თანამედროვე ადამიანების მიერ დასახლება უკრაინაში და მისი მახლობლად თარიღდება ძვ. ძვ.წ. უკრაინა ასევე ითვლება ცხენის პირველი შინაარსის სავარაუდო ადგილად. რკინის ხანის პერიოდში მიწა დასახლებული იყო ციმერიელებით, სკვითებითა და სარმატებით. ძვ.წ. 700 - დან 200 - მდე ძვ.

მე -5 და მე -6 საუკუნეებში ადრეული სლავური, ანტეს ხალხი ცხოვრობდა უკრაინაში. ანტები იყვნენ უკრაინელთა წინაპრები: თეთრი ხორვატები, სევეტელები, აღმოსავლეთ პოლანელები, დრევლიანები, დულებები, ულჩიელები და ტიმსიელები. დღევანდელი უკრაინის ტერიტორიებიდან მიგრაციამ მთელი ბალკანეთში დაარსა სამხრეთ სლავური ქვეყნის მრავალი ქვეყანა. ჩრდილოეთმა მიგრაციამ, რომელიც თითქმის ილმენის ტბისკენ მიდიოდა, გამოიწვია ილმენის სლავების, კრივჩებისა და რადიმჩების, ჯგუფების საგვარეულო რუსების წარმოქმნა. 602 წელს ავარის დარბევის შემდეგ და ანტესის კავშირის დაშლის შემდეგ, ამ ხალხების უმეტესობა მეორე ათასწლეულის დასაწყისამდე გადარჩა ცალკეულ ტომებად. ძვ . ეს ყველაფერი მე -6 საუკუნეში იყო.

მე -7 საუკუნეში, რეგიონი, რომელიც ახლა უკრაინაა, ძლიერი ბულგარული სახელმწიფოს შუაგულში იყო, რომელსაც ხშირად ძველი დიდი ბულგარეთი უწოდებენ. ეს სახელმწიფო, თავისი დედაქალაქით ფანაგორია (ქალაქი შავი ზღვის მახლობლად), დროით აყვავდა, საერთო პოლიტიკური სტრუქტურის ქვეშ აერთიანებდა სხვადასხვა ბულგარულ ტომებს. ამასთან, საუკუნის ბოლოს, შინაგანმა ზეწოლამ და გარე საფრთხეებმა მნიშვნელოვანი ცვლა გამოიწვია. Bulgar Tribes- ის უმეტესობამ სხვადასხვა მიმართულებით მიგრაცია დაიწყო, ახალი მიწების მოსაგვარებლად ეძებდა.

ბულგარეთის ხალხის უმეტესი ნაწილი დაარბიეს, მათი სახელმწიფოს ნაშთები გადალახეს ხაზარებმა, ნახევრად მომთაბარე ხალხმა, რომლებიც წარმოიშვა ცენტრალური აზიიდან. მე -7 საუკუნის ბოლოს, ხაზარებმა ჩამოაყალიბეს საკუთარი ძლიერი იმპერია, რომელიც ცნობილია როგორც ხაზარ ხაგანატი. კასპიის ზღვისა და კავკასიის მახლობლად, ეს იმპერია გადაჭიმული იყო თანამედროვე ყაზახეთში , ყირიმის ნაწილები, აღმოსავლეთ უკრაინა, სამხრეთ რუსეთი და აზერბაიჯანში .

ევროპა მე -9 საუკუნეში. @ 'საჯარო სკოლები ისტორიული ატლასი' ჩარლზ კოლბეკის მიერ. Longmans, მწვანე

ხაზარის მმართველობით, გაჩნდა სტაბილურობის პერიოდი, რომელიც ცნობილია როგორც Pax Khazarica, განსაკუთრებით პონტი -კასპიური სტეპის რეგიონში. ამ სტაბილურობამ ხელი შეუწყო უსაფრთხო გარემოს საქალაქთაშორისო ვაჭრობისთვის. ხაზარ ხაგანატი გახდა მნიშვნელოვანი კავშირი სავაჭრო მარშრუტებში, რომელიც გადაჭიმულია ბიზანტიის იმპერიიდან ისლამურ სამყაროში და ჩინეთის აღმოსავლეთით. ტრეიდერებს, როგორიცაა Radhanite ებრაელები, შეეძლოთ თავისუფლად გადაადგილდნენ ამ მიწებზე, აკავშირებდნენ შორეულ ბაზრებს აზიაში, შუა აღმოსავლეთში და ევროპაში. ვოლგას სავაჭრო მარშრუტებმა, განსაკუთრებით ვოლგა ბულგარეთის მიმდებარე ტერიტორიებმა, კიდევ უფრო გაამდიდრეს სავაჭრო აყვავებული ქსელი.

კიევის კულტურა ან კიევის კულტურა არის არქეოლოგიური კულტურა, რომელიც დათარიღებულია მე -3 - მე –5 საუკუნეებიდან, რომელიც დაერქვა კიევს, უკრაინის დედაქალაქს. იგი ფართოდ განიხილება, როგორც პირველი იდენტიფიცირებადი სლავური არქეოლოგიური კულტურა. ეს იყო თანამედროვე (და მდებარეობს ძირითადად მხოლოდ ჩრდილოეთით) ჩერნიხოვის კულტურა.

დასახლებები ძირითადად გვხვდება მდინარის ბანკების გასწვრივ, ხშირად ან მაღალ კლდეებზე, ან მდინარეების პირას. საცხოვრებელი სახლები უზომოდ არის ნახევრად ქარბუქიანი ტიპისაგან (გავრცელებულია ადრეული კელტური და გერმანული და მოგვიანებით სლავურ კულტურებს შორის), ხშირად კვადრატში (დაახლოებით ოთხი მეტრით ოთხი), კუთხეში ღია კერა. სოფლების უმეტესობა მხოლოდ მუჭა საცხოვრებელი სახლებისგან შედგება. შრომის გაყოფის ძალიან მცირე მტკიცებულება არსებობს, თუმცა ერთ შემთხვევაში, სოფელი კიევის კულტურის კუთვნილ სოფელში ამზადებდა ანტლერების თხელი ზოლები, რომ შემდგომში გადაკეთებულიყო ცნობილ გოთურ ანტლერის სავარცხლებში, ახლომდებარე ჩერნიხოვის კულტურის სოფელში.

კიევის კულტურის შთამომავლები-პრაღა-კორჩაკი, პენკოვკა და კოლოჩინის კულტურები-დაარსდა მე -5 საუკუნეში აღმოსავლეთ ევროპაში. ამასთან, არსებობს მნიშვნელოვანი უთანხმოება სამეცნიერო საზოგადოებაში კიევის კულტურის წინამორბედების იდენტურობის შესახებ, ზოგიერთ ისტორიკოსმა და არქეოლოგმა მას უშუალოდ მილოგრადის კულტურის, სხვებისგან, ჩერნოლესის კულტურისგან (ჰეროდოტეს სკვითელი ფერმერები), ზარუბინტის კულტურის მეშვეობით, ჯერ კიდევ ზარუბინტის კულტურის მეშვეობით.

რუსის ხალხის ქრისტიანობა უნდა დაიწყოს 860 -იან წლებში და პირველი ეტაპი იყო აღმოსავლეთ სლავების ქრისტიანობის პროცესში, რომელიც კარგად გაგრძელდა მე -11 საუკუნეში. მიუხედავად მისი ისტორიული და კულტურული მნიშვნელობისა, ჩანაწერები, რომლებიც დეტალურადაა აღწერილი მოვლენის შესახებ, ძნელია და, როგორც ჩანს, ის დავიწყებული იქნა 980 -იან წლებში ვლადიმირის ნათლობის დროს.

RUS- ის პირველი ქრისტიანობის ყველაზე ავტორიტეტული წყაროა კონსტანტინოპოლის პატრიარქის პატრიარქის ფოტოსურათის ენციკლური წერილი, რომელიც 867 წლის დასაწყისში უნდა იყოს. 860 წლის Rus'-Byzantine ომის მითითება, ფოტიუსი აცნობებს აღმოსავლურ პატრიარქებს და ეპისკოპოსებს, რომ მან ბულგარები გადააქციეს 863 წელს, ასე რომ, ეს ზღვარი მიჰყვა მას შემდეგ, რაც მან მიჰყო ხელი. ეპისკოპოსი.

882 წელს კიევი დაარსდა ვარანგიანის კეთილშობილმა ოლემ (ოლეგმა), რომელმაც დაიწყო რურიკიდის მთავრების მმართველობის გრძელი პერიოდი. ამ პერიოდის განმავლობაში, რამდენიმე სლავური ტომი იყო უკრაინაში, მათ შორის პოლანელები, დრევლიანები, სევდიელები, ulichs, Tiverians, თეთრი ხორვატები და Dulebes. მომგებიანი სავაჭრო მარშრუტებით, კიევი პოლონელებს შორის სწრაფად აყვავდებოდა, როგორც ძლიერი სლავური შტატის კიევან რუსის ცენტრი.

მე -11 საუკუნეში, კიევან რუსი გეოგრაფიულად იყო ევროპაში უდიდესი სახელმწიფო, რომელიც ევროპაში დანარჩენ ევროპაში გახდა ცნობილი, როგორც რუთენია (ლათინური სახელი რუსისთვის), განსაკუთრებით რუსის დასავლეთის სამთავროებისთვის ”მონღოლთა შეჭრის შემდეგ. სახელი "უკრაინა", რაც ნიშნავს "შიდა" ან "მშობლიურ-მიწაზე", რომელიც ჩვეულებრივ განმარტებულია, როგორც "სასაზღვრო მიწა", ჯერ ჩანს მე -12 საუკუნის ისტორიულ დოკუმენტებში, შემდეგ კი მე -16 საუკუნის პერიოდის ისტორიულ რუქებზე.

როგორც ჩანს, ეს ტერმინი სინონიმი იყო Rus 'Propria- ს მიწასთან - კიევის, ჩერნიჰივისა და პერეასლავის სამთავრო. ტერმინი "დიდი რუსი" გამოყენებული იქნა მთელი Kievan Rus- ის ყველა მიწაზე, მათ შორის ის, ვინც არა მხოლოდ სლავური იყო, არამედ ურალურიც იყო სახელმწიფოს ჩრდილო-აღმოსავლეთ ნაწილში. რუსის ადგილობრივი რეგიონალური ქვედანაყოფები გამოჩნდა სლავურ გულში, მათ შორისაა 'ბელორუსი' (თეთრი რუსეთი), 'Chorna Rus' '(შავი რუსეთი) და' Cherven 'Rus' '(წითელი რუსეთი) ჩრდილო -დასავლეთ და დასავლეთ უკრაინაში.

კევან რუსის მემკვიდრე სახელმწიფო დღევანდელი უკრაინის ტერიტორიის ნაწილზე იყო გალიცია-ვოლჰინიის სამთავრო. ადრე, ვლადიმერმა დიდმა დაადგინა ქალაქები ჰალიჩისა და ლადომირის ქალაქები, როგორც რეგიონალური დედაქალაქები. ეს სახელმწიფო დაფუძნებული იყო დულბის, ტივიესისა და თეთრი ხორვატიის ტომებზე.

სახელმწიფოს მართავდნენ იაროოსლავის შთამომავლები ბრძენი და ვლადიმერ მონომახის. ხანმოკლე პერიოდის განმავლობაში, სახელმწიფოს მართავდა უნგრელი დიდგვაროვანი. ასევე მოხდა ბრძოლები პოლონეთისა და ლიტვის მეზობელ სახელმწიფოებთან, ისევე როგორც საერთაშორისო ომი, რომელიც აღმოსავლეთით ჩერნიჰივის დამოუკიდებელი რუთენიის სამთავროებით იყო. მისი უდიდესი გაფართოებით გალიციას-ვოლჰინიის ტერიტორია მოგვიანებით შედის Wallachia/Bessarabia, რითაც მიაღწია შავი ზღვის სანაპიროებს.

ამ პერიოდის განმავლობაში (დაახლოებით 1200–1400), თითოეული სამთავრო დამოუკიდებელი იყო სხვისგან გარკვეული პერიოდის განმავლობაში. საბოლოოდ, ჰალიჩ-ვოლინიის სახელმწიფო მონღოლთა იმპერიის ვასალი გახდა, მაგრამ მონღოლების წინააღმდეგობის გაწევის ევროპული დახმარების მოპოვების მცდელობები გაგრძელდა. ამ პერიოდმა აღნიშნა პირველი "რუსის მეფე"; ადრე, რუსის მმართველებს 'უწოდეს' Grand Dukes 'ან' Princes '.

მე -13 საუკუნის მონღოლთა შემოჭამმა გაანადგურა კიევან რუსი და კიევი მთლიანად განადგურდა 1240 წელს. დღევანდელ უკრაინულ ტერიტორიაზე, ჰალიჩისა და ვოლოდიმირ-ვოლინსკიის სამთავრო წარმოიშვა და გაერთიანდა გალიციას-ვოლჰინიის შტატში. დენიელი გალიციას, რომან დიდის ვაჟი, ხელახლა გაერთიანდა სამხრეთ-დასავლეთის რუსის დიდი ნაწილი, მათ შორის ვოლინია, გალიცია და კიევის უძველესი დედაქალაქი. მას შემდგომში პაპის მთავარეპისკოპოსი გვირგვინდნენ, როგორც 1253 წელს რუთენიის ახლად შექმნილი სამეფოს პირველი მეფე.

ლიტვის დიდი დუჩა, იმ დროისთვის ევროპის ერთ -ერთი უდიდესი სახელმწიფო, გახდა კიევან რუსის ტრადიციების დე ფაქტო მემკვიდრე. ეკონომიკურად და კულტურულად, რუტეინის მიწები ბევრად უფრო განვითარებული იყო, ვიდრე ლიტვური. რუტინიანმა ელიტებმა ასევე ჩამოაყალიბეს ლიტვის სახელმწიფოს სახე. შეიტყო რუტეინის კანონის, პოზიციების სათაურების, ქონების, ადმინისტრაციების სისტემის და ა.შ. რუტეინიანი გახდა ლიტვის გრანდიოზული დუჩის ოფიციალური ენა, რომელიც გამოყენებული იყო ბიზნეს დოკუმენტებისთვის.

უკრაინის უმეტესი ნაწილი ლიტვის ნაწილებს ესაზღვრებოდა და ზოგი ამბობს, რომ სახელწოდება "უკრაინა" ადგილობრივი სიტყვიდან მოდის "საზღვარზე", თუმცა სახელი "უკრაინა" ასევე საუკუნეების წინ იყო გამოყენებული. და უფრო სავარაუდოა, რომ სახელი მიუთითებს ქვეყნის ტრადიციული მარცვლეულის წარმოებისკენ. ლიტვა კონტროლს უტარებდა ვოლინიის შტატს ჩრდილოეთ და ჩრდილო -დასავლეთ უკრაინაში, მათ შორის კიევის (RUS) რეგიონში, ხოლო ლიტვის მმართველებმა შემდეგ მიიღეს რუსის მმართველის ტიტული.

ამის მიუხედავად, ბევრი უკრაინელი (მაშინდელ რუთენიელებად ცნობილია) ლიტვის დიდ დუჩში ძალაუფლების მაღალ პოზიციებზე იყო, რომელშიც შედიოდნენ ადგილობრივი მმართველები, გენტრი და თვით ლიტვის გვირგვინიც კი. ამ დროის განმავლობაში, უკრაინამ და უკრაინელებმა დაინახეს ნათესავი კეთილდღეობა და ავტონომია, დუქსი უფრო მეტად ფუნქციონირებს ერთობლივი ლიტუელი-უკრაინული სახელმწიფოს, რომელსაც თავისუფლდება მართლმადიდებლური ქრისტიანობის პრაქტიკა, ლაპარაკობს უკრაინულად (განსაკუთრებით აჩვენა უკრაინულ და ლიტვურულ ენებზე) და განაგრძოს უკრაინულ კულტურებში) და განაგრძოს უკრაინულ კულტურებში) და განაგრძოს უკრაინული კულტურის ჩართულობა). გარდა ამისა, სახელმწიფოს ოფიციალური ენა იყო რუთენიული ენა, ანუ ძველი უკრაინული.

მე -14 საუკუნის განმავლობაში, პოლონეთი და ლიტვა იბრძოდნენ ომები მონღოლთა დამპყრობლების წინააღმდეგ, და საბოლოოდ უკრაინის უმეტესი ნაწილი გადავიდა პოლონეთისა და ლიტვის მმართველობაში. განსაკუთრებით, გალიცია (აღმოსავლეთ ევროპა) გახდა პოლონეთის ნაწილი, ხოლო 1362 წლისთვის Polotsk Voivodeship, Volynia, Chernihiv და Kyiv, Blue Waters- ის ბრძოლის შემდეგ.

საბოლოოდ, პოლონეთმა კონტროლი აიღო სამხრეთ -დასავლეთის რეგიონში. პოლონეთსა და ლიტვას შორის კავშირის შემდეგ, პოლონელებმა, გერმანელებმა , ლიტვებმა და ებრაელებმა რეგიონში მიგრაცია მოახდინეს, აიძულეს უკრაინელები ძალაუფლების პოზიციებისგან, რომლებმაც ისინი გაზიარდნენ ლიტველებთან, უფრო მეტი უკრაინელი იძულებულნი იყვნენ ცენტრალურ უკრაინაში, პოლონური მიგრაციის შედეგად, პოლონიზაციისა და სხვაგვარი ფორმების წინააღმდეგ, რომელიც უკრაინას მიმართა.

ოქროს ურდოს მე -15 საუკუნის დაქვეითებამ საშუალება მისცა ყირიმის ხანატის საფუძველი, რომელმაც დაიკავა დღევანდელი შავი ზღვის სანაპიროები და უკრაინის სამხრეთ სტეპები. მე -18 საუკუნის ბოლოს, ყირიმიანმა ხანატმა შეინარჩუნა მასიური მონების ვაჭრობა ოსმალეთის იმპერიასთან და შუა აღმოსავლეთში, 1500–1700 წლის განმავლობაში, რუსეთიდან და უკრაინიდან დაახლოებით 2 მილიონი მონა ექსპორტზე გაატარა. იგი დარჩა ოსმალეთის იმპერიის ვასალური სახელმწიფო 1774 წლამდე, როდესაც იგი საბოლოოდ დაიშალა რუსეთის იმპერიამ 1783 წელს.

1490 წელს, პოლონეთის ხელში უკრაინელთა ჩაგვრის გაზრდის გამო, წარმატებული აჯანყებების სერიას ხელმძღვანელობდა უკრაინელი გმირი პეტრო მუხა, რომელსაც სხვა უკრაინელები შეუერთდნენ, მაგალითად, ადრეულ კაზაკებსა და ჰუტსულებს, მოლდავიელთა გარდა ( რუმინელები ). ცნობილი როგორც მუხას აჯანყება, ბრძოლების ამ სერიას მხარს უჭერდა მოლდავიელი პრინცი სტივენ დიდი, და ეს არის უკრაინელთა ერთ - ერთი ყველაზე ცნობილი აჯანყება პოლონეთის ჩაგვრის წინააღმდეგ. ამ აჯანყებებმა დაინახა პოკუტაიას რამდენიმე ქალაქი და მიაღწია დასავლეთით, როგორც ლვოვი, მაგრამ ამ უკანასკნელის დაჭერის გარეშე.

1569 წელს ლუბლინის კავშირის შემდეგ და პოლონეთის - ლიტვის თანამეგობრობის უკრაინის წარმოქმნა პოლონეთის ადმინისტრაციის ქვეშ მოექცა, გახდა პოლონეთის სამეფოს გვირგვინის ნაწილი. თანამეგობრობის შექმნისთანავე პერიოდმა დაინახა უზარმაზარი აღორძინება კოლონიზაციის მცდელობებში. მრავალი ახალი ქალაქი და სოფელი დაარსდა და უკრაინული სხვადასხვა რეგიონებს შორის, მაგალითად, გალიციასა და ვოლინი შორის.

ახალი სკოლები ავრცელებენ რენესანსის იდეებს; პოლონელი გლეხები დიდი რაოდენობით მივიდნენ და სწრაფად გახდნენ შერეული ადგილობრივ მოსახლეობასთან; ამ დროის განმავლობაში, უკრაინელი დიდებულთა უმეტესობა გახდა პოლონიზირებული და გადაიქცა კათოლიციზმად, ხოლო რუთენულენოვანი გლეხების უმეტესობა აღმოსავლეთ მართლმადიდებლურ ეკლესიაში დარჩა, სოციალური დაძაბულობა გაიზარდა. პოლონიზებული მობილურობა მძიმედ აყალიბებს პოლონურ კულტურას, Eample, Stanisław Orzechowski- სთვის.

რუთენიელი გლეხები, რომლებიც გაიქცნენ ძალისხმევას, რომ აიძულონ ისინი, კაზაკები ცნობილი გახდა და რეპუტაცია მოიპოვა მათი სასტიკი საბრძოლო სულისკვეთებისთვის. ზოგი კაზაკის მიერ თანამეგობრობას, როგორც ჯარისკაცებს, დაიცვან თანამეგობრობის სამხრეთ-აღმოსავლეთ საზღვრები თათრებისგან ან მონაწილეობდნენ საზღვარგარეთ კამპანიებში (მაგალითად, პეტრო კონაშევიჩ-საჰაიდაჩნი ხოტინის ბრძოლაში 1621). კაზაკის განყოფილებები ასევე აქტიური იყო პოლონეთ -ლითუეთის თანამეგობრობის და რუსეთის ცარდის ომებში. მიუხედავად კასაკის სამხედრო სასარგებლო თვისებებმა, თანამეგობრობამ, რომელსაც დომინირებს თავისი კეთილშობილება, უარი თქვა მათ რაიმე მნიშვნელოვან ავტონომიის მინიჭებაზე, იმის ნაცვლად, რომ ცდილობდა კაზაკის მოსახლეობის უმეტესი ნაწილი სერფად გადაქცეულიყო. ამან გამოიწვია კაზაკის აჯანყებების მზარდი რაოდენობა, რომლებიც მიმართულია თანამეგობრობისკენ.

კაზაკ ჰეტმანატი, ოფიციალურად ზაპორიზიანის მასპინძელი ან ზაპორიზიის არმია, იყო კაზაკის სახელმწიფო იმ რეგიონში, რაც დღეს არის ცენტრალური უკრაინა 1648 და 1764 წლებში (თუმცა მისი ადმინისტრაციულ-სასამართლო სისტემა შენარჩუნდა 1782 წლამდე).

ჰეტმანატი დაარსდა ზაპორიზიანის მასპინძელი ჰეტმანის მიერ, პოლონეთის აღმოსავლეთ ტერიტორიებზე 1648–57 წლის აჯანყების დროს, პოლონეთის აღმოსავლეთ ტერიტორიებზე 1648–57 წლის აჯანყების დროს. 1654 წლის პერეასლავის ხელშეკრულებაში ვასალური ურთიერთობების დამყარება პერეასლავის ხელშეკრულებაში ითვლება კაზაკ ჰეტმანატის საორიენტაციო საბჭოთა კავშირში, უკრაინულ და რუსულ ისტორიოგრაფიაში. 1659 წელს პერეასლავის მეორე საბჭომ კიდევ უფრო შეიზღუდა ჰეტმანატის დამოუკიდებლობა, ხოლო რუსული მხრიდან იყო მცდელობები, რომ გამოცხადებულიყო ხელშეკრულებები, რომლებიც მიღწეულია იურიის ხმელნიტსკისთან 1659 წელს, რადგან 1654 წლის ყოფილმა ბუჰანის შეთანხმებებმა '. და რუსეთის სახელმწიფოებმა, ჰეტმანატის ნახევარზე დაყოფა დნიეპერის გასწვრივ და ზაპოროჟიანის სიჩის განთავსება ოფიციალური ერთობლივი რუსული-პოლონური ადმინისტრაციის ქვეშ.

1708 წელს ივან მაზეპას მიერ რუსეთთან კავშირის დარღვევის წარუმატებელი მცდელობის შემდეგ, მთელი ტერიტორია შედიოდა კიევის მთავრობაში და კაზაკის ავტონომია მკაცრად შეიზღუდა. რუსეთის ეკატერინე II- მა ოფიციალურად გააუქმა ჰეტმანის ინსტიტუტი 1764 წელს, ხოლო 1764-1781 წლებში კაზაკ ჰეტმანატი შედიოდა, როგორც პატარა რუსეთის გუბერნატორის ხელმძღვანელობით, რომელსაც ხელმძღვანელობდა Pyotr Rumyantsev, რომელზეც ჰეტმანატის ადმინისტრაციული სისტემის ბოლო ნაშთები გაუქმდა 1781 წელს.

Khmelnytsky- ის აჯანყებამ (1648–1657) აღნიშნა მნიშვნელოვანი შემობრუნება პოლონეთის ისტორიაში, რაც ღრმად იმოქმედა პოლონურ - ლიტვის თანამეგობრობაში. ეს კაზაკის აჯანყება, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ბოჰდან ხმელნიცკი, მოხდა თანამეგობრობის აღმოსავლეთ ტერიტორიებზე, სადაც დაძაბულობებს შორის დაძაბული პოლონელი კათოლიკური კეთილშობილება (Szlachta) და ძირითადად უკრაინული მართლმადიდებლური გლეხობა წლების განმავლობაში აშენებდა.

თავდაპირველად, Khmelnytsky- ის ძალები, მათ შორის Zaporozhian კაზაკები, ყირიმის თათრები და ადგილობრივი გლეხები, ცდილობდნენ პოლონეთის დომინირების დამხობას. მათი საჩივრები ორიენტირებული იყო პოლონეთის უხეში წესის, რელიგიური ჩაგვრისა და უკრაინის მართლმადიდებლური მოსახლეობის სოციალურ-ეკონომიკური ექსპლუატაციის გარშემო. აჯანყება აღინიშნა სასტიკი ძალადობით, განსაკუთრებით პოლონეთის მშვიდობიანი მოქალაქეების, კათოლიკური სასულიერო პირების და სხვა თემების წინააღმდეგ, რომლებიც აღიქმებოდნენ როგორც პოლონეთის კონტროლის სიმბოლო. პოლონეთის ძალებმა, ისეთი მეთაურების ქვეშ, როგორიცაა იერემი Wiśniowiecki, უპასუხეს მძიმე საყვედურებით, რამაც გამოიწვია გახანგრძლივებული და სისხლიანი კონფლიქტი.

პოლონეთისთვის, აჯანყების შედეგები ღრმა იყო. აჯანყებამ შეასუსტა თანამეგობრობის ძალაუფლება თავის აღმოსავლეთ ტერიტორიებზე, რაც დასრულდა 1654 წლის პერეასლავის ხელშეკრულებაში, სადაც Khmelnytsky- მა დაიფიცა ერთგულება რუსეთის ცარის მიმართ, ეფექტურად გადააგდო უკრაინის ერთგულება პოლონეთიდან და მოსკოვისკენ. წინამდებარე შეთანხმებამ განსაზღვრა უკრაინის თანდათანობითი ინტეგრირება რუსეთის გავლენის სფეროში, სამუდამოდ შეცვალოს რეგიონის პოლიტიკური ლანდშაფტი.

აჯანყება ასევე დაემთხვა პოლონეთში შინაგანი არასტაბილურობის პერიოდს, გაამძაფრა სხვა კონფლიქტებით, მაგალითად, რუსო-პოლის ომი და შვედეთის შეჭრა მეორე ჩრდილოეთ ომის დროს. მრავალრიცხოვანი კრიზისების ამ პერიოდმა, რომელიც ცნობილია როგორც "The Deluge", გამოიწვია პოლონური-ლიტვის თანამეგობრობის ძალაუფლების დაქვეითება და მისი ოქროს ხანის დასრულება, რაც აღინიშნა აღმოსავლეთ ევროპაში პოლონური გავლენის გრძელვადიანი შესუსტების დაწყების შესახებ. Khmelnytsky აჯანყება ამრიგად, სიმბოლოა როგორც უკრაინაში პოლონური დომინირების დასასრული, ასევე თანამეგობრობისთვის მღელვარე ეპოქის დაწყება.

ზაპორიზიანის მასპინძელმა, პოლონეთის - ლიტვის თანამეგობრობის დატოვების მიზნით, 1654 წელს რუსეთთან დაცვის ხელშეკრულებას ეძებდა. ეს შეთანხმება ცნობილი იყო როგორც პერეასლავის ხელშეკრულება. თანამეგობრობის ხელისუფლებამ შემდეგ მოითხოვა კომპრომისი უკრაინული კაზაკის შტატთან, 1658 წელს ჰადიაკის ხელშეკრულების გაფორმებით, მაგრამ - ცამეტი წლის უშედეგო ომის შემდეგ - შეთანხმება მოგვიანებით გადაეცა ანდრუსოვოს 1667 წლის პოლონურ - რუსულ ხელშეკრულებას, რომელიც გაყოფილი იყო უკრაინული ტერიტორიის თანამეგობრობასა და რუსს შორის. რუსეთის პირობებში, კაზაკებმა თავდაპირველად შეინარჩუნეს ოფიციალური ავტონომია ჰეტმანეთში. გარკვეული პერიოდის განმავლობაში, მათ ასევე შეინარჩუნეს ნახევრად დამოუკიდებელი რესპუბლიკა ზაპოროჟიაში და კოლონია რუსულ საზღვარზე სლობოდა უკრაინაში.

ხმელნიტსკიმ უზრუნველყო რუსეთის ცარდის სამხედრო დაცვა ცარისადმი ერთგულების სანაცვლოდ. რუსეთის მონარქისადმი ერთგულების ფიცი, კასაკ ჰეტმანატის ხელმძღვანელობიდან, მალევე მოჰყვა სხვა თანამდებობის პირები, სასულიერო პირები და ჰეტმანატის მკვიდრნი, რომლებიც ფიცს სცემდნენ. ჰეტმანატსა და რუსეთს შორის შეთანხმებით გათვალისწინებული ურთიერთობის ზუსტი ბუნება სამეცნიერო დაპირისპირების საკითხია. პერეასლავის საბჭოს მოჰყვა ოფიციალური დოკუმენტების გაცვლა: მარტის სტატიები (კაზაკ ჰეტმანატისგან) და ცარის დეკლარაცია (მუსკოვიდან).

კოლივშჩინა იყო მთავარი ჰიდამაკის აჯანყება, რომელიც დაიწყო 1768 წლის ივნისში მარჯვენა ბანკის უკრაინაში, რომელიც გამოწვეული იყო ფულით (ჰოლანდიური დუკატები, რომლებიც წმინდა პეტერბურგში გამოიგონეს), რუსეთმა უკრაინაში გაგზავნა, რომ გადაიხადონ ადგილობრივები, რომლებიც ებრძვიან ბარის კონფიდენციალურობას, დააკმაყოფილებენ მსხვილფეხა რქოსანი პირუტყვისგან და აწარმოებენ ბარის ქრისტიანებს, რომლებსაც აღმოსავლეთ კათოლიკეები მოეპყრობენ აღმოსავლეთ კათოლიკეებს და და კეთილშობილებისა და ბოძების წინააღმდეგობა კაზაკებისა და გლეხების მიერ. აჯანყებას თან ახლდა ადვოკატთა კონფედერაციის, პოლონელების, ებრაელების და რომაელი კათოლიკეების წევრებისა და მხარდამჭერების მიმართ ძალადობა და განსაკუთრებით უიღბლო სასულიერო პირები და კულმინაციურად დასრულდა უანის ხოცვა -ჟლეტა. დაზარალებულთა რიცხვი შეფასებულია 100,000 -დან 200,000 -მდე, რადგან ეროვნული უმცირესობების მრავალი საზოგადოება (მაგალითად, ძველი მორწმუნეები, სომხები , მუსლიმები და ბერძნები) მთლიანად გაქრა აჯანყების მხარეში.

გალიციასა და ლოდომერიის სამეფო, რომელიც ასევე ცნობილია როგორც ავსტრიული გალიცია, იყო ავსტრიის იმპერიის სამეფო, მოგვიანებით, ავსტრო- უნგრეთის იმპერიის ცისლეტანიის ნაწილი, რომელიც დაარსდა 1772 წელს, როგორც ჰაბსბურგის მონარქიის გვირგვინი. იგი მოიცავდა რეგიონებს, რომლებიც შეიძინა პოლონეთის პირველი დანაყოფის მიერ. მისი სტატუსი უცვლელი დარჩა 1918 წელს მონარქიის დაშლამდე.

დომენი თავდაპირველად მოჩუქურთმებული იყო 1772 წელს პოლონეთის- ლიტვის თანამეგობრობის სამხრეთ-დასავლეთ ნაწილიდან. შემდეგი პერიოდის განმავლობაში მოხდა რამდენიმე ტერიტორიული ცვლილება. 1795 წელს ჰაბსბურგის მონარქია მონაწილეობა მიიღო პოლონეთის მესამე დანაყოფში და დაანებეს პოლონეთის დამატებით ტერიტორიას, რომელსაც დაარქვეს დასავლეთ გალიციას. ეს რეგიონი დაიკარგა 1809 წელს. 1849 წლის შემდეგ, Crownland- ის საზღვრები სტაბილური დარჩა 1918 წლამდე.

სახელი "Galicia" არის ჰალიჩის ლათინური ფორმა, შუასაუკუნეების კიევან რუსის რამდენიმე რეგიონალური სამთავრო. სახელი "Lodomeria" ასევე არის ვოლოდიმირის ორიგინალური სლავური სახელის ლათინური ფორმა, რომელიც დაარსდა მე -10 საუკუნეში ვლადიმერ დიდის მიერ. სათაური "გალიციას მეფე და ლოდომერია" იყო გვიანდელი შუასაუკუნეების სამეფო ტიტული, რომელიც შეიქმნა უნგრეთის ენდრიუ II- ის მიერ მე -13 საუკუნეში მისი დაპყრობის დროს. გალიციას-ვოლჰინიის ომების შემდეგ, რეგიონი მე -14 საუკუნეში პოლონეთის სამეფოს მიერ იქნა დანართებული და მე -18 საუკუნის დანაყოფებამდე დარჩა პოლონეთში.

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ სასაზღვრო ცვლილებების შედეგად, გალიის რეგიონი დაყოფილი გახდა პოლონეთსა და უკრაინას შორის. ისტორიული გალიის ბირთვი შედგება დასავლეთ უკრაინის თანამედროვე LVIV, Ternopil და Ivano-Frankivsk რეგიონებისგან.

მიუხედავად იმისა, რომ მარჯვენა ბანკი უკრაინა ეკუთვნოდა პოლონეთს - ლიტვის თანამეგობრობას 1793 წლის ბოლოს, მარცხენა ბანკის უკრაინა 1667 წელს რუსეთის ცარდომში იყო ჩასმული (ანდრუსოვოს ხელშეკრულებით). 1672 წელს პოდოლია დაიკავეს თურქული ოსმალეთის იმპერიის მიერ, ხოლო კიევი და ბრაკლავი ჰეტმან პეტრო დოროშენკოს კონტროლის ქვეშ მოხვდნენ 1681 წლამდე, როდესაც ისინი ასევე დაიპყრო თურქებმა, მაგრამ 1699 წელს კარლოვიცის ხელშეკრულებამ ეს მიწები დაუბრუნა თანამეგობრობას.

უკრაინის უმეტესობა რუსეთის იმპერიას დაეცა ეკატერინე დიდის მეფობის ქვეშ; 1793 წელს მარჯვენა ბანკის უკრაინა რუსეთმა დაანებეს პოლონეთის მეორე დანაყოფში. რუსეთი, სეპარატიზმის შიშით, უკრაინული ენისა და კულტურის ამაღლების მცდელობებზე მკაცრი შეზღუდვები დააკისრა, თუნდაც მისი გამოყენებისა და შესწავლის აკრძალვა. რუსფიკაციისა და პანსლავიზმის რუსოფილურმა პოლიტიკამ გამოიწვია უკრაინელი ინტელექტუალების არაერთი უკრაინული უკრაინაში. ამასთან, ბევრმა უკრაინელმა მიიღო თავისი ბედი რუსეთის იმპერიაში და ზოგიერთმა შეძლო იქ დიდი წარმატების მიღწევა. პატარა რუსეთი არის გეოგრაფიული და ისტორიული ტერმინი, რომელიც გამოიყენება უკრაინის თანამედროვე ტერიტორიების აღწერისთვის.

1772, 1793 და 1795 წლებში პოლონეთის დანაყოფების შემდეგ, უკრაინის უკიდურესი დასავლეთი ავსტრიელთა კონტროლის ქვეშ მოექცა, დანარჩენი კი რუსეთის იმპერიის ნაწილი გახდა. Russo-Turkish ომების შედეგად, ოსმალეთის იმპერიის კონტროლი სამხრეთ-ცენტრალურ უკრაინადან ჩამოიშალა, ხოლო ტრანსკარპათიის რეგიონში უნგრეთის წესი გაგრძელდა.

პოლონური-ლიტვის თანამეგობრობის ტიხრები 1772, 1793 და 1795 წლებში. © Halibutt

პოლონეთის მესამე დანაყოფი (1795) ბოლო იყო პოლონეთის - ლიტვისა და პოლონეთ - ლითუური თანამეგობრობის მიწა პრუსიას, ჰაბსბურგის მონარქიასა და რუსეთის იმპერიას შორის, რომელიც ეფექტურად დასრულდა 1918 წლამდე პოლონურ - ლითუიანის ეროვნულ სუვერენიტეტამდე.

უკრაინელთა ბედი განსხვავებული იყო ავსტრიის იმპერიის ქვეშ, სადაც ისინი აღმოჩნდნენ რუსეთ -ავსტრალიური ძალაუფლების ბრძოლის ცენტრალურ და სამხრეთ ევროპაში. რუსეთისგან განსხვავებით, ელიტის უმეტესი ნაწილი, რომელიც გალიციას მართავდა, ავსტრიული ან პოლონური წარმოშობის იყო, რუთენიელები თითქმის ექსკლუზიურად ინახავდნენ გლეხებში. მე -19 საუკუნის განმავლობაში, რუსოფილია გავრცელებული შემთხვევა იყო სლავურ მოსახლეობაში, მაგრამ უკრაინელი ინტელექტუალების მასობრივი გამოსვლა, რომელიც გაქცეულია რუსული რეპრესიებიდან აღმოსავლეთ უკრაინაში, ისევე როგორც ავსტრიის ხელისუფლების ჩარევამ, გამოიწვია მოძრაობა უკრაინოფილია, რომელიც შემდეგ გადადის რუსეთის იმპერიაში. პირველი მსოფლიო ომის დაწყებისთანავე, ყველა, ვინც მხარს უჭერდა რუსეთს ავსტრიის ძალებმა და გაიმართა საკონცენტრაციო ბანაკში ტალერჰოფში, სადაც ბევრი გარდაიცვალა. გალიცია დაეცა ავსტრიის იმპერიას, ხოლო დანარჩენი უკრაინა რუსეთის იმპერიამდე.

უკრაინული ეროვნული აღორძინება ტერიტორიაზე, რაც დღეს დასავლეთ უკრაინაა, ითვლება, რომ დაიწყო დაახლოებით 1837 წელს, როდესაც Markiyan Shashkevych, Ivan Vahylevych და Yakiv Holovatsky გამოაქვეყნეს Rusalka Dnistrovaya, უკრაინული ხალხური სიმღერების ალმანაკი, ბუდაში, უნგრეთში . 1848 წლის რევოლუციის დროს, უზენაესი რუთენიის საბჭო დაარსდა LVIV– ში, გახდა პირველი იურიდიული უკრაინული პოლიტიკური ორგანიზაცია. 1848 წლის მაისში, ზორია ჰალიტსკამ დაიწყო გამოცემა, როგორც პირველი გაზეთი უკრაინულ ენაზე. 1890 წელს დაარსდა უკრაინული რადიკალური პარტია, პირველი უკრაინული პოლიტიკური პარტია.

უკრაინის ეროვნული აღორძინება მოხდა ისტორიული პერიოდის განმავლობაში, როდესაც თანამედროვე უკრაინის ტერიტორია დაყოფილი იყო ავსტრიის იმპერიას , უნგრეთის სამეფოსა და რუსეთის იმპერიას შორის, მე -18 საუკუნის ბოლოს პოლონეთის დანაყოფების შემდეგ. ეს პერიოდი მალევე მოხდა მას შემდეგ, რაც ჰაიდამაკას აჯანყებებმა (ასევე ცნობილია როგორც კოლივშჩინა) ყოფილი კაზაკ ჰეტმანატის მიწები.

ეს იყო პერიოდი, როდესაც უკრაინის ეროვნული წინააღმდეგობა თითქმის მთლიანად დამორჩილდა და მთლიანად მიწისქვეშეთში წავიდა. კაზაკ ჰეტმანატის ყველა სახელმწიფო ინსტიტუტი მთლიანად იყო ლიკვიდირებული კაზაკის მოძრაობასთან ერთად. რუსეთის იმპერიის ევროპულმა ტერიტორიამ წარმატებით გადალახა დნიეპერი და ვრცელდებოდა ცენტრალურ ევროპაში, ასევე მიაღწია შავი ზღვის სანაპიროებს.

ამის მიუხედავად, პერიოდი ასევე განიხილება, როგორც თანამედროვე უკრაინული ლიტერატურის დასაწყისი, უპირველეს ყოვლისა, ივან კოტლიარევსკის ნამუშევრები. უკრაინელმა ისტორიკოსებმა, როგორიცაა ვოლოდიმირ დოროშენკო და მიხაილო ჰრუშევსკი, ეს პერიოდი სამ ეტაპად დაყო. პირველი ეტაპი გადაჭიმულია მე -18 საუკუნის ბოლოდან 1840-იან წლებამდე, მეორე ეტაპი მოიცავს 1840-ე -1850-იანი წლების პერიოდს, ხოლო მესამე ეტაპი მე -19 საუკუნის მეორე ნახევარია.

პირველი მსოფლიო ომის დაწყებისთანავე, უკრაინა, როგორც ეს იყო, მაგალითად, ირლანდიასა დაინდოეთთან ერთად, არსებობდა როგორც კოლონიზირებული უძველესი ერი, მაგრამ არა როგორც დამოუკიდებელი პოლიტიკური სუბიექტი ან სახელმწიფო. ტერიტორია, რომელიც შეადგენდა უკრაინის თანამედროვე ქვეყანას, იყო რუსეთის იმპერიის ნაწილი, რომელშიც აღსანიშნავია სამხრეთ -დასავლეთი რეგიონი, რომელსაც ავსტრო - უნგრეთის იმპერიის მიერ მართავდა და მათ შორის საზღვარი, რომელიც დათარიღებულია 1815 წელს ვენის კონგრესთან.

რუსეთის წინსვლა გალიაში დაიწყო 1914 წლის აგვისტოში. შეტევის დროს, რუსეთის არმიამ წარმატებით აიძულა ავსტრიელები კარპატების ქედამდე, ეფექტურად დაიპყრო დაბლობების ტერიტორია და შეასრულა ტერიტორიის ანექსიის გრძელი მისწრაფებები.

უკრაინელები ორ ცალკეულ და მოწინააღმდეგე არმიად გაიყო. 3.5 მილიონი იბრძოდა იმპერიული რუსეთის არმიასთან, ხოლო 250,000 იბრძოდა ავსტრო-უნგრეთის არმიისთვის. ამრიგად, ბევრი უკრაინელი დასრულდა ერთმანეთთან ბრძოლაში. ასევე, ბევრმა უკრაინელმა მშვიდობიანი მოქალაქე განიცადა, რადგან არმიებმა ესროლეს და მოკლეს ისინი მას შემდეგ, რაც მათ დაადანაშაულეს მოწინააღმდეგე ჯარებთან თანამშრომლობა.

უკრაინა, რომელშიც შედიოდა ყირიმი, კუბანი და დონ კასაკის მიწების ნაწილი დიდი უკრაინული მოსახლეობით (ეთნიკურ რუსებთან და ებრაელებთან ერთად), სცადა რუსეთიდან განთავისუფლება 1917 წლის თებერვლის რევოლუციის შემდეგ, სანქტ -პეტერბურგში. ისტორიკოსი პოლ კუბიკეკი ამბობს:

1917 და 1920 წლებში, რამდენიმე სუბიექტი, რომლებიც დამოუკიდებელი უკრაინული სახელმწიფოების მიღებას აპირებდნენ, შეიქმნა. ამასთან, ეს პერიოდი უკიდურესად ქაოტური იყო, ხასიათდებოდა რევოლუციით, საერთაშორისო და სამოქალაქო ომით და ძლიერი ცენტრალური ხელისუფლების არარსებობით. მრავალი ფრაქცია კონკურენციას უწევს ძალაუფლებას იმ სფეროში, რომელიც დღევანდელი უკრაინაა და ყველა ჯგუფს არ სურდა ცალკეული უკრაინული სახელმწიფო. საბოლოო ჯამში, უკრაინული დამოუკიდებლობა ხანმოკლე იყო, რადგან უკრაინული მიწების უმეტესობა საბჭოთა კავშირში შედიოდა , დანარჩენი კი, დასავლეთ უკრაინაში, დაიყო პოლონეთს , ჩეხოსლოვაკიაში და რუმინეთში .

კანადელი მეცნიერი ორტ სუბტელნი უზრუნველყოფს კონტექსტს ევროპული ისტორიის გრძელი სიგრძისგან:

1919 წელს სულ ქაოსმა შეირყა უკრაინა. მართლაც, ევროპის თანამედროვე ისტორიაში არცერთ ქვეყანას არ განიცდიდა ასეთი სრულყოფილი ანარქია, მწარე სამოქალაქო შეტაკება და უფლებამოსილების სრული დაშლა, ისევე როგორც ამ დროისთვის უკრაინა. ექვსი განსხვავებული ჯარი - უკრაინელთა, ბოლშევიკების, თეთრკანიანების, ფრანგების, პოლონელებისა და ანარქისტების - მუშაობდნენ მის ტერიტორიაზე. კიევმა წელიწადზე ნაკლებ დროში ხუთჯერ შეიცვალა ხელი. ქალაქები და რეგიონები ერთმანეთისგან მოწყვეტილი იქნა მრავალი ფრონტით. გარე სამყაროსთან კომუნიკაციები თითქმის მთლიანად დაიშალა. შიმშილი ქალაქები დაცარიელდნენ, როდესაც ხალხი ქალაქგარეთ გადავიდა საკვების მოსაძებნად.

სხვადასხვა ფრაქციები იბრძოდა უკრაინის ტერიტორიაზე რუსეთის იმპერიის დაშლის შემდეგ, 1917 წლის რუსეთის რევოლუციის შემდეგ და პირველი მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ, 1918 წელს, რის შედეგადაც მოხდა ავსტრიის - უნგრეთის დაშლა, რომელიც მართავდა უკრაინულ გალიციას. იმპერიების დაშლა დიდ გავლენას ახდენდა უკრაინულ ნაციონალისტურ მოძრაობაზე, ხოლო ოთხი წლის მოკლე პერიოდში უკრაინული მთავრობა დაიწყო. ამ პერიოდს ახასიათებდა ოპტიმიზმი და ერის მშენებლობა, ასევე ქაოსი და სამოქალაქო ომი. საკითხები გარკვეულწილად სტაბილიზირებულია 1921 წელს, თანამედროვე უკრაინის ტერიტორიასთან დაყოფილია საბჭოთა უკრაინას შორის (რომელიც გახდებოდა საბჭოთა კავშირის შემადგენელი რესპუბლიკა 1922 წელს) და პოლონეთში, და მცირე ეთნიკურ-უკრაინული რეგიონებით, რომლებიც ეკუთვნოდა ჩეხოსლოვაკიასა და რუმინას.

საბჭოთა-უკრაინული ომი არის ტერმინი, რომელიც ჩვეულებრივ გამოიყენება პოსტსაბჭოთა უკრაინაში, 1917–21 წლებში მიმდინარე მოვლენებისთვის, დღესდღეობით არსებითად განიხილებოდა, როგორც ომი უკრაინელი სახალხო რესპუბლიკასა და ბოლშევიკებს შორის (უკრაინის საბჭოთა რესპუბლიკა და RSFSR). ომი ოქტომბრის რევოლუციის შემდეგ მალევე დასრულდა, როდესაც ლენინმა ანტონოვის საექსპედიციო ჯგუფი გააგზავნა უკრაინასა და სამხრეთ რუსეთში.

საბჭოთა ისტორიულმა ტრადიციამ იგი განიხილა, როგორც დასავლეთ და ცენტრალური ევროპის სამხედრო ძალების მიერ უკრაინის ოკუპაცია, მათ შორის პოლონეთის რესპუბლიკის სამხედროები - ბოლშევიკური გამარჯვება, რომელიც წარმოადგენს უკრაინის განთავისუფლებას ამ ძალებისგან. ამის საპირისპიროდ, თანამედროვე უკრაინელი ისტორიკოსები მიიჩნევენ, რომ ეს უკრაინელი სახალხო რესპუბლიკის მიერ ბოლშევიკების წინააღმდეგ დამოუკიდებლობის ომია.

უკრაინის დამოუკიდებლობის ომი იყო კონფლიქტების სერია, რომელშიც მრავალი მოწინააღმდეგე იყო, რომელიც გაგრძელდა 1917 წლიდან 1921 წლამდე და გამოიწვია უკრაინის რესპუბლიკის დამკვიდრება და განვითარება, რომელთა უმეტესობა მოგვიანებით საბჭოთა კავშირში შეიწოვება, როგორც 192–1991 წლების უკრაინის საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკა.

ომი შეადგენდა სამხედრო კონფლიქტებს სხვადასხვა სამთავრობო, პოლიტიკურ და სამხედრო ძალებს შორის. მეზობელებში შედიოდნენ უკრაინელი ნაციონალისტები, უკრაინელი ანარქისტები, ბოლშევიკები, გერმანიისა და ავსტრიის ძალები - უნგრეთი , თეთრი რუსი მოხალისეების არმია და პოლონეთის მეორე რესპუბლიკის ძალები. ისინი იბრძოდნენ უკრაინის კონტროლისთვის, თებერვლის რევოლუციის შემდეგ (1917 წლის მარტი) რუსეთის იმპერიაში . ასევე ჩაერთო რუმინეთისა და საფრანგეთის მოკავშირეთა ძალები. ბრძოლა გაგრძელდა 1917 წლის თებერვლიდან 1921 წლის ნოემბრამდე და გამოიწვია უკრაინის დაყოფა ბოლშევიკური უკრაინული SSR, პოლონეთი , რუმინეთი და ჩეხოსლოვაკიას შორის.

კონფლიქტი ხშირად განიხილება 1917–1922 წლების რუსეთის სამოქალაქო ომის სამხრეთ ფრონტის ფარგლებში, აგრეთვე 1914–1918 წლების პირველი მსოფლიო ომის აღმოსავლეთ ფრონტის დახურვის ეტაპზე.

მახტოვშჩინა იყო მცდელობა, რომ ჩამოყალიბებულიყო უჩინარი ანარქისტული საზოგადოება უკრაინის ნაწილებში, 1917–1923 წლების რუსეთის რევოლუციის დროს. იგი არსებობდა 1918 წლიდან 1921 წლამდე, რომლის დროსაც თავისუფალი საბჭოთა კავშირის და ლიბერტარიანული კომუნები მოქმედებდნენ ნესტორ მახნოს რევოლუციური მეამბოხე არმიის მფარველობით. ტერიტორიას დაახლოებით შვიდი მილიონი მოსახლეობა ჰქონდა.

მახჰშჩინა დაარსდა ჰულიიაპოლით დაპატიმრებით მახნოს ძალებმა 1918 წლის 27 ნოემბერს. ქალაქში შეიქმნა აჯანყებული პერსონალი, რომელიც გახდა ტერიტორიის დე ფაქტო დედაქალაქი. თეთრი მოძრაობის რუსულმა ძალებმა, ანტონ დენიკინის ქვეშ, დაიკავეს რეგიონის ნაწილი და 1920 წლის მარტში შექმნეს სამხრეთ რუსეთის დროებითი მთავრობა, რის შედეგადაც დე ფაქტო დედაქალაქი მოკლედ გადავიდა კატერინოსლავში (თანამედროვე დნიპრო). 1920 წლის მარტის ბოლოს, დენიკინის ძალებმა უკან დაიხიეს იმ ტერიტორიიდან, რომელთაც წითელი არმიის მიერ განდევნა მახტოს ძალებთან თანამშრომლობით, რომლის განყოფილებებმა პარტიზანული ომი ჩაატარეს დენიკინის ხაზების უკან. მახტოვშჩინა დაიშალა 1921 წლის 28 აგვისტოს, როდესაც ცუდად დაჭრილი მახნო და მისი 77 ადამიანი გაიქცნენ რუმინეთში, მას შემდეგ, რაც რამდენიმე მაღალჩინოსანმა თანამდებობის პირმა სიკვდილით დასაჯეს ბოლშევიკური ძალები. შავი არმიის ნარჩენები ბრძოლა განაგრძეს 1922 წლის ბოლოს.

1918 წლის ნოემბრიდან 1919 წლის ივლისამდე იბრძოდა პოლონური –უკრაინის ომი, მნიშვნელოვანი კონფლიქტი იყო უკრაინისთვის, რაც ასახავს რეგიონის ბრძოლას სუვერენიტეტისთვის პირველი მსოფლიო ომის შემდგომ პერიოდში. რუსეთის და ავსტრიის - უნგრეთის ემპირიები, როგორც დასავლეთ უკრაინელი ხალხის (Wunr) რესპუბლიკაში (Wunr). შექმენით ერთიანი, დამოუკიდებელი უკრაინა. ეს განვითარებადი უკრაინული სახელმწიფო შეჯახდა პოლონეთთან აღმოსავლეთ გალიციასა და ვოლჰინიასთან, რეგიონებში შერეული პოლონური და უკრაინული პოპულაციით და ორივე ჯგუფთან ღრმა ისტორიული კავშირებით.

ომი დაიწყო, როდესაც უკრაინულმა ძალებმა წაართვეს LVIV და სხვა რაიონები აღმოსავლეთ გალიციაში, იმ იმედით, რომ რეგიონს უზრუნველყოფენ, როგორც ახალი დასავლეთ უკრაინის რესპუბლიკის ნაწილი. ამასთან, პოლონეთმა LVIV განიხილა, როგორც კულტურული ციხესიმაგრე და დაუყოვნებლივ მობილიზებულიყო ქალაქის დასაბრუნებლად. პოლონურმა ძალებმა, რომელსაც ადგილობრივი თვითმმართველობის თავდაცვის განყოფილებები და მოგვიანებით გამაგრებები ეხმარნენ, უკრაინელებს LVIV– დან 1918 წლის ნოემბერში უბიძგეს, რამაც ძალადობრივი დაპირისპირება გამოიწვია. აღმოსავლეთ გალიაში, ორივე მხარე კონტროლს უწევს კონტროლს, უკრაინული ძალები თავდაპირველად წარმატებულნი არიან LVIV– ის გარშემო და პოლონეთის ძალებს თავდაცვითი პოზიციებისკენ უბიძგებენ. ამასთან, 1919 წლის დასაწყისში, ახალმა და კარგად მომარაგებულ პოლონელმა ჯარებმა წონასწორობა შეიტანეს პოლონეთის სასარგებლოდ.

საერთაშორისო საზოგადოების პოზიცია დაყოფილი იყო: საფრანგეთმა მხარი დაუჭირა პოლონეთის პრეტენზიებს, რომ გააძლიეროს იგი, როგორც ბუფერი გერმანიისა და რუსეთის წინააღმდეგ, ხოლო ბრიტანეთმა დაიტალიამ მხარი დაუჭირეს უკრაინულ კონტროლს, რაც შეესაბამება ეროვნული თვითგამორკვევის პრინციპს. Entente შემოთავაზებულია დემარკაციის ხაზები 1919 წლის დასაწყისში, რათა თავიდან აიცილოს შემდგომი ესკალაცია, ვარაუდობს, რომ LVIV და მიმდებარე ტერიტორიები მიდიან პოლონეთში და სხვა რაიონებში რჩება უკრაინაში, მაგრამ ამ წინადადებებმა ვერ უზრუნველყო მშვიდობის ხანგრძლივობა.

1919 წლის მაისში დაიწყო მთავარი პოლონური შეტევა, რომელსაც ეხმარება ფრანგული გაწვრთნილი ლურჯი არმია და უბიძგა უკრაინული ძალები მდინარე ზბრუჩისკენ. უკრაინული კონტრშეტევა, ჩორტკივმა შეურაცხმყოფელი, მოკლედ შეცვალა პოლონეთის მოგება, მაგრამ მარაგის და საბრძოლო მასალის ნაკლებობამ ხელი შეუშალა უკრაინელებს. 1919 წლის ივლისის ჩათვლით, პოლონურმა ძალებმა მიაღწიეს სრულ კონტროლს აღმოსავლეთ გალიციაზე, ხოლო Wunr– ის მთავრობამ უკან დაიხია გადასახლებაში. დიპლომატიური ძალისხმევა გაგრძელდა, მაგრამ 1923 წელს ელჩების საბჭომ საბოლოოდ აღმოსავლეთ გალიცია პოლონეთში გადასცა.

უკრაინისთვის ომს ღრმა შედეგები ჰქონდა. Galicia– ს ფოკუსმა შეასუსტა უკრაინული ნაციონალისტური მოძრაობა, ხელი შეუშალა კიევში ორიენტირებული დამოუკიდებელი სახელმწიფოს უზრუნველსაყოფად. ომმა ასევე გაამყარა აღმოსავლეთ გალიცია, როგორც უკრაინული ნაციონალიზმის ცენტრი, რაც ხელს შეუწყობს წინააღმდეგობის მემკვიდრეობას საგარეო წესის წინააღმდეგ, რომელიც საბჭოთა პერიოდში და მის ფარგლებს გარეთ გაგრძელდა. კონფლიქტის ხსოვნამ გაუძლო, გალისიის უკრაინელებმა დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლაში, როგორც მათ ეროვნულ ისტორიაში გადამწყვეტი მომენტი. ამასთან, პოლონეთის გამარჯვებამ უკრაინელებისთვის სიმბოლოა ძლიერი ბრძოლა ძლიერი მეზობლების მიმართ სუვერენიტეტის დასამტკიცებლად, თემა, რომელიც განმეორდებოდა უკრაინის მე -20 საუკუნის ისტორიაში.

კოლექტივიზაცია უკრაინაში, ოფიციალურად უკრაინული საბჭოთა საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკაში, იყო სსრკ -ში კოლექტივიზაციის პოლიტიკის ნაწილი და დეკულაკიზაცია, რომელიც მიმდინარეობდა 1928 და 1933 წლებში, ინდივიდუალური მიწებისა და შრომის კოლექტიურ მეურნეობებში კოლექტიურ მეურნეობებში გაერთიანების მიზნით და მუშათა კლასის მტრების აღმოფხვრა. კოლექტიური მეურნეობების იდეას გლეხებმა დაინახეს, როგორც სერფოსის აღორძინება.

უკრაინაში ამ პოლიტიკამ დრამატული გავლენა მოახდინა უკრაინის ეთნიკურ მოსახლეობასა და მის კულტურაზე, რადგან მოსახლეობის 86% ცხოვრობდა სოფლის გარემოში. კოლექტივიზაციის პოლიტიკის ძალისმიერი დანერგვა ჰოლოდომორის ერთ -ერთი მთავარი მიზეზი იყო. უკრაინის კოლექტივიზაციას ჰქონდა კონკრეტული მიზნები და შედეგები. კოლექტივიზაციასთან დაკავშირებული საბჭოთა პოლიტიკა უნდა იქნას გაგებული სოციალური "რევოლუციის ზემოდან" უფრო დიდი კონტექსტში, რომელიც იმ დროს მოხდა საბჭოთა კავშირში .

კოლექტიური მეურნეობების ჩამოყალიბება დაფუძნდა სოფლის მოსახლეობის კოლექტიურ საკუთრებაში არსებულ დიდ სოფლის მეურნეობებზე. სავარაუდო მოსავლიანობა გაიზარდა 150%-ით. კოლექტივიზაციის საბოლოო მიზანი იყო 1920 -იანი წლების ბოლოს „მარცვლეულის პრობლემების“ მოგვარება.

1920 -იანი წლების დასაწყისში საბჭოთა კავშირის გლეხობის მხოლოდ 3% შეგროვდა. პირველი ხუთწლიანი გეგმის განმავლობაში გლეხის შინამეურნეობების 20% უნდა შეგროვებულიყო, თუმცა უკრაინაში ეს რიცხვი 30% იყო.

ჰოლოდომორი, ანუ უკრაინელი შიმშილი, იყო ადამიანის მიერ წარმოქმნილი შიმშილი, რომელიც მოხდა საბჭოთა უკრაინაში 1932 წლიდან 1933 წლამდე, საბჭოთა კავშირის უფრო ფართო შიმშილის ნაწილი, რომელიც გავლენას ახდენს მარცვლეულის მწარმოებელ რეგიონებში. ამან გამოიწვია მილიონობით დაღუპვა უკრაინელებს შორის. მიუხედავად იმისა, რომ შეთანხმებულია, რომ შიმშილი ადამიანის მიერ იყო შექმნილი, მოსაზრებები განსხვავდება იმის შესახებ, წარმოადგენს თუ არა იგი გენოციდს. ზოგი ამტკიცებს, რომ ჯოზეფ სტალინის მცდელობა იყო უკრაინის დამოუკიდებლობის მოძრაობის განადგურება, ზოგი კი მას საბჭოთა ინდუსტრიალიზაციისა და კოლექტივიზაციის პოლიტიკის შედეგად მიიჩნევს. საშუალო შეხედულებისამებრ მიგვითითებს, რომ თავდაპირველი უნებლიე მიზეზები მოგვიანებით იქნა გამოყენებული უკრაინელების მიზნებისთვის, მათ დასჯას ნაციონალიზმისა და კოლექტივიზაციის წინააღმდეგობის გაწევის მიზნით.

უკრაინა, მარცვლეულის მთავარი მწარმოებელი, არაპროპორციულად მაღალი მარცვლეულის კვოტების წინაშე დგას, გაამძაფრა შიმშილობის სიმძიმე იქ. გარდაცვალების შეფასებები განსხვავდება, ადრეული მოღვაწეების თანახმად, 7 -დან 10 მილიონამდე დაზარალებული ვარაუდობს, მაგრამ ბოლოდროინდელი სტიპენდია 3,5 -დან 5 მილიონამდეა. შიმშილის გავლენა უკრაინაში მნიშვნელოვანი რჩება.

2006 წლიდან უკრაინამ, გაეროს 33 სხვა წევრმა, ევროპარლამენტმა და აშშ -ს 35 შტატმა საბჭოთა მთავრობის მიერ აღიარეს ჰოლოდომორი, როგორც უკრაინელთა წინააღმდეგ გენოციდი.

მეორე მსოფლიო ომი დაიწყო 1939 წლის სექტემბერში, როდესაც ჰიტლერი და სტალინი შეიჭრნენ პოლონეთში , საბჭოთა კავშირმა აღმოსავლეთ პოლონეთის უმეტესი ნაწილი. ნაცისტურმა გერმანიამ თავისი მოკავშირეებით შეიჭრა საბჭოთა კავშირში 1941 წელს. ზოგი უკრაინელი თავდაპირველად ვეჰრმახტის ჯარისკაცებს საბჭოთა მმართველობად მიიჩნევდა, ზოგი კი პარტიზანულ მოძრაობას ქმნიდა. უკრაინელი ნაციონალისტური მიწისქვეშა ზოგიერთმა ელემენტმა ჩამოაყალიბა უკრაინელი მეამბოხე არმია, რომელიც იბრძოდა როგორც საბჭოთა ძალები, ასევე ნაცისტები. სხვები თანამშრომლობდნენ გერმანელებთან. ვოლინიაში, უკრაინელმა მებრძოლებმა ჩაიდინეს ხოცვა -ჟლეტა 100000 -მდე პოლონელი მშვიდობიანი მოქალაქის წინააღმდეგ. UPA- პარტიზელთა ნარჩენი მცირე ჯგუფები მოქმედებდნენ პოლონეთის და საბჭოთა საზღვართან ახლოს, სანამ 1950-იან წლებში. გალიციას, ვოლჰინია, სამხრეთ ბესარაბია, ჩრდილოეთ ბუკოვინა და კარპატური რუთენია დაემატა 1939 წელს მოლოტოვ -რიბენტროპის პაქტის და საბჭოთა გამარჯვების შედეგად გერმანიასთან მეორე მსოფლიო ომში, 1939–45 წლებში.

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, მიღებულ იქნა გარკვეული ცვლილებები უკრაინული SSR- ის კონსტიტუციაში, რამაც მას ზოგიერთ შემთხვევაში საერთაშორისო სამართლის ცალკეული საგანი ასრულებდა და გარკვეულწილად, ერთდროულად დარჩა საბჭოთა კავშირის ნაწილი. კერძოდ, ამ ცვლილებებმა საშუალება მისცა უკრაინულ სსრს საბჭოთა კავშირთან და ბაილორუსის SSR- სთან ერთად გაეროს ერთ -ერთი დამფუძნებელი წევრი გამხდარიყო. ეს იყო შეერთებულ შტატებთან გარიგების ნაწილი, რათა უზრუნველყოს გენერალური ასამბლეის წონასწორობის ხარისხი, რომელიც, სსრკ -მ თქვა, გაუწონასწორებელი იყო დასავლური ბლოკის სასარგებლოდ. გაეროს წევრის შესაძლებლობებით, უკრაინის SSR იყო გაეროს უშიშროების საბჭოს არჩეული წევრი 1948–1949 და 1984–1985 წლებში. ყირიმის ოლქი RSFSR– დან გადაიყვანეს უკრაინულ SSR– ში 1954 წელს.

მეორე მსოფლიო ომის დროს, Reichskommissariat უკრაინა (შემოკლებით როგორც RKU) იყო ნაცისტური გერმანული უკრაინის დიდი ნაწილის სამოქალაქო საოკუპაციო რეჟიმი (რომელშიც შედიოდა თანამედროვე ბელორუსის მიმდებარე ტერიტორიები და ომის მეორე პოლონური რესპუბლიკა). მას მართავდა რაიხის სამინისტრო ოკუპირებული აღმოსავლეთის ტერიტორიებისთვის, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ალფრედ როზენბერგი. 1941 წლის სექტემბრიდან 1944 წლის აგვისტოს ჩათვლით, რაიხსკომისტარიატს ერიხ კოჩი მართავდა, როგორც რაიხსკომსარი. ადმინისტრაციის დავალებებში შედიოდა რეგიონის გამართვა და ექსპლუატაცია, გერმანული სარგებელის, მისი რესურსების და ხალხის ექსპლუატაცია. ადოლფ ჰიტლერმა გამოაქვეყნა ფიურერის განკარგულება, რომელიც განსაზღვრავს ახლად ოკუპირებული აღმოსავლეთის ტერიტორიების ადმინისტრაციას 1941 წლის 17 ივლისს.

რაიხსკომისტარიატის უკრაინის ადმინისტრაციული რუკა. გვიჩვენებს 1943 წლის სექტემბრის მდგომარეობით GeneralBezirke და Kreisgebiete საზღვრებს. © Xrysd

გერმანიის შეჭრამდე, უკრაინა იყო საბჭოთა კავშირის შემადგენელი რესპუბლიკა, რომელიც დასახლებული იყო უკრაინელებით რუსული, რუმინული , პოლონური , ებრაული, ბელორუსული, გერმანული, რომაელი და ყირიმური თათრების უმცირესობებით. ეს იყო ნაცისტების დაგეგმვის მთავარი საგანი გერმანიის სახელმწიფოს ომისშემდგომი გაფართოებისთვის. ნაცისტური განადგურების პოლიტიკა უკრაინაში, ადგილობრივი უკრაინელი თანამშრომლების დახმარებით, დასრულდა მილიონობით მშვიდობიანი მოქალაქის სიცოცხლე ჰოლოკოსტის და სხვა ნაცისტური მასობრივი მკვლელობებით: იგი შეფასებულია 900 000-დან 1,6 მილიონამდე ებრაელამდე და 3-დან 4 მილიონამდე არა-იუდეველი უკრაინელი დაიღუპა ოკუპაციის დროს; სხვა წყაროების თანახმად, 5.2 მილიონი უკრაინელი მშვიდობიანი მოქალაქე (ყველა ეთნიკური ჯგუფიდან) დაიღუპა კაცობრიობის, ომისთან დაკავშირებული დაავადებებისა და შიმშილობის გამო, იმ დროისთვის უკრაინის მოსახლეობის 12% -ზე მეტს.

მეორე მსოფლიო ომის დროს, საბჭოთა კავშირმა განიცადა ადამიანური და მატერიალური მნიშვნელოვანი ზარალი, სავარაუდოდ, 8,6 მილიონი საბჭოთა მებრძოლი და დაახლოებით 18 მილიონი მშვიდობიანი მოქალაქე დაკარგა. უკრაინა, საბჭოთა კავშირის ნაწილი, დიდად განიცადა, მისი 6.8 მილიონი მისი მშვიდობიანი მოქალაქე და სამხედრო პერსონალი დაიღუპა, 3,9 მილიონი ევაკუირებული რუსეთის საბჭოთა ფედერაციულ სოციალისტურ რესპუბლიკაში, ხოლო 2.2 მილიონი გაგზავნეს გერმანელთა მიერ იძულებითი შრომით ბანაკებში. უკრაინაში მატერიალური განადგურება ვრცელი იყო ჰიტლერის ბრძანებების გამო, 1943 წელს "განადგურების ზონის" შექმნა და 1941 წელს საბჭოთა სამხედროების გაწითლებული დედამიწის პოლიტიკა, რის შედეგადაც განადგურება მოხდა 28000-ზე მეტი სოფელი, 714 ქალაქი და ქალაქი და დატოვა 19 მილიონი ადამიანი უსახლკაროდ. სამრეწველო და სასოფლო -სამეურნეო ინფრასტრუქტურას ასევე შეექმნა მასიური განადგურება.

ომისშემდგომი, უკრაინული SSR- ის ტერიტორია გაფართოვდა, დასავლეთ უკრაინა პოლონეთიდან კურზონის ხაზამდე, რუმინეთიდან იზმილის მახლობლად მდებარე ტერიტორიები და კარპატური რუტენია ჩეხოსლოვაკიიდან , დაემატა დაახლოებით 167,000 კვადრატული კილომეტრი (64,500 კვ.მ) და 11 მილიონი ადამიანი. მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი ომის შემდგომი შემდგომი ომის კონსტიტუციაში ცვლილებებმა საშუალება მისცა იგი იმოქმედოს როგორც ცალკეული სუბიექტი საერთაშორისო სამართალში, საბჭოთა კავშირის დარჩენილი ნაწილის დროს. ამ ცვლილებებმა საშუალება მისცა უკრაინას გამხდარიყო გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის ერთ-ერთი დამფუძნებელი წევრი და მსახურობდა გაეროს უშიშროების საბჭოში 1948–1949 და 1984–1985 წლებში, რაც ასახავს ომის შემდგომ პერიოდში და ტერიტორიულ მოგებას.

სტალინის გარდაცვალების შემდეგ, 1953 წლის 5 მარტს, კოლექტიურმა ხელმძღვანელობამ, მათ შორის ხრუშჩოვმა, მალენკოვმა, მოლოტოვმა და ბერიამ წამოიწყეს დე-სტალინიზაცია, რაც აღინიშნა სტალინის პოლიტიკის შეცვლაში, მათ შორის მისი რუსიფიკაციის მიდგომით. ამ პოლიტიკის კრიტიკა ღიად გამოთქვა უკრაინის კომუნისტურმა პარტიამ (CPU) 1953 წლის ივნისის დასაწყისში. ამ პერიოდში მნიშვნელოვანი იყო ალექსის კირიჩენკოს დანიშვნისას, ეთნიკური უკრაინელი, როგორც CPU– ს პირველი მდივანი, პირველი 1920 -იანი წლებიდან. დე-სტალინიზაცია მოიცავდა როგორც ცენტრალიზაციას, ასევე დეცენტრალიზაციის მცდელობებს. ცენტრალიზაციის საყურადღებო მოქმედების თანახმად, RSFSR- მა ყირიმი გადაიტანა უკრაინაში 1954 წლის თებერვალში, უკრაინის რუსეთთან გაერთიანების 300 წლის იუბილეზე, რაც ასახავს უკრაინელებსა და რუსებს შორის ძმური ურთიერთობების თხრობას.

ერა, რომელიც ცნობილია როგორც "დათბობა", რომელიც მიზნად ისახავდა ლიბერალიზაციას და მოიცავდა ამნისტიებს ომის დროს და მის შემდეგ სახელმწიფო დანაშაულისთვის მსჯავრდებულთათვის, უკრაინის პირველი მისიის დაარსება გაეროს 1958 წელს და უკრაინელთა რიცხვის ზრდა CPU- სა და სამთავრობო რანგებში. ამ პერიოდში ასევე შეესწრო კულტურული და ნაწილობრივი უკრაინიზაციის დათბობა.

ამასთან, ხრუშჩოვის დეპონირებამ 1964 წლის ოქტომბერში და ბრეჟნევის აღმართმა აღნიშნა სტაგნაციის ეპოქის დასაწყისი, რომელიც ხასიათდება სოციალური და ეკონომიკური სტაგნაციით. ბრეჟნევმა ხელახლა შეამცირა რუსიფიკაციის პოლიტიკა საბჭოთა კავშირის ერთჯერადი საბჭოთა კავშირის გაერთიანების მიზნით, ლენინის ხედვის შესაბამისად, კომუნიზმის საბოლოო ეტაპზე. ბრეჟნევის ამ პერიოდში ასევე განისაზღვრა „განვითარებული სოციალიზმის“ იდეოლოგიური კონცეფცია, კომუნიზმის დაპირების შეფერხება.

1982 წელს ბრეჟნევის გარდაცვალებამ განაპირობა ანდროპოვისა და ჩერნენკოს თანმიმდევრული, ხანმოკლე უფლებამოსილება, რასაც მოჰყვა 1985 წელს მიხაილ გორბაჩოვის აწევა, რაც აღინიშნა სტაგნაციის ეპოქის დასასრულს და მნიშვნელოვანი რეფორმების დასაწყისია, რომელიც იწვევს საბჭოთა კავშირის დაშლისკენ.

გვიან საბჭოთა ხანაში , უკრაინამ განიცადა მიხაილ გორბაჩოვის პოლიტიკის პერესტროიკის (რესტრუქტურიზაციის) და გლაზნოსის (ღიად) პოლიტიკის დაგვიანებული გავლენა, პირველ რიგში, უკრაინის კომუნისტური პარტიის პირველი მდივნის ვოლოდიმირ შჩერბიტსკის კონსერვატიული პოზიციის გამო. რეფორმების განხილვის მიუხედავად, 1990 წლისთვის, უკრაინული ინდუსტრიის და სოფლის მეურნეობის 95% დარჩა სახელმწიფო საკუთრებაში, რამაც გამოიწვია ფართო იმედგაცრუება და წინააღმდეგობა უკრაინელებში, რაც გამწვავდა 1986 წლის ჩერნობილის კატასტროფით, რუსიფიკაციის მცდელობებით და ეკონომიკური სტაგნაციით.

Glasnost– ის პოლიტიკამ ხელი შეუწყო უკრაინის დიასპორას სამშობლოს ხელახლა დაკავშირებას, აღორძინებულ რელიგიურ პრაქტიკებს და აყალიბებდა სხვადასხვა ოპოზიციურ პუბლიკაციებს. ამასთან, ხელშესახები ცვლილებები, რომლებიც პერესტროიკამ პირობა დადო, დიდწილად არაკეთილსინდისიერი დარჩა, რაც კიდევ უფრო უკმაყოფილებას იწვევს.

უკრაინის დამოუკიდებლობისკენ სწრაფვა დაჩქარდა მოსკოვში აგვისტოს გადატრიალების შედეგად 1991 წლის აგვისტოში. 1991 წლის 24 აგვისტოს უკრაინის უზენაესმა საბჭოთა კავშირმა გამოაცხადა უკრაინული საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკა დამოუკიდებლად, დაარქვა მას უკრაინა. 1991 წლის 1 დეკემბერს ჩატარებულმა რეფერენდუმმა დაინახა 92.3% -იანი მხარდაჭერა დამოუკიდებლობის შესახებ ყველა რეგიონში, მათ შორის ყირიმში უმრავლესობა, რომელიც 1954 წელს გადაეცა RSFSR- დან უკრაინაში.

1991 წელს ლეონიდ კრავჩუკის პრეზიდენტად არჩევნებმა, ხმების 62% -მა, გააძლიერა უკრაინის გზა დამოუკიდებლობისაკენ. 1991 წლის 8 დეკემბერს უკრაინის, რუსეთისა და ბელორუსის მიერ Belovezh– ის შეთანხმებების შემდგომი ხელმოწერა გამოაცხადა საბჭოთა კავშირმა ეფექტურად დაიშალა, რამაც გამოიწვია დამოუკიდებელი სახელმწიფოების თანამეგობრობის (CIS) ფორმირება. ეს შეთანხმება, რომელიც გაფართოვდა ალმა-ატას პროტოკოლით დამატებით ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკებთან, საბჭოთა კავშირის ოფიციალური დასასრული აღინიშნა 1991 წლის 26 დეკემბერს, რითაც დახურა მე -20 საუკუნის ისტორიაში მნიშვნელოვანი თავი და მიანიშნებს უკრაინის, როგორც დამოუკიდებელი ერის გაჩენა.

უკრაინის დამოუკიდებლობისაკენ მიმავალი გზა ოფიციალურად იქნა 1991 წლის 24 აგვისტოს, როდესაც მისმა უზენაესმა საბჭოთა კავშირმა განაცხადა, რომ ქვეყანა აღარ დაიცვას სსრკ -ს კანონებს, ეფექტურად ამტკიცებს საბჭოთა კავშირისგან განცალკევებას. ეს დეკლარაცია უზომოდ იყო მხარდაჭერილი რეფერენდუმის მიერ 1991 წლის 1 დეკემბერს, სადაც უკრაინელი მოქალაქეების 90% -ზე მეტმა ხმა მისცა დამოუკიდებლობას, აჩვენებს უმრავლესობას ყველა რეგიონში, მათ შორის ყირიმიდან მნიშვნელოვანი ხმის მიცემით, მიუხედავად მისი ძირითადად ეთნიკური რუსული მოსახლეობისა. საბჭოთა კავშირის დაშლა 1991 წლის 26 დეკემბერს, უკრაინის, ბელორუსისა და რუსეთის ლიდერების მიერ შეთანხმების შემდეგ, ოფიციალურად აღინიშნა უკრაინის დამოუკიდებლობა საერთაშორისო სცენაზე.

პოლონეთი და კანადა პირველი ქვეყნები იყვნენ, რომლებმაც აღიარეს უკრაინის დამოუკიდებლობა 1991 წლის 2 დეკემბერს. უკრაინის დამოუკიდებლობის ადრეული წლები, პრეზიდენტების პირობებში ლეონიდ კრავჩუკი და ლეონიდ კუჩმა, ხასიათდებოდა გარდამავალი ფაზა, სადაც, ნომინალური დამოუკიდებლობის მიუხედავად, უკრაინამ შეინარჩუნა რუსეთთან მჭიდრო ურთიერთობები.

განიარაღების ფრონტზე, უკრაინა გახდა არა ბირთვული სახელმწიფო 1996 წლის 1 ივნისს, რომელიც ბოლო 1,900 სტრატეგიული ბირთვული საბრძოლო მოქმედებების ბოლო პერიოდს შეადგენს საბჭოთა კავშირიდან რუსეთში, 1994 წლის იანვარში, ბუდაპეშტის მემორანდუმისადმი ვალდებულების შესრულების შემდეგ.

მისი კონსტიტუციის მიღებამ 1996 წლის 28 ივნისს აღნიშნა მნიშვნელოვანი ნაბიჯი უკრაინის განვითარებაში, როგორც დამოუკიდებელი ერი, რომელიც წარმოადგენდა ფუნდამენტურ სამართლებრივ ჩარჩოს ქვეყნისთვის.

1991 წელს საბჭოთა კავშირის დაშლის შედეგად, უკრაინა გახდა დამოუკიდებელი სახელმწიფო, რომელიც ფორმალიზებულია რეფერენდუმით 1991 წლის დეკემბერში. 1990 წლის 21 იანვარს, 300 000 -ზე მეტმა უკრაინელმა მოაწყო ადამიანის ჯაჭვი უკრაინის დამოუკიდებლობისთვის კიევსა და ლვოვს შორის. უკრაინამ ოფიციალურად გამოაცხადა დამოუკიდებელი ქვეყანა 1991 წლის 24 აგვისტოს, როდესაც უკრაინის კომუნისტური უზენაესი საბჭოთა (პარლამენტი) გამოაცხადა, რომ უკრაინა აღარ დაიცვას სსრკ -ს კანონებს და მხოლოდ უკრაინული სსრის კანონებს, დე ფაქტო გამოცხადდა უკრაინის დამოუკიდებლობა საბჭოთა კავშირისგან. 1 დეკემბერს, ამომრჩევლებმა დაამტკიცეს რეფერენდუმი, რომელიც დამოუკიდებლობის ფორმალიზაციას ახდენს საბჭოთა კავშირისგან. უკრაინელი მოქალაქეების 90% -ზე მეტს ხმა მისცა დამოუკიდებლობისთვის, უმრავლესობა ყველა რეგიონში, მათ შორის 56% ყირიმში. საბჭოთა კავშირმა ოფიციალურად შეწყვიტა არსებობა 26 დეკემბერს, როდესაც უკრაინის, ბელორუსისა და რუსეთის პრეზიდენტები (სსრკ -ის დამფუძნებელი წევრები) შეხვდნენ Białowieża ტყეში, რათა ოფიციალურად დაითხოვონ კავშირი საბჭოთა კონსტიტუციის შესაბამისად. ამით, უკრაინის დამოუკიდებლობა ოფიციალურად მოხდა დე იურე და აღიარა საერთაშორისო საზოგადოებამ.

ასევე, 1991 წლის 1 დეკემბერს, უკრაინელმა ამომრჩეველმა პირველ საპრეზიდენტო არჩევნებში აირჩია ლეონიდ კრავჩუკი. მისი პრეზიდენტობის დროს, უკრაინული ეკონომიკა შემცირდა წელიწადში 10% -ზე მეტით (1994 წელს 20% -ზე მეტით). უკრაინის მე -2 პრეზიდენტის პრეზიდენტობა (1994–2005) ლეონიდ კუჩმა, გარშემორტყმული იყო მრავალი კორუფციული სკანდალით და მედიის თავისუფლებების შემცირებით, მათ შორის კასეტების სკანდალით. კუჩმას პრეზიდენტობის დროს, ეკონომიკა გამოჯანმრთელდა, მშპ -ს ზრდა წელიწადში დაახლოებით 10% -ით, მისი ბოლო წლების განმავლობაში.

ფორთოხლის რევოლუცია (უკრაინული: помаранчева революц, რომანიზებული: Pomarancheva Revoliutsiia) იყო საპროტესტო და პოლიტიკური მოვლენები, რომლებიც მოხდა 2004 წლის ნოემბრის ბოლოდან 2005 წლის იანვრიდან 2005 წლის იანვრის ჩათვლით, რომელიც ითხოვდა 2004 წლის უკრაინის კენჭისყრით, რომლითაც იგი იყო BORED– ით ამომრჩეველთა დაშინება და საარჩევნო თაღლითობა. კიევი, უკრაინის დედაქალაქი, იყო მოძრაობის სამოქალაქო წინააღმდეგობის კამპანიის მთავარი წერტილი, სადაც ათასობით მომიტინგე ყოველდღიურად აჩვენებს. ქვეყნის მასშტაბით, რევოლუცია ხაზი გაუსვა სამოქალაქო დაუმორჩილებლობის, დასჯის და ზოგადი გაფიცვების მოქმედებებს, რომლებიც ორგანიზებულ იქნა ოპოზიციური მოძრაობის მიერ.

საპროტესტო აქციებმა გამოიწვია რამდენიმე შიდა და საგარეო საარჩევნო მონიტორინგის ცნობები, ისევე როგორც საზოგადოების ფართო აღქმა, რომ 2004 წლის 21 ნოემბრის ჩამონადენი ხმის მიცემის შედეგები წამყვან კანდიდატებს შორის ვიქტორ იუშჩენკოსა და ვიქტორ იანუკოვიჩს შორის გაყალბდნენ ხელისუფლების მხრიდან ამ უკანასკნელის სასარგებლოდ. ქვეყნის მასშტაბით საპროტესტო გამოსვლებმა მიაღწია, როდესაც თავდაპირველი ჩამონადენის შედეგები გაუქმდა, ხოლო უკრაინის უზენაესმა სასამართლომ გადასინჯა 2004 წლის 26 დეკემბრისთვის. საშინაო და საერთაშორისო დამკვირვებლების მიერ ინტენსიური შემოწმების შედეგად, მეორე ჩამონადენი გამოცხადდა, რომ ”თავისუფალი და სამართლიანი” იყო. საბოლოო შედეგებმა აჩვენა აშკარა გამარჯვება იუშჩენკოსთვის, რომელმაც მიიღო ხმების დაახლოებით 52%, იანუკოვიჩის 45% -თან შედარებით. იუშჩენკო ოფიციალურ გამარჯვებულად გამოცხადდა და მისი ინაუგურაციით 2005 წლის 23 იანვარს კიევში, ფორთოხლის რევოლუცია დასრულდა. მომდევნო წლებში, ფორთოხლის რევოლუციამ უარყოფითი კონოტაცია მოახდინა ბელორუსსა და რუსეთში პრო-სამთავრობო წრეებს შორის.

2010 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში, იანუკოვიჩი გახდა იუშჩენკოს მემკვიდრე უკრაინის პრეზიდენტად, მას შემდეგ, რაც ცენტრალურმა საარჩევნო კომისიამ და საერთაშორისო დამკვირვებლებმა განაცხადეს, რომ საპრეზიდენტო არჩევნები სამართლიანად ჩატარდა. იანუკოვიჩი Power– დან გადაიყვანეს ოთხი წლის შემდეგ, 2014 წლის თებერვლის შემდეგ, ევრომაიდანის შეტაკებები კიევის დამოუკიდებლობის მოედანზე. უსისხლო ფორთოხლის რევოლუციისგან განსხვავებით, ამ პროტესტმა გამოიწვია 100 -ზე მეტი დაიღუპა, რაც ძირითადად 2014 წლის 18 -დან 20 თებერვლამდე ხდება.

2006 წლის მარტში, უკრაინის საპარლამენტო არჩევნებმა განაპირობა "ანტი-კრიზისული კოალიციის" ჩამოყალიბება "რეგიონების პარტიის, კომუნისტური პარტიისა და სოციალისტური პარტიის შემადგენლობაში, ამ უკანასკნელმა, რომელიც გამოირჩეოდა" ნარინჯისფერი კოალიციიდან ". ამ ახალმა კოალიციამ ვიქტორ იანუკოვიჩი პრემიერ -მინისტრად დანიშნა, ხოლო სოციალისტური პარტიის ოლექსანდერ მოროზმა უზრუნველყო პარლამენტის თავმჯდომარის თანამდებობა, რომელიც ბევრმა განიხილა, როგორც გადამწყვეტი მნიშვნელობა, ნარინჯისფერი კოალიციიდან წასვლისთვის.

პრეზიდენტმა იუშჩენკომ 2007 წლის აპრილში დაასახელა ვერხოვნა რადა, რომელიც მისი პარტიიდან ოპოზიციისგან დაცულობას ასახელებს, გადაწყვეტილება, რომელიც მისი მოწინააღმდეგეების მხრიდან არაკონსტიტუციურობის ბრალდება იყო. იუშჩენკოს პრეზიდენტობის დროს, უკრაინა-რუსეთის ურთიერთობები დაძაბული იყო, განსაკუთრებით ხაზგასმით აღინიშნა 2005 წელს გაზპრომის ბუნებრივი გაზის ფასების შესახებ დავა, რამაც ასევე იმოქმედა ევროპის ქვეყნებზე, რომლებიც დამოკიდებულია უკრაინაში გადის გაზზე. ამ საკითხთან დაკავშირებით კომპრომისი საბოლოოდ მიაღწია 2006 წლის იანვარში, 2010 წელს შემდგომი შეთანხმებით, რუსული გაზის ფასის დაფიქსირება.

2010 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში დაფიქსირდა, რომ ყოფილი მოკავშირეები იუშჩენკო და ტიმოშენკო, ფორთოხლის რევოლუციის ძირითადი ფიგურები, მოწინააღმდეგეები გახდნენ. იუშჩენკოს უარი თქვა ტიმოშენკოს წინააღმდეგ იანუკოვიჩის წინააღმდეგ, წვლილი შეიტანა ანტი-იანუკოვიჩის კენჭისყრაში, რამაც იანუკოვიჩის არჩევნებში შეიტანა პრეზიდენტად, ხმების 48% –ით ჩამონადენი კენჭისყრით ტიმოშენკოს წინააღმდეგ, რომელმაც უზრუნველყო 45%. ფორთოხლის რევოლუციის ყოფილმა მოკავშირეებს შორის ამ დაყოფამ მნიშვნელოვანი ცვლა მოახდინა უკრაინის პოლიტიკურ ლანდშაფტში.

ვიქტორ იანუკოვიჩის პრეზიდენტობის დროს, იგი ბრალდება წაუყენეს პრესის მკაცრი შეზღუდვების დაწესებას და საპარლამენტო მცდელობებს შეკრების თავისუფლების შემცირების მიზნით. მის წარსულში შედიოდა ქურდობის, ძარცვისა და ვანდალიზმისადმი მისი ახალგაზრდობაში, იმ სასჯელებით, რომლებიც საბოლოოდ გაორმაგდა. კრიტიკის მთავარი საკითხი იყო იულია ტიმოშენკოს დაპატიმრება 2011 წლის აგვისტოში, სხვა პოლიტიკურ მოწინააღმდეგეებთან ერთად, რომლებიც განიცდიან სისხლის სამართლის გამოძიებას, რაც იანუკოვიჩის სავარაუდო ძალისხმევას უწევს ძალაუფლების კონსოლიდაციას. ტიმოშენკოს მიესაჯა შვიდი წლით თავისუფლების აღკვეთა 2011 წლის ოქტომბერში, რუსეთთან 2009 წლის გაზის გარიგებასთან დაკავშირებული თანამდებობის ბოროტად გამოყენების გამო, ევროკავშირისა და სხვა პირების მიერ დაგმობილი ნაბიჯი, როგორც პოლიტიკურად მოტივირებული.

2013 წლის ნოემბერში, იანუკოვიჩის გადაწყვეტილებამ არ მოაწერა ხელი უკრაინა-ევროპული კავშირის ასოციაციის ხელშეკრულებას, რუსეთთან უფრო მჭიდრო ურთიერთობისთვის არჩევანის გაკეთებას, აანთო ფართო პროტესტი. მომიტინგეებმა დაიკავეს მაიდან ნეზალეზნოსტი კიევში, რომელიც გადაიზარდა სამთავრობო შენობების ჩამორთმევასა და პოლიციასთან ძალადობრივი შეტაკებების შედეგად, რის შედეგადაც დაახლოებით ოთხმოცდაათი დაიღუპა 2014 წლის თებერვალში.

ძალადობრივმა კრიზისმა განაპირობა საპარლამენტო დახმარების ცვლა იანუკოვიჩისგან დაშორებით, რაც დასრულდა 2014 წლის 22 თებერვალს თანამდებობიდან მისი მოხსნით და ტიმოშენკოს ციხიდან განთავისუფლება. ამ მოვლენების შემდეგ, იანუკოვიჩმა გაიქცა კიევი, ხოლო ტიმოშენკოს მოკავშირე ოლეკსანდრ ტურჩინოვი დაინიშნა დროებითი პრეზიდენტად, რაც მნიშვნელოვან რიგს აღნიშნავს უკრაინის პოლიტიკურ ლანდშაფტში.

ევრომაიდანი, ან მაიდანის აჯანყება, იყო უკრაინაში დემონსტრაციებისა და სამოქალაქო არეულობის ტალღა, რომელიც 2013 წლის 21 ნოემბერს დაიწყო დიდი საპროტესტო აქციებით მაიდან ნეზალეზნოსტში (დამოუკიდებლობის მოედანი) კიევში. პროტესტი გამოიწვია უკრაინის მთავრობის მოულოდნელმა გადაწყვეტილებამ, რომ ხელი არ მოაწეროს ევროკავშირის - უკრაინის ასოციაციის ხელშეკრულებას, სამაგიეროდ აირჩია უფრო მჭიდრო კავშირები რუსეთთან და ევრაზიის ეკონომიკურ კავშირთან. უკრაინის პარლამენტმა უზომოდ დაამტკიცა ევროკავშირთან შეთანხმების დასრულების შესახებ, ხოლო რუსეთმა ზეწოლა მოახდინა უკრაინაზე, რომ უარი ეთქვა მას. საპროტესტო აქციების ფარგლები გაფართოვდა, პრეზიდენტ ვიქტორ იანუკოვიჩისა და აზაროვის მთავრობის გადაყენებისკენ მოუწოდა. მომიტინგეები ეწინააღმდეგებოდნენ იმას, რაც მათ განიხილეს, როგორც გავრცელებული მთავრობის კორუფცია, ოლიგარქების გავლენა, ძალაუფლების ბოროტად გამოყენება და უკრაინაში ადამიანის უფლებების დარღვევა. გამჭვირვალეობა საერთაშორისო დაასახელა იანუკოვიჩი, როგორც მსოფლიოში კორუფციის მთავარი მაგალითი. 30 ნოემბერს მომიტინგეების ძალადობრივმა დაშლამ კიდევ უფრო აღშფოთება გამოიწვია. ევრომაიდანმა განაპირობა ღირსების 2014 წლის რევოლუცია.

აჯანყების დროს, კიევში, დამოუკიდებლობის მოედანი (მაიდანი) იყო უზარმაზარი საპროტესტო ბანაკი, რომელსაც ათასობით მომიტინგე ეკუთვნოდა და დაცული იყო იმპროვიზირებული ბარიკადებით. მას ჰქონდა სამზარეულოები, პირველადი სამედიცინო დახმარების პოსტები და სამაუწყებლო ობიექტები, ასევე ეტაპები გამოსვლების, ლექციების, დებატებისა და სპექტაკლების შესახებ. მას იცავდა 'მაიდანის თავდაცვის' ერთეულები, რომლებიც მოხალისეებისგან შედგება იმპროვიზირებულ ფორმაში და ჩაფხუტით, ფარები ატარებდნენ და ჯოხებით, ქვებითა და ბენზინის ბომბებით შეიარაღებულნი იყვნენ. საპროტესტო აქციები ასევე ჩატარდა უკრაინის ბევრ სხვა ნაწილში. კიევში, პოლიციელთან შეტაკებები იყო 1 დეკემბერს; და პოლიციამ ბანაკს შეუტია 11 დეკემბერს. პროტესტი გაიზარდა იანვრის შუა რიცხვებიდან, იმის გამო, რომ მთავრობამ შემოიღო დრაკონიული ანტიპროტესტური კანონები. 19–22 იანვარს ჰრუშევსკის ქუჩაზე მომაკვდინებელი შეტაკებები მოხდა. მომიტინგეებმა დაიკავეს მთავრობის შენობები უკრაინის ბევრ რეგიონში. აჯანყებულმა კულმინაციამ 18-20 თებერვალს მიიღო, როდესაც მაიდანის აქტივისტებსა და პოლიციას შორის კიევში სასტიკმა ბრძოლამ გამოიწვია თითქმის 100 მომიტინგისა და 13 პოლიციის გარდაცვალება.

შედეგად, ხელშეკრულება გაფორმდა 2014 წლის 21 თებერვალს იანუკოვიჩმა და საპარლამენტო ოპოზიციის ლიდერებმა, რომლებიც ითხოვდნენ დროებითი ერთიანობის მთავრობის შექმნას, საკონსტიტუციო რეფორმებსა და ადრეულ არჩევნებს. შეთანხმებიდან მალევე, იანუკოვიჩი და მთავრობის სხვა მინისტრები გაიქცნენ ქვეყნიდან. შემდეგ პარლამენტმა თანამდებობიდან ამოიღო იანუკოვიჩი და დაამონტაჟა დროებითი მთავრობა. ღირსების რევოლუციას მალე მოჰყვა ყირიმის რუსული ანექსია და პრორუსული არეულობები აღმოსავლეთ უკრაინაში, საბოლოოდ კი რუსო-უკრაინის ომში გადაიზარდა.

ღირსების რევოლუცია, რომელიც ასევე ცნობილია როგორც მაიდანის რევოლუცია და უკრაინის რევოლუცია, მოხდა უკრაინაში 2014 წლის თებერვალში, ევრომაიდანის პროტესტის ბოლოს, როდესაც სასიკვდილო შეტაკება მომიტინგეებსა და უსაფრთხოების ძალებს შორის უკრაინის დედაქალაქ კიივში დასრულდა არჩეული პრეზიდენტის ვიქტორ იანუკოვიჩის გაძარცვაში. უკრაინის მთავრობა.

2013 წლის ნოემბერში, ფართომასშტაბიანი საპროტესტო აქციების ტალღა (ცნობილია როგორც ევრომაიდანი) პრეზიდენტ იანუკოვიჩის უეცარი გადაწყვეტილების საპასუხოდ, რომ ხელი არ მოაწერონ პოლიტიკურ ასოციაციას და თავისუფალი ვაჭრობის შესახებ შეთანხმებას ევროკავშირთან (ევროკავშირთან), სამაგიეროდ, შეარჩიონ უფრო მჭიდრო კავშირები რუსეთთან და ევრაზიის ეკონომიკურ კავშირთან. იმავე წლის თებერვალში, ვერხოვნა რადამ (უკრაინული პარლამენტი) უზომოდ დაამტკიცა ევროკავშირთან შეთანხმების საბოლოო დასრულება. რუსეთმა ზეწოლა მოახდინა უკრაინაზე, რომ უარყო იგი. ეს პროტესტი თვეების განმავლობაში გაგრძელდა; მათი ფარგლები გაფართოვდა, იანუკოვიჩისა და აზაროვის მთავრობის გადაყენებისკენ მოუწოდა. მომიტინგეები ეწინააღმდეგებოდნენ იმას, რაც მათ განიხილეს, როგორც მთავრობის ფართო კორუფცია და ძალაუფლების ბოროტად გამოყენება, ოლიგარქების გავლენა, პოლიციის სისასტიკე და უკრაინაში ადამიანის უფლებების დარღვევა. რეპრესიული ანტი-პროტესტის კანონებმა კიდევ უფრო აღშფოთება გამოიწვია. დიდმა, ბარიკადმა საპროტესტო ბანაკმა დაიკავა დამოუკიდებლობის მოედანი ცენტრალურ კიევში, მთელ "მაიდანის აჯანყებაში".

2014 წლის იანვარში და თებერვალში, კიევში შეტაკებებმა მომიტინგეებსა და ბერკუთის სპეციალურმა რიოტმა პოლიციამ დაიღუპა 108 მომიტინგე და 13 პოლიციელი და მრავალი სხვა ადამიანი. პირველი მომიტინგეები მოკლეს 19–22 იანვარს, ჰრუშევსკის ქუჩაზე, პოლიციელთან სასტიკი შეტაკებებით. ამის შემდეგ, მომიტინგეებმა დაიკავეს სამთავრობო შენობები მთელი ქვეყნის მასშტაბით. ყველაზე მომაკვდინებელი შეტაკებები იყო 18-20 თებერვალს, რამაც უკრაინაში ყველაზე მძიმე ძალადობა დაინახა, რადგან იგი დამოუკიდებლობის დაბრუნებას იბრუნებდა. ათასობით მომიტინგე პარლამენტისკენ მიმავალ გზაზე, რომელსაც ხელმძღვანელობდა აქტივისტები ფარებითა და ჩაფხუტით, და გაათავისუფლეს პოლიციის სნაიპერები. 21 თებერვალს ხელი მოეწერა შეთანხმებას პრეზიდენტ იანუკოვიჩსა და საპარლამენტო ოპოზიციის ლიდერებს შორის, რომელიც ითხოვდა დროებითი ერთიანობის მთავრობის, საკონსტიტუციო რეფორმების და ადრეული არჩევნების ფორმირებას. მომდევნო დღეს პოლიციამ დატოვა ცენტრალური კიევიდან, რომელიც მომიტინგეების ეფექტური კონტროლის ქვეშ იყო. იანუკოვიჩი გაიქცა ქალაქიდან. იმ დღეს, უკრაინულმა პარლამენტმა ხმა მისცა იანუკოვიჩის თანამდებობიდან 328 -დან 0 -მდე მოხსნას (პარლამენტის 450 წევრის 72.8%).

იანუკოვიჩმა თქვა, რომ ეს ხმა არალეგალური და შესაძლოა იძულებული იყო და დახმარებას სთხოვა რუსეთს. რუსეთმა იანუკოვიჩის დამხობა არალეგალურ გადატრიალებად მიიჩნია და არ აღიარა დროებითი მთავრობა. გავრცელებული საპროტესტო აქციები, როგორც რევოლუციისთვის, ასევე მის წინააღმდეგ, მოხდა აღმოსავლეთ და სამხრეთ უკრაინაში, სადაც იანუკოვიჩმა ადრე მიიღო ძლიერი მხარდაჭერა 2010 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში. ეს საპროტესტო აქციები ძალადობდნენ, რის შედეგადაც მოხდა პრორუსული არეულობა მთელ უკრაინაში, განსაკუთრებით ქვეყნის სამხრეთ და აღმოსავლეთ რეგიონებში. როგორც ასეთი, რუსო-უკრაინული ომის ადრეული ეტაპი მალე სწრაფად გადაიზარდა რუსეთის სამხედრო ჩარევაში, ყირიმის ანექსიით რუსეთის მიერ და თვითგამოცხადებული სეპარატისტული სახელმწიფოების შექმნა დონეცკსა და ლუჰანსკში. ამან გამოიწვია დონბასის ომი და დასრულდა რუსეთმა 2022 წელს ქვეყნის სრულმასშტაბიანი შეჭრის წამოწყებით.

შუალედურმა მთავრობამ, რომელიც არსენი იაცენიუკის ხელმძღვანელობით, ხელი მოაწერა ევროკავშირის ასოციაციის ხელშეკრულებას და დაიშალა ბერკუტი. პეტრო პოროშენკო გახდა პრეზიდენტი 2014 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში გამარჯვების შემდეგ (პირველ ტურში ხმების 54,7%). ახალმა მთავრობამ აღადგინა 2004 წლის ცვლილებები უკრაინის კონსტიტუციაში, რომელიც 2010 წელს საკამათო გაუქმდა, როგორც არაკონსტიტუციურად, და წამოიწყო საჯარო მოხელეების მოცილება, რომელიც დაკავშირებულია დამხობის რეჟიმთან. ასევე იყო ქვეყნის ფართო დეკომუნიზაცია.

Russo-Ukrainian- ის ომი მიმდინარე ომია რუსეთს (პრორუსულ სეპარატისტულ ძალებთან ერთად) და უკრაინას შორის. იგი რუსეთმა 2014 წლის თებერვალში დაიწყო, უკრაინული ღირსების რევოლუციის შემდეგ და თავდაპირველად ყურადღება გამახვილდა ყირიმისა და დონბას სტატუსზე, რომელიც საერთაშორისო დონეზე აღიარებულია უკრაინის ნაწილად. კონფლიქტის პირველი რვა წლის განმავლობაში მოიცავდა ყირიმის რუსული ანექსია (2014 წ.) და ომი დონბასში (2014 წ. 2021 წლის ბოლოდან რუსეთ-უკრაინის საზღვარზე რუსეთის სამხედრო მშენებლობის შემდეგ, კონფლიქტი მნიშვნელოვნად გაფართოვდა, როდესაც რუსეთმა უკრაინაში სრულმასშტაბიანი შეჭრა წამოიწყო 2022 წლის 24 თებერვალს.

ევრომაიდანის პროტესტის და რევოლუციის შემდეგ, რამაც გამოიწვია პრორუსეთის პრეზიდენტი ვიქტორ იანუკოვიჩი 2014 წლის თებერვალში, უკრაინის ნაწილებში პრო-რუსული არეულობა აღმოიფხვრა. რუსი ჯარისკაცები, რომლებიც უპრობლემოდ უპრობლემოდ აკონტროლებდნენ სტრატეგიულ პოზიციებსა და ინფრასტრუქტურას ყირიმის უკრაინის ტერიტორიაზე და წაართვეს ყირიმის პარლამენტი. რუსეთმა მოაწყო საკამათო რეფერენდუმი, რომლის შედეგი იყო ყირიმისთვის რუსეთში გაწევრიანება. ამან გამოიწვია ყირიმის ანექსია. 2014 წლის აპრილში დონბასში არსებული პრორუსული ჯგუფების დემონსტრაციები გადაიზარდა უკრაინისა და რუსული მხარდაჭერილი სეპარატისტების მიერ თვითგამოცხადებული დონეცკის და ლუჰანსკის რესპუბლიკების რუსულ სეპარატისტებს შორის.

2014 წლის აგვისტოში, რუსული სამხედრო მანქანები, საზღვარი გადალახეს დონეცკის რესპუბლიკაში. ერთი მხრივ, უკრაინულ ძალებს შორის არაკეთილსინდისიერი ომი დაიწყო, ხოლო სეპარატისტები მეორეს მხრივ რუსულ ჯარებს ერწყავდნენ, თუმცა რუსეთი ცდილობდა მისი მონაწილეობის დამალვა. ომი სტატიკურ კონფლიქტში გადავიდა, ცეცხლის შეწყვეტის განმეორებით მცდელობებით. 2015 წელს მინსკ II- ის ხელშეკრულებებს ხელი მოაწერეს რუსეთმა და უკრაინამ, მაგრამ არაერთი დავა ხელს უშლიდა მათ სრულად განხორციელებას. 2019 წლისთვის უკრაინის 7% კლასიფიცირებულ იქნა უკრაინის მთავრობამ, როგორც დროებით ოკუპირებულ ტერიტორიებზე.

2021 წელს და 2022 წლის დასაწყისში, უკრაინის საზღვრების გარშემო მოხდა რუსეთის მთავარი სამხედრო მშენებლობა. ნატო დაადანაშაულა რუსეთი შეჭრის დაგეგმვაში, რაც მან უარყო. რუსეთის პრეზიდენტმა ვლადიმერ პუტინმა გააკრიტიკა ნატოს გაფართოება, როგორც საფრთხე თავისი ქვეყნისთვის და მოითხოვა უკრაინა აკრძალულიყო სამხედრო ალიანსში შესვლისგან. მან ასევე გამოთქვა ირედენტისტული შეხედულებები, ეჭვქვეშ დააყენა უკრაინის არსებობის უფლება და ყალბად თქვა, რომ უკრაინა დაარსდა ვლადიმერ ლენინმა. 2022 წლის 21 თებერვალს, რუსეთმა ოფიციალურად აღიარა დონბასში ორი თვითგამოცხადებული სეპარატისტული სახელმწიფოები და ღიად გაგზავნეს ჯარები ტერიტორიებში. სამი დღის შემდეგ, რუსეთი შემოიჭრა უკრაინაში. საერთაშორისო საზოგადოების დიდ ნაწილმა დიდად დაგმო რუსეთი უკრაინაში თავისი ქმედებების გამო, მას ადანაშაულებს საერთაშორისო სამართლის დარღვევაში და უკრაინული სუვერენიტეტის უხეშად არღვევს. ბევრმა ქვეყანამ განახორციელა ეკონომიკური სანქციები რუსეთის, რუსი პირების ან კომპანიების მიმართ, განსაკუთრებით 2022 წლის შეჭრის შემდეგ.

2014 წლის თებერვალსა და მარტში, რუსეთი შემოიჭრა და შემდგომში შეანელა ყირიმის ნახევარკუნძული უკრაინიდან. ეს მოვლენა მოხდა ღირსების რევოლუციის შედეგად და არის რუსო-უკრაინული ომის უფრო ფართო ნაწილი.

კიევში ჩატარებულმა მოვლენებმა, რომლებმაც უკრაინის პრეზიდენტი ვიქტორ იანუკოვიჩი გამოიწვია, გამოიწვია დემონსტრაციები ახალი უკრაინის მთავრობის წინააღმდეგ. ამავდროულად, რუსეთის პრეზიდენტმა ვლადიმერ პუტინმა განიხილა უკრაინული ღონისძიებები უსაფრთხოების სამსახურის უფროსებთან, სადაც აღნიშნავს, რომ ”ჩვენ უნდა დავიწყოთ მუშაობა ყირიმის რუსეთში დაბრუნებაზე”. 27 თებერვალს, რუსულმა ჯარებმა შეიპყრეს სტრატეგიული ადგილები ყირიმის მასშტაბით. ამან გამოიწვია პრორუსული აქსონოვის მთავრობის დაყენება ყირიმში, ყირიმის სტატუსის რეფერენდუმისა და ყირიმის დამოუკიდებლობის დეკლარაციამ 2014 წლის 16 მარტს. მიუხედავად იმისა, რომ რუსეთი თავდაპირველად აცხადებდა, რომ მათი სამხედროები არ მონაწილეობდნენ ამ მოვლენებში, მან მოგვიანებით აღიარა, რომ ისინი იყვნენ. რუსეთმა ოფიციალურად ჩაერთო ყირიმი 2014 წლის 18 მარტს.

ანექსიის შემდეგ, რუსეთმა გაამახვილა ნახევარკუნძულზე თავისი სამხედრო ყოფნა და ბირთვული საფრთხეები გამოაქვეყნა ახალი სტატუს კვოს ადგილზე.

უკრაინამ და ბევრმა სხვა ქვეყანამ დაგმო ანექსია და მიიჩნია, რომ იგი საერთაშორისო სამართლისა და რუსული ხელშეკრულებების დარღვევაა უკრაინის ტერიტორიული მთლიანობის დაცვით. დანართმა განაპირობა მაშინდელი G8- ის სხვა წევრებმა, რომლებიც რუსეთს ჯგუფიდან შეაჩერეს და სანქციების შემოღება. გაეროს გენერალურმა ასამბლეამ ასევე უარყო რეფერენდუმი და ანექსია, მიიღო დადგენილება, რომელიც დაადასტურა "უკრაინის ტერიტორიულ მთლიანობას საერთაშორისო დონეზე აღიარებულ საზღვრებში".

რუსეთის მთავრობა ეწინააღმდეგება "ანექსიის" ეტიკეტს, სადაც პუტინი იცავს რეფერენდუმს ხალხის თვითგამორკვევის პრინციპის შესაბამისად.

პეტრო პოროშენკოს პრეზიდენტობა, დაწყებული 2014 წლის ივნისში დაწყებული არჩევნებით, განვითარდა რთული გარემოებებით, მათ შორის საპარლამენტო ოპოზიციის, ეკონომიკური კრიზისისა და კონფლიქტის ჩათვლით. თანამდებობის დაკავებიდან მალევე, პოროშენკომ გამოაცხადა ერთკვირიანი ზავი კონფლიქტში, პრორუსულ ძალებთან, რაც ესკალაცია მოხდა რუსეთის სამხედრო ჩარევის გამო. მიუხედავად ამ მცდელობებისა, კონფლიქტი ჩიხში გადაიზარდა, მინსკის ხელშეკრულებებით ჩაფლული, რომელიც მიზნად ისახავს ომის გაყინვას დემარკაციის ხაზის გასწვრივ, მაგრამ ასევე აძლიერებს გაურკვევლობას დონბას რეგიონში.

ეკონომიკურად, პოროშენკოს ვადა აღინიშნა უკრაინა-ევროკავშირის კავშირის ასოციაციის ხელშეკრულების ხელმოწერით 2014 წლის 27 ივნისს, და მნიშვნელოვანი ნაბიჯები ევროპული ინტეგრაციისკენ, მათ შორის სავიზო თავისუფალი შენგენის ტერიტორია უკრაინელებისთვის 2017 წელს. თუმცა, დიდი ბრიტანეთი განიცდიდა სერიოზულ ფინანსურ სირთულეებს, 2014 წელს 2014 წელს და 2014 წელს.

პოროშენკოს ადმინისტრაციამ ჩაატარა რამდენიმე რეფორმა, მათ შორის სამხედრო და პოლიციის რეფორმები, რომლებიც მიზნად ისახავდა უკრაინის ნატოს სტანდარტებთან მიახლოებას და Militsiia- ს ეროვნულ პოლიციად გადაქცევას. მიუხედავად ამისა, ეს რეფორმები გააკრიტიკეს არასრული ან ნახევრად გულწრფელი. ეკონომიკურმა ვითარებამ სსფ -ს დახმარებით გარკვეული სტაბილიზაცია მოახდინა, მაგრამ ოლიგარქიული გავლენებისა და ქონების ნაციონალიზაციების წინააღმდეგობამ დააკმაყოფილა მისი მმართველობა.

პოროშენკოს ქვეშ მყოფი საგარეო პოლიტიკის მიღწევებმა მოიცვა ანტირუსული სანქციების მხარდაჭერა და უკრაინის ევროკავშირის ინტეგრაციის კიდევ უფრო მეტი მხარდაჭერა. შიგნით, დაიწყო ანტიკორუფციული ძალისხმევა და სასამართლო რეფორმები, მაგრამ შეზღუდული წარმატებითა და მიმდინარე გამოწვევებით, მათ შორის სკანდალებითა და რეფორმების ნელი ტემპით. ინფორმაციული პოლიტიკის სამინისტროს შექმნა, რომელიც მიზნად ისახავდა რუსეთის პროპაგანდის წინააღმდეგობას, მაგრამ მისი ეფექტურობა ეჭვქვეშ დააყენა.

პოროშენკოს გადაწყვეტილებამ, რომ შეწყვიტოს უკრაინის მონაწილეობა 2018 წელს დამოუკიდებელი სახელმწიფოების თანამეგობრობაში, მნიშვნელოვან ცვლილებას მიაღწია რუსეთის გავლენისგან. მისმა მმართველობამ ასევე დაინახა იურიდიული გამარჯვებები, მაგალითად, ნაფტოგაზის საარბიტრაჟო გამარჯვება გაზპრომის წინააღმდეგ და რუსეთთან დაძაბულობის მომენტები, განსაკუთრებით 2018 წელს კერჩის სრუტე ინციდენტი. 2019 წელს კონსტიტუციურმა ცვლილებებმა დაადასტურა უკრაინის მისწრაფებები ევროკავშირსა და ნატოში შესასვლელად.

ამასთან, დაპირისპირებები, როგორიცაა რუსეთში მისი საკონდიტრო ქარხნის დაგვიანებული გაყიდვა, "პანამაგატის" სკანდალი და ეროვნულ რეფორმასა და ძველ ძალაუფლების სტრუქტურების შენარჩუნებას შორის ნავიგაცია, ართულებს მის პრეზიდენტობას. სახელმწიფო მშენებლობისა და ევროპული ინტეგრაციისაკენ მნიშვნელოვანი მიღწევების მიუხედავად, პოროშენკოს მმართველობა ასევე იყო სადავო პერიოდი, რაც ხაზს უსვამს უკრაინის გადასვლის სირთულეებს.

2019 წლის 21 აპრილს, ვოლოდიმირ ზელენსკის გამარჯვებამ საპრეზიდენტო არჩევნებში, ხმების 73.23% -ით, მნიშვნელოვანი ცვლა აღინიშნა უკრაინის პოლიტიკურ ლანდშაფტში. 20 მაისს მისმა ინაუგურაციამ განაპირობა ვერხოვნა რადას დაშლა და ადრეული არჩევნების გამოცხადება. ამ არჩევნებმა 21 ივლისს საშუალება მისცა Zelenskyy- ს ხალხის პარტიის მსახური უზრუნველყოს აბსოლუტური უმრავლესობა, პირველი უკრაინის ისტორიაში, რაც საშუალებას აძლევდა მთავრობის შექმნას პრემიერ -მინისტრის, ოლეკის ჰონჩარუკის ხელმძღვანელობით, კოალიციების საჭიროების გარეშე. ამასთან, 2020 წლის მარტში, ჰონჩარუკის მთავრობა თანამდებობიდან გაათავისუფლეს ეკონომიკური ვარდნის გამო, ხოლო დენი შმჰალმა პრემიერ მინისტრად დაიკავა.

ამ პერიოდში მნიშვნელოვანი მოვლენები მოიცავს საპასუხო განთავისუფლების ოპერაციას 2019 წლის 7 სექტემბერს, სადაც დაფიქსირდა 22 უკრაინელი მეზღვაურის, 2 უსაფრთხოების ოფიცრისა და 11 პოლიტპატიმრის დაბრუნება რუსეთიდან. 2020 წლის 8 იანვარს ირანის ისლამური რევოლუციური მცველების კორპუსის მიერ უკრაინის საერთაშორისო ავიაკომპანიების ფრენის ჩამონგრევამ გამოიწვია 176 დაღუპვა, რაც საერთაშორისო დაძაბულობამ გაამწვავა.

ლუბლინის სამკუთხედის ინიციატივა, რომელიც პოლონეთთან და ლიტვასთან ერთად დაიწყო 2020 წლის 28 ივლისს, მიზნად ისახავდა თანამშრომლობის გაძლიერებას და უკრაინის მისწრაფებების მხარდაჭერას ევროკავშირისა და ნატოს წევრობისათვის. 2021 წელს, ზელენსკის ადმინისტრაციამ მიიღო გადამწყვეტი ქმედებები პრორუსული მედია სუბიექტების წინააღმდეგ, აკრძალულიყო არხების მაუწყებლობით, როგორიცაა 112 უკრაინა, Newsone და Zik, რომელიც მოიხსენიებს ეროვნული უსაფრთხოების პრობლემებს. სანქციები ასევე დაეკისრა ინდივიდებსა და პირებს, რომლებიც დაკავშირებულია პრორუსულ საქმიანობასთან, მათ შორის პოლიტიკოსს ვიქტორ მედვედჩუკთან.

უკრაინის ევრო-ატლანტიკური ინტეგრაცია კიდევ უფრო ხაზგასმით აღინიშნა 2021 წლის ივნისის ბრიუსელის სამიტზე, სადაც ნატოს ლიდერებმა დაადასტურეს ქვეყნის მომავალი წევრობა და საკუთარი საგარეო პოლიტიკის დადგენის უფლება. ასოციაციის ტრიოს ფორმირებამ 2021 წლის მაისში, საქართველოსა და მოლდოვასთან ერთად, ხაზი გაუსვა სამმხრივ ვალდებულებას ევროკავშირის მჭიდრო კავშირების და პოტენციური წევრობის შესახებ. უკრაინის განაცხადმა ევროკავშირში გაწევრიანება 2022 წლის თებერვალში, აღნიშნა გადამწყვეტი ნაბიჯი ევროპული ინტეგრაციისკენ, რაც ასახავს მის სტრატეგიულ ორიენტაციას დასავლეთის მიმართ, მიმდინარე გამოწვევების ფონზე.

2022 წლის 24 თებერვალს, რუსეთი შემოიჭრა უკრაინაში, რუსო-უკრაინული ომის მთავარი ესკალაციაში, რომელიც 2014 წელს დაიწყო. შეჭრამ ევროპის უდიდესი ლტოლვილთა კრიზისი გამოიწვია მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, 6.3 მილიონზე მეტი უკრაინელი გაქცეულიყო ქვეყნიდან და მოსახლეობის მესამედი გადაადგილდა. შეჭრამ ასევე გამოიწვია საკვების გლობალური დეფიციტი.

2014 წელს რუსეთმა შემოიჭრა და დააკისრა ყირიმში, ხოლო რუსეთის მიერ მხარდაჭერილი სეპარატისტებმა სამხრეთ-აღმოსავლეთ უკრაინის დონბასის რეგიონის ნაწილი წაართვეს, რომელიც შედგება ლუჰანსკის და დონეცკის ოლქისგან, რაც რეგიონულ ომს იწვევს. 2021 წელს რუსეთმა დაიწყო დიდი სამხედრო მშენებლობა უკრაინასთან საზღვრის გასწვრივ, 190 000-მდე ჯარის და მათი აღჭურვილობის გასართობად. შეჭრამდე ცოტა ხნით ადრე სატელევიზიო სიტყვით, რუსეთის პრეზიდენტმა ვლადიმერ პუტინმა შეაფასა ირედენტისტული შეხედულებები, დაუპირისპირდა უკრაინის სახელმწიფოებრიობის უფლება და ყალბად აცხადებდა, რომ უკრაინა მართავდა ნეო-ნაცისტებს, რომლებიც დევნიდნენ ეთნიკურ რუსეთის უმცირესობას. 2022 წლის 21 თებერვალს, რუსეთმა აღიარა დონეცკის სახალხო რესპუბლიკა და ლუჰანსკის სახალხო რესპუბლიკა, დონბასში ორი თვითგამოცხადებული სეპარატისტული კვაზი-სახელმწიფო. მეორე დღეს, რუსეთის ფედერაციის საბჭომ უფლებამოსილია სამხედრო ძალების გამოყენება, ხოლო რუსული ჯარები დაუყოვნებლივ განვითარდნენ ორივე ტერიტორიაზე.

შეჭრა დაიწყო 24 თებერვლის დილით, როდესაც პუტინმა გამოაცხადა "სპეციალური სამხედრო ოპერაცია", რომ "უკრაინა" დემილიტარიზაცია და დენაზირება მოახდინოს. რამდენიმე წუთის შემდეგ, რაკეტები და საჰაერო ხომალდები მოხვდა უკრაინაში, მათ შორის დედაქალაქ კიივის ჩათვლით. გრუნტის დიდი შეჭრა მრავალი მიმართულებით მოჰყვა. უკრაინის პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკიმ მიიღო საომარი კანონი და 18 -დან 60 წლამდე ასაკის ყველა მამაკაცი უკრაინის მოქალაქის ზოგადი მობილიზაცია, რომელთაც აიკრძალეს ქვეყნის დატოვება. რუსული შეტევები თავდაპირველად დაიწყება ჩრდილოეთ ფრონტზე ბელორუსიდან კიევისკენ, ჩრდილო-აღმოსავლეთის ფრონტისკენ ხარკივისკენ, ყირიმიდან სამხრეთ ფრონტისკენ და სამხრეთ-აღმოსავლეთის ფრონტი ლუჰანსკიდან და დონეცკიდან. მარტის განმავლობაში, რუსეთის წინსვლა კიევის მიმართ ჩერდებოდა. მძიმე დანაკარგების და ძლიერი უკრაინული წინააღმდეგობის ფონზე, რუსული ჯარები უკან დაიხევდნენ კიევის ოლქიდან 3 აპრილამდე. 19 აპრილს, რუსეთმა დაიწყო განახლებული შეტევა დონბასზე, რომელიც ძალიან ნელა მიმდინარეობდა, ლუჰანსკის ოლქის მიერ მხოლოდ 3 ივლისის ჩათვლით, ხოლო სხვა ფრონტები დიდწილად სტაციონარული იყო. ამავდროულად, რუსულმა ძალებმა განაგრძეს დაბომბვა როგორც სამხედრო, ისე სამოქალაქო სამიზნეების წინა ხაზიდან, მათ შორის კიევში, ლვოვში, სერჰიივკაში, ოდესასა და კრემენჩუკის მახლობლად. 20 ივლისს, რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა სერგეი ლავროვმა გამოაცხადა, რომ რუსეთი უპასუხებს საზღვარგარეთიდან უკრაინას მიერ მიღებულ სამხედრო დახმარებას, როგორც ”სპეციალური ოპერაციების ფრონტის” გაფართოებას, რომელიც მოიცავს სამხედრო მიზნებს, როგორც ზაპორიჟშიას ოლქში, ისე ხერსონის ოლპტს, დონბას რეგიონის ოლპასტების თავდაპირველი მიზნების მიღმა.

შეჭრამ მიიღო ფართო საერთაშორისო დაგმობა. გაეროს გენერალურმა ასამბლეამ მიიღო რეზოლუცია, რომელიც გმობს შემოჭრას და მოითხოვდა რუსული ძალების სრულ გაძევებას. იუსტიციის საერთაშორისო სასამართლომ რუსეთს უბრძანა შეაჩეროს სამხედრო ოპერაციები და ევროპის საბჭომ გააძევა რუსეთი. ბევრმა ქვეყანამ დააწესა სანქციები რუსეთზე, რამაც გავლენა მოახდინა რუსეთისა და მსოფლიოს ეკონომიკებზე და უკრაინას ჰუმანიტარული და სამხედრო დახმარება გაუწია. პროტესტი მოხდა მთელ მსოფლიოში; რუსეთში შეხვდნენ მასობრივი დაპატიმრებები და გაზარდა მედია ცენზურა, მათ შორისაა სიტყვები "ომი" და "შეჭრა". საერთაშორისო სისხლის სამართლის სასამართლომ გახსნა გამოძიება უკრაინაში კაცობრიობის წინააღმდეგ დანაშაულის შესახებ 2013 წლიდან, ასევე ომის დანაშაულები 2022 წლის შეჭრაში.