ປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບ ທາມລາຍ

ເອກະສານຊ້ອນທ້າຍ

ຕົວລະຄອນ

ໝາຍເຫດ

ອ້າງອີງ


ປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບ
History of Egypt ©HistoryMaps

6200 BCE - 2024

ປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບ



ປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບແມ່ນໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍມໍລະດົກທີ່ອຸດົມສົມບູນແລະຍືນຍົງຂອງມັນ, ເຊິ່ງເປັນຫນີ້ທີ່ດິນອຸດົມສົມບູນທີ່ລ້ຽງດູໂດຍແມ່ນ້ໍາ Nile ແລະຜົນສໍາເລັດຂອງຊາວພື້ນເມືອງຂອງຕົນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບອິດທິພົນພາຍນອກ.ຄວາມລຶກລັບຂອງອະດີດບູຮານຂອງອີຢິບໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະ unravel ດ້ວຍການຖອດລະຫັດຂອງ hieroglyphs ຂອງອີຍິບ, ເປັນຈຸດສໍາຄັນທີ່ໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອໂດຍການຄົ້ນພົບຫີນ Rosetta.ປະມານ 3150 BCE, ການລວມຕົວທາງດ້ານການເມືອງຂອງອີຢິບເທິງແລະລຸ່ມໄດ້ນໍາເອົາການເລີ່ມຕົ້ນຂອງອາລະຍະທໍາຂອງອີຢິບບູຮານ, ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງກະສັດ Narmer ໃນລາຊະວົງທໍາອິດ.ໄລຍະເວລາຂອງການປົກຄອງຂອງຊາວອີຢິບພື້ນເມືອງສ່ວນໃຫຍ່ຍັງຄົງຢູ່ຈົນເຖິງການເອົາຊະນະຈັກກະພັດ Achaemenid ໃນສະຕະວັດທີ VI BCE.ໃນ​ປີ 332 ກ່ອນ​ສ.ສ., ອະເລັກ​ຊານ​ເດີ​ທີ່​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່ ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ປະເທດ​ເອຢິບ​ໃນ​ລະຫວ່າງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ເພື່ອ​ໂຄ່ນ​ລົ້ມ​ຈັກ ກະພັດ Achaemenid , ສ້າງຕັ້ງ​ອານາຈັກ​ມາ​ເຊ​ໂດ​ເນຍ​ທີ່​ມີ​ອາຍຸ​ສັ້ນ.ຍຸກນີ້ປະກາດການລຸກຂຶ້ນຂອງອານາຈັກ Ptolemaic Hellenistic, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນ 305 BCE ໂດຍ Ptolemy I Soter, ຫນຶ່ງໃນອະດີດນາຍພົນ Alexander.Ptolemies ໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບການລຸກຮືຂຶ້ນຂອງຊາວພື້ນເມືອງແລະໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຄວາມຂັດແຍ້ງລະຫວ່າງຕ່າງປະເທດແລະພົນລະເຮືອນ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ອານາຈັກຫຼຸດລົງເທື່ອລະກ້າວແລະໃນທີ່ສຸດການລວມຕົວເຂົ້າໄປໃນ Empire Roman, ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Cleopatra.ການຄອບຄອງ Roman ເຫນືອອີຢິບ, ເຊິ່ງລວມເຖິງໄລຍະເວລາ Byzantine, ກວມເອົາຈາກ 30 BCE ເຖິງ 641 CE, ດ້ວຍການແຊກແຊງສັ້ນໆຂອງ ອານາຈັກ Sasanian ຈາກ 619 ຫາ 629, ທີ່ເອີ້ນວ່າ Sasanian Egypt.ຫລັງຈາກ ການເອົາຊະນະຊາວມຸດສະລິມຂອງອີຢິບ , ພາກພື້ນໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ Caliphates ແລະລາຊະວົງມຸດສະລິມ, ລວມທັງ Rashidun Caliphate (632-661), Umayyad Caliphate (661-750), Abbasid Caliphate (750-935), Fatimid Caliphate (909-1171). ), Ayyubid Sultanate (1171–1260), ແລະMamlu Sultanate (1250–1517).ໃນປີ 1517, Empire Ottoman , ພາຍໃຕ້ Selim I, ໄດ້ຍຶດ Cairo, ປະສົມປະສານອີຢິບເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພວກເຂົາ.ປະເທດເອຢິບຍັງຄົງຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງ Ottoman ຈົນກ່ວາ 1805, ຍົກເວັ້ນໄລຍະການຍຶດຄອງຂອງຝຣັ່ງຈາກ 1798 ຫາ 1801. ເລີ່ມແຕ່ປີ 1867, ອີຢິບໄດ້ຮັບການປົກຄອງເປັນເອກະລາດໃນນາມ Khedivate ຂອງອີຢິບ, ແຕ່ການຄວບຄຸມຂອງອັງກິດໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1882 ພາຍຫຼັງສົງຄາມອັງກິດ - ອີຢິບ.ຫຼັງຈາກ ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 1 ແລະການປະຕິວັດຂອງອີຢິບປີ 1919, ອານາຈັກຂອງອີຢິບໄດ້ປະກົດຕົວ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ສະຫະລາຊະອານາຈັກ ຍັງຮັກສາສິດອໍານາດໃນວຽກງານການຕ່າງປະເທດ, ການປ້ອງກັນ, ແລະບັນຫາທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆ.ການຍຶດຄອງຂອງອັງກິດນີ້ຍັງຄົງຢູ່ຈົນເຖິງປີ 1954, ເມື່ອຂໍ້ຕົກລົງອັງກິດ - ອີຢິບເຮັດໃຫ້ກໍາລັງຂອງອັງກິດຖອນອອກຈາກຄອງ Suez ຢ່າງສົມບູນ.ໃນປີ 1953, ສາທາລະນະລັດອີຢິບທີ່ທັນສະ ໄໝ ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ, ແລະໃນປີ 1956, ດ້ວຍການຍົກຍ້າຍຂອງກອງທັບອັງກິດອອກຈາກຄອງ Suez, ປະທານາທິບໍດີ Gamal Abdel Nasser ໄດ້ແນະນໍາການປະຕິຮູບຈໍານວນຫລາຍແລະໄລຍະສັ້ນໆ, ສະຫະພັນອາຣັບກັບຊີເຣຍ.ການນໍາພາຂອງ Nasser ໄດ້ກວມເອົາ ສົງຄາມຫົກມື້ ແລະການສ້າງຕັ້ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວບໍ່ສອດຄ່ອງ.ຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ, Anwar Sadat, ເຊິ່ງໄດ້ດໍາລົງຕໍາແໜ່ງແຕ່ປີ 1970 ຫາປີ 1981, ໄດ້ອອກຈາກຫຼັກການທາງດ້ານການເມືອງ ແລະ ເສດຖະກິດຂອງ Nasser, ໄດ້ຟື້ນຟູລະບົບຫຼາຍພັກ, ແລະໄດ້ລິເລີ່ມນະໂຍບາຍເສດຖະກິດ Infitah.Sadat ໄດ້ນໍາພາອີຢິບໃນສົງຄາມ Yom Kippur ປີ 1973, ຍຶດເອົາແຫຼມ Sinai ຂອງອີຢິບຄືນຈາກການຍຶດຄອງຂອງ Israeli, ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນສົນທິສັນຍາສັນຕິພາບຂອງອີຢິບ - Israel .ປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບທີ່ຜ່ານມາໄດ້ຖືກ ກຳ ນົດໂດຍເຫດການພາຍຫຼັງເກືອບສາມທົດສະວັດຂອງການເປັນປະທານາທິບໍດີຂອງ Hosni Mubarak.ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ຂອງ​ອີ​ຈິບ​ໃນ​ປີ 2011 ໄດ້​ພາ​ໃຫ້​ທ່ານ Mubarak ຖືກ​ປົດ​ອອກ​ຈາກ​ອຳ​ນາດ ແລະ​ການ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ທ່ານ Mohamed Morsi ເປັນ​ປະ​ທາ​ນາ​ທິ​ບໍ​ດີ​ຄົນ​ທຳ​ອິດ​ຂອງ​ອີ​ຢິບ.ຄວາມ​ບໍ່​ສະຫງົບ​ແລະ​ການ​ຂັດ​ແຍ້​ງກັນ​ພາຍຫຼັງ​ການ​ປະຕິວັດ​ປີ 2011 ສົ່ງ​ຜົນ​ໃຫ້​ເກີດ​ການ​ກໍ່​ລັດຖະປະຫານ​ໃນ​ປີ 2013 ຂອງ​ອີ​ຢິບ, ການ​ຕິດ​ຄຸກ​ຂອງ​ທ່ານ Morsi, ​ແລະ ການ​ເລືອກ​ຕັ້ງ Abdel Fattah al-Sisi ​ເປັນ​ປະທານາທິບໍດີ​ໃນ​ປີ 2014.
Predynastic Egypt
Predynastic Egypt ©Anonymous
6200 BCE Jan 1 - 3150 BCE

Predynastic Egypt

Egypt
Prehistoric ແລະ Predynastic Egypt, ກວມເອົາຈາກການຕັ້ງຖິ່ນຖານຂອງມະນຸດທໍາອິດທີ່ສຸດເຖິງປະມານ 3100 BCE, ຫມາຍເຖິງການຫັນປ່ຽນໄປສູ່ຍຸກສະໄຫມກ່ອນ, ເຊິ່ງລິເລີ່ມໂດຍ Pharaoh ທໍາອິດ, ຜູ້ທີ່ຖືກກໍານົດວ່າເປັນ Narmer ໂດຍນັກ Egyptologist ບາງຄົນແລະ Hor-Aha ໂດຍຄົນອື່ນ, Menes ຍັງເປັນ. ຊື່ທີ່ເປັນໄປໄດ້ສໍາລັບຫນຶ່ງໃນກະສັດເຫຼົ່ານີ້.ການສິ້ນສຸດຂອງ Predynastic Egypt, ຕາມປະເພນີລົງວັນທີປະມານ 6200 BCE ເຖິງ 3000 BCE, ສອດຄ່ອງກັບການສິ້ນສຸດຂອງໄລຍະເວລາ Naqada III.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໄລຍະເວລາທີ່ແນ່ນອນຂອງໄລຍະເວລານີ້ແມ່ນການໂຕ້ວາທີເນື່ອງຈາກການຄົ້ນພົບໂບຮານຄະດີໃຫມ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນການພັດທະນາເທື່ອລະກ້າວ, ນໍາໄປສູ່ການນໍາໃຊ້ຄໍາສັບຕ່າງໆເຊັ່ນ "ໄລຍະເວລາ Protodynastic," "Zero Dynasty," ຫຼື "Dynasty 0".[1]ຍຸກ Predynastic ຖືກຈັດປະເພດເປັນຍຸກວັດທະນະທໍາ, ຕັ້ງຊື່ຕາມສະຖານທີ່ບ່ອນທີ່ປະເພດຂອງການຕັ້ງຖິ່ນຖານຂອງອີຍິບໄດ້ພົບເຫັນຄັ້ງທໍາອິດ.ໄລຍະເວລານີ້, ລວມທັງຍຸກ Protodynastic, ມີລັກສະນະການພັດທະນາເທື່ອລະກ້າວ, ແລະ "ວັດທະນະທໍາ" ທີ່ແຕກຕ່າງກັນທີ່ຖືກກໍານົດບໍ່ແມ່ນຫນ່ວຍງານແຍກຕ່າງຫາກແຕ່ເປັນການແບ່ງແຍກແນວຄວາມຄິດທີ່ຊ່ວຍໃນການສຶກສາຂອງຍຸກນີ້.ການຄົ້ນພົບໂບຮານຄະດີ Predynastic ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຢູ່ໃນອີຢິບເທິງ.ນີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າດິນດອນຂອງແມ່ນ້ໍາ Nile ໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ໃນເຂດສາມຫລ່ຽມ Delta, ຝັງດິນ Delta ຫຼາຍບ່ອນກ່ອນຍຸກສະໄຫມກ່ອນ.[2]
3150 BCE - 332 BCE
ອີຢິບ Dynasticornament
ຍຸກສະໄໝລາຊະວົງຂອງອີຢິບ
Narmer, ຖືກກໍານົດດ້ວຍ Menes, ຖືກພິຈາລະນາເປັນຜູ້ປົກຄອງທໍາອິດຂອງອີຢີບທີ່ເປັນເອກະພາບ. ©Imperium Dimitrios
3150 BCE Jan 1 00:01 - 2686 BCE

ຍຸກສະໄໝລາຊະວົງຂອງອີຢິບ

Thinis, Gerga, Qesm Madinat Ge
ຍຸກສະໄໝລາຊະວົງຂອງອີຢິບບູຮານ, ພາຍຫຼັງການໂຮມເຂົ້າກັນຂອງອີຢິບເທິງ ແລະລຸ່ມປະມານ 3150 ກ່ອນຄ.ສ., ລວມເຖິງສະໄໝລາຊະວົງທໍາອິດ ແລະສະໄໝທີສອງ, ແກ່ຍາວເຖິງປະມານ 2686 BC.[3] ໄລຍະເວລານີ້ໄດ້ເຫັນການຍ້າຍນະຄອນຫຼວງຈາກ Thinis ໄປ Memphis, ການສ້າງຕັ້ງລະບົບພະເຈົ້າ - ກະສັດ, ແລະການພັດທະນາລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນຂອງອາລະຍະທໍາຂອງອີຍິບເຊັ່ນ: ສິລະປະ, ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ, ແລະສາສະຫນາ.[4]ກ່ອນ 3600 BCE, ສັງຄົມ Neolithic ຕາມແຄມແມ່ນ້ໍາ Nile ໄດ້ສຸມໃສ່ການກະສິກໍາແລະການລ້ຽງສັດ.[5] ຄວາມກ້າວຫນ້າທາງດ້ານອາລະຍະທໍາຢ່າງໄວວາປະຕິບັດຕາມ, [6] ດ້ວຍການປະດິດສ້າງໃນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ, ການນໍາໃຊ້ທອງແດງຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ແລະການຮັບຮອງເອົາເຕັກນິກສະຖາປັດຕະຍະກໍາເຊັ່ນ bricks ຕາກແດດໃຫ້ແຫ້ງແລະທ້ອງຟ້າ.ຊ່ວງເວລານີ້ຍັງໄດ້ໝາຍເຖິງການລວມຕົວຂອງອີຢິບເທິງ ແລະລຸ່ມ ພາຍໃຕ້ກະສັດ Narmer, ເປັນສັນຍາລັກຂອງມົງກຸດສອງເທົ່າ ແລະຖືກພັນລະນາໃນນິທານນິທານວ່າ ພະເຈົ້າ Falcon-god Horus conquering Set.[7​] unification ນີ້​ໄດ້​ວາງ​ພື້ນ​ຖານ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ເປັນ​ກະ​ສັດ​ອັນ​ສູງ​ສົ່ງ​ຊໍາ​ເຮື້ອ​ສາມ​ພັນ​ປີ​.Narmer, ຖືກກໍານົດດ້ວຍ Menes, ຖືກພິຈາລະນາເປັນຜູ້ປົກຄອງທໍາອິດຂອງອີຢີບທີ່ມີເອກະພາບ, ໂດຍມີວັດຖຸບູຮານທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ລາວກັບອີຢິບເທິງແລະລຸ່ມ.ການປົກຄອງຂອງລາວໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນພື້ນຖານໂດຍກະສັດຂອງລາຊະວົງທໍາອິດ.[8] ອິດທິພົນຂອງອີຢິບໄດ້ຂະຫຍາຍອອກໄປນອກຊາຍແດນຂອງຕົນ, ດ້ວຍການຕັ້ງຖິ່ນຖານແລະວັດຖຸບູຮານທີ່ພົບເຫັນຢູ່ໃນພາກໃຕ້ຂອງ Canaan ແລະ Nubia ຕ່ໍາ, ຊີ້ໃຫ້ເຫັນອໍານາດຂອງອີຍິບໃນພາກພື້ນເຫຼົ່ານີ້ໃນຊ່ວງຕົ້ນຂອງລາຊະວົງ.[9]ການປະຕິບັດການຝັງສົບໄດ້ພັດທະນາ, ມີ mastabas ການກໍ່ສ້າງອຸດົມສົມບູນ, ຄາຣະວາເຖິງ pyramids ຕໍ່ມາ.ການ​ເປັນ​ເອກະ​ພາບ​ທາງ​ດ້ານ​ການ​ເມືອງ​ອາດ​ຈະ​ດຳ​ເນີນ​ໄປ​ເປັນ​ເວລາ​ຫຼາຍ​ສະຕະວັດ, ​ໂດຍ​ບັນດາ​ເມືອງ​ໃນ​ທ້ອງ​ຖິ່ນ​ໄດ້​ສ້າງ​ເຄືອ​ຂ່າຍ​ການ​ຄ້າ ​ແລະ ຈັດ​ຕັ້ງ​ແຮງ​ງານ​ກະສິກຳ​ເປັນ​ຂະ​ໜາດ​ໃຫຍ່.ໄລຍະເວລາດັ່ງກ່າວຍັງໄດ້ເຫັນການພັດທະນາຂອງລະບົບການຂຽນຂອງອີຍິບ, ຂະຫຍາຍຈາກສັນຍາລັກບໍ່ຫຼາຍປານໃດໄປສູ່ຫຼາຍກວ່າ 200 phonograms ແລະ ideograms.[10]
ອານາຈັກເກົ່າຂອງອີຢິບ
ອານາຈັກເກົ່າຂອງອີຢິບ ©Anonymous
2686 BCE Jan 1 - 2181 BCE

ອານາຈັກເກົ່າຂອງອີຢິບ

Mit Rahinah, Badrshein, Egypt
ອານາຈັກເກົ່າຂອງອີຢິບບູຮານ, ກວມເອົາປະມານ 2700-2200 BCE, ໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນ "ອາຍຸຂອງ Pyramids" ຫຼື "ອາຍຸຂອງ Pyramid Builders."ຍຸກນີ້, ໂດຍສະເພາະໃນລາຊະວົງທີສີ່, ໄດ້ເຫັນຄວາມກ້າວຫນ້າທີ່ສໍາຄັນໃນການກໍ່ສ້າງ pyramid, ນໍາພາໂດຍກະສັດທີ່ມີຊື່ສຽງເຊັ່ນ Sneferu, Khufu, Khafre, ແລະ Menkaure, ຜູ້ທີ່ຮັບຜິດຊອບສໍາລັບ pyramids ສັນຍາລັກ Giza.[11] ໄລຍະເວລານີ້ເປັນຈຸດສູງສຸດຂອງອາລະຍະທໍາທໍາອິດຂອງອີຢິບແລະເປັນຄັ້ງທໍາອິດຂອງສາມ "ອານາຈັກ" ໄລຍະເວລາ, ເຊິ່ງປະກອບມີອານາຈັກກາງແລະໃຫມ່, ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງຈຸດສູງສຸດຂອງອາລະຍະທໍາຢູ່ໃນຮ່ອມພູ Nile ຕ່ໍາ.[12]ຄໍາວ່າ "ອານາຈັກເກົ່າ", ແນວຄວາມຄິດໃນປີ 1845 ໂດຍນັກ Egyptologist ເຢຍລະມັນ Baron von Bunsen, [13] ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ອະທິບາຍຫນຶ່ງໃນສາມ "ອາຍຸທອງ" ຂອງປະຫວັດສາດອີຍິບ.ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຍຸກສະໄໝລາຊະວົງກ່ອນ ແລະ ອານາຈັກເກົ່າແມ່ນອີງໃສ່ວິວັດທະນາການທາງສະຖາປັດຕະຍະກຳ ແລະ ຜົນກະທົບທາງດ້ານສັງຄົມ ແລະ ເສດຖະກິດ.ອານາຈັກເກົ່າ, ໂດຍປົກກະຕິໄດ້ຖືກກໍານົດວ່າເປັນຍຸກຈາກລາຊະວົງທີສາມເຖິງລາຊະວົງທີ 6 (2686-2181 BCE), ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບສະຖາປັດຕະຍະກໍາທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງ, ໂດຍມີຂໍ້ມູນປະຫວັດສາດສ່ວນໃຫຍ່ມາຈາກໂຄງສ້າງເຫຼົ່ານີ້ແລະ inscriptions.ລາຊະວົງ Memphite ເຈັດແລະແປດແມ່ນລວມເຂົ້າໂດຍ Egyptologists ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງອານາຈັກເກົ່າ.ໄລຍະເວລານີ້ມີລັກສະນະຄວາມປອດໄພພາຍໃນທີ່ເຂັ້ມແຂງແລະຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງແຕ່ປະຕິບັດຕາມໄລຍະກາງທໍາອິດ, [14] ໄລຍະເວລາຂອງຄວາມແຕກແຍກແລະວັດທະນະທໍາຫຼຸດລົງ.ແນວ​ຄວາມ​ຄິດ​ຂອງ​ກະ​ສັດ​ອີ​ຢິບ​ເປັນ​ພຣະ​ເຈົ້າ​ທີ່​ມີ​ຊີ​ວິດ​, [15​] wielding ອໍາ​ນາດ​ຢ່າງ​ແທ້​ຈິງ​, ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ໄລ​ຍະ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ເກົ່າ​.ກະສັດ Djoser, ກະສັດອົງທໍາອິດຂອງລາຊະວົງທີສາມ, ໄດ້ຍ້າຍນະຄອນຫຼວງຂອງລາຊະວົງໄປ Memphis, ເລີ່ມຕົ້ນຍຸກໃຫມ່ຂອງສະຖາປັດຕະຍະກໍາຫີນ, ຫຼັກຖານສະແດງໂດຍການກໍ່ສ້າງ pyramid ຂັ້ນໄດໂດຍສະຖາປະນິກ Imhotep.ອານາຈັກເກົ່າມີຊື່ສຽງໂດຍສະເພາະສໍາລັບ pyramids ຈໍານວນຫລາຍທີ່ສ້າງຂຶ້ນເປັນ tombs ຂອງລາຊະວົງໃນຊ່ວງເວລານີ້.
ໄລຍະກາງທໍາອິດຂອງປະເທດເອຢິບ
ງານລ້ຽງຊາວອີຢິບ. ©Edwin Longsden Long
2181 BCE Jan 1 - 2055 BCE

ໄລຍະກາງທໍາອິດຂອງປະເທດເອຢິບ

Thebes, Al Qarnah, Al Qarna, E
ໄລຍະກາງທໍາອິດຂອງອີຢິບບູຮານ, ກວມເອົາປະມານ 2181-2055 BCE, ມັກຈະຖືກອະທິບາຍວ່າເປັນ "ໄລຍະເວລາຊ້ໍາ" [16] ຫຼັງຈາກການສິ້ນສຸດຂອງອານາຈັກເກົ່າ.[17​] ຍຸກ​ນີ້​ປະ​ກອບ​ມີ​ເຈັດ (ພິ​ຈາ​ລະ​ນາ​ໂດຍ Egyptologists ບາງ​ຄົນ​)​, ແປດ​, ເກົ້າ​, ທີ​ສິບ​, ແລະ​ສ່ວນ​ຫນຶ່ງ​ຂອງ​ລາ​ຊະ​ວົງ​ສິບ​ເອັດ​.ແນວຄວາມຄິດຂອງໄລຍະເວລາກາງທໍາອິດໄດ້ຖືກກໍານົດໃນປີ 1926 ໂດຍນັກ Egyptologist Georg Steindorff ແລະ Henri Frankfort.[18]ໄລຍະເວລານີ້ແມ່ນຫມາຍໂດຍປັດໃຈຈໍານວນຫນຶ່ງທີ່ນໍາໄປສູ່ການຫຼຸດລົງຂອງອານາຈັກເກົ່າ.ການປົກຄອງທີ່ຍາວນານຂອງ Pepi II, pharaoh ທີ່ສໍາຄັນສຸດທ້າຍຂອງລາຊະວົງທີ 6, ສົ່ງຜົນໃຫ້ເກີດບັນຫາການສືບທອດຍ້ອນວ່າພຣະອົງໄດ້ສືບທອດມໍລະດົກຈໍານວນຫຼາຍ.[19] ອໍານາດທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ nomarchs ແຂວງ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ກາຍເປັນເຊື້ອສາຍແລະເປັນເອກະລາດຈາກການຄວບຄຸມຂອງລາດຊະວົງ, [20] ອໍານາດສູນກາງອ່ອນແອລົງຕື່ມອີກ.ນອກຈາກນັ້ນ, ນໍ້າຖ້ວມ Nile ຕ່ໍາອາດຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມອຶດຢາກ, [21] ເຖິງແມ່ນວ່າການເຊື່ອມຕໍ່ກັບການລົ້ມລະລາຍຂອງລັດໄດ້ຖືກໂຕ້ວາທີ, ຍັງເປັນປັດໃຈ.ລາຊະວົງທີເຈັດ ແລະສະໄໝທີແປດແມ່ນມີຄວາມມືດມົວ, ບໍ່ຄ່ອຍມີໃຜຮູ້ຈັກກັບຜູ້ປົກຄອງຂອງພວກເຂົາ.ບັນຊີຂອງ Manetho ກ່ຽວກັບ 70 ກະສັດປົກຄອງເປັນເວລາ 70 ມື້ໃນລະຫວ່າງເວລານີ້ແມ່ນເບິ່ງຄືວ່າເກີນກວ່າ.[22] ລາຊະວົງທີ 7 ອາດຈະເປັນ oligarchy ຂອງເຈົ້າຫນ້າທີ່ລາຊະວົງທີ VI, [23] ແລະຜູ້ປົກຄອງລາຊະວົງທີ 8 ໄດ້ອ້າງເອົາເຊື້ອສາຍມາຈາກລາຊະວົງທີ VI.[24] ວັດຖຸບູຮານຈໍານວນຫນ້ອຍຈາກໄລຍະເວລາເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກພົບເຫັນ, ລວມທັງບາງອັນເປັນຂອງ Neferkare II ຂອງລາຊະວົງເຈັດແລະ pyramid ຂະຫນາດນ້ອຍທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍກະສັດ Ibi ຂອງລາຊະວົງແປດ.ລາຊະວົງທີເກົ້າ ແລະສະໄໝທີສິບ, ຢູ່ໃນເມືອງ Heracleopolis, ຍັງບໍ່ມີເອກະສານດີ.Akhthoes, ອາດຈະເປັນຄືກັນກັບ Wahkare Khety I, ເປັນກະສັດອົງທໍາອິດຂອງລາຊະວົງເກົ້າ, ມີຊື່ສຽງວ່າເປັນຜູ້ປົກຄອງທີ່ໂຫດຮ້າຍແລະຖືກກ່າວຫາວ່າຖືກຂ້າໂດຍແຂ້.[25​] ພະ​ລັງ​ງານ​ຂອງ​ລາ​ຊະ​ວົງ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ຫນ້ອຍ​ກ​່​ວາ​ຂອງ​ຊະ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ເກົ່າ​.[26]ໃນເຂດພາກໃຕ້, ຜູ້ນໍາທີ່ມີອິດທິພົນໃນ Siut ຮັກສາສາຍພົວພັນທີ່ໃກ້ຊິດກັບກະສັດ Heracleopolitan ແລະເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນຕົວກັນລະຫວ່າງພາກເຫນືອແລະພາກໃຕ້.Ankhtifi, ນັກຮົບພາກໃຕ້ທີ່ໂດດເດັ່ນ, ອ້າງວ່າໄດ້ຊ່ວຍປະຢັດປະຊາຊົນຂອງລາວຈາກຄວາມອຶດຢາກ, ຢືນຢັນການປົກຄອງຂອງລາວ.ໄລຍະເວລາໃນທີ່ສຸດໄດ້ເຫັນການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງກະສັດ Theban, ປະກອບເປັນລາຊະວົງທີສິບເອັດແລະສິບສອງ.Intef, ນາມມະຍົດຂອງ Thebes, ໄດ້ຈັດຕັ້ງອີຢິບເທິງເປັນເອກະລາດ, ກໍານົດເວທີສໍາລັບຜູ້ສືບທອດຂອງລາວທີ່ໃນທີ່ສຸດໄດ້ອ້າງເອົາການປົກຄອງ.[27] Intef II ແລະ Intef III ຂະຫຍາຍອານາເຂດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ມີ Intef III ກ້າວຫນ້າເຂົ້າໄປໃນປະເທດເອຢິບກາງຕໍ່ກັບກະສັດ Heracleopolitan.[28] Mentuhotep II, ຂອງລາຊະວົງສິບເອັດ, ໃນທີ່ສຸດໄດ້ເອົາຊະນະກະສັດ Heracleopolitan ປະມານ 2033 BCE, ນໍາພາປະເທດເອຢິບເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກກາງແລະສິ້ນສຸດໄລຍະກາງທໍາອິດ.
ອານາຈັກກາງຂອງອີຢິບ
ຟາໂຣ Horemhab ຂອງອີຢິບຕໍ່ສູ້ກັບ Nubians ໃນ Upper Nile. ©Angus McBride
2055 BCE Jan 1 - 1650 BCE

ອານາຈັກກາງຂອງອີຢິບ

Thebes, Al Qarnah, Al Qarna, E
ອານາຈັກກາງຂອງອີຢິບ, ຕັ້ງແຕ່ປະມານ 2040 ຫາ 1782 BCE, ແມ່ນໄລຍະເວລາຂອງການໂຮມກັນຄືນໃຫມ່ພາຍຫຼັງການແບ່ງສ່ວນທາງດ້ານການເມືອງຂອງໄລຍະກາງຄັ້ງທໍາອິດ.ຍຸກນີ້ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການປົກຄອງຂອງ Mentuhotep II ຂອງລາຊະວົງສິບເອັດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງກັບການໂຮມປະເທດອີຢິບຄືນໃຫມ່ຫຼັງຈາກເອົາຊະນະຜູ້ປົກຄອງສຸດທ້າຍຂອງລາຊະວົງທີສິບ.Mentuhotep II, ພິຈາລະນາຜູ້ກໍ່ຕັ້ງຂອງອານາຈັກກາງ, [29] ໄດ້ຂະຫຍາຍການຄວບຄຸມຂອງອີຍິບເຂົ້າໄປໃນ Nubia ແລະ Sinai, [30] ແລະຟື້ນຟູ cult ຜູ້ປົກຄອງ.[31] ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງໄດ້ແກ່ຍາວເຖິງ 51 ປີ, ຫຼັງຈາກນັ້ນລູກຊາຍຂອງລາວ, Mentuhotep III, ໄດ້ຂຶ້ນບັນລັງ.[30]Mentuhotep III, ຜູ້ທີ່ຄອບຄອງເປັນເວລາສິບສອງປີ, ສືບຕໍ່ລວມເອົາການປົກຄອງຂອງ Theban ໃນອີຢິບ, ກໍ່ສ້າງ forts ໃນພາກຕາເວັນອອກ Delta ເພື່ອຮັບປະກັນປະເທດຊາດຕ້ານໄພຂົ່ມຂູ່ຂອງອາຊີ.[30] ພຣະອົງຍັງໄດ້ລິເລີ່ມການເລັ່ງລັດຄັ້ງທໍາອິດກັບ Punt.[32] Mentuhotep IV ປະຕິບັດຕາມແຕ່ໂດຍສະເພາະແມ່ນບໍ່ມີບັນຊີລາຍຊື່ຂອງກະສັດ Egyptian ບູຮານ, [33] ນໍາໄປສູ່ທິດສະດີຂອງການຕໍ່ສູ້ອໍານາດກັບ Amenemhet I, ກະສັດທໍາອິດຂອງລາຊະວົງສິບສອງ.ໄລຍະເວລານີ້ຍັງມີຄວາມຂັດແຍ້ງພາຍໃນ, ດັ່ງທີ່ຫຼັກຖານສະແດງໂດຍ inscriptions ຈາກ Nehry, ເຈົ້າຫນ້າທີ່ໃນປະຈຸບັນ.[34]Amenemhet I, ການຂຶ້ນສູ່ອໍານາດອາດຈະເປັນໂດຍການຍຶດຄອງ, [35] ໄດ້ສ້າງຕັ້ງລະບົບ feudal ຫຼາຍຂຶ້ນໃນປະເທດເອຢິບ, ກໍ່ສ້າງນະຄອນຫຼວງໃຫມ່ຢູ່ໃກ້ກັບ el-Lisht ທີ່ທັນສະໄຫມ, [36] ແລະການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່, ລວມທັງຄໍາພະຍາກອນຂອງ Neferty, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ການປົກຄອງຂອງລາວເຂັ້ມແຂງ. .[37] ລາວຍັງໄດ້ລິເລີ່ມການປະຕິຮູບທາງທະຫານ ແລະແຕ່ງຕັ້ງລູກຊາຍຂອງລາວ Senusret I ເປັນຜູ້ຮ່ວມປົກຄອງໃນປີ 20, [38] ການປະຕິບັດທີ່ສືບຕໍ່ໃນທົ່ວອານາຈັກກາງ.Senusret I ໄດ້ຂະຫຍາຍອິດທິພົນຂອງອີຢິບເຂົ້າໄປໃນ Nubia, [39] ຄວບຄຸມແຜ່ນດິນ Kush, [40] ແລະເສີມສ້າງຕໍາແຫນ່ງຂອງອີຢິບໃນຕາເວັນອອກໃກ້.[41​] ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ​, Senusret III​, ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ເປັນ​ກະ​ສັດ warrior​, ໄດ້​ດໍາ​ເນີນ​ການ​ໂຄ​ສະ​ນາ​ໃນ Nubia [42​] ແລະ Palestine ​, [43​] ແລະ​ການ​ປະ​ຕິ​ຮູບ​ລະ​ບົບ​ການ​ບໍ​ລິ​ຫານ​ເພື່ອ​ສູນ​ກາງ​ອໍາ​ນາດ​.[42]ການປົກຄອງຂອງ Amenemhat III ເປັນຈຸດສູງສຸດຂອງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງທາງດ້ານເສດຖະກິດຂອງອານາຈັກກາງ, [44] ດ້ວຍການດໍາເນີນການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ທີ່ສໍາຄັນໃນ Sinai [45] ແລະສືບຕໍ່ໂຄງການຟື້ນຟູທີ່ດິນ Faiyum.[46] ແນວໃດກໍ່ຕາມ, dynasty ໄດ້ອ່ອນແອລົງໄປສູ່ການສິ້ນສຸດຂອງຕົນ, ຫມາຍໂດຍການປົກຄອງໂດຍຫຍໍ້ຂອງ Sobekneferu, ກະສັດຍິງທໍາອິດຂອງປະເທດເອຢິບ.[47]ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Sobekneferu, ລາຊະວົງທີສິບສາມໄດ້ເກີດຂື້ນ, ມີລັກສະນະໂດຍການປົກຄອງສັ້ນໆແລະອໍານາດສູນກາງຫນ້ອຍ.[48] ​​Neferhotep ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ເປັນ ໄມ້ ບັນ ທັດ ທີ່ ສໍາ ຄັນ ຂອງ dynasty ນີ້, ການ ຮັກ ສາ ການ ຄວບ ຄຸມ ໃນ ປະ ເທດ ເອ ຢິບ ເທິງ, Nubia, ແລະ Delta.[49] ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ອໍານາດຂອງລາຊະວົງໄດ້ຄ່ອຍໆຫົດຕົວ, ນໍາໄປສູ່ໄລຍະກາງທີສອງແລະການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ Hyksos.[50] ໄລຍະເວລານີ້ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານການເມືອງ, ການຂະຫຍາຍຕົວທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ການຂະຫຍາຍຕົວທາງທະຫານ, ແລະການພັດທະນາວັດທະນະທໍາ, ມີຜົນກະທົບຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ປະຫວັດສາດຂອງອີຍິບບູຮານ.
ໄລຍະກາງທີສອງຂອງປະເທດເອຢິບ
Hyksos ການບຸກລຸກຂອງອີຢິບ. ©Anonymous
1650 BCE Jan 1 - 1550 BCE

ໄລຍະກາງທີສອງຂອງປະເທດເອຢິບ

Abydos Egypt, Arabet Abeidos,
ໄລຍະກາງທີສອງໃນປະເທດເອຢິບບູຮານ, ລົງວັນທີຈາກ 1700 ຫາ 1550 BCE, [51] ແມ່ນເວລາຂອງການແຕກແຍກແລະຄວາມວຸ່ນວາຍທາງດ້ານການເມືອງ, ຫມາຍເຖິງການຫຼຸດລົງຂອງອໍານາດສູນກາງແລະການເພີ່ມຂື້ນຂອງລາຊະວົງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.ໄລຍະເວລານີ້ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງຂອງອານາຈັກກາງດ້ວຍການເສຍຊີວິດຂອງ Queen Sobekneferu ປະມານ 1802 BCE ແລະການປະກົດຕົວຂອງລາຊະວົງທີ 13 ຫາ 17th.[52] ລາຊະວົງທີ 13, ເລີ່ມຕົ້ນຈາກກະສັດໂຊເບະເທບທີ 1, ໄດ້ຕໍ່ສູ້ເພື່ອຮັກສາການຄວບຄຸມຂອງອີຢິບ, ປະເຊີນກັບການສືບທອດຂອງຜູ້ປົກຄອງຢ່າງໄວວາແລະໃນທີ່ສຸດກໍ່ລົ້ມລົງ, ນໍາໄປສູ່ການລຸກຂຶ້ນຂອງລາຊະວົງທີ 14 ແລະ 15.ລາຊະວົງທີ 14, ກົງກັບທ້າຍສະໄໝລາຊະວົງທີ 13, ໄດ້ຕັ້ງຢູ່ໃນເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນຳ້ຂອງ ແລະ ມີບັນດາການປົກຄອງທີ່ມີອາຍຸສັ້ນ, ສິ້ນສຸດດ້ວຍການຍຶດຄອງໂດຍຊາວ Hyksos.The Hyksos, ອາດຈະເປັນຜູ້ອົບພະຍົບຫຼືຜູ້ຮຸກຮານຈາກ Palestine, ສ້າງຕັ້ງລາຊະວົງທີ 15, ປົກຄອງຈາກ Avaris ແລະຢູ່ຮ່ວມກັນກັບລາຊະວົງທ້ອງຖິ່ນ 16th ໃນ Thebes.[53] ລາຊະວົງ Abydos (c. 1640 ຫາ 1620 BCE) [54] ອາດຈະເປັນລາຊະວົງທ້ອງຖິ່ນທີ່ມີອາຍຸສັ້ນທີ່ປົກຄອງບາງສ່ວນຂອງອີຢິບເທິງໃນຊ່ວງໄລຍະກາງທີສອງໃນອີຢີບບູຮານແລະເປັນຍຸກສະ ໄໝ ຂອງລາຊະວົງທີ 15 ແລະ 16.ລາຊະວົງ Abydos ຢູ່ໃນຂະຫນາດນ້ອຍກວ່າທີ່ມີການປົກຄອງຫຼາຍກວ່າ Abydos ຫຼື Thinis.[54]ລາຊະວົງທີ 16, ອະທິບາຍແຕກຕ່າງກັນໂດຍ Africanus ແລະ Eusebius, ປະເຊີນກັບຄວາມກົດດັນທາງທະຫານຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຈາກລາຊະວົງທີ 15, ເຊິ່ງນໍາໄປສູ່ການຫຼຸດລົງໃນທີ່ສຸດປະມານ 1580 BCE.[55] ລາຊະວົງທີ 17, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Thebans, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຮັກສາສັນຕິພາບກັບ 15th Dynasty ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍມີສ່ວນຮ່ວມໃນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານ Hyksos, culminating ໃນການປົກຄອງຂອງ Seqenenre ແລະ Kamose, ຜູ້ທີ່ fought ຕ້ານ Hyksos ໄດ້.[56]ການສິ້ນສຸດຂອງໄລຍະກາງຄັ້ງທີສອງໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການລຸກຂຶ້ນຂອງລາຊະວົງທີ 18 ພາຍໃຕ້ Ahmose I, ຜູ້ທີ່ຂັບໄລ່ Hyksos ແລະເອກະພາບຂອງອີຢິບ, ປະກາດການເລີ່ມຕົ້ນຂອງອານາຈັກໃຫມ່ທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.[57] ໄລຍະເວລານີ້ແມ່ນສໍາຄັນໃນປະຫວັດສາດຂອງອີຍິບສໍາລັບການສະທ້ອນເຖິງຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານການເມືອງ, ອິດທິພົນຂອງຕ່າງປະເທດ, ແລະການລວມຕົວແລະການສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງລັດອີຍິບໃນທີ່ສຸດ.
ອານາຈັກໃໝ່ຂອງອີຢິບ
ເອ​ຢິບ​ຟາ​ໂຣ Ramesses II ໃນ​ການ​ສູ້​ຮົບ​ຂອງ Qadesh ໃນ​ຊີ​ເຣຍ, 1300 BCE. ©Angus McBride
1550 BCE Jan 1 - 1075 BCE

ອານາຈັກໃໝ່ຂອງອີຢິບ

Thebes, Al Qarnah, Al Qarna, E
ອານາຈັກໃໝ່, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າຈັກກະພັດອີຍິບ, ກວມເອົາແຕ່ສະຕະວັດທີ 16 ຫາສະຕະວັດທີ 11 ກ່ອນຄ.ມັນປະຕິບັດຕາມໄລຍະກາງທີສອງແລະກ່ອນໄລຍະເວລາກາງທີສາມ.ຍຸກນີ້, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນລະຫວ່າງ 1570 ແລະ 1544 BCE [58] ໂດຍຜ່ານການວັນທີ radiocarbon, ເປັນໄລຍະທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງແລະມີອໍານາດທີ່ສຸດຂອງອີຢິບ.[59]ລາຊະວົງທີ 18 ມີບັນດາຟາຣາໂອທີ່ມີຊື່ສຽງເຊັ່ນ: Ahmose I, Hatshepsut, Thutmose III, Amenhotep III, Akhenaten, ແລະ Tutankhamun.Ahmose I, ພິຈາລະນາຜູ້ກໍ່ຕັ້ງຂອງລາຊະວົງ, ໄດ້ໂຮມປະເທດເອຢິບຄືນໃຫມ່ແລະດໍາເນີນການໂຄສະນາໃນ Levant.[60] ຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ, Amenhotep I ແລະ Thutmose I, ສືບຕໍ່ຂະບວນການທາງທະຫານໃນ Nubia ແລະ Levant, ດ້ວຍ Thutmose I ເປັນຟາຣາໂອທໍາອິດທີ່ຂ້າມ Euphrates.[61]Hatshepsut, ລູກສາວຂອງ Thutmose I, ກາຍເປັນຜູ້ປົກຄອງທີ່ມີອໍານາດ, ຟື້ນຟູເຄືອຂ່າຍການຄ້າແລະມອບຫມາຍໂຄງການສະຖາປັດຕະຍະກໍາທີ່ສໍາຄັນ.[62] Thutmose III, ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບຄວາມກ້າຫານທາງທະຫານຂອງລາວ, ໄດ້ຂະຫຍາຍອານາຈັກຂອງອີຢິບຢ່າງກວ້າງຂວາງ.[63] Amenhotep III, ຫນຶ່ງໃນ pharaohs ທີ່ຮັ່ງມີທີ່ສຸດ, ເປັນທີ່ຫນ້າສັງເກດສໍາລັບການປະກອບສ່ວນສະຖາປັດຕະຍະກໍາຂອງພຣະອົງ.ຫນຶ່ງໃນລາຊະວົງທີ່ສິບແປດທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດແມ່ນ Amenhotep IV, ຜູ້ທີ່ປ່ຽນຊື່ຂອງລາວເປັນ Akhenaten ໃນກຽດສັກສີຂອງ Aten, ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຂອງພະເຈົ້າອີຍິບ, Ra.ໃນຕອນທ້າຍຂອງລາຊະວົງສິບແປດ, ສະຖານະພາບຂອງອີຢິບໄດ້ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.ການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກການຂາດຄວາມສົນໃຈຂອງ Akhenaten ປາກົດຂື້ນໃນເລື່ອງສາກົນ, ຊາວ Hittites ໄດ້ຄ່ອຍໆຂະຫຍາຍອິດທິພົນຂອງພວກເຂົາເຂົ້າໄປໃນ Levant ເພື່ອກາຍເປັນອໍານາດທີ່ສໍາຄັນໃນການເມືອງສາກົນ - ເປັນອໍານາດທີ່ Seti I ແລະລູກຊາຍຂອງລາວ Ramesses II ຈະປະເຊີນຫນ້າໃນລະຫວ່າງລາຊະວົງທີສິບເກົ້າ.ລາຊະວົງໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍຜູ້ປົກຄອງ Ay ແລະ Horemheb, ຜູ້ທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຈາກຕໍາແຫນ່ງທີ່ເປັນທາງການ.[64]ລາຊະວົງທີສິບເກົ້າຂອງປະເທດເອຢິບບູຮານຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Vizier Ramesses I, ແຕ່ງຕັ້ງໂດຍຜູ້ປົກຄອງຄົນສຸດທ້າຍຂອງລາຊະວົງທີ 18, Pharaoh Horemheb.ການຄອບຄອງສັ້ນຂອງ Ramesses I ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນໄລຍະຂ້າມຜ່ານລະຫວ່າງການປົກຄອງຂອງ Horemheb ແລະຍຸກຂອງ Pharaohs ທີ່ເດັ່ນກວ່າ.ລູກຊາຍຂອງລາວ, Seti I, ແລະຫລານຊາຍ, Ramesses II, ໂດຍສະເພາະແມ່ນເຄື່ອງມືໃນການຍົກລະດັບປະເທດເອຢິບໄປສູ່ລະດັບຄວາມເຂັ້ມແຂງແລະຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ.ລາຊະວົງ​ນີ້​ເປັນ​ໄລຍະ​ທີ່​ສຳຄັນ​ໃນ​ປະຫວັດສາດ​ຂອງ​ເອຢິບ, ​ໂດຍ​ການ​ນຳພາ​ທີ່​ເຂັ້ມ​ແຂງ ​ແລະ ນະ​ໂຍບາຍ​ຂະຫຍາຍ​ຕົວ.ກະສັດຟາໂຣທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງລາຊະວົງທີ 20, Ramesses III, ໄດ້ປະເຊີນກັບການບຸກລຸກຂອງຊາວທະເລ ແລະຊາວລີເບຍ, ຄຸ້ມຄອງເພື່ອຂັບໄລ່ພວກມັນແຕ່ມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທາງດ້ານເສດຖະກິດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.[65] ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການປະທະກັນພາຍໃນ, ກໍານົດຂັ້ນຕອນຂອງການຫຼຸດລົງຂອງອານາຈັກໃຫມ່.ການສິ້ນສຸດຂອງລາຊະວົງໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການປົກຄອງທີ່ອ່ອນແອ, ໃນທີ່ສຸດກໍ່ນໍາໄປສູ່ການລຸກຂຶ້ນຂອງອໍານາດທ້ອງຖິ່ນເຊັ່ນ: ມະຫາປະໂລຫິດຂອງ Amun ແລະ Smendes ໃນປະເທດເອຢິບລຸ່ມ, ເຊິ່ງຫມາຍເຖິງການເລີ່ມຕົ້ນຂອງຍຸກກາງທີສາມ.
ໄລຍະກາງທີສາມຂອງປະເທດເອຢິບ
ທະຫານອັດຊີເຣຍຂອງ Ashurbanipal II ໄດ້ປິດລ້ອມເມືອງ. ©Angus McBride
1075 BCE Jan 1 - 664 BCE

ໄລຍະກາງທີສາມຂອງປະເທດເອຢິບ

Tanis, Egypt
ໄລຍະກາງທີສາມຂອງອີຢິບບູຮານ, ເລີ່ມຈາກການຕາຍຂອງ Ramesses XI ໃນປີ 1077 BCE, ເປັນຈຸດສິ້ນສຸດຂອງລາຊະອານາຈັກໃຫມ່ແລະກ່ອນຍຸກທ້າຍ.ຍຸກ​ນີ້​ມີ​ລັກສະນະ​ແຕກ​ແຍກ​ທາງ​ດ້ານ​ການ​ເມືອງ​ແລະ​ກຽດ​ສັກ​ສີ​ສາກົນ​ຫຼຸດ​ລົງ.ໃນລະຫວ່າງລາຊະວົງ 21, ປະເທດເອຢິບໄດ້ເຫັນການແບ່ງແຍກອໍານາດ.Smendes I, ປົກຄອງຈາກ Tanis, ຄວບຄຸມອີຢິບລຸ່ມ, ໃນຂະນະທີ່ພວກປະໂລຫິດໃຫຍ່ຂອງ Amun ໃນ Thebes ມີອິດທິພົນທີ່ສໍາຄັນຕໍ່ອີຢິບກາງແລະເທິງ.[66] ເຖິງວ່າຈະມີການປະກົດຕົວ, ການແບ່ງສ່ວນນີ້ແມ່ນຮ້າຍແຮງຫນ້ອຍເນື່ອງຈາກການຕິດຕໍ່ພົວພັນໃນຄອບຄົວລະຫວ່າງພວກປະໂລຫິດແລະ pharaohs.ລາຊະວົງທີ 22, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Shoshenq I ປະມານ 945 BCE, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ນໍາເອົາສະຖຽນລະພາບ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫຼັງຈາກການປົກຄອງຂອງ Osorkon II, ປະເທດໄດ້ແບ່ງອອກຢ່າງມີປະສິດຕິຜົນ, ໂດຍ Shoshenq III ຄວບຄຸມອີຢິບລຸ່ມແລະ Takelot II ແລະ Osorkon III ປົກຄອງປະເທດເອຢິບກາງແລະເທິງ.Thebes ໄດ້ປະສົບກັບສົງຄາມກາງເມືອງ, ການແກ້ໄຂໃນເງື່ອນໄຂຂອງ Osorkon B, ນໍາໄປສູ່ການສ້າງຕັ້ງລາຊະວົງ 23rd.ໄລຍະເວລານີ້ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການກະແຈກກະຈາຍຕື່ມອີກແລະການເພີ່ມຂື້ນຂອງຕົວເມືອງທ້ອງຖິ່ນ.ອານາຈັກ Nubian ໄດ້ຂູດຮີດການແບ່ງແຍກຂອງປະເທດເອຢິບ.ລາຊະວົງທີ 25, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Piye ປະມານ 732 BCE, ໄດ້ເຫັນຜູ້ປົກຄອງ Nubian ຂະຫຍາຍການຄວບຄຸມຂອງພວກເຂົາໃນອີຢີບ.ລາຊະວົງນີ້ແມ່ນສັງເກດເຫັນສໍາລັບໂຄງການກໍ່ສ້າງແລະການຟື້ນຟູວັດວາອາຮາມໃນທົ່ວຮ່ອມພູ Nile.[67] ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ອິດທິພົນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຂອງອັດຊີເຣຍໃນໄລຍະພາກພື້ນໄດ້ຂົ່ມຂູ່ຄວາມເປັນເອກະລາດຂອງອີຢິບ.ການບຸກລຸກຂອງຊາວອັດຊີເຣຍ ລະຫວ່າງ 670 ແລະ 663 BCE, ເນື່ອງຈາກຄວາມສໍາຄັນທາງດ້ານຍຸດທະສາດແລະຊັບພະຍາກອນຂອງອີຍິບ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນໄມ້ສໍາລັບການຫລອມເຫລໍກ, ເຮັດໃຫ້ປະເທດອ່ອນແອລົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.Pharaohs Taharqa ແລະ Tantamani ປະເຊີນກັບຄວາມຂັດແຍ້ງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງກັບ Assyria, ສິ້ນສຸດການປົດຕໍາແຫນ່ງຂອງ Thebes ແລະ Memphis ໃນປີ 664 BCE, ເຊິ່ງເປັນຈຸດສິ້ນສຸດຂອງການປົກຄອງຂອງ Nubian ໃນອີຢີບ.[68]ໄລຍະເວລາກາງທີສາມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການລຸກຂຶ້ນຂອງລາຊະວົງທີ 26 ພາຍໃຕ້ Psamtik I ໃນປີ 664 BCE, ຫຼັງຈາກການຖອນຕົວຂອງແອັດສຊີເຣຍແລະການ defeat ຂອງ Tantamani.Psamtik I unified Egypt, ສ້າງຕັ້ງການຄວບຄຸມໃນໄລຍະ Thebes, ແລະໄດ້ລິເລີ່ມຍຸກທ້າຍຂອງອີຢິບບູຮານ.ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ພຣະອົງ​ໄດ້​ນຳ​ເອົາ​ຄວາມ​ໝັ້ນຄົງ ​ແລະ ​ເອກະລາດ​ຈາກ​ອິດ​ທິພົນ​ຂອງ​ຊາວ​ອັດຊີ​ເຣຍ, ​ເປັນ​ພື້ນຖານ​ໃຫ້​ແກ່​ການ​ພັດທະນາ​ຕໍ່​ໄປ​ໃນ​ປະຫວັດສາດ​ຂອງ​ເອຢິບ.
ໄລຍະທ້າຍຂອງອີຢິບບູຮານ
ພາບປະກອບໃນສະຕະວັດທີ 19 ຈິນຕະນາການຂອງກອງປະຊຸມ Cambyses II Psamtik III. ©Jean-Adrien Guignet
664 BCE Jan 1 - 332 BCE

ໄລຍະທ້າຍຂອງອີຢິບບູຮານ

Sais, Basyoun, Egypt
ໄລຍະທ້າຍຂອງອີຢິບບູຮານ, ຕັ້ງແຕ່ປີ 664 ຫາ 332 ກ່ອນສ.ຍຸກນີ້ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຫຼັງຈາກໄລຍະກາງທີສາມແລະການປົກຄອງຂອງລາຊະວົງ Nubian 25th, ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍລາຊະວົງ Saite ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Psamtik I ພາຍໃຕ້ອິດທິພົນຂອງ Neo-Assyrian .ລາຊະວົງທີ 26, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ ລາຊະວົງ Saite, ປົກຄອງຈາກ 672 ຫາ 525 BCE, ໂດຍສຸມໃສ່ການທ້ອນໂຮມ ແລະ ຂະຫຍາຍ.Psamtik I ໄດ້ລິເລີ່ມການລວມຕົວປະມານ 656 BCE, ຕົວຂອງມັນເອງເປັນຜົນສະທ້ອນໂດຍກົງຂອງ Assyrian Sack of Thebes.ການກໍ່ສ້າງຄອງຈາກ Nile ເຖິງທະເລແດງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ.ໄລຍະເວລານີ້ໄດ້ເຫັນການຂະຫຍາຍອິດທິພົນຂອງອີຍິບເຂົ້າໄປໃນຕາເວັນອອກໃກ້ແລະການເລັ່ງລັດທາງທະຫານທີ່ສໍາຄັນເຊັ່ນ Psamtik II ເຂົ້າໄປໃນ Nubia.[69] Brooklyn Papyrus, ຂໍ້ຄວາມທາງການແພດທີ່ໂດດເດັ່ນຈາກເວລານີ້, ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມກ້າວຫນ້າຂອງຍຸກ.[70] ສິລະປະຈາກໄລຍະເວລານີ້ມັກຈະສະແດງເຖິງ cults ສັດ, ຄືກັບພະເຈົ້າ Pataikos ມີລັກສະນະສັດ.[71]ຍຸກ Achaemenid ທໍາອິດ (525-404 BCE) ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການສູ້ຮົບຂອງ Pelusium, ເຊິ່ງເຫັນວ່າປະເທດເອຢິບຖືກເອົາຊະນະໂດຍ Achaemenid Empire ທີ່ຂະຫຍາຍໃຫຍ່ຂື້ນພາຍໃຕ້ Cambyses, ແລະອີຢິບກາຍເປັນຊາທິປະໄຕ.ລາຊະວົງນີ້ປະກອບມີຈັກກະພັດເປີເຊຍເຊັ່ນ Cambyses, Xerxes I, ແລະ Darius the Great, ແລະເປັນພະຍານເຖິງການປະຕິວັດຄືກັບ Inaros II, ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍ ຊາວ Athenians .satraps ເປີເຊຍ, ເຊັ່ນ Aryandes ແລະ Achaemenes, ປົກຄອງປະເທດເອຢິບໃນເວລານີ້.ລາຊະວົງທີ 28 ຫາ 30 ແມ່ນເປັນຕົວແທນຂອງການປົກຄອງພື້ນເມືອງອັນສຳຄັນອັນສຸດທ້າຍຂອງອີຢິບ.ລາຊະວົງທີ 28, ແກ່ຍາວຕັ້ງແຕ່ປີ 404 ຫາ 398 ກ່ອນສ.ລາຊະວົງທີ 29 (398–380 ກ່ອນຄ.ສ.) ໄດ້ເຫັນຜູ້ປົກຄອງຄື Hakor ຕໍ່ສູ້ກັບການບຸກລຸກຂອງເປີເຊຍ.ລາຊະວົງທີ 30 (380–343 ກ່ອນຄ.ສ.), ອິດທິພົນຂອງສິລະປະຂອງລາຊະວົງທີ 26, ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການພ່າຍແພ້ຂອງ Nectanebo II, ນໍາໄປສູ່ການຍຶດເອົາຄືນໃຫມ່ໂດຍ Persia.ຍຸກ Achaemenid ທີສອງ (343–332 BCE) ເປັນເຄື່ອງຫມາຍຂອງລາຊະວົງທີ 31, ໂດຍມີຈັກກະພັດເປີເຊຍປົກຄອງເປັນ Pharaohs ຈົນກ່ວາການຊະນະ ຂອງ Alexander the Great ໃນປີ 332 BCE.ນີ້ໄດ້ຫັນປະເທດເອຢິບເຂົ້າໄປໃນຍຸກ Hellenistic ພາຍໃຕ້ລາຊະວົງ Ptolemaic ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Ptolemy I Soter, ຫນຶ່ງໃນນາຍພົນ Alexander.ໄລຍະເວລາທ້າຍແມ່ນມີຄວາມສໍາຄັນສໍາລັບການຫັນປ່ຽນທາງດ້ານວັດທະນະທໍາແລະທາງດ້ານການເມືອງ, ນໍາໄປສູ່ການລວມເອົາປະເທດເອຢິບເຂົ້າໄປໃນໂລກ Hellenistic.
332 BCE - 642
ໄລຍະເວລາ Greco-Romanornament
ໄຊຊະນະຂອງ Alexander the Great ຂອງອີຢິບ
Alexander Mosaic ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
332 BCE Jun 1

ໄຊຊະນະຂອງ Alexander the Great ຂອງອີຢິບ

Alexandria, Egypt
Alexander the Great , ຊື່ທີ່ resonates ຜ່ານປະຫວັດສາດ, ເປັນຈຸດປ່ຽນແປງທີ່ສໍາຄັນໃນໂລກໂບຮານດ້ວຍການເອົາຊະນະອີຢິບຂອງລາວໃນປີ 332 BCE.ການມາຮອດປະເທດເອຢິບບໍ່ພຽງແຕ່ສິ້ນສຸດການປົກຄອງ Achaemenid ເປີເຊຍ ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງໄດ້ວາງພື້ນຖານສໍາລັບໄລຍະເວລາ Hellenistic, ວັດທະນະທໍາ Greek ແລະ Egyptian intertwining.ບົດ​ຄວາມ​ນີ້​ໄດ້​ເຈາະ​ເລິກ​ກ່ຽວ​ກັບ​ສະ​ພາບ​ການ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ແລະ​ຜົນ​ກະ​ທົບ​ຂອງ​ການ​ເອົາ​ຊະ​ນະ Alexander ໃນ​ປະ​ເທດ​ເອ​ຢິບ, ເປັນ​ຈຸດ​ສໍາ​ຄັນ​ໃນ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ທີ່​ອຸດົມສົມບູນ​ຂອງ​ຕົນ.Prelude ກັບ Conquestກ່ອນທີ່ຈະມາຮອດຂອງ Alexander, ປະເທດເອຢິບຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມ ຂອງ Empire ເປີເຊຍ ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງການປົກຄອງຂອງ Achaemenid Dynasty.ຊາວເປີເຊຍ, ນໍາພາໂດຍຈັກກະພັດເຊັ່ນ Darius III, ປະເຊີນກັບຄວາມບໍ່ພໍໃຈແລະການກະບົດເພີ່ມຂຶ້ນພາຍໃນປະເທດເອຢິບ.ຄວາມບໍ່ສະຫງົບນີ້ໄດ້ກໍານົດຂັ້ນຕອນຂອງການປ່ຽນພະລັງງານທີ່ສໍາຄັນ.Alexander the Great, ກະສັດຂອງ Macedonia, ໄດ້ເລີ່ມຂະບວນການທີ່ມີຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງພຣະອົງເພື່ອຕ້ານຈັກກະພັດ Achaemenid Persian, ໂດຍເບິ່ງອີຢິບເປັນໄຊຊະນະທີ່ສໍາຄັນ.ຄວາມ​ສາມາດ​ດ້ານ​ການ​ທະຫານ​ທາງ​ຍຸດ​ທະ​ສາດ​ຂອງ​ລາວ ​ແລະ​ຄວາມ​ອ່ອນ​ແອ​ຂອງ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ເປີ​ເຊຍ​ໃນ​ອີ​ຈິບ ​ໄດ້​ອຳນວຍ​ຄວາມ​ສະດວກ​ໃຫ້​ແກ່​ການ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ປະ​ເທດ​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ການ​ຄັດຄ້ານ.ໃນ​ປີ 332 ກ່ອນ​ສ.ການຫຼຸດລົງຂອງການປົກຄອງເປີເຊຍໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການຍອມຈໍານົນຂອງ satrap ເປີເຊຍຂອງປະເທດເອຢິບ, Mazaces.ວິທີການຂອງ Alexander, ມີລັກສະນະເຄົາລົບນັບຖືວັດທະນະທໍາແລະສາສະຫນາຂອງອີຍິບ, ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກຊາວອີຍິບ.ການສ້າງຕັ້ງຂອງ Alexandriaຫນຶ່ງໃນການປະກອບສ່ວນທີ່ສໍາຄັນຂອງ Alexander ແມ່ນການກໍ່ຕັ້ງເມືອງ Alexandria ໃນຝັ່ງທະເລເມດິເຕີເລນຽນ.ເມືອງນີ້, ມີຊື່ຕາມພຣະອົງ, ໄດ້ກາຍເປັນສູນກາງຂອງວັດທະນະທໍາແລະການຮຽນຮູ້ Hellenistic, ເປັນສັນຍາລັກຂອງ fusion ຂອງອາລະຍະທໍາ Greek ແລະ Egyptian.ການເອົາຊະນະຂອງ Alexander ໄດ້ປະກົດຂຶ້ນໃນຍຸກ Hellenistic ໃນອີຢິບ, ຖືກຫມາຍໂດຍການເຜີຍແຜ່ວັດທະນະທໍາ, ພາສາ, ແລະແນວຄວາມຄິດທາງດ້ານການເມືອງຂອງກເຣັກ.ຍຸກ​ນີ້​ເຫັນ​ການ​ປະ​ສົມ​ປະ​ເພ​ນີ​ຂອງ​ກຣີກ​ແລະ​ອີ​ຢິບ, ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຢ່າງ​ເລິກ​ເຊິ່ງ​ຕໍ່​ສິ​ລະ​ປະ, ສະ​ຖາ​ປັດ​ຕະ​ຍະ​ກໍາ, ສາ​ສະ​ຫນາ, ແລະ​ການ​ປົກ​ຄອງ.ເຖິງແມ່ນວ່າການປົກຄອງຂອງ Alexander ໃນປະເທດເອຢິບແມ່ນສັ້ນ, ແຕ່ມໍລະດົກຂອງລາວໄດ້ອົດທົນຜ່ານລາຊະວົງ Ptolemaic, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍນາຍພົນ Ptolemy I Soter.ລາຊະວົງນີ້, ເຊິ່ງເປັນການຜະສົມຜະສານຂອງອິດທິພົນຂອງກເຣັກແລະອີຢິບ, ໄດ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບຈົນກ່ວາການເອົາຊະນະຂອງໂລມັນໃນປີ 30 BCE.
Ptolemaic ອີຢິບ
Ptolemaic Egypt ©Osprey Publishing
305 BCE Jan 1 - 30 BCE

Ptolemaic ອີຢິບ

Alexandria, Egypt
ອານາຈັກ Ptolemaic, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 305 ກ່ອນ ຄ .ລາຊະວົງນີ້, ຍາວນານຈົນກ່ວາການເສຍຊີວິດຂອງ Cleopatra VII ໃນປີ 30 BCE, ເປັນລາຊະວົງສຸດທ້າຍແລະຍາວທີ່ສຸດຂອງອີຢິບວັດຖຸບູຮານ, ເປັນເຄື່ອງຫມາຍຂອງຍຸກໃຫມ່ທີ່ມີລັກສະນະ syncretism ທາງສາສະຫນາແລະການປະກົດຕົວຂອງວັດທະນະທໍາ Greco-Egyptian.[72]ຫລັງຈາກທີ່ Alexander the Great ໄດ້ເອົາຊະນະ Achaemenid Persian ທີ່ຄວບຄຸມອີຢິບໃນປີ 332 BCE, ອານາຈັກຂອງລາວໄດ້ພັງທະລາຍລົງຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງລາວໃນປີ 323 BCE, ນໍາໄປສູ່ການຕໍ່ສູ້ກັບອໍານາດໃນບັນດາຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ, ໄດອາໂດຊີ.Ptolemy ໄດ້ຮັບປະກັນອີຢິບແລະສ້າງຕັ້ງ Alexandria ເປັນນະຄອນຫຼວງຂອງຕົນ, ເຊິ່ງໄດ້ກາຍເປັນສູນກາງຂອງວັດທະນະທໍາ, ການຮຽນຮູ້, ແລະການຄ້າ Greek.[73] ອານາຈັກ Ptolemaic, ຫຼັງຈາກສົງຄາມ Syrian, ໄດ້ຂະຫຍາຍໄປປະກອບມີພາກສ່ວນຂອງລີເບຍ, Sinai, ແລະ Nubia.ເພື່ອປະສົມປະສານກັບຊາວອີຍິບພື້ນເມືອງ, Ptolemies ໄດ້ຮັບຮອງເອົາຫົວຂໍ້ຂອງ pharaoh ແລະສະແດງຕົວເອງໃນແບບ Egyptian ໃນອານຸສາວະລີສາທາລະນະໃນຂະນະທີ່ຮັກສາເອກະລັກແລະຮີດຄອງປະເພນີຂອງເຂົາເຈົ້າ.[74] ການປົກຄອງຂອງອານາຈັກກ່ຽວຂ້ອງກັບລະບົບການປົກຄອງທີ່ສັບສົນ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດແກ່ຊົນຊັ້ນປົກຄອງຂອງກຣີກ, ດ້ວຍການລວມຕົວທີ່ຈຳກັດຂອງຊາວອີຢິບພື້ນເມືອງ, ຜູ້ທີ່ຍັງຄົງຄວບຄຸມເລື່ອງທ້ອງຖິ່ນ ແລະສາສະໜາ.[74] Ptolemies ຄ່ອຍໆຮັບເອົາປະເພນີອີຢິບ, ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍ Ptolemy II Philadelphus, ລວມທັງການແຕ່ງງານຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງແລະການມີສ່ວນຮ່ວມໃນການປະຕິບັດທາງສາສະຫນາຂອງອີຍິບ, ແລະສະຫນັບສະຫນູນການກໍ່ສ້າງແລະການຟື້ນຟູວັດວາອາຮາມ.[75]ປະເທດເອຢິບ Ptolemaic, ຈາກກາງສະຕະວັດທີ 3 BCE, ກາຍເປັນລັດທີ່ຮັ່ງມີແລະມີອໍານາດທີ່ສຸດຂອງລັດຜູ້ສືບທອດຂອງ Alexander, ເຊິ່ງຫມາຍເຖິງອາລະຍະທໍາຂອງກເຣັກ.[74] ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຈາກກາງສະຕະວັດທີ 2 BCE, ຄວາມຂັດແຍ້ງທາງລາຊະວົງພາຍໃນແລະສົງຄາມພາຍນອກເຮັດໃຫ້ອານາຈັກອ່ອນແອລົງ, ເຮັດໃຫ້ມັນຂຶ້ນກັບສາທາລະນະລັດໂລມັນຫຼາຍຂຶ້ນ.ພາຍໃຕ້ Cleopatra VII, ການຕິດພັນຂອງອີຢິບໃນ ສົງຄາມພົນລະເຮືອນ Roman ໄດ້ນໍາໄປສູ່ການຍຶດເອົາເປັນລັດ Hellenistic ເອກະລາດສຸດທ້າຍ.ຈາກ​ນັ້ນ​ປະເທດ​ເອຢິບ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ແຂວງ​ທີ່​ຈະເລີນ​ຮຸ່ງເຮືອງ, ຍຶດ​ເອົາ​ພາສາ​ເກັຣກ​ເປັນ​ພາສາ​ຂອງ​ລັດຖະບານ​ແລະ​ການ​ຄ້າ​ຈົນ​ເຖິງ ​ການ​ພິຊິດ​ຊາວ​ມຸດ​ສະ​ລິມ ​ໃນ​ປີ 641 CE.Alexandria ຍັງຄົງເປັນເມືອງເມດີເຕີເຣນຽນທີ່ສໍາຄັນໃນຍຸກກາງ.[76]
Roman Egypt
ກອງທັບ Roman ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນຢູ່ທາງຫນ້າຂອງ pyramids ຂອງ Giza. ©Nick Gindraux
30 BCE Jan 1 - 641

Roman Egypt

Alexandria, Egypt
ອີຢິບໂຣມັນ ເຊິ່ງເປັນແຂວງໜຶ່ງຂອງຈັກກະພັດໂລມັນຕັ້ງແຕ່ປີ 30 ກ່ອນສ.ສ. ຫາ 641 ສ.ສ. ເປັນເຂດທີ່ສຳຄັນເຊິ່ງກວມເອົາອີຢີບສະໄໝໃໝ່ສ່ວນໃຫຍ່, ບໍ່ລວມເອົາເມືອງຊີນາຍ.ມັນເປັນແຂວງທີ່ມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງສູງ, ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການຜະລິດເມັດພືດແລະເສດຖະກິດໃນຕົວເມືອງທີ່ກ້າວຫນ້າ, ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນແຂວງ Roman ທີ່ຮັ່ງມີທີ່ສຸດຢູ່ນອກອິຕາລີ.[77] ປະຊາກອນ, ຄາດຄະເນລະຫວ່າງ 4 ຫາ 8 ລ້ານຄົນ, [78] ມີສູນກາງປະມານ Alexandria, ທ່າເຮືອທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງ Empire Roman ແລະເມືອງທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດທີສອງ.[79]ການປະກົດຕົວຂອງທະຫານ Roman ໃນອີຢິບໃນເບື້ອງຕົ້ນປະກອບມີສາມກອງ, ຕໍ່ມາຫຼຸດລົງເປັນສອງ, ເສີມໂດຍກໍາລັງຊ່ວຍ.[80] ທາງດ້ານການປົກຄອງ, ປະເທດເອຢິບຖືກແບ່ງອອກເປັນນາມ, ໂດຍແຕ່ລະເມືອງໃຫຍ່ທີ່ຮູ້ຈັກເປັນເມືອງ, ມີສິດທິພິເສດບາງຢ່າງ.[80​] ປະ​ຊາ​ກອນ​ແມ່ນ​ມີ​ຄວາມ​ຫຼາກ​ຫຼາຍ​ທາງ​ເຊື້ອ​ຊາດ​ແລະ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​, ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ​ຊາວ​ກະ​ສິ​ກອນ​ຊາວ​ກະ​ສິ​ກອນ​ເວົ້າ​ພາ​ສາ Egyptian​.ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ປະຊາກອນໃນຕົວເມືອງໃນຕົວເມືອງແມ່ນເວົ້າພາສາກເຣັກແລະປະຕິບັດຕາມວັດທະນະທໍາ Hellenistic.ເຖິງວ່າຈະມີການແບ່ງແຍກເຫຼົ່ານີ້, ມີການເຄື່ອນໄຫວທາງສັງຄົມທີ່ສໍາຄັນ, ການຫັນເປັນຕົວເມືອງ, ແລະອັດຕາການຮູ້ຫນັງສືສູງ.[80] Constitutio Antoniniana ຂອງ 212 CE ໄດ້ຂະຫຍາຍສັນຊາດໂຣມັນໃຫ້ແກ່ຊາວອີຢີບທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າທັງຫມົດ.[80]Roman Egypt ໃນເບື້ອງຕົ້ນແມ່ນມີຄວາມຕ້ານທານ, ຟື້ນຕົວຈາກໄພຂົ່ມຂູ່ Antonine ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 2.[80] ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນໄລຍະວິກິດການຂອງສະຕະວັດທີສາມ, ມັນໄດ້ຕົກຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງ Empire Palmyrene ຫຼັງຈາກການບຸກລຸກຂອງ Zenobia ໃນ 269 CE, ພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບການຍຶດຄືນໂດຍ Emperor Aurelian ແລະຕໍ່ມາໄດ້ແຂ່ງຂັນໂດຍ usurpers ຕໍ່ Emperor Diocletian.[81] ການປົກຄອງຂອງ Diocletian ໄດ້ນໍາເອົາການປະຕິຮູບດ້ານບໍລິຫານແລະເສດຖະກິດ, ກົງກັບການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ ຄຣິສຕຽນ , ນໍາໄປສູ່ການເກີດຂື້ນຂອງພາສາ Coptic ໃນບັນດາຊາວຄຣິດສະຕຽນອີຍິບ.[80]ພາຍໃຕ້ Diocletian, ຊາຍແດນທາງທິດໃຕ້ໄດ້ຖືກຍ້າຍໄປຢູ່ໃນເຂດ Cataract ທໍາອິດຂອງ Nile ຢູ່ Syene (Aswan), ເປັນເຄື່ອງຫມາຍເຂດແດນທີ່ມີຄວາມສະຫງົບຍາວ.[81] ກອງທັບ Roman ທ້າຍ, ລວມທັງ limitanei ແລະຫນ່ວຍງານປົກກະຕິເຊັ່ນ Scythians, ຮັກສາຊາຍແດນນີ້.ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນໂດຍການນໍາຂອງຫຼຽນຄໍາ Solidus ໂດຍ Constantine ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ .[81] ໄລຍະເວລາຍັງເຫັນການປ່ຽນແປງໄປສູ່ການເປັນເຈົ້າຂອງທີ່ດິນເອກະຊົນ, ມີຊັບສິນທີ່ສໍາຄັນເປັນເຈົ້າຂອງໂດຍໂບດຄຣິສຕຽນແລະເຈົ້າຂອງທີ່ດິນຂະຫນາດນ້ອຍ.[81]ການລະບາດຂອງພະຍາດລະບາດຄັ້ງທຳອິດໄດ້ໄປຮອດທະເລເມດິເຕີເຣນຽນຜ່ານປະເທດອີຢີບໂຣມັນດ້ວຍພະຍາດ Justinianic Plague ໃນປີ 541. ຊະຕາກຳຂອງອີຢິບໄດ້ປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງໃນສະຕະວັດທີ 7: ເອົາຊະ ນະຈັກກະພັດ Sasanian ໃນປີ 618, ມັນໄດ້ກັບຄືນສູ່ການຄວບຄຸມຕາເວັນອອກຂອງໂຣມັນໃນປີ 628 ກ່ອນທີ່ຈະກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງ Rashidun ຢ່າງຖາວອນ. Caliphate ປະຕິບັດຕາມການພິຊິດຊາວມຸດສະລິມໃນປີ 641. ການຫັນປ່ຽນນີ້ໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການສິ້ນສຸດຂອງການປົກຄອງ Roman ໃນອີຢິບ, ກ້າວໄປສູ່ຍຸກໃຫມ່ໃນປະຫວັດສາດຂອງພາກພື້ນ.
639 - 1517
Medieval Egyptornament
ການ​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ອາ​ຣັບ​ຂອງ​ເອ​ຢິບ​
ການພິຊິດຊາວມຸດສະລິມຂອງອີຢິບ ©HistoryMaps
639 Jan 1 00:01 - 642

ການ​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ອາ​ຣັບ​ຂອງ​ເອ​ຢິບ​

Egypt
ການພິຊິດຊາວມຸດສະລິມຂອງອີຢິບ , ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງ 639 ແລະ 646 CE, ຢືນເປັນເຫດການສໍາຄັນໃນປະຫວັດສາດອັນກວ້າງຂວາງຂອງປະເທດເອຢິບ.ການເອົາຊະນະນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການສິ້ນສຸດຂອງການປົກຄອງ Roman / Byzantine ໃນອີຢິບ, ແຕ່ຍັງປະກາດການແນະນໍາຂອງອິດສະລາມແລະພາສາອາຫລັບ, ການສ້າງພູມສັນຖານວັດທະນະທໍາແລະສາສະຫນາຂອງພາກພື້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.ບົດ​ຂຽນ​ນີ້​ໄດ້​ເຈາະ​ຈົງ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ສະ​ພາບ​ການ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ, ການ​ສູ້​ຮົບ​ທີ່​ສຳ​ຄັນ, ແລະ​ຜົນ​ກະ​ທົບ​ທີ່​ຍືນ​ຍົງ​ຂອງ​ໄລ​ຍະ​ເວ​ລາ​ນີ້.ກ່ອນ​ການ​ຍຶດຄອງ​ຊາວ​ມຸດ​ສະ​ລິ​ມ, ອີ​ຢິບ​ແມ່ນ​ຢູ່​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ຂອງ Byzantine, ​ເປັນ​ແຂວງ​ທີ່​ສຳຄັນ​ຍ້ອນ​ທີ່​ຕັ້ງ​ຍຸດ​ທະ​ສາດ​ແລະ​ຄວາມ​ຮັ່ງມີ​ດ້ານ​ກະສິກຳ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, Empire Byzantine ໄດ້ອ່ອນແອລົງໂດຍການປະທະກັນພາຍໃນແລະຄວາມຂັດແຍ້ງພາຍນອກ, ໂດຍສະເພາະກັບ ອານາຈັກ Sassanian , ກໍານົດຂັ້ນຕອນສໍາລັບອໍານາດໃຫມ່ທີ່ຈະເກີດຂື້ນ.ການ​ເອົາ​ຊະນະ​ຊາວ​ມຸດ​ສະ​ລິ​ມ​ໄດ້​ເລີ່​ມຂຶ້ນ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ນຳພາ​ຂອງ​ນາຍ​ພົນ Amr ibn al-As, ສົ່ງ​ໂດຍ Caliph Omar, ກາ​ລີ​ຟັດ​ທີ​ສອງ​ຂອງ​ລັດ​ອິສລາມ Rashidun Caliphate .ໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນຂອງການພິຊິດໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການສູ້ຮົບທີ່ສໍາຄັນ, ລວມທັງການຮົບທີ່ສໍາຄັນຂອງ Heliopolis ໃນ 640 CE.ກໍາລັງ Byzantine, ພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງນາຍພົນ Theodorus, ໄດ້ເອົາຊະນະຢ່າງເດັດຂາດ, ໄດ້ເປີດທາງໃຫ້ກໍາລັງຊາວມຸດສະລິມສາມາດຍຶດເອົາເມືອງທີ່ສໍາຄັນເຊັ່ນ Alexandria.Alexandria, ເປັນສູນກາງການຄ້າແລະວັດທະນະທໍາທີ່ສໍາຄັນ, ໄດ້ຕົກຢູ່ໃນຊາວມຸດສະລິມໃນປີ 641 CE.ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມພະຍາຍາມຫຼາຍຄັ້ງໂດຍຈັກກະພັດ Byzantine ທີ່ຈະຍຶດຄືນການຄວບຄຸມ, ລວມທັງຂະບວນການທີ່ສໍາຄັນໃນປີ 645 CE, ຄວາມພະຍາຍາມຂອງພວກເຂົາໃນທີ່ສຸດກໍ່ບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດ, ເຊິ່ງນໍາໄປສູ່ການຄວບຄຸມຊາວມຸດສະລິມຢ່າງສົມບູນຂອງອີຍິບໃນປີ 646 CE.ການ​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ໄດ້​ພາ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ຢ່າງ​ເລິກ​ເຊິ່ງ​ໃນ​ລັກ​ສະ​ນະ​ທາງ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ແລະ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ຂອງ​ອີ​ຢິບ.Islam ຄ່ອຍໆກາຍເປັນສາສະຫນາທີ່ເດັ່ນຊັດ, ແທນທີ່ ຄຣິສຕຽນ , ແລະພາສາອາຫລັບໄດ້ກາຍເປັນພາສາຕົ້ນຕໍ, ມີອິດທິພົນຕໍ່ໂຄງສ້າງທາງດ້ານສັງຄົມແລະການປົກຄອງ.ການ​ນຳ​ສະ​ຖາ​ປັດ​ຕະ​ຍະ​ກຳ​ແລະ​ສິ​ລະ​ປະ​ອິດ​ສະ​ລາມ​ໄດ້​ປະ​ກອບ​ສ່ວນ​ໃຫ້​ແກ່​ມໍ​ລະ​ດົກ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ຂອງ ອີ​ຢິບ.ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງຊາວມຸດສະລິມ, ປະເທດເອຢິບໄດ້ເຫັນການປະຕິຮູບດ້ານເສດຖະກິດແລະການບໍລິຫານທີ່ສໍາຄັນ.ການເກັບພາສີ jizya ສໍາລັບຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວມຸດສະລິມໄດ້ນໍາໄປສູ່ການປ່ຽນເປັນອິດສະລາມ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ປົກຄອງໃຫມ່ຍັງໄດ້ລິເລີ່ມການປະຕິຮູບທີ່ດິນ, ປັບປຸງລະບົບຊົນລະປະທານແລະກະສິກໍາດັ່ງນັ້ນ.
ໄລຍະ Umayyad ແລະ Abbasid ໃນອີຢິບ
ການປະຕິວັດ Abbasid ©HistoryMaps
661 Jan 1 - 969

ໄລຍະ Umayyad ແລະ Abbasid ໃນອີຢິບ

Egypt
ການ Fitna ທໍາອິດ, ສົງຄາມກາງເມືອງຂອງອິດສະລາມທີ່ສໍາຄັນ, ໄດ້ນໍາໄປສູ່ການປ່ຽນແປງທີ່ສໍາຄັນໃນການປົກຄອງຂອງອີຢິບ.ໃນໄລຍະນີ້, Caliph Ali ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ Muhammad ibn Abi Bakr ເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, Amr ibn al-As, ສະຫນັບສະຫນູນ Umayyads , defeat Ibn Abi Bakr ໃນປີ 658 ແລະປົກຄອງປະເທດເອຢິບຈົນກ່ວາການເສຍຊີວິດຂອງຕົນໃນປີ 664. ພາຍໃຕ້ການ Umayyads, ພາກສ່ວນສະຫນັບສະຫນູນ Umayyad ຄື Maslama ibn Mukhallad al-Ansari ສືບຕໍ່ປົກຄອງປະເທດເອຢິບຈົນກ່ວາ Fitna ທີສອງ. .ໃນລະຫວ່າງການຂັດແຍ້ງນີ້, ລະບອບ Zubayrid ທີ່ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນ Kharijite, ທີ່ບໍ່ເປັນທີ່ນິຍົມໃນບັນດາຊາວອາຫລັບທ້ອງຖິ່ນ, ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ.Umayyad Caliph Marwan I ໄດ້ບຸກໂຈມຕີອີຢິບໃນປີ 684, ຟື້ນຟູການຄວບຄຸມ Umayyad ແລະແຕ່ງຕັ້ງລູກຊາຍຂອງລາວ, Abd al-Aziz, ເປັນຜູ້ປົກຄອງ, ຜູ້ທີ່ປົກຄອງຢ່າງມີປະສິດທິຜົນເປັນຮອງສໍາລັບ 20 ປີ.[82]ພາຍໃຕ້ Umayyads, ເຈົ້າແຂວງເຊັ່ນ Abd al-Malik ibn Rifa'a al-Fahmi ແລະ Ayyub ibn Sharhabil, ໄດ້ຖືກເລືອກຈາກພວກທະຫານທ້ອງຖິ່ນ (jund), ປະຕິບັດນະໂຍບາຍທີ່ເພີ່ມຄວາມກົດດັນຕໍ່ Copts ແລະລິເລີ່ມ Islamization.[83] ນີ້ໄດ້ນໍາໄປສູ່ການປະຕິວັດ Coptic ຫຼາຍໆຄັ້ງເນື່ອງຈາກການເກັບພາສີທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ, ເປັນທີ່ຫນ້າສັງເກດທີ່ສຸດໃນ 725. Arabic ໄດ້ກາຍເປັນພາສາຂອງລັດຖະບານຢ່າງເປັນທາງການໃນປີ 706, ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການສ້າງຕັ້ງຂອງ Egyptian Arabic.ໄລຍະເວລາ Umayyad ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການປະຕິວັດຕື່ມອີກໃນປີ 739 ແລະ 750.ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາ Abbasid , ອີຢິບມີປະສົບການການເກັບພາສີໃຫມ່ແລະການປະຕິວັດ Coptic ຕື່ມອີກ.ການຕັດສິນໃຈຂອງ Caliph al-Mu'tasim ໃນປີ 834 ໃນການລວມສູນອໍານາດແລະການຄວບຄຸມທາງດ້ານການເງິນເຮັດໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງທີ່ສໍາຄັນ, ລວມທັງການທົດແທນກອງທັບແຂກອາຫລັບທ້ອງຖິ່ນກັບທະຫານຕວກກີ.ສະຕະວັດທີ 9 ໄດ້ເຫັນປະຊາກອນຊາວມຸດສະລິມລື່ນກາຍ ຊາວຄຣິດສະຕຽນ Coptic , ດ້ວຍຂະບວນການ Arabization ແລະ Islamization ເພີ່ມຂຶ້ນ."ການອະນາທິປະໄຕຢູ່ Samarra" ໃນເຂດຫົວໃຈ Abbasid ໄດ້ອໍານວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວປະຕິວັດ Alid ໃນປະເທດເອຢິບ.[84]ໄລຍະເວລາຂອງ Tulunid ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນປີ 868 ໃນເວລາທີ່ Ahmad ibn Tulun ໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ປົກຄອງ, ຫມາຍເຖິງການປ່ຽນແປງໄປສູ່ຄວາມເປັນເອກະລາດທາງດ້ານການເມືອງຂອງອີຢິບ.ເຖິງວ່າຈະມີການຕໍ່ສູ້ກັບອໍານາດພາຍໃນ, Ibn Tulun ໄດ້ສ້າງຕັ້ງກົດລະບຽບເອກະລາດ de facto, ສະສົມຄວາມຮັ່ງມີທີ່ສໍາຄັນແລະຂະຫຍາຍອິດທິພົນເຂົ້າໄປໃນ Levant.ຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ປະເຊີນກັບການຂັດແຍ້ງພາຍໃນແລະການຂົ່ມຂູ່ພາຍນອກ, ນໍາໄປສູ່ການເອົາຊະນະ Abbasid ຂອງປະເທດເອຢິບໃນປີ 905. [85]Post-Tulunid ອີຢິບໄດ້ເຫັນຄວາມຂັດແຍ້ງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແລະການເພີ່ມຂື້ນຂອງບຸກຄົນທີ່ມີອິດທິພົນເຊັ່ນຜູ້ບັນຊາການຕວກກີ Muhammad ibn Tughj al-Ikhshid.ການເສຍຊີວິດຂອງລາວໃນປີ 946 ນໍາໄປສູ່ການສືບທອດຂອງລູກຊາຍຂອງລາວ Unujur ແລະການປົກຄອງຕໍ່ໄປຂອງ Kafur.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການເອົາຊະນະ Fatimid ໃນປີ 969 ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນໄລຍະເວລານີ້, ນໍາໄປສູ່ຍຸກໃຫມ່ຂອງປະຫວັດສາດອີຍິບ.[86]
Fatimid ເອົາຊະນະອີຢິບ
Fatimid ເອົາຊະນະອີຢິບ ©HistoryMaps
969 Feb 6 - Jul 9

Fatimid ເອົາຊະນະອີຢິບ

Fustat, Kom Ghorab, Old Cairo,
ການເອົາຊະນະ Fatimid ຂອງອີຢິບໃນປີ 969 CE ເປັນເຫດການປະຫວັດສາດທີ່ສໍາຄັນທີ່ Fatimid Caliphate , ພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Jawhar, ໄດ້ຍຶດເອົາປະເທດເອຢິບຈາກລາຊະວົງ Ikhshidid.ການເອົາຊະນະນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕໍ່ກັບພື້ນຖານຂອງ Abbasid Caliphate ທີ່ອ່ອນແອລົງແລະວິກິດການພາຍໃນປະເທດເອຢິບ, ລວມທັງຄວາມອຶດຢາກແລະການຕໍ່ສູ້ຂອງຜູ້ນໍາຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Abu al-Misk Kafur ໃນ 968 CE.ຊາວ Fatimids, ໄດ້ເສີມສ້າງການປົກຄອງຂອງພວກເຂົາໃນ Ifriqiya (ໃນປັດຈຸບັນ Tunisia ແລະພາກຕາເວັນອອກ Algeria) ນັບຕັ້ງແຕ່ 909 CE, ໄດ້ປະໂຫຍດຈາກສະຖານະການທີ່ວຸ່ນວາຍໃນປະເທດເອຢິບ.​ໃນ​ທ່າມກາງ​ຄວາມ​ບໍ່​ໝັ້ນຄົງ​ດັ່ງກ່າວ, ບັນດາ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ສູງ​ຊາວ​ອີ​ຢິບ​ທ້ອງ​ຖິ່ນ​ໄດ້​ນິຍົມ​ອຳນາດ​ການ​ປົກຄອງ Fatimid ​ເພື່ອ​ຟື້ນ​ຟູ​ຄວາມ​ເປັນ​ລະບຽບ​ຮຽບຮ້ອຍ.The Fatimid Caliph al-Mu'izz li-Din Allah ໄດ້​ຈັດ​ຕັ້ງ​ການ​ເດີນ​ທາງ​ຂະ​ຫນາດ​ໃຫຍ່, ນໍາ​ພາ​ໂດຍ Jawhar, ເຊິ່ງ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ໃນ​ວັນ​ທີ 6 ເດືອນ​ກຸມ​ພາ 969 CE.ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ເຂດ​ທົ່ງ​ພຽງ​ແມ່​ນ້ຳ​ໄນ​ໃນ​ເດືອນ​ເມ​ສາ, ໂດຍ​ໄດ້​ປະ​ເຊີນ​ກັບ​ການ​ຕ້ານ​ຢັນ​ໜ້ອຍ​ທີ່​ສຸດ​ຈາກ​ກຳ​ລັງ Ikhshidid.ການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພແລະສິດທິຂອງ Jawhar ສໍາລັບຊາວອີຍິບໄດ້ອໍານວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ມີການຍອມຈໍານົນໂດຍສັນຕິຂອງນະຄອນຫຼວງ Fustat ໃນວັນທີ 6 ເດືອນກໍລະກົດ 969 CE, ເຊິ່ງເປັນເຄື່ອງຫມາຍການຍຶດ Fatimid ສົບຜົນສໍາເລັດ.Jawhar ປົກຄອງປະເທດອີຢິບເປັນຮອງເປັນເວລາສີ່ປີ, ໃນໄລຍະນັ້ນລາວໄດ້ສະກັດກັ້ນການກະບົດແລະລິເລີ່ມການກໍ່ສ້າງ Cairo, ນະຄອນຫຼວງໃຫມ່.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂະບວນການທາງທະຫານຂອງລາວໃນຊີເຣຍແລະຕໍ່ຕ້ານ Byzantines ບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດ, ເຊິ່ງນໍາໄປສູ່ການທໍາລາຍກອງທັບ Fatimid ແລະການບຸກລຸກຂອງ Qarmatian ຢູ່ໃກ້ກັບ Cairo.Caliph al-Mu'izz ໄດ້ຍົກຍ້າຍໄປອີຢິບໃນປີ 973 CE ແລະໄດ້ສ້າງຕັ້ງກຸງໄຄໂຣເປັນບ່ອນນັ່ງຂອງ Fatimid Caliphate, ເຊິ່ງໃຊ້ເວລາຈົນກ່ວາການຍົກເລີກໂດຍ Saladin ໃນ 1171 CE.
Fatimid ອີຢິບ
Fatimid ອີຢິບ ©HistoryMaps
969 Jul 9 - 1171

Fatimid ອີຢິບ

Cairo, Egypt
ລາຊະວົງ Fatimid Caliphate , ເປັນລາຊະວົງ Isma'ili Shi'a, ມີຢູ່ຕັ້ງແຕ່ສະຕະວັດທີ 10 ຫາສະຕະວັດທີ 12 CE.ມັນໄດ້ຖືກຕັ້ງຊື່ຕາມ Fatima, ລູກສາວຂອງສາດສະດາອິດສະລາມMuhammad , ແລະສາມີຂອງນາງ, 'Ali ibn Abi Talib.Fatimids ໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ໂດຍຊຸມຊົນ Isma'ili ຕ່າງໆແລະນິກາຍມຸດສະລິມອື່ນໆ.[87] ການປົກຄອງຂອງພວກເຂົາໄດ້ຂະຫຍາຍຈາກຕາເວັນຕົກ Mediterranean ໄປຫາທະເລແດງ, ລວມທັງອາຟຣິກາເຫນືອ, ບາງສ່ວນຂອງ Maghreb, Sicily, Levant, ແລະ Hejaz.ລັດ Fatimid ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນລະຫວ່າງ 902 ແລະ 909 CE ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງ Abu Abdallah.ລາວໄດ້ເອົາຊະນະ Aghlabid Ifriqiya, ປູທາງໄປສູ່ Caliphate.[88] Abdallah al-Mahdi Billah, ຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນ Imam, ໄດ້ກາຍເປັນ Caliph ທໍາອິດໃນ 909 CE.[89] ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, al-Mahdiyya ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນນະຄອນຫຼວງ, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນ 921 CE, ຫຼັງຈາກນັ້ນຍ້າຍໄປ al-Mansuriyya ໃນ 948 CE.ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງ al-Mu'izz, ປະເທດເອຢິບຖືກຍຶດຄອງໃນປີ 969 CE, ແລະ Cairo ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນເປັນນະຄອນຫຼວງໃຫມ່ໃນປີ 973 CE.ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຫົວ​ໃຈ​ດ້ານ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ແລະ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ຈັກ​ຂອງ​ຈັກ​ກະ​ພັດ, ຊຸກ​ຍູ້​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ອາ​ຣັບ​ທີ່​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລັກ​ສະ​ເພາະ.[90]The Fatimid Caliphate ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບຄວາມອົດທົນທາງສາສະຫນາຂອງຕົນຕໍ່ກັບຊາວມຸດສະລິມທີ່ບໍ່ແມ່ນ Shia, ຊາວຢິວ, ແລະ ຊາວຄຣິດສະຕຽນ , [91] ເຖິງແມ່ນວ່າມັນພະຍາຍາມປ່ຽນປະຊາກອນຊາວອີຍິບໄປສູ່ຄວາມເຊື່ອຂອງມັນ.[92] ໃນລະຫວ່າງການປົກຄອງຂອງ al-'Aziz ແລະ al-Hakim, ແລະໂດຍສະເພາະພາຍໃຕ້ການ al-Mustansir, Caliphate ໄດ້ເຫັນ caliphs ມີສ່ວນຮ່ວມຫນ້ອຍໃນວຽກງານຂອງລັດ, ກັບ viziers ໄດ້ຮັບອໍານາດຫຼາຍ.[93] ຊຸມປີ 1060 ໄດ້ນໍາເອົາສົງຄາມກາງເມືອງ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດການແບ່ງແຍກທາງດ້ານການເມືອງ ແລະຊົນເຜົ່າພາຍໃນກອງທັບ, ຂົ່ມຂູ່ຈັກກະພັດ.[94]ເຖິງວ່າຈະມີການຟື້ນຟູໄລຍະສັ້ນໆພາຍໃຕ້ vizier Badr al-Jamali, Fatimid Caliphate ໄດ້ຫຼຸດລົງໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 11 ແລະ 12, [95] ອ່ອນແອລົງຕື່ມອີກໂດຍ Seljuk Turks ໃນຊີເຣຍແລະ Crusaders ໃນ Levant.[94] ໃນປີ 1171 CE, Saladin ໄດ້ຍົກເລີກກົດລະບຽບ Fatimid, ສ້າງຕັ້ງ ລາຊະວົງ Ayyubid ແລະການລວມເອົາປະເທດເອຢິບເຂົ້າໄປໃນສິດອໍານາດ ຂອງ Abbasid Caliphate .[96]
Ayyubid ອີຢິບ
Ayyubid ອີຢິບ. ©HistoryMaps
1171 Jan 1 - 1341

Ayyubid ອີຢິບ

Cairo, Egypt
ລາຊະວົງ Ayyubid, ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Saladin ໃນ 1171 CE, ຫມາຍການປ່ຽນແປງທີ່ສໍາຄັນໃນ medieval ຕາເວັນອອກກາງ.Saladin, ເປັນຊາວມຸດສະລິມ Sunni ຂອງຊາວ Kurdish, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຮັບຜິດຊອບພາຍໃຕ້ Nur ad-Din ຂອງຊີເຣຍແລະມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການຕໍ່ສູ້ຕ້ານພວກ Crusader ໃນ Fatimid Egypt.ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Nur ad-Din, Saladin ໄດ້ຖືກປະກາດວ່າເປັນ Sultan ທໍາອິດຂອງປະເທດເອຢິບໂດຍ Abbasid Caliphate .ອານາຈັກ sultanate ທີ່ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃຫມ່ຂອງພຣະອົງໄດ້ຂະຫຍາຍອອກຢ່າງໄວວາ, ກວມເອົາຫຼາຍຂອງ Levant, Hijaz, Yemen, ບາງສ່ວນຂອງ Nubia, Tarabulus, Cyrenaica, ພາກໃຕ້ Anatolia, ແລະພາກເຫນືອ ຂອງອີຣັກ .ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Saladin ໃນ 1193 CE, ລູກຊາຍຂອງລາວໄດ້ຕໍ່ສູ້ເພື່ອການຄວບຄຸມ, ແຕ່ໃນທີ່ສຸດອ້າຍຂອງລາວ al-Adil ໄດ້ກາຍເປັນ sultan ໃນ 1200 CE.ລາຊະວົງຍັງຄົງຢູ່ໃນອໍານາດໂດຍຜ່ານລູກຫລານຂອງລາວ.ໃນ​ຊຸມ​ປີ 1230, emirs Syrian ໄດ້​ຊອກ​ຫາ​ເອ​ກະ​ລາດ, ນໍາ​ໄປ​ສູ່​ການ​ແບ່ງ​ປັນ​ອາ​ນາ​ຈັກ Ayyubid ຈົນ​ກ​່​ວາ Salih Ayyub ໄດ້​ປະ​ກອບ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ຂອງ​ຊີ​ເຣຍ​ໃນ​ປີ 1247 CE.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາຊະວົງມຸດສະລິມທ້ອງຖິ່ນໄດ້ຂັບໄລ່ Ayyubids ອອກຈາກເຢເມນ, Hijaz, ແລະບາງສ່ວນຂອງ Mesopotamia.ເຖິງວ່າຈະມີການປົກຄອງທີ່ຂ້ອນຂ້າງສັ້ນ, Ayyubids ໄດ້ຫັນປ່ຽນພາກພື້ນ, ໂດຍສະເພາະອີຢິບ.ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນມັນຈາກ Shi'a ໄປເປັນກໍາລັງທີ່ເດັ່ນຊັດຂອງ Sunni, ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນສູນກາງທາງດ້ານການເມືອງ, ການທະຫານ, ເສດຖະກິດ, ແລະວັດທະນະທໍາຈົນກ່ວາ ການພິຊິດ Ottoman ໃນປີ 1517. ລາຊະວົງໄດ້ສົ່ງເສີມຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງທາງດ້ານເສດຖະກິດແລະກິດຈະກໍາທາງປັນຍາ, ການກໍ່ສ້າງ madrasas ຈໍານວນຫລາຍເພື່ອສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງ Sunni Islam.ລາຊະວົງ Mamluk , ເຊິ່ງປະຕິບັດຕາມ, ຮັກສາການປົກຄອງ Ayyubid ຂອງ Hama ຈົນເຖິງປີ 1341, ສືບຕໍ່ມໍລະດົກຂອງການປົກຄອງ Ayyubid ໃນພາກພື້ນເປັນເວລາ 267 ປີ.
Mamluk ອີຢິບ
Mamluk ອີຢິບ ©HistoryMaps
1250 Jan 1 - 1517

Mamluk ອີຢິບ

Cairo, Egypt
Mamluk Sultanate , ປົກຄອງປະເທດເອຢິບ, Levant, ແລະ Hejaz ຈາກກາງສະຕະວັດທີ 13 ຫາຕົ້ນສະຕະວັດທີ 16 CE, ເປັນລັດທີ່ປົກຄອງໂດຍກຸ່ມທະຫານຂອງ Mamluks (ສປປລຂ້າທາດ) ທີ່ນໍາພາໂດຍ sultan.ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1250 ດ້ວຍການລົ້ມທັບຂອງ ລາຊະວົງ Ayyubid , Sultanate ໄດ້ແບ່ງອອກເປັນສອງຍຸກ: Turkic ຫຼື Bahri (1250-1382) ແລະ Circassian ຫຼື Burji (1382-1517), ຊື່ຕາມຊົນເຜົ່າຂອງ Mamluks.ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ຜູ້ປົກຄອງ Mamluk ຈາກກອງທັບຂອງ Ayyubid Sultan as-Salih Ayyub (r. 1240-1249) ໄດ້ຍຶດອໍານາດໃນປີ 1250. ໂດຍສະເພາະແມ່ນພວກເຂົາໄດ້ເອົາຊະນະ Mongols ໃນປີ 1260 ພາຍໃຕ້ Sultan Qutuz ແລະ Baybars, ກວດເບິ່ງການຂະຫຍາຍຕົວໄປທາງໃຕ້ຂອງພວກເຂົາ.ພາຍໃຕ້ Baybars, Qalawun (r. 1279–1290), ແລະ al-Ashraf Khalil (r. 1290–1293), Mamluks ໄດ້ຂະຫຍາຍໂດເມນຂອງພວກເຂົາ, ເອົາຊະນະ ລັດ Crusader , ຂະຫຍາຍເຂົ້າໄປໃນ Makuria, Cyrenaica, Hejaz, ແລະພາກໃຕ້ຂອງ Anatolia.ຈຸດສູງສຸດຂອງ Sultanate ແມ່ນໃນລະຫວ່າງການປົກຄອງຂອງ al-Nasir Muhammad (r. 1293-1341), ຕິດຕາມມາດ້ວຍການປະທະກັນພາຍໃນແລະການປ່ຽນອໍານາດໄປສູ່ emirs ຊັ້ນສູງ.ທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ, Mamluks ໄດ້ໃຫ້ຄຸນຄ່າທາງດ້ານວັນນະຄະດີແລະດາລາສາດ, ສ້າງຕັ້ງຫ້ອງສະຫມຸດເອກະຊົນເປັນສັນຍາລັກສະຖານະພາບ, ສ່ວນທີ່ເຫຼືອຊີ້ໃຫ້ເຫັນຫນັງສືຫຼາຍພັນຫົວ.ຍຸກ Burji ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການກໍ່ລັດຖະປະຫານໃນປີ 1390 ຂອງ Emir Barquq, ເຊິ່ງເປັນການຫຼຸດໜ້ອຍຖອຍລົງ ໃນຂະນະທີ່ອຳນາດ Mamluk ອ່ອນແອລົງຍ້ອນການບຸກລຸກ, ການກະບົດ, ແລະໄພພິບັດທາງທຳມະຊາດ.Sultan Barsbay (1422-1438) ໄດ້ພະຍາຍາມຟື້ນຟູເສດຖະກິດ, ລວມທັງການຜູກຂາດການຄ້າກັບເອີຣົບ.ລາຊະວົງ Burji ປະເຊີນກັບຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານການເມືອງ, ເຊິ່ງຖືກຫມາຍໂດຍ sultanates ແລະການຂັດແຍ້ງສັ້ນໆ, ລວມທັງການສູ້ຮົບກັບ Timur Lenk ແລະການເອົາຊະນະ Cyprus.ການແບ່ງແຍກທາງດ້ານການເມືອງຂອງພວກເຂົາຂັດຂວາງການຕໍ່ຕ້ານ ຈັກກະພັດ Ottoman , ນໍາໄປສູ່ການຄອບຄອງຂອງອີຍິບພາຍໃຕ້ Ottoman Sultan Selim I ໃນປີ 1517. Ottoman ໄດ້ຮັກສາຊັ້ນ Mamluk ເປັນຜູ້ປົກຄອງໃນປະເທດເອຢິບ, ຫັນປ່ຽນໄປສູ່ຍຸກກາງຂອງ Empire Ottoman, ເຖິງແມ່ນວ່າພາຍໃຕ້ການຄອບຄອງ.
1517 - 1914
Ottoman ອີຢິບornament
Ottoman ຍຸກຕົ້ນຂອງອີຢິບ
Ottoman Cairo ©Anonymous
1517 Jan 1 00:01 - 1707

Ottoman ຍຸກຕົ້ນຂອງອີຢິບ

Egypt
ໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 16, ຫຼັງຈາກ Ottoman ເອົາຊະນະອີຢິບໃນປີ 1517, Sultan Selim I ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ Yunus Pasha ເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດເອຢິບ, ແຕ່ບໍ່ດົນທ່ານ Hayir Bey ໄດ້ຖືກປ່ຽນແທນຍ້ອນບັນຫາການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ.[97] ໄລຍະເວລານີ້ເປັນການຕໍ່ສູ້ກັບອໍານາດລະຫວ່າງຜູ້ຕາງຫນ້າ Ottoman ແລະMamluks , ຜູ້ທີ່ຮັກສາອິດທິພົນທີ່ສໍາຄັນ.Mamluks ໄດ້​ຖືກ​ລວມ​ເຂົ້າ​ໃນ​ໂຄງ​ປະ​ກອບ​ການ​ບໍ​ລິ​ຫານ, ຖື​ຕໍາ​ແຫນ່ງ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​ໃນ 12 sanjaks ຂອງ​ເອ​ຢິບ.ພາຍໃຕ້ Sultan Suleiman the Magnificent, Greater Divan ແລະ Lesser Divan ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນເພື່ອຊ່ວຍ pasha, ດ້ວຍການເປັນຕົວແທນຂອງກອງທັບແລະອໍານາດການປົກສາສະຫນາ.Selim ໄດ້​ສ້າງ​ຕັ້ງ 6 ກອງ​ທັບ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ປົກ​ປັກ​ຮັກ​ສາ​ຂອງ​ເອ​ຢິບ​, ທີ່ Suleiman ໄດ້​ເພີ່ມ​ທີ​ເຈັດ​.[98]ການປົກຄອງຂອງ Ottoman ມີການປ່ຽນແປງຜູ້ປົກຄອງອີຍິບເລື້ອຍໆ, ເລື້ອຍໆທຸກໆປີ.ຜູ້​ປົກຄອງ​ຄົນ​ໜຶ່ງ, ທ່ານ Hain Ahmed Pasha, ພະຍາຍາມ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ເອກະລາດ, ​ແຕ່​ຖືກ​ຂັດຂວາງ ​ແລະ ຖືກ​ປະຫານ​ຊີວິດ.[98] ໃນປີ 1527, ການສໍາຫຼວດທີ່ດິນໄດ້ຖືກດໍາເນີນໃນປະເທດເອຢິບ, ການຈັດປະເພດທີ່ດິນອອກເປັນສີ່ປະເພດ: ໂດເມນຂອງ sultan, fiefs, ທີ່ດິນບໍາລຸງຮັກສາທະຫານ, ແລະທີ່ດິນພື້ນຖານທາງສາສະຫນາ.ການສໍາຫຼວດນີ້ໄດ້ຖືກປະຕິບັດໃນປີ 1605. [98]ສະຕະວັດທີ 17 ໃນປະເທດເອຢິບແມ່ນມີລັກສະນະການປະທະກັນທາງທະຫານແລະການຂັດແຍ້ງ, ເລື້ອຍໆຍ້ອນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະສະກັດກັ້ນການລັກລອບໂດຍທະຫານ.ໃນປີ 1609, ການຂັດແຍ້ງທີ່ສໍາຄັນເຮັດໃຫ້ Kara Mehmed Pasha ໄດ້ຮັບໄຊຊະນະເຂົ້າໄປໃນ Cairo, ປະຕິບັດຕາມດ້ວຍການປະຕິຮູບທາງດ້ານການເງິນ.[98] ໃນລະຫວ່າງເວລານີ້, Mamluk beys ທ້ອງຖິ່ນໄດ້ຮັບຄວາມເດັ່ນໃນການບໍລິຫານຂອງອີຍິບ, ມັກຈະຖືຕໍາແຫນ່ງທາງທະຫານແລະທ້າທາຍຜູ້ປົກຄອງທີ່ແຕ່ງຕັ້ງ Ottoman.[99] ກອງທັບອີຍິບ, ທີ່ມີສາຍພົວພັນທ້ອງຖິ່ນທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ມັກຈະມີອິດທິພົນຕໍ່ການແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ປົກຄອງແລະມີການຄວບຄຸມການປົກຄອງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.[100]ສະຕະວັດທີ່ຍັງໄດ້ເຫັນການເພີ່ມຂື້ນຂອງສອງຝ່າຍທີ່ມີອິດທິພົນໃນປະເທດເອຢິບ: Faqari, ເຊື່ອມຕໍ່ກັບທະຫານມ້າ Ottoman, ແລະ Qasimi, ທີ່ພົວພັນກັບກອງທັບພື້ນເມືອງຂອງອີຍິບ.ກຸ່ມເຫຼົ່ານີ້, ເປັນສັນຍາລັກໂດຍສີແລະສັນຍາລັກທີ່ແຕກຕ່າງຂອງເຂົາເຈົ້າ, ມີອິດທິພົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ການປົກຄອງແລະການເມືອງຂອງ Ottoman Egypt.[101]
ຕໍ່ມາ Ottoman Egypt
Ottoman ທ້າຍອີຢິບ. ©Anonymous
1707 Jan 1 - 1798

ຕໍ່ມາ Ottoman Egypt

Egypt
ໃນສະຕະວັດທີ 18, pashas ທີ່ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໂດຍ Ottoman ໃນປະເທດເອຢິບໄດ້ຖືກປົກຄຸມໂດຍ Mamluk beys, ໂດຍສະເພາະຜ່ານຫ້ອງການຂອງ Shaykh al-Balad ແລະ Amir al-hajj.ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ອຳນາດ​ນີ້​ຖືກ​ບັນທຶກ​ບໍ່​ດີ​ຍ້ອນ​ບໍ່​ມີ​ບົດ​ບັນທຶກ​ລະອຽດ​ສຳລັບ​ໄລຍະ​ນີ້.[102]ໃນປີ 1707, ການຂັດແຍ້ງລະຫວ່າງສອງກຸ່ມ Mamluk, Qasimites ແລະ Fiqarites, ນໍາໂດຍ Shaykh al-Balad Qasim Iywaz, ເຮັດໃຫ້ເກີດການສູ້ຮົບທີ່ຍາວນານຢູ່ນອກເມືອງ Cairo.ການເສຍຊີວິດຂອງ Qasim Iywaz ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລູກຊາຍຂອງລາວ Ismail ກາຍເປັນ Shaykh al-Balad, ຜູ້ທີ່ໄດ້ປອງດອງກັບຝ່າຍຕ່າງໆໃນລະຫວ່າງການຄອບຄອງ 16 ປີຂອງລາວ.[102] "ການ Sedition ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່" ຂອງ 1711-1714, ການລຸກຮືທາງສາສະຫນາຕໍ່ຕ້ານການປະຕິບັດ Sufi, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ່ນວາຍທີ່ສໍາຄັນຈົນກ່ວາສະກັດກັ້ນ.[103] ການລອບສັງຫານຂອງ Ismail ໃນປີ 1724 ເຮັດໃຫ້ເກີດການຕໍ່ສູ້ທາງອຳນາດຕື່ມອີກ, ໂດຍມີຜູ້ນຳເຊັ່ນ Shirkas Bey ແລະ Dhu-'l-Fiqar ປະສົບຜົນສຳເລັດ ແລະຖືກລອບສັງຫານ.[102]ໃນປີ 1743, Othman Bey ໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍໂດຍ Ibrahim ແລະ Ridwan Bey, ຜູ້ທີ່ຫຼັງຈາກນັ້ນຮ່ວມກັນປົກຄອງປະເທດເອຢິບ, ສະລັບຫ້ອງການທີ່ສໍາຄັນ.ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ລອດ​ພົ້ນ​ຈາກ​ຄວາມ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ລັດ​ຖະ​ປະ​ຫານ​ຫຼາຍ​ຄັ້ງ, ເຮັດ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ໃນ​ການ​ນໍາ​ພາ​ແລະ​ການ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຂອງ Ali Bey al-Kabir.[102] Ali Bey, ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນເບື້ອງຕົ້ນສໍາລັບການປ້ອງກັນ caravan, ໄດ້ສະແຫວງຫາທີ່ຈະແກ້ແຄ້ນການເສຍຊີວິດຂອງ Ibrahim ແລະກາຍເປັນ Sheikh al-Balad ໃນປີ 1760. ກົດລະບຽບທີ່ເຂັ້ມງວດຂອງລາວເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ພໍໃຈ, ນໍາໄປສູ່ການ exile ຊົ່ວຄາວຂອງລາວ.[102]ໃນປີ 1766, Ali Bey ໄດ້ຫນີໄປເຢເມນແຕ່ກັບຄືນໄປ Cairo ໃນປີ 1767, ສະຫນັບສະຫນູນຕໍາແຫນ່ງຂອງລາວໂດຍການແຕ່ງຕັ້ງພັນທະມິດເປັນ beys.ລາວໄດ້ພະຍາຍາມລວມເອົາອຳນາດທາງທະຫານເປັນສູນກາງ ແລະປະກາດເອກະລາດອີຢິບໃນປີ 1769, ຕໍ່ຕ້ານຄວາມພະຍາຍາມຂອງ Ottoman ທີ່ຈະຍຶດອຳນາດຄືນ.[102] Ali Bey ໄດ້ຂະຫຍາຍອິດທິພົນຂອງລາວໄປທົ່ວແຫຼມອາຣັບ, ແຕ່ການປົກຄອງຂອງລາວໄດ້ປະເຊີນກັບສິ່ງທ້າທາຍຈາກພາຍໃນ, ໂດຍສະເພາະຈາກລູກເຂີຍຂອງລາວ, Abu-'l-Dhahab, ເຊິ່ງໃນທີ່ສຸດໄດ້ສອດຄ່ອງກັບ Ottoman Porte ແລະໄດ້ເດີນຂະບວນໃນ Cairo ໃນປີ 1772. . [102]ການພ່າຍແພ້ຂອງ Ali Bey ແລະການເສຍຊີວິດຕໍ່ມາໃນປີ 1773 ເຮັດໃຫ້ອີຢິບກັບຄືນສູ່ການຄວບຄຸມ Ottoman ພາຍໃຕ້ Abu-'l-Dhahab.ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Abu-'l-Dhahab ໃນປີ 1775, ການຕໍ່ສູ້ກັບອໍານາດຍັງສືບຕໍ່, ໂດຍ Ismail Bey ກາຍເປັນ Sheikh al-Balad ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍ່ຖືກຂັບໄລ່ໂດຍ Ibrahim ແລະ Murad Bey, ຜູ້ທີ່ສ້າງຕັ້ງການປົກຄອງຮ່ວມກັນ.ໄລຍະເວລານີ້ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການຂັດແຍ້ງພາຍໃນແລະການເລັ່ງລັດ Ottoman ໃນປີ 1786 ເພື່ອຢືນຢັນການຄວບຄຸມອີຢິບຄືນໃຫມ່.ຮອດປີ 1798, ເມື່ອ Napoleon Bonaparte ບຸກຮຸກຮານອີຈິບ, Ibrahim Bey ແລະ Murad Bey ຍັງຢູ່ໃນອຳນາດ, ເປັນຂີດໝາຍໄລຍະໜຶ່ງຂອງຄວາມວຸ້ນວາຍທາງດ້ານການເມືອງ ແລະ ການປ່ຽນແປງອຳນາດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນປະຫວັດສາດຂອງ Egyptian ສະຕະວັດທີ 18.[102]
ອາຊີບຝຣັ່ງຂອງອີຢິບ
Bonaparte ກ່ອນ Sphinx ໄດ້. ©Jean-Léon Gérôme
1798 Jan 1 - 1801

ອາຊີບຝຣັ່ງຂອງອີຢິບ

Egypt
ການ​ເດີນ​ທາງ​ຂອງ​ຝຣັ່ງ​ໄປ​ປະ​ເທດ​ອີ​ຢິບ , ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ເພື່ອ​ສະ​ໜັບ​ສະ​ໜູນ Ottoman Porte ແລະ​ປາບ​ປາມMamluks , ຖືກ​ນຳ​ໂດຍ Napoleon Bonaparte.ການປະກາດຂອງ Bonaparte ໃນ Alexandria ໄດ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງຄວາມສະເຫມີພາບ, ຄຸນງາມຄວາມດີ, ແລະການເຄົາລົບອິດສະລາມ, ກົງກັນຂ້າມກັບການຂາດຄຸນສົມບັດເຫຼົ່ານີ້ຂອງ Mamluks.ພຣະອົງໄດ້ສັນຍາວ່າເປີດການເຂົ້າເຖິງຊາວອີຍິບທັງຫມົດສໍາລັບຕໍາແໜ່ງບໍລິຫານແລະແນະນໍາການໂຄ່ນລົ້ມອໍານາດຂອງ papal ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນການຍຶດຫມັ້ນຂອງຝຣັ່ງກັບອິດສະລາມ.[102]​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ຊາວ​ເອຢິບ​ບໍ່​ເຊື່ອ​ໝັ້ນ​ຄວາມ​ຕັ້ງ​ໃຈ​ຂອງ​ຝຣັ່ງ.ຫຼັງຈາກໄຊຊະນະຂອງຝຣັ່ງໃນຮົບ Embabeh (ຮົບຂອງ Pyramids), ບ່ອນທີ່ກໍາລັງຂອງ Murad Bey ແລະ Ibrahim Bey ໄດ້ defeated, ສະພາເທດສະບານໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນ Cairo ລວມທັງ sheiks, Mamluks, ແລະສະມາຊິກຝຣັ່ງ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນຮັບໃຊ້ການບັງຄັບໃຊ້ດໍາລັດຂອງຝຣັ່ງ.[102]ຄວາມ invincibility ຂອງຝຣັ່ງໄດ້ຖືກຄໍາຖາມຫຼັງຈາກການ defeat ຂອງເຮືອຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນຮົບຂອງ Nile ແລະຄວາມລົ້ມເຫຼວໃນ Upper Egypt.ຄວາມເຄັ່ງຕຶງເພີ່ມຂຶ້ນດ້ວຍການນໍາພາສີເຮືອນ, ນໍາໄປສູ່ການກະບົດໃນກຸງໄຄໂຣໃນເດືອນຕຸລາ 1798. ນາຍພົນ Dupuy ຂອງຝຣັ່ງໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍ, ແຕ່ Bonaparte ແລະນາຍພົນKléberໄດ້ສະກັດກັ້ນການລຸກຮືຂຶ້ນຢ່າງໄວວາ.ຝຣັ່ງໃຊ້ວັດ Al-Azhar ເປັນບ່ອນໝັ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຜິດຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.[102]ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ຢູ່​ຊີ​ເຣຍ​ຂອງ Bonaparte ​ໃນ​ປີ 1799 ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ຂອງ​ຝຣັ່ງ​ຢູ່​ໃນ​ເອ​ຢິບ​ອ່ອນ​ແອ​ລົງ​ຊົ່ວ​ຄາວ.ເມື່ອລາວກັບຄືນມາ, ລາວໄດ້ເອົາຊະນະການໂຈມຕີຮ່ວມກັນໂດຍ Murad Bey ແລະ Ibrahim Bey, ແລະຕໍ່ມາໄດ້ທໍາລາຍກອງທັບຕວກກີຢູ່ທີ່ Aboukir.ຫຼັງຈາກນັ້ນ, Bonaparte ໄດ້ອອກຈາກອີຢິບ, ແຕ່ງຕັ້ງKléberເປັນຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ.[102] Kléber ປະເຊີນກັບສະຖານະການທີ່ບໍ່ແນ່ນອນ.ຫຼັງຈາກຂໍ້ຕົກລົງເບື້ອງຕົ້ນສໍາລັບການອົບພະຍົບຝຣັ່ງໄດ້ຖືກສະກັດໂດຍອັງກິດ, Cairo ໄດ້ປະສົບກັບຄວາມວຸ່ນວາຍ, ເຊິ່ງKléberສະກັດກັ້ນ.ລາວໄດ້ເຈລະຈາກັບ Murad Bey, ອະນຸຍາດໃຫ້ລາວຄວບຄຸມອີຢິບເທິງ, ແຕ່Kléberຖືກລອບສັງຫານໃນເດືອນມິຖຸນາ 1800. [102]ນາຍພົນ Jacques-Francois Menou ສືບທອດ Kléber, ພະຍາຍາມຊະນະຄວາມໂປດປານຂອງຊາວມຸດສະລິມ, ແຕ່ເຮັດໃຫ້ຊາວອີຢິບຕ່າງດ້າວໂດຍການປະກາດເປັນຜູ້ປົກຄອງຂອງຝຣັ່ງ.ໃນປີ 1801, ກໍາລັງຂອງອັງກິດແລະຕວກກີໄດ້ລົງຈອດຢູ່ Abu Qir, ນໍາໄປສູ່ການ defeat ຂອງຝຣັ່ງ.ນາຍພົນ Belliard ໄດ້ຍອມຈໍານົນ Cairo ໃນເດືອນພຶດສະພາ, ແລະ Menou ໄດ້ capitulated ໃນ Alexandria ໃນເດືອນສິງຫາ, ສິ້ນສຸດການຍຶດຄອງຂອງຝຣັ່ງ.[102] ມໍລະດົກອັນຍືນຍົງຂອງອາຊີບຂອງຝຣັ່ງແມ່ນ "ຄໍາອະທິບາຍ de l'Egypte," ການສຶກສາລາຍລະອຽດຂອງອີຢິບໂດຍນັກວິຊາການຝຣັ່ງ, ເຊິ່ງໄດ້ປະກອບສ່ວນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ພາກສະຫນາມຂອງ Egyptology.[102]
ປະເທດເອຢິບພາຍໃຕ້ການ Muhammad Ali
ການສໍາພາດກັບ Mehemet Ali ໃນພະລາຊະວັງຂອງລາວຢູ່ທີ່ Alexandria. ©David Roberts
1805 Jan 1 - 1953

ປະເທດເອຢິບພາຍໃຕ້ການ Muhammad Ali

Egypt
ລາຊະວົງ Muhammad Ali, ຕັ້ງແຕ່ປີ 1805 ຫາ 1953, ເປັນຍຸກແຫ່ງການຫັນປ່ຽນໃນປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບ, ກວມເອົາ ອີຢິບ Ottoman , Khedivate ທີ່ອັງກິດຍຶດຄອງ, ແລະ Sultanate ເອກະລາດແລະອານາຈັກຂອງອີຢິບ, ສິ້ນສຸດການປະຕິວັດ 1952 ແລະການສ້າງຕັ້ງສາທາລະນະລັດ. ປະເທດເອຢິບ.ໄລຍະເວລາຂອງປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບພາຍໃຕ້ລາຊະວົງ Muhammad Ali ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍຄວາມພະຍາຍາມທີ່ທັນສະໄຫມທີ່ສໍາຄັນ, ການເປັນຊາດຂອງຊັບພະຍາກອນ, ຄວາມຂັດແຍ້ງທາງທະຫານ, ແລະການເພີ່ມອິດທິພົນຂອງເອີຣົບ, ກໍານົດຂັ້ນຕອນສໍາລັບເສັ້ນທາງສຸດທ້າຍຂອງອີຈິບໄປສູ່ເອກະລາດ.Muhammad Ali ຍຶດອໍານາດທ່າມກາງສົງຄາມກາງເມືອງສາມທາງລະຫວ່າງ Ottoman,Mamluks , ແລະ Albanian mercenaries.ໃນປີ 1805, ລາວໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ໂດຍ Ottoman Sultan ເປັນຜູ້ປົກຄອງຂອງອີຢິບ, ເຊິ່ງຫມາຍເຖິງການຄວບຄຸມທີ່ບໍ່ມີການຂັດແຍ້ງຂອງລາວ.ການ​ໂຄ​ສະ​ນາ​ຕ້ານ Saudis (Ottoman-Saudi War, 1811–1818)ຕອບສະຫນອງຕໍ່ຄໍາສັ່ງຂອງ Ottoman, Muhammad Ali ໄດ້ຕໍ່ສູ້ຕ້ານກັບ Wahhabis ໃນ Najd, ຜູ້ທີ່ໄດ້ຍຶດ Mecca.ຂະບວນການດັ່ງກ່າວ, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ນໍາພາໂດຍລູກຊາຍຂອງລາວ Tusun ແລະຕໍ່ມາໂດຍຕົນເອງ, ໄດ້ຍຶດເອົາດິນແດນ Meccan ຄືນມາໄດ້ຢ່າງສໍາເລັດຜົນ.ການປະຕິຮູບ ແລະ ການສັນຊາດ (1808-1823)Muhammad Ali ໄດ້ລິເລີ່ມການປະຕິຮູບທີ່ສໍາຄັນ, ລວມທັງການສັນຊາດທີ່ດິນ, ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ຍຶດທີ່ດິນແລະສະເຫນີເງິນບໍານານທີ່ບໍ່ພຽງພໍໃນການຕອບແທນ, ກາຍເປັນເຈົ້າຂອງທີ່ດິນຕົ້ນຕໍໃນປະເທດເອຢິບ.ທ່ານ​ຍັງ​ໄດ້​ພະຍາຍາມ​ປັບປຸງ​ການ​ທະຫານ​ໃຫ້​ທັນ​ສະ​ໄໝ, ​ເຊິ່ງພາ​ໃຫ້​ເກີດ​ການ​ຂັດ​ແຍ້​ງກັນ​ຢູ່​ນະຄອນຫຼວງ Cairo.ການພັດທະນາເສດຖະກິດພາຍໃຕ້ການ Muhammad Ali, ເສດຖະກິດຂອງອີຢິບໄດ້ເຫັນອຸດສາຫະກໍາຝ້າຍທີ່ຜະລິດຫຼາຍທີ່ສຸດທີຫ້າໃນທົ່ວໂລກ.ການນໍາເຄື່ອງຈັກອາຍນ້ໍາເຮັດໃຫ້ການຜະລິດອຸດສາຫະກໍາຂອງອີຍິບທີ່ທັນສະໄຫມ, ເຖິງວ່າຈະມີການຂາດແຄນຖ່ານຫີນໃນເບື້ອງຕົ້ນ.ການບຸກລຸກຂອງລີເບຍ ແລະຊູດານ (1820-1824)Muhammad Ali ໄດ້ຂະຫຍາຍການຄວບຄຸມຂອງອີຢິບເຂົ້າໄປໃນພາກຕາເວັນອອກຂອງລີເບຍແລະຊູດານເພື່ອຮັບປະກັນເສັ້ນທາງການຄ້າແລະຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ຄໍາທີ່ມີທ່າແຮງ.ການຂະຫຍາຍຕົວນີ້ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍຜົນສໍາເລັດທາງທະຫານແລະການກໍ່ຕັ້ງ Khartoum.ຂະບວນການກຣີກ (1824–1828)ເຊີນໂດຍ Ottoman Sultan, Muhammad Ali ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການສະກັດກັ້ນສົງຄາມອິດສະລະຂອງກຣີກ, ປະຕິບັດກອງທັບປະຕິຮູບຂອງຕົນພາຍໃຕ້ຄໍາສັ່ງຂອງລູກຊາຍ Ibrahim.ສົງຄາມກັບ Sultan (Egyptian-Ottoman War, 1831-33)ຄວາມຂັດແຍ້ງເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງ Muhammad Ali ທີ່ຈະຂະຫຍາຍການຄວບຄຸມຂອງລາວ, ນໍາໄປສູ່ໄຊຊະນະທາງທະຫານທີ່ສໍາຄັນໃນເລບານອນ, ຊີເຣຍ, ແລະ Anatolia.ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການແຊກແຊງຂອງເອີຣົບໄດ້ຢຸດເຊົາການຂະຫຍາຍຕົວຕື່ມອີກ.ການປົກຄອງຂອງ Muhammad Ali ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນປີ 1841 ດ້ວຍການປົກຄອງແບບດັ້ງເດີມທີ່ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນຄອບຄົວຂອງລາວ, ເຖິງແມ່ນວ່າມີຂໍ້ຈໍາກັດທີ່ເນັ້ນຫນັກເຖິງສະຖານະພາບຂອງກະສັດຂອງລາວຕໍ່ອານາຈັກ Ottoman.​ເຖິງ​ວ່າ​ຈະ​ສູນ​ເສຍ​ອຳນາດ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ກໍ່ຕາມ, ​ແຕ່​ການ​ປະຕິ​ຮູບ​ແລະ​ນະ​ໂຍບາຍ​ເສດຖະກິດ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຜົນ​ກະທົບ​ຢ່າງ​ບໍ່​ຢຸດ​ຢັ້ງ​ຕໍ່​ອີ​ຢິບ.ຫຼັງຈາກ Muhammad Ali, ປະເທດເອຢິບຖືກປົກຄອງໂດຍສະມາຊິກສືບທອດຂອງລາຊະວົງຂອງລາວ, ແຕ່ລະຄົນຕໍ່ສູ້ກັບສິ່ງທ້າທາຍພາຍໃນແລະພາຍນອກ, ລວມທັງການແຊກແຊງຂອງເອີຣົບແລະການປະຕິຮູບດ້ານບໍລິຫານ.ອາຊີບອັງກິດຂອງອີຢິບ (1882)ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຄວາມບໍ່ພໍໃຈແລະການເຄື່ອນໄຫວແຫ່ງຊາດເຮັດໃຫ້ການແຊກແຊງຂອງເອີຣົບເພີ່ມຂຶ້ນ, ສິ້ນສຸດການຍຶດຄອງຂອງ ອັງກິດ ຂອງອີຢິບໃນປີ 1882 ຫຼັງຈາກການດໍາເນີນການທາງທະຫານຕໍ່ຕ້ານການປະຕິວັດຊາດນິຍົມ.
ຄອງ Suez
ການເປີດຄອງ Suez, 1869 ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1859 Jan 1 - 1869

ຄອງ Suez

Suez Canal, Egypt
ຄອງ​ເກົ່າ​ແກ່​ທີ່​ເຊື່ອມ​ຕໍ່ Nile ກັບ​ທະ​ເລ​ແດງ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສ້າງ​ເພື່ອ​ຄວາມ​ສະ​ດວກ​ໃນ​ການ​ເດີນ​ທາງ.ຄອງໜຶ່ງດັ່ງກ່າວ, ອາດຈະສ້າງຂຶ້ນໃນໄລຍະການປົກຄອງຂອງ Senusret II ຫຼື Ramesses II, ຕໍ່ມາໄດ້ຖືກລວມເຂົ້າເປັນຄອງທີ່ກວ້າງກວ່າພາຍໃຕ້ Necho II (610-595 BCE).ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄອງບູຮານອັນດຽວທີ່ປະຕິບັດໄດ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນ, ໄດ້ສໍາເລັດໂດຍ Darius I (522–486 BCE).[104]Napoleon Bonaparte, ຜູ້ທີ່ໄດ້ກາຍເປັນຈັກກະພັດຝຣັ່ງໃນປີ 1804, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ພິຈາລະນາການກໍ່ສ້າງຄອງເພື່ອເຊື່ອມຕໍ່ທະເລເມດິເຕີເລນຽນກັບທະເລແດງ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ແຜນການນີ້ໄດ້ຖືກປະຖິ້ມໄວ້ຍ້ອນຄວາມເຊື່ອທີ່ຜິດພາດວ່າຮ່ອງດັ່ງກ່າວຈະຕ້ອງມີການລັອກທີ່ມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍແລະໃຊ້ເວລາຫຼາຍ.ໃນສະຕະວັດທີ 19, Ferdinand de Lesseps ໄດ້ຮັບສໍາປະທານຈາກ Sa'id Pasha, Khedive ຂອງອີຢິບແລະຊູດານ, ໃນປີ 1854 ແລະ 1856. ການສໍາປະທານນີ້ແມ່ນສໍາລັບການສ້າງບໍລິສັດເພື່ອກໍ່ສ້າງແລະດໍາເນີນການຄອງທີ່ເປີດໃຫ້ປະຊາຊົນທັງຫມົດ 99. ປີຫຼັງຈາກເປີດ.De Lesseps ໄດ້ຂະຫຍາຍສາຍພົວພັນມິດຕະພາບຂອງລາວກັບ Sa'id, ສ້າງຕັ້ງຂື້ນໃນໄລຍະເວລາຂອງລາວເປັນນັກການທູດຝຣັ່ງໃນຊຸມປີ 1830.ຫຼັງຈາກນັ້ນ, De Lesseps ໄດ້ຈັດຄະນະກໍາມະການສາກົນສໍາລັບການເຈາະຂອງ Isthmus ຂອງ Suez, ປະກອບມີຜູ້ຊ່ຽວຊານ 13 ຄົນຈາກ 7 ປະເທດ, ເພື່ອປະເມີນຄວາມເປັນໄປໄດ້ແລະເສັ້ນທາງທີ່ດີທີ່ສຸດສໍາລັບຄອງ.ຄະນະກໍາມະການ, ຕົກລົງເຫັນດີກັບແຜນການຂອງ Linant de Bellefonds, ສົ່ງບົດລາຍງານລາຍລະອຽດໃນເດືອນທັນວາ 1856, ນໍາໄປສູ່ການສ້າງຕັ້ງບໍລິສັດຄອງ Suez ໃນວັນທີ 15 ເດືອນທັນວາ 1858. [105.]ການກໍ່ສ້າງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຢູ່ໃກ້ກັບ Port Said ໃນວັນທີ 25 ເດືອນເມສາປີ 1859 ແລະໃຊ້ເວລາປະມານສິບປີ.ໂຄງການດັ່ງກ່າວໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ນໍາໃຊ້ແຮງງານບັງຄັບ (corvée) ຈົນກ່ວາ 1864. [106] ຄາດຄະເນວ່າມີຫຼາຍກວ່າ 1.5 ລ້ານຄົນໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການກໍ່ສ້າງ, ມີຫຼາຍສິບພັນຄົນ succumbing ກັບພະຍາດເຊັ່ນ: ໂລກອະຫິວາ.[107] ຄອງ Suez ໄດ້ເປີດຢ່າງເປັນທາງການພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງຝຣັ່ງໃນເດືອນພະຈິກ 1869, ເປັນເຄື່ອງຫມາຍຄວາມກ້າວຫນ້າທີ່ສໍາຄັນໃນການຄ້າທາງທະເລແລະການນໍາທາງ.
ປະຫວັດສາດຂອງປະເທດເອຢິບພາຍໃຕ້ການອັງກິດ
ພາຍຸ Tel el Kebir ©Alphonse-Marie-Adolphe de Neuville
1889 Jan 1 - 1952

ປະຫວັດສາດຂອງປະເທດເອຢິບພາຍໃຕ້ການອັງກິດ

Egypt
ການປົກຄອງໂດຍທາງອ້ອມ ຂອງອັງກິດ ໃນອີຢິບ, ຈາກ 1882 ຫາ 1952, ແມ່ນໄລຍະເວລາທີ່ສັງເກດເຫັນໂດຍການປ່ຽນແປງທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສໍາຄັນແລະການເຄື່ອນໄຫວແຫ່ງຊາດ.ຍຸກນີ້ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍໄຊຊະນະທາງທະຫານຂອງອັງກິດຕໍ່ກອງທັບອີຢິບທີ່ Tel el-Kebir ໃນເດືອນກັນຍາ 1882 ແລະສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການປະຕິວັດອີຍິບປີ 1952, ເຊິ່ງໄດ້ຫັນປະເທດເອຢິບເປັນສາທາລະນະລັດແລະນໍາໄປສູ່ການຂັບໄລ່ທີ່ປຶກສາອັງກິດ.ຜູ້ສືບທອດຂອງ Muhammad Ali ລວມມີລູກຊາຍຂອງລາວ Ibrahim (1848), ຫລານຊາຍ Abbas I (1848), Said (1854), ແລະ Isma'il (1863).Abbas ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມລະມັດລະວັງ, ໃນຂະນະທີ່ Said ແລະ Ismail ມີຄວາມທະເຍີທະຍານແຕ່ມີຄວາມໂງ່ຈ້າທາງດ້ານການເງິນ.ໂຄງການພັດທະນາອັນກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊັ່ນ: ຄອງ Suez ໄດ້ສໍາເລັດໃນປີ 1869, ສົ່ງຜົນໃຫ້ທະນາຄານເອີຣົບມີຫນີ້ສິນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍແລະການເກັບພາສີຢ່າງຫນັກ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງປະຊາຊົນ.ຄວາມພະຍາຍາມຂອງ Ismail ທີ່ຈະຂະຫຍາຍເຂົ້າໄປໃນເອທິໂອເປຍບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດ, ນໍາໄປສູ່ການເອົາຊະນະຢູ່ Gundet (1875) ແລະ Gura (1876).ໃນປີ 1875, ວິກິດການທາງດ້ານການເງິນຂອງອີຢິບເຮັດໃຫ້ Ismail ຂາຍຮຸ້ນ 44% ຂອງອີຢິບໃນຄອງ Suez ໃຫ້ອັງກິດ.ການເຄື່ອນໄຫວນີ້, ບວກກັບຫນີ້ສິນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ, ສົ່ງຜົນໃຫ້ຜູ້ຄວບຄຸມທາງດ້ານການເງິນຂອງອັງກິດແລະ ຝຣັ່ງ ມີອິດທິພົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ລັດຖະບານອີຍິບໃນປີ 1878. [108.]ຄວາມບໍ່ພໍໃຈກັບການແຊກແຊງຂອງຕ່າງປະເທດ ແລະການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນໄດ້ກະຕຸ້ນການເຄື່ອນໄຫວຂອງຊາດນິຍົມ, ໂດຍມີບັນດາບຸກຄົນສຳຄັນຄື Ahmad Urabi ປະກົດຕົວໃນປີ 1879. ລັດຖະບານຊາດນິຍົມຂອງ Urabi ໃນປີ 1882, ມຸ່ງໝັ້ນໃຫ້ການປະຕິຮູບປະຊາທິປະໄຕ, ໄດ້ກະຕຸ້ນການແຊກແຊງທາງທະຫານໂດຍອັງກິດ ແລະ ຝຣັ່ງ.ໄຊຊະນະຂອງອັງກິດຢູ່ທີ່ Tel el-Kebir [109] ໄດ້ນໍາໄປສູ່ການຟື້ນຕົວຂອງ Tewfik Pasha ແລະການສ້າງຕັ້ງຂອງຜູ້ປົກຄອງອັງກິດ de facto.[110]ໃນ​ປີ 1914​, ລັດ​ປົກ​ປັກ​ຮັກ​ສາ​ອັງ​ກິດ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ເປັນ​ທາງ​ການ​, ການ​ປ່ຽນ​ແທນ​ອິດ​ທິ​ພົນ Ottoman​.ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລານີ້, ເຫດການເຊັ່ນ: ເຫດການ Dinshaway ປີ 1906 ໄດ້ກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຊາດນິຍົມ.[111] ການປະຕິວັດ 1919, ignited ໂດຍ exile ຂອງຜູ້ນໍາຊາດນິຍົມ Saad Zaghlul, ໄດ້ນໍາພາປະເທດອັງກິດ unilateral ປະກາດເອກະລາດອີຍິບໃນ 1922. [112.]ລັດຖະທໍາມະນູນໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງປະຕິບັດໃນປີ 1923, ນໍາໄປສູ່ການເລືອກຕັ້ງ Saad Zaghlul ເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີໃນປີ 1924. ສົນທິສັນຍາອັງກິດ - ອີຢິບປີ 1936 ໄດ້ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ສະຖານະການມີສະຖຽນລະພາບ, ແຕ່ອິດທິພົນຂອງອັງກິດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແລະການແຊກແຊງທາງດ້ານການເມືອງຂອງລາຊະວົງເຮັດໃຫ້ຄວາມບໍ່ສະຫງົບຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ.ການປະຕິວັດປີ 1952, ຈັດຕັ້ງໂດຍການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ເສລີ, ໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ການສະລະຕົວຂອງກະສັດ Farouk ແລະການປະກາດປະເທດເອຢິບເປັນສາທາລະນະລັດ.ການ​ມີ​ທະຫານ​ຂອງ​ອັງກິດ​ສືບ​ຕໍ່​ມາ​ຮອດ​ປີ 1954, ​ເປັນ​ຂີດ​ໝາຍ​ການ​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ຂອງ​ອິດ​ທິພົນ​ຂອງ​ອັງກິດ​ໃນ​ເອຢິບ​ເກືອບ 72 ປີ.[113]
1919 ການປະຕິວັດອີຢິບ
ແມ່​ຍິງ​ຊາວ​ອີ​ຢິບ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ໃນ​ລະ​ຫວ່າງ​ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ. ©Anonymous
1918 Nov 1 - 1919 Jul

1919 ການປະຕິວັດອີຢິບ

Egypt
ລາຊະອານາຈັກ​ເອຢິບ
ຍົນຂ້າມ pyramids ໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ປະເທດເອຢິບ. ©Anonymous
1922 Jan 1 - 1953

ລາຊະອານາຈັກ​ເອຢິບ

Egypt
ໃນ​ເດືອນ​ທັນ​ວາ 1921, ອໍາ​ນາດ​ການ​ປົກ​ຄອງ​ອັງ​ກິດ​ໃນ Cairo ໄດ້​ຕອບ​ສະ​ຫນອງ​ຕໍ່​ການ​ປະ​ທ້ວງ​ຊາດ​ໂດຍ​ການ​ເນ​ລະ​ເທດ Saad Zaghlul ແລະ​ການ​ບັງ​ຄັບ​ໃຊ້​ກົດ​ຫມາຍ​ວ່າ​ດ້ວຍ​ການ​ບັງ​ຄັບ​ໃຊ້.ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມເຄັ່ງຕຶງດັ່ງກ່າວ, ອັງກິດໄດ້ປະກາດເອກະລາດອີຢິບໃນວັນທີ 28 ກຸມພາ 1922, ສິ້ນສຸດການປົກຄອງແລະສ້າງຕັ້ງອານາຈັກເອກະລາດຂອງອີຢິບໂດຍມີທ່ານ Sarwat Pasha ເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີ.​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ອັງກິດ ​ຍັງ​ຮັກສາ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ທີ່​ສຳຄັນ​ຕໍ່​ອີ​ຢິບ, ​ໃນ​ນັ້ນ​ມີ​ເຂດ​ຄອງ​ນ້ຳ, ຊູ​ດານ, ການ​ປົກ​ປ້ອງ​ພາຍ​ນອກ, ​ແລະ ອິດ​ທິພົນ​ຂອງ​ຕຳຫຼວດ, ກອງທັບ, ທາງ​ລົດ​ໄຟ, ​ແລະ​ການ​ຄົມມະນາຄົມ.ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ກະສັດ Fuad ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ດ້ວຍ​ການ​ຕໍ່ສູ້​ກັບ​ພັກ Wafd, ກຸ່ມ​ຊາດ​ນິຍົມ​ທີ່​ຄັດຄ້ານ​ອິດ​ທິພົນ​ຂອງ​ອັງກິດ, ​ແລະ​ຊາວ​ອັງກິດ​ທີ່​ມີ​ຈຸດປະສົງ​ຈະ​ຍຶດຄອງ​ຄອງ​ຄອງ Suez.ກໍາລັງທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆທີ່ເກີດຂື້ນໃນຊ່ວງເວລານີ້, ເຊັ່ນ: ພັກຄອມມິວນິດ (1925) ແລະກຸ່ມພີ່ນ້ອງຊາວມຸດສະລິມ (1928), ຕໍ່ມາໄດ້ກາຍເປັນຫນ່ວຍງານທາງດ້ານການເມືອງແລະສາສະຫນາທີ່ສໍາຄັນ.ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງກະສັດ Fuad ໃນປີ 1936, ລູກຊາຍຂອງລາວ Farouk ໄດ້ຂຶ້ນຄອງບັນລັງ.ສົນທິສັນຍາ Anglo-Egyptian ປີ 1936, ອິດທິພົນຂອງຊາດນິຍົມທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນແລະການຮຸກຮານຂອງອີຕາ ລີໃນ Abyssinia, ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ອັງກິດຖອນທະຫານອອກຈາກອີຢິບ, ຍົກເວັ້ນໃນເຂດຄອງ Suez, ແລະອະນຸຍາດໃຫ້ກັບຄືນໃນສົງຄາມ.ເຖິງວ່າຈະມີການປ່ຽນແປງເຫຼົ່ານີ້, ການສໍ້ລາດບັງຫຼວງແລະການຮັບຮູ້ຂອງເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາອັງກິດໄດ້ທໍາລາຍການປົກຄອງຂອງກະສັດ Farouk, ນໍາໄປສູ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຊາດນິຍົມຕື່ມອີກ.ໃນລະຫວ່າງ ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 , ອີຢິບໄດ້ເປັນພື້ນຖານສໍາລັບການປະຕິບັດງານຂອງພັນທະມິດ.ຫຼັງຈາກສົງຄາມ, ການ defeat ຂອງອີຢິບໃນ ສົງຄາມ Palestine (1948-1949) ແລະຄວາມບໍ່ພໍໃຈພາຍໃນເຮັດໃຫ້ການປະຕິວັດອີຍິບ 1952 ໂດຍການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຈົ້າຫນ້າທີ່ເສລີ.ກະສັດ Farouk ຍອມຈຳນົນຕໍ່ລູກຊາຍຂອງລາວ, Fuad II, ແຕ່ລະບອບລາຊາທິປະໄຕໄດ້ຖືກຍົກເລີກໃນປີ 1953, ສ້າງຕັ້ງສາທາລະນະລັດເອຢິບ.ສະ​ຖາ​ນະ​ພາບ​ຂອງ​ຊູ​ດານ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ແກ້​ໄຂ​ໃນ​ປີ 1953, ເຮັດ​ໃຫ້​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລາດ​ໃນ​ປີ 1956.
ການປະຕິວັດອີຢິບປີ 1952
1952 ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ Egyptian​ ©Anonymous
1952 Jul 23

ການປະຕິວັດອີຢິບປີ 1952

Egypt
ການປະຕິວັດອີຢິບປີ 1952, [127] ທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ ການປະຕິວັດ 23 ກໍລະກົດ ຫຼື ການກໍ່ລັດຖະປະຫານປີ 1952 ໄດ້ໝາຍເຖິງການຫັນປ່ຽນທີ່ສຳຄັນໃນພູມສັນຖານທາງດ້ານການເມືອງ, ເສດຖະກິດ ແລະ ສັງຄົມຂອງປະເທດເອຢິບ.ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນວັນທີ 23 ກໍລະກົດ 1952 ໂດຍການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຈົ້າຫນ້າທີ່ເສລີ, ນໍາໂດຍ Mohamed Naguib ແລະ Gamal Abdel Nasser, [128] ການປະຕິວັດເຮັດໃຫ້ກະສັດ Farouk ລົ້ມລົງ.ເຫດການ​ນີ້​ໄດ້​ຊຸກຍູ້​ການ​ປະຕິ​ວັດ​ດ້ານ​ການ​ເມືອງ​ໃນ​ໂລກ​ອາຣັບ, ​ໄດ້​ມີ​ອິດ​ທິພົນ​ໃນ​ການ​ຕົກ​ເປັນ​ອານານິຄົມ, ​ແລະ ຊຸກຍູ້​ຄວາມ​ສາມັກຄີ​ໂລກ​ທີ 3 ​ໃນ​ໄລຍະ ​ສົງຄາມ​ເຢັນ .ບັນດາ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ເສລີ​ມີ​ຈຸດປະສົງ​ເພື່ອ​ຍົກ​ເລີກ​ລະບອບ​ລາຊາທິປະ​ໄຕ​ຕາມ​ລັດຖະທຳ​ມະນູນ ​ແລະ ຊັ້ນ​ສູງ​ໃນ​ເອຢິບ​ແລະ​ຊູ​ດານ, ຢຸດຕິ ​ການ​ຍຶດຄອງ​ຂອງ​ອັງກິດ , ​ສ້າງສາ​ທາ​ລະນະ​ລັດ, ​ແລະ​ຮັບປະກັນ​ເອກະລາດ​ຂອງ​ຊູ​ດານ.[129​] ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ espoused ເປັນ​ວາ​ລະ​ປະ​ເທດ​ຊາດ​ແລະ​ຕ້ານ imperialist​, ສຸມ​ໃສ່​ການ​ຊາດ​ອາ​ຫລັບ​ແລະ​ບໍ່​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ສາ​ກົນ​.ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ປະ​ເຊີນ​ໜ້າ​ກັບ​ການ​ທ້າ​ທາຍ​ຈາກ​ບັນດາ​ປະ​ເທດ​ມະຫາ​ອຳນາດ​ຝ່າຍ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ, ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ອັງກິດ (​ເຊິ່ງ​ໄດ້​ຍຶດ​ເອົາ​ອີ​ຢິບ​ນັບ​ແຕ່​ປີ 1882) ​ແລະ ຝະຣັ່ງ , ທັງ​ເປັນ​ຫ່ວງ​ກ່ຽວ​ກັບ​ລັດທິ​ຊາດ​ທີ່​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ເຂດ​ດິນ​ແດນ​ຂອງ​ຕົນ.ສະຖານະ​ການ​ສົງຄາມ​ກັບ ​ອິດສະຣາ​ແອນ ​ຍັງ​ເປັນ​ການ​ທ້າ​ທາຍ, ​ໂດຍ​ເຈົ້າໜ້າ​ທີ່​ເສລີ​ສະໜັບສະໜູນ​ຊາວ​ປາ​ແລັດສະ​ໄຕ.[130] ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນວິກິດການ Suez ປີ 1956, ບ່ອນທີ່ອີຢິບຖືກຮຸກຮານໂດຍອັງກິດ, ຝຣັ່ງ, ແລະອິດສະຣາເອນ.ເຖິງວ່າຈະມີການສູນເສຍທາງທະຫານອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ສົງຄາມໄດ້ຖືກເຫັນວ່າເປັນໄຊຊະນະທາງດ້ານການເມືອງສໍາລັບອີຢິບ, ໂດຍສະເພາະຍ້ອນວ່າມັນໄດ້ອອກຈາກຄອງ Suez ໃນການຄວບຄຸມຂອງອີຍິບທີ່ບໍ່ມີການຂັດແຍ້ງຄັ້ງທໍາອິດນັບຕັ້ງແຕ່ປີ 1875, ລົບລ້າງສິ່ງທີ່ເຫັນວ່າເປັນເຄື່ອງຫມາຍຂອງຄວາມອັບອາຍແຫ່ງຊາດ.ນີ້​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຄວາມ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ການ​ອຸ​ທອນ​ຂອງ​ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ໃນ​ປະ​ເທດ​ອາ​ຫລັບ​ອື່ນໆ​.ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ໄດ້​ນຳ​ໄປ​ສູ່​ການ​ປະ​ຕິ​ຮູບ​ກະ​ສິ​ກຳ ແລະ ການ​ຫັນ​ເປັນ​ອຸດ​ສາ​ຫະ​ກຳ​ທີ່​ສຳ​ຄັນ, ຊຸກ​ຍູ້​ການ​ພັດ​ທະ​ນາ​ພື້ນ​ຖານ​ໂຄງ​ລ່າງ ແລະ ການ​ຫັນ​ເປັນ​ຕົວ​ເມືອງ.[131] ຮອດຊຸມປີ 1960, ລັດທິສັງຄົມນິຍົມອາຣັບໄດ້ກາຍເປັນຕົວເດັ່ນ, [132] ການຫັນປະເທດເອຢິບໄປສູ່ເສດຖະກິດແບບວາງແຜນສູນກາງ.ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມຢ້ານກົວຕໍ່ການຕ້ານການປະຕິວັດ, ລັດທິຫົວຮຸນແຮງທາງສາສະຫນາ, ການແຊກແຊງຂອງຄອມມິວນິດ, ແລະການຂັດແຍ້ງກັບອິດສະລາແອນເຮັດໃຫ້ການຈໍາກັດທາງດ້ານການເມືອງທີ່ຮ້າຍແຮງແລະການຫ້າມລະບົບຫຼາຍຝ່າຍ.[133] ຂໍ້ຈໍາກັດເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ແກ່ຍາວເຖິງການເປັນປະທານາທິບໍດີຂອງ Anwar Sadat (ເລີ່ມຕົ້ນໃນປີ 1970), ຜູ້ທີ່ໄດ້ປະຕິຮູບຫຼາຍນະໂຍບາຍຂອງການປະຕິວັດ.ຄວາມສໍາເລັດໃນຕອນຕົ້ນຂອງການປະຕິວັດໄດ້ກະຕຸ້ນການເຄື່ອນໄຫວຂອງຊາດນິຍົມໃນປະເທດອື່ນໆ, ເຊັ່ນ: ການຕໍ່ຕ້ານຈັກກະພັດແລະການກະບົດຕໍ່ຕ້ານອານານິຄົມໃນ Algeria, [127] ແລະມີອິດທິພົນຕໍ່ການລົ້ມລະລາຍຂອງກະສັດທີ່ສະຫນັບສະຫນູນຕາເວັນຕົກແລະລັດຖະບານໃນພາກພື້ນ MENA.ອີ​ຢິບ​ລະ​ນຶກ​ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ທຸກໆ​ປີ​ໃນ​ວັນ​ທີ 23 ກໍ​ລະ​ກົດ.
1953
ພັກຣີພັບບລີກັນornament
Nasser Era Egypt
Nasser ກັບຄືນສູ່ຝູງຊົນທີ່ຊົມເຊີຍໃນ Cairo ຫຼັງຈາກການປະກາດສັນຊາດຂອງບໍລິສັດ Suez Canal ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1956 Jan 1 - 1970

Nasser Era Egypt

Egypt
ໄລຍະເວລາຂອງປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບພາຍໃຕ້ການ Gamal Abdel Nasser, ຈາກການປະຕິວັດອີຍິບປີ 1952 ຈົນເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງລາວໃນປີ 1970, ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການຫັນເປັນທີ່ທັນສະໄຫມແລະການປະຕິຮູບສັງຄົມນິຍົມທີ່ສໍາຄັນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບລັດທິອາຣັບທີ່ເຂັ້ມແຂງແລະສະຫນັບສະຫນູນປະເທດກໍາລັງພັດທະນາ.Nasser, ຜູ້ນໍາທີ່ສໍາຄັນຂອງການປະຕິວັດ 1952, ໄດ້ກາຍເປັນປະທານາທິບໍດີອີຢິບໃນປີ 1956. ການກະທໍາຂອງລາວ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການເປັນສັນຊາດຂອງບໍລິສັດ Suez ໃນ 1956 ແລະຄວາມສໍາເລັດທາງດ້ານການເມືອງຂອງອີຢິບໃນວິກິດການ Suez, ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍຊື່ສຽງຂອງລາວຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນປະເທດເອຢິບແລະໂລກແຂກອາຫລັບ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ກຽດສັກສີຂອງລາວໄດ້ຖືກຫຼຸດລົງຢ່າງເຫັນໄດ້ຊັດໂດຍໄຊຊະນະຂອງອິດສະຣາເອນໃນ ສົງຄາມຫົກມື້ .ຍຸກຂອງ Nasser ໄດ້ເຫັນການປັບປຸງຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ, ພົນລະເມືອງອີຢິບໄດ້ຮັບການເຂົ້າເຖິງທີ່ຢູ່ອາໄສ, ການສຶກສາ, ການຈ້າງງານ, ການດູແລສຸຂະພາບ, ແລະສະຫວັດດີການສັງຄົມທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ.ອິດ​ທິ​ພົນ​ຂອງ​ບັນ​ດາ​ລັດ​ຖະ​ບານ​ຊັ້ນ​ສູງ​ໃນ​ອະ​ດີດ​ແລະ​ລັດ​ຖະ​ບານ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​ໃນ​ວຽກ​ງານ​ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ຫຼຸດ​ລົງ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ໃນ​ໄລ​ຍະ​ນີ້.[134] ເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດໄດ້ເຕີບໂຕໂດຍຜ່ານການປະຕິຮູບກະສິກໍາ, ໂຄງການອຸດສາຫະກໍາທີ່ທັນສະໄຫມເຊັ່ນ: ໂຮງງານເຫຼັກ Helwan ແລະເຂື່ອນສູງ Aswan, ແລະການເປັນຊາດຂອງພາກສ່ວນເສດຖະກິດທີ່ສໍາຄັນ, ລວມທັງບໍລິສັດ Suez Canal.[134] ຈຸດສູງສຸດທາງດ້ານເສດຖະກິດຂອງອີຢິບພາຍໃຕ້ Nasser ອະນຸຍາດໃຫ້ສະຫນອງການສຶກສາແລະການດູແລສຸຂະພາບໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າ, ຂະຫຍາຍຜົນປະໂຫຍດເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ແກ່ພົນລະເມືອງຂອງຊາດອາຫລັບແລະອາຟຣິກາອື່ນໆໂດຍຜ່ານທຶນການສຶກສາຢ່າງເຕັມທີ່ແລະເງິນອຸດໜູນດໍາລົງຊີວິດສໍາລັບການສຶກສາທີ່ສູງຂຶ້ນໃນປະເທດເອຢິບ.ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການເຕີບໂຕທາງດ້ານເສດຖະກິດຊ້າລົງໃນທ້າຍຊຸມປີ 1960, ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກສົງຄາມກາງເມືອງຂອງເຢເມນເຫນືອ, ກ່ອນທີ່ຈະຟື້ນຕົວໃນທ້າຍປີ 1970.[135]ທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ, ປະເທດເອຢິບຂອງ Nasser ໄດ້ປະສົບກັບຍຸກທອງ, ໂດຍສະເພາະໃນການສະແດງລະຄອນ, ຮູບເງົາ, ບົດກະວີ, ໂທລະພາບ, ວິທະຍຸ, ວັນນະຄະດີ, ສິລະປະອັນດີງາມ, ຕະຫລົກ, ແລະດົນຕີ.[136] ນັກສິລະປິນ, ນັກຂຽນ, ແລະນັກສະແດງຊາວອີຍິບ, ເຊັ່ນນັກຮ້ອງ Abdel Halim Hafez ແລະ Umm Kulthum, ນັກຂຽນ Naguib Mahfouz, ແລະນັກສະແດງເຊັ່ນ Faten Hamama ແລະ Soad Hosny, ໄດ້ຮັບຊື່ສຽງ.ໃນຍຸກນີ້, ອີຢິບໄດ້ນໍາພາໂລກອາຣັບໃນຂົງເຂດວັດທະນະທໍາເຫຼົ່ານີ້, ຜະລິດຮູບເງົາຫຼາຍກວ່າ 100 ເລື່ອງຕໍ່ປີ, ກົງກັນຂ້າມກັບຮູບເງົາຫຼາຍສິບເລື່ອງທີ່ຜະລິດໃນແຕ່ລະປີໃນລະຫວ່າງການເປັນປະທານາທິບໍດີຂອງ Hosni Mubarak (1981-2011).[136]
ວິກິດການ Suez
ວິກິດການ Suez ©Anonymous
1956 Oct 29 - Nov 7

ວິກິດການ Suez

Gaza Strip
ວິກິດການ Suez ຂອງປີ 1956, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ ສົງຄາມອາຣັບ- ອິດສະຣາແອນ ຄັ້ງທີ 2, ການຮຸກຮານສາມຝ່າຍ, ແລະ ສົງຄາມ Sinai, ແມ່ນເຫດການສໍາຄັນໃນຍຸກ ສົງຄາມເຢັນ , ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເຄັ່ງຕຶງທາງດ້ານພູມສາດ ແລະ ການປົກຄອງອານານິຄົມ.ມັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການເປັນສັນຊາດຂອງບໍລິສັດຄອງ Suez ໂດຍປະທານາທິບໍດີອີຢິບ Gamal Abdel Nasser ໃນວັນທີ 26 ກໍລະກົດ 1956. ການເຄື່ອນໄຫວນີ້ແມ່ນການຢືນຢັນອັນສໍາຄັນຂອງອະທິປະໄຕຂອງອີຢິບ, ທ້າທາຍການຄວບຄຸມທີ່ຖືໂດຍຜູ້ຖືຫຸ້ນຂອງອັງກິດແລະຝຣັ່ງໃນເມື່ອກ່ອນ.ຄອງ, ເປັນເສັ້ນທາງເດີນເຮືອທີ່ສໍາຄັນນັບຕັ້ງແຕ່ເປີດໃນປີ 1869, ມີຄວາມສໍາຄັນທາງດ້ານຍຸດທະສາດແລະເສດຖະກິດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການຂົນສົ່ງນ້ໍາມັນຫລັງ ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ .ໃນປີ 1955, ມັນແມ່ນທໍ່ນ້ໍາທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບການສະຫນອງນ້ໍາມັນຂອງເອີຣົບ.ເພື່ອເປັນການຕອບໂຕ້ຕໍ່ການສັນຊາດຂອງ Nasser, ອິສຣາແອລໄດ້ບຸກໂຈມຕີອີຈິບໃນວັນທີ 29 ເດືອນຕຸລາປີ 1956, ຕິດຕາມດ້ວຍການປະຕິບັດງານທາງທະຫານຂອງອັງກິດ - ຝຣັ່ງຮ່ວມກັນ.ການ​ກະທຳ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ແມ່ນ​ເພື່ອ​ແນ​ໃສ່​ຍຶດຄອງ​ຄອງ​ຄອງ​ຄືນ​ໃໝ່​ແລະ​ຂັບ​ໄລ່ Nasser.ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ໄດ້​ແຜ່​ລາມ​ອອກ​ໄປ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ, ດ້ວຍ​ກຳ​ລັງ​ຂອງ​ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ປິດ​ລ້ອມ​ຄອງ​ນ້ຳ​ໂດຍ​ກຳ​ປັ່ນ​ຈົມ​ນ້ຳ.​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ຄວາມ​ກົດ​ດັນ​ຂອງ​ສາກົນ​ທີ່​ຮ້າຍ​ແຮງ, ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ຈາກ ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ​ແລະ ສະຫະພາບ​ໂຊ​ວຽດ ​ໄດ້​ບັງຄັບ​ໃຫ້​ຜູ້​ຮຸກ​ຮານ​ຕ້ອງ​ຖອນ​ຕົວ.ວິ​ກິດ​ການ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ໄດ້​ຊີ້​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ການ​ຫຼຸດ​ລົງ​ຂອງ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຂອງ ​ອັງ​ກິດ ​ແລະ ​ຝ​ຣັ່ງ ແລະ​ເປັນ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ການ​ດຸ່ນ​ດ່ຽງ​ອຳ​ນາດ​ໄປ​ສູ່​ສະ​ຫະ​ພາບ​ສະ​ຫະ​ພາບ​ໂຊ​ວຽດ.ທີ່​ສຳຄັນ, ວິ​ກິດ​ການ Suez ​ໄດ້​ແຜ່​ລາມ​ອອກ​ມາ​ຕໍ່​ກັບ​ພື້ນ​ຖານ​ຂອງ​ການ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຂອງ​ຈິດ​ໃຈ​ຕໍ່ຕ້ານ​ອານາ​ນິຄົມ ​ແລະ ການ​ຕໍ່ສູ້​ເພື່ອ​ຊາດ​ອາຣັບ.ນະ​ໂຍ​ບາຍ​ການ​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ​ຢືນ​ຢັນ​ຂອງ​ອີ​ຢິບ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ Nasser, ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ການ​ຄັດ​ຄ້ານ​ຂອງ​ຕົນ​ຕໍ່​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຂອງ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​ໃນ​ຕາ​ເວັນ​ອອກ​ກາງ, ໄດ້​ມີ​ບົດ​ບາດ​ສໍາ​ຄັນ​ໃນ​ການ​ສ້າງ​ວິ​ກິດ​ການ.ນອກຈາກນັ້ນ, ຄວາມພະຍາຍາມຂອງສະຫະລັດເພື່ອສ້າງຕັ້ງພັນທະມິດດ້ານການປ້ອງກັນຢູ່ຕາເວັນອອກກາງ, ທ່າມກາງຄວາມຢ້ານກົວຂອງການຂະຫຍາຍໂຊວຽດ, ເຮັດໃຫ້ພູມສັນຖານທາງດ້ານການເມືອງສັບສົນຕື່ມອີກ.ວິ​ກິດ​ການ Suez ໄດ້​ຕີ​ລາຄາ​ເຖິງ​ຄວາມ​ສັບ​ສົນ​ຂອງ​ການ​ເມືອງ​ຂອງ​ສົງຄາມ​ເຢັນ ​ແລະ ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ຂອງ​ການ​ພົວພັນ​ສາກົນ​ໃນ​ໄລຍະ​ນີ້.ຜົນສະທ້ອນຂອງວິກິດການ Suez ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການພັດທະນາທີ່ສໍາຄັນຈໍານວນຫນຶ່ງ.ສະຫະ​ປະຊາ​ຊາດ​ໄດ້​ສ້າງ​ກອງ​ກຳລັງ​ຮັກສາ​ສັນຕິພາບ​ຂອງ UNEF ​ໃຫ້​ຕຳຫຼວດ​ຢູ່​ເຂດ​ຊາຍ​ແດນ​ອີ​ຢິບ - ອິດ​ສະ​ຣາ​ແອນ, ​ເປັນ​ສັນຍານ​ໃຫ້​ເຫັນ​ບົດບາດ​ໃໝ່​ຂອງ​ການ​ຮັກສາ​ສັນຕິພາບ​ສາກົນ​ໃນ​ການ​ແກ້​ໄຂ​ຄວາມ​ຂັດ​ແຍ່ງ.ການລາອອກຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີອັງກິດ Anthony Eden ແລະລັດຖະມົນຕີການຕ່າງປະເທດການາດາ Lester Pearson ໄດ້ຮັບລາງວັນ Nobel ສັນຕິພາບແມ່ນຜົນໂດຍກົງຂອງວິກິດການ.ຍິ່ງ​ໄປ​ກວ່າ​ນັ້ນ, ຕອນ​ນີ້​ອາດ​ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຕໍ່​ການ​ຕັດ​ສິນ​ໃຈ​ຂອງ​ສະ​ຫະ​ພາບ​ໂຊ​ວຽດ​ທີ່​ຈະ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ ​ຮັງ​ກາ​ຣີ .
ສົງຄາມຫົກມື້
Six-Day War ©Anonymous
1967 Jun 5 - Jun 10

ສົງຄາມຫົກມື້

Middle East
ໃນ​ເດືອນ​ພຶດ​ສະ​ພາ 1967, ປະ​ທາ​ນາ​ທິ​ບໍ​ດີ Egyptian Gamal Abdel Nasser ໄດ້​ຍ້າຍ​ກໍາ​ລັງ​ຂອງ​ຕົນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ແຫຼມ Sinai, ໃກ້​ກັບ​ຊາຍ​ແດນ Israeli.ປະເຊີນກັບຄວາມກົດດັນຂອງບັນດາປະເທດອາຫລັບແລະຄວາມຄາດຫວັງຂອງກໍາລັງທະຫານຂອງແຂກອາຫລັບ, Nasser ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຖອນກໍາລັງສຸກເສີນຂອງສະຫະປະຊາຊາດ (UNEF) ອອກຈາກຊາຍແດນອີຢິບກັບ ອິດສະຣາເອນ ໃນ Sinai ໃນວັນທີ 18 ພຶດສະພາ 1967. ຕໍ່ມາ, ອີຢິບໄດ້ຂັດຂວາງການເຂົ້າເຖິງຊ່ອງແຄບ Tiran ຂອງ Israel. ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ຂອງ​ອິສຣາ​ແອ​ລ ຖື​ວ່າ​ເປັນ​ການ​ກະທຳ​ຂອງ​ສົງຄາມ.ວັນ​ທີ 30 ພຶດ​ສະ​ພາ​ນີ້, ກະ​ສັດ​ຮູ​ເຊນ​ຈໍ​ແດນ​ແລະ​ນາ​ສ​ເຊີ​ໄດ້​ເຊັນ​ສັນ​ຍາ​ການ​ປ້ອງ​ກັນ​ປະ​ເທດ​ຈໍ​ແດນ-ອີ​ຢິບ.​ໃນ​ເບື້ອງ​ຕົ້ນ​ອີ​ຈິບ​ໄດ້​ວາງ​ແຜນ​ໂຈມ​ຕີ​ອິສຣາ​ແອນ​ໃນ​ວັນ​ທີ 27 ພຶດສະພາ​ນີ້, ​ແຕ່​ໄດ້​ຍົກ​ເລີກ​ໃນ​ເວລາ​ສຸດ​ທ້າຍ.ວັນ​ທີ 5 ມິຖຸນາ​ນີ້, ອິສຣາ​ແອນ​ໄດ້​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ທາງ​ອາກາດ​ລ່ວງ​ໜ້າ​ຕໍ່​ເອຢິບ, ​ໄດ້​ທຳລາຍ​ສະໜາມ​ບິນ​ຂອງ​ເອຢິບ​ຢ່າງ​ຮ້າຍ​ແຮງ​ແລະ​ທຳລາຍ​ກຳລັງ​ອາກາດ​ຂອງ​ຕົນ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ.ການ​ກະທຳ​ດັ່ງກ່າວ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ອິດສະຣາ​ແອນ​ຍຶດຄອງ​ແຫຼມ Sinai ​ແລະ​ເຂດ​ກາຊາ.ຈໍແດນແລະຊີເຣຍ, ເຂົ້າຂ້າງກັບອີຢິບ, ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນສົງຄາມແຕ່ປະເຊີນກັບການຍຶດຄອງຂອງ Israeli ໃນ West Bank ແລະ Golan Heights.ການ​ຢຸດ​ຍິງ, ​ໂດຍ​ສະພາ​ຄວາມ​ໝັ້ນຄົງ​ສະຫະ​ປະຊາ​ຊາດ ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍອມຮັບ​ຈາກ​ອີ​ຈິບ, ຈໍ​ແດນ, ​ແລະ ຊີ​ຣີ ​ໃນ​ລະຫວ່າງ​ວັນ​ທີ 7 ຫາ​ວັນ​ທີ 10 ມິຖຸນາ.ການພ່າຍແພ້ໃນສົງຄາມ 1967 ເຮັດໃຫ້ Nasser ລາອອກໃນວັນທີ 9 ມິຖຸນາ, ແຕ່ງຕັ້ງຮອງປະທານາທິບໍດີ Zakaria Mohieddin ເປັນຜູ້ສືບທອດຂອງລາວ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, Nasser ໄດ້ຖອນຕົວອອກຈາກການລາອອກຫຼັງຈາກການປະທ້ວງສາທາລະນະຢ່າງກວ້າງຂວາງທີ່ສະຫນັບສະຫນູນລາວ.ຫຼັງຈາກສົງຄາມ, ເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ທະຫານອາວຸໂສ 7 ຄົນ, ລວມທັງລັດຖະມົນຕີສົງຄາມ Shams Badran, ໄດ້ຖືກພິຈາລະນາ.Field-Marshal Abdel-Hakim Amer, ຜູ້ບັນຊາການກອງກໍາລັງປະກອບອາວຸດ, ໄດ້ຖືກຈັບກຸມແລະລາຍງານວ່າໄດ້ຂ້າຕົວຕາຍຢູ່ໃນບ່ອນຄຸມຂັງໃນເດືອນສິງຫາ.
Anwar Sadat ອີຢິບ
ປະທານາທິບໍດີ Sadat ໃນປີ 1978 ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1970 Jan 1 - 1981

Anwar Sadat ອີຢິບ

Egypt
ການ​ດຳລົງ​ຕຳ​ແໜ່​ງປະທານາທິບໍດີ​ຂອງ​ທ່ານ Anwar Sadat ຢູ່​ປະ​ເທດ​ເອຢິບ, ນັບ​ແຕ່​ວັນ​ທີ 15/10/1970 ​ໄປ​ຈົນ​ເຖິງ​ການ​ລອບ​ສັງຫານ​ໃນ​ວັນ​ທີ 6/10/1981, ​ໄດ້​ມີ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ຢ່າງ​ໃຫຍ່​ຫຼວງ​ໃນ​ການ​ເມືອງ ​ແລະ ການ​ພົວພັນ​ຕ່າງປະ​ເທດ​ຂອງ ອີ​ຢິບ.ຫຼັງຈາກສືບທອດ Gamal Abdel Nasser, Sadat ໄດ້ແຍກອອກຈາກນະໂຍບາຍຂອງ Nasser, ໂດຍສະເພາະໂດຍຜ່ານນະໂຍບາຍ Infitah ຂອງລາວ, ເຊິ່ງໄດ້ປ່ຽນແປງທິດທາງເສດຖະກິດແລະການເມືອງຂອງອີຢິບ.ລາວ​ໄດ້​ຢຸດຕິ​ການ​ເປັນ​ພັນທະ​ມິດ​ທາງ​ຍຸດ​ທະ​ສາດ​ກັບ ​ສະຫະພາບ​ໂຊ​ວຽດ , ​ໂດຍ​ເລືອກ​ເອົາ​ການ​ພົວພັນ​ທີ່​ໃກ້ຊິດ​ກັບ ​ສະຫະລັດ .Sadat ຍັງໄດ້ລິເລີ່ມຂະບວນການສັນຕິພາບກັບອິດສະຣາແອນ, ນໍາໄປສູ່ການກັບຄືນຂອງອານາເຂດຂອງອີຢິບທີ່ຍຶດຄອງໂດຍ Israeli, ແລະແນະນໍາລະບົບການເມືອງໃນອີຢິບທີ່, ໃນຂະນະທີ່ບໍ່ມີປະຊາທິປະໄຕຢ່າງເຕັມສ່ວນ, ອະນຸຍາດໃຫ້ບາງລະດັບຂອງການມີສ່ວນຮ່ວມຫຼາຍຝ່າຍ.ການດຳລົງຕຳແໜ່ງຂອງລາວ ເຫັນໄດ້ວ່າ ການສໍ້ລາດບັງຫຼວງຂອງລັດຖະບານເພີ່ມຂຶ້ນ ແລະຄວາມແຕກໂຕນກັນລະຫວ່າງຄົນຮັ່ງມີ ແລະຜູ້ທຸກຍາກ ເພີ່ມຂຶ້ນ, ທ່າອ່ຽງທີ່ສືບຕໍ່ພາຍໃຕ້ການສືບທອດຂອງ ທ່ານ Hosni Mubarak.[137]ວັນ​ທີ 6 ຕຸ​ລາ 1973, ທ່ານ​ຊາ​ຕາ​ດ​ແລະ​ກຳ​ປູ​ເຈຍ Hafez al-Assad ຂອງ​ຊີ​ຣີ​ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ສົງ​ຄາມ​ຕ້ານ ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ແອນ ​ໃນ​ເດືອນ​ຕຸ​ລາ ເພື່ອ​ຍຶດ​ເອົາ​ແຜ່ນ​ດິນ​ທີ່​ສູນ​ເສຍ​ໄປ​ໃນ​ສົງ​ຄາມ 6 ວັນ​ປີ 1967.ສົງຄາມ, ເລີ່ມຕົ້ນໃນ Yom Kippur ຂອງຊາວຢິວແລະໃນລະຫວ່າງເດືອນອິດສະລາມຂອງ Ramadan, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ເຫັນຄວາມກ້າວຫນ້າຂອງອີຍິບແລະຊີເຣຍໃນແຫຼມ Sinai ແລະ Golan Heights.​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ່ຕາມ, ການ​ຕອບ​ໂຕ້​ຂອງ​ອິດສະຣາ​ແອນ ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ອີ​ຢີບ ​ແລະ ຊີຣີ ​ເສຍ​ຫາຍ​ຢ່າງ​ໜັກໜ່ວງ.ສົງຄາມ​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ໂດຍ​ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ຍຶດເອົາ​ດິນແດນ​ບາງ​ສ່ວນ​ໃນ​ເມືອງ Sinai ແຕ່​ຍັງ​ມີ​ຜົນ​ປະ​ໂຫຍ​ດຂອງ​ອິສຣາ​ແອ​ລຢູ່​ຝັ່ງ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​ຂອງ​ຄອງ Suez.ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທາງດ້ານການທະຫານ, Sadat ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງກັບການຟື້ນຟູຄວາມພາກພູມໃຈຂອງຊາວອີຍິບແລະສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງອິດສະລາແອນວ່າສະຖານະພາບບໍ່ຍືນຍົງ.ສົນທິສັນຍາສັນຕິພາບ ອີຢິບ-ອິດສະຣາແອນ, ອຳນວຍຄວາມສະດວກໂດຍປະທານາທິບໍດີ ອາເມລິກາ Jimmy Carter ແລະ ລົງນາມໂດຍທ່ານ Sadat ແລະນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ອິດສະຣາແອນ Menachem Begin, ໄດ້ຮັບຮູ້ ອິດສະຣາແອນ ຢ່າງເປັນທາງການ ເພື່ອແລກປ່ຽນກັບການຢຸດຕິການຍຶດຄອງແຫຼມ Sinai ຂອງ ອິດສະຣາແອນ ແລະ ສະເໜີໃຫ້ອຳນາດການປົກຄອງປາແລັດສະໄຕນ໌ເປັນເອກະລາດ.ບັນດາ​ຜູ້ນຳ​ອາຣັບ ທີ່​ນຳພາ​ໂດຍ​ທ່ານ Hafez al-Assad ​ໄດ້​ປະນາມ​ສົນທິສັນຍາ​ດັ່ງກ່າວ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ອີ​ຢິບ​ຖືກ​ຢຸດຕິ​ຈາກ​ສັນນິບາດ​ອາຣັບ ​ແລະ​ການ​ໂດດ​ດ່ຽວ​ໃນ​ພາກ​ພື້ນ.[138] ສົນທິສັນຍາໄດ້ປະເຊີນກັບການຕໍ່ຕ້ານພາຍໃນປະເທດຢ່າງມະຫາສານ, ໂດຍສະເພາະຈາກກຸ່ມອິດສະລາມ.ຝ່າຍ​ຄ້ານ​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ການ​ລອບ​ສັງຫານ​ທ່ານ Sadat ​ໂດຍ​ສະມາຊິກ​ຊາວ​ອິດສະ​ລາມ​ຂອງ​ກອງທັບ​ອີ​ຢິບ ​ໃນ​ວັນ​ຄົບຮອບ​ວັນ​ສົງຄາມ​ຂອງ​ເດືອນ​ຕຸລາ.
1971 Jan 1

ອິນຟິທາ

Egypt
ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ເປັນ​ປະ​ທາ​ນາ​ທິ​ບໍ​ດີ Gamal Abdel Nasser, ເສດ​ຖະ​ກິດ​ຂອງ​ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ຖືກ​ຄອບ​ຄອງ​ໂດຍ​ລັດ​ແລະ​ໂຄງ​ປະ​ກອບ​ເສດ​ຖະ​ກິດ​ບັນ​ຊາ​ການ, ມີ​ຂອບ​ເຂດ​ຈໍາ​ກັດ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ລົງ​ທຶນ​ເອ​ກະ​ຊົນ.ນັກວິຈານໃນຊຸມປີ 1970 ໄດ້ໃສ່ຊື່ມັນເປັນ "ລະບົບແບບ ໂຊວຽດ " ທີ່ມີລັກສະນະຂາດປະສິດທິພາບ, ລະບອບການປົກຄອງຫຼາຍເກີນໄປ, ແລະຄວາມສິ້ນເປືອງ.[141]ປະທານາທິບໍດີ Anwar Sadat, ຜູ້ສືບທອດ Nasser, ໄດ້ສະແຫວງຫາທີ່ຈະປ່ຽນຈຸດສຸມຂອງອີຢິບຈາກການຂັດແຍ້ງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງກັບອິດສະລາແອນແລະການຈັດສັນຊັບພະຍາກອນຢ່າງຫນັກແຫນ້ນໃຫ້ແກ່ການທະຫານ.ລາວເຊື່ອໃນນະໂຍບາຍເສດຖະກິດທຶນນິຍົມເພື່ອສົ່ງເສີມພາກເອກະຊົນທີ່ສໍາຄັນ.ການສອດຄ່ອງກັບ ສະຫະລັດ ແລະຕາເວັນຕົກໄດ້ຖືກເຫັນວ່າເປັນເສັ້ນທາງໄປສູ່ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງແລະປະຊາທິປະໄຕທີ່ມີທ່າແຮງຫຼາຍ.[142] ນະໂຍບາຍ Infitah, ຫຼື "ເປີດ", ຫມາຍການປ່ຽນແປງທາງດ້ານອຸດົມການແລະທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສໍາຄັນຈາກວິທີການຂອງ Nasser.​ເພື່ອ​ແນ​ໃສ່​ຜ່ອນຄາຍ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ເສດຖະກິດ​ຂອງ​ລັດຖະບານ ​ແລະ ຊຸກຍູ້​ການ​ລົງທຶນ​ຂອງ​ເອກະ​ຊົນ.ນະໂຍບາຍນີ້ສ້າງຊົນຊັ້ນສູງທີ່ຮັ່ງມີ ແລະຊົນຊັ້ນກາງປານກາງແຕ່ມີຜົນກະທົບທີ່ຈໍາກັດຕໍ່ຊາວອີຢິບສະເລ່ຍ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ພໍໃຈຢ່າງກວ້າງຂວາງ.ການຖອນເງິນອຸດຫນູນກ່ຽວກັບອາຫານພື້ນຖານໃນປີ 1977 ພາຍໃຕ້ Infitah ເຮັດໃຫ້ເກີດ "ຄວາມວຸ່ນວາຍເຂົ້າຈີ່" ຂະຫນາດໃຫຍ່.ນະ​ໂຍ​ບາຍ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ໄດ້​ຖືກ​ວິ​ຈານ​ວ່າ​ພາ​ໃຫ້​ເກີດ​ໄພ​ເງິນ​ເຟີ້​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ, ການ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ທີ່​ດິນ, ແລະ​ການ​ສໍ້​ລາດ​ບັງ​ຫຼວງ.[137]ການເປີດເສລີທາງເສດຖະກິດໃນໄລຍະການຄອບຄອງຂອງ Sadat ຍັງເຫັນວ່າມີການເຄື່ອນຍ້າຍຊາວອີຍິບໄປຕ່າງປະເທດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເພື່ອເຮັດວຽກ.ໃນລະຫວ່າງປີ 1974 ແລະ 1985, ຊາວອີຢິບຫຼາຍກວ່າສາມລ້ານຄົນໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ໃນເຂດອ່າວເປີເຊຍ.ການສົ່ງເງິນຄືນຈາກຄົນງານເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາກັບບ້ານເພື່ອຊື້ເຄື່ອງບໍລິໂພກເຊັ່ນ: ຕູ້ເຢັນແລະລົດ.[143]​ໃນ​ຂົງ​ເຂດ​ເສລີພາບ​ຂອງ​ພົນລະ​ເມືອງ, ​ນະ​ໂຍບາຍ​ຂອງ Sadat ລວມມີ​ການ​ຟື້ນ​ຟູ​ຂະ​ບວນການ​ທີ່​ຖືກຕ້ອງ​ຕາມ​ກົດໝາຍ ​ແລະ ຫ້າມ​ການ​ທໍລະມານ​ຕາມ​ກົດໝາຍ.ລາວໄດ້ຮື້ຖອນເຄື່ອງຈັກທາງດ້ານການເມືອງຫຼາຍຂອງ Nasser ແລະໄດ້ດໍາເນີນຄະດີອະດີດເຈົ້າຫນ້າທີ່ສໍາລັບການລ່ວງລະເມີດໃນຍຸກ Nasser.ໃນຂະນະທີ່ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີການມີສ່ວນຮ່ວມທາງດ້ານການເມືອງຢ່າງກວ້າງຂວາງ, Sadat ຕໍ່ມາໄດ້ຖອນຕົວອອກຈາກຄວາມພະຍາຍາມເຫຼົ່ານີ້.ຊຸມປີສຸດທ້າຍຂອງລາວແມ່ນໄດ້ຖືກໝາຍໄວ້ໂດຍຄວາມຮຸນແຮງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງປະຊາຊົນ, ຄວາມເຄັ່ງຕຶງທາງດ້ານນິກາຍ, ແລະການກັບຄືນໄປສູ່ມາດຕະການກົດຂີ່, ລວມທັງການຈັບກຸມນອກສານ.
ຍິມກິບປາສົງຄາມ
ຊາກ​ລົດ​ຫຸ້ມ​ເກາະ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ແອນ ແລະ ອີ​ຢິບ ຢືນ​ຄັດຄ້ານ​ກັນ​ໂດຍ​ກົງ​ໃນ​ການ​ເປັນ​ພະຍານ​ເຖິງ​ຄວາມ​ໂຫດຮ້າຍ​ຂອງ​ການ​ສູ້​ຮົບ​ຢູ່​ໃກ້​ຄອງ​ຄອງ Suez. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1973 Oct 6 - Oct 25

ຍິມກິບປາສົງຄາມ

Golan Heights
ປີ 1971, ປະທານາທິບໍດີ ອີ​ຢິບ Anwar Sadat ໄດ້​ລົງ​ນາມ​ໃນ​ສົນທິສັນຍາ​ມິດຕະພາບ​ກັບ ​ສະຫະພາບ​ໂຊ​ວຽດ , ​ແຕ່​ຮອດ​ປີ 1972, ທ່ານ​ໄດ້​ຮຽກຮ້ອງ​ໃຫ້​ທີ່​ປຶກສາ​ໂຊ​ວຽດ​ອອກ​ຈາກ​ເອຢິບ.ໂຊວຽດ, ມີສ່ວນຮ່ວມໃນ détente ກັບສະຫະລັດ, ແນະນໍາໃຫ້ຕໍ່ຕ້ານການດໍາເນີນການທາງທະຫານຂອງອີຢິບຕໍ່ ອິດສະຣາເອນ .ເຖິງ​ວ່າ​ຈະ​ເປັນ​ແນວ​ນັ້ນ, Sadat, ສະ​ແຫວງ​ຫາ​ທີ່​ຈະ​ຟື້ນ​ຟູ​ແຫຼມ Sinai ແລະ​ເສີມ​ຂະ​ຫຍາຍ​ສິນ​ລະ​ທໍາ​ຂອງ​ຊາດ​ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ພ່າຍ​ແພ້​ສົງ​ຄາມ 1967, ໄດ້​ມີ​ທ່າ​ອ່ຽງ​ໄປ​ສູ່​ການ​ສົງ​ຄາມ​ກັບ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ຈຸດ​ປະ​ສົງ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ເພື່ອ​ປ່ຽນ​ສະ​ຖາ​ນະ​ການ.[139]ກ່ອນສົງຄາມ 1973, Sadat ໄດ້ເປີດຂະບວນການທາງການທູດ, ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກຫຼາຍກວ່າຮ້ອຍປະເທດ, ລວມທັງສະມາຊິກສະຫະພັນອາຣັບສ່ວນໃຫຍ່ແລະສະມາຊິກການເຄື່ອນໄຫວບໍ່ຮ່ວມກຸ່ມ, ແລະອົງການຈັດຕັ້ງຂອງອາຟຣິກາ.ຊີ​ເຣຍ​ໄດ້​ເຫັນ​ດີ​ຮ່ວມ​ກັບ​ອີ​ຈິບ​ໃນ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ.ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ, ກໍາລັງຂອງອີຍິບໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນການຂ້າມເຂົ້າໄປໃນ Sinai ແລະກ້າວຫນ້າ 15 ກິໂລແມັດ, ພາຍໃນຂອບເຂດຂອງກອງທັບອາກາດຂອງຕົນເອງ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ແທນທີ່ຈະລວບລວມຕໍາແຫນ່ງຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໄປໃນທະເລຊາຍຕື່ມອີກ, ປະສົບກັບການສູນເສຍຢ່າງຫນັກ.ຄວາມກ້າວຫນ້ານີ້ໄດ້ສ້າງຊ່ອງຫວ່າງໃນສາຍຂອງພວກເຂົາ, ເຊິ່ງຖືກຂູດຮີດໂດຍພະແນກລົດຖັງຂອງ Israeli ທີ່ນໍາພາໂດຍ Ariel Sharon, ເຈາະເລິກເຂົ້າໄປໃນດິນແດນຂອງອີຍິບແລະໄປເຖິງເມືອງ Suez.​ໃນ​ຂະນະ​ນັ້ນ, ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ​ໄດ້​ສະໜອງ​ການ​ໜູນ​ຊ່ວຍ​ດ້ານ​ການ​ບິນ​ຍຸດ​ທະ​ສາດ​ແລະ​ການ​ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ສຸກ​ເສີນ 2,2 ຕື້ USD ​ໃຫ້​ແກ່ ອິດສະຣາ​ແອນ.​ເພື່ອ​ຕອບ​ໂຕ້, ບັນດາ​ລັດຖະມົນຕີ​ນ້ຳມັນ OPEC, ນຳ​ໂດຍ Saudi Arabia , ​ໄດ້​ວາງ​ມາດ​ຕະການ​ຫ້າມ​ນ້ຳມັນ​ຕໍ່​ມະຕິ​ຂອງ​ສະຫະ​ປະຊາ​ຊາດ, ສະໜັບສະໜູນ​ໂດຍ​ທັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ​ແລະ ສະຫະພາບ​ໂຊ​ວຽດ, ​ໃນ​ທີ່​ສຸດ​ໄດ້​ຮຽກຮ້ອງ​ໃຫ້​ຢຸດຕິ​ບັນດາ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ ​ແລະ ​ເລີ່​ມດຳ​ເນີນ​ການ​ເຈລະຈາ​ສັນຕິພາບ.ມາຮອດວັນທີ 4 ມີນາ 1974, [ກອງ] ທັບອິດສະຣາແອນໄດ້ຖອນຕົວອອກຈາກຝັ່ງຕາເວັນຕົກຂອງຄອງ Suez, ແລະບໍ່ດົນ, ການຫ້າມນ້ຳມັນຕໍ່ສະຫະລັດໄດ້ຖືກຍົກອອກ.ເຖິງວ່າຈະມີສິ່ງທ້າທາຍແລະການສູນເສຍທາງດ້ານການທະຫານ, ສົງຄາມໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນໄຊຊະນະໃນປະເທດເອຢິບ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຍ້ອນຜົນສໍາເລັດເບື້ອງຕົ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມພາກພູມໃຈຂອງຊາດຄືນໃຫມ່.ອາລົມ​ຈິດ​ນີ້ ​ແລະ ການ​ເຈລະຈາ​ຄັ້ງ​ຕໍ່​ມາ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້ການ​ເຈລະຈາ​ສັນຕິພາບ​ກັບ ອິດສະຣາ​ແອນ, ​ໃນ​ທີ່​ສຸດ ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້ ອີ​ຢີບ ຍຶດ​ເອົາ​ແຫຼມ Sinai ທັງ​ໝົດ​ຄືນ​ໃໝ່ ​ເພື່ອ​ແລກປ່ຽນ​ກັບ​ສັນຍາ​ສັນຕິພາບ.
ຂໍ້ຕົກລົງ Camp David
A 1978 ກອງ​ປະ​ຊຸມ​ທີ່ Camp David ກັບ (ນັ່ງ, lr) Aharon Barak, Menachem Begin, Anwar Sadat, ແລະ Ezer Weizman. ©CIA
1978 Sep 1

ຂໍ້ຕົກລົງ Camp David

Camp David, Catoctin Mountain
ສັນຍາ Camp David, ເປັນຈຸດສໍາຄັນໃນປະຫວັດສາດຂອງອີຢິບພາຍໃຕ້ການເປັນປະທານຂອງປະທານາທິບໍດີ Anwar Sadat, ແມ່ນສັນຍາຫຼາຍສະບັບທີ່ໄດ້ລົງນາມໃນເດືອນກັນຍາ 1978 ທີ່ວາງພື້ນຖານສໍາລັບສັນຕິພາບລະຫວ່າງອີຢິບແລະ ອິດສະຣາເອນ .ພື້ນ​ຖານ​ຂອງ​ຂໍ້​ຕົກ​ລົງ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ມາ​ຈາກ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ຫຼາຍ​ສິບ​ປີ ແລະ​ຄວາມ​ເຄັ່ງ​ຕຶງ​ລະ​ຫວ່າງ​ປະ​ເທດ​ອາ​ຣັບ, ລວມ​ທັງ ອີ​ຢິບ, ແລະ ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ, ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ຫຼັງ​ຈາກ​ສົງ​ຄາມ 6 ວັນ​ປີ 1967 ແລະ ສົງ​ຄາມ Yom Kippur ປີ 1973.ການ​ເຈ​ລະ​ຈາ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ແມ່ນ​ການ​ອອກ​ຈາກ​ນະ​ໂຍ​ບາຍ​ທີ່​ບໍ່​ຮັບ​ຮູ້​ແລະ​ການ​ເປັນ​ປໍ​ລະ​ປັກ​ຂອງ ອີ​ຢິບ ໃນ​ເມື່ອ​ກ່ອນ.ຕົວ​ເລກ​ສຳຄັນ​ໃນ​ການ​ເຈລະຈາ​ດັ່ງກ່າວ​ລວມມີ​ປະທານາທິບໍດີ​ອີ​ຢິບ Anwar Sadat, ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ອິດສະຣາ​ແອນ Menachem Begin, ​ແລະ ທ່ານ​ປະທານາທິບໍດີ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ Jimmy Carter, ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າພາບ​ຈັດ​ຕັ້ງ​ການ​ເຈລະຈາ​ຢູ່ Camp David retret.ການ​ເຈລະຈາ​ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ໄປ​ແຕ່​ວັນ​ທີ 5 ຫາ 17 ກັນຍາ 1978.ຂໍ້ຕົກລົງ Camp David ປະກອບມີ 2 ກອບຄື: ອັນໜຶ່ງເພື່ອສັນຕິພາບລະຫວ່າງອີຢິບ ແລະ ອິດສະຣາແອນ ແລະ ອີກຢ່າງໜຶ່ງເພື່ອສັນຕິພາບທີ່ກວ້າງກວ່າໃນຕາເວັນອອກກາງ, ລວມທັງຂໍ້ສະເໜີໃຫ້ປາແລັດສະຕິນເປັນເອກະລາດ.ສົນທິສັນຍາສັນຕິພາບລະຫວ່າງອີຢິບ ແລະ ອິດສະຣາແອນ, ຢ່າງເປັນທາງການໃນເດືອນມີນາ 1979, ເຮັດໃຫ້ອີຢິບຮັບຮູ້ອິດສະຣາແອນ ແລະ ອິດສະຣາແອນ ຖອນຕົວອອກຈາກແຫຼມ Sinai, ເຊິ່ງມັນຍຶດຄອງຕັ້ງແຕ່ປີ 1967.ຂໍ້​ຕົກ​ລົງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຜົນ​ກະ​ທົບ​ຢ່າງ​ເລິກ​ເຊິ່ງ​ຕໍ່​ເອ​ຢິບ​ແລະ​ພາກ​ພື້ນ.ສຳລັບ​ອີ​ຈິບ, ​ໄດ້​ເປັນ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ອັນ​ໃຫຍ່​ຫຼວງ​ໃນ​ນະ​ໂຍບາຍ​ການ​ຕ່າງປະ​ເທດ ​ແລະ ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ໄປ​ສູ່​ການ​ຢູ່​ຮ່ວມ​ກັນ​ໂດຍ​ສັນຕິ​ກັບ ອິດສະຣາ​ແອນ.​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ຂໍ້​ຕົກລົງ​ດັ່ງກ່າວ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຕອບ​ສະໜອງ​ກັບ​ຝ່າຍ​ຄ້ານ​ຢ່າງ​ກວ້າງ​ຂວາງ​ໃນ​ໂລກ​ອາຣັບ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ອີ​ຢິບ​ຢຸດ​ເຊົາ​ການ​ຊົ່ວຄາວ​ຈາກ​ສະຫະພັນ​ອາຣັບ ​ແລະ ​ເຮັດ​ໃຫ້​ສາຍ​ພົວພັນ​ກັບ​ປະ​ເທດ​ອາຣັບ​ເຄັ່ງ​ຕຶງ​ອີກ.ພາຍໃນປະເທດ, Sadat ປະເຊີນກັບການຕໍ່ຕ້ານຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ໂດຍສະເພາະຈາກກຸ່ມອິດສະລາມ, ໃນທີ່ສຸດການລອບສັງຫານຂອງລາວໃນປີ 1981.ສໍາລັບ Sadat, ຂໍ້ຕົກລົງ Camp David ແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຍຸດທະສາດທີ່ກວ້າງຂວາງຂອງການເຄື່ອນຍ້າຍອີຢິບອອກຈາກ ອິດທິພົນຂອງໂຊວຽດ ແລະໄປສູ່ຄວາມສໍາພັນທີ່ໃກ້ຊິດກັບ ສະຫະລັດ , ການປ່ຽນແປງທີ່ລວມເອົາການປະຕິຮູບທາງດ້ານເສດຖະກິດແລະການເມືອງພາຍໃນປະເທດເອຢິບ.ຂະ​ບວນ​ການ​ສັນ​ຕິ​ພາບ, ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ມີ​ການ​ຂັດ​ແຍ້ງ​ກັນ, ແຕ່​ໄດ້​ເຫັນ​ວ່າ​ເປັນ​ບາດ​ກ້າວ​ກ້າວ​ໄປ​ສູ່​ສະ​ຖຽນ​ລະ​ພາບ ແລະ ການ​ພັດ​ທະ​ນາ​ຢູ່​ພາກ​ພື້ນ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ຂັດ​ແຍ່ງ​ມາ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ດົນ​ນານ.
Hosni Mubarak ຍຸກເອຢິບ
Hosni Mubarak ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1981 Jan 1 - 2011

Hosni Mubarak ຍຸກເອຢິບ

Egypt
ການ​ດຳລົງ​ຕຳ​ແໜ່​ງປະທານາທິບໍດີ​ຂອງ​ທ່ານ Hosni Mubarak ​ໃນ​ປະ​ເທດ​ເອຢິບ​ນັບ​ແຕ່​ປີ 1981 ຫາ​ປີ 2011 ​ແມ່ນ​ມີ​ລັກສະນະ​ສະຖຽນ​ລະ​ພາບ, ​ແຕ່​ມີ​ການ​ປົກຄອງ​ແບບ​ເອກະລາດ ​ແລະ ສິດ​ເສລີ​ທາງ​ການ​ເມືອງ​ທີ່​ຈຳກັດ.ທ່ານ Mubarak ໄດ້ຂຶ້ນກຳອຳນາດ ພາຍຫຼັງການລອບສັງຫານທ່ານ Anwar Sadat, ແລະ ການປົກຄອງຂອງລາວ ໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບໃນຕອນຕົ້ນ ເປັນການສືບຕໍ່ນະໂຍບາຍຂອງ Sadat, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ສັນຕິພາບກັບ ອິດສະຣາແອນ ແລະ ສອດຄ່ອງ ກັບຝ່າຍຕາເວັນຕົກ.ພາຍ​ໃຕ້​ການ Mubarak, ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ຮັກ​ສາ​ສັນ​ຍາ​ສັນ​ຕິ​ພາບ​ຂອງ​ຕົນ​ກັບ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ​ແລະ​ສືບ​ຕໍ່​ການ​ພົວ​ພັນ​ທີ່​ໃກ້​ຊິດ​ກັບ ​ສະ​ຫະ​ລັດ , ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ທາງ​ທະ​ຫານ​ແລະ​ເສດ​ຖະ​ກິດ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ.ພາຍໃນປະເທດ, ລະບອບຂອງ Mubarak ໄດ້ສຸມໃສ່ການເປີດເສລີທາງດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການຫັນເປັນທັນສະໄໝ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ການຂະຫຍາຍຕົວໃນບາງຂະແໜງການ ແຕ່ຍັງເຮັດໃຫ້ຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຄົນຮັ່ງມີ ແລະ ຄົນທຸກຍາກເປີດກວ້າງ.ນະ​ໂຍບາຍ​ເສດຖະກິດ​ຂອງ​ທ່ານ​ໄດ້​ຊຸກຍູ້​ການ​ຫັນ​ເປັນ​ເອກະ​ຊົນ ​ແລະ ການ​ລົງທຶນ​ຈາກ​ຕ່າງປະ​ເທດ, ​ແຕ່​ມັກ​ຖືກ​ວິຈານ​ວ່າ​ຊຸກຍູ້​ການ​ສໍ້​ລາດ​ບັງ​ຫຼວງ ​ແລະ ສ້າງ​ຜົນ​ປະ​ໂຫຍ​ດໃຫ້​ແກ່​ຊົນ​ເຜົ່າ​ສ່ວນ​ໜ້ອຍ.ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ທ່ານ Mubarak ຍັງ​ໄດ້​ຖືກ​ໝາຍ​ເຖິງ​ໂດຍ​ການ​ປາບ​ປາມ​ພວກ​ຄັດຄ້ານ ​ແລະ​ຈຳກັດ​ເສລີພາບ​ທາງ​ການ​ເມືອງ.ລັດ​ຖະ​ບານ​ຂອງ​ທ່ານ​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ໃນ​ການ​ລະ​ເມີດ​ສິດ​ທິ​ມະ​ນຸດ, ລວມ​ທັງ​ການ​ປາບ​ປາມ​ກຸ່ມ​ລັດ​ອິສລາມ, ການ​ປາບ​ປາມ, ​ແລະ​ຄວາມ​ໂຫດຮ້າຍ​ຂອງ​ຕຳຫຼວດ.Mubarak ໄດ້ນຳໃຊ້ກົດໝາຍສຸກເສີນຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີ ເພື່ອຂະຫຍາຍການຄວບຄຸມຂອງຕົນ, ຈຳກັດຝ່າຍຄ້ານທາງດ້ານການເມືອງ ແລະ ຮັກສາອຳນາດຜ່ານການເລືອກຕັ້ງທີ່ເຄັ່ງຄັດ.ໄລຍະສຸດທ້າຍຂອງການປົກຄອງຂອງທ່ານ Mubarak ເຫັນວ່າຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງປະຊາຊົນເພີ່ມຂຶ້ນຍ້ອນບັນຫາເສດຖະກິດ, ການຫວ່າງງານ, ແລະການຂາດເສລີພາບທາງດ້ານການເມືອງ.ນີ້​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ໃນ​ປີ 2011 ​ໃນ​ລະດູ​ໃບ​ໄມ້​ປົ່ງ​ຂອງ​ອາຣັບ, ​ເປັນ​ການ​ແຫ່​ຂະ​ບວນປະ​ທ້ວງ​ຕໍ່ຕ້ານ​ລັດຖະບານ, ​ໄດ້​ຮຽກຮ້ອງ​ໃຫ້​ທ່ານ​ລາ​ອອກ​ຈາກ​ຕຳ​ແໜ່​ງ.ການ​ປະ​ທ້ວງ​ທີ່​ມີ​ລັກ​ສະ​ນະ​ໂດຍ​ການ​ປະ​ທ້ວງ​ຄັ້ງ​ໃຫຍ່​ໃນ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ, ໃນ​ທີ່​ສຸດ​ໄດ້​ພາ​ໃຫ້​ທ່ານ Mubarak ລາ​ອອກ​ຈາກ​ຕໍາ​ແໜ່ງ​ໃນ​ເດືອນ​ກຸມ​ພາ 2011, ສິ້ນ​ສຸດ​ການ​ປົກ​ຄອງ 30 ປີ​ຂອງ​ທ່ານ.ການລາອອກຈາກຕໍາແໜ່ງຂອງລາວ ເປັນຂີດໝາຍອັນສຳຄັນໃນປະຫວັດສາດຂອງອີຈິບ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການປະຕິເສດຂອງສາທາລະນະຊົນຕໍ່ການປົກຄອງແບບ autocratic ແລະຄວາມປາຖະຫນາສໍາລັບການປະຕິຮູບປະຊາທິປະໄຕ.​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ​ໄລຍະ​ຫລັງ​ຈາກ​ທ່ານ Mubarak ​ໄດ້​ປະສົບ​ກັບ​ຄວາມ​ທ້າ​ທາຍ ​ແລະ ຄວາມ​ບໍ່​ໝັ້ນຄົງ​ທາງ​ການ​ເມືອງ.
ການປະຕິວັດອີຢິບປີ 2011
2011 ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ Egyptian​. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
2011 Jan 25 - Feb 11

ການປະຕິວັດອີຢິບປີ 2011

Egypt
ວິ​ກິດ​ການ​ອີ​ຢິບ​ແຕ່​ປີ 2011 ຫາ​ປີ 2014 ແມ່ນ​ໄລ​ຍະ​ທີ່​ວຸ້ນ​ວາຍ​ໂດຍ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ຄວາມ​ວຸ້ນ​ວາຍ​ທາງ​ການ​ເມືອງ ແລະ​ຄວາມ​ບໍ່​ສະ​ຫງົບ​ທາງ​ສັງ​ຄົມ.ມັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການປະຕິວັດອີຢິບຂອງປີ 2011, ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງພາກຮຽນ spring ແຂກອາຫລັບ, ບ່ອນທີ່ການປະທ້ວງຢ່າງກວ້າງຂວາງຕໍ່ກັບການປົກຄອງຂອງປະທານາທິບໍດີ Hosni Mubarak 30 ປີໄດ້ລະເບີດຂຶ້ນ.ຄວາມໂສກເສົ້າຕົ້ນຕໍແມ່ນຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງຕໍາຫຼວດ, ການສໍ້ລາດບັງຫຼວງຂອງລັດ, ບັນຫາເສດຖະກິດ, ແລະການຂາດເສລີພາບທາງດ້ານການເມືອງ.ການປະທ້ວງເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ Mubarak ລາອອກໃນເດືອນກຸມພາ 2011.ພາຍຫຼັງ​ການ​ລາ​ອອກ​ຈາກ​ຕຳ​ແໜ່ງ​ຂອງ​ທ່ານ Mubarak, ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຜັນ​ແປ​ຢ່າງ​ສັບສົນ.ສະພາ​ສູງ​ສຸດ​ຂອງ​ກຳລັງ​ປະກອບ​ອາວຸດ (SCAF) ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ມີ​ໄລຍະ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ທະຫານ.ໄລຍະນີ້ແມ່ນມີລັກສະນະການປະທ້ວງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ແລະການປະທະກັນລະຫວ່າງພົນລະເຮືອນແລະກໍາລັງຮັກສາຄວາມປອດໄພ.​ໃນ​ເດືອນ​ມິຖຸນາ​ປີ 2012, ທ່ານ Mohamed Morsi ຈາກ​ພັກ​ພະລາດອນພາບ​ມຸດ​ສະ​ລິ​ມ ​ໄດ້​ຮັບ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ເປັນ​ປະທານາທິບໍດີ​ໃນ​ການ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ປະຊາທິປະ​ໄຕ​ຄັ້ງ​ທຳ​ອິດ​ຂອງ​ອີ​ຈິບ.​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ການ​ດຳລົງ​ຕຳ​ແໜ່​ງປະທານາທິບໍດີ​ຂອງ​ທ່ານ​ມີ​ຄວາມ​ຂັດ​ແຍ້​ງກັນ, ​ໄດ້​ຖືກ​ຕຳ​ໜິຕິຕຽນ​ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ອຳນາດ ​ແລະ ດຳ​ເນີນ​ບັນດາ​ວາລະ​ຂອງ​ອິດສະ​ລາມ.ຖະ​ແຫຼ​ງການ​ລັດຖະທຳ​ມະນູນ​ຂອງ​ທ່ານ Morsi ​ໃນ​ເດືອນ​ພະຈິກ 2012, ​ໄດ້​ໃຫ້​ອຳນາດ​ອັນ​ກວ້າງຂວາງ​ແກ່​ທ່ານ, ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ເກີດ​ການ​ປະ​ທ້ວງ​ຢ່າງ​ກວ້າງຂວາງ ​ແລະ ຄວາມ​ບໍ່​ສະຫງົບ​ທາງ​ການ​ເມືອງ.ການ​ຄັດຄ້ານ​ຕໍ່​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ທ່ານ Morsi ​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ການ​ປະ​ທ້ວງ​ຂອງ​ມະຫາຊົນ​ໃນ​ເດືອນ​ມິຖຸນາ​ປີ 2013, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ກໍ່ລັດຖະປະຫານ​ໃນ​ວັນ​ທີ 3 ກໍລະກົດ 2013, ລັດຖະມົນຕີ​ປ້ອງ​ກັນ​ປະ​ເທດ Abdel Fattah el-Sisi ​ໄດ້​ປົດ​ທ່ານ Morsi ອອກ​ຈາກ​ອຳນາດ.ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ກໍ່​ລັດຖະປະຫານ, ການ​ປາບ​ປາມ​ຢ່າງ​ຮຸນ​ແຮງ​ຕໍ່​ກຸ່ມ​ອ້າຍ​ນ້ອງ​ຊາວ​ມຸດ​ສະ​ລິ​ມ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ, ​ໂດຍ​ມີ​ຜູ້​ນຳ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ຖືກ​ຈັບ​ຫຼື​ໜີ​ອອກ​ຈາກ​ປະ​ເທດ.ໄລຍະເວລາດັ່ງກ່າວໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນການລະເມີດສິດທິມະນຸດແລະການກົດຂີ່ທາງດ້ານການເມືອງ.ລັດຖະທຳ​ມະນູນ​ສະບັບ​ໃໝ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຮັບຮອງ​ເອົາ​ໃນ​ເດືອນ​ມັງກອນ​ປີ 2014, ​ແລະ ທ່ານ Sisi ​ໄດ້​ຮັບ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ເປັນ​ປະທານາທິບໍດີ​ໃນ​ເດືອນ 6/2014.ວິກິດການອີຢິບປີ 2011-2014 ສົ່ງຜົນກະທົບຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ພູມສັນຖານທາງດ້ານການເມືອງຂອງປະເທດ, ການຫັນປ່ຽນຈາກລະບອບການປົກຄອງທີ່ຍາວນານຂອງທ່ານ Mubarak ໄປສູ່ການເປັນປະຊາທິປະໄຕແບບຫຍໍ້ໆພາຍໃຕ້ທ່ານ Morsi, ຕິດຕາມມາດ້ວຍການກັບຄືນສູ່ການປົກຄອງທີ່ຄອບງຳໂດຍທະຫານພາຍໃຕ້ການປົກຄອງ Sisi.ວິ​ກິດ​ການ​ໄດ້​ເປີດ​ເຜີຍ​ໃຫ້​ເຫັນ​ຄວາມ​ແຕກ​ແຍກ​ທາງ​ສັງຄົມ​ຢ່າງ​ເລິກ​ເຊິ່ງ ​ແລະ ​ໄດ້​ຍົກ​ໃຫ້​ເຫັນ​ບັນດາ​ສິ່ງ​ທ້າ​ທາຍ​ທີ່​ຍັງ​ຄົງ​ຄ້າງ​ໃນ​ການ​ບັນລຸ​ສະຖຽນ​ລະ​ພາບ​ທາງ​ການ​ເມືອງ ​ແລະ ການ​ປົກຄອງ​ແບບ​ປະຊາທິປະ​ໄຕ​ຢູ່​ເອຢິບ.
ປະທານ El-Sisi
ນາຍພົນ Sisi ເປັນລັດຖະມົນຕີກະຊວງປ້ອງກັນປະເທດ, ປີ 2013. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
2014 Jan 1

ປະທານ El-Sisi

Egypt
ທ່ານ Abdel Fattah el-Sisi ດຳລົງຕຳແໜ່ງປະທານາທິບໍດີ ອີຢິບ ເລີ່ມແຕ່ປີ 2014 ເປັນຕົ້ນມາ, ມີລັກສະນະຮັດແໜ້ນອຳນາດ, ມຸ່ງໄປເຖິງການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ຮັດແໜ້ນຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະ ຄວາມບໍ່ລົງລອຍກັນ.ທ່ານ El-Sisi, ອະດີດຜູ້ບັນຊາການທະຫານ, ໄດ້ຂຶ້ນກຳອຳນາດ ພາຍຫຼັງການປົດປະທານາທິບໍດີ Mohamed Morsi ໃນປີ 2013, ທ່າມກາງຄວາມວຸ້ນວາຍທາງດ້ານການເມືອງ ແລະ ຄວາມບໍ່ສະຫງົບຂອງປະຊາຊົນ.ພາຍ​ໃຕ້ el-Sisi, ອີ​ຢິບ​ໄດ້​ເຫັນ​ບັນດາ​ໂຄງການ​ພັດທະນາ​ພື້ນຖານ​ໂຄງ​ລ່າງ​ແລະ​ເສດຖະກິດ​ທີ່​ສຳຄັນ, ​ໃນ​ນັ້ນ​ມີ​ການ​ຂະຫຍາຍ​ຄອງ​ນ້ຳ Suez ​ແລະ ການ​ລິ​ເລີ່​ມສ້າງ​ນະຄອນຫຼວງ​ບໍລິຫານ​ໃໝ່.​ໂຄງການ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ແມ່ນ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ຂອງ​ຄວາມ​ພະຍາຍາມ​ຢ່າງ​ກວ້າງ​ຂວາງ​ເພື່ອ​ຊຸກຍູ້​ການ​ເຕີບ​ໂຕ​ດ້ານ​ເສດຖະກິດ ​ແລະ ດຶງ​ດູດ​ການ​ລົງທຶນ​ຈາກ​ຕ່າງປະ​ເທດ.​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ການ​ປະຕິ​ຮູບ​ດ້ານ​ເສດຖະກິດ, ລວມທັງ​ການ​ຕັດ​ເງິນ​ອຸດ​ໜູນ ​ແລະ ການ​ເພີ່ມ​ພາສີ​ເປັນ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ຂອງ​ສັນຍາ​ກູ້​ຢືມ​ເງິນ IMF, ຍັງ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄ່າ​ຄອງ​ຊີບ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຂອງ​ຊາວ​ອີ​ຢີບ​ຫຼາຍ​ຄົນ.ລັດຖະບານ​ຂອງ​ທ່ານ El-Sisi ​ໄດ້​ຮັກສາ​ຫຼັກ​ໝັ້ນ​ທີ່​ແຂງ​ກະດ້າງ​ຕໍ່​ຄວາມ​ໝັ້ນຄົງ, ​ໂດຍ​ກ່າວ​ເຖິງ​ຄວາມ​ຈຳ​ເປັນ​ເພື່ອ​ຕ້ານ​ການ​ກໍ່​ການ​ຮ້າຍ ​ແລະ ຮັກສາ​ສະຖຽນ​ລະ​ພາບ.ນີ້​ແມ່ນ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ທາງ​ທະຫານ​ທີ່​ສຳຄັນ​ໃນ​ແຫຼມ Sinai ​ເພື່ອ​ຕ້ານ​ພວກ​ຫົວ​ຮຸນ​ແຮງ​ລັດ​ອິສລາມ ​ແລະ​ການ​ເສີມ​ຂະຫຍາຍ​ບົດບາດ​ທົ່ວ​ໄປ​ຂອງ​ທະຫານ​ໃນ​ການ​ປົກຄອງ ​ແລະ​ເສດຖະກິດ.​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ການ​ດຳລົງ​ຕຳ​ແໜ່​ງຂອງ​ທ່ານ el-Sisi ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຕີ​ລາຄາ​ຍ້ອນ​ການ​ລະ​ເມີດ​ສິດທິ​ມະນຸດ ​ແລະ ການ​ປາບ​ປາມ​ຄວາມ​ຂັດ​ແຍ່ງ​ກັນ.ລັດຖະບານ​ໄດ້​ສະກັດ​ກັ້ນ​ເສລີພາບ​ໃນ​ການ​ສະ​ແດງ​ອອກ, ການ​ໂຮມ​ຊຸມ​ນຸມ, ​ແລະ​ສື່​ມວນ​ຊົນ, ​ໂດຍ​ມີ​ການ​ລາຍ​ງານ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ຈັບ​ກຸມ, ການ​ບັງຄັບ​ໃຫ້​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ, ​ແລະ​ປາບ​ປາມ​ສັງຄົມ​ພົນລະ​ເຮືອນ, ນັກ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ, ​ແລະ​ບັນດາ​ກຸ່ມ​ຝ່າຍ​ຄ້ານ.ສິ່ງ​ດັ່ງກ່າວ​ໄດ້​ພາ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ຕິຕຽນ​ສາກົນ​ຈາກ​ອົງການ​ສິດທິ​ມະນຸດ ​ແລະ ລັດຖະບານ​ຕ່າງປະ​ເທດ​ຈຳນວນ​ໜຶ່ງ.

Appendices



APPENDIX 1

Egypt's Geography explained in under 3 Minutes


Play button




APPENDIX 2

Egypt's Geographic Challenge


Play button




APPENDIX 3

Ancient Egypt 101


Play button




APPENDIX 4

Daily Life In Ancient Egypt


Play button




APPENDIX 5

Daily Life of the Ancient Egyptians - Ancient Civilizations


Play button




APPENDIX 6

Every Egyptian God Explained


Play button




APPENDIX 7

Geopolitics of Egypt


Play button

Characters



Amenemhat I

Amenemhat I

First king of the Twelfth Dynasty of the Middle Kingdom

Ahmose I

Ahmose I

Founder of the Eighteenth Dynasty of Egypt

Djoser

Djoser

Pharaoh

Thutmose III

Thutmose III

Sixth pharaoh of the 18th Dynasty

Amenhotep III

Amenhotep III

Ninth pharaoh of the Eighteenth Dynasty

Hatshepsut

Hatshepsut

Fifth Pharaoh of the Eighteenth Dynasty of Egypt

Mentuhotep II

Mentuhotep II

First pharaoh of the Middle Kingdom

Senusret I

Senusret I

Second pharaoh of the Twelfth Dynasty of Egypt

Narmer

Narmer

Founder of the First Dynasty

Ptolemy I Soter

Ptolemy I Soter

Founder of the Ptolemaic Kingdom of Egypt

Nefertiti

Nefertiti

Queen of the 18th Dynasty of Ancient Egypt

Sneferu

Sneferu

Founding pharaoh of the Fourth Dynasty of Egypt

Gamal Abdel Nasser

Gamal Abdel Nasser

Second president of Egypt

Imhotep

Imhotep

Egyptian chancellor to the Pharaoh Djoser

Hosni Mubarak

Hosni Mubarak

Fourth president of Egypt

Ramesses III

Ramesses III

Second Pharaoh of the Twentieth Dynasty in Ancient Egypt

Ramesses II

Ramesses II

Third ruler of the Nineteenth Dynasty

Khufu

Khufu

Second Pharaoh of the Fourth Dynasty

Amenemhat III

Amenemhat III

Sixth king of the Twelfth Dynasty of the Middle Kingdom

Muhammad Ali of Egypt

Muhammad Ali of Egypt

Governor of Egypt

Cleopatra

Cleopatra

Queen of the Ptolemaic Kingdom of Egypt

Anwar Sadat

Anwar Sadat

Third president of Egypt

Seti I

Seti I

Second pharaoh of the Nineteenth Dynasty of Egypt

Footnotes



  1. Leprohon, Ronald, J. (2013). The great name : ancient Egyptian royal titulary. Society of Biblical Literature. ISBN 978-1-58983-735-5.
  2. Redford, Donald B. (1992). Egypt, Canaan, and Israel in Ancient Times. Princeton: University Press. p. 10. ISBN 9780691036069.
  3. Shaw, Ian, ed. (2000). The Oxford History of Ancient Egypt. Oxford University Press. p. 479. ISBN 0-19-815034-2.
  4. Nicolas Grimal, A History of Ancient Egypt. Blackwell Publishing, 1992, p. 49.
  5. Carl Roebuck, The World of Ancient Times (Charles Scribner's Sons Publishing: New York, 1966) p. 51.
  6. Carl Roebuck, The World of Ancient Times (Charles Scribner's Sons: New York, 1966) p. 52-53.
  7. Carl Roebuck, The World of Ancient Times (Charles Scribner's Sons Publishers: New York, 1966), p. 53.
  8. Qa'a and Merneith lists http://xoomer.virgilio.it/francescoraf/hesyra/Egyptgallery03.html
  9. Branislav Anđelković, Southern Canaan as an Egyptian Protodynastic Colony.
  10. Kinnaer, Jacques. "Early Dynastic Period" (PDF). The Ancient Egypt Site. Retrieved 4 April 2012.
  11. "Old Kingdom of Egypt". World History Encyclopedia. Retrieved 2017-12-04.
  12. Malek, Jaromir. 2003. "The Old Kingdom (c. 2686–2160 BC)". In The Oxford History of Ancient Egypt, edited by Ian Shaw. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0192804587, p.83.
  13. Schneider, Thomas (27 August 2008). "Periodizing Egyptian History: Manetho, Convention, and Beyond". In Klaus-Peter Adam (ed.). Historiographie in der Antike. Walter de Gruyter. pp. 181–197. ISBN 978-3-11-020672-2.
  14. Carl Roebuck, The World of Ancient Times, pp. 55 & 60.
  15. Carl Roebuck, The World of Ancient Times, p. 56.
  16. Redford, Donald B. (2001). The Oxford encyclopedia of ancient Egypt. Vol. 1. Cairo: The American University in Cairo Press. p. 526.
  17. Kathryn A. Bard, An Introduction to the Archaeology of Ancient Egypt (Malden: Blackwell Publishing, 2008), 41.
  18. Schneider, Thomas (27 August 2008). "Periodizing Egyptian History: Manetho, Convention, and Beyond". In Klaus-Peter Adam (ed.). Historiographie in der Antike. Walter de Gruyter. pp. 181–197. ISBN 978-3-11-020672-2.
  19. Kinnaer, Jacques. "The First Intermediate Period" (PDF). The Ancient Egypt Site. Retrieved 4 April 2012.
  20. Breasted, James Henry. (1923) A History of the Ancient Egyptians Charles Scribner's Sons, 117-118.
  21. Malek, Jaromir (1999) Egyptian Art (London: Phaidon Press Limited), 155.
  22. Sir Alan Gardiner, Egypt of the Pharaohs (Oxford: Oxford University Press, 1961), 107.
  23. Hayes, William C. The Scepter of Egypt: A Background for the Study of the Egyptian Antiquities in The Metropolitan Museum of Art. Vol. 1, From the Earliest Times to the End of the Middle Kingdom, p. 136, available online
  24. Breasted, James Henry. (1923) A History of the Ancient Egyptians Charles Scribner's Sons, 133-134.
  25. James Henry Breasted, Ph.D., A History of the Ancient Egyptians (New York: Charles Scribner's Sons, 1923), 134.
  26. Baikie, James (1929) A History of Egypt: From the Earliest Times to the End of the XVIIIth Dynasty (New York: The Macmillan Company), 224.
  27. Baikie, James (1929) A History of Egypt: From the Earliest Times to the End of the XVIIIth Dynasty (New York: The Macmillan Company), 135.
  28. James Henry Breasted, Ph.D., A History of the Ancient Egyptians (New York: Charles Scribner's Sons, 1923), 136.
  29. Habachi, Labib (1963). "King Nebhepetre Menthuhotep: his monuments, place in history, deification and unusual representations in form of gods". Annales du Service des Antiquités de l'Égypte, pp. 16–52.
  30. Grimal, Nicolas (1988). A History of Ancient Egypt. Librairie Arthème Fayard, p. 157.
  31. Shaw, Ian (2000). The Oxford history of ancient Egypt. Oxford University Press. ISBN 0-19-280458-8, p. 151.
  32. Shaw. (2000) p. 156.
  33. Redford, Donald (1992). Egypt, Canaan, and Israel in Ancient Times. Princeton University Press. ISBN 0-691-00086-7, p. 71.
  34. Redford. (1992) p.74.
  35. Gardiner. (1964) p. 125.
  36. Shaw. (2000) p. 158.
  37. Grimal. (1988) p. 159.
  38. Gardiner. (1964) p. 129.
  39. Shaw. (2000) p. 161
  40. Grimal, Nicolas (1994). A History of Ancient Egypt. Wiley-Blackwell (July 19, 1994). p. 164.
  41. Grimal. (1988) p. 165.
  42. Shaw. (2000) p. 166.
  43. Redford. (1992) p. 76.
  44. Grimal. (1988) p. 170.
  45. Grajetzki. (2006) p. 60.
  46. Shaw. (2000) p. 169.
  47. Grimal. (1988) p. 171.
  48. Grajetzki. (2006) p. 64.
  49. Grajetzki. (2006) p. 71.
  50. Grajetzki. (2006) p. 75.
  51. Van de Mieroop, Marc (2021). A history of ancient Egypt. Chichester, West Sussex: Wiley-Blackwell. ISBN 978-1-119-62087-7. OCLC 1200833162.
  52. Von Beckerath 1964, Ryholt 1997.
  53. Ilin-Tomich, Alexander. “Second Intermediate Period” (2016).
  54. "Abydos Dynasty (1640-1620) | the Ancient Egypt Site".
  55. "LacusCurtius • Manetho's History of Egypt — Book II".
  56. "17th Dynasty (1571-1540) | the Ancient Egypt Site".
  57. "17th Dynasty (1571-1540) | the Ancient Egypt Site".
  58. Ramsey, Christopher Bronk; Dee, Michael W.; Rowland, Joanne M.; Higham, Thomas F. G.; Harris, Stephen A.; Brock, Fiona; Quiles, Anita; Wild, Eva M.; Marcus, Ezra S.; Shortland, Andrew J. (2010). "Radiocarbon-Based Chronology for Dynastic Egypt". Science. 328 (5985): 1554–1557. Bibcode:2010Sci...328.1554R. doi:10.1126/science.1189395. PMID 20558717. S2CID 206526496.
  59. Shaw, Ian, ed. (2000). The Oxford History of Ancient Egypt. Oxford University Press. p. 481. ISBN 978-0-19-815034-3.
  60. Weinstein, James M. The Egyptian Empire in Palestine, A Reassessment, p. 7. Bulletin of the American Schools of Oriental Research, n° 241. Winter 1981.
  61. Shaw and Nicholson (1995) p.289.
  62. JJ Shirley: The Power of the Elite: The Officials of Hatshepsut's Regency and Coregency, in: J. Galán, B.M. Bryan, P.F. Dorman (eds.): Creativity and Innovation in the Reign of Hatshepsut, Studies in Ancient Oriental Civilization 69, Chicago 2014, ISBN 978-1-61491-024-4, p. 206.
  63. Redmount, Carol A. "Bitter Lives: Israel in and out of Egypt." p. 89–90. The Oxford History of the Biblical World. Michael D. Coogan, ed. Oxford University Press. 1998.
  64. Gardiner, Alan (1953). "The Coronation of King Haremhab". Journal of Egyptian Archaeology. 39: 13–31.
  65. Eric H. Cline and David O'Connor, eds. Ramesses III: The Life and Times of Egypt's Last Hero (University of Michigan Press; 2012).
  66. Kenneth A. Kitchen, The Third Intermediate Period in Egypt (1100–650 BC), 3rd edition, 1986, Warminster: Aris & Phillips Ltd, pp.xi-xii, 531.
  67. Bonnet, Charles (2006). The Nubian Pharaohs. New York: The American University in Cairo Press. pp. 142–154. ISBN 978-977-416-010-3.
  68. Shillington, Kevin (2005). History of Africa. Oxford: Macmillan Education. p. 40. ISBN 0-333-59957-8.
  69. Bar, S.; Kahn, D.; Shirley, J.J. (2011). Egypt, Canaan and Israel: History, Imperialism, Ideology and Literature (Culture and History of the Ancient Near East). BRILL. pp. 268–285.
  70. Bleiberg, Edward; Barbash, Yekaterina; Bruno, Lisa (2013). Soulful Creatures: Animal Mummies in Ancient Egypt. Brooklyn Museum. p. 151. ISBN 9781907804274, p. 55.
  71. Bleiberg, Barbash & Bruno 2013, p. 16.
  72. Nardo, Don (13 March 2009). Ancient Greece. Greenhaven Publishing LLC. p. 162. ISBN 978-0-7377-4624-2.
  73. Robins, Gay (2008). The Art of Ancient Egypt (Revised ed.). United States: Harvard University Press. p. 10. ISBN 978-0-674-03065-7.
  74. "Ancient Egypt – Macedonian and Ptolemaic Egypt (332–30 bce)". Encyclopedia Britannica. Retrieved 8 June 2020.
  75. Rawles, Richard (2019). Callimachus. Bloomsbury Academic, p. 4.
  76. Bagnall, Director of the Institute for the Study of the Ancient World Roger S. (2004). Egypt from Alexander to the Early Christians: An Archaeological and Historical Guide. Getty Publications. pp. 11–21. ISBN 978-0-89236-796-2.
  77. Maddison, Angus (2007), Contours of the World Economy, 1–2030 AD: Essays in Macro-Economic History, p. 55, table 1.14, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-922721-1.
  78. Alan, Bowman (24 May 2012). "11 Ptolemaic and Roman Egypt: Population and Settlement'". academic.oup.com. p. Pages 317–358. Retrieved 2023-10-18.
  79. Rathbone, Dominic (2012), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther (eds.), "Egypt: Roman", The Oxford Classical Dictionary (4th ed.), Oxford University Press, doi:10.1093/acref/9780199545568.001.0001, ISBN 978-0-19-954556-8, retrieved 2020-12-30.
  80. Keenan, James (2018), Nicholson, Oliver (ed.), "Egypt", The Oxford Dictionary of Late Antiquity (online ed.), Oxford.
  81. University Press, doi:10.1093/acref/9780198662778.001.0001, ISBN 978-0-19-866277-8, retrieved 2020-12-30.
  82. Kennedy, Hugh (1998). "Egypt as a province in the Islamic caliphate, 641–868". In Petry, Carl F. (ed.). Cambridge History of Egypt, Volume One: Islamic Egypt, 640–1517. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 62–85. ISBN 0-521-47137-0, pp. 65, 70–71.
  83. Kennedy 1998, p. 73.
  84. Brett, Michael (2010). "Egypt". In Robinson, Chase F. (ed.). The New Cambridge History of Islam, Volume 1: The Formation of the Islamic World, Sixth to Eleventh Centuries. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 506–540. ISBN 978-0-521-83823-8, p. 558.
  85. Bianquis, Thierry (1998). "Autonomous Egypt from Ibn Ṭūlūn to Kāfūr, 868–969". In Petry, Carl F. (ed.). Cambridge History of Egypt, Volume One: Islamic Egypt, 640–1517. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 86–119. ISBN 0-521-47137-0, pp. 106–108.
  86. Kennedy, Hugh N. (2004). The Prophet and the Age of the Caliphates: The Islamic Near East from the 6th to the 11th Century (2nd ed.). Harlow, UK: Pearson Education Ltd. ISBN 0-582-40525-4, pp. 312–313.
  87. Daftary, 1990, pp. 144–273, 615–659; Canard, "Fatimids", pp. 850–862.
  88. "Governance and Pluralism under the Fatimids (909–996 CE)". The Institute of Ismaili Studies. Archived from the original on 23 May 2021. Retrieved 12 March 2022.
  89. Gall, Timothy L.; Hobby, Jeneen (2009). Worldmark Encyclopedia of Cultures and Daily Life: Africa. Gale. p. 329. ISBN 978-1-4144-4883-1.
  90. Julia Ashtiany; T. M. Johnstone; J. D. Latham; R. B. Serjeant; G. Rex Smith, eds. (1990). Abbasid Belles Lettres. Cambridge University Press. p. 13. ISBN 978-0-521-24016-1.
  91. Wintle, Justin (2003). History of Islam. London: Rough Guides. pp. 136–137. ISBN 978-1-84353-018-3.
  92. Robert, Tignor (2011). Worlds Together, Worlds Apart (3rd ed.). New York: W. W. Norton & Company, Inc. p. 338. ISBN 978-0-393-11968-8.
  93. Brett, Michael (2017). The Fatimid Empire. The Edinburgh History of the Islamic Empires. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-4076-8.
  94. Halm, Heinz (2014). "Fāṭimids". In Fleet, Kate; Krämer, Gudrun; Matringe, Denis; Nawas, John; Rowson, Everett (eds.). Encyclopaedia of Islam (3rd ed.). Brill Online. ISSN 1873-9830.
  95. Brett, Michael (2017). p. 207.
  96. Baer, Eva (1983). Metalwork in Medieval Islamic Art. SUNY Press. p. xxiii. ISBN 978-0791495575.
  97. D. E. Pitcher (1972). An Historical Geography of the Ottoman Empire: From Earliest Times to the End of the Sixteenth Century. Brill Archive. p. 105. Retrieved 2 June 2013.
  98. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Egypt § History". Encyclopædia Britannica. Vol. 9 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 92–127.
  99. Rogan, Eugene, The Arabs: A History (2010), Penguin Books, p44.
  100. Raymond, André (2000) Cairo (translated from French by Willard Wood) Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, page 196, ISBN 0-674-00316-0
  101. Rogan, Eugene, The Arabs: A History (2010), Penguin Books, p44-45.
  102. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Egypt § History". Encyclopædia Britannica. Vol. 9 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 92–127.
  103. Holt, P. M.; Gray, Richard (1975). Fage, J.D.; Oliver, Roland (eds.). "Egypt, the Funj and Darfur". The Cambridge History of Africa. London, New York, Melbourne: Cambridge University Press. IV: 14–57. doi:10.1017/CHOL9780521204132.003. ISBN 9781139054584.
  104. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Suez Canal" . Encyclopædia Britannica. Vol. 26 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 22–25.
  105. Percement de l'isthme de Suez. Rapport et Projet de la Commission Internationale. Documents Publiés par M. Ferdinand de Lesseps. Troisième série. Paris aux bureaux de l'Isthme de Suez, Journal de l'Union des deux Mers, et chez Henri Plon, Éditeur, 1856.
  106. Headrick, Daniel R. (1981). The Tools of Empire : Technology and European Imperialism in the Nineteenth Century. Oxford University Press. pp. 151–153. ISBN 0-19-502831-7. OCLC 905456588.
  107. Wilson Sir Arnold T. (1939). The Suez Canal. Osmania University, Digital Library Of India. Oxford University Press.
  108. Nejla M. Abu Izzeddin, Nasser of the Arabs, p 2.
  109. Anglo French motivation: Derek Hopwood, Egypt: Politics and Society 1945–1981 (London, 1982, George Allen & Unwin), p. 11.
  110. De facto protectorate: Joan Wucher King, Historical Dictionary of Egypt (Scarecrow, 1984), p. 17.
  111. James Jankowski, Egypt, A Short History, p. 111.
  112. Jankowski, op cit., p. 112.
  113. "Egypt". CIA- The World Factbook. Retrieved 2 February 2011. Partially independent from the UK in 1922, Egypt acquired full sovereignty with the overthrow of the British-backed monarchy in 1952.
  114. Vatikiotis, P. J. (1992). The History of Modern Egypt (4th ed.). Baltimore: Johns Hopkins University, pp. 240–243
  115. Ramdani, Nabila (2013). "Women In The 1919 Egyptian Revolution: From Feminist Awakening To Nationalist Political Activism". Journal of International Women's Studies. 14 (2): 39–52.
  116. Al-Rafei, Abdul (1987). The Revolution of 1919, National History of Egypt from 1914 to 1921 (in Arabic). Knowledge House.
  117. Daly, M. W. (1988). The British Occupation, 1882–1922. Cambridge Histories Online: Cambridge University Press, p. 2407.
  118. Quraishi 1967, p. 213.
  119. Vatikitotis 1992, p. 267.
  120. Gerges, Fawaz A. (2013). The New Middle East: Protest and Revolution in the Arab World. Cambridge University Press. p. 67. ISBN 9781107470576.
  121. Kitchen, James E. (2015). "Violence in Defence of Empire: The British Army and the 1919 Egyptian Revolution". Journal of Modern European History / Zeitschrift für moderne europäische Geschichte / Revue d'histoire européenne contemporaine. 13 (2): 249–267. doi:10.17104/1611-8944-2015-2-249. ISSN 1611-8944. JSTOR 26266181. S2CID 159888450.
  122. The New York Times. 1919.
  123. Amin, Mustafa (1991). The Forbidden Book: Secrets of the 1919 Revolution (in Arabic). Today News Corporation.
  124. Daly 1998, pp. 249–250.
  125. "Declaration to Egypt by His Britannic Majesty's Government (February 28, 1922)", in Independence Documents of the World, Volume 1, Albert P. Blaustein, et al., editors (Oceana Publications, 1977). pp. 204–205.
  126. Vatikitotis 1992, p. 264.
  127. Stenner, David (2019). Globalizing Morocco. Stanford University Press. doi:10.1515/9781503609006. ISBN 978-1-5036-0900-6. S2CID 239343404.
  128. Gordon, Joel (1992). Nasser's Blessed Movement: Egypt's Free Officers and the July Revolution (PDF) (1st ed.). Oxford University Press. ISBN 978-0195069358.
  129. Lahav, Pnina (July 2015). "The Suez Crisis of 1956 and its Aftermath: A Comparative Study of Constitutions, Use of Force, Diplomacy and International Relations". Boston University Law Review. 95 (4): 15–50.
  130. Chin, John J.; Wright, Joseph; Carter, David B. (13 December 2022). Historical Dictionary of Modern Coups D'état. Rowman & Littlefield. p. 790. ISBN 978-1-5381-2068-2.
  131. Rezk, Dina (2017). The Arab world and Western intelligence: analysing the Middle East, 1956-1981. Intelligence, surveillance and secret warfare. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-9891-2.
  132. Hanna, Sami A.; Gardner, George H. (1969). Arab Socialism. [al-Ishtirakīyah Al-ʻArabīyah]: A Documentary Survey. University of Utah Press. ISBN 978-0-87480-056-2.
  133. Abd El-Nasser, Gamal (1954). The Philosophy of the Revolution. Cairo: Dar Al-Maaref.
  134. Cook, Steven A. (2011), The Struggle for Egypt: From Nasser to Tahrir Square, New York: Oxford University Press, ISBN 978-0-19-979526-, p. 111.
  135. Liberating Nasser's legacy Archived 2009-08-06 at the Wayback Machine Al-Ahram Weekly. 4 November 2000.
  136. Cook 2011, p. 112.
  137. RETREAT FROM ECONOMIC NATIONALISM: THE POLITICAL ECONOMY OF SADAT'S EGYPT", Ajami, Fouad Journal of Arab Affairs (Oct 31, 1981): [27].
  138. "Middle East Peace Talks: Israel, Palestinian Negotiations More Hopeless Than Ever". Huffington Post. 2010-08-21. Retrieved 2011-02-02.
  139. Rabinovich, Abraham (2005) [2004]. The Yom Kippur War: The Epic Encounter That Transformed the Middle East. New York, NY: Schocken Books
  140. "Egypt Regains Control of Both Banks of Canal". Los Angeles Times. 5 March 1974. p. I-5.
  141. Tarek Osman, Egypt on the Brink, p.67.
  142. Tarek Osman, Egypt on the Brink, p.117–8.
  143. Egypt on the Brink by Tarek Osman, Yale University Press, 2010, p.122.

References



  • Sänger, Patrick. "The Administration of Sasanian Egypt: New Masters and Byzantine Continuity." Greek, Roman, and Byzantine Studies 51.4 (2011): 653-665.
  • "French Invasion of Egypt, 1798-1801". www.HistoryOfWar.org. History of War. Retrieved 5 July 2019.
  • Midant-Reynes, Béatrix. The Prehistory of Egypt: From the First Egyptians to the First Kings. Oxford: Blackwell Publishers.
  • "The Nile Valley 6000–4000 BC Neolithic". The British Museum. 2005. Archived from the original on 14 February 2009. Retrieved 21 August 2008.
  • Bard, Kathryn A. Ian Shaw, ed. The Oxford Illustrated History of Ancient Egypt. Oxford: Oxford University Press, 2000. p. 69.
  • "Rulers of Ancient Egypt's Enigmatic Hyksos Dynasty Were Immigrants, Not Invaders". Sci-News.com. 16 July 2020.
  • Stantis, Chris; Kharobi, Arwa; Maaranen, Nina; Nowell, Geoff M.; Bietak, Manfred; Prell, Silvia; Schutkowski, Holger (2020). "Who were the Hyksos? Challenging traditional narratives using strontium isotope (87Sr/86Sr) analysis of human remains from ancient Egypt". PLOS ONE. 15 (7): e0235414. Bibcode:2020PLoSO..1535414S. doi:10.1371/journal.pone.0235414. PMC 7363063. PMID 32667937.
  • "The Kushite Conquest of Egypt". Ancientsudan.org. Archived from the original on 5 January 2009. Retrieved 25 August 2010.
  • "EGYPT i. Persians in Egypt in the Achaemenid period". Encyclopaedia Iranica. Retrieved 5 July 2019.
  • "Thirty First Dynasty of Egypt". CrystaLink. Retrieved 9 January 2019.
  • "Late Period of Ancient Egypt". CrystaLink. Retrieved 9 January 2019.
  • Wade, L. (2017). "Egyptian mummy DNA, at last". Science. 356 (6341): 894. doi:10.1126/science.356.6341.894. PMID 28572344.
  • Bowman, Alan K (1996). Egypt after the Pharaohs 332 BC – AD 642 (2nd ed.). Berkeley: University of California Press. pp. 25–26. ISBN 978-0-520-20531-4.
  • Stanwick, Paul Edmond (2003). Portraits of the Ptolemies: Greek kings as Egyptian pharaohs. Austin: University of Texas Press. ISBN 978-0-292-77772-9.
  • Riggs, Christina, ed. (2012). The Oxford Handbook of Roman Egypt. Oxford University Press. p. 107. ISBN 978-0-19-957145-1.
  • Olson, Roger E. (2014). The Story of Christian Theology: Twenty Centuries of Tradition & Reform. InterVarsity Press. p. 201. ISBN 9780830877362.
  • "Egypt". Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs. Archived from the original on 20 December 2011. Retrieved 14 December 2011. See drop-down essay on "Islamic Conquest and the Ottoman Empire"
  • Nash, John F. (2008). Christianity: the One, the Many: What Christianity Might Have Been. Vol. 1. Xlibris Corporation. p. 91. ISBN 9781462825714.
  • Kamil, Jill (1997). Coptic Egypt: History and Guide. Cairo: American University in Cairo. p. 39. ISBN 9789774242427.
  • "EGYPT iv. Relations in the Sasanian period". Encyclopaedia Iranica. Retrieved 5 July 2019.
  • El-Daly, Okasha. Egyptology: The Missing Millennium. London: UCL Press
  • Abu-Lughod, Janet L. (1991) [1989]. "The Mideast Heartland". Before European Hegemony: The World System A.D. 1250–1350. New York: Oxford University Press. pp. 243–244. ISBN 978-0-19-506774-3.
  • Egypt – Major Cities, U.S. Library of Congress
  • Donald Quataert (2005). The Ottoman Empire, 1700–1922. Cambridge University Press. p. 115. ISBN 978-0-521-83910-5.
  • "Icelandic Volcano Caused Historic Famine In Egypt, Study Shows". ScienceDaily. 22 November 2006
  • M. Abir, "Modernisation, Reaction and Muhammad Ali's 'Empire'" Middle Eastern Studies 13#3 (1977), pp. 295–313 online
  • Nejla M. Abu Izzeddin, Nasser of the Arabs, published c. 1973, p 2.
  • Nejla M. Abu Izzeddin, Nasser of the Arabs, p 2.
  • Anglo French motivation: Derek Hopwood, Egypt: Politics and Society 1945–1981 (London, 1982, George Allen & Unwin), p. 11
  • De facto protectorate: Joan Wucher King, Historical Dictionary of Egypt (Scarecrow, 1984), p. 17
  • R.C. Mowat, "From Liberalism to Imperialism: The Case of Egypt 1875-1887." Historical Journal 16#1 (1973): 109-24. online.
  • James Jankowski, Egypt, A Short History, p. 111
  • Jankowski, op cit., p. 112
  • "Egypt". CIA- The World Factbook. Retrieved 2 February 2011. Partially independent from the UK in 1922, Egypt acquired full sovereignty with the overthrow of the British-backed monarchy in 1952.
  • Vatikiotis (1991), p. 443.
  • Murphy, Caryle Passion for Islam: Shaping the Modern Middle East: the Egyptian Experience, Scribner, 2002, p.4
  • Murphy, Caryle Passion for Islam: Shaping the Modern Middle East: the Egyptian Experience, Scribner, 2002, p.57
  • Kepel, Gilles, Muslim Extremism in Egypt by Gilles Kepel, English translation published by University of California Press, 1986, p. 74
  • "Solidly ahead of oil, Suez Canal revenues, and remittances, tourism is Egypt's main hard currency earner at $6.5 billion per year." (in 2005) ... concerns over tourism's future Archived 24 September 2013 at the Wayback Machine. Retrieved 27 September 2007.
  • Gilles Kepel, Jihad, 2002
  • Lawrence Wright, The Looming Tower (2006), p.258
  • "Timeline of modern Egypt". Gemsofislamism.tripod.com. Retrieved 12 February 2011.
  • As described by William Dalrymple in his book From the Holy Mountain (1996, ISBN 0 00 654774 5) pp. 434–54, where he describes his trip to the area of Asyut in 1994.
  • Uppsala Conflict Data Program, Conflict Encyclopedia, "The al-Gama'a al-Islamiyya insurgency," viewed 2013-05-03, http://www.ucdp.uu.se/gpdatabase/gpcountry.php?id=50&regionSelect=10-Middle_East# Archived 11 September 2015 at the Wayback Machine
  • Kirkpatrick, David D. (11 February 2010). "Mubarak Steps Down, Ceding Power to Military". The New York Times. Archived from the original on 2 January 2022. Retrieved 11 February 2011.
  • "Egypt crisis: President Hosni Mubarak resigns as leader". BBC. 11 February 2010. Retrieved 11 February 2011.
  • Mubarak Resigns As Egypt's President, Armed Forces To Take Control Huffington Post/AP, 11 February 2011
  • "Mubarak Flees Cairo for Sharm el-Sheikh". CBS News. 11 February 2011. Archived from the original on 29 June 2012. Retrieved 15 May 2012.
  • "Egyptian Parliament dissolved, constitution suspended". BBC. 13 February 2011. Retrieved 13 February 2011.
  • Commonwealth Parliament, Parliament House Canberra. "The Egyptian constitutional referendum of March 2011 a new beginning". www.aph.gov.au.
  • Egypt's Historic Day Proceeds Peacefully, Turnout High For Elections. NPR. 28 November 2011. Last Retrieved 29 November 2011.
  • Daniel Pipes and Cynthia Farahat (24 January 2012). "Don't Ignore Electoral Fraud in Egypt". Daniel Pipes Middle East Forum.
  • Weaver, Matthew (24 June 2012). "Muslim Brotherhood's Mohammed Morsi wins Egypt's presidential race". the Guardian.
  • "Mohamed Morsi sworn in as Egypt's president". www.aljazeera.com.
  • Fahmy, Mohamed (9 July 2012). "Egypt's president calls back dissolved parliament". CNN. Retrieved 8 July 2012.
  • Watson, Ivan (10 July 2012). "Court overrules Egypt's president on parliament". CNN. Retrieved 10 July 2012.
  • "Egypt unveils new cabinet, Tantawi keeps defence post". 3 August 2012.
  • "Egypt's President Mursi assumes sweeping powers". BBC News. 22 November 2012. Retrieved 23 November 2012.
  • "Rallies for, against Egypt president's new powers". Associated Press. 23 November 2012. Retrieved 23 November 2012.
  • Birnbaum, Michael (22 November 2012). "Egypt's President Morsi takes sweeping new powers". The Washington Post. Retrieved 23 November 2012.
  • Spencer, Richard (23 November 2012). "Violence breaks out across Egypt as protesters decry Mohammed Morsi's constitutional 'coup'". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 11 January 2022. Retrieved 23 November 2012.
  • "Egypt Sees Largest Clash Since Revolution". Wall Street Journal. 6 December 2012. Retrieved 8 December 2012.
  • Fleishman, Jeffrey (6 December 2012). "Morsi refuses to cancel Egypt's vote on constitution". Los Angeles Times. Retrieved 8 December 2012.
  • "Egyptian voters back new constitution in referendum". BBC News. 25 December 2012.
  • "Mohamed Morsi signs Egypt's new constitution into law". the Guardian. 26 December 2012.
  • "Egypt army commander suspends constitution". Reuters. 3 July 2013.
  • "Egypt's Morsi overthrown". www.aljazeera.com.
  • Holpuch, Amanda; Siddique, Haroon; Weaver, Matthew (4 July 2013). "Egypt's interim president sworn in - Thursday 4 July". The Guardian.
  • "Egypt's new constitution gets 98% 'yes' vote". the Guardian. 18 January 2014.
  • Czech News Agency (24 March 2014). "Soud s islamisty v Egyptě: Na popraviště půjde více než 500 Mursího stoupenců". IHNED.cz. Retrieved 24 March 2014.
  • "Egypt sentences 683 to death in latest mass trial of dissidents". The Washington Post. 28 April 2015.
  • "Egypt and Saudi Arabia discuss maneuvers as Yemen battles rage". Reuters. 14 April 2015.
  • "El-Sisi wins Egypt's presidential race with 96.91%". English.Ahram.org. Ahram Online. Retrieved 3 June 2014.
  • "Egypt's Sisi sworn in as president". the Guardian. 8 June 2014.
  • "Egypt's War against the Gaza Tunnels". Israel Defense. 4 February 2018.
  • "Egypt's Sisi wins 97 percent in election with no real opposition". Reuters. 2 April 2018.
  • "Egypt parliament extends presidential term to six years". www.aa.com.tr.
  • Mehmood, Ashna (31 March 2021). "Egypt's Return to Authoritarianism". Modern Diplomacy.
  • "Sisi wins snap Egyptian referendum amid vote-buying claims". the Guardian. 23 April 2019.
  • "Pro-Sisi party wins majority in Egypt's parliamentary polls". Reuters. 14 December 2020.
  • Situation Report EEPA HORN No. 31 - 20 December Europe External Programme with Africa