امپراتوری بیزانس: سلسله آموریان

میکائیل دوم آموریا، ملقب به استمرر، از ۲۵ دسامبر ۸۲۰ تا زمان مرگش در ۲ اکتبر ۸۲۹، اولین فرمانروای سلسله آموریا، به عنوان امپراتور بیزانس سلطنت کرد.مایکل که در آموریوم به دنیا آمد، یک سرباز بود و به همراه همکارش لئو پنجم ارمنی (813–820) به درجه بالایی رسید.او به لئو کمک کرد تا جانشین امپراتور مایکل اول رانگابه شود.با این حال، پس از درگیری آنها، لئو مایکل را به اعدام محکوم کرد.سپس مایکل توطئه‌ای را طراحی کرد که منجر به ترور لئو در کریسمس سال 820 شد. او بلافاصله با شورش طولانی توماس اسلاو روبرو شد که تقریباً به قیمت تاج و تخت او تمام شد و تا بهار 824 کاملاً سرکوب نشد. دو فاجعه نظامی بزرگ که تأثیرات بلندمدتی داشت: آغاز فتح سیسیل توسط مسلمانان و از دست دادن کرت به ساراسین ها.در داخل کشور، او از از سرگیری نماد شکنی رسمی، که دوباره در زمان لئو پنجم آغاز شده بود، حمایت و تقویت کرد.

پس از قتل لئو و غصب تاج و تخت توسط میکائیل آموریان، توماس قیام کرد و تاج و تخت را برای خود ادعا کرد.توماس به سرعت از اکثر مضامین (ولایات) و سپاهیان در آسیای صغیر پشتیبانی کرد، ضد حمله اولیه میکائیل را شکست داد و با خلافت عباسی ائتلاف کرد.پس از غلبه بر مضامین دریایی و کشتی های آنها، با ارتش خود به اروپا رفت و قسطنطنیه را محاصره کرد.پایتخت امپراتوری در برابر حملات توماس از طریق خشکی و دریا مقاومت کرد، در حالی که میکائیل دوم از خان اومورتاگ حاکم بلغارستان کمک خواست.اومورتاگ به ارتش توماس حمله کرد، اما با وجود عقب راندن، بلغارها تلفات سنگینی به افراد توماس وارد کردند که چند ماه بعد زمانی که مایکل به میدان رفت، آنها شکستند و فرار کردند.توماس و حامیانش به آرکادیوپلیس پناه بردند، جایی که به زودی توسط نیروهای مایکل محاصره شد.در نهایت طرفداران توماس در ازای عفو او را تسلیم کردند و او اعدام شد.شورش توماس یکی از بزرگترین شورش‌ها در تاریخ امپراتوری بیزانس بود، اما شرایط دقیق آن به دلیل روایت‌های تاریخی رقیب، که شامل ادعاهایی ساخته شده توسط مایکل برای سیاه‌کردن نام حریفش می‌شود، نامشخص است.

در سال 823، گروهی از تبعیدیان اندلس به کرت فرود آمدند و فتح آن را آغاز کردند.به طور سنتی آنها به عنوان بازماندگان یک شورش نافرجام علیه امیر الحکم اول قرطبه در سال 818 توصیف شده اند. به محض اینکه امپراتور میکائیل دوم از فرود اعراب مطلع شد و قبل از اینکه اندلسی ها کنترل خود را بر کل جزیره تضمین کنند، او واکنش نشان داد و اکسپدیشن های پی در پی برای بازیابی جزیره فرستاد.خسارات متحمل شده در جریان شورش توماس اسلاو توانایی بیزانس برای پاسخگویی را مختل کرد، اما اگر فرود در 827/828 رخ داد، انحراف کشتی‌ها و افراد برای مقابله با فتح تدریجی سیسیل توسط اغلابیان تونس نیز مداخله کرد.اولین اکسپدیشن تحت رهبری فوتینوس، استراتژیست تم آناتولی، و دامیان، کنت استبل، در نبردی آشکار شکست خورد و دامیان کشته شد.اکسپدیشن بعدی یک سال بعد فرستاده شد و شامل 70 کشتی تحت فرماندهی Cibyrrhaeots Krateros بود.در ابتدا پیروز شد، اما بیزانسی ها که بیش از حد اعتماد به نفس داشتند در یک حمله شبانه شکست خوردند.کراتروس موفق شد به کوس بگریزد، اما در آنجا توسط اعراب دستگیر شد و به صلیب کشیده شد.

فرصت تهاجم به سیسیل با شورش اوفمیوس، فرمانده ناوگان جزیره فراهم شد.اوفمیوس تصمیم گرفت در میان دشمنان امپراتوری پناه ببرد و با چند نفر از حامیان خود به ایفرقیه رفت.در آنجا هیأتی را به دربار اغلابیان فرستاد که از امیر اغلابیان، زیادت الله، درخواست لشکری ​​برای کمک به اُفمیوس در فتح سیسیل کرد و پس از آن او خراج سالانه به اغلابیان پرداخت.اسد در راس اعزام قرار گرفت.گفته می‌شود که نیروهای اعزامی مسلمانان متشکل از ده هزار پیاده و هفتصد سواره بودند که اکثراً عرب‌های افریقی و بربر و احتمالاً برخی از خراسانی‌ها نیز بودند.این ناوگان شامل هفتاد یا صد کشتی بود که کشتی های خود اوفمیوس به آنها اضافه شد.فتح سیسیل توسط مسلمانان در ژوئن 827 آغاز شد و تا سال 902 ادامه یافت، زمانی که آخرین سنگر اصلی بیزانس در جزیره، تائورمینا، سقوط کرد.قلعه های منزوی تا سال 965 در دست بیزانس باقی ماندند، اما این جزیره از این پس تحت سلطه مسلمانان بود تا اینکه در قرن یازدهم توسط نورمن ها فتح شد.

تئوفیلوس از سال 829 تا زمان مرگش در سال 842 امپراتور بیزانس بود. او دومین امپراتور سلسله آموریان و آخرین امپراتوری بود که از شمایل‌بازی حمایت کرد.تئوفیلوس شخصاً ارتش را در جنگ طولانی خود علیه اعراب رهبری کرد که از سال 831 شروع شد.

تئوفیلوس در زمان به سلطنت رسیدن موظف بود در دو جبهه علیه اعراب جنگ کند.سیسیل یک بار دیگر مورد تهاجم اعراب قرار گرفت، آنها پالرمو را پس از یک محاصره یک ساله در سال 831 تصرف کردند، امارت سیسیل را تأسیس کردند و به تدریج به گسترش در سراسر جزیره ادامه دادند.دفاع پس از حمله مأمون خلیفه عباسی به آناتولی در سال 830 توسط خود امپراتور رهبری شد، اما بیزانسی ها شکست خوردند و چندین قلعه را از دست دادند.

در سال 831 تئوفیلوس با رهبری لشکری ​​بزرگ به کیلیکیه و تصرف طرسوس، تلافی کرد.امپراتور با پیروزی به قسطنطنیه بازگشت، اما در پاییز در کاپادوکیه شکست خورد.شکست دیگری در همان ایالت در سال 833، تئوفیلوس را مجبور به دادخواهی صلح کرد (تئوفیلوس 100000 دینار طلا و بازگرداندن 7000 اسیر را پیشنهاد داد) که در سال بعد، پس از مرگ المأمون به دست آورد.

تئوفیلوس به مأمون نوشت.خلیفه پاسخ داد که نامه فرمانروای بیزانسی را به دقت مورد بررسی قرار داد، متوجه شد که این نامه پیشنهادات صلح و تجارت را با تهدیدات جنگ آمیخته است و به تئوفیلوس گزینه هایی مانند پذیرش شهادت، پرداخت مالیات یا جنگ را پیشنهاد داد.مأمون مقدمات یک لشکرکشی بزرگ را فراهم کرد، اما در راه در حالی که رهبری یک لشکرکشی در تیانا را بر عهده داشت، درگذشت.

در قرن نهم، در طول جنگ‌های اعراب و بیزانس، امپراتوری بیزانس از یک سیستم سمافور از چراغ‌های دریایی برای انتقال پیام‌ها از مرز با خلافت عباسی در سراسر آسیای صغیر به پایتخت بیزانس، قسطنطنیه استفاده کرد.خط اصلی فانوس دریایی حدود 720 کیلومتر (450 مایل) امتداد داشت.در فضاهای باز آسیای صغیر مرکزی، ایستگاه ها بیش از 97 کیلومتر (60 مایل) از هم فاصله داشتند، در حالی که در بیتینیا، با زمین های شکسته تر، فواصل به حدود کاهش یافت.56 کیلومتر (35 مایل).بر اساس آزمایش‌های مدرن، می‌توان پیامی را در طول یک ساعت در تمام طول خط مخابره کرد.طبق گزارش‌ها، این سیستم در زمان امپراتور تئوفیلوس (حکومت ۸۲۹–۸۴۲) توسط لئو ریاضی‌دان ابداع شد و از طریق دو ساعت آب یکسان در دو ایستگاه پایانه، لولون و فانوس دریایی، کار می‌کرد.پیام‌های مختلفی برای هر دوازده ساعت تعیین شد، به طوری که روشن کردن آتش در اولین فانوس دریایی در یک ساعت خاص، نشانگر رویدادی خاص بود و از خط به قسطنطنیه مخابره می‌شد.

در سال 836، پس از انقضای پیمان صلح 20 ساله بین امپراتوری و بلغارستان ، تئوفیلوس مرزهای بلغارستان را ویران کرد.بلغارها تلافی کردند و به رهبری ایبول به آدریانوپل رسیدند.در این زمان، اگر نه زودتر، بلغارها فیلیپوپولیس (پلودیو) و اطراف آن را ضمیمه کردند.خان ملامیر در سال 836 درگذشت.

در سال 837 تئوفیلوس ارتش عظیمی متشکل از 70000 نفر را به سمت بین النهرین رهبری کرد و ملیتن و آرساموساتا را تصرف کرد.امپراطور همچنین زاپترا (زیباترا، سوزوپترا) را که برخی منابع آن را زادگاه خلیفه معتصم می دانند، تصرف و ویران کرد.تئوفیلوس با پیروزی به قسطنطنیه بازگشت.

معتصم تصمیم گرفت که یک لشکرکشی تنبیهی بزرگ علیه بیزانس راه اندازی کند، با هدف تصرف دو شهر بزرگ بیزانسی آناتولی مرکزی، آنسیرا و آموریون.این شهر احتمالاً بزرگ‌ترین شهر آناتولی در آن زمان و همچنین زادگاه سلسله سلطنتی آموریان بوده و در نتیجه از اهمیت نمادین خاصی برخوردار بوده است.بر اساس تواریخ، سربازان معتصم کلمه "عموریون" را بر روی سپرها و پرچم های خود نقاشی کردند.ارتش عظیمی در تارسوس جمع آوری شد (80000 نفر به گفته تردگلد) که سپس به دو نیروی اصلی تقسیم شد.در سمت بیزانس، تئوفیلوس به زودی از نیات خلیفه آگاه شد و در اوایل ژوئن از قسطنطنیه به راه افتاد.تئوفیلوس شخصاً یک ارتش بیزانسی متشکل از 25000 تا 40000 نفر را بر علیه سپاهیان تحت فرماندهی الافشین رهبری کرد.افشین در برابر حمله بیزانس ایستادگی کرد و ضد حمله کرد و پیروز شد.بازماندگان بیزانس به بی نظمی بازگشتند و در ادامه لشکرکشی خلیفه دخالت نکردند.این نبرد به این دلیل قابل توجه است که اولین رویارویی ارتش بیزانس میانه با عشایر ترک از آسیای مرکزی بود که نوادگان آنها، ترکان سلجوقی ، از اواسط قرن یازدهم به بعد به عنوان مخالفان اصلی بیزانس ظاهر شدند.

غارت آموریوم توسط خلافت عباسی در اواسط اوت 838 یکی از رویدادهای مهم در تاریخ طولانی جنگ های اعراب و بیزانس بود.لشکرکشی عباسیان شخصاً توسط خلیفه المعتصم (833-842)، در تلافی لشکرکشی عملاً بدون مخالفت که توسط امپراتور بیزانس تئوفیلوس (829-842) به مناطق مرزی خلافت در سال قبل راه اندازی شد، رهبری شد.معتصم آموریوم، یک شهر بیزانسی در غرب آسیای صغیر را هدف قرار داد، زیرا این شهر زادگاه سلسله حاکم بیزانس و در آن زمان یکی از بزرگترین و مهم ترین شهرهای بیزانس بود.خلیفه لشکری ​​فوق العاده بزرگ جمع کرد و آنها را به دو قسمت تقسیم کرد که از شمال شرقی و جنوب حمله کردند.ارتش شمال شرقی نیروهای بیزانسی تحت فرماندهی تئوفیلوس را در آنزن شکست داد و به عباسیان اجازه داد تا به اعماق آسیای صغیر بیزانس نفوذ کنند و به آنسیرا نزدیک شوند که آن را متروکه یافتند.پس از غارت شهر، آنها به سمت جنوب به آموریوم چرخیدند و در 1 اوت به آنجا رسیدند.تئوفیلوس در مواجهه با دسیسه‌های قسطنطنیه و شورش گروه بزرگ خرمی از ارتش خود، نتوانست به شهر کمک کند.آموریوم به شدت مستحکم و پادگان بود، اما یک خائن نقطه ضعفی را در دیوار نشان داد، جایی که عباسیان حمله خود را در آنجا متمرکز کردند و رخنه کردند.Boiditzes، فرمانده بخش شکسته‌شده، که قادر به شکستن ارتش محاصره‌کننده نبود، به‌طور خصوصی بدون اطلاع مقامات مافوق، سعی کرد با خلیفه مذاکره کند.او یک آتش بس محلی منعقد کرد و پست خود را ترک کرد که به اعراب اجازه داد تا از آن استفاده کنند و وارد شهر شوند و آن را تصرف کنند.آموریوم به طور سیستماتیک تخریب شد و هرگز نتوانست رونق سابق خود را بازیابد.بسیاری از ساکنان آن سلاخی شدند و بقیه به عنوان برده رانده شدند.اکثر بازماندگان پس از آتش بس در سال 841 آزاد شدند، اما مقامات برجسته به سامرا پایتخت خلیفه برده شدند و سالها بعد پس از امتناع از پذیرش اسلام اعدام شدند و به 42 شهید آموریوم معروف شدند.فتح آموریوم نه تنها یک فاجعه نظامی بزرگ و یک ضربه شخصی سنگین برای تئوفیلوس بود، بلکه یک رویداد دردناک برای بیزانس بود که تأثیر آن در ادبیات بعدی طنین انداز شد.این گور در نهایت توازن قوا را که به آرامی به نفع بیزانس تغییر می‌کرد، تغییر نداد، اما دکترین الهیاتی Iconoclamism را که به شدت مورد حمایت تئوفیلوس بود، کاملاً بی‌اعتبار کرد.از آنجایی که Iconoclasm برای مشروعیت بخشیدن به موفقیت نظامی بسیار متکی بود، سقوط آموریوم به مدت کوتاهی پس از مرگ تئوفیلوس در سال 842 به رها شدن آن کمک قطعی کرد.

به گفته پورفیروژنیتوس، بلغارها می خواستند به تسخیر سرزمین های اسلاوها ادامه دهند و صرب ها را وادار به انقیاد کنند.خان پرسیان (حکومت ۸۳۶–۸۵۲) در سال ۸۳۹ به خاک صربستان حمله کرد که به جنگی انجامید که سه سال طول کشید و صرب‌ها در آن پیروز شدند.ارتش بلغارستان به شدت شکست خورد و افراد زیادی را از دست داد.پرسیان هیچ دستاوردی ارضی نداشت و توسط ارتش Vlastimir بیرون رانده شد.صرب ها در جنگل ها و تنگه های به سختی قابل دسترس خود مقاومت کردند و می دانستند که چگونه در تپه ها بجنگند.جنگ با مرگ تئوفیلوس در سال 842 به پایان رسید که ولاستمیر را از تعهداتش در قبال امپراتوری بیزانس رها کرد.شکست بلغارها که در قرن نهم به یکی از قدرت های بزرگ تبدیل شده بودند نشان داد که صربستان یک کشور سازمان یافته است که کاملاً قادر به دفاع از مرزهای خود است.چارچوب سازمانی نظامی و اداری بسیار بالایی برای ارائه چنین مقاومت مؤثری دارد.

صلح بین صرب‌ها، بیزانس فودراتی‌ها و بلغارها تا سال 839 ادامه داشت.ولاستیمیر به فرمانروایی اسمی امپراتور اعتراف کرد.الحاق مقدونیه غربی توسط بلغارها وضعیت سیاسی را تغییر داد.مالامیر یا جانشین او ممکن است تهدیدی را در تحکیم صرب‌ها دیده باشند و در بحبوحه فتح سرزمین‌های اسلاوها، آنها را تحت سلطه خود درآورند.دلیل دیگر ممکن است این باشد که بیزانسی ها می خواستند توجه را منحرف کنند تا بتوانند با قیام اسلاوها در پلوپونز کنار بیایند، به این معنی که صرب ها را برای تحریک جنگ فرستادند.تصور می‌شود که گسترش سریع بلغارها بر اسلاوها، صرب‌ها را وادار کرد تا در یک کشور متحد شوند.

درست همانطور که پس از مرگ امپراتور لئو چهارم در سال 780 اتفاق افتاد، مرگ تئوفیلوس در سال 842 به این معنی بود که یک امپراتور نماد شکن توسط همسر نمادین او و پسر نابالغشان جانشین او شد.برخلاف همسر لئو چهارم، ایرن، که بعداً پسرش کنستانتین ششم را خلع کرد و به تنهایی به عنوان امپراطور حکومت کرد، تئودورا آنقدر ظالم نبود و نیازی به استفاده از روش‌های شدید برای حفظ قدرت نداشت.اگرچه او در اواخر دهه بیست سالگی خود بود، اما چندین مشاور توانا و وفادار داشت و رهبر توانا بود که وفاداری را برانگیخت.تئودورا هرگز دوباره ازدواج نکرد و این به او اجازه داد استقلال و اقتدار خود را حفظ کند.در پایان سلطنت تئودورا، امپراتوری بر بلغارستان و خلافت عباسی برتری یافت.در مقطعی قبایل اسلاوی که در پلوپونز مستقر شده بودند نیز با موفقیت مجبور به پرداخت خراج شدند.با وجود ادامه سیاست دستمزدهای بالا برای سربازان، که توسط تئوفیلوس وضع شده بود، تئودورا مازاد کمی در بودجه امپراتوری حفظ کرد و حتی ذخایر طلای امپراتوری را به میزان متوسطی افزایش داد.

معتصم در زمان مرگش در سال 842 در حال تدارک تهاجم گسترده دیگری بود، اما ناوگان بزرگی که برای حمله به قسطنطنیه آماده کرده بود چند ماه بعد در طوفانی در نزدیکی کیپ چلدونیا نابود شد.پس از مرگ المعتصم، جنگ به تدریج خاموش شد و نبرد موروپوتاموس در سال 844 آخرین درگیری مهم اعراب و بیزانس برای یک دهه بود.

نبرد ماروپوتاموس بین ارتش‌های امپراتوری بیزانس و خلافت عباسی، در ماروپوتاموس (یا در شمال بیتینیا یا در کاپادوکیه).پس از تلاش نافرجام بیزانس برای بازپس گیری امارت کرت در سال قبل، عباسیان به آسیای صغیر حمله کردند.نایب السلطنه بیزانس، تئوکتیستوس، رهبری ارتشی را بر عهده داشت که برای مقابله با تهاجم رفته بود، اما به شدت شکست خورد و بسیاری از افسران او به اعراب فرار کردند.اما ناآرامی های داخلی باعث شد که عباسیان نتوانند از پیروزی خود سوء استفاده کنند.متعاقباً در سال 845 آتش بس و مبادله اسیران به توافق رسیدند و به دنبال آن خصومت ها به مدت شش سال متوقف شد، زیرا هر دو قدرت توجه خود را به جای دیگری معطوف کردند.

در تابستان های 851 تا 854، علی بن یحیی العرمانی، امیر طرسوس، به قلمرو امپراتوری یورش برد و شاید این امپراتوری را که توسط یک بیوه جوان و فرزندش اداره می شد، نشانه ضعف می دانست.اگرچه حملات علی آسیب چندانی نداشت، تئودورا تصمیم گرفت انتقام بگیرد و گروه‌هایی را برای حمله به خط ساحلیمصر در سال‌های 853 و 854 فرستاد. در سال 853، مهاجمان بیزانسی شهر دمیتا مصر را به آتش کشیدند و در سال 855، ارتش بیزانس به امارت علی حمله کرد. شهر انازربوس را غارت کرد و 20000 اسیر گرفت.به دستور تئوکتیستوس، برخی از زندانیان که از پذیرش مسیحیت خودداری کردند، اعدام شدند.به گفته وقایع نگاران بعدی، این موفقیت ها، به ویژه غارت انازربوس، حتی اعراب را تحت تأثیر قرار داد.

درگیری بین امپراتوری بیزانس و بلغارستان در سال های 855 و 856 رخ داد. امپراتوری بیزانس می خواست کنترل خود را بر برخی از مناطق تراکیه، از جمله فیلیپوپولیس (پلودیو) و بنادر اطراف خلیج بورگاس در دریای سیاه بازپس گیرد.نیروهای بیزانس به رهبری امپراطور و سزار بارداس در فتح مجدد تعدادی از شهرها - فیلیپوپولیس، دیولتوس، آنکیالوس و مسمبریا - و همچنین منطقه زاگورا موفق شدند.در زمان این لشکرکشی ، بلغارها با جنگ با فرانک ها تحت رهبری لویی آلمانی و کرواسی پریشان شدند.در 853 بوریس با راستیسلاو موراویا علیه فرانکها متحد شد.بلغارها به شدت از فرانک ها شکست خوردند.به دنبال آن، موراویان تغییر سمت دادند و بلغارها سپس با تهدیدات موراویا مواجه شدند.

با حمایت بارداس و عموی دیگر، ژنرال موفقی به نام پتروناس، میکائیل سوم در 15 مارس 856 نایب السلطنه را سرنگون کرد و مادر و خواهرانش را در سال 857 به صومعه ای فرستاد. میشائیل سوم از سال 842 تا 867 امپراتور بیزانس بود. میشائیل سوم سومین و به طور سنتی آخرین عضو سلسله آموریان (یا فریژیان).مورخان متخاصم سلسله بعدی مقدونیه به او لقب تحقیرآمیز مست را دادند، اما تحقیقات تاریخی مدرن تا حدودی شهرت او را بازسازی کرده است و نقش حیاتی سلطنت او را در احیای قدرت بیزانس در قرن نهم نشان می دهد.

محاصره قسطنطنیه در سال 860 تنها لشکرکشی نظامی بزرگ خاقانات روسیه بود که در منابع بیزانسی و اروپای غربی ثبت شده است.casus belli ساخت قلعه سارکل توسط مهندسان بیزانسی بود که مسیر تجاری روسیه را در امتداد رودخانه دون به نفع خزرها محدود کرد.از منابع بیزانسی مشخص است که روس‌ها قسطنطنیه را ناآماده گرفتند، در حالی که امپراتوری درگیر جنگ‌های اعراب و بیزانس بود و قطعاً در ابتدا قادر به پاسخگویی مؤثر به این حمله نبود.روسها پس از غارت حومه پایتخت بیزانس، یک روز عقب نشینی کردند و پس از خسته کردن نیروهای بیزانسی و ایجاد بی نظمی در شب به محاصره خود ادامه دادند.این رویداد باعث ایجاد یک سنت مسیحی ارتدکس بعدی شد که رهایی قسطنطنیه را به مداخله معجزه آسای Theotokos نسبت داد.

در سال 862، برادران کاری را آغاز کردند که به آنها اهمیت تاریخی می داد.در آن سال شاهزاده راستیسلاو موراویای بزرگ از امپراتور میکائیل سوم و پاتریارک فوتیوس درخواست کرد که مبلغانی را برای بشارت دادن به رعایای اسلاوی خود بفرستند.انگیزه های او از این کار احتمالاً بیشتر سیاسی بود تا مذهبی.راستیسلاو با حمایت فرمانروای فرانک، لوئیس آلمانی، پادشاه شده بود، اما متعاقباً به دنبال استقلال خود از فرانک ها بود.این تصور غلط رایج است که سیریل و متدیوس اولین کسانی بودند که مسیحیت را به موراویا آوردند، اما نامه راستیسلاو به میکائیل سوم به وضوح بیان می کند که قوم راستیسلاو "قبلاً بت پرستی را رد کرده بودند و به قوانین مسیحیت پایبند بودند."گفته می شود که راستیسلاو مبلغان کلیسای روم را اخراج کرد و در عوض برای کمک کلیسایی و احتمالاً درجه ای از حمایت سیاسی به قسطنطنیه روی آورد.امپراتور به سرعت تصمیم گرفت سیریل را به همراه برادرش متدیوس بفرستد.این درخواست فرصت مناسبی برای گسترش نفوذ بیزانس فراهم کرد.به نظر می رسد اولین کار آنها آموزش دستیاران بوده است.در سال 863، آنها کار ترجمه اناجیل و کتب دینی ضروری را به زبانی که اکنون به عنوان اسلاو کلیسای قدیمی شناخته می شود، آغاز کردند و برای ترویج آن به موراویای بزرگ سفر کردند.آنها در این تلاش موفقیت چشمگیری داشتند.با این حال، آنها با کلیساهای آلمانی که با تلاش های آنها برای ایجاد یک مراسم مذهبی خاص اسلاو مخالفت کردند، درگیر شدند.

نبرد لالاکائون در سال 863 بین امپراتوری بیزانس و ارتش مهاجم عرب در پافلاگونیا (شمال ترکیه امروزی) درگرفت.ارتش بیزانس توسط پتروناس، عموی امپراتور میکائیل سوم (842–867) رهبری می شد، اگرچه منابع عربی نیز حضور امپراتور میکائیل را ذکر کرده اند.اعراب توسط امیر ملیتنه (مالتیه)، عمر الاقطا (ح. 830-863) رهبری می شد.عمر الاقطا بر مقاومت اولیه بیزانس در برابر تهاجم او غلبه کرد و به دریای سیاه رسید.سپس بیزانسی ها نیروهای خود را بسیج کردند و ارتش عرب را در نزدیکی رودخانه لالاکائون محاصره کردند.نبرد بعدی که با پیروزی بیزانس و مرگ امیر در میدان به پایان رسید، با یک ضد حمله موفق بیزانس در آن سوی مرز دنبال شد.پیروزی های بیزانس تعیین کننده بود.تهدیدهای اصلی برای سرزمین های مرزی بیزانس از بین رفت و دوران برتری بیزانس در شرق (که در فتوحات قرن دهم به اوج رسید) آغاز شد.موفقیت بیزانس نتیجه دیگری داشت: رهایی از فشار مداوم اعراب بر مرزهای شرقی به دولت بیزانس اجازه داد تا بر امور اروپا، به ویژه در کشور همسایه بلغارستان تمرکز کند.

مسیحی شدن بلغارستان فرآیندی بود که طی آن بلغارستان قرون وسطی در قرن نهم به مسیحیت گروید.این منعکس کننده نیاز به وحدت در داخل کشور بلغارستانی تقسیم شده مذهبی و همچنین نیاز به پذیرش برابر در صحنه بین المللی در اروپای مسیحی بود.مشخصه این روند تغییر اتحادهای سیاسی بوریس اول بلغارستان (حکومت 852-889) با پادشاهی فرانکهای شرقی و امپراتوری بیزانس و همچنین مکاتبات دیپلماتیک او با پاپ بود.|به دلیل موقعیت استراتژیک بلغارستان، کلیساهای رم و قسطنطنیه هر کدام خواستار بلغارستان در حوزه نفوذ خود بودند.آنها مسیحی شدن را وسیله ای برای ادغام اسلاوها در منطقه خود می دانستند.خان پس از چند پیشروی برای هر یک از طرفین، در سال 870 مسیحیت را از قسطنطنیه پذیرفت. در نتیجه، او به هدف خود برای به دست آوردن یک کلیسای ملی مستقل بلغارستان و داشتن یک اسقف اعظم به ریاست آن دست یافت.

از ترس تبدیل احتمالی بوریس اول، خان بلغارها به مسیحیت تحت نفوذ فرانک، میکائیل سوم و سزار بارداس به بلغارستان حمله کردند و تغییر دین بوریس را طبق آیین بیزانسی به عنوان بخشی از توافق صلح در سال 864 تحمیل کردند. حامی، توسط نیابتی، برای بوریس در غسل تعمید او.بوریس نام اضافی مایکل را در مراسم برگزید.بیزانس همچنین به بلغارها اجازه داد تا منطقه مرزی مورد مناقشه زاگورا را پس بگیرند.تغییر دین بلغارها به عنوان یکی از بزرگترین دستاوردهای فرهنگی و سیاسی امپراتوری بیزانس ارزیابی شده است.

ریحان اول مقدونی به خدمت تئوفیلیتز، یکی از بستگان امپراتور میکائیل سوم، درآمد و دانیلیس ثروتمند به او ثروتی بخشید.او لطف میکائیل سوم را به دست آورد که به دستور امپراتور با معشوقه اش ازدواج کرد و در سال 866 به عنوان امپراتور مشترک اعلام شد.

هنگامی که میکائیل سوم شروع به طرفداری از درباری دیگر به نام باسیلیسکیانوس کرد، باسیل تصمیم گرفت که موقعیت او تضعیف شده است.میکائیل تهدید کرد که باسیلسکیانوس را با عنوان امپراتوری سرمایه گذاری خواهد کرد و این باعث شد تا باسیل با سازماندهی ترور میکائیل در شب 24 سپتامبر 867 جلوی رویدادها را بگیرد. میکائیل و باسیلسکیانوس پس از ضیافتی در کاخ آنتیموس به طور غیر قابل احساسی مست بودند. گروه کوچکی از همراهان (از جمله پدرش بارداس، برادر مارینوس و پسر عموی آیلئون) وارد شدند.قفل درهای اتاقک دستکاری شده بود و اتاقک نگهبانی نصب نکرده بود.سپس هر دو قربانی به شمشیر کشیده شدند.با مرگ میکائیل سوم، باسیل، به عنوان یک امپراتور همکار تحسین شده، به طور خودکار باسیلئوس حاکم شد.

رنسانس مقدونی یک اصطلاح تاریخی است که برای شکوفایی فرهنگ بیزانس در قرن‌های 9 تا 11، تحت سلسله مقدونیه (867-1056)، به دنبال تحولات و دگرگونی‌های قرن‌های هفتم تا هشتم، که به «تاریکی بیزانسی» نیز معروف است، استفاده می‌شود. اعصار".این دوره همچنین به عنوان عصر دایره‌المعارف بیزانسی شناخته می‌شود، زیرا تلاش‌هایی برای سازمان‌دهی و تدوین نظام‌مند دانش انجام می‌شود که نمونه‌ای از آثار محقق-امپراتور کنستانتین هفتم پورفیروگنتوس است.