Wojna drugiej koalicji

W sierpniu 1798 r. miała miejsce bitwa nad Nilem .Nelson zniszczył francuską flotę, gdy stała na kotwicy na płyciznach.38 000 żołnierzy francuskich zostało uwięzionych.Klęska Francji pozwoliła na utworzenie drugiej koalicji, przywracając zaufanie Europy do Wielkiej Brytanii.Europa postanowiła zaatakować Francję, gdy była osłabiona.Atak na Francję został zaplanowany na trzy sposoby przez Wielką Brytanię, Austrię i Rosję:Wielka Brytania zaatakuje przez HolandięAustria zaatakuje przez WłochyRosjanie zaatakują Francję przez Szwajcarię

Koalicja zaczęła się łączyć 19 maja 1798 r., kiedy Austria i Królestwo Neapolu podpisały sojusz w Wiedniu.Pierwsza akcja militarna w ramach sojuszu miała miejsce 29 listopada, kiedy austriacki generał Karl Mack zajął Rzym i wraz z armią neapolitańską przywrócił władzę papieską.Do 1 grudnia Królestwo Neapolu podpisało sojusze zarówno z Rosją, jak i Wielką Brytanią.A do 2 stycznia 1799 r. pomiędzy Rosją , Wielką Brytanią i Imperium Osmańskim zawarto dodatkowe sojusze.

Kampania francuska w Egipcie i Syrii (1798–1801) była kampanią Napoleona Bonaparte na osmańskich terytoriachEgiptu i Syrii, ogłoszoną w celu obrony francuskich interesów handlowych, założenia przedsiębiorstwa naukowego w regionie i ostatecznie połączenia sił indyjskiego władcy Tipu Sultana i wypędził Brytyjczyków zsubkontynentu indyjskiego .Był to główny cel kampanii śródziemnomorskiej w 1798 r., serii potyczek morskich, które obejmowały zdobycie Malty.Kampania zakończyła się porażką Napoleona i wycofaniem wojsk francuskich z regionu.

W 1798 roku Paweł I powierzył generałowi Korsakowowi dowództwo nad 30-tysięczną ekspedycją wysłaną do Niemiec, by przyłączyła się do Austrii w walce z Republiką Francuską.Na początku 1799 roku siły zostały skierowane do wypędzenia Francuzów ze Szwajcarii.We wrześniu 1798 r. za zgodą rządu tureckiego flota rosyjska wkroczyła na Morze Śródziemne, gdzie cesarz Paweł, mianując się protektorem Zakonu św. Jana Jerozolimskiego, zamierzał wyzwolić Maltę od Francuzów.Admirał Fiodor Uszakow został wysłany na Morze Śródziemne jako dowódca wspólnej eskadry rosyjsko-tureckiej w celu wsparcia zbliżającej się włoskiej i szwajcarskiej wyprawy generała Aleksandra Suworowa (1799–1800).Jednym z głównych zadań Uszakowa było odebranie Francuzom strategicznie ważnych Wysp Jońskich.W październiku 1798 francuskie garnizony zostały wyparte z Cytery, Zakynthos, Kefalonii i Lefkady.Pozostało zająć największą i najlepiej ufortyfikowaną wyspę archipelagu, Korfu.Rosja podpisała sojusz z Turcją 3 stycznia 1799 r. Korfu skapitulowało 3 marca 1799 r.

Była to pierwsza bitwa wojny drugiej koalicji poza Włochami.Bitwa zakończyła się zwycięstwem sił austriackich pod dowództwem arcyksięcia Karola nad siłami francuskimi dowodzonymi przez Jeana-Baptiste'a Jourdana.Choć straty pojawiały się nawet po obu stronach, Austriacy mieli znacznie większe siły bojowe, zarówno na polu pod Ostrach, jak i rozciągniętym wzdłuż linii między Jeziorem Bodeńskim a Ulm.Straty francuskie wyniosły osiem procent sił, a austriackie około czterech procent.Francuzi wycofali się do Engen i Stockach, gdzie kilka dni później armie ponownie walczyły w bitwie pod Stockach.

Bitwa pod Stockach miała miejsce 25 marca 1799 r., Kiedy armie francuskie i austriackie walczyły o kontrolę nad geograficznie strategicznym regionem Hegau w dzisiejszej Badenii-Wirtembergii.W szerszym kontekście militarnym bitwa ta stanowi zwornik pierwszej kampanii w południowo-zachodnich Niemczech podczas wojen II koalicji,

W bitwie pod Weroną 26 marca 1799 r. Habsburgska armia austriacka pod dowództwem Pála Kraya walczyła z armią Pierwszej Republiki Francuskiej dowodzoną przez Barthélemy'ego Louisa Josepha Schérera .Bitwa obejmowała trzy oddzielne walki tego samego dnia.W Weronie obie strony walczyły do ​​krwawego remisu.W Pastrengo na zachód od Werony siły francuskie pokonały swoich austriackich przeciwników.Pod Legnago na południowy wschód od Werony Austriacy pokonali swoich francuskich przeciwników.

W bitwie pod Magnano 5 kwietnia 1799 r. Armia austriacka dowodzona przez Pála Kraya odniosła wyraźne zwycięstwo Kraya nad Francuzami, a Austriacy ponieśli 6000 ofiar, zadając wrogom straty w wysokości 8 000 ludzi i 18 dział.Klęska była miażdżącym ciosem dla francuskiego morale i skłoniła Schérera do błagania francuskiego dyrektora o zwolnienie z dowództwa.

Bitwa pod Winterthur (27 maja 1799) była ważną akcją między elementami Armii Dunaju a elementami armii Habsburgów, dowodzonej przez Friedricha Freiherra von Hotze, podczas wojny drugiej koalicji, będącej częścią francuskich wojen o niepodległość.Małe miasteczko Winterthur leży 18 kilometrów (11 mil) na północny wschód od Zurychu w Szwajcarii.Ze względu na swoje położenie na skrzyżowaniu siedmiu dróg armia, która posiadała miasto, kontrolowała dostęp do większości Szwajcarii i punktów przekraczania Renu do południowych Niemiec.Chociaż zaangażowane siły były niewielkie, zdolność Austriaków do wytrzymania 11-godzinnego ataku na linię francuską doprowadziła do konsolidacji trzech sił austriackich na płaskowyżu na północ od Zurychu, co doprowadziło do klęski Francji kilka dni później.

W marcu armia Massény zajęła Szwajcarię, przygotowując atak na Tyrol przez Vorarlberg.Jednak klęski wojsk francuskich w Niemczech i we Włoszech zmusiły go do powrotu do defensywy.Przejmując armię Jourdana, wciągnął ją z powrotem do Szwajcarii do Zurychu.Arcyksiążę Karol ścigał go i wywiózł z powrotem na zachód podczas pierwszej bitwy o Zurych.Francuski generał André Masséna został zmuszony do oddania miasta Austriakom pod wodzą arcyksięcia Karola i wycofania się poza Limmat, gdzie udało mu się umocnić swoje pozycje, co doprowadziło do impasu.Latem wojska rosyjskie pod dowództwem generała Korsakowa zastąpiły wojska austriackie.

Bitwa pod Trebbią toczyła się między połączonymi armiami rosyjskimi i habsburskimi pod dowództwem Aleksandra Suworowa oraz republikańską armią francuską Jacquesa MacDonalda.Chociaż armie przeciwnika były mniej więcej równe liczebnie, Austro-Rosjanie poważnie pokonali Francuzów, ponosząc około 6000 ofiar, zadając wrogom straty od 12 000 do 16 500.

Wyprawy włoskie i szwajcarskie w latach 1799 i 1800 zostały podjęte przez połączoną armię austriacko-rosyjską pod ogólnym dowództwem rosyjskiego generała Aleksandra Suworowa przeciwko siłom francuskim w Piemoncie, Lombardii i Szwajcarii w ramach kampanii włoskich podczas francuskich wojen o niepodległość w ogóle i w szczególności wojna drugiej koalicji.

Bitwa pod Cassano d'Adda toczyła się 27 kwietnia 1799 roku w pobliżu Cassano d'Adda, około 28 km (17 mil) na północny wschód od Mediolanu.Zaowocowało to zwycięstwem Austriaków i Rosjan pod dowództwem Aleksandra Suworowa nad francuską armią Jeana Moreau.

W bitwie pod Novi (15 sierpnia 1799) połączona armia monarchii habsburskiej i cesarskich Rosjan pod dowództwem feldmarszałka Aleksandra Suworowa zaatakowała republikańską armię francuską pod dowództwem generała Barthélemy'ego Catherine Joubert .Po długiej i krwawej walce Austro-Rosjanie przedarli się przez francuską obronę i zepchnęli wrogów do chaotycznego odwrotu.

Anglo-rosyjska inwazja na Holandię była kampanią wojskową podczas wojny drugiej koalicji , w której siły ekspedycyjne wojsk brytyjskich i rosyjskich najechały na Półwysep Holandia Północna w Republice Batawskiej .Kampania miała dwa strategiczne cele: zneutralizowanie floty Batawów i wywołanie powstania zwolenników byłego namiestnika Wilhelma V przeciwko rządowi Batawów.Inwazji przeciwstawiła się nieco mniejsza połączona armia francusko-batawska.Taktycznie siły anglo-rosyjskie początkowo odnosiły sukcesy, pokonując obrońców w bitwach pod Callantsoog i Krabbendam, ale kolejne bitwy toczyły się przeciwko siłom anglo-rosyjskim.

Kiedy Karol opuścił Szwajcarię i udał się do Holandii, sojusznikom pozostała mniejsza armia pod dowództwem Korsakowa, któremu nakazano połączenie się z armią Suworowa z Włoch.Masséna zaatakował Korsakowa, miażdżąc go w drugiej bitwie pod Zurychem.Suworow z siłą 18 000 rosyjskich regularnych żołnierzy i 5 000 Kozaków, wyczerpany i pozbawiony zapasów, poprowadził strategiczne wycofanie się z Alp, walcząc z Francuzami.Niepowodzenia aliantów, a także naleganie Brytyjczyków na poszukiwanie statków na Morzu Bałtyckim doprowadziły do ​​​​wycofania się Rosji z Drugiej Koalicji.Cesarz Paweł odwołał wojska rosyjskie z Europy.

Angielsko-rosyjskie siły liczące 32 000 żołnierzy wylądowały w północnej Holandii 27 sierpnia 1799 r., zdobyły holenderską flotę pod Den Helder 30 sierpnia i miasto Alkmaar 3 października. Po serii bitew pod Bergen 19 września i Alkmaar 2 października (znany również jako 2. Bergen), 6 października zmierzyli się z armią francuską i holenderską pod Castricum. skrajnej północy półwyspu.Następnie wynegocjowano porozumienie z naczelnym dowódcą sił francusko-batawskich, generałem Guillaume Marie Anne Brune, które pozwoliło siłom anglo-rosyjskim na bezproblemową ewakuację tego przyczółka.Jednak wyprawa częściowo osiągnęła swój pierwszy cel, zdobywając znaczną część floty batawskiej.

Zamach stanu z 18 r. Brumaire'a wyniósł do władzy generała Napoleona Bonaparte jako pierwszego konsula Francji i zdaniem większości historyków zakończył rewolucję francuską.Ten bezkrwawy zamach stanu obalił Dyrektoriat, zastępując go konsulatem francuskim.

Podczas oblężenia Genui Austriacy oblegali i zdobyli Genuę.Jednak mniejsze siły francuskie w Genui pod dowództwem André Massény skierowały wystarczającą liczbę wojsk austriackich, aby Napoleon mógł wygrać bitwę pod Marengo i pokonać Austriaków.

Bitwa pod Marengo toczyła się 14 czerwca 1800 roku pomiędzy siłami francuskimi pod dowództwem pierwszego konsula Napoleona Bonaparte a siłami austriackimi w pobliżu miasta Alessandria w Piemoncie we Włoszech.Pod koniec dnia Francuzi pokonali niespodziewany atak gen. Michaela von Melasa, wypędzając Austriaków z Włoch i umacniając polityczną pozycję Napoleona w Paryżu jako pierwszego konsula Francji w następstwie zamachu stanu z listopada poprzedniego roku.

Bitwa pod Hohenlinden toczyła się 3 grudnia 1800 roku podczas francuskich wojen o niepodległość.Armia francuska pod dowództwem Jeana Victora Marie Moreau odniosła decydujące zwycięstwo nad Austriakami i Bawarczykami dowodzonymi przez arcyksięcia Jana Austrii.Po zmuszeniu do katastrofalnego odwrotu alianci zostali zmuszeni do zażądania zawieszenia broni, które skutecznie zakończyło wojnę drugiej koalicji.

Bitwa o Kopenhagę w 1801 r. Była bitwą morską, w której flota brytyjska walczyła i pokonała mniejsze siły duńsko-norweskiej marynarki wojennej zakotwiczonej w pobliżu Kopenhagi 2 kwietnia 1801 r. Bitwa wybuchła z powodu obaw Brytyjczyków, że potężna flota duńska sprzymierzy się z Francji i zerwaniem komunikacji dyplomatycznej po obu stronach.Królewska Marynarka Wojenna odniosła spektakularne zwycięstwo, pokonując piętnaście duńskich okrętów wojennych, nie tracąc w zamian żadnego.

Traktat z Amiens tymczasowo zakończył działania wojenne między Francją a Wielką Brytanią pod koniec wojny Drugiej Koalicji.Oznaczało to koniec francuskich wojen o niepodległość.Kluczowe wnioski:Na mocy traktatu Wielka Brytania uznała Republikę Francuską.Wraz z traktatem z Lunéville (1801) traktat z Amiens oznaczał koniec Drugiej Koalicji, która od 1798 r. toczyła wojnę z rewolucyjną Francją.Wielka Brytania zrezygnowała z większości swoich ostatnich podbojów;Francja miała ewakuować Neapol iEgipt .Wielka Brytania zachowała Cejlon (Sri Lanka) i Trynidad.Terytoria na lewo od Renu są częścią Francji.- Republiki-córki w Holandii , północnych Włoszech i SzwajcariiŚwięte Cesarstwo Rzymskie jest zobowiązane zrekompensować książętom niemieckim utracone terytoria po lewej stronie Renu.- Traktat jest powszechnie uważany za najwłaściwszy moment do zaznaczenia przejścia między wojnami o rewolucję francuską a wojnami napoleońskimi, chociaż Napoleon został koronowany na cesarza dopiero w 1804 roku.Konsekwencje Drugiej Koalicji okazały się fatalne dla Dyrektoriatu.Obwiniany za wznowienie działań wojennych w Europie, został skompromitowany przez porażki na polu bitwy i środki niezbędne do ich naprawy.Warunki były już gotowe do dyktatury wojskowej Napoleona Bonaparte, który wylądował we Fréjus 9 października. Miesiąc później przejął władzę w wyniku zamachu stanu 18–19 Brumaire’a VIII roku (9–10 listopada 1799), aby zostać pierwszym konsulem.