آنگلوساکسون ها

دوره اولیه آنگلوساکسون تاریخ بریتانیای قرون وسطی را در بر می گیرد که از پایان حکومت روم شروع می شود.این دوره ای است که به طور گسترده در تاریخ اروپا به عنوان دوره مهاجرت و همچنین Völkerwanderung ("مهاجرت مردم" در آلمانی) شناخته می شود.این دوره‌ای بود که از سال 375 تا 800 سال مهاجرت انسانی در اروپا تشدید شد. مهاجران قبایل ژرمنی مانند گوت‌ها، وندال‌ها، آنگل‌ها، ساکسون‌ها، لومباردها، سوئیبی، فریسی و فرانک بودند.آنها بعداً توسط هون ها، آوارها، اسلاوها، بلغارها و آلان ها به سمت غرب رانده شدند.مهاجران به بریتانیا ممکن است شامل هون ها و روگینی نیز باشند.تا سال 400 پس از میلاد، بریتانیا روم ، استان بریتانیا، بخشی جدایی ناپذیر و در حال شکوفایی از امپراتوری روم غربی بود که گاهاً توسط شورش‌های داخلی یا حملات وحشیانه که توسط گروه بزرگی از نیروهای امپراتوری مستقر در استان تسلیم یا دفع می‌شد، آشفته می‌شد.با این حال، تا سال 410، نیروهای امپراتوری برای مقابله با بحران‌ها در سایر بخش‌های امپراتوری عقب‌نشینی کردند و رومانو-بریتانیایی‌ها در آنچه که دوره پسا رومی یا «زیر رومی» نامیده می‌شود، به حال خود رها شدند. قرن 5.

پایان حکومت روم در بریتانیا، گذار از بریتانیای روم به بریتانیای پس از روم بود.حکومت روم در زمان‌های مختلف و در شرایط مختلف در مناطق مختلف بریتانیا پایان یافت.در سال 383، مگنوس ماکسیموس غاصب، نیروهای خود را از شمال و غرب بریتانیا بیرون کشید و احتمالاً فرماندهان جنگ سالاران محلی را به عهده گرفتند.در حدود سال 410، رومانو-انگلیسی ها قضات کنستانتین سوم غاصب را اخراج کردند.او قبلاً پادگان رومی را از بریتانیا خلع کرده و در پاسخ به عبور از راین در اواخر سال 406 به گال برده بود و جزیره را قربانی حملات بربرها کرد.امپراتور روم Honorius به درخواست کمک برای Rescript of Honorius پاسخ داد و به شهرهای رومی گفت که مراقب دفاع از خود باشند، پذیرش ضمنی خودمختاری موقت بریتانیا.هونوریوس در حال جنگی گسترده در ایتالیا علیه ویزیگوت ها به رهبری آلاریک بود که خود رم در محاصره بود.هیچ نیرویی نمی توانست برای محافظت از بریتانیای دور در امان بماند.اگرچه احتمال می‌رود که هونوریوس به زودی کنترل استان‌ها را دوباره به دست آورد، در اواسط قرن ششم، پروکوپیوس دریافت که کنترل روم بر بریتانیا به طور کامل از بین رفته است.

در حال حاضر به طور گسترده پذیرفته شده است که آنگلوساکسون ها نه تنها مهاجمان و مهاجران ژرمنی پیوند شده از قاره، بلکه نتیجه تعاملات و تغییرات جزیره ای بودند.نوشتن ج.540، گیلداس اشاره می‌کند که زمانی در قرن پنجم، شورایی از رهبران در بریتانیا موافقت کردند که بر اساس یک معاهده، زمینی در شرق جنوب بریتانیا به ساکسون‌ها داده شود. بریتانیایی ها در برابر حملات پیکت ها و اسکاتلندی ها در ازای تامین مواد غذایی.

نبرد بادون که به عنوان نبرد مونس بادونیکوس نیز شناخته می شود، نبردی بود که ظاهراً بین بریتانیای سلتیک و آنگلوساکسون در بریتانیا در اواخر قرن پنجم یا اوایل قرن ششم درگرفت.این به عنوان یک پیروزی بزرگ برای بریتانیایی ها شناخته شد و تجاوز به پادشاهی های آنگلوساکسون را برای مدتی متوقف کرد.

در نیمه آخر قرن ششم، چهار ساختار به توسعه جامعه کمک کردند:موقعیت و آزادی های سرلمناطق قبیله ای کوچکتر به پادشاهی های بزرگتر ادغام می شوندنخبگانی که از جنگجویان به پادشاهان در حال توسعه هستندرهبانیت ایرلندی در زمان فینیان (که با گیلداس مشورت کرده بود) و شاگردش کلمبا در حال توسعه بود.مزارع آنگلوساکسون این دوره اغلب به دروغ "مزرعه دهقانی" فرض می شود.با این حال، یک سرل، که پایین‌ترین آزادگان در جامعه اولیه آنگلوساکسون بود، یک دهقان نبود، بلکه مردی صاحب سلاح بود که از حمایت خویشاوندان، دسترسی به قانون و رجیلد برخوردار بود.واقع در اوج یک خانوار بزرگ که حداقل یک زمین را در خود کار می کند.کشاورز از آزادی و حقوقی بر روی زمین برخوردار بود، با ارائه اجاره یا وظیفه به اربابی که فقط مقدار کمی از اربابی را ارائه می کرد.بیشتر این زمین‌ها زمین‌های زراعی معمولی (از سیستم بیرونی - درون‌زمینی) بود که ابزاری برای ایجاد پایه‌های خویشاوندی و پیوندهای فرهنگی گروهی برای افراد فراهم می‌کرد.

آگوستین در جزیره Thanet فرود آمد و به شهر اصلی پادشاه Æthelberht در Canterbury رفت.زمانی که پاپ گرگوری کبیر در سال 595 او را برای رهبری هیئت گریگوری به بریتانیا برای مسیحی کردن پادشاهی کنت از بت پرستی آنگلوساکسون بومی خود انتخاب کرد، او پیشوای یک صومعه در رم بود.کنت احتمالاً به این دلیل انتخاب شد که اتلبرت با یک شاهزاده خانم مسیحی به نام برتا، دختر شاریبر اول، پادشاه پاریس، ازدواج کرده بود، که انتظار می رفت تا حدی بر شوهرش تأثیر بگذارد.Æthelberht به مسیحیت گروید، کلیساها تأسیس شد، و گرویدن به مسیحیت در مقیاس گسترده‌تر در پادشاهی آغاز شد.

نورثومبریا از ائتلاف دو ایالت مستقل اصلی تشکیل شد - برنیسیا، که یک شهرک در بامبورگ در ساحل نورثامبرلند بود، و دیره، که در جنوب آن قرار داشت.آتلفریت، فرمانروای برنیسیا (593–616)، کنترل دیره را به دست آورد و در نتیجه پادشاهی نورثومبریا را ایجاد کرد.

برتری مرسیان دوره تاریخ آنگلوساکسون بین حدود 626 و حدود 825 بود، زمانی که پادشاهی مرسیا بر هپتارشی آنگلوساکسون تسلط داشت.در حالی که دوره دقیقی که در طی آن برتری مرسیان وجود داشت نامشخص است، به طور کلی توافق می شود که پایان این دوره در حدود سال 825 باشد، پس از شکست پادشاه بئورنولف در نبرد الاندون (نزدیک سوئیندون کنونی).

نقشه سیاسی بریتانیای جلگه ای با ادغام سرزمین های کوچکتر در پادشاهی ها توسعه یافته بود و از این زمان پادشاهی های بزرگتر شروع به تسلط بر پادشاهی های کوچکتر کردند.در سال 600، نظم جدیدی از پادشاهی ها و پادشاهی های فرعی در حال توسعه بود.مورخ قرون وسطایی هنری هانتینگدون ایده هپتارکی را که متشکل از هفت پادشاهی اصلی آنگلوساکسون بود، مطرح کرد.چهار پادشاهی اصلی در انگلستان آنگلوساکسون عبارت بودند از: آنگلیا شرقی، مرسیا، نورثومبریا (برنیسیا و دیرا)، وسکس.پادشاهی های کوچک عبارت بودند از: اسکس، کنت، ساسکس

رهبانیت آنگلوساکسون نهاد غیرمعمول «صومعه مضاعف» را ایجاد کرد، خانه راهبان و خانه راهبه ها، که در کنار یکدیگر زندگی می کردند، کلیسا را ​​به اشتراک می گذاشتند اما هرگز با هم مخلوط نمی شدند، و زندگی مجردی مجرد داشتند.ریاست این صومعه‌های دوتایی بر عهده ابیانی بود که به برخی از قدرتمندترین و تأثیرگذارترین زنان اروپا تبدیل شدند.صومعه‌های دوتایی که در مکان‌های استراتژیک در نزدیکی رودخانه‌ها و سواحل ساخته شده‌اند، ثروت و قدرت عظیمی را در طول نسل‌های مختلف انباشته کردند (میراث آنها تقسیم نشد) و به مراکز هنر و یادگیری تبدیل شدند.در حالی که آلدهلم کار خود را در مالمزبری، دور از او، در شمال انگلستان انجام می داد، بِد در حال نوشتن تعداد زیادی کتاب بود و در اروپا شهرت پیدا می کرد و نشان می داد که انگلیسی ها می توانند تاریخ و الهیات بنویسند و محاسبات نجومی انجام دهند. برای تاریخ های عید پاک، از جمله).

یورش وایکینگ ها به Lindisfarne باعث ایجاد حیرت بسیاری در سراسر غرب مسیحی شد و اکنون اغلب به عنوان آغاز عصر وایکینگ ها در نظر گرفته می شود.برخی حملات وایکینگ های دیگر نیز وجود داشته است، اما به گفته میراث انگلیسی، این حمله بسیار مهم بود، زیرا "به قلب مقدس پادشاهی نورثومبرین حمله کرد و "مکانی را که دین مسیحیت در کشور ما آغاز شد" هتک حرمت کرد.

نبرد الندون یا نبرد روتون بین اکبرت از وسکس و بئورنولف مرسیا در سپتامبر 825 درگرفت. سر فرانک استنتون آن را "یکی از سرنوشت سازترین نبردهای تاریخ انگلیس" توصیف کرد.این امر عملاً به برتری مرسیان بر پادشاهی های جنوبی انگلستان آنگلوساکسون پایان داد و سلطه ساکسون غربی را در جنوب انگلستان ایجاد کرد.

ارتش بزرگ‌تری وارد شد که آنگلوساکسون‌ها آن را ارتش بت‌های بزرگ توصیف کردند.این در سال 871 توسط ارتش بزرگ تابستانی تقویت شد.در عرض ده سال، تقریباً تمام پادشاهی های آنگلوساکسون به دست مهاجمان افتاد: نورثومبریا در سال 867، آنگلیا شرقی در سال 869، و تقریباً تمام مرسیا در 874-77.پادشاهی‌ها، مراکز آموزش، بایگانی‌ها و کلیساها همگی قبل از حمله دانمارکی‌های مهاجم سقوط کردند.فقط پادشاهی وسکس توانست زنده بماند.

برای آلفرد مهم‌تر از پیروزی‌های نظامی و سیاسی، مذهب، عشق او به یادگیری و گسترش نوشتن در سراسر انگلستان بود.کینز پیشنهاد می‌کند که کار آلفرد پایه‌هایی را برای آنچه واقعاً انگلستان را در تمام اروپای قرون وسطی از حدود 800 تا 1066 منحصربه‌فرد ساخته بود.آلفرد به این ترتیب شالوده دستاوردهای بزرگ قرن دهم را گذاشت و تلاش زیادی کرد تا زبان بومی در فرهنگ آنگلوساکسون از لاتین مهمتر باشد.

در ابتدا، آلفرد با پیشنهاد پرداخت مکرر خراج به وایکینگ ها پاسخ داد.با این حال، پس از یک پیروزی قاطع در ادینگتون در سال 878، آلفرد مخالفت شدیدی را ارائه کرد.او زنجیره ای از قلعه ها را در سراسر جنوب انگلستان ایجاد کرد، ارتش را دوباره سازماندهی کرد، "به طوری که همیشه نیمی از مردان آن در خانه بودند و نیمی دیگر در خدمت بودند، به جز مردانی که قرار بود پادگان بره ها را نگه دارند." و در سال 896 دستور داد نوع جدیدی از کشتی ساخته می شود که می تواند با کشتی های بلند وایکینگ در آب های کم عمق ساحلی مقابله کند.هنگامی که وایکینگ ها در سال 892 از قاره بازگشتند، متوجه شدند که دیگر نمی توانند به دلخواه خود در کشور پرسه بزنند، زیرا هر جا که می رفتند با یک ارتش محلی مخالفت می کردند.پس از چهار سال، اسکاندیناوی‌ها از هم جدا شدند، برخی در نورث‌آمبریا و آنگلیای شرقی مستقر شدند و بقیه شانس خود را دوباره در قاره امتحان کردند.

در طول قرن دهم، پادشاهان ساکسون غربی ابتدا قدرت خود را بر مرسیا، سپس به دانلاو جنوبی، و در نهایت بر نورثومبریا گسترش دادند و بدین وسیله ظاهری از وحدت سیاسی را بر مردم تحمیل کردند، که با این وجود از آداب و رسوم مربوطه خود آگاه بودند گذشته جداگانه آنهاشاه اتلستان که کینز او را "شخصیت برجسته در چشم انداز قرن دهم" می نامد.پیروزی او بر ائتلافی از دشمنانش - کنستانتین، پادشاه اسکاتلند.Owain ap Dyfnwal، پادشاه کامبریان;و اولاف گوتفریتسون، پادشاه دوبلین - در نبرد برونانبر، که با شعری در کرونیکل آنگلوساکسون تجلیل شد، راه را برای او به عنوان اولین پادشاه انگلستان باز کرد.

حملات وایکینگ ها به انگلستان از سر گرفته شد و کشور و رهبری آن را تحت فشارهایی قرار داد که مدت ها ادامه داشت.حملات در مقیاس نسبتاً کوچک در دهه 980 آغاز شد، اما در دهه 990 بسیار جدی تر شد و مردم را در سال 1009-12 به زانو درآورد، زمانی که بخش بزرگی از کشور توسط ارتش Thorkell the Tall ویران شد.برای Sweyn Forkbeard، پادشاه دانمارک، باقی ماند تا پادشاهی انگلستان را در 1013-14 فتح کند، و (پس از بازسازی Æthelred) برای پسرش Cnut که در 1015-1016 به همین نتیجه برسد.

نبرد مالدون در 11 اوت 991 پس از میلاد در نزدیکی مالدون در کنار رودخانه بلک واتر در اسکس انگلستان و در زمان سلطنت اتلرد ناآماده رخ داد.ارل بیرتنوت و تگن هایش انگلیسی ها را در برابر تهاجم وایکینگ ها رهبری کردند.این نبرد با شکست آنگلوساکسون به پایان رسید.پس از نبرد، اسقف اعظم سیجریک کانتربری و بزرگان استان های جنوب غربی به پادشاه اتلرد توصیه کردند که به جای ادامه مبارزه مسلحانه، وایکینگ ها را بخرد.نتیجه پرداخت 10000 پوند رومی (3300 کیلوگرم) نقره، اولین نمونه Danegeld در انگلستان بود.

نبرد اساندون با پیروزی دانمارکی ها به رهبری کنات کبیر به پایان رسید که بر ارتش انگلیسی به رهبری پادشاه ادموند آیرونساید پیروز شد.این نبرد نتیجه تسخیر مجدد انگلستان توسط دانمارک ها بود.کنات نزدیک به دو دهه بر انگلستان حکومت کرد.محافظتی که او در برابر مهاجمان وایکینگ - که بسیاری از آنها تحت فرمان او بودند - به رونق بازگرداند که از زمان از سرگیری حملات وایکینگ ها در دهه 980 به طور فزاینده ای آسیب دیده بود.به نوبه خود انگلیسی ها به او کمک کردند تا بر اکثریت اسکاندیناوی نیز کنترل داشته باشد.

پس از فتح نورمن ها، بسیاری از اشراف آنگلوساکسون یا تبعید شدند یا به صفوف دهقانان پیوستند.تخمین زده شده است که تنها حدود 8 درصد از زمین تا سال 1087 تحت کنترل آنگلوساکسون بود. در سال 1086، تنها چهار مالک اصلی آنگلوساکسون هنوز زمین های خود را در اختیار داشتند.با این حال، بقای وارثان آنگلوساکسون به طور قابل توجهی بیشتر بود.بسیاری از نسل بعدی اشراف، مادران انگلیسی داشتند و انگلیسی صحبت کردن را در خانه یاد گرفتند.برخی از اشراف آنگلوساکسون به اسکاتلند، ایرلند و اسکاندیناوی گریختند.امپراتوری بیزانس به یک مقصد محبوب برای بسیاری از سربازان آنگلوساکسون تبدیل شد، زیرا به مزدوران نیاز داشت.آنگلوساکسون‌ها به عنصر غالب در گارد وارنگیان نخبه تبدیل شدند، که تا آن زمان یک واحد عمدتاً ژرمنی شمالی بود، که محافظ امپراتور از آن تشکیل می‌شد و تا اوایل قرن پانزدهم به خدمت امپراتوری ادامه می‌داد.با این حال، جمعیت انگلستان در خانه عمدتاً آنگلوساکسون باقی ماند.برای آنها، بلافاصله کمی تغییر کرد، جز اینکه ارباب آنگلوساکسون آنها با یک لرد نورمن جایگزین شد.