Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)

1856

Prolog

postacie

przypisy

Bibliografia


Play button

1877 - 1878

Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)



Wojna rosyjsko-turecka 1877–1878 była konfliktem pomiędzy Imperium Osmańskim a koalicją pod przewodnictwem Imperium Rosyjskiego , obejmującą Bułgarię , Rumunię , Serbię i Czarnogórę .[1] Walczyła na Bałkanach i na Kaukazie, a wywodzi się z rodzącego się XIX-wiecznego nacjonalizmu bałkańskiego.Dodatkowymi czynnikami były rosyjskie cele polegające na odrobieniu strat terytorialnych poniesionych podczas wojny krymskiej w latach 1853–56, ponownym zasiedleniu Morza Czarnego i wsparciu ruchu politycznego próbującego wyzwolić narody bałkańskie spod Imperium Osmańskiego.Koalicja pod przywództwem Rosji wygrała wojnę, spychając Turków aż do bram Konstantynopola, co doprowadziło do interwencji wielkich mocarstw Europy Zachodniej.W rezultacie Rosji udało się zająć prowincje na Kaukazie: Kars i Batum, a także zaanektować region Budjak.Księstwa Rumunii, Serbii i Czarnogóry, z których każde posiadało de facto suwerenność przez kilka lat, formalnie ogłosiły niepodległość od Imperium Osmańskiego.Po prawie pięciu wiekach dominacji osmańskiej (1396–1878) Księstwo Bułgarii wyłoniło się jako autonomiczne państwo bułgarskie, przy wsparciu i interwencji wojskowej Rosji.
HistoryMaps Shop

Odwiedź sklep

Prolog
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1856 Feb 1

Prolog

İstanbul, Türkiye
Chociaż Imperium Osmańskie było po stronie zwycięzców w wojnie krymskiej , nadal traciło na sile i prestiżu.Napięcia finansowe dla skarbu państwa zmusiły rząd osmański do zaciągnięcia szeregu zagranicznych pożyczek na tak wysokie stopy procentowe, że pomimo wszystkich reform fiskalnych, które nastąpiły później, doprowadziły go do niespłacalnych długów i trudności gospodarczych.Sytuację dodatkowo pogorszyła konieczność przyjęcia ponad 600 000 muzułmańskich Czerkiesów, wypędzonych przez Rosjan z Kaukazu, do portów nad Morzem Czarnym w północnej Anatolii oraz bałkańskich portów w Konstancy i Warnie, co kosztowało ogromne pieniądze i opłaty cywilne. zamieszanie wśród władz osmańskich.[2]Powołany w 1814 r. Koncert Europy został zachwiany w 1859 r., gdy Francja i Austria walczyły oWłochy .Rozpadł się całkowicie w wyniku wojen zjednoczeniowych Niemiec , kiedy Królestwo Prus pod wodzą kanclerza Otto von Bismarcka pokonało Austrię w 1866 i Francję w 1870, zastępując Austro-Węgry jako dominującą potęgę w Europie Środkowej.Bismarck nie chciał, aby rozpad Imperium Osmańskiego doprowadził do rywalizacji, która mogłaby doprowadzić do wojny, więc podjął wcześniejszą sugestię cara, aby poczynić przygotowania na wypadek rozpadu Imperium Osmańskiego, tworząc Ligę Trzech Cesarzy z Austrią i Rosją do utrzymać Francję w izolacji na kontynencie.Rosja zabiegała o odzyskanie prawa do utrzymywania floty na Morzu Czarnym i rywalizowała z Francuzami o wpływy na Bałkanach, wykorzystując nową pansłowiańską ideę zjednoczenia wszystkich Słowian pod rosyjskim przywództwem.Można to było zrobić tylko poprzez zniszczenie dwóch imperiów, w których żyła większość nierosyjskich Słowian, imperiów Habsburgów i Imperium Osmańskiego.Ambicje i rywalizacja Rosjan i Francuzów na Bałkanach ujawniły się w Serbii, która przeżywała własne odrodzenie narodowe i miała ambicje częściowo sprzeczne z ambicjami wielkich mocarstw.[3]Rosja zakończyła wojnę krymską z minimalnymi stratami terytorialnymi, ale została zmuszona do zniszczenia swojej Floty Czarnomorskiej i fortyfikacji Sewastopola.Międzynarodowy prestiż Rosji został nadszarpnięty, a zemsta za wojnę krymską stała się przez wiele lat głównym celem rosyjskiej polityki zagranicznej.Nie było to jednak łatwe – paryski traktat pokojowy zawierał gwarancje osmańskiej integralności terytorialnej Wielkiej Brytanii, Francji i Austrii;tylko Prusy pozostały przyjazne Rosji.W marcu 1871 r., wykorzystując miażdżącą klęskę Francji i wsparcie wdzięcznych Niemiec, Rosja uzyskała międzynarodowe uznanie swojego wcześniejszego wypowiedzenia artykułu 11 traktatu pokojowego z Paryża, co umożliwiło jej odrodzenie Floty Czarnomorskiej.
▲
●
Kryzys bałkański
„Uchodźcy z Hercegowiny”. ©Uroš Predić
1875 Jan 1 - 1874

Kryzys bałkański

Balkans
W 1875 r. seria wydarzeń na Bałkanach doprowadziła Europę na skraj wojny.Stan administracji osmańskiej na Bałkanach stale się pogarszał przez cały XIX wiek, a rząd centralny czasami tracił kontrolę nad całymi prowincjami.Reformy narzucone przez mocarstwa europejskie w niewielkim stopniu poprawiły warunki życia ludności chrześcijańskiej, a jednocześnie wywołały niezadowolenie znacznej części populacji muzułmańskiej.Bośnia i Hercegowina doświadczyła co najmniej dwóch fal buntu miejscowej ludności muzułmańskiej, ostatnia w 1850 r.Austria skonsolidowała się po zawirowaniach w pierwszej połowie stulecia i starała się ożywić swoją wielowiekową politykę ekspansji kosztem Imperium Osmańskiego .Tymczasem nominalnie autonomiczne, de facto niezależne księstwa Serbii i Czarnogóry również dążyły do ​​ekspansji na regiony zamieszkałe przez ich rodaków.Nastroje nacjonalistyczne i irredentystyczne były silne i wspierane przez Rosję i jej agentów.W tym samym czasie dotkliwa susza w Anatolii w 1873 r. i powódź w 1874 r. spowodowały głód i powszechne niezadowolenie w sercu Cesarstwa.Niedobory w rolnictwie uniemożliwiały pobieranie niezbędnych podatków, co zmusiło rząd osmański do ogłoszenia bankructwa w październiku 1875 r. i podwyższenia podatków nałożonych na peryferyjne prowincje, w tym na Bałkany.
▲
●
Powstanie Hercegowińskie
Hercegowina w zasadzce, 1875. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1875 Jun 19 - 1877

Powstanie Hercegowińskie

Bosnia, Bosnia and Herzegovina
Powstanie w Hercegowinie było powstaniem prowadzonym przez ludność chrześcijańskich Serbów przeciwko Imperium Osmańskiemu , najpierw i głównie w Hercegowinie (stąd jego nazwa), skąd rozprzestrzeniło się na Bośnię i Raškę.Wybuchł latem 1875 r. i trwał w niektórych regionach do początków 1878 r. Po nim nastąpiło powstanie bułgarskie w 1876 r., które zbiegło się z wojnami serbsko-tureckimi (1876–1878), a wszystkie te wydarzenia wpisywały się w Wielkiego Kryzysu Wschodniego (1875–1878).[4]Powstanie zostało przyspieszone surowym traktowaniem przez bejów i aghów osmańskiej prowincji (vilayet) w Bośni – reformami ogłoszonymi przez osmańskiego sułtana Abdülmecida I, obejmującymi nowe prawa dla poddanych chrześcijańskich, nową podstawę poboru do armii i położenie kresu potężni bośniaccy właściciele ziemscy albo stawiali opór znienawidzonemu systemowi rolnictwa podatkowego, albo go ignorowali.Często uciekali się do bardziej represyjnych środków wobec swoich chrześcijańskich poddanych.Stale zwiększały się obciążenia podatkowe chłopów chrześcijańskich.Rebeliantom pomagano bronią i ochotnikami z księstw Czarnogóry i Serbii, których rządy ostatecznie wspólnie wypowiedziały wojnę Turkom 18 czerwca 1876 r., co doprowadziło do wojny serbsko-osmańskiej (1876–78) i wojny czarnogórsko-osmańskiej (1876–1876). 78), co z kolei doprowadziło do wojny rosyjsko-tureckiej (1877–78) i Wielkiego Kryzysu Wschodniego.Efektem powstań i wojen był Kongres Berliński w 1878 r., który dał Czarnogórze i Serbii niepodległość oraz większe terytorium, natomiast Austro-Węgry okupowały Bośnię i Hercegowinę przez 30 lat, choć de iure pozostały terytorium osmańskim.
▲
●
Powstanie bułgarskie
©V. Antonoff
1876 Apr 1 - May

Powstanie bułgarskie

Bulgaria
Bunt w Bośni i Hercegowinie pobudził do działania bułgarskich rewolucjonistów z Bukaresztu.W 1875 r. pośpiesznie przygotowywano powstanie bułgarskie , aby wykorzystać zajęcie osmańskie , ale upadło ono, zanim się rozpoczęło.Wiosną 1876 roku na ziemiach południowo-środkowej Bułgarii wybuchło kolejne powstanie, mimo że na tych terenach przebywały liczne regularne wojska tureckie.Regularna armia osmańska i nieregularne jednostki bashi-bazouków brutalnie stłumiły rebeliantów, co wywołało publiczne oburzenie w Europie, a wielu znanych intelektualistów potępiło okrucieństwa – zwane bułgarskimi horrorami lub okrucieństwami Bułgarii – dokonane przez Osmanów i wspierało uciskaną ludność bułgarską.To oburzenie było kluczowe dla ponownego ustanowienia Bułgarii w 1878 roku [. 5]Powstanie 1876 r. objęło tylko część terytoriów osmańskich zamieszkałych głównie przez Bułgarów.Pojawienie się bułgarskich nastrojów narodowych było ściśle związane z walką o niezależny kościół bułgarski toczącą się w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XIX wieku oraz ponownym utworzeniem niezależnego egzarchatu bułgarskiego w 1870 roku.
▲
●
Wojna czarnogórsko-osmańska
Ranny Czarnogórca namalowany kilka lat po zakończeniu wojny czarnogórsko-osmańskiej. ©Paja Jovanović
1876 Jun 18 - 1878 Feb 16

Wojna czarnogórsko-osmańska

Vučji Do, Montenegro
Bunt w pobliskiej Hercegowinie wywołał serię buntów i powstań przeciwko Turkom w Europie.Czarnogóra i Serbia zgodziły się wypowiedzieć wojnę Osmanom 18 czerwca 1876 r. Czarnogórcy sprzymierzyli się z Hercegowianami.Jedną z bitew, która miała kluczowe znaczenie dla zwycięstwa Czarnogóry w wojnie, była bitwa pod Vučji Do.W 1877 roku Czarnogórcy stoczyli ciężkie bitwy wzdłuż granic Hercegowiny i Albanii.Książę Mikołaj przejął inicjatywę i kontratakował siły osmańskie, które nadciągały z północy, południa i zachodu.Podbił Nikšić (24 września 1877), Bar (10 stycznia 1878), Ulcinj (20 stycznia 1878), Grmožur (26 stycznia 1878) oraz Vranjinę i Lesendro (30 stycznia 1878).Wojna zakończyła się, gdy Osmanowie podpisali rozejm z Czarnogórcami w Edirne w dniu 13 stycznia 1878 r. Postęp sił rosyjskich w stronę Osmanów zmusił Osmanów do podpisania traktatu pokojowego w dniu 3 marca 1878 r., uznającego niepodległość Czarnogóry, a także Rumunii i Serbii, a także zwiększyło terytorium Czarnogóry z 4405 km² do 9475 km².Czarnogóra zyskała także miasta Nikšić, Kolašin, Spuž, Podgorica, Žabljak, Bar, a także dostęp do morza.
▲
●
Wojna serbsko-osmańska
Król Milan Obrenović idzie na wojnę, 1876. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1876 Jun 30 - 1878 Mar 3

Wojna serbsko-osmańska

Serbia
30 czerwca 1876 r. Serbia, a następnie Czarnogóra wypowiedziały wojnę Imperium Osmańskiemu .W lipcu i sierpniu źle przygotowana i słabo wyposażona armia serbska, wspomagana przez rosyjskich ochotników, nie osiągnęła celów ofensywnych, ale udało jej się odeprzeć ofensywę osmańską na Serbię.W międzyczasie rosyjski Aleksander II i książę Gorczakow spotkali się na zamku Reichstadt w Czechach z Austro-Węgrami Franciszkiem Józefem I i hrabią Andrássym.Nie osiągnięto żadnego pisemnego porozumienia, ale w trakcie rozmów Rosja zgodziła się wesprzeć austriacką okupację Bośni i Hercegowiny, a Austro- Węgry w zamian zgodziły się wesprzeć powrót południowej Besarabii – utraconej przez Rosję podczas wojny krymskiej – i aneksję przez Rosję portu Batum na wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego.Bułgaria miała stać się autonomiczna (niepodległa, według rosyjskich przekazów).[11]W miarę kontynuowania walk w Bośni i Hercegowinie Serbia doświadczyła szeregu niepowodzeń i zwróciła się do mocarstw europejskich o pośrednictwo w zakończeniu wojny.Wspólne ultimatum mocarstw europejskich zmusiło Portę do udzielenia Serbii miesięcznego rozejmu i rozpoczęcia negocjacji pokojowych.Mocarstwa europejskie odrzuciły jednak tureckie warunki pokojowe jako zbyt surowe.Na początku października, po wygaśnięciu rozejmu, armia turecka wznowiła ofensywę, a stanowisko Serbii szybko stało się desperackie.31 października Rosja postawiła ultimatum, żądając od Imperium Osmańskiego zaprzestania działań wojennych i podpisania w ciągu 48 godzin nowego rozejmu z Serbią.Sprzyjała temu częściowa mobilizacja armii rosyjskiej (do 20 dywizji).Sułtan przyjął warunki ultimatum.
▲
●
Międzynarodowa reakcja na zbrodnie w Bułgarii
Gladstone'a w 1879 roku ©John Everett Millais
1876 Jul 1

Międzynarodowa reakcja na zbrodnie w Bułgarii

England, UK
Wieści o okrucieństwach bashi-bazouków przedostały się do świata zewnętrznego za pośrednictwem prowadzonego przez Amerykanów Robert College mieszczącego się w Konstantynopolu.Większość uczniów stanowili Bułgarzy , a wielu otrzymało wieści o wydarzeniach od swoich rodzin w domu.Wkrótce w zachodniej społeczności dyplomatycznej w Konstantynopolu zawrzało od plotek, które w końcu trafiły do ​​zachodnich gazet.W Wielkiej Brytanii , gdzie rząd Disraelego był zaangażowany we wspieranie Osmanów w trwającym kryzysie na Bałkanach, gazeta liberalnej opozycji Daily News zatrudniła amerykańskiego dziennikarza Januariusa A. MacGahana, aby z pierwszej ręki opowiedział o masakrach.MacGahan podróżował po regionach dotkniętych bułgarskim powstaniem, a jego raport, który trafił na pierwsze strony Daily News, pobudził brytyjską opinię publiczną przeciwko proosmańskiej polityce Disraelego.[6] We wrześniu przywódca opozycji William Gladstone opublikował książkę „Bułgarskie horrory i kwestia wschodu [” 7,] w której wzywał Wielką Brytanię do wycofania wsparcia dla Turcji i proponował, aby Europa zażądała niepodległości dla Bułgarii oraz Bośni i Hercegowiny.[8] Gdy szczegóły stały się znane w całej Europie, wielu dygnitarzy, w tym Karol Darwin, Oscar Wilde, Victor Hugo i Giuseppe Garibaldi, publicznie potępiło nadużycia osmańskie w Bułgarii.[9]Najsilniejsza reakcja nadeszła ze strony Rosji .Powszechna sympatia dla sprawy bułgarskiej doprowadziła do ogólnonarodowego wzrostu patriotyzmu na skalę porównywalną z tą podczas Wojny Ojczyźnianej w 1812 r. Od jesieni 1875 r. ruch na rzecz powstania bułgarskiego obejmował wszystkie warstwy społeczeństwa rosyjskiego.Towarzyszyły temu ostre dyskusje publiczne na temat celów Rosji w tym konflikcie: słowianofile, w tym Dostojewski, widzieli w zbliżającej się wojnie szansę na zjednoczenie wszystkich narodów prawosławnych pod przewodnictwem Rosji, wypełniając w ten sposób to, co uważali za historyczną misję Rosji, podczas gdy ich przeciwnicy westernizatorzy, zainspirowani Turgieniewem, zaprzeczali znaczeniu religii i uważali, że celem Rosji nie powinna być obrona prawosławia, ale wyzwolenie Bułgarii.[10]
▲
●
Konferencja w Konstantynopolu
Delegaci konferencji. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1876 Dec 23 - 1877 Jan 20

Konferencja w Konstantynopolu

İstanbul, Türkiye
Konferencja wielkich mocarstw w Konstantynopolu (1876–1877) (Austro- Węgry , Wielka Brytania , Francja , Niemcy ,Włochy i Rosja ) odbywała się w Konstantynopolu [12] od 23 grudnia 1876 do 20 stycznia 1877. Po rozpoczęciu powstania w Hercegowinie w 1875 roku oraz podczas powstania kwietniowego w kwietniu 1876 r. wielkie mocarstwa uzgodniły projekt reform politycznych w Bośni i na terytoriach osmańskich zamieszkałych w większości przez Bułgarów .[13] Imperium Osmańskie odrzuciło proponowane reformy, co doprowadziło kilka miesięcy później do wojny rosyjsko-tureckiej.Podczas kolejnych sesji plenarnych konferencji Imperium Osmańskie zgłosiło zastrzeżenia i alternatywne propozycje reform, które zostały odrzucone przez wielkie mocarstwa, a próby załatania luki nie powiodły się.[14] Ostatecznie 18 stycznia 1877 roku wielki wezyr Midhat Pasza ogłosił ostateczną odmowę uznania przez Imperium Osmańskie decyzji konferencji.[15] Odrzucenie przez rząd osmański decyzji Konferencji Konferencji w Konstantynopolu wywołało wojnę rosyjsko-turecką 1877–1878, pozbawiając jednocześnie Imperium Osmańskie – w przeciwieństwie do poprzedniej wojny krymskiej 1853–1856 – wsparcia Zachodu.[15]
▲
●
1877
Wybuch i pierwsze operacjeornament
Teatr Kaukaski
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1877 Apr 1

Teatr Kaukaski

Doğubayazıt, Ağrı, Türkiye
W Gruzji i Armenii stacjonował Rosyjski Korpus Kaukaski, składający się z około 50 000 ludzi i 202 dział, pod ogólnym dowództwem wielkiego księcia Michała Nikołajewicza, generalnego gubernatora Kaukazu.[29] Siłom rosyjskim przeciwstawiła się armia osmańska licząca 100 000 ludzi dowodzona przez generała Ahmeda Muhtara Paszy.Chociaż armia rosyjska była lepiej przygotowana do walk w regionie, pozostawała w tyle technologicznie w niektórych obszarach, takich jak ciężka artyleria, i została prześcignięta na przykład przez lepszą artylerię dalekiego zasięgu Krupp, którą Niemcy dostarczyły Osmanom.[30]Siły pod dowództwem generała porucznika Ter-Gukasowa, stacjonujące w pobliżu Erewania, rozpoczęły pierwszy atak na terytorium osmańskie, zdobywając miasto Bayazid w dniu 27 kwietnia 1877 r. Wykorzystując tam [zwycięstwo] Ter-Gukasowa, siły rosyjskie posunęły się naprzód, zajmując region Ardahan w dniu 17 maja;Jednostki rosyjskie również oblegały miasto Kars w ostatnim tygodniu maja, chociaż posiłki osmańskie zniosły oblężenie i odepchnęły je.Wzmocniony posiłkami, w listopadzie 1877 roku generał Łazariew przypuścił nowy atak na Kars, tłumiąc południowe forty prowadzące do miasta i zdobywając sam Kars 18 listopada.[32] 19 lutego 1878 roku po długim oblężeniu Rosjanie zajęli strategiczne miasto-twierdzę Erzurum.Chociaż pod koniec wojny zrzekli się kontroli nad Erzerum na rzecz Osmanów, Rosjanie przejęli regiony Batum, Ardahan, Kars, Olti i Sarikamish i ponownie utworzyli obwód karski.[33]
▲
●
Manewry otwarcia
Rosyjskie przejście przez Dunaj, czerwiec 1877. ©Nikolai Dmitriev-Orenburgsky
1877 Apr 12

Manewry otwarcia

Romania
12 kwietnia 1877 r. Rumunia zezwoliła wojskom rosyjskim na przejście przez jej terytorium w celu ataku na Turków.24 kwietnia 1877 Rosja wypowiedziała wojnę Turkom , a jej wojska wkroczyły do ​​Rumunii przez nowo wybudowany most Eiffla w pobliżu Ungheni nad rzeką Prut, co spowodowało tureckie bombardowania rumuńskich miast nad Dunajem.10 maja 1877 r. Księstwo Rumunii, znajdujące się pod formalnym panowaniem tureckim, ogłosiło niepodległość.[23]Na początku wojny wynik nie był oczywisty.Rosjanie mogli wysłać na Bałkany większą armię: w zasięgu było około 300 000 żołnierzy.Turcy mieli na Półwyspie Bałkańskim około 200 000 żołnierzy, z czego około 100 000 przydzielono do ufortyfikowanych garnizonów, pozostawiając około 100 000 dla armii operacyjnej.Turcy mieli tę przewagę, że byli ufortyfikowani, mieli pełne dowództwo nad Morzem Czarnym i łodzie patrolowe na Dunaju.[24] Posiadali także lepszą broń, w tym nowe karabiny produkcji brytyjskiej i amerykańskiej oraz artylerię produkcji niemieckiej .W takim wypadku jednak Turcy uciekali się zwykle do obrony biernej, pozostawiając inicjatywę strategiczną Rosjanom, którzy po popełnieniu pewnych błędów znaleźli zwycięską strategię wojny.Osmańskie dowództwo wojskowe w Konstantynopolu przyjęło błędne założenia co do rosyjskich zamiarów.Uznali, że Rosjanie będą zbyt leniwi, aby maszerować wzdłuż Dunaju i przekraczać go od delty, i woleliby krótszą drogę wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego.Byłoby to ignorowaniem faktu, że wybrzeże posiadało najsilniejsze, najlepiej zaopatrzone i obsadzone tureckimi fortecami.Wzdłuż wewnętrznej części Dunaju znajdowała się tylko jedna dobrze obsadzona twierdza – Widin.Obsadzono go garnizonem tylko dlatego, że wojska dowodzone przez Osmana Paszy właśnie wzięły udział w pokonaniu Serbów w ich niedawnej wojnie z Imperium Osmańskim.Kampania rosyjska była lepiej zaplanowana, ale w dużym stopniu opierała się na bierności Turcji.Kluczowym błędem Rosji było wysłanie początkowo zbyt małej liczby żołnierzy;siły ekspedycyjne liczące około 185 000 żołnierzy przekroczyły Dunaj w czerwcu, nieco mniej niż połączone siły tureckie na Bałkanach (około 200 000).Po niepowodzeniach w lipcu (w Pleven i Starej Zagorze) rosyjskie dowództwo wojskowe zdało sobie sprawę, że nie ma rezerw, aby kontynuować ofensywę, i przeszło do pozycji defensywnej.Rosjanie nie mieli nawet wystarczających sił, aby właściwie zablokować Plewen aż do końca sierpnia, co skutecznie opóźniło całą kampanię o około dwa miesiące.
▲
●
1877 Apr 24

Rosja wypowiada wojnę Turkom

Russia
15 stycznia 1877 r. Rosja i Austro-Węgry podpisały pisemne porozumienie potwierdzające wyniki wcześniejszego Porozumienia z Reichstadt z lipca 1876 r. Zapewniło to Rosję o życzliwej neutralności Austro- Węgier w zbliżającej się wojnie.Terminy te oznaczały, że w przypadku wojny Rosja będzie walczyć, a Austria odniesie większość korzyści.Dlatego Rosja podjęła ostateczny wysiłek na rzecz pokojowego rozwiązania.Po osiągnięciu porozumienia ze swoim głównym bałkańskim rywalem i przy silnych sympatiach antyosmańskich w całej Europie z powodu okrucieństw Bułgarii i odrzucenia porozumień z Konstantynopola, Rosja w końcu poczuła się wolna i wypowiedziała wojnę.
▲
●
1877
Początkowe postępy Rosjiornament
Teatr Bałkański
Atak w pobliżu Măcin 1877. ©Dimitrie Știubei
1877 May 25

Teatr Bałkański

Măcin, Romania
Na początku wojny Rosja i Rumunia zniszczyły wszystkie statki na Dunaju i zaminowały rzekę, zapewniając w ten sposób siłom rosyjskim możliwość przekroczenia Dunaju w dowolnym miejscu bez oporu ze strony marynarki wojennej osmańskiej .Dowództwo osmańskie nie doceniło znaczenia działań Rosjan.W czerwcu mały oddział rosyjski przekroczył Dunaj w pobliżu delty, pod Galați, i pomaszerował w kierunku Ruschuk (dziś Ruse).To sprawiło, że Osmanowie byli jeszcze bardziej pewni, że duże siły rosyjskie przejdą przez środek osmańskiej twierdzy.W dniach 25–26 maja rumuńska łódź torpedowa z mieszaną rumuńsko-rosyjską załogą zaatakowała i zatopiła osmański monitor na Dunaju.Pod bezpośrednim dowództwem generała dywizji Michaiła Iwanowicza Dragomirowa w nocy z 27 na 28 czerwca 1877 r. (NS) Rosjanie zbudowali most pontonowy na Dunaju w Swisztowie.Po krótkiej bitwie, w której Rosjanie ponieśli 812 zabitych i rannych, [25] Rosjanie zabezpieczyli przeciwległy brzeg i odepchnęli osmańską brygadę piechoty broniącą Swisztowa.W tym momencie siły rosyjskie zostały podzielone na trzy części: Oddział Wschodni pod dowództwem carewicza Aleksandra Aleksandrowicza, przyszłego cara Rosji Aleksandra III, wyznaczony do zdobycia twierdzy Ruszczuk i osłony wschodniej flanki armii;Oddział Zachodni, aby zdobyć twierdzę Nikopol w Bułgarii i osłonić zachodnią flankę armii;oraz Oddział Natarcia pod dowództwem hrabiego Józefa Władimirowicza Gourko, któremu przydzielono szybkie przejście przez Wielkie Tyrnowo i penetrację Gór Bałkańskich, najważniejszej bariery między Dunajem a Konstantynopolem.W odpowiedzi na rosyjskie przekroczenie Dunaju osmańskie naczelne dowództwo w Konstantynopolu nakazał Osmanowi Nuri Paşie ruszyć na wschód od Widin i zająć fortecę Nikopol, tuż na zachód od rosyjskiej przeprawy.W drodze do Nikopola Osman Pasza dowiedział się, że Rosjanie zajęli już twierdzę, dlatego przeniósł się do położonego na skrzyżowaniu miasta Plewna (obecnie Pleven), które 19 lipca zajął z siłami około 15 000 żołnierzy.[26] Rosjanie w liczbie około 9 000 pod dowództwem generała Schildera-Schuldnera dotarli do Plewnej wczesnym rankiem.Tak rozpoczęło się oblężenie Plewny.
▲
●
Bitwa pod Starą Zagorą
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1877 Jun 22

Bitwa pod Starą Zagorą

Stara Zagora, Bulgaria
Na miasto nacierała 48-tysięczna armia turecka, której bronił jedynie niewielki oddział rosyjski i oddział ochotników bułgarskich.Po sześciogodzinnej walce o Starą Zagorę żołnierze rosyjscy i ochotnicy bułgarscy poddali się naporowi większej armii wroga.Największą tragedię miasto przeżyło wtedy, gdy armia turecka dokonała masakry na nieuzbrojonej ludności cywilnej.Miasto zostało spalone i zrównane z ziemią w ciągu trzech kolejnych dni rzezi.Zginęło 14 500 Bułgarów z miasta i wsi na południe od miasta.Kolejnych 10 000 młodych kobiet i dziewcząt sprzedano na targach niewolników w Imperium Osmańskim .Wszystkie kościoły chrześcijańskie zostały zaatakowane artylerią i spalone.
▲
●
Bitwa pod Świstovem
Bitwa pod Świstovem. ©Nikolai Dmitriev-Orenburgsky
1877 Jun 26

Bitwa pod Świstovem

Svishtov, Bulgaria
Bitwa pod Swistovem była bitwą stoczoną pomiędzy Imperium Osmańskim a imperialną Rosją 26 czerwca 1877 roku. Miała ona miejsce, gdy rosyjski generał Michaił Iwanowicz Dragomirow przepłynął Dunaj flotą małych łodzi i zaatakował turecką fortecę.Następnego dnia Michaił Skobelew zaatakował, zmuszając turecki garnizon do kapitulacji.W rezultacie wojsko rosyjskie stało się gotowe do ataku na Nikopol.
▲
●
Bitwa pod Nikopolem
Kapitulacja osmańska pod Nikopolem. ©Nikolai Dmitriev-Orenburgsky
1877 Jul 16

Bitwa pod Nikopolem

Nikopol, Bulgaria
Gdy armia rosyjska przekroczyła Dunaj, zbliżyła się do ufortyfikowanego miasta Nikopol (Nikopolis).Tureckie naczelne dowództwo wysłało Osmana Paszy z żołnierzami z Widin, aby przeciwstawił się przeprawie Rosjan przez Dunaj.Zamiarem Osmana było wzmocnienie i obrona Nikopola.Jednak rosyjski IX Korpus pod dowództwem generała Nikołaja Kridenera dotarł do miasta i zbombardował garnizon, zmuszając go do poddania się, zanim przybył Osman.Zamiast tego wrócił do Plevny.Po wyeliminowaniu garnizonu Nikopola Rosjanie mogli swobodnie maszerować do Plewnej.
▲
●
Bitwa o przełęcz Shipka
Klęska Shipka Peak, bułgarska wojna o niepodległość. ©Alexey Popov
1877 Jul 17 - 1878 Jan 9

Bitwa o przełęcz Shipka

Shipka, Bulgaria
Bitwa na przełęczy Shipka składała się z czterech bitew stoczonych pomiędzy Imperium Rosyjskim , wspomaganym przez bułgarskich ochotników znanych jako opalchentsi, a Imperium Osmańskim o kontrolę nad istotną przełęczą Shipka podczas wojny rosyjsko-tureckiej (1877–1878).Decydujący moment kampanii Shipka, a w pewnym sensie wojny, nastąpił w sierpniu 1877 r., kiedy grupa 5000 bułgarskich ochotników i 2500 żołnierzy rosyjskich odparła atak na szczyt prawie 40-tysięcznej armii osmańskiej.Zwycięstwo obronne na przełęczy Shipka miało strategiczne znaczenie dla przebiegu wojny.Gdyby Osmanom udało się zdobyć przełęcz, byliby w stanie zagrozić liniom zaopatrzenia sił rosyjskich i rumuńskich w północnej Bułgarii oraz zorganizować operację mającą na celu odciążenie głównej fortecy w Pleven, która była wówczas oblężona .Od tego momentu wojna toczyłaby się skutecznie tylko w północnej Bułgarii, co doprowadziłoby do impasu, który zapewniłby Imperium Osmańskiemu znaczną przewagę w negocjacjach pokojowych.Zwycięstwo na przełęczy Shipka zapewniło upadek twierdzy Pleven 10 grudnia 1877 roku i przygotowało grunt pod inwazję na Trację.Pozwoliło to siłom rosyjskim pod dowództwem Gourko zmiażdżyć armię Sulejmana Paszy w bitwie pod Philippopolis kilka dni później i zagrozić Konstantynopolowi.Dzięki temu zwycięstwu i zdobyciu Plewenu pod koniec 1877 r. otworzyła się droga do Sofii, a wraz z nią droga do zwycięstwa w wojnie i szansa dla Rosji na zdobycie przewagi w „Wielkiej Grze” poprzez ustanowienie strefie wpływów na Bałkanach Wschodnich.
▲
●
Siege of Plevna
Zdobycie reduty Grivitsa w Plewen. ©Nikolai Dmitriev-Orenburgsky
1877 Jul 20 - Dec 10

Siege of Plevna

Pleven, Bulgaria
Oblężenie Pleven zostało stoczone przez połączoną armię Imperium Rosyjskiego i Królestwa Rumunii przeciwko Imperium Osmańskiemu .[27] Po przekroczeniu Dunaju pod Swisztowem armia rosyjska zaczęła posuwać się w kierunku centrum współczesnej Bułgarii, w celu przekroczenia Gór Bałkańskich do Konstantynopola, omijając ufortyfikowane twierdze tureckie na wybrzeżu Morza Czarnego.Armia osmańska dowodzona przez Osmana Paszy, powracająca z Serbii po konflikcie z tym krajem, została zgromadzona w ufortyfikowanym mieście Pleven, mieście otoczonym licznymi redutami, położonym przy ważnym skrzyżowaniu dróg.Po dwóch nieudanych szturmach, w których stracił cenne wojska, dowódca wojsk rosyjskich na froncie bałkańskim wielki książę Mikołaj z Rosji nalegał telegramem na pomoc swojemu rumuńskiemu sojusznikowi, królowi Karolowi I. Król Karol I przekroczył Dunaj z Rumuną Armii Krajowej i został dowódcą wojsk rosyjsko-rumuńskich.Postanowił nie przeprowadzać więcej szturmów, lecz oblegać miasto, odcinając szlaki zaopatrzenia w żywność i amunicję.Na początku oblężenia armii rosyjsko-rumuńskiej udało się zdobyć kilka redut wokół Pleven, utrzymując na dłuższą metę jedynie redutę Grivița.Oblężenie rozpoczęte w lipcu 1877 r. zakończyło się dopiero w grudniu tego samego roku, kiedy Osman Pasza bezskutecznie próbował wymusić przerwanie oblężenia i został ranny.Ostatecznie Osman Pasza przyjął delegację pod przewodnictwem generała Mihaila Cercheza i przyjął zaproponowane przez niego warunki kapitulacji.Zwycięstwo rosyjsko-rumuńskie 10 grudnia 1877 r. zadecydowało o wyniku wojny i wyzwoleniu Bułgarii .Po bitwie armie rosyjskie były w stanie posunąć się naprzód i z całą mocą zaatakować przełęcz Shipka, pokonując obronę osmańską i otwierając sobie drogę do Konstantynopola.
▲
●
Bitwa pod Czerwonym Wzgórzem
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1877 Aug 25

Bitwa pod Czerwonym Wzgórzem

Kızıltepe, Mardin, Türkiye
Rosjanie próbowali oblegać Kars.Turcy , znacznie przewyższający liczebnie, pomyślnie znieśli oblężenie.
▲
●
Bitwa pod Łowczą
©Nikolai Dmitriev-Orenburgsky
1877 Sep 1 - Sep 3

Bitwa pod Łowczą

Lovech, Bulgaria
W lipcu 1877 roku, wkrótce po rozpoczęciu oblężenia Plewnej, dowódca garnizonu Osman Pasza otrzymał z Sofii 15 batalionów posiłków.Zdecydował się wykorzystać te posiłki do wzmocnienia Łowczy, która chroniła jego linie wsparcia biegnące od Orchań (dzisiejszy Botevgrad) do Plewnej.Po niepowodzeniu dwóch pierwszych prób szturmu na miasto Plewna Rosjanie sprowadzili znaczne posiłki, a armia inwestująca liczyła obecnie 100 000 żołnierzy.Mając zamiar odciąć linie komunikacyjne i zaopatrzeniowe Osmana, generał Aleksander Imeretinski został wysłany z 22 703 żołnierzami rosyjskimi, aby zajęli Łowczę.1 września generałowie Aleksander Imerentinski, Michaił Skobelew i Władimir Dobrowolski dotarli do Łowczy i zaatakowali miasto.Walki trwały przez następne dwa dni.Osman wyruszył z Plewnej na pomoc Łowczy, ale 3 września, zanim zdążył dotrzeć do Łowczy, wpadł w ręce Rosjan.Ci, którzy przeżyli bitwę, wycofali się do Plewnej i podzielili się na 3 bataliony.Po utracie Łowczy te dodatkowe wojska zwiększyły siły Osmana do 30 000, najwięcej podczas oblężenia.Rosjanie zdecydowali się na strategię całkowitej inwestycji Plewnej, a wraz z utratą głównego szlaku zaopatrzenia upadek Plewnej był nieunikniony.
▲
●
Bitwa pod Aładżą
Rosyjska kawaleria ściga Turków podczas bitwy. ©Aleksey Kivshenko
1877 Oct 2 - Oct 15

Bitwa pod Aładżą

Digor, Merkez, Digor/Kars, Tür

Wojska rosyjskie przedarły się przez obronę wojsk tureckich osmańskich na wzgórzach Aładżin, co pozwoliło im przejąć inicjatywę i rozpocząć oblężenie Karsu.

▲
●
Bitwa pod Górnym Dubnikiem
Żołnierze batalionu strzelców wyborowych Gwardii Fińskiej podczas bitwy pod Górnym Dubnikiem. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1877 Oct 24

Bitwa pod Górnym Dubnikiem

Gorni Dabnik, Bulgaria
Bitwa pod Górnym Dubnikiem – bitwa podczas wojny rosyjsko-tureckiej stoczona 24 października 1877 roku. Próbując szybciej zniszczyć twierdzę Plewen, siły rosyjskie zaczęły atakować garnizony wzdłuż osmańskiego szlaku zaopatrzeniowego i komunikacyjnego.We wrześniowej bitwie pod Łowczą zredukowano znaczny garnizon.Generał Joseph Władimirowicz Gourko został wezwany z rejonu przełęczy Shipka, aby zająć się większą liczbą garnizonów chroniących Plewen.24 października Gourko zaatakował twierdzę Gorni-Dubnik.Rosyjski atak napotkał silny opór, ale dwie inne rosyjskie kolumny były w stanie z łatwością odepchnąć linie osmańskie.Batalion strzelców wyborowych Gwardii Fińskiej wziął udział w bitwie i szturmował mury twierdzy.Gourko kontynuował ataki, a dowódca garnizonu Ahmed Hifzi Pasza poddał się.W ciągu miesiąca upadło kilka kolejnych garnizonów osmańskich, w tym Orhanie.Do 24 października armia rosyjska otoczyła Plewnę, która skapitulowała 10 grudnia.
▲
●
Bitwa pod Karsem
Zdobycie Karsu. ©Nikolay Karazin
1877 Nov 17

Bitwa pod Karsem

Kars, Kars Merkez/Kars, Türkiy
Bitwa pod Karsem była zdecydowanym zwycięstwem Rosji, w wyniku której Rosjanie zajęli miasto wraz z dużą częścią sił osmańskich broniących miasta.Choć faktyczna bitwa o miasto trwała jedną noc, walki o miasto rozpoczęły się latem tego roku.[28] Pomysł zajęcia miasta został uznany za niemożliwy przez część rosyjskiego dowództwa i wielu żołnierzy, którzy uważali, że doprowadzi to do niepotrzebnie wysokich strat rosyjskich bez żadnych nadziei na sukces ze względu na siłę pozycji osmańskiej.Jednak Loris Melikov i inni członkowie rosyjskiego dowództwa opracowali plan ataku, w ramach którego siły rosyjskie zdobyły miasto po nocy długich i ciężkich walk.[28]
▲
●
1877 Dec 1

Serbia dołącza do walki

Niš, Serbia
W tym momencie Serbia, mając ostatecznie zapewnioną pomoc pieniężną od Rosji , ponownie wypowiedziała wojnę Imperium Osmańskiemu .Tym razem w armii serbskiej było znacznie mniej rosyjskich oficerów, ale zostało to z nawiązką zrekompensowane doświadczeniem zdobytym podczas wojny 1876–77.Pod nominalnym dowództwem księcia Milana Obrenovicia (skuteczne dowództwo sprawował generał Kosta Protić , szef sztabu armii), armia serbska przeszła do ofensywy na terenach dzisiejszej wschodniej i południowej Serbii.Planowana ofensywa na osmańskiego Sandżaka z Nowego Pazaru została odwołana z powodu silnej presji dyplomatycznej ze strony Austro-Węgier, które chciały uniemożliwić kontakt Serbii i Czarnogóry i które miały zamiar rozszerzyć wpływy Austro-Węgier na ten obszar.Turcy, mając przewagę liczebną w przeciwieństwie do dwóch lat wcześniej, ograniczali się głównie do biernej obrony ufortyfikowanych pozycji.Pod koniec działań wojennych Serbowie zdobyli Ak-Palankę (dziś Bela Palanka), Pirota, Nisz i Vranje.
▲
●
Wypędzenie Albańczyków
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1877 Dec 15 - 1878 Jan 10

Wypędzenie Albańczyków

İşkodra, Albania
Wypędzenie Albańczyków 1877–1878 odnosi się do wydarzeń związanych z przymusową migracją ludności albańskiej z obszarów, które zostały włączone do Księstwa Serbii i Księstwa Czarnogóry w 1878 r. Wojny te, wraz z większą wojną rosyjsko-osmańską (1877–1878), zakończyły się w porażka i znaczne straty terytorialne Imperium Osmańskiego , co zostało sformalizowane na Kongresie Berlińskim.Wypędzenie to było częścią szerszych prześladowań muzułmanów na Bałkanach w okresie geopolitycznego i terytorialnego upadku Imperium Osmańskiego.[16]W przededniu konfliktu między Czarnogórą a Turkami (1876–1878) w Sanjak w İşkodra mieszkała znaczna populacja Albanii.[17] Podczas wojny czarnogórsko-osmańskiej, która nastąpiła, po silnym oporze w miastach Podgorica i Spuž wobec sił czarnogórskich nastąpiło wypędzenie albańskiej i słowiańskiej ludności muzułmańskiej, która osiedliła się w Szkodrze.[18]W przededniu konfliktu między Serbią a Turkami (1876–1878) znaczna, czasami zwarta i głównie wiejska populacja Albańczyków wraz z niektórymi miejskimi Turkami mieszkała z Serbami w Sanjak z Niş.[19] Przez cały czas wojny ludność Albanii, w zależności od obszaru, różnie reagowała na nadchodzące siły serbskie, albo stawiając opór, albo uciekając w kierunku pobliskich gór i osmańskiego Kosowa.[20] Chociaż większość tych Albańczyków została wypędzona przez siły serbskie, niewielkiej liczbie pozwolono pozostać w dolinie Jablanicy, gdzie dziś żyją ich potomkowie.[21] Serbowie z Lab przenieśli się do Serbii w trakcie i po pierwszej rundzie działań wojennych w 1876 r., podczas gdy napływający albańscy uchodźcy w 1878 r. ponownie zaludnili swoje wioski.[22]
▲
●
Bitwa o Sofię
©Pavel Kovalevsky
1877 Dec 31 - 1878 Jan 4

Bitwa o Sofię

Sofia, Bulgaria
Na początku stycznia 1877 r. Zachodnia grupa armii Gurko pomyślnie przekroczyła Góry Bałkańskie.Część grupy miała skupić się na wiosce Yana.Armia osmańska Orhaniye po bitwie pod Taszkessen wycofała się w rejon Sofii.Zachodnia grupa Gurko przeszła do operacji Orhaniye mającej na celu pokonanie armii osmańskiej, zgodnie z planem ostatecznych działań w tej wojnie.Część sił zachodniej grupy Gurko licząca 20 000 żołnierzy i 46 dział dowodzonych przez generała dywizji Otto Raucha została skierowana na pole w Sofii.Zostali oni zgrupowani w dwie kolumny: prawa kolumna generała porucznika Nikołaja Velyaminova zaatakowała od północy i lewa kolumna generała dywizji Otto Raucha od wschodu.Przeciwnikiem były siły osmańskie Sofii, składające się z 15 000 żołnierzy pod dowództwem Osmana Nuri Paszy, którzy okupowali podejścia do miasta i fortyfikacje wokół miasta.Siły grupy zachodniej Gurko zaatakowały w całkowitej ofensywie 22 grudnia / 3 stycznia. Porucznik kolumny Velyaminov zdobył wsie Kubratowo i Birimirtsi i udał się do wsi Orlandovtsi.Kolumna generała dywizji Raucha zdobyła most na farmie Chardakli (dziś Tsarigradsko Shose nad rzeką Iskar w pobliżu pałacu Vrana) i zablokowała drogę odwrotu z Sofii w kierunku Płowdiwu.Kaukaska Brygada Kozacka (dowodzona przez pułkownika Iwana Tutolmina) posuwała się w kierunku Dărvenitsa – Boyana.W obliczu realnej groźby okrążenia Osman Nuri Pasza rozpoczął szybki odwrót w kierunku Pernik – Radomir, zostawiając na drodze 6000 rannych i chorych żołnierzy.Zagraniczni konsulowie (Vito Positano i Leander Lege) interweniowali, uniemożliwiając próbę podpalenia Sofii.23 grudnia/4 stycznia 1878 roku do Sofii wkroczyły pierwsze jednostki rosyjskie : Kaukaska Brygada Kozacka i Grodzieński Pułk Huzarów.Zdobyto duże wojskowe składy amunicji i zapasy.W katedrze odprawiono nabożeństwo w obecności generała porucznika Iosifa Gurko i generała dywizji Otto Raucha.Po bitwie pod Sofią armia osmańska Orhaniye przestała istnieć jako zorganizowana siła militarna.Turcy ponieśli nieodwracalne straty ludzkie i materialne.Otworzyło to do ofensywy kierunek Sofia – Płowdiw – Edirne.Płowdiw został wyzwolony 16 stycznia, a Edirne zostało zdobyte 20 stycznia.
▲
●
Bitwa pod Taszkessen
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1877 Dec 31

Bitwa pod Taszkessen

Sarantsi, Bulgaria
Armia Shakira Paszy wycofywała się ze wsi Kamarli w kierunku Sofii.Armii Shakira Paszy zagrażały siły rosyjskie z lewej flanki pod dowództwem generała Iosifa Gurko oraz jeszcze jedna, licząca podobno 22 000 ludzi przed Kamarli.Baker Pasza otrzymał rozkaz powstrzymania nacierającej armii rosyjskiej w celu zabezpieczenia odwrotu pozostałych żołnierzy Shakira Paszy.Baker Pasza umocnił swoje siły we wsi Taşkesen (obecnie Sarantsi, Bułgaria ).Przewaga armii rosyjskiej otoczyła Turków , ale jej wojska były rozproszone na dużym terytorium, nie mogły się zjednoczyć i zostały spowolnione przez głęboki śnieg, zimową burzę i trudny teren górski, tak że tylko część z nich walczyła;mając silną pozycję obronną i sprzyjającą pogodę, Osmanom udało się powstrzymać nacierające siły rosyjskie przez dziesięć godzin, pozwalając Shakirowi Paszy na wycofanie się i pośpiesznie wycofali się, gdy tylko ucichł ostrzał.Pod koniec dnia siły osmańskie stanęły twarzą w twarz z siłami rosyjskimi dziesięciokrotnie większymi i ostatecznie opuściły swoje pozycje.W nocy w szeregach osmańskich wybuchła panika, po tym jak rozeszły się pogłoski, że Rosjanie wykonali ruch flankujący.To spowodowało, że Turcy uciekli z wioski, zabijając mieszkańców.
▲
●
1878
Impas i kontrofensywy osmańskieornament
Bitwa pod Płowdiwem
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1878 Jan 14 - Jan 16

Bitwa pod Płowdiwem

Plovdiv, Bulgaria
Po miażdżącym zwycięstwie Rosji w ostatniej bitwie na przełęczy Shipka rosyjski dowódca gen. Józef Władimirowicz Gourko zaczął posuwać się na południowy wschód w kierunku Konstantynopola.Trasę blokowała osmańska twierdza w Płowdiwie pod rządami Sulejmana Paszy.16 stycznia 1878 r. na miasto szturmował szwadron rosyjskich smoków dowodzony przez kapitana Aleksandra Burago.Jego obrona była silna, ale przewaga liczebna Rosjan ich przytłoczyła, a siły osmańskie wycofały się prawie do Konstantynopola.W tym czasie interweniowały obce mocarstwa i Rosja zgodziła się na traktat z San Stefano.
▲
●
1878 Jan 31

Interwencja wielkich mocarstw

San Stefano, Bulgaria
Pod naciskiem Brytyjczyków Rosja przyjęła rozejm zaproponowany przez Imperium Osmańskie 31 stycznia 1878 r., ale nadal posuwała się w kierunku Konstantynopola.Brytyjczycy wysłali flotę pancerników, aby zastraszyć Rosję przed wkroczeniem do miasta, a siły rosyjskie zatrzymały się w San Stefano.
▲
●
1878
Decydujące zwycięstwa Rosjiornament
Traktat z San Stefano
Podpisanie traktatu z San Stefano. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1878 Mar 3

Traktat z San Stefano

San Stefano, Bulgaria
Ostatecznie Rosja zawarła 3 marca porozumienie na mocy traktatu z San Stefano, na mocy którego Imperium Osmańskie uznałoby niepodległość Rumunii , Serbii i Czarnogóry oraz autonomię Bułgarii .Zaniepokojone rozszerzeniem władzy rosyjskiej na Bałkany, wielkie mocarstwa wymusiły później modyfikację traktatu na Kongresie Berlińskim.Główna zmiana polegała na tym, że Bułgaria zostanie podzielona, ​​zgodnie z wcześniejszymi porozumieniami między wielkimi mocarstwami, które wykluczały utworzenie nowego, dużego państwa słowiańskiego: północna i wschodnia część stałaby się jak poprzednio księstwami (Bułgaria i Rumelia Wschodnia), choć z odmiennymi gubernatorzy;a region macedoński, pierwotnie część Bułgarii pod rządami San Stefano, powróci do bezpośredniej administracji osmańskiej.Traktat Konstantynopolitański z 1879 r. był dalszą kontynuacją negocjacji między Rosją a Imperium Osmańskim.Potwierdzając postanowienia traktatu z San Stefano, które nie zostały zmodyfikowane przez traktat berliński, ustaliła warunki odszkodowań należnych Rosji przez Imperium Osmańskie za straty poniesione w czasie wojny.Zawierała warunki uwolnienia jeńców wojennych i udzielenia amnestii poddanym osmańskim, a także warunki narodowości mieszkańców po aneksjach.
▲
●

Characters



Alexander Gorchakov

Alexander Gorchakov

Foreign Minister of the Russian Empire

Grand Duke Michael Nikolaevich

Grand Duke Michael Nikolaevich

Russian Field Marshal

William Ewart Gladstone

William Ewart Gladstone

Prime Minister of the United Kingdom

Iosif Gurko

Iosif Gurko

Russian Field Marshal

Abdul Hamid II

Abdul Hamid II

Sultan of the Ottoman Empire

Alexander III of Russia

Alexander III of Russia

Emperor of Russia

Otto von Bismarck

Otto von Bismarck

Chancellor of Germany

Nicholas I of Montenegro

Nicholas I of Montenegro

King of Montenegro

Osman Nuri Pasha

Osman Nuri Pasha

Ottoman Field Marshal

Benjamin Disraeli

Benjamin Disraeli

Prime Minister of the United Kingdom

Mikhail Dragomirov

Mikhail Dragomirov

Russian General

Alexander II

Alexander II

Emperor of Russia

Ahmed Muhtar Pasha

Ahmed Muhtar Pasha

Ottoman Field Marshal

Carol I of Romania

Carol I of Romania

Monarch of Romania

Milan I of Serbia

Milan I of Serbia

Prince of Serbia

Franz Joseph I of Austria

Franz Joseph I of Austria

Emperor of Austria

Footnotes



  1. Crowe, John Henry Verinder (1911). "Russo-Turkish Wars". In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. Vol. 23 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 931-936 [931, para five]. The War of 1877-78
  2. Finkel, Caroline (2005), The History of the Ottoman Empire, New York: Basic Books, p. 467.
  3. Shaw and Shaw 1977, p. 146.
  4. Ćirković, Sima (2004). The Serbs. Malden: Blackwell Publishing. ISBN 9781405142915.
  5. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Bulgaria/History" . Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
  6. MacGahan, Januarius A. (1876). Turkish Atrocities in Bulgaria, Letters of the Special Commissioner of the 'Daily News,' J.A. MacGahan, Esq., with An Introduction & Mr. Schuyler's Preliminary Report. London: Bradbury Agnew and Co. Retrieved 26 January 2016.
  7. Gladstone 1876.
  8. Gladstone 1876, p. 64.
  9. "The liberation of Bulgaria", History of Bulgaria, US: Bulgarian embassy, archived from the original on 11 October 2010.
  10. Хевролина, ВМ, Россия и Болгария: "Вопрос Славянский – Русский Вопрос" (in Russian), RU: Lib FL, archived from the original on 28 October 2007.
  11. Potemkin, VP, History of world diplomacy 15th century BC – 1940 AD, RU: Diphis.
  12. Finkel, Caroline, Osman's Dream, (Basic Books, 2005), 57; "Istanbul was only adopted as the city's official name in 1930.".
  13. Correspondence respecting the Conference at Constantinople and the affairs of Turkey: 1876–1877. Parliamentary Papers No 2 (1877). p. 340.
  14. Turkey and the Great Powers. The Constantinople Conference. The Commissioners' Last Proposals to the Porte. An Ultimatum Presented the Great Dignitaries of State to Decide Upon an Answer. New York Times, 16 January 1877.
  15. N. Ivanova. 1876 Constantinople Conference: Positions of the Great Powers on the Bulgarian political question during the Conference. Sofia University, 2007. (in Bulgarian)
  16. Jagodić, Miloš (1998). "The Emigration of Muslims from the New Serbian Regions 1877/1878". Balkanologie, para. 15.
  17. Roberts, Elizabeth (2005). Realm of the Black Mountain: a history of Montenegro. London: Cornell University Press. ISBN 9780801446016, p. 22.
  18. Blumi, Isa (2003). "Contesting the edges of the Ottoman Empire: Rethinking ethnic and sectarian boundaries in the Malësore, 1878–1912". International Journal of Middle East Studies, p. 246.
  19. Jagodić 1998, para. 4, 9.
  20. Jagodić 1998, para. 16–27.
  21. Blumi, Isa (2013). Ottoman refugees, 1878–1939: Migration in a Post-Imperial World. London: A&C Black. ISBN 9781472515384, p. 50.
  22. Jagodić 1998, para. 29.
  23. Chronology of events from 1856 to 1997 period relating to the Romanian monarchy, Ohio: Kent State University, archived from the original on 30 December 2007.
  24. Schem, Alexander Jacob (1878), The War in the East: An illustrated history of the Conflict between Russia and Turkey with a Review of the Eastern Question.
  25. Menning, Bruce (2000), Bayonets before Bullets: The Imperial Russian Army, 1861–1914, Indiana University Press, p. 57.
  26. von Herbert 1895, p. 131.
  27. Crowe, John Henry Verinder (1911). "Plevna" . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. Vol. 21 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 838–840.
  28. D., Allen, W. E. (1953). Caucasian battlefields, a history of the wars on the Turco-Caucasian border, 1828-1921, by W.E.D. Allen and ... Paul Muratoff. University Press.
  29. Menning. Bayonets before Bullets, p. 78.
  30. Allen & Muratoff 1953, pp. 113–114.
  31. "Ռուս-Թուրքական Պատերազմ, 1877–1878", Armenian Soviet Encyclopedia [The Russo-Turkish War, 1877–1878] (in Armenian), vol. 10, Yerevan: Armenian Academy of Sciences, 1984, pp. 93–94.
  32. Walker, Christopher J. (2011). "Kars in the Russo-Turkish Wars of the Nineteenth Century". In Hovannisian, Richard G (ed.). Armenian Kars and Ani. Costa Mesa, California: Mazda Publishers. pp. 217–220.
  33. Melkonyan, Ashot (2011). "The Kars Oblast, 1878–1918". In Hovannisian, Richard G. (ed.). Armenian Kars and Ani. Costa Mesa, California: Mazda Publishers. pp. 223–244.

References



Bibliography

  • Allen, William E. D.; Muratoff, Paul (1953). Caucasian Battlefields. Cambridge: Cambridge University Press..
  • Argyll, George Douglas Campbell (1879). The Eastern question from the Treaty of Paris 1836 to the Treaty of Berlin 1878 and to the Second Afghan War. Vol. 2. London: Strahan.
  • Crampton, R. J. (2006) [1997]. A Concise History of Bulgaria. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-85085-1.
  • Gladstone, William Ewart (1876). Bulgarian Horrors and the Question of the East. London: William Clowes & Sons. OL 7083313M.
  • Greene, F. V. (1879). The Russian Army and its Campaigns in Turkey. New York: D.Appleton and Company. Retrieved 19 July 2018 – via Internet Archive.
  • von Herbert, Frederick William (1895). The Defence of Plevna 1877. London: Longmans, Green & Co. Retrieved 26 July 2018 – via Internet Archive.
  • Hupchick, D. P. (2002). The Balkans: From Constantinople to Communism. Palgrave. ISBN 1-4039-6417-3.
  • The War Correspondence of the "Daily News" 1877 with a Connecting Narrative Forming a Continuous History of the War Between Russia and Turkey to the Fall of Kars Including the Letters of Mr. Archibald Forbes, Mr. J. A. MacGahan and Many Other Special Correspondents in Europe and Asia. London: Macmillan and Co. 1878. Retrieved 26 July 2018 – via Internet Archive.
  • The War Correspondence of the "Daily News" 1877–1878 continued from the Fall of Kars to the Signature of the Preliminaries of Peace. London: Macmillan and Co. 1878. Retrieved 26 July 2018 – via Internet Archive.
  • Maurice, Major F. (1905). The Russo-Turkish War 1877; A Strategical Sketch. London: Swan Sonneschein. Retrieved 8 August 2018 – via Internet Archive.
  • Jonassohn, Kurt (1999). Genocide and gross human rights violations: in comparative perspective. ISBN 9781412824453.
  • Reid, James J. (2000). Crisis of the Ottoman Empire: Prelude to Collapse 1839–1878. Quellen und Studien zur Geschichte des östlichen Europa. Vol. 57 (illustrated ed.). Stuttgart: Franz Steiner Verlag. ISBN 9783515076876. ISSN 0170-3595.
  • Shaw, Stanford J.; Shaw, Ezel Kural (1977). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. Vol. 2, Reform, Revolution, and Republic: The Rise of Modern Turkey 1808–1975. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521291637.
  • Stavrianos, L. S. (1958). The Balkans Since 1453. pp. 393–412. ISBN 9780814797662.


Further Reading

  • Acar, Keziban (March 2004). "An examination of Russian Imperialism: Russian Military and intellectual descriptions of the Caucasians during the Russo-Turkish War of 1877–1878". Nationalities Papers. 32 (1): 7–21. doi:10.1080/0090599042000186151. S2CID 153769239.
  • Baleva, Martina. "The Empire Strikes Back. Image Battles and Image Frontlines during the Russo-Turkish War of 1877–1878." Ethnologia Balkanica 16 (2012): 273–294. online[dead link]
  • Dennis, Brad. "Patterns of Conflict and Violence in Eastern Anatolia Leading Up to the Russo-Turkish War and the Treaty of Berlin." War and Diplomacy: The Russo-Turkish War of 1878 (1877): 273–301.
  • Drury, Ian. The Russo-Turkish War 1877 (Bloomsbury Publishing, 2012).
  • Glenny, Misha (2012), The Balkans: Nationalism, War, and the Great Powers, 1804–2011, New York: Penguin.
  • Isci, Onur. "Russian and Ottoman Newspapers in the War of 1877–1878." Russian History 41.2 (2014): 181–196. online
  • Murray, Nicholas. The Rocky Road to the Great War: The Evolution of Trench Warfare to 1914. Potomac Books Inc. (an imprint of the University of Nebraska Press), 2013.
  • Neuburger, Mary. "The Russo‐Turkish war and the ‘Eastern Jewish question’: Encounters between victims and victors in Ottoman Bulgaria, 1877–8." East European Jewish Affairs 26.2 (1996): 53–66.
  • Stone, James. "Reports from the Theatre of War. Major Viktor von Lignitz and the Russo-Turkish War, 1877–78." Militärgeschichtliche Zeitschrift 71.2 (2012): 287–307. online contains primary sources
  • Todorov, Nikolai. "The Russo-Turkish War of 1877–1878 and the Liberation of Bulgaria: An Interpretative Essay." East European Quarterly 14.1 (1980): 9+ online
  • Yavuz, M. Hakan, and Peter Sluglett, eds. War and diplomacy: the Russo-Turkish war of 1877–1878 and the treaty of Berlin (U of Utah Press, 2011)
  • Yildiz, Gültekin. "Russo-Ottoman War, 1877–1878." in Richard C. Hall, ed., War in the Balkans (2014): 256–258