Dynastia Safawidów , panująca od 1501 do 1722 z krótką restauracją od 1729 do 1736, jest często postrzegana jako początek współczesnej historii Persji.Ustanowili szkołę szyickiego islamu Twelver jako religię państwową, co było kluczowym wydarzeniem w historii muzułmańskiej.W szczytowym okresie Safawidzi kontrolowali współczesny Iran, Azerbejdżan , Armenię , Gruzję , części Kaukazu, Irak , Kuwejt, Afganistan i części Turcji , Syrii, Pakistanu , Turkmenistanu i Uzbekistanu, co czyniło ich jednym z głównych islamskich „prochów strzelniczych” imperia” obok Imperium Osmańskiego i Mogołów .^[44]Założona przez Ismaila I, który stał się Shāh Ismāilem ^[45] po zdobyciu Tabriz w 1501 roku, dynastia Safawidów zwyciężyła w walce o władzę, która wybuchła w Persji po rozpadzie Kara Koyunlu i Aq Qoyunlu.Ismail szybko umocnił swoje panowanie nad całą Persją.Era Safavidów przyniosła znaczący rozwój administracyjny, kulturalny i militarny.Władcy dynastii, zwłaszcza Shah Abbas I, z pomocą europejskich ekspertów, takich jak Robert Shirley, przeprowadzili istotne reformy wojskowe, zacieśnili więzi handlowe z mocarstwami europejskimi oraz ożywili perską architekturę i kulturę.Shah Abbas I prowadził także politykę deportacji i przesiedlania dużej liczby Czerkiesów, Gruzinów i Ormian w Iranie, częściowo w celu ograniczenia władzy elity plemiennej Qizilbash.^[46]Jednak wielu władców Safawidów po Abbasie I było mniej skutecznych, oddając się spokojnym zajęciom i zaniedbując sprawy państwowe, co doprowadziło do upadku dynastii.Spadek ten został pogłębiony przez naciski zewnętrzne, w tym najazdy sąsiadujących mocarstw.W 1722 r. Mir Wais Khan, wódz Pasztunów Ghilzai, zbuntował się w Kandaharze, a Piotr Wielki z Rosji wykorzystał chaos, aby przejąć terytoria perskie.Armia afgańska dowodzona przez Mahmuda, syna Mira Waisa, zdobyła Isfahan i ogłosiła nowe rządy.Dynastia Safawidów skutecznie upadła w obliczu tego zamieszania, a w 1724 r. terytoria Iranu zostały podzielone między Turków i Rosjan na mocy traktatu konstantynopolitańskiego.^[47] Współczesny szyicki charakter Iranu i znaczące fragmenty obecnych granic Iranu wywodzą się z tej epoki.Przed powstaniem imperium Safawidów dominującą religią był islam sunnicki, stanowiący wówczas około 90% populacji.^[53] W X i XI wieku Fatymidzi wysyłali izmailitów Da'i (misjonarzy) do Iranu, a także innych krajów muzułmańskich.Kiedy izmailici podzielili się na dwie sekty, nizaryci założyli swoją bazę w Iranie.Po najeździe Mongołów w 1256 r. i upadku Abbasydów hierarchia sunnicka upadła.Stracili nie tylko kalifat, ale także status oficjalnego madhabu.Ich strata była zyskiem szyitów, których centrum nie znajdowało się wówczas w Iranie.Główna zmiana nastąpiła na początku XVI wieku, kiedy Ismail I założył dynastię Safawidów i zainicjował politykę religijną mającą na celu uznanie islamu szyickiego za oficjalną religię Imperium Safawidów oraz fakt, że współczesny Iran pozostaje oficjalnie szyitem ten stan jest bezpośrednim skutkiem działań Ismaila.Według Mortazy Motahhari większość irańskich uczonych i mas pozostała sunnicką aż do czasów Safawidów.