جنگ ائتلاف سوم

در مارس 1802، فرانسه و بریتانیا بر اساس معاهده آمیان توافق کردند که خصومت ها را متوقف کنند.برای اولین بار در ده سال گذشته، تمام اروپا در صلح بود.با این حال، مشکلات زیادی بین دو طرف وجود داشت که اجرای معاهده را به طور فزاینده ای دشوار می کرد.بناپارت از اینکه سربازان بریتانیایی جزیره مالت را تخلیه نکرده بودند عصبانی بود.تنش تنها زمانی بدتر شد که بناپارت یک نیروی اعزامی را برای برقراری مجدد کنترل بر هائیتی فرستاد.ناسازگاری طولانی مدت در مورد این مسائل باعث شد که بریتانیا در 18 مه 1803 به فرانسه اعلان جنگ دهد، علیرغم این واقعیت که بناپارت سرانجام اشغال مالت توسط بریتانیا را پذیرفت.ائتلاف سوم در دسامبر 1804 زمانی که در ازای پرداخت مبلغی، یک توافقنامه انگلیسی-سوئدی امضا شد که به انگلیسی ها اجازه می داد از پومرانیا سوئدی به عنوان پایگاه نظامی علیه فرانسه استفاده کنند، به وجود آمد.

حمله برنامه ریزی شده ناپلئون به بریتانیا در آغاز جنگ ائتلاف سوم، اگرچه هرگز انجام نشد، تأثیر عمده ای بر استراتژی دریایی بریتانیا و استحکامات سواحل جنوب شرقی انگلستان داشت.تلاش‌های فرانسه برای حمله به ایرلند به منظور بی‌ثبات کردن بریتانیا یا به‌عنوان پله‌ای برای بریتانیای کبیر در سال 1796 رخ داده بود. از سال 1803 تا 1805 ارتش جدیدی متشکل از 200000 نفر به نام Armée des Côtes de l'Océan گردآوری شد. و در اردوگاه های بولونی، بروژ و مونتروی آموزش دید.یک "ناوگان ملی" بزرگ از کشتی‌های تهاجم در بنادر کانال در امتداد سواحل فرانسه و هلند درست از ایتاپلس تا فلاشینگ ساخته شد و در بولونی جمع شد.این تمهیدات توسط خرید لوئیزیانا در سال 1803 تأمین شد، به موجب آن فرانسه سرزمین های عظیم خود در آمریکای شمالی را در ازای پرداخت 50 میلیون فرانک فرانسه (11250000 دلار) به ایالات متحده واگذار کرد.کل مبلغ صرف تهاجم پیش بینی شده شد.

با ناتوانی ناپلئون در ارسال نیروهای کمکی گسترده درخواستی پس از شروع جنگ در 18 مه 1803 با بریتانیا، نیروی دریایی سلطنتی بلافاصله یک اسکادران تحت فرماندهی سر جان داکورث را از جامائیکا برای گشت و گذار در منطقه اعزام کرد و به دنبال از بین بردن ارتباط بین پاسگاه‌های فرانسوی بود. برای تصرف یا نابودی کشتی های جنگی فرانسوی مستقر در مستعمره.محاصره سنت دومینگ نه تنها نیروهای فرانسوی را از نیروهای کمکی و تدارکاتی از فرانسه محروم کرد، بلکه به این معنی بود که انگلیسی ها شروع به عرضه تسلیحات به هائیتی ها کردند.

Grande Armée در سال 1804 از L'Armée des Côtes de l'Océan (ارتش سواحل اقیانوس) تشکیل شد، نیرویی متشکل از 100000 نفر که ناپلئون برای تهاجم پیشنهادی به بریتانیا گرد هم آورده بود.ناپلئون بعداً ارتش را در اروپای شرقی مستقر کرد تا تهدید مشترک اتریش و روسیه را که بخشی از ائتلاف سوم تشکیل شده علیه فرانسه بودند، از بین ببرد.پس از آن، نام Grande Armée برای ارتش اصلی فرانسه که در لشکرکشی‌های 1805 و 1807 مستقر شد، استفاده شد، جایی که اعتبار خود را به دست آورد، و در سال‌های 1812، 1813-1813، و 1815. اما در عمل، اصطلاح Grande Armée استفاده می‌شود. در انگلیسی به تمام نیروهای چند ملیتی که ناپلئون در مبارزات خود گردآوری کرده بود اشاره کرد.پس از تشکیل، گراند آرمی متشکل از شش سپاه تحت فرماندهی مارشال ها و ژنرال های ارشد ناپلئون بود.هنگامی که ارتش اتریش و روسیه در اواخر سال 1805 تدارک حمله به فرانسه را آغاز کردند، گراند آرمی به سرعت از رود راین عبور کرد و به جنوب آلمان رسید که منجر به پیروزی ناپلئون در اولم و آسترلیتز شد.ارتش فرانسه با به دست گرفتن قدرت در سراسر اروپا توسط ناپلئون رشد کرد و نیروهایی را از کشورهای تحت اشغال و متحد به خدمت گرفت.در آغاز لشکرکشی روسیه در سال 1812 به اوج خود یعنی یک میلیون نفر رسید، با 413000 سرباز فرانسوی که در این تهاجم شرکت می‌کردند، با مجموع نیروی تهاجم بیش از 600000 نفر، با احتساب نیروهای خارجی. .علاوه بر اندازه و ترکیب چند ملیتی، Grande Armée برای تشکیلات، تاکتیک‌ها، تدارکات و ارتباطات نوآورانه‌اش معروف بود.برخلاف بسیاری از نیروهای مسلح در آن زمان، بر اساس اصول شایسته سالاری عمل می کرد.در حالی که اکثر گروه ها توسط ژنرال های فرانسوی فرماندهی می شدند، به جز سپاه لهستان و اتریش، اکثر سربازان بدون توجه به طبقه، ثروت یا منشاء ملی می توانستند درجات بالاتری را طی کنند.

اژدهای فرانسوی مخفیانه از رود راین عبور کردند، خانه او را محاصره کردند و او را به استراسبورگ بردند (15 مارس 1804)، و از آنجا به قلعه دو ونسنس، در نزدیکی پاریس، جایی که یک کمیسیون نظامی از سرهنگ های فرانسوی به ریاست ژنرال هولین به سرعت برای محاکمه او تشکیل شد. .دوک عمدتاً به حمل سلاح علیه فرانسه در اواخر جنگ و قصد شرکت در ائتلاف جدیدی که سپس علیه فرانسه پیشنهاد شد متهم شد.کمیسیون نظامی، به ریاست هولین، به دستور آن ژان ماری رنه ساواری، که به دستورات برای کشتن دوک آمده بود، اقدام محکومیتی را تنظیم کرد.ساواری از هرگونه فرصتی برای مصاحبه بین محکوم و کنسول اول جلوگیری کرد و در 21 مارس، دوک در خندق قلعه، نزدیک قبری که از قبل آماده شده بود، هدف گلوله قرار گرفت.یک جوخه از ژاندارم دیلیت مسئول اعدام بود.اعدام انگین دیوان‌های سلطنتی را در سراسر اروپا خشمگین کرد و به یکی از عوامل سیاسی کمک‌کننده برای شروع جنگ ائتلاف سوم تبدیل شد.

در طول کنسولگری، ناپلئون با چندین نقشه ترور سلطنتی و ژاکوبن مواجه شد، از جمله توطئه des poignards (توطئه خنجر) در اکتبر 1800 و توطئه خیابان سنت نیکایز دو ماه بعد.در ژانویه 1804، پلیس او نقشه ترور او را کشف کرد که در آن مورئو نقش داشت و ظاهراً توسط خانواده بوربون، حاکمان سابق فرانسه حمایت می شد.به توصیه تالیران، ناپلئون دستور ربودن دوک انگین را صادر کرد و حاکمیت بادن را نقض کرد.دوک پس از یک محاکمه نظامی مخفی به سرعت اعدام شد.ناپلئون برای گسترش قدرت خود از این نقشه های ترور برای توجیه ایجاد یک سیستم امپراتوری بر اساس مدل رومی استفاده کرد.او معتقد بود که اگر جانشینی خانواده اش در قانون اساسی تثبیت شود، بازسازی بوربن دشوارتر خواهد بود.با راه اندازی یک همه پرسی دیگر، ناپلئون با آرای بیش از 99 درصد به عنوان امپراتور فرانسه انتخاب شد.ناپلئون در 18 مه 1804 توسط مجلس سنا به عنوان امپراتور معرفی شد و در 2 دسامبر 1804 در کلیسای جامع نوتردام پاریس، با تاج ناپلئون، به عنوان امپراتور فرانسه تاجگذاری کرد.

عناصر نیروی دریایی سلطنتی در طول جنگ‌های ناپلئون به بندر بولونی مستحکم فرانسه حمله کردند.با استفاده از طیف وسیعی از تجهیزات جدید تولید شده توسط مخترع آمریکایی الاصل رابرت فولتون، با حمایت دریاسالاری، با تاکتیک‌های متعارف حملات دریایی آن دوره تفاوت داشت.علیرغم اهداف بلندپروازانه‌اش، این حمله خسارات مادی کمی به ناوگان فرانسوی لنگر انداخته در بندر وارد کرد، اما شاید به احساس شکست فزاینده در میان فرانسوی‌ها در مورد شانس آنها برای عبور از کانال انگلیسی در برابر نیروی دریایی سلطنتی و پرتاب کمک کرد. تهاجم موفق به بریتانیا

نبرد کیپ سانتا ماریا یک درگیری دریایی بود که در سواحل جنوبی پرتغال رخ داد، که در آن یک اسکادران انگلیسی به فرماندهی کمودور گراهام مور به یک اسکادران اسپانیایی به فرماندهی سرتیپ دون خوزه د بوستامانت و گوئرا در زمان صلح حمله کرد و آنها را شکست داد. .در نتیجه این اقدام،اسپانیا در 14 دسامبر 1804 به بریتانیا اعلام جنگ کرد

در دسامبر 1804، توافقنامه انگلیسی و سوئدی منجر به ایجاد ائتلاف سوم شد.نخست وزیر بریتانیا ویلیام پیت جوان سال های 1804 و 1805 را در انبوهی از فعالیت های دیپلماتیک برای تشکیل ائتلاف جدیدی علیه فرانسه گذراند.سوء ظن متقابل بین انگلیس و روس ها در مواجهه با چندین اشتباه سیاسی فرانسه کاهش یافت و تا آوریل 1805، دو نفر اول پیمان اتحاد امضا کردند.اتریش نیز که در خاطره اخیر دو بار از فرانسه شکست خورده بود و مشتاق انتقام بود، چند ماه بعد نیز به ائتلاف پیوست.هدف اعلام شده اتحاد انگلیس و روسیه کاهش فرانسه به مرزهای 1792 آن بود.اتریش، سوئد و ناپل در نهایت به این اتحاد خواهند پیوست، در حالی که پروس دوباره بی طرف ماند.

پادشاهی ایتالیا در 17 مارس 1805 متولد شد، زمانی که جمهوری ایتالیا، که رئیس جمهور آن ناپلئون بناپارت بود، به پادشاهی ایتالیا تبدیل شد، با همان مرد پادشاه ایتالیا، و اوژن دو بوهارنایس 24 ساله نایب السلطنه او بود.ناپلئون اول در 23 مه در کلیسای دوومو میلانو میلان با تاج آهنین لمباردی تاجگذاری کرد.لقب او "امپراتور فرانسوی ها و پادشاه ایتالیا" بود که نشان دهنده اهمیت این پادشاهی ایتالیا برای او بود.

یک نیروی فرانسوی-اسپانیایی به فرماندهی کاپیتان جولین کازمائو برای بازپس گیری سنگ الماس، در ورودی خلیج منتهی به فورت دو فرانس، از نیروهای بریتانیایی که بیش از یک سال قبل آن را اشغال کرده بودند، اعزام شدند.بریتانیایی‌ها که هم آب و هم مهمات نداشتند، سرانجام پس از چند روز زیر آتش، در مورد تسلیم سنگ مذاکره کردند.ویلنوو صخره را پس گرفته بود، اما روزی که حمله آغاز شد، ناپلئون ناپلئون به ناوچه دیدون رسید.به ویلنوو دستور داده شد تا قبل از بازگشت با قدرت به اروپا، نیروی خود را بگیرد و به متصرفات بریتانیا حمله کند، امیدواریم که در این بین ناوگان گانتوم نیز به او ملحق شود.اما در حال حاضر ذخایر او به حدی کم شده بود که او می توانست تلاشی جز آزار و اذیت برخی از جزایر کوچکتر بریتانیا نداشته باشد.

ناوگان بریتانیایی تحت فرماندهی دریاسالار رابرت کالدر نبرد دریایی غیرقطعی را در برابر ناوگان ترکیبی فرانسوی-اسپانیایی که در حال بازگشت از هند غربی بودند، انجام داد.کالدر که نتوانست از پیوستن ناوگان دریاسالار فرانسوی پیر دو ویلنوو به اسکادران فرول جلوگیری کند و ضربه کوبنده ای را وارد کند که می توانست بریتانیای کبیر را از خطر تهاجم رها کند، بعداً کالدر به دادگاه نظامی محکوم شد و به دلیل ناکامی و به دلیل آن به شدت توبیخ شد. اجتناب از تمدید نامزدی در 23 و 24 ژوئیه.در همان زمان، پس از عواقب، ویلنوو تصمیم گرفت به برست ادامه ندهد، جایی که ناوگان او می‌توانست به دیگر کشتی‌های فرانسوی بپیوندد تا کانال مانش را برای تهاجم به بریتانیای کبیر پاک کند.

ژنرال ماک فکر می کرد که امنیت اتریش به بستن شکاف ها از طریق منطقه کوهستانی جنگل سیاه در جنوب آلمان متکی است که شاهد درگیری های زیادی در طول مبارزات جنگ های انقلاب فرانسه بوده است.ماک معتقد بود که هیچ اقدامی در آلمان مرکزی انجام نخواهد شد.ماک تصمیم گرفت تا شهر اولم را محور استراتژی دفاعی خود قرار دهد، که خواستار مهار فرانسوی‌ها تا زمانی که روس‌ها تحت فرماندهی کوتوزوف بتوانند از راه برسند و شانس‌ها را در برابر ناپلئون تغییر دهند.اولم توسط ارتفاعات میکلزبرگ به شدت مستحکم محافظت می شد و به مک این تصور را می داد که شهر عملاً در برابر حمله خارجی غیرقابل نفوذ است.به طور مرگبار، شورای آولیک تصمیم گرفت شمال ایتالیا را به سالن اصلی عملیات هابسبورگ تبدیل کند.به آرشیدوک چارلز 95000 سرباز اختصاص داده شد و به آنها هدایت شد تا از رودخانه آدیجه با مانتوآ، پسکیرا و میلان به عنوان اهداف اولیه عبور کند.به آرشیدوک جان 23000 سرباز داده شد و دستور داد تا تیرول را ایمن کند در حالی که به عنوان رابط بین برادرش چارلز و پسر عمویش فردیناند خدمت می کرد.نیروی 72000 نفری دومی که قرار بود به باواریا حمله کند و خط دفاعی اولم را حفظ کند، عملاً توسط ماک کنترل شد.اتریشی‌ها همچنین برای خدمت به سوئدی‌ها در پومرانیا و بریتانیایی‌ها در ناپل، گروه‌های انفرادی را جدا کردند، اگرچه اینها برای مبهم کردن فرانسوی‌ها و منحرف کردن منابع آنها طراحی شده بود.

در آغاز اوت 1805، ناپلئون از طرح خود برای حمله به بریتانیای کبیر در سراسر کانال مانش دست کشید.در عوض، او تصمیم گرفت ارتش خود را از ساحل کانال به جنوب آلمان منتقل کند تا ارتش اتریش را در هم بکوبد.شورای آولیک فکر می کرد که ناپلئون دوباره در ایتالیا حمله خواهد کرد.به لطف یک شبکه جاسوسی دقیق، ناپلئون آگاه بود که اتریشی ها بزرگترین ارتش خود را در ایتالیا مستقر کرده اند.امپراتور مایل بود که به ارتش آرشیدوک چارلز اجازه داده نشود بر رویدادهای جنوب آلمان تأثیر بگذارد.ناپلئون دستور داد 210000 سرباز فرانسوی از اردوگاه‌های بولونی به سمت شرق پرتاب شوند و اگر ارتش اتریشی ژنرال مک به راهپیمایی به سمت جنگل سیاه ادامه دهد، آنها را در بر می‌گیرد.در همین حال، مارشال مورات صفحه‌های سواره نظام را در سراسر جنگل سیاه هدایت می‌کرد تا اتریشی‌ها را فریب دهد تا فکر کنند فرانسوی‌ها در یک محور مستقیم غرب به شرق پیشروی می‌کنند.او امیدوار بود که در ماه نوامبر، قبل از اینکه ارتش روسیه در صحنه ظاهر شود، در وین، پایتخت اتریش باشد.

ارتش بزرگ فرانسه به رهبری ناپلئون بناپارت دارای 210000 سرباز بود که در هفت سپاه سازماندهی شده بودند و امیدوار بودند که ارتش اتریش را در یک سری مانورها و نبردهای نظامی فرانسوی و باواریایی که برای پیشی گرفتن از ارتش اتریشی تحت فرماندهی ژنرال مک در دانوب قبل از روسیه طراحی شده بود، از بین ببرد. نیروهای تقویتی می توانند وارد شوند.کمپین اولم نمونه ای از یک پیروزی استراتژیک در نظر گرفته می شود، اگرچه ناپلئون در واقع نیروی برتری داشت.مبارزات انتخاباتی بدون هیچ نبرد مهمی به پیروزی رسید.اتریشی ها در همان دامی افتادند که ناپلئون در نبرد مارنگو گذاشته بود، اما برخلاف مارنگو، این تله با موفقیت کار کرد.همه چیز برای گیج کردن دشمن ساخته شد.

امپراتور ناپلئون بناپارت ارتش بزرگ 200000 نفری خود را در سراسر راین راه اندازی کرده بود.این توده عظیم مانور به سمت جنوب چرخید و از رودخانه دانوب به سمت شرق (یعنی پشت سر) تمرکز ژنرال کارل فریهر ماک فون لیبریچ در اولم عبور کرد.ماک که از نیرویی که بر او وارد می‌شد بی‌اطلاع بود، در حالی که سپاه ناپلئون به سمت جنوب در سراسر دانوب پخش شد و خطوط ارتباطی او با وین را برش داد، در جای خود ماند.در نبرد ورتینگن (8 اکتبر 1805) نیروهای امپراتوری فرانسه به رهبری مارشال‌های یواخیم مورات و ژان لان به یک سپاه کوچک اتریشی به فرماندهی فلدمارشال-لوتنانت فرانتس زاور فون آفنبرگ حمله کردند.این اقدام، اولین نبرد کمپین اولم، به پیروزی آشکار فرانسه منجر شد.اتریشی ها نابود شدند و تقریباً کل نیروی خود را از دست دادند که 1000 تا 2000 نفر از آنها زندانی بودند.

ژنرال لشکر ژان پیر فیرمین مالهر لشکر فرانسوی تلاش می کند تا گذرگاهی از روی رودخانه دانوب در گونزبورگ را در مقابل ارتش اتریشی هابسبورگ به رهبری فلدمارشال-لتونانت کارل ماک فون لیبریچ تصرف کند.لشکر مالهر موفق شد یک پل را تصرف کند و آن را در برابر ضد حملات اتریش نگه دارد.

در Ulm-Jungingen در شمال اولم در دانوب بین نیروهای فرانسوی و اتریشی جنگید.تأثیرات نبرد Haslach-Jungingen بر برنامه‌های ناپلئون کاملاً مشخص نیست، اما امپراتور ممکن است در نهایت مطمئن شده باشد که اکثریت ارتش اتریش در اولم متمرکز شده است.

نیروهای فرانسوی تحت فرماندهی میشل نی یک سپاه اتریشی به رهبری یوهان زیگیزموند ریش را شکست دادند.این شکست منجر به سرمایه گذاری بخش بزرگی از ارتش اتریش در قلعه اولم توسط ارتش امپراتور ناپلئون بناپارت فرانسه شد در حالی که سایر تشکیلات به سمت شرق فرار کردند.در این مرحله از کارزار، ستاد فرماندهی اتریش در سردرگمی کامل بود.فردیناند شروع به مخالفت آشکار با سبک فرماندهی و تصمیمات مک کرد و متهم کرد که مک روزها را صرف نوشتن دستورات متناقض می کرد که باعث می شد ارتش اتریش به عقب و جلو حرکت کند.در 13 اکتبر، ماک دو ستون را به خارج از اولم فرستاد تا برای حمله به شمال آماده شود: یکی تحت فرماندهی ژنرال رایش به سمت الچینگن حرکت کرد تا پل را در آنجا ایمن کند و دیگری زیر نظر ورنک با بیشتر توپخانه سنگین به شمال رفت.

نبرد اولم در 16 تا 19 اکتبر 1805 مجموعه ای از درگیری ها در پایان مبارزات اولم بود که به ناپلئون اول اجازه داد تا کل ارتش اتریش را به فرماندهی کارل فریهر ماک فون لیبریچ با کمترین تلفات به دام بیاندازد و آن را مجبور کند. تسلیم شدن در نزدیکی اولم در انتخابات بایرن.در 16 اکتبر، ناپلئون کل ارتش مک را در اولم محاصره کرد و سه روز بعد مک با 25000 مرد، 18 ژنرال، 65 اسلحه و 40 استاندارد تسلیم شد.پیروزی در اولم به جنگ پایان نداد زیرا ارتش بزرگ روسیه تحت فرماندهی کوتوزوف هنوز در نزدیکی وین بود.روس ها به سمت شمال شرق عقب نشینی کردند تا منتظر نیروهای کمکی باشند و با واحدهای اتریشی بازمانده ارتباط برقرار کنند.فرانسوی ها در 12 نوامبر وین را تعقیب و تصرف کردند.

ارتش فرانسه ایتالیا به فرماندهی آندره ماسنا با ارتش اتریشی به رهبری آرشیدوک چارلز، دوک تشن، جنگید.در پایان روز، ماسنا یک پل را در ساحل شرقی رودخانه آدیجه تصرف کرد و نیروهای مدافع تحت امر یوزف فیلیپ ووکاسویچ را عقب راند.

طرح دریایی ناپلئون در سال 1805 این بود که ناوگان فرانسه و اسپانیا در مدیترانه و کادیز از محاصره عبور کرده و در هند غربی ترکیب شوند.آن‌ها سپس بازمی‌گشتند، به ناوگان در برست کمک می‌کردند تا از محاصره خارج شوند، و در مجموع کانال انگلیسی را از کشتی‌های نیروی دریایی سلطنتی پاکسازی می‌کردند و عبور امن برای کشتی‌های تهاجم را تضمین می‌کردند.این طرح روی کاغذ خوب به نظر می رسید، اما با پایان یافتن جنگ، ناآشنایی ناپلئون با استراتژی دریایی و فرماندهان نادرست نیروی دریایی همچنان فرانسوی ها را آزار می دهد.ناوگان متفقین، تحت فرماندهی دریاسالار فرانسوی ویلنوو، در 18 اکتبر 1805 از بندر کادیز در جنوب اسپانیا حرکت کردند. آنها با ناوگان بریتانیایی به فرماندهی دریاسالار لرد نلسون، که اخیراً برای مقابله با این تهدید جمع شده بودند، در اقیانوس اطلس در امتداد روبرو شدند. سواحل جنوب غربی اسپانیا، در نزدیکی کیپ ترافالگار.نبرد ترافالگار درگیری دریایی بین نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا و ناوگان ترکیبی نیروی دریایی فرانسه و اسپانیا در طول جنگ ائتلاف سوم بود.

خبر این که امپراتور ناپلئون اول ارتش اصلی اتریش را در کمپین اولم نابود کرد سرانجام در 28 اکتبر به ماسنا رسید و او دستور حمله فوری علیه ارتش اتریش در شمال ایتالیا را صادر کرد.ماسنا با عبور از رودخانه آدیجه با لشکرهای دوهسم، گاردان و گابریل ژان ژوزف مولیتور و پشت سر گذاشتن لشکر ژان ماتیو سراس برای پوشش ورونا، قصد داشت به سمت قلمرو تحت کنترل اتریش حرکت کند.آرشیدوک چارلز اتریش-تشن، که خود به شدت از عواقب وخیم سقوط اولم آگاه بود، قصد داشت به سمت وین حرکت کند تا بقایای ارتش اتریش را تقویت کند و با روس ها پیوند بخورد.با این حال، برای اینکه مردان ماسنا را روی پا نگذارد، تصمیم گرفت که ناگهان به سمت فرانسوی ها برگردد و با این امید که با شکست دادن آنها موفقیت راهپیمایی خود را به سمت اتریش داخلی تضمین کند.بنابراین، این نبرد یک پیروزی استراتژیک مهم برای فرانسوی ها بود، زیرا به آنها اجازه داد تا از نزدیک ارتش اتریش را دنبال کنند و در تعدادی از درگیری ها به طور مداوم آنها را مورد آزار و اذیت قرار دهند، زیرا به سمت اتریش داخلی باز می گردد.بنابراین ماسنا چارلز را به تأخیر انداخت و از پیوستن او به ارتش دانوب جلوگیری کرد که تأثیر زیادی بر نتیجه جنگ داشت.مورخان در مورد اینکه کالدیرو یک پیروزی تاکتیکی فرانسه بود، یک پیروزی تاکتیکی اتریش یا یک تساوی اختلاف نظر دارند.

نبرد کیپ اورتگال آخرین اقدام کمپین ترافالگار بود و بین یک اسکادران از نیروی دریایی سلطنتی و باقیمانده ناوگانی که قبلاً در نبرد ترافالگار شکست خورده بودند، جنگید.این در 4 نوامبر 1805 در نزدیکی کیپ اورتگال، در شمال غربی اسپانیا برگزار شد و کاپیتان سر ریچارد استراکان شکست خورد و یک اسکادران فرانسوی تحت فرماندهی دریاسالار پیر دومانوار لو پلی را به اسارت گرفت.گاهی از آن به عنوان کنش استراکان یاد می شود.

نبرد آمستتن یک درگیری جزئی بود که زمانی رخ داد که نیروهای روسی-اتریشی در حال عقب نشینی به رهبری میخائیل کوتوزوف توسط سواره نظام مارشال یواخیم مورات و بخشی از سپاه مارشال ژان لان رهگیری شدند.پیوتر باگرایون در برابر نیروهای فرانسوی در حال پیشروی دفاع کرد و به نیروهای روسی اجازه عقب نشینی داد.این اولین مبارزه ای بود که در آن بخش عمده ای از ارتش روسیه با تعداد قابل توجهی از نیروهای فرانسوی در فضای باز مخالفت کردند.تعداد کل نیروهای روسی-اتریشی حدود 6700 نفر بود، در حالی که تعداد سربازان فرانسوی تقریباً 10000 سرباز بود.نیروهای روسی-اتریشی تلفات بیشتری متحمل شدند اما همچنان توانستند با موفقیت عقب نشینی کنند.

تنها سپاه مایکل فون کین مایر و فرانتس یلاچیچ از محاصره ارتش بزرگ ناپلئون در امان ماندند.همانطور که ستون های کین مایر به سمت شرق فرار کردند، آنها به عناصر ارتش امپراتوری روسیه در یک عملیات گارد عقب در نبرد آمستتن در 5 نوامبر پیوستند.چند روز بعد، سپاه سوم داووت با لشکر مرولد در ماریازل روبرو شد.سربازان اتریشی که روحیه آنها با عقب نشینی مداوم متزلزل شده بود، پس از یک مبارزه کوتاه شکسته شدند.

در دورنشتاین، نیروهای ترکیبی از نیروهای روسی و اتریشی یک لشکر فرانسوی به فرماندهی تئودور ماکسیم غازان را به دام انداختند.لشکر فرانسوی بخشی از سپاه هشتم تازه تأسیس، به اصطلاح Corps Mortier، تحت فرماندهی ادوارد مورتیه بود.مورتیه در تعقیب عقب نشینی اتریش از باواریا، سه لشکر خود را در امتداد کرانه شمالی دانوب بیش از حد گسترش داده بود.میخائیل کوتوزوف، فرمانده نیروی ائتلاف، مورتیه را فریب داد تا لشکر غزه را به دام بفرستد و نیروهای فرانسوی در دره ای بین دو ستون روسی گرفتار شدند.آنها با ورود به موقع لشکر دوم به فرماندهی پیر دوپون د لتانگ نجات یافتند.نبرد تا شب ادامه یافت و پس از آن هر دو طرف پیروز شدند.فرانسوی ها بیش از یک سوم شرکت کنندگان خود را از دست دادند و لشکر غزه بیش از 40 درصد شکست را تجربه کرد.اتریشی ها و روس ها نیز تلفات سنگینی داشتند - نزدیک به 16 درصد - اما شاید مهم ترین آنها مرگ یوهان هاینریش فون اشمیت، یکی از تواناترین روسای ستاد اتریش بود.

کمپین اولم در اکتبر 1805 برای اتریش فاجعه بار بود و تنها سپاه مایکل فون کین مایر و فرانتس یلاچیچ از محاصره و اسارت توسط ارتش بزرگ ناپلئون فرار کردند.در حالی که نیروهای کین مایر به سمت شرق به سمت وین عقب نشینی کردند، تنها راه فراری که برای جلاسیک باز بود، به سمت جنوب بود.هنگامی که برخی از سپاه ناپلئون به سمت جنوب به سمت کوه های آلپ حرکت کردند و ارتش اتریشی آرشیدوک چارلز، دوک تشن از ایتالیا عقب نشینی کرد، نیروی جلاسیک از بقیه اتریش قطع شد.سواره نظام او در یک راهپیمایی قابل توجه به سمت بوهم حرکت کردند و از دستگیری فرار کردند.با این حال، سپاه دیر رسیدن اوگرو به فورارلبرگ حرکت کرد و پس از چند درگیری، پیاده نظام جلاسیک را در دورنبیرن به دام انداخت.سپاه هفتم فرانسه به رهبری مارشال پیر اوگرو با یک نیروی اتریشی به رهبری فرانتس ژلاچیچ روبرو شد.ژلاسیچ که در نزدیکی دریاچه کنستانس (بودنزه) توسط تعداد بیشتری از نیروهای فرانسوی جدا شده بود، فرماندهی خود را تسلیم کرد.

ارتش روسیه کوتوزوف قبل از ارتش فرانسه ناپلئون در شمال دانوب عقب نشینی می کرد.در 13 نوامبر 1805، مارشال مورات و لنس، فرمانده گارد پیشروی فرانسوی، با ادعای دروغین که آتش بس امضا شده است، پلی بر فراز دانوب در وین را تصرف کردند و سپس در حالی که نگهبانان حواسشان پرت شده بودند، پل را هجوم بردند.پس از تحمل چندین حمله فرانسوی ها و حفظ این موقعیت برای حدود شش ساعت، باگرایون رانده شد و یک عقب نشینی ماهرانه و سازماندهی شده برای بازنشستگی در شمال شرق برای پیوستن به ارتش اصلی روسیه اجرا کرد.دفاع ماهرانه او در برابر نیروهای برتر فرانسوی ها را به قدری به تاخیر انداخت که نیروهای روسی کوتوزوف و بوکسودن در 18 نوامبر 1805 در برنو (برون) متحد شوند.

پس از شنیدن خبر اولم، ارتش اصلی آرشیدوک چارلز، دوک تشن شروع به عقب نشینی از شمال ایتالیا کرد و ارتش کوچکتر آرشیدوک جان اتریش از شهرستان تیرول خارج شد.در این سردرگمی، تیپ روهان از ارتش جان جدا شد.ابتدا روهان تلاش کرد به بخشی از ارتش چارلز بپیوندد.در صورت شکست، او افراد خود را به جنوب منتقل کرد تا با پادگان اتریشی ونیز مرتبط شوند.پس از یک راهپیمایی حماسی، تیپ روهان در گوشه ای از ونیز قرار گرفت.دو لشکر از ارتش فرانسه ایتالیا با یک تیپ اتریشی به رهبری شاهزاده لویی ویکتور دو روهان گومنه روبرو شدند.اتریشی ها یک راهپیمایی قابل توجه از اعماق کوه های آلپ تا دشت های شمال ایتالیا انجام داده بودند.اما روهان که بین لشکرهای ژان رینیر و لوران گوویون سن سیر گیر افتاده بود، پس از شکست در مبارزه با راه خروج، فرماندهی خود را تسلیم کرد.

نبرد آسترلیتز یکی از مهمترین و تعیین کننده ترین درگیری های جنگ های ناپلئونی بود.در چیزی که به طور گسترده به عنوان بزرگترین پیروزی ناپلئون در نظر گرفته می شود، ارتش بزرگ فرانسه ارتش بزرگتر روسیه و اتریش به رهبری امپراتور الکساندر اول و امپراتور روم مقدس فرانسیس دوم را شکست داد.آسترلیتز جنگ ائتلاف سوم را با معاهده پرسبورگ که اواخر آن ماه توسط اتریشی ها امضا شد، به سرعت به پایان رساند.

در آن زمان، مستعمره کیپ متعلق به جمهوری باتاوی، یک رعیت فرانسوی بود.از آنجایی که مسیر دریایی اطراف کیپ برای بریتانیایی ها مهم بود، آنها تصمیم گرفتند که مستعمره را تصرف کنند تا از تحت کنترل فرانسه آن و مسیر دریایی جلوگیری کنند.یک ناوگان بریتانیایی در ژوئیه 1805 به کیپ اعزام شد تا از سربازان فرانسوی که ناپلئون برای تقویت پادگان کیپ فرستاده بود جلوگیری کند.پس از پیروزی بریتانیا، صلح در زیر درخت معاهده در وودستاک برقرار شد.حکومت بریتانیا را در آفریقای جنوبی ایجاد کرد که در طول قرن نوزدهم و بیستم پیامدهای زیادی برای منطقه داشت.

اسکادران های کشتی های فرانسوی و انگلیسی خط در سواحل جنوبی کاپیتانی ژنرال سانتو دومینگو استعمار اسپانیایی تحت اشغال فرانسه در دریای کارائیب جنگیدند.هر پنج کشتی فرانسوی خط به فرماندهی نایب دریاسالار کورنتین-اوربن لیسه دستگیر یا نابود شدند.نیروی دریایی سلطنتی به رهبری نایب دریاسالار سر جان توماس داکورت هیچ کشتی را از دست نداد و کمتر از صد نفر کشته شدند در حالی که فرانسوی ها تقریباً 1500 نفر را از دست دادند.فقط تعداد کمی از اسکادران فرانسوی توانستند فرار کنند.

ارتش امپراتوری فرانسه به رهبری مارشال آندره ماسنا از شمال ایتالیا به پادشاهی ناپل، متحد ائتلاف علیه فرانسه که توسط پادشاه فردیناند چهارم اداره می شد، لشکر کشید.ارتش ناپل در کامپو تنس شکست خورد و به سرعت متلاشی شد.این تهاجم در نهایت با وجود برخی موانع، از جمله محاصره طولانی گائتا، پیروزی بریتانیا در مایدا، و جنگ چریکی سرسختانه توسط دهقانان علیه فرانسوی ها، موفقیت آمیز بود.موفقیت کامل فرانسوی ها را از دست داد زیرا فردیناند به قلمرو خود در سیسیل عقب نشینی کرد، جایی که توسط نیروی دریایی سلطنتی و یک پادگان ارتش بریتانیا محافظت می شد.در سال 1806 امپراتور ناپلئون برادر خود جوزف بناپارت را به عنوان پادشاه بر جنوب ایتالیا منصوب کرد.

شهر قلعه گائتا و پادگان ناپلی آن تحت لویی هسن فیلیپستال توسط یک سپاه امپراتوری فرانسوی به رهبری آندره ماسنا محاصره شد.پس از یک دفاع طولانی که در آن هسه به شدت مجروح شد، گائتا تسلیم شد و پادگان آن شرایط سخاوتمندانه ای توسط ماسنا دریافت کرد.

دو لشکر از ارتش امپراتوری فرانسه ناپل به رهبری ژان رینیر به جناح چپ ارتش سلطنتی ناپل به رهبری راجر دوداماس حمله کردند.اگرچه مدافعان توسط استحکامات صحرایی محافظت می‌شدند، یک حمله جبهه‌ای فرانسوی‌ها همراه با یک حرکت چرخشی به سرعت موقعیت را زیر پا گذاشت و ناپلی‌ها را با تلفات سنگین شکست داد.

نیروهای اعزامی بریتانیا در طول جنگ های ناپلئون با نیروهای فرانسوی خارج از شهر مایدا در کالابریا، ایتالیا جنگیدند.جان استوارت 5236 سرباز انگلیسی-سیسیلی را رهبری کرد تا بر حدود 5400 سرباز فرانسوی-ایتالیایی-لهستانی به فرماندهی ژنرال فرانسوی ژان رینیر پیروز شد و تلفات نسبتاً کمی را متحمل شد.

ایالات کنفدراسیون راین ، که به سادگی به عنوان کنفدراسیون راین شناخته می شود، همچنین به عنوان آلمان ناپلئونی شناخته می شود، کنفدراسیونی از کشورهای مشتری آلمانی بود که به دستور ناپلئون چند ماه پس از شکست او اتریش و روسیه در نبرد آسترلیتز تأسیس شد.ایجاد آن اندکی بعد باعث انحلال امپراتوری مقدس روم شد.کنفدراسیون راین از 1806 تا 1813 ادامه یافت.اعضای موسس این کنفدراسیون شاهزادگان آلمانی امپراتوری مقدس روم بودند.بعداً 19 نفر دیگر به آنها ملحق شدند که در مجموع بر بیش از 15 میلیون سوژه حکومت کردند.این امر با ایجاد یک حائل بین فرانسه و دو ایالت بزرگ آلمان، پروس و اتریش (که همچنین زمین های غیر آلمانی قابل توجهی را تحت کنترل داشتند) مزیت استراتژیک قابل توجهی به امپراتوری فرانسه در مرزهای شرقی آن بخشید.

نبرد میله در کالابریا در جریان تلاش پادشاهی بوربون سیسیل برای تسخیر مجدد متصرفات خود در قاره ایتالیا، معروف به پادشاهی ناپل، رخ داد.نبرد با پیروزی نیروهای فرانسوی به فرماندهی ژنرال ژان رینیر به پایان رسید.

یافته های کلیدی:پادشاهی ناپلئونی ایتالیا ونیز ، ایستریا و دالماسی را از اتریش به دست آوردباواریا تیرول را به دست آوردوورتمبرگ قلمروهای هابسبورگ در سوابیا را به دست آوردناپلئون پادشاهی هلند و دوک نشین بزرگ برگ را تأسیس کردامپراتوری مقدس روم منحل می شود، فرانتس دوم عنوان امپراتور روم مقدس را به رسمیت می شناسدکنفدراسیون راین از شاهزادگان آلمانی امپراتوری مقدس روم سابق تشکیل شده است.