W obliczu potężnychChin na północnym wschodzie i odradzającego się Syjamu na południowym wschodzie, król Bodawpaya zwrócił się na zachód w poszukiwaniu ekspansji.^[72] Podbił Arakan w 1785 r., zaanektował Manipur w 1814 r. i zdobył Assam w latach 1817–1819, co doprowadziło do długiej, słabo określonej granicy zIndiami Brytyjskimi .Następca Bodawpayi, król Bagyidaw, musiał stłumić bunty wszczęte przez Brytyjczyków w Manipur w 1819 r. i Assam w latach 1821–1822.Transgraniczne naloty rebeliantów z brytyjskich terytoriów chronionych i przeciwgraniczne naloty Birmańczyków doprowadziły do ​​pierwszej wojny anglo-birmańskiej (1824–26).Trwająca 2 lata i kosztująca 13 milionów funtów pierwsza wojna anglo-birmańska była najdłuższą i najdroższą wojną w historii Indii Brytyjskich ^[73] , ale zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem Wielkiej Brytanii.Birma scedowała wszystkie zachodnie nabytki Bodawpayi (Arakan, Manipur i Assam) oraz Tenasserim.Birmę gnębiono latami, spłacając ogromne odszkodowanie w wysokości miliona funtów (wówczas 5 milionów dolarów).^[74] W 1852 roku Brytyjczycy jednostronnie i łatwo zajęli prowincję Pegu podczas drugiej wojny anglo-birmańskiej.Po wojnie król Mindon próbował zmodernizować birmańskie państwo i gospodarkę oraz poczynił ustępstwa handlowe i terytorialne, aby powstrzymać dalsze brytyjskie wtargnięcia, w tym oddanie Brytyjczykom Stanów Karenni w 1875 r. Niemniej jednak Brytyjczycy, zaniepokojeni konsolidacją Francji Indochiny, zaanektowały pozostałą część kraju podczas trzeciej wojny anglo-birmańskiej w 1885 roku i wysłały ostatniego króla Birmy Thibawa i jego rodzinę na wygnanie do Indii.