De Safavid-dynastie , die regeerde van 1501 tot 1722 met een korte restauratie van 1729 tot 1736, wordt vaak gezien als het begin van de moderne Perzische geschiedenis.Ze vestigden de Twelver-school van de sjiitische islam als staatsreligie, een cruciale gebeurtenis in de moslimgeschiedenis.Op hun hoogtepunt controleerden de Safaviden het moderne Iran, Azerbeidzjan , Armenië , Georgië , delen van de Kaukasus, Irak , Koeweit, Afghanistan en delen van Turkije , Syrië, Pakistan , Turkmenistan en Oezbekistan, waardoor ze een van de belangrijkste islamitische ‘buskruitcentra’ werden. rijken" naast het Ottomaanse en Mogol- rijk.^[44]Gesticht door Ismāil I, die Shāh ^[Ismāil] werd na de verovering van Tabriz in 1501, kwam de Safavid-dynastie als overwinnaar uit de machtsstrijd die volgde in Perzië na het uiteenvallen van de Kara Koyunlu en de Aq Qoyunlu.Ismāil consolideerde snel zijn heerschappij over heel Perzië.Het Safavid-tijdperk kende belangrijke administratieve, culturele en militaire ontwikkelingen.De heersers van de dynastie, met name Sjah Abbas I, voerden substantiële militaire hervormingen door met de hulp van Europese experts als Robert Shirley, versterkten de commerciële banden met Europese machten en brachten de Perzische architectuur en cultuur nieuw leven in.Sjah Abbas I voerde ook een beleid van deportatie en hervestiging van grote aantallen Circassiërs, Georgiërs en Armeniërs in Iran, deels om de macht van de tribale elite van Qizilbash te verminderen.^[46]Veel Safavid-heersers na Abbas I waren echter minder effectief, gaven zich over aan ontspannen bezigheden en verwaarloosden staatszaken, wat leidde tot het verval van de dynastie.Deze daling werd nog verergerd door externe druk, waaronder invallen door naburige machten.In 1722 kwam Mir Wais Khan, een leider van Ghilzai Pashtun, in opstand in Kandahar, en Peter de Grote van Rusland profiteerde van de chaos om Perzische gebieden te veroveren.Het Afghaanse leger, onder leiding van Mahmud, de zoon van Mir Wais, veroverde Isfahan en riep een nieuwe heerschappij uit.De Safavid-dynastie eindigde feitelijk te midden van deze onrust, en in 1724 werden de Iraanse territoria onder het Verdrag van Constantinopel verdeeld tussen de Ottomanen en de Russen.^[47] Het hedendaagse sjiitische karakter van Iran en belangrijke delen van de huidige grenzen van Iran vinden hun oorsprong in dit tijdperk.Vóór de opkomst van het Safavid-rijk was de soennitische islam de dominante religie, die destijds ongeveer 90% van de bevolking vertegenwoordigde.^[53] Tijdens de 10e en 11e eeuw stuurden Fatimiden Ismailis Da'i (missionarissen) naar Iran en naar andere moslimlanden.Toen Ismailis zich in twee sekten verdeelde, vestigde Nizaris hun basis in Iran.Na de Mongoolse inval in 1256 en de val van de Abbasiden wankelden de soennitische hiërarchieën.Ze verloren niet alleen het kalifaat, maar ook de status van officiële madhhab.Hun verlies was de winst van de sjiieten, wier centrum op dat moment niet in Iran lag.De belangrijkste verandering vond plaats in het begin van de 16e eeuw, toen Ismail I de Safavid-dynastie stichtte en een religieus beleid in gang zette om de sjiitische islam te erkennen als de officiële religie van het Safavid-rijk, en het feit dat het moderne Iran een officieel sjiitisch rijk blijft. Deze toestand is een direct gevolg van de acties van Ismail.Volgens Mortaza Motahhari bleef de meerderheid van de Iraanse geleerden en massa's soennitisch tot de tijd van de Safaviden.