De Ayyubid-dynastie, gesticht door Saladin in 1171 CE, markeerde een belangrijke verschuiving in het middeleeuwse Midden-Oosten.Saladin, een soennitische moslim van Koerdische afkomst, diende aanvankelijk onder Nur ad-Din van Syrië en speelde een cruciale rol in de strijd tegen de kruisvaarders in het Fatimiden-Egypte.Na de dood van Nur ad-Din werd Saladin door het Abbasidische kalifaat uitgeroepen tot de eerste sultan van Egypte.Zijn nieuw opgerichte sultanaat breidde zich snel uit en omvatte een groot deel van de Levant, Hijaz, Jemen, delen van Nubië, Tarabulus, Cyrenaica, Zuid-Anatolië en Noord- Irak .Na de dood van Saladin in 1193 streden zijn zonen om de controle, maar uiteindelijk werd zijn broer al-Adil sultan in 1200 n.Chr.Via zijn nakomelingen bleef de dynastie aan de macht.In de jaren 1230 streefden de Syrische emirs naar onafhankelijkheid, wat leidde tot een verdeeld Ayyubid-rijk totdat as-Salih Ayyub tegen 1247 CE het grootste deel van Syrië herenigde.Lokale moslimdynastieën verdreven de Ayyubiden echter uit Jemen, Hijaz en delen van Mesopotamië.Ondanks een relatief korte regeerperiode transformeerden de Ayyubiden de regio, met name Egypte.Ze verschoven het van een sjiitische naar een soennitische dominante kracht, waardoor het een politiek, militair, economisch en cultureel centrum werd tot de Ottomaanse verovering in 1517. De dynastie koesterde economische welvaart en intellectuele activiteit en bouwde talloze madrasa's om de soennitische islam te versterken.HetMamelukken-sultanaat , dat volgde, behield het Ayyubid-vorstendom Hama tot 1341 en zette de erfenis van de Ayyubid-heerschappij in de regio 267 jaar lang voort.