W następstwie I wojny światowej Rumunia, która walczyła z Ententą przeciwko państwom centralnym, znacznie powiększyła swoje terytorium, włączając regiony Siedmiogrodu, Besarabii i Bukowiny, głównie w wyniku próżni powstałej po upadku Cesarstwa austro- węgierskie i rosyjskie .Doprowadziło to do osiągnięcia wieloletniego nacjonalistycznego celu, jakim było utworzenie Wielkiej Rumunii, państwa narodowego, które obejmowałoby wszystkich etnicznych Rumunów.W miarę upływu lat trzydziestych i tak już chwiejna demokracja w Rumunii powoli zmierzała w kierunku faszystowskiej dyktatury.Konstytucja z 1923 r. dała królowi swobodę rozwiązywania parlamentu i ogłaszania wyborów według własnego uznania;w rezultacie w ciągu jednej dekady w Rumunii miało powstać ponad 25 rządów.Pod pretekstem stabilizacji kraju coraz bardziej autokratyczny król Karol II ogłosił w 1938 r. „królewską dyktaturę”. Nowy reżim charakteryzował się polityką korporacjonizmu, często przypominającąfaszystowskie Włochy i nazistowskie Niemcy .^[85] Równolegle z tymi wydarzeniami wewnętrznymi, presja gospodarcza i słaba francusko - brytyjska reakcja na agresywną politykę zagraniczną Hitlera spowodowały, że Rumunia zaczęła oddalać się od zachodnich aliantów i zbliżać się do Osi.^[86]Latem 1940 r. rozstrzygnięto serię sporów terytorialnych przeciwko Rumunii, w wyniku których utraciła ona większość Siedmiogrodu, którą zdobyła podczas I wojny światowej. Popularność rumuńskiego rządu gwałtownie spadła, co jeszcze bardziej wzmocniło frakcje faszystowskie i wojskowe, które ostatecznie zorganizowały zamach stanu we wrześniu 1940 r., który przekształcił kraj w dyktaturę pod rządami Mareșala Iona Antonescu.Nowy reżim oficjalnie dołączył do państw Osi 23 listopada 1940 r. Jako członek Osi Rumunia przyłączyła się do inwazji na Związek Radziecki (operacja Barbarossa) w dniu 22 czerwca 1941 r., dostarczając sprzęt i ropę nazistowskim Niemcom oraz wysyłając więcej żołnierzy do Frontu Wschodniego niż wszyscy pozostali sojusznicy Niemiec razem wzięci.Siły rumuńskie odegrały dużą rolę podczas walk na Ukrainie, w Besarabii oraz w bitwie pod Stalingradem.Wojska rumuńskie były odpowiedzialne za prześladowania i masakrę 260 000 Żydów na terytoriach kontrolowanych przez Rumunię, chociaż połowa Żydów mieszkających w samej Rumunii przeżyła wojnę.^[87] Rumunia kontrolowała trzecią co do wielkości armię Osi w Europie i czwartą co do wielkości armię Osi na świecie, zaraz za trzema głównymi potęgami Osi: Niemcami,Japonią i Włochami.^[88] Po zawieszeniu broni Cassibile we wrześniu 1943 r. pomiędzy aliantami a Włochami, Rumunia stała się drugą potęgą Osi w Europie.^[89]Alianci bombardowali Rumunię od 1943 r., a nacierające wojska radzieckie najechały ten kraj w 1944 r. Poparcie społeczne dla udziału Rumunii w wojnie osłabło, a fronty niemiecko-rumuńskie upadły pod naporem sowieckim.Król Rumunii Michał poprowadził zamach stanu, który obalił reżim Antonescu (sierpień 1944) i umieścił Rumunię po stronie aliantów na pozostałą część wojny (Antonescu został stracony w czerwcu 1946).Na mocy traktatu paryskiego z 1947 r. alianci nie uznali Rumunii za kraj współwojujący, zamiast tego zastosowali termin „sojusznik hitlerowskich Niemiec” w odniesieniu do wszystkich odbiorców postanowień traktatu.Podobnie jak Finlandia, Rumunia musiała zapłacić Związkowi Radzieckiemu 300 milionów dolarów w ramach reparacji wojennych.Jednak w traktacie wyraźnie uznano, że Rumunia zmieniła stronę 24 sierpnia 1944 r. i dlatego „działała w interesie całej Organizacji Narodów Zjednoczonych”.W nagrodę po raz kolejny uznano Północną Siedmiogród za integralną część Rumunii, jednak w styczniu 1941 r. granica z ZSRR i Bułgarią została ustalona na niezmienionym poziomie, przywracając status quo sprzed Barbarossy (z jednym wyjątkiem).