنوع بود.با این حال، واقعیت مستعمره بسیار متفاوت بود.استعمارگران سبک زندگی اخلاقی را رد کردند و شکایت داشتند که مستعمره آنها نمی تواند از نظر اقتصادی با مزارع برنج کارولینا رقابت کند.گرجستان در ابتدا موفق به رونق نشد، اما محدودیت‌ها در نهایت برداشته شد، برده‌داری مجاز شد و مانند کارولیناها به رونق رسید.مستعمره گرجستان هرگز مذهب ثابتی نداشت.این شامل افرادی با مذاهب مختلف بود.

شورش استونو یک شورش بردگان بود که در 9 سپتامبر 1739 در مستعمره کارولینای جنوبی آغاز شد.این بزرگترین شورش بردگان در مستعمرات جنوبی بود که 25 مستعمره نشین و 35 تا 50 آفریقایی کشته شدند.این قیام توسط آفریقایی‌های بومی رهبری می‌شد که احتمالاً از پادشاهی کنگو آفریقای مرکزی بودند، زیرا شورشیان کاتولیک بودند و برخی پرتغالی صحبت می‌کردند.رهبر شورش، جمی، برده ای باسواد بود.با این حال، در برخی گزارش‌ها از او به عنوان «کاتو» یاد می‌شود و احتمالاً توسط خانواده کاتو یا کاتر که در نزدیکی رودخانه اشلی و شمال رودخانه استونو زندگی می‌کردند، نگهداری می‌شد.او 20 کنگوسی برده دیگر را که احتمالاً سربازان سابق بودند، در یک راهپیمایی مسلحانه به سمت جنوب رودخانه استونو رهبری کرد.آنها عازم فلوریدا اسپانیا بودند، جایی که اعلامیه های متوالی وعده آزادی برده های فراری از آمریکای شمالی بریتانیا را داده بود.جیمی و گروهش نزدیک به 60 برده دیگر را به خدمت گرفتند و بیش از 20 سفیدپوست را کشتند قبل از اینکه توسط شبه نظامیان کارولینای جنوبی در نزدیکی رودخانه ادیستو شکست بخورند.بازماندگان 30 مایل (50 کیلومتر) دیگر را طی کردند تا اینکه بالاخره یک هفته بعد شبه نظامیان آنها را شکست دادند.اکثر بردگان اسیر اعدام شدند.تعداد معدودی که باقی مانده بودند به بازارهای هند غربی فروخته شدند.در پاسخ به شورش، مجمع عمومی قانون سیاهپوستان در سال 1740 را تصویب کرد که آزادی بردگان را محدود کرد اما شرایط کار را بهبود بخشید و واردات بردگان جدید را متوقف کرد.

قانون سیاهپوستان 1740، که در 10 مه 1740 در کارولینای جنوبی تحت فرمان فرماندار ویلیام بول به تصویب رسید، پاسخی قانونی به شورش استونو در سال 1739 بود. این قانون جامع آزادی آفریقایی‌های برده را محدود می‌کرد و آنها را از سفر، تجمع و تزکیه منع می‌کرد. غذای خودشان، کسب درآمد و یادگیری نوشتن، هرچند خواندن ممنوع نبود.همچنین به مالکان اجازه می داد در صورت لزوم برده های سرکش را بکشند و تا سال 1865 به قوت خود باقی ماند.جان بلتون اونیل در اثر خود در سال 1848 با عنوان "قانون سیاه پوستان کارولینای جنوبی" خاطرنشان کرد که افراد برده می توانند با رضایت ارباب خود دارایی شخصی داشته باشند، اما از نظر قانونی، این دارایی متعلق به ارباب است.این دیدگاه توسط دادگاه های عالی ایالتی در سراسر جنوب تایید شد.اونیل به طور منحصربه‌فردی از این قانون انتقاد کرد و از پذیرش شهادت‌های آفریقایی‌های برده‌دار تحت سوگند حمایت کرد و بر ظرفیت آن‌ها برای درک و احترام گذاشتن به رسمی یک سوگند قابل مقایسه با هر طبقه بی‌سواد سفیدپوستان در یک جامعه مسیحی تأکید کرد.

جنگ شاه جورج (1744-1748) نامی است که به عملیات نظامی در آمریکای شمالی داده شده است که بخشی از جنگ جانشینی اتریش (1740-1748) را تشکیل می دهد.این سومین جنگ از چهار جنگ فرانسه و هند بود.این رویداد عمدتاً در استان‌های بریتانیایی نیویورک، خلیج ماساچوست (که شامل مین و ماساچوست در آن زمان بود)، نیوهمپشایر (که شامل ورمونت در آن زمان بود) و نوا اسکوشیا برگزار شد.مهم‌ترین اقدام آن سفری بود که توسط فرماندار ماساچوست ویلیام شرلی سازماندهی شد که در سال 1745 قلعه فرانسوی لوئیسبورگ در جزیره کیپ برتون در نوا اسکوشیا را محاصره کرد و در نهایت تصرف کرد. لوئیسبورگ به فرانسه رفت، اما نتوانست هیچ یک از مسائل ارضی برجسته را حل کند.

جنگ فرانسه و هند (1754-1763) صحنه ای از جنگ هفت ساله بود که مستعمرات آمریکای شمالی امپراتوری بریتانیا را در مقابل مستعمرات فرانسوی ها قرار داد که هر یک از طرفین توسط قبایل مختلف بومی آمریکا حمایت می شدند.در آغاز جنگ، مستعمرات فرانسه تقریباً 60000 شهرک نشین داشتند، در حالی که در مستعمرات بریتانیا 2 میلیون نفر جمعیت داشتند.تعداد فرانسوی‌ها به ویژه به متحدان بومی خود وابسته بودند.دو سال پس از جنگ فرانسه و هند، در سال 1756، بریتانیای کبیر به فرانسه اعلام جنگ کرد و جنگ هفت ساله در سراسر جهان آغاز شد.بسیاری جنگ فرانسه و هند را صرفاً صحنه آمریکایی این درگیری می دانند.با این حال، در ایالات متحده ، جنگ فرانسه و هند به عنوان یک درگیری منحصر به فرد در نظر گرفته می شود که با هیچ جنگ اروپایی مرتبط نیست.کانادایی های فرانسوی آن را guerre de la Conquête ("جنگ فتح") می نامند.بریتانیایی ها در کمپین مونترال که در آن فرانسوی ها کانادا را مطابق با معاهده پاریس (1763) واگذار کردند، پیروز شدند.فرانسه همچنین قلمرو خود را در شرق می سی سی پی به بریتانیای کبیر و همچنین لوئیزیانای فرانسه در غرب رودخانه می سی سی پی را به متحد خود اسپانیا به عنوان جبران خسارت اسپانیا به بریتانیا در فلوریدا اسپانیا واگذار کرد.(اسپانیا فلوریدا را در ازای بازگشت هاوانا، کوبا به بریتانیا واگذار کرده بود.) حضور استعماری فرانسه در شمال دریای کارائیب به جزایر سنت پیر و میکلون کاهش یافت و موقعیت بریتانیای کبیر به عنوان قدرت استعماری غالب در شمال آمریکا را تایید کرد.

در دوران استعمار، آمریکایی‌ها بر حقوق خود به‌عنوان انگلیسی‌ها اصرار داشتند که قانون‌گذار خودشان همه مالیات‌ها را افزایش دهند.با این حال، پارلمان بریتانیا در سال 1765 اعلام کرد که دارای اختیارات عالی برای وضع مالیات است و یک سری اعتراضات آمریکایی شروع شد که مستقیماً به انقلاب آمریکا منجر شد.موج اول اعتراضات به قانون تمبر سال 1765 حمله کرد و اولین بار بود که آمریکایی ها از هر یک از 13 مستعمره گرد هم آمدند و یک جبهه مشترک علیه مالیات بریتانیا طراحی کردند.حزب چای بوستون در سال 1773 چای بریتانیا را به بندر بوستون ریخت زیرا حاوی مالیات پنهانی بود که آمریکایی ها از پرداخت آن خودداری کردند.بریتانیایی ها با تلاش برای درهم شکستن آزادی های سنتی در ماساچوست پاسخ دادند که منجر به انقلاب آمریکا در سال 1775 شد.ایده استقلال پس از اینکه برای اولین بار توسط تعدادی از شخصیت های عمومی و مفسران در سراسر مستعمرات مطرح و مورد حمایت قرار گرفت، به طور پیوسته گسترده تر شد.یکی از برجسته ترین صداها از طرف استقلال، توماس پین در جزوه عقل سلیم خود بود که در سال 1776 منتشر شد. گروه دیگری که خواهان استقلال شد، پسران آزادی بود که در سال 1765 در بوستون توسط ساموئل آدامز تأسیس شد و اکنون در حال تبدیل شدن به آن بود. حتی دقیق تر و متعدد تر.پارلمان مجموعه ای از مالیات ها و مجازات ها را آغاز کرد که با مقاومت روزافزون مواجه شد: قانون سه ماهه اول (1765).قانون اعلامی (1766);قانون درآمد تاونشند (1767)؛و قانون چای (1773).در پاسخ به حزب چای بوستون، پارلمان قوانین غیر قابل تحمل را تصویب کرد: قانون سه ماهه دوم (1774).قانون کبک (1774);قانون دولت ماساچوست (1774);قانون اداره عدالت (1774)؛قانون بندر بوستون (1774);قانون منع (1775).در این مرحله، 13 مستعمره خود را در کنگره قاره سازماندهی کردند و شروع به تشکیل دولت های مستقل و حفاری شبه نظامیان خود برای آمادگی برای جنگ کردند.